Een zonsondergang meemaken

Joël zat op een van de kliffen aan het strand en staarde voorzich uit. Het was al een tijdje geleden dat hij Alice gezien had en nog steeds zat hij dagelijks met zin gedachten bij haar. Rustig sloot hij zijn ogen en voelde de wind langs zijn gezicht heen gaan en even zijn haren meevoeren. De liefde tussen hen was na al die tijd nog steeds niet gedoofd, en daar was hij eigenlijk wel gelukkig over. Wetend dat die liefde toch zolang stand had kunnen houden. Uiteindelijk opende hij zijn ogen weer en keek naar het water dat wild tegen de rotsen sloeg. Hij kon het gedaver zelfs voelen over de gehele rots. Ergens had het wel iets speciaals, zo zag je de pracht van de natuur allesins nog. Hier kon je gewoon even de dagelijkse rotzooi van de stad ontlopen, en zo heel soms was dat bij iedereen wel eens nodig, toch? Even dacht hij eraan om Alice een berichtje te sturen maar hij was haar nummer vergeten te vragen vorige keer. Joël kwam overeind en legde zijn ellebogen op zijn knieën. Hoe kon hij haar nu laten weten dat hij er wel voor haar kon zijn, dat hij haar wel kon beschermen voor alles wat er ook maar kon gebeuren? Dat hij ook zichzelf kon beschermen? Wilde ze het niet onder ogen zien, of was er werkelijk geen kans dat het zou lukken voor hem? Nooit zou hij het weten. Omdat zij niets vertelde want dan zou hij er te veel van weten en ging wat er ook achter haar zat achter hem aan. Nooit had hij gedacht over een ontmoeting met haar nadat ze was vertrokken, maar de ontmoeting was er toch. Alleen gebeurde die niet echt zoals hij zich op die moment had voorgesteld. Maar ja daar kon hij nu niets meer aan veranderen. Kort viste hij zijn mobiel uit zijn zak en keek even naar het uur. Het was inmiddels al zeven uur in de avond, zometeen zou de zon ondergaan. En dan zat hij hier alleen. Voor andere zou het misschien zielig overkomen, maar hij zat hier goed. Al wenste hij stiekem toch dat Alice of beter gezegd Stefanie hier nu naast hem zou zitten. Maar dat was waarschijnlijk iets te veel gevraagd. Zijn oog viel op een blinkend ding dat naast hem lag, kalm raapte hij het op en keek naar de steen. Deze had een zwarte kleur, en die glanse blijkbaar in het licht van de zon. Best wel stoer eigenlijk.

[Joël en Stefanie]

Langzaam liep Alice over het strand, uit de oortjes van haar Ipod klonk zachte muziek. Toch kon ze het geluid van de zee nog horen, een vertrouwd geluid. Een zucht verliet haar keel, ze veegde enkele plukken haar die de wind in haar gezicht had geblazen weg. Haar ogen dwaalde af naar de zee, voor een kort moment hield ze halt. Keek naar de golven, die met enige regelmaat kapot sloegen op het strand. Vroeger had het kijken naar de zee een kalmerende werking op haar gehad, dan slaagde ze er altijd in haar gedachte's op orde te krijgen. Nu lukte dat niet meer. Telkens weer gingen haar gedachten naar Joël, aan de ene kant wou ze hem graag zien, heel graag zelfs. Maar ze was bang voor de gevolgen. Ze beet even op haar lip. Dacht aan de droom die ze die nacht had gehad, het was zo angstaanjagend echt geweest. Zo echt dat ze toen ze ontwaakte er niet eens zeker van was geweest dat het een droom was geweest. Tranen hadden over haar wangen gelopen, om Layla niet wakker te maken was ze naar het flat roof gegaan. Daar had ze een paar uur voor zich uit zitten staren, in de hoop dat de beelden van de droom zouden verdwijnen. Steeds weer had ze herhaald dat het maar een droom was. Voor een moment sloot ze haar ogen, schudde haar hoofd. Zou ze Joël nog een keer tegen komen? Het was al een tijdje geleden dat ze elkaar weer hadden ontmoet, maar het was niks vergeleken met die twee jaar dat ze elkaar niet hadden gezien. Ze slikte moeizaam, opende haar ogen weer. Keek voor een moment naar de lucht, waarschijnlijk zou het niet lang duren voor de zon onderging. Langzaam begon ze weer te lopen, in de richting van de kliffen. Tot haar verbazing zag ze er iemand zitten, ze overwoog hier te blijven staan. Maar besloot uiteindelijk dat een beetje gezelschap geen kwaad kon. Misschien dat ze voor een moment haar gedachten dan van Joël af kon houden. Pas toen ze dichterbij kwam herkende ze hem, haar hart sloeg een slag over. Verstijfd bleef ze staan, aarzelde. Moest ze nou weg gaan? Nee, dat kon ze niet. Als ze uit zou kijken met wat ze zij en wat ze deed mocht ze best met hem praten. Langzaam liep ze op hem af. Ging naast hem zitten, keek hem een moment aan. "Hé." zei ze zacht, een wat onzekere glimlach speelde op haar lippen.

Joël keek voor zich uit en zuchtte even, waarom zat hij hier eigenlijk nog? Zacht voelde hij een druppel langs zijn wang heen lopen, blijkbaar kwam het water van de golven zo hard tegen de klif aan dat er een deel naar boven was gesprongen. Daarvan had een druppel hem nu getroffen hoewel er vandaag nog wel meerdere zouden vallen. Al werd dat te zien of hij hier nog lang zou blijven zitten. Misschien was het beter dat hij gewoon vertrok, er zou toch niemand komen opdagen dus. Maar uitendelijk was er wel iemand, kort wreef hij door zijn ogen en keek daarna weer naar Alice die naast hem was komen zitten. ‘Wensen komen dus blijkbaar wel uit.’ Fluisterde hij zachtjes. Met een glimlach keek hij haar aan en besloot toch maar te blijven zitten. Alice was er weer, en dat deed hem goed. ‘Heey,’ Zei hij zachtjes tegen haar wou haar een kus op de lippen drukken maar deed het niet. Natuurlijk herinnerde hij zich wat ze had gezegd, dat hij haar moest vergeten maar dat ging hem toch niet lukken. Kort gleed zijn blik over haar lichaam om toch maar iets op te merken wat niet klopte. Maar dat was er dus niet. Waar hij heel blij was om eigenlijk. ‘Hoe gaat het nu met je?’ Vroeg hij vriendelijk aan haar en keek weer naar het water. Deze plaats bracht altijd rust in zijn hoofd, en die kon hij de laatste tijd wel gaan gebruiken. Kort schoot een liedje in zijn hoofd en fronste even. Oke, dat nu juist dit liedje in hem moest opschieten was raar. Love the way you lie was nu niet echt een passend liedje met hoe hij zich voelde. Maar daar kon hij niet aandoen. Heel voorzichtig legde hij zijn arm om haar heen en keek haar met een kleine glimlach aan. Sinds kort wist hij wie zijn kamergenote was, echt blij was hij er niet mee. De jongen had liever een kamer voor zichzelf. Dat was voor hem wat rustiger, plus dan kon hij ook beter werken aan zijn tekeningen waar hij na al die jaren nog steeds mee bezig was. Tekenen was altijd al een passie van hem geweest buiten het basketballen dan.

Alice realiseerde zich dat ze de oortjes van haar Ipod nog altijd in had, viste het apparaatje snel uit haar broekzak en schakelde het uit. Waarna ze de oortjes er om heen wikkelde, haar blik had ze voor een moment op de zee gericht. Had ze er wel goed aan gedaan, om naar hem toe te lopen. Ze had hem tenslotte gezegd dat hij haar moest vergeten, en dit zou niet helpen. Dit zou haar ook niet helpen hem te vergeten. ‘Wensen komen dus blijkbaar wel uit.’ hoorde ze Joël zachtjes fluisteren, wat had hij gewenst? Dat zij zou komen? Of was het iets anders? Ze schudde onmerkbaar haar hoofd, stopte haar Ipod in haar broekzak. ‘Heey,’ zei Joël, ze keek hem aan. Zag dat hij naar haar glimlachte, glimlachte onwillekeurig terug. Waarna ze haar ogen voor een moment over zijn lichaam liet glijden, denkend aan de droom die haar die nacht ruw uit haar slaap had doen ontwaken. Maar kon zichzelf er nogmaals van overtuigen dat het slechts een droom was, anders had hij nu niet naast haar gezeten. ‘Hoe gaat het nu met je?’ vroeg hij, ze haalde haar schouders op. "Wel goed." zei ze. Het klopte wel, het ging niet echt slecht met haar. Maar goed kon ze het ook niet noemen, haar familie en dan vooral Lorenzo spookte regelmatig door haar hoofd. S'nachts zag ze vaak voor zich hoe Lorenzo in elkaar was gezakt, en vannacht had ze ook Joël in elkaar zien zakken. En ook Joël zelf spookte voor door haar gedachten, ergens was ze blij dat hij hier was, meer dan blij zelfs. Vooral omdat ze nog steeds het zelfde voor elkaar voelde. Maar het kon niet, het mocht gewoon niet. "Met jou?" vroeg ze, keek hem een moment vragend aan.
Joël legde zijn arm voorzichtig om haar heen, keek haar aan met een voorzichtig glimlachje op zijn lippen. Voor een moment overwoog ze zijn arm weg te duwen, al wist ze van zichzelf dat ze dat niet zou kunnen. Legde na een korte aarzeling haar hoofd tegen zijn schouder, sloot voor een moment haar ogen. Niet wetend of ze hier nou goed aan deed. Toch had ze het idee dat ze zichzelf beter in de hand had dan de vorige keer. Ze opende haar ogen, staarde zwijgend naar de golven die kapot sloegen tegen de kliffen. Zo nu en dan troffen enkele druppels hen. "Waarom ben je hier heen gekomen?" vroeg ze naar een korte aarzeling, haalde haar hoofd van Joël's schouder zodat ze hem aan kon kijken. Ze wist dat als zij vragen stelde, hij dat waarschijnlijk ook zou gaan doen. Maar ze kon de vraag niet langer voor zich houden.

Joël glimlachte om het feit dat ze zijn arm niet wegduwde. Dat was voor hem al een hele opluchting eigenlijk. Al gauw hoorde hij dat het best r wel goed ging met haar, en daar was hij ook blij om. Ergens hoopte hij wel dat ze inmiddels al van gedachte was veranderd over dat betrekken van hem erbij. Maar hij wist dat ze nooit van gedachten zou veranderen, daarvoor was zij te koppig, en hij was te koppig om haar zomaar te laten schieten. ‘Mooi om te horen.’ Zei hij zachtjes tegen haar en dacht na over hoe het nu eigenlijk met hem ging. Goed kon hij niet zeggen, of hij moest liegen. Maar dat merkte ze meteen als hij loog, had iets met zijn gedrag of uiterlijk of zo te maken. Zij was de enigste die het echter altijd opviel als hij loog, nog nooit had een ander dit bij hem opgemerkt. ‘Om eerlijk te zijn weet ik het niet echt. Als ik het over het algemeen zou bekijken gaat het goed met mij. Als ik dan dieper begin na te denken raak ik steeds verstrikt in mijn gedachten. Dus ik denk dat ik ergens tussen goed en slecht in bengel op dit moment.’ Sprak hij bloedeerlijk tegen haar. Zijn blik had hij inmiddels op zijn sneakers gericht, waarom hij daar nu net naar keek wist hij niet maar ja. Kort keek hij naar de lucht, de zon was al langzaam aan het zakken, daardoor kleurde de lucht in verschillende kleuren, rood, roze, paars, oranje, hier en daar wat geel. Prachtig om te zien welliswaar. Voor een moment streek hij over haar schouder toen ze haar hoofd op de zijne plaatste en sloot even zijn ogen. Alweer luidde er een vraag waardoor hij even naar haar keek. ‘Ik moest even alles op een rijtje komen zetten, en dat lukt me hier het beste.’ Dat was de waarheid. Misschien was er ooit een kans in een verre toekomst om gewoon bij haar te kunnen zijn zonder dat ze bang was om hem te verliezen. Hoewel hij echter niet wist wanneer dat zou gaan gebeuren, maar dat werd voor hem wachten. Dat had hij voor haar wel over, desnoods wachtte hij zijn hele leven lang. Maar nooit zou hij met een ander gaan, niet zolang zijn hart bij haar lag. Desnoods bleef hij maar alleen, maar hij zou het niet over zijn hart krijgen wat met een ander te beginnen zonder echter gevoelens voor dat meisje te krijgen. Zo iemand was hij niet en zou hij ook niet worden. ‘Waarom ben jij dan gekomen naar het strand?’ Veel vragen zou hij niet gaan stellen, die had hij al gesteld. Nu wou hij het gewoon leuk hebben, en voor hem betekende dat gewoon bij Alice zijn. Dat was het gene wat hij ook nodig had om gelukkig te zijn. Ergens zag hij haar als zijn persoonlijke drug, misschien was dat egoïstisch maar ja, bij haar alleen voelde hij zich echt op zijn gemak.

‘Mooi om te horen.’ zei Joël, ze glimlachte even naar hem. Om haar ogen vervolgens weer op de zee te richten. Alles was zo verwarrend, zo tegenstrijdig. Aan de ene kant was ze blij dat ze nu naast Joël zat, zijn arm om haar schouders rustte. Het voelde zo vertrouwd, zo goed. Maar in haar hoofd hoorde ze telkens weer dat stemmetje dat haar zei dat ze hem niet in mocht laten. ‘Om eerlijk te zijn weet ik het niet echt. Als ik het over het algemeen zou bekijken gaat het goed met mij. Als ik dan dieper begin na te denken raak ik steeds verstrikt in mijn gedachten. Dus ik denk dat ik ergens tussen goed en slecht in bengel op dit moment.’ zei Joël, ze richtte haar ogen weer op hem. Hij loog niet, hij zou niet liegen. Niet tegen haar. Simpelweg omdat zij het toch wel zou merken, waaraan wist ze niet precies. Ze zag het gewoon, als hij loog. Het vreemde was, dat zij ook echt de enige was die dat kon. Hij had het vroeger ook vaak in de gaten gehad als zij loog, al had ze dit niet vaak gedaan. Maar ze twijfelde er aan of hij het nu nog zou merken, het liegen was onderhand bijna een tweede natuur geworden. Iedereen geloofde haar als ze zich voorstelde als Stefanie, niemand twijfelde er aan dat ze echt zo heten. Haar hele leven loog ze bij elkaar, en niemand die vermoedde dat het verzonnen was. Maar zou dat ook voor Joël gelden, zou hij het ook niet merken als zij tegen hem loog? Joël keek haar niet aan, hij staarde naar zijn sneakers. Kwam het door haar dat hij steeds verstrik raakte in zijn gedachte's of was er meer aan de hand? Op het moment dat zij haar hoofd tegen zijn schouder plaatste, streek hij zacht over haar schouder. Voor een kort moment sloot ze haar ogen. Waarom was alles niet gewoon, zoals het hoorde. Dan hoefde ze hem tenminste niet op een afstand te houden, iets waar ze toch niet in slaagde. Eigenlijk mocht ze dit niet eens toe laten, die arm om haar schouder. Maar het voelde zo goed, het voelde zo fijn om hem weer zo dicht bij zich te hebben. ‘Ik moest even alles op een rijtje komen zetten, en dat lukt me hier het beste.’ zei hij, ze knikte langzaam. Waarna ze haar hoofd dat ze voor een moment had opgeheven weer tegen zij schouder plaatste. Zwijgend staarde ze naar de lucht, de zon begon langzaam in de zee te zakken. Kleurde de lucht. Het zag er prachtig uit. ‘Waarom ben jij dan gekomen naar het strand?’ vroeg hij. "Om dezelfde reden als jij, mijn gedachte's op een rijtje zetten. En omdat ik hoopte dat de zee me tot rust zou krijgen." zei ze eerlijk. Haar blik nog altijd op de lucht gericht. Zou Joël al van gedachten zijn veranderd, zou hij accepteren dat ze niet wou dat hij haar hielp? Waarschijnlijk niet. Zo was hij niet, hij was koppig net als zij dat was.

Joël glimlachtte even zwak, zijn blik weer op de hemel gericht. Niet echt meer wetend wat te zeggen. Zijn woorden waren op gebruikt. Allesins zijn vragen. Want hij wilde haar nog zoveel zeggen hoe alles was geweest zonder haar. Maar ergens wist hij gewoon dat ze het misschien niet wou weten, dat het voor haar dan nog moeilijker was om echter afstand te doen van hem. Waarom kon het nu niet allemaal bij het oude gebleven zijn? Nu maakte zijn leven niet echt veel uit, omdat hij zonder haar moest leren leven wat hij echter niet kon. Even draaide hij zijn hoofd naar haar maar slikte zijn woorden weer in. Bang om haar weer van streek te maken, om zichzelf weer in die diepe put te gooien. Daar had hij geen zin meer in, hij kon toch niet door gaan ongelukkig? Dat had hij al twee jaar lang moeten doen hoewel hij troost vond bij zijn sport en bij het tekenen, maar zij stak nog steeds elke dag in zijn hoofd. ‘Stefanie, ik weet dat je wil dat ik je vergeet. Maar het zal me nooit gaan lukken dat weet je even goed als mij. Daarvoor ben ik veel te koppig, dus misschien is er wel een manier om elkaar gewoon te zien, ookal is dat misschien moeilijk. Maar ik zie niet echt een andere weg. Sorry, dit moest ik je even zeggen.’ Sprak hij zachtjes tegen haar. Als ze hem nu gewoon zou toelaten om haar te helpen dan zou hij al gelukkig zijn. Maar nooit van haar leven zou ze hem toelaten om haar te helpen als ze hem er mee kon verliezen. Eigenlijk waren hij en Alice een bende koppigaards bij elkaar. Dat zou echter nooit tussen hen veranderen, misschien was dat wel het gene wat hun echter goed bij elkaar zou houden, iets wat hun band versterkte. Ja, dat moest het vast en zeker zijn. Zachtjes streek hij langs haar schouder en sloot even zijn ogen. De beelden van hem, Lorenzo, en Alice in Marseille schoten bijna elke dag door zijn hoofd. Gelukkige beelden, iets triestere, maar het waren allemaal mooie herinneringen aan haar en haar familie. Kalm opende hij zijn ogen en streek even met zijn hand zijn haar uit zijn ogen en voelde weer enkele druppels langs op zijn gezicht terecht komen. Als je hier lang genoeg zou zitten was je vast zeik nat.

Een stilte was tussen hen gevallen, maar Alice deed niet de moeite hem te verbreken. Ze vond het wel goed zo, gewoon tegen hem aan zitten haar hoofd rustende tegen zijn schouder. Nu kon ze zich inhouden, nu zou ze zichzelf onder controle kunnen houden. Ze was niet van plan, weer tegenover hem in tranen uit te barsten. Dat zou het voor hem enkel moeilijker, maken te accepteren dat ze zijn hulp niet wou. Vergeten zou hij haar niet, net als zij hem niet zou vergeten. Dat was gewoon een onmogelijke opgaven. Een zucht verliet haar keel, ze staarde naar de lucht. Die er sprookjesachtig uit zag. Het was vreemd dat je pas besefte hoe perfect je leven was als alles in eens mis liep. Vroeger had ze enkel kleine problemen gehad, problemen die niks voorstelde. Niet als ze het vergeleek met waarin ze nu verzeild was geraakt. Misschien dat ze vroeger ook wel geluk had gehad, haar familie was gewoon perfect. Natuurlijk hadden haar ouders ook hun mindere kanten, maar haar band met hun was altijd goed geweest. Evenals Lorenzo het goed met hun ouders, en met haar had kunnen vinden. In hun huis, waren ruzie's maar weinig voor gekomen. Voor een moment sloot ze haar ogen, luisterde naar de geluiden die de zee met zich mee bracht.
‘Stefanie, ik weet dat je wil dat ik je vergeet. Maar het zal me nooit gaan lukken dat weet je even goed als mij. Daarvoor ben ik veel te koppig, dus misschien is er wel een manier om elkaar gewoon te zien, ookal is dat misschien moeilijk. Maar ik zie niet echt een andere weg. Sorry, dit moest ik je even zeggen.’ zei Joël, verbrak met die woorden de stilte. Een moment dacht ze na, liet zijn woorden bezinken. "Ik weet dat je me niet kan vergeten, ik kan jou ook niet vergeten. Maar de vraag is of wel elkaar wel kunnen blijven zien, over een paar maanden moet ik waarschijnlijk al weer weg. Wie zegt dat ik mijn ouders en Lorenzo niet achterna ga? En word het voor jouw niet alleen maar moeilijker om mij niet te helpen, als we elkaar blijven zien?" zei ze zacht, voelde dat hij met haar hand over haar schouder treek. Ze hief haar hoofd, keek hem voor een moment zwijgend aan. Niet wetend of ze er nog wat aan toe moest voegen, ze beet zacht op haar lip. Waarom kon het niet gewoon zijn als vroeger, zo zorgeloos. Ze wou dat ze gewoon naast hem kon zitten, zonder er bij stil te moeten staan dat als ze hem te ver in liet hij ook gevaar liep. Steeds weer moest ze een zekere afstand bewaren, iets waar ze tot nu toe nog niet echt in geslaagd was. "Joël, wat is er gebeurd nadat wij waren verdwenen?" vroeg ze aarzelend, sloeg haar ogen neer. Was het niet oneerlijk hem vragen te stellen, terwijl ze zelf nauwelijks iets vertelde? Maar de vraag, viel haar nu al tijden lastig. En ze kon hem gewoon niet langer voor zich houden.

Dat was inderdaad een van de grootste vragen die er was. Kort beet hij op zijn onderlip en staarde voor zich uit. Wat moest hij nu zeggen, dat hij ermee in vrede zou gaan dat hij haar ooit moest verlaten? Dat zij misschien zou sterven? Joël keek haar weer aan en zuchtte even. ‘Stefanie, ik kan je soms helpen, niet dat ik er al te diep zou in komen. Als je gewoon weg gaat kan ik dat begrijpen, ik heb het ook begrepen toen je voor het eerst weg ging. Maar als je echter de wereld zou verlaten zou ik mezelf vermoorden. Misschien word het moeilijker voor mij om me niet te moeien. Maar ik zal me dan maar sterk moeten houden om het niet te doen.’ Sprak hij kalm tegen haar. De jongen moest echter veel moeite doen om zijn armen niet weer om haar heen te slaan en gewoon haar tegen zich aan te trekken en nooit meer te lossen. Al gauw luidde de vraag van wat er nog gebeurt was toen ze waren vertrokken. ‘Wel, ik richtte me helemaal op basketbal en op mijn tekenen. Had zowat elke avond als ik thuis kwam ruzie met men zus, al was ik dat wel gewoon. Dan waren er zelfs dagen dat ik niet maar thuis kwam om alles even te ontlopen, en nu ja. Nu heb ik gewoon ruzie met de familie omdat ik te koppig ben om iets te laten weten van me. Ik ben in ruzie met hen vertrokken naar het vliegveld.’ Zei hij tegen haar en haalde zijn schouders op. Tja, nooit had hij echt een goeie band gehad met zijn ouders. Die gaven zijn zus alleen maar alle aandacht, dat was dus ook de reden voor hun vertrek dat hij zo vaak bij hen zat. Veranderen zou hij het niet. Dan moesten ze maar zelf naar hun zoon toekomen. Joël had er genoeg van om achter hen aan te lopen als gewoon een vijfde wiel, als hij dan toch niets betekende voor hen was hij beter af zonder hen. Voor hem ging zonder familie leven echt gemakkelijk, later zou hij waarschijnlijk probasketbal gaan spelen of iets met grafisch design. Dan verdiende hij zijn eigen geld en kon hij gaan en staan waar hij wou. En misschien als ze dan nog hier bij hem was, dan konden ze gaan samenwonen ofzo. Een perfecte toekomst lag voor hem open, maar die kon in een klap al weer op houden bij een verlies van haar of van iets anders.

‘Stefanie, ik kan je soms helpen, niet dat ik er al te diep zou in komen. Als je gewoon weg gaat kan ik dat begrijpen, ik heb het ook begrepen toen je voor het eerst weg ging. Maar als je echter de wereld zou verlaten zou ik mezelf vermoorden. Misschien word het moeilijker voor mij om me niet te moeien. Maar ik zal me dan maar sterk moeten houden om het niet te doen.’ zei Joël, zijn woorden deden haar schrikken. Hij zou zichzelf vermoorden als zij stierf? Dat meende hij toch niet echt? Ze keek hem aan, hij keek niet terug staarde voor zich uit. Zijn stem had zo kalm geklonken terwijl hij de woorden uit sprak. Alsof hij niet besefte wat hij zei, ze beet op haar lip. "Dat meen je niet toch Joël? Dat je één einde aan je leven maakt als ik mijn familie achterna ga." zei ze, haar stem trilde. Angst was te lezen in haar ogen, maar ze nam niet de moeite het te verbergen. "Beloof me dat je dat niet doet." zei ze, haar stem had iets smekend. Niet dat het haar iets kon schelen. Hoe kwam hij in hemelsnaam op dat idee? "Ik weet niet of dat kan, mij soms helpen. Ik denk dat je er dan automatisch te diep in verstrik raakt, ik had er niet eens wat mee te maken. Maar het feit dat mijn vader.." Alice viel stiel, besefte dat ze veel te veel zei. Hem veel's te veel vertelde.
‘Wel, ik richtte me helemaal op basketbal en op mijn tekenen. Had zowat elke avond als ik thuis kwam ruzie met men zus, al was ik dat wel gewoon. Dan waren er zelfs dagen dat ik niet maar thuis kwam om alles even te ontlopen, en nu ja. Nu heb ik gewoon ruzie met de familie omdat ik te koppig ben om iets te laten weten van me. Ik ben in ruzie met hen vertrokken naar het vliegveld.’ vertelde Joël, het was dus niet beter gegaan naar hun vertrek. Ergens had ze dat ook niet verwacht, het klikte gewoon niet goed tussen Joël en zijn ouders. Zijn relatie met zijn familie was heel anders, dan de hare was geweest. Maar waar zou hij heen gegaan als hij niet naar huis ging, eerder was hij wel eens naar hen gekomen. Maar nu waren zij er niet meer. Een zucht verliet haar keel, ze richtte haar blik op de zee. Hoe zou het verder gaan? Wat als ze haar niet zouden vinden? Wat als de politie er toch in slaagde de hele bende op te rollen? Al betwijfelde ze het beide ten zeerste. Ze had zich geleerd geen hoop meer te koesteren, omdat het meestal toch onterecht was. Maar als het dit keer nou wel goed kwam, dan had ze misschien wel een toekomst, eentje met Joël. Ze schudde haar hoofd, zette die gedachten van zich af. Ze mocht niet zo denken, dat zou enkel teleurstelling en verdriet geven. "Weten ze dat je hier bent?" vroeg ze aarzelend, keek hem aan. Zou hij werkelijk alle banden met zijn familie hebben doorgesneden? Ze richtte haar blik weer op hem, automatisch kwamen zijn eerdere woorden terug. 'Maar als je echter de wereld zou verlaten zou ik mezelf vermoorden.' Dat kon hij toch niet menen? Zelf had ze wel eens overwogen een einde te maken aan haar leven, want was het nu allemaal nog waard? Ze was iedereen verloren die haar ooit dierbaar was. Ja nu, nu had ze Joël weer. Maar voor hoelang? Daarvoor was ze bijna een halfjaar alleen geweest, de gedachten was regelmatig door haar hoofd gegaan. Maar ze had er niet aan toe gegeven.

Joël staarde nog steeds voor zich uit en sloot zijn ogen even. Als zij zou sterven dan zou hij haar volgen, het klonk misschien extreem. Maar buiten haar was er niemand meer om wie hij echt gaf. Hij had zich afgesloten van alles en iedereen die niet in zijn leefwereld behoorde. Misschien een slechte keuze maar dan nog, het kon hem al helemaal geen moer schelen. Zijn familie had zijn reis hierheen betaalt en dat was alles wat ze echter nog hadden gedaan voor hem. Hij was dood voor hen, en zijn familie was dood voor hem. Waarom verliep alles toch zo moeilijk? Hij had er niet om gevraagd dat zijn ouders hem lieten vallen voor zijn stomme zuster. Voor even verscheen er woede in zijn ogen, woede die naar zijn ouders was gericht. Al gauw hoorde hij haar wat zeggen over haar vader, maar ze maakte haar zin niet af. Toen hij uiteindelijk wat bedaard was en hij zich weer iets normaler voelde keek hij haar aan en zuchtte even. Hij wou haar niet kwijt, zij wou hem niet kwijt. Voorzichtig liet hij zijn arm van haar schouder zakken en nam vervolgens haar hand vast en streek over haar hand met zijn duim. ‘Ze weten het, ze hebben mijn reis hierheen betaald en dan hoorde ik niets meer van hen en zij niets meer van mij. Mijn reis hierheen was het laatste wat mijn ouders ooit hebben gedaan voor me.’ Sprak hij zacht. Nadenkend over haar woorden. Zou hij het echt doen? Ja, waarom niet eigenlijk hij had niets meer te verliezen buiten haar nog. De jongen mocht er niet aandenken, wat als het nu echt gebeurde? Hij zou er kapot van zijn, en in een vlaag van woede zou hij zichzelf op de een of andere manier zichzelf vermoorden. ‘Waarom zou ik het niet doen Stefanie? In godsnaam, het enigste wat me nog hier houd op deze aardbol dat ben jij. Jou verliezen, is alles verliezen voor mij. Er is niemand meer in mijn leven buiten jij. Ik maak niet zo snel vrienden hier, omdat ik het niet meer kan. Ik ben compleet afgezonderd van alles en iedereen hier op school.’ Mompelde hij slechts. Het enigste waarom hij nu gaf was haar, het was misschien raar maar hij kon haar niet meer verliezen. Allesins niet op de manier die hij voor ogen had. Toen schoten de woorden van haar weer door zijn hoofd. Was haar vader van dit alles de schuld? Was zij daardoor hier bij betrokken? ‘Komt het door je vader dat je nu hier in verwikkeld zit?’ Vroeg hij voorzichtig. De jongen besefte niet op tijd dat zijn vraag er toe zou leiden dat hij zelf problemen kreeg. ‘Sorry, ik had die vraag niet moeten stellen.’

Alice had haar ogen weer op de zee gericht, Joël woorden spookte door haar hoofd. Leken haar geen seconden met rust te kunnen laten. Het maakte haar bang, het idee dat hij zijn leven zou beëindigen als zij stierf. Ze beet op haar lip, wist niet wat ze moest zeggen. Zou hij echt zijn leven op geven voor haar? Voor een moment keek ze hem aan, zag woede vonkelen in zijn ogen. Onderzoekend keek ze hem aan, waar dacht hij aan. Wat zorgde ervoor die woede? "Wat is er?" vroeg ze aarzelend, om vervolgens haar blik weer op de golven te richten. Zo nu en dan voelde ze enkel druppels neerdalen op haar huid, waarschijnlijk zou je als je hier lang bleef zitten uiteindelijk doorweekt zijn. Veel maakte het haar uit, ze zat hier wel goed. Zo dicht bij Joël. Op dit moment wou ze niks anders dan gewoon bij hem zijn, al wist ze dat ze eigenlijk beter het contact met hem kon verbreken. Maar dit was onmogelijk, zowel voor hem als voor haar. Op dat moment haalde Joël zijn arm van haar schouder, nam vervolgens haar hand in de zijne. Streek met haar duim over zijn hand, voor een kort moment sloot ze haar ogen. Het had iets kalmerend's. Vervolgens keek ze hem weer aan. ‘Ze weten het, ze hebben mijn reis hierheen betaald en dan hoorde ik niets meer van hen en zij niets meer van mij. Mijn reis hierheen was het laatste wat mijn ouders ooit hebben gedaan voor me.’ antwoorden Joël zacht op haar vraag. Zijn ouders waren zo anders dan de hare waren geweest. "Mis je ze dan niet?" vroeg ze aarzelend, keek hem aan. Er ging geen dag voorbij dat zij haar ouders niet miste, natuurlijk was haar band met haar familie ook heel anders dan de zijne. Maar dan nog. ‘Waarom zou ik het niet doen Stefanie? In godsnaam, het enigste wat me nog hier houd op deze aardbol dat ben jij. Jou verliezen, is alles verliezen voor mij. Er is niemand meer in mijn leven buiten jij. Ik maak niet zo snel vrienden hier, omdat ik het niet meer kan. Ik ben compleet afgezonderd van alles en iedereen hier op school.’ mompelde hij. "Ik wil niet dat je dat doet. Je maakt hier vast wel vrienden, je moet niet zomaar je leven op geven alleen omdat je mij verliest. Ik heb mijn leven toch ook niet opgeven toen ik niemand meer had? Toen mijn ouders, en Lorenzo gestorven waren. Ik had niet gedacht dat ik jouw ooit nog zo zien, dus ik had toch ook niemand?" zei ze, keek hem aan. Nog steeds was er een zeker soort angst in haar ogen te lezen.
‘Komt het door je vader dat je nu hier in verwikkeld zit?’ vroeg Joël voorzichtig, bedachtzaam keek ze voor zich uit. Ze voelde de neiging hem alles te vertellen, ze wou het gewoon aan iemand kwijt. De last die ze nu al zo lang droeg, was te zwaar om alleen te dragen. Maar het mocht niet, anders zou ze hem mee de diepte in slepen. ‘Sorry, ik had die vraag niet moeten stellen.’ zei hij, kennelijk had hij het zelf ook in de gaten. "Het geeft niet." zei ze zacht. "Maar ja, het komt wel een beetje door hem. Al was het niet zijn bedoeling." zei ze, die woorden zouden hem toch niet in gevaar brengen?

Joël keek naar haar en beet kort op zijn onderlip. Een zachte wind streek over zijn gehele lichaam, maar door het feit dat hij zijn jas aanhad merkte hij er amper iets van. Een vraag klonk, ze vroeg wat er was. Wist ze het dan niet? Nee, hij had het haar nooit echt allemaal verteld dat iedereen zijn zus voortrok, dat ze nooit omkeken naar hem. Hij had alleen de minst erge dingen verteld aan haar en haar familie. Om eerlijk te zijn miste hij niemand van zijn familie, buiten dan haar familie, die miste hij wel. ‘Ik was het gewoon beu dat mijn ouders mijn zus altijd op de eerste plaats zette en dat ze naar mij niet eens omkeken. Ik denk dat ze het zelf nog niet eens zouden merken als ik nooit meer moest terug keren. Mijn familie trekt altijd iedereen voor buiten mij, mij laten ze achter als iemand die voor dood was verklaard maar nog niet is. Dat ben ik gewoon beu.’ Zijn jeugd kende maar weinig echte lichtpunten, buiten haar familie zijzelf, zijn sport en zijn tekenwerk. Dat was het enigste waar hij zichzelf echt volledig op kon focussen, bij wie hij echt zichzelf kon zijn en wel opgemerkt werd. Uiteindelijk keek hij even naar de grond en ademde even diep in. Het was allemaal misgelopen in zijn leven vanaf de moment dat zij en haar familie verdwenen. Echter trefte zij hier geen schuld bij, alleen zijn ouders en alles wat er bij zijn familie hoorde. ‘Ik wou dat ik kon zeggen dat ik ze miste. Maar dan zou ik liegen, noem me nu maar harteloos of wat dan ook. Maar ze kunnen voor mijn part gewoon verdwijnen, dat ze me dan maar in de steek laten het interesseert me niet. Ik ben een dood voor hun, zij voor mij. Al had ik het anders gewenst.’ Zijn stem klonk vol overtuiging hoewel als je heel goed luisterde dan was er toch een zwakheid in te horen. Voor even sloot hij zijn ogen, beelden van zijn familie schoten hem voorbij, waardoor hij zijn ogen meteen weer open deed. Dit kon hij zeker niet gebruiken nu. Joël schudde zijn hoofd. Nee, wat ze zei kon hij niet er was iets in hem wat het gewoon niet toeliet. Misschien dat hij vrienden maakte, maar nooit zouden deze door zijn barrière kunnen breken. Nooit zouden deze mensen dicht aan zijn hart liggen. ‘Ik wil ook niet dat jij sterft of dat je vertrekt. Maar daar kan ik ook niets aan veranderen of wel? Tuurlijk wil ik blijven leven, maar het is gewoon niet haalbaar zonder jouw. Ik wist ook niet dat ik je nog zou zien. Maar ik heb me gered met de hoop, de hoop dat jij nog in leven was, dat ik je nog zou zien. De laatste twee jaar ben ik zelfs niet eens naar mijn vrienden in Marseille toegegaan. Ik durfde het niet. En misschien maak ik vrienden, nooit zullen ze dichter bij mij staan dan mijn vrienden thuis. Ik weet dat jij ook alleen was, ik ben er trots op dat jij het alleen kon doen allemaal. Maar ik weet niet of ik het wel kan zonder de hoop jou nog te zien.’ Zijn laatste zin was slechts een fluistering, terwijl de andere woorden er toch net iets harder uitkwamen. Toen ze vertelde over haar vader keek hij haar aan en zuchtte even. Dus het had zowiezo al iets met haar pa te maken, een man die nauw aan zijn hart lag, nauwer dan zijn eigen vader welliswaar. De jongen wou meer weten, maar hij wist dat hij van haar niets los zou krijgen.

Waarom was het zo moeilijk te zwijgen over wat er gebeurd was? Waar kwam die plotselinge neiging alles te vertellen vandaan? Ze zou hem er toch alleen maar problemen mee bezorgen, en hij kon er niks aan veranderen. Een zucht verliet haar keel, ze trok haar knieën iets op. Haar hand lag nog altijd in die van Joël, het voelde zo vertrouwd. Net als vroeger. Maar alles er omheen was anders, zelf de zweer die tussen hun in hing. Vroeger waren ze altijd zo open naar elkaar geweest, zij kon alles aan hem vertellen. En nu plots niet meer. Hun koppigheid was eerder nooit echt een probleem geweest, misschien was het zelfs het geen wat er voor zorgde dat de gevoelens die ze elkaar gaven zo sterk waren. Maar nu, was het plots lastig. Want hij wou haar niet laten gaan, en zij wou zijn hulp niet accepteren. ‘Ik was het gewoon beu dat mijn ouders mijn zus altijd op de eerste plaats zette en dat ze naar mij niet eens omkeken. Ik denk dat ze het zelf nog niet eens zouden merken als ik nooit meer moest terug keren. Mijn familie trekt altijd iedereen voor buiten mij, mij laten ze achter als iemand die voor dood was verklaard maar nog niet is. Dat ben ik gewoon beu.’ vertelde hij, voor een moment keek Alice hem aan. Ze wist dat hij problemen had gehad met zijn familie, ze wist ook dat de hare hem dichterbij het hart hadden gestaan dan zijn eigen. Zwijgend staarde ze voor zich uit, niet goed wetend wat ze moest zeggen of doen. ‘Ik wou dat ik kon zeggen dat ik ze miste. Maar dan zou ik liegen, noem me nu maar harteloos of wat dan ook. Maar ze kunnen voor mijn part gewoon verdwijnen, dat ze me dan maar in de steek laten het interesseert me niet. Ik ben een dood voor hun, zij voor mij. Al had ik het anders gewenst.’ antwoorden hij op haar vraag, zijn stem klonk vol overtuiging. Maar de zwakheid die er in te horen was ontging haar niet. "Hé ik zal jouw nooit harteloos noemen. Jouw familie paste misschien gewoon niet bij je. Dat je ze niet mist betekend niet direct dat je harteloos bent Joël en zo zal ik jouw ook niet zien." zei ze zacht, glimlachte even naar hem. Ze voelde de neiging haar armen om hem heen te slaan, maar hield zich in. Gaf enkel een zacht kneepje in zijn hand. Voor een moment sloot ze haar ogen, beet op haar lip. In dit twee jaar was er zoveel veranderd, maar haar gevoelens voor hem waren nog altijd het zelfde. ‘Ik wil ook niet dat jij sterft of dat je vertrekt. Maar daar kan ik ook niets aan veranderen of wel? Tuurlijk wil ik blijven leven, maar het is gewoon niet haalbaar zonder jouw. Ik wist ook niet dat ik je nog zou zien. Maar ik heb me gered met de hoop, de hoop dat jij nog in leven was, dat ik je nog zou zien. De laatste twee jaar ben ik zelfs niet eens naar mijn vrienden in Marseille toegegaan. Ik durfde het niet. En misschien maak ik vrienden, nooit zullen ze dichter bij mij staan dan mijn vrienden thuis. Ik weet dat jij ook alleen was, ik ben er trots op dat jij het alleen kon doen allemaal. Maar ik weet niet of ik het wel kan zonder de hoop jou nog te zien.’ zei Joël, zwijgend luisterde ze naar haar. Hoorde hoe zijn stem aan het einde over ging in een zacht gefluister. Dus hij was niet meer naar zijn vrienden toe gegaan? Ze voelde zich plots schuldig, al wist ze dat ze er weinig aan had kunnen veranderen. Maar toch, dat hun vertrek, haar vertrek, zo veel had aangericht. Misschien was het ook gewoon naïef geweest om te denken dat alles wel los zou lopen, dat het wel goed zou komen. Dat hij haar zou vergeten. Ze had gedacht dat hij ooit een ander meisje tegen zou komen en met haar gelukkig zou worden, die gedachten hadden haar welles waar pijn gedaan. Maar het was beter dan denken dat hij ongelukkig werd. Ze had niet eens durven hopen dat ze hem ooit weer zou zien, en nu zat hij naast haar. Al maakte het er allemaal niet makkelijker op. Toch was het fijn weer bij hem te zijn. "Ik durfde niet te hopen dat ik jouw ooit nog zou zien." zei ze zacht, keek hem niet aan terwijl ze de woorden uit sprak.
Ze hoorde hem zuchten, als reactie op haar woorden. Wist dat er vele vragen door zijn hoofd spookte. Maar hij stelde ze niet. En dat was maar beter ook. Want ze betwijfelde of ze haar mond wel kon houden. Haar vader had het goed kunnen vinden met Joël, even als haar moeder. Maar die twee konden het bijna met iedereen vinden, er waren maar weinig mensen die hen niet hadden gemogen. En vooral met Joël hadden ze een goede band gehad, Alice wist dat ze blij waren toen zij wat hadden gekregen. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, zacht beet ze op haar lip. Haar ogen gericht op de lucht.

Joël keek haar aan en beet kort op zijn onderlip. Toen ze zei dat hij echter niet harteloos was keek hij even naar de grond. De meeste zouden hem wel harteloos vinden maar het kon hem allemaal niet meer schelen. Het zachte kneepje in zijn hand gaf hem eigenlijk extra kracht. Voorzichtig zette hij zich dichter tegen haar aan en drukte een zachte kus op haar wang. 'Weetje, we hadden er beiden niet op gehoopt dat we elkaar nog ooit zouden weerzien. En nu zijn we weer bij elkaar hier, zitten we alleen maar te mokken.' Fluisterde hij met een grijnsje op zijn gezicht. Tuurlijk kon hij nog een gehele avond liggen mokken maar wat was het nut nu? Hij wou gewoon lol hebben met haar. Dat was toch het belangrijkste, dat ze het leuk hadden de tijd dat ze nog bij elkaar waren. Voorzichtig stond hij op en stak zijn handen naar haar uit. 'Komop, voor we nog natter worden.' Zei hij met een glimlach op zijn gezicht en wachtte rustig af tot ze zijn handen vast nam. Misschien dat ze wel wat wou gaan wandelen met hem. Was beter dan hier zitten. Voor even ging zijn blik naar de lucht en ademde diep in, hij hoopte vanuit de grond van zijn hart dat wat haar ook achter na zat zou gepakt worden. Zodat hij het meisje weer zonder de kans op een afwijzing weer in zijn armen kon sluiten. Maar of hij daar wel op mocht hopen wist hij niet echt.


[Sooowry, trés inspiloos]

Alice keek Joël voor een moment aan, zag dat hij op zijn lip beet. Weer voelde ze de neiging haar armen om hem heen te slaan, maar ze hield zich in. Bleef zwijgend naast hem zitten, haar hand nog altijd in de zijne. Wende haar blik weer af, staarde naar de golven. Die nog altijd met dezelfde regelmaat kapot sloegen tegen de kliffen. Steeds weer daalde er enkele koude druppels op hen neer, Alice merkte dat de eerste zich een weg door de stof van haar vest hadden weten te banen. Joël kwam dichter tegen haar aan zitten, voorzichtig, alsof hij bang was dat ze anders op zou staan en weg zou lopen. Hij drukte een zachte kus op haar wang, voor een kort moment sloot ze haar ogen. 'Weetje, we hadden er beiden niet op gehoopt dat we elkaar nog ooit zouden weerzien. En nu zijn we weer bij elkaar hier, zitten we alleen maar te mokken.' fluisterde Joël, ze opende haar ogen keek hem aan. Zag het kleine grijnsje dat op zijn gezicht stond. Ze kon hem geen ongelijk geven, tot nu toe was hun gesprek niet erg vrolijk geweest. Dat terwijl ze elkaar na twee jaar eindelijk weer zagen. Het was beter als ze het de tijd die ze nog samen hadden leuk hadden. Voor zij weer weg moest. Joël stond voorzichtig op, stak zijn handen naar haar uit. 'Komop, voor we nog natter worden.' zei hij, ze glimlachte naar hem. Pakte zijn handen beet trok zich er aan op, waarna ze één van zijn handen los liet. De andere hield ze vast, ze keek hem even aan. "Dus wat wou je doen?" vroeg ze aarzelend, keek hem aan een wat onzekere glimlach speelde op haar lippen. Nog altijd was ze er niet zo zeker van of ze hier goed aan doen. Maar het verlangen bij hem te zijn was gewoon te groot. En mocht ze haar zelf niet één keer iets leuks gunnen? Ze zou hem toch niet in problemen brengen, door alleen maar bij hem te zijn? Toch?

[Geeft niet , mijn inspiratie is ook verdwenen --']

Uiteindelijk nam ze zijn tweede hand ook vast en trok zichzelf recht. Wat konden ze doen? Ze konden op het strand blijven en gewoon wat dollen met elkaar, gaan wandelen over het strand, of ze konden naar ergens anders heen gaan en gewoon naar de film ofzo gaan. Voor hem was het eender zolang ze maar gewoon fun hadden met elkaar. 'Wel, we kunnen aardig wat gaan doen, dus van mij mag jij kiezen als je wilt.' Voor nu zouden ze hun problemen vergeten en zouden ze gewoon lol hebben zoals het eigenlijk in het begin moest geweest zijn. Zachtjes streek hij met zijn duim over haar hand en glimlachte even. Nu leek het voor hem gemakkelijker om even alles te vergeten, maar het was niet voor altijd maximaal voor een avond. Een avond, zonder problemen, zonder terug te denken aan wat er gebeurd was, gewoon genieten van elkaar. Voor even richtte hij zijn blik weer op de hemel en glimlachte even. De zon stond over enkele seconden aan de horizon, de grote bol was inmiddels al oranje gekleurd en ergens vond hij het wel iets speciaals hebben. Iets romantisch zowiezo. Maar toch er was ook iets anders dan het romantische deel. Met diezelfde glimlach als van daarnet keek hij haar weer aan en wachtte af.

Zwijgend keek ze naar Joël wachtte tot hij antwoord zou geven, terwijl ze haar best deed de gedachte's die zich aan haar op probeerden te dringen te vergeten. Ze wou gewoon even genieten, van haar avond met Joël. Even nergens anders aan denken. Misschien was dit wel de laatste avond, die ze met zijn tweeën door konden brengen. Moesten ze daar dan niet van genieten? In haar hoofd hoorde ze Matt stem, snel drukte ze zijn woorden weg. 'Wel, we kunnen aardig wat gaan doen, dus van mij mag jij kiezen als je wilt.' zei Joël. "Dat is ook makkelijk leg je het gewoon bij mij neer." zei ze lachend, keek hem aan. Met zijn duim streek hij over haar hand, een glimlach sierde zijn gezicht. "Laten we dan gewoon hier blijven, op het strand." zei ze, keek hem een moment aarzelend aan. Misschien wou hij wel wat heel anders doen. Haar ogen dwaalde af naar de zon, waarvan de onderkant al bijna in de zee verdween. De zon die veranderd was in een grote oranje bol, gaf de lucht verschillende kleuren. Het zag er mooi uit, het had iets. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, richtte haar ogen weer op Joël. Op wiens gezicht nog altijd een glimlach stond, ze trok hem zacht met zich mee in de richting van het strand. "Anders worden we als nog nat." zei ze, ze grijnsde even naar hem. Weer moest ze haar best doen, in haar oude gedachten te vervallen. Er bij alles wat ze deed bij stil te staan, dat ze een afstand tussen hen moest bewaren. Als ze dat zou doen, zou ze nooit van deze avond kunnen genieten. Het duurde niet lang voor ze op het strand stonden, de kliffen waren niet heel stijl dus echt uitkijken hoefde niet. Voor een moment keek ze naar Joël, een glimlach speelde op haar lippen.

'Tuurlijk, anders heb ik weer veel te veel om over na te denken. Je weet toch, als ik iets aan jouw kan overlaten dan doe ik dat ook. En goed idee.' Zei hij met een speelse glimlach op zijn gezicht. Zachtjes werd hij meegetrokken door haar, en liet zich om het voor haar makkelijker te maken ook maar gewoon meegaan. Nat waren ze toch al, maar ja, noch natter wou hij echter niet worden. Voor even keek hij naar het water en glimlachte even. Gewoon genieten, dit zou voor hem wel lukken, zou het voor Alice ook lukken? Toen ze beiden op het strand stonden keek hij haar aan en bracht zijn vrije hand even naar haar gezicht en streek zachtjes langs haar wang. ‘Stefanie, gewoon even alles vergeten en genieten van de avond.’ Ze moest haar leven niet uit stippelen, niet bang zijn voor de volgende dag. Gewoon leven van dag op dag, hoe moeilijk het ook zou worden. Je kon beter genieten van deze dag, misschien dat het morgen slechter liep maar dat was morgen, en vandaag was vandaag. ‘Leef van dag op dag.’ Rustig bleef hij bij haar staan, weer met die oud vertrouwde glans in zijn ogen. Nu mocht ze niet bang zijn, gewoon alles voor deze avond achter zich laten. Hoewel het voor haar wel iets moeilijker was. Maar nu werd het voor hem ook moeilijk omdat er kans was dat hij haar kon kwijt spelen. Meteen zette de jongen een stop op zijn gedachten, zijn hoofd moest leeg zijn. Geen gedachten aan wat er kon gebeuren, leven van dag op dag. Het moment maakte nu uit, niet de volgende dagen, weken, maanden of jaren.

'Tuurlijk, anders heb ik weer veel te veel om over na te denken. Je weet toch, als ik iets aan jouw kan overlaten dan doe ik dat ook. En goed idee.' zei Joël, een speelse glimlach sierde zijn gezicht. Het deed haar vertrouwd aan, die glimlach. Haar hand in de zijne. Het voelde zo goed, maar het besef dat dit eigenlijk niet mocht was duidelijk aanwezig. Het koste haar moeite het te verdringen, ze moest genieten van dit moment. Misschien was dit wel haar laatste avond samen met hem.
Op het strand waren ze voor een moment blijven staan, Joël keek haar aan. Hij bracht zijn vrije hand naar haar gezicht, streek zachtjes langs haar wang. Voor een moment sloot ze haar ogen. ‘Stefanie, gewoon even alles vergeten en genieten van de avond.’ zei hij, ze opende haar ogen, keek hem aan. Het was zo makkelijk gezegd, maar om het werkelijk uit te voeren was moeilijk. Steeds weer leken de gedachte's zich aan haar op te drinken, en ze slaagde er met moeite in ze weg te duwen. Al konden ze elk moment weer terug komen, ze glimlachte even naar hem. "Ik zal het proberen." zei ze, keek hem aan. Zag dat de vertrouwde glans weer in zijn ogen stond. ‘Leef van dag op dag.’ zei hij, ze keek hem aan. Zweeg. Het was zo moeilijk, zo moeilijk om van dag tot dag te leven. Als je wist dat elke dag je laatste kon zijn, altijd moest je over je schouder kijken. Er op voorbereid zijn dat je de volgende dag al weer weg moest. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd. Ze moest even alles vergeten zoals Joël had gezegd.

Joël keek haar aan en glimlachte even. Hij was er al blij om dat ze het al wou gaan proberen. Hoe moeilijk het ook zou zijn, vanavond ging al zijn aandacht naar haar en naar niets anders. Dit was voor hen beiden belangrijk, meer dan hij eigenlijk voor mogelijk hield. Zachtjes liet hij zijn hand weer zakken en wandelde rustig verder. Zometeen zou hij haar de kieteldood gaan geven, als hij zich goed herinnerde kon ze daar niet tegen, al kon hij ook mis zitten en dan had hij wel een masale burn . Ach, bij haar maakte dat niets uit, zij was wel meer gewend van hem. Met een grijnsje keek hij voor zich uit. Hun handen lagen nog steeds in elkaar, enig ander persoon hier zou meteen denken dat hij een koppel met haar was, maar zij twee wisten wel beter al wou hij stiekem dat het weer werd zoals vroeger. Maar daar moest hij maar even voor gaan wachten tot alle gemoederen bedaard waren, en dat kon vast wel lang gaan duren. Voor even ging zijn blik naar haar toe, hij was zo blij haar weer te zien, haar hand weer in de zijne te voelen, hij smachtte ernaar haar lippen weer op de zijne te voelen, haar armen weer om zijn hals te voelen. Al wist hij net zo goed als haar dat het niet kon. Weer begon hij teveel na te denken, en hij begon zich er lichtelijk aan te ergeren. Daarom duwde hij alles wat er niet in zijn hoofd hoorde buiten en besloot zijn gedachteknop even af te zetten.

[Kan ze tegen kietelen? (A)]
[Ben even douchen]

Een stilte was tussen hen gevallen, maar hij was niet onaangenaam. Het voelde vertrouwd. Alice keek Joël aan, een glimlach sierde zijn gezicht. Met een beetje moeite zou het haar wel lukken alle gedachten voor een moment het zwijgen op te legen. Gewoon even nergens aan denken, genieten van dit moment. Deze avond met Joël. Haar hand lag nog altijd in de zijne, het voelde goed. Een glimlach speelde op haar lippen, iets van de vertrouwde glans was terug gekeerd in haar ogen. Ze liepen verder, beide zwegen ze. Omstanders zouden waarschijnlijk denken dat ze een stel waren, alleen al het feit dat ze hand in hand liepen. Maar zei wisten beide beter, het kon niet, het mocht niet. Hoe graag ze het ook wouden. Alice was er vrij zeker van dat Joël ook terug wou naar hoe het vroeger was. Maar ze mocht dat niet eens hopen, het zou toch niet gebeuren. Ze keek naar Joël, voelde het verlangen haar lippen op de zijne te drukken. Haar armen om zijn hals te slaan, zijn armen om haar middel te voelen. Snel duwde ze die gedachten weg, het mocht niet. Voor een moment sloot ze haar ogen, dat nergens aan denken ging haar nog niet echt goed af. Maar ze moest haar best doen, voor hem en voor haar. Beide hadden ze deze avond nodig, dat voelde ze. Dat wist ze. Of het zo zou zijn als vroeger betwijfelde ze. Want ze stelde een grens, en dat wist Joël. De vraag was of ze zich aan die grens konden houden, of dat ze hem zouden overschrijden. Voor een moment richtte ze haar ogen op de zee, staarde naar de golven.

[Nee (aa)]

De stilte tussen hen bleef, maar toch genoot hij ervan. De tijd met haar wou hij zo goed mogelijk beleven, en dat wou hij voor haar ook. Daarom maakte het die stilte ook niet onaangenaam of wat dan ook. Hij wist hoe belangrijk deze avond was voor haar, maar ook voor hem. Wie weet was dit wel de laatste, en dan wou hij zeker dat zij er had van genoten. Dat was voor hem het enigste dat gelde dat ze beiden plezier hadden en even zonder al die zorgen te zitten. Rustig keek hij haar aan en glimlachte even naar haar. Vervolgens richtte hij zijn blik weer op de halve zon die nog boven de zee zichtbaar was. ‘De zonsondergang is hier mooi.’ Sprak hij zachtjes tegen haar. In Marseille had je maar op sommige plaatsen een echte goeie en mooie zonsondergang, maar toch verkoos hij deze daar boven. Maar volgens hem lag dit echter aan dit moment en de persoon waar hij bij was. Zonder er enig verder moment bij stil te staan draaide hij zich naar haar toe en plaatste zijn beide handen op haar heupen. Vervolgens begon hij haar ongenadig te kietelen en keek met kleine pretlichtjes in zijn ogen naar haar. Stiekem hoopte hij dat ze er niet tegen kon, want hij wou zich natuurlijk niet belachelijk maken in haar bijzijn. Want dan ging ze hem de gehele avond vast nog wel uitlachen daarmee en dat wou hij toch niet echt. Nog steeds was hij haar aan het kietelen, of hij zou stoppen? Waarschijnlijk wel, als ze het maar lief genoeg vroeg aan hem.

‘De zonsondergang is hier mooi.’ zei Joël, Alice kon hem geen ongelijk vinden. De zonsondergang, was hier werkelijk prachtig. De kleuren die de lucht kreeg door de ondergaande zon, weerspiegelde deels in het water. "Ja." zei ze zacht, keek hem voor een moment aan. Een glimlach sierde haar gezicht. Hopelijk zou ze er in slagen haar gedachten lang genoeg buiten te kunnen sluiten. Zodat ze een leuke avond zouden hebben. Ze hadden het beide nodig, hij maar ook zij. Plots zonder enige aankondiging plaatse Joël zijn handen op haar heupen, begon haar te kietelen. Alice beet op haar lip in een poging niet in de lach te schieten, lang hield ze het niet vol. Lachend probeerde ze te ontsnappen aan Joël's handen. Want het leek er niet op dat hij zou stoppen. "Stoppen Joël." bracht ze met moeite uit, nog altijd lachend. Ze hapte naar adem om vervolgens weer in de lach te schieten. Ze zag de pretlichtje's in zijn ogen. Haar ogen leken te glinsteren. Dit voelde zo vertrouwd, lang kreeg ze niet de tijd erover na te denken. Joël ging genadeloos door. Ze had nooit goed tegen kietelen gekund. Nog altijd lachend probeerde ze hem terug te pakken, haar handen op zijn heupen te plaatsen om hem te kietelen. Al was ze er niet zeker van of hij er tegen kon of niet. Veel maakte het haar niet uit. Het was gewoon een poging te ontsnappen aan zijn handen. Lachend probeerde ze hem weg te duwen, liet zich na een korte aarzeling gewoon in het zand vallen. Deed een poging Joël met zich mee te trokken, zodat ook hij in het zand zou belanden.

Joël lachtte het uit van plezier dat hij hier aan had. 'Alleen als je het lief vraagt.' Zei hij op een speelse toon. Al gauw voelde hij enkele pogingen tot ontsnapping maar hij liet haar toch niet gaan. Ze waren duidelijk beiden aan het genieten van dit, dus waarom in godsnaam zou de jongen ophouden als ze het leuk hadden. Toen hij haar handen op zijn heupen voelde beet hij op zijn onderlip, hij kon er ook niet tegen. Maar dat had zij nooit geweten dus hij had vroeger altijd het voordeel gehad. Kort maakte de jongen een soort van rare stuiptrekking die een grappig effect gaf aan het gehele gedoe. Maar uiteindelijk liet zij zich vallen en trok hem met haar mee. Meteen zette hij zijn handen langs haar heupen zodat zijn volledige gewicht niet op haar zou landen. Want dan was ze gewoon helemaal plat. En hij zou haar graag nog gewoon zien en niet als een panlat. Uiteindelijk lag hij op de grond en beet kort op zijn lip. Wat nu? Haar een kus geven was voor hem niet mogelijk, dat had ze hem duidelijk gemaakt. ‘De grond laat me niet ophouden hoor. Good try.’ Fluisterde hij zachtjes in haar oor en begon haar weer te kietelen waarvoor hij zich wel wat moest laten zakken zodat zijn handen ook beter konden bewegen. Nu hadden ze het leuk. Even voelde het weer zoals vroeger, nee eigenlijk voelde het de gehele tijd al als vroeger aan vanaf het moment dat hij haar zag. Alleen was het nu in betere tijden vroeger. De grappige tijden.