Op de pier

Let niet op de inspiratieloze titel. ;d

Hij liep met zijn handen in zijn zakken over de dijk, met zijn blik op de zee gericht. Eigenlijk zou hij nu zo tegen iemand aan kunnen lopen, maar dat kon hem niet veel schelen. De zon, nu een worteloranje bol, zakte al achter de horizon. De hemel was in alle tinten geel, rood en oranje gekleurd en er stond al vaag een bijna volle maan aan de hemel. Het was hier nog steeds erg druk, dat bewezen de honderden mensen op het strand, de dijk en de pier wel. Vincent was van plan geweest eerst nog een beetje op het strand te gaan niksen, maar uiteindelijk trok de pier hem meer aan. Hij zou er gewoon eens rondkijken. Morgen wilde hij overdag naar het strand komen, als dat zou kunnen. Hij keek naar de zee, de golven. Er stond een niet zo sterke wind, maar de golven waren niet klein. Hij verwachtte dat het hier wel zou goedkomen om te kunnen surfen. Meteen dacht hij aan Zélie, zijn kamergenote. Ze had gezegd dat hij haar wel les mocht geven, maar nu hij haar geheim wist, wist hij ook niet meer of ze nog wel wilde. Hij hoopte van wel, want hij keek er echt naar uit.
Hj verliet de dijk en liep de pier op. De wind was meteen sterken nu hij uit de bescherming van de mensen was. Hij liep ergens aan de zeekant, met de zee ruisend dichtbij. Nieuwgierig liet Vincent zijn blik over de pier gaan, voor zover hij wat kon zien met al die mensen. Een actractiepark, restaurants, speelhallen... Er was hier best veel te doen. Vincent had ondertussen ook gehoord van La Palapa. Die zou hij ook nog eens gaan bezoeken. Wie weet met Zélie.
Niet veel verderop zag hij een bankje. Het stond met zijn rug naar de pier gericht, dus als je eropzat, had je zicht op zee. Vincent liep er naartoe en plofte neer, kijkend naar de zee.