Kamer van Niels en Sophia

"Ja, ik zwicht zeker voor je mooie ogen", glimlachte ze even rustig en luisterde naar de vier volgende woorden die de jongen uitsprak. Ze hingen mooi aan elkaar, hun volgorde was perfect. Ze deden dit samen. Ze knikte even traag en voelde hoe hij zijn gezicht nog wat dichter naar haar bracht en hun lippen contact maakten. Zo voorzichtig en zo traag als hij het deed, als zij het deden, zo intens en heftig was de kus voor haar. Ze liet haar hand die op zijn wang lag naar zijn haren glijden en streek daar even zachtjes door. De streling van zijn tong over haar lippen, lokte een reactie uit om haar mond te openen, maar net voor ze dat wilde doen, brak hij de kus af. En hoewel ze het enorm erg zou gevonden hebben, was ze blij dat de jongen nog altijd vlak bij haar was. Nog steeds kon ze zijn adem voelen, zijn geur proeven met haar tong. Hij benam haar even de adem, als het ware, gewoon omdat dit zo perfect was in haar ogen. "Wij", reageerde ze fluisterend en keek de jongen nu ook recht in de ogen aan, glimlachend, met een glinstering in haar ogen. Ze richtte haar blik naar beneden, op zijn lippen, en maakte opnieuw zacht contact met de jongen, door erg traag haar lippen naar de zijne te brengen. Ze sloot haar ogen zachtjes en zuchtte even, terwijl ze haar lippen onbeweeglijk tegen de zijn hield. Allereerste kus als koppel, die kwam er aan. Die zou anders zijn dan de flirterige, snelle kussen van voorheen. Ze zou haar liefde erin leggen en haar verlangen even toelaten om naar boven te komen. Haar lippen trilden van verlangen, van nieuwsgierigheid. Van opwinding; een sprong in het onbekende, dat was het voor haar. Na enkele seconden bewegingsloos contact gemaakt te hebben, drukte ze haar lippen wat beter op de zijne en begon ze hem zachtjes enkele kusjes te geven; aarzelend, maar tegelijk wel zelfzeker. Want hij hield van haar en zij van hem, en ze wilden hetzelfde, dus waarom twijfelen?

Zachtjes knikte hij. Wij, niets meer en al zeker niets minder. Zachtes streek hij even over haar hals. Weer raakte hun lippen elkaar, ditmaal was het anders. Deze kus was een van de eerste in de reeks van vele. De jongen sloot zijn ogen en toch na enkele seconden gewoon contact te hebben gemaakt voelde hij enkele kleine kusjes op zijn lippen drukken. Elke miniscule aanraking van hun lippen sloeg hij op. Al snel besloot hij verder initiatief te nemen en hield haar lippen enkele seconden lang vast. Zachtjes liet hij zijn andere hand even door haar haren gaan. Heel voorzichting opende hij zijn mond en wachte af. Verder besloot hij nog niet te gaan buiten net zoals eerst langs haar lippen te gaan. Niels was zich bewust van wat hij aan het doen was, al zou hij toch maar zo ver gaan als zij wilde. Ditmaal draaide het bij hem niet puur om de seks, ditmaal draaide het echt om de gevoelens die ze voor elkaar hadden. Zijn verlangens zou hij wel even onderdrukken, bij haar wou hij niets over haasten. Bij haar had hij nog alle tijd. Zacht streek hij over haar wang en genoot van het samenzijn met haar. Een samen zijn dat nog een lange tijd zou blijven duren, toch zolang hij zich trouw wist te houden aan Sophia, zijn vaste vrienden, zijn eerste sinds een lange tijd. Maar bij haar zou het anders lopen, hij zou haar niet zwakker maken, zodat zij niet kon zeggen dat het beter was om vrienden te blijven. Dat wou hij voorkomen. Want dan zou hij haar als nog kwijt spelen, iets wa hij niet wou.
[Sooowrry, dinner calls.]

Haar donkere ogen bleven gesloten toen de jongen over haar hals streek. Ze voelde dat Niels besloot haar lippen enkele seconden lang vast te houden, waardoor ze zich even liet meeslepen en ze de kus niet onderbrak of verstoorde. Ze liet de jongen begaan en liet zich meevoeren door zijn beweging. Haar hand gleed zachtjes van zijn haren naar zijn borst en merkte dat hij haar door een subtiele beweging; het openen van zijn mond; haar uitnodigde om verder te gaan. Toch leek hij te wachten; die voorzichtigheid deed haar goed; zo kon zij bepalen wanneer ze niet verder zouden gaan. Ze opende nu ook haar mond, rustig en voorzichtig, en duwde zachtjes haar tong tegen de zijne; waardoor ze haar hand weer naar zijn hals voelde glijden, terwijl ze haar tong kalm en aarzelend langs de zijne liet gaan. Een aarzeling, vragend om bevestiging. Ja, ze wilde dat ze het goed deed, want hij was iemand waarbij ze zichzelf.. onzekerder ging voelen, zeker? Ze was nooit zo voorzichtiger en vroeg zich nooit méér af of dat alles wat ze deed wel goed was; of ze alles wel goed deed, dan als ze bij hem was. Ze streelde zachtjes over zijn shirt en brak uiteindelijk zachtjes de kus weer af. Genoeg voor nu, besloot ze, snel gaan bij hem was alles behalve wat ze wilde. Niet om dat ze twijfelde, nee, omdat ze hem nog beter zou kunnen leren kennen en dat haar verlangens naar het moment dat ze binnenkort misschien seks zouden hebben, groter maakte. Want ze wist dat er waarschijnlijk enkele keren gaan zijn waarop ze op cruciale momenten zou afhaken, omdat de herinneringen en de herinneringen aan de gevolgen; haar ongeboren kind; haar niet met rust zouden kunnen laten. Ze keek de jongen even aan toen ze wat afstand had genomen, en zuchtte zachtjes. "Als ik rustiger doe, dat ligt niet aan jou, Niels, sinds toen.. ben ik voorzichtiger geworden.. mijn liefde voor jou maakt het alleen maar erger. Ik wil het niet riskeren je te verliezen", mompelde ze even en slikte; Niels moest wel veel kunnen verdragen van haar. En daarom voelde ze zich wel slechter..

De jongen hield zijn ogen toe en toen zij echter de toestemming gaf om verder te gaan streek hij heel zachtjes langs haar tong. Uiteindelijk werd de kus afgebroken door haar. Even wou hij gewoon verder gaan, maar hij hield zichzelf nog kalm, voor haar, voor hun. Toen ze het echter vertelde dat ze soms opeens rustiger ging doen en de reden glimlachte hij even. Voorzichtig legde hij zijn beide armen om haar heen en schudde zachtjes zijn hoofd. 'Sooph, je gaat me niet kwijt spelen omdat je voorzichtig bent. Als ik dat niet zou accepteren, dan ben ik het niet waard om je vriend te zijn.' Zachtjes streek hij over haar arm en glimlachte eventjes. Misschien kreeg hij wel veel te verduren, maar het maakte hem helemaal niet uit. Rustig stond hij op en wandelde naar de tafel toe waar de brief die hij aan zijn broer schreef. Kalm nam hij die op en wwandelde weer terug naar haar om zich met een arm om haar heen naast haar plaats te nemen. 'Sooph, ik wil je iets vragen.' Begon hij voorzichtig. 'Zou je willen opschrijven wat jij van vandaag vond, vanuit je eigen standpunt? Hij is voor mijn broer.' Normaal zou hij dit nooit aan een meisje vragen, maar zij was speciaal. Afwachtend keek hij haar aan en dacht kort aan hem waardoor hij zijn blik even op de grond hield en even diep zuchte.
[Really sorry]

Terwijl Sophia zich wat schuldig begon te voelen tegenover Niels, omdat ze hem benadeelde door haar verleden, sloeg ze haar blik neer. Dit was zo gênant, het feit dat ze zo voorzichtig was; en ergens ook bang op zichzelf misschien letterlijk en figuurlijk bloot te geven. Het aarzelend op een afstandje houden, leek haar het beste om te doen, om zo geleidelijk aan op te bouwen. Een heel theoretische uitleg om hetgene wat ze eigenlijk wilde: rustig aan. Ze voelde zijn sterke armen om haar heen en glimlachte even toen ze eenmaal opkeek en haar eigen armen ook om hem krulde , terwijl ze hem zachtjes tegen zich aantrok en haar hoofd op zijn schouder bleef rusten. Ze luisterde naar zijn woorden, zijn o zo juiste en mooie woorden, waardoor ze glimlachte en even zachtjes zuchtte. "Bedankt", sprak ze zachtjes en drukte hem zachtjes een kus in zijn nek.
Ze liet de jongen los toen hij opstond en naar de tafel wandelde. Ze trok haar benen op op het bed en liet ze liggen naast zich, terwijl ze Niels met haar blik volgde tot hij weer naast haar zat en ze zijn arm om zich heen voelde. Toen hij begon te praten, wachtte ze rustig af op wat hij haar ging vragen; en haalde even diep adem toen ze hoorde wat hij zei. Hm; moeilijk om zo te schrijven over vandaag; wat kon en mocht ze zeggen tegen zijn broer? Ze had een geweldige dag gehad, met Niels in de hoofdrol. En ze zou enkel maar over Niels praten en de dingen die ze echt gedaan hadden, vergeten. Kort beet ze op haar lip en glimlachte even. "Natuurlijk wil ik dat", sprak ze liefjes, waarna ze hem een kus op de wang gaf. "Waarover wil je dat ik schrijf? Over jou? Dat zou erg gemakkelijk zijn", sprak ze glimlachend en knipoogde even naar hem; "of moet ik meer in het algemeen schrijven, wat we vandaag gedaan hebben?", vroeg ze hem dan aarzelend, niet echt wetend waar hij precies op doelde bij zijn vraag.

Niels glimlachte even en luisterde naar haar vraag. 'Kies maar, mij maakt het niet uit. Schrijf maar gewoon wat je wilt schrijven.' Glimlachte hij vrolijk naar haar en keek even naar haar en streek even over haar rug heen. Niels was dolverliefd op dit meisje, en dat mocht zijn broer weten. De jongen drukte een zachte kus op haar lippen maar liet deze al snel weer los. Zijn maag begon echter te grommen, lichtelijk beschaamd keek hij naar de grond en beet kort op zijn onderlip. Eigenlijk gaf het hem stiekem wel een idee, hij zette zich weer achter haar neer en bracht zijn mond even naar haar nek en beet heel zacht, zodat het maar als een streling voor haar voelde in haar schouder en grijnsde even. Hm, hij had geen eten hier op de kamer meer liggen, dat was best sneu. Ach, hij zou zo meteen wel iets gaan bestellen ofzo. Kalm zette hij zich weer naast haar neer met een arm nog steeds om haar heen. Rustig wachtte hij af tot ze zou beginnen met schrijven. Met zijn andere hand streek hij even haar haren achter haar oor en glimlachte even. 'Sooph, ik zie je graag. En ik zal me aanpassen aan jouw tempo. Doe ik het niet, tja dan beslis je maar wat je met me doet.' Grijnsde hij even naar haar. Kort hoorde hij geklop op de deur, gevolgd door wat gegiechel. Oke, er stonden dus enkele meiden aan de deur. Maar hij ging niet open doen, hij bleef wel bij haar zitten. 'Ga toch weg!' Riep hij naar de personen die aan de deur stonden en snoof even geirriteert. Stomme kinderen ook, ze konden hem ook nooit met rust laten. Waarschijnlijk waren het zijn buren ofzo, wie anders zou hem ook storen op dit tijdstip. Want de meeste waren nu ergens aan het feesten ofzo. Rustig ging zijn blik weer naar Sooph en grijnsde hij even scheef naar haar.

Ze mocht dus schrijven wat ze wilde. Een zachte kus raakte haar lippen even, en ze glimlachte toen ze zijn maag hoorde grommen. "Iets bestellen?", vroeg ze onwillekeurig, terwijl ze hem even fronsend volgde toen hij achter haar ging zitten. Wat was hij van plan? Een Rilling ging door haar heen, terwijl ze zachtjes op haar lip beet om die weg te werken. Ze voelde zijn tanden zachtjes in haar nek, en hield even kort het deken van het bed vast met haar handen, die tot vuisten waren gevormd, omdat ze zichzelf tegen moest houden om niet gewoon zichzelf om te draaien en verder te gaan dan ze eigenlijk wilde. Het lukte haar; om kalm te blijven. Ze hield de brief in één hand, samen met een balpen, terwijl ze zich herstelde en hem weer normaal aan kon kijken zonder rood te worden door de opwinding en adrenaline die door haar lijf gierde. "Ik zie je oo..", wilde ze fluisterend reageren, maar ze werd onderbroken door wat gegiechel en geklop op de deur. Ze liet haar zin en antwoord maar meevaren met de woorden van Niels, die wegstierven toen het weer stiller werd in de gang. "Laat me me even concentreren", glimlachte ze en duwde hem grijnzend wat van zich weg. "Je leidt me te veel af, liefje", sprak ze op een quasi-verwijtende toon, en gaf hem zacht een vluchtige kus op zijn wang. Daarna stond ze glimlachend op en liep naar de andere kant van het bed om daar te gaan schrijven; Ze ging met haar buik op de matras liggen en legde het papier op haar kussen, waarna ze even nadacht en begon te schrijven. Ze liet haar blik over de brief glijden om te weten hoe zijn broer heette en schreef in haar nette, duidelijke handschrift, de volgende woorden op:

Dear Jonathan,

It's a pleasure for me, talking to the brother from my love.
Don't you think it's surprisingly, how fast love can capture someone,
how fast it can control someones actions and sayings?
This happened to me, today, I met your younger brother Niels,
and couldn't even breathe while seeing him.
He told me about you; a lot. He misses you like hell,
I think that he loves you more than anything in the world,
in a different way than he loves me;
he loves you as his brother, as his best friend.
And, as the girlfriend of Niels, I ask you, please be careful.

We just went for a walk, today,
a simple evening-walk,
which had so many unexpected happenings,
that I don't even get how it all happened.
I only know that I love Niels, a lot;
and I'll be there for him;
no matter in which circonstances,
like you were there for him,
like you àre there for him,
like you'll always be there for him.

Hope to see you soon !

Sophia


[Ja, moest het in het engels schrijven ;p klinkt veel beter, kunnen fouten inzitten ]

Toen ze over bestellen begon grijnsde hij even. Ja, eten. Opeens werd de jongen weg geduwd en hoorde hij de verwijtende woorden uit haar mond komen en trok een sip gezicht, dat al meteen verdween toen hij een kus op zijn wang kreeg. Toen ze begon te schrijven liet hij haar maar doen en staarde naar het papier dat langzaam maar zeker voller raakte door de woorden die ze opschreef. Even liet hij alles wat er vandaag was gebeurd bezinken, de ontmoeting met haar, de wandeling met haar, de kus die hij haar had gegeven in de bron, en dan nu de avond met haar, bij haar. Ja, zijn gehele leven had ineens een grote ommezwaai gemaakt, terwijl hij drie dagen terug nog een ander meisje in zijn armen had. Maar dat was anders geweest dan dit, dat was geen liefde maar plezier en dat meisje was toen net uit op hetzelfde. Dit hier was wel liefde, dit ging niet om het plezier maar om het gevoel dat hij vanbinnen had elke keer als hij haar weer zag. Elke keer als ze lachte ging er een gelukkig gevoel door hem heen, en elke keer als ze sip was dan leek het voor hem alsof zijn wereld leek te vergaan. Maar elke keer als ze hem kuste, leek zijn wereld echter stil te staan. Toen ze uiteindelijk klaar was nam hij het papier even vast en schreef er vanonder nog bij:

Hope you will write me back, and yeah bro its the truth. I have a girlfriend, and I love here very much. She meens the world to me, and no, it won't be like the last time. I won't make here pregnant, at least not for a long time. I'm gonna tell you a little secret bro, one day when you come back. You will see here standing right next to me, and when you come back, I will ask her to marry me.

Much love, Niels and Sophia.

Rustig vouwde hij het papier mooi op en stond dan even op om een enveloppe uit zijn kast te gaan halen, daar stopte hij de brief in en die legde hij dan weer op de tafel. Morgen zou hij hem wel op de bus doen. Met een glimlach keek hij naar Sophia en zette zich weer naast haar neer. 'Dankje schat, nu maar hopen dat we antwoord krijgen.' Zei hij tegen haar en glimlachte even zwakjes naar haar om Sooph vervolgens weer in zijn armen te nemen en zijn lippen even op die van haar te drukken. De jongen sloot zijn ogen even en streek even langs haar wang heen. 'There was a time, I was everything and nothing all in one. When you found me, I was feeling like a cloud across the sun. And I need to tell you, How you light up every second of the day. But in the moonlight, You just shine like a beacon on the bay. And I can't explain, But it's something about the way you look tonight. Takes my breath away. It's that feeling I get about you, deep inside. And I can't describe. But it's something about the way you look tonight, Takes my breath away. The way you look tonight.' Zong hij heel zachtjes voor haar en glimlachte even.

Toen ze eenmaal klaar was, nam Niels het papier van haar af, Schreef hij er nog wat bij, en ging hij de brief in de enveloppe stoppen. Ze ging wat rechter zitten en knikte glimlachend toen de jongen weer naast haar kwam zitten. "Ik hoop het ook. Ik hoop dat hij terugkomt.. Ik wil dat hij terugkomt", mompelde ze even tegen hem. "Hij betekent zoveel voor je, en ik ben er zeker van dat je pas gerustgesteld bent als hij hier is. Dat zou zo veel beter zijn", vervolgde ze hoofdschuddend, niet begrijpend welk onrecht het eigenlijk was dat zijn broer daar zat. Ze voelde de armen van Niels om zich heen en voelde de zachte kus en de streling over haar wang, waardoor ze even zuchtte en zichzelf tegen hem aandrukte. En toen hij zachtjes zong, en ze de woorden ook begreep, legde ze haar hoofd op zijn schouders, terwijl er tranen in haar ogen sprongen. Niemand had ooit zo'n dingen gezegd tegen haar, en het werd haar gewoon enkele seconden teveel. Ook voelde ze de angst opkomen om Niels te verliezen, nu ze aan Jonathan dacht en Niels in zijn plaats voorstelde. God, wat stelde ze zich aan; enkele tranen rolden over haar wangen, en ze hield haar hoofd op zijn schouder, zodat ze het niet zou merken. Ze zweeg, probeerde zo stil mogelijk adem te halen, en veegde dan, met een hand die om hem heen had gelegen, subtiel enkele tranen weg, waarna ze kort haar ogen sloot en haar greep versterkte. "Beloof me alsjeblieft nooit weg te gaan", mompelde ze bijna onhoorbaar, bang omdat de toon in haar stem zou gaan verraden dat ze om één of andere reden sentimenteel was geworden. "Alsjeblieft", smeekte ze bijna, terwijl ze zachtjes met haar hand over zijn rug streek terwijl haar andere hand gebruik maakte van haar vingertoppen door hem zachtjes in zijn nek te strelen.

Niels knikte zachtjes op haar woorden en keek even voor zich uit. Uiteindelijk keek hij haar weer aan toen ze een hand van hem af haalde, kort fronste hij maar voelde dan haar greep versterken en luisterde naar haar woorden die er heel zacht uit kwamen maar toch wist hij ze te verstaan. Meteen keek hij haar wat ernstiger aan en glimlachte even. Vervolgens legde de jongen zijn warme hand op haar zachte wang en schudde zijn hoofd zachtjes. 'Ik beloof dat ik nooit weg zal gaan van je. Moest ik op een of andere manier toch naar het leger worden gestuurd, dan zal ik weigeren. Ik blijf voor altijd bij je Sooph. Je raakt me niet kwijt, aan niets of niemand dat beloof ik je.' Zei hij zacht tegen haar en drukte een kus op haar lippen. De jongen genoot van het feit dat ze met haar vingertoppen zachtjes in zijn nek streelde. Iets wat hem altijd al had gekalmeerd om de een of andere manier. Vervolgens gaf hij haar een knuffel. 'Ik zal er alles aan doen om voor altijd bij jou te blijven. Zonder jou kan ik trouwens toch niet verder, geloof me maar.' Zachtjes legde hij zijn voorhoofd tegen het hare en streek zacht over haar wang. Ergens wist hij wel dat ze gehuild had, maar was blij dat hij het niet had kunnen zien, dat zou hem letterlijk doen breken. 'Er is geen rede om te huilen kleine schat. Mijn leven ligt bij jou, net als mijn hart.' Fluisterde hij zacht tegen haar en zette een zachte glimlach om. De jongen legde een hand op haar schouder, en zijn andere op haar heupen en genoot gewoon van het feit dat zij op hem gevallen was en hij op haar, dat hij de enigste jongen was die haar mocht beminnen. Kon het hem wat boeien dat ze rustig aan wilde doen, hij wou haar niet dwingen tot iets. Dat lag niet in zijn aard.

Een warme hand maakte contact met haar wang, waardoor ze naar haar Niels opkeek en ze de plek waarop zijn hand lag, hevig voelde tintelen. Toen hij zijn belofte uitsprak, knikte ze even en glimlachte ze. "Ik geloof je; en belofte maakt schuld, liefje, je blijft bij mij, en ik bij jou", fluisterde ze zachtjes en voelde de kus op haar lippen. Elke kus op haar lippen die ze de vorige minuten had gekregen van hem, voelde vertrouwd aan en bezorgde haar toch elke keer opnieuw een helse rilling; waardoor haar lippen zachtjes begonnen te trillen. "Ik kan ook niet meer verder zonder je", reageerde ze glimlachend toen ze zijn voorhoofd tegen het hare voelde -was het omdat hij koorts had, dat het zo warm aanvoelde, of lag het aan haar eigen lichaam, dat verhittend reageerde op elke aanraking van de jongen? - en keek de jongen bijna constant diep in zijn prachtige ogen aan. "Ik huil enkel van geluk. Ik ben bij jou- welke reden tot huilen kàn ik anders hebben? I'm the most Lucky girl in the world", fluisterde ze zachtjes, en glimlachte toen, terwijl ze haar lippen opnieuw korter naar de zijne bracht en zijn lippen nu, met een ander begin dan de eerdere kleine kusjes, even aanraakte met de hare, een tiende van een seconde misschien, waarna ze zachtjes met haar tong over zijn lippen ging en dan de ene hand die zijn nek had gestreeld, wat meer naar boven bracht, zodat ze zijn haren kon strelen. Ze sloot haar ogen kort en duwde haar lippen daarna zachtjes tegen de zijne en hield ze enkele seconden vast, terwijl ze zachtjes haar mond iets opende.

Niels keek haar aan en knikte droogjes. 'Daar hou ik je aan.' Grijnsde hij speels en even sloot hij zijn ogen en luisterde verder naar haar woorden. De jongen was gelukkig, niet helemaal gelukkig om zijn broer maar die kwam wel weer terug dat wist hij. Die zou niet sterven. Uiteindelijk opende hij zijn ogen weer en luisterde naar haar laatste woorden die bleven na gonzen in zijn hoofd. Zijn ogen begonnen te stralen en zijn lichaam voelde gelijk helemaal warm aan. Hun lippen raakten elkaar net niet aan maar er was toch een connectie door haar tong die zacht over zijn lippen streek. Ook hij verplaatste zijn handen naar haar wang en de andere naar haar nek en toen hijn lippen uiteindelijk elkaar raakte, streek hij even door haar haren. Sooph opende haar mond waardoor hij even lichtelijk aarzelde om over te schakkelen naar een tongzoen, maar besloot dan toch maar daar in voort te gaan. Zachtjes streek hij met zijn tong even langs haar lippen om dan heel zachtjes haar mond binnen te gaan en met zijn tong toch lichtelijk aarzelend over die van haar te strijken. Wetend dat op elk moment de kus kon worden verbroken door haar, misschien dat hij het wel erg zou vinden, maar hij in tegenstelling tot andere zou het wel gaan begrijpen moest ze dat doen. Even schoot dat ene meisje dat hij zwanger had gemaakt door zijn hoofd waar hij even leek te verstarren, uiteindelijk was hij het wel die de kus verbrak en haar met een zachte glimlach aan keek en zacht door haar haren streek. 'And I'm the most luckiest guy in the whole freaking world. And I'm greatful for being in a room with you.' Glimlachte hij vrolijk naar haar.

Haar donkere ogen sloten zich automatisch toen de jongen door haar haren ging met zijn hand, en ze hem voelde aarzelen om dan toch maar over te gaan in een tongzoen. Ze had hem rustig duidelijk willen maken, door haar mond wat te openen, dat hij het best van haar mocht, dat ze zich daar goed bij voelde; en, al aarzelde hij -voorzichtig als hij was-, ze voelde dat hij op dat moment er hélemaal niets mee in zat dat ze erom gevraagd had. Ze voelde hoe zijn tong zachtjes over haar lippen ging, en hoe de zijne de hare raakte, en beantwoordde die actie door ook langs zijn tong te gaan, en haar lippen om de zijne te krullen. Ze voelde zich er vrij goed bij, wat haar eigenlijk verbaasde. Maar het was Niels die de kus afbrak, iets wat ze hem zéker niet kwalijk nam. De lichte aarzeling op het einde had ze wel gevoeld en ze vroeg zich af waar die vandaan was gekomen. Misschien was het omdat hij dacht dat hij 'te ver' ging, misschien was het omdat hij aan iets anders dacht. Ze opende haar ogen en keek de jongen met een glimlach aan terwijl hij haar haren streelde. Zijn woorden zorgden ervoor dat ze zich goed begon te voelen, goed in haar vel, goed over het algemeen, maar vooral goed als persoon. Ze zorgde ervoor dat iemand anders zich gelukkig voelde, en dat, dàt alleen al, maakte hàar de gelukkigste persoon in de wereld.
Ze voelde de honger knagen; ergens meer honger naar het bij hem zijn, dan naar voedsel, al wist ze wel dat ze moest eten. Haar maag voelde leeg aan en ze legde kort haar hand op zijn buik. "Pizza?", vroeg ze hem lief glimlachend, waarna ze hem kort een vluchtige kus op de mond drukte, en dan opstond. "M'n broertje heeft me genoeg geld meegegeven zodat ik hier best kan overleven een tijdje", mompelde ze even. Frederico woonde in Miami, en stuurde haar regelmatig geld, aangezien haar ouders die zaken allemaal via hem rekenden. Hij was 20 en studeerde nog voor Psychiater, en zorgde goed voor haar. Altijd al gedaan, trouwens.

Toen ze over eten begon werd zijn aandacht vrijwel meteen getrokken. De jongen knikte met een grote grimas op zijn gezicht en kreeg nog een vluchtige kus op zijn lippen. Toen ze echter opstond keek haar met een frons aan. Al gauw begon ze over het feit dat haar broer haar genoeg geld had meegegeven zodat ze kon overleven. Met een glimlach keek haar aan, een groot ding had hij vergeten te vertelde. 'En anders, als je geen geld meer hebt dan overleef je op het mijne. Ik ben iets vergeten te zeggen tegen je. Mijn vader is baas van een groot bedrijf en mijn moeder is achitecte, dus laten we maar stellen dat ik zowat de zoon ben van twee millionairs. Dus ik meen dit serieus, moest je geld op zijn, dan betaal ik die periode wel voor je Sooph.' Sprak hij kalm tegen haar en glimlachte eventjes naar haar. Misschien was dat wel al gebleken maar toch. Kalm stond hij op en wandelde naar zijn vriendin toe en streek even zachtjes over haar arm en drukte haar een kus op haar wang en haalde dan uiteindelijk zijn mobiel boven en drukte het nummer van de pizzaria in en hield al snel zijn mobiel tegen zijn oor en wachte tot hij overging. 'Wat moet je hebben?' Vroeg hij vriendelijk aan haar en wachtte rustig op haar antwoord terwijl er nog steeds niemand had opgepakt. Maar de telefoon ging dus echt wel over, want hij hoorde hem letterlijk tuuten in zijn oor. Wat een vreselijk irritant geluid was dat wel niet. Konden ze niet ooit eens een leuker geluidje verzinnen, of gewoon een muziekje instellen. Dat was veel leuker, en dan kon je tenminste nog raden naar het liedje.

Toen de jongen weer begon te spreken en ze met haar gedachten nog bij broerlief zat, volgde ze niet meteen, pas ergens toen hij bij het beroep van zijn vader kwam, was ze er weer met haar concentratie bij. Zin vader, een baas van een groot bedrijf? Moeder, architecte? Haar ogen werden groot en ze bleef even onbeweeglijk staan. "O, Niels, had dat eerder gezegd, dan waren we al lang getrouwd", sprak ze quasi-serieus, waarna ze even grinnikte. "Nee,nee, grapje..", verklaarde ze, terwijl ze verder nadacht bij haar woorden. Trouwen? Waarom begon ze daar over? Ze zei altijd waar het op stond en vanuit dingen die ze zei kon je wel opmaken waar ze mee bezig was. Dacht ze aan trouwen? Jeeeezus, dat ging ver. Hoewel.. nee, kom op, niet na één dag?
"Ik bedoel.. geen grapje, maar gewoon, niet al lang, en niet om die reden?", haar stem klonk vragend omdat ze niet echt wist hoe ze zichzelf eruit moest krijgen. "Laat ons zeggen dat ik 'trouwen' alleszins geen grapje vind.. Sowieso niet. Het is heel serieus. Trouwen is.. heel serieus.", legde ze wat verward uit; haar woorden kwamen trager en met veel aarzelingen uit haar mond, terwijl ze naar de juiste woorden bleef zoeken. "Oh, laat maar?", zuchtte ze uiteindelijk wat verslagen - omdat ze er niet in was geslaagd zichzelf verstaanbaar te maken- en draaide zich kort een kwartslag zodat het leek alsof ze met iets anders bezig was.

-[dit deel ff scheiden van de rest, wordt verwarrend anders xD]-

"Je hoeft die periode trouwens niet te betalen, dat zou ik sowieso niet willen, en het ligt niet aan jou, maar aan mijn trots", grinnikte ze zachtjes, waarna ze zich weer naar hem toe had gedraaid en ze hem wat dichter zag komen; ze voelde een zachte streling over haar arm en een kus op haar wang. Ze genoot van elke aanraking die hij deed, en zorgde ervoor dat ze die allemaal, één voor één in haar geheugen opsloeg; want ze waren veel te veel waard om ze te vergeten.
"Quattro Fromaggi", glimlachte ze naar hem, terwijl ze wat dichter naar hem toeliep eens hij aan het bellen was en het in haar hoofd haalde een spelletje met de jongen te spelen. Ze grijnsde even ondeugend en ging vlak bij hem staan, liet haar handen op zijn heupen liggen en bracht haar gezicht naast het zijne, waarna ze zachtjes in zijn oor beet; een streling, niet te hard, maar wel hard genoeg om de jongen moeite te moeten laten hebben om serieus te blijven, en om met zijn concentratie bij de bestelling te blijven. Om er nog een schepje bovenop te doen, liet ze haar handen rustig onder zijn shirt glijden en streelde ze zachtjes zijn warme huid daaronder.

Niels keek haar de gehele tijd fronsend aan en kruiste even zijn armen over elkaar. Zo was ze best wel schattig als ze niet uit haar woorden wist te komen. Met een glimlach keek hij haar aan en wachte tot ze echter zou zeggen wat ze moest hebben. En net toen ze het zei en hij zijn mond wou open doen om wat te zeggen tegen de persoon aan de andere kant van de lijn voelde hij haar handen op zijn heupen en een hele zachte beet in zijn oor. Kort maakte hij een of ander raar geluid en kon het lachen eigenlijk niet onderdrukken. 'Euhm...' Toen hij de stem van de andere persoon hoorde sloot hij even zijn ogen. 'Een Quatro Fromaggi en een Pizza vier seizoenen. Toen ze echter met haar handen onder zijn shirt ging wist hij het helemaal niet meer, dit was zeer ongepland. Dus ze wou met hem een spelletke spelen? 'Voor Monica High alsjeblieft.' Wist hij nog snel uit te brengen vervolgens legde hij zijn mobiel neer en keek haar met een grijns aan. 'Je weet een man wel van zijn wer; af te halen hoor.' Zachtjes streek hij door haar haren en voelde nog steeds haar warme handen op zijn borstkast. Zachtjes drukte hij een kus op haar lippen en trok haar wat dichter tegen zich aan. 'Maar dat doe je mooi niet meer. En over dat trouwen, dat doen we later wel hoor. Trouwens mijn zusjes willen dan wel de bruidsmeisjes zijn, en ze willen je trouwens al ontmoeten.' Grijnsde hij even naar haar en drukte nog een zachte kus op haar wang en glimlachte eventjes. 'Trouwens, ik wil heus wel betalen voor je, ookal ben je te trots ervoor.'
[Moet gaan daarom wat korter ]

Ze grinnikte genietend toen ze het gewenste effect bij Niels kreeg; enkele geluidjes en een moeilijk concentratie vermogen; dat was wat ze wilde. Terwijl ze genoot van zowel de aanrakingen als zijn reacties hierop, wachtte ze ongeduldig tot hij de telefoon neerlegde.Ze knikte grijnzend toen de jongen zei dat ze een man best wel kon afleiden. Ze stak haar tong lachend naar hem uit en streelde tegelijk zachtjes met haar duimen over zijn borstkas. Ze tuitte haar lippen even overdreven toen hij haar kuste en liet zich gewillig dichter tegen hem aan trekken. Ze legde haar hoofd op zijn schouder, met haar aangezicht naar zijn nek gericht; terwijl ze luisterde naar zijn woorden. Trouwen, later? Onbewust verscheen er een glimlach op haar gezicht. Ja; dat wilde ze wel. Later. Ze kon niet echt geloven dat hij dat werkelijk zo zei; geen enkele andere jongen had ooit met haar daarover gepraat; en bovendien had ze daar ook nog nooit over gedacht. Tot nu. Raar; hoe ze zo ver kon gaan in haar gedachten, terwijl ze elkaar nog maar één dag kenden.
"Hoezo, ze willen me al ontmoeten?", vroeg ze nieuwsgierig met een glimlach op haar gezicht, terwijl ze nu niet alleen met haar duimen over zijn borstkas streek; maar met elke vingertop. Zijn huid voelde warm en zacht aan, lekker gespierd en ze leek haar o zo zoet; dat ze er best wel eens van wilde proeven. "Hmhm", knikte ze even toen hij zei dat hij best wel wilde betalen, terwijl ze in gedachten haar hoofd schudde en riep dat hij daarvoor anyway nooit de kans zou krijgen; haar trots was op dat vlak nét iets te groot. Ze drukte zacht een kusje in zijn nek en ging met haar lippen rakelings langst zijn hals, over zijn kaaklijn, alsof ze zijn lippen zocht, maar niet vond, om dan uiteindelijk te stoppen vlak vóór ze bij zijn lippen kwam en even te glimlachen. Ja, spelletjes..

'Wel, ze hebben hier vrienden zitten en blijkbaar heeft een van die personen hier een sms naar hen gestuurd dat ik een vriendin had, en tja nu we toch iets serieuzer zijn begonnen, willen ze hun toekomstige familielid wel ontmoeten.' Zei hij met een glimlach. Ja, zijn zussen hadden overal spionnen zitten en tja zo heel soms zagen een van die spionnen hem wel eens een keer en dan kreeg hij zo'n rare sms van zijn zussen dat ze die vriendin wel eens wilde ontmoeten. In het begin had hijhet eng gevonden, het had wel geleken alsof ze hem stalkte. Kort sloot hij zijn ogen terwijl hij haar vingers over zijn borst voelde glijden, zo maakte ze het hem heel stiekem wel moeilijk om zich echter in te houden.De jongen was zich bewust van de kus die hij kreeg en hoe haar warme adem langzaam maar zeker over zijn hals en vervolgens over zijn kaaklijn ging. Maar hij moest zijn hoofd helemaal leeg maken om gewoon zich niet te laten meeslepen, hij wou wachten tot zij klaar was. Al klonk dat normaal gezien helemaal gestoord voor eender welke jongen. Voorzichtig plaatste hij zijn handen op haar heupen en keek haar aan. 'Je maakt het me wel moeilijk hoor zoet.' Zei hij tegen haar en keek haar even sip aan om vervolgens zacht met een hand langs haar heup te strijken, en daarna een hele zachte kus op haar lippen te drukken gevolgd door enkele kleinere. Verlies je zelfbeheersing niet jongen, niet bij haar fluisterde een zachte stem hem toe in zijn hoofd. Ja, dat moest hij in zijn hoofd houden, zelfbeheersing niet verliezen bij haar. Maar door haar handelingen werd dat voor hem vrij moeilijk.

"Wow, dat gaat snel rond", mompelde ze opeens, terwijl ze niet echt besefte dat zijn familie het blijkbaar wel wist, en niemand het bij haar wist. Ze wist hoe Frederico Niels zou willen ontmoeten en zou keuren; of hij haar wel waard was; ze wist hoe haar moeder uit haar dak zou gaan van vreugde, en ze wist ook dat het haar vader klaarblijkelijk ook niet zou interesseren. En de rest van de familie, die nam ze niet au serieux. "Toekomstige familielid?" mompelde ze even glimlachend "Okee, dan", grijnsde ze liefjes en gaf hem een kusje op zijn lippen. Ze was zich niet echt meer bewust van het feit dat ze zichzelf wilde inhouden; terwijl ze hem gewoon bleef strelen. Ook kwamen haar bewegingen vanzelf, en dacht ze er even niet bij na wat ze deed. Tot ze zijn handen op haar heupen voelde en ze zijn woorden hoorde. Meteen leek ze weer tot de werkelijkheid te komen en liet haar handen razendsnel onder zijn shirt vandaan glijden, terwijl ze op haar lip beet en haar blik afwendde. Ze kuste hem wel zachtjes terug, maar besefte nu pas dat ze zélf 'verder' was gegaan dan nodig voor haar; waardoor ze het hém gewoon moeilijk maakte. "I'm sorry", mompelde ze even en duwde zich zachtjes wat van zich af, waardoor er weer ruimte tussen hen kwam.
Ze fronste even en wandelde naar haar kast; waaruit ze; om de aandacht van haar handelingen af te leiden; een fles cola haalde die ze in de koeler had gestoken. "Drinken?", mompelde ze even, terwijl ze de fles op de grond zette en wat glazen wilde nemen. Haar handen beefden; ze voelde zich niet meer honderd percent. Tijd voor een pilletje, oordeelde ze even, waarna ze de glazen op de tafel ging zetten, samen met de cola. "Giet jij ze in?", vroeg ze uit voorzichtigheid: de kans dat hij het zou merken én dat ze zou morsen, was te groot voor haar rekening. Die eeuwig durende depressie waarvan ze acute stress kreeg, was nooit goed voor haar geweest; de dokter had haar doorverwezen naar een therapeut, die haar had verteld dat ze zichzelf goed moest voelen voor ze zou kunnen genezen. En die pillen hielpen dan voor enkele uren, tot ze uitgewerkt waren. Ze wachtte even op Niels en voelde hoe het bloed wegtrok uit haar hoofd. Dit gebeurde altijd erg snel en plots; en ze moest erop voorbereid zijn, maar ze durfde niet nu naar de badkamer lopen om haar pilletjes te nemen, omdat ze Niels niet ongerust wilde maken.

Haar handen gleden onder zijn shirt vandaan en meteen had hij ergens spijt van zijn woorden, maar toen hij haar wat hoorde zeggen schudde hij zijn hoofd. 'Rustig maar, het maakt me niet uit hoor.' Zei hij rustig tegen haar en keek hoe ze naar de koeler liep en vervolgens met een fles cola naar hem toe kwam. Kort viel zijn oog op haar handen die aan het trillen waren. Kort knikte hij om het feit of hij de cola wou ingieten, maar de bezorgdheid nam hem echter over. 'Sooph, gaat het wel goed met je? Je trilt helemaal.' Vroeg hij bezorgd aan haar en legde even een hand op haar schouder en beet kort op zijn lip. 'Vertel het me later maar.' Fluisterde hij zacht tegen haar en liet zijn arm van haar schouder afzakken en knielde aarzelend neer, bang dat ze zometeen misschien wal zou flauwvallen. Niels nam de fles vast en fikseerde zijn blik op de glazen en beet kort op zijn onderlip. Hij draaide de dop er van af en goot de glazen in. Kort slikte hij even en stond vervolgens weer op met de fles in zijn handen. Even keek hij haar aan en glimlachte even zacht naar haar en wandelde naar de koeler toe om de fles daar in te zetten. Wat was er met haar? Niels was bezorgd, aan zijn houding was het niet te merken maar aan zijn ogen wel. Iedereen wist altijd dat er iets met hem was als ze ook maar een blik in zijn ogen wierpen. Even keek hij naar de grond en wreef kort door zijn haar. Sooph deed iets met hem wat nog nooit gelukt was bij een ander meisje. Ze liet hem twijfelen aan zichzelf zo heel soms, hoe raar het ook mocht klinken want opzich deed zij niets mis. Maar het was dus echt wel zo.

Ze beet kort op haar lip en probeerde het misselijke gevoel te verdrijven terwijl hij zijn hand op haar schouder legde en haar bezorgd vroeg of het wel goed ging. Ze knikte even. "Ja hoor, zo over", mompelde ze luchtig, waarna ze haar handen tot vuisten balde om niet meer te trillen. Gelukkig zei hij haar het later te zeggen, aangezien ze nu niet echt in staat was om het uit te leggen. Ze liep naar de glazen toe toen hij de fles ging wegzetten - zijn bezorgde blik was haar niet ontgaan en ze wilde zich zo normaal mogelijk gedragen - en nam er één vast, maar zette die vrijwel meteen terug neer. Het ging niet meer; ze moest nu een pil slikken; of ze zou bezwijken en dan kon hij haar maar beter naar ER brengen. En dàt wilde ze niet, want dan hoorde hij àlle gevolgen van die zeldzame vorm van stress zij had, en dan zou hij zich daar te veel aan gaan vastklampen. Ze keek de jongen even met een lichte paniek in haar ogen aan en stapte toen wat achteruit, waarna ze met versnelde pas de badkamer inliep, het zakje pilletjes die ze had verstopt achter wat flesjes en dergelijke, tevoorschijn nam, en er met trillende handen een pilletje probeerde uit te vissen. Enkele pilletjes gingen daardoor een noodlottige dood tegemoet in de afvoer; maar uiteindelijk had ze er één vast, legde ze het op haar tong en slikte het met een glaasje water; snel door. Nu, enkele minuten volhouden. Ze schaamde zich; voelde zich rot omdat het feit dat Niels het zou gaan te weten komen, dichtbij was én omdat ze het voor hem verzwegen had. Ze duwde de deur van de badkamer dicht en ging tegen de muur van die ruimte aanzitten. Ze trok haar knieën op, beet op haar lip door de barstende hoofdpijn en sloeg haar armen stevig om haar benen heen, zodat ze niet al te veel zou rillen. Ze hoopte dat hij gewoon wegbleef; en dat het hem niet al te veel boeide, want een ongeruste Niels was alles behalve dat wat ze wilde. Ze zuchtte zachtjes en voelde het bloed na een minuut weer stilaan naar haar hoofd stromen.

Niels keek haar aan en hoe ze verdween in de badkamer. Ergens wou hij haar achterna gaan vragen wat het was, maar dat kon hij beter niet doen. Ze kwam maar niet buiten, iets wat hem zeer verontruste. Ongerust ging hij op het bed zitten en zijn handen naar zijn kin om zo naar de deur van de badkamer te gaan. De jongen was ongerust over zijn vriendin, heel ongerust. Onwetend wat te doen bracht hij zijn handen naar zijn haren en bleef zo zitten. Sophie bleef in de badkamer, ze was toch niet flauwgevalle of zo. Meteen stond hij op en plaatste zijn hand op het hout van de deur. 'Sophia, gaat het?' Bracht hij luid genoeg uit. De jongen was bang, bang dat er haar iets zou overkomen waar hij niets van wist, waar hij haar niet voor kon beschermen. Niels werd langzaam maar zeker gek, maar hij bleef buiten staan zolang hij geen antwoord kreeg. Zo begon de jongen al heel gauw te ijsberen door de kamer en staarde hij om de vijf seconden naar de deur. Als hij de moed had liep hij naar binnen, gewoon om haar te helpen, maar hij was bang om haar aan te treffen op de grond. Uiteindelijk zakte hij neer tegen de deur en staarde naar de grond. Er ging van alles door hem heen, maar hij was toch het meest van al bezorgd om haar. Hij sloot zijn ogen en wachte af, wanneer zou ze naar buiten komen? Zou ze nog wel komen? Had ze soms een of andere ziekte waar er niets van was verteld aan hem? Nee, dan zou ze het hem vertellen daar was hij honder percent zeker van. Ze moest nu echt wel naar buiten gaan, of hij naar binnen maar dat viel te zien of ze hem toestond binnen te komen.

Ze antwoordde niet toen hij haar vroeg hoe het ging; kreunde gewoon even ter bevestiging dat het wel ging, en bleef nog enkele lange minuten met haar handen in haar haren zitten, tot het goed genoeg voelde om op te staan, zonder terug neer te vallen. Het rillen stopte langzamerhand, maar het slechte gevoel omdat ze Niels niets had verteld, bleef aanhouden. Beschaamd stond ze voorzichtig op, hield zich nog even vast aan de muur, en legde haar hand dan op de klink van de deur, die ze traag opende, terwijl ze haar blik op de grond gericht hield. Tot haar verbazing zat hij tegen de deur -die naar binnen opende-, en zonder er veel bij na te denken, liet ze zich op de grond zakken, in dezelfde deuropening, maar wel een stukje van hem af. Ze wist niet of hij kwaad was; en wilde het even ook niet weten. "Ik dacht dat het te verbergen viel", mompelde ze even schuldbewust, en keek de andere kant van de kamer op. "Ik heb gewoon een vorm van depressie, die stress veroorzaakt", mompelde ze op dezelfde manier, alsof het niet echt erg was; wat het eigenlijk wél was; ze vermeldde de woorden "zwaar" en "ernstig" er gewoon niet bij. Ze wilde hem niet onnodig ongerust maken. Kort keek ze hem aan; haar donkere ogen met spijt gevuld. "Ik dacht dat het niet zou opvallen, dus leek het me niet nodig het te vertellen. Tot ik me natuurlijk amuseer en de tijd uit het oog verlies. En dan werken die pilletjes uit", sprak ze aarzelend en beet even kort op haar lip. "Het spijt me; ik gaf jou én mezelf daarnet bijna een hartaanval.. maar je weet het nu. Maak je niet overbezorgd, dat is niet nodig."
[soowry]

De deur ging open en daardoor ging hij naar achteren. Meteen keek hij even op en zag haar staan, blij dat ze echter weer kon staan en weer kleur had. Toen ze neerzakte achter hem draaide hij zich om en stond vervolgens op om achter haar te gaan zitten, dichter tegen haar aan dan zij tegen hem zat. 'Rustig maar, je had het me wel meteen mogen zeggen hoor ik ging hier zowat dood. Ik zal me altijd zorgen maken over je, dat hoort gewoon zo.' Zachtjes legde hij zijn beide handen op haar heupen, en zo liet hij ze voort glijden naar haar buik. 'Sooph, een depressie die gewone stress veroorzaakt, daar word je niet lijk bleek van. Je kan het me beter gewoon zeggen hoor, dan weet ik de volgende keer misschien ook wat ik moet doen.' Hiermee vertelde hij haar dat ze de woorden die ze had weg gelaten er best bij kon zetten. Over haar zou hij zich altijd zorgen maken, plus hij wist liever waarmee zijn vriendin te kampen had, zodat hij haar kon helpen. Zachtjes drukte hij een kus in haar nek en sloot vervolgens een moment zijn ogen en zuchtte opgelucht. 'Ik ben niet boos op je, dat zou ik nooit zijn. But it was kinda strange that your face turned pale whiten because I love to see your beautiful skin, with you're soft red cheeks.' Zei hij gemeend tegen haar en hoopte dat ze nu weer gerustgesteld was. Dat ze niet bang zou zijn om te zeggen wat er echt aan de hand was met haar, hij zag haar niet graag lijden dat was nu al gebleken. And that was a good thing. Afwachtend keek hij het meisje waarvan hij hield aan, in de hoop dat ze wat zou zeggen tegen hem.

Ze volgde zijn bewegingen en ging wat dichter tegen hem aanzitten toen hij achter haar kwam zitten, waarna ze even rustig knikte; ja, dat hoorde zo. Ze liet zich door zijn aanrakingen geruststellen en leunde wat naar achteren, zodat ze zijn borst tegen haar rug voelde. Ze haalde haar schouders even op toen hij zei dat ze niet gewoon een depressie had. Ze sloot haar ogen kort en zuchtte zachtjes, dit vond ze echt erg om te zeggen; ze schaamde zich er rot voor. "Een zware depressie die ernstige stress veroorzaakt. Geen pillen, geen kalmeringsmiddelen, geen kalmeringsmiddelen; flauwvallen; flauwvallen, ziekenhuis; ziekenhuis, enkele weken, indien erger kunstmatige coma; en dan weer naar huis", rammelde ze af; dit lijstje had ze zo vaak moeten overlopen en één keer meegemaakt, behalve die coma. Daar was ze het meeste bang voor, voor die coma. Ze voelde een kus in haar nek en sloot al zuchtend haar ogen. "I know it was strange; I was only a little retarded and didn't want to take the medicins in your face; I thought you shouldn't know about it 'cause otherwise you'd be very conserned 'bout me", sprak ze zachtjes, terwijl ze haar handden op de zijne legde, die om haar buik lagen. De depressie zou kunnen verdwijnen moest ze haar schuldgevoel kunnen doen afnemen, want de nachtmerries die ze tot nu toe had, hadden bewezen da dàt de oorzaak was van haar aandoening.
Soowry]