Kamer van Niels en Sophia

Toen hij haar vertelde dat tekenen iets was waar hij zichzelf in verloren kon laten gaan, knikte ze even, en bleef ze enkele seconden zwijgend naar hem kijken. Wat had hij toch? Zijn bezigheden waren gewoon fantastisch en hij kon ze allemaal goed verklaren. Hij was niet zoals andere jongens, die zich enkel bezig hielden met football en hardcore of dergelijke muziekstijlen. Niet dat ze die niet goed vond, maar ze boden niet echt veel variatie. Niels was tenminste origineel. Na enkele seconden naar hem gekeken te hebben zonder iets te zeggen ofzo, wendde ze haar blik af, wetend dat ze er even raar moest uitgeziend hebben, gewoon naar hem kijkend, maar liet het aan zich voorbij gaan. Toen hij echter de reden vertelde waarom ze zo mooi was als ze sliep, keek ze even op en glimlachte naar hem, tot hij naar zijn nachtkastje liep.
Haar vragen waren vrij direct geweest, en hij beantwoordde ze dan ook vrij resoluut. Achttien was hij dus, een jaartje ouder dan haar. Nog twee zussen ook? Dan waren ze met vier kinderen thuis, iets waar zij altijd van droomde, maar als ze reacties van andere mensen met meerdere broers en zussen hoorde, was dit niet echt zoo leuk. "Ik zal het van je aannemen", sprak ze even met een glimlach op haar gezicht. Liever single tot hij de juiste tegen kwam. Iets waar ze hem volledig in volgde, waarschijnlijk wel voor andere redenen.
"Ik speelde ook gitaar, tot vorig jaar, heb het anders wel tien jaar gedaan zingen, daar ben ik ook mee gestopt; ik speelde wel eens squash, maar dat komt er niet meer van, voor de rest ga ik veel lopen om mijn conditie toch maar goed te houden. Ik ben enig kind, geen irritante broertjes of zusjes ofzo, mijn ouders zijn vorig jaar gescheiden en dat was dan, onrechtstreeks wel de reden waarom ik naar hier kwam, omdat ik de reden was van hun scheiding", dat laatste deeltje kwam er wat mompelend uit, waarna ze kort naar het deken staarde en dan de foto van haar nachtkastje nam en die aan hem liet zien, die foto waar ze op de schouders van haar vader zat. "Toen was het allemaal nog perfect", sprak ze even, moedig, maar toch nog met wat pijn in haar stem.

Niels keek haar met een glimlach aan maar al gauw verdween deze wel toen ze over haar familie begon. Dat was vast een harde klap geweest. Hoewel hij zijn vader wel kon doodknallen wou hij toch niet dat hij zijn moeder alleen liet. Dat zou ze niet aankunnen. Toen ze de foto liet zien keek hij er even naar en glimlachte even. Vervolgens zonder er veder bij na te denken legde hij zijn arm om haar heen en streek even over haar schouder. 'Het is vast niet jou schuld dat weet ik zeker. En waarom ben je gestopt met zingen en gitaar spelen? Vond je het niet meer leuk?' Uiteindelijk liet hij zijn arm weer van haar af glijden en ruste alleen nog maar zijn hand op haar schouder. Een bemoedigende glimlach ruste er op zijn gezicht. Rustig zette hij zich zo op zijn bed zo dat hij nu helemaal naar haar toe gedraaid zat. Hij legde zijn beide handen op zijn schoot en keek haar met een vrij bezorgde, maar ook een soort van meelevende blik. Even liet hij zich languit op zijn bed vallen zodat hij met gemak bij het nachtkastje kon, daar griste hij de foto vanaf en legde die naast hem op het bed. 'Ik weet zeker dat jij niet de reden was, daarvoor ben je veel te lief Sooph.' Mompelde hij zachtjes naar haar toe en zette een scheve grijns op zijn gezicht. Sophia was een veel te lief meisje, zij zou niet de reden kunnen zijn van dat haar ouders gescheiden waren, daar was hij zeker van. Natuurlijk kende hij haar nog niet goed, maar hij wist wel dat ze nooit de reden kon zijn van zoiets groots, of wel? Kort gingen zijn gedachten naar zijn toekomst, een groot huis ergens in Amerika of in het buitenland, met drie of vier kinderen. Dat leek hem gewoon een prachtig aantal, maar ja dan moest hij zich eerst maar is helemaal leren binden. Want aangezien hij nu gewoon van meisje op meisje ging wist hij dat er ooit eens iemand zou komen aan wie hij zich echt zou hechten, en als hij haar hart ook zou breken dan had hij gewoon geen toekomst meer.

Kort nadat ze was uitgesproken, voelde ze even een arm om haar heen. Ach, wat stelde ze zich weer aan, ze moest wel belachelijk lijken, zo. Ze liet zijn opmerking over schuld even over zich heen gaan, gewoon omdat het makkelijker was om te reageren op zijn andere vraag dan op zijn schuldreactie verder te gaan. "Zingen en gitaar spelen, daar heb ik wel plezier aan, maar daar heb ik het recht niet voor. Het ligt moeilijk", sprak ze even zacht terwijl ze merkte dat hij voor haar ging zitten en haar meelevend aankeek. "Ik ben niet lieef", sprak ze lachend en schudde even kort haar hoofd. Hij zou haar niet begrijpen, besefte ze. Hij zou haar niet begrijpen als ze verklaarde dat zij wél de schuldige was. Zou ze het hem vertellen? Zou ze hem vertellen over hetgene enkel haar ouders, haar twee beste vriendinnen én die andere jongen wisten? Ze moest wel een heel jaar bij Niels in de kamer verblijven, dus het zou er sowieso wel uitkomen, als het vandaag niet, dan was het morgen, en dan was ze er liever nu vanaf.
"Het kwam wel door mij.", zei ze, waarna ze even zuchtte en hem aankeek. "Beloof me alsjeblieft niemand hierover te vertellen", zei ze dan en keek hem serieus aan. "Iets meer dan een jaar geleden nog, verkeerde ik met een jongen van jouw leeftijd nu", begon ze aarzelend, waarna ze even zuchtte en verder ging. "Ja, en op een avond kwamen we samen dronken thuis, zijn ouders waren weg dus we waren alleen. Niet dat we het nog niet eerder gedaan hadden, maar van het één kwam het ander en pas de volgende dag merkten we dat we helemaal niet veilig..", vertelde ze, terwijl haar stem wegstierf en ze haar blik afwendde. "We deden allebei alsof er niets zou gebeuren, tot ik dus wel degelijk over tijd was, en een test kocht, die me vertelde dat ik zwanger was. Ik wilde het maar niet geloven en kocht er een stuk of elf, die allemaal hetzelfde zeiden." Beschaamd hield ze haar blik op het laken gericht terwijl ze er af en toe met haar handen over wreef. "En toen ik het ging vertellen aan hem, liet hij me staan, riep dat ik waardeloos was en ook niets juist kon doen." Ze beet op haar lip en kneep even in het laken met haar handen. "Ik stond er alleen voor, en dacht dat vertellen aan mijn ouders de beste oplossing was. Niet dus. Ze begonnen te ruziën en het is eigenlijk nooit opgelost geraakt. Mijn moeder koos voor me, en overhaalde me om het weg te laten halen, en ik liet me maar overtuigen. Maar ik wist niet wat ik zelf wilde. Ik weet niet wat ik precies beslist zou hebben, maar het lijkt alsof ik het helemaal geen kans heb gegeven. Ik ben het niet waard om te genieten van mijn leven zoals elke mens mag doen, want ik heb één mens zijn of haar leven afgenomen, en dat is oneerlijk.", vertelde ze, haar stem werd steeds zachter en zachter, maar ze huilde niet, ze had genoeg gehuild. Het was ook gewoon zwak. De enige die mocht huilen was het kindje, dat zijn of haar leven mislopen had door haar toedoen.

'Ben je wel.' Grijnsde hij vrolijk naar haar. Vervolgens toen ze echter begon te spreken viel hij van de ene verassing in de andere. Dus ze had een kind om het leven gebracht. Iets meer dan een jaar geleden dus dan was ze zestien toch? Rustig luisterde hij verder en uiteindelijk stond op en zette zich naast haar neer op het bed. Uiteindelijk legde hij zijn arm weer om haar heen en zuchte even. 'Das niet niets. Maar je had er het recht toe om het te laten weg halen Sooph. Als die dude zijn verantwoordelijkheden niet op zich neemt was hij je niet waard. Als je ouders hun ruzie niet oplosten lijkt het me nog steeds jouw fout niet. Jij moest het hun vertellen, dat was je volste recht.' Sprak hij tegen haar en keek haar met een vrijwel troostende blik aan, hoewel hij niet wist of het zou helpen. Voorzichtig streek hij langs haar schouder heen en weer, niet wetend wat hij kon zeggen. 'Je bent het wel waard om van je leven te genieten. Je was jong, je wist niet wat je moest doen, je moeder hielp je met beslissen. Misschien nam je iemand zijn leven af, maar het was moedig dat je het deed. Het was een deel van je zelf wat je hebt weg laten nemen.Dat vergt al veel moed. Zeg niet dat je het niet verdient om te genieten, want jij deed iets wat vele vrouwen niet kunnen. Misschien halen mijn woorden niets uit, maar het is wel de waarheid.' Sprak hij tegen haar en trok haar heel voorzichtig wa dichter tegen zich aan en liet even alles bezinken. Als hij nu maar wist wie die ezel was dat haar had achter gelaten met het kind. Dan zou hij die gozer eens onder handen gaan nemen, al moest hij helemaal naar Spanje gaan. Zoiets deed hij zelf nog niet bij een meisje, het was er ooit bijna een keer van gekomen dat een meisje zwanger was van hem. Dan was hij meegegaan naar de dokter, hij had alles opzich genomen zelf betaald voor de kosten om he te laten weg laten. Dat was voor hem het dichtste wat ooit echt bij een relatie was gekomen eigenlijk, maar hij nam zijn verandtwoordelijkheid wel op voor zijn daden en dat kon je van andere jongens niet echt zeggen. 'Ik beloof het je dat ik zwijg tegen iedereen daarover. Maar aljeblieft zeg nooit dat je iets niet verdient om wat er gebeurd is. Jij verdient juist alles in je leven.'

Met haar blik op het laken gericht, voelde ze toch hoe hij opstond en naast haar was komen zitten. Ze voelde zijn arm om haar heen en onbewust verscheen er even een appreciërende glimlach op haar gezicht. Ze haalde haar schouders even op en zuchtte zachtjes toen hij zei dat het veel moed vergde. Ze schudde traag haar hoofd. "Ik heb gekozen voor de makkelijkste oplossing, voor diegene met de minste gevolgen." Ze haalde ook haar schouders opnieuw op, maar keek hem dankbaar aan toen hij zei dat zijn woorden misschien niets uithaalden, maar dat het wel de waarheid was. "Dankje. Je bent lief", zei ze even toen hij uitgesproken was, terwijl ze heel die tijd gezwegen had. "Maar soms, dan denk ik, wat als ik die andere keuze gemaakt had? Was het een jongen of een meisje? Hoe zag hij of zij eruit? Wat waren zijn of haar talenten? Ik heb gewoon iemands leven weggegooid, Niels, en dat voelt vreselijk. Ik voel me schuldig als ik van het leven geniet omdat er iemand is wiens leven ik gewoon afgenomen heb. Het is onvergefelijk." Ze beet even op haar lip en trok haar knieën wat op. "Ik koos voor mijn eigen leven, boven dat van een klein mensje. Maakt dat mij een slecht mens?", vroeg ze even en zuchtte dan. "En mijn ouders.. Ze waren zo teleurgesteld in me. Hoe hard ze soms ook riepen ofzo, het deed me niet veel. Maar het moment waarop mijn ouders me diep in de ogen aankeken en met een pijnlijke blik in hun ogen, me zeiden dat ze diep teleurgesteld in me waren, dàt brak gewoon mijn hart."
Ze zuchtte even en keek hem dan zijdelings aan. "Het spijt me dat ik je hiermee moet lastigvallen. Ik had het ook liever anders gehad, maar vond dat je het moest weten. Je bent een goede vriend, je luistert tenminste, iets wat mijn ouders niet deden." Ze sloeg haar armen even om haar benen heen en legde haar hoofd op haar knieën, terwijl ze hem bleef aankijken. "Je bent niet zoals andere jongens, jij begrijpt me tenminste.", zei ze even, zonder er verder bij na te denken, waarna ze even glimlachte en zich weer rechter zette. "Genoeg drama voor vandaag, hoop ik. Mind if I take a shower?"

'Misschien de makkelijkste oplossing. Maar het feit dat je het hebt weg gegeven, maakt je moedig. Misschien vind jij jezelf daarom geen goed mens. Maar ik vind je een moedig persoon.' Rustig luisterde hij naar haar andere woorden en kort schoten de beelden door van dat ene zwangere meisje bij hem, ze waren er beiden zeker van dat het zou weg genomen worden. 'Een kind laten weg nemen kan veel pijn doen, geloof me daar weet ik jammergenoeg alles over. Als je een andere keus had gemaakt was je hier vast niet geweest nu. Ik weet zeker dat je een mooi kind zou hebben gekregen, maar wat als het financieel nu misliep? Dan zat je daar weer mee.' Toen ze haar knieën optrok liet hij haar iets losser maar zijn arm nog altijd om haar heen geslagen. 'Nee, je bent geen slecht mens. Neem dat van me aan, de meeste meisjes zouden over zoiets gaan liegen tegen mij, jij bent de eerlijkste persoon die ik tot nu toe heb ontmoet, een slecht mens ben je niet in mijn ogen.' Al gauw begon ze over haar ouders en liet hij zijn blik even naar de grond gaan. Zijn ouders wisten het niet eens, maar zijn broer had het zelfde meegemaakt en hem hadden ze buitengetrapt. Daarom deed hij die inbraken onder dwang, want zijn vrienden wisten er van en die dreide er anders mee om naar zijn ouders te stappen. 'Ouders, kunnen best wel kwetsend zijn soms. Maar ze lieten je wel thuis blijven, mijn broer heeft ook zoiets meegemaakt en hem trapte ze gewoon buiten. Ik luister naar je omdat ik deels snap wat je doormaakt, en ik wil gewoon niet dat je denkt dat het me niets kan schelen, wen dat doet het wel.' Uiteindelijklegde ze haar hoofd op haar knieën en liet hij zijn hand even over haar rug gaan. Al gauw hoorde hij de woorden dat hij niet was zoals andere jongen, maar eigenlijk hoorde hij nu een leugen overzichzelf uit haar mond. 'Ga maar in de douche, dan jump ik er na jou wel in.' Zei hij met een glimlach en hij liet zijn arm van haar afglijden en kwam heel even naar voor met zijn hoofd en plaatste een kus op haar wang. Dan stond hij op en zette hij zich weer op zijn eigen bed en dacht na over wat hij allemaal uitgestoken had vroeger.

Een moedig persoon, dat was ze in zijn ogen. Een zwak wicht, dat waren haar eigen gedachtes. Maar ze besloot er niet tegenin te gaan: hij zou toch niet te overtuigen zijn. Ze knikte even en dacht aan Jason, de jongen die haar dit probleem samen met haar had bezorgd. Ze had hem niet meer gezien, niet meer gehoord. Ze hoorde wel van andere mensen dat hij na haar geen relatie meer had gehad, en dat hij een absolute player was geworden. "Da's waar", mompelde ze even toen hij over de financiële kant van het verhaal begon, en even begreep ze haar en haar moeders keuze. "Heb je het ook meegemaakt? Jij nam vàst je verantwoordelijkheid wel tegenover het meisje.", sprak ze dan terwijl ze hem even onderzoekend aankeek, en stond dan, vlak nadat ze een kus op haar wang had gevoeld, op. "Is goed", mompelde ze even waarna ze naar haar kastje toeliep en daar snel wat kleren en handdoeken, samen met haar toiletspullen, uitkoos. Daarna liep ze naar de badkamer en sloot ze de deur. Ze legde alles, met de handdoeken inbegrepen, netjes op een stapeltje, waarna ze zich ontdeed van haar kleren, uitzocht hoe de douche werkte en zich daarna douchte. Ze koos een douche-gel die naar perzik rook en een shampoo die zorgde voor de geur van oranjebloesems, wat ze een leuke en frisse combinatie vond. Goede geurtjes zorgden er altijd voor dat ze zich beter ging voelen en dat ze zich lekker in haar vel voelde. Eenmaal klaar, stapte ze uit de douche, trok het jurkje met een leuke, fijne bloemenprint aan en liet haar haren dan drogen aan de lucht. Want meer hoefde ze er niet aan te doen. Ze kamde ze enkel snel door en als ze droogden, lagen ze bijna altijd perfect. Ze deed enkel wat Mascara op, aangezien ze niet echt zo veel aandacht schonk aan make-up, en deed een lichte lippenbalsem over haar lippen. Ze waren soms ook zo gevoelig voor de wind en droogden snel uit, maar ze onderhield ze met die balsem, en dat bleek wel te helpen. Eenmaal ze klaar was, droogde ze de douche wat uit en hing ze haar natte handdoeken over het rekje, waarna ze weer de kamer inliep en een simpele "your turn" mompelde, waarna ze even op het bed ging zitten en haar 'vuile' kleren in een apart kastje legde. Zo, ze zou er hier wel aan wennen.

Niels keek even naar haar toen ze vroeg of hij het ook had meegemaakt en zuchte even. 'Ik heb het meegemaakt een keer, ik nam alles op mezelf heb al de kosten van het ziekenhuis voor haar betaald, we waren het er beiden over eens dat de baby niet kon leven tussen ons. We zouden het financieel wel houden, maar ze wou het niet en ik eigenlijk ook niet. In tegenstelling tot jouw ouders weten de mijne er niets van.' Dit was iets wat hij nooit aan iemand vertelde, en al zeker niet aan een meisje, maar zij had hem al zoveel verteld dat hij ook wel iets mocht zeggen toch? Uiteidelijk verdween ze in de badkamer en wandelde hij naar zijn kleerkast en nam daar een witte t-shirt uit met een v-neck hals uit en ook een zwarte lange broek van Diesel. Die legde hij daarna neer op zijn bed. Dit was zijn outfit voor vanavond, in een v-neck straalde hij altijd hadden enkele mensen gezegd maar daar ging het niet op hij droeg het omdat bhij zich daar goed in voelde. Toen ze al gauw uit de badkamer kwam nam hij nog een boxer uit zijn kast en ging dan met zijn nieuwe broek en boxer naar de badkamer en glimlachte nog even kort naar haar. Zich er helemaal niet van bewust dat hij zijn shirt was vergeten. Rustig draaide hij de douche al open en dan deed hij zijn kleren uit en smeet die ergens in een hoek en hong zijn nieuwe kleren aan een handoekendrager en stapte dan uiteindelijk de douche in en pakte zijn sportshampoo en begon zich daar mee te wassen, zijn haar deed hij met een andere shampoo die je haar deed glanzen en nog eens goed verzorgde. Al gauw stapte hij de douche weer uit en droog zich dan af en deed zijn boxer en zijn broek uit. Toen kreeg hij pas in het snuitje dat hij zijn shirt was vergeten. Kort droogde hij zijn haar en haalde er een moment de kam door, veel meer moest hij er niet aan doen want zo bleef hte goed liggen. Toen raapte hij zijn andere kleren op en kwam zo in ontbloot bovenlijf -wat vrij gespierd was- de kamer weer in en zag al gauw zijn shirt liggen op zijn bed. Stommert dat je bent dacht hij inzichzelf. Rustig wandelde hij naar zijn bed toe en greep al gauw zijn shirt er van af en trok dat al gauw aan. 'Sorry, was het hier vergeten.' Mompelde hij naar haar en glimlachtte even kort.

"Jij neemt tenminste je verantwoordelijkheid op, dat zou je niet van hem kunnen zeggen", sprak ze nadat ze begrijpend naar hem had zitten luisteren. Toen ze hoorde wat hij zei over zijjn ouders, dat ze er niets van weten, keek ze hem even aan en glimlachte. "Het probleem was dat mijn ouders niet eens wisten dat ik een vriendje had, laat staan dat ik al verder gegaan was dan handje vasthouden alleen.." Kort grijnsde ze even, en bedacht zich eraan dat het voor haar ouders wel a hell of a shock moest geweest zijn.
Na het douchen, was ze op het bed gaan zitten en tijdens zijn douche, had ze even haar iPod genomen en er wat muziek op gespeeld, terwijl ze een Spaans tijdschrift was aan het lezen, een tijdschrift dat ze meehad gegrabbeld in de winkel voor ze in ging checken, en dat eigenlijk wel interessant leek, zo bleef ze up-to-date met de mode in Spanje, iets wat ze ging gebruiken om hier, als de gelegenheid het toestond, eens op te vallen. Want dat deed ze wel graag. Opvallen mocht toch, af en toe? Op de goede manier?
Tegen dat hij weer binnenkwam, waren haar haren - die de gewoonte hadden snel te drogen - al bijna helemaal droog, en had ze er subtiel een kam door gehaald. Het viel vanzelf en had niet veel extra zorg nodig, dit deed ze alleen als ze eens stijl haar wilde hebben, iets wat dan net minder goed bij haar paste, vond ze. Ze keek even op van het tijdschrift toen hij binnenkwam en haar blik bleef even onvermijdelijk rusten op zijn bovenlichaam. What the hell. Zo'n lichaam? Zo'n zalig bovenlijf? Oké, waar was die kamerindeler, ze wilde er een snoeptaart voor kopen. Onbewust verscheen er even een glimlach op haar gezicht, die meteen geschrokken vervaagde toen hij wat zei. "Oh, ja.. Niet erg hoor", klonk het zachtjes. Zeker niet erg.., dacht ze in zichzelf, terwijl ze zich weer probeerde te concentreerde op haar tijdschrift, wat toch al niet meer zou lukken. Ze deed haar oortjes weg - ze had die tijd maar één oortje ingehouden, zodat ze alles nog zou horen in de buurt- en legde haar tijdschrift aan de kant. "Zanzibar, dus.. Vanavond. Nog andere plannen jij?", vroeg ze even en zette zich met haar rug tegen de muur op het bed, terwijl ze hem met een spontane glimlach aankeek, proberend om haar blik niet weer naar zijn - nu verhuld - bovenlijf te laten glijden.

Niels keek haar met een korte grijns aan en zette zich neer op zijn bed en keek even kort naar de kast. Toen hij haar vraag hoorde draaide zich naar haar toe en dacht even na. Nee, hij ging niets meer doen. Allesins toch niet bij zijn weet. Kort streek hij zijn haar helemaal goed, want door het feit dat hij de kam er had doorgehaald was het gewoon plat blijven liggen en dat stond niet bij hem. Daarom legde hij zijn haar wat warriger met zijn hand en dat was goed eigenlijk. 'Wel, ik denk dat ik gewoon hier blijf of misschien nog wat ga rond rijden hier. Jij dan?' Vroeg hij vriendelijk aan en keek even kort naar het tijdschrift dat iets naast haar lag, zo te zien een spaanse aangezien hij het niet goed kon lezen maar dat kon ook aan het feit liggen dat het gewoon ondersteboven lag. Want de spaanse taal kon hij wel spreken, dat had hij ooit een keer moeten leren van zijn vader en het had zijn vruchten afgeworpen. Oke, hij klonk niet als een echte spanjaard maar hij kon het wel spreken en dan klonk hij gewoon als een tja rare amerikaan? Kort grinnikte hij om zijn eigen gedachte en keek haar vrolijk aan. Eigenlijk nu hij het bekeek was het ook al best laat in de namiddag, het was al vijf uur bijna. Om hoe laat zouden ze eigenlijk gaan vertrekken?
'Om hoe laat wilt de jongedame vertrekken?' Vroeg hij met een plezierige toon in zijn stem. Ergens hoopte hij wel dat er vanavond niet zo van die aanstellerige jongens of meiden waren in de Zanzibar want hij wou gewoon uit zijn dak gaan samen met haar. En die mensen zouden dat eigenlijk wel eens kunnen verpesten, want moest er ook maar een van die dudes op haar afstappen met enige foute bedoelingen dan zou hij gaan inspringen. Niet omdathij het verplicht was aan haar maar gewoon omdat hij zo was aangelegd.

"Uhm, geen flauw idee, voorlopig", mompelde ze even, waarna ze haar blik kort naar haar gsm liet glijden en door even op een knopje te drukken, te ontdekken dat het al redelijk laat was geworden. Gho, 5 uur.. Even tellen. Dat wilde dus zeggen dat het, als ze goed kon rekenen, nu.. 17uur, negen uurtjes verdertellen..Dat kwam dan neer op.. 2 uur 's nachts. Leuk, eigenlijk wel grappig ergens.. Maar dat wilde dan ook zeggen, dat -ermee rekening houdend dat de vlucht Spanje - LA een dikke tien uren geduurd had, ze had omstreeks 16u dus ingecheckt.. En dan kwam ze erop dat ze in het 'vandaag van Amerika' van 7 uur op was, en dat terwijl ze die 'spaanse dag' al ongeveer negen uur (door het vroege opstaan voor haar koffers nog een keer te checken) eerder wakker was.. Dus 19 uurtjes vol leven.. bijna een hele dag.. En dan nog uitgaan.. Ze ging morgen lekker uitslapen.. maarja, geen school !
Dit rekenwerk had niet alleen haar, maar ook lieve arme Ines een hoofdpijn bezorgd, maar die verdween alweer als ze naar Niels keek. Wanneer ze wilde vertrekken? "Uhm, wanneer ga je hier normaal? Ik herinner het me niet precies van vorig jaar.. In Spanje gaan we echt een stuk later soms.. We eten daar pas rond half tien.." Ze keek hem een beetje verward aan en glimlachte dan zachtjes. "Sorry, die culturen.. Soms best verwarrend, verontschuldigde ze zich, waarna ze zich wat meer naar hem toe draaide en hem met een lieve, onschuldige glimlach aankeek; zijn gezicht kort bestuderend. En meteen prijsde ze zichzelf weer gelukkig met haar kamergenoot, hij zag er lief, leuk uit , en hij was het nog ook! Onbewust begon ze even te staren, waardoor ze kort even op haar lip beet toen ze het merkte, en dan weer, alsof ze niets had gedaan, haar blik afwendde.

Wel meestal ging hij rond 8 uur half 9 richting de discotheken dan was het feestja al goed opgang en kon hij al eens even lekker doorgaan. 'Wel ik ga meestal rond 8 uur half 9 daarheen. Dan is het feest goed opgang en dan is er nog net niet al te veel volk zodat je dus nog wel binnen kan. Met een grijnsje keek hij haar aan toen ze zich verontschuldigde. Zijn blik viel weer op haar prachtige donkere ogen waardoor hij weer even van de kaart werd gebracht al was dit nog niet zo zeer zichtbaar buiten dan het staren wat na een tijd bet wel eng begon te worden dus meteen richtte hij zijn blik kort op de stof die op haar bad lag en herpakte zich weer. 'Ach, het maakt niet uit hoor. Voor mij was het ook even een aanpassing toen ik naar Spanje ging met mijn vader.' Zei hij glimlachend haar op de een of andere manier toch tegensprekend. Waarom werd hij zo snel afgeleid als hij bij haar was? Meestal wist hij zijn gedachten er best goed bij te houden, maar nu, het leek hem gewoon niet meer te lukken. 'Dus, is het goed als we om dat uur vertrekken, of wil je iets vroeger of later gaan? Mij maakt het niet uit.' Zolang ze maar een leuke avond hadden samen. Al leek dit hem wel vanzelfsprekend. Sophia leek hem geen saai iemand en dat sprak hem eigenlijk ook wel aan. Maar alles zowat aan haar sprak hem aan, hoewel het bij andere meisjes meestal de kleine dingen waren die hem echt opvielen omdat ze bijna allemaal mee gingen in de stroming. Maar Sooph, nee, die was anders op haar eigen best wel leuke manier.

Acht uur, half negen, klonk goed voor haar. Zo hoefde ze zich hier niet te lang te vervelen moest hij, zoals hij had gezegd, een ritje gaan maken met de auto. Ze glimlachte even en keek hem aan toen hij reageerde op de aanpassing, waardoor ze even grijnsde. Ze zuchtte zachtjes. Eigenlijk miste ze de cultuur best wel, en niet alleen de cultuur, het leek alsof ze dit jaar er meer moeite mee had gehad om naar hier te komen dan vorig jaar. Ach, misschien warenhet de omstandigheden, ze wilde er gewoon weg toen, dat was duidelijk.
"Euhm ja, acht uur , half negen is prima voor me", klonk het even zachtjes, waarna ze zijn blik strategisch ontweek. Zo zou ze namelijk geen staarwedstrijdje met hem meer gaan houden. Ze kroop wat om, zodat ze op haar buik op het bed lag, en keek hem, met haar onderbenen in de lucht en haar hoofd steundend ophaar handen, aan. "In welke klas zit je eigenlijk? Achttien, Even denken.. 12 ? Ik ben zeventien dus volg in 11.. Jammer dat we niet in dezelfde klas zitten, dan kende ik tenminste al iemand in 11..", sprak ze even, mompelend, meer tegen zichzelf dan tegen hem, waarna ze hem aankeek en haar blik op zijn ketting liep vallen. Zonder er verder bij na te denken, kroop ze wat rechter en greep ze naar de hanger die vlak bij zijn nek hing, om die voorzichtig op haar hand te laten liggen, om die beter te bekijken. Hij was mooi.. Zou hij een betekenis hebben? "Van waar heb je die? Of van wie? Heeft het een betekenis? Het is mooi", sprak ze even zachtjes, glimlachend en liet de ketting dan weer los, waarna ze haar handen weer onder haar hooofd zette en hem kort aankeek. Enweer werd die blik haar te veel en bleef ze even kijken, waarna ze haar blik handig weer op de hanger richtte en deed alsof ze er heel geïnteresseerd in was. Ze steunde zachtjes op haar hoofd en haar benen wiebelden even kort heen en weer, nieuwsgierig naar zijn antwoord.

Rustig knikte hij en keek haar even heel kort aan en glimlachte hij even. 'Ach, nu ken je iemand in 12 das toch veel beter?' Zei hij grijnzend op haar woorden liet zijn hoofd even naar achteren hangen en sloot voor een moment zijn ogen en ademde diep in. Sooph was een mooie meid, hij mocht zijn beiden pollen kussen dat hij haar als een kamergenote had. Maar toch zou hij voorzichtig met haar zijn, door het feit wat ze allemaal had meegemaakt zou hij haar waarschijnlijk alleen te vriend houden, want hij zag geen kans dat hij ooit met haar in één bed zou belanden. Niet dat hij het niet wou, maar hij wou hun band niet verbreken. Hoewel deze nu nog niet zo heel sterk was had hij haar liever als een gewone vriendin dan als zijn vriendin. Al gauw voelde hij dat zij de hanger die om zijn nek hing vast greep en daardoor keek hij haar weer aan en staarde naar de cirkel die in haar hand lag en zuchtte even. Al gauw voelde hij het metaal weer op zijn borst vallen en keek haar even aan. 'Ik kreeg het van mijn broer. Vlak voor hij vertrok naar het leger, dit is het laatste wat ik van hem gekregen voor hij ten strijden trok. Deze ketting betekend voor mij heel veel, want moest hij niet meer terug komen naar hier dan is dit het laatste wat ooit van hem was, en dan was het in mijn bezit.' Sprak hij zachtjes tegen haar en glimlachte heel even kort en liet zijn blik dan naar de grond gaan en zuchte even. Zijn broer, tuurlijk miste hij hem vroeger had die altijd voor hem opgekomen als hij klein was. Hoewel hij maar een jaar ouder was had dit toch veel voor hem betekend. En misschien was hij nu al wel dood? Kort streek hij door zijn haren en zijn hand ging naar de ketting zo legde hij zijn hand daar plat op. Morgen zou hij zijn brief afmaken, dan kon hij die op de bus doen.

Haar donkerbruine ogen richtten zich even met een geïnteresseerde blik naar hem, waarna ze even zuchtte en luisteren naarzijn verhaal. Haar blik werd meelevend, wanneer hij aan het einde van zijn verhaal was. Ze ging wat rechter zitten, draaide zich in de zelfde richting als hem en ging naast hem zitten. Ze sloeg een arm om hem heen en trok hem wat tegen zich aan. "Als hij op jou lijkt, geloof ik zeker dat hij enorm goed zal zijn in het vechten, en dat hij zichzelf niet zomaar laat verslaan, toch? Ik wed dat hij elke dag aan jou denkt en je belooft terug te komen, iets waaraan hij zich zal houden, dat weet ik bijna zeker." Ze fluisterde deze goedbedoelde woorden even, aangezien ze toch vlak bij hem zat, en keek hem kort zijdelings aan. "Ik weet niet hoe het is om iemand zo te zien vertrekken, te moeten laten gaan, maar ik weet wel dat hij zich niet zal laten doen, als hij een klein beetje op jou lijkt." Ze glimlachte even bemoedigend naar hem en liet hem toen wat losser, waarna ze even zuchtte en weer voor zich uit keek. Het moest vreselijk zijn, die onwetendheid, die onzekerheid. En dan prees ze zichzelf ergens nog gelukkig dat zij die onzekerheid tenminste niet had. Ze sloot haar donkere ogen even en steunde met haar hoofd onbewust op zijn schouder, terwijl ze wat rustiger begon te ademen. Hemel, ze kon wel in slaap vallen nu, en ze was al goed op weg! Toen ze dit besefte, opende ze haar ogen weer en knipperde ze even, terwijl ze tegen zichzelf zei toch wakker te blijven. Ze had toch al eerder nachtje door gedaan? Welk verschil bestond er dan? Oh, het feit dat ze 's morgens na dat nachtje, ging slapen misschien? Kon, toch?

Niels voelde haar arm rond zich heen en even voelde het raar aan. 'Ik hoop maar dat hij terugkomt.' Mompelde hij stil en keek haar met dank in zijn ogen aan en legde heel zachtjes zijn arm ook om haar heen en zuchtte even. Al gauw voelde hij haar hoofd op zijn schouder wat hem enigszins veraste maar hij liet het maar voor wat het was. Voor zichtig streek hij langs haar schouder en glimlachte even. 'Dankje, dankje dat je wou luisteren.' In tegenstlling tot andere, want oftewel gingen die meiden weg of gingen ze zelf een potje huilen om wat hij vertelde aan hun. Allemaal heel raar die meiden. 'Trouwens, als je moe bent kunnen we morgen ook uitgaan hoor. In een vlieguig zitten kan best vermoeiend zijn.' Zei hij met een kleine glimlach tegen haar en liet haar dan ook wat losser en zo liet zo zijn arm weer van haar af glijden hoewel zijn twee vingertoppen uiteindelijk toch tegen haar zij. De jongen keek naar voor en wreef even door zijn haren en sloot voor een moment zijn ogen. Zo erg zou hij het niet vinden als hij vanavond niet met haar uit kon gaan, hij zou liever uitgaan wanneer ze niet zo moe was van de vlucht. Misschien dat er vanavond nog wel een wandeling zou maken, of desnoods met haar nog wat gaan rijden dat kon ook al relaxerend overkomen.

"Ik hoop het ook voor jou", sprak ze even fluisterend, waarna ze, toen ze hoorde dat hij haar bedankte, keek ze hem even kort aan door haar hoofd van haar schouders te heffen en haar arm van zijn schouder te doen glijden. Rustig, zacht en vooral onbewust. "Da's toch normaal? Dat ik luister? Anders was ik wel erg nutteloos op deze wereld", sprak ze even, met een ietwat bittere ondertoon, maar met een toch allesverhullende glimlach op haar gezicht. De volgende zin die ze helemaal zou zeggen, normaal, werd bruut onderbroken: "Nee hoor, zo moe ben ik nu oo..", was haar perfecte start, maar goed begonnen was nu niet half gewonnen: een geeuw kon ze niet onderdrukken, waardoor ze haar hand voor haar mond smeet en hem wat oeps-erig aankeek. Ze grinnikte even zachtjes en relativeerde toen kort. "Nille, ik vrees dat dat misschien wel een goed idee van je zou kunnen zijn", glimlachte ze en liet hen nu helemaal wat los, waarna ze wat afstand nam. "Maar dat wil toch niet zeggen dat we helemaal niets gaan doen hé, vanavond. Wat denk je, testen we je carretje eens samen uit door naar Topanga State Park te rijden? Net buiten Monica, ken ik wel enkele gezellige plekjes sinds mijn laatste wandeling daar?" Ze probeerde met dit voorstel het idee dat het fuifavondje niet zou doorgaan, te verhullen, door een even goed voorstel te geven. Tenminste, dat vond zij wel leuk, misschien was het niet iets wat hem kon bekoren. "Of we kunnen natuurlijk nog también iets anders doen, wat minder laat slash vermoeiend zou worden dan fuiven.", stelde ze hem daarna gerust moest hij het niet zo leuk vinden. Hij kon altijd nog iets anders voorstellen, toch? También, een stopwoordje van haar, wat in het Spaans 'ook' betekende, en ze jarenlang tegen gevochten had om het wat minder te gebruiken, had weer eens even geniepig zijn intrede gedaan. Ze zuchtte even zachtjes, maar liet het maar voor wat het was.

'Ach, de meesten nemen niet eens de moeite om naar me te luisteren. Daarom vertel ik er niet vaak over.' De jongen haalde zijn schouders op en keek haar rustig aan toen ze een antwoord op zij voorstel gaf. Het begon met een nee, daartussen zat een geeuw en vervolgens eindigde het met een ander voorstel. Kort dacht hij na. Topanga State Park, dat zag hij eigenlijk ook wel zitten. 'Wel, dan is het Topanga State Park, met de wagen.' Zei hij met een glimlachje tegen haar, echt uitgedost had hij zich toch niet dus hij kon zo buiten gaan toch? Niels keek haar aan en weer werd hij lichtelijk betoverd door haar schoonheid, maar ditmaal hield hij net op met kijken op het punt waar dat je het staren kon gaan noemen. 'Zelfde uur dan?' Vroeg hij met een grijnsje aan haar. Ergens maakte het hem eigenlijk niet uit waar ze naar toe gingen zolang ze maar iets gingen doen, want hij had geen zin om zich hier te gaan vervelen, hoewel dat er waarschijnlijk niet in zou zitten. 'Maar ik hou de fuifavond van je te goed hoor.' Plus dan waren ze waarschijnlijk ook vroeger terug. Dan kon hij die brief nog verder afschrijven. Kort schoot zijn blik naar de papieren die nog op de tafel lagen, op eentje was geschreven, dat was dus de beginnende brief. Kalm stond hij even op en wandelde naar zijn kast toe om vervolgens zijn sleutels van de wagen te nemen. Anders zou hij die waarschijnlijk nog gaan vergeten. Hem kennende. Rustig wandelde hij weer naar het bed en zette zich weer naast haar neer. 'Trouwens, kan je rijden? Anders mag jij wel achter het stuur hoor zolang je hem maar niet tegen een boom aanknalt. Hoewel met je vermoeidheid.'

'Dat begrijp ik maar al te goed", klonk het zachtjes toen hij verklaarde dat sommige mensen niet eens de moeite namen om naar iemand te luisteren. Had zij al wel meerdere keren meegemaakt. Ze glimlachte even. Uit zijn reactie bleek dat hij het eens was met haar voorstel, en toen hij vroeg of ze hetzelfde uur zouden gaan, immers. Een knikje met haar hoofd maakte duidelijk dat ze het zeker oké vond, en toen hij zei dat hij die fuifavond van haar te goed had, grinnikte ze even. "Je krijgt hem dubbel en dik terug, wees daar maar zeker van", zei ze even vrolijk en grijnsde. Toen Niels opstond, liet ze zich even naar achteren vallen, waardoor ze het laken onder haar rug voelde en perfect kon genieten van het saaie, witte plafond. Een kleine glimlach verscheen op dit moment op haar gezicht, omdat ze hier kon genieten van de rust. Ze hoorde wat sleutels en keek dan even opzij, naar wat Niels aan het doen was. Sleutels alvast nemen. Toen hij echter vroeg of ze kon rijden, lachte ze even. "Of ik nu met vermoeidheid of niet rij, veel verschil gaat het niet maken.", grinnikte ze even, waarna ze even serieuzer werd. "Voor ik naar Monica ben gekomen, heb ik mijn theorie succesvol, toch met wat vertraging door die toestanden, afgelegd. Ik heb vier lessen ofzo met de rijschool gevolgd, wat basis, maarre, meer niet, gezien de omstandigheden.. Dus, als ik jou was zou ik mijn auto niet op de openbare weg aan mij toevertrouwen..", mompelde ze even en glimlachte, terwijl ze hem zijdelings en van beneden aan, aangezien ze nog op het bad lag.

'Ik meen het daar hou ik je aan hoor.' Zei hij met een speelse grijns op zijn gezicht. Toen ze over haar theorie begon keek hij haar droogjes aan. Oké, dan mocht zij gewoon naast hem zitten in de wagen, dat leek hem veiliger. 'Oké, dan hou ik het er wel bij dat je naast me mag gaan zitten.' Zei hij op een zachte plagende toon. Wel, aangezien ze nog niet vertrokken kon hij ook nu gaan verder schrijven aan die brief, toch? Weer stond hij op en ging even naar de tafel waar hij het schrijfblok vanaf af haalde en dan liep hij voor de zoveelste keer weer terug op het bed en keek even naar de tekst die er al op stond en begon rustig verder te schrijven hoewel hij toch enkele keren naar Sooph keek, ze was en bleef nog steeds prachtig. Echt waar hij zou naar die persoon gaan die hem hier had ingedeeld en hem echt gaan bedanken met weet ik veel wat. Een glimlach rustte er op zijn gezicht hoewel die door dat hij aan het schrijven al weer verdween, dit was de eerste brief sinds twee maanden tijd. Er kon maar om de twee maanden geschreven worden aan de personen in het oorlogsgebied. Waarom het was wist hij niet, maar daardoor had hij wel genoeg om elke keer te schrijven naar zijn broer. De meeste mensen die hem kende vonden het raar dat hij bleef schrijven, want de dag dat hij dan geen antwoord meer zou krijgen zou hem echter zwaar vallen dan. Maar toch deed hij dit nog steeds, omdat dit de enige manier van communicatie was met zijn broer die er nog was. Eigenlijk wou hij nu ook nog wel naar het leger, om maar misschien te worden ingedeeld bij het konvooi dat naar Iran werd gestuurd. Maar die kans was maar klein, daarom wou hij er deels ook niet naar toe.

"Oh màg ik naast je zitten? Wat een eer", sprak ze even speels en keek hem grijnzend aan, waarna ze hem even met haar blik volgde toen hij naar de tafel liep en een schrijfblok terug naar het bed bracht. Ze was benieuwd wat er op stond, maar wachtte even om het te vragen. Ze wilde hem niet storen in zijn opzet, en bovendien begon de slaap haar stilaan opnieuw in zijn greep te krijgen, al had ze het zelf niet echt door. Terwijl ze af en toe naar hem keek, begonnen haar ogen steeds trager en later te knipperen, terwijl ze af en toe een geeuw onderdrukte. Het bed was eigenlijk echt wel goed, niet zo goed als het hare bij haar vader thuis - bij haar moeder had ze eeen waterbed, maar dat vond ze niet zo speciaal - , maar goed genoeg om hier zo dadelijk bij in slaap te vallen. Ze zuchtte even zachtjes en dacht kort aan de contrasterende thuissituatie, die haar telkens weer moeite had gekost om aan te passen. Haar donkere bles gleed even kort voor haar ogen - wat een ongelofelijke kriebel teweeg bracht - , welke ze dan geïrriteerd naar achteren sloeg, uit haar gezicht. Haar oogleden werden steeds zwaarder en zwaarder, haar hand bleef even half achter haar hoofd liggen, waarna ze, door de stilte en de rust, eigenlijk onbewust, zachtjes indommelde. Ze sliep niet echt vast, maar haar ogen waren gesloten en haar ademhaling ging alsmaar trager. Ze vergat waar ze precies was en werd zich even niet bewust van het feit dat Niels er nog steeds zat.

Niels was nog steeds druk aan het schrijven en keek ook niet meer op na een tijd. Zijn papier stond nu al meer dan de helft vol en dat was eigenlijk best wel raar. Maar hij wist wat hij wou opschrijven dus hij moest er ook niet meer over nadenken van te voren. Kort gleed zijn blik naar Sophia en glimlachte even toen hij zag dat ze heel zachtjes in dommelde. Dus niet al te veel geluid maken. Met een hele korte glimlach schreef hij verder en dacht voor een moment na. Wat zouden zijn twee zussen aan het doen zijn? Waarschijnlijk ruzie maken. Heel typisch voor hun twee, en om het feit dat ze een tweeling maakte viel het vroeger voor hem niet mee om ze weer tot bedaren te brengen. Want meestal ging hij steeds naar dezelfde persoon. Kort schudde hij zijn hoofd en schreef verder, om na ongeveer een vijftien minuten de blok opzij te leggen en keek een lange tijd naar haar en glimlachte eventjes. Toen hij een kort geklop hoorde op de deur stond hij geirriteert op en wandelde naar de deur om deze daarna open te doen en daar een meisje aan te treffen die gehuild had ofzo. Zijn schuld was het niet want hij kende haar ditmaal niet. Het meisje keek hem aan en zonder enige aanstelling vloog ze hem op de nek. Met een what the fuck blik keek hij naar de grond. Ze had een foute persoon voor dat leek hem toch wel. Heel voorzichtig haalde hij haar armen van zijn lichaam af en keek haar raar aan. 'Ik denk dat je ergens anders moet zijn hoor.' Met een zielloze blik keek het meisje hem aan en snikte even. Uiteindelijk droop ze af en wandelde hij de kamer weer in om zich dan in de zetel te zetten en zo voor zich uit te staren. Wie was dat meisje geweest? En wat kwam ze bij hen doen? Waarom was ze hem om de nek heen gevlogen? Kort schudde hij zijn hoofd en haalde zijn schouders maar op. Ach, niet zijn probleem uiteindelijk.

Een tijdje lang- ze wist niet hoelang- bevond ze zich ergens tussen het 'uiltje knappen' en echt slapen. Ergens daar tussen in. Toch was het niet het geklop dat het meisje wekte, nog het gewicht dat van het bed ging, noch het gestommel. Enkel de deur die dichtging, zorgde ervoor dat ze stilaan uit haar dutje gewekt werd, en ze zich ervan bewust werd dat ze geslapen had. Kort wreef ze even door haar ogen en keek ze even rond waar ze was, waardoor ze, toen ze wat rechter zat, Niels zag zitten in de zetel, en zich vol schaamte liet terugveren op het bed. "Oh, dat was nu niet bepaald de bedoeling", zei ze even op een vloekerige toon, waarna ze wat rechter ging zitten en haar haren naar één kant legde. "Wie was hier? Ik denk dat ik wakker werd van de deur die dichtging ofzo..", klonk haar vraag, waarna ze wat rechter ging zitten, haar benen aan één kant van het bed sloeg en daarna opstond. "Even ervoor zorgen dat ik de volgende uren niet in slaap val, wat water in mijn gezicht, kan wonderen doen", sprak ze even luchtig, waarna ze naar de badkamer liep en even blij was dat de spiegel en de wasbak wat buiten Niels' zicht waren. Handig gleden haar handen even in de zakken van haar kleedje, waar ze een pilletje vond, wat er altijd wel in zat, eentje dat ze niet kon missen, en als ze wegging, dan nam ze er wel meerdere mee. Ze legde snel het pilletje op haar tong en slikte het met wat water door, terwijl ze haar gezicht wat nat maakte. Best geloofwaardig én ze zag er op slag weer lekker wakker uit, het gevoel zou binnen enkele minuten wel komen. Daarna liep ze weer terug en zette zich op de rand van het bed, terwijl ze wat naar de grond keek en, zoals ze elke keer had, wat schuldgevoelens kreeg over het nemen van dat pilletje, maar die schuldgevoelens zouden in één twee drie verdwijnen.

'Maakt niet uit, ik wou je niet wakker maken eigenlijk. Maar er was een of ander meisje dat huilend voor de deur stond en die gaf me uit het niets een knuffel. Heel raar allemaal.' Mompelde hij en keek haar even aan toen ze naar de badkamer ging maar liet het maar zo. Voor een moment sloot hij zijn ogen en kort schoten er beelden door zijn hoofd die hij helemaal niet wou zien. Zijn broer, neergeschoten door een of andere Iranees. Meteen opende hij zijn ogen weer en schudde de beelden al gauw weg, en tot zijn grootste verbazing zat Sooph al weer op het bed. Zo die was snel. 'Zo is mevrouw wakker?' Zei hij met een grijnsje tegen haar en stond vervolgens op en leunde tegen de muur aan zijn blik naar buiten gericht. De laatste tijd had hij echt veel te veel last van rusteloosheid, en hij hoopte haar hier niet mee lastig te vallen nu hij bij haar op de kamer lag. Dat kon zij niet gebruiken en daar was hij zich sterk bewust van. Voor even ging zijn blik weer naar zijn bed, naar het papier dat net niet onder zijn bed was beland. Die zou hij morgen wel gaan versturen, vandaag had hij er geen zin in eigenlijk. Het liefst sprong hij nu in zijn auto samen met haar en wou hij eens uit testen hoe snel de wagen wel niet ging. Ja, dat was wat hij deed met auto's ze tot het uiterste drijven en als ze hun uiterst bereikt hadden ze verder uitbouwen zodat ze grotere snelheden aankonden. Plus, hij hield gewoon van de adrenaline kick die door je lijf ging als je door een bocht ging in hoge snelheid, daarvoor moest je natuurlijk een ervaren chauffeur zijn want anders lag je binnen de kortste keren in het ziekenhuis en daar had hij nu nog geen zin in. Plus, hij wou Sophia geen gevaar brengen door roekeloos rijgedrag uit te voeren. Nee, dat deed hij wel als hij alleen in de wagen zat.

"Inderdaad erg raar", reageerde ze nadat ze even nagedacht had en nadenkend haar hoofd had geschud. Ze zuchtte even zachtjes en nam het Spaanse tijdschrift dat ze nog op het bed had laten liggen, waarna ze opstond en naar haar kant van het bed liep om het weg te leggen. Ze knikte even terwijl ze bukte om het boekje een plaats te geven in de lade van haar nachtkastje, waarna ze weer recht ging staan, zich omdraaide en zo naar buiten, uit het raam keek. "Wakker genoeg, hyper zal ik hoe dan ook nog wel worden", mompelde ze even, waarna er onbewust een grijns op haar gezicht verscheen en zich daarna aankeek. "Gaan we anders al naar het park? Ik wil gewoon buiten zijn én in je wagen zitten. Misschien kunnen we dan ook je wagen eens testen?", sprak ze grijnzend, terwijl ze de energie al voelde binnenstromen. Iets passiefs dat omgezet werd in iets actiefs, maakte ervan dat haar uitgeputte gevoel al stilaan aan het verdwijnen was; zoals ook het zelfverwijt dat ze het pilletje had genomen. Ach, niemand die er om zou gaan zagen, niemand die zich zou gaan bemoeien met haar leven, of het ook maar zou proberen. Ze was een autofreakje geweest, vroeger, zoals sommige jongens, maar dat kwam door haar broer. Degene naar wie ze op keek, en naar wie ze nog altijd opkeek. Zes jaar ouder dan haar, Autofreak zoals geen ander. Op haar twaalfde reed ze de dag nadat hij zijn rijbewijs had gehaald, mee in de auto, om die te testen, en behaalde de jongen trots zijn eerste boete. Ach, door verschillende praktijkjes waar zij vaag wat van af geweten had, kwam hij aan genoeg geld om de wagen te laten tunen, om zo sneller, verder en beter te gaan. En zelf werd ze dan ook gebeten door deze microbe, maar had die opgegeven toen dingen serieuzer werden. Haar broer werd nooit gepakt voor die dingen, haar vader zorgde daar wel voor. Het was allemaal wel erg gemakkelijk geweest, thuis, vroeger. Tot haar ouders natuurlijk uit elkaar waren gegaan.