Een zonsondergang meemaken

'Dat mijn gevoelens in plaats van afgezwakt sterkerder dan ooit zijn geworden voor jou.' Zei hij zachtjes tegen haar. Al gauw plaatste ze haar hand op de zijne, een perfect moment. 'Die gevoelens zullen altijd blijven bestaan.' Mompelde hij zachtjes tegen haar. Als hij kon zou hij echter in slaap vallen bij haar maar hij moest zijn gedachten erbij gaan houden. En hij wou niet dat ze zou vertrekken door hem, gewoon samen zijn nu. Zachtjes drukte hij zich iets rechter en gaf haar een kus op haar lippen. Er zou niets zijn wat dit nog kon breken. Dan legde hij zich weer neer en ademde even diep in. Als ze zou terug komen was hij nog gelukkiger dan hij was. Voor even keek hij naar het zand dat heel zachtjes opstoof door de wind die er heerste. 'Je bent echt het mooiste wat me is overkomen.' Zachtjes plaatste hij zijn hand weer op haar heup en bewoog heel zachtjes heen en weer. Voor even rilde hij over zijn lichaam door een scherpe wind die hij over zijn rug voelde gaan. Toch was die koude al gauw verdwenen. Maar goed, want veel zin om zijn jas weer aan te doen had hij toch niet.

[Denk dat dit een van me laatste post word voor deze week ]
[Flutpost]

'Dat mijn gevoelens in plaats van afgezwakt sterkerder dan ooit zijn geworden voor jou.' zei hij zachtjes, een glimlach verscheen op haar gezicht. Een gevoel van geluk overspoelde haar, hij was zo perfect. Alleen al het feit dat hij bij haar was, maakte dat zij zich voor één moment echt gelukkig voelde. 'Die gevoelens zullen altijd blijven bestaan.' mompelde Joël zacht. "Evenals mijn gevoelens voor jouw." fluisterde ze, keek hem aan. Zijn gezicht was zo dicht bij de hare, dat ze zelfs in de duisternis die de nacht kenmerkte zijn gezicht en de trekken daarop precies kon zien. Hij zag er vermoeid uit, alsof hij zo in slaap zou kunnen vallen. "Ben je moe?" vroeg ze zacht, streek met haar hand langs zijn wang. Hij zou toch niet vertrekken? Joël drukte zichzelf iets rechter, waarna hij haar een kus op haar lippen gaf. Ze beantwoorde zijn kus, trok haar hoofd iets terug toen hij weer naast haar ging liggen. 'Je bent echt het mooiste wat me is overkomen.' zei hij, waarna hij haar hand weer op haar heup plaatst. Ze sloot haar ogen, ging weer wat dichter tegen hem aan liggen. Haar hoofd plaatste ze tegen zijn borst. Een moment bleef ze zo liggen, zwijgend. Ze kon zijn hart horen kloppen, een glimlach gleed over haar gezicht. Ze hief haar hoofd, keek hem aan. Plaatste een zachte kus op zijn neus.

Joël glimlachtte. Ze was één meisje uit de duizend. Allesins dat betekende ze toch wel voor hem. Toen hij haar vraag hoorde haalde hij zijn schouders op. 'Ik ben moe, maar nog niet moe genoeg om je te verlaten.' Sprak hij in alle eerlijkheid tegen haar. Het zachte kusje op zijn neus deed hem voor een moment zijn ogen sluiten. Zachtjes legde hij zijn beide armen om haar heen toen ze wat dichter tegen hem aan kwam liggen en drukte een zachte kus op haar wang. Alice en hij zouden later samen gaan wonen, als al het gevaar eindelijk weg was van hen. Ja, dat zouden ze gaan doen en niemand kon hem die droom gaan afpakken. 'Als jij moe bent, zeg het me dan oké. Dan breng ik je wel weer naar je kamer.' Sprak hij rustig tegen haar en sloot voor een moment zijn ogen. Luisterend naar haar ademhaling die met de zijne gepaard ging, het ruisen van het water van de zee over het zand. De zachte wind die door het zang ding. Een perfecte avond, met het perfecte meisje. Voorzichtig streek hij over haar rug en opende zijn ogen. 'It doesn't matter how far the distance is between us. Our love will only get stronger, that I can promise you.' Klonk zijn stem zacht, de wind draafde zijn stem dan weer de lucht in. 'Dit is gewoon een test, een test om te laten zien hoe sterk onze band is.'

Alice voelde dat Joël zijn schouders op haalde, richtte haar ogen op de zijne. 'Ik ben moe, maar nog niet moe genoeg om je te verlaten.' ze glimlachte onwillekeurig, was blij dat hij nog niet weg wou. Het liefst zou ze hier de hele nacht met hem door brengen, al besefte ze maar al te goed hoe erg dit tegen de regels in druiste. Toch had ze niet langer de kracht zich er tegen te verzetten, zijn argumenten hadden haar overtuigd. Al wist ze dat het niet enkel zij argumenten waren, het was meer zijn aanwezigheid de drang om de grens te overschrijden. Om weer samen met hem te zijn, zoals het vroeger was geweest. Zoals het hoorde. Joël legde zijn beide armen om haar heen, voor een moment sloot ze haar ogen. Voelde zijn lippen voor een moment op haar wang, toen hij daar een zachte kus op drukte. 'Als jij moe bent, zeg het me dan oké. Dan breng ik je wel weer naar je kamer.' zei hij, ze opende haar ogen keek hem aan. Ze was moe, maar had totaal niet de behoefte om te gaan slapen. Totaal niet. Ze wou hier zijn bij Joël. "Ik ben moe, maar ik wil nog niet naar mijn kamer. Ik kan toch niet slapen. Ik blijf liever hier, bij jouw." zei ze zacht, streek met haar hand over zijn wang.
'It doesn't matter how far the distance is between us. Our love will only get stronger, that I can promise you.' zei hij zacht, zijn woorden zorgde ervoor dat er een glimlach op haar gezicht verscheen. 'Dit is gewoon een test, een test om te laten zien hoe sterk onze band is.' vervolgde hij, nog voor zij kon reageren. Een test? Zo had zij het nog niet bekeken, maar ergens begreep ze zijn woorden wel. "Onze band is sterk genoeg, dat weet ik zeker." zei ze zacht, maar of wij zelf sterk genoeg zijn betwijfel ik. Voegde ze er in gedachten aan toe. Maar die woorden sprak ze niet uit, het leek haar beter die voor haar zelf te houden. Het zou enkel de zweer verpesten. Ze drukte een kus op Joël's lippen, sloot voor een moment haar ogen. Maar trok haar hoofd al vrij snel weer terug, keek hem aan. Een glimlach speelde op haar lippen.

'Dan blijven we hier samen liggen, tot we desnoods in slaap vallen.' Zei hij met een grijnsje tegen haar. De glimlach bleef staan op zijn gezicht door wat ze zei. Dat hun band werkelijk sterk genoeg was. Iets na die woorden kreeg hij een kus op zijn lippen en die eindigde tot zijn grote ergernis veel te snel. Droogjes keek hij haar aan en trok een pruillipje. Maar al gauw verdween die weer en maakte plaats voor een glimlach. Zachtjes legde hij zijn hand in haar hals en streek daar langs. Joël wist niet echt wat hij nu nog moest zeggen of doen. 'Trouwens, in welke klas zit je hier nu eigenlijk, en welke sport volg je?'Vroeg hij compleet inspiratieloos aan haar. Kort gingen zijn gedachten even naar een idioot programma dat hij over laatst nog had gezien. Waarom dacht hij daar nu weer aan? Hij moest nu aan Alice denken, zij was het belangrijkste op dit moment, en waarschijnlijk ook op vele andere momenten voor hem.

[Inspiratie is gestorven:(]

'Dan blijven we hier samen liggen, tot we desnoods in slaap vallen.' zei Joël, een grijnsje was op zijn gezicht verschenen. Het plan stond haar wel aan, hier met hem blijven liggen tot ze in slaap vielen. De hele nacht in zijn armen doorbrengen. Het maakte niet meer zoveel uit wat ze deden, de grens die zij had getrokken hadden ze al lang overschreden. Misschien had ze dat al wel gedaan op het moment dat ze naast hem had gezetten. Simpelweg omdat ze had geweten, dat ze geen afstand zouden kunnen bewaren. Toch had ze er niet echt spijt van, misschien kwam dat nog. Maar voor nu, was ze enkel blij weer bij hem te zijn. "Dat idee staat me wel aan." zei ze, een glimlach speelde op haar lippen. Joël trok een pruillip toen ze haar lippen van de zijne af haalde, ze keek hem voor een moment recht aan een grijns speelde op haar lippen. Die veranderde in een glimlach op het moment dat Joël zijn hand in haar hals plaatste en daar langs streek, voor een moment sloot ze haar ogen. 'Trouwens, in welke klas zit je hier nu eigenlijk, en welke sport volg je?' vroeg Joël plots, hoe hij plots bij die vraag kwam wist ze niet. Maar het maakte ook niet zo veel uit, het was een vraag die ze zonder moeite kon beantwoorden. "In 11A." beantwoorde ze zijn eerste vraag, waarschijnlijk zat hij in 12A of B hij had altijd een klas hoger dan haar gezetten. Evenals als Lorenzo, onmerkbaar schudde ze haar hoofd zette de gedachten van zich af. "Basket bal, je kunt hier niet dansen. Althans niet op school. Of je moet gaan chearleaden maar dat is niks voor mij." vervolgde ze. In Marseille had ze beide sporten beoefent. Het dansen zelfs op een behoorlijk hoog niveau, maar na haar vertrek had ze nauwelijks meer gedanst, althans ze had wel gedanst maar niet meer met een groep of in een les. Gewoon alleen. Een zucht verliet haar keel, ze richtte haar blik die ze voor een moment had afgewend weer op Joël. "En in welke klas zit jij? En welke sport doe je?" vroeg ze. "Basketbal zeker." voegde ze er aan toe, een grijns was op haar gezicht verschenen.

'Ik heb alleen maar goede ideeën hoor. Dat weet je toch al.' Zei hij met een grijnsje op zijn gezicht en streek even over haar wang. Waarna hij daar een hele zachte kus op drukte en luisterde naar haar antwoord. Dus ze volgde basketbal, meteen krulde zijn mondhoeken wat omhoog. Basketbal was de sport die hij altijd samen met haar had gespeeld. Simpel weg omdat hij niet kon dansen. Eigenlijk kon hij het wel, maar heel stiekem had hij dat nooit laten zien of verteld aan Alice. Dan zou ze hem gaan uitlachen, want welke jongen kon er nu echt goed dansen? Juist ja. 'Ik durf te wedden dat je er heel mooi had uitgezien in die cheerleaders outfit.' Fluisterde hij plagend in haar oor. Nee, cheeren voor een team was niets voor haar, maar toch die outfits die de meisjes droegen waren soms wel aardig mooi. 'Ik zit in 12A, en ja zoals je zelf al gezegd hebt. Basketbal.' Ze wist hoeveel hij voor die sport over had dus voor haar was het makkelijk te raden wat hij juist volgde. Al bij al wist ze ook gewoon veel te veel van hem, buiten dan enkele dingetjes die hij toch liever voor zichzelf hield. 'Say you won’t forget and i’ll be okay. At least tonight. It’s just you and me and honestly. That’s everything i need.' Heel zachtjes zong hij deze woorden, misschien net hoorbaar voor haar misschien niet. Maar die woorden bleven uit heel dat liedje hem toch bij. Die paste het best bij hoe hij zich voelde nu bij haar.

'Ik heb alleen maar goede ideeën hoor. Dat weet je toch al.' zei Joël, ze keek hem aan een glimlach sierde haar gezicht. "Ja dat wist ik allang al." zei ze grijnzend. Met zijn hand streek Joël langs haar wang, voor een moment sloot Alice haar ogen. Voelde dat hij een zachte kus op haar wang plaatste, een glimlachje gleed over haar lippen. 'Ik durf te wedden dat je er heel mooi had uitgezien in die cheerleaders outfit.' fluisterde Joël plagend in haar oor. Ze glimlachte even, maar die glimlach verdween van haar gezicht toen ze dacht aan het litteken dat aan de linkerkant van haar middel zat. Als ze een outfit zou dragen die cheerleaders droegen zou het litteken waarschijnlijk duidelijk zichtbaar zijn. Iets wat ze probeerde te voorkomen. Hoe zou Joël reageren als hij het zag? Zou hij het herkennen als het litteken van een schotwond? Ze hoopte maar van niet, waarschijnlijk zou hij zich dan enkel meer zorgen om haar maken. En dit was iets wat zij wilde voorkomen. Ze schudde haar hoofd, ze moest deze avond niet gaan zitten verpesten met haar gedachten het ging net zo goed. Ze opende haar ogen die ze nog altijd gesloten had, keek Joël aan. 'Ik zit in 12A, en ja zoals je zelf al gezegd hebt. Basketbal.' zei hij, ze glimlachte. "Je bent ook wel erg voorspelbaar." zei ze zacht, kon een grijns niet onderdrukken. 'Say you won’t forget and i’ll be okay. At least tonight. It’s just you and me and honestly. That’s everything i need.' zong Joël zachtjes, Alice vroeg zich af of het de bedoeling was dat zij het hoorde. De woorden deden haar glimlachen, ze had het idee dat de woorden paste bij hoe hij zich nu voelde. En niet alleen bij hoe zich nu voelde, maar ook hoe zij zich nu voelde. Voor een moment legde ze haar hand in Joël's nek, drukte een kus op zijn lippen en sloot haar ogen. Uiteindelijk maakte ze een einde aan de kus door haar hoofd iets terug te trekken, haar hand liet ze in Joël's nek ruste.

Door zijn opmerking zag hij haar glimlach weer verschijnen en ook al gauw weer verdwijnen maar hij besloot er niet verder op in te gaan, dat was niet nodig plus ze hadden het nu terug leuk dus dat wou hij wel. 'Hé, komaan zie je mij al voetballen of iets anders doen? Dacht het niet. En geloof me. Zo voorspelbaar ben ik niet hoor.' Sprak hij droog tegen haar. Alsof hij aan honkbal of rugby zou doen? Van zijn leven niet. Basketbal was de sport die hij al jaren speelde dus hij zou het blijven doen. Al snel voelde hij haar hand in zijn hals en meteen sloot hij zijn ogen. Genietend van de aanraking in zijn hals. Toen hij alweer een kus op zijn lippen kreeg beantwoorde hij deze natuurlijk. Maar toen ze haar hoofd weer terug trok keek hij haar met een kleine glimlach aan en drukte zelf ook nog een zachte kus op haar lippen en liet deze iets langer duren. Uiteindelijk liet hij haar toch los en liet hij zijn beide armen rusten op haar heupen en glimlachte eventjes.

[Soowry, ben een beetje geirriteert door kleine kindjes die ruzie malen met elkaar]

Zwijgend keek Alice aan, hij zei niks over haar reactie op zijn opmerking. Toch was ze er zeker van dat hij de glimlach op haar gezicht had zien verdwijnen. Ze waardeerde het dat hij niks vroeg, ze hadden het nu juist zo leuk samen en als zij na begon te denken zou dit het moment verpesten. Kennelijk leek ook Joël dit te begrijpen, want hij vroeg niks. Hij zou er nog wel achter komen, ooit, maar niet nu. 'Hé, komaan zie je mij al voetballen of iets anders doen? Dacht het niet. En geloof me. Zo voorspelbaar ben ik niet hoor.' ze glimlachte naar hem. "Dat weet ik wel." zei ze zacht, Joël was inderdaad niet altijd even voorspelbaar maar op dit gebied wel. Er was geen andere sport die hij zou kiezen dan basket bal, hij speelde het al jaren. En ze zag hem er niet zo snel mee stoppen. Op het moment dat zij haar hand in Joël's nek plaatste sloot hij zijn ogen, hij beantwoorde haar kus. Keek haar met een klein glimlachje an toen ze haar hoofd terug trok. Om vervolgens een zachte kus op haar lippen te drukken, Ze sloot haar ogen weer, beantwoorde zijn kus. Dit keer was hij degene die er een einde aan maakte, ze keek hem aan een glimlach gleed over haar lippen. Joël liet zijn beide armen op har heupen ruste. Eén van haar armen sloeg ze om hem heen, haar andere hand liet ze op zijn borst ruste. Haar ogen op de zijne gericht. "Ken je hier al veel mensen?" vroeg ze na kort gezwegen te hebben, ze wist geen betere vraag te bedenken. Vragen over wat er gebeurd was in de tijd dat zij weg was waren te confronterend voor haar, maar ook voor hem.

'Niet echt, maar binnenkort ga ik waarschijnlijk wel eens rond kijken hier en wat mensen ontmoeten. Jij dan?' Vroeg hij aan haar en glimlachte eventjes. De jongen vroeg zich af of ze nog dansten, ze deed het graag en ergens zag hij haar nog wel dansen in haar komen waar niemand het ziet ofzo. 'Dans je nog?' Het feit dat zij danste interesseerde hem wel, meer dan het een jongen eigenlijk mocht interesseren waarschijnlijk. Maar ja, een danser mocht het wel interesseren ookal was het een jongen. Alice was eigenlijk helemaal perfect, al van hun eerste ontmoeting in Marseille had hij dat gevonden en nu bij hun eerste ontmoeting hier was dat nog altijd zo. Al mocht ze denken dat er minpunten aan haar lichaam waren, dat was niet zo en moest het wel zo zijn dan zou hij er gewoon overkijken eigenlijk. Zachtjes drukte hij een kus op haar neus en legde dan zijn hoofd neer in het zand, nog steeds met zijn armen om haar heen geslagen en zijn blik gericht op haar ogen. Eigenlijk vroeg hij zich wel iets af. Waarom had zijn beste vriend, en haar broer Lorenzo eigenlijk toegestemd dat ze uiteindelijk een koppel werden? Dat was al een vraag die jaar en dag door zijn hoofd ging. Hij wist niet of zij het wist, maar die vraag hield hem eigenlijk al erg lang bezig. En dat kwam omdat meestal degene waarmee je beste vrienden was, en moest je op diegene zijn zus vallen, dan de vriendschap voorbij was en dat er hoogst waarschijnlijk klappen vielen als hij in de buurt zou komen van dat ene meisje.

'Niet echt, maar binnenkort ga ik waarschijnlijk wel eens rond kijken hier en wat mensen ontmoeten. Jij dan?' zei Joël, een glimlach sierde zijn gezicht. "Niet echt, eigenlijk." zei ze, sinds ze hier was was ze nog niet heel veel mensen tegen gekomen. Of beter gezegd had ze nog niet met zo veel mensen kennis gemaakt. Ze wist dat het aan haar lag, ze ontweek het contact met andere een beetje. Om te voorkomen dat ze te close met hen zou worden, bovendien was alles wat ze hen vertelde één grote leugen. En ondanks het feit dat ze het nooit in de gaten hadden, voelde ze zich er meestal toch schuldig over. Zo nu en dan zocht ze wel contact, omdat ze de stilte en het alleen zijn niet kon verdragen. Maar veel mensen kende ze niet. 'Dans je nog?' vroeg Joël plots, ze haalde haar schouders op. "Een beetje, soms als ik alleen ben. Maar niet meer zoals vroeger." zei ze, aan haar stem was te horen dat het iets wat waar ze niet blij mee was. Vroeger had ze veel gedanst, op een behoorlijk hoog niveau. De groep waarin ze had gedanst, deed zo nu en dan mee aan wedstrijden. Soms zelfs landelijk. Ze had er altijd heel veel plezier aan het dansen beleefd, had er altijd veel voor over gehad. Maar nu hen vertrek was het haast onmogelijk geweest verder te gaan zoals het eerst was. Ze had niet meer de groep waar ze in had gedanst had, geen trainster en een nieuwe vereniging waar ze zou gaan dansen was geen optie geweest. Snel schoof ze de gedachten van zich af, niet over nadenken vroeger is voorbij sprak ze zichzelf streng toe. Joël drukte zachtjes een kus op haar neus, voor een moment sloot ze haar ogen. Een glimlach speelde op haar lippen.

Joël keek haar aan en keek even naar de grond. Misschien, nee, snel schudde hij die gedachte weg. Uiteindelijk stond hij toch recht en stak zijn handen uit naar haar. 'Ik weet hoeveel je dansen voor jou betekent, ik heb hier nog geen vereniging gezien maar laten we dansen. Vanavond draaide het er toch om dat we het leuk hadden. Dus laten we dansen.' En ja hij sprak het woord we uit. Uiteindelijk zou ze er ooit wel gaan achter komen dat hij ook danste. En ja, de tijd was nu ook aangebroken om zijn dans stijlen te kunnen laten zien. Hij deed namelijk aan hiphop. En onder hiphop viel voor hem eigenlijk alles. Alles, locking, poppin, en al die andere stijlen. Met een grijnsje keek hij haar aan en wachtte rustig af. 'Wel, komop nu. Je wou toch lol hebben.' Hij had zijn iPod toch wel ergens bij dus hij had ook meteen al muziek, maar zij zou toch mogen kiezen. Afwachtend keek hij haar aan en glimlachte. Hij wou de verwondering in haar ogen zien dat ook hij kon dansen, maar het al die tijd toch wist weg te stoppen. Maar misschien had ze echter wel iets door, aangezien hij haar vroeger vaak over dansen had aangesproken.

[Ga SYTYCD zien, dus ik reageer traag.]
[Flutpost]

Voor een moment sloeg Joël zijn blik neer, waardoor Alice hem niet meer aan kon kijken. Ze fronste vroeg zich af waarom hij zijn blik af wende, waarom hij haar niet langer aan keek. Maar vroeg het niet, op het moment dat hij overeind kwam en haar los liet werd ze voor een moment overvallen door angst. Al wist ze dat dit onterecht was, hij zou niet weg gaan. Hij stak zijn handen naar haar uit, vragend keek ze hem aan wat was hij van plan? 'Ik weet hoeveel je dansen voor jou betekent, ik heb hier nog geen vereniging gezien maar laten we dansen. Vanavond draaide het er toch om dat we het leuk hadden. Dus laten we dansen.' zei hij, de vragende blik in haar ogen veranderde in verbazing. Wou hij dansen? Ze had Joël nooit zien dansen, hij haar wel. Ze hadden er vaak over gepraat, hij had er vaak naar gevraagd. Misschien zelfs te vaak, maar ze had er nooit wat achter gezocht. Zou hij kunnen dansen? Er was maar één manier om daar achter te komen, gewoon dansen. 'Wel, komop nu. Je wou toch lol hebben.' zei Joël, ze pakte zijn handen beet trok zich er aan overeind. Haar ogen leken te twinkelen, het idee dat ze met Joël zou dansen sprak haar aan. Een glimlach speelde op haar lippen. "Dus welke stijl wil je dansen?" vroeg ze, keek hem vragend aan. Ze had zijn handen nog altijd vast. Zelf kon ze meerdere stijlen, vooral hiphop en modern. Maar ook ballet ging haar goed af, ballet had ze moeten doen om haar techniek te ontwikkelen. Iedereen in haar groep was er aan verplicht geweest ook ballet lessen te volgen. Alice had het niet erg gevonden al was het niet haar favoriete stijl.

[Zelfde geld voor mij Ben ook SYTYCD aan het kijken]

Met een grijnsje keek hij haar aan. Dit vond hij zo leuk, hij wist wat hij aankon en ook deels wat zij aankon. 'Hiphop, is de stijl die ik heb beoefend en alle subcategorieën kan ik wel goed.' Zei hij met een grijnsje en keek haar aan. Zachtjes streek hij met zijn duim over haar hand en drukte een kus op haar lippen. Dan liet hij een hand los en ging met zijn hand in de zak van zijn jas en viste daar meteen zijn iPod. 'Kies jij maar een liedje.' Zei hij met een grijnsje tegen haar en wachtte rustig af. Hij wist zo ongeveer wat haar dans stijlen waren, maar hij had zich alleen gespecialiseerd in de hiphop stijlen. Iets wat ergens wel meer bij hem paste. Hoewel hij ook wat kon van de Moderne dans maar dat was maar een heel klein beetje. Joël draaide zich met zijn arm om haar heen. Zodat hij nu achter haar stond met zijn ene arm beschermend om haar zij heen met nog steeds zijn hand in de hare, en in zijn andere hand lag de iPod nog. Zachtjes plaatste hij een kus in haar nek en keek even naar de maan die mooi op de plek viel waar zij stonden.

[Inspi, went poof]

'Hiphop, is de stijl die ik heb beoefend en alle subcategorieën kan ik wel goed.'zei Joël, in haar ogen was nog altijd verbazing te lezen. Het was niet zo zeer dat het haar verbaasde dat hij hip hop danste, nee als ze had geweten dat hij danste was dat de eerste stijl waaraan ze had gedacht. Het paste gewoon bij hem. Maar het feit dat hij danste verbaasde haar, waarom had hij haar dat nooit gezegd? "Waarom heb je dat nooit aan mij verteld?" zei ze, nog altijd wat verbaasd keek hem glimlachend aan. Met zijn duim streek Joël over haar hand, voor een moment sloot ze haar ogen. Hij drukte een kus op haar lippen, die zij vrijwel direct beantwoorde. Vervolgens liet hij één van haar handen los, haalde zijn Ipod uit zijn zak. De glimlach op haar gezicht leek te vergroten. 'Kies jij maar een liedje.' zei hij, vrijwel direct wist ze welk liedje al vroeg ze zich af of dit lied op zijn Ipod stond. Met haar hand nog altijd in de zijne, draaide Joël zich met zijn arm om haar heen. Waardoor zij nu voor hem stond, zijn arm lag om haar heen. Er ging wat beschermend's van uit. Ze pakte Joël's Ipod uit zij hand, zocht naar het liedje wat zonet in haar gedachten was verschenen. Vond het. "De muziek van The final dance van Step up." zei ze, waarna ze hem de Ipod weer terug gaf. Zelf had ze al vaker op het nummer gedanst, omdat het de stijlen had die zij het liefste danste. Hiphop en modern, en aangezien Joël hiphop danste leek het haar een geschikte keus.

'Omdat ik bang was dat jij zou lachen, dat de andere zouden lachen. Daarom zweeg ik en danste ik wanneer ik alleen was.' Sprak hij zacht tegen haar en haalde zijn schouders op. Ja, stiekem was hij bang voor zoveel dingen. Joël nam zijn iPod vrijwel meteen weer uit haar hand en klikte op het startknopje en bergde het ding dan op in zijn zak. En meteen toen de eerste beat klonk liet hij haar los en tikte met zijn linkerhand en zo deed hij meteen een wave. Waarna hij daarna met zijn ene been wat naarvoor ging en verschijdene passen uitvoerde. Ook kon de jongen breakdancen en dat zou hij ook gaan doen hoewel het hier wat moeilijker was omdat het op zand was. Hij zakte door zijn benen en plaatste zijn ene hand in het zand en deed een perfecte sixstep helemaal op de maat en net na die move liet hij zich neerzakken op zijn rug en deed een spin. Vervolgens sprong hij weer recht en keek hij haar even aan. Nu zien wat zij in huis had, toch bewoog zijn lichaam nog heel goed mee op het ritme van de muziek en natuurlijk was die glimlach op zijn gezicht er nog altijd. Die zou er ook niet meer afgaan voorlopig dan.

'Omdat ik bang was dat jij zou lachen, dat de andere zouden lachen. Daarom zweeg ik en danste ik wanneer ik alleen was.' zei Joël zacht, ze voelde dat hij zijn schouders op haalde. Ze wist niet precies wat ze van die woorden moest denken, ergens voelde ze zich lichtelijk beledigd dat hij haar niet had vertrouwd. Dat hij had gedacht dat zij zou gaan lachen, als hij het haar vertelde. "Waarom zou ik lachen Joël, wat is er mis mee dat jij danst?" zei ze zacht, probeerde niet door te laten schemeren dat ze het vervelend vond dat hij het haar niet eerder had verteld. Natuurlijk had hij geheimen, dat wist ze maar al te goed. Er waren dingen die hij haar niet had verteld, daar had ze nooit problemen mee gehad. Als hij het haar niet wilde vertellen, dan was dat zo. Maar dat hij zoiets als dit niet vertelde zat haar dwars, onmerkbaar schudde ze haar hoofd. Zette het van zich af, het maakte niet uit. Joël pakte haar Ipod al vrij snel uit haar hand, niet veel later werd de stilte van de nacht verdreven door de muziek. Een glimlach verscheen weer op haar gezicht, zodra de eerste beat weerklonk liet Joël haar los. Alice begon rustig te bewegen op het ritme van de muziek, haar ogen op Joël gericht. Eerst wou ze zien wat hij kon. Zijn bewegingen waren perfect, licht verwonderd keek ze hem aan. Het verbaasde haar niet dat hij ook leek te kunnen breakdancen. Uiteindelijk keek hij haar weer aan, zijn lichaam bewoog nog altijd mee op de muziek even als het hare. Ze besefte dat het nu haar buurt was. Deed enkele passen, om vervolgens haar been hoog in de lucht te schoppen, hierop volgde een draai. Het voelde vreemd om in het zand te dansen, je voeten zakte er lichtelijk in weg. Veel verdere aandacht besteedde ze er niet aan, weer deed ze enkele passen het ritme van de muziek. Sierlijk bewoog ze haar lichaam, deed een pirouet waarna ze weer rustig begon te bewegen op de muziek haar blik op Joël richtte nu was het weer zijn buurt.

[Ik kan niet beschrijven hoe iemand danst --' Ik zie het voor me maar kan het niet verwoorden xD]

Joël besloot later pas te reageren op haar woorden en glimlachte toen ze begon met het dansen. Ze beweegde sierlijk, gracieus zoals de meesten dans leraren het zouden beschrijven. De jongen genoot van haar bewegingen, dat was altijd al zo geweest. Uiteindelijk hield zij op met de bewegingen en nam hij het weer over. Uiteindelijk liet hij zich neervallen op zijn rug, als een strakke plank, als volgt duwde hij zijn lichaam naarboven door zijn schouders en plaatste zijn ene hand op de grond om daar vervolgens met zijn hele gewicht op te steunen, zijn arm trilde heel lichtjes, en zijn spieren waren strak gespannen dus ze waren nu vrij goed zichtbaar. Uiteindelijk duwde hij zichzelf toch met veel moeite de lucht in en maakte een achterwaartse salto en lande op zijn voeten om vervolgens in een sliding naar haar toe te gaan en nam haar hand vast en trok haar naar zich toe. Nu was het aan haar te zien of ze met hem mee draaide en ze uiteindelijk samen konden eindigen, of dat ze hem eerder zou weg duwen om hem uit te dagen door haar eigen ding te doen. Afwachtend keek hij haar aan wat haar reactie zou zijn op dit, zijn arm was helemaal gestrekt en zijn lichaam leunde iets naar achteren, hij stond vrij stabiel, maar als er een onverwachte beweging kwam dan lag hij waarschijnlijk wel op de grond.

Met haar ogen volgde Alice Joël's bewegingen, terwijl ze zelf nog altijd rustig mee bewoog op de muziek. Na een tijdje liet hij zich op zijn rug neer vallen, zette één van zijn handen op de grond waarna hij daar zijn hele gewicht op plaatste. Zijn spieren waren goed zichtbaar, iets dat haar deed glimlachen. Joël duwde zich in de lucht, waarna hij een achterwaartse salto maakte en perfect op zijn voeten landen. Waarom had hij niet verteld dat hij dit kon? Dat hij zo goed was? Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, zette de gedachten zonder veel moeite van zich af. Joël deed een sliding naar haar toe, pakte haar hand vast en trok haar naar zich toe. Ze overwoog hem weg te duwen en zelf een stuk te dansen. Joël's arm was gestrekt hij leunde iets naar achter. Waardoor hij waarschijnlijk op de grond zou vallen als ze zijn hand plots los liet. Een moment hing ze lichtjes aan zijn arm, draaide vervolgens in waardoor ze bijna met haar rug tegen zijn borst aan stond. De vraag of hij iemand zou kunnen liften schoot door haar hoofd, waarschijnlijk wel. Toch was ze niet van plan dit direct te gaan testen. Ze draaide weer bij hem vandaan, hield zijn hand nog altijd vast. Schopte haar been weer in de lucht raakte de punt van haar schoen een moment aan met haar voet. "Kun je me vangen?" vroeg ze aan Joël, liet zijn hand los deed enkel passen bij hem vandaan nog altijd mee bewegend op het ritme van de muziek.

Al gauw draaide ze bij hem in, liften zu hem wel lukken. Daar had hij wel van opgestoken, en zo heel soms kwamen er ook lifts voor in sommige kleine choreo's die hij in elkaar had gestoken en waarvoor hij ook al had getraind. Toen ze uiteindelijk weer weg draaide keek hij haar met een grijnsje aan toen hij haar vraag hoorde. 'Tuurlijk kan ik dat.' Sprak hij zelfverzekerd tegen haar. Vervolgens maakte hij enkele stappen naar de links en hij begon te locken. Zijn dansen was opzich best wel krachtig, er zat ook een techniek in die je bij de meeste kracht dansers niet had. Uiteindelijk hield hij op met locken en bewoog verder mee op het ritme. 'Luister, ik had het misschien moeten zeggen tegen je. Maar ik was bang voor je reactie om eerlijk te zijn.' Mompelde hij naar haar en haalde zijn schouders even op en wachtte af op wat zij nu zou zeggen en doen.

[Toen was de post kort ]

'Tuurlijk kan ik dat.' zei Joël zelfverzekerd, een grijnsje was op zijn gezicht verschenen. Ze had het al verwacht, als hij kon dansen kon hij waarschijnlijk ook wel iemand liften. Joël begon te locken, voor een moment bewaarde Alice de afstand die er tussen hen was ontstaan doordat ze zijn hand los had gelaten en enkele passen bij hem vandaan was gegaan. Haar ogen hield ze op hem bericht, ze bewoog op het ritme van de muziek voerde enkele passen uit. Uiteindelijk stopte Joël met locken, Alice wou naar hem toe rennen zodat hij haar kon liften. Maar zijn worden hielden haar tegen. 'Luister, ik had het misschien moeten zeggen tegen je. Maar ik was bang voor je reactie om eerlijk te zijn.' mompelde hij, ze keek hem een moment aan. Had hij echt gedacht dat ze hem zou uit lachen? Hij hoorde haar beter te kennen, ze ging er niet op in. Misschien straks, als het lied was af gelopen. Bovendien wist ze niet zo goed wat ze moest zeggen, ze wou hem niet verwijten dat hij haar niks had verteld maar ze deed het wel. Een zucht verliet haar keel, ze keek hem aan. Vormde met haar lippen de woorden, 'vang me'. Waarna ze op hem af rende, vlak voor hem sprong ze plaatste haar handen kort op zijn schouders. Nu was het aan hem haar te vangen en op te tillen, anders zouden ze waarschijnlijk allebei op de grond belanden.

Joël keek haar aan maar zag geen verandering of hoorde geen woorden naar hem toekomen. Dat zou later wel gebeuren. Nu moest hij zich focussen op de lift die er zat aan te komen en dat deed hij ook. Toen ze op hem af kwam hield hij zijn armen al wat hoger en toen ze uiteindelijk op sprong en haar handen op zijn schouders legde, plaatste hij zijn handen op haar heupen en tilde haar met gemak op. Allesins zo leek het, want de vermoeidheid leek echter toe te slaan al zou hij dit niet laten merken zodra het liedje gedaan was zou hij wel weer gaan neer zitten ofzo en verder met haar praten over het feit dat hij het had verzwegen maar ja. Nog steeds hield hij haar in de lucht, hoewel hij haar op elk moment toch kon loslaten want zijn voeten begonnen weer weg te schuiven in het zand. En ja hoor, na een minuut ofzo liet hij haar weer op de grond zakken en keek hij haar met een grijnsje aan en plaatste een zachte kus op haar lippen om vervolgens weer langs haar heen te draaien, waardoor hij zachtjes met zijn hand langs haar heup heen streek. Hij wist niet perfect hoelang het liedje nog zou duren, maar waarschijnlijk niet meer zo lang want dat zou hij niet gaan volhouden.

Alice voelde dat Joël zijn handen op haar heupen plaatste, hij tilde haar op ze spande haar spieren aan. Haalde haar handen van zijn schouders af, hij leek er weinig moeite mee hebben haar op te tillen. Toch had ze het idee dat hij langzaam aan vermoeid raakte, maar hij zou haar niet laten vallen. Dat was iets waar ze bijna zeker van was. Een glimlach speelde haar lippen, ze had vaker met jongens gedanst ze was vaker gelift. Maar dit was anders met Joël dansen was gewoon anders. Na ongeveer een minuut zette hij haar weer op de grond neer, ook bij haar begon de vermoeidheid langzamerhand toe te slaan. Maar aan de muziek kon ze horen dat het liedje bijna af gelopen was. Joël plaatste een zachte kus op haar lippen, weer glimlachte ze naar hem. Joël draaide langs haar heen, waardoor hij met zijn hand langs haar heup streek. ze pakte zijn hand beet, draaide weer bij hem in waardoor ze weer stonden als ze in het begin hadden gestaan. De laatste klanken stierven weg, Alice sloot voor een moment haar ogen. Leunde lichtjes tegen hem aan. "Je danst goed." zei ze zacht, een glimlach gleed over haar gezicht. Hij danste echt goed, hoe lang zou hij al dansen? "Maar waarom was je bang voor mijn reactie Joël, je kent me toch? Je kon weten dat ik niet negatief zou reageren." fluisterde ze, terug komend op de woorden die haar zo straks tegen haar had gesproken. Ergens ergerde het haar dat het haar dwars zat dat hij het haar niet had verteld.

Zijn hand werd vast gegrepen en ze draaide weer naar binnen en zo had hij haar weer in zijn armen. Zachtjes plaatste hij zijn hoofd tegen het hare en glimlachte eventjes toen hij zei dat ze goed kon dansen. 'Ik weet dat je niet negatief zou reageren, maar ik was gewoon bang omdat ik niet wou dat je broer er achter kwam, die zou er wel even om lachen. Toen dacht ik er nog aan dat jij er ook anders op zou reageren, geen idee waarom eigenlijk.' Sprak hij kalm tegen haar en zuchtte even. Ja, daar was hij bang om. Niemand wist van zijn dansen, zijn familie niet, zijn vrienden niet, zij was de eerste die het nu hoorde en hij wist dat ze het voorzich zou houden als het moest. 'Sorry dat ik het je niet eerder zei, vergeef je me?' Vroeg hij met een klein plezierig toontje, maar grotendeels met spijt in zijn stem. Zachtjes plaatste hij een kus in haar nek en dacht even aan Lorenzo en zuchtte eventjes. Soms kon hij wel eens wantrouwi uit de hoek komen hoe lang hij die persoon ook al kon kennen. Maar dat was maar heel weinig eigenlijk. 'Bedankt trouwens voor het compliment. Jij kan er anders ook wel aardig wat van hoor.' Zei hij met een grijnsje tegen haar en keek even naar hun jassen die wat verderop door de grond lagen. Heel zachtjes wiegde de jongen heen en weer met haar in zijn armen, niet van de vermoeidheid die er wel degelijk was. Maar omdat hij er zin in had.