Lyron's kamer

[Verschrikkelijk is goed ]

Ze aanhoorde zijn gezwats over dat als je veel drinkt getraind wordt en er zo tegen kan, maar als je niet veel dronk het gewoon niet gewoon was - wat hem bovendien een onschuldige engel liet zijn-, waarna ze een glimlach op haar gezicht gewoon niet kon vermijden. Ze had geduld, in deze situatie en besloot zich maar niet aan zijn - moest ze toegeven - aanstellerige gedrag. No way dat ze hem daar op de grond zou laten liggen slapen, dat kon de pijn aan zijn kaak morgen nóg erger maken, waarvoor zíj zich dan schuldig zou voelen. Dus eigenlijk was haar actie dan puur egoïsme: ze zorgde er gewoon voor dat hààr geweten rein bleef. En opnieuw ging haar schrijfster weer de psychologische toer op..
Toen hij haar handen stevig vastnam, zette ze zich schrap, ze wist dat hij er niet bij zou nadenken misschien zich van de grond af te duwen, waardoor zijn hele gewicht even van haar zou afhangen. En wat ze vermoedde, gebeurde ook. Vooruitziendheid machtig galgje woord, trouwens was belangrijk bij zatte mensen, al waren hun reacties meestal voorspelbaar. Toen hij eenmaal - nadat ze zichzelf moest weerhouden van hem te laten vallen- rechtstond, knalde hij nog eens tegen haar aan, wat haar even deed wankelen. Toch slaagde ze erin om hem -goed en wel afgezien van enkele blauwe plekjes die hij waarschijnlijk van het vallen had- af te zetten aan het bed. Eenmaal hij lag, zuchtte ze even opgelucht, waarna ze traag naar de andere kant van het bed liep. Haar gsm , die nog op het dekbed lag vermoedde Ines, trilde even, als teken dat er een sms aankwam. Ze kon al perfect raden van wie die was; Kenneth zou toch niet meer sturen, enkel Lander hield zich daar nog mee bezig. Traag liep ze verder en liet zich dan op het bed zakken, beseffend dat ze moe was, waarna ze haar gsm begon te zoeken.

Lyron raakte steeds verder van de wereld en van Emilie verwijderd toen hij daar lag, haast te versuft of te moe om nog wat tegen haar te zeggen. Hij werd echter uit zijn slaperige status gehaald toen het bed opeens begon te trillen, waardoor hij met zijn bovenste arm begon te zoeken en uiteindelijk iets vond wat op een mobiel leek. Het was die van Emilie, en hoewel hij normaal nooit zou kijken was hij nu toch wel geïnteresseerd van wie ze in hémelsnaam een sms zou krijgen. "Welke schoft is er op dit moment nog wakker en stuurt jou een sms.." zuchtte hij, wat mopperend, terwijl hij zijn ogen tot spleetjes had geknepen om te wennen aan het plotselinge licht. Emilie liet zich op het bed zakken waardoor hij wat naar haar kant toe zakte, het was een minuscuul verschil die hij in deze status niet opmerkte. Hij opende het bericht, wat verstuurd was door Lander, en fronsde toen hij de inhoud las.
"Ik heb er geen spijt van?" herhaalde hij verbijsterd, waarna hij zijn blik op Emilie richtte en van haar een uitleg verwachtte. "Wie is Lander? En waar zou hij spijt van moeten hebben?" mompelde hij, waarna hij zich op zijn rug draaide en Emilie tegen zich aan trok. "En bovenal.. Waarom stuurt hij je een sms wanneer hij eigenlijk hoort te slapen?" zei hij als laatst, zijn stem klonk eerder wat geïrriteerd omdat hij aanvoelde dat hier een heel verhaal aan vast zat. Hij wilde gewoon samen met haar zijn, met niemand anders, en wilde ook niet dat ze constant plat werd gesmst door een andere jongen. "Je hebt een ander? En dan word je boos op mij omdat je één van de vele kan zijn?" mompelde hij, hij had geen zin om boos op haar te worden dus hield hij zijn stem maar neutraal.

Te laat had ze door dat Lyron naar haar mobiel had gezocht, en die ook had gevonden. Ze hoorde hem zich afvragen welke mens haar nu een sms stuurde, waarna ze met haar hand haar mobiel van hem wilde afnemen, voor hij het bericht zou kunnen openen. Ze was te laat, hij opende het bericht en zou zich nu talrijke vragen gaan stellen, vragen die moeilijk waren te beantwoorden en ze zeker niet zou beantwoorden in de toestand waar hij nu in was. De vragen die hij -zoals verwacht- op haar afvuurde, leken haar simpele vragen, met moeilijke antwoorden. Ze besloot er niet te veel woorden aan vuil te maken en trok geïrriteerd haar mobiel uit zijn handen toen ze naar hem toegetrokken werd, zette die, door lang op de rode toets te drukken, uit en legde hem op het nachtkastje naast het bed. Ze wist dat als ze zijn vragen zou negeren, die sowieso terug zouden komen, dus besloot ze hem wat gerust te stellen. "Ik heb niemand anders", sprak ze geïrriteerd, omdat het tegenwoordig blijkbaar veel voorviel dat mensen haar niet vertrouwden. "En als je het per sé wil weten, Lander is mijn broér", sprak ze dan, de klemtoon leggend op het laatste woord, waarna ze even zuchtte.
"En hij stuurt me een sms op dit uur omdat hij altijd al een avond/nachtmens geweest is.", sprak ze dan, terwijl ze zich even in haar gedachtes voor de kop sloeg om zo'n zwak excuus te verzinnen. De 'waar heeft hij geen spijt van'-vraag, liet ze maar zo, waarna ze even zuchtte en hem aankeek. "Kunnen we het hier niet eens een andere keer over hebben?", vroeg ze hem dan, terwijl ze hem - deels om het gevoel dat ze had en deels om het onderwerp af te ronden- een kus op de wang gaf. Ze wilde er gewoon niet over praten - problemen zouden hem afschrikken, en dat was wel het laatste wat ze wilde. Ze wilde gewoon onbezorgd zijn, zoals veel mensen waren, en ze wilde vooral dat zo min mogelijk mensen ervan af wisten, om te voorkomen dat ze allemaal zouden gaan doen of ze bescherming nodig had. Of dat ze allemaal medelijden zouden gaan krijgen, of dat ze gewoon van haar wegbleven.

Lyron glimlachtte toen Emilie meer dan de helft van zijn vragen met een enorme geïrriteerde toon beantwoordde, wat hij natuurlijk had kunnen zaten. Wat had hij vandaag toch..? Hij wist alles verkeerd in te schatten, wat hij normaal nooit had. Normaalgesproken wist hij alles perfect in te schatten en op te reageren, maar vandaag had hij al twee redelijk zware fouten gehad. "Ja ja.. Tuurlijk.." antwoordde hij toen Emilie vroeg of ze het er niet een andere keer over konden hebben. "Maar als je het vervelend vind dat jij contact met je zoekt kan je beter een ander nummer nemen.." zuchtte hij, waarna hij met een grijns de kus op zijn wang in ontvangst nam. Ze was lief, dat zeker, maar soms kon ze ook behoorlijk grof uit de hoek komen.. Hij vertelde zichzelf dat geen enkel meisje perfect was en dat hij het toch wel ergens verdiend had, en draaide zich om op zijn zij zodat hij Emilie kon aankijken. Wetende dat ze het waarschijnlijk nooit meer over die Lander zouden hebben, sloot hij zijn ogen en accepteerde hij dat feit.
"Maar.. Voordat ik morgen zo chagerijnig ben als een oude geit.. Zullen we gaan slapen? Het is ook beter dat je wat slaapt zodat je morgen volop energie zit, aangezien je mijn razendsnelle en krachtige Vespa wel onder controle moet kunnen houden." grijnsde hij, waarna hij zachtjes grinnikend een tedere kus op haar lippen drukte. Hierna sloot hij zijn ogen, wachtend op een reactie van haar kant terwijl hij de slaap langzamerhand toe liet.

De glimlach die op Lyrons gezicht was verschenen toen ze zijn vragen moeilijk en koppig beantwoordde, irriteerde haar niet, zoals hij misschien anders zou doen, maar stelde haar eerder gerust. Hij zou niet verder vragen, en dat appreciëerde ze wel aan hem, en als ze het zou willen vertellen, ooit, dan zou ze dat mogen, wist ze. Dat hij haar aanraadde een ander nummer te nemen, vond ze wel lief, al had ze daar al wel eerder aan gedacht. Het probleem was echter dat ze wist dat Lander haar toch altijd weer achterna zou komen, zoals die nacht, en dat hij zou krijgen wat hij wilde.
Haar actie om van onderwerp te veranderen was geslaagd geweest; en ze was blij toen hij voorstelde om te gaan slapen. Ze glimlachte even om zijn oude geit voorstel, waarna ze hem zo even voorstelde in haar gedachten, grinnikend. Hij hield zijn belofte, ze mocht morgen zijn Vespa eens uitproberen; en dat zou ze gaan doen ook! "Als je Vespa míj maar onder controle kan houden," klonk het dan wat nép-uit de hoogte, waarna ze zijn lippen zachtjes op de hare voelde. Een glimlach stond nog steeds op haar gezicht te lezen toen ze haar ogen al had gesloten en hem een welgemeende slaapwel wenste. En dan zich zachtjes naar dromenland begaf; zorgeloos én vrij.

[verschrikkelijk korte post sorry ]

"Hmm.. Dat red 'ie makkelijk.." mompelde Lyron wat, waarna zijn oogleden zwaar aan begonnen te voelen en hij deze dus maar sloot. Het feit dat Emilie niets meer tegen hem zei en de flinke laag alcohol die in zijn maag en bloed dat hielp daar goed bij, waardoor hij binnen de kortste keren in slaap was gevallen.

*Tududum! Volgende dag is aangebroken =3*

De zon die zich een weg door het minuscule spleetje tussen de twee gordijnen had gewurmd maakte Lyron wakker, en nadat hij een paar keer had gewoeld in zijn half-slapende staat sloeg hij de dekens open en ging hij op de rand van zijn bed zitten. Hij keek even om naar Emilie om haar slapend aan te treffen, waardoor er even een korte glimlach op zijn gezicht verscheen: ze was lief wanneer ze sliep. De glimlach op zijn gezicht was echter niet van lange duur, want toen hij op stond en recht in het licht wat door het gordijn heen scheen keek ging er een felle steek door zijn hoofd heen, wat dit keer níet afkomstig was van zijn kaak. Een kater. "Joepie.." fluisterde hij, waarna hij een glas met water vulde en deze op dronk om het effect wat tegen te gaan. Hierna zette hij wat koffie voor zichzelf en liep hij met het de mok verse en stomende koffie naar de badkamer om hier zijn kaak te bekijken. Hij was nog ietwat rood, terwijl de zwelling verdwenen was, en Lyron sprak zichzelf positief toe door te zeggen dat andere het waarschijnlijk nooit op zouden merken, tenzij ze wisten dat het er was.
Nadat hij wat water in zijn gezicht had gespoeld nam hij een slok van zijn koffie en liep hij terug naar de kamer, zijn blik nieuwsgierig op Emilie richtend om te zien of ze al wakker was of dat de luie slaapkop nog in dromeland was.

Die nacht had ze wonderwel goed geslapen; gezien de situatie. In tegenstelling tot wat ze verwacht had, droomde ze niet over Kenneth, over hun ruzie, of over Lander, noch over Lyron. Ze had vanalles gedroomd; rare dingen en minder rare dingen. En ze had even een droom gehad die haar deed denken aan vroeger toen ze nog in Spanje was; en die droom had haar - iets wat enkel haar schrijfster had opgemerkt- doen glimlachen. Het geluid van stromend water echter; dat haar niet meer aan de Cambrilse kust deed denken; maar eerder aan een doorspoelend toilet; - als ze wakker werd was haar gehoor niet optimaal- maakte haar zachtjes wakker. Ook de zalige geur van koffie deed haar haar ogen traag maar zeker openen. En meteen sloot ze die weer. Het licht bleek in één van haar ogen te schenen, waarna ze zich de andere kant opdraaide en dan haar ogen zachtjes probeerde open te doen. Ze was niet goed in wakker worden; laat staan in opstaan, maar toen ze eenmaal haar ogen geopend had, zag ze Lyron staan, die naar haar keek; waarna ze, met haar handen beschermend voor haar ogen, even glimlachte. Ze had wel regelmatig last van een ochtendhumeur; al leek ze dat vandaag wat te kunnen verdringen, wakker worden hier; na zo'n dag gisteren; was gewoon zalig, wetende dat die dag afgesloten was. Ze ging wat rechter zitten en sloeg haar benen uit bed, waar ze meteen spijt van had, vanonder het deken onderuit komen was alweer als in een koude douche terechtkomen. Ze had last van die koude voeten, waardoor ze haar benen even zijdelings optrok en die met haar handen verwarmde. Het was er niet koud, helemaal niet zelfs, maar haar voeten waren nu eenmaal even koppig als zij was. Ze keek evenop naar Lyron; waarna ze nogmaals glimlachte en even met één hand door haar haren ging. 'Goede morgen, geen hoofdpijn?', was haar droge ochtendgroet, die ze verzachte met een liefdevolle glimlach. Ze kon het gewoon even niet laten.

Emilie was wakker, eindelijk. Hij wist niet wat hij was gaan doen wanneer ze het komende half uur nog niet wakker was, maar bedacht al snel dat hij waarschijnlijk naar het dakterras was gegaan, nadat hij een briefje had achtergelaten natuurlijk. Hij glimlachtte toen ze hem met een droge goedemorgen begroette, hoewel deze glimlach al snel vervaagde door het volgende wat ze zei. Hij fronsde even terwijl hij haar aan keek, ging met zijn hoofd door zijn bos krullen die warrig door elkaar lagen doordat hij net uit zijn bed kwam en nam een slokje van de sterke koffie. "Zie ik eruit alsof ik geen hoofdpijn heb?" grijnsde hij, terwijl hij droogjes met zijn vrije hand naar zijn hoofd wees die er nogal brak uit zag: Hij had wallen, en zijn wenkbrouwen waren in plaats van vrolijk opgetrokken zoals hij meestal had gezakt tot een dieptepunt. "Ik heb knallende koppijn, en het wil maar niet overgaan." grinnikte hij, de hele ironie van dit wel in ziend, nadat er een korte stilte was gevallen.
Hij raapte zijn mobiel van de kast af en merkte dat hij sms'jes had gekregen van meisjes die hij laatst had ontmoet toen hij uit zwemmen was geweest, uit was geweest of zich ergens anders had bevonden. Hij las ze snel, nam zich voor ze op een later tijdstip te beantwoorden en vergrendelde zijn mobiel weer. "Ehm.. Ik weet niet hoe ik dit moet zeggen.. Maar nadat ik wat aangeschoten was, was er toen nog wat tussen ons gebeurd?" vroeg hij met een kleine grimas op zijn gezicht getekend, ze zou niet de eerste zijn waar dat bij gebeur was. "Wil je ook koffie, trouwens?" vroeg hij hierna met een glimlach, hoewel dat pijn deed aan zijn kaak en dus niet zo breed was als gewoonlijk, om de stilte een beetje te overbruggen en zijn andere vraag wat te verdoezelen. Hij vond het altijd verschrikkelijk om zoiets aan een meisje te moeten vragen, omdat het schaamtelijk was maar vooral omdat hij de avonden die hij met vrouwen doorbracht het liefste wilde opslaan in zijn geheugen.

Ze keek hem even serieus aan toen hij vroeg of hij eruit zag of hij dat niet had, waarna ze even op alle dingen lette en dan moest grinniken. "Dat weet je zelf wel", antwoordde ze dan onschuldig; waarna ze als een klein kindje wilde roepen eigen schuld, dikke..'; maar dat wilde ze hem niet aandoen. Ze moest, op één of andere manier wel toegeven dat hij er nog vrij goed uitzag in verhouding met wat hij gisteren verzet had. Ze perste haar lippen even op elkaar om zich te weerhouden van enkele droge opmerkingen, aangezien hij die waarschijnlijk momenteel niet als grappig zou beschouwen. Mensen met een kater hadden nu eenmaal lange tenen..
Toen hij vroeg of er gister wat gebeurd was; lachte ze even zachtjes luidop; waarna ze haar hoofd zachtjes schudde; "Nee, niets", sprak ze dan luchtig; zijn vraag goed begrijpend. Als iemand haar zou vragen of ze zoiets zelf al meegemaakt had, zou ze resoluut haar hoofd schudden en beweren van niet; en dan zouden haar ogen weer een ander verhaal vertellen. Ach, ze had zich toen tenminste wél heel de avond geamuseerd. Toen hij duidelijk zijn andere vraag had willen verzachten door te vragen of ze koffie wilde, knikte ze even. "Ja, graag", antwoordde ze zachtjes, waarna ze uiteindelijk opstond en haar losse haren; die er naar haar mening nu echt slecht bijlagen; bij elkaar vormde tot een losse, wat nonchalante staart. "En daarbij", kwam ze weer terug op zijn vraag, "dat had je toch niet gewild? Zodat je je er niets meer van zou herinneren?".

Lyron wreef even over zijn platte buik en keek haar wat onverschillig aan, hoewel die onverschilligheid alleen gespeeld was. Hij had zichzelf echter meester gemaakt in het neppen van emoties of het aannemen van bepaalde houdingen, dus zou Emilie niets bijzonders op hem aan te maken hebben. Toen ze antwoordde dat ze koffie wilde glimlachtte hij even naar haar en liep hij naar het koffiezetapparaat, waar hij -nadat hij zijn eigen tot de helft had leeggedronken- koffie begon te zetten voor haar.
Toen ze zei dat hij het zich niet had willen herinneren dacht hij eerst dat hij haar verkeerd verstaan of verkeerd begrepen had. Hierna dacht hij dat het een grapje was maar toen het moment waarop Emilie in de lag zou schieten maar niet leek te komen draaide hij zich om om te kijken wat ze er nou eigenlijk mee bedoeld had. Terwijl het koffiezetapparaat met veel lawaai koffie uit de gaatjes perstte wachtte hij even tot het wat stiller was, aangezien hij geen zin had om een schreeuwwedstrijdje te houden met een apparaat. Hij wist wie er zou winnen, hij had het immers al vele malen uitgevoerd, en juist omdat hij de uitslag al wist hield hij zich stil. "Wat loop jij allemaal voor een onzin uit te kramen?" vroeg hij, eerst met een klein lachje, hoewel deze al snel wegstierf en zich vermengde me de stilte die er ondertussen was ontstaan. De stilte die aangaf dat de koffiezetter klaar was met het produceren van het bruine goedje, en de koffie van Emilie klaar was. En hoewel hij zich bewust was van dit feit wachtte hij nog even op antwoord van Emilie, benieuwd of ze echt onzin aan het praten was of dat ze zich gewoon versproken had. Lyron kon namelijk wel zeggen dat hij beledigd was doordat ze dat had gezegd, aangezien het nou niet echt een positief iets was om te zeggen en hij met zichzelf had afgesproken dat hij nooit dronken met een meisje zou slapen.

Voor een moment sloot ze even, zonder te weten dat ze ook maar iéts verkeerd had gezegd, haar ogen terwijl ze rechtstond; bedacht zich dat ze vandaag Kenneth zou zien; waardoor zíj even een acute hoofdpijn kreeg. Ze had er echt geen zin in. Het feit dat er vannacht niets gebeurd was tussen hen; dat was goéd. Want als er wat gebeurd was, en Lyron zich er, zoals hij beweerde; niets meer van zou kunnen herinneren; dan zou ze pas wat raar staan kijken. Het geluid van de koffiemachine kwam even boven de stilte uit; waardoor ze er gebruik van maakte om even haar keel te schrapen; waarna ze een beetje vaagjes opkeek toen hij vroeg wat voor 'onzin' zij liep uit te kramen. Niet-begrijpend fronste ze even haar wenkbrauwen en keek hem aan. Hoezo onzin? Wat had ze dan verkeerd gezegd? Ze keek even onwetend naar hem; terwijl ze nadacht over wat ze gezegd had. Deze ochtend leek haar dus wél hoofdpijn te bezorgen; aangezien ochtend en nadenken niet goed samenging; bij haar tenminste.
"Onzin?" , herhaalde ze een beetje onduidelijk waarna ze haar schouders ophaalde. "Wat vind je zelf nu het beste? Dat er vannacht wat tussen ons gebeurd is en je het niet meer weet; of dat we enkel elkaar een kus gaven en je dat vergeten bent?", sprak ze dan even verduidelijkend, wat alles enkel maar verwarrender maakte. "Lyron, ik wilde gewoon zeggen, dat moest je er nu achterkomen dat er wél wat gebeurd was, vannacht, zou je het toch spijtig vinden dat je er niets meer van weet?", probeerde ze dan nogmaals, om het duidelijker te laten klinken, terwijl ze hem afwachtend aankeek. En ze hoopte dat hij het nu wel begreep, omdat ze niet echt wist wat hij van haar woorden verstaan had, en wat hem een klein beetje van zijn stuk bracht.

"Oh!" riep hij haast, nadat ze het wat duidelijker voor hem had gemaakt. Nee, natuurlijk zou hij het jammer vinden wanneer hij er niets meer van wist! Zoiets -hoe vaak je het al had gedaan- bleef speciaal voor hem, en vooral omdat hij haar respecteerde zou hij zoiets nooit willen laten gebeuren. "Ik denk dat ik je dan verkeerd begrepen heb.." glimlachtte hij verontschuldigend, waarna hij de hete kop koffie bij het oor pakte en deze aan haar gaf. Hierna liep hij op een rustig tempo naar de kast, waar hij een baggyjeans gemaakt van een lichte spijkerstof uit haalde en een wit shirt met de tekst 'made in the nineties' dat hem ondertussen behoorlijk strak zat. En dan niet omdat hij zich volgevreten had met pasta's en pizza's, maar omdat hij zoveel tijd in de sportschool had doorgebracht. Hij herinnerde zichzelf eraan dat vandaag zijn lidmaatschap bij de sportschool hier was goedgekeurd en hij die apparaten uit zou testen, iets wat hij wel graag wilde doen. "Ik ga me even omkleden, want ik heb vandaag een hoop te doen." glimlachtte hij, ".. Zo heb ik jou een spoedcursus 'hoe rijd ik op een brommer' te geven en moeten we nog langs Kenneth, en ik wil ook nog even langs de sportschool." ratelde hij vrolijk aan een stuk door, van zijn later was weinig meer te merken. "Oh, en als ik je spullen bij hem moet ophalen.. Dan moet je het zeggen." glimlachtte hij, niets afwetend van het gesprek van Emilie en Kenneth en ervan uitgaand dat ze samen heen zouden gaan. Hij was immers nodig voor de morele steun, wat natuurlijk heel belangrijk was!
Hij pakte een vrolijk gespikkelde boxer uit zijn onderbroekenla -die eigenlijk best goed paste bij zijn karakter- en liep naar de badkamer om al deze kleren aan te trekken. Hierna pakte hij zijn tandenborstel en begon hij ritmisch en verveeld zijn tanden te poetsen.

Opgelucht om het feit dat Lyron begreep wat ze bedoelde- en zich bovendien meteen verontschuldigde, nam ze de hete koffie van hem aan - voelend hoe warm die wel niet was en dan meteen het oor vastnemend- en keek ze toe hij als een gek -zo leek het in haar nog vrij slaperig beeld- begon rond te huppelen en dingen op noemde die hij vandaag nog zou doen. Buiten alle andere dingen die niets te maken hadden met Kenneth en haar; zat haar niet veel dwars; behalve dat dan wel. Ging hij mee? ze fronste even niet-begrijpend haar wenkbrauwen - zoals ze al enkele keren had gedaan, trouwens-; en probeerde af en toe; tussen zijn gebazel een woord in te brengen; wat haar maar niet lukte. Ze wilde niet dat hij erbij was; Kenneth kon hem, wist ze, wel vermoorden; op dit moment en - hoe graag hij het ook zou doen - ze wilde niet riskeren dat Lyron er buiten zou komen met niet alleen een gekwetste kaak. Ze beet even zachtjes op haar lip. Ze volgde al even niet meer met de dingen die hij zei; en pas toen ze merkte dat er een stilte was gevallen; keek ze op. Hij poetste zijn tanden; natuurlijk. Wat een leuke moment om hem dit te gaan zeggen.
Ze zette de koffie even zachtjes aan de kant en liep traag naar de badkamer; waar ze even in de deuropening bleef staan om naar woorden te zoeken. Pas toen hij klaar was met poetsen, begon ze. "Lyron, ik weet echt dat je mee naar Kenneth wilt om me te beschermen of steunen ofzo, maar lieve, lieve schat, ik denk echt dat ik beter alleen naar hem kan gaan; ik haal gewoon mijn spullen op en ga dan weg; maar we zullen wel moeten praten. Al ben ik niet van plan hem te vergeven om wat hij deed; maar er moet gesproken worden; of we nu als vrienden of vijanden uit elkaar gaan; maakt mij niet uit, maar anders blijf ik er toch maar mee in mijn hoofd zitten. En daar hebben noch jij, noch ik baat aan", probeerde ze zachtjes. Terwijl ze was aan het spreken, had ze haar hand op zijn schouder gelegd en hem wel liefdevol aangekeken.

Met een droge blik in zijn ogen en één wenkbrouw voor de grap opgetrokken keek hij haar aan toen ze in de deuropening was verschenen, om nadat hij het schuim had uitgespuugd en had weggespoeld haar weer net zo vreemd aan te kijken. Het onderwerp Kenneth bracht wrok bij hem op, en hij mocht dan wel niets terug hebben gedaan toen Emilie erbij stond, dit betekende niet dat hij een haat jegens die jongen koesterde. Zelfs wanneer zijn woorden niet hatelijk waren geweest zoals die van Kenneth, en Emilie's ex zijn excuses had aangeboden, vond Lyron dat hij hem nog terug moest slaan. Wanneer Emilie er niet was, bijvoorbeeld, en het telefoonnummer van Kenneth dat hij had onthouden hielp hier des te meer bij. Een sms met een wat uitdagend tekst zou hem wel aansporen tot agressief gedrag, althans.. dat hoopte Lyron.
"Jaja, dat weet ik. Je hoeft niet te doen alsof het het einde van de wereld is wanneer ik niet mee mag, want ik kan er wel mee leven." zei hij grinnikend, terwijl hij zijn tandenborstel terug in het laadje legde. "En hoewel het je ex is, je nog gevoelens voor hem kan hebben en 9 van de 10 meisjes uit medelijden of spijt weer sex met hun ex hebben, voel ik me prima hoor." zei hij hierna, een grimas in plaats van een grijns en een bittere blik in zijn ogen. Hij hield van Emilie, dat wist hij, en juist dáárom wilde hij niet dat ze haar spullen op ging halen bij Kenneth. En dan kwam daar nog eens bovenop dat Lyron 'verloor' wanneer ze terug naar Kenneth ging.
Hij zuchtte, voelde de aanraking van Emilie maar al te duidelijk en pakte de hand vast die ze op zijn schouder had gelegd. Hij haalde hem eraf zodat hij de badkamer uit kon, maar voordat hij haar hand los liet kneep hij er nog even zachtjes in om argwaan te voorkomen. Hierna liep hij langs haar heen zonder haar echt aan te kijken en begon hij met het nutteloze opruimen van een paar spullen, het weggooien en omspoelen van de overige koffie en zijn eigen en het opmaken van het bed.

Toen hij had gezegd dat het niet het einde van de wereld was, glimlachte ze even opgelucht, al wist ze ergens dat Lyron en Kenneth elkaar nog zouden tegenkomen, wat er dan ging gebeuren; wist ze niet; maar ze wist wel dat ze niet wilde dat het zou gebeuren. Toen Lyron weer begon te spreken; richtte ze haar blik naar de grond. Al wilde ze het niet; haar gevoelens voor Kenneth waren er nog steeds; alleen dan erg miniem. Toen Lyron er cijfers bijhaalde en begon over seks, richtte ze haar blik weer op hem, toch een ietwat pijnlijke, bittere blik in zijn ogen ziende. Haar hand werd van zijn schouder gehaald, en hij kneep er zachtjes in, maar toch keek ze hem even met een verwarde blik in haar ogen na, waarop ze even onhoorbaar zuchtte en dan de tandenborstel nam die ze de dag ervoor nog had gebruikt, er wat tandpasta op deed en rustig begon te poetsen, denkend aan wat Lyron gezegd had.
Eenmaal ze klaar was, spoelde ze haar mond en legde ze de tandenborstel netjes weg, waarna ze de badkamer uitliep en Lyron het bed zag opdekken. Ze bewoog zich tot naast hem, draaide hem wat zachtjes met haar handen op zijn bovenarmen, om, heb even onderzoekend aankijkend. Daarna zuchtte ze even en streelde ze zijn - niet gekwetste - wang. "Ik heb een keuze gemaakt, Lyron, bij Kenneth kom ik lang niet meer terug. Die keuze heb ik niet voor niets gemaakt, ik weet wat ik doe. En seks hebben met hem, laat staan hem kussen ofzo, is bij deze gewoon ondenkbaar.", sprak ze zachtjes, hem onafgebroken aankijkend. Ze was wel koppig, en duidelijk in haar keuzes; of wel alles of wel niets. En deze keer was het niets. Ze zette haar armen even aan zijn middel, waarna ze naar hem toe boog en haar lippen zachtjes op de zijne drukte.

Hij streek het dekbed glad totdat alle kreukels eruit verdwenen waren, waarna hij zijn rug rechtte met de bedoeling dat hij vervolgens zijn sporttas zou gaan pakken. In de tijd dat Emilie naar Kenneth ging -hij had geen flauw idee hoe lang ze naar hem toe wilde gaan en met hem wilde praten- had hij met zichzelf afgesproken dat hij wat aan zijn biceps en triceps zou gaan doen, en ook zijn borstspieren wat zou trainen. Hij mocht immers niet zijn goede conditie kwijtraken, en hij wist dat als hij zijn neus een paar weken achter elkaar niet in de sportzaal zou vertonen zijn lichaam langzamerhand slapper zou worden. En aangezien hij veel waarde hechtte aan zijn gespierde lichaam, vond hij dat hij samen met een speciaal daarvoor opgeleid persoon een trainingsschema zou maken. Niet te veel en te vaak trainen natuurlijk, want dat was naar zijn mening nogal.. lelijk. Té veel spieren was ook niet goed.
Voordat hij zich om kon draaien werd dat voor hem gedaan, door Emilie natuurlijk, want voor zover hij wist stond er niemand anders in zijn kamer. Ze maakte hem duidelijk dat er niets zou gebeuren met Kenneth, waardoor hij haar even aankeek om te controleren of er enige sporen van een leugen in haar ogen te vinden waren. "Het maakt mij niets uit wat je met die gozer doet. Of.. niet doet. Zolang het onderwerp Kenneth maar niet opnieuw opduikt ben ik tevreden." mompelde hij, terwijl er een ietwat kille blik in zijn ogen af te lezen was en zijn stem op standje onverschillig stond. Hierna beantwoordde hij haar kus, maar niet met zoveel passie en vurigheid als hij normaal gedaan zou hebben. Hij haalde haar handen van zijn middel af zodat hij langs haar kon lopen en begon met het inpakken van zijn tas, waar hij een handdoek, een paar sportschoenen, een korte broek en een hemd in deed.

Toen Lyron haar aankeek, wist ze dat hij wilde peilen of wat ze zei wel klopte, dat ze hem niet voorloog ofzo. Ze veranderde niets aan haar blik, omdat dat niet hoefde; ze meende wat ze zei. Pas toen hij begon te zeggen dat het hem niet kon schelen wat ze met Kenneth deed of liet, veranderde haar blik echter. Veel kon het hem dus niet schelen. Waarom was hij zo verwarrend? Ze haalde haar schouders even op, knikte als teken dat ze het onderwerp niet meer zou laten opduiken, waarna hij doodleuk weer verder ging met het inpakken van zijn tas.
Haar blik gleed even naar de grond, waarna ze het jurkje dat ze gisteren netjes opgeplooid daar had gelegd, opraapte, en haar tasje wat verder opraapte, waarna ze in de badkamer verdween. Snel ontdeed ze zich van het T-shirt dat ze van Lyron had geleend, en trok het kleedje - met enige moeite om de rits dicht te krijgen- aan. Zo ver ze kon, reikte ze met haar armen, hoewel het toch een beetje wringen was, tot aan de rits; waarna ze die gewoon kon dichtmaken. Toen ze in de spiegel keek, beet ze even op haar lip en leund zachtjes op de wastafel. Zichzelf kon ze niet zien met een staart in, dat deed ze enkel tijdens het sporten, waarna ze het rekkertje er weer uithaalde en een borstel uit haar tasje viste. En terwijl ze ongeduldig door haar haren borstelde, maakte ze zich druk om wat Lyron gezegd had, of gewoon de manier waarop; en dan die kille blik in zijn ogen, die haar zich zo raar kon laten voelen. Alsof ze de verkeerde dingen deed en zei. Ze zei meestal gewoon wat ze dacht, en dat was misschien haar probleem.
Haar tasje doorzocht ze even - het was zo'n in case of.. tasje, waar ze alles instak moest ze ergens een nacht blijven logeren; al had ze haar tandenborstel bij Kenneth laten liggen- en vond zo een nieuw onderbroekje, wat ze snel met de vorige verwisselde, waarna ze zichzelf in de spiegel weer aankeek; moed in sprak om niet dramatisch te gaan doen, straks, en dan terug de kamer inliep. Ze wilde Lyron vragen waarom zijn humeur zo omgeslagen was, maar dat zou ze dan weer op een erg verkeerde manier uitdrukken, waarna ze het zo gewoon liet. Een zucht verliet haar keel. Ze liep even naar het raam en keek naar buiten. Buiten ging alles weer zijn normale gangetje en toch was er zo veel verschil.

Hij vroeg zich af wat de verandering in het gezicht van Emilie betekende, en het feit dat hij er niet achter kon komen irriteerde hem. Niet omdat hij er zo nieuwsgierig naar was, eerder omdat hij haast iedere reactie van een meisje begreep en wist wat ze betekenden, maar háár niet kon lezen. Lyron probeerde deze verontrustende gedachte weg te duwen door te bedenken wat hij vandaag allemaal zou kunnen doen naast het trainen, en nam zich voor een bezoekje aan het strand of de stad te doen zoals hij normaal wel eens deed. Ook zou hij zijn neus in de boeken moeten steken om de stof te bestuderen en te wennen aan het gebruik van het Engels in plaats van het Italiaans, waar hij de eerste paar maanden nog wel moeite mee zou kunnen hebben, ondanks zijn goede engelse taalgebruik. Hij zuchtte terwijl hij zijn tas dichtritste, en zich omdraaide om Emilie in het jurkje van gisteren te zien.
"Zie je er tegen op?" vroeg hij maar, een klein grijnsje sierde zijn gezicht terwijl hij dit deed, waarna hij zijn hand even door zijn haren haalde. Hij wist niet wat Emilie haar plannen waren vandaag, dus besloot hij er maar naar te vragen. "Wat ga jij allemaal doen vandaag? Aangezien ik nog wel wat plannen had, en niet wist of je de dag met mij door wilde brengen.." glimlachtte hij. Hij vond het niet erg een dag met haar rond te lopen en gezien te worden, hoewel hij moest zorgen dat hij niet té vaak met haar gezien werd door vrouwen. Want het laatste wat hij wilde was dat zij denken dat hij bezet was, aangezien hij nog volop wilde genieten van zijn vrijgezellenleven. Misschien kon hij vanavond uit gaan, nieuwe mensen ontmoeten?

Of ze er tegenop zag? Natuurlijk zag ze ertegen op. Ze haatte het vooruitzicht naar het bezoek dat ze eigenlijk zo snel mogelijk wilde afhandelen. Haar donkere ogen sloeg ze even neer. Ze zuchtte even zachtjes en keerde haar hoofd toen om. 'Natuurlijk. Hoe zou je zelf zijn.. Of wacht ; nee , bespaar me dat antwoord', zei ze toen, alsof het haar niet veel kon schelen, waarna ze weer voor zich uitkeek. Lander, die wilde ze ook eens een deftig woordje spreken. Al durfde ze niet echt.. De dreigementen van vorige keer hadden haar niet onverschillig gelaten. Zacht zuchtte ze even, waarna ze haar gedachten weer liet afdwalen. Lander aangeven bij de politie, was haar al enkele keren door het hoofd geschoten. Maar dat deed je niet - niet in het land waar zij vandaan kwam. De blauwe plekken die ze had van hun vorige ontmoeting had ze lang verborgen kunnen houden, en nu zag je ze pas als je écht goed keek. Als je wist dat ze er waren. Haar vingers krulden even toen ze die op de vensterbank had gelegd, ze voelde zich wat slapper; haar donkere ogen sloeg ze even neer, en door haar toedoen, kwamen er geen tranen in haar op. Ze verbood ze naar buiten te komen. Toen hij vroeg wat ze ging doen vandaag, zuchtte ze even, en toen ze zeker was dat de meeste moedeloosheid uit haar ogen verdwenen was, draaide ze zich uiteindelijk om en knikte naar haar mobiel die nog steeds op het nachtkastje lag. "Ook Mijn broer bezoeken", sprak ze dan; met een bittere klank in haar stem. Haar probleem was dat ze haar problemen niet meedeelde aan Jan en alleman, waar ze gelukkig om was, maar omdat ze zo selectief was geworden in het écht vertrouwen van mensen; zorgde dat er ook voor dat ze die gewoon aan niemand vertelde.

Hij trok zijn wenkbrouwen op toen Emilie op zijn vraag reageerde, zeggende dat hij die zelf ook wel kon beantwoorden en direct erna noemend dat hij haar het antwoord moest besparen. Reageerde ze zo omdat hij net ietwat ongeïnteresseerd op haar reageerde? Deze gedachte deed hem weer denken aan Kenneth, waardoor zijn blik ongecontroleerd wat verduisterde. Wraak nemen was niet iets voor hem, maar deze ene keer mocht het toch wel? Net zoals hij ooit eens wraak zal nemen op zijn vrienden uit Italië, die hem in de val hadden gelokt door een weddenschap op te stellen -ze wisten dat hij die eigenlijk nooit kon afslaan- en hem weg hadden gestuurd uit zijn thuisland. Zo was hij hier in Amerika beland, en hij moest toegeven dat hij het Italiaans praten nogal mistte, en ook de latina's die bekend stonden om hun schoonheid werden gemist door Lyron.
"Succes, met beiden. Ik weet niet wat er aan de hand is tussen jou en je broer maar ik hoop dat het uitgepraat kan worden." zuchtte hij, waarna hij op stond en zijn tas nonchalant over zijn schouder hing en haar aan keek. Zijn blik was onderzoekend, en hoewel hij graag wilde weten wat er in het hoofd van haar om ging en waarom hij het gevoel had dat ze iets voor hem verzweeg vroeg hij hier niet naar. Ook herhaalde hij de vraag die hij net had gesteld niet; misschien was ze het vergeten te zeggen of ze hem nog wilde zien vandaag, en anders had ze het in haar andere woorden al vermeld en verwachtte ze van hem dat hij begreep dat ze met Kenneth en Lander de hele dag moest spenderen.
"En zorg dat je heelhuids terug kom." mompelde hij er nog achteraan, nadat hij zich had omgedraaid en de deur had geopend. Hij vond het wel eens tijd om te gaan. Lyron wist niet waarom hij dit had gezegd, maar afgaande van hoe Kenneth zich gedroeg wist hij niet hoe Lander zou zijn. Kenneth zou geen fysiek geweld op haar gebruiken, dat wist hij, maar hoe Lander was..? Hij hees de sporttas nog wat verder over zijn schouder, stapte zijn kamer uit en bleef met zijn sleutel in zijn hand bij de deur wachten totdat Emilie ook uit de kamer was gestapt.

Zachtjes balde ze haar handen even tot vuisten toen er even een stilte viel. Ze wist dat - als ze bij Lyron wilde blijven - ze hem toch wel wat moest gaan zeggen over Lander. Hieraan denkende, beet ze nerveus op haar lip. Toen hij haar succes wenste, met hen beiden, vertoonde haar gelaat even een bittere glimlach, waarna ze knikte en haar schouders op haalde, en haar hoofd dan even schudde. "Uitpraten is geen optie", sprak ze dan even mompelend, ergens hopend dat hij dat niet gehoord had; al zou ze - moest hij er echt achter vragen; hem het misschiien eens zou vertellen. Ze zag Lyron zich klaar maken om naar buiten te gaan, waarna ze naar het nachtkastje liep, haar gsm nam en ook haar tas. Toen hij mompelde dat ze heelhuids terug moest komen, echter, gleed haar mobiel geschrokken uit haar handen. Waarom ze zo reageerde, was haar niet duidelijk; maar ze voelde zich wat betrapt toen hij deze woorden zei. Ze keek naar haar mobiel, die, zoals elke keer als hij viel, uit elkaar was gevallen.
Ze Hurkte zich, en terwijl ze de stukken met wat trillende handen opraapte, slikte ze de brok in haaar keel even weg. Ze stak haar mobiel weer in elkaar, wat sneller dan ze hem had opgerapen; waarna ze zich weer omdraaide; om zo naar hem toe te lopen; alsof zonet gewoon gepasseerd was. Om meteen te doen alsof er niets was en hem aan iets anders te doen denken; stelde ze dan een vraag, die hopelijk haar werk zou doen. "Wanneer zie ik je terug?", liet ze dan het antwoord van hem afhangen, luchtig pratend. Ze keek hem ook niet aan; haar ogen spraken deze keer - zoals altijd wanneer ze iets verzweeg of gewoon loog - boekdelen. Ze liep verder, zodat hij de deur kon sluiten; al een stukje de hal in zodat ze meteen zouden kunnen doorgaan. Stilstaan zou praten betekenen.

Lyron keek benieuwd naar Emilie, aangezien de emoties die ze uitbeeldde of de gezichtsuitdrukkingen iedere keer wel anders leken te zijn en deze hem facineerden. Vooral nadat hij had gemompeld dat ze heelhuids terug moest komen en hij het luide gekletter van haar mobiel die op de grond uit elkaar viel hoorde keek hij haar verbaasd aan. Hij had het amper serieus gezegd, en hoewel hij ergens wel een vermoeden had gehad dat haar broer niet helemaal te vertrouwen had -wie stuurde immers zo'n vreemd smsje op zo'n verschrikkelijk laat tijdstip?-, had hij niet verwacht dat ze zo zou reageren. Haar reactie verontrustte hem zelfs, en in plaats van het doorvragen over het onderwerp zweeg hij hierover en hees hij zijn tas wat hoger over zijn schouder. Hij had de reden achter de vraag die ze had gesteld meer dan door, waarschijnlijk omdat hij zelf ook vaak zo te werk ging, en keek haar voor een moment met een nietszeggende blik aan. Hierna sloot hij de deur van het appartement en begon hij zachtjes te lopen, Emilie aankijkend.
"Geen idee..", zei hij, terwijl hij een kaartje uit zijn tas pakte waar hij vlug zijn telefoonnummer op krabbelde. "Je kan me hier op bellen, of sms-en.. Dan spreken we wel iets af." glimlachtte hij oprecht, waarna hij haar even naar zich toe trok en een kus op haar haren drukten -die overigens verrukkelijk roken-. Hierna liet hij haar weer los en liep hij samen met haar verder, terwijl hij zich afvroeg of hij haar nog wel zou zien of dat de problemen die de twee in het begin hadden gehad elkaar toch uit elkaar zouden gaan drijven.

Lyron was niet blind- dat wist ze zelf ook wel - en daarom was ze hem dankbaar om het feit dat hij geen verdere vragen aan haar stelde. Die zou ze waarschijnlijk , bij nader inzien, toch niet beantwoord hebben. Toen hij eenmaal naast haar liep; en hij antwoordde niet te weten wanneer; was ze hem daar ergens dankbaar voor. Ze hoefde zich niet aan vaste afspraken te houden en ze zouden elkaar alleen zien als ze er allebei zin in hadden. Toen hij zijn telefoonnummer aan haar gaf, knikte ze even en glimlachte ze fijntjes, voelend hoe Lyron haar even tegen zich aan trok en haar een kus in haar haren gaf.
Ze beet even zachtjes op haar lip; hopend dat ze hem zeker nog eens - op een beter moment; een betere manier dan dit - zou terugzien. Haar donkere ogen gleden over de vloer; terwijl ze aan de trappen kwamen. Hier stopte ze en keek ze even naar boven; waar de volgende verdieping was; waarna ze even knikte. "Ik ga naar Kenneth, die logeert hierboven ergens", sprak ze dan; hopend dat hij van die info GEEN gebruik zou maken; waarna ze even - snel alsof ze gehaast was- een kus op zijn lippen drukte, waarna ze omkeek en aan de twee reeksen trappen begon. Eerst liep ze goed door naar boven; maar hoe verder ze vorderde; hoe trager ze ging. Ze keek even om naar Lyron en toverde even een geforceerde glimlach op haar gezicht - ze zag er tevens enorm tegenop-, waarna ze weer begon te klimmen en haar blik ten gronden richtte. Dit zou moeilijk worden.

Hij glimlachtte even naar haar toen er een stilte in hun gesprek viel, een stilte waarin hij de gedachte aan Lander en Kenneth niet stil kon zetten. Hij wist niet wat ze met Emilie zouden doen wanneer ze iets zei of deed wat ze niet leuk vonden, en het feit dat ze hem die informatie niet toevertrouwde knaagde ook aan hem. Natuurlijk, hij was iemand die ze pas net kende, maar zo onbetrouwbaar zou hij toch niet op haar overkomen..? Alsof hij haar uit zou lachen, of het openbaar zou maken.. Als hij zou weten wat het was zou hij wel die jongens benaderen, dat wist hij, en dat was misschien wel de reden waarom Emilie het hem niet vertelde. Of lag het toch ergens anders?
Toen Emilie vertelde dat ze naar Kenneth ging, erbij vermeldend dat hij hierboven ergens een kamer had, keek Lyron even met een nietszeggende blik naar het plafond. Niet dat hij er dwars doorheen zou kunnen kijken en Kenneth zou kunnen zien, maar eerder zodat ze de woedende en toch machteloze blik in zijn ogen niet zou kunnen zien. Hij wilde Kenneth aanspreken, hem vragen waarom hij Emilie in gódsnaam had laten gaan en hoe zo'n belachelijk idee in zijn hoofd was gekomen. Want Lyron wist uit ervaring dat wanneer je écht van iemand hield er geen plaats voor een ander was, wat hem deed denken aan het feit dat Kenneth eigenlijk nooit zo gek was geweest op Emilie. Hij zuchtte, was eigenlijk wel blij met de break-up van hun twee. Kenneth zag er uit als een freak en was onaardig, terwijl Emilie precies het tegenovergestelde was. Het feit dat Lyron honderd procent hetero was speelde hier natuurlijk ook een rol bij.
"Oh.. Hij logeert hier boven?" grijnsde hij wat afwezig, waarna hij de woede uit zijn lichaam probeerde te verwijderen en Emilie aan keek. "Succes!" zei hij nog glimlachend, waarna hij de tas die van zijn arm was afgezakt voor de zoveelste keer ophees en de trap af liep. Voordat hij volledig uit haar zicht verdwenen was draaide hij zich nog half om, gebaarde hij met zijn hand een telefoon naast zijn oor en fluisterde hij zachtjes "Call me."

Dansende Tomaten

Tegen de tijd dat ze eenmaal weer in the Living Building waren, had ze het wel wat kouder gekregen, en meer zin om haar kleren, die opgedroogd waren, maar schuurden door het zout, meteen toen ze binnenliep uit te trekken. Maar haar goede opvoeding - die ze van Ines Geërfd had - zorgde ervoor dat ze netjes wachtte tot het moment daartoe aan zou breken. Ze had die tijd hand in hand met Lyron gelopen, en duwde zelf de deur van het gebouw even open, waarna ze even nadacht en dan een ideetje kreeg. "Is het goed dat ik in mijn kamer wat spullen ga halen? Dan hoef ik dat straks al niet meer te doen.. Ik kan dan evengoed in mijn kamer douchen, tenzij jij daar iets speciaals op tegen hebt ofzo", glimlachtte ze even en draaide zich wat naar hem toe nadat ze gestopt was om haar idee aan hem te vertellen.
Ze zocht zijn beide handen even en ging een stapje dichter naar hem toe staan zodat ze wat naar boven moest kijken als ze hem in de ogen keek, wat ze ook deed. Ze glimlachte even en plaatste zijn handen met de hare op haar onderrug, waarna ze haar eigen armen even wat losjes gestrekt om zijn nek sloeg. Ze speelde met één hand even kort nadenkend met één van zijn krullen, terwijl ze haar blik daar even op concentreerde. "Ik heb me al geweldig geamuseerd met jou, en die ingewikkelde momenten zijn volledig te wijten aan mij, ik moet altijd wat moeilijk doen.. Dus denk je daar alsjeblieft niet meer aan? Kan je dat vergeten? En enkel maar denken aan goede dingen als je naar me kijkt..? Ik haat mijn koppigheid en ik weet dat jij dat waarschijnlijk ook soms al verwenst hebt.. En ik zal er op proberen te letten om ons het niet zo moeilijk te maken.. Ik ben gewoon mezelf niet echt geweest de laatste dagen; maar als jij bij mij bent, dan klaart mijn slechte humeur gewoon op." Heel die tijd staarde ze even naar de lok haar die ze af en toe even om haar vingers draaide, maar richtte haar blik dan uiteindelijk op hem. "ik voel mezelf een beter persoon als ik bij jou ben, en ik wil dat niet verpesten door mijn koppigheid; dus hecht daar alsjeblieft niet zoveel aandacht aan, ik weet dat ik zo ben en probeer er wat aan te veranderen."