Een zonsondergang meemaken

Nog altijd keek ze zwijgend naar de golven, die kapot sloegen op het strand. Ze wist dat Joël op was gestaan maar keek hem niet aan, het viel haar zwaar. Wetende dat ze zo weg moest, dat dit misschien wel de laatste keer was dat ze hem zou zien. Het liefst wou ze bij hem blijven, maar de kans dat ze hem dan in gevaar bracht was te groot. Veel's te groot. Joël was bij haar komen staan, hing haar jas die hij kennelijk op had gehaald over haar schouders. Ze beet op haar lip, merkte dat hij ook zijn jas over haar schouders legde. Ze fronste even, waarom gaf hij haar zijn jas? Hij wist toch dat ze zo zou gaan? Alice sloeg haar armen om hem heen, zodra hij haar in zijn armen sloot. Beet op haar lip, wetend dat dit hun afscheid was. 'Hou maar, dan heb je toch nog iets van mij.' zei hij, ze glimlachte even. Joël liet zijn armen zakken en ze volgde zijn voorbeeld. Ze trok eerst haar jas, en vervolgens die van hem goed aan. Haar ogen hield ze op hem gericht. "Dank je." fluisterde ze. Een moment aarzelde, ging met haar hand naar het sluiting van haar ketting. Het kettinkje had ze ooit van haar moeder gekregen, en sinds die dag had ze het altijd gedragen. Joël had haar nooit zonder gezien. Ze maakte het kettinkje los. Hield het een moment in haar hand, keek naar het blauwige steentje dat aan het zilveren kettinkje bevestigd was. Ze pakte Joël's hand vast, liet het kettinkje er in zakken. Zacht beet ze op haar lip, haar tranen bedwingend. "Je hoeft het niet te dragen ofzo, maar zo heb je ook iets van mij." fluisterde ze. Niet goed wetend wat ze moest zeggen keek ze hem aan, wetend dat ze eigenlijk zou moeten gaan.

Joël keek haar aan en glimlachte toen ze zijn jas aan had. Die stond haar eigenlijk nog best goed. Toen ze haar kettinkje afdeed en dat in zijn hand legde keek hij haar verwonderd aan. Dit kon hij niet aan nemen, dit was een geschenk van haar moeder. 'Ik kan het niet aan nemen, je kreeg het van je moeder het hoort bij jou.' Voorzichtig legde hij het weer in haar hand en beet even op zijn tanden. Nee, hij kon het niet meer aan. De jongen legde zijn armen weer om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan. Tranen liet hij niet toe, die had ze al genoeg gezien van hem. Daarom verzamelde hij al zijn kracht om niet te gaan liggen huilen. Zachtjes drukte hij een kus op haar wang en snoof even. 'Dit is niet onze laatste ontmoeting, we zien elkaar gauw weer. Ik beloof het je.' Fluisterde hij zacht tegen haar en keek nog een keer goed naar haar gezicht. Alice moest zo vertrekken dat wist hij, maar hij moest de kracht dan ook nog vinden om haar weer weg te zien gaan. Dat zou hem doen breken, maar ook haar doen breken. Of hij dat zou kunnen aanschouwen was de grootste vraag. Waarschijnlijk zou hij achter haar aan gaan op een bepaald ogenblik en haar weer in zijn armen sluiten om haar niet meer los te laten. De nacht die gepasseerd was was prachtig geweest, hij en zij zonder gevaar en nu was het gevaar er weer. Het gevaar om elkaar te verliezen, om elkaar achter te moeten laten. Een diepe zucht weerklonk, waar hij zich al snel voor vervloekte.

[En toen klikte ik op een knopje en was mijn hele post weg T_T]

'Ik kan het niet aan nemen, je kreeg het van je moeder het hoort bij jou.' zei Joël, naar haar een moment verwonderd aan gekeken te hebben. Hij legde het kettinkje terug in haar hand, ze keek er zwijgend naar. "Waarom ben je toch altijd zo koppig." mompelde ze haast onhoorbaar. Waarna ze haar ogen weer op de zijne richtte. "Daarom wil ik juist dat je het kettinkje aan neemt, omdat het bij mij hoort. Net als ik bij jouw hoor. Dat kettinkje is een teken dat ik altijd bij je zal horen. Dat ik altijd van je zal houden." zei ze zacht. Ze hield haar hand open, zodat hij het kettinkje eruit zou kunnen pakken. Het was nu aan hem of hij het aan nam of niet, ze kon hem niet dwingen het te accepteren. Joël sloeg zijn armen weer om haar heen, trok haar dicht tegen zich aan. Haar rechter hand met daarin het kettinkje balde ze tot een vuist, om te voorkomen dat het kettinkje in het zand terecht zou komen. Hierna sloeg ze haar armen om zijn nek. Keek hem aan, nog altijd vechtende tegen haar tranen die branden achter haar ogen. Ze wou niet weer huilen, maar het afscheid viel haar zwaar. Waarom kon ze nou niet gewoon bij hem blijven? Een zucht verliet haar keel, zacht beet ze op haar lip. Een zachte kus werd op haar wang geplaatst. Voor een moment sloot ze haar ogen, trok zich nog wat dichter tegen Joël aan. 'Dit is niet onze laatste ontmoeting, we zien elkaar gauw weer. Ik beloof het je.' fluisterde Joël. "Ik hoop het." fluisterde Alice, zwijgend keek ze hem aan. Niet in staat hem los te laten, en weg te lopen. Dat kon ze gewoon weg niet, ze had er de kracht niet voor. Nog niet, in elk geval. Ze moest gaan, dat wist ze. Voor zijn veiligheid, maar het was moeilijk. Joël zuchtte diep, ze keek hem aan. Drukte een zachte kus op zijn lippen, maar trok haar hoofd al vrijwel direct weer terug. Richtte haar ogen weer op de zijne, terwijl ze een poging deed de kracht te vinden om hem los te laten.

Joël keek haar aan en streek kort door haar haren. Het kettinkje aan nemen wou hij niet. Maar toch, misschien kon hij het beter doen dan hadden ze alle twee iets van elkaar en dan zouden ze elkaar nooit gaan vergeten. Een zachte kort kus werd op zijn lippen gedrukt en voor die enkele seconden sloot hij zijn ogen en keek haar daarna dan ook weer aan en streek over haar wang. 'Geloof er in Alice, gewoon geloven.' Fluisterde hij zacht tegen haar en drukte een kus op haar hoofd. De jongen bleef bij haar staan omdat het niet mogelijk was haar nu los te laten, hoewel ze waarschijnlijk moest vertrekken. Kort hoorde hij achter hem de eerste voetstappen op het asfalt, vast een van de uitbaters van een van de verkoopskraampjes die alles al gereed ging zetten. 'Niet vergeten, ik zal altijd bij je zijn, in je hart en in je geest. Gewoon aan me denken en ik zal er zijn.' Zei hij zacht in haar oor en legde voor een moment zijn hoofd tegen het hare aan en streek voorzichtig over haar rug, wetend dat het moment van haar vertrek met de seconde dichterbij kwam. Daarom wilde hij voor die tijd nog even genieten van haar, want wie weet hoelang zou hij wel niet moeten wachten tot ze elkaar weer zagen? Kort beet hij op zijn onderlip, hoe moest hij haar nu nog laten gaan? Een onmogelijke opgaven was dat voor hem, maar ook voor haar. Maar toch zouden ze door moeten zetten, voor hun eigen goed. Hoewel hij er niet in staat was.

Nog altijd vocht Alice tegen haar tranen, die achter haar ogen branden. Ze wist dat ze ze niet voor eeuwig in zou kunnen houden, maar ze wou zich niet laten gaan voor ze hem de rug toe had gekeerd. Haar tranen zouden het voor hen beide enkel moeilijker maken. Joël streek door haar haren, ze richtte haar blik die ze voor een kort moment had afgewend weer op zijn ogen. Voor hoe lang zou ze hem moeten missen? Hoelang zou het duren voor ze hem weer in haar armen kon sluiten? Dagen, maanden, jaren? Zou ze hem ooit nog levend zien? Of zou dit de laatste keer zijn dat ze zijn hart kon voelen kloppen? Joël streek langs haar wang, trok haar uit haar gedachten. 'Geloof er in Alice, gewoon geloven.' fluisterde hij, waarna hij een kus op haar hoofd drukte. Ze knikte langzaam, ze zou er in geloven voor hem en voor zichzelf. Ergens deed het haar goed dat hij haar gewoon Alice noemde, dat hij bij hun afscheid haar gewoon bij haar echte naam noemde. Er was toch niemand die hen zou kunnen horen. Voetstappen weerklonken op het asfalt, de eerste mensen kwamen. Het werd nu toch echt tijd dat ze ging, dat ze Joël los liet. Hoe moeilijk het ook was. 'Niet vergeten, ik zal altijd bij je zijn, in je hart en in je geest. Gewoon aan me denken en ik zal er zijn.' fluisterde hij in haar oor, legde zijn hoofd tegen de hare. Streek met zijn hand over haar rug. "En ik zal altijd bij jouw zijn, altijd." fluisterde ze. "Ik hou van je, en ik zal altijd van je blijven houden. Het maakt niet uit hoe ver we van elkaar gescheiden zijn, mijn liefde voor jouw zal nooit tot een einde komen." zei ze zacht, keek hem voor een moment aan. Haalde armen van zijn nek, bleef nog een moment tegen hem aan staan. De warmte van zijn lichaam voelend. Met haar hand streek ze langs zijn wang, waarna ze zijn handen pakte en zijn armen van haar af haalde. Het kettinkje liet ze in zijn hand zakken. Waarna ze zich omdraaide en bij Joël vandaan begon te lopen, voor ze de kracht zou verliezen die ze voor een kort moment gevonden had. Stille tranen rolde over haar wangen, de neiging om zich om te draaien en terug te lopen was groot. Maar ze liep stug door, haar hand krampachtig tot vuisten gebald.

Joël knikte langzaam en hield haar nog stevig in zijn armen vast. Misschien voor het laatst. Uiteindelijk bewoog zij, haalde zijn armen van haar af en legde het kettinkje in zijn handen. Kort sloot hij zijn ogen en voelde haar hand nog even langs zijn wang, dan opende hij zijn ogen en hij zag dat ze was vertrokken. Voor een moment schoot hij achter aan maar liet het varen. Hij opende zijn hand en keek naar het kettinkje en een traan vond zich uiteindelijk toch en deze viel op de blauwe steen die erin verwerkt zat. De ketting deed hij aan en hij verborg hoe hij zich nu voelde. Hij wou gaan schreeuwen en tieren van woede, maar ook van verdriet. Maar dat kon hij niet doen. Voorzichtig keek hij nog op naar Alice die verdween. 'Vaarwel Alice, tot snel.' Hij kon de kracht niet vinden omzich om te draaien en de plek achter zich te laten. Daarom zette hij zich weer neer in het zand en staarde naar de plek waar Alice was verdwenen. Was er nog hoop? Zouden ze ooit weer samen zijn? En zo ja, wanneer? Hoelang moest hij wachten voor hij haar weer in zijn armen zou kunnen sluiten? Jaren, maanden, hij hoopte op maar een paar dagen maar dat was misschien teveel gevraagd.

Tranen rolde over Alice wangen, maar ze nam niet de moeite ze weg te strijken. Wetend dat het geen zin zou hebben, ze kon haar tranen niet meer tegen houden. Ze bleven stromen, al haar kracht had ze gebruikt om zich van Joël los te maken om bij hem weg te lopen. Al haar kracht had ze nodig om te blijven lopen, om niet om te draaien en naar hem terug te lopen, te rennen. Haar handen had ze nog altijd tot vuisten gebald, haar nagels boorde zich diep in haar handpalmen. Maar ze voelde het niet. Het strand kwam tot een einde, ze liep de trap op naar de pier. Bleef boven aan de trap voor een moment staan, draaide zich heel langzaam om. Haar ogen vonden hem vrijwel direct, hij zag nog bijna op dezelfde plek als ze daarstraks hadden gestaan. Iets er bij vandaan, alsof hij achter haar aan was gegaan maar uiteindelijk toch was blijven staan. Huiverend haalde ze adem, staarde naar hem. Vroeg zich af of hij zou zien dat ze naar hem keek. Het koste haar moeite om te blijven staan waar ze stond, ze greep de ijzeren trapleuning vast. Alsof ze zichzelf op deze manier kon tegen houden. Hoelang zou het duren voor ze elkaar weer zagen? Hoelang zou het duren voor ze weer dicht tegen hem aan kon staan? Met haar vrij hand streek ze over de stof van zijn jas, zacht beet ze op haar lip. Waarna ze zich omdraaide en begon te rennen. De afstand tussen haar en Joël steeds groter makend.

[Topic uit]

Joël keek naar boven, op de trappen stond iemand naar hem te kijken en hij wist zeker dat zij het was. Zodra ze echter was verdwenen stond hij weer op keek even naar een man die hem stond aan te kijken en zette het toen zelf op een lopen. Achter haar aan, hoewel hij geen flauw benul had naar waar ze echter heen was gegaan. De man keek hem nog steeds aan terwijl hij wegliep, het zou toch niet één van hen zijn? Nee, vast niet die man vond hem waarschijnlijk raar omdat hij hier al zat ofzo. Joël rende de trappen op maar toen hij boven was zag hij niets anders dan een lege weg voor zich, kwaad trapte hij tegen een klein muurtje aan en zuchtte even. Op naar zijn kamer dan maar, of gewoon naar de sportzaal waarschijnlijk had hij zometeen toch training en kon hij gaan uitleggen waar hij was gisterenavond had uitgehongen omdat hij niet was verschenen op de training ofzo. Ja, zo was die coach, alleen maar zagen en zagen. Maar naar het schijnt was dat goed voor hem hoewel hij daar helemaal geen snars van geloofde eigenlijk. Maar ja, dat was misschien zijn mening dan weer.