Een zonsondergang meemaken

Ook Joël lachte, niet om dezelfde reden als zij. Maar dat maakte niet uit, ze hadden plezier. Net als vroeger. 'Alleen als je het lief vraagt.' zei hij, een speelse toon weerklonk in zijn stem. "Denk je echt dat ik me zomaar overgeef?" bracht ze met moeite uit. Ze probeerde zijn handen weg te duwen, maar slaagde hier niet in. Joël maakte een stuiptrekking op het moment dat ze hem begon te kietelen. Haar ogen begonnen lichtelijk te twinkelen. "Dus jij kan er ook niet tegen." bracht ze met moeite uit, om vervolgens weer in de lach te schieten.
Ze slaagde er in Joël met zich mee te trekken op de grond, hij plaatse zijn handen direct naast haar heupen om te voorkomen dat hij op haar viel. Zijn hoofd was een moment vlak bij de hare, ze zag dat hij op zijn lip beet. Haar lachen was voor een moment verstomd, omdat hij haar niet langer kietelde. Ze voelde de neiging hem een kus te geven, maar hield zich in. Ze moest hier genoegen mee nemen, gewoon weer met hem dollen. ‘De grond laat me niet ophouden hoor. Good try.’ fluisterde hij zachtjes in haar oor. Begon haar vervolgens weer te kietelen, lachend probeerde Alice hem weg te duwen. Besloot uiteindelijk een andere manier te gebruiken, want dit werkte toch niet. Ze plaatste haar handen op zijn heupen begon hem te kietelen. "Zo makkelijk kom je er niet van af." bracht ze lachend uit. Het feit dat Joël half op haar lag, maakte het haar moeilijk weg te rollen. Nog altijd lachend, kietelde ze hem. Ze had nooit geweten dat hij er niet tegen kon, als ze dat had geweten waren dit soort dingen vroeger misschien wel anders af gelopen. Ze had hem uiteindelijk altijd gesmeekt te stoppen, met tranen op haar wangen van het lachen. Ook nu liepen er al tranen over haar wangen, lachend keek ze hem aan. Haar ogen twinkelde vrolijk, voor een moment was ze even al het ander vergeten. Het koste haar geen eens meer moeite.

Joël grijnsde duivels naar haar. Dus ze wou het zo spelen. Haar keuze dan maar. Ze begon hem weer te kietelen waardoor hij haar nog harder begon te kietelen hoewel de jongen nog steeds aan het lachen was. Eindelijk hadden ze de lol die ze in het begin al hadden moeten hebben. De tranen rolde over haar wangen terwijl hij zelf nog geen last had van tranende oogjes. ‘Komop lief vragen nou. Dan hou ik braafjes op.’ Bracht hij gibberend uit. Eindelijk waren de pretlichtjes van vroeger weer in haar ogen te zien, de pretlichtjes die hij zo hard gemist had. Zo zag hij haar veel liever, lachend in plaats van huilend. Joël had het op de een of andere manier tactisch gespeeld toen hij mee werd getrokken door haar. De jongen had zich laten vallen en lag half op haar, op deze manier kon ze ook niet weg rollen of wat dan ook. Perfect eigenlijk. Een wind streek over zijn rug heen en meteen ging er een rilling over zijn rug heen. Maar al gauw kreeg hij het weer helemaal warm door het lachen, en door het feit dat hij weer bij haar was.

[Inspiloosheid]

Nog altijd deed ze een vergeefse poging Joël's handen weg te duwen. Op zijn gezicht stond een duivelse grijns, eentje die haar vertelde dat hij niet zomaar op zou geven. Hem kietelen had niet het gewenste effect al begon hij nu ook te lachen, hij begon haar ook harder te kietelen. Gierend van het lachen probeerde ze onder hem vandaan te komen, in een poging te ontsnappen aan zijn handen. Maar kreeg hem niet van zich af. Misschien had ze hem beter toch niet met zich mee moeten trekken. Voor haar had het niet erg goed uit gepakt. ‘Komop lief vragen nou. Dan hou ik braafjes op.’ zei Joël, ze keek hem aan. "Dus jij wilt dat ik opgeef." bracht ze met moeite uit, nog altijd keek ze hem lachend aan. Greep zijn polsen vast, probeerde zijn handen weg te trekken bij haar middel. Maar slaagde er niet in veel kracht te zetten, door dat ze niet kon stoppen met lachen. Zo nu en dan kromp ze lichtelijk in elkaar. "Oké, oké ik geef me over." bracht ze lachend uit. "Wil je alsjeblieft stoppen Joël?" vroeg ze, deed een poging hem lief aan te kijken. Maar schoot direct weer in de lach. "Stop je nu?" bracht ze lichtelijk hijgend uit, ze had het tegen stribbelen op gegeven. Nog altijd lachte ze.

[Same here]

Joël keek haar met een speelse grijns aan. Toen ze vroeg of hij wou dat ze opgaf dacht hij even na. Eigenlijk wou hij dat niet, maar toch na een tijd zou dit ook gaan beginnen vervelen, dus de jongen knikte zachtjes naar haar. En voor hij het wist hoorde hij de vraag en hield zijn handen stil. ‘Zo, dat was toch niet moeilijk?’ Sprak hij droogjes tegen haar. Voorzichtig rolde hij van haar af maar nog wel met zijn ene arm om haar heen. Kort keek hij naar de lucht, deze begon steeds donkerder te kleuren. Het teken dat de avond was aangebroken, het teken dat hij ook de zonsondergang had gemist. Met een vriendelijke blik keek hij haar aan en glimlachte even. Ergens hoopte hij nu wel dat zij hem niet ging kietelen want dan stond hij wel machteloos tegen haar, hoewel hij haar in een beweging van zich af kon krijgen. Maar dat zou hij wel niet gaan doen, want dat was gewoon oneerlijk tegenover haar. Dus dan moest hij zich laten doen, en dan had hij wel dikke pech, want hij liet zich bij haar zowiezo al doen. Van kleins af aan eigenlijk al, hoewel hij zo nu en dan in opstand tegen haar kwam maar hij liet haar altijd doen als ze tegen hem begon. Daarom hoopte hij het eigenlijk wel niet. Maar ja, dat zouden ze wel zien moest het gebeuren. 'Dus wat wil je nog gaan doen?' Vroeg hij zachtjes aan haar en wachtte even rustig af. Misschien had ze nu wel een idee.

Een speelse grijns sierde Joël gezicht, uiteindelijk hield hij zijn handen stil. Opgelucht haalde ze adem, een grijns verscheen op haar gezicht. Zijn hoofd was nog altijd vlak bij de hare, ze zou zich maar iets op hoeven te heffen om hem een kus te geven. Maar ze deed hem niet, bleef zwijgend liggen. ‘Zo, dat was toch niet moeilijk?’ sprak hij tegen haar. "Nou.." zei ze glimlachend. Joël rolde van haar af, maar liet één van zijn armen om haar heen liggen. Ze rolde zich op haar zij zodat ze hem aan kon kijken. Ze voelde de warmte van zijn lichaam, die ze nu duidelijker leek te voelen dan toen hij daarstraks half op haar had gelegen. Joël keek haar aan, een vriendelijke blik ruste in zijn ogen. 'Dus wat wil je nog gaan doen?' vroeg hij zachtjes, een moment keek ze hem aarzelend aan. Streek aarzelend met haar hand door zijn haar, om haar hand vervolgens weer terug te trekken. "Je bent misschien wel sterker dan mij maar ben je ook sneller?" merkte ze op, keek hem een moment uitdagend aan. Vervolgens kwam ze overeind, keek een kort moment op hem neer. Zette het vervolgens op een lopen, nu was het maar te hopen dat hij haar niet direct in zou halen. Vroeger was hij altijd sneller geweest, lachend keek ze over haar schouder. Om te zien of hij de achtervolging al had in gezet. Het voelde zo vrij om weer gewoon met hem te dollen. Gewoon lol te maken, zonder aan wat komen ging te denken. Leef met de dag, had Joël gezegd. Ze glimlachte onwillekeurig. Het zachte zand vertraagde haar lichtelijk, en ze was nog moe van het lachen. Waarschijnlijk zou het niet lang duren voor hij haar te pakken kreeg, tenzij hij was blijven staan. Zou hij dat hebben gedaan? Nee toch? Ze aarzelde, bleef staan.

Joël keek haar aan en fronste even. Haar hand ging door zijn haren wat hem toch erg goed deed op dit moment. 'Sneller?' Al gauw wist hij wat ze wou doen door de uitdagende blik in haar ogen. Toen ze opsprong wist hij al helemaal genoeg en net toen hij haar voet wou vastnemen schoot ze weg waardoor hij wel recht moest staan. De jongen besloot haar even een voorsprong te geven. Uiteindelijk toen ze naar zijn smaak ver genoeg was rende hij achter haar aan. Nog steeds had hij een goede conditie en was hij best snel. Misschien sneller als vroeger maar dat wist hij niet echt van zichzelf. De jongen voelde zich vrij, vrij vanaf het moment dat hij haar weer oprecht zag glimlachen. Eindelijk was zijn Alice weer helemaal terug en daar was hij zo blij om, al was het maar voor een avond, hij had het er voor over. Terwijl hij aan het lopen was stoofde het zand naast hem op, wat best wel een stoer effect gaf vond hij zelf. Nog enkele meters en hij was bij haar. Al had hij wel niet door dat ze was blijven stilstaan, dat kwam door het feit dat hij naar de grond keek wanneer hij rende. Uiteindelijk liep hij zomaar tegen haar aan maar legde zijn hand om de hare zodat ze net niet zou vallen. ‘Zo, waarom blijf je nu staan? Ik had je bijna.’ Zei hij met een beteuterd gezicht tegen haar en trok haar voorzichtig terug helemaal recht. Vragend bleef hij haar aan kijken en wachtte rustig af. Joël vond het niet echt zo grappig dat ze was blijven staan, maar ja, echt veel maakte het hem niet uit. Hoewel er niet beslist was wie het snelste was.

'Sneller?' vroeg Joël, hij had even gefronst alsof hij niet helemaal begreep waar ze naar toe wilde. Lang gaf ze hem er niet de tijd om er over na te denken, ze was al op gesprongen en weg gerend. Nog net had ze gezien hoe hij probeerde haar been te grijpen, maar ze was al weg voor hij daar in slaagde. Het voelde heerlijk om gewoon zo te rennen, zo vrij. Het voelde zo goed om weer gewoon zo met Joël om te gaan. Zoals vroeger, het koste haar nauwelijks meer moeite haar gedachten buiten te sluiten. Het ging gewoon vanzelf.
Alice had zich omgedraaid nadat ze was blijven staan, ze zag hoe Joël op haar af kwam rennen. Hij was sneller dan vroeger, nog voor ze zich weer in beweging kon zette liep hij tegen haar aan. Bijna viel ze aan maar hij legde zijn hand om de hare. Waardoor ze niet weer in het zand belande. ‘Zo, waarom blijf je nu staan? Ik had je bijna.’ zei hij met een beteuterd gezicht, waarna hij haar voorzichtig weer recht trok. "Ik dacht ik help je even, maar kennelijk redde je het prima." zei ze grijnzend. "Maar je wilt dus laten zien wie er echt sneller is?" zei ze, haar ogen twinkelde nog altijd vrolijk. Hij was niet de enige die sneller was geworden, haar conditie was er in de laatste twee jaar op voor uit geweest. Eigenlijk was die altijd al wel goed geweest, al was Joël wel altijd sneller geweest dan haar. Ze trok haar hand los. "Dan zal ik nu niet blijven staan." zei ze, om er vervolgens weer vandoor te gaan. Hij zou haar wel volgen, waarschijnlijk zou hij haar ook wel te pakken krijgen. Ze rende over het strand, voelde hoe het zand op stoof. Het was onderhand al behoorlijk donker geworden, waarschijnlijk waren zij onderhand de enige op het strand. Maar zelfs als dat niet het geval was, dan maakte het haar niks uit. Het maakte haar niet uit wat andere van hen dachten, zij was gewoon blij eindelijk weer bij Joël te zijn. En dat het weer zo was als vroeger.

‘Dat moet je wel niet doen, ik krijg je hoe dan ook toch.’ Zei hij droogjes tegen haar. Even later was ze alweer weg gerend en rende hij meteen achter haar aan. Ze was sneller geworden dat wel. Maar toch, zou ze sneller zijn als hem? Of versloeg hij haar nog met gemak? De jongen rende steeds sneller over het strand en voelde de wind in zijn gezicht, zijn neus kleurde op de een of andere manier wat rood, al maakte dat niet zo veel uit. Joël keek strak voorzich uit en hield Alice goed in de gaten. Hij zou haar te pakken krijgen no matter what. Joël rende nog steeds op hetzelfde tempo achter haar aan, en kwam steeds dichter bij haar tot hij net achter haar was. Snel legde hij zijn beide armen om haar heen en tilde haar met gemak van de grond op en bolde dan gewoon rustig uit. ‘Ik zei je toch dat ik je te pakken kon krijgen.’ Sprak hij liefjes in haar oor en zette haar neer op de grond. Al hield hij haar nog steeds in zijn armen. Zachtjes streek hij over haar buik, al hield hij daar na enkele seconden weer mee op, wetend dat hij hier fout aan deed. Voor even sloot hij zijn ogen en ademde diep in. Zijn ademhaling klonk nog steeds hijgend wat hij eigenlijk wel irritant vond. ‘Dus, het is bewezen, i’m still the fastest kid.’ Klonk zijn stem op een vrij droge toon. Een grijnsje verscheen weer op zijn gezicht, de grijns die er al een hele tijd niet meer was afgegaan. Joël voelde zich op dit moment gelukkiger dan de gelukkigste man op aarde.

‘Dat moet je wel niet doen, ik krijg je hoe dan ook toch.’ zei Joël, ze keek hem een kort moment recht aan. "Dat denk jij." zei ze breed grijnzend, al vermoede ze dat hij haar wel in zou halen. Aangezien ook hij sneller was geworden. Dit keer keek ze niet meer achterom toen ze begon te rennen, hij zou haar hoe dan ook volgen. Hij zou bewijzen dat hij haar te pakken kon krijgen, ze versnelde haar pas. Voelde hoe haar voeten diep weg zakte in het zand, hijgde lichtjes. Maar rende stug verder, tot ze plots twee armen om zich heen voelde. Het volgende moment verdween de grond onder haar voeten, ze hoefde haar hoofd niet om te draaien om te weten dat Joël haar had opgetild. Hij holde rustig uit, met haar nog in zijn armen. ‘Ik zei je toch dat ik je te pakken kon krijgen.’ zei hij liefjes in haar oor, waarna hij haar op de grond neer zetten. Met haar rug stond ze tegen zijn borst aan, zijn armen lagen om haar heen. Met zijn hand streek hij zachtjes over haar buik. Voor een kort moment sloot ze haar ogen, veel te snel naar haar zin hield hij hier al mee op. Al wist ze maar al te goed waarom. Langzaam draaide ze zich om in zijn armen zodat ze hem aan kon kijken. Aarzelde even legde vervolgens haar armen om zijn nek. ‘Dus, het is bewezen, i’m still the fastest kid.’ zei hij, zijn stem had een vrij droge toon. Een grijnsje was op zijn gezicht verschenen, deed haar glimlachen. "Dat kan ik niet ontkennen." zei ze grijnzend. Voor het eerst in lange tijd voelde ze zich echt gelukkig, al wist ze dat dit waarschijnlijk slechts van korte duur zou zijn. Snel zette ze die gedachte's van zich af, nergens aan denken. "Er is vast wel iets waar ik beter in ben dan jouw." zei ze plagend, grinnikte even. Hield haar ogen op de zijne gericht.

Äl gauw draaide ze zich om en legde ze haar armen om zijn nek heen. De glans in haar ogen maakte hem weer helemaal warm van binnen, het was voor deze avond weer zoals vroeger. En dit deed hem meer dan goed. ‘Waarschijnlijk wel ja, maar dat is compleet normaal. Jij bent bijvoorbeeld slimmer als mij waarschijnlijk. Is altijd al zo geweest.’ Zei hij met een glimlachje tegen haar. Zachtjes plaatste hij zijn voorhoofd tegen het hare en streek voorzichtig over haar rug. Wetend dat hij toch niet te ver mocht gaan, dat zij als hij een keer te ver ging waarschijnlijk hem niet meer wou zien omwille van het gevaar. Joël was weer aan het denken, hij had haar beloofd het niet te doen en zij had het hem beloofd. Dus meteen zette hij zijn gedachtegang weer stil en een oprechtte glimlach verscheen op zijn gezicht. ‘Zo had het in het toen ik je weer zag ook moeten zijn, gewoon jij en ik zonder alles wat er om ons heen was. Gewoon lol.’ Zei hij zachtjes tegen haar en sloot voor een moment zijn ogen. De drang om haar lippen weer op de zijne te voelen werd weer groter, maar toch hield hij zich in, voor haar. Voor Alice gewoon in zijn armen te kunnen houden. Dat vond hij op dit moment veel beter dan wat dan ook. Uiteindelijk opende hij zijn ogen weer en bracht zijn ene hand naar haar wang en streek zachtjes een haarlok uit haar gezicht. Zijn ademhaling was nog steeds niet echt op het normale peil gekomen, maar dat zou over enkele seconden wel weer gaan veranderen.

‘Waarschijnlijk wel ja, maar dat is compleet normaal. Jij bent bijvoorbeeld slimmer als mij waarschijnlijk. Is altijd al zo geweest.’ zei Joël, ze glimlachte onwillekeurig. Al was ze zelf niet zo zeker van zijn gelijk, was zijn slimmer? Misschien, maar misschien ook niet. Er waren wel andere dingen waarin ze beter was dan hem, dansen, piano spelen. Joël plaatste zijn voorhoofd tegen de hare. Streek met zijn hand zacht over haar rug, een vertrouwd warm gevoel stroomde door haar lichaam. Het voelde echt net als vroeger, zo heerlijk zorgeloos. Zijn gezicht was vlak bij de hare, weer had ze de neiging haar lippen op de zijne te drukken. Maar ze hield zich in, ze mocht niet verder gaan. Dat zou alles verpesten, ook dit moment. Misschien niet direct, waarschijnlijk niet. Maar ze zou Joël alleen maar in gevaar brengen. Voor een moment sloot ze aar ogen, merkte dat ze weer nadacht. Iets waarmee ze moest stoppen, ze had hem gezegd dat ze nergens aan zou denken. Dat ze gewoon van deze avond, met hem zou genieten. En nu was ze weer aan het nadenken. Snel duwde ze de gedachten weg, opende haar ogen weer. Keek recht in Joël ogen, zijn gezicht werd gesierd door een glimlach. ‘Zo had het in het toen ik je weer zag ook moeten zijn, gewoon jij en ik zonder alles wat er om ons heen was. Gewoon lol.’ zei hij zacht, ze glimlachte even. Al was ze het niet helemaal met hem eens, al hadden ze wel eerder weer lol moeten hebben. Maar hij had het recht gehad te weten wat er met haar familie was gebeurd, en dat had ze niet vrolijk kunnen vertellen. "Misschien eerder, maar niet meteen. Jij had het recht te weten waar mijn familie nu is." zei ze, een moment vertrok haar gezicht. Beet ze op haar lip, om direct daarna de gedachten weer weg te schuiven. Joël ademhaling was nog altijd niet helemaal zoals die normaal gesproken was, ook zij ademde nog wat sneller dan normaal. "Moe?" vroeg ze grijnzend aan hem.

[Moet eten --']

Joël keek haar aan en zuchtte even. Dat was waar. Maar ja, het was wel de waarheid. Toen hij zag dat haar gezicht vertrok drukte hij een kus op haar voorhoofd. 'Rustig maar, gewoon fun maken. Niet nadenken.' Zei hij zachtjes tegen haar en streek even over haar wang. Toen hij haar wat hoorde zeggen keek hij haar met een gijnsje aan. ‘Ik ben misschien een loopwonder, maar ik kan nog altijd moe worden hoor.’ Zei hij droog tegen haar en legde zijn andere arm weer om haar heen en glimlachte even. ‘Dus, wil je nog iets uit testen?’ Vroeg hij met een speelse blik in zijn ogen en liet haar iets losser, maar toch lagen zijn beide armen nog steeds om haar heen. Geen zin om haar los te laten, allesins nog niet. Alice was eigenlijk wel vrij goed in veel dingen, hij blinkte enkel uit in het snellopen, het gitaar spelen en zo heel soms eens het basket alhoewel ze dat beiden toch wel even goed konden vond hij. Maar dat was natuurlijk zijn eigen mening dan toch. Opeens sprong een liedje in zijn hoof. En eigenlijk was de betekenis van het liedje meteen passend voor deze avond. Hij wou ook geen einde, niet vanavond. Niet ooit. Kort beet hij op zijn onderlip en trok haar weer tegen zich aan en plaatste zijn hoofd tegen die van haar. Ergens had hij het gevoel dat er een van de dagen iets met haar zou gebeuren, en als die dag morgen was. Dan wou hij haar op zijn minst nog een paar keer in zijn armen hebben gehad.

Alice hoorde Joël zuchtte, sloeg voor een moment haar blik neer. Ze had het niet moeten zeggen, nu had ze het moment verpest. Zacht beet ze op haar lip, merkte dat Joël een kus op haar voorhoofd drukte. Hief haar hoofd, keek hem weer aan. 'Rustig maar, gewoon fun maken. Niet nadenken.' zei hij zacht, streek met zijn hand langs haar wang. Ze glimlachte. "Ik weet het." zei ze zacht. Duwde de gedachten die zich aan haar probeerde op te dringen weg. ‘Ik ben misschien een loopwonder, maar ik kan nog altijd moe worden hoor.’ merkte Joël droog op, ze grijnsde naar hem. Hij had zijn arm onderhand weer om haar heen geslagen, haar armen lagen nog altijd om zijn nek. Wat haar betrof zouden ze daar ook nog wel even blijven liggen, ze vond het wel goed zo. Zo dicht tegen hem aan. ‘Dus, wil je nog iets uit testen?’ zei Joël, er was weer een speelse blik in zijn ogen verschenen. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Hij liet haar iets losser, maar tot haar opluchting hield hij haar nog gewoon vast. "Eigenlijk wel ja." zei ze, keek hem een kort moment uitdagend aan. Waarna ze iets probeerde te bedenken, iets wat ze hier zouden kunnen testen. Waarmee zij zou kunnen winnen. Als het op kracht aan zou komen, zou hij hoe dan ook winnen. Maar wat kon hier wel? "Maar wat?" vroeg ze, een glimlach speelde op haar lippen. Ze zag dat Joël op zijn lip beet, liet voor een moment één van haar armen zakken. Streek met haar hand langs zijn wang. "Hé nergens aan denken weet je nog." zei ze zacht. Hij trok haar weer dichter tegen zich aan, plaatste zijn hoofd weer tegen haar het hare.

Zachtjes knikte de jongen en sloot zijn ogen even. Gedachten leeg maken, dat was wat hij moest doen. Dat was wat hij haar had voorgesteld en dat zou hij ook doen zolang dat zij dat ook deed. 'Ik weet het, ik weet het.' Mompelde hij zachtjes en opende zijn ogen. Wat konden ze hier nog gaan uit testen? Ze hadden kietelen en lopen al gehad. Nu wou hij iets wat hij eigenlijk helemaal niet goed meer kon ofzo. ‘Geen idee eigenlijk.’ Zei hij simpel. Werkelijk waar had de jongen geen idee, het liedje zat nog steeds in zijn hoofd en hoogstwaarschijnlijk had hij dat nog een gehele avond in zijn hoofd. Ach, zolang hij er geen attentie aan zou geven dan had hij er ook geen problemen mee. Uiteindelijk keek hij haar weer aan en zette een glimlach op. Nog steeds had hij geen idee wat ze konden doen, maar misschien wist zij wel iets. Voor even keek hij naar het laatste stukje zon dat onderging, de tijd ging veel te snel voorbij als hij bij haar was. Dat vond hij eigenlijk wel stom, elke andere dag ging zo traag en dan nu, nu was deze dag meteen voorbij. Het was gewoon oneerlijk. Maar veel viel er toch niet meer aan te doen. Dus hij moest zich er maar bij neerleggen dat misschien zijn gehele leven oneerlijk in elkaar zat. Al gauw bedacht hij zich weer dat hij aan het nadenken was en hield er gelijk weer mee op.

[Inspiloos]

Alice keek Joël zwijgend aan, hij had zijn ogen gesloten. Ze glimlachte even, legde haar arm weer om zijn nek heen. 'Ik weet het, ik weet het.' mompelde hij. Waarna hij zijn ogen weer opende, waardoor ze hem weer in zijn ogen kon kijken. Ze zweeg, probeerde te bedenken wat ze konden testen. Maar hier op het strand, was er vrij weinig wat ze nog konden doen. ‘Geen idee eigenlijk.’ zei Joël, die er kennelijk ook niet in geslaagd was iets te bedenken. "Ik ook niet, volgens mij is er hier niet meer zo veel wat we kunnen testen." zei ze, grijnsde even. Waarna ze haar ogen voor een moment op de zee richtte, de zon was er nu al bijna in verdwenen. Er was enkel nog een smalle oranje streep zichtbaar. De lucht was onderhand al behoorlijk donker geworden, het zou niet lang meer duren voor de eerste sterren zichtbaar werden. De tijd ging snel, veel te snel. Straks moesten ze al weer afscheid nemen, dan was deze avond voorbij. Zou alles weer verder gaan, zoals het voor vanavond was gegaan. Of niet? Hopelijk zou deze avond nog even voort duren, zelf had ze nog lang niet de behoefte om terug te gaan naar de slaapvertrekken. Wat moest ze daar nou? Liever was ze hier bij Joël. Ze richtte haar ogen weer op Joël, merkte dat ze zich weer mee liet slepen door haar gedachten. Duwde de gedachten snel weg. Ze had het Joël beloofd, ze had hem gezegd dat ze niet na zou denken. Voor één avond, een avond die onderhand al behoorlijk ver gevorderd was. Hopelijk zou Joël nog even willen blijven. Wat haar betrof mocht dit moment nog wel even voort duren. Het was tijden geleden dat ze zich zo gelukkig had gevoeld, en ze wist dat hij degene was die daar verantwoordelijk voor was. Hij zorgde ervoor dat ze zich eindelijk weer goed voelde. Daar ging ze weer, onmerkbaar schudde ze haar hoofd. Duwde de gedachten van zich af, keek Joël weer aan.

'Wel dan hebben we eigenlijk wel een probleempje niet?' Sprak hij op een zoete toon tegen haar. Ach, ze konden nog altijd lol hebben dat wist hij wel. Ach, ze konden nog altijd gaan praten dat was nu geen probleem vond hij. En het belangrijkste en leukste van de avond had hij toch al bij zich. Dat was in zijn ogen Alice, het meisje dat nu zo gelukkig was als ze vroeger was. ‘We kunnen desnoods nog wat gaan wandelen, of ergens gaan zitten ofzo. Mij maakt het helemaal niet uit.’ Sprak hij met een glimlachje tegen haar en keek even rond. Eigenlijk was er veel te doen op een strand, je moest maar genoeg fantasie hebben. En genoeg middelen om deze waar te maken. Maar aangezien hier alles toe was had je daar wel pech in, hoewel de sloten van de standjes waar ze dingen verhuren vrij makkelijk open te maken waren. Maar toch wou hij niet gaan inbreken, dat was niets voor hem. Als hij daarmee gepakt werd dan had hij niet alleen problemen, maar waarschijnlijk zij ook. En Alice had er naar zijn smaak al meer als genoeg. ‘Weetje, niet nadenken is niet echt makkelijk weetje.’ Zei hij met een grijnsje op zijn gezicht. Zachtjes plaatste hij zijn hand op haar hoofd en streek voorzichtig door haar haren. Dit was geheel ter ontspanning eigenlijk dat hij het deed. Eigenlijk kon je niets doen zonder nadenken kwam hij ter conclusie. Maar toch probeerde hij ditmaal het meeste wel te doen zonder.

'Wel dan hebben we eigenlijk wel een probleempje niet?' zei Joël, op een zoete toon. Ze glimlachte even naar hem. "Eigenlijk wel ja." zei ze, niet dat het haar veel uit maakte. Zolang ze bij hem was vond ze het goed. Zo konden ze ook gewoon lol maken, en het belangrijkste was dat hij bij haar was. Dat ze hem eindelijk, na twee jaar weer vast kon houden. Zelfs al mocht ze haar lippen niet op de zijne drukken, hij was bij haar. Dat was al genoeg. Om haar een vertrouwd warm gevoel te geven. Om zich voor een kort moment echt gelukkig te voelen. ‘We kunnen desnoods nog wat gaan wandelen, of ergens gaan zitten ofzo. Mij maakt het helemaal niet uit.’ zei hij, waarna hij een moment om zich heen keek. "Mij ook niet, zolang jij maar bij me bent." zei ze, er was enige aarzeling in haar stem te horen. Ze was er niet zo zeker van of ze die woorden nou wel had moeten uit spreken. Een zucht verliet haar keel, nu dacht ze weer na. ‘Weetje, niet nadenken is niet echt makkelijk weetje.’ zei Joël, alsof hij haar gedachten kon raden. Ze keek hem aan, zag het kleine grijnsje dat zijn gezicht sierde. "Inderdaad." zei ze zacht, keek hem aan. Een glimlach speelde op haar lippen. Joël plaatste zijn hand op haar hoofd, streek door haar haren. Voor een moment sloot ze haar ogen. "Zullen we ander nog even een stukje wandelen?" vroeg ze, opende haar ogen weer. Keek hem vragend aan.

[Beetje late reactie, maar me broertje kwam net terug uit Londen dus die moest ik even begroeten ^^]

Een glimlach verscheen weer op zijn gezicht maar toen ze zei dat het haar niet uit maken want hij was al bij haar werd hij stil en keek hij even verlegen naar de grond. Waarom was hij nu verlegen? Hij was toch al meer gewend van haar? De jongen schudde zijn hoofd en keek haar uiteindelijk weer aan en zette zijn glimlach weer op zijn gezicht. Wandelen was een goed idee. Voorzichtig liet hij haar los en nam haar hand vast. ‘Weetje, dit is de beste avond die ik hier al heb gehad.’ Zachtjes streek hij met zijn duim over haar hand. Ze was echt het beste wat hem overkwam nu. En dat zou altijd zo zijn. Daar was hij zeker van. Wat er ook mocht gebeuren met haar of met hem, zij zou altijd centraal staan in zijn leven of hij in het hare op de een of andere manier. Misschien was het raar, maar hij noemde het liefde. Liefde die niet werd getoond welliswaar, maar er wel duidelijk tussen hong. Voor een moment keek hij haar aan en voelde weer die zelfde drang als eerst en wist deze nog met moeite te onderdrukken. Het ging nog echt een probleem worden als hij deze een gehele avond moest tegen houden. Omdat deze voor hem steeds groter werd, steeds sterker en steeds onweerstaanbaar. De jongen schudde zijn hoofd even, weer was hij aan het nadenken. Dat moest hij ook tegen houden. Voor haar vrolijkheid die eindelijk weer terug was.

Alice beet op haar lip, niet wetend of ze er goed aan had gedaan die woorden uit te spreken. Maakte ze het niet alleen maar moeilijker, door toe te geven hoe blij ze was dat hij er was? Hoe belangrijk hij voor haar was? Joël keek verlegen naar de grond, iets wat ze niet van hem gewend was. "Sinds wanneer ben jij verlegen?" zei ze plagend, keek hem een moment aan. Streek met haar hand langs zijn wang, er nog altijd niet zeker van of ze haar woorden wel uit had moeten spreken. Joël keek haar na een tijdje weer aan, een glimlach sierde zijn gezicht. Hij liet haar los, ze volgde zijn voorbeeld. Liet haar armen zakken, hij pakte haar hand vast. ‘Weetje, dit is de beste avond die ik hier al heb gehad.’ zei hij, Alice glimlachte. "De mijne ook." zei ze zachtjes, keek hem voor een moment aan. Een glimlach speelde op haar lippen. Met zijn duim streek Joël zachtjes over haar hand. Iets wat haar weer dat vertrouwde gevoel gaf. Weer voelde ze de neiging haar lippen op die van Joël te drukken, maar ze hield zich in. Staarde zwijgend voor zich uit. Het mocht niet, Matt had het haar nog zo gezegd. Ze moest afstand bewaren, en eigenlijk was ze al veel te ver gegaan. Dat laatste stapje over die grens, mocht ze niet ook nog eens zetten. Maar het verlagen werd met de seconden sterker, ze zuchtte onhoorbaar. Nu dacht ze weer na. Waarom was het toch allemaal zo lastig? Waarom was het niet gewoon zoals het vroeger was? Zoals het hoorde? Langzaam begon ze te lopen, hield Joël's hand stevig vast. "Het is hier eigenlijk best mooi." merkte Alice op, ze staarde naar de horizon, die onderhand bijna naadloos over leek te gaan in de zee. Zo donker was het onderhand al geworden, de eerste sterren waren verschenen. Vonkelde helder aan de hemel, Alice glimlachte even richtte haar blik weer op Joël.

Joël hoorde haar vraag en grijnsde even. 'Geen idee eigenlijk.' Zei hij droogjes tegen haar en wreef even wat haar uit zijn ogen en wandelde rustig verder. Waren ze er al niet over gegaan, over de grens die zij had opgesteld om hem veilig te houden? Even bedacht hij zich om haar niet langer in gevaar te brengen en om weg te gaan, maar dat kon hij niet. Die kracht had hij niet. Als dit de laatste avond was dan zou hij deze met haar gaan doorbrengen, het kon hem niet meer schelen. Als hij er dan zonodig fout aan deed om bij haar te zijn, zou hij met alle liefde sterven voor haar. ‘Daar geef ik je volledig gelijk in. Het is hier veel mooier dan in Marseille, maar das mijn mening natuurlijk.’ Met een glimlach keek hij haar aan, besloot zijn gedachten voor de zoveelste keer maar los te laten. Zijn greep om haar hand versterkte even, alsof hij haar elk moment zou kunnen verliezen aan wat er ook achter haan aan zat. Daar was hij zo bang voor, maar wat als hij zoals ze al zei het niet kon tegenhouden , wat als hij haar een van de dagen hier ergens aan trof dood? Meteen schudde hij zijn hoofd bij die gedachte. Niet nadenken, dat was de belofte die hij aan haar had gemaakt en deze zou hij ook gaan houden.

'Geen idee eigenlijk.' reageerde Joël wat droogjes op haar vraag, ze glimlachte even naar haar. Richtte haar blik vervolgens weer voor zich. Hoe lang zou het nog duren voor ze haar vonden? Het kon nog maanden duren, maar het kon ook zijn dat er over enkele dagen plots een van hen voor haar stond. De eerste maand hier was voorbij, één maand was ze sowieso veilig. Tenminste dat was de voorgaande keren telkens zo geweest, maar daarna werd de kans dat ze je vonden elke dag weer groter. Onwillekeurig liet ze haar blik over het strand dwalen, dat zo goed als verlaten was. Heel verderop zag ze een stelletje lopen, maar verder was er niemand te zien. Een zucht verliet haar keel, nu dacht ze toch na. Terwijl ze Joël had beloofd dit niet te doen. ‘Daar geef ik je volledig gelijk in. Het is hier veel mooier dan in Marseille, maar das mijn mening natuurlijk.’ zei Joël, ze keek hem aan. Zag de glimlach die zijn gezicht sierde. Als hem wat over kwam. Snel zette ze die gedachten van zich af, hij zou er niet bij betrokken raken. Dat liet ze niet toe. Maar toch, hadden ze de grens die zij had opgesteld niet al lang overschreden. Had ze hem niet allang bij haar problemen betrokken. Ze beet op haar lip, besefte dat ze weer nadacht. "Mooier dan Marseille? Ik weet niet." zei ze aarzelend, haalde hun oude stad voor de geest. Zelf had ze niet ver bij het strand vandaan gewoond, ze had zich er altijd op haar plek gevoeld. Maar Monica was ook erg mooi, misschien zelfs wel mooier. "Misschien." zei ze, glimlachte even naar haar. Voelde dat Joël plots de greep op haar hand verstevigde. Ze keek hem even onderzoekend aan. Maar vroeg niet wat er was, bang dat ze daardoor beide weer overvallen zouden worden door hun gedachte.

Joël keek haar even aan toen ze over Marseille begon. Kort glimlachte hij naar haar en wierp zijn blik weer op de grond en ademde even in. Zachtjes streek hij weer over haar hand en voor één heel kort moment sloot de jongen zijn ogen. Maar zag meteen een beeld dat hij niet wou zien en opende ze daarom gelijk weer. Er wandelde een koppel iets van hun verwijdert, een echt koppel dat geen angst kende om elkaar te verliezen aan de dood. Zo hadden hij en Alice ook moeten zijn, leven zonder angst gewoon elkaar elke dag liefhebben. Elkaar voor geen moment los laten, maar hier hoopte hij te veel op. Waarschijnlijk zou zoiets niet gaan gebeuren. Misschien is een dag om de zoveel weken, een dag dat ze echt bij elkaar zouden kunnen zijn en lol hebben zoals vandaag. Op meer mocht de jongen gewoon niet hopen al was dit moeilijk. Zijn blik ging weer naar haar en kort schoten zijn ogen naar haar lippen, de drang nog steeds tegenhoudend. Was het nog wel zo’n goed idee om hier te blijven? Waarschijnlijk zou er toch iets gaan gebeuren tussen hen wat Alice niet wou, waar hij zelf geen vat op die moment over had. Toch zou hij blijven, blijven tot zij echter vertrok. Ja, dat zou hij gaan doen. Een zachte wind ging over zijn gezicht en speelde met zijn haren, waardoor deze weer veel te warrig zaten. Al had hij toch geen zin om deze weer goed te leggen, want die wind zou hem nog wel vaker parten gaan spelen.

Beide zwegen ze, Alice had het idee dat de zweer tussen hem langzaam omsloeg. De vrolijke zweer van daarstraks leek verdwenen, het leek er op dat ze beide weer na gingen denken. En dat was nou juist het geen wat ze elkaar hadden beloofd niet te doen. Maar het was te moeilijk, telkens weer drongen gedachten zich aan Alice op en ze had het idee dat Joël het zelfde overkwam. Een zucht verliet zijn keel, ze sloeg haar ogen neer. Misschien was het beter als ze ging, dan zou ze zichzelf en Joël waarschijnlijk een hoop problemen besparen. Want ze had het idee, dat ze elk moment de grens die ze al overschreden had verder kon overschrijden. Maar ze vond er de kracht niet, ze had niet de kracht om weg te lopen bij Joël. Zacht beet ze op haar lip, richtte haar ogen weer op Joël. Merkte dat hij voor een kort moment naar haar lippen had gekeken, kennelijk was zij niet de enige die zichzelf moest tegenhouden. Al had ze dat ergens al wel verwacht. Snel wende ze haar blik op, voor ze toe gaf aan het verlangen haar lippen op de zijne te drukken. Richtte haar ogen op de zee, staarde naar de golven die haar niet tot rust leken te kunnen brengen. Misschien moest ze accepteren dat hun avond nu tot een einde was gekomen en weg gaan. Maar ze kon het niet. Ze wou niet weg. Even keek ze naar Joël, als niemand er achter kwam dat ze de grens die zij had op gesteld hadden overschreden. Liep hij dan eigenlijk wel gevaar? Snel verwierp ze het idee, omdat ze wist als ze er te lang bij stil zou staan. Het kleine beetje kracht waarmee ze het verlangen weg wist te drukken, zou verliezen.

Alice leek er even hard mee te vechten als hij. Maar toch leken geen een van beide de kracht te hebben om gewoon weg te gaan, en eerlijk gezegd wou hij nog niet weg ook. De jongen wou de gehele avond bij haar blijven, en ergens wist hij ook wel dat het omgekeert zo was. Niet gaan lopen nadenken in deze stilte was nu wel heel moeilijk maar toch moest hij het onderste uit de kast halen om zijn belofte niet te breken. Even aarzelde hij om haar toch een kus te geven, maar al gauw werd hij weer bij het echte leven geroepen en zette hij die gedachte van zich af. Dit was moeilijk, zowel voor hem als voor haar, maar toch leken ze beiden de kracht te hebben om het te doen. Tot nu blijkbaar. Zachtjes streek hij nog een maal over haar hand en zonder er enig besef van te hebben legde hij zijn arm nu om haar heen. Waar was hij toch mee bezig? Hij moest zich sterk houden, zowel voor haar als voor zichzelf. Zij wou niet dat hij in gevaar kwam, en hij wou dat ook niet voor haar, en waarschijnlijk als hij haar nu een kus zou geven dan kwamen ze beide in gevaar. Dat was gewoon de waarheid. Maar de drang in hem begon steeds sterker te worden. Joël leek echter nu even in gevecht met zichzelf of hij het nu wel of niet moest doen. Hij wou haar grens niet overschrijden, hij wou haar niet nog meer in gevaar brengen dan ze nu al was. Wetend dat dit het afscheid tussen hen nog moeilijker zou maken. Dit werd hem wel ingewikkeld zeg. De stilte werd langzaam maar zeker ook ondraagbaar voor hem.

De stilte tussen hen leek steeds zwaarder te worden, Alice beet nogmaals op haar lip. Deed haar best de gedachte's die zich aan haar opdrongen buiten te sluiten, maar dit leek vrijwel onmogelijk. Het werd steeds moeilijker haar belofte te houden, evenals het steeds moeilijker werd niet toe te geven aan het verlangen haar lippen op die van Joël te drukken. Hoe lang zou ze dit nog vol houden? En hoe lang zou hij het nog vol houden? Weer streek Joël over haar hand, ze glimlachte even. Hij liet haar hand los, zou hij weg gaan? Een lichte angst overviel haar, ze wou niet dat hij weg ging. Al was het misschien wel beter. Maar in plaatst daarvan sloeg hij zijn arm om haar heen, na een korte aarzeling sloeg ze haar arm om hem heen. Waar waren ze mee bezig? Het zou waarschijnlijk niet lang duren, voor ze het kleine beetje kracht dat ze nog had en dat haar er van weerhield hem een kus te geven, zou verliezen. Dan zou ze de grens die zij had getrokken overschrijden. Waarom was dit zou moeilijk? Waarom was het zo moeilijk om als ze bij hem in de buurt was, te doen wat goed was? Twee jaar lang, had ze iedereen die toenadering met haar zocht op afstand willen houden. Alleen met haar familie had ze zich nog in gelaten, tot die haar ontnomen werden. En nu kon ze het plots niet meer. "Ik kan dit niet Joël." mompelde ze zacht, al wist ze zelf niet eens zo goed waar ze nou precies op doelde.