Een zonsondergang meemaken

'Ik zal je hem laten zien, desnoods morgen vroeg ik heb er een foto van op mijn mobiel.' Sprak hij kalm tegen haar en glimlachte even hoewel ze dat niet zag doordat ze haar ogen toe had. Toen ze over Lorenzo sprak keek hij haar wat ernstiger aan. Nu borrelde zijn nieuwschierigheid weer op, waarom had hij ooit toestemming gegeven? 'Hoezo dan?' Sprak hij zacht tegen haar en uiteindelijk sloot hij ook zijn ogen. Nee, hij sliep nog niet maar hij wou gewoon even genieten van haar, ookal waren zijn ogen toe hij wist perfect hoe ze eruit zag nu. Dat beeld zou hij vasthouden als ze weg moest gaan. Alice, leek ergens wel op Lorenzo, in sommige kleine dingen dan toch. Ergens had hij gewoon het idee dat Lorenzo gewoon voort leefde via haar, maar hij wist wel dat dat complete bulshit was. Zoiets kon toch niet, of wel? Meteen duwde hij die vraag weg, wachtend op haar antwoord. Misschien zou ze nu wel gaan uitleggen waarom hij het had goed gekeurd. Dit wou hij eigenlijk zo graag weten, dit had Lorenzo hem nooit willen vertellen hoe vaak hij het ook gevraagd had. Het antwoord luide altijd: Time will tell. En nu heel misschien kwam hij het wel te weten als hij geluk had.

'Ik zal je hem laten zien, desnoods morgen vroeg ik heb er een foto van op mijn mobiel.' zei Joël, een glimlach gleed over Alice's gezicht. Ze was er niet zeker van dat hij het zag, het kon best zijn dat ook hij zijn ogen had gesloten. 'Hoezo dan?' vroeg Joël, Alice opende na een korte aarzeling haar ogen. Trok zich hierdoor uit diepte waarin ze langzaam weg begon te zakken, ze draaide haar hoofd in zijn richting zag dat hij zijn ogen had gesloten. "Het is niet zo moeilijk te bedenken Joël." zei ze zacht, streek met haar vrije hand langs zijn wang. "Lorenzo heeft onze liefde goed gekeurd, omdat hij jouw vertrouwde, omdat hij wist dat ik bij jouw in goede handen was, dat ik veilig was. Bovendien wist hij hoe sterk de gevoelens waren die ik voor jouw koesterde." zei ze zacht, hield haar ogen op Joël's gezicht gericht. Dat was wat Lorenzo had gezegd, iets anders misschien met wat meer woorden. Toen hij het eenmaal aan haar had verteld had het heel logisch geklonken. "En hij zou blij zijn om ons nu zo te zien, omdat hij weet hoe erg ik je miste en omdat hij.." Alice viel stil, wende haar blik af sloot haar ogen weer. Omdat hij zou weten dat jij mij zou beschermen. Voegde ze er in gedachten aan toe, maar ze sprak de woorden niet uit. Want zij wou het niet, zij wou niet dat Joël haar zou beschermen. Lorenzo had dat waarschijnlijk wel gewild, al was ze daar niet honderd procent zeker van. Zou hij het leven van zijn beste vriend voor het hare geven? Net als hij zijn leven had gegeven, ze huiverde.

Joël luisterde naar haar antwoord en opende zijn ogen dan uiteindelijk zelf ook weer en keek haar hierdoor recht aan. Een zachte glimlach verscheen op zijn gezicht, maar deze ging gepaard met een verdrietig gevoel omdat hij zijn vriend nu had verloren en hij kon er niets meer aan veranderen. Al gauw viel ze stil, en hij wist ergens welke woorden achter die omdat bij moesten. Zachtjes liet hij haar hand los en streek even langs haar wang en sloot haar dan weer in zijn armen. 'Lorenzo had dan wel gelijk. Rustig maar, we gaan niet nadenken nog niet. De avond is bijna ten einde nu gaan we niet lopen nadenken oké.' Sprak hij zachtjes tegen haar. Hij moest een geeuw ondedrukken, simpel weg omdat hij niet wou laten zien hoe moe hij wel was. En hoewel ze het toch zou merken als ze hem aankeek door het vocht dat zich even in zijn ogen had verzamelt wou hij toch een extra moeite doen. Even haalde hij diep adem en liet zijn gedachten ook varen voor wat ze waren. Morgen was een nieuwe dag, een dag die hij moest doorbrengen zonder haar. Ergens wou hij het niet maar het moest, voor haar veiligheid hier. 'Beloof me dat je morgen niet verdwijnt als je wakker bent, Alice.' Haar nam was slechts een fluistering, maar voor haar goed hoorbaar omdat ze tegen elkaar aan lagen.



[Sooowry inspi, is way to low]

Het duurde niet lang voor Joël zijn ogen opende, waardoor ze hem weer recht aan keek. Het viel haar moeilijk zijn emotie's te pijlen, de gedachten te raden die er op dat moment door zijn hoofd gingen. Een zachte glimlach was op zijn gezicht verschenen. Hij liet haar hand los, waarna hij met zijn hand langs haar wang streek. Om haar vervolgens weer in zijn armen te sluiten, een moment lag ze zwijgend tegen hem aan. Haar ogen op de zijne gericht. 'Lorenzo had dan wel gelijk. Rustig maar, we gaan niet nadenken nog niet. De avond is bijna ten einde nu gaan we niet lopen nadenken oké.' zei Joël zacht, ze knikte als antwoord. Was er vrij zeker van dat de kleine hoofdbeweging hem niet ontging. In zijn ogen had zich voor een moment vocht verzameld, en ze glimlachte onwillekeurig nadat ze tot de conclusie was gekomen dat hij een gaap had proberen te onderdrukken. Ze draaide zich op haar zij, plaatste haar hand op zijn borst. "Volgens mij kunnen we beter gaan slapen." fluisterde ze, ging wat dichter tegen hem aan liggen. 'Beloof me dat je morgen niet verdwijnt als je wakker bent, Alice.' zei hij, haar naam was niet meer dan een fluistering. Zo zacht dat enkel zij het kon horen. Het klonk vertrouwd om haar naam uit zijn mond te horen. Een glimlach gleed over haar gezicht, ze drukte een zachte kus op zijn wang. "Ik zal er nog zijn als jij wakker word, dat beloof ik je." fluisterde ze, glimlachte even naar hem.

Hij voelde haar zachtjes knikken en glimlachte eventjes. Als volgt hoorde hij haar iets zeggen over slapen en ditmaal was het aan hem om te knikken. Met een kleine grijns keek hij haar aan toen ze hem beloofde er nog te zijn morgenvroeg. 'Het lijkt me inderdaad beter om te gaan slapen.' Zei hij met een grijnsje tegen haar en legde zich iets beter maar hield zijn armen om haar heen zodat ze het al niet te koud zou krijgen. Zachtjes drukte hij nog een kus op haar lippen. Deze beindigde hij door zijn gezicht iets naar achteren te verplaatsen maar als volgt weer dicht bij het hare te leggen. 'Slaapwel Alice.' Fluisterde hij zachtjes tegen haar en sloot daarna zijn ogen. Nee, hij sliep nog niet maar zijn ogen konden de vermoeidheid gewoon niet meer aan. Nog even vocht hij tegen de diepte die hem langzaam opslokte om haar stem nog te horen. Dat lukte hem eigenlijk nog maar net, hij was zich nog heel bewust van haar ademhaling dat was dus een teken voorzichzelf dat hij dus nog wakker was. Dit was hun eerste nacht in een hele lange tijd, en hij was er blij om dat deze nacht toch nog mocht zijn. Misschien was dit zijn laatste nacht met haar maar hij wist wel dat hij haar morgen vroeg nog zou zien en dat was het belangrijkste dan ook weer voor hem.

[Inspiloos ]

Alice voelde Joël knikken als reactie op haar woorden, ze glimlachte onwillekeurig. Hield haar ogen gesloten, te vermoeid om ze nogmaals te openen. 'Het lijkt me inderdaad beter om te gaan slapen.' zei hij, waarna hij zich wat beter neer legde. Ze voelde hem licht bewegen, maar al die tijd hield hij zijn armen om haar heen. Een zachte kus werd op haar lippen geplaatst, ze beantwoorde Joël kus. Bracht haar hand naar zijn gezicht, streek zacht over zijn wang. Uiteindelijk was hij degene die de kus beëindigde, door zijn gezicht iets bij het hare vandaan te trekken. Ook zij ging nu wat beter liggen, haar hand nog altijd rustende op zijn borst. 'Slaapwel Alice.' hoorde ze hem fluisteren. "Welterusten Joël." zei ze zacht, waarna ze op hield te vechten tegen haar slaap. Zich mee liet slepen in de duisternis, luisterend naar Joël's ademhaling. Die nog altijd niet zo rustig was als die van een slapende, waarschijnlijk zou hij wachten tot zij sliep. Lang zou hij niet hoeven wachten, wist Alice. Als ze vannacht, maar niet weer die nachtmerrie zou hebben. Ze wou niet dat Joël haar angst op zou merken, dat hij zich nog meer zorgen om haar ging maken. Dat was nergens voor nodig. Ze mocht dan wel bang zijn voor degene die achter haar aan zaten, nog banger was ze om hem ook te verliezen. Om ook hem voor haar ogen in elkaar te zien zakken, net als Lorenzo. Die beelden joegen haar in haar slaap al angst aan sinds de dood van haar broer en sinds de komst van Joël, zag ze ook hem in elkaar zakken. Ze huiverde onwillekeurig, maar ondanks haar gedachten waar aan geen eind leek te komen viel ze al vrij snel in slaap.

Joël voelde haar ademhaling voor een moment iets sneller gaan en versterkte zijn greep ietsjes om haar heen en al gauw viel de jongen dan ook in slaap. Benieuw of deze nacht ook een droomloze slaap voorspelde of een nacht waar je de dromen uit kon kiezen. Dagenlang had hij al geslapen zonder ook maar een droom, daar hoopte hij eigenlijk nu ook op. Geen nachtmerrie's of geen dromen dat wou hij maar dat gebeurde dus eigenlijk niet. Er was wel iets op komst. Een nachtmerrie.
Voor me stond Alice, haar gezicht onder de tranen. Ik vroeg aan haar wat er was. Geen reactie. Ik zag niets of niemand in haar buurt, geen mens, geen dier niets. De bezorgdheid loopte weer op bij me. Ik legde mijn hand op haar schouder en voor ik het wist storte ze in. Geen geluid meer van haar adem. Haar lichaam op de koude grond, omringd door een plas bloed. Tranen vielen op de grond langst mijn kant. Meteen knielde ik bij haar neer nam haar gezicht in mijn handen. Maar er was niets meer in haar ogen te zien, ze keken me dood aan. Tranen bleven komen toen ik haar in mijn armen legde. Ik bekeek haar lichaam beter en zag al gauw een wonde. Een kogel. Zijn geliefde was neer geschoten. Ik was haar kwijt.. Ik schreeuwde het uit van verdriet, ik kon niets meer doen. Ze was heen gegaan, naar haar familie.

Zijn ogen vlogen open. 'Neeee!' Schreeuwde hij luid. Meteen keek hij naar Alice die nog steeds lag te slapen. Zijn ogen zagen rood van de tranen die hadden gestroomd toen hij sliep. Bang keek Joël voor zich uit niet beseffend van het feit dat hij zojuist had geschreeuwd. Nog steeds leek hij in shock te zijn van zijn droom, wetend dat die zou kunnen uit komen als hij haar niet zou beschermen. Joël bewoog amper, buiten zijn borst die ging aardig snel op en neer. Al gauw viel de eerste zonnestraal op zijn gezicht maar dit kalmeerde hem echter niet. Waarom had hij nu net die droom gehad, de angst om haar te verliezen werd weer groter. Dit mocht hij niet laten gebeuren.

De greep op mijn hand verslapte, voor mijn ogen zakte Lorenzo in elkaar. Ik had het schot gehoord, maar had niet geweten dat hij was geraakt. Nu lag hij roerloos op de grond, zijn ogen op de mijne gericht. Ik knielde bij hem neer, maar hij schudde met moeite zijn hoofd. "Ga!" bracht hij uit, zijn shirt kleurde langzaam rood. "Rennen Alice!" zei hij weer, ik aarzelde. Achter me hoorde ik de voetstappen van degene die Lorenzo had neer geschoten. "Nu!" klonk zacht, maar toch dwingend. Ik sprong overeind, wist dat ik geen keus had. Werd plots bij mijn hand gegrepen, Joël stond naast me trok me met zich mee. Het was net alsof hij Lorenzo niet zag, misschien was dat ook wel zo. Ik wou Joël zeggen dat hij weg moest gaan, maar wist dat hij toch niet zou luisteren. Weer een schot, en weer verslapte de greep op mijn hand. Joël zakte in elkaar op de grond, ik liet me op mijn knieën naast hem vallen. Luisterde, maar er was niks meer te horen enkel mijn ademhaling de zijne was verdwenen. Met zijn bruine ogen keken me aan zonder me te zien. Een plas bloed vormde zich onder hem. Tranen liepen over mijn wangen, toen ik mijn armen om zijn lichaam heen sloeg. Ik opende mijn mond om te schreeuwen, maar op dat moment weerklonk er een schreeuw. Alice ogen schoten open, haar hart ging als een razende tekeer. Het duurde even voor ze besefte waar ze was, voor ze in de gaten kreeg dat Joël niet dood was maar dat hij naast haar lag. Dat hij haar in zijn armen hield, en dat de schreeuw die ze had gehoord van hem afkomstig was geweest. Nog altijd bewoog ze niet, lag ze roerloos tegen hem aan. Tranen liepen over haar wangen. Ze durfde niet op te kijken, wetend dat Joël wakker was. Al zou hij aan haar onrustige ademhaling waarschijnlijk wel merken dat ze wakker was. Haar hand gleed over Joël's borst, dwaalde af naar de plek waar zijn hart zag. Ze voelde zijn hart kloppen, iets wat haar lichtelijk kalmeerde. Ze sloot haar ogen, beet hart op haar lip. Dit zo er gebeuren als hij haar zou helpen, ze zou hem verliezen. Net als ze ieder ander om wie ze gaf verloren was. Aarzelend opende ze haar ogen weer, zocht naar die van Joël. Zijn ogen waren rood van het huilen, evenals de hare waarschijnlijk. "Gaat het wel?" vroeg ze zacht, nadat ze haar stem had hervonden. Waarom had hij geschreeuwd? Had hij ook een nachtmerrie gehad? Of was er wat anders? Al vrij snel wende ze haar blik weer af, vechtend tegen de tranen die nog altijd over haar wangen liepen. De droom was exact dezelfde als die van gister, al was hij toen langer door gegaan. Nu had Joël's schreeuw haar uit haar slaap getrokken.

Joël's hart ging als een razende tekeer, al gauw voelde hij haar hand over zijn borst gaan en meteen keek hij haar aan. Haar ogen waren roodgekleurd, zijn ogen waren roodgekleurd. Waarschijnlijk hadden zowat ongeveer dezelfde nachtmerrie gehad. Hij hoorde haar vraag wel, maar hij leek wel helemaal verlamd. Zijn was gewoon op de hare gericht en toen ze die van haar afwende ademde hij huiverend in. 'Ik..sorry dat ik je wakker maakte. Ik had een slechte droom. Ik dacht dat ik je kwijt was, je werd neergeschoten en ik kon niets doen.' Bracht hij moeilijk uit, tranen rolde weer over zijn wangen ditmaal nam hij haar beter in zijn armen en snoof even. 'W..wat is er?' Bracht hij zacht uit, al gauw streek hij even over haar rug om haar toch maar kalm te krijgen. Nu was hij er helemaal van overtuigd dat hij haar zou beschermen kostte wat het kost. Zij zou niet sterven voor zijn ogen, in zijn armen. Nee! Dat liet hij niet toe. De jongen leek zich niet meer in de hand te hebben op dit moment. De droom die hij had gehad, het deed hem pijn. Het einde van hun nacht was voorbij, en het begin van een nieuwe dag was aangebroken. Alleen minder goed dan hij gisterennacht echter had verwacht. Met een pijnlijke blik keek hij haar aan, vond de kracht niet om haar weer los te laten, om haar nu te laten gaan. Dat lukte hem niet, daar was hij te zwak voor. 'Ga niet weg Stefanie, nog niet.'

Alice ging wat dichter tegen Joël aan liggen, zijn hart ging als een razende te keer. Evenals dat van haar, ze had het idee dat hij bang was net als zij. 'Ik..sorry dat ik je wakker maakte. Ik had een slechte droom. Ik dacht dat ik je kwijt was, je werd neergeschoten en ik kon niets doen.' bracht hij met moeite uit, ze dwong zichzelf weer op te kijken. Tranen rolde over zijn wangen, ze vond het moeilijk hem zo te zien. Ze bracht één van haar handen naar zijn gezicht, streek langs zijn wang. Haar andere hand liet ze nog altijd op zijn borst liggen, ze durfde haar hand niet weg te halen. Bang dat zijn hart niet meer zou kloppen als ze haar hand weer terug zou leggen. Alice zweeg, wist niet goed wat ze moest zeggen. Wat moest ze zeggen om hem gerust te stellen? De kans dat dit gebeurde was aanwezig, en zij had liever dat hij inderdaad niks kon doen. Omdat hij dan tenminste zelf ook geen gevaar zou lopen. Maar ze wist dat het nog moeilijker zou worden dan eerst om hem er van te overtuigen dat hij zich er niet mee moest bemoeien. 'W..wat is er?' zei Joël zacht, Alice wende haar blik weer af legde haar hoofd tegen zijn borst begroef haar gezicht in zijn shirt. Met zijn hand streek hij over haar rug, alsof hij haar probeerde kalm te krijgen. Het had geen effect, de beelden uit haar droom spookte voor haar ogen. Joël zou Lorenzo niet achterna gaan, hij zo niet sterven niet op die manier in elk geval. Ze had er alles voor over om hem uit de problemen te krijgen, desnoods zou ze contact zoeken met degene die naar haar opzoek waren en naar hen toe gaan. Het idee was angstaanjagend, maar niet half zo angstaanjagend als het idee dat Joël zou sterven. "Een nachtmerrie, ik was weer terug in de straat waar Lorenzo is gestorven en eerst stortte hij in elkaar en toen kwam jij. Trok me met je mee, maar je werd neergeschoten. Het was zo echt, ik dacht dat.." Alice maakte haar zin niet af, huiverde. 'Ga niet weg Stefanie, nog niet.' zei Joël. Geen Alice meer, gewoon weer Stefanie. Het bewijs dat de nieuwe dag begonnen was, dat hun avond voorbij was. De dag begon pijnlijker en slechter dan ze had verwacht, en ze wist dat het nog moeilijker zou zijn om afscheid van Joël te nemen. "Ik ga nog niet weg." fluisterde ze, nog altijd liepen er tranen over haar wangen.

Toen hij haar hand op zijn wang voelen legde hij zijn hand even op de hare maar legde die al gauw weer op haar rug en zuchtte diep. Joël wachte op een antwoord maar dit zou hem enigszins hard gaan treffen dat wist hij nu al. Maar toch wou hij het weten, hij wou weten waarom zij had gehuild. Al gauw voelde hj haar hoofd op zijn borst en plaatste hij zijn hand op haar achterhoofd en drukte een zachte kus op haar voorhoofd en sloot even zijn ogen weer even. "Een nachtmerrie, ik was weer terug in de straat waar Lorenzo is gestorven en eerst stortte hij in elkaar en toen kwam jij. Trok me met je mee, maar je werd neergeschoten. Het was zo echt, ik dacht dat.." Voorzichtig omklemde hij haar stevig, wetend dat hij haar niet zou verlaten. Nee, hij zou er voor haar blijven staan zoals hij had beloofd. 'Doe geen domme dingen Alice. Doe niets waaraan ik je echt zou kunnen verliezen. Het is niet echt, ik ben er nog, ik blijf hier bij jou.' Fluisterde hij zachtjes tegen haar en opende zijn ogen weer. De tranen waren uiteindelijk gestopt, maar toch was zijn hartslag nog vrij snel en zijn ademhaling bleef huiverend klinken. Toen ze zei dat ze nog niet weg ging kalmeerde het hem iets maar toch deed hij nog steeds niet al te normaal. 'Komop, rustig maar. Ik ben er nog en mankeer helemaal niets. Geen tranen meer, alsjeblieft.' Klonk zijn stem slechts als een fluistering tegen haar. Wat dromen al niet met mensen konden doen.

Voor een kort moment plaatste Joël zijn hand op de hand waarmee zij langs zijn wang streek, haar vingers werden vochtig van zijn tranen. Misschien hadden ze gister avond beter uit elkaar kunnen gaan, dan had hij haar niet zo gezien. Dan had hij die nachtmerrie misschien niet gehad, was hij niet nog zekerder geraakt van het feit dat hij haar moest beschermen. Joël plaatste zijn hand op haar achterhoofd, nadat zij haar hoofd tegen zijn borst had gelegd. Alice sloot haar ogen, deed een poging haar onrustige ademhaling weer onder controle te krijgen. Een kus werd op haar voorhoofd geplaatst, zacht beet ze op haar lip. Joël omklemde haar stevig, maar nog altijd even voorzichtig. Zijn hart klopte nog altijd sneller dan normaal was, toch stelde het haar gerust. Het feit dat zijn hart klopte. Ze was hem niet kwijt, nog niet. 'Doe geen domme dingen Alice. Doe niets waaraan ik je echt zou kunnen verliezen. Het is niet echt, ik ben er nog, ik blijf hier bij jou.' fluisterde hij. Alice slikte moeizaam, haar gezicht nog altijd verborgen in zijn shirt. Domme dingen, het plan wat net door haar heen was gegaan was niet dom al vond Joël dat misschien wel. Ze zou hem er mee kunnen beschermen, ze zou er voor kunnen zorgen dat hij haar niet kon beschermen. Maar als hij hoorde dat ze dood was, dan zou hij als nog een eind aan zijn leven maken. Ze kon hem natuurlijk zeggen dat ze moest gaan, en dan naar hen toe gaan. Het idee dat ze tegen hem moest liegen, hem voor moest spiegelen dat ze nog leefde. Het stond haar totaal niet aan, ze was er niet eens zeker van of ze dat kon. Of ze hem kon laten hopen dat ze nog leefde. Ze zweeg, niet wetend wat ze moest zeggen. Ze kon hem niet beloven dat ze niks zou doen waaraan hij haar zou kunnen verliezen. Want als er iets was waarmee ze hem zou kunnen beschermen, er voor zou kunnen zorgen dat hij bleef leven dan zou ze dat doen. Al was de prijs die ze zou moeten betalen haar eigen leven. 'Komop, rustig maar. Ik ben er nog en mankeer helemaal niets. Geen tranen meer, alsjeblieft.' zijn woorden waren niet meer dan een fluistering, die enkel zij kon horen doordat ze zo dicht tegen hem aan lag. Ze keek op, haar tranen waren gestopt met lopen. Maar aan haar gezicht was te zien dat ze had gehuild, haar ogen waren rood en staken af tegen haar huid die spierwit gekleurd was. "Je mankeert nog niets Joël, dit gebeurd als jij mij probeert te beschermen. Snap dat dan, je moet je er niet mee bemoeien." zei ze, ze deed haar best haar stem niet te laten trillen. Iets wat totaal mislukte.

'Ik zal niets mankeren, zolang ik ze maar aan zie komen dan kan ik me verweren tegen hen, dan kan ik jouw beschermen. Ik zal het niet snappen, ik wil het niet snappen. Ik heb me er al mee bemoeit, ik weet dat ik je niet kan overhalen om dat in te zien maar jij kan me ook niet laten inzien dat ik me niet mag bemoeien. Of we nu een hele tijd gaan ruziemaken of niet, ik zal het nooit gaan inzien.' Klonk zijn stem. Van gisteren leek nu helemaal geen spoor meer te zijn, buiten misschien het feit dat ze weeral ruzie maakte over iets waar er normaal geen ruzie over mocht worden gemaakt. 'Kom, laten we daar over zwijgen en gewoon weer normaal doen tegen elkaar. Geen geruzie over iets wat niet kan uitgevochten.' Zachtjes streek hij langs haar wang en keek in haar ogen. Er liepen geen tranen meer, dat was iets goed. Hij liet haar iets losser maar toch bleef hij haar vasthouden, bleef hij ritmisch over haar rug strijken. Even sloot hij zijn ogen en ademde even diep in, maar opende zijn ogen welliswaar en glimlachte even zachtjes naar haar.

[Inspi, is echt below zero nu.]

'Ik zal niets mankeren, zolang ik ze maar aan zie komen dan kan ik me verweren tegen hen, dan kan ik jouw beschermen. Ik zal het niet snappen, ik wil het niet snappen. Ik heb me er al mee bemoeit, ik weet dat ik je niet kan overhalen om dat in te zien maar jij kan me ook niet laten inzien dat ik me niet mag bemoeien. Of we nu een hele tijd gaan ruziemaken of niet, ik zal het nooit gaan inzien.' zei Joël, Alice hield haar ogen op de zijne gericht. Zij zou dit geen ruzie noemen, maar was niet van plan op dat punt tegen hem om te gaan. Om te voorkomen dat ze daadwerkelijk ruzie met hem zou krijgen. Ze wou geen ruzie, niet met hem. Dit alles was al pijnlijk genoeg, ze zou het niet kunnen verdragen als ze ook nog een ruzie zouden krijgen. Toch kon ze zijn woorden niet negeren. 'Kom, laten we daar over zwijgen en gewoon weer normaal doen tegen elkaar. Geen geruzie over iets wat niet kan uitgevochten.' zei hij, nog voor ze kon reageren op zijn eerder woorden. "Ik wil geen ruzie met je Joël." zei ze zacht, haalde even huiverend adem. "Maar hoe denk je je tegen hen te kunnen verweren, hoe wil je mij beschermen tegen iemand met een wapen? Iemand die je niet kent? Iemand die waarschijnlijk al jaren in het criminele circuit zit en vast al vaker iemand heeft omgelegd?" fluisterde ze, ze hield haar blik op zijn gezicht gericht. Wachtte op zijn reactie. Zacht streek hij met zijn hand langs haar wang, een kort moment sloot ze haar ogen. Merkte dat hij haar wat losser liet, maar hij hield haar nog altijd vast ging door met het strijken over haar rug. Ze voelde zijn borst omhoog gaan toen hij diep ademhaalde, een zachte glimlach verscheen voor een moment op zijn gezicht. Een klein glimlachje brak voor een moment door op haar gezicht, al verdween de angst die er in haar ogen te lezen was niet. De beelden van haar droom doken steeds weer op, en de angst om Joël te verliezen leek enkel groter te worden.

Joël keek haar aan en luisterde naar haar woorden liet zijn blik even afwijken maar vond daarna weer de kracht om haar aan te kijken. 'Ik vind er wel wat op. Desnoods moet ik maar even in mijn geheugen duiken om mijn lessen Kickbox weer te herinneren. En een wapen is snel onschadelijk gemaakt. Geloof me maar. Plus, als ik zie dat die persoon wilt schieten trap ik dat ding wel uit zijn poten. Maar ik ga niet toekijken van de zijlijn. Dat kan en wil ik niet.' De kans dat hij haar verloor was groot, maar de kans dat zij hem verloor was ook groot. Plus als hij haar verloor dan zou hij zichzelf ook van kant maken, een leven zonder haar was niet mogelijk voor hem. Dat was al eerder gebleken eigenlijk. Beiden waren ze bang elkaar te verliezen, maar hij wou er iets aan doen. Zij wou hem waarschijnlijk gaan beschermen tegen die mensen, maar als hij het niet kon dan kon zij het ook niet. Daar was hij zeker van.d Voor even legde hij zijn voorhoofd tegen het hare en drukte een kus op haar neus. Het zou goed komen dat beloofde hij haar van uit de grond van zijn hart.

'Ik vind er wel wat op. Desnoods moet ik maar even in mijn geheugen duiken om mijn lessen Kickbox weer te herinneren. En een wapen is snel onschadelijk gemaakt. Geloof me maar. Plus, als ik zie dat die persoon wilt schieten trap ik dat ding wel uit zijn poten. Maar ik ga niet toekijken van de zijlijn. Dat kan en wil ik niet.' zei Joël, Alice zuchtte. Wende haar blik af, niet in staat hem aan te kijken. Hij vatte het veel te licht op, hij had geen idee met wie hij te maken had. Zij wel, zij had tenslotte gezien wat ze deden. Misschien dat Joël haar en zichzelf kon beschermen tegen iemand zonder wapen. Maar iemand met een pistool zou hij niet kunnen verslaan, waarschijnlijk werd hij al geraakt voor hij het wapen uit de handen van degene die op haar had willen schieten zou kunnen trappen. Zag hij dat dan echt niet in? Zag hij niet in hoe uitzichtloos dit was? Wist hij zelf niet net zo goed als haar dat het onmogelijk was haar zo te helpen? Waren die woorden niet meer gesproken uit wanhoop? Ze staarde zwijgend langs hem heen. De enige manier om hem te beschermen was naar hen toe gaan, of zorgen dat Joël niet bij haar was als ze haar vonden. Dat zou niet eens zo heel moeilijk zijn, als ze er voor zorgde dat dit de laatste keer was dat ze elkaar ontmoeten. Oké het zou niet makkelijk zijn, maar alles was beter dan hem verliezen. "Je weet net zo goed als mij dat dat geen effect heeft Joël." zei ze zacht, keek hem aan. Joël legde zijn voorhoofd tegen dat van haar, drukte een kus op haar neus. Met haar hand ging ze door zijn haar.

Zachtjes voelde hij haar hand door zijn haren gaan en plaatste hij zijn beide handen op haar wangen. Hij neep zijn ogen even toe en zuchtte even. 'Wat verwacht je dan van me? Dat ik ze gewoon laat doen, dat ik ze jou laat vermoorden? Je weet even goed als mij dat ik dat niet kan. Ik wil je gewoon niet verliezen, niet nog een keer.' Hij opende zijn ogen en keek haar aan, de jongen moest al aardig wat moeite doen om de tranen niet weer te doen stromen. Zachtjes streek hij met een hand over haar wang en keek even naar de grond. Waarom zag ze het niet in dat zoiets niet mogelijk was voor hem? Dat was het onmogelijke vragen. Dit was gewoon vragen naar een kabouter met een pot goed. Uiteindelijk keek hij haar weer aan en legde hij een hand op haar heup. Nee, hij zou haar niet laten gaan, nu niet, nooit niet. Dat kon hij niet, en wou hij niet. Zij was degene met wie hij zijn leven wou delen, er was niemand anders op de wereld zoals haar. Moest het noodlot toeslaan dan zou hij er voor haar staan, dat was hij aan haar verplicht. Een onnozele traan rolde uiteindelijk over zijn wang, de rest hield hij binnen met al zijn kracht. Hij wou niet zwak lijken tegenover haar, hij wist dat ze het haatte als hij ergens mee zat en dit dan ook uitte met tranen. Maar hier kon hij niets meer aan veranderen leek het wel. Als die mensen echt zouden komen, dan moest hij oftewel gewoon toekijken hoe ze voor zijn ogen vermoord zou worden, of iets er tegen doen. En hij zou het tweede doen, dat wist zij net zo goed als hij.

'Wat verwacht je dan van me? Dat ik ze gewoon laat doen, dat ik ze jou laat vermoorden? Je weet even goed als mij dat ik dat niet kan. Ik wil je gewoon niet verliezen, niet nog een keer.' zei Joël, zijn handen had hij aan weerskanten van haar gezicht geplaatst. Zwijgend keek ze hem aan, haar ogen op de zijne gericht. Hij had een punt, ze wist dat hij nooit doelloos zou toe kijken hoe zij werd vermoord. Dat zou zij ook niet kunnen. Een zucht verliet haar keel, zacht beet ze op haar lip. Met zijn hand streek Joël langs haar wang, voor een moment sloot ze haar ogen. Probeerde woorden te vinden, woorden die hem er van konden overtuigen een stap terug te doen. Hij moest zich hier niet mee bemoeien. Maar ze wist dat er geen woorden waren die hem konden overtuigen. Hem vragen doelloos toe te kijken was te veel, dat wist ze. Joël legde zijn hand op haar heup, ze opende haar ogen weer. Haar blik viel op de traan die over zijn wang rolde, met haar vinger streek ze hem weg waarna ze haar hand op zijn wang liet ruste. "Wie zegt dat het ze lukt? Twee jaar lang zitten ze al achter me aan, en ik leef nog steeds. Ik ben al een half jaar alleen, en heb het al die tijd gered." zei ze, het over andere boeg gooiende. Ze wist dat ze hem niet tegen kon houden haar te beschermen als ze echt in gevaar was en hij er bij was. Dat kon ze niet, met alle wil van de wereld zou ze hem niet tegen kunnen houden. Maar als ze hier niet in gevaar was waar hij bij was, was er een mogelijkheid dat ze er voor zou kunnen zorgen hem buiten schot te houden. Zonder degene die achter haar aan zaten op te zoeken. "Je moet je niet zo'n zorgen om me maken, ik red me wel. Echt waar. En als het veilig is keer ik naar je terug zoals ik je heb beloofd." zei ze, een moment keek ze hem zwijgend aan. Streek met haar hand langs zijn wang, waarna ze een zachte kus op zijn lippen gaf. "Geloof me Joël." zei ze zacht, ze wist dat haar woorden hem waarschijnlijk niet zouden over tuigen. Maar ze kon het proberen.

Ze streek de traan weg en even wou hij haar gewoon in zijn armen sluiten. Ja, dat kon hij wel maar de fut zat er niet meer in. "Wie zegt dat het ze lukt? Twee jaar lang zitten ze al achter me aan, en ik leef nog steeds. Ik ben al een half jaar alleen, en heb het al die tijd gered." De jongen keek even naar de grond en haalde zijn schouders op. 'Wat als er een dag aanbreekt dat ze je wel vinden? Dat er wel gevaar loert voor je. Wat dan?' Mompelde hij zacht. De kans dat dat erin zat was zo groot, en hij wou haar daarvoor behoedde. Maar ze liet dat niet toe, en zich er bij neerleggen deed hij niet. Kon hij niet, wou hij niet. Te koppig was hij. 'Ik maak me wel zorgen, dat zal ik altijd doen. Ik kan het gewoon niet hebben dat iemand jou wat zou aandoen zonder dat ik iets kan doen om jou te helpen.' Weer streek ze over zijn wang ergens wou hij nu gewoon gaan schreeuwen tegen een random persoon maar dat hield niets uit, dat wist hij wel maar toch hij wou het doen. De jongen kreeg een zachte kus op zijn lippen, waardoor zijn koppigheid even wankelde maar zich dan uiteindelijk toch weer herstelde, kort beantwoorde hij de kus. 'Ik wil je geloven Alice, ik wil het wel, maar het lukt me niet. Ik kan het niet.' Dit leek zo moeilijk te gaan, en de tijd leek ook weer trager te gaan, waarom ging de tijd nu zo traag en gisteren zo snel? Gewoon oneerlijk.

Ondanks het feit dat ze niet meer zo dicht tegen elkaar lagen als eerder, voelde Alice dat Joël zijn schouders ophaalde. Ze hoefde zijn woorden niet te horen, om te weten dat de hare hun doel hadden gemist. 'Wat als er een dag aanbreekt dat ze je wel vinden? Dat er wel gevaar loert voor je. Wat dan?' mompelde hij zacht, nu was zij degene die haar schouders op trok. "Ze hebben me al vaker gevonden, en tot nu toe heb ik het toch ook gered." zei ze, voor een moment dacht ze aan het litteken op haar buik. Het was maar goed dat Joël dat niet had gezien, het zou haar woorden totaal ontkrachten. Want dan zou hij weten hoe dicht bij de dood voor haar al was geweest. Dan zou hij weten hoe veel geluk ze had gehad. Haar ogen hield ze nog altijd op de zijne gericht. 'Ik maak me wel zorgen, dat zal ik altijd doen. Ik kan het gewoon niet hebben dat iemand jou wat zou aandoen zonder dat ik iets kan doen om jou te helpen.' zei Joël, hij was altijd al koppig geweest. Even als zij, maar het had hen nooit eerder in de weg gezeten. Een zucht verliet haar mond, voor een moment sloot ze haar ogen. "Ik begrijp het wel, ik zou ook niet doelloos kunnen toe kijken als iemand jou wat aan zou willen doen. Maar Joël als jij nu in die situatie zat waarin in verkeer, zou jij mij dan toe staan jou te helpen en daardoor mijn eigen leven te laten riskeren?" vroeg ze, keek hem voor een moment recht aan. 'Ik wil je geloven Alice, ik wil het wel, maar het lukt me niet. Ik kan het niet.' zei Joël, Alice zuchtte. "Is er dan niks waarmee ik je kan overtuigen?" fluisterde ze bijna onhoorbaar, wende haar blik af.

"Ik begrijp het wel, ik zou ook niet doelloos kunnen toe kijken als iemand jou wat aan zou willen doen. Maar Joël als jij nu in die situatie zat waarin in verkeer, zou jij mij dan toe staan jou te helpen en daardoor mijn eigen leven te laten riskeren?" De woorden kwamen harder aan als hij had verwacht. 'Dan zou ik hetzelfde doen als jij nu, en dan zou jij even koppig zijn als mij.' Met een diepe zucht kwamen deze woorden eruit en de woorden die ze dan sprak deden haar weg kijken. Zo zacht hadden ze geklonken maar hij had ze wel gehoord. Zachtjes legde hij zijn hand op haar wang en streek vervolgens zachtjes met zijn vinger daarover en duwde haar gezicht weer naar hem toe zodat ze hem kon aankijken. 'Het spijt me dat ik niet kan doen wat je van me verlangt. Maar laten we het er niet meer over hebben.' Heel zachtjes plaatste hij zijn lippen op de hare en sloot voor kort zijn ogen. Zo meteen moest ze waarschijnlijk vertrekken, en waarschijnlijk zou het dit keer bij hem moeilijker vallen als eerst. Ook moest ze die tatoeage nog zien die hij had ontworpen maar hij was er niet eens zeker van of hij deze nog wel wouden zien, want die had ook met haar te maken die tatoe. Uiteindelijk maakte hij zijn lippen los van de hare en keek haar afwachtend aan.

'Dan zou ik hetzelfde doen als jij nu, en dan zou jij even koppig zijn als mij.' zei Joël, zijn woorden gingen gepaard met een diepe zucht. Ze wist dat hij gelijk, waarschijnlijk was het net zo gegaan als nu. Al waren de rollen omgedraaid. Joël plaatste zijn hand op haar wang, streek er met zijn vinger over. Waarna hij haar gezicht weer naar hem toe draaide, zodat ze hem wel aan moest kijken. 'Het spijt me dat ik niet kan doen wat je van me verlangt. Maar laten we het er niet meer over hebben.' zei hij, ze zuchtte. Wetend dat er niks was dat hem van zijn gedachten kon doen veranderen, het enige wat zij kon was hopen dat hij er niet was als ze haar vonden. Ze knikte langzaam, ja het was beter als ze het er niet meer over hadden. Het maakte de zweer er niet beter op, en aangezien ze zo afscheid zouden moeten nemen was het beter als ze er over op hielden. Joël plaatste zijn lippen op de haar, Alice sloot haar ogen. Legde haar hand in zijn nek, beantwoorde zijn kus. Hij was uit eindelijk degene die de kus beëindigde door zijn lippen van de hare te halen. Ze keek hem aan, hij keek terug een afwachtend blik rustende in zijn ogen. Ze wist dat het tijd was om te gaan, tijd om afscheid van hem te nemen. Misschien dat ze elkaar binnenkort weer zouden zien, misschien ook niet. "Mag ik die foto van je tatoeage die je aan het ontwerpen bent nog zien?" vroeg ze, keek hem een moment vragend aan. Even glimlachte ze, waarna haar gezicht betrok. "Ik moet zo gaan." zei ze zacht, keek hem een moment aan wetende dat het haar moeilijk zou vallen hem los te laten en weg te lopen. Nog moeilijker dan bij hun vorige ontmoeting.

Joël keek haar aan en knikte zachtjes op haar woorden. Rustig haalde hij zijn mobiel tevoorschijn en zocht dan ook meteen naar de foto van zijn tekening en vond deze vrijwel meteen. Een rood/blauwe ster, met in het midden een hart en daaronder de tekst: 'Even if the stars separate us, our love will still be here.' Met een glimlach op zijn gezicht liet hij deze zien aan haar en luisterde dan naar haar zachte woorden en keek haar lichtelijk bedroefd aan. Hij wist dat ze moest gaan, maar toch het deed pijn als ze het zei. Omdat hij wist dat er misschien geen volgende keer meer was. Zachtjes streek hij langs haar wang en zuchtte kort. Nog steeds vond hij het niet eerlijk, maar ze hadden hun avond gehad. Iets was belangrijk was. Heel ergens wist hij gewoon dat ze elkaar zouden terugzien, als het niet hier was, dan was het daarboven. Ooit zouden ze elkaar weer zien, tuurlijk had hij liever levend maar dat lag niet aan hem om te beslissen. Hoewel hij dat wel wou. 'Wel, wat vind je ervan?' Vroeg hij met een zwakke glimlach aan haar. Misschien kon hij nog wat tijd rekken, maar hij wist niet hoe. Plus hij wist ook niet hoe die mensen eruit zagen. Zodat hij zelf ook kon uitkijken naar hen. Ach ja, ze zou toch vertrekken wat hij zou proberen en hoe moeilijk het ook was voor haar.

Als reactie op haar woorden knikte Joël zacht, waarna hij zijn mobiel te voorschijn haalde. Het duurde niet lang voor hij haar de foto van zijn tekening voor hield. Een rood/blauwe ster was op het papier getekend, in het midden een hart. Ze wist vrij zeker dat de tekst eronder op hen sloeg, op hun liefde. Het was een tekening zoals ze van hem gewend was, zo mooi. Toch verwonderde de tekening haar, zoals zijn tekeningen haar altijd verwonderde. Een moment staarde ze naar het schermpje van zijn mobiel, zelfs iemand die het verhaal achter de tekening niet zou weten dat het meer was dat enkele een tekening. Dat er veel meer achter zat, een kleine glimlach gleed over haar lippen. Zachtjes streek Joël langs haar wang, uiteindelijk maakte zij haar ogen los van het schermpje. Keek hem aan, een zwakke glimlach was op zijn gezicht verschenen. 'Wel, wat vind je ervan?' vroeg hij. "Mooi, echt heel mooi." zei ze, glimlachte even naar hem. "En lief." voegde ze er aan toe, plaatste haar lippen voor een moment op de zijne. Sloot haar ogen, het was echt lief. De betekenis, de rede waarom hij het had getekend. De tekening leek het voor haar enkel moeilijker te maken zo bij hem weg te gaan. Ze trok haar hoofd iets terug, beëindigde zo hun kus. Keek hem voor een moment recht aan, streek met haar hand langs zijn wang. Waarna ze overeind ging zitten, iets waardoor hij haar wel los moest laten. Een moment staarde ze zwijgend naar de zee, beet op haar lip. Kwam langzaam overeind, sloot haar ogen. Waarom was het leven zo oneerlijk? Waarom konden Joël en zij niet gewoon bij elkaar blijven?

Joël zijn glimlach vergrootte iets meer toen ze vertelde dat het mooi en lief was. Ze snapte wat er achter de tekening verborgen zat. Hun relatie, hun band met elkaar. Zachtjes voelde hij haar lippen op de zijne en meteen stopte hij zijn mobiel weer weg en keek haar aan. Dit was hun afscheid, toen hij haar hand langs zijn wang voelde gaan en haar lippen niet meer voelde wist hij dat het voorbij was. Hij had haar niet meer vast door het feit dat ze was gaan recht zitten en opgestaan. Rustig stond hij ook op en wandelde naar hun jassen. Hij nam zowel de hare als die van hem en ging weer terug naar haar toe en hing die van haar over haar schouders. Even dacht hij eraan om ook zijn jas te geven, zo had ze toch nog iets van hem. Zonder er verder over natedenken legde hij ook zijn jas over haar schouders en sloot haar nog even in zijn armen. 'Hou maar, dan heb je toch nog iets van mij.' Fluisterde hij zacht waarna hij zijn armen weer van haar af liet glijden en haar gewoon aankeek. Het viel hem moeilijk, het liefst wou hij meegaan met haar maar dat was dus niet mogelijk nu. Dan zou hij haar veiligheid op het spel zetten en dat wou hij niet. Nu wist hij niet hoe het verder ging, zou zij nog even bij hem blijven om normaal afscheid te nemen of zou ze gewoon vertrekken zonder één woord?