Kamer van Niels en Sophia

Niels keek haar met een grijnsje aan en wandelde rustig naar de deur toe. 'U wil is wet.' Grijnsde hij naar haar en trok de deur dan ook handig open en keek even naar de mensen die hem meteen aanstaarde en fronste even. Blijkbaar hadden ze nog nooit een deur zien opengaan. Rustig wandelde hij door de gang, een grijns stond op zijn gezicht geplaveid. Een gevoel van zelfgenoegen stroomde door zijn lichaam heen. En eigenlijk wist hij geen beter moment. De jongen dacht eigenlijk alleen maar aanzichzelf, hij wist hoe hij een meisje binnen moest doen, en hij was heel zelf verzekerd, sommige mensen haten hem daarom maar ja. Haters can go fuck them self. Dat was zijn motto, hoewel hij er nog wel veel meer had. Maar dit was het motto van dit moment. Kort keek hij achter zich en zag Sooph nog niet. Ach, zij zou wel gaan komen waarschijnlijk. Aangezien zij de auto wou gaan testen nu al zou ze hem wel achterna gaan. Daar was hij zeker van. Rustig wandelde hij verder en keek even naar enkele meisjes die blijkbaar hun ogen de kost lieten. Met een grijnsje liep hij verder en duwde dan de buiten deur open en zag zijn wagen al meteen staan. Een perfecte glanslaag lag over zijn wagen heen, op de velgen recht in het midden stond de letter N, dat maakte de wagen eigenlijk helemaal af op dit moment. En de velgen pasten goed bij de wagen, alles was donker met rood in, en de velgen waren matzwart met een rode dop in het midden waar in het zwart de letter stond. Rustig leunde hij tegen de wagen aan en wachtte op zijn passagier. Kalm keek hij rond en knikte vriendelijk naar enkele mensen die hem voorbij liepen, deze glimlachte dan ook terug of knikte.

Toen Niels toestemde met haar, vond ze zelf, goede idee, en al naar buiten liep, keek ze nog even om zich heen en zocht even in haar kast naar een truitje, dat donkerblauw was en op haar kledij zou passen. Ook gritste ze de sleutel van het kastje, waar ze ze had zien liggen, en sloot, nadat ze de kamer uit was gelopen, hoofdschuddend de deur, ze deed ze vast en zorgde ervoor dat de sleutels veilig in haar handtasje zaten. Ze keek even om zich heen en zag dat Niels de deur al was uitgelopen, waarna ze rustig door de gang verderliep en enkele jaloerse blikken van meisjes kreeg, blikken die ze niet kon plaatsen. Waarom keken ze zo? Misschien waren ze lekker jaloers omdat ze dachten dat ze - aangezien ze uit dezelfde kamer kwam als hem- een relatie hadden. Kort schoot ze even in de lach om haar binnenpretjes, en stak uitdagend haar tong uit naar één van de meisjes, die haar blik geïrriteerd afwendde. Zelf had Sophia er natuurlijk geen enkel probleem mee. Terwijl ze de deur uitliep, opende een jongen de deur voor haar, mompelde een glimlachende 'beauties first', waarna hij knipoogde en ze zelf even glimlachte. Maar toen ze Niels wat verder aan die übershiny wagen zag staan, rilde ze even van plezier, en liep richting Niels, maar stopte dan even van hem af om haar hand even kort over de motorkap te laten glijden, terwijl ze de auto goedkeurend bekeek. 'Oké, al lang goedgekeurd, gaan we?", sprak ze na een tijdje en keek dan eigenlijk voor de eerste keer sinds ze buiten was, Niels aan, en toverde een onschuldige blik in haar ogen tevoorschijn. Dit beloofde wel eens leuk te worden.

Uiteindelijk kwam ze buiten en wandelde naar de auto toe om haar hand over de motorkap te laten glijden. Met een grijnsje wandelde hij naar de andere kant van de wagen. 'Well, let's get in.' Zei hij met een grijns op zijn gezicht. Hij stopte zijn sleutel in de deur en opende vervolgens de deur en stapte in. Langs binnen deed hij de deur voor haar open. Kort keek hij even rond in zijn nieuwe wagen en grijnsde even. Hij rook zelfs nog nieuw. Met een grijnsje startte hij de motor en liet de motor even brullen. Van buiten af zag hij enkele mensen omkijken en grijnzen om vervolgens weer verder te gaan. De jongen zette zijn radio aan en meteen klonken de luiden noten van Dj got us falling in love again. Zijn lichaam bewoog mee op de beat en ergens was hij al helemaal klaar om ervandoor te scheuren. Maar dat zou hij niet doen, hij zou hard gaan maar nog niet zo hard als hij normaal ging. Doden wou hij niet op zijn geweten. En al zeker niet de dood van zijn kamergenote die toevallig heel knap was. Ergens deed dit hem denken aan The fast and the furious, alleen met andere wagens dan wel. Thuis had hij ook nog een auto maar die had hij daar maar gelaten, dat trok te veel aandacht. En hoewel hij daar wel van hield had hij toch besloten om die thuis te laten. Waarschijnlijk gewoon omdat hij bang was dat zijn pareltje werd gestolen. Auto's betekende alles voor hem, net zoals zijn sport. Op de tweede plaats kwam school en familie en vrienden en een derde plaats had hij niet echt. Die moest hij nog gaan zoeken. Rustig wachtte hij af tot ze zou instappen zodat ze ervandoor konden.

Toen hij zei in te stappen, knikte ze even kort, en grijnsde nog even naar de wagen, waarna ze enthousiast bijna huppelend (net niet) naar haar portier liep, die leuk voor haar werd open gedaan. Een brullend geluid van de motor, maakte haar zelfs nog enthousiaster, waarna ze de auto instapte en haar hand even over de zetel en het dashboard liet gaan. "Zo nieuw..", mompelde ze, terwijl ze even via haar neus inademde, en zo de nieuwe geur kon ontdekken. De radio draaide een geweldig liedje van Usher ft. pitbull, een liedje waar ze bijna op slag vrolijk van werd op verschillende momenten. Ze glimlachte even kort naar Niels en keek dan naar het stuur en de snelheidsmeters etcetera. Bijwerkingen van het pilletje? Ze werd meestal wat vrolijker, alsof alle zorgen van de wereld af waren. Ze liet haar hand even kort over het stuur glijden en beet doen kort op haar lip. Ja, ze wilde haar rijbewijs hiér gaan halen, in Amerika, wat was ze er trouwens mee als ze tot in Spanje wachtte, tot volgende grote vakantie? Nee, ze wilde het hier halen, ze zou een van de dagen eens gaan kijken om haar rijlessen te volgen. Haar hand gleed van het stuur af, en ze legde die weer gewoon naast zich, terwijl ze kort om zich heen keek. "Voor het park moet je gewoon de pijlen volgen, maar ik neem aan dat we misschien een omweggetje maken?", vroeg ze even uitdagend en glimlachend aan hem. Ja, naar een plek waar ze misschien op een veilige manier de snelheid én het geluid zouden kunnen testen. Kort schudde ze even haar hoofd en keek vooruit, dit was gewoon énorm geweldig, comme dans un rève.

[schoolwerk]

Met een grijnsje keek hij haar aan toen ze de binnenkant van de wagen bestudeerde. Toen ze wat zei over het park knikte hij lichtjes en trapte meteen op de gas. De auto ging meteen vooruit maar hij voelde niets van de wagen. Perfect gewoon weg. Waarschijnlijk als hij over het rood ging of er dicht bij was zou de wagen wel beginnen schokken maar dat was een machtig gevoel. Toen ze van de parking afwaren draaide hij naar links en reed door, vrij hard maar toch nog veilig. Er moest iemand oversteken, dus de jongen sloeg maar af. Hier kwam dus de omweg. Hij had toen hij naar hier kwam wel ergens een vrij verlaten plek gezien, er stonden allemaal verlaten garage's, daar kon je goed gaan driften. Maar hij wist de plek dus eigenlijk al niet meer zijn, buiten dan dat ze net buiten de stad lag. Niels legde zijn hand even op een knopje dat bij de deurstond en deed zo het raampje naar beneden. Het stuur onder zijn handen voelde perfect aan. Kort bekeek hij het, het was het stuur van zijn andere wagen. Dat zag hij zo aan de M met daarin verwerkt de N. Zijn initialen, plus het waren net dezelfde kleuren. Ja, dit was zijn eigen ontworpen stuur. 'Bevalt de rit u tot nu toe al jongedame?' Vroeg hij met een grijnsje, de weg leek verlaten te zijn. Dus Niels trok op, al moest hij hier wel gaan uitkijken want hier kon de politie hem zo een boete geven en dan was hij zijn wagen kwijt. Dus daarom minderde hij vaart en ging op normaal tempo verder.

Meteen toen de wagen vertrok, werd ze zachtjes naar achteren geduwd, door de snelheid waarmee ze even vertrokken. De wagen werkte niet eens tegen. Ondanks de snelheid, voelde ze zich wel veilig in de wagen, iets wat ze niet meteen overal was. Ze sloegen af, hiermee afwijkend van de route die ze normaal zou gevolgd hebben, en ze aan de binnenweg waren begonnen. Ze glimlachte even en keek naar de buurt, die ze dacht te kennen, maar blijkbaar toch haar eigen plekjes had, wat haar deed denken aan haar tijd in Spanje, Cambrils had ook zo van die plekjes waar mensen die er niet langer dan een jaar woonden, nooit zouden kennen, en die plekjes hadden dan het meeste charme. Ze keek even grijnzend opzij naar de jongen, die het raampje had opengedraaid. "De rit is gewéldig", glimlachte ze vrolijk, waarna ze kort haar hand op zijn schouder legde, en grijnsde. "Je rijdt goed", mompelde ze even, waarna ze terug voor zich keek, en de hand van zijn schouder liet glijden toen hij optrok. Jammer dat hij zo snel vaart minderde, maar ze begreep het wel, moest hij tegengehouden worden, geen auto, geen snelheid meer, geen kick meer. Ze glimlachte even en draaide zich wat naar hem toe. 'Zo, racer', sprak ze even, hem zijdelings aankijkend, waarna ze hem een kus op de wang gaf. "Al een bedankje voor de rit", mompelde ze zachtjes, terwijl ze wat uitdagend glimlachte en om haar eigen gedrag haar hoofd kort schudde. Ze was gek.

De hand op zijn schouder was hem niet ontgaan maar hij moest zijn ogen op de baan houden en zich niet laten afleiden door haar want als dat zou gebeuren dan zou er waarschijnlijk wat gaan gebeuren. Toen hij de naam racer kreeg verscheen er meteen een grijns op zijn gezicht alleen verwaterde deze even toen hij een kus op zijn wang kreeg. Maar toch glimlachte hij even. 'Zo ben ik nu eenmaal geboren. En ik had geen betere passagier kunnen bedenken als jou.' Zei hij met een grijns tegen haar en draaide nog een keer af. Een klein pleintje, geen huizen, geen verkeer. Een perfecte plek zou je denken maar niets was minder waar. Er stond een roodlicht en boven op dat rode licht stond een camera. 'Weet je misschien een plekje waar ik eens even kan zien hoe rap dit wagentje gaat.' Ergens was hij wel benieuw of deze harder ging dan zijn andere wagen in het begin. Ergens dacht hij van wel omdat deze beter uitgerust was maar schijn kon bedriegen. Dat werd gewoon afwachten tot hij op de plek aangekomen was waar ze moesten zijn. De plek moest alleszins groot genoeg zijn, en ook nergens een teken van beveilingsmaatregelen die de politie had geplaatst. Kort keek hij opzij en keek haar met een glans in zijn ogen aan. Die glans betekende meestal dat hij iets van plan was, of dat hij echt aan het genieten was van de rit. In dit geval was het echter om het tweede dat het welliswaar ging. Na enkele seconden zijn blik van de weg te hebben laten gaan keek hij weer voorzich, met veel moeite te doen welliswaar. Want als het aan hem lag keek hij een hele tijd naar haar.

'Hoezo? Een passagier is toch maar een passagier?", zei ze even, met een glimlach op haar gezicht. 'Ik ben eerder een slechte passagier, ik leidt je af.", sprak ze, doelend op het feit dat ze hem daarnet gewoon als bedankje een kus op de wang had gegeven, wat, praktisch gezien, niet echt doordacht was geweest omdat hij aan het rijden was, maar dat maakte het toch vele spannender? Terwijl ze rondkeek op het pleintje waar ze waren gekomen en al gauw de camera opmerkte. "Ja," mompelde ze even, ze wist een plekje.. Ze dacht even na en keek om zich heen. In de verte herkende ze het einde van de andere kant van de stad, waardoor ze meteen wist waar ze zich ergens bevonden. En dat kleine baantje met dat lange, rechte stuk, was onbewaakt, toch goed qua structuur, begon met een open pleintje, en daar kon je als je wilde eens goed doorgeven. Ze knikte dan plots, maakte een kleine 'eureka'-beweging, waarna ze hem glimlachend aankeek en verderging. "Zie je die torens daar?" Ze wees met haar vinger richting de andere kant van de stad, wat haar oriëntatiepunt was. "En kijk nu een dertig centimeter meer naar rechts, ja, daar, zie je dat weggetje? Perfect om eens te kijken hoe snel 'ie gaat. Nul komma nul controle, en je komt er door dàt baantje te volgen", sprak ze alsof ze enorm slim was en iemand een les aan het uitleggen was, terwijl ze het baantje aanwees en haar hand dan heel even liet zakken, terwijl ze hem even trots aankeek, trots op haar antwoord. Ze kende de buurt dus beter dan hij die kende, en dat vond ze leuk, zo kon ze hem de weg wijzen, en genoot ze stiekem van het gezag dat ze hierdoor had. Ze grijnsde even en keek Niels onschuldig aan, terwijl ze zich afvroeg waarom de weg en de regio voor hem zo belangrijk was, of zo inspirerend was, dat hij hààr niet aankeek.

Al snel kreeg hij antwoord en volgde haar vinger die naar een paar torens wezen en vervolgens naar een baantje ging. 'Wel, dan zullen we daar maar heen gaan.' Zei hij met een grijnsje tegen haar en keek haar even aan. Rustig reed hij dan verder en reed uiteindelijk de baan op die ze had aangewezen. Even keek hij haar aan en glimlachtte even. Vervolgens reed hij verder en kwam dan uiteindelijk aan bij de baan die ze had bedoeld. Perfecte plaats, geen beveiliging, zero tolerance. Nu moest hij ervoor gaan. Zien hoe snel de wagen ging. Rustig legde hij zijn hand op de schakelaar voor de vitesse te veranderen. Met een grijnsje schakelde hij en drukte dan op zijn gaspedaal. Meteen schoot de wagen vooruit, hij ging snel. Kort schoot zijn blik naar de snelheidsmeter. Het hoogste getal dat erop stond was 250. Dan zou hij waarschijnlijk iets van een 227 km/uur halen als hij op topsnelheid was. Als Niels hem dan verder uitbouwde ging hij waarschijnlijk nog 20 kilometer harder. De snelheid werd nog steeds hoger, en de wagen begon al met tegen te pruttelen toen hij rond de 200 zat. Maar toch ging hij nog net iets verder, nog een keer schakelde hij en de wagen hield meteen weer op. De baan was bijna ten einde blijkbaar, dan zou hij dus ook bijna alles moeten dichtsmijten. 'Doe je gordel al maar aan.' Sprak hij duidelijk tegen haar. Anders ging ze nog door het raam vliegen en dat wou hij nu niet echt. De jongen keek weer voor zich uit en hield zijn blik strak op de baan gericht. Nog iets van een zeventig meter en dan was de baan ten einde. Dat werd over een paar seconden de remmen dicht gooien.

Ze glimlachte even toen hij haar aanwijzing leek te begrijpen en knikte toen ze hem even aankeek en hiermee hun blikken even kruisten. Enkele seconden later al, bevonden ze zich op een baantje dat hen zou leiden naar de baan die ze had bedoeld. Ze had gelijk gehad. Verlaten, werd bijna uitsluitend gebruikt voor tractoren of auto's van lokale inwoners die in één van de weinige boerderijen woonden, maar toch een goede structuur van de weg, Nice and soft. Een snelle blik op de lantaarnpalen en het lage aantal verkeersborden, vertelde haar dat er, zoals ze wel had gemerkt, geen controle was op het weggetje. Ook was het baantje lang, maar had wel een abrupt einde: een T-splitsing met op dat punt een wit met rood gestreept bord, dat vertelde dat het rechte stuk ten einde was. Tegen dan zouden ze wel al een aardig tempo bereikt hebben.
Ettelijke seconden later, schoot de wagen als een pijl uit een boog vooruit, waardoor ze tegen de zetel aan werd gedrukt en de adrenaline door haar lichaam raasde. Ze gingen sneller en sneller, de wagen begon na een tijdje wel tegen te werken, maar bleef toch meer en meer trekken. Maar zijzelf had pas laat het bord in de gaten, dat dichter en dichter kwam. Gewoon enorm dichtbij, en meteen toen hij zei dat ze haar gordel moest aan doen, deed ze dat ook en klikte die snel en handig vast in het daarvoor bedoelde dingetje. Kort knikte ze even, ergens wel wetend dat hij dat waarschijnlijk zelf niet zou zien, terwijl ze haar ene hand aan de handgreep rechts zette en die goed vasthield, terwijl ze haar andere hand op het dashboard legde, zodat ze zichzelf was kon tegenhouden. Het zou erom gaan spannen.

Toen hij een klik hoorde wist hij dat ze haar gordel aan had. Niels zag het bord steeds dichter komen en uiteindelijk drukte hij zijn remmen in. Een gierend geluid kon, de banden schuurden over het asfalt en lieten een zwart spoor achter. De wagen stopte na enkele seconden vlak voor het bord. Met al zijn kracht had Niels zich tegen gehouden zodat hij niet door de raam vloog. 'Wel, we weten hoe hard hij gaat. Zal ik nu met de dame naar het park gaan?' Vroeg hij met een glimlachje aan haar en streek even door zijn haar. Dit was het waarvoor hij het deed. De kick, de adrenaline. Gewoon het gevoel van complete macht over de wagen. Rustig reed hij achteruit en draaide dan naar links bij de splitsing en reed rustig door. Niels keek haar aan en grijnsde even speels naar haar. Even keek hij achter zich waardoor hij zelf wat trager reed. Het bandenspoor was nog perfect te zien. Mooi dus. Uiteindelijk zette hij zich neer in zijn stoel en reed verder. Ze zouden gewoon gaan wandelen waarschijnlijk in het park en vervolgens weer terug rijden naar hun kamer. Een nieuw liedje was ondertussen gaan spelen. Billionair van Travis McCoy ft. Bruno Mars. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Er zat een goeie beat in vond hij. 'I wanne be a billionaire, so frickin' bad. Buy all of the things a never had. I wanne be on the cover of forbes magazine. Smiling next to Oprah and the Queen.' Klonk er door de boxen heen. 'En hoe vind je het tot nu al?' Vroeg hij aan haar terwijl hij nog steeds voorzich uit keek. Nu kon hij haar wel aankijken, maar ergens besloot hij om dat gewoon nog niet te doen.

Het bord kwam dichterbij en alle remmen werden dicht gesmeten, waardoor ze even dacht dat ze het bord zouden raken, maar nét ervoor, stopte de wagen. Haar ogen waren even wat groter geworden en ze ademde zwaar, door de kick, maar mét een grijns op haar gezicht. Gelukkig had ze haar gordel aan gedaan, door het remmen vloog ze een stuk naar voren en had ze de gordel even kort tegen haar voelen drukken. Ze lachte even kort -ook de spanning van zich af- en schudde traag haar hoofd, terwijl ze zich weer tegen de zetel liet vallen. "Ja, we weten het inderdaad. En alsjeblieft, neem me maar mee naar het park, dit was gewoon awesome", zuchtte ze even gelukzalig en streek een lok haren uit haar gezicht. Toen hij, eenmaal gedraaid, naar haar keek en speels grijnsde, blies ze even wat overtollige lucht uit en schudde ongelovig haar hoofd, hoe alles zo snel kon gaan én zo nipt kon zijn, dat het eerst een schrikreactie gaf en dat je dan gewoon een overweldigend goed gevoel kreeg, daar deden ze het toch voor? "Het was geweldig, tot nu toe al zeker." Ze liet haar blik even naar voren gaan en zong het liedje zachtjes mee. 'Oh every time I close my eyes..I see my name in shining lights..A different city every night oh..I swear the world better prepare..For when I’m a billionaire". Wat? Zong ze nu? Meteen sloot ze haar mond, alsof ze zich betrapt voelde. Ze had best een mooie stem, ja, dat wel, maar dat wilde ze zelf niet weten. Ze keek de andere kant op en hield haar mond, waarschijnlijk zou hij het niet eens gemerkt hebben.

---------------


Niels was door de kus op zijn wang even zijn concentratie verloren. Maar had deze al snel weer terug gevonden. Het was moeilijk om de wagen niet gelijk aan de kant te zetten en haar gewoon in zijn armen te sluiten. Uiteindelijk reed hij de parking van school weer op en zette de motor af om vervolgens uit te stappen en naar haar deur toe te lopen en die te openen. Met een grijnsje bukte hij zich wat zodat zijn gezicht nu op haar hoogte was. Niels legde zijn hand op haar wang en drukte haar een kus op haar lippen. Niels was dol verliefd op haar, en iedereen mocht het weten. Toch liet hij uiteindelijk met veel tegenzin haar lippen los en grijnsde eventjes naar haar. Rustig draaide hij zich om en wandelde naar de deur van het gebouw maar wachtte daar wel op haar. Even keek hij naar de sterren en zag er verschijdene twinkelen in de lucht. Een prachtige avond, met nu nog een prachtige afsluiter. Gewoon een hele nacht in haar armen liggen, of haar in zijn armen voelen. Dat leek hem gewoon perfect. 'Trouwens, als ik nu zeg dat ik wil verkeerd denk als ik zo dicht bij jou lig in de kamer. Is het dan wel toegestaan?' Zei hij hard genoeg tegen haar zodat ze het zou horen ookal zat ze nog in de auto. Rustig plaatste hij zijn hoofd tegen de muur aan en wachtte mooi af tot ze zou uitstappen, of alleszins al zou gaan reageren op wat hij had gezegd. Wel wist hij een ding niet, waren ze nu echt samen? Of was dit gewoon zo'n ding van leven in het moment? Ach, hij wist dat hij verliefd was, en ook wist hij dat van haar. Dus waarschijnlijk waren ze wel samen, en als dit niet zo was, dan zou het niet lang meer duren.

Sophia was blij toen ze eindelijk de parking van de school opreden. Het moment waarop ze hem in haar armen kon sluiten kwam aardig dichterbij toen de jongen de motor uitzette en haar deur kwam openen; zich wat boog om haar dan liefdevol te kussen. Ze deed hetzelfde bij hem, en was een beetje teleurgesteld toen de jongen haar lippen weer losliet en zich omdraaide om naar de deur te wandelen. Ze nam haar tas en stapte uit de wagen, om de deur achter zich te sluiten en dan rustig naar de jongen toe te wandelen. Ze hoorde de woorden van de jongen en glimlachte speels toen ze voor hem kwam staan. Haar handen verplaatsten zich naar beide schouders. "Als je zo wilt denken, moet je er wel toestemming voor vragen; op het moment dat je zo gaat denken.. En dan maak ik uit of het toegestaan is of niet.", glimlachte ze even plagerig en haalde haar schouders op. "Grapje, Liefje. Natuurlijk mag jij zo verkeerd denken", grijnsde ze even en ging even op haar tenen staan om de jongen een kus zijn onderlip te drukken. "Want misschien denk ik zo ook wel", fluisterde ze speels en zette toen enkele stappen verder van hem weg door naar de deur te gaan en deze voor zichzelf te openen, blij dat ze binnen was. Toch tochtte het hier wel. Ze sloeg haar armen over elkaar in een poging om het warmer te kijken en wachtte op Niels. Op haar.. Op haar vriendje, toch? Zou hij er zo over denken? Vaste relatie? Ze hoopte van wel. Oh God, wat hoopte ze van wel!

[soowry!]

Met een grimas keek hij haar aan en streek even zachtjes langs haar wang met zijn hand. Kort fronste hij om haar woorden. Toestemming vragen? Dat vond hij dus al helemaal niet leuk. Toen ze zei dat het echter een grapje was, en hij wel verkeerd mocht denken glimlachte hij even. Al snel hoorde hji nog enkele woorden die hem eigenlijk een beetje rood maakte. Sooph stapte weg en even haalde hij zijn sleutels uit zijn zak en drukte op een knopje waar door de auto automatisch op slot ging. Dan liep hij haar achterna en duwde de deur zelf open. Binnen was het aarig koel, al had hij hier echter geen last van. In tegenstelling misschien tot Sooph. Niels liep naar haar toe en sloeg zijn arm om haar heen en glimlachte even. Niels en Sophia, het klonk wel. Kort streek hij over haar schouder en wandelde dan rustig verder richting hun kamer. Wow wacht, hun kamer. Kort streek hij met zijn andere hand door zijn haar en keek een beetje zoekend om zich heen. 'Euhm, Sooph? De kamer, ik ben vergeten waar die is.' Mompelde hij even. Wauw, wat een mooi begin, gelijk vergeten waar je kamer is. Goed zo Niels, echt waar. Kort keek hij naar een deur die open ging en waar enkele meisjes uit kwamen. Die keken hen met fijngeknepen ogen aan. Wat was hun probleem nu weer? Lichtjes geirriteert keek hij weer naar Sophia en zette een glimlach op zijn gezicht. Oké, dat hij zijn kamer nu al niet meer wist zijn was best wel erg. Plus, hij had niet eens zijn sleutels bij van de kamer. Wat was hij toch weer eens slim bezig nu. 'Weet jij hem nog?' Grijnsde hij scheef naar haar.

Ze hoorde de deur open en dichtgaan, en glimlachte even toen ze een arm om zich heen voelde. Meteen kreeg ze het een stuk warmer en voelde ze zich echt een stuk leuker. Ze liep wat tegen hem aan en volgde hem gewoon toen hij richting hun kamer liep. Toen hij wat zei, keek ze grijnzend op en leek ze haar lach even niet in te kunnen houden. Wat hij niet wist, was dat ze de sleutel mét kamernummer erop, in haar tas had gestoken. Maar ze hield zich van de domme. De meisjes die buitenkwamen, gunde ze even een prachtig schouwspel door Niels claimend een kus op de wang te geven; wat betekende dat de jongen van hààr was. De meisjes keken alweer weg en gingen voort met hun gesprek. Ze gniffelde even en keek de jongen toen onschuldig aan. "De kamer? Hoezo? Je weet hem niet meer zijn? Oh jee, ik ook niet", sprak ze even, nogal geloofwaardig verbaasd en wat verward. "Op de eerste verdieping? Of was het de tweede?", begon ze rustig te vragen terwijl ze hem oprecht vragend aankeek. Toch kon ze de glimlach op haar gezicht niet verbieden om tevoorschijn te komen, waarna ze met één hand in haar tas rommelde en de sleutel met nummer tevoorschijn haalde. "Dit is toch niet wat je zocht, hé?", sprak ze vragend en speels grijnzend, terwijl ze hem de sleutels voorhield. Maar moest hij ze willen nemen, dan trok ze haar hand achteruit. "Betalen voor je hem krijgt.. Betalen met een kusje", sprak ze kinderlijk maar met een verliefde twinkeling in haar ogen. Ze draaide haar wang naar hem toe, al wist ze best dat ze meer dan zo'n wangkusje wilde. De sleutels hield ze goed vast in haar handen, al wist ze dat hij 'betalen' al zeker niet zo erg zou vinden.

Niels staarde haar nog steeds met die scheve grijns aan en streek kort door zijn haren toen zij zei dat ze de kamer ook niet meer wist zijn. Nu hadden ze wel een probleem. Tenzij ze op de gan gingen slapen. 'Ik heb werkelijk geen idee meer.' Mompelde hij even en liet zijn arm van haar afglijden en kruiste zijn armen even. Al snel zag hij een sleutel voor zijn neus verschijnen. Kort knikte hij op haar vraag. Dus hij moest betalen voor de sleutel, toen ze echter haar wang naar hem toedraaide legde hij zijn hand op haar wang en duwde haar gezicht weer naar het zijne en drukte haar dan een kus op haar lippen en legde zijn armen om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan. Zachtjes streek hij over haar rug en uiteindelijk liet hij haar lippen los en glimlachtje even. 'Genoeg betaald of wil je nog iets?' Grijnsde hij speels naar haar en legde zijn handen op haar heupen en keek haar met een schittering in zijn ogen aan om vervolgens nog een kleine kus op haar onderlip te drukken. 'Komop, laten we gaan.' Glimlachte hij naar haar en wreef even door zijn haren die nu heel raar stonden door het feit dat die nat waren geweest. Want nu stonden ze in allerlei rare stekels , iets wat hem op dit moment weinig kon schelen. Sooph zou hem nog heel anders aan treffen dat wist hij wel, maar dat kwam dan ook door het feit dat ze samen in een kamer lagen.

Betalen deed hij, en hoe. Alsof hij haar gedachten kon lezen, gaf hij haar geen kus op de wang, maar kuste hij haar vol op de lippen. Automatisch gleden haar armen om zijn nek en sloot ze haar ogen. Ze voelde hoe ze dichter tegen hem werd aangetrokken en genoot ze van zijn strelingen. Toen hij, te vroeg volgens haar, haar lippen losliet, en vroeg of het voldoende was, dacht ze even na en de kus op haar onderlip bracht haar tot bezinning. "Ja, méér dan genoeg", glimlachte ze en liet hem los, waarna ze haar arm om zijn middel legde. "Nummer 212 ofzo, twee staat voor tweede verdiep", grijnsde ze, waarna ze zich wat tegen hem aandrukte en rustig verder begon te stappen. "Je bent schattig, trouwens, met je haren zo. Erg seksay", grijnsde ze speels en gaf hem een kus op de wang. Misschien konden ze met de lift gaan? Veel leuker dan trappen doen, toch. "Laten we de lift nemen?" mompelde ze dan even, om de jongen los te laten en voor hem uit te gaan lopen, waarna ze op de knop van de lift duwde. Wachten duurde meestal niet zo heel lang, maar ze begon wel tegen de muur van de lift te leunen en Niels glimlachend aan te kijken, met haar handen achter haar rug. "We denken morgen wel aan onze conditie", glimlachte ze even en rustig liet ze haar blik over de jongen glijden. Zou hij haar vaste vriendje willen zijn? Ze beet even op haar lip en wees zichzelf erop dat de meeste dromen bedrog waren. Al leek deze wel héél echt, en Niels had haar al lang laten voelen dat hij geen schim of schaduw was die ze zoende, dus dat telde al wel!
[soowry!]

Een grijns verscheen op zijn gezicht toen ze de kamer nummer zei. Op haar woorden daarna schudde hij wild zijn hoofd. 'Niet joh, men haar is echt fucked up nu.' Zei hij tegen haar en kruiste zijn armen even over elkaar. Toen ze hem echter los liet en naar de lift toe liep ging hij achter haar aan. Voor haar bleef hij staan en drukte een zachte kus op haar voorhoofd en streek even over haar haren. De lift deuren opende en kalm zette hij zijn handen op haar heupen en tilde haar handig op en wandelde zo de lift in. Kalm drukte hij even op de knop van het tweede verdieping en keek haar vervolgens aan. Sooph was veder licht, voor hem heel makkelijk op te tillen, en hier zou hij in alle tijden gebruik van gaan maken. Voorzichtig liet hij haar los zodat ze nu met beide voeten op de vloer van de lift stond. Niels plaatste zijn lippen zachtjes in haar nek en sloot even kort zijn ogen. Ja, dit was echt, geen dagdroom, geen hallucinatie. Kalm trok hij zijn hoofd weer bij haar nek vandaan en liep naar de inmiddels weer open geschoven metalen deur en keek haar met een grimas aan. Niels stak zijn hand uit naar haar zodat ze die kon vast nemen en ze zo verder konden gaan naar hun kamer. Zou Sooph hem willen als een vaste vriend? Of geloofde ze nog steeds niet in de echte liefde? Hij kon haar er in doen geloven in de liefde, als ze hem toe liet. Een nee had je, en een ja kon je krijgen, al wist hij het hier totaal niet zeker wat hij wel of niet kon krijgen van haar. Zometeen in de kamer zou hij het er wel met haar over hebben, want dit was niet de juiste plaats.

Het gevoel dat een jongen - sterker, groter, beter - voor je stond, dat gevoel was ze echt vergeten. Ze leunde tegen de muur aan en Niels kwam voor haar staan, waardoor ze zich kleiner, maar beschermd voelde. De liefkozende kus op haar voorhoofd bracht haar even van de kaart, net als de streling door haar haren. Toen de een belletje hoorde en de deuren zag openschuiven, wilde ze er heen wandelen, maar Niels tilde haar op. Ja, hij tílde haar op! Een vrolijke glimlach verscheen op haar gezicht en ze legde haar hoofd tegen het zijne. Zijn haren roken geweldig, ondervond ze toen ze haar neus in zijn haren drukte en wat lucht inademde. Ze voelde hoe de jongen zijn greep verzwakte, en ze liet haar armen, die ze eerst goed om zijn nek had gedaan, nu losjes over zijn schouders hangen. Zijn lippen in haar nek, dat veroorzaakte een geweldige tinteling op die plek en in het puntje van haar tenen. Ze zuchtte zachtjes en sloeg haar armen om de jongen heen, waarna ze even zuchtend reageerde toen de lift aangekomen was en ze de jongen los moest laten. Toch bood hij haar zijn hand aan, die ze gretig vastnam. Ze haalde zijn hand zo even naar haar mond en gaf er een kus op, zachtjes, snel, waarna ze haar hand weer liet hangen. Eenmaal aan de kamer aangekomen, viste ze snel de sleutel uit haar zakken en deed ze de deur open, waarna ze traag naar binnen liep en zich omdraaide naar Niels. "Gevonden", opperde ze.

Met een grijnsje liep hij na haar naar binnen en sloot de deur. Zachtjes streek hij met zijn duim over aar hand en glimlachte even gelukzalig naar haar. Kort keek hij naar de stapel papieren die op de tafel lag maar liet zijn blik al gauw weer op haar rusten en liep even langs haar heen om dan zijn armen om haar heen te leggen en even over haar buik streek met zijn hand. 'Ik denk dat we moeten praten over wat dit is. Toch?' Even plaatste hij zijn hoofd op haar schouder en drukte een kus op haar schouder. Ja, ze moest praten. Kalm liet hij haar los en wandelde naar zijn bed toe en wachte tot ze bij hem zou komen zitten. Nu werd het echt serieus tussen de twee. Alleszins als zij het ook wilde toch. Kort tikte hij met zijn vingers op zijn schoot en dacht even na. Als er een relatie, een echte relatie zou komen, dan zou hij zich moeten aanpassen. Tuurlijk zou hij dat doen, al wilde hij ook dat zij niet al te veel hoop zou zetten op zijn verandering, want misschien zou deze niet lukken. Maar dan hadden ze het wel geprobeert en dat vod hij eigenlijk dan wel het belangrijkste. Afwachtend keek de jongen met het pikzwarte haar het meisje aan en glimlachte even liefjes naar haar.
[Soowry]

Eenmaal binnen, duurde het niet lang of Niels was achter haar gaan staan en sloeg zijn armen om haar heen. Die aanraking; zijn hand die over haar buik streelde, maakte haar echt gek, en het liefst wilde ze zich omdraaien en de jongen beginnen te zoenen, maar ze deed het niet. Ze hoorde wat hij zei en knikte, blij dat hij het had gezegd, want als het van haar had moeten komen, dan hadden ze nog lang moeten wachten. Toen hij haar losliet, legde ze haar tas naaste de deur en liep ze naar hem toe, terwijl ze naast hem op het bed ging zitten en haar beide handen tussen haar twee knieën stak. Over wat dit was.. Hij klonk vrij serieus.. wilde hij haar misschien al vertellen dat hij het niet au serieus nam? Ze beet even kort op haar lip en en keek de jongen aan. "Wat bedoel je?", hield ze zich van de domme, omdat ze niet wilde dat hij zou zeggen dat hij géén relatie met haar wilde. Dat hij haar vriendje niét wilde zijn. Ze zuchtte even zachtjes en keek naar haar handen. "En nu komt het moment waarop je gaat zeggen dat het allemaal niet zo veel voor je betekent, zeker?" ze fluisterde zachtjes en hield haar blik van hem af, door simpelweg de andere kant op te kijken. Ze sloot haar ogen en hoopte dat haar vermoeden niet zou kloppen. Dat ze ongelijk zou hebben. Kort slikte ze even en probeerde ze zo stil mogelijk te blijven zitten.
[Spijt me xD]

Niels keek haar aan en fronste even. Toen ze echter nog wat zei keek hij naar de grond en beet kort op zijn onderlip. Voorzichtig plaatste hij zijn hand op haar schouder en streek er even met zijn duim over. 'Sooph, dit is het moment waar op ik je zeg dat dit alles de wereld voor me betekent.' Zachtjes glimlachte hij en zette zich iets dichter tegen haar aan. 'Maar ik wil ook zeggen, dat als jij en ik een relatie aangaan, je misschien geen al te hoge hopen moet hebben dat ik niet meteen na een week tijd vreemd ga. Ik zal het proberen te voorkomen, want ik houw echt van je. Maar ik wil gewoon dat je dit even weet oké?' Ditmaal wende hij zijn blik even op de vloer en zuchtte even. Voor haar zou hij zijn best gaan doen, voor haar zou hij zijn leven als een player laten vallen. 'Ik zal het proberen om niet te doen, want ik wil je geen pijn doen, of beter gezegd je nog meer pijn wil besparen. Wat ik voel voor jou kan ik niet beschrijven, maar het is echt.' Even stond hij op en wandelde naar zijn kast toe en haalde daar een boekje uit. Het boekje waar de nummers van alle meisjes die hij ooit al had gehad in stonden. Niels wandelde naar het raam en gooide het ding hardhandig naar buiten. Dit had hij niet meer nodig. Nooit meer. De jongen wandelde weer naar zijn bed toe en legde zijn ene hand op haar been en keek haar afwachtend aan. Nu was het voor hem de moment van de waarheid, zou ze het allemaal aanhoren en hierbij ook verder willen gaan? Of liet ze hem vallen als een baksteen?
[Het is je vergeven]

Ze voelde een zachte hand op haar schouder en kneep haar ogen dicht. Haar hart ging als een razende te keer en ze beet harder op haar lip. Zeg het nu gewoon, wilde ze schreeuwen. Zég dat ik gelijk heb, dat het niets voor je betekent; dan kan ik beginnen sterven. Ze opende haar ogen echter zachtjes, toen ze hoorde wat de jongen zei. Ze slikte even en keek de jongen aan, met een kleine streep als verbaasde glimlach op haar gezicht. Ze begreep het niet.. of wel.. de jongen voelde wat zij voelde! Ze zuchtte even zachtjes en wilde hem kussen, maar toen de jongen nog dingen zei, keek ze hem niet-begrijpend aan. "Je bedoelt, dat je er moeite mee gaat hebben om trouw aan me te blijven, maar dat je het wel wilt proberen?", vroeg ze aarzelend. Dit was moeilijk, maar het feit dat de jongen het wilde proberen, maakte haar al razend gelukkig. Hij wilde haar geen pijn doen; dat wist ze. Zijn gevoelens waren echt, tegen al haar verwachtingen in. Ze wachtte met haar reactie toen de jongen opstond en een boekje uit het raam smeet, waar hij waarschijnlijk mee wilde duidelijk maken dat hij het écht wel meende. Naast haar voelde ze het bed weer wat inzakken toen de jongen naast haar kwam zitten, en voelde ze een heftige tinteling op haar been; zijn hand. Sophia keek de jongen even aan en beet op haar lip. "Ik vrees dat de liefde me opnieuw in de ban heeft", fluisterde ze zachtjes, terwijl ze haar hand op zijn wang legde. "Je bent de eerste met wie ik opnieuw een echte relatie wil, Niels.. Maar ik ben geen makkelijk meisje op dat vlak, vrees ik. Je zult wel moeite met me hebben", fluisterde ze aarzelend terwijl ze haar hoofd iets dichter bij het zijne bracht, maar hem niet kuste. Ze keek hem aan en keek dan naar zijn lippen. "Ik wil het proberen", prevelde ze zachtjes tegen zijn lippen en voelde zijn warme adem vlakbij haar gezicht, op haar huid, waardoor ze even aarzelde en op haar lip beet. Die tintelingen waren niet onder controle te houden.
[goedmakertj]

Niels knikte naar haar en fronste even toen ze zei dat ze geen makkelijk meisje was, dat hij moeite met haar zou hebben. Kort schudde hij zijn hoofd. Daarna voelde hij haar hand op zijn wang en verscheen er een mini glimlach op zijn gezicht. 'Ik zal die moeite met open armen accepteren, en anders kijk ik toch eens gewoon lief naar je dan zwicht je ook voor mij.' Glimlachte hij even naar haar, maar zijn eerste woorden meende hij dus wel duidelijk. Toen ze haar gezicht vlakbij was, zo dicht dat haar adem over zijn gezicht streek. Niels verplaatste zijn hand naar haar wang en glimlachte even naar haar. 'We doen dit samen.' Zachtjes bracht hij zijn gezicht nog dichter naar haar en zo raakten hun lippen elkaar. Een intens gevoel ging door hem heen, zijn hard leek even sneller te slaan als normaal. Zachtjes liet hij zijn hand zakken naar haar nek en streek even met zijn tong over haar lippen nadat hij zijn mond wat had geopend. Toch brak hij de kus af, wel bleef hij zo dicht bij haar hangen. 'Zullen we het proberen? Jij en ik?' Vroeg hij zachtjes aan haar en keek recht in haar ogen. Niels wist niet wat er nu door haar moest heen gaan, maar het zou vast heel gelijk gaan met hoe zij zich voelde, daar was hij honderd percent zeker. Al was hij wel bang voor een afwijzing, al kon daar misschien wel helemaal geen sprake van zijn. Zij leek geen meisje dat met gevoelens ging spelen bij hem, dat niet zou liegen over haar gevoelens voor hem. Nee, zo iemand was ze niet als ze bij elkaar waren, misschien als ze elkaar niet zagen dan. Al leek dit hem niet mogelijk.