Zonsondergang op de pier

Met haar favo-Moschino bag aan haar arm bungelend liep Sarah over de pier. Het begin van de avond naderde, terwijl de zon zich langzaam in de zee liet zakken. De weerspiegeling van de oranje-rode vuurbol in de zee was werkelijk adembenemend, en kleurde de omgeving in mysterieuze oranjetinten. Sarah moest haar ogen afschermen tegen de laatste zonnestralen van de dag, en kneep haar ogen tot spleetjes. Ze was niet van plan geweest lang buiten rond te hangen, en had haar zonnebril daarom thuisgelaten. Dat de avond zó mooi kon eindigen had ze dan ook niet verwacht, evenals de aandrang om de pier op te zoeken. Tegen het vallen van de avond was het één van de mooiste plekken van Santa Monica, en op momenten als deze baalde ze dat ze die niet met iemand kon delen. Nooit had ze spijt gehad van haar keuze om naar Santa Monica te verhuizen en zich in te schrijven op de High School, maar wanneer ze terug dacht aan de vrienden die ze daarmee had achtergelaten... Een gevoel van spijt stak door haar hoofd, welke ze hardnekkig probeerde terug te dringen. Nee, Santa Monica was geweldig en ze moest vooral geen spijt hebben van haar keuze. Er was gewoon even tijd nodig om nieuwe mensen te leren kennen, nieuwe vrienden te maken en haar leven net zo goed -of eigenlijk béter- te maken dan hij in Los Angeles altijd was geweest.
Met één hand boven haar ogen weerde ze de felle zonnestralen af, terwijl Sarah haar andere hand gebruikte om haar haren uit haar gezicht te houden. De pier bood van bovenaf weliswaar een prachtig uitzicht, maar was daarom ook een mooi doelwit van de wind.
Terwijl ze langs Pacific Park liep, liet ze haar blik voor een kort moment over de vele attracties glijden. Het krioelde werkelijk overal van de toeristen die zich voor de snoepkramen en attracties verdrongen. Een glimlach speelde over Sarah's gezicht toen ze het tafereel bekeek: eigenlijk ging het er elke dag zo aan toe, tot het park zich 's avonds laat sloot. Ze had in de dagen dat ze in Santa Monica woonde nog niet één dag meegemaakt dat het er rustig was, of minder drukbezocht. Gelukkig vergaten de toeristen vaak dat er nog andere dingen behalve het pretpark bestonden: namelijk dat als je verder de pier afliep, er een gedeelte kwam waar het even spectaculair was. Er stonden verschillende bankjes en van die verrekijkers, waar je in ruil voor een dollar enkele minuten doorheen kon turen.
Het geluid van Pacific Park stierf langzaam weg terwijl Sarah het einde van de pier naderde. Het was er bijna compleet verlaten, op enkele mensen op de bankjes na. Sarah liep nog een stukje door tot ze bij het stevige hekwerk was. Daar hield ze stil, en leunde ze met haar ellebogen op de houten balk. Haar tas bungelde -spelend in de wind- tegen het hek aan, waarop een zucht haar keel verliet en ze haar blik zich op de horizon richtte. Het uitzicht maakte dat ze al haar gedachtes van die dag vergat, en enkel kon staren naar de eindeloze zee voor haar.


[ Justin und Sarah ]

Justin slenterde over de pier van Santa Monica. Hij schopte steeds weer het steentje voor zich uit om het ding even later weer te vinden en nogmaals te schoppen. Zijn handen zaten verborgen in de warme zakken van zijn vest. De stof die de blote huid van zijn hand aanraakte was zacht en pluizig maar toch was het geen fleece vest. Het was eerder een vest met nepschapenwol. Hij moest er niet aan denken de wol van een schaap te dragen en hij probeerde aan iets anders te denken, wat hem met succes afging. Even keek hij naar de ondergaande zon die toch nog in zijn ogen brandde waardoor hij zijn ogen tot twee spleetjes kneep. Even tuurde hij naar de zon die oranjekleren in de hemel wierp en er prachtig uitzag. Kort zuchtte Justin even. Het was zo'n mooie avond en hij kon hem met niemand delen. Niet dat hij geen vrienden kon maken, er was op het moment niemand in de buurt waarmee hij dit moment kon delen...
Hij schopte weer tegen de steen aan en liep weer door en om de zoveel tijd schopte hij weer tegen de steen aan. Na een tijdje keek hij om zich heen. Hij zag een stevig hekwerk waar een meisje met een designers tas bijstond. Ze zag er goed uit. Even bleef hij staan om haar te bewonderen. Dat was iets wat hij soms deed als hij een echt knap meisje zag. Achter haar zag hij de ondergaande zon met de oranje gloed eromheen. Het was een mooi plaatje. Bijna perfect. Hij moest er natuurlijk nog bij staan. Kort grijnsde hij en liep hij naar het meisje toe. Even aarzelde hij en de grijns verdween van zijn gezicht. Wat nou als het meisje hem niet mocht en hem niet zag staan. Dan stond hij ook weer voor paal... Even overwoog hij alle kansen die hij had. Met zijn hand bracht hij zijn haar even in model en hij ademde even uit. Zelfverzekerd stapte hij op het meisje af. Hij legde zijn hand op het hekwerk dat hij daarna stevig vast pakte en hij keek naar het meisje. Ze had een vreemde kleur ogen. Een soort honinggoud. Het maakte het gezicht van het meisje nog aantrekkelijker.
'Hey...' zei hij tegen het meisje en hij glimlachte. Zijn witte tanden werden een moment ontbloot en even keek hij, Justin, weg van het meisje. Hij keek naar de ondergaande zon die nog steeds een oranje gloed aan het verspreide was terwijl hij langzaam onderging. Justin's mondhoeken krulden een tikje omhoog en hij keek naar het meisje vanuit zijn ooghoeken. Hij verwachtte half een klap in zijn gezicht te krijgen en aan de andere kant verwachtte hij dat het meisje hem zelfs geen blik waardig zou gunnen en weg zou lopen. Geduldig wachtte hij op een reactie van haar...
Terwijl hij wachtte op een reactie merkte hij op dat het rustig was op de pier. Er waren amper toeristen te bekennen. De weinige toeristen die er wel waren liepen richting het attractiepark van Santa Monica. Justin werd al duizelig als hij dacht aan de laatste keer dat hij in dat park geweest was. 16 keer achter elkaar in de spin was zijn record geweest maar toen had hij over een van zijn vrienden gekotst. Hij schudde zijn hoofd even en zijn mondhoeken krulden verder omhoog in een brede glimlach. Al snel trok hij zijn gezicht weer een beetje in de plooi en keek hij naar het meisje naast hem...

Terwijl de wind voorzichtig haar lange, bruine lokken optilde en ze liet dansen in de wind, sloot Sarah haar ogen om van dit moment te genieten. De laatste zonnestralen van vandaag kietelden haar huid en verwarmden hem aangenaam, wat een kleine glimlach rond haar lippen tevoorschijn toverde. De geluiden om haar heen drongen amper nog tot haar door, en voor Sarah's gevoel was compleet Pacific Park verdwenen. Ze zou hier nog úren kunnen blijven staan, was het niet dat de zon tegen die tijd allang onder was gegaan en het hier steenkoud zou zijn geworden.
Ondertussen had Sarah blik weer gericht op de eindeloze horizon, het vestje dat ze aanhad iets steviger om haar lichaam slaand. Het gevoel dat ze op een drukbezochte pier stond in Santa Monica leek totaal te zijn verdwenen, evenals het merendeel van de geluiden om haar heen. Voetstappen kwamen en gingen weer, liepen heen en weer of hielden even stil. De stem van een klein meisje was alleen nog maar vaag op de achtergrond hoorbaar, terwijl ze bij haar moeder zeurde of ze niet nog even naar Pacific Park konden. Sarah glimlachte onbewust, en sloeg geen acht meer op wat er om haar heen gebeurde. Zo stond ze een tijdje de verte in te staren, totdat een paar voetstappen wel érg dichtbij kwamen. De gestalte van een jongen verscheen naast haar, waarop ze haar lichaam wat draaide om hem aan te kunnen kijken.
Het kriebelige gevoel dat je op de lagere school wel eens kreeg als je met een oudere, en vooral interessante jongen praatte dook op in haar buik toen ze de jongen aankeek. Hij had een knap gezicht met een strakke kaaklijn, donkere wenkbrauwen en al bijna even donkere ogen. Zijn stem was warm toen hij haar met een zachte "Hey" begroette, waarop er automatisch een glimlachje rond haar lippen verscheen.
"Hey" begroette ze hem opgewekt terug, terwijl ze haar ogen nieuwsgierig op de jongen naast haar richtte. Hij had zijn blik voor een moment richting de zee en haar ondergaande zon gericht, waardoor zijn gezicht werd omgeven door het gouden licht dat de vuurbal uitstraalde. De kleur van zijn ogen leek voor dit ene moment van diepbruin naar diepgoud te veranderen, wat het voor Sarah bijna onmogelijk maakte haar blik af te wenden. Ze voelde hoe haar hersenen probeerden iets nuttigs te verzinnen om te zeggen, en haar mond vervolgens automatisch openging om deze woorden te vormen.
"Kan het zijn dat we op dezelfde school zitten? Santa Monica High..?" vroeg ze geïnteresseerd, haar ogen nog steeds nieuwsgierig op zijn gezicht gericht. Er liepen wel meer knappe jongens rond op Monica, en hoewel dit klonk als een ongelofelijke slappe en vooral cliché versiertruc, dacht Sarah zijn gezicht te herkennen: of ze zat natuurlijk finaal mis en hij zat niet op Monica, maar op Pacific High..

Een vraag van het meisje weerklonk en Justin draaide zijn hoofd naar haar toe. Even moest hij nadenken voordat hij normaal antwoord kon geven. De ogen van Sarah waren bijna magisch. Hij kon zijn ogen niet van haar afhouden. Even wreef hij over zijn arm. Ja, hij zat op Monica High en zij dus ook. Hij knikte enkel naar haar en zijn mondhoeken gingen ietsje omhoog. Er liep veel moois rond in Santa Monica en dan ook op Santa Monica High maar hij had niet voor mogelijk gehouden dat zo'n mooie dame ook op Monica High zou zitten. Voor een moment wist hij niets te zeggen. Hij kon alleen maar naar het meisje kijken dat naast hem stond. Het was net alsof zij hem voor een moment in haar ban had. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd en wendde hij met veel moeite zijn ogen van de haar ogen af. Hij wilde haar leren kennen, niet omdat ze er goed uitzag maar omdat iets in haar ogen en haar uiterlijk hem aansprak. Even wreef Justin met zijn hand over zijn arm en keek hij weer in de betoverende ogen van het meisje naast hem. 'Ik heet Justin. Justin Parker...' stelde hij zichzelf voor aan het meisje en hij vroeg zich af of hij niet te snel was gegaan met zich voor te stellen. Hij lette niet meer op de omgeving, hij lette slechts op het meisje naast hem. Zelfs de geluiden van het attractiepark in de verte drongen niet meer tot hem binnen. Hij had enkel oog voor dit nog onbekende meisje wiens naam hij niet eens wist. Rustig ademde hij in en uit, hopend dat de over geïnteresseerdheid in het meisje iets zou afnemen zodat hij wat helderder kon nadenken…
Voordat hij er erg in had raakte hij weer vast in de mooie ogen van het meisje. Niets deed er op dit moment meer toe. Hij maakte zich zelfs geen zorgen meer over het schoolbal of over mogelijke problemen die dit gesprek met zich mee kon brengen. Alleen zij en hij deden er iets toe.
'Raar, dat ik je nog nooit eerder op school gezien heb… Jij moet me toch wel eerder opgevallen zijn…' zei hij zacht en even beet hij op zijn lip. Hij moest niet zeggen wat hij dacht en ergens hoopte hij dat ze het niet gehoord zou hebben. Kort keek hij naar de zon die nog zijn laatste zonnestralen afwierp en plaats zou gaan maken voor de maan, maar de zon was lang niet zo interessant als Sarah. Hij draaide zijn hoofd weer naar haar toe en keek naar haar mooie gezicht en bruine haren die zachtjes wapperden in de wind.

Of het de aanwezigheid van Justin was die Sarah plotseling warm maakte van binnen, of dat het de zon was die nog steeds speels met haar warme stralen op haar scheen: Sarah kon het niet zeggen, maar dát ze zich op dit moment erg aangenaam voelde wist ze wel. Het kleine glimlachje dat om haar lippen speelde was nog voor geen enkel moment verdwenen, en het kriebelende gevoel in haar buik maakte haar bijna zenuwachtig. Het deed haar heel sterk denken aan de lagere school, waar ze begon te stotteren als ze met een jongen praatte of 'spontaan' rusteloos werd. Gelukkig was dat verleden tijd en wist ze zich nu redelijk onder controle te houden, al bleef dat tintelende gevoel in haar lichaam rondhangen als ze haar ogen op Justin richtte; en aangezien ze ze niet van hem af kon houden, bleef dat gevoel dus constant rondspoken.
Bij wijze van antwoord op haar vraag knikte de jongen, waarop Sarah's glimlach voor een kort moment iets breder werd. Als hij op dezelfde school zat, betekende het dat ze hem nog wel vaker tegen zou komen op school; iets waar ze totaal geen moeite mee zou hebben. Ze had het gevoel dat ze het op geen enkel moment vervelend zou vinden hem tegen te komen: hij had iets in zijn uitstraling waardoor ze zich gemakkelijk bij hem voelde. Zijn ogen die zo vreselijk vertrouwd waren en haar bijna dwongen hem constant aan te kijken... Sarah kon het niet laten, en liet zich er opnieuw door meeslepen.
Justin. Justin Parker. Zijn naam drong haar hoofd binnen, en wederom krulden haar mondhoeken omhoog. "Aangenaam" glimlachte ze "mijn naam is Sarah Blake". Normaal was ze niet zo van het snel-voorstellen aan wildvreemde mensen, maar voor deze keer leek ze er geen problemen mee te hebben. Sterker nog; als de jongen zich niet eerder had voorgesteld had ze zelf naar zijn naam gevraagd. Ze had er een onverklaarbare belangstelling voor gehad, en had het idee dat ze zijn naam niet zo snel zou vergeten.
"Ach, zo raar is het niet.." zei ze zachtjes. Ze kon er niks aan doen dat ze bij zijn laatste woorden even bloosde, en om dit te verbergen kort naar haar tas keek en wat aan het hengsel frunnikte. "Ik ben net nieuw op school, verhuisd vanuit Los Angeles. Monica leek mijn ouders 'een betere start voor mijn toekomst" grijnsde ze, om hem vervolgens weer aan te kijken. "En jij? Woon je al lang hier in Santa Monica?". Ze hoopte dat haar interesse naar hem niet al te erg opviel, al vroeg ze zich een seconde na deze gedachte af waarom. Waarom zou hij niet mogen merken dat ze interesse in hem had? Sarah beet zachtjes op de binnenkant van haar lip; waarschijnlijk om geen slecht figuur te slaan. Om niet zijn interesse in haar te verliezen, als hij die al had. Ze wierp een vluchtige blik op zijn gezicht en glimlachte, benieuwd naar zijn antwoord.

Justin glimlachte even toen ze haar naam zei. Ze heette Sarah Blake en kwam uit LA. Hij hoefde haar naam niet meerdere keren in zijn hoofd te herhalen om het niet te vergeten. Die naam zou hij niet snel vergeten...
Hij had zijn ogen nog niet van de ogen van Sarah afgewend toen ze zachtjes iets zei. Hij kon het bijna niet verstaan maar toch verstond hij de woorden die ze uitsprak. Even haalde hij zijn schouders op en zonder zijn ogen van haar af te wendden. Ze bloosde even, iets wat er schattig uitzag. Justin's mondhoeken krulden zich weer omhoog in een vriendelijke glimlach. Hij had niet gedacht dat het meisje met het uiterlijk van een model er schattig uit kon zien wat natuurlijk heel goed mogelijk was geweest.
'Dat verklaard alles.' zei hij en even probeerde hij niet in haar honingkleurige ogen te staren en weg te kijken, zonder succes. 'Ik woon al heel mijn leven hier in Santa Monica.' antwoordde hij eerlijk op haar vraag en even stokte zijn adem. Hij kon Sarah vragen voor het schoolgala! Hij beet even op zijn lip, Sarah had vast al een date en anders wilde ze vast niet met hem naar zo'n groot schoolfeest gaan. Er was voor een moment wanhoop in zijn ogen te zien, nog voor dat hij iets had gezegd of gevraagd. Sarah was het soort meisje waar hij nog nooit mee had gepraat, ze was beter dan al die andere waarmee hij naar feesten was geweest. Hij had het gevoel dat het bij Sarah niet om uiterlijk, geld of een weddenschap ging. Hij wist het gewoon! Dus waarom zou hij de kans om haar voor het schoolfeest te vragen niet wagen? Hij haalde even diep adem en dacht na over hoe hij het zou vragen.
'Sarah, het klinkt misschien gek... maar... ik weet gewoon dat jij het enige meisje bent waarmee ik naar het schoolgala wil gaan...' stamelde Justin en hij keek haar in haar mooie ogen aan. 'Sarah Blake, wil je met mij naar het schoolgala gaan?' zijn stem klonk vragend en er weerklonk een lichte hoop in. Hij zou het accepteren als ze hem zou afwijzen maar dan zou hij niet gaan... Hij hoefde niet te gaan als Sarah er niet bij was...
Kort zuchtte hij onhoorbaar. Waarom deed hij opeens zo sentimenteel? Zenuwachtig wachtte hij op antwoord terwijl hij haar nog steeds in die prachtige ogen aankeek...

Verwonderd keek Sarah hem aan, haar wenkbrauwen nieuwsgierig opgetrokken. "Je woont hier al je hele leven?" herhaalde ze zijn antwoord, waarna ze glimlachte. "Cool.. Dan ken je hier vast meer mensen dan ik hier momenteel ken". Haar glimlach werd wat bescheidener, terwijl ze probeerde te bedenken hoeveel mensen ze nou al had ontmoet: het duurde niet lang voor ze met een antwoord kwam. Om precies te zijn waren het er drie geweest, waarvan één haar ex-beste vriendin uit Los Angeles was, waar ze nog ruzie mee kreeg ook. De andere twee waren leerlingen van haar school geweest, maar dat bleef enkel bij een kort gesprekje.
Haar ogen dwaalden weer af naar Justin, waarop haar glimlach onwillekeurig opnieuw breder werd: ze hoopte dat het met hem niet bij dit ene gesprekje bleef. Die andere studenten waren ook wel aardig geweest, maar niet meer dan dat. Sarah was niet zodanig in ze geïnteresseerd dat ze van plan was ze op te zoeken of te bellen of wat dan ook…
Dat Justin ondertussen ergens mee worstelde merkte Sarah niet op, terwijl ze even tuurde naar de golven onder haar. Ze waren tegen het eind van de avond minder wild geworden, maar sloegen nog altijd in duizenden druppels kapot tegen de hoge palen van de pier. Het liefst had ze constant in Justin’s ogen in gekeken zonder zijn blik los te laten, maar na verloop van tijd ging het misschien lijken alsof ze staarde, en dat zou ook weer zo gek overkomen.
Toen Justin een diepe teug inademde keek ze echter weer naar hem op, en het kleine glimlachje dat de hele avond al aanwezig was groeide opnieuw een stukje. Maar ondanks dat ze de jongen nog niet zo heel lang kende, merkte ze aan zijn stem dat er iets ging komen. Voor een kort moment voelde ze dan ook een vleugje angst langs schieten, maar wist dat opzij te zetten door gewoon te luisteren naar wat hij te zeggen had. Wat hij vervolgens zei was echter niet iets waar die angst voor nodig was geweest en bovendien iets wat ze niet had verwacht. Ze was verrast, blij verrast. Ongelovig staarde ze hem dan ook aan.
“Je bedoelt als… date?” vroeg ze stomverbaasd, voor het eerst deze avond compleet uit haar trance gebracht. Ze was weer helemaal bij positieven, en staarde Justin aan. Het lukte haar nog nét die ene zin niet stotterend uit te brengen.
“Ja graag…! Ik bedoel, dat zou geweldig zijn!”. Haar glimlach werd breder toen de betekenis van zijn eerdere vraag tot haar was doorgedrongen. Het gala was deze week al, maar ze had er helemaal niet meer bij stil gestaan. Overal in de school hadden affiches en aankondigingen gehangen, maar aangezien Sarah vrij nieuw was en dus niemand kende, had ze niet verwacht er nog heen te gaan mét een date; ze had het gewoon niet durven hopen.
Enthousiast vloog ze hem om de hals, en pas toen ze dat deed besefte ze dat het ietwat impulsief was. Ze hield hem nog even vast –wat stiekem wel goed voelde-, waarna ze weer een stapje achteruit deed en hem met een onschuldig glimlachje aanstaarde.
“Haha, sorry daarvoor” grinnikte ze, de big-smile niet van haar gezicht te vegen. Ze had vanavond gewoon twee vliegen in één klap geslagen: ze ging nu niet alleen naar het gala, maar had waarschijnlijk ook de knapste date aan de haak geslagen. Of hij haar. Of allebei. Ach, het maakte niet uit: en het enige probleem –namelijk dat ze voor die tijd nog een outfit moest scoren- drong niet eens tot haar door, terwijl ze glunderend in Justin’s diepbruine ogen keek.

Justin beet even op zijn lip. Sarah keek hem ongelovig aan, dat zou vast niet veel goeds beteken. Ze vond hem vast een of andere malloot die elk meisje die hij tegen kwam meevroeg naar het schoolfeest. Hij wendde zijn ogen van haar ogen af. Hij schaamde zich en keek naar de punten van zijn sneakers. Het viel hem nu pas op dat zijn sneakers er afgetrapt en oud uitzagen. Hij moest binnenkort nieuwe kopen… Maar op het moment was Sarah toch wel belangrijker.
Hij hoorde hoe Sarah iets aan hem vroeg, ze klonk stomverbaasd en hij knikte enkel zonder haar aan te kijken toen ze iets aan hem vroeg. Al zijn hoop werd in een klap weggeslagen door die vraag. Hij had het idee dat ze zijn vraag belachelijk vond...
Iets totaal onverwachts zei Sarah toen. Hij keek haar aan zijn ogen glunderden van geluk en zijn mondhoeken krulden weer omhoog in een brede glimlach. Het was alsof Sarah zijn vraag begreep en het een uitstekend idee vond. ‘Uh… Dat is dan afgesproken.’ zei hij opgelaten en hij keek Sarah weer aan. Hij was blij, blij dat hij nu eindelijk een date had maar vooral omdat hij een date met Sarah had.
Zijn glimlach maakte plaats voor een grijns toen Sarah hem met veel enthousiasme om zijn hals vloog en zij hem even omhelsde. Hij legde zijn armen om haar middel heen en glimlachte even. Sneller dan Justin had gewild deed ze een stap achteruit en verontschuldigde zij zich grinnikend. ‘Daar hoef je echt geen sorry voor te zeggen hoor!’ zei hij en even lachte hij waarna hij haar losliet. Hij had het al lang genoeg uitgesteld om haar los te laten, hij moest het toch ooit een keer doen en alweer stond er een glimlach op zijn gezicht getekend…

‘Sarah, je weet echt niet hoe opgelucht ik me voel nu ik eindelijk een geweldige date heb.’ zei hij zachtjes tegen haar en even grinnikte hij. Hij pakte heel voorzichtig haar hand beet die warm aanvoelde tegen de huid van zijn eigen hand. ‘Zullen we een stukje lopen?’ vroeg hij aan haar en alweer speelde er een glimlach op zijn gezicht. Als hij haar naar haar kamer zou brengen wist hij meteen op welke kamer ze sliep, dat was wel zo handig als hij haar kwam ophalen voor het bal…
Nog voordat Sarah antwoordt had gegeven op zijn vraag begon hij te lopen, op een rustig tempo in de tegenovergestelde richting van Pacific Park. Sarah’s hand had hij nog steeds vast en hij keek strak voor zich uit terwijl hij liep…

Sarah glimlachte tevreden toen Justin een opgelaten “Dat is dan afgesproken” uitsprak. Ze kon bijna niet geloven dat ze bij deze dan een date had: een échte date, en niet zomaar eentje met de eerste de beste jongen die ze accepteerde ‘omdat ze anders niemand had’. Ondanks dat had ze echter wel een klein, tweestrijdig gevoel diep van binnen; aan de ene kant kende ze Justin amper, maar aan de andere kant voelde zijn aanwezigheid zo goed en vertrouwd, en zou het gala er alleen maar voor zorgen dat ze hem beter leerde kennen: iets wat ze dolgraag wilde. Het enthousiasme dat zich door haar lichaam verspreed versterkte dit gevoel alleen maar, waardoor ze –alweer- niks anders kon doen dan hem gewoon aankijken met een grote glimlach rond haar mond.
Het had goed gevoeld hem een knuffel te hebben gegeven en een moment heel dichtbij hem te zijn, en Sarah had het jammer gevonden hem weer los te moeten laten. Ze had gedacht dat het een beetje raar overkwam als ze hem zo impulsief om de hals vloog, maar blijkbaar vond hij het niet erg. Haar mondhoeken krulden bij die gedachte speels omhoog: dat betekende dat het voor herhaling vatbaar was. Ze keek hem aan met een vrolijke twinkeling in haar ogen, en lachte.
“En ik ben blij dat ik een écht leuke date heb, en niet weer zo’n hersenloze sportjunk” zei ze, waarna er een speelse glimlach verscheen. “Tenzij je me toevallig nog wat te vertellen hebt?” vroeg ze vervolgens lachend. Hoewel het maar al te bekende onderwerp ‘sport’ nog niet in hun gesprek gevallen was, had Sarah geen idee wat ze wat dat betreft van Justin kon verwachten. Hij was vrij breed, en als hij haar zou vertellen dat hij football speelde zou ze dat zó geloven. Toch paste hij echter niet compleet in het plaatje dat ze van footballers had, aangezien die jongens vaak zo ‘hersenloos’ overkwamen -zoals Sarah het noemde. Je kon er amper een goed gesprek mee voeren, en áls je al eens met ze aan de praat raakte ging het alleen maar over sport, sport en nog eens sport. Haar gesprek met Justin verliep daarentegen soepel en er was nog geen één woord over sport gesproken: tenminste, totdat Sarah zelf het onderwerp aansneed.
Plotseling voelde ze hoe hij voorzichtig haar hand pakte, waarop ze haar hand om de zijne sloot. Zijn aanraking zorgde er eigenlijk voor dat ze meer wilde, hem opnieuw wilde knuffelen… Ze keek glimlachend haar hem op, en knikte als antwoord op zijn vraag. De zonsondergang die tijdens het gesprek eigenlijk constant aanwezig was geweest, had niet langer haar aandacht: die was bij de gedachte aan hun twee alleen, hier en nu, terwijl ze zwijgend de pier afliepen.

Justin aarzelde even. 'Uh... Zoveel hersens heb ik nou ook weer niet.' gaf hij schaapachtig toe en hij hield zijn blik op de grond voor hen gericht terwijl hij sprak. Aangezien hij van voetbal af was gegaan en hij nu zijn vrije tijd, die hij over had omdat hij niet meer voetbalde, aan fitness deed praatte hij maar niet over het sportjunk gedeelte. Hij was nooit een echte sportliefhebber geweest, maar als zijn vrienden erbij waren kon hij wel urenlang met ingehouden adem naar de tv staren om zo de wedstrijd die op tv was te volgen. Ja, hij vond zichzelf een sportjunk maar dat ging hij Sarah pas vertellen als ze het hem nog een keer vroeg. Hij wilde namelijk niet dat Sarah hem als een hersenloze gozer zag die ook nog eens een sportjunkie was. Kort zuchtte hij. Hij kende dit meisje amper, waar hij graag verandering in wilde brengen, en hij vroeg zich nu al af wat ze van hem dacht. Hij schudde even onmerkbaar zijn hoofd en keek toen even naar Sarah. Om weer verdoofd te worden door haar mooie ogen zodat hij aan niets anders meer dacht dan aan haar en hoe ze eruit zou gaan zien op het schoolbal...
'Van welke kleur houd je?' vroeg Justin plotseling aan het meisje naast hem en hij schonk haar een scheve glimlach. Hij wilde haar iets geven, als dankbaarheid dat ze met hem mee wilde gaan naar het schoolbal en omdat hij haar aardig vond. Maar hij wilde iets geven met kleur, een mooie kleur. Een kleur die Sarah mooi zou vinden.
'Sport jij?' vroeg hij daarna aan Sarah, hij moest toch iets doen om meer over haar te weten te komen? Hij dacht niet dat Sarah een cheerleader was maar ze moest toch wel iets doen om zo'n figuur te behouden? Althans, dat was bij hem wel zo. Onwillekeurig keek Justin even naar de zon die nu bijna ondergegaan was. Slechts een klein deel van de zon stond nog heel laag aan de horizon en straalde nog even de laatste maar toch nog warme zonnestralen van die dag uit. Het was een perfecte afsluiting van de dag, vooral omdat hij, Justin, het einde van de dag met Sarah kon bekijken. Hij had alleen niet echt het idee dat Sarah nog aandacht voor de zon had.
Het voelde fijn hoe die hand van Sarah nog steeds in de zijne zat. Het maakte een vreemd gevoel in hem, het voelde fijn, nieuw maar toch vertrouwd. Zijn mondhoeken krulden weer omhoog in een glimlach vol van blijdschap. Vandaag had eigenlijk niet beter kunnen gaan, het was een zeer geslaagde dag. Hopelijk zou het gala ook zo zijn. Hij was zich er vaag bewust van dat hij zich minder zorgen om het gala begon te maken nu hij steeds iets langer met zijn toekomstige date was. Het was raar, vooral raar voor hem aangezien hij niet kon dansen en nog geen geschikte outfit voor het feest had...

[Inspiratie begint op te raken ]

Sarah grijnsde, en gaf Justin plagerig een por in zijn zij.
"Je komt in iedergeval een stúk slimmer over" complimenteerde ze hem vrolijk, niks van zijn uitspraak over weinig-hersens gelovend. Ze vond het schattig dat hij zo terughoudend was, en hoe hij bijna verlegen naar de grond staarde toen hij sprak. Er waren niet veel jongens die eerlijk of zelfs terughoudend waren; de meesten schepten rijkelijk op, en vertelden hun verhalen niet alleen in álle geuren en kleuren, maar ook drie keer zo overdreven. Het gaf Justin iets dat hij zich niet aan dat complete vooroordeel-plaatje hield, waardoor Sarah hem alleen maar interessanter vond worden.
Toen ze hem vroeg van welke kleur ze hield fronste ze even haar wenkbrauwen, waardoor een kleine denkrimpel in haar voorhoofd verscheen. Sarah maakte de meest simpele vragen vaak moeilijker dan ze waren. Het duurde dan ook even voor ze antwoord gaf, een klein glimlachje rond haar mond.
"Nou, dat ligt eraan waarvoor" begon ze lacherig. Ze had het idee dat Justin deze vraag niet zómaar stelde, en hoewel ze vreselijk nieuwsgierig was ingesteld was ze niet van plan erover door te vragen. "Maar in het algemeen vind ik de kleuren rood of lichtblauw erg mooi" vervolgde ze daarna, hem met een vrolijke blik in haar ogen aankijkend. En nu ze het zo over kleuren had: ze moest ook nog een jurk zien te vinden! Voor een kort moment sloeg de schrik haar om het hart, maar ze wist zich al snel te herstellen: ten eerste was het de aanwezigheid van Justin die haar op een of andere manier geruststelde, en aan de andere kant had Santa Monica Place genoeg aanbod wat jurken betrof. Ze zou morgenmiddag uit school gewoon even langs moeten gaan, dan zou het helemaal goedkomen.
"Ik ga elke ochtend hardlopen, en ga een of twee keer in de week langs bij de sportschool" beantwoordde ze vervolgens zijn vraag over sport. Ze zweeg voor een kort moment, kijkende naar hun handen. Het voelde goed om zo met hem te lopen, en wat dat betrof zou ze willen dat deze avond nooit voorbij zou gaan, en dat de pier nóg langer zou zijn dan hij al was. Helaas zou dat ook betekenen dat het wel érg lang zou duren voor het gala zou aanbreken; en dat wou ze ook niet missen.
"En jij? Doe je aan sport, zit je in het schoolteam..?" vroeg ze vervolgens glimlachend. Ze had haar ogen weer op de zijne gericht, benieuwd naar wat zijn antwoord daarop zou zijn. Als hij daadwerkelijk in het schoolteam zat, zou Sarah erover nadenken spontaan cheerleader te worden. Ze was toch al van plan íéts te gaan doen, maar had nog geen idee wat: basketbal was in iedergeval niks voor haar, en stiekem leek ijshockey haar wel grappig. Als kind had ze het altijd al geweldig gevonden te schaatsen, al had ze geen idee hoe het was dat te doen met een stick in je hand.
Voor een kort moment liet ze haar aandacht afleiden door de ondergaande zon, die op dit moment bijna compleet de zee in was gezakt. Het felle, oranje schijnsel was echter nog wel goed te zien, en verlichtte hun gestaltes.
"In welke klas zit je trouwens?". De vraag was zomaar in Sarah's hoofd opgedoken, en de manier waarop ze het vroeg was dan ook spontaan. Ze verwachtte dat hij een klas hoger zat, aangezien ze hem nog niet in de lessen had gezien, maar hóopte stiekem dat er een kans was dat hij bij haar in de klas kon komen. In dat geval zou hij wellicht in 11B zitten, hoewel ze daar niet op rekende. Hij was groter, en zag er vooral ouder uit dan de jongens uit haar klas die veelal kinderachtig overkwamen.


[ Whoops, sorry daarvoor.. Ik zal proberen wat interessanter te zijn xD
Ik ben er morgen alleen de hele dag niet, misschien 's avonds... Hoop dat ik vanavond nog even online kan komen! )