Een zonsondergang meemaken

Joël voelde al gauw haar arm om zich heen gaan en even leek de kracht om de kus tegen te houden compleet verdwenen te zijn. Maar toch, met dat laatste beetje moed waar hij over beschikte hield hij het tegen. Uiteindelijk bleef hij staan en keek haar aan. De woorden die ze sprak had hij gehoort en hij wist dat het klopte. Ze kon het niet, maar ze wou het wel? Al zou hij niets doen, er ging toch iets van komen al deed hij nog zo goed zijn best. Zachtjes draaide hij zijn lichaam naar haar toe en bracht zijn hand naar haar wang en streek daar over. ‘Rustig maar, er zal niets gebeuren, ik zal het proberen te voorkomen.’ Sprak hij zachtjes tegen haar en zette een waterige glimlach op. Heel zachtjes plaatste hij een kus op haar voorhoofd en knikte zachtjes naar haar. Joël had zijn kracht weer terug gevonden, al was hij echter wel benieuw voor hoe lang. Hoe lang zou hij er nu kunnen tegen vechten? Was het het echt allemaal waard? Nog steeds zag hij het beeld voor zich van dat hij haar vond, dood, dat was het geen wat hem er deels tot aanzette om haar een kus te geven, een laatste. Maar dat was ook het deel dat hem tegenhouden, want hij wist wat dit kon betekenen voor haar, maar ook voor hem. Een tweestrijd met zichzelf.

[Inspiloos]

Alice volgde Joël's voorbeeld bleef staan, staarde een moment zwijgend voor zich uit. Hoe lang zou ze zichzelf nog tegen kunnen houden? Het was zo moeilijk. Ze had het idee alsof ze vocht, terwijl ze wist dat de strijd al verloren was. Joël draaide zijn lichaam naar haar toe, waardoor ze niet langer naast elkaar stonden. Maar weer tegenover elkaar. Met zijn hand streek Joël over har wang, voor een moment sloot ze haar ogen. ‘Rustig maar, er zal niets gebeuren, ik zal het proberen te voorkomen.’ zei Joël zachtjes. Ze vroeg zich af of hij hier in zou kunnen slagen. Misschien dat hij zichzelf kon inhouden, maar wat als zij hem een kus zou geven omdat zij er niet langer in slaagde het verlangen te onderdrukken. Zou hij haar dan weg kunnen duwen? Ze betwijfelde het. Ze keek Joël aan, een waterige glimlach was op zijn gezicht verschenen. Heel zacht gaf hij haar een kus op haar voorhoofd, om vervolgens naar haar te knikken. Even glimlachte ze naar hem. Voor een moment dwaalde haar ogen af naar zijn lippen, zodra ze dit in de gaten kreeg sloeg ze haar blik neer. Als niemand er achter kwam, kon ze hem toch best een kus geven? Daarmee bracht ze hem toch niet in gevaar? Snel schudde ze haar hoofd. Het zou het voor Joël waarschijnlijk alleen maar moeilijker maken, te accepteren dat hij haar niet mocht helpen. Bovendien wie zij dat ze er niet achter zouden komen? Toch gaven die gedachten haar niet de kracht bij hem weg te lopen, maar zolang ze genoeg kracht had om hem geen kus te geven vond ze het goed. "Ik wou dat het was zoals vroeger, dat we onszelf niet tegen hoefde te houden." zei ze zacht, keek hem voor een moment aan.

Joël keek haar aan en merkte voor een moment dat ze haar blik op zijn lippen had gericht, toen ze echter wegkeek werd het voor hem iets moeilijker maar toch. Eender andere jongen zou nu haar kin naar boven hebben geduwd maar hij niet. Niet omdat hij niet wou, maar omdat het niet kon gebeuren op dit moment. Dat was wat hem nu scheidde van al de andere jongens op de gehele aardbol. Voorzichtig legde hij zijn armen weer om haar heen en trok haar tegen zich aan. Zijn hoofd legde hij weer tegen het hare. ‘We slaan ons hier wel door. Ik beloof je het Stefanie. Binnenkort zal het weer zoals vroeger zijn.’ Sprak hij fluisterend in haar oor. Wetend dat zijn woorden misschien niet zouden uitkomen. Maar toch zou hij er alles aan doen om haar te beschermen, al mocht hij het niet van haar toch zou hij het doen. Niet omdat hij haar wou dwarsliggen, maar omdat hij net zoals haar wou dat alles weer terug keerde naar vroeger. ‘We slaan ons hier door, geloof me maar.’ Zachtjes streek hij over haar rug, een manier om haar weer kalm te krijgen, want hij had niet echt het gevoel dat ze dit was op dit moment. Joël sloot zijn ogen even en haalde diep adem, Alice en hij zouden zich hier door slaan. Dat was waar hij zou voor zorgen.

Voorzichtig sloeg Joël zijn armen weer om haar heen, waarna hij haar tegen zich aan trok. Ze sloeg haar armen om hem heen, beet zacht op haar lip. Waarom was het zo moeilijk om tegen het verlangen te vechten? Waarom moest ze er eigenlijk tegen vechten? Dat hoorde niet. Je hoorde niet te vechten tegen deze gevoelens, je hoorde ze te accepteren en er aan toe te geven. Maar ze hadden geen keus. Joël legde zijn hoofd weer tegen de hare, ze keek hem aan. ‘We slaan ons hier wel door. Ik beloof je het Stefanie. Binnenkort zal het weer zoals vroeger zijn.’ fluisterde hij in haar oor. "Nee, Joël. Jij gaat mij niet beschermen." zei ze, keek hem een moment doordringend aan. Hij zou haar niet van gedachten kunnen veranderen. Ze wou terug naar vroeger, maar niet als ze daarmee het risico liep het te verliezen. Dan had ze liever dat het leven verder ging zoals het nu ging, of beter gezegd zoals het voor vanavond was gegaan. ‘We slaan ons hier door, geloof me maar.’ zei Joël, zacht beet ze op zijn lip. Waarom luisterde hij nou niet? Waarom begreep hij niet dat ze zijn hulp niet zou accepteren? Met zijn hand streek Joël over zijn rug, iets wat haar tot rust maande. Maar haar kracht, de kracht waarmee ze haar verlangen onderdrukte kwam niet terug. Het koste haar steeds meer moeite niet toe te geven aan haar verlangen. Een zucht verliet haar keel, een moment keek ze naar Joël die zijn ogen had gesloten. Ze aarzelde even bracht haar hand naar zijn wang, streek er zacht langs. Om vervolgens haar arm weer om hem heen te leggen.

Alice haar woorden trofte hem als een sneltrein. Maar hij besloot er geen acht op te slaan. Hij zou haar wel beschermen of ze nu wou of niet, dan ging hij maar ongezien te werk. Hij kon haar niet kwijt spelen aan de een of andere idioot met een wapen. Zo hoorde haar leven niet te eindigen, ze zou sterven van ouderdom. Al werd het nog zo moeilijk voor haar te acepteren dat hij haar zou beschermen en daarmee zijn eigen leven in gevaar te brengen. Er zou geen wereld bestaan waar hij wel in leven was en zij niet. Dat kon en mocht gewoon niet. Al gauw voelde hij haar hand op zijn wang. Weer leek hij te willen toegeven aan het verlangen, maar kon het niet. Als zij niet wou dat hij haar kuste moest hij zich daarbij neerleggen dat wist hij wel. Een glimlach was op zijn gezicht verschenen ditmaal wel een terechte. ‘Stefanie, je weet wat ik gezegd heb over als jij moest sterven. Ik vraag je niet het te acepteren want dat lukt jou toch niet. Maar je kan ook niet vragen aan mij om je niet te beschermen tegen alles. Daar voor ben ik te koppig en zie ik je te graag.’ Sprak hij zachtjes tegen haar. Wetend dat ze toch niet zou luisteren naar hem. Maar het kon hem niet schelen.

‘Stefanie, je weet wat ik gezegd heb over als jij moest sterven. Ik vraag je niet het te acepteren want dat lukt jou toch niet. Maar je kan ook niet vragen aan mij om je niet te beschermen tegen alles. Daar voor ben ik te koppig en zie ik je te graag.’ zei Joël zacht, ze keek hem aan. "Maar wat als ik niet sterf maar jij? Dat trek ik niet Joël, dan zal ik ook een einde aan mijn leven maken. Ik kan jouw niet ook niet verliezen. Je moet me niet beschermen, dat heeft geen nut. Daarmee breng je enkel jezelf in gevaar." zei ze zacht, beet op haar lip. Ergens wist ze wel dat hij gelijk had, hij zou nooit kunnen accepteren dat hij haar niet mocht beschermen. Maar ze meende het, als hij uit het leven werd genomen zou zij hem volgen. Ze had zich staande weten te houden na het verlies van haar familie, maar als ze ook hem zou verliezen zou ze een einde maken aan haar leven. Of hen er een einde aan laten maakte. Dan maakte het niet meer uit. Een zucht verliet haar keel, ze keek Joël aan. Nog altijd moest ze vechten tegen het verlangen haar lippen op de zijne te drukken. Misschien moest ze er gewoon aan toe geven. Direct zette ze die gedachten van zich af, dat zou dit moment niet makkelijker maken. In tegen stelling. Het zou het enkel moeilijker maken. Toch merkte ze dat haar kracht verdween, langzaam. Met moeite wist ze zich in te houden, ze wende haar blik af. Keek hem niet aan, omdat het dan nog moeilijker was om te doen wat juist was.

'Als ik sterf, dan sterf ik omdat ik jou beschermd heb. Omdat ik het meisje waar ik al zo lang van hou heb beschermd. Als ik moest sterven doe je hetzelfde als ik zou doen als jij sterft. Gedraaid of gekeerd, als de een sterft dan sterft de andere ook. Laat me je beschermen Stefanie, je bent het enige in de gehele wereld waar ik nog voor wil en zal vechten.' Joël keek haar aan en zag dat ze haar blik weer afwende, het was moeilijk maar ze moest het gaan accepteren. Heel voorzichtig streek hij weer over haar rug en wachtte af. Misschien was er een kans dat ze dit zou accepteren, al zou deze heel klein zijn. Zijn hoop lag nu op die ene kleine kans. Nu was het aan haar of ze zijn hoop zou afnemen of hem echter toch toe liet. Wat er ook gebeurde, ze zouden beide sterven als de ander stierf. Misschien kon hij het uitstellen, misschien kon hij die andere weer verstand in slaan. Al werd dat voor hem waarschijnlijk een grote opgave, maar dan nog. Joël had er alles voor over om haar te helpen. Maar waarom kon ze dat niet gewoon gaan accepteren? Maar zijn woorden hadden veel waarde, en er zat veel waarheid in. Maar toch lukte het niet om haar te overtuigen.

[Inspiloos]

'Als ik sterf, dan sterf ik omdat ik jou beschermd heb. Omdat ik het meisje waar ik al zo lang van hou heb beschermd. Als ik moest sterven doe je hetzelfde als ik zou doen als jij sterft. Gedraaid of gekeerd, als de een sterft dan sterft de andere ook. Laat me je beschermen Stefanie, je bent het enige in de gehele wereld waar ik nog voor wil en zal vechten.' zei Joël, Alice beet op haar lip. Het probleem was dat ze wist dat hij gelijk had. Als één van hen zou sterven, zou de andere volgen. Hoe dan ook. Maar het mocht niet, hij mocht niet sterven voor haar. "Joël jij hebt een familie, en al is jouw band met hen niet hecht. Ze houden wel van je, je mag niet zomaar uit hun leven stappen. Alleen voor mij." zei ze zacht, in de hoop hem van haar gelijk te overtuigen. Al begon ze daar steeds meer aan te twijfelen. Ze legde haar hoofd tegen zijn borst, niet in staat hem aan te kijken. "Maar als ik weer weg moet, dan zul je niet eens weten of ik nog leef of niet." zei ze zacht, in een laatste poging hem te overtuigen. Met zijn hand streek Joël weer over haar rug, voor een moment sloot ze haar ogen. Om vervolgens haar hoofd weer te heffen en hem aan te kijken. Zou hij het accepteren? Nee, waarschijnlijk niet. Toch hoopte ze dat hij het wel zou doen. Hoe graag ze ook bij hem wilde zijn, iets wat enkel zou kunnen als ze zijn hulp zou accepteren. Ze wou niet dat hij voor haar zijn leven zou geven. "Joël ik ben niet alleen, de politie helpt mij." zei ze zacht, ze wist dat ze hem te veel vertelde. Maar misschien dat dat besef hem er van zou weerhouden haar te helpen, omdat ze al geholpen werd.

'Een familie die van me houd? Stefanie, je weet even goed als mij dat je nu een leugen vertelt. Voor hun ben ik al dood vanaf dat ik op het vliegtuig ben gestapt. Ik ben al uit hun leven, je wilt niet dat ik je help. Ik heb er respect voor. Maar ik kan dat niet doen. Ik ben er te koppig voor en ik wil je niet kwijt spelen allesins niet op die manier.' Joël sloot zijn ogen en beet op zijn tanden, hij wist dat hij haar nooit zou kunnen overtuigen en zij wist dat ze hem ook niet kon overtuigen dus er was weer spraken van die koppigheid tussen hen. 'Als je weg moet, dan ga ik desnoods mee. Maar ik kan niet gewoon toekijken.' Joël wou dat hij echt iets voor haar kon betekenen maar op dit moment zag hij nog geen lichtpunt. Toen ze hem aan keek en vertelde dat de politie haar beschermde keek hij haar droogjes aan. Als zij haar beschermde waarom waren die personen dan nog niet opgepakt? 'Als ze je helpen, waarom zijn die mensen dan nog niet gearessteerd. De politie is niet meer wat het geweest is Stefanie.' Sprak hij zacht tegen haar. Met al die corrupte agtenten vertrouwede hij de politie niet meer. Nooit had hij ze eigenlijk al vertrouwd maar ja dat lag dan ook aan het feit dat er vroeger veel te veel gebeurd was tussen hem, zijn ouders en de politie.

'Een familie die van me houd? Stefanie, je weet even goed als mij dat je nu een leugen vertelt. Voor hun ben ik al dood vanaf dat ik op het vliegtuig ben gestapt. Ik ben al uit hun leven, je wilt niet dat ik je help. Ik heb er respect voor. Maar ik kan dat niet doen. Ik ben er te koppig voor en ik wil je niet kwijt spelen allesins niet op die manier.' zei Joël, Alice keek hem zwijgend aan. Zijn ogen waren gesloten. Was er dan niks waarmee ze hem zou kunnen overtuigen? Waarmee ze kon voorkomen dat hij gevaar liep? Het punt was dat hij gelijk had, en dat wist ze. Maar ze wou het niet toe geven, omdat ze hem dan in gevaar zou brengen. 'Als je weg moet, dan ga ik desnoods mee. Maar ik kan niet gewoon toekijken.' zei Joël, langzaam schudde ze haar hoofd. "Dat gaat niet zomaar Joël." fluisterde ze, hoelang zou ze dit nog vol kunnen houden? Hoelang kon ze zich nog tegen hem verzeten? Hij zou nooit accepteren dat hij haar niet mocht helpen, zij zou hem haar nog eerder laten beschermen. Maar toch was ze niet van plan toe te geven. Even schoten de beelden uit haar droom door haar hoofd, ze huiverde. Dat zou ze niet laten gebeuren. Hij zou niet voor haar sterven. 'Als ze je helpen, waarom zijn die mensen dan nog niet gearessteerd. De politie is niet meer wat het geweest is Stefanie.' zei hij zacht tegen haar. Joël had nooit een hoge pet op gehad van de politie, ze wist dat hij vroeger wel eens met de politie in aanraking was gekomen. Waarom wist ze niet, dat had hij haar nooit verteld. "Als de politie er niet was, was ik hier nu niet geweest Joël." zei ze, keek hem een moment aan. Wende vervolgens haar blik af, de politie was er niet in geslaagd de rest van haar familie te beschermen. En misschien was het zelfs deels hun schuld dat ze nu in de problemen zat. Maar ja, als haar vader hen niks had gezegd. Abrupt schudde ze haar hoofd, ze moest hier niet bij stil staan. Na een korte aarzeling keek ze Joël weer aan.

Joël keek haar aan en zuchtte even. Er was geen kans dat hij haar zou mogen beschermen. Dat deed hem pijn, meer pijn dan hij eigenlijk zelf wou toegeven en laten zien. 'Waarom niet? Waarom kan ik niet zomaar mee? Stefanie, ik wil je beschermen. Je bent de enigste persoon op aarde die nog echt in me gelooft, die van me houd. Ik kan je niet achterlaten, dan stort mijn hele wereld in.' Sprak hij zachtjes tegen haar. Voor even keek hij haar aan maar richtte dan haar blik weer op de grond en wreef zachtjes over haar rug. Al gauw hoorde hij haar wat zeggen over de politie en snoof hij even. 'Sorry, je weet hoe ik denk over hen.' Sprak hij kalm tegen haar. Nu hadden ze een mooie nacht gehad, maar moest hij het weer gaan verpesten met zijn domme nadenken. Wetend dat hij haar waarschijnlijk pijn deed met zijn woorden. Maar hij kon het niet gewoon laten gaan, dat was gewoon te pijnlijk voor hem. Voor even wierp hij zijn blik in de hemel en ademde hij diep in. Haar familie zat daar nu, die leefde gewoon verder daar. Zonder het grote dilemma dat nu tussen hem en Stefanie speelde.

[Inspi]

'Waarom niet? Waarom kan ik niet zomaar mee? Stefanie, ik wil je beschermen. Je bent de enigste persoon op aarde die nog echt in me gelooft, die van me houd. Ik kan je niet achterlaten, dan stort mijn hele wereld in.' zei Joël zacht tegen haar, ze zuchtte staarde naar de grond. Sloot voor een moment haar ogen, ze zou hem er nooit van kunnen overtuigen dat hij haar niet mocht beschermen. Was het niet beter als ze het gewoon accepteerde, anders ging hij zich er nog achter haar rug mee bemoeien. Zonder dat hij wist, wie er haar nou eigenlijk achter haar aan zat. Was dat niet alleen maar gevaarlijker? Met zijn hand wreef hij zachtjes over haar rug, ze opende haar ogen keek hem aan. "Omdat dat niet zomaar kan." zei ze, aarzelde even. "Ik zit in een witness protection program. Elke keer als degene die achter mij aan zitten, me vinden. Brengt de politie me ergens anders heen. Geven ze me een nieuwe identiteit, hier dus Stefanie. Vandaar dat je me niet gewoon Alice mag noemen." zei ze, een zucht verliet haar keel. Ze had haar blik weer af gewend, ze had te veel gezegd. Veel te veel, maar misschien dat ze hem op deze manier er van kon weerhouden haar te helpen. Waarschijnlijk niet Joël was veel te koppig, dat zei hij zelf.
'Sorry, je weet hoe ik denk over hen.' zei Joël, ze knikte langzaam. "Ja, ik weet het." zei ze zacht. Keek er weer aan. De vrolijke zweer van daarnet was verdwenen, en dat was haar schuld. Ze had niet moeten zeggen dat ze wou dat het was zoals vroeger, dan was dit hele gesprek niet ontstaan. "Ik had er niet over moeten beginnen, nu heb ik de hele avond verpest." mompelde ze, haar gedachten uit sprekend. Ze beet op haar lip, keek hem zwijgend aan.

Joël luisterde naar haar woorden en besloot deze echter te gaan houden, maar dus ook wel voor zich te houden. Toen ze was uitgesproken knikte hij naar haar en dacht na. 'Ik begrijp het. Ik kan je niet beloven je niet te beschermen dat weet je inmiddels. Maar ik zal erover ophouden.' Sprak hij kalm tegen haar en zette een hele kleine maar gemeende glimlach op zijn gezicht. Joël zou zich er niet bij neerleggen dat hij niet kon doen wat hij wou, maar hij zou er over zwijgen. Misschien dat deze avond dan nog gerend kon worden. "Ik had er niet over moeten beginnen, nu heb ik de hele avond verpest." Zachtjes schudde hij zijn hoofd en drukte een kus op haar wang. 'De avond is pas verpest wanneer wij weg gaan van elkaar. En voor zover ik weet staan we nog altijd in elkaars armen Stefanie, dus we kunnen de avond nog redden als je er zin in hebt.' Sprak hij haar bemoedigend toe en zijn glimlach vergrote iets wat. Nu wist hij bijna alles, nu had ze ook minder last om dingen voor hem achter te houden. Afwachtend keek hij haar aan. 'Laten we gewoon oppikken waar we gestopt zijn. Goed?' Al zou dat niet echt makkelijk worden, maar ze konden het altijd weer opnieuw proberen gewoon het gesprek even vergeten en weer lol hebben met elkaar.

'Ik begrijp het. Ik kan je niet beloven je niet te beschermen dat weet je inmiddels. Maar ik zal erover ophouden.' zei Joël, een kleine glimlach was op zijn gezicht verschenen. Ze had de neiging tegen hem in te gaan, hij moest haar niet beschermen. Maar wetend dat haar woorden toch niet voor een verandering zouden zorgen, en dat het enige effect zou zijn dat ze de avond zou verpesten. Hield ze haar mond, keek Joël aan. Die een kus op haar wang drukte, nadat hij zijn hoofd had geschud. 'De avond is pas verpest wanneer wij weg gaan van elkaar. En voor zover ik weet staan we nog altijd in elkaars armen Stefanie, dus we kunnen de avond nog redden als je er zin in hebt.' zei Joël, zijn glimlach vergrote wat. Ook op haar gezicht, verscheen nu een wat onzekere glimlach. 'Laten we gewoon oppikken waar we gestopt zijn. Goed?' zei Joël, hij keek haar afwachtend aan. Ze knikte. "Goed." zei ze, haar glimlach werd wat zekerder. Ze aarzelde even, maakte het nog wel wat uit om ze hem kuste of niet? Hij zou hoe dan ook in de problemen komen, omdat hij niet accepteerde dat hij haar niet mocht helpen. Dan kon ze toch net zo goed haar lippen op de zijne drukken, direct zette ze die gedachten van zich af. Zo mocht ze niet denken. Of ze de hele avond deze afstand zou kunnen behouden, betwijfelde ze. Maar zolang ze er nog de kracht voor had, moest ze het doen. Mocht ze niet toe geven aan de drang. Het leek Joël beter af te gaan, maar hij was er altijd beter in zijn gevoelens te onderdrukken. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd.

Joël keek haar aan en streek zachtjes door haar haren en dacht even kort na. Waar waren ze opgehouden? Zachtjes liet hij een arm van haar afglijden en nam haar hand weer vast. 'Wel madame, al iets gevonden wat we nog kunnen testen? Of zullen we voort gaan met onze wandeling.' Sprak de jongen vrij bekakt, en even was het Franse accent in zijn stem te horen, maar dat was omdat hij het nog eens toe liet. Ze konden er beter nog het beste van maken voor zolang de tijd het nog toe liet. Afwachtend keek hij haar aan en liet even de oude Joël weer terug komen. Die onnozele knul waar iedereen altijd door moest lossen. Zijn andere arm hing inmiddels naast zijn lichaam en hoe stom het er ook mocht uit zien was hij voorover gebogen met zijn hand die de hare vast had ter hoogte van zijn hoofd. Een plezierige glans was verschenen in zijn blik en zo eek hij haar weer aan en wachtte rustig op een reactie van haar. Waarschijnlijk ging ze hem uitlachen of omduwen of wat dan ook maar dat kon hij wel van haar hebben. Zij was dan ook de enigste wie dit ooit mocht doen bij hem want anders kregen ze wel eens een kwade Joël te zien, al hadden alleen zijn ouders die nog maar gezien. En eens een keer zij en haar broer, maar hij wist niet echt meer waarom hij toen kwaad was geweest. Ach, hij herinnerde zich blijkbaar alleen de goeie tijden met haar en haar familie, en dat weren er veel meer dan hij zelf dacht.

Zachtjes streek Joël door haar haren, ze glimlachte naar hem. Deed haar best haar gedachten weer weg te drukken, zoals ze hem eerder die avond beloofd had. 'Wel madame, al iets gevonden wat we nog kunnen testen? Of zullen we voort gaan met onze wandeling.' zei Joël, hij sprak vrij bekakt en voor een moment was zijn Franse accent hoorbaar. "Laten we onze wandeling maar voort zetten." zei ze, al bijna even bekakt als hij zonet had gesproken. Joël had haar hand weer beet gepakt. Een moment probeerde ze nog iets te bedenken, dat ze hier zouden kunnen testen. Maar kwam tot de conclusie dat hier niet veel mogelijkheden waren, niet s'nachts in elk geval. Toch was ze blij dat het donker was, en dat zij zo goed als alleen waren. Niemand zag hoe close zij waren, niemand van hen zou weten hoe veel Joël voor haar betekende. En dat mochten ze ook niet weten. Ze keek naar Joël die zich voorover had gebogen, waardoor hun handen vlak bij zijn hoofd waren. Ze schoot in de lach, keek hem aan zag de plezierige glans in zijn ogen. Gaf hem na een korte aarzeling een duw, erg stevig stond hij niet in deze houding dus met een beetje geluk zou hij wel omvallen en op de grond belande. De kans dat hij haar met zich mee zou trekken, of haar later nog om ver zou trekken was vrij groot. Maar het maakte haar niet uit. De vrolijke twinkeling was terug in haar ogen. Nergens aan denken, gewoon genieten.

Zoals voorspeld duwde ze hem omver, daar had hij zo heel stiekem wel op gehoopt. Want door het feit dat hij nu viel en haar hand nog steeds vast had trok hij haar met gemak mee op de grond. Meteen kwam hij met een plofje neer in het zand en keek haar met een grijnsje aan. 'Wel, dan zul je toch echterwel moeten opstaan of me met je meetrekken. We kunnen hier natuurlijk ook heel gezellig blijven liggen, maar dan moet je wel met dat gevolg kunnen leven.' Zei hij droogjes tegen haar en grijnsde even speels naar haar. Kort ging zijn blik naar het water waar de zuiver witte maan mooi op weer kaatste, dat gaf deze avond iets extra speciaals. Al gauw keek hij haar weer aan en wachtte rustig af op wat ze zou gaan doen. Met dat gevolg bedoelde hij echter dat hij haar weer zou gaan kietelen. Dus zo begon Joël weer aan een nieuwe kietelstrijd met haar, alleen lag hij ditmaal beneden dus had zij het voordeel dat ze hem makkelijker zou kunnen laten stoppen met kietelen. Maar zou ze daar wel aandenken? Maar hij had ook ditmaal niet zo veel bewegingsruimte met zijn handen dus het zou ook makkelijker worden om gelijk te ontkomen.

Zonder enige moeite trok Joël haar met zich mee, zoals ze al had verwacht. Nu was zij degene die op hem belande, een moment plaatste ze haar handen naast zijn lichaam om te voorkomen dat ze direct met haar volle gewicht op hem zou vallen. Maar vervolgens haalde haar handen van de grond af, streek met één van haar handen even door zijn haar. Een grijnsje was op zijn gezicht verschenen. 'Wel, dan zul je toch echterwel moeten opstaan of me met je meetrekken. We kunnen hier natuurlijk ook heel gezellig blijven liggen, maar dan moet je wel met dat gevolg kunnen leven.' zei hij, met een speelse grijns keek hij haar aan. Ze glimlachte naar hem. "Ik lig hier eigenlijk wel goed." zei ze. Ze had al zo'n vermoede wat hij met 'dat gevolg' bedoelde. Waarschijnlijk zou hij haar straks weer beginnen te kietelen, maar nu was zij in het voordeel. Aangezien zij meer bewegingsruimte had dan hem, al zou hij haar waarschijnlijk zonder enige moeite van zich af kunnen duwen. Ze betwijfelde of hij dit zou doen. Meestal hield hij zich wel in bij haar, gaf hij haar een kans om te winnen. "Ik kan best met dat gevolg leven hoor." zei ze zacht, voor een moment keek ze hem uitdagend aan. Plaatste haar handen op zijn heupen. "Je had me wat eerder moeten vertellen dat je er niet tegen komt, weet je dat." zei ze breed grijnzend, begon hem te kietelen. Hield haar ogen op de zijne gericht, er op voorbereid dat hij haar elk moment zo kunnen gaan kietelen.

Joël keek haar met een glimlachje aan. 'Wel dan blijf je toch liggen.' Sprak hij zoetjes tegen haar. Al gauw begon ze hem te kietelen en meteen begon hij te lachen. 'Weetje, dat kon ik beter niet doen, want dan hadden we dit vaker gehad, en je bent zo schattig als je afgekietelt word dus.' Zei hij met een speelse grijns tegen haar. Voorzichtig plaatste hij zijn handen op haar heupen en begon haar. Haar van zich af duwen zou hij niet doen, dat wou hij niet en zij mocht ook wel eens een keer winnen. Het enige domme feit was wel dat het zand nu in zijn kleren liep en dat was best wel irritant want dan begon dat nog te jeuken en zo, maar nu was het wel zo dat het zand er niet toe deed maar het feit dat ze hem kietelde bracht hem zowat van de wijs. 'Ah, komop stop nou.' Bracht hij lachend uit en wou omrollen maar vond de kracht er niet meer voor.

[Insploosheid TwT]

'Wel dan blijf je toch liggen.' zei Joël zoetjes tegen haar, Alice keek hem glimlachend aan. Zodra ze hem begon te kietelen, begon hij te lachen. 'Weetje, dat kon ik beter niet doen, want dan hadden we dit vaker gehad, en je bent zo schattig als je afgekietelt word dus.' zei Joël, een speelse grijns sierde zijn gezicht. Ze wou regeren, maar op dat moment plaatste hij zijn handen op haar hepen en begon haar te kietelen. Nu schoot ook zij in de lach. 'Ah, komop stop nou.' zei Joël lachend, ze keek hem aan. "Je moet het lief vragen." zei ze lachend, probeerde met één hand zijn hand vast te grijpen en weg te trekken. Waardoor ze hem niet langer met twee handen kietelde, maar slecht met één. Ze probeerde zijn hand in het zand te duwen, keek hem nog altijd lachend aan. "Nou?" vroeg ze lachend, keek hem afwachtend aan. "Jij bent trouwens ook bent trouwens ook best schattig als je gekieteld word." zei ze lachend, keek hem een moment met een speelse blik in haar ogen door. De stemming tussen hen was weer totaal omgeslagen, was alweer bijna net zo ontspannen als eerder die avond. Weer voelde ze zich vreemd gelukkig, duwde de gedachten die opkwamen zonder enige moeite weg. Hun gelach weerklonk over het zo goed als verlaten strand, lachend keek ze Joël aan. Deed haar best hem te blijven kietelen.

[Me to ]

Joël keek haar aan en fronste even. Geen haar op zijn hoofd dacht aan toegeven op dit moment dus hij zou dat ook al helemaal niet gaan doen. Al gauw trok ze een hand van hem weg waardoor hij zich nu even moest richten om haar te kietelen met zijn andere hand. Al gauw vertelde ze dat hij schattig was en meteen schudde hij zijn hoofd. 'Echt niet, ik ben niet schattig.' Piepte hij zowat van het lachen, nu had hij helemaal geen bewegingsruimte meer. Joël probeerde zijn andere hand ook weer terug te krijgen maar dat lukte hem nu dus helemaal niet. Met zijn andere hand probeerde hij nog zo veel mogelijk kietelschade aan te richten maar dat ging hem dus echt niet goed af. Uiteindelijk moest hij het toch wel gaan opgeven, gewoon omdat er geen manier om te winnen was van haar als hij hier beneden lag. 'Oké, oké. Allerliefste, allermooiste Stefanie zou je alsjeblieft willen stoppen voor ik begin te wenen.' Kort beet hij op zijn onderlip en hefte zijn hoofd ietsje op, maar dat kon hij al helemaal niet lang volhouden en al zeker niet omdat hij om de vijf seconden weer in de lach schoot.

Direct schudde Joël zijn hoofd, als reactie op haar woorden. 'Echt niet, ik ben niet schattig.' piepte hij zowat van het lachen. "Oja wel, dat ben je wel." bracht Alice lachend uit. Doordat zij één van Joël's handen vast had gepakt, kietelde hij haar slechts met één hand. En dit ging hem slechter af dan haar, ze had het idee dat zolang hij haar niet van zich af duwde ze wel kon winnen. 'Oké, oké. Allerliefste, allermooiste Stefanie zou je alsjeblieft willen stoppen voor ik begin te wenen.' zei Joël waarna hij kort zijn hoofd ietsje op hefte. "Omdat je het zo lief vraagt." zei ze plagend, stopte met kietelen. Een moment keek ze hem recht aan, weer voelde ze de drang een kus op zijn lippen te drukken. Ze aarzelde, rolde van hem af voor ze het daadwerkelijk zou doen. Bleef naast hem in het zand liggen, staarde naar de sterren die in de hemel waren verschenen. Ze haalde eenmaal diep adem, om haar blik vervolgens op Joël te richten. Zand kwam in haar kleren en haar te recht, veel aandacht besteedde ze er niet aan. Een moment drongen verschillende gedachten zich weer aan haar op, snel drukte ze die weg. Ze wou niet weer een einde maken aan de zweer die er nu tussen hen hing. Het voelde juist zo goed. Gewoon net als vroeger, zoals het hoorde.

Joël keek haar aan toen ze uiteindelijk stopte met kietelen en streek zachtjes over haar hand met de zijne. Voorzichtig draaide hij zich naar haar toe en legde zijn arm om haar heen. 'Ik ben niet schattig hoor. In de schattigheidswedstrijd ben jij toch wel degene die het wint hoor.' Sprak hij zoetjes tegen haar en streek voorzichtig over haar buik. De sfeer tussen hen was uiteindelijk terug gekeerd en daar was hij blij om. Kort sloot hij zijn ogen en stelde zich even een leven voor zonder dat zij moest uitkijken, een leven waarin hij en Alice gewoon konden zijn wie ze waren, dat ze bij elkaar konden gaan wonen, zich geen zorgen meer maken over elkaar verliezen. Joël opende zijn ogen weer en keek haar aan. Hier lagen ze dan, alsof er niets was gebeurd, de juiste sfeer was er weer. Alleen waren er dit maal geen vragen meer over. Gewoon hij en haar, zonder iets dat er tussen stond. 'Zo, geen problemen meer. Gewoon jij en ik. De sterren en het strand.' Fluisterde hij zachtjes tegen haar en glimlachtte even. Afwachtend keek hij haar aan en merkte dat ze zelf al wat gelukkiger was dan daarnet. Dat was mooi. Zij hoorde niet ongelukkig te zijn.

Met zijn hand streek Joël zachtjes over de hare. Ze keek hem aan, volgde zijn voorbeeld en draaide zich naar hem toe. Zodat ze hem recht in zijn ogen kon kijken, zijn arm had hij om haar heen gelegd. Ze glimlachte even, legde haar hand aarzelend tegen zijn borst. 'Ik ben niet schattig hoor. In de schattigheidswedstrijd ben jij toch wel degene die het wint hoor.' zei hij, streek voorzichtig over haar buik. Voor een moment sloot ze haar ogen, om hem vervolgens weer aan te kijken. "Toch nog iets waarin ik win." zei ze grijnzend, waarna ze met haar hand langs zijn wang streek. "Maar jij bent wel schattig hoor." zei ze, een glimlach speelde op haar lippen. Ze legde haar arm om hem heen, luisterde naar hun ademhaling die bijna gelijk op ging. 'Zo, geen problemen meer. Gewoon jij en ik. De sterren en het strand.' zei hij zacht tegen haar, ze knikte langzaam. Het was net alsof er niks aan de hand was, alsof zij niet meer uit hoefde te kijken. Alsof ze beide geen problemen meer hadden. Niet meer bang hoefde te zijn om elkaar kwijt te raken. Ze besefte dat ze weer aan het nadenken was. Duwde de gedachten weg, keek Joël weer aan, zijn gezicht was vlak bij de hare. Een moment aarzelde, maar de drang die ze de hele avond had weten te onderdrukken. Won. Ze kuste Joël zacht op zijn lippen, sloot voor enkele seconden haar ogen. Waarna ze haar hoofd weer terug trok. Wat had ze gedaan? Waarom had ze zich niet gewoon in kunnen houden? "Sorry." mompelde ze, haar blik had ze afgewend.

'Je wint in zoveel dingen van me Stefanie.' Fluisterde hij zachtjes tegen haar en glimlachte even. Toen haar hand over zijn wang ging sloot hij zijn ogen even. Het meisje dat nu bij hem lag was meer dan perfect, ze was gewoon ongeloofelijk om waar te zijn. Opeens voelde hij haar lippen weer op de zijne en hij ging volledig mee in de kus en wou dat deze bleef duren maar uiteindelijk trok ze haar hoofd weer weg en opende hij zijn ogen weer. Toen ze zei dat het haar speet plaatste hij zijn hand op haar wang en drukte een kus op haar lippen. Deze was kort, want uiteindelijk trok hij zich terug. 'Als dit misschien een van onze laatste avonden samen is, dan wil ik dat je er van kunt genieten. Op eender welk vlak ook.' Zachtjes trok hij haar tegen zich aan, ij wist dat het fout was maar de kracht om alles tegen te houden was compleet verdwenen, hij wou haar een van de beste avonden geven die ze ooit had meegemaakt. Al zou ze het niet willen, toch moesten ze er het beste van maken toch? 'Veel fouts kan er niet meer gebeuren Stefanie. Ik weet toch al te veel, dan kun je nu beter gaan genieten van volle tuigen.'