Terug op de pier

Met een doffe klap viel er een paar hoge, zwarte All Stars op de grond, gevolgd door een paar grote, glimmende armbanden. Als laatste legde het meisje haar mobieltje in èèn van All Stars. Het meisje, Carter, zette een stap voorruit en liet zich langzaam op de grond zakken. Haar benen, verborgen door een zwarte skinny jeans, zwaaide, ver boven het water, een paar keer heen en weer. Haar armen legde ze op het houten balkje dat een onderdeel was van het hek. Dat houten hekje dat ervoor zorgde dat niemand zomaar van de pier het water in sprong, of viel. Achter zich hoorde ze de geluiden van de druk bezochte pier. Toch was dit de plek waar het best rustig was. Aan het einde van de lange pier, waar enkel de horizon en enkele boten zichtbaar waren, daar zat ze. Het was de blik waar ze Damian voor het eerst ontmoette. Er verscheen een klein glimlachje op haar gezicht toen ze daaraan dacht. Haar blik ging naar het water, waar ze nog steeds zijn slipper zag drijven. Uit het niets grinnikte ze. Zodra ze merkte dat een stelletje verderop haar met een vage blik aankeek, hield ze op. Ze beet zachtjes op haar onderlip en richtte haar blik op de horizon. Ondertussen zwaaide haar benen weer iets heen en weer. Haar gedachtes gingen naar haar leven hier tot nu toe. Het was een goeie keus geweest om naar Monica te gaan. Geen geschreeuw, geen bloed, geen tranen... Het enige wat ze nog overhad van die tijd waren haar herinneringen èn natuurlijk de littekens. Al waren die gemakkelijk te verbergen door armbanden, zoals de glimmende armbanden achter haar. Het stond leuk, en niemand hoefde die misvormde polsen van haar te zien. Carter schrok wakker uit haar gedachte door gelach, hard gelach. Ze draaide haar hoofd iets, niet ver, gewoon zodat ze vanuit haar ooghoek kon zien wie er zo moest lachen. Het was een groepje jongeren, waarschijnlijk ook uit de buurt, of zelfs van Monica. Gelukkig leken ze niet haar richting op te komen, Carter wilde rust, gewoon rust.

Damian liep met rustige passen over het strand. Niet ver daar vandaan was de pier, een plek waar hij best vaak te vinden was. Maar dit keer niet alleen, in zijn hand had hij een hondenriem vast. Zijn oom woonde hier in de buurt en die had gevraagd of hij zijn Golden Retriever kon uitlaten. Zonder een antwoord te kunnen geven had Damian de hondenriem al in zijn hand gekregen en moest hij maar op pad gaan. De hond vond het wel leuk maar het was zo saai. Met een hond kon je niet echt een gesprek voeren. Langzaam kwamen ze aan bij de pier. Zoals altijd was het nog wel redelijk druk. Vooral veel jongeren en oude mensen die willen uitrusten bij het water. Maar er zaten niet alleen oude mensen bij de pier, met een brede glimlach keek Damian naar een meisje dat op de plek zat waar hij haar ook had ontmoet. Het was Carter, het was best lang geleden dat ze elkaar nog hebben gezien. Het kwam vooral door Damian en zijn privéleven dat hij er weinig was voor haar.
De hond liep rustig mee terwijl Damian op haar afliep, zou hij haar laten schrikken? Het risico zou kunnen zijn dat ze in het water zou vallen. Gelukkig was het weer niet echt slecht maar of het water ook warm was? Een groepje jongeren stond vlak achter hem nu en ze stonden te lachen. Carter had even omgekeken maar had Damian blijkbaar niet gezien. Met een hond was hij natuurlijk ook minder snel herkenbaar als wanneer hij hier met een voetbal zou rondlopen, wat hij meestal deed. Zijn nieuwe adidas sneakers glimden en bewogen langzaam richting Carter. Toen Damian vlak achter haar stond sloeg hij zijn armen om haar heen en drukte een kus op haar wang. ''Bekende plek...'' zei hij. Was ze hier bewust gaan zitten omdat dit de plek was waar ze elkaar voor het eerst zagen? Het was eigenlijk puur toeval dat Damian haar hier zag zitten. De hond ging rustig zitten. Damian volgde dat idee en ging naast Carter zitten met zijn benen over de rand.

Carter draaide ze zich langzaam weer op en keek naar het golvende water. Het weer vandaag was prachtig. Het was redelijk warm, er stond nauwelijks wind, gewoon perfect. Ze hield van dit soort dagen, rustige dagen. Haar heerlijke rust werd verstoord door het getik van vier hondenpootjes en voetstappen vlak achter haar, gevolgd door twee armen die zich om haar heen sloegen. Eerst schrok ze, wilde ze opspringen, totdat ze die bekende, kalmerende stem hoorde. Het was Damian, overduidelijk. Ze voelde zijn lippen zachtjes op haar wang drukken. Meteen verscheen er een glimlach op haar gezicht. 'Mijn favoriete plek...' Antwoordde ze met een zachte stem. Haar blik gleed naar de Golden Retriever die achter Damian was gaan zitten. Ze had eigenlijk niks met honden, maar toch legde ze zachtjes haar hand op de kop van de hond en aaide ze hem zachtjes. 'Ik mag hopen dat hij niet van jouw is.' Zei ze terwijl ze haar blik weer op de van Damian richtte. Honden, en andere dieren zo groot en harig, waren niet toegestaan op de kamers van Monica, dus deze Golden Retriever kon onmogelijk van hem zijn. Tenzij hij de regel gewoon negeerde, maar dan nog. Carter haalde haar hand van de hond af en legde die toen zachtjes op Damian's hand. Haar vingers sloten zich tussen de zijne en ze richtte haar blik weer op zijn ogen. Ze had hem al een tijdje niet meer gesproken, laatst staan gezien. Het voelde goed om weer bij hem te zijn, vooral hier, op de plek waar ze hem had ontmoet.

''Het is een van de weinige plekken op de pier waar je nog rust kunt vinden.'' Damian was blij om haar weer te zien, het was al best een tijd geleden. Het gevoel dat hij weer bij haar was deed hem goed en nu wist hij ook zeker dat hij nog steeds verliefd was op haar. Het duurde niet lang of Carter had ook de hond in de gaten. ''Nee...Hij is van mijn oom die hier in de buurt woont.'' Damian was ook niet meteen een liefhebber van de dieren maar vond het niet erg om de hond een keer uit te laten. Al moest dat niet te vaak gebeuren. Damian merkte dat Carter zijn hand vast pakte, wat ze regelmatig deed. Hij had daar niet zo heel veel mee maar als zij het fijn vond dan was het ook goed. Het was geen vervelend iets en je had er ook geen last van. Damian keek Carter aan, ze had mooie ogen. Dat wist ze waarschijnlijk wel dus hij zou maar niks zeggen en gewoon blijven staren. Dat kon vaak lang duren voordat hij was uitgekeken. Maar toch werd hij dit keer snel verstoord door de hond die stond te blaffen. Een persoon met een andere hond kwam langslopen en de twee honden moesten natuurlijk op elkaar reageren.
Damian wist niet zo snel wat hij nu moest doen en hield de hond maar tegen en deed verder niks. Hoe kon hij het dier onder controle houden? Hij wist de naam niet eens. Meestal noemde hij hem maar gewoon 'hondje' ofzo, al luisterde de hond daar natuurlijk niet naar.
Na een tijdje was het alweer rustig en Damian richtte zijn aandacht weer op Carter. Vluchtig drukte hij zijn lippen op die van haar. Het was al een tijd geleden dat ze dat nog hadden gedaan en het was nog steeds geweldig. ''Ik hou van je...'' zei Damian fluisterend en keek daarna weer over het water.

Carter knikte toen ze hoorde wat hij zij. Hij had gelijk, dit was èèn van de weinige plekken waar nog rust te vinden was. En daarbij had deze plek een geweldig uitzicht. 'En èèn van de plekken met een geweldige herinnering' Voegde ze er met een glimlach aan toe. Ze had het over hun ontmoeting, hier op dezelfde plek. Het gevoel dat ze toen bij hem had was er nog steeds, en was voorlopig niet van plan te verdwijnen. Ze had gedacht dat dat gevoel, na zo'n lange tijd, minder was geworden. Gelukkig was dat niet zo. Carter's blik ging weer naar de blonde hond. 'Hij ziet er... leuk uit' Kon ze er uiteindelijk uit krijgen. Honden waren echt totaal niet haar ding. Ze waren okay, zolang ze rustig zaten en hun tongen en kwijl in hun mond hielden. Carter schoof toen ook iets naar voren toen de Golden retriever omhoog sprong voor een andere hond. De hond blafte, meteen liep er een rilling over haar rug. 'Waarom kunnen honden niet gewoon blijven liggen en genieten was de rust...' Mompelde ze zacht. Eigenlijk had ze het meer tegen zichzelf dan echt tegen Damian. Pas toen de hond ietsjes kalmerde en weer op zijn kont ging zitten draaide ze zich weer terug. Uit het niets voelde ze Damian's lippen op de hare drukken. Tijdens die kus hield ze haar ogen gesloten en genoot ze van elke seconde. Het voelde zo goed om weer bij hem te zijn, om hem weer te kussen. Na de kus hoorde ze hem fluisterde dat hij van haar hield, wat haar meteen weer liet stralen. 'Ik ook van jouw...' Fluisterde ze vlak voordat ze nog een kus op zijn wang drukte. Haar blik gleed weer naar het water dat nu iets wilder heen en weer golfde, waarschijnlijk stond daar iets meer wind dan hier. 'Dus heb je nog wat interessants gedaan in de tussentijd?' Vroeg ze om een gesprek door te laten gaan. Natuurlijk hield ze van de rust en stilte, maar ergens was ze toch nieuwsgierig naar wat Damian allemaal gedaan had.

''De beste herinnering vind ik...'' Hij was eigenlijk nog nooit zo gelukkig geweest als nu. Het had ook te maken dat hij nu weg was bij zijn ouders en alle vrijheid had hier, en ook nog een geweldige vriendin. Kon het beter? Met een diploma aan het einde was het nog beter maar daar dacht hij nog niet aan. De examens leken nog ver weg en dat wilde hij voorlopig ook wel zo houden. Hij had totaal geen behoefte aan alle stress en leerwerk. Carter vond de hond blijkbaar nog wel leuk. Damian kon ook niet ontkennen dat het een lelijke hond was maar het bleef een harig beestje.
''Geen idee, waarschijnlijk zijn ze geboren om onze rust te verstoren'' zei Damian met een klein glimlachje. Niks kon hem nu weghalen bij Carter, al moest hij zo nog wel de hond terugbrengen, maar dat kwam allemaal wel. Voorlopig was dit de plek waar hij wilde zijn. Het deed Damian goed om te horen dat zij ook nog steeds van hem hield. Na een tijdje kan het snel overgaan en dat was niet hoe Damian het wilde. Niet veel daarna voelde hij Carters lippen op zijn wang, een brede glimlach kwam op zijn gezicht. Damian slikte even bij de vraag van Carter, er was teveel gebeurd maar hij wilde het nu niet vertellen. Dat deed hij wel, maar niet nu. ''Euhm....Nee...Ik heb niet echt iets bijzonders gedaan'' zei hij met een onzekere stem. Hij kon aan zichzelf merken dat het slecht gelogen was en Carter zou daar niet blij mee zijn. Maar hij wilde dit moment nu niet verstoren. Hij sloeg een arm om haar heen en keek naar het water. Hij was de hond inmiddels al vergeten en het kon hem ook niet zoveel schelen. ''En heb jij nog wat leuks gedaan?'' vroeg Damian met een vrolijke stem om de sfeer goed te houden.

Er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht toen ze hem hoorde zeggen dat het zijn beste herinnering vond. Het was eigenlijk ook wel zo. Haar leven voor Monica was slecht, meer slechte herinneringen dan goeie. De beste herinneringen waren toen ze alleen was, ver van huis of gewoon als haar ouders er niet waren. Dan dan had je nog haar paar maanden op Monica, daarvan waren de herinneringen met Damian toch het beste. Weer draaide Carter zich naar de hond. 'Waarschijnlijk wel...' Zei ze, gevolgd door een diepe zucht. Gelukkig zat de hond nu rustig en waren er geen andere honden in zicht. Ze hoopte dat hij nog even zo bleef zitten, of zelfs ging liggen. Na een paar tellen de hond te hebben bekeken richtte ze al haar aandacht weer op Damian, die nu antwoord gaf op haar vraag. Ze hoorde zijn onzekere stem, hij loog. Ze was licht teleurgesteld in hem, maar besloot er niks over te zeggen. Als hij haar niks wilde vertellen, dan deed hij dat niet. Hij mocht dat zelf beslissen. Ze draaide haar hoofd weer naar de zee. Pas toen ze Damian's vrolijke stem weer hoorde keek ze weer op. Langzaam haalde ze haar schouders op. 'Mijn muziek...' Antwoordde ze simpel. 'Veel meer heb ik niet echt te doen' Voegde ze er toch nog aan toe. Ze liet weer een glimlach op haar gezicht verschijnen. Eigenlijk had ze niet bijzonders gedaan. Het enige wat haar echt intresseerde was haar muziek. School was makkelijk en sport was totaal niks voor haar. En feestjes? Daar hoefde ze niet eens over te beginnen. Okay, af en toe ging ze nog wel eens naar een feestje. Maar dan was het meestal van school, of iemand had gee mee gevraagd. Ze was niet een meisje dat wilde drinken en helemaal los ging.

Damian besloot vanaf nu de hond maar volledig te negeren, waarschijnlijk bleef die toch wel daar zitten en anders was het niet zijn probleem dat zijn oom hem die hond toevertrouwde. Dan had hij zelf maar tijd moeten maken om het dier uit te laten. Het voelde niet goed om tegen Carter te liegen, hij wilde het haar wel vertellen maar toch vond hij dit niet het juiste moment. Ze zaten nu weer net zo fijn bij elkaar en dat wilde hij graag zo houden. Carter had een wat leukere tijd gehad met muziek. Volgens Damian kon ze dat goed, ook al had hij er niet zoveel verstand van. Hij luisterde graag naar muziek maar spelen of zingen kon hij totaal niet. Zijn ding was sport, en vooral voetbal. Maar sinds zijn enkel blessure was dat er de laatste maanden ook niet meer van gekomen. Hij mocht volgende week pas weer beginnen aan zijn trainingen, daar keek hij dan wel naar uit. Eindelijk weer dat gras dat hij mocht bespelen met de bal en zijn voetbalschoenen. Veel mensen vonden het niks, voetbal. Maar voor Damian was het bijna alles in zijn leven. Het was zijn droom later profvoetballer te worden, maar nu hij al 18 was en de jeugdopleiding van Arsenal had verlaten voor een studie in Monica leek alles wel voorbij.
Het werd even stil, Damian wist niet zo snel waar hij het over moest hebben. Er was niet zoveel gebeurd de laatste tijd en ook nu gebeurde er niet veel om over te praten. Het eerste wat in hem op kwam was om de hond maar terug te brengen. ''Ga je mee? Ik moet de hond nog terugbrengen. Zijn we daar ook vanaf.'' Zonder op antwoord te wachten stond Damian op en pakte de hondenriem. Waarschijnlijk zou Carter toch wel ja zeggen en anders was hij met een paar minuten weer terug.

Ondertussen had Carter Damian's hand weer los gelaten en haar armen om het houten blakje gelegd. In de tijd dat ze beide niks zeiden had ze haar hoofd op haar armen gelegd. Haar blik was alweer gericht op het golvende water. Waarschijnlijk hadden de meeste zich bij zo'n stilte ongemakkelijk gevoelt, maar Carter niet. Ze genoot juist van elke seconde rust die ze kreeg, misschien omdat die rust vroeger moeilijk te vinden was. Waren haar ouders niet aan schelden, dan zat ze op school en was er ook geen rust te vinden. Muziek was dan ook het enige waar ze iets van kon kalmeren. Gelukkig was het anders. Ze kon de rust opzoeken wanneer ze wilde en kon ze er, zo lang als ze wilde, van genieten. Opnieuwe werd de stilte onderbroken door de stem van Damian, niet dat ze dat erg vond. Ze had Damian liever in de buurt dan dat ze alleen zat. Carter trok haar benen weg van de rand en draaide zich om naar haar All Stars. Ze knikte vlug als antwoord op zijn vraag. 'Mooi, want zo geweldig vind ik die hond van je oom niet' Zei ze er met ene licht grijnsje achteraan. Op haar gemak, ze ging zich echt niet haasten, trok ze haar All stars aan. Ook stopte ze haar mobiel weer in haar zak en deed ze de zwarte armbanden om haar polsen. Toen ze helemaal klaar was duwde ze zich omhoog en keek ze glimlachend naar Damian. 'Hoe ver is het huis van je oom?' Vroeg ze nieuwsgierig. Ze nam aan dat het niet al te ver weg was, aangezien Damian aan kwam lopen met een hond. Zachtjes pakte ze Damian's vrije hand weer best, hij vond het vast niet erg. Met haar andere hand aaide ze toch snel nog over de kop van de hond, ergens was het toch wel lekker zacht.

Damian staarde even naar de hond, Carter was er geen fan van. En hij ook niet dus konden ze het dier maar beter snel terugbrengen. Het duurde anders ook wel erg lang als hij nu nog langer weg zou zijn met de hond. Het huis was niet zo ver, het lag tussen de pier en de school in. Met vijf minuten lopen was je er al. ''Het is niet zo ver, net achter de pier. We zijn er zo.'' Damian voelde gelijk dat Carter zijn hand vastpakte, een klein glimlachje speelde op zijn gezicht. Langzaam liep hij richting het huis, de hond liep vlak voor Damian waardoor hij soms moest oppassen dat hij niet op de staart of op de achterpoten van het dier ging staan. Maar dat ging allemaal goed, zo ver teminste. Het idee dat ze hier liepen in alle rust deed Damian goed, hij was lang weg geweest van Carter en nu waren ze weer samen. Wanneer moest hij haar het verhaal vertellen? Hopelijk verklapte zijn oom niks, die was lang niet altijd goed in 'geheimen' bewaren. Op het juiste moment zou hij Carter alles vertellen over de problemen die hij thuis heeft. Zou ze er erg mee zitten dat hij tegen haar had gelogen net? Er was weinig van te merken en dus leek het Damian allemaal wel goed te gaan. Langzaam liepen ze de straat in waar de oom van Damian woonde, Dave was zijn naam. Een best wel rustige, alleenstaande man die Damian altijd overal in steunde. ''Hier is het'' zei Damian terwijl hij naar het huis keek.
Hij drukte snel op de deurbel en zijn oom deed al snel open. ''We komen de hond terugbrengen.'' Damian gaf gelijk de riem aan zijn oom en staarde hem even aan, wachtend op een reactie. Een kort knikje van Dave ging naar Carter. ''O ja...Euhm...Dit is mijn vriendin, Carter. Carter, dit is mijn oom Dave.'' Zijn oom zou graag willen dat ze even binnenkwamen, maar zou Carter dat ook willen? ''Zullen we weer een rustig plekje opzoeken of wil je binnenkomen?'' vroeg Damian aan haar.

Carter knikte toen Damian uitlegde hoever en waar het huis van zijn oom was. Gelukkig was het niet al te ver, want in een lange wandeling had ze nu echt geen zin. Terwijl ze naast Damian met hem meeliep keek ze heel even naar hem. Meteen ontstond er weer een klein glimlachje op haar gezicht. Ze had dit best wel gemist, ookal was het ook weer niet zo erg lang geleden. Ze hield er gewoon van bij hem te zijn, met hem te kunnen praten. Of, zoals nu, rustig met hem wandelen. Toen Carter haar blik weer voor uit had gericht zag ze dat ze al dichterbij de huizen kwamen. Heel even keek ze naar de Golden Retriever, die waarschijnlijk al wist waar hij was en hoe hij thuis kon komen. Toen ze Damian hoorde zeggen dat ze er waren keek ze naar het huis voor hun. Geduldig wachtte ze tot ze deur open ging, en dat ging die, niet veel later, ook. Carter keek eerst naar het gezicht van de man, Damian's oom, en liet toen vlug haar blik over het uiterlijk van de man glijden. Haar glimlach werd iets groter toen Damian haar voorstelde aan zijn oom, die dus Dave te heten. Meteen daarna hoorde ze Damian vragen of ze binnen wilde komen of dat ze een rustig plekje wilde gaan zoeken. Natuurlijk ging haar keuze meteen naar de tweede optie. Totdat ze even na dacht en naar Damian keek. Waarschijnlijk zouden zowel Damian als Dave het leuker vinden al ze binnen kwam. En daarbij kon ze altijd nog een rustig plekje met hem gaan zoeken. 'Ik wil wel binnenkomen' Antwoordde ze uiteindelijk.

Damian had het antwoord van Carter net gehoord of hij was het huis al binnengelopen. Er stonden een paar tassen van hem in de gang, allemaal met kleding en andere spullen. Misschien moest hij nu Carter maar vertellen wat hij had gedaan en dat nu voor een tijd hier onderdak had met toestemming van de school. Eerst moesten ze maar rustig gaan zitten. De kamer was best groot, in het midden stonden een paar banken met een tv en in de hoek een eettafel. Damian ging zitten op een van de banken en keek zijn oom aan. Meteen vroeg Dave of ze iets wilden drinken. ''Cola...'' antwoordde Damian kort maar krachtig. De hond ging meteen voor hem zitten, dat vond hij nog niet zo'n probleem. Hij gaf het dier snel een aai over zijn hoofd en was al snel verdwenen toen het kastje met hondenvoer openging in de keuken, dat geluid kon hij blijkbaar al herkennen. Damian deed zijn sneakers uit en legde zijn benen op tafel. Met zijn enkel kon hij eigenlijk nog niet zoveel lopen, dat wist hij maar toch deed hij het. Hoe moest dat gaan met trainen? Het moest gewoon een keer overgaan. Een korte pijnscheut ging door hem heen toen hij zijn voet op de tafel legde. Het zou zo wel weer over gaan. Damian maakte een gebaar dat Carter naast hem kon zitten. Niet veel later kwam zijn oom terug met drinken en ging in een andere bank zitten. De tv liet hij dit keer uit, terwijl hij die normaal direct zou aanzetten. Bezoek of geen bezoek. Zijn oom was geen prater, je moest ergens over beginnen want hij deed dat niet. Zijn voetbalkleren hingen nog over de verwarming, hij had gisteren met het slechte weer geprobeerd te voetballen maar het ging niet. Zou het opvallen dat al zijn spullen hier lagen en niet op zijn kamer? Het kon Carter niet ontgaan zijn, maar moest hij nu alles gaan vertellen?

Zodra Carter antwoord had gegeven en Damian naar binnen zag lopen, volgde ze hem. Achter zich sloot ze zachtjes de deur. Terwijl ze verder liep richting de woon kamer zag ze onderweg een paar bekende spullen staan. Deze spullen hadden ook in de kamer van Damian gestaan, ze wist het zeker. Toch kon ze er niet teveel aandacht aan schenken omdat ze een stem hoorde vragen wat ze wilde drinken. Ze wendde haar blik af en keek Dave, die de vraag stelde, glimlachend aan. 'Water is goed genoeg voor mij' Antwoordde ze nadat Damian ook geantwoord had. Terwijl ze Dave weg zag loppen, zag ze in haar ooghoek Damian gebaren. Meteen liep ze een paar stappen naar hem toe en ging ze zitten. Voor alle zekerheid deed ze vlug de zwarte armbanden goed om haar polsen. Ze wilde niet dat zijn oom et zou zien, misschien maakte dat wel een verkeere indruk. Ookal was Carter dat meisje niet meer, de littekens lieten de mensen nog wel eens iets anders geloven. Nadat alles goed op haar polsen zat dacht ze weer aan Damian's spullen. Ze vroeg zich af waarom ze hier, en niet op Monica, stonden. Natuurlijk kon ze het hem vragen, maar wat als er meer aan de hand was en hij het niet eens wilde vertellen? Ze had hem vertrouwdmet haar verleden, maar vertrouwde Damian haar ook met zijn verhaal? Zachtjes raakte ze haar arm aan en keek ze hem met een lichte glimlach aan. 'Waarom staan je spullen eigenlijk hier en niet op Monica?' Vroeg ze uiteindelijk toch. Damian was haar vriend, ze kon hem toch alles vragen en vertellen? 'Is het niet verplicht om op de kamers van Monica te wonen?' Vroeg ze er zachtjes achteraan. Ondertussen aaide ze de hond over zijn harige rug en duwde ze die af en toe omhoog. Blijkbaar had de hond er geen problemen mee, want hij bleef gewon zitten.

Damian keek toe hoe zijn oom weer in de keuken verdween toen de telefoon ging. Carter was inmiddels naast hem komen zitten zoals hij wilde. Ze begon over de spullen, dan moest hij nu alles maar vertellen. ''Nou...Ik wil eigenlijk wachten tot een ander moment om het te vertellen maar nu je er toch over begint...'' Damian slikte even, het verhaal was in zijn ogen vrij heftig. ''De reden dat mijn spullen hier zijn is omdat ik hier tijdelijk mag wonen van de school om weer tot rust te komen.'' Het gebeurde niet vaak dat de school een uitzondering maakte maar omdat zijn oom dichtbij woonde kon het wel tijdelijk. ''Kun je het nog herinneren dat ik terug naar huis moest omdat ik problemen had met mijn familie? Ik heb een paar dagen thuis geslapen tot ik op een ochtend veel lawaai hoorde en ik beneden ging kijken. Daar zag ik mijn vader en moeder ruzie maken. Niet dat het zo vreemd is dat ze dat doen, maar het ging dit keer nog erger.'' Zijn ouders hadden regelmatig ruzie, iets waar Damian wel aan gewend was. ''Mijn ouders hadden niet in de gaten dat ik inmiddels al in de kamer stond en ik betrapte mijn vader op heterdaad dat hij mijn moeder in het gezicht sloeg.'' Zijn vader mocht Damian totaal niet maar zijn moeder was altijd aardig. ''In een reflex om mijn moeder te beschermen heb ik toen mijn vader zeg maar...neergeslagen...Het was niet eens zo hard maar hij viel met zijn hoofd op de tafel en toen is hij buiten bewust zijn geraakt.'' Hij kon zich nog die blik herinneren, hij verdacht zichzelf bijna van een moord maar zo ver kwam het niet. ''Mijn vader werd na een paar uur weer wakker en sprak van een poging tot moord van zijn eigen zoon en heeft me toen laten oppakken. Mijn vader kan blijkbaar alles voor elkaar krijgen met geld...'' Door dit had hij meer haat voor zijn vader dan ooit. Hij moest die man nu niet meer tegenkomen zonder er goed vanaf te komen. ''Ik heb vier dagen vast gezeten...Totdat de politie er ook achter kwam dat het uiteindelijk om een ongeluk ging.'' Het verhaal was er nu wel uit. ''Dat was het wel.'' Zijn oom had hem gesteund en wilde meteen dat Damian bij hem in zou komen wonen. ''En nu wil mijn oom dus wel een tijdje voor me zorgen.''

Carter keek zijn oom na en richtte zich meteen weer op Damian. Hij wilde het haar dus wel vertellen, alleen was hij eigenlijk niet van plan geweest dat nu te doen. Toch hield ze hem niet tegen, ze wilde erg graag weten wat er aan de hand was. En aan zijn uitdrukking te zien was het niet zo'n geweldig leuk verhaal. Carter liet de hond met rust toen Damian met zijn verhaal begon. Met een half open mond luisterde hoe Damian vertelde dat zijn vader zijn moeder had geslagen, en Damian zijn vader weer. Zachtjes beet ze op zijn onderlip toen hij zei dat zijn vader hem had aangegeven. Zo te horen was zijn vader niet echt een geweldige man, zijn vrouw slaan, zijn eigen zoon aangeven. Na Damians verhaal pakte ze zijn hand weer vast en kneep ze er zachtjes aan. Ze twijfelde even wat ze moest zeggen. 'Waar zijn je ouders nu?' Vroeg ze toen maar door. Eigenlijk vond ze het maar niks dat hij haar niet eens gebeld had, aangezien hij zelfs vast had gezeten. Maar ze zou er niks over zeggen. Het was onbelangrijk. Hij had problemen met zijn familie, dan hoefde hij niet aan haar te denken. Zachtjes drukte ze haar lippen op zijn wang en legde ze haar hoofd op zijn schouder. 'Ik mag wel af en toe hier komen, toch?' Vroeg ze met een klein glimlachje. En zo niet, dan wilde ze graag dat hij af en toe naar haar toe kwam. Nu ze hem na een best lange tijd weer gezien had, wilde ze dat niet nog eens laten gebeuren. Natuurlijk was tè vaak bij elkaar zijn ook niet goed, maar zo af en toe kon toch wel?

Hij had al een tijdje niks meer gehoord van zijn ouders, hij had dus niet echt een idee waar ze waren. ''Ze zijn uit elkaar, maar waar ze zijn weet ik niet. Voorlopig wil ik dat ook liever niet weten. Vooral mijn vader kan uit mijn leven verdwijnen.'' Hij had het helemaal gehad met zijn vader, hoe kon hij dat allemaal doen tegen zijn eigen zoon? Damian voelde Carters lippen op zijn wang, het was een soort van troost dat ze het wel begreep. ''Van mij mag je langskomen. En mijn oom vind het ook niet erg, die is meestal alleen en vind een beetje gezelschap niet erg.'' Het deed hem niet goed dat hij over een tijdje zijn oom alweer alleen achter moest laten, hij kon natuurlijk altijd langskomen maar of hij dat ook zo vaak deed? Hij moest Dave bedanken, maar hoe wist hij niet. Uiteindelijk gaf het wel een opluchtend gevoel dat hij nu zijn verhaal kwijt was en er niet nog een tijd mee moest doorgaan, dat liegen tegen zijn vriendin beviel hem niet. ''Dus....Wat zullen we doen?'' vroeg Damian met een kleine glimlach op zijn gezicht. Hij drukte zijn lippen op Carters voorhoofd en keek haar even aan. Gelukkig had hij behalve zijn oom ook nog Carter, waar hij enorm van hield. Damian haalde zijn voeten van de tafel en deed zijn sneakers uit, de enkel was vrij dik geworden. Het deed nog wel pijn maar dat vergat hij al snel. Het was inmiddels een vrij normaal iets voor hem geworden, het was niet makkelijk geweest voor hem om in een gevangenis te zitten met een kapotte enkel.

'Ja, dat van de vader begrijp ik' Reageerde ze. Haar ouders waren gelukkig al uit haar leven. Ze dacht er niet vaak over na hoe het met ze zou zijn. Waarschijnlijk hebben ze een perfect leven, eindelijk verlost van hun zielige dochter die niks goed leek te doen. Er liep een rilling over haar rug. Meteen richtte ze haar aandacht weer op Damian. Terug denken aan vroeger was niet echt een pretje. Damian had antwoord op haar vraag gegeven, en het antwoord liet haar meteen weer glimlachen. 'Dan zal ik af en toe eventjes langs komen' Zei ze tegen hem. Ze was blij dat hij het niet te lang verzwegen had. Dat was waarschijnlijk voor hem net zo zwaar als voor haar. Ze had allang door gehad dat hij op de pier de waarheid niet had verteld. Maar ze had er niks over gezegt, en nu had hij het haar alsnog verteld. 'Ik weet niet, misschien...' Ze stopte halverwege haar antwoord en keek naar zijn enkel, die vrij dik was. 'Nog steeds?' Vroeg ze verbaasd. Ze wist dat Damian een blessure had, maar dat was al een tijdje geleden, toch? Of was hij zo eigenwijs geweest veel te lopen of zelfs te voetballen? Ze wist hoeveel hij van zijn sport hield, dus waarschijnlijk had een opgezwollen enkel hem niet tegen gehouden. 'Misschien kunnen we iets in de stad gaan doen? Of gewoon een filmpje kijken?' Ging ze uiteindelijk toch weer verder met haar antwoord. Het maakte haar eigenlijk niet uit wat ze gingen doen. Ze wilde gewoon bij Damian zijn, genieten van zijn aanwezigheid alleen al. Ze had hem erg gemist.

Damian glimlachte even. ''Ik vind het super als je langskomt'' zei hij. Blijkbaar had Carter de enkel al snel gezien waardoor het onderwerp veranderde. ''Ja...Nog steeds.'' Het was meer zijn eigen schuld, hij kon onmogelijk stoppen met voetbal en de hele dag maar op de bank zitten. Hij moest altijd in beweging blijven. Ook al had de dokter dat absoluut afgeraden. Daar luisterde hij toch lang niet altijd naar. Carter stelde voor om naar de film of naar de stad te gaan. Klonk leuk, maar hij kon niet zo snel een leuke film bedenken. ''Zullen we dan maar naar de stad gaan?'' vroeg hij en stond op van de bank. Niet veel later had hij zijn schoenen alweer aan, dat ging een stuk moeilijker met een dikke enkel maar het lukte hem toch altijd vrij makkelijk. ''Wat gaan we doen in de stad?'' Hij kon het antwoord waarschijnlijk al wel raden. ''Ik neem aan dat je wil shoppen?'' vroeg Damian met een grijns op zijn gezicht. Damian vond dat nooit zo erg, als ze er maar niet de hele dag aan kwijt waren, na een tijdje had hij de winkels wel gezien. Maar voor Carter maakte hij wel een uitzondering.

(korte post maar m'n pa moet op de pc -.-)

Carter rolde haar ogen en liet een klein grijnsje op haar gezicht verschijnen. 'Ben je weer zo eigenwijs geweest om niet naar je dokter, of mij, te luisteren?' Vroeg ze. Ze wist bijna wel zeker dat Damian elk advies over rustig aan doen had genegeerd. Ze had ook niets anders verwacht. Zodra ze hem verder hoorde gaan over de stad begon ze te glimlachen. Shoppen, iets waar ze altijd wel zin in had. Ookal had ze veel winkels al gezien, het verveelde haar nooit. 'De stad klinkt perfect' Zei ze dan ook. 'En inderdaad, ik wil shoppen' Voegde ze er nog aan toe. Eigenlijk was er naast shoppen niet veel te doen. Okay, er waren wat leuke eet tentjes, maar dat was het. En daarbij was ze er al even niet meer geweest en waren er vast veel nieuwe kleren en accesoires. Carter stond meteen op en trok haar kleren weer goed recht. 'Tenzij je niet met je vriendin wil gaan shoppen?' Ging ze grinnikend verder. Opnieuw pakte ze zijn hand weer vast en richtte ze haar blik weer op zijn enkel. Ergens twijfelde of hij wel zoveel mocht lopen, met zo'n enkel. Maar waarschijnlijk, als ze er iets over zei, zou hij alsnog gewoon naar de stad gaan. Carter keek weer omhoog, naar Damian's ogen. 'Gaan we daarna iets eten?' Vroeg ze nieuwsgierig. Nu had ze nog geen honger, maar dat zou vast wel komen na een uurtje of twee shoppen.