Een zonsondergang meemaken

'Je wint in zoveel dingen van me Stefanie.' fluisterde Joël zacht, ze keek hem aan. Glimlachte even. Joël ging mee in haar kus, ze had geweten dat hij haar niet weg zou kunnen duwen als ze haar kracht uiteindelijk zou verliezen. En ze een kus op zijn lippen zou drukken. Waarom had ze haar kracht nou verloren? Had ze hem gekust? Zo maakte ze het toch alleen maar moeilijker voor hen beide? Joël plaatste zijn hand op haar wang, ze richtte haar blik weer op hem. Nu was hij degene die een kus op haar lippen drukte, ze sloot haar ogen. Beantwoorde zijn kus, die slechts van korte duur was. Ze opende haar ogen weer, keek hem aan. Niet goed wetende, wat ze moest doen of zeggen. 'Als dit misschien een van onze laatste avonden samen is, dan wil ik dat je er van kunt genieten. Op eender welk vlak ook.' zei Joël, waarna hij haar zachtjes tegen zich aan trok. Onze laatste avond, had hij gezegd. Het woord was al meerde malen door haar hoofd gegaan, toch klonk het vreemd pijnlijk als hij het zo zei. Het idee dat ze hem na vanavond, nooit meer zou zien stond haar niet aan. 'Veel fouts kan er niet meer gebeuren Stefanie. Ik weet toch al te veel, dan kun je nu beter gaan genieten van volle tuigen.' zei Joël, ze kon hem moeilijk ongelijk geven. Toch wou ze zich niet direct over geven, aan de drang die ze tot voor kort had weten te onderdrukken. "Maar maakt dit het niet alleen moeilijker voor jouw, om mij te laten gaan?" vroeg ze, keek hem aan. Aarzelend, niet goed wetend of ze moest doen wat hij zei gewoon in volle tuigen genieten. Want het was waar, het maakte niet meer zoveel uit. Hij wist al te veel, en de grens die zij had getrokken hadden ze allang al overschreden.

Joël haalde zijn schouders op. 'Als ik je dan uiteindelijk toch moest laten gaan, dan weet ik tenminste dat deze avond je altijd zal bij blijven.' Sprak hij voorzichtig. Joël koos zijn woorden heel voorzichtig uit. Simpel weg omdat hij gewoon moest uitkijken met wat hij zei tegen haar. Hij zou haar uiteindelijk toch moeten laten gaan of hij nu wou of niet. En dan wou hij dat ze beiden deze avond nog konden nadenken. Al zou hij haar nooit dwingen tot iets, dat lag niet in zijn natuurlijke aard. Je hoorde een meisje gewoon niet te dwingen om dingen te doen die ze niet wilde. Dat was gewoon laag. Stefanie wist dat er in zijn gebazel wel een kern van waarheid zat. Afwachtend keek hij haar aan en liet haar uiteindelijk toch iets losser, maar nog steeds had hij haar vast. Voor even leek het wel of hij handelde uit pure onmacht, maar hij was heel goed met zijn hoofd bij de zaken. Een kleine, miniscule glimlach was verschenen. Niet omdat hij blij was met de woorden die hij had uitgesproken, maar gewoon omdat hij haar gewoon nog steeds kon vast houden. Iets waar hij haar dankbaar mocht zijn. De kans dat ze in die twee jaar was gestorven was groot geweest, maar ze had doorgebeten ze had zich in leven weten te houden. Dat maakte haar opzich al een winaar.

'Als ik je dan uiteindelijk toch moest laten gaan, dan weet ik tenminste dat deze avond je altijd zal bij blijven.' zei Joël voorzichtig, alsof hij bang was de verkeerde woorden uit te spreken. Langzaam knikte ze, het was moeilijk hem ongelijk te geven. Ze keek hem aan, zag de afwachtend blik in zijn ogen. Hij had liet haar iets losser, waarom wist ze niet. "Je hebt gelijk." zei ze zacht, zag dat er een kleine glimlach op zijn lippen was verschenen. Ze legde één van haar armen om hen heen, trok zich dichter tegen hem aan. Wat maakte het nog uit? Hij had gelijk, veel kon er niet meer fout gaan. Hij wist al veel te veel. Bovendien zou het voor ieder die hier liep, lijken alsof ze een stel waren. Dus wat maakte het dan uit of ze hem kuste of niet? Toch aarzelde ze nog een moment, haar ogen op de zijne gericht. Een wat onzeker glimlachje verscheen op haar lippen, met haar hand ging ze door zijn haar. Drukte haar lippen weer op de zijne, langer dan daarvoor. Ze sloot haar ogen. Trok zich uiteindelijk weer terug, opende haar ogen weer. Maar keek hem niet direct aan, waarom wist ze niet. Weer voelde ze de angst hem te verliezen. Doordat ze hem niet meer op een afstand probeerde te houden, was dit besef plots vreemd sterk aanwezig. Ze schudde haar hoofd, duwde de gedachten weg. Richtte haar ogen uiteindelijk weer op de zijne.

[En toen moest ik het konijnen hok schoon gaan maken --']

Joël keek haar aan en voelde haar arm weer om zich heen en ze kwam dichter tegen hem aan liggen. Het zou niets meer uitmaken, toch? De jongen wist al veel te veel dat had ze doen blijken, dan konden ze elkaar nu beter lief gaan hebben dan elkaar nog verder op afstand te houden. Toen ze haar hand door zijn haren voelde gaan sloot hij zijn ogen even genietend van het moment, en al snel genietend van de kus die hij meteen beantwoorde. Zachtjes plaatste hij zijn arm weer op haar wang en opende zijn ogen na een tijdje. Toen ze hem niet direct aan keek fronste hij even. Zachtjes streek hij over haar wang en wachte even af. 'Ik weet dat het misschien oud bakken, cliché klinkt. Maar je bent met die twee jaar dat ik je heb moeten missen alleen maar knapper geworden.' Mompelde hij zachtjes. En het was eigenlijk waar, ze was misschien niet zo veel veranderd maar op de een of andere manier dan toch weer veel. Haar gezicht was iets uitgesprokener geworden, allemaal kleine dingetjes waar de meeste mensen over zouden kijken maar hij merkte ze dan wel weer. Zachtjes bracht hij zijn hand weer naar haa heup en streek daar voorzichtig over. Elke handeling die hij bij haar deed, deed hij voorzichtiger dan hij anders zou doen. Angst om haar pijn te doen, en angst dat ze hem hier dan alleen zou laten.

Alice gaf toe aan de drang die ze de hele avond had onderdrukt, wetend dat hij gelijk had. Het maakte niet meer uit, het had geen zin elkaar nog langer op afstand te houden. Ze hadden de grens toch al lang al overschreden. Joël had zijn ogen gesloten, beantwoorde haar kus zodra ze haar lippen op de zijne plaatste. Ze voelde dat hij zijn hand weer op haar wang legde. Een moment staarde ze zwijgend naar zijn borst, om hem niet direct in zijn ogen te kijken. Met zijn hand streek hij over haar wang, uiteindelijk richtte ze haar blik weer op hem. 'Ik weet dat het misschien oud bakken, cliché klinkt. Maar je bent met die twee jaar dat ik je heb moeten missen alleen maar knapper geworden.' mompelde hij zacht, ze glimlachte even. Keek naar zijn gezicht, ook hij was veranderd. het laatste beetje kinderlijkheid was verdwenen. Het ware vooral kleine dingen, dingen die je enkel zag als je zijn gezicht goed kende. "Jij ook." zei ze zacht. Joël had zijn hand naar haar heup gebracht, streek er voorzichtig over heen. Ze sloot haar ogen, genoot van de aanraking. Het viel haar op, dat elke handeling die hij verrichte voorzichtig was. Voorzichtiger dan vroeger. Waarom wist ze niet precies. Het was alsof hij bang was haar pijn te doen. Ze opende haar ogen, keek hem aan. Legde één van haar handen weer op zijn borst, ergens vond ze jammer dat hij een jas aan had. De stof was dikker dan de stof van haar vest, zorgde ervoor dat ze er niet eens zeker van was dat hij haar hand voelde. Ze keek hem aan een glimlach speelde op haar lippen, ze aarzelde even. Drukte een kus in zijn nek, waarna ze haar ogen weer op de zijne richtte. "Waarom ben je zo voorzichtig?" vroeg ze. "Ik ga niet weg, nog niet in elk geval. Je hebt gelijk het maakt niet meer uit wat we doen." zei ze zacht.

Joël glimlachtte even naar haar en voelde haar hand zachtjes op zijn borst rusten, door het feit dat hij een jas aan had voelde hij inderdaad haar aanrakingen iets minder goed, maar toch voelde hij ze zachtjes doordringen. Een zachte kus in zijn nek deed hem weer even zijn ogen sluiten maar opende deze vrijwel meteen toen hij de vraag hoorde. 'Omdat ik bang ben je pijn te doen en je zo afteschrikken.' Biechtte hij eerlijk op. Voorzichtig ontdeed hij zich van zijn jas, die had de gehele avond toch maar gehindert. 'Ik wil je geen pijn doen, daarom handel ik zo voorzichtig bij je.' Kalm kwam hij iets rechter en drukte een kus in haar nek en vervolgens plaatste hij zijn lippen weer op de hare. Uiteindelijk had hij met een arm zijn gehele jas toch uitgekregen en legde die boven hun hoofden neer om vervolgens weer plaats te nemen naast haar. Nu lag hij in niets meer dan een wit shirtloos hemdje en off course een broek en de hoop naast haar neer. Rustig plaatste hij zijn ene arm weer om haar heen en glimlachte even. De stof onder zijn hand kriebelde achter wel, maar dat leek hem op de een of andere manier toch weergoed te doen.

'Omdat ik bang ben je pijn te doen en je zo afteschrikken.' zei Joël, ze schudde langzaam haar hoofd. Waarom was hij plots bang haar pijn te doen? Vroeger had hij nooit zo voorzichtig gehandeld. Hij had haar nooit pijn gedaan, in elk geval niet op die manier. "Je zou me niet afschrikken of pijn doen." zei ze zacht, keek toe hoe hij zich van zijn jas ontdeed. Kennelijk was zij niet de enige die zich er lichtelijk aan irriteerde. 'Ik wil je geen pijn doen, daarom handel ik zo voorzichtig bij je.' zei Joël, het was lief. Misschien overbodig maar wel lief, een glimlach speelde op haar lippen. Hij was iets overeind gekomen, drukte een kus in haar nek, voor een moment sloot ze haar ogen. Beantwoorde vrijwel direct zijn kus, waarna ze hem weer aan keek. Hij had zijn jas boven hun hoofden neer gelegd, daaronder had hij enkel een mouwloos shirt gedragen. "Dat is toch veel te koud." zei ze hoofdschuddend, streek met haar hand over zijn arm. Voelde de warmte van zijn lichaam, tegen de hare. Al moest ze eerlijk zeggen, dat ze ergens wel blij was dat hij zijn jas niet meer aan had. Toch was ze er niet zo zeker van of het verstandig was, het was al aardig afgekoeld. Weer plaatste ze haar hand op zijn borst, streek er zachtjes over heen. Ze aarzelde even kwam iets overeind, als hij zijn jas uit deed zou zij haar vest uit trekken. Ze rilde lichtjes toen een windvlaag langs haar blote armen streek, legde haar vest bij Joël's jas. Waarna ze weer naast hem ging liggen. Haar arm om hem heen sloeg. Ze droeg een donkerblauw hempje, dat door de duisternis nu doorging voor zwart.

Joël keek haar aan en glimlachte even. 'Ik heb het niet koud hoor.' Zei hij tegen haar en fronste even toen zij haar vest uit deed en weer tegen hem aan kwam liggen. 'Zorg alsjeblieft dat je niet ziek word.' Sprak hij lichtelijk bezorgd om haar gezondheid en drukte nog een kus op haar wang en legde zich iets dichter tegen haar aan zodat ze zich eventueel kon verwarmen met zijn lichaam. Zachtjes streek hij over haar ruggengraat en bleef haar enkele momenten aankijken. De koeIe wind die langs zijn armen streek deed hem eigenlijk niet veel. Nooit had hij veel last gehad van de koude en dat kwam wel vaak van pas. Want vaak droeg hij ook geen jas, buiten dan vandaag maar dat was omdat hij naar zee kwam, en hier was het altijd iets koeler dan in de stad zelf. Een wel gemeende glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl ze in zijn armen bleef liggen. Joël drukte enkele kleine kusjes in haar hals en vervolgens een op haar lippen. Deze duurde langer, en in deze kus zat ook meer passie. De jongen sloot zijn ogen gedurende hij de kus enkele seconden lang liet duren. Maar dan trok ook hij uiteindelijk zijn gezicht naar achteren en streek vervolgens weer over haar zij. Eigenlijk was hij best blij dat hij uiteindelijk toch naar hier gekomen was, want normaal gezien was er een training geweest maar hij moest nodig eens naar hier komen voor tja zijn gedachten op een rijtje te zetten. Al was het anders uitgelopen nu, maar ergens accepteerde hij het wel nu.

'Ik heb het niet koud hoor.' zei hij, ze keek hem aan. Vroeg zich af of hij het meende, of dat hij het enkel zij omdat hij niet toe wou geven dat de koele wind hem iets deed. 'Zorg alsjeblieft dat je niet ziek word.' zei hij nadat ze haar vest uit had getrokken, hij ging wat dichter tegen haar aan liggen. "Waarom maak je je wel druk over mijn gezondheid en niet over je eigen? Het geld net zo goed voor jouw." zei ze. Doordat ze zo dicht tegen Joël aan lag, had ze weinig last van de kou. Waarschijnlijk was dat ook de reden dat hij dichter tegen haar aan was gaan liggen. Met zijn hand streek hij over haar ruggengraat, voor een moment sloot ze haar ogen en genoot van zijn zachte aanrakingen. Met haar hand streek ze zacht over zijn bovenarm, Joël drukte enkele kusjes in haar hals. Om vervolgens zijn lippen op de hare te drukken, ze beantwoorde zijn kus. Met meer passie dan daarvoor, één van haar handen plaatse ze in zijn nek. Hij verbrak de kus door zijn gezicht naar achter te trekken, ze opende haar ogen keek hem aan. met zijn hand streek hij over haar zij. Een glimlach speelde op haar lippen. Ergens was ze wel blij dat ze de grens hadden overschreden, al wist ze maar al te goed dat het fout was. Met haar hand streek ze zacht over zijn buit, hield haar ogen op de zijne gericht. Het voelde zo goed om weer zo dicht tegen hem aan te liggen. Om zijn lippen weer op de hare te voelen.

'Omdat mijn gezondheid me niets uitmaakt en die van jou wel.' Zei hij met een grijnsjes tegen haar. Stefanie had tijdens de kus haar warme hand in zijn nek gelegd en ergens deed dit hem wel goed. Er was nu geen sprake meer van een grens, alles wat ze niet hadden mogen doen was nu toch gebeurd. Toen ze over zijn buik streek keek hij haar met fonkelende ogen aan. Eindelijk was het geen wat er twee jaar lang niet meer was terug gekomen. Ditmaal voelde het beter aan dan ooit te voren, hoe lang of hoe kort het ook mocht duren. Ze hadden het beiden gehad en dat was voor hen beiden waarschijnlijk meer belangrijk dan eender wat. 'Ik ben blij dat ik je weer in mijn armen kan sluiten, het maakte me niet uit voor hoe lang nog. Want dit zal ik nooit vergeten.' Zijn woorden beindigde hij met een zachte kus op haar lippen, gedurende die kus plaatste hij zijn hand op haar wang en sloot zijn ogen even. Hij hield van haar, en voor zijn part mocht de gehele wereld nu gaan vergaan, hij zou hier blijven liggen bij haar tot één van hen zou vertrekken. Of allebei. Zijn bruine ogen glansen weer vrolijk in het licht van de maan, deze avond was speciaal voor hem en waarschijnlijk ook voor haar.

'Omdat mijn gezondheid me niets uitmaakt en die van jou wel.' zei hij, een grijnsje sierde zijn gezicht. "Maar jouw gezondheid maakt mij wel uit." zei ze naar waarheid, een glimlach gleed over haar lippen. Joël keek haar aan, zijn bruine ogen leken te fonkelen op het moment dat zij met haar hand over zijn buik streek. Die fonkelende ogen had ze twee jaar lang moeten missen, ze had hem twee jaar moeten missen. En nu was hij hier weer, bij haar. Eindelijk was dat gevoel weer terug, al wist ze dat het niet alleen goed was. Er zaten consequenties aan, waarvan ze liever had dat die er niet waren. Bovendien zou ze hem straks weer moeten missen, maar ze had tenminste dit moment. Dit moment om naar terug te denken. 'Ik ben blij dat ik je weer in mijn armen kan sluiten, het maakte me niet uit voor hoe lang nog. Want dit zal ik nooit vergeten.' zei Joël, kennelijk dacht hij er het zelfde over. Ze kreeg niet de kans om te reageren, aangezien hij zijn lippen zacht op de hare drukte. Ze beantwoorde zijn kus, voelde zijn warme hand op haar wang. Sloot haar ogen, ging met haar hand door zijn haar. Uiteindelijk trok ze haar hoofd terug, keek hem aan. Zijn ogen glansde weer vrolijk, evenals de hare dat deden. "Ik zal dit ook nooit vergeten." zei ze zacht, keek hem aan. "Ik hou van je Joël. Ik ben nooit gestopt met van je houden, en dat zal ik ook nooit doen." fluisterde ze, waarna ze haar ogen neer sloeg. Niet wetend of ze er goed aan had gedaan, haar gedachten uit te spreken.

Al gauw voelde hij haar hand weer door zijn haren gaan en glimlachte eventjes. Maar al gauw viel zijn hand neer in het zand door dat ze haar hoofd wat terug trok. "Ik hou van je Joël. Ik ben nooit gestopt met van je houden, en dat zal ik ook nooit doen." Die woorden betekende voor hem de wereld. 'Ik zal ook altijd van je houden, nu, morgen, en alle dagen daarna.' Sprak hij zachtjes tegen haar en keek even naar haar merkte dat ze haar ogen nersloeg. Voorzichtig trok hij haar tegen zich aan en gaf haar een knuffel. 'Die woorden van jouw horen betekende de wereld voor me. Net zoals jij alles voor mij betekent.' Zei hij zachtjes tegen haar en streek door haar haren. Joël drukte een kus op haar voorhoofd en sloot zijn ogen weer. Hoe bang hij ook was om haar te verliezen, hoe diep hij ook mocht vallen als ze echter weg was. Altijd zou hij van haar houden. Zolang de herinneringen die hij aan haar had, was alles voor hem in orde. Ja, hij zou er kapot van zijn moest ze verdwijnen, maar hij kon altijd hieraan terugdenken. Hun avond. Haar lichaam tegen dat van hem, meer wou hij niet op dit moment. Nu was ze veilig in zijn armen, dat was voor hem het belangrijkste wat hij nog kon wensen.

'Ik zal ook altijd van je houden, nu, morgen, en alle dagen daarna.' zei Joël zacht, ze glimlachte even. Deze woorden zou ze nooit meer vergeten, net als ze deze avond niet zou vergeten. Wat er ook zou gebeuren, dit moment zou haar altijd bij blijven. Hoe ver hij ook bij haar vandaan was. Voorzichtig trok hij haar tegen zich aan, gaf haar een knuffel. 'Die woorden van jouw horen betekende de wereld voor me. Net zoals jij alles voor mij betekent.' zei hij zachtjes, waarna hij met zijn hand door haar haren streek. Hij drukte een kus op haar voorhoofd, ze keek hem aan. "Die woorden zal ik nooit vergeten, wat er ook gebeurd. Ze zullen me altijd bij blijven, net als ik deze avond." fluisterde ze, gaf hem een zachte kus op zijn lippen. Legde haar hand voor een moment op zijn wang, trok uiteindelijk haar hoofd weer terug. Verplaatste haar hand naar zijn borst, waar ze hem voor een moment liet ruste. Door de dunne stof van zijn shirt, kon ze zijn hart voelen kloppen. Een moment overviel haar de angst, dat zijn hart door haar toe doen binnenkort niet meer zou kloppen. Direct zette ze die gedachten van zich af, ze moest genieten van dit moment zolang het nog voort duurde. Dit was hun avond, en deze avond mochten ze geen van beide ooit vergeten. Als ze hem zou verliezen zou haar wereld in storten, want hij was de enige die haar hier nog hield. Hij betekende alles voor haar. Net zoals zij alles voor hem betekende, besefte ze. Voor een moment slot ze haar ogen, bleef zwijgend in zijn armen liggen.

Joël keek haar aan voelde haar lippen zachtjes op de zijne. Toen ze haar gezicht weer terug trok ging zijn gezicht even mee tot hij haar lippen uiteindelijk los liet met de zijne. "Die woorden zal ik nooit vergeten, wat er ook gebeurd. Ze zullen me altijd bij blijven, net als ik deze avond." 'Laat mij dan ook voor altijd bij je blijven.' Vulde hij heel stilletjes aan. Al gauw plaatste ze haar hand op zijn borstkast en ademde hij even diep in. Dan plaatste hij zijn hand op die van haar. 'Kalm maar, mijn hart zal voor altijd blijven slaan. In jou gedachten, in mijn lichaam op deze aardbol.' Zachtjes trok haar haar nog iets dichter tegen haar aan en sloot zijn ogen ook. Een traan baande zich een weg langs zijn wang heen. Geen traan van verdriet, ook niet van angst. Maar een traan van geluk. Voorzichtig zonder dat ze iets zou merken wreef hij ze weer weg en plaatste zijn hand dan weer op haar achterhoofd en glimlachte. Eindelijk had hij zijn geluk weer gevonden bij haar, jammer dat het niet voor lang meer zou mogen duren. Hoewel hij toch wenstte dat het anders kon. Heel misschien was er een kans dat zij toch nog in leven bleef, dat hij nog in leven bleef. Dat. ze samen een mooie toekomst konden hebben

'Laat mij dan ook voor altijd bij je blijven.' vulde Joël haar zacht aan. Ze sloot haar ogen, haalde huiverend adem. "Je weet niet half hoe graag ik zou willen dat jij bij me bleef." fluisterde ze, beet zacht op haar lip. "Maar het kan niet. Niet zolang zij achter me aan zitten." vervolgde ze. Alice voelde Joël's borstkas omhoog komen op het moment dat hij diep inademde. 'Kalm maar, mijn hart zal voor altijd blijven slaan. In jou gedachten, in mijn lichaam op deze aardbol.' zei Joël alsof hij haar gedachten had gelezen, alsof hij wist dat ze bang was dat zijn hart straks niet meer zou slaan. Zoals het behoorde te doen. Hij trok haar nog iets dichter tegen hem aan, voor een moment plaatste ze haar hoofd tegen de zijne. Haar ogen had ze gesloten. Ze merkte dat hij haar hand weer op haar achterhoofd plaatste, ze keek op. Een glimlach verscheen weer op haar gezicht. Zijn aanwezigheid zorgde ervoor dat ze zich voor een moment weer gelukkig voelde, al wist ze dat aan dit moment met hem waarschijnlijk snel een einde zou komen. Maar heel misschien was er een kans, een kans dat de politie er eindelijk in slaagde die bende op te pakken. Dan was zij van hen af, dan was ze vrij om te staan en gaan waar ze wou. Dan kon ze bij Joël blijven. Onmerkbaar schudde ze har hoofd, wetend dat ze niet mocht hopen dat zoiets gebeurde. Want het zou waarschijnlijk valse hoopt zijn.

[Ik moet eten.]

Joël luisterde naar haar woorden en knikte zachtjes op haar woorden. Het was de waarheid waarschijnlijk, al zag hij dat nog niet in op dit moment. Maar hij had belooft om te zwijgen daarover dus dat zou hij dan ook gaan doen. De jongen keek voor zich uit en glimlachte even. Misschien was het tijd dat hij zich er moest bij neerleggen? Nee, hij zou zich er nooit bij neerleggen dat zij in gevaar was. Nooit. Zachtjes plaatste hij zijn lippen weer op die van haar en legde zijn voorhoofd zachtjes tegen die van haar en plaatste zijn hand ook op haar wang en streek daar over. Ze zou hem niet gaan verliezen, dat was een feit. Toch beindigde hij na een vrij lange tijd de kus en keek haar aan. 'Als er een kans is, één kans dat de politie hen toch oppakt. Kom dan terug naar hier als je weg gaat. Ik weet dat ik er niet op zou mogen hopen, maar toch. Ik zal er op hopen.' Fluisterde hij heel zachtjes en drukte dan een hele zachte kus op haar neus en glimlachtte even. Vervolgens wreef hij over haar arm en wachtte op enige reactie van haar.

[Eetse, en flutpost ]

Alice keek naar Joël, richtte haar ogen op de zijne. Hij plaatste zijn lippen op de hare, zijn voorhoofd lag tegen de hare. Ze beantwoorde zijn kus, legde haar hand in zijn nek haar andere hand ruste nog altijd op zijn borst. Ze sloot haar ogen, voelde dat hij met haar hand langs zijn wang streek. Uiteindelijk was hij degene die een einde maakte aan de kus. Ze opende haar ogen, keek hem aan. 'Als er een kans is, één kans dat de politie hen toch oppakt. Kom dan terug naar hier als je weg gaat. Ik weet dat ik er niet op zou mogen hopen, maar toch. Ik zal er op hopen.' fluisterde Joël heel zachtjes, als ze niet zo dicht bij hem had gelegen had ze hem niet gehoord. Hij drukte een hele zachte kus op haar neus, ze glimlachte naar hem. Met haar hand, die zonet in zijn nek had gelegen, streek ze langs zijn wang. Sloeg haar arm vervolgens om hem heen trok zich dicht tegen hem aan. "Dat zal ik doen. Maar Joël, wie zegt dat jij er nog bent? Wie weet heb je een ander meisjes gevonden." zei ze zacht. Met zijn hand wreef Joël over haar arm, een glimlach speelde op haar lippen. "Maar als ze worden op gepakt, dan zal ik terug keren naar hier. In de hoop jouw te vinden." fluisterde ze, legde haar voorhoofd tegen de zijne. Ze hoopte dat het echt zou gebeuren, maar wist dat die hoop waarschijnlijk vergeefs was. Ze haalde diep adem, staarde een moment zwijgend voor zich uit. Wachtend tot Joël zou reageren.

'Ik al er nog zijn, ik zal niet verdwijnen. Ik beloof het je dat ik hier blijf no matter what. En nee, er zal geen ander meisje zijn. Mijn hart ligt bij jou en daar zal het altijd blijven. Het kan me niet boeien welke andere meid er voor me verschijnt, ik zal altijd trouw zijn aan jou en aan niemand anders.' Zei hij zachtjes tegen haar en drukte een kleine kus op haar wang en legde zijn armen stevig om haar heen. Van plan haar niet meer los te laten. Als ze opeens zou verdwijnen zou hij al zijn hoop zetten op wat hij net had gezegd. Misschien dat hij met andere mensen ging omgaan, maar nooit zou zij uit zijn hart gaan verdwijnen. Nooit zou hij zich gaan binden aan een ander meisje. Hoe mooi, lief of vriendelijk ze ook mocht wezen. Hij had alles al wat hij wou in zijn armen liggen. En zij zou altijd degene zijn die in zijn hart en in zijn hoofd zat, daar mocht ze op rekenen. 'Er zal nooit iemand beter zijn als jouw voor mij. ' Sprak hij zachtjes tegen haar en glimlachte even.

[Ga So You Think You Can Dance kijken, zal nog wel reageren maar niet meer zo snel]

'Ik al er nog zijn, ik zal niet verdwijnen. Ik beloof het je dat ik hier blijf no matter what. En nee, er zal geen ander meisje zijn. Mijn hart ligt bij jou en daar zal het altijd blijven. Het kan me niet boeien welke andere meid er voor me verschijnt, ik zal altijd trouw zijn aan jou en aan niemand anders.' zei Joël zacht, waarna hij een zachte kus op haar wang drukte. Zijn armen stevig om haar heen legde. Haar hoofd legde ze voor een moment tegen zijn borst. Was het niet gemeen om hem op haar te laten wachten? Wat als ze niet meer terug zou keren? Zodra het mogelijk was zou ze naar hem terug keren, maar wat als ze die mogelijkheid niet kreeg? Had zij het recht, om hem trouw aan haar te laten zijn? Zacht beet ze op haar lip, natuurlijk was ze blij dat hij dit zei. Dat hij haar altijd trouw zou blijven, dat zijn hart bij haar lag. Maar toch, had ze daar wel recht op? 'Er zal nooit iemand beter zijn als jouw voor mij. ' zei Joël zacht, een glimlach sierde zijn gezicht. "Jij zult altijd de enige voor mij zijn. Ik zal jouw altijd trouw blijven en naar je terug keren zodra dat kan. Maar ik weet niet, of ik jouw wel mag vragen op me te wachten. Ik wil jouw je geluk niet ontnemen." fluisterde ze, keek hem voor een moment aan. Streek met haar hand langs zijn wang. "Ik zou willen, dat ik je dat geluk kon geven. Maar dat kan ik niet, nog niet in elk geval. En ik mag jouw niet vragen, daarop te wachten. Want je verdiend geluk Joël, nu niet over weet ik hoe lang." zei ze zacht, drukte een zachte kus op zijn lippen.

[Ik was zelf ook So You Think You Can Dance aan het kijken, vandaar dat ik nu pas reageer (aa)]

Joël keek haar aan en haalde even diep adem. 'Je kan het me misschien niet vragen. Maar toch zal ik wachten, mijn geluk ligt bij jou en niemand anders. Nooit zal ik van een ander kunnen houden als ik van jou hou.' Dat wist hij nu al, en dat zou hij altijd weten. Zacht ging haar hand langs zijn wang waardoor hij even zijn ogen sloot. Al gauw hoorde hij haar woorden en wou meteen reageren maar ze snoerde hem een kus op zijn lippen te geven, waar hij even volledig in opging maar hem uiteindelijk toch beëindigde. 'Je geeft me nu al geluk. Dat besef je toch wel?' Sprak hij zachtjes tegen haar. Voor even liet hij haar wat losser en keek haar een tijdje in haar ogen aan. Joël mocht zich nu al de gelukkigste man op aarde prijzen, omdat hij haar al in zijn armen mocht houden. Omdat het voor dit moment weer net zo was als vroeger toen ze een stel waren. In zijn hart zouden ze samen blijven, wie of wat er ook tussen kwam, niemand zou haar plaats in nemen als het aan hem lag.

[En net nu word ik weer inspiloos]

'Je kan het me misschien niet vragen. Maar toch zal ik wachten, mijn geluk ligt bij jou en niemand anders. Nooit zal ik van een ander kunnen houden als ik van jou hou.' zei Joël, ze keek hem een moment aan. Zag dat hij zijn ogen had gesloten, nog steeds was ze er niet zo zeker van of ze hier goed aan deden. Ze wou hem niet van zijn geluk beroven. Ze had niet het recht om hem op har te laten wachten, misschien wel voor altijd. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd. De kus die zij Joël gaf, beantwoorde hij vrijwel direct. Toch was hij uiteindelijk degene die hem beëindigde. 'Je geeft me nu al geluk. Dat besef je toch wel?' zei hij zacht, waarna hij haar iets losser liet. Hij had zijn ogen op de hare gericht. Een wat onzekere glimlach verscheen op haar gezicht. "Toch moet je weten dat ik het je niet kwalijk zal nemen als je er niet meer bent. Want dan weet ik dat je geluk bij iemand anders hebt gevonden." zei ze zacht. Natuurlijk zou het haar pijn doen, want zij wou graag bij hem zijn. Zij wou degene zijn die hem geluk gaf, maar als ze hem er op moest laten wachten. Ja ze gaf hem nu geluk, maar als ze straks weg moest. Dan kon ze hem dat niet meer geven, met haar hand streek ze over zijn bovenarm.

[Same here ]

Joël keek haar aan en zuchtte even. 'Stefanie, het is niet omdat ik niet wil verdergaan. Het is omdat ik niet kan verdergaan zonder jou. Al moet ik een eeuwigheid wachten op jou, ik zal met alle plezier wachten. Mijn geluk zal niet bij iemand anders liggen. Neem dat gewoon van je aan. Ik zal elke dag wachten op jou, elke dag zal ik er naar uitkijken om jou weer te zien verschijnen hier. En de dag dat ik je hier weer zie, dan zal ik weer gelukkig zijn.' Zachtjes plaatste hij zijn voorhoofd tegen het hare en keek haar aan. Er zou nooit meer iemand anders zijn, nooit meer. Voor hem was Stefanie zijn ware, degene waar hij zijn geluk weer zou terug vinden als ze weer moest aankomen hier. In zijn ogen waren ze al voorbestemd, vanaf het moment dat hij zo vaak bij haar thuis kwam. Al had hij dit altijd voor zich gehouden. Altijd al had hij gezegd dat hij niet in het lot geloofde, maar toch, hij geloofde in hun lot. Hij geloofde in zijn ene droom, een wereld waar er geen gevaar was, waar dat hij met haar kon leven, net zoals vroeger. 'Geen zorgen meer Stefanie, het zal altijd blijven zoals het vroeger was en nu is.'

'Stefanie, het is niet omdat ik niet wil verdergaan. Het is omdat ik niet kan verdergaan zonder jou. Al moet ik een eeuwigheid wachten op jou, ik zal met alle plezier wachten. Mijn geluk zal niet bij iemand anders liggen. Neem dat gewoon van je aan. Ik zal elke dag wachten op jou, elke dag zal ik er naar uitkijken om jou weer te zien verschijnen hier. En de dag dat ik je hier weer zie, dan zal ik weer gelukkig zijn.' zei Joël, een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Het was duidelijk dat hij zelf van zijn woorden overtuigd was, iets wat er voor zorgde dat ook zij zijn woorden geloofde. Joël legde zijn voorhoofd tegen de hare, ze keek hem zwijgend aan. Drie jaar geleden had ze nooit gedacht, dat hij zoiets als dit ooit tegen haar zou zeggen. Al bij de eerste keer dat ze hem had gezien, was ze voor hem gevallen. En naarmate hij vaker bij hen thuis kwam was dat gevoel sterker geworden, maar ze had gedacht dat ze voor hem slechts het zusje van een vriend van hem was. Kennelijk had ze dat destijds fout gehad, een glimlach gleed over haar lippen. Destijds was die droom uit gekomen, de droom dat ze samen met hem zou kunnen zijn. Dat hij het zelfde voor haar voelde als zij voor hem. Dus misschien dat deze droom, ook wel uit zou komen. De droom weer gewoon bij hem te zijn, zoals het vroeger was en zoals het hoorde. Hij zou op haar wachten, en zij zou uitkijken naar het moment dat ze hem weer zou zien. Dat ze weer naar hem terug kon keren. "En ik zal uitkijken naar de dag, dat ik naar jouw terug kan keren. En weer bij je kan zijn." zei ze zacht. 'Geen zorgen meer Stefanie, het zal altijd blijven zoals het vroeger was en nu is.' zei Joël, ze knikte langzaam. Drukte een zachte kus in zijn nek, waarna ze hem weer aan keek.

[Ik ben Engels aan het maken, dus reageer niet zo snel (aa)]

Joël glimlachte even en streek zachtjes langs haar arm. Een zachte kus werd in zijn nek geplaatst en meteen beantwoorde hij dat kusje door er een op haar wang en vervolgens een in haar nek te zetten. 'Er is blijkbaar dus meer veranderd dan ik zelf dacht.' Dat duidend op het feit dat zijn gevoelens voor haar sterker dan ooit waren op dit moment. Hij glimlachte zachtjes naar haar. Kort sloot hij zijn ogen en verplaatste dan zijn hoofd en legde die in haar nek en drukte daar nog een kus in. Joël bedacht zich even wat hij zou doen als ze terug zou komen. Waarschijnlijk zou hij zonder enige aanleiding zijn armen om haar heen slaan en haar heel dicht tegen zich aan trekken. De jongen moest al glimlachen als hij daar aan dacht. Dat was voor hem een heel mooi vooruit zicht. Alles wat ze samen hadden meegemaakt zou leiden naar dat ene moment dat ze elkaar weer terug zagen. Dat ze elkaar zonder enig gevaar om de ander te verliezen zouden kunnen beminnen. ‘Ik hou van je.’ Fluisterde hij zachtjes tegen haar. Zachtjes plaatste hij zijn hand op haar hart en voelde haar hart tegen zijn handpalm slagen, dat gevoel dat hij op dit moment had. Het was zo onbeschrijfelijk mooi.

Met zijn hand streek Joël zachtjes langs haar arm, ze keek hem aan een glimlach speelde op haar lippen. Hij plaatste een kus op haar wang, die gevolgd werd door een kus in haar nek. Voor een moment sloot ze haar ogen. 'Er is blijkbaar dus meer veranderd dan ik zelf dacht.' zei Joël, ze fronste even. Opende haar ogen, keek hem aan. Hij glimlachte naar haar. Waar doelde hij op? "Wat is er veranderd dan?" vroeg ze, lichtelijk aarzelend. Joël verplaatste zijn hoofd, legde die in haar nek. Weer sloot ze haar ogen, voelde dat hij een kus in haar nek drukte. Streek met haar hand door zijn haar. Het idee dat ze hem ooit weer zou zien, was gewoon geweldig. Dat ze hem niet voor de rest van haar leven zou moeten missen. Toch zou ze liever gewoon bij hem blijven, dat ze niet bang hoefde te zijn om elkaar te verliezen. Maar ze zou hem niet voor altijd hoeven missen, ooit zou die bende wel opgerold worden dan kon ze naar hem terug komen. Kon ze hem weer in haar armen sluiten, een glimlach gleed over haar gezicht. ‘Ik hou van je.’ fluisterde Joël, Alice opende haar ogen. Keek hem aan. "En ik van jouw." fluisterde ze. Hij plaatste zijn hand zachtjes op de plaats waar haar hart lag, een glimlach gleed over haar lippen. Ze legde haar hand op zijn hand. Wist dat hij nu haar hart kon voelen kloppen, net zoals zij net de zijne had gevoeld.