Max' Kamer

Max trok met zijn dikke tas over zijn schouder langs de klemmende deur van zijn kamer. De lange jongen gooide de tas op de grond, en grijnsde breed. De kamer was smerig, klein, en hij stonk. Maar er was een groot bed, een raam, en hij kon zijn rommel er makkelijk kwijt. Hij sloot zijn ogen even, en dacht toen diep na over de inrichting. Hoe langer hij nadacht, hoe beter hij een beeld schiep van de kamer zoals hij zou worden, en toen hij een compleet beeld had, glimlachte hij.
Zijn glimlach verdween echter toen hij goed naar de donkerste hoek van de kamer keek, links van hem. Hij snoof, en klikte de lamp aan. Hij had een compleet deel van de kamer gemist door het haar voor die kant van zijn gezicht, en hij liep naar het nu duidelijke deel van de kamer toe. Hij zag nog een groot bed, een bureau, en een kast, die hij net zo goed meteen weg kon gooien. Hij snoof, en keek naar het bed. Ongebruikt.. dacht hij bij zichzelf, en hij vroeg zich af of hij de kamer zou moeten delen met een medestudent voor de rest van de tijd op deze school. Het leek hem gezellig, maar ook onwaarschijnlijk, vanwege zijn late aankomst, dat er nog iemand op de kamer zou komen.

Nu ja.. Het is tijd om schoon te maken vrees ik. De gedachte stak hem, maar hij begon meteen aan de kast te trekken, en binnen een uur of vijf had hij de kast gesloopt en in stukken verdeelt, het bed aan zijn kant van de kamer gedemonteerd, de rommel in de kamer opgeruimd, en alles laten ophalen door de schoonmakers. Hij keek tevreden rond in de kale kamer, en belde toen een kort nummer, een bestelnummer van zijn meubelwinkel. Hoewel de kamer gehuurd was, Max had speciale toestemming gevraagd voor het plaatsen van zijn eigen bed en meubels, en hij had graag zijn eigen computer en apparatuur bij zich, ten alle tijde.
Hij hing op nadat werd bevestigd dat de verhuizers er zo zouden zijn, en hij ging in het raamkozijn zitten. Hij opende het raam, en stak rustig een sigaret op. Hij inhaleerde rustig, en blies een witte walm uit, naar buiten. Het fijne gevoel wat het roken hem gaf verspreidde zich door ledematen en hoofd, en hij ging er eens voor zitten. Dit zou nog niet eens zo'n verschrikkelijk nieuw leven kunnen worden..!

Primrose had net haar spullen naar haar nieuwe kamer gebracht, waar zij samen met Carter zou komen te slapen. Vrijwel meteen was het duidelijk geweest dat de kamer een tijdje niet gebruikt was. Overal lag stof en de kamer rook muf. Meteen had ze een raam open gegooid in de hoop dat de licht iets zou wegtrekken. Helaas werkte het in dit geval niet zo simpel. Nadat ze met een oude doek die ze in de kast had gevonden de kozijnen en de planken waar de kleren moesten liggen had afgeveegd was haar oog op een briefje gevallen. Het had ook in de kast gelegen en vertelde over de huisregels. Het was z'n beetje het gebruikelijke. Geen harde muziek, niet roken indien eenpersoons kamer, geen eten laten rondslingeren en zo verder. 1 ding was haar wel opgevallen. In 2 kamers in het blok was een stofzuiger, iets wat ze momenteel dringend nodig had. Er stond ook dat je er gewoon zelf een kon kopen of dat je naar het schoonmaakhok moest. Ze had geen zin om helemaal naar het schoommaak hok te lopen en daarbij waren er in de uithoek van het gebouw waar haar kamer was niet veel deuren op bij aan te kloppen.
Ze had nu al 1 kamer gehad en daar werd ze raar aangekeken en daarna uitgemaakt voor imbeciel. Volgens het meisje dat daar de deur open had gemaakt was ze gestoord geweest dat ze hen op dit uur van de dag had wakker gemaakt. Het was half 2 in de middag geweest en ze begreep het niet helemaal. Uiteindelijk had het meisje haar toch op een andere deur gewezen, 3 deuren verder van haar eigen kamer. Iet wat nerveus klopte ze daar aan. Haar vingers speelde met het medaillon om haar nek, terwijl ze wachten. Ze had geen zin in nog een scheldpartij en als dit niks op leverde zou ze wel gewoon de stofzuiger in het schoonmaakhok gaan halen. Zowizo ging ze met Carter overleggen om maar gewoon zelf een stofzuiger aan te schaffen, dat was waarschijnlijk toch iets beter dan die van de school.

Max keek op van zijn uitzicht over het schoolterrein, en nam een laatste trek van zijn sigaret, waarna hij deze uitdrukte in een provisorische asbak van plastic en stond op om de deur open te doen. Hij keek eerst nog over zijn gast heen, maar glimlachte breed toen hij het meisje voor zijn deur zag staan.
'Bonjour, wie ben jij?' Max keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan, en veegde een lok zwart haar uit zijn ijzige ogen, die ondanks de koude blauwgrijze kleur toch erg vriendelijk stonden. Hij had kuiltjes in zijn wangen als hij lachte, en deed een stap achteruit.
'Kom maar binnen trouwens. Ik ben Max, Max Agincourt, enchanté.'

Toen de deur openging stond er een jongen met zwart haar en blauwgrijze ogen voor haar neus. Nogsteeds speelde haar vingers met het medaillon, iets wat ze gewoon niet kon laten als ze nerveus was. Ze zag de brede glimlach op zijn gezicht en glimlachte lichtjes terug. 'Bonjour, wie ben jij? klonk zijn stem, met een vrij duidelijk frans accent. 'Ehm, ik ben Primrose. Ik woon een aantal deuren verderop' zei ze, terwijl ze een beetje in de richting van haar kamer wapperde. Ze wilde hem net gaan vragen of hij de stofzuiger had toen hij een stap achteruit deed. Hij nodigde haar uit om binnen te komen en stelde zich voor als Max. 'Leuk je te leren kennen' zei ze, terwijl ze een beetje twijfelend naar binnen stapte. Meteen drong de geur van sigaret haar neus binnen. Waarschijnlijk rookte hij, want een kamergenoot had hij duidelijk niet. Of anders was het zijn vriendin, want waarschijnlijk deelde hij zijn bed niet met een jongen. Tenminste dat leek haar zo. Haar blik gleed even rond, maar toen besefte ze weer dat ze hier met een doel was gekomen. 'Misschien komt dit nu heel onbeleefd over maar heb je misschien een stofzuiger. In mijn kamer valt amper te ademen, zoveel stof ligt daar echt overal.' Een windvlaag waaide door het open raam naar binnen en de deur knalde achter haar dicht. Ze kromp even lichtjes in elkaar door de klap die ze niet echt had verwacht.

Max hield zij hand voor zijn mond toen hij Primrose's gezicht zag, en hij excuseerde zich: 'Het spijt me, ik rook te veel vrees ik. Heb je er last van?' Hij zag ook dat ze naar het enige bed in de kamer keek, en grinnikte. 'Dat is niet mijn bed hoor. Mijn bed wordt straks gebracht, alhoewel dat ook net zo goed morgen kan zijn. Ik denk dat ik gewoon op de grond slaap vannacht, of zoiets dergelijks. Ik heb een leuker bed dan dit.'
Max merkte dat hij een beetje begon te ratelen, en stopte abrupt.
'Anyway, u wilde een stofzuiger, mademoiselle?'
Hij zocht in zijn kamer, maar kon er eigenlijk geen vinden na een kwartier zoeken met Primrose.

'Het spijt me, maar ik ben eigenlijk nog niet aan het kopen van stofzuigers en dergelijke apparaten toegekomen. Moet ik je anders helpen met het schoonmaken van je kamer? Ik help je graag, en ik heb verder toch niet zo gek veel te doen. Tenzij jij iets weet waarmee ik me kan vermaken..?' Max keek haar nieuwsgierig aan, en hoopte dat ze zijn hint om misschien iets leuks te gaan doen begreep. Zijn accent klonk hem nu als vreemd in de oren, en hij probeerde zo goed mogelijk Engels te spreken, hoe moeilijk dat soms ook was, om indruk te maken op zijn medestudente.

Max excuseerde zich voor het roken en vroeg of ze er last van had. Ze schudde snel haar hoofd. 'Nee, hoor. Ik heb ehm... had veel mensen in mijn vriendenkring die rookte' zei ze, nogsteeds met een lichte glimlach. Schijnbaar had hij opgemerkt dat ze naar zijn bed had gekeken, hij lette schijnbaar goed op. 'Dat is niet mijn bed hoor. Mijn bed wordt straks gebracht, alhoewel dat ook net zo goed morgen kan zijn. Ik denk dat ik gewoon op de grond slaap vannacht, of zoiets dergelijks. Ik heb een leuker bed dan dit' zei hij en ze knikte even. Opeens kreeg ze een ingeving. 'Weet je, ik heb nog een luchtbed meegenomen voor het geval het bed me niet beviel. Dat doet het wel, dus voor mijn part mag jij het wel lenen' zei ze vriendelijk. Even keek ze naar de deur achter zich, maar er was geen kans dat deze nog eens dicht zou knallen. 'Anyway, u wilde een stofzuiger, mademoiselle?' hoorde ze hem zeggen. Ze draaide haar hoofd weer en keek hem aan. 'Graag, als je die hebt' zei ze vrolijk.
Ze zochten een tijdje maar konden niks vinden. Hij zei dat het hem speet en dat hij eigenlijk nog niet toe was gekomen aan een stofzuiger kopen, en ze schudde haar hoofd. 'Geeft niet, maar op een briefje dat ik vond in mijn kast vond stond dat er in 2 kamers in dit blok een stofzuiger moest zijn. Het meisje van een deur naast me verwees me naar deze kamer, anders moest ik helemaal naar het schoonmaakhok.' zei ze, terwijl ze even met de rist van haar vestje speelde. Moet ik je anders helpen met het schoonmaken van je kamer? Ik help je graag, en ik heb verder toch niet zo gek veel te doen. Tenzij jij iets weet waarmee ik me kan vermaken..?' zei hij, en ze glimlachte even. 'Ik heb eigenlijk mijn hele kamer al schoon gemaakt, op het stofzuigen na dus. Maar ik was eigenlijk van plan om nog even naar het strand te gaan. Misschien... dat je mee wilt?'. Haar vraag kwam er niet heel overtuigend uit, want in haar achterhoofd schreeuwde vaag iets dat ze dit gewoon niet moest doen. Het was misschien meer dan 2 jaar geleden maar van binnen was nogsteeds een groot litteken dat nog niet helemaal was genezen. Toch had ze besloten er gewoon het beste van te maken, alhoewel ze wel om het weekend terug zou vliegen naar huis.

Max grijnsde blij toen Primrose suggereerde dat hij op haar luchtbed zou kunnen slapen, en legde zijn slanke hand op haar schouder. 'Dat lijkt me erg fijn. Als het geen overlast geeft natuurlijk!' Het laatste klonk erg nadrukkelijk, alsof hij voorzichtig was het meisje niet te beledigen. Hij knikte vriendelijk, en tilde zijn hand weer van haar schouder.

Toen ze over het strand begon, grijnsde hij vrolijk: 'Ik ben hier pas net aangekomen, en heb nog geen kijkje kunnen nemen op het strand. Ik surf, dus ik wil het hier graag eens gaan zien. Hoe zijn de golven hier eigenlijk?' Max was blij dat hij zo'n vriendelijk meisje had ontmoet, als eerste persoon op de hele academie, en hij grijnsde nog breder.
'Het is fijn een vriendelijke persoon te ontmoeten. Echt waar. En ik zou graag met je meegaan naar het strand.' Max nam haar hand in zijn beider handen, en gaf haar een zachte kus op de rug van haar hand.

Max legde zijn hand op haar schouder en ze verstarde een beetje.Haar blik ging naar de grond. 'Dat lijkt me erg fijn. Als het geen overlast geeft natuurlijk!' hoorde ze hem zeggen. Door haar wimpers keek ze hem aan, en zag hem vriendelijk knikken. Hij haalde zijn hand weer van haar schouders en haar lichaam ontspande weer. 'Nee, ik heb er totaal geen probleem mee' zei ze zo opgewekt mogelijk. Ze richten haar hoofd weer op en zag hem vrolijk grijnzen. Ook haar mondhoeken krulde lichtjes omhoog. 'Ik ben hier pas net aangekomen, en heb nog geen kijkje kunnen nemen op het strand. Ik surf, dus ik wil het hier graag eens gaan zien. Hoe zijn de golven hier eigenlijk?' vroeg hij en ze glimlachte nu echt. 'Nou, ik ben hier ook pas sinds gister avond dus ik heb geen idee hoe de golven hier zijn. Daarbij heb ik geen idee wat jij goed vind' zei ze, terwijl haar blik even naar buiten gleed. De avond begon al in te treden en bovenaan was de lucht al een beetje verkleurd. Weer keek ze hem even aan en hij had inderdaad wel een beetje de bouw van een surfer. Daarvan hield ze wel. Meteen werd ze wakker geschud. Dit moest ze dus echt niet doen, wat dacht ze wel niet. De stem van Max trok haar weer terug naar de realiteit. 'Het is fijn een vriendelijke persoon te ontmoeten. Echt waar. En ik zou graag met je meegaan naar het strand.' drong zijn stem tot haar door. 'Dank je.' mompelde ze als antwoord op zijn soort van compliment 'als je het niet erg vind zoek ik even mijn spullen bij elkaar.'. Opeens pakte hij met zijn beide handen de hare vast en drukte een kus op de rug van haar hand. Even keek ze hem wat verbaasd aan, maar ze verstarde niet echt meer. Waarschijnlijk was het iets heel normaals in Frankrijk maar toch veraste het haar. 'Waar heb ik die aan te danken?' vroeg ze met een lichte blos op haar wangen.

'Omdat je zo vriendelijk bent.' Max glimlachte breed, en draaide zich toen abrupt om. Hij begon rond te lopen in zijn kamer, en pakte overal uit de kamer verschillende dingen en stopte die in zijn schoudertas.
Op een gegeven moment leek alles wat meegenomen moest worden in de tas te zitten, maar toch keek Max nog gefrustreerd rond.
'Zeg Primrose, heb jij mijn sigaretten ergens zien liggen?' Hij vloekte in het Frans, en begon in zijn kamer te rommelen. Op een gegeven moment raakte hij zelfs zo gefrustreerd dat hij met dingen begon te gooien en dingen om ging kieperen.

Max' oren werden rood, evenals zijn wangen, en zijn normaal zo vriendelijk glanzende ogen keken kwaad vooruit, en speurden koortsig naar het pakje Lucky Strike sigaretten in de kamer. De lange jongen met de zwarte jas stampte en vloekte steeds meer totdat hij zich kwaad omdraaide naar Primrose.
'Heb jij ze misschien gezien?' Hij keek rond in de kamer, en vloekte nog eens, waarna hij weer even koortsig door ging zoeken.

Uiteindelijk werd Max zó boos, dat hij ineens naar een dichtbijzijnde muur keek, en er een gat in sloeg. Hij schreeuwde en vloekte vervolgens boos, en greep naar zijn hand. Die bloedde, en er zat een diepe snee in, maar hij kon nog alle vingers bewegen, dus was hij niet gebroken.
Max' gezicht werd langzaam weer bleek en rustig, en zijn ogen gingen dof staan. Beschaamd.
Hij keek op naar Primrose, en kon de uitdrukking niet van haar gezicht aflezen, maar nam aan dat ze geschrokken of bang was.
'Het spijt me.. Ik raak nogal gefrustreerd soms. Ik snap het als je liever niet hebt dat ik mee ga naar het strand. En ik slaap hier ook wel op de grond.'
Max wilde opstaan en Primrose uitlaten, maar iets in haar blik weerhield hem. Hij wachtte angstvallig op antwoord.

Toen Max zei omdat het was omdat ze zo vriendelijk was glimlachte ze lichtjes. 'Nou, dank je' zei ze terwijl ze even haar pony uit haar gezicht veegde. Ze keek toe hoe hij allemaal spullen pakte en in zijn schoudertas stopte. Soepeltjes leunde ze tegen de muur. Hij leek haar erg vriendelijk, misschien kon ze hier dan eindelijk een beetje het verleden afschudden. Max vroeg haar of ze zijn sigaretten had gezien, en ze schudde kort haar hoofd. 'Nee, sorry.'. Opeens werd hij duidelijk kwaad en begon te schelden in waarschijnlijk het frans. Toen hij met dingen begon te gooien veranderde haar ontspannen houding en een beetje nerveus tikte ze met haar voet op de grond. Al dit voor een pakje sigaretten. Hij stampte en vloekte en ze had de neiging gewoon de deur uit te lopen. Hij zou ze zo wel vinden en dan konden ze gaan. Toen hij zich naar haar omdraaide zag ze dat zijn gezicht rood was. Weer vroeg hij haar of ze de sigaretten had gezien, maar ze gaf even geen antwoord. 'Misschien uit het raam gevallen' stamelde ze. Toen hij opeens een gat in de muur sloeg werden haar ogen groot en zakte ze op de grond. Ze trilde over haar hele lichaam. Beelden schoten voorbij en ze was simpelweg weer terug in de huiskamer 3 jaar geleden. Automatisch sloeg ze haar trillende handen om haar buik heen. Max's stem drong tot haar door en haalde haar terug naar de werkelijkheid. Toch hoorde ze niet wat hij nu precies zei. Ze keek op en zag zijn lippen bewegen, toch waren zijn woorden 1 grote brei. Het was niet echt dat ze bang was voor hem, het had gewoon alles te maken met vroeger. Normale mensen waren misschien wel bang geweest, maar zaten nu zeker niet trillend op de grond om niks. Toch kon ze het getril niet stoppen. Ook bleef ze haar handen om haar buik houden.

(klopt niet helemaal met je verhaal, mr ik maak het spannend XD)

(Is goed hoor, van mij mag je het best wel veranderen! )

Max schrok toen Primrose in elkaar zakte, en knielde bij haar neer. Waar hij net nog rood en kwaad was geweest, was hij nu erg bleek, en geschrokken, en nog meer bezorgd dan geschrokken! Hij keek haar aan, en zag dat haar ogen wazig stonden, en dat ze schijnbaar moeite had contact met hem te maken, of hem überhaupt te verstaan.
Hij ging op zijn knieën voor haar zitten, en pakte met zijn slanke handen haar hoofd vast, net onder haar kin. Ze keek hem niet direct aan, maar keek met haar glazige ogen gewoon door hem heen, naar de muren.

'Primrose, wat is er?' Max tikte haar op haar wang, en hield daarna zijn koele hand op haar voorhoofd.
'Het spijt me Primrose, ik had niet zo overdreven moeten reageren. Ik raak gewoon snel gefrustreerd. Kom alsjeblieft weer bij..?' Max fluisterde het in haar oor, en rook haar parfum. Het paste goed bij haar naam, want het leek op de zachte geur van lenterozen in de wind, zoals bij hem thuis in zijn tuinen in Frankrijk. Haar voorhoofd voelde niet warm, maar toch leek ze wel koortsig te zijn.
Hij legde haar voorzichtig met zijn armen als steun neer, en hield haar in zijn armen geklemd, voor het geval ze misschien een epileptische aanval zou hebben en zou gaan schokken. Hij keek haar diep in de ogen, en kneep haar een tikkeltje ruw in de huid onder haar kin.
'Wordt wakker Primrose! Het is allemaal goed, niets aan de hand!'

Vaag zag ze Max naast haar neer knielen maar ze reageerde niet echt. Nogsteeds schoten beelden voorbij en het bezorgde haar enorme hoofdpijn. Toch haalde ze haar handen nog altijd niet van haar buik. Ze voelde zijn handen om haar gezicht, net iets onder haar kin. Haar blik richte ze op hem, maar hij was niet helemaal duidelijk. Vaag hoorde ze hem vragen wat er was en ze voelde hem op haar wang tikken. Ze wilde iets zeggen, maar de woorden bleven in haar keel steken. Het kwam zo zwak over, teminste zo voelde het. Ze wilde iets zeggen, hem gerust stellen. Er was niks aan de hand, niet iets waar hij de schuld van was. Voor het grootste deel niet in ieder geval. Ze keek hoe hij zich iets voorover boog en in haar oor fluisterde. 'Het spijt me Primrose, ik had niet zo overdreven moeten reageren. Ik raak gewoon snel gefrustreerd. Kom alsjeblieft weer bij..? klonk zijn stem, duidelijker dan eerst. Ze sloot kort haar ogen en opende ze daarna weer. 'Het is niet jou schuld' mompelde ze zacht, vrijwel onverstaanbaar. Ze voelde zijn hand op haar voorhoofd en ze haalde een van haar handen van haar buik en plaatste die over zijn hand. 'Ik heb niks' zei ze, nog altijd erg zacht. Toen ze merkte dat hij haar neer wilde leggen verzette ze zich. Zijn armen klemde om haar heen en weer een rijtje beelden schoten voorbij. Ze kromp een beetje in elkaar en probeerde weer omhoog te komen. 'Laat me los' stoten ze uit. Opeens leek het wel of zijn ogen zich in de hare boorde en zijn hand kneep nogal hard in haar kind. Ze pakte met haar andere hand zijn pols vast en keek terug. 'Wordt wakker Primrose! Het is allemaal goed, niets aan de hand!' drong plots luid en duidelijk tot haar door. Nogsteeds worstelde ze om overeind te komen en kneep een beetje in zijn pols. 'Ik ben wakker. Ik beloof het je uit te leggen als je recht laten zitten, dit maakt het juist erger' zei ze zacht, terwijl ze in zijn grijze ogen keek.

Max knikte voorzichtig, en hoewel ze haar niet helemaal vertrouwde, liet hij haar rechtop zitten.
'Gaat het een beetje Rose? Je leek wel een epileptische aanval te hebben of zoiets!' Hij ondersteunde haar met één arm, en hoewel ze al bijna een volwassen vrouw was, hield hij haar met één arm omhoog. Ze voelde erg slap, en het leek hem absoluut niet veilig om haar nu al rechtop te laten zitten, maar hij vertrouwde haar iets meer dan toen ze het voor het eerst aan hem vroeg, omdat ze steeds helderder uit haar ogen keek en zichzelf goed omhoog probeerde te houden.

Max keek haar weer even diep in de ogen als niet, en keek snoof even. 'Ik heb een peuk nodig. Kom hier.' Max tilde haar op, en liep naar zijn open kozijn met de brede vensterbank. Hij zette haar daar met gemak neer, en viste zijn pakje sigaretten uit zijn binnenzak, en stak hem snel op. Hij sloot zijn ogen, en nam een diepe hijs.
'Nu.. Leg me eens uit wat er mis is. Ik weet dat het mijn schuld is, dat ik het opwekte. Maar wat is er mis met je, dat dit gebeurde? Ik wil niet onbeleefd zijn, maar dit kan gevaarlijk zijn, weet je? Misschien ben je wel ziek?!'

Max vroeg of het wel met haar ging en ze knikte. Je leek wel een epileptische aanval te hebben of zoiets!' zei hij tegen haar, terwijl hij haar met een arm ondersteunde. Dit vond ze totaal onzinnig aangezien hij weer gekalmeerd was en haar niet meer tegen de grond probeerde te werken. Toch was ze nogsteeds wel een beetje wankel. 'Ben je gek, ik heb geen epilepsie.' zei ze, terwijl ze toch een beetje op hem leunde. Max keek haar weer recht in de ogen en ze trok lichtjes een wenkbrauw op. Het leek wel of hij iets probeerde te zien. Toen snoof hij opeens en ze keek hem vragend aan. 'Ik heb een peuk nodig. Kom hier.' zei hij, en hij tilde haar op. Weer verstijfde ze. Kon hij haar niet gewoon even waarschuwen als hij zoiets van plan was? Hij zette haar neer in de vensterbank en het koste haar een seconde of 3 om haar evenwicht te vinden. Het was niet heel hoog tot de grond, maar ze zou hoogst waarschijnlijk toch wel iets breken bij een val. Even keek ze hoe hij het pakje sigaretten uit zijn zak viste, maar draaide haar hoofd toen weg. Haar blik gleed naar buiten. Ze hoorde hem z'n beetje inhaleren en op een of andere manier kreeg ze een beetje een raar gevoel in haar buik. Als hij z'n dosis nicotine had gehad moest ze hem haar verhaal gaan vertellen en ze vroeg zich af of ze dat wel wilde. Het voelde vreemd om dit verhaal te vertellen aan iemand die ze amper kende, maar anders zou hij blijven denken dat ze epilepsie had of dat ze ziek was. Dan bracht hij haar misschien wel naar het ziekenhuis en dan kwam ze zowizo bij een therapeut terecht. 'Nu.. Leg me eens uit wat er mis is. Ik weet dat het mijn schuld is, dat ik het opwekte. Maar wat is er mis met je, dat dit gebeurde? Ik wil niet onbeleefd zijn, maar dit kan gevaarlijk zijn, weet je? Misschien ben je wel ziek?!' hoorde ze hem zeggen. Ze zuchte en leunde met haar hoofd tegen de rand van het kozijn. 'Ten eerste, ik ben echt niet ziek.' zei ze, terwijl ze haar hoofd in zijn richting draaide. Even keek ze hem aan, maar keek toen weer weg. 'Het was voor een klein deel jou schuld. Misschien voor een tiende ofzo maar zeker niet meer. Het ligt gewoon aan wat er vroeger met mij is gebeurd...'. Ze wachte even, terwijl ze nerveus met haar vingers tegen de muur tikte. Wegrennen was geen optie en uit het raam springen om weg te komen ook niet. Daarbij zat ze nog het hele jaar met hem op school en hij verdiende het om het te weten. 'Toen ik 12 was zijn mijn ouders omgekomen tijdens een auto ongeluk. Er was vrijwel geen familie die mijn in huis wilde nemen, in ieder geval niet in de buurt. Ik ging naar het weeshuis en kwam daar in contact met foute vrienden. Toen het uiteindelijk te slecht met me ging ben ik naar mijn oma verhuisd. Alle contacten met mijn vrienden werden verbroken afgezien van die met mijn ex. Toen ik verhuisde, verhuisde hij praktisch mee. Hij was echt lief en zo verzorgend, maar dat was schijn. Hij bleek uiteindelijk een aantal mensen te hebben vermoord, maar dat wist ik niet. Mij heeft hij een tijd lang mishandelt en door hem ben ik ook zwanger geraakt. In het ziekenhuis ontdekte ze alle blauwe plekken, littekens en kneuzingen en is hij de cel in gegaan. Ik heb nog een dochtertje van ongeveer 1 jaar.'. Ze vertelde het vrij snel, bang voor enig soort van afwijzing. 'Toen jij tegen de muur sloeg kreeg ik 'n soort flashback. Het leek levensecht, alsof ik er weer middenin zat. Daarom trilde ik zo, niet uit angst voor jou. Ik...'. Ze stopte haar zin en keek weer naar buiten. Haar handen klemde zich om de rand van het kozijn, zo hard dat haar vingers verkleurde.

Max nam geen trekken meer van zijn sigaret. Hij keek haar slechts verbaasd, geschokt eigenlijk, aan. Hij was nog steeds bleek, en zijn gezicht was strak. Zijn diepe grijze ogen leken te bestaan uit twee poelen van ijskoud water, dat op de een of andere manier toch warmte en mededogen uitstraalde. Hij had onbeschrijfelijk veel medelijden met haar, en ging verzitten. Hij ging naast haar zitten in de brede vensterbank, en pakte voorzichtig haar éne hand vast. Het was geen teken van liefde of zulke genegenheid, maar hij kon gewoon in de lucht voelen dat zij op dit moment wel iemand kon gebruiken die lief en rustig was. En zeker iemand die haar hielp.
'Het spijt me. Ik had niet door moeten vragen. Het moet verschrikkelijk zijn geweest.'
Max keek haar weer in de ogen met die koele ogen van hem. 'Kent ze jou. Of andersom..? Je dochtertje?' Max nam een rustig, klein trekje van de sigaret die hij nog steeds tussen zijn vingers in had geklemd. Hij blies de rook rustig uit zijn longen, expres niet in haar gezicht, en kneep even zacht in haar hand toen het antwoord uitbleef.
'Ik snap het best als je het er niet over wilt hebben. Je kent me nog maar net een half uurtje, laat staan dat ik ook nog eens een woede probleem heb..'

Kort gleden haar ogen naar hem en ze zag een soort blik dat tussen verbaasd en geschrokken inzat. Meteen keek ze weer weg en zuchten. 'Het is een stom verhaal, de meeste denken toch dat ik het verzin om zielig te zijn' mompelde ze vrijwel geluidloos. Ze hoorde dat hij ging verzitten en voelde toen dat hij haar hand had gepakt. Ze draaide haar hoofd en keek er even naar. Heel even gingen haar mondhoeken lichtjes omhoog. Schijnbaar leek hij haar te geloven, zoals maar weinige ooit echt hadden gedaan. Hij zei haar dat het vreselijk moest zijn geweest en dat hij niet door had moeten vragen. 'Je had recht op een antwoord' mompelde ze. 'Kent ze jou. Of andersom..? Je dochtertje?' hoorde ze hem vragen. Ze richten haar hoofd op en keek in zijn koele, grijze ogen. 'Ik heb haar gehouden.' zei ze, terwijl ze keek hoe hij een trekje van zijn sigaret nam. Ze had de neiging om ook gewoon 'n halve sigaret te roken ofzo, maar ze hield zich in. 'Haar naam is Caro. Mijn oma zorgt nu voor haar, omdat ze perse wilde dat ik mijn opleiding af ging maken. Maar ik ben vanplan om gewoon elke maand minstens 2 keer terug te vliegen.'. Hij zei dat hij snapte dat ze het er niet over wilde hebben, aangezien ze hem pas een half uur kende. Toen beging hij ook nog over zijn woede probleem. 'Het geeft niet, oké. Ik heb het leren te verwerken, of ik ben er eigenlijk nog mee bezig'. Kort was ze stil. 'In ieder geval ben ik al lang blij dat je me geen aansteller vind'. Even volgde ze de rook die hij uitblies, het raam uit. Het was niet lang zichtbaar, maar toch. Ze sloot haar ogen en zuchten even. 'Welk merk is dat?' vroeg ze toen zonder aarzelen.