Een zonsondergang meemaken

Zachtjes plaatste Joël zijn hoofd tegen het hare, een glimlach speelde over haar lippen. Haar ogen had ze nog altijd gesloten. De koude wind streek langs haar blote armen, tijdens het dansen had ze er niet echt las van gehad maar nu ze weer stil stond begon ze het toch wat kouder te krijgen. Het enige wat haar warmte gaf was Joël's lichaam, hij zorgde ervoor dat ze niet echt last van de kou kreeg. Zou hij er geen last van hebben? 'Ik weet dat je niet negatief zou reageren, maar ik was gewoon bang omdat ik niet wou dat je broer er achter kwam, die zou er wel even om lachen. Toen dacht ik er nog aan dat jij er ook anders op zou reageren, geen idee waarom eigenlijk.' legde Joël uit, ze opende haar ogen keek voor zich uit. Ja, Lorenzo had er waarschijnlijk wel even om moeten lachen. Maar niet lang, zo was hij niet. Bovendien had haar broer haar ooit gevraagd om hem te leren stijl dansen, daar had ze wel om moeten lachen. Omdat het gewoon totaal niet bij hem paste, uiteindelijk had ze het wel gedaan had ze hem gezworen het niemand te vertellen. Ze had zich altijd aan die belofte gehouden. Erg goed was Lorenzo er niet in geweest, meerdere malen had hij haar laten vallen als de passen wat moeilijker werden. Iets waar ze elke keer weer om had moeten lachen. Snel duwde ze de gedachten weg, denken aan haar familie was nog altijd pijnlijk. 'Sorry dat ik het je niet eerder zei, vergeef je me?' zei Joël, in zijn stem weerklonk een plezierige toontje maar deze werd overtroffen door de spijt die te horen was in zijn stem. "Tuurlijk vergeef ik je." zei ze glimlachend. Joël plaatste een kus in haar nek, ze glimlachte plaatste haar handen op zijn armen. 'Bedankt trouwens voor het compliment. Jij kan er anders ook wel aardig wat van hoor.' zei hij, een glimlach gleed over haar lippen. "Dank je." zei ze zacht, sloot voor een moment weer haar ogen. Joël wiegde zachtjes heen en weer met haar in zijn armen.

Joël glimlachte, mooi dus ze had het hem vergeven dat was mooi voor hem. Zachtjes liet hij haar hand nog los en legde zijn beide armen nu om haar heen. Of ze het koud had wist hij niet maar hij zou er wel voor zorgen dat ze het niet koud kreeg, zelf had hij er eigenlijk geen last van. Maar dat kwam deels door het feit dat hij vol adrenaline zat van het dansen nog, al wist hij deze adrenaline sterk te minimaliseren zodat hij niet al te hyperactief zou doen nu. Beiden waren ze waarschijnlijk toch moe, dus ja. Voorzichtig zette hij een stap naar achter haar even gewoon tegen houden in zijn armen zodat ze niet zou vallen en dan zette hij zich neer en liet haar heel zachtjes mee gaan zodat ze niet al te hard zou neerkomen op de grond. Zo kon ze ook dichter tegen hem aan kruipen moest ze het toch te koud hebben. 'Nog niet moe geworden?' Vroeg hij speels aan haar en grijnsde eventjes. Waarom hij het nog vroeg wist hij eigenlijk niet, maar anders bleef het toch stil en eigenlijk wou hij haar stem nog zoveel mogelijk horen voor ze elkaar zouden verlaten. Want dat ging uiteindelijk toch wel gebeuren, morgenvroeg of misschien vanavond. Daarom wou hij nu nog zoveel mogelijk genieten van haar. Zachtjes streek hij over haar buik en dat bleef hij uiteindelijk doen. Voor even richtte hij zijn blik op de maan en glimlachte hij even. Hier zaten ze dan, beiden onder het licht van de sterren, hij lag in haar armen en ze waren gewoon voor dit moment gelukkig met elkaar. Zoals het al lang hoorde te zijn.

Met haar ogen nog altijd gesloten stond ze tegen Joël aan, hij liet haar hand los legde zijn beide armen om haar lichaam. De warmte van zijn lichaam was aangenaam, zorgde ervoor dat zij het niet koud kreeg. Langzaam opende ze haar ogen keek naar de zee, naar de golven die kapot sloegen op het strand. Joël deed een stap naar achter, als hij haar niet tegen had gehouden met zijn armen zou ze om zijn gevallen. Vervolgens zette Joël zich neer, trok haar zacht met zich mee. Ze kroop wat dichter tegen hem aan, niet alleen omdat ze het koud had maar vooral om dat ze gewoon dicht tegen hem aan wou zitten. 'Nog niet moe geworden?' vroeg hij speels aan haar. "Eigenlijk wel." zei ze glimlachend, het was de waarheid. Ze vroeg zich af hoe lang ze nog wakker kon blijven, misschien dat ze zo wel gewoon tegen hem aan in slaap zou vallen. Met zijn hand streek Joël zachtjes over haar buik, ze sloot haar ogen genietend van zijn aanrakingen. Wat zou Lorenzo zeggen als hij hen zo zou zien? Waarschijnlijk zou hij blij zijn dat ze elkaar weer terug gevonden hadden, hij had tenslotte als enige echt gezien hoe zij in het begin was. Hoe erg ze Joël had gemist, dat wist alleen haar broer. Aan haar ouders had ze het zo min mogelijk laten merken, gewoon omdat ze haar vader er niet mee had confronteren. Die voelde zich al schuldig genoeg dat het zo had uitgepakt. Ze opende haar ogen, draaide haar hoofd iets zodat ze Joël aan kon kijken. Al kon ze hem nog altijd niet helemaal recht in zijn ogen kijken, dan zou ze anders moeten gaan zitten en eigenlijk vond ze het zo wel goed. Een glimlach speelde op haar lippen. Ze bracht haar hand naar zijn gezicht, streek langs zijn wang. "Ben jij ook nog moe?" vroeg ze zacht, waarna ze haar hoofd weer recht draaide en voor een moment naar de maan staarde. Het zag er mooi uit, deze avond was gewoon perfect al lag dat vooral aan de persoon met wie ze samen was.

Joël glimlachtte even om haar woorden en onderdrukte duidelijk een geeuw. Vele herinneringen had hij aan haar familie, vele goede. Haar vader was een van de meest grappige personen die hij echter had gekend, en haar moeder was bijna altijd wel lief tegen haar kinderen maar ook tegen vrienden. En tja Lorenzo dat was gewoon zijn maatje. Alice had een prachtige familie, alleen was het ergens duidelijk misgelopen. Zo misgelopen dat nu alleen Alice nog overschoot. Dit was een situatie met gemengde gevoelens, hij was er deels kapot van dat haar familie gewoon brutaal vermoord was, maar hij was ook weer zo blij dat hij haar weer in zijn armen kon houden. Uiteindelijk merkte hij dat ze haar hoofd zachtjes naar zijn gezicht toekeerde en door haar zachte hand die over zijn wang ging vergat hij alles weer. 'Ik ben ook moe ja, maar heb geen zin om te slapen.' Grijnsde hij vrolijk naar haar en keek naar de omtrekken van haar gezicht, ze had een zachte uitstraling in het maanlicht, dat had ze vrijwel altijd maar toch was het nu wel anders. Nog mooier op de een of andere manier. Rustig plaatste hij zijn hoofd weer tegen dat van haar en nog steeds streek de jongen over haar buik. Een sterke wind sneed langs zijn armen maar echt heel koud kreeg hij het er niet van. Wel gingen zijn armhaartjes even omhoog staan maar dat was wel vrij normaal. Maar spraken van kippevel of rillingen was er niet. Dus hij kon hier met gemak nog een tijd blijven zitten. En dat zou hij ook gaan doen.

'Ik ben ook moe ja, maar heb geen zin om te slapen.' reageerde Joël op haar woorden, hij grijnsde vrolijk. Een glimlach speelde op haar lippen, een moment bleef ze haar aan kijken. Waarna ze haar hoofd wee terug draaide, en voor een moment zwijgend voor zich uit keek. Naar de maan die een sprookjesachtig schijnsel op de zee wierp. "Ik ook niet maar je moet niet verbaas op kijken als ik tegen je aan in slaap val." zei ze, grinnikte even. Het was de waarheid, de vermoeidheid begon langzaam behoorlijk toe te slaan. Waarschijnlijk kwam dat omdat ze de voorgaande nacht slecht had geslapen, onmerkbaar schudde ze haar hoofd. Hoe zou Joël gereageerd hebben, als hij niet haar maar Lorenzo tegen was gekomen? Dat Lorenzo hem had verteld dat zijn familie vermoord was, dat zij vermoord was. Ze dachten aan Joël eerdere woorden, zou hij ook een einde aan zijn leven hebben gemaakt als één van zijn beste vrienden nog leefde? Ze wist het niet, wou het ook helemaal niet weten. Toch bleef de vraag hoe Joël gereageerd zou hebben dor haar hoofd spoken. Ze was er vrij zeker van dat haar broer als zij die dag gestorven was in plaats van hem, hij nog geleefd zou hebben. Hij zou zich wel staande kunnen houden, evenals zij zich staande had weten te houden zonder hem. Met moeite welles waar. Een zucht verliet haar keel, waarom dacht ze hier nou nog steeds over na? Waarom waren die vragen überhaupt in haar op gekomen? Ergens was ze blij dat Joël haar niet recht aan kon kijken, dat hij de emotie's niet van haar gezicht af kon lezen. Nog steeds streek Joël met zijn hand over haar buik, een glimlach speelde over haar lippen. Ze zag dat de haartjes op zijn arm recht overeind waren gaan staan. "Als je het koud hebt moet je je jas aan doen Joël." zei ze zacht, in haar stem was een lichte bezorgdheid te horen. Ze wist dat hij weinig gaf om zijn eigen gezondheid, maar zij gaf wel om de zijne. Zij had niet zo'n last van de kou, aangezien ze zo dicht tegen Joël aan zat. Hij voelde welles waar ook wat van de warmte van haar lichaam, maar waarschijnlijk had hij daar een stuk minder aan dan zij.

'Weetje dat idee staat me wel aan hoor.' Zei hij zachtjes tegen haar en glimlachte heel even. Voor een moment dacht hij aan zijn ouders, hoe zouden die reageren als ze wisten dat hij Alice terug had gevonden, maar dat haar familie niet meer in leven was? Kort keek hij naar het zand en zuchtte. Waarschijnlijk hadden ze er gewoon om gelachen, zijn ouders gaven alleen maar om hun eigen zielige leventje en dat van zijn zus. Niet omdat van een ander. Zijn gezicht was weer even vertrokken van de vrolijke glimlach die erop stond naar een donderwolk die elk moment wel kon gaan donderen. Voor één moment sloot hij zijn ogen en zag hij beelden die hij liever niet wou zien, een beeld dat zij vermoord werd maar dat hij niets kon doen. Meteen uit automatisme trok hij haar wat dichter tegen zich aan en opende hij meteen zijn ogen. Die beelden moest hij niet zien, wou hij niet zien. Als het moment komt dat zij in levensgevaar was dan zou hij er voor haar staan, dan zou hij haar beschermen met zijn eigen leven. "Als je het koud hebt moet je je jas aan doen Joël." Meteen schudde hij zijn hoofd. 'Ik heb geen kou hoor, de wind veraste me gewoon even.' Sprak hij met een vrolijke toon in zijn stem.

'Weetje dat idee staat me wel aan hoor.' zei hij zacht, een glimlach speelde op haar lippen. Toch was ze niet van plan om nu direct te gaan slapen, ze wou zo lang mogelijk wakker blijven zo lang mogelijk bewust zijn van zijn aanwezigheid. Want misschien was dit wel hun laatste avond. Het kon nog weken duren voor ze haar vonden, maar het kon ook best zijn dat één van hen morgen plots voor haar neus zou staan. De eerste maand hier was voorbij, de eerste maand was altijd veilig. Ze hadden namelijk minstens een maand nodig om haar te vinden, althans zo was het daarvoor altijd gegaan. Hoe zou het na vanavond gaan tussen haar en Joël? Ze durfde de vraag niet te stellen, beet zacht op haar lip. Staarde zwijgend voor zich uit. Ze konden natuurlijk af spreken, maar de kans dat één van hen haar op een zeker moment samen met Joël zou zien was vrij groot. En dat risico wou ze niet lopen, als ze haar vonden moest ze er voor zorgen dat Joël niet in de buurt was. Want hij zou haar willen beschermen, met zijn leven. Een zucht verliet haar keel, waarom was het allemaal zo moeilijk? Joël trok haar wat dichter tegen zich aan, ze glimlachte even. Draaide haar hoofd iets en plaatste een zachte kus in zijn nek. Waarna ze haar ogen voor een moment op de zijne richten, hij schudde zijn hoofd als reactie op haar woorden. 'Ik heb geen kou hoor, de wind veraste me gewoon even.' zei hij, een vrolijke toon weerklonk in zijn stem. "Oké, dan is het goed." zei ze, keek hem een moment glimlachend aan.

Een zachte kus werd in zijn nek gedrukt en daardoor richtte hij zijn blik op haar. Voorzichtig plaatste hij een kus op haar lippen, wetend dat dit misschien één van de laatste keren kon zijn dat hij haar echter kon kussen. Als hij een wens mocht doen dan zou het zijn dat zij altijd veilig zou zijn. Maar dit leek er niet in zitten, allezsins niet op dit moment. Voorzichtig liet hij haar lippen los en keek haar met zijn lichte bruine ogen aan en glimlachte even. Echter wist hij niet meer wat te zeggen, hij wou haar vertellen over hoe hard hij haar gemist had, hoe hij haar kon helpen maar het zou waarschijnlijk niets uithalen. Nu niet, niet tot dat die mannen waren gearresteerd. Wat als dat nooit zou gebeuren? Zou hij haar dan ooit zonder moeilijkheden in zijn armen kunnen sluiten? Haar kunnen beminnen zoals vroeger? Of zou het altijd gaan blijven tot wat er nu tussen hen was? Joël duwde deze vragen weg, niet nadenken, of allezsins niet daarover. Nu draaide het om haar en om zichzelf. Daar zou het altijd omdraaien bij hem. Als hij oud en verrimpeld was dan zou hij deze avond nog kunnen herineren en perfect navertellen aan een of andere oude vent die naast hem zat in een rolstoel. Dit was voornu de nacht van zijn leven. 'Ik denk dat ik nu voor jou een moeilijke vraag stel, maar ik hou niet van de stilte. Hoe zie jij het over 20 jaar?' Vroeg hij heel voorzichtig aan haar, hij wou de sfeer niet gaan verpesten. Daarom koos hij zijn woorden toch iets zorgvuldiger dan normaal.

Voorzichtig plaatste Joël een kus op haar lippen, die ze vrijwel direct beantwoorde. Voor een moment sloot ze haar ogen, tot hij uiteindelijk een eind aan de kus maakte. Haar met zijn licht bruine ogen aan keek, een glimlach sierde zijn gezicht. Beide zwegen ze. Voor een moment verzonk Alice weer in gedachten, vragen spookte door haar hoofd. Maar de vraag hoe het tussen haar en Joël verder zou gaan kwam steeds weer terug. Terwijl ze er helemaal niet over na wou denken, ze wou leven in het nu. Alleen denken aan vanavond, niet aan de dagen die komen gingen. Ze wou niet weer van hem gescheiden worden, ze wou gewoon bij hem blijven. Maar de angst hem in gevaar te brengen was te groot, bovendien zouden ze niet zorgeloos met elkaar om kunnen gaan zolang die mannen nog vrij rond liepen. Ondanks het feit dat deze avond perfect was, gingen ze nog niet zo met elkaar om als vroeger. Er stond wat tussen hen in, iets waardoor ze elkaar niet konden beminnen zoals vroeger. Een zucht verliet haar keel, voor een moment betrok haar gezicht, verdween de glimlach die zonet nog op haar lippen had gespeeld. 'Ik denk dat ik nu voor jou een moeilijke vraag stel, maar ik hou niet van de stilte. Hoe zie jij het over 20 jaar?' vroeg Joël, hij stelde zijn vraag voorzichtig. Kennelijk vroeg hij zich het zelfde af als zij. "Als ik nog leef." de woorden sprak ze zacht en voorzichtig uit. Omdat ze wist dat het woorden ware die hij liever niet hoorde. "Dan denk ik dat ze ondertussen wel opgepakt zijn, of het hebben op gegeven." zei ze na kort na gedacht te hebben, het leek haar sterk dat ze haar dan nog achter na zaten. Maar ze betwijfelde of ze zou veel geluk zou blijven hebben als ze tot nu toe had gehad. "Ik hoop eigenlijk dat ik dan gewoon bij jouw ben. Zonder iets dat onze liefde in de weg zit." mompelde ze, wende haar blik af beet zacht op haar lip.

Joël luisterde aandachtig naar haar en keek even naar de grond toen hij haar eerste woorden die zachtjes klonken, toch wist hij perfect wat ze had gezegd en het maakte hem enigsins van slag al liet hij dat aan de buitenkant niet merken. De rest van haar woorden gingen langs hem heen, en de laatste woorden deden hem toch goed. Zachtjes bracht hij zijn hand even naar haar wang en streek daar zachtjes over. 'Ik weet dat je me niet geloven gaat of wat dan ook. Maar het komt goed, we zullen weer samen zijn zonder dat we bang moeten zijn elkaar te verliezen.' Zachtjes drukte hij een kus op haar wang en legde zijn hand vervolgens weer terug op haar buik en legde zijn hoofd op haar schouder, met zijn gezicht naar haar toe gedraaid. Voor even tuiten hij zijn lippen en raakte daarmee net haar hals. Ooit kwam er een dag dat ze zorgeloos met elkaar konden omgaan net zoals vroeger. Elkaar beminnen zonder de onzichtbare barieré die nu tussen hen in stond, ooit bij elkaar zijn zonder gevaar was voor hem nu een goed vooruitzicht.

[En toen werd ik inspiloos ><]

Met zijn hand streek Joël zachtjes over haar wang, voor een moment sloot ze haar ogen. Zou zij over twintig jaar nog leven, zou hij nog leven? Zouden ze eindelijk echt bij elkaar zijn? Zonder iets dat er voor zorgde dat ze elkaar niet konden beminnen zoals vroeger? 'Ik weet dat je me niet geloven gaat of wat dan ook. Maar het komt goed, we zullen weer samen zijn zonder dat we bang moeten zijn elkaar te verliezen.' zei Joël, alsof hij haar gedachten had geraden. Hij drukte een zachte kus op haar wang. Als we elkaar niet al verloren hebben, voegde Alice in gedachten aan zijn woorden toe. Ze zou hem graag geloven, ze wou niets liever dan weer bij hem zijn zonder bang te hoeven zijn hem te verliezen. Maar de laatste jaren had ze geleerd, dat ze niet mocht hopen. Het kon je enkel pijn doen, zacht beet ze op haar lip. "Ik wou dat ik je kon geloven." mompelde ze. Joël plaatste zijn hand weer op haar buik, waarna hij zijn hoofd op haar schouder legde. Ze opende haar ogen, keek hem aan hij had zijn gezicht naar haar toe gedraaid. Gaf haar een kus in haar nek, ze glimlachte even naar hem. Ging met haar hand door zijn haar, waarna ze haar blik voor een moment weer af wenden. Misschien was ze wel pessimistisch, vroeger niet. Vroeger was ze juist het tegenovergestelde, bijna overal wist ze wel iets goeds in te zien. Maar die twee jaar hadden haar veranderd, of ze het nou leuk vond of niet.

Kort klonk er een zucht van hem welliswaar. Het was moeilijk, dat wist hij maar hij zou wachten tot ze weer verscheen voor hem. 'Geloven in iets doe jezelf, en misschien moet jij weer gaan geloven, geloven in ons, in jezelf en geloven in de toekomst. Want die komt er.' Fluisterde hij slechts tegen haar hals en voelde haar hand door zijn haren gaan en glimlachte even zachtjes om haar vervolgens weer aan te kijken. 'Het is toegestaan om een beetje te hopen, en misschien kan jij een beetje gaan hopen op een toekomst samen met mij.' Voegde hij nog aan zijn woorden toe. Wetend dat ze misschien toch niet veel zouden uithalen. Ergens vond hij wel dat ze weer wat optimistiser mocht worden, dat simpel weg omdat hij het niet leuk vond dat ze niet meer zoals vroeger was. Die eeuwige optimist zou wel ergens in haar nog zitten. Dat moest gewoon. Voor een moment versterkte hij zijn greep om haar, hij wist dat ze niet zou luisteren maar hij wou ook dat zij wist dat hij haar steunde maakte niet uit wat er was. Altijd zou hij er voor haar zijn, als een vriend, als haar geliefde, en zelfs als een soort van broer voor haar. Al zou hij die taak niet zo heel snel opzich gaan nemen want dan leek het alsof hij Lorenzo wilden vervangen en dat was niet zo. Maar hij zou haar steunen hoe dan ook.

'Geloven in iets doe jezelf, en misschien moet jij weer gaan geloven, geloven in ons, in jezelf en geloven in de toekomst. Want die komt er.' fluisterde Joël, ze had het idee dat hij het niet leuk vond haar zo te zien. Dat ze zo veranderd, dat ze niet meer zo optimistisch was als vroeger. Soms stoorde ze zich er zelf ook wel aan, omdat alles alleen maar pijnlijker was als ze zo negatief dacht. Maar het lukte haar niet meer zo optimistisch te zijn als vroeger. Omdat ze bang was dat ze het geen waarop ze hoopt, het geen waarin zij geloofde, alsnog zou verliezen. 'Het is toegestaan om een beetje te hopen, en misschien kan jij een beetje gaan hopen op een toekomst samen met mij.' vervolgde hij, ze haalde een maal diep adem. "Ik hoop ook wel, maar er in geloven durf ik niet." zei ze eerlijk. Ze hoopte wel, maar het bleef bij hopen ze durfde er niet meer van te maken en ook haar hoop probeerde ze klein te houden. Joël versterkte zijn greep om haar, een kleine glimlach speelde voor een moment op haar lippen. "Ik ben echt blij dat je er bent Joël, en ik hoop dat we ooit echt samen kunnen te zijn. En ik zal proberen er in te geloven. Te geloven dat het ooit echt zo zal zijn." fluisterde ze, keek hem voor een moment aan. Ze wist dat hij haar zou steunen, dat ze altijd op hem kon rekenen. Dat was altijd zo geweest, en nu misschien nog wel erger dan vroeger.

Joël knikte zachtjes toen ze haar woorden sprak. Zolang ze het probeerde was hij blij genoeg. 'Zolang je probeert ben ik blij genoeg. En ik zal er altijd voor je zijn maakt niet uit wat er ooit mag gebeuren.' Sprak hij zachtjes tegen haar en streek over haar buik en drukte nog een zachte kus op haar wang. Dit deed hem deugd, zo bij haar zitten pratend over later. Maar toch voelde hij zich hier niet helemaal op en top maar ja dat kwam niet door haar maar doorzichzelf. Even geeuwde hij en keek een beetje beschaamd naar de grond omdat hij hem niet had weten te ondedrukken. En misschien was dit voor haar wel een teken van het feit dat hij wilde slapen. Maar dat wou hij dus helemaal niet, nog niet dan. Al gauw zette hij een scheve typisch jongens achtige scheve grijns op en keek haar weer aan. 'Cause baby know for sure, that I never let you go.' De woorden waren er iets sneller uit dan hij zelf echter in de mot had. Maar eigenlijk waren ze wel weer waar, hij zou haar nooit laten gaan daar mocht ze zeker van wezen.

[Flutpost]

'Zolang je probeert ben ik blij genoeg. En ik zal er altijd voor je zijn maakt niet uit wat er ooit mag gebeuren.' zei Joël zacht, ze glimlachte even. Met zijn hand streek hij zacht over haar buik, zonder het te weten kwam zijn hand elke keer weer in de buurt van haar litteken. Het litteken dat vertelde hoe dichtbij de dood was geweest. Hoe groot de kans was geweest dat zij hier niet meer had gezeten, onmerkbaar schudde ze haar hoofd. Sloot haar ogen, zijn aanraking stoorde haar niet in tegen stelling. Weer kreeg ze een zachte kus op haar wang. "Ik weet het, en je moet weten dat ik er ook altijd voor jouw bent al lijkt het misschien niet altijd zo." zei ze zacht, wende voor een kort moment haar gezicht af. Ze had het idee dat ze te veel op Joël steunde, hij hielp haar en was er voor haar. En zij deed niks voor hem, althans niet zover zij wist. Een zucht verliet haar keel, ze opende haar ogen keek hem weer aan. Een scheve grijns stond op zijn gezicht. 'Cause baby know for sure, that I never let you go.' zei Joël, ze glimlachte naar hem. Drukte een zachte kus op zijn lippen, die ze uiteindelijk beëindigde door haar hoofd iets terug te trekken. Haar ogen hield ze voor een moment op de zijne gericht.

[Also flutpost]

Joël schudde zachtjes zijn hoofd. 'Ik weet dat je er voor mij bent. En je steunt me al door gewoon te zeggen dat je het wil gaan proberen.' Sprak hij vriendelijk tegen haar. Al snel kreeg hij een kus op zijn lippen en voor een kort moment sloot hij zijn ogen maar opende ze meteen weer toen de kus ophield en keek recht in haar ogen. De jongen begon in zijn hoofd alweer helemaal weg te dromen naar de tijd dat ze bij elkaar konden zijn zonder gevaar. De wind streek langs zijn gezicht ditmaal was het echter een zachte wind die langs blies, geen koude maar ook geen warme. Een wind zoals in Marseille eigenlijk, ergens miste hij het daar wel, gewoon de mensen, het pleintje waar hij op speelde met het school team. Toch was het hier in sommige opzichten gewoon veel beter, dat wist hij wel. Maar altijd zou er een gemis zijn naar zijn thuisland, dat was hij gewoon al zat hij ergens beter. Maar ja, hier zou hij waarschijnlijk wel een tijd gaan blijven, zijn school afmaken en hier ooit misschien een baantje nemen of hier gewoon in een huis gaan wonen. Ja, dat leek hem een droomleven, maar dan moest zij echter wel aan zijn zijde staan.

'Ik weet dat je er voor mij bent. En je steunt me al door gewoon te zeggen dat je het wil gaan proberen.' zei Joël, ze glimlachte even naar hem. Zouden ze over twintig jaar echt bij elkaar zijn? Of zou haar leven dan al tegen een einde zijn gelopen, en daarmee ook het zijne. Ze wende haar blik weer af, staarde een moment zwijgend voor zich uit. "Hoe zie jij het dan over twintig jaar?" vroeg ze, haar blik nog altijd voor zich uit op de zee gericht. Bestond er echt een kans dat zij over twintig jaar samen waren? Zonder dat iets hun liefde in de weg zat. Iets wat hen tegen hield elkaar te beminnen zoals vroeger. Misschien wel, misschien was er een kans. Ze had het tot nu toe toch ook gered? Maar zou ze zoveel geluk blijven hebben, als je het geluk mocht noemen. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, zette de gedachten van zich af. Sloot haar ogen, ze had niet het idee dat ze nog lang wakker kon blijven. Hoe laat zou het zijn? De tijd was snel gegaan, zo veel sneller dan normaal. Ze had Joël ook al zien geeuwen. Toch wou ze het liefst nog wat langer wakker blijven. "Zullen we anders weer gaan liggen, zo kun jij niet slapen als je dat wilt." zei ze zacht tegen Joël, opende haar ogen en keek hem aan. Zelf zou ze zou wel kunnen slapen aangezien ze tegen hem aan leunde. "Ik wil niet slapen, maar ik heb niet het idee dat ik nog heel lang wakker kan blijven." zei ze, glimlachte even naar hem.

'Hoe ik het zie? Wel, ik zie ons veilig en wel in een huisje leven. Zonder stress, zonder problemen gewoon gelukkig met elkaar.' Ja, zo zag hij het en niet meer anders. Dat was voor hem zijn toekomst en dat zou zijn toekomst altijd blijven. Niets zou hem daar vanaf kunnen houden, buiten haar verliezen misschien. Uiteindelijk hoorde hij haar wat zeggen en haalde zijn schouders even op. 'Misschien wel, maar slapen wil ik zelf nog niet maar zoals jij zal ik misschien niet lang meer wakker blijven.' Zei hij met een grimas op zijn gezicht. Zachtjes streek hij langs haar armen en glimlachte even. Heel voorzichtig stond hij op om zich vervolgens weer naast haar neer te zetten en legde zijn arm om haar heen. Voor even streek de wind door zijn haren waardoor deze weer vrij warrig lag, en dat zou nog warriger gaan liggen morgen vroeg. Maar dat maakte hem nu niets uit. Alice deed er toe.

[Soory, flutpostje van jewelste.]

'Hoe ik het zie? Wel, ik zie ons veilig en wel in een huisje leven. Zonder stress, zonder problemen gewoon gelukkig met elkaar.' zei Joël, Alice glimlachte onwillekeurig. Het klonk perfect zoals hij het zei, toch durfde ze zich niet vast te houden aan de beelden die zijn woorden bij haar op riepen. Omdat ze bang was dat het anders uit zou pakken, dat het niet zo zou eindigen als zij wilde dat het eindigde. Met haar hand streek ze een pluk haar uit haar gezicht, die door de wind in haar ogen was geblazen. Maar ondanks het feit dat ze er niet in durfde te geloven, hoopte ze het wel. Ze hoopte dat het zo zou gaan als Joël wou, zoals zij wou dat het zou gaan. Ze voelde dat Joël zijn schouders op haalde. 'Misschien wel, maar slapen wil ik zelf nog niet maar zoals jij zal ik misschien niet lang meer wakker blijven.' zei hij, ze opende haar ogen keek hem aan zag de grimas die er op zijn gezicht rustte. Zachtjes streek hij langs haar armen, waarna hij heel voorzichtig overeind kwam. Ze zetten zichzelf iets rechter op zodat ze niet achteruit zou vallen zodra hij niet meer bij haar zat. Vervolgens ging Joël weer naast haar zitten, ze lagen welles waar nog niet. Maar zo konden ze beide makkelijker gaan liggen als één van hen in slaap zou vallen. Joël legde zijn arm om haar heen en Alice plaatste haar hoofd tegen zijn schouder. "Teken je nog steeds veel?" vroeg ze, waar de vraag vandaan kwam wist ze niet. Maar ze had zich plots een van zijn tekeningen herinnert die hij haar ooit had laten zien. Elke keer had ze zich weer verbaasd over zijn tekeningen, ze glimlachte even.

'Tekenen zal altijd een van mijn passie's blijven. Overlaatst ben ik begonnen met een tatoeage te ontwerpen en die vordert al mooi.' Hij was trots op zijn tekenwerken dat wist ze. Met een kleine glimlach keek hij haar aan en streek over haar schouder heen. De tatoeage die hij aan het ontwerpen was een ster met in het midden een hart en daaronder de tekst. 'Even if the stars separate uss, our love will still be here.' Kort wierp hij zijn blik op de maan en sloot even zijn ogen, die tatoeage had hij eigenlijk geschetst toen zij net vertrokken was uit Marseille maar nooit was hij er echter mee verder gegaan omdat hij bezig was met school en sport dus ja. Uiteindelijk opende hij zijn ogen toch nog en legde zijn hoofd tegen het hare aan en keek zo naar het kolkende zeewater dat hard tegen de kliffen sloeg, het was een rustgevend geluid ookal zou je door die kracht waarmee het water tegen de kliffen sloeg wel kunnen sterven, moest jij je dan daar op dat momentgaan bevinden toch. 'Er zijn maar weinig dingen die ze me noog kunnen afpakken, maar als e die afpakken dan zou je mij zo zien veranderen.' Mompelde hij stil. Geen idee van waar de woorden echter kwamen.

'Tekenen zal altijd een van mijn passie's blijven. Overlaatst ben ik begonnen met een tatoeage te ontwerpen en die vordert al mooi.' zei Joël, Alice glimlachte. Ze kon zich ergens ook niet voorstellen dat hij ooit zou stoppen met tekenen, het hoorde gewoon bij hem. Mag ik hem een keer zien, wou ze vragen. Maar ze wist haar woorden in te slikken, staarde een moment zwijgend naar de golven. Die met een immense kracht kapot sloegen tegen de kliffen. Ze zou het kunnen vragen, maar wanneer zouden ze elkaar weer zien? Misschien was dit wel hun laatste avond samen, voor een moment sloot ze haar ogen. "Ben je van plan die tatoeage ook echt te laten zetten? Of teken je hem gewoon." vroeg ze, zonder haar ogen te openen. Met zijn hand streek Joël over haar schouder. Een glimlach gleed over haar lippen. Ze opende haar ogen, pakte zijn andere hand vast. Joël legde haar hoofd tegen die van haar, een moment staarde ze zwijgend voor zich uit. 'Er zijn maar weinig dingen die ze me noog kunnen afpakken, maar als e die afpakken dan zou je mij zo zien veranderen.' mompelde Joël plots, de woorden verbaasde haar lichtelijk. Aangezien er geen enkele aanleiding was geweest ze uit te spreken. Voor een moment verstevigde ze haar greep op zin hand, die ze tot dan toe losjes vast gehouden had. Ze durfde niet te zeggen dat hem niks meer af gepakt zou worden, omdat ze niet precies wist waar hij op doelde. Op haar waarschijnlijk, maar ze had het idee dat hij meer dan enkel haar bedoelde. En zij kon hem niet beloven dat hij dat niet zou verliezen. "Ik zal proberen er voor te zorgen, dat jouw niet nog meer word af gepakt." fluisterde ze zacht, zo zacht dat ze betwijfelde of hij het had gehoord.

'Als hij af is laat ik hem zetten. Dat was allereerst waarvoor ik eraan ben begonnen.' Zei hij met een kleine glimlach tegen haar. Kort keek hij naar enkele sterren die vrij dicht bij elkaar stonden en een stomme quote van een disneyfilm die hij ooit een keer had gezien bij haar schoot hem te binnen. Alleen had hij geen idee meer welke film het was. Dat deed er nu eigenlijk niet toe, hij had zelfs geen idee waarom hij er allereerst aan had gedacht. De greep om zijn hand werd verstevigd, iets wat hem deugd deed eigenlijk. Dan hoorde hij haar woorden en knikte even zachtjes, of hij wist dat het echter zou gebeuren wist hij eigenlijk niet maar dat zou gewoon afwachten worden, en er maar in geloven. Beide zouden ze geloven in iets, in hun relatie, die voor zijn part heel zijn leven mocht duren. 'Bedankt Stefanie.' Nu hoop ik dat je het kan waarmaken vulde hij in zijn gedachten aan en sloot zijn ogen even en voelde nog steeds zijn hand in die van haar. Opeens voelde hij een waterdruppel op zijn neus vallen en die liep langs zijn lip verder naar beneden tot deze uiteindelijk gestopt was bij zijn hemdje en die droogde dan op.

'Als hij af is laat ik hem zetten. Dat was allereerst waarvoor ik eraan ben begonnen.' zei Joël, een kleine glimlach sierde zijn gezicht. "Waar?" vroeg Alice, keek hem een moment vragend aan. Ze kon hem niet zo goed voorstellen met een tatoeage, maar dat kwam waarschijnlijk omdat ze het niet gewend was. Ze trok haar knieën iets op, haar hoofd rustte tegen Joël schouder. Vermoeid slot ze haar ogen, luisterde naar de geluiden die de zee met zich mee bracht en Joël ademhaling die bijna gelijk ging aan de hare. 'Bedankt Stefanie.' zei hij plots, Alice opende haar ogen. Het klonk nog steeds vreemd, de naam Stefanie uit zijn mond. Ze was er zo aan gewend dat hij haar Alice noemde. Ze glimlachte even naar hem. Ze zou hem niet willen zien veranderen, niet op de manier die hij voor ogen had sowieso zag ze hem liever niet veranderen. Voor een moment richtte ze haar blik op hun handen, de zijne lag nog altijd in die van haar. Na twee jaar waren ze eindelijk weer bij elkaar, en dan zou zij binnenkort weer weg moeten. Dan zouden ze weer gescheiden worden, dan moest ze hem weer missen. En er was geen Lorenzo die haar op wist te vrolijken, ze sloot haar ogen.

[En toen was mijn inspi plots weg --']

'Oftewel op mijn schouder, oftewel op mijn borstkast.' Sprak hij kalm tegen aan, hij zou hem zowiezo laten zetten. Gewoon omdat die tatoeage betekende dat hij voor eeuwig van haar zou houden, dat er geen enkele andere meid in zijn leven zou komen. Uiteindelijk keek hij weer naar haar al kon hij haar vrij moeilijk zien. Maar hij wist wel dat ze haar ogen had gesloten. Dus heel zachtjes verplaatste hij zijn ene hand zodat die nu helemaal op haar schouder lag en trok haar zachtjes mee naar beneden. Door het feit dat ze elkaars hand nog vast hadden lagen deze nu op haar buik, zachtjes legde hij zich naast haar neer en kroop dicht tegen haar aan zodat ze geen kou zou krijgen moest ze dan toch in slaap vallen. Heel zachtjes plaatste hij zijn lippen nog op haar wang en legde daarna zijn hoofd neer in het zand en staarde naar de eindeloze donkere hemel. Eigenlijk wou hij haar gewoon Alice noemen, maar hij wist niet echt of dat nu wel kon. Niemand zou hem horen, het strand was verlaten, en als het slechts een fluistering zou zijn dan zou al helemaal niemand het kunnen horen buiten zij. En zij was degene die het dan ook moest horen. Ze leek helemaal niet op een Stefanie, nee, ze leek op een Alice. Stefanie paste gewoon niet bij haar. Maar waarschijnlijk vond hij dat omdat hij haar enkel gekend had als Alice.

'Oftewel op mijn schouder, oftewel op mijn borstkast.' zei Joël tegen haar, hij leek vastberaden hem te zetten. Wat voor tatoeage zou het zijn? "Zou je mij die tekening een keertje willen laten zien?" zei ze zacht, staarde een moment zwijgend naar de zee. "Als ik nog niet weg ben." voegde ze er zacht aan toe. Wanneer zouden ze haar vinden? Wanneer zou er een einde komen aan haar leven hier? Een zucht verliet haar keel. Ze voelde dat Joël zijn hand verplaatste, waardoor deze nu helemaal over haar schouder lag. Zijn hand voelde warm aan op haar onderhand koude huid. Zachtjes trok hij haar mee naar beneden, ze liet het toe. Hield haar ogen gesloten, had het idee dat ze elk moment in slaap kon vallen. Joël had zich naast haar neer gelegd, kroop tegen haar aan. Ze voelde de warmte van zijn lichaam, die er voor zorgde dat ze nauwelijks last had van de koude wind die er stond. Een kus werd op haar wang geplaatst, een glimlach gleed over haar lippen. Ze dacht aan de woorden van Lorenzo, toen ze hem ooit had gevraagd waarom hij het goed keurde dat zijn beste vriend iets met zijn zusje kreeg. Als hij hen nu zou zien zou hij hebben geweten dat hij het bij het goede eind had gehad. "Ik denk dat Lorenzo blij was geweest als hij ons zo had gezien." fluisterde ze, zonder haar ogen te openen. Joël's hand hield ze nog altijd vast. Nu ze niet langer haar best deed haar slaap tegen te houden, merkte ze dat ze langzaam weg begon te zakken. Het zou niet lang meer duren voor ze daadwerkelijk in slaap viel, met enige moeite wist ze er voor te zorgen dat ze niet helemaal in slaap viel. Ze wou Joël's reactie horen, als die zou komen.