Kamer van Niels en Sophia

Niels kwam met een auto aan die hem had staan opwachten aan de vlieghaven. Het was een auto die zijn ouders speciaal hadden uitgekozen voor hem. Een cadeau voor zijn verjaardag blijkbaar. Want zodra hij uitstapte uit de wagen legde de chauffeur de motor stil en stapte tegelijk uit met de jongen en deed de koffer dan ook open. Daar haalde hij de twee sportassen uit en legde die op de grond. Daarna gaf hij de sleutels van Niels zijn gloed nieuwe zwarte mini cooper. Kort grijnsde hij even en knikte naar de man. Dan nam hij zijn tassen op en wandelde het gebouw op. Hij was gekleed in een paars shirt, met aan zijn arm drie leren bandjes en een gewone casual jeansbroek van Diesel. Meteen keken enkele mensen naar hem en hoorde hij wat gegiechel van enkele meiden iets verderop en knipoogde even naar hen. Oh, hij zou het hier nog gaan leuk vinden. Rustig wandelde hij de trap op en maakte rechtstreeks oogcontact met een meisje dat al gauw weer wegkeek naar de grond en iets sneller wandelde. Kort schudde hij zijn hoofd en wandelde verder naar zijn kamer. Al gauw was hij daar ook en rustig opende hij de deur en keek even rond. Vrij grote kamer, twee bedden, een badkamer aan. Wow wacht, twee bedden? Had hij dan een kamergenoot? Ach, waarschijnlijk zou hij het wel met die persoon kunnen vinden. Rustig legde hij zijn tassen neer tegen de muur, hij zou nog niet beslissen welk bed, eerst maar even om gaan kleden. Gewoon een ander shirt aan doen want waarschijnlijk zou hij toch niet meer buiten gaan. Kon hij beter zonder shirt gaan toch? Nee, dat kon hij zijn kamergenoot niet maken als die er was toch? Al gauw knielde hij neer en haalde uit zijn zak een zwart mouwloos shirt en deed het paarse uit en legde dat even naast zijn tas. Vervolgens stond hij weer op en keek even naar buiten. Daardoor vergat hij eigenlijk dat hij hier met ontbloot boven lijf stond. Maar dat veranderde al snel toen hij een geluid bij de deur hoorde. Meteen wurmde hij zich in het zwarte shirt, maar door het feit dat dat even spande lukte het hem nog maar net op tijd om het aan te krijgen.

Het vliegtuig dat vanuit Reus naar Amerika vloog, had een half uur vertraging gehad, defect aan de motor, of iets dergelijks. Eindelijk, eindelijk was ze aangekomen hier in Amerika, waar er een tijdsverschil van ongeveer negen uur gold. Zoals het nu ongeveer midden in de nacht was in Spanje, was het hier doodnormaal 3 uur in de namiddag. De taxi zette haar af aan de grote school, the living building, waar ze het komende jaar zou gaan verblijven. Ze gaf hem een flinke fooi en liet de man begaan toen hij haar koffers uit de koffer haalde, maar hield hem tegen toen hij deze naar het gebouw wilde lopen. "Ik ga zelf wel, bedankt." Met een zelfverzekerde blik keek ze de man aan, die even knikte en dan afscheid nam. Ze nam haar koffers en vroeg aan het onthaal van het gebouw waar haar kamer was. "Je deelt de kamer met iemand anders, hij is net aangekomen.", was de commentaar van de vrouw, die haar meteen uitlegde waar de kamer precies was. Het fijne, toch strakke zwarte jurkje dat ze aanhad, vervloekte ze even toen ze de trap op liep, met die koffers, gewoon omdat ze het niet wilde beschadigen ofzo, en ze dacht aan het feit dat ze even goed gewoon een jeans had kunnen aandoen. Veel comfortabeler, minder vrouwelijk. Eenmaal ze boven was, sloeg ze haar donkere haren even naar achteren, waarna ze met de zakken de deuren begon te tellen. Eén, twee, drie, vier! De vierde deur links had de vrouw gezegd, en haar kamergenoot, die van het mannelijke geslacht bleef te zijn, was er al. Kloppen dus. Haar hand raakte enkele keren aarzelend de deur en kort checkte ze even of haar kleedje wel goed zat, want een eerste indruk was meestal erg belangrijk, vooral als ze een jaar lang met deze persoon op kamer zou moeten zitten. Een geeuw ontsnapte haar toch, de vliegtuigreis had ervoor gezorgd dat ze niet had kunnen bewegen, en dat maakte haar lui en slaperig. Ze sloeg haar hand voor haar mond, maar eens ze de deur zag opengaan, liet ze die weer naast haar lichaam glijden en keek benieuwd uit naar haar kamermaatje.

Al gauw hoorde hij geklop en ademde hij even diep in. Mooi, dus hij had zich even hels in de knoop gewerkt voor niets. Heel leuk allemaal. Rustig opende hij de deur en keek naar het meisje dat er voor stond en even keek hij wat dromend voor zich uit. Haar lichaam was gehuld in een prachtig zwart kleedje wat haar figuur echt goed deed. Toen hij uiteindelijk door had wat hij aan het doen was wou hij zichzelf voor zijn kop slaan maar wist zich toch heel koel te houden en keek haar vriendelijk aan. Rustig stapte hij van de deur weg zodat ze kon binnen komen. Hij stopte even zijn paarse shirt wat hij net had uitgedaan in zijn tas en keek dan naar het deurgat afwachtend tot de prachtige verschijning die hij zonet had mogen aanschouwen binnen zou komen. Voor even haalde hij zijn mobiel uit zijn zak en keek naar het scherm en zo ondervond hij dat hij een bericht had van een meisje van in San Francisco nog. Ze vroeg of ze hem vanavond kon zien meteen stopte hij het ding weer weg en hield zijn handen in zijn zakken. 'Je mag binnen komen hoor.' Sprak hij met een vrolijke toon in zijn stem en keek even naar buiten waar enkele meiden gevolgd door enkele sukkelige jongetjes voorbij liep. Kort schudde hij zijn hoofd. Ten eerste een jongen liep niet achter een meisje aan, die lieten zichzelf meestal opvallen door iets te doen waardoor de meeste meisjes op hen af kwamen. Het werd hem dus duidelijk dat die gozers niets wisten over dames. Hij daaraan tegen wist echter hoe hij een vrouw moest bekoren. De sleutels van zijn nieuwe wagen die geparkeerd stond tegenover het gebouw lagen op zijn tas. Daar had hij ze blijkbaar opgesmeten toen hij zichzelf in zijn shirt aan het duwen was.

Om de jongen die voor haar de deur had opengedaan, zouden vele meisjes permanent gaan gillen, hij was echt goed gebouwd, en zijn blik leek adembenemend. Ze wist dat moesten haar vriendinnen dit weten, ze vast zouden gaan vechten om die kamer, en dat het zou uitdraaien op een gelijkstand: allebei zouden ze morsdood zijn en niet in staat zijn om de jongen ook maar één keer aan te raken. Onbewust verscheen er dan ook een glimlach op haar gezicht, gewoon omdat ze dacht aan dat oneindige gevecht, gewoon omdat ze de jongen sowieso ook wel überknap vond, en omdat de jongen enkele seconden lang naar haar bleef staren, waardoor ze zich afvroeg of ze misschien een vreselijke vlek op haar kleedje had. Maar daarnet had ze al gecheckt of alles oké was, en een vlek had ze niet ontdekt, dus het zou gewoon haar verschijning wel zijn. Al een goed begin, hier in Monica, voor haar tweede jaar nu. Vorig jaar was anders geweest, daar ging ze bijna enkel met meiden om. Maar iets in haar was veranderd. Misschien haar "no drama" levensstijl die haar verbood om ook nog maar één traan te huilen om om het even wat, en ze hier minder gevoelig leek voor verschillende dingen, waardoor contact met jongens leggen gewoon enorm makkelijk was geworden. De jongen zette een stap van de deur weg, zodat ze zou kunnen binnenkomen, hij richtte een blik op zijn gsm en bevestigde dan haar vermoeden. Ze mócht binnenkomen.. Ze glimlachte even keek de jongen enkele seconden vrolijk aan, waarna ze met enkele stappen de kamer inliep. Een mooie kamer, wat groter als de kamer die ze vorig jaar had, natuurlijk omdat ze die nu met iemand deelde, een badkamer die hetzelfde leek als die van vorig jaar. Ze bedacht zich dat ze nog niet veel tegen de jongen had gezegd, en zette haar koffers dan neer. "Oh, sorry, ik ben echt wel onbeleefd", sprak ze even grijnsend en draaide zich naar hem toe. "Sophia, you can say Sooph if you want", glimlachtte ze, waarna ze heel casual, maar toch stoer, haar hand uitstak. "Zoals je waarschijnlijk al wel weet ben ik je enige echte kamergenootje."

Rustig keek hij haar aan toen ze binnen kwam. Man, zo iemand had hij eigenlijk niet verwacht. Eigenlijk verwachtte hij gewoon een of andere dude die nogal raar was of een meisje dat zo verlegen was dat ze meteen ging lopen gillen en zou weglopen toen hij de deur had open gedaan. Niet een meisje dat zo knap was dat ze hem eigenlijk om de een of andere manier een beetje nerveus maakte al leek hij zich vrij kalm te houden. Al wou hij nog zo graag gewoon even gaan lopen springen van tja..vrolijkheid? Toen ze begon te spreken keek hij haar met een grijnsje aan. 'Wel, mij noemen ze Niels, geen afkortingen mogelijk tenzij ik als N door het leven wil gaan maar ja.' Sprak hij droog tegen haar. Toen ze haar hand uitstak fronste hij even. Bij hem thuis deden ze het anders. Kalm liep hij haar hand voorbij en drukte een zachte kus op haar wang om zich vervolgens dan weer op dezelfde plaats te zetten. 'Zo doen ze het bij ons.' Zei hij vriendelijk tegen haar en keek even naar de grond. San Francisco, waarom was hij daar eigenlijk weg gegaan? Ach, zijn ouders hadden hem voor een keuze gesteld oftewel vloog hij naar het leger en kon hij niet blijven doen wat hij deed, of Monica High. Dan was zijn keuze al aardig snel gemaakt toch? 'Wel, enige echte roomie welk bed wil je hebben?' Vroeg hij aan haar en knikte even naar de twee bedden die aardig ver van elkaar verwijdert stonden. Moest het aan hem liggen zouden deze meteen wat dichter naar elkaar toegeschoven worden, misschien zo dicht dat ze tegen elkaar stonden. Maar ja, zo kon hij wel vele dingen blijven fantaseren over wat hij wel en niet wou veranderen. Weer kreeg hij een bericht ditmaal van een andere meid, iets van dat hij haar hart gebroken had en een heel gezever droogjes drukte hij op deleten en het bericht verdween meteen. Van zijn ouders moest hij hier zijn leven gaan beteren qua dames. Gewoon het bij één iemand houden, en niet van het ene meisje naar het andere gaan. Maar hij wou zich niet laten afhangen van één meid, dus tenzij iemand gewoon een open relatie wou aangaan zonder dat ze echt vriendje en vriendinnetje waren zou dat misschien wel gaan lukken. Anders niet.

Niels, zo heette hij dus. Toen hij zei dat hij niet als 'N' door het leven wilde gaan, glimlachte ze even. "Kies dan Nille, of Nini", sprak ze even grinnikend. Vooral de laatste naam was zo absurd dat hij helemaal niet bij hem kón passen. De fronsende blik toen ze haar hand uitstak, had haar even doen afvragen wàt ze precies verkeerd deed, maar daar kwam al snel verandering in. Hij liep haar hand voorbij en nog geen seconde later voelde ze hoe hij een kus op haar wang drukte, en daarna vertelde dat ze dat zo bij "hen" deden. Een subtiele glimlach verscheen even op haar gezicht, want op zijn uitspraak zou ze zeker reageren. "Gelukkig woon je niet in Antarctica ofzo, dan had ik vooral een neusje gekregen", mompelde ze even droogjes en gaf hem dan een subtiele knipoog. Toen hij echter vroeg welk bed ze wilde, werd ze weer wat serieuzer. "Man, die bedden staan echt mijlen ver uit elkaar. Schuiven we ze niet gewoon tegen elkaar? Best gezellig, maar niet té veel bij gaan nadenken, Nille", sprak ze even grijnzend en liet haar blik over de bedden glijden. "En dan neem ik het bed aan de kant van het raam, tenzij jij graag elke morgen wakker wordt met als eerste de zon op je gezicht? Of doen ze dat niet zo in jou streek?", zei ze grijnzend en keek even toe naar hoe hij zijn gsm bovenhaalde, waarna ze als reactie hetzelfde deed en zag dat haar gsm nog altijd op vliegtuigstand stond. Oh, vandaar dat ze nog geen berichten had gekregen, dus. Ze schakelde het profiel uit en meteen begon haar gsm berichtjes te importeren. Ongeveer elf berichtjes, zes van Maria en Katerina, vijf andere van verschillende personen, personen die minder met haar leven te maken hadden dan die eerste twee. Gewoon vriendinnen voor het leven, ofzo? Ze waren als familie voor elkaar, en zij hadden haar bijgestaan in die tijd vorig jaar, die zo moeilijk was geweest, en waar ze niet was doorgekomen zonder hen. Ook had ze dan waarschijnlijk niet veel meer met jongens te maken willen hebben, maar nu was het gewoon een eitje.
Ja, vorig jaar had ervoor gezorgd dat haar ouders zelfs een tijdje afstand van haar hadden genomen, en ze zes weken ergens anders had gelogeerd. In die tijd was de scheiding van haar ouders volledig rond en had haar moeder al officieel haar nieuwe vriend. Maar nu was alles weer goed, en voelde ze zich geweldig, meer dan geweldig.

Meteen schudde hij zijn hoofd op de twee namen die ze voorstelde en keek haar droog aan. 'Echt niet, kom op die klinken als meisjes namen ofzo. Nille zou nog gaan maar Nini, komop.' Sprak hij met een opgehaalde neus en legde zijn armen over elkaar waardoor zijn spieren zich tentoon stelde. 'Een neusje kan ik je ook wel geven hoor, als je dat liever hebt?' Sprak hij op een plagende toon. Ja, het was nu al duidelijk hij zou het goed gaan kunnen met zijn roomie. Perfect dus, een goeie kamergenote was altijd een extra bonus toch? 'Wel heb je me ooit, je zegt net wat ik aan het denken. En ik denk er altijd teveel bij na hoor. Geloof me maar.' Ja, hij was nogal dubbelzinnig aangelegd maar dat kwam door zijn vrienden thuis. Die maakte altijd dubbelzinnige grappen dus ja. Plus, het was een groot cliché je werd ingedeeld met een meisje, dus het zou er heus ooit wel van gaan komen dat ze in bed belanden. Bijvoorbeeld als ze met elkaar uitgingen en per ongeluk te veel ophadden ofzo. Dat hoorde gewoon bij het hele schoolgedoe. 'Dat doen ze in mijn streek wel, en hoeveel ik ook van de zon hou. Heb ik iets liever dat jij me wakker maakt, ik bedoel komop. Welke jongen zou nu niet willen wakker gemaakt willen worden door een prachtige dame die in zijn kamer lag?' Opperde hij en grijnsde even. Eigenlijk was het deels als een grap bedoelt, hoewel hij best wel door haar wou wakker gemaakt worden. Dat leek hem helemaal perfect. Rustig draaide hij zich om en knielde neer bij zijn tas en zocht naar iets om te eten en vond meteen enkele wafels. Mooi zo. Rustig haalde hij er twee uit en stak er een haar richting uit. 'Tja, welkom in de kamer.' Grinnikte hij naar haar. Zijn ogen glansde even in het licht dat de kamer binnen viel.
'Trouwens, kom je van Spanje?' Ze had wel iets weg van een Spaans meisje. Door zijn vaders werk had hij enkele maanden daar verbleven omdat hij daar op gesprek moest voor iets van het bedrijf. Dus het vrouwelijke schoon was Nille zeker opgevallen. En dat mocht je letterlijk opnemen, want een spaanse schone viel recht op hem waardoor hij bij het zwembad op de grond was gevallen. Ach, hij had een leuke tijd gehad daar. Maar eigenlijk was hij best nieuwschierig naar haar achtergrond.

Jup, meisjesachtig waren de namen wel, en gewoon schattig, en zo zag hij er helemaal niet uit. Dat toonde hij dan weer door zijn armen subtiel over elkaar te leggen en zo zijn spieren te tonen. Hierdoor zuchtte ze even onopmerkbaar, en ook deels om zijn volgende opmerking. "Oh, maar ook al had je een mega-cool eskimopak aan, dan zou je me nog geen neusje mogen geven, hoor." sprak ze even fantaserend, waarna ze hem voorstelde in een eskimopak. Oh jee, een behoorlijk fout zicht was dat. Een vrolijke glimlach verscheen op haar gezicht toen ze hem dan ook eens op antarctica zag staan, waardoor ze vond dat haar theorie te ver ging en ze besloot om op te houden met nadenken. "Oh fijn om te weten dat je er te veel bij na gaat denken, geloof me, dat deed ik ook al.", sprak ze even lachend en las ondertussen enkele leuke berichtjes. Toen hij zei dat hij liever door haar dan door de zon wakker gemaakt werd, grijnsde ze even en keek op. "Hm, ik denk dat er maar weinig jongens zijn die voor zonlicht zouden kiezen. Maar ook dat er weinig jongens zouden zijn die ik persoonlijk zou gaan wakker maken. Als ik er lol in heb, zoals altijd, zal ik je gewoon expres laten liggen dat je lekker te laat komt voor school, al vrees ik dat je daar niet echt veel waarde aan hecht.", zei ze glimlachend en toen ze de wafel met een dankbare blik had aangenomen, nadat ze beseft had dat ze honger had, liep ze wat verder, om op haar bed te gaan zitten. Zijn vraag kwam niet zo onverwachts, omdat zowat elke mens waar ze kennis mee maakte als één van de eerste vragen aan haar stelde of zo - toevallig - niet uit Spanje kwam. "Ja, Spain it is. Jij lijkt me van hier ergens in de buurt. LA niet, dan zou je hier niet op kamers komen, dus gok ik San Fransisco, San Jose of Phoenix." Deze koos ze aangezien het merendeel van de studenten van deze streken kwam, en het niet toevallig zou zijn moest ze er ééntje juist hebben.
Spanje was geweldig, volgens meeste mensen die er niet woonden, maar zij vond het gewoon doodnormaal. Er was niets maar dan ook niets excentrieks aan het land volgens haar, maar Amerika, dàt viel haar pas op. De clichés over Amerika waren vorig jaar onjuist gebleken, waardoor ze meer van Amerika was gaan houden dan haar bloedeigen thuisland. Het was waarschijnlijk gewoon het moment dat ze in Amerika was gekomen. Amerika was de verlossing. Haar eigen American Dream.

'Maar stel nu dat ik gewoon zo als nu voor je zou staan. Zou ik het dan niet mogen?' Zei hij met een pruillipje en keek haar even aan. Maar al gauw trokken zijn mondhoeken weer naar boven en wreef hij even door zijn bruinzwarte haren. Toen ze de wafel aan nam liet hij zijn hand zakken en fronste eventjes door haar woorden. 'Opzich kies ik voor zonlicht geloof me. Maar ik wil best wel wakker worden gemaakt door jou. En ik hecht eigenlijk wel veel waarde aan school, al zou je dat niet merken aan me. Ik kan maar beter een goed diploma halen dan later gewoon te leven van het geld van een ander toch?' Nee, hij zou niet gaan leven van een ander zijn geld. Zelf zijn kost verdienen was wat hij wou den. Rustig wandelde hij achter haar aan toen ze naar haar bed ging maar bleef mooi staan aan het uiteinde van haar bed. Al gauw wist hij dat hij gelijk had door haar woorden. Maar toen zij over waar hij vandaan kwam fronste hij. Zo, zij had oftewel een goed voorgevoel of vze had gewoon goed naar de mensen gekeken die hier leefde en ze wist waar ze allemaal vandaan kwamen. Hij gokte maar op het tweede. 'San Francisco, home of the Golden State Warriors.' Een groots team uit SF dat in de NBA speelde. Iets wat hij zelf ooit op een dag ook wou gaan doen. Amerika was een prachtig land, de bakermat van vele muziekstijlen, van vele idolen, van vele zaken die nu zichtbaar waren over de hele wereld. MAar voor hem was Amerika gewoon Amerika, ja hij had ook zijn soort van American Dream maar toch. 'Nee, maar serieus laat me niet liggen in de ochtend want dan heb ik echt problemen als mijn vader erachter komt en kan ik men biezen pakken en naar het leger vertrekken. Dus als je mij nog hier wilt houden zou ik me maar niet laten liggen.' Sprak hij serieus tegen haar en keek even naar buiten. Het leger was misschien wel iets voor hem, maar hij wou er niet naar toe gaan omdat hij het haten. Door hen zat zijn broer nu ergens in Iran te vechten voor zijn vaderland.

"Hm, misschien", sprak ze even, doen alsof ze het overwoog, ach, hij mocht dat best bij haar doen, als hij maar niet té aantastelijk werd, hoewel hij er zo niet uitzag. Ze klonk misschien wel flirterig, en liet misschien ook veel toe, maar ze wist dat als ze de jongen niet een goed kende, hij nog geen kans bij haar maakte. Niet met hetgene zij had meegemaakt; dat nooit meer. De eerstvolgende jongen waar ze ooit nog iets mee zou starten, al was het maar een latrelatie, moest ze kennen, kennen om te weten wat hij zou doen moest ze..
Haar gedachten werden even onderbroken toen hij, op een goed moment, zei dat hij inderdaad in SF woonde, wat haar gedachten al bevestigde; hij noemde er ook the warriors bij. The Warriors was een basketbal ploeg, herinnerde ze zich, als ze niet fout was, waardoor ze zich meteen afvroeg of hij ook basketbal speelde. "Speel je basketbal?", was haar nieuwsgierige vraag, waarna ze hem even glimlachend aankeek. Hetgene wat haar net niet was ontgaan, sprong weer haar gedachten in. Hij hechtte dus wel aandacht aan school, ook al zag hij er niet zo uit. Dit vond ze eigenlijk wel leuk aan hem, hij kon blijkbaar wel verrassend uit de hoek komen. "Groot gelijk", had ze geantwoord toen hij wat zei over leven van het geld van een ander. Zij wilde dat ook niet, ze wilde haar trots houden, en moest ze vorig jaar een andere keuze gemaakt hebben, dan had ze waarschijnlijk school moeten opgeven en gaan werken, om de kosten van die baby te betalen.
"Ik zal je wakker maken, op een originele manier dan wel", beloofde ze hem toen hij zei dat zijn vager hem dan weg zou halen. "Naar het leger? Waarom in godsnaam naar daar, je bent toch al gespierd genoeg?", vroeg ze even, waarbij het laatste er echt zonder enige wil uitschoot, waardoor ze zich wat glimlachend verbeterde. "Ik bedoel, je hebt het toch niet nodig..of Zo..?", was haar zwakke verbetering, waarna ze van haar wafel begon te eten om maar niet in verlegenheid te komen, al was die kans wel miniem, hield ze zichzelf voor.

'Misschien een beetje cliché maar ja ik speel basketbal, al heel mijn leven lang eigenlijk.' Ook had hij vorig jaar nog rugby gespeelt maar toen hij daar met een gespleten sleutelbeen naar huis kwam mocht hij niet meer spelen van zijn ouders en dat vond hij het beste. De jongen keek na naar beneden omdat zij lager zat als hem. 'Hoe orgineler hoe beter.' Zei hij met een simpele grimas op zijn gezicht en liet zijn blik even naar buiten gaan. Al gauw hoorde hij haar wat zeggen over het leger en wachte tot ze was uitgesproken, maar door de tweede vraag keek hij even naar haar en dan raar maar waar op een toch verlegen manier naar de grond, hoewel die blik alweer meteen veranderde in de kalme blik van eerst. 'Tja, mijn gedrag is niet echt zo goed naar mijn ouders toe. Ik heb ook al enkele inbraken gepleegd onder dwang dan welliswaar maar ja vertel dat maar een keer aan je ouders. Mijn vader heeft zelf ooit ook in het leger gezeten en is heel strikt dus door mijn kleine uitvallen tegen hun was het zijn idee om me naar het Leger te sturen of naar hier. Dus ja, en ik heb het inderdaad niet nodig.' Hij haalde zijn schouders op, als teken dat het hem niets uitmaakte. Maar diep inzichzelf wou hij toch nooit naar het leger. Niet zoals zijn broer die nu ergens zijn leven op het spel zette voor ons. Je kwam misschien terug als een held, maar de kans dat je terug kwam was maar heel miniem. Zijn broer had zijn leven ermee vergooid, hij wou niet dezelfde weg op gaan als hem. 'En jij dan? Welk verhaal schuilt er achter jouw verblijf hier?' Nog steeds bleef hij staan en uiteindelijk liep hij toch nog even weg en knielde neer bij zijn tas, daar zag hij een foto in liggen een foto van hem en het gezin, niemand stond erop met een lach, buiten dan zijn vader. Waar die genomen was wist hij zelf niet meer maar het was niet in SF dat wist hij zeker. Meteen ritste hij zijn zak weer dicht en wandelde terug naar de plek waar hij eerst stond en wachte even af.

"Dat is niet cliché", mompelde ze even en keek hem dan aan. "Basketbal is gewoon populair, maar dat wil niet zeggen dat cliché is, het is gewoon een leuke sport", sprak ze rustig en haalde haar schouders even op. "Ik ga er serieus over nadenken, verwacht er alleen niet te veel van," was haar droge antwoord terwijl ze even subtiel met haar ogen draaide en een glimlach op haar gezicht toverde.
De vraag die ze gesteld had, daarop wilde zijn blik even niet zien, dus wendde ze haar blik even af en wachtte ze op een normale reactie van hem, een reactie die haar zou vertellen dat hij het niet erg vond of dat hij het - hopelijk- niet gehoord had. Hoewel haar opmerking niet zo erg was geweest, dat kon je toch.. tegen iedereen zeggen ofzo? Toen Niels begon te praten, keek ze weer op - merkend dat de toon in zijn stem normaal was en ook zijn blik niet verried of hij het gehoord had of niet - en luisterde ze haar hem. Enkele inbraken.. Onder dwang? Hoezo? Ze wilde hem vragen waarom, maar besloot dat niet te doen, aangezien hij meteen verder ging. "Leuke vader.. Het leger lijkt me echt vermoeiend, en als je dan al moet gaan vechten, gewoon gevaarlijk. Nee, ik zal je wel wakker maken, elke morgen", vertelde ze hem geruststellend, ook een leuke glimlach sierde haar gezicht. Pas toen hij vroeg welk verhaal er achter haar verblijf hier schuilde, verscheen er even een frons op haar voorhoofd. Ze slikte even en was opgelucht dat hij even terugliep naar zijn tassen. Die tijd nam ze dan om er een verhaaltje aan te knopen, een dat niet te veel zou lijken op de feiten die voor haar gegolden hadden. Toen hij terug stond was er toch niet echt een verhaaltje uitgekomn, dus haalde ze haar schouders op. "Gewoon.. Geen reden.. ik wilde gewoon in Amerika studeren, en het werd Santa Monica", mompelde ze even, waarna ze even zuchtte. Een simpele verandering van onderwerp zou leuk zijn, maar ze vond er niet meteen één..
[inspibreak]

'Mijn pa is erger dan vele van hem denken ook een van de redenen waarom ik daar eigenlijk weg ben. Mijn broer daaraan tegen zit nu in Iran en vecht voor het zogezegde vaderland.' Zijn stem nam even een trieste toon aan maar hij liet zijn emoties niet meer tevoorschijn komen en keek rustig naar haar. 'Trouwens bedankt dat je me dan toch wilt wakker maken.' Zei hij met een glimlachje tegen haar en zette zich uiteindelijk toch neer op het bed, niet meteen naast haar maar zo zat hij tenminste wel. Kort streek hij door zijn haar en keek naar de grond. 'Ik zal er maar niet over door vragen zeker?' Sprak hij er van overtuigd dat er echter meer achter school dan alleen school volgen hier. Voor even keek hij haar met een licht bezorgde blik in zijn ogen. 'Trouwens, als je ooit moet praten met iemand, ik sta er altijd voor je.' Hij wist niet waarom hij deze woorden eigenlijk uitsprak, maar ze klopten wel. Als ze ooit problemen had dan was ze bij hem welkom, en hij zou haar met plezier gaan helpen zonder enige voorwaarden die daaraan vast hingen. Een vriendelijke glimlach was verschenen op zijn gezicht nadat hij die woorden had gezegd. 'Heb je soms zin om vanavond wat te doen of zo?' Aangezien hij bijna zeker wist dat ze beiden niet op de kamer zouden blijven konden ze best wat samen doen toch? Misschien een filmpje, of desnoods een van de locale dansclubs hier? Maar dat mocht zij beslissen voor zijn part. Kort keek hij naar de plafond en streek kort over zijn schouder. Voor even schoten zijn gedachten naar zijn twee zussen die nog bij zijn ouders waren. In eerste instantie wou hij hen daar nooit alleen achter laten maar hij kon niet anders door zijn vader, die man had hem gedwongen om een keuze te maken. Om te vertrekken en niet meer terug te komen, al was hij dat echter niet van plan na te komen. Zijn zussen konden elke dag bellen dat hij moest komen en dan zou hij gaan. Maakte niet uit waarom het was.

"Het spijt me voor je, je vader lijkt me echt streng", sprak ze even toen hij verteld had over zijn vader, waarna ze hem even met een wat troostende blik aankeek. "My pleasure", zei ze dan even glimlachend en knipoogde even subtiel naar hem. Toen ze het bed wat naar boven voelde veren, wist ze dat de jongen naast haar was komen zitten, en haalde kort haar schouders op toen hij zei dat hij het maar niet over zou doorvragen, waarna ze hem even dankbaar aankeek en knikte. "Ik zal er nog wel eens gebruik van maken", verzekerde ze hem waarna ze haar benen even over elkaar heen sloeg en haar beide handen dan op haar bovenste knie legde. "Ik ook voor jou, zeker en vast.", momplde ze even zachtjes en zuchtte. Ja, ze zou d'r zijn voor haar roomie, gewoon omdat dat zo hoorde, en omdat hij best leuk was. "Vanavond?", herhaalde ze even kort en eek hem even aan. "Uhm, ja, dat zou wel leuk zijn..", zei ze even rustig en glimlachte. Ze dacht aan de strandfeestjes elke zomer in Spanje, die echt uitbundig waren en veel dansen inhielde. Ze vond het geweldig. Die feestjes waar iedereen gewoon los met elkaar omging, niemand geefde om hoe ze er de volgende dag van zouden afzien, de drank in achting nemend. Nee, niet gisteren, niet morgen, maar enkel vandaag telde. Als je een momentopname zou nemen van het feestje, lachte iedereen, en iedereen maar dan ook iedereen had het oprecht naar zijn zin.
Hier in Amerika werd er redelijk veel gevochten, iets wat in Spanje zelden of nooit gebeurde; misschien was het de sfeer die er zelfs in de straten hing, eender welk uur van de dag, die zo relaxed en ontspannen was in die uithoek van het zuiderse land, die iedereen blij maakte. Of misschien hechtte niemand daar echt veel aandacht aan details.

'Na een tijd leer je er wel mee leven.' Zei hij droogjes tegen haar. Ach, hij had er 18 jaar mee weten leven er moest ooit toch een einde aan komen aan het 'vredige' leventje in San Francisco. Grote jongens moesten ook ooit eens het huis uit zeker? In vele gevallen zou hij al eerder zijn weg gelopen maar dat kon hij de rest van zijn familie niet aan doen. Zijn moeder en zijn zus dan toch niet, dat waren de enigste normalere personen die hij had als familie. 'Wel, jij mag kiezen wat we gaan doen.' Sprak hij met een glimlach tegen haar. Al gauw verplaatste zij zich zelf wat op het bed, dat kwam door het feit dat die bedden kraakte als hel. Ook dat nog, naar zijn smaak kon het hier best wel wat heringericht worden toch? Ach, dat zou hij ooit wel eens voorstellen dit jaar. Kort ging hij met zijn hand naar de ketting die om zijn hals heen hong even omklemde hij het cirkeltje waar een klein zwart stukje in zat. Deze had hij ooit eens gekregen van zijn broer, vlak voor deze vertrok welliswaar naar het leger. Dus het was normaal dat deze ketting veel voor hem betekende toch? Uiteindelijk liet hij het weer los en voelde het kleine gewicht tegen zijn borst heen slagen. 'En bedankt dat jij er ook voor mij bent. Het betekent veel voor me.' Mompelde hij naar haar toe en glimlachte dan even warm naar haar. Nog steeds kon hij niet vatten dat hij in een kamer lag met haar. Degene die hem zo had ingedeeld verdiende eigenlijk wel een bedankje van hem. Rustig dacht hij na over hoe ze naar hun bestemming zouden gaan. Met zijn auto, of gewoon lekker leuk te voet? Ach, hij verkoos eigenlijk beide, maar zij besliste hoe ze zouden gaan. En waarschijnlijk als ze naar een discotheek gingen dan zouden ze wel te voet gaan. Want als hij zich een moest laten gaan dan was er allesins geen kans dat ze een ongeluk zouden krijgen door zijn toedoen.

Zachtjes zuchtte ze even toen hij zei dat je er we mee leerde leven, ze vroeg zich telkens meer af of zij misschien ook ooit met het schuldgevoel zou kunnen leven, of ze zichzelf ooit nog zou kunnen vergeven. Haar donkere ogen sloeg ze onbewust even neer en dacht aan de reactie van haar ouders toen ze het te weten kwamen. Geroep eerst kwaad tegen haar, dat overging in een discussie tegen elkaar, waardoor haar vader kwaad het huis was uitgelopen, en Sophia zelf hetzelfde wilde doen, maar tegengehouden werd door haar moeder. Ze had haar moeten wegduwen, en over haar eigen leven moeten beslissen, welke keuze ze ook gemaakt zou hebben. Want het was haar moeder die over haar beslist had, over haar toekomst.
Jij mag kiezen wat we gaan doen, die zin haalde haar gedachtes omver, waardoor ze hem aankeek en even met een retarde blik hem aankeek. "Uhm", sprak ze even, haar gezicht afwendend, denkend over enkele woorden, waarna ze zich weer herstelde en haar blik weer op hem richtte. "De Zanzibar was vorig jaar al wel oké, eens kijken wat het vanavond geeft?", stelde ze voor, waarna ze even nadacht over de laatste keer Zanzibarren.. Eindejaarsfeest was fantastisch af geweest, en ze amuseerde zich goed met de meisjes.. maar die kwamen grotendeels niet meer terug naar hier. Nieuwe mensen leren kennen, dus.
Toen hij haar bedankte omdat zij er ook voor hem was, keek ze hem even glimlachend aan, en bleef haar blik enkele seconden bij zijn ogen hangen, en het leek wel alsof ze haar blik voor een moment niet kon verleggen, maar slaagde er dan toch uiteindelijk in, waardoor ze om het snel te laten vergeten, opstond en wat naar beneden keek, naar hem. "Ik ga mijn spullen al beginnen uitpakken", opperde ze met een glimlach op haar gezicht, waarna ze haar tassen opnam en die meer richting haar bed, en ook haar kast sleurde, Niels' blik even vermijdend.

Afwachtend keek hij haar nog steeds aan zag dat ze in gedachten verzonken was. Ergens had hij een drang om zijn arm om haar heen te leggen en haar tegen zich aan te trekken, maar dat zou raar zijn, toch? Ach ja, als ze het wou zeggen dan hoorde hij het waarschijnlijk wel van haar. Toen ze hem uiteindelijk aan keek met een rare blik fronste hij even maar keek haar al gauw met een kleine glimlach aan. 'Dan gaan we naar de Zanzibar. En wil je te voet gaan of met de auto? Ik denk wel dat met de voeten veiliger is dan met de auto.' Zei hij grijnzend, al zou hij wel niet drinken moest ze toch met de wagen willen gaan. Uiteindelijk bleef haar blik op zijn ogen gericht en een moment dacht hij er aan om iets te ondernemen bij haar maar hij kon het niet, hij zat vast met zijn blik op haar prachtig donkere ogen die je zo naar de hemel konden brengen. Uiteindelijk klonk haar stem weer en daardoor werd hij wakkergeschud en knikte hij. Waarschijnlijk zag hij er nu uit alsof hij net uit een soort trance was ontsnapt ofzo. Uitpakken, dat leek hem eigenlijk een goed idee. Maar misschien was het eerst handiger om de bedden tegen elkaar te schuiven. 'Ik doe anders even de bedden wel tegen elkaar.' Kalm stond hij op en wandelde naar zijn bed, toen hij daar was zette hij zijn handen tegen de zijkant van het bed en trok die richting haar bed. En net toen hij er nog tussen pasten sprong hij er tussen uit en wandelde dan naar zijn kastje, en door dat het amper iets woog naar zijn mening dan tildehij dat met gemak op en zette het weer neer. Vervolgens liep hij naar zijn beide tassen en heiste die weer over zijn schouder en trapte snel het paarse shirt nog richting zijn kast.

"Ja, ik dank dat het beter zou zijn à pied denk ik ook aangezien ik niet van plan ben om BOB te spelen, vanavond, en jij daar ook geen zin in zult hebben. Heb je trouwens een auto? Cool, welke kleur, welk merk? Oud?", vroeg ze geïnteresseerd en keek hem enthousiast aan, toen ze eenmaal van zijn blik 'ontsnapt' was, en zich naar haar koffers begaf. Ze had zijn gelaat gezien toen hij in haar ogen had gekeken, en had vastgesteld dat dat niet alleen haar van haar stuk had gebracht, maar ook hem. "Ja, is goed", mompelde ze even toen hij de bedden tegen elkaar zou willen schuiven, ach, het kon toch geen kwaad, wat zou er kunnen gebeuren?
Voor haar part niets. Niets, want ze had al bijna een jaar niet méér contact gehad met jongens, dan een simpele kus, omdat ze gewoon bang was, bang voor de gevolgen moest het tot seks komen, en ze had ook besloten enkel seks te hebben als ze het zeker wist, als ze wist dat hij misschien niet schreeuwend weg zouden lopen eens ze wisten dat ze hun bloedeigen zaad hadden voortgebracht. Erg cru om het te zeggen, maar zo was het nu eenmaal.
Ze liet één van haar tassen op het bed vallen, terwijl ze de andere op de grond dropte, en opende de eerste. Haar bekende jurkjes zien op een vreemde plek, het was altijd wel wennen. In haar koffer zaten opvallend veel jurkjes, rokjes en tunieken, dingen die ze erg vrouwelijk vond en ze dan ook dolgraag droeg, ze pasten ook bij haar, dus waarom niet? Eén voor een haalde ze ze uit de tas en legde ze netjes op elkaar, ze deed hetzelfde met haar andere kleding, jeans en haar training, waarna ze zich even omdraaide naar het kastje het er allemaal in hing. Terwijl ze verder ging met het uitpakken van haar schoenen en de tweede tas opende, viel haar blik op een foto. Eén van haar, haar moeder en vader. Nog samen. Zij een jaar of acht, een lang vlechtje in haar haren én op papa's schouders. Mama stond er naast en knuffelde haar vader, waardoor ze echt voor even het gezinnetje van vroeger waren. Haar duim gleed even over de foto, waarna ze die op haar nachtkastje legde en gewoon verderging met uitpakken. Allemaal casual stuff, niets bijzonders aan en gewoon broodnodig. Enkel een zwart kleedje ontbrak nog.. Kenneth had gezegd dat ze best rond 7 uur tijdens de week naar het shopping center moest gaan, en dat zou ze dan ook doen.
Na een kwartier was ze klaar, had ze alles op zijn plaats gezet, en liet zich even moe uitgestrekt op het ultrabrede bed vallen. Het kraakte even, waardoor ze grinnikte, en ze sloot haar ogen. "Jetlag", verduidelijkte ze even luid genoeg, zodat Nielsie het zou horen, en zuchtte toen eventjes voldaan.
[raarmoment voor een inspi boostje. ]

'Als het moet speel ik wel voor BOB hoor, mij maakt het niet uit. Losgaan gaat ook zonder drank. Het helpt maar verder doet het niets. En jep, een zwart rode mini cooper. Net gekregen eigenlijk.' Sprak hij met een glimlach tegen haar en begon uiteindelijk ook met zijn tassen uit te pakken.
Meteen haalde hij er enkele V-neck shirts uit die hij in verschillende kleuren had. Dat was iets wat hij graag droeg. Die legde hij mooi op een van de planken en daaronder kwamen zijn shirts zonder mouwen zoals hij nu aan had. Koud was het hier nooit dus je zou hem vaak in zo'n kleren vinden. Als volgt kwamen er ook enkele hemden uit zijn tas. Gewone zwarte, grijze, witte, rode en blauwe hemden van G-star of Diesel, of zelfs van Armani. Vervolgens haalde hij er een heel groot deel jeansbroeken uit allemaal van Diesel en Hilfigger die legde hij op de plank waar zijn hemden eerst lagen, hemden hoorden aan een kapstok volgens hem. Anders kreukte ze te hard naar zijn smaak. Ook haalde hij enkele zwemshorten en gewone shorts uit zijn tas en die legde hij helemaal vanonder samen met zijn boxershorten. Oke, dat was dus al een ander halve tas. Verder viste hij uit zijn tas enkele flesjes parfum, deo een foto en wat normale spulletjes die je wel altijd kon gebruiken zoals scheermesjes en heel die zooi. Dat legde hij maar op het bovenste schap van zijn kast, de flesjes parfum zette hij op een kleine aparte plank die al gauw vol stond, daar lagen ook zijn scheermesjes enzo op.
Oke, nu was alles wel leeg dacht hij. Er zouden zowiezo nog kleren gaan bijkomen, hij had een heel uitgebreidde kleerkast eigenlijk dit was nog niet alles. Maar dit was het enigste wat hij echter kon meenemen. Volgende keer als hij terug zou gaan dan zou hij met de rest komen. En ook met zijn tuxedo voor het einde jaarsfeest en andere belangrijke evenementen waarvoor je dat soort kledij nodig had. Al gauw hoorde hij haar wat zeggen over Jetlag en glimlachte hij even. Daar had hij geen last van aangezien hij vanuit San Francisco naar hier was gebracht met de auto. 'Ach, gewoon even een tukje doen en je voelt er niets meer van.' Hij had al genoeg in een vliegtuig gezeten om dat te weten. Uiteindelijk haalde hij nog twee foto's uit zijn tas. Een waar heel het gezin erop stond met zijn broer in zijn militair pak, en een andere waar heel de familie op stond buiten zijn vader. Die was toen op zakenreis. Die foto legde hij op zijn bed en dan bergde hij beide tassen op in de kast. Er stonden ook nog twee paar all stars en niké's bij zijn kast. Schoenen moest hij hier maar kopen, dat was iets waar hij met alle plezier geld aan wilde uitegeven. Rustig wandelde hij uiteindelijk naar zijn bed en zette de foto op zijn nachtkastje en keek even naar de terechte vrolijke gezichten daarop. Dat was zijn echte gezin, zonder zijn vader.

"Wwat..Een mini-cooper.. en je zegt dat niet meteen? Uberhippe wagens, en vooral schattig en teglijk stoer, die mini's", sprak ze even lovend - hoewel ze meer de wagen als hem loofde- en glimlachte even. "We gaan wel te voet vanavond, iedereen gelijk voor de wet, maar beloof me wel dat ik een keertje in je carretje mag zitten, dit komende jaar", sprak ze even grappend en ging door met het uitpakken van haar spullen.
Eens dit klaar was, en ze uitgetrekt op het bed lag, glimlachte ze even en trok ze langzaam haar ballerina's uit, toen ze weer recht was gaan zitten. "Zit je er iets mee in, als ik "- ze geeuwde even kort en sloeg haar hand als in een reflex voor haar mond, waarna ze hem, eens ze uitgegeeuwd was, even aankeek. "Even een héél kort dutje doe?", klonk het even nogal onschuldig, op zo'n toon waar je geen nee tegen kon zeggen. Ze legde zich al vast neer en trok haar kleedje eerst wat goed, waarna ze haar benen op het bed legde en haar handen plat onder haar hoofd plaatste.
"Ik wil straks namelijk niet in slaap vallen als ik met jou in de Zanzibar ben, dat zou zo'n zonde zijn", sprak ze even met een zachte, wat slaperige stem, waarna ze al vast haar ogen sloot, hij moest nog altijd wel antwoorden, maar ze was zo moe dat het echt niet lang duurde eer ze niet meer antwoordde en wel degelijk lag te slapen. Gelukkig snurkte ze niet, of woelde ze niet, zo'n afwijking had ze niet, meestal sliep ze gewoon als een roosje, maar werd ze wel wakker als het alarm van haar wekker maar 2 seconden bezig was. In haar slaap zuchtte ze even zachtjes en ging door met het doorzagen van die boom. Hij was niet zo dik, maar het duurde wel lang eer hij door was. In haar slaap, haalde ze soms wel één hand van onder haar hoofd vandaan, die ze dan even in een zwak gebalde vuist aan haar kin legde, om die enkele minuten later weer terug onder haar hoofd te schuiven.

'Tuurlijk mag je erin zitten. Als je je rijbewijs hebt zelfs een ritje.' Zei hij met een glimlach tegen haar. Wow, een meisje dat wat kende van auto's, die zag je eigenlijk niet zo heel veel meer. Voor even keek hij rond, deze kamer had echt iets nodig wat de boel wat opfleurde want dit was oersaai naar zijn smaak. Maar ja, dat deed hij later wel. 'Nee jo, tuurlijk niet. Ik heb liever dat je nu slaapt dan straks hoor. Slaapwel.' Zei hij met een glimlach tegen haar, maar merkte al gauw dat ze echter al in dromenland leek te zijn. Natuurlijk kon het ook gewoon zijn dat ze haar ogen al gesloten had. Rustig zette hij zich met zijn rug naar haar gekeerd op het bed en staarde even naar de grond. Nadenkend over dat ene moment waarbij ze in elkaars ogen hadden gekeken, kort schudde hij zijn hoofd en keek weer naar de vloer. Nu zat hij echter met zijn gedachten bij zijn gehele familie zowel in SF als zijn broer in Iran. Eigenlijk was hij bang, bang om zijn broer te verliezen, ze waren vrij hecht en ze schreven elke maand met elkaar. Rustig wandelde hij naar zijn kast en haalde daar zowel zijn teken, als schrijfblok uit en legde die op het tafeltje en zette zich als volgt neer in de zetel en begon al gauw te schrijven over hoe zijn reis was geweest, en over wat hij had gekregen van vader. Zodra dit er echter opstond legde hij zijn schrijfblok neer en wandelde met zijn tekenblok naar zijn bed zette rich als volgt met zijn rug bij het uiteinde en begon zo Sophia na te tekenen. Tekenen was altijd een van zijn grote talenten geweest, en als hij niets te doen had ging hij gewoon mensen tekenen en dat lukte hem al zo goed dat zijn tekeningen er meestal als twee druppels water op leken.

"Rijbewijs, juist jaa.. Is er nog niet van gekomen", sprak ze even teleurgesteld, maar haalde haar schouders dan op. "Ach, er gewoon inzitten is ook leuk, toch?", sprak ze even, hem wat enthousiast aankijkend, waarna ze had gezucht en al uitkeek naar het moment waarop ze in de auto zou mogen zitten. Een echte mini, gloednieuw. Spannend, toch?
Niets van wat hij zei, had ze nog gehoord, zijn bewegingen registreerde ze niet meer, en ze merkte niet eens dat ze drie kwartiertjes sliep. Ze ademde die tijd nog wel rustig, en maakte zich niet om veel dingen druk tijdens haar slaap, ze was gewoon moe geweest dat haar geest haar niet meer toeliet om te dromen. Rust, dat had ze even nodig.
En dat kreeg ze, drie kwartier, sliep ze, zo vast als een blok, tot ze, wanneer haar geest vond dat haar lichaam genoeg gerust had, zachtjes wakker werd. Ze zuchtte even en knipperde even zachtjes met haar ogen, wennend aan het licht, waarna ze, toen ze Niels opmerkte, wat rechter ging zitten en dan pas merkte dat hij aan het tekenen was. Ze vroeg zich niet af, waarom hij naar haar toegedraaid zat, en dacht er niet bij na, dat het kon zijn dat hij hààr natekende. Ze glimlachte even naar hem en wees toen, terwijl ze even zachtjes met één hand in haar ogen wreef, wat hij aan het tekenen was. "Doe je het veel? Mag ik eens kijken?", vroeg ze nieuwsgierig, waarna ze even dichterbij kroop, tot op zo'n korte afstand van hen, dat ze de tekening zéker zou zien. En vooral de schattige look die hij had wanneer hij tekende. Hij was gewoon cute dan, of was het dat slaperige gevoel dat nog altijd in haar werkte, of de droom die ze nog niet gehad had? Ze keek hem even onschuldig en doordringend aan, waarna ze haar mondhoeken even omhoog trok, en hem met grote ogen bleef aankijken; ze wilde het zien, maar als hij dat niet wilde, zou ze hem niet dwingen, hoewel ze eens ze hem eens diep in de ogen had gekeken, best zeker kon zijn dat ze de tekening te zien zou krijgen.

Niels tekende aan een stuk door die hele tijd. Alles lukte goed vond hij zelf, de tekening leek echt op het slapende meisje en dat was eigenlijk wel stoer. Toen ze uiteindelijk wakker werd wat hij niet eens doorhad omdat hij zo gefocust bezig was, maar uiteindelijk toch weer moest opkijken omdat hij moest kijken of alles wel juist was, sprak ze hem aan waardoor hij zich helemaal dood schrok. Kort schudde hij zijn hoofd en luisterde naar haar vraag en streek even door zijn haren. 'Ik doe het wanneer ik tijd heb om te tekenen, en dat is best vaak.' Even twijfelde hij wel of hij het aan haar zou laten zien maar toen ze echter dichter kwam glimlachte hij en knikte even. Rustig draaide hij het tekenblok naar haar toe. 'Wel, wat vind je ervan? Ik heb mijn best gedaan.' Sprak hij lichtelijk trots op zijn werk. Hij wist dat hij dat mocht zijn. Als je dit allemaal kon bereiken zonder op de tekenschool te hebben gezeten was dat best wel stoer eigenlijk. Eigenlijk had hij al zoveel getekend, tatoeage's ontworpen voor vrienden, logo's ontwerpen voor mensen die het hem vroegen. Maar toch had hij het meeste van al mensen getekend, en door het feit dat hij zo vaak op reis was lagen er thuis in zijn tekenmap zoveel tekeningen van mensen van zoveel culturen. 'Hij is voor jou trouwens. Ik kan altijd nog wel een tekening van je maken en die bijhouden voor thuis bij mijn collectie te voegen.' Zei hij met een grijnsje tegen haar en glimlachte even. Eigenlijk zat ze nu wel vrijdicht bij hem, normaal zou hij haar al een kus hebben gegeven of allesins iets meer gevleid, maar daar had hij nu geen zin in. Plus ergens wist hij dat ze daar niet op in zou gaan tot ze hem echter beter kende dan dit.

"Leuke hobby", sprak ze welgemeend, terwijl ze nieuwsgierig dichterbij was gekropen, waarna ze even glimlachte toen hij het tekenblok naar haar toe draaide. De jongen bleef haar echt verrassen, De tekening was gewoon prachtig. Bijna meteen nam ze voorzichtig het blok uit haar handen en bekeek het bewonderend. "Ja, ik zie dat je je best gedaan hebt, je zou er geld voor moeten vragen!", Zei ze gemeend en keek dan naar hem op. "Echt waar, dit is gewoon formidabel, ik wist niet dat ik er .. eigenlijk.. best mooi uit zag in mijn slaap.. Al is dat zeker je tekening", ratelde ze even door, waarna ze toen ze gedaan had, zin had om te zeggen: Oeps, ik praat weer te veel zeker, zoals Ines wel meerdere keren op Plop had gezien, vele jaren geleden. Toen hij zei dat de tekening voor haar was, verscheen er een dankbare glimlach op haar gezicht, waarna ze even op haar knieën ging zitten en hem een kus op de wang drukte. "Bedankt, het is geweldig", sprak ze nog steeds bewonderend, waarna ze even knikte. "Jup, je kan dat altijd nog doen, en ik zal het làten doen..", zei ze even op een belovend toontje, waarna ze van het bed afstapte en het papier voorzichtig van de tekenblok scheurde, waarna ze de rest van de blok weer aan hem gaf, en ze, terwiijl ze naar de tekening bleef kijken, verderliep, naar het nachtkastje, waar ze het dan rechtop zette, met daar rechtsvoren de foto met haar ouders. Dan draaide ze zich weer om en keek hem even peilend aan. "Zo, Niels, hoe oud ben je eigenlijk? Eén broer heb je, nog meerdere? Of zussen? Ouders wonen ook in SF, gescheiden of samen? Een vriendinnetje dat daar zit? Heb je verder nog verrassende bezigheden?", vroeg ze en ging op het bed zitten, langs haar zijde. "Als ik vragen mag, natuurlijk.", zei ze dan liefjes en keek hem weer met een onschuldige blik aan.

'Tekenen is voor mij iets waar ik mezelf in verloren kan laten gaan Ik vraag er geen geld voor, ik doe dit ook maar uit plezier dus' Vertelde hij aan haar en glimlachte eventjes. Al gauw had ze het erover dat ze er ook mooi uitzag als ze sliep, daar wou hij meteen op inpikken dat ze altijd mooi was maar slikte zijn woorden toch maar in. 'Nee, ik teken zoals ik mensen in me op neem dus ja je bent mooi als je slaapt.' Sprak hij vrij zacht tegen haar en nam zijn tekenblok weer aan en legde die bij zijn nachtkastje en keek even naar de foto van zijn familie en zette zich dan met een diepe zucht weer neer op het bed en keek haar met een warme glimlach aan. Al gauw klonken er vrij veel vragen en kort dacht hij na. Ach, zijn kamergenote mocht het best weten, bij andere zou hij waarschijnlijk niet zo open zijn maar ja. 'Wel, ik ben net 18 geworden, heb maar één broer, en dan ook nog twee zussen die per toevel aan tweeling zijn. Geloof me, dat is echt hel om mee te leven neem dat maar van me aan. Mijn ouders wonen nog steeds samen in SF, alleen is mijn pa meestel weg op zakenreizen. Geen vriendinnetje, ik blijf nog liever single tot ik echt die juiste tegenkom. En buiten basketbal en tekenen, kan ik ook nog piano en gitaar spelen met de nodige zang bij.' De laatste zin mompelde hij maar wat, aangezien hij niet vaak vertelde daarover. Dat deed hem even denken, zijn keyboard lag nog in zijn wagen samen met zijn gitaren. Ach, doe zou hij er morgen wel gaan uithalen ofzo. 'En jij dan, heb jij nog hobby's? En hoe zit het met je familie?' Eigenlijk waren dat bijna al haar vragen alleen allemaal samengevoegd tot twee grote vragen. Kort schoot zijn blik naar de foto met zijn familie en glimlachte hij even. Beide zijn zussen hadden bruin tot zwart haar, zijn broer had dezelfdste haarkleur als hem net als zijn moeder. Zijn vader die er niet op stond was dan weer heel raar blond.