Kamer zoeken

Adina vloekte en sloeg op de toonbank. De coördinator keek beledigd en wees naar de deur. 'Jongedame, ik kan je al helemaal niet helpen als je zo kwaad blijft doen. Ik kan er toch ook niks aan doen dat je geen kamer kunt krijgen? Weet je zeker dat je alle formulieren en dergelijken hebt ingeleverd vóór de einddatum van inschrijving?' De vrouw keek haar nieuwsgierig aan, en Adina zuchtte. 'Natuurlijk heb ik dat gedaan. Ik ben geen sloddervos. En daarbij, ik zou graag in een bed willen slapen als ik hier naar school ga, snapt u? Alles is betaald en bevestigd door het bestuur mevrouw, dit is gewoon uw fout, alsmede van de administratie. Ik ben minstens drie lege kamers tegengekomen op weg hier naar toe!' Ze sloeg haar armen over elkaar, en blies een pluk ravenzwart haar uit haar gezicht, die uit haar knot was gevallen tijdens haar verhitte spreken. 'Ik kan niks voor je doen jongedame, totdat het schoolhoofd heeft bericht van jouw aanname. Misschien kun je een hotel zoeken? Of bij iemand op de campus intrekken?' Adina snoof, en draaide zich om. Voor de ingang van het gebouw ging ze op een trapje zitten, en stak ze een sigaret op. Ze keek naar de diepe zwarte letters die op haar linkerarm stonden getatoeëerd en rolde met haar ogen. "Gij zult zich niet vergiftigen." Eigenlijk was ze dus nu tegen haar eigen dierbare geloof in aan het gaan. Tegen de heilige Tien Geboden en de wil van haar Heer. Maar zó orthodox was ze niet. Geloven in Jaweh is één ding, dacht ze, zijn woorden exact naleven is wat anders.
Ze bleef daar rustig op het trapje zitten roken, en keek om zich heen. Er liepen een aantal studenten in groepjes of alleen, maar hoe spontaan ze ook was, ze durfde zich niet zomaar bij een van de studenten aan te melden en te vragen of er een kamer beschikbaar was. Daar was ze iets te bescheiden voor. Misschien zou ze geluk hebben en zou iemand haar nú op haar schouder tikken, maar ze betwijfelde het.

Nog steeds had Emilie niets van haar toekomstige kamergenoot of kamergenote gehoord, en na een week vond ze best dat het tijd was om hierover de coördinator eens gaan aan te spreken. Ze wandelde de trap op voor de ingang van het gebouw, zag een nogal kwaad uitziend meisje een sigaret roken, maar liep zonder veel nadenken gewoon verder naar de balie. 'Emilie Ponte Bonito', sprak ze even toen de Dame haar naam vroeg, waarna ze haar schouders even ophaalde en vroeg wat ze kwam doen. "Ik zit nu al een week op mijn éigen kamer, zonder kamergenoot, en zou hier toch wel eens verandering in zien komen." De vrouw zocht even in haar papieren en bleek na enkele lange seconden haar papieren te hebben ontdekt, waarna ze even las en tegelijk aan haar potlood sabbelde, iets wat Emilie persoonlijk nogal vies vond. De vrouw schudde even zachtjes haar hoofd. 'Je zat eerst nog bij ene Kenneth in de kamer, en daar ben je uit getrokken. Spoorde het niet tussen jullie? Ik lees hier dat je zelfs de dag zelf nog bent weggegaan", sprak de dame even op een beschuldigende wijze, waarna Emilie haar even met een nogal moordende blik aankeek, waarna de vrouw snel verderging met sabbelen en deed alsof ze verder las. "Dus een kamergenote? Wel, ik ken wel iemand die best bij je zou kunnen passen, en net zo snel kwaad wordt als jij. Adina Levenstein, ze is net het gebouw uitgelopen en heeft geen kamer gekregen, dus ze zoekt een onderkomen, voorlopig kan ze dus wel bij jou op de kamer." Emilie knikte even, klopte even zacht met haar vlakke hand op de tafel, draaide zich dan om en liep naar buiten. Kort liet ze haar blik om zich heen gaan. Veel bekende mensen, niet echt iemand die er gefrustreerd uitzag.. Behalve dan dat meisje op de trap. Emilie besloot het erop te wagen en wandelde de trap een stukje af, waarna ze naast het meisje ging zitten en haar even aankeek. "Ben jij Adina, en zit je zonder kamer?", vroeg ze even kort en glimlachte vriendelijk. Ze was er vrij zeker van dat zij het was, aangezien de andere mensen er vrij gelukkig uitzagen.

(For f*ck's sake, I love you! )

'Ja, en ja!' Adina keek om, en grijnsde breed. Ze gooide de sigaret in de prullenbak naast haar, en stak haar hand uit. 'Adina Levenstein. Maar blijkbaar wist je dat al? Hoe weet je wie ik ben?' Adina bleef glimlachen, maar zag tegelijkertijd ook het gezicht van de coördinator door de deuropening pieken, en ze grijnsde breed. Ze had lelijke tanden.
'Ik denk dat mevrouw 'Ik sabbel aan m'n potlood en doe niet veel voor de gemiddelde student' je heeft verteld van mijn situatie of niet? Ik had niet verwacht dat ze om andere reden van haar stoel af zou komen namelijk.' Ze wees op de heks in de gang, en keek toen weer naar Emilie. 'Met alle respect, en het klinkt raar omdat ik je nu pas ontmoet, maar jij bent echt een plaatje!' Adina boog haar hoofd even, en keek naar de grond.
'Je bent heel knap bedoel ik. Een fotomodel?'

(ontmoetingen zijn altijd zo kort geschreven. Moeilijk... :'] )

(Haha, i love you too za xD)

Haar vermoeden bedroog haar niet: Adina was het meisje waarover de dikke vrouw haar verteld had. Ze schudde haar hand glimlachend en bekeek het meisje even kort, waarna ze even wachtte tot het meisje haar eigen vragen zou beantwoorden. Ze grijnsde even toen ze de vrouw ook een potloodsabbelaarster noemde, en knikte. "Ja, die vrouw, ja. En ik zocht ale en heel lang tijdje een kamergenote, en zo te zien heb ik er wel al een gevonden."Het meisje zag er vriendelijk uit en was ook spontaan, gelukkig, want verlegen meisjes, die bijna nooit de waarheid zeiden, moest ze niet hebben. Een durver, als kamergenote, geen engeltje, en dat leek ze wel. Ze grinnikte even toen het meisje haar een plaatje noemde, en suggereerde dat ze een fotomodel zou zijn. "Een fotomodel? Ik? En jij dan? Kom op, je hebt je kamer al, gaan slijmen hoef je niet meer hoor", mompelde ze even grijnzend en schudde kort haar hoofd. Hoe kwam ze erbij? Kort keek ze even om naar de ingang van het gebouw en knikte dan naar Adina. "Ik ben Emilie trouwens, Ems voor mensen die dat mooier vinden, natuurlijk", stelde ze zichzelf voor. "Wil je je kamer zien? Ik geloof dat je waarschijnlijk sterft van verlangen om je toekomstige bed te zien?" Ze haalde haar schouders even op en draaide zich om om de trappen verder op te lopen, vermoedend dat het meisje haar zou volgen.
Hoe zoiets toch zo snel kon gaan. Daarnet had ze nog geen kamergenote, gaat ze er naar vragen en meteen vindt ze er één. Ze keek naar het meisje, dat waarschijnlijk zou volgen, en begon wat vragen te stellen. "Vanwaar kom je eigenlijk? Enige familie die je mist ofzo? Een vriendje hier? Al mensen ontmoet?", vroeg ze even om het gesprek wat op gang te duwen, ze zou met dit meisje toch nog een heel jaar moeten omgaan, dan kon ze best wat van haar weten, niet?

(Yesj... ^^ I am very lovable!)

'Ik kom uit Michigan. Maar technisch gezien ben ik geen Amerikaanse. Ik ben geboren in Jeruzalem, maar ik ben gevlucht met mijn vader. Hij werd gezocht door de Israëlische overheid omdat hij contacten onderhield met Palestijnen aan de andere kant van de muur. Het waren gewoon vrienden en zakencontacten, maar de regering vond mijn vader een landsverrader. Hij kreeg hier politiek asiel, en dat brengt mij uiteindelijk hier.' Ze glimlachte kort bij de gedachte aan haar vader, de man met de rechte rug en het strakke pak en de dure schoenen, maar tegelijkertijd die mysterieuze glimlach en zijn ritjes met zijn dochter door de woestijn met zijn tulband om.
'Jammer genoeg ben ik hier alleen naar toe gegaan. Een aantal vrienden van mij overwogen om hier te komen, maar zij zijn uiteindelijk naar Washington gegaan. Ik wil hier Geschiedenis of Theologie studeren. En behalve jou en dat nijlpaard dat zichzelf coördinator noemt heb ik nog niemand ontmoet helaas. Komt wel, denk je niet? Zó afstotelijk ben ik hoop ik niet?' Ze lachte, en ging naast Emilie lopen.
'En inderdaad. Ik kan niet wachten totdat ik héél even op bed kan liggen. Maar aan de andere kant wil ik ook wel wat van Santa Monica zien. Jij hebt bijkans geen tijd om ergens te gaan chillen in de buurt..?' Adina keek haar vragend aan, en wachtte haar antwoord af. Emilie leek haar erg vriendelijk. Nu nog hopen dat de rest van Santa Monica even vriendelijk is, dacht ze bij zichzelf.
'Wat studeer jij eigenlijk Emilie?' Vroeg ze, om de stilte te breken.

Ze moest zichzelf schamen, Emilie kende zelf niets van de toestand met de Palestijnen, en momenteel vond ze dit een enorm gat in haar cultuur, maar ze zei er niet veel over, ze zou misschien later in het jaar de toestand daarvan wel gaan snappen, de clue was hier dat Adina was moeten vluchten samen met haar vader, en misschien nog met andere Familieleden. Dat wist ze niet. "Oh, wat erg", mompelde ze even, nogal van slag door het verhaal van het meisje, waarna ze kort zuchtte en verderliep, het gebouw naar binnen.
Ze kende hier dus waarschijnlijk nog niet veel mensen, en Emilie zelf kende er eerst ook niet veel, maar nu kende ze er genoeg om zich te kunnen amuseren, als ze daar zin in had. Kort lachte ze even en schudde haar hoofd. "Nee, je bent helemaal niet afstotelijk, en nijltje die kan je eerlijk gezegd wel niet rekenen tot een menselijke ontmoeting. Ze is een zwijn, en kijk maar uit voor haar, ze kan gemeen zijn', sprak ze even, niet uit ervaring, maar van ziens, hoe ze rokken van meisjes naar beneden begon te trekken omdat ze zo kort waren ofzo, hoe ze mensen aan de poort tegenhield als ze nét niet te laat waren, en hen rekende tot 'laatkomers'.. Het was haar er eentje.
"Natuurlijk ga ik zometeen even rondlummelen in Santa Monica, maar ik ga eerst even snel m'n mails etcetera checken, terwijl jij op het bed licht. Daarna ga ik misschien Shoppen, heb geld verdiend.. Ga je mee?", vroeg ze even kort, waarna ze aan de trappen kwam en die rustig begon op te wandelen. "Ik studeer Criminologie,' sprak ze even, zelf geboeid om haar richting, waarna ze even glimlachte en eens ze boven waren de hal in liep. 'Derde deur links, is open, trouwens', glimlachte ze en knikte even ter bevestiging van haar woorden.

Adina knikte, en maakte een instemmend geluid als Emilie een zin af had.
'Okee dan. Klinkt interessant! Maar wat is criminologie precies? Ik geloof dat een vriendin van mij uit Michigan het ook studeert momenteel, maar zij heeft het me nooit precies uit kunnen leggen. Wat kun je ermee?' Ze snoof even, en volgde Emilie naar de derde deur van links, die inderdáád open was.
'Als je wilt zou ik trouwens graag mee gaan. Ik wil wel eens wat van dat beruchte Californië zien, want volgens mij valt het allemaal wel mee, toch? Op zwijntje na, ben ik alleen nog maar vriendelijke mensen tegen gekomen. Beter dan in Jersey in ieder geval. Daar wonen me iets te veel guido's en lelijke meiden met een grote bek als je 't mij vraagt.'
Adina klapte haar mond dicht omdat ze besefte dat ze weer iets te veel praatte, en keek naar binnen, de kamer in. Het was een normale studentenkamer. Een tikkeltje klein, maar toch heel goed leefbaar. Vooral omdat het zo knus was gemaakt door Emilie, nam ze aan. Ze ging even in het kozijn zitten, en nam de kamer in zich op.
Ze grijnsde breed, en spreidde haar armen even. 'Emilie, ik zeg dit echt oprecht: Je bent geweldig! Deze kamer is heerlijk. Leuk ingericht ook.' Ze stond op, en stak haar hand vriendelijk uit naar Emilie om haar de hand te schudden. Aan haar vingers zaten een aantal zilveren ringen, waarvan één grote versierde met een zegel erin. De zegelring van haar vader, en diens vader, en diens vader, tot op de eerste van haar familie.
'Echt bedankt,' zei ze met een glimlach, waarna ze haar tassen op het lege bed aan de ene kant van de kamer gooide.