Lyron's kamer

Na drie keer rechtsomdraaien met de sleutel sprong de deur met een klik van het slot en werd deze geopend door Lyron. Hij stapte zijn sfeervolle kamer binnen die vooral de kleuren bruin en beige bevatte, wat weer eens wat anders was dan de witte, met TL-buis verlichtte gangen die in een wanhopige poging het wat meer gezellig te maken was aangekleed met foto's van leerlingen en evementen op school (hehe, lange zin xd). De jongen liet zijn tas naast de deuropening op de grond vallen en deed het lampje aan dat op het dressoi ernaast stond. Hij liep door naar de mini-koelkast, die naar zijn beleving niet echt mini was, en zette hier de halfvolle fles wiskey in.
"Kom maar binnen hoor!" zei hij lachend tegen Emilie, waarna hij het lampje dat op het nachtkastje naast zijn tweepersoonsbed stond aan deed. Zijn kamer was netjes, maar dat was niet verbazingwekkend aangezien hij hier pas net woonde en de helft -nee, meer dan de helft- van de tijd niet thuis was. Overdag ging hij namelijk naar school en na school ging hij vaak naar het strand of slenterde hij door de drukke straten van de stad, terwijl hij 's avonds als hij niet uit ging meestal thuis bleef. Lyron kon ondertussen niet ontkennen dat hij het hier leuk begon te vinden -waar Emilie een oorzaak van was- en dat terwijl hij zijn thuis nog altijd mistte.
Lyron lette niet meer op Emilie toen hij zich achterover liet vallen op het bed en zijn ogen sloot en zich over gaf aan de vermoeidheid. Normaalgesproken zou hij met gemak de volgende ochtend kunnen halen, maar nu -met deze hoofdpijn- lukte hem dat niet echt. De pijn was aanzienlijk verminderd door het feit dat hij aangeschoten was, wat een voordeel tussen de vele nadelen van vanavond was. Hij draaide zijn hoofd in Emilie's richting en keek haar ondersteboven aan, benieuwd wat ze aan het doen was. Keek ze naar de vele foto's, beeldjes en dingetjes die hij van zijn tijd in Venetië had meegenomen, of greep ze naar de fles zoals ze eerder deze avond had gedaan?

Gewillig had ze Lyron gevolgd naar zijn kamer, zonder zich echter bewust van het aantal trappen, het links en rechts afslaan en het aantal verdiepingen te zijn. Ze liep hem gewoon maar achterna en hoopte bij elke deur dat hij daar het slot zou open maken. De lichte gangen zorgden ervoor dat ze hoofdpijn kreeg, door in de nacht te lopen en in de Palapa te zijn, waren haar ogen zo gewend geweest aan de donker, dat het nu wel leek alsof ze zonet door de hemelpoort was gelopen en haar zonnebril -natuurlijk- was vergeten mee te nemen. (En nu leest Ines de zin over, zonder eigenlijk te beseffen dat de vergelijking vergezocht is en bijna nergens op slaat, maar ze besluit toch maar verder te typen.. Het was immers maandag, dan was dagdromen menselijk.) De gang leek eindeloos lang, maar toen Lyron zich eindelijk omdraaide om de deur te openen, en ze terugkeek naar de afgelegde weg, zag ze dat het bijlange nog zo ver niet was als het leek. Misschien was ze gewoon zo heel erg moe zo. (Doet me denken aan Samson ;p)
Toen Lyron verderliep, zijn kamer in, bleef ze even staan, op toestemming wachten, ofzo, die ze al snel van hem kreeg, hij zei haar lachend dat ze binnen mocht komen, wat ze natuurlijk wel meteen deed. Zijn voorbeeld volgend, zette ze haar zwart handtasje naast zijn tas neer. Ze trok de deur achter zich dicht en liep wat verder, de deuropening uit. Het licht hier was aardiger voor haar ogen, gezelliger en veel meer gedimd. Zo kon ze haar ogen weer laten rusten, die waren -volgens haar mening- gemaakt voor in donkere ruimtes te zijn. Of ze sliep gewoon heel haar leven half, of om het optimistisch te zeggen, ze was al heel haar leven half wakker. (omg Ines is te droog bezig.) Toen Lyron verderliep en vanalles begon aan te steken, liet ze haar blik de kamer even ronddwalen. Helemaal niet rommelig, wat zeker een voordeel was voor hem, waarschijnlijk, omdat hij zo, de tijd dat hij hier wel was, niet hoefde te besteden aan opruimen. Haar blik viel op enkele beeldjes die op het dressoir stonden, waar ze even glimlachend naar keek. Als ze in topvorm zou zijn, had ze er zeker wel ééntje uitvoerig besproken. Ze stond een tijd lang met haar rug naar Lyron toe, met haar blik naar enkele beeldjes, waarna ze, na enkele minuten, zich toch omdraaide en even glimlachend naar Lyron keek. De vele foto's uit Venetië waren haar niet onopgemerkt gebleven. 'Mis je het?', sprak ze dan, 'Thuis', vervolgde ze, de 'het' even verduidelijkend, waarna ze wat meer naar het bed toeliep en daar op ging zitten, vlak naast zijn -onderstebovenkijkend (;p)- hoofd.

[Weiird :d]

[Handig hè, die kleine lettertypes xd..]

Hij plaatste zijn handen op zijn buik en deed de ontdekking dat Emilie zelfs nog mooi was wanneer ze ondersteboven werd bekeken, waardoor hij even zachtjes moest grinniken. Toen ze vroeg of hij zijn thuis mistte zweeg hij voor een moment, waarna hij zijn mond opende om wat te zeggen. "Is het zo duidelijk?" grijnsde hij met dezelfde scheve, jongensachtige grijns die bijna altijd zijn gezicht sierde. Deze grijns verdween na enkele seconden doordat hij zijn blik van haar had verplaatst en deze op het gewitte plafond plaatste. "Nou.. Niet echt meer. Natuurlijk mis ik de gezelligheid van de grote familie die ik daar heb..", voor een moment verscheen het beeld van zijn drie zussen en zijn liefhebbende ouders voor zijn geestesoog, ".. Maar hier zijn ook dingen die ik steeds leuker begin te vinden, en de heimwee die ik heb een stuk draagzamer maken." vervolgde hij zijn zin, zwijgend over het feit dat het Emilie was waarmee hij tot nu toe de leukste momenten had beleefd. "Als je wilt douchen, iets te drinken wilt of je alvast klaar wilt maken voor de nacht moet je het zeggen. Je kan een shirt van mij lenen en ik heb geloof ik nog wel ergens een ongebruikte tandenborstel liggen.." stelde hij voor, wetend hoe moe hij zich zelf op het moment voelde en er rekening mee houdend dat zij dat ook wel eens kon zijn.
Hij richtte zijn blik weer op haar en glimlachtte even, waarna hij plotseling van het bed af stapte en een fotocamera uit een laadje tevoorschijn haalde. "Mag ik een foto van je maken..? Geen zorgen, je ziet er fantastisch uit." glimlachtte hij vrolijk, wetend uit ervaring dat ze zou kunnen mokken over haar make-up die niet perfect zat of haar haren die in de war zaten. "Ga maar leuk op het bed liggen of trek je jurkje uit, wees creatief." grinnikte hij, een grap natuurlijk, om de vraag die hij stelde wat te verdoezelen of er een leuke sfeer omheen te creëren.

Niet wetend waarom hij even moest grinniken, glimlachte ze even hoofdschuddend. Hij was raar, of gewoon aangeschoten. Ze zag dat hij even naar het plafond keek nadat hij gevraagd had of dat zo duidelijk was. 'Je foto's..', mompelde ze dan even, waarna ze wachtte op zijn antwoord. Ze knikte even toen hij de woorden 'gezelligheid' en 'grote familie' in één zin gebruikte, en meteen dacht ze aan haar eigen familie. Het was gewoon raar voor haar om zo'n leuke familie te hebben, en ergens voelde ze wat jaloezie, eerder omdat ze blij was voor hem, maar dat zelf ook wel wilde hebben. Dingen die hij steeds leuker begon te vinden, klonk het dan, waarna ze even knikte, terwijl ze zich toch wel afvroeg wie of wat 'dingen' waren, wat haar een beetje denkend deed kijken. Ze knikte even en haalde haar schouders even op toen hij wat voorstelde, zeggend dat ze dat dan zéker zou vragen.
Toen hij opstond en een fototoestel uit een lade haalde, lachte ze even en trok even een vertwijfeld gezicht, ze zag zichzelf niet zo graag in de spiegel, laat staan op een foto. Ze beet even op haar lip, maar moest toch even lachen toen hij een grapje maakte, waarna ze even opstond en naar hem keek en even twijfelend om haar as draaide. Ze glimlachte even en haalde haar schouders, eens ze uitgedraaid was, weer op. 'Ik ben echt slecht in poseren', sprak ze dan, even met haar vinger aan haar voorhoofd wrijvend, eerder nadenkend. Haar donkere haren lagen nog steeds een beetje golvend goed, aangezien dat gewoon de vorm van haar haren was, maar daar gaf ze niet om. Ze keek hem even aan, waarna ze even nadacht. 'Jij moet er ook eens mee opstaan', , sprak ze dan, hem even met haar armen over elkaar gekruist, en uitdagend aankijkend.

Lyron vernauwde voor een kort moment zijn ogen, eerder grappig dan vijandig bedoeld, toen Emilie zijn woorden omzeilde en een ander smoesje bedacht om niet op de foto te hoeven. Slecht in poseren.., hij betwijfelde het. Ze kon vast prima poseren maar wist het zelf gewoon nog niet, net zoals hij vroeger nog niet had geweten dat hij het goed zou doen als model totdat iemand zijn ogen opende en hem spontaan op de foto zette. Spontaan was beter, besefde hij, waardoor hij de fotocamera op een tafeltje legde nadat hij deze uit had gedaan.
"Nee, ik weet iets beters.. Ik neem gewoon een foto van je op een onverwachts moment, wanneer je ligt te slapen en er een enorme kwijldruppel uit je mond druipt bijvoorbeeld." zei hij met zijn rug naar haar toe gekeerd zodat ze de enorme grijns op zijn gezicht niet kon zien. Hierna wreef hij even in zijn oog, en terwijl hij zijn shirt uit trok en daarmee zijn gespierde torso bloodlegde liep hij naar zijn kledingkast. Hier haalde hij een zwart voetbalbroekje -hoewel hij zelf geen voetbal speelde- die ongeveer tot zijn knieën kwam en lekker losjes zat uit, en een T-shirt dat zelfs te groot voor hem was dat als slaapshirt voor Emilie diende. Hij gooide het shirt naast haar op het bed, glimlachtte even vriendelijk naar haar en liep door de deur naar de badkamer. Nadat hij het licht aan had gedaan stopte hij zijn tandenborstel met tandpasta in zijn mond en begon hij te poetsen. "Kom je ook je tanden poetsen?" vroeg hij, zijn stem weliswaar wat vervormd omdat hij zijn mond vol met schuim had, waarna hij het uitspuugde en zijn mond spoelde met wat water. Hierna leunde hij met zijn ene arm op de deurpost en bleef hij een beetje nonchalant in de deuropening staan, wachtend op enige reactie van Emilie. "Ik ben best moe.." zuchtte hij, redelijk zachtjes, terwijl hij nogmaals in zijn oog wreef.

Toen Lyron de camera uitzette en op een tafeltje legde, glimlachte ze even, maar wat hij daarna zei, liet haar even geshockeerd lachen. 'Néé, Lyron, dat doe je niét!', zei ze dan luid, nep-dreigend. 'Of ik... ik.. Ik doe iets héél ergs!', sprak ze dan, haar neus even koppig in de lucht gestoken en haar blik op het plafond gericht. Toen ze hem even wat hoorde rommelen, keek ze toch even naar hem, terwijl haar blik even bleef plakken op zijn gespierde bovenlijf. Even wilde ze opstaan en hem omarmen, maar ze besloot dat, om een of andere reden, toch niet te doen, voorlopig. Namelijk omdat hij hij bezig was wat uit zijn kast te halen. Ze wendde haar blik even af, omdat ze helemaal niet wilde staren, zodat het leek alsof het haar even niet interesseerde. Het shirt kwam naast op het bed neer, waarna ze besloot het meteen aan te doen; haar kleedje vuil gaan maken was al helemaal niet haar bedoeling en het zou haar dag vooràl goed maken. Dus stond ze op, echter beseffen dat ze de rits langs de achterkant tussen haar schouderbladen nooit zou openkrijgen, besluitend dat ze het maar uit zou stellen na het tandenpoetsen. Toen Lyron het haar vroeg, knikte ze even en kwam hem dan achterna, hem wat eerder grappig dan stoer in de deuropening staan ziende. Ze passeerde hem even, merkend dat hij zei dat hij moe was, terwijl ze even glimlachend haar blik onbewust langs zijn ontblote bovenlijf niet gaan. Niet zo staren.., sprak ze tot zichzelf, even grinnikend om haar gedachten; waarna ze hem antwoordde. 'Ik ook', klonk het dan zachtjes kreunend, waarna ze even naar zichzelf in de spiegel keek en constateerde dat waterproof make-up eerder op de avond een goed idee was geweest.

"Zoals wat?" lachtte Lyron, de hele belediging van Emilie niet echt serieus nemend. Zelfs als ze hem serieus pijn wilde doen of iets dergelijks -wat hij betwijfelde- zou het haar waarschijnlijk niet lukken. Niet lichamelijk gezien tenminste, omdat hij qua kracht sterk boven haar uitsteeg. Maar wanneer hij keek naar wat ze allemaal voor kwetsende woorden uit kon spreken was hij er zeker van dat ze hem daarmee pijn zou kunnen doen. Zelfs winnen, aangezien hij haar nooit zou willen kwetsen, wat overigens hetzelfde gold voor het lichamelijke gedeelte. Een meisje slaan? Nee, dat was nooit echt wat voor hem geweest en zal het ook nooit zijn ook.
Hij schrok wakker uit zijn allesopslokkende gedachtes toen hij Emilie zag bewegen en langzaam op hem af zag lopen. Voor een moment, toen hij haar naar zijn ontbloot bovenlichaam zag kijken, hoopte hij dat ze hem weer zou omhelsen zoals ze eerder deze avond hadden gedaan bij de toiletten. Hij hoopte dat ze zijn lichaam weer tevreden zou stellen door de hare tegen de zijne aan te drukken, hij hoopte zelfs voor meer.. Maar toen ze langs hem heen liep verdween deze hoop weer als sneeuw voor de zon. Natuurlijk, ze had niet nóg een liefde nodig, ze had eerder een goede vriend nodig die haar door deze tijd heen zou slepen. Hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan omdat hij dat niet eerder bedacht had, en liep weer terug de badkamer in. Uit een laadje -nadat hij eerst twee keer mis had gegrepen omdat hij nog niet goed wist waar alles lag- haalde hij een tandenborstel en haalde hij deze uit de verpakking. "Asjeblieft, mevrouw." grijnsde hij droogjes, waarna hij haar -na een overdreven diepe buiging gemaakt te hebben- de tandenborstel overhandigde. Hij liep weer langs haar heen -terwijl ze in de spiegel staarde- naar de andere kamer, en hoewel ze ruimte genoeg hadden in de badkamer kon hij het niet laten expres dicht langs haar heen te lopen. "Oh.. Sorry." zei hij onhandig, gespeeld natuurlijk, waarna hij een warm kleed uit de kast haalde en deze over de witte bank heen drapeerde. Hij trok zijn broek uit en verruilde deze voor het voetbalbroekje, waarna hij onder het kleedje ging liggen. "Ik slaap op de bank hoor.." grijnsde hij, waarna hij zich op zijn rechterkant draaide zodat hij de kamer in kon kijken en hij met zijn rug tegen de leuning aan lag.

Ze negeerde zijn vraag even onhandig door haar schouders subtiel op te halen en te zeggen dat ze daar dan eens héél diep over zou moeten nadenken. Ze zuchtte even zachtjes na haar antwoord en besloot het daar dan maar op te houden.
Nietsvermoedend en geduldig wachtte ze tot Lyron haar een tandenborstel zou geven en een vrolijke glimlach verscheen op haar gezicht, terwijl hij een diepe buiging maakte en haar de borstel aanreikte. 'Bedankt, lieve schat', klonken haar woorden dan, deels ironisch, maar deels ook niet; hij was, onder zijn machogedrag -hoewel ze dat ergens ook wel leuk vond- echt een lieve, lieve schat. En toen ze even haar antwoord in haar hoofd herhaalde, sloeg ze eenmaal hij zijn rug gedraaid had, haar ogen neer en glimlachte even.
Niet veel later, toen ze druk haar tanden stond te poetsen, liep Lyron héél toevallig héél dicht tegen haar aan, zich onschuldig verontschuldigend. Ze moest glimlachen, en spuugde dan snel het schuim uit, spoelde haar mond en keek dan naar hoe hij het dekentje op de bank drapeerde. Ergens was ze teleurgesteld, ze had zeker wel met hem in dat bed kunnen slapen, en dat zou ze -zichzelf eigenlijk er nogsteeds niet van bewust dat ze dis werkelijk verliefd was- eigenlijk wel leuk vinden. Toen ze klaar was, combineerde ze het broodnodige met het subtiele en liep naar het bed, waar ze zijn shirt opnam, waarna ze naar hem toeliep, terwijl hij op de bank lag, even voor zijn neus neerhurkte en even zijn gezicht bestudeerde- doende alsof ze zijn wonde even was aan het checken- maar de blik in haar ogen zei eigenlijk wat anders. Tenslotte opende ze toch haar mond. 'Lyron, zou je..', waarna ze zich met haar rug naar hem toe draaide, haar haren naar één kant vanvoren legde zodat de toch lange rits zichtbaar werd. 'alsjeblieft?', vroeg ze dan rustig, terwijl ze zich goed concentreerde op zijn reactie.

Onbewust verscheen er een glimlach op zijn gezicht toen hij de woorden 'lieve' en 'schat' in één zin hoorde, terwijl hij zijn ogen sloot en diep zuchtte. Het kostte hem direct moeite om niet in slaap te vallen, aangezien deze hem haast met een stevige greep de dromenwereld in leek te willen slepen. Hij opende af en toe zijn ogen en sloot ze weer om niet weg te dutten, en toen hij voor de zoveelste keer zijn ogen opende en Emilie haar gezicht vlak bij de zijne opmerkte kon hij een schrikreactie niet voorkomen. Natuurlijk schreeuwde hij niet, flikkerde hij niet van de bank af of was sloeg hij overdreven met zijn armen, maar de schrik was wel duidelijk van zijn gezicht af te lezen. Hierna verzachtte zijn gezicht weer en verdween er een kleine grijns op zijn gezicht, en dat alles doordat hij de vraag van Emilie maar ál te goed begreep.
In een soepele beweging, die hij haast niet sneller kon uitvoeren, kwam hij overheind en pakte hij het kleine, ovaalvormige bolletje vast dat aan de rits vast zat en opende hij langzaam maar zeker de rits van haar jurk. Haar rug werd ontbloot, waar hij een moment naar bleef staren. Hij wist immers wat een blote rug betekende, namelijk dat het aan de vóórkant ook bloot was.. Voordat zijn handen een eigen leventje zouden gaan leiden deed hij de rits helemaal open en ging hij een stukje naar achteren, een brede grijns sierde zoals gewoonlijk zijn gezicht. "Probeer je een reactie bij me uit te lokken?" klonk zijn stem, zachtjes, terwijl hij zijn beide ellebogen op zijn bovenbenen plaatste en wachtte op een reactie van Emilie.

De geschrokken reactie op zijn gezicht had ze moeten fotograferen, zo zou zelfs hij er ook enorm mee moeten lachen. Ze kon haar eigen lach niet onderdrukken en mompelde zachtjes dat hij een idioot was, op een ontieglijk lieve manier dan, waarna ze, toen ze zich had omgedraaid, nog even wachtte op zijn reactie, die bijna meteen kwam.
Toen Lyron de rits begon open te maken, voelde ze zijn vingers af en toe tegen haar rug, waardoor ze haar ogen even sloot en onmerkbaar om haar lip beet. Ja, ze waren er dus, de gevoelens, en ze zouden haar nog lang achtervolgen,wat ze misschien niet zo erg vond. Ze merkte pas dat hij klaar was op het moment dat hij naar achteren ging zitten, waardoor ze meteen, zich wat betrapt voelend, haar ogen opende en subtiel haar jurkje terhoogte van haar borst wat tegenhield. Toen hij zijn vraag stelde, glimlachte ze even en draaide zich dan even om, waarna ze ontwetend haar schouders ophaalde en hem onschuldig aankeek. ''Doe ik dat dan? '', vroeg ze hem afwachtend, terwijl ze hem even met grote, nieuwsgierige ogen aankeek. Ze haar hand even op zijn knie legde en hem veelbetekenend aankeek, enkele seconden, waarna ze opstond en naast hem kwam zitten.
[post was gewoon weg opeens! sorry ]

"Ja.. Nou, nee. Niet zo lang ik mijzelf weet te beheersen." klonk zijn antwoord in het begin wat twijfelachtig, waarna er een grijnsje op zijn gezicht verscheen. Hij had zin om haar van die jurk te ontdoen en haar blote lichaam tegen de zijne te voelen, zin om naast haar te slapen vannacht en wellicht mét haar te slapen vannacht, maar wist dat geen van allen mogelijk gemaakt zou kunnen worden. Zelfs al leek Emilie bepaalde signalen te geven waarvan hij ergens wel wist dat ze het onbewust deed en ze er niets van meende, bleef de jongen hopen dat ze er wél iets van meende. Dat ze hem als meer dan een vriend zag, dat ze dat soort gedachtes óók had. Lyron wist echter dat dit bij hopen zou blijven, en volgde haar beweging toen ze naast hem op de bank ging zitten.
De verlangen om die jurk van haar lijf te scheuren werd groter, werd op een gegeven moment zelfs zo groot dat hij zijn ogen even moest sluiten om zichzelf te dwingen aan iets anders te denken. Toen hij ze opende verschenen de gedachtes echter direct weer, waardoor hij haar ten einde raad aan keek nadat hij zich achterover had laten zakken tegen de rugleuning aan. "Je kwelt me." klonk zijn stem, het was slechts een fluistering maar kon met gemak onderscheiden worden van de stilte in de kamer. De blik in zijn ogen vertelde hetzelfde terwijl hij haar aan keek en zijn blik voorzichtig liet afdwalen naar haar boezem. Oh god.. Hij wendde zijn blik af en dwong zichzelf om aan een herinnering te denken die hij met een ander meisje had. Rachelle was het eerste meisje die hem te binnen schoot, het laatste meisje dat hij in Italie had gehad. Ze was slechts voor even geweest, als laatste Italiaanse vrouw voordat hij naar Amerika zou vliegen, en de nacht dat ze bij hem sliep was daarbij ook direct de laatste nacht die hij in het huis van zijn ouders had geslapen..
Door een luid geschreeuw van twee meisjes en een jongen waarvan het duidelijk was dat ze teveel hadden gedronken werden zijn gedachtes onderbroken, waarna hij Emilie aan keek en een beetje laat opmerkte dat ze nog steeds naast hem zat. Hij wist niet of het kwam door de drank, de vermoeidheid of het feit dat hij daarnet een herinnering opnieuw beleefd had, maar was niet blij met het feit dat hij haar opmerkte. De vurige drang om haar aan te raken kwam weer in hem op, gepaard met de gekwelde blik omdat hij wist dat het niet kon, waardoor hij op zijn lip beet totdat het pijn begon te doen.

"Ja.. Nou, nee. Niet zo lang ik mijzelf weet te beheersen.", klonk zijn antwoord, waardoor ze even moest glimlachen. Al betekende dat voor haar wel dat hij zich wílde beheersen, wat dan weer een ietwat teleurgestelde blik met zich meebracht. Was ze niet duidelijk genoeg? Of had hij gewoon zoveel respect voor haar dat hij haar enkel zou aanraken met haar toestemming? Of vond hij haar gewoon lelijk? Kon ook, toch? Eenmaal hij dit gezegd had, reisde haar blik de kamer door, niet wetend wàt er precies in haar ogen stond te lezen. 'Je kwelt me', was het volgende wat hij zei, waardoor haar blik naar hem verhuisde en ze een bevestigende, gekwelde blik in zijn ogen zag. Ze zag ook dat zijn blik even wat naar beneden gleed, waardoor ze voor een moment Wel moest glimlachen.
Na een luidruchtige stilte - mede door een luide schreeuw en wat gestommel dat in de gang klonk-, bleek ze genoeg gewacht te hebben en besloot ze dan wél duidelijk te zijn. Tenminste, als hij het zou willen, waar ze ergens wel zeker van was. Ze keek naar zijn hand en nam die voorzichtig vast, waarna ze die verplaatste naar haar knie. Ze voelde de warme gloed van zijn hand, waarna ze die losliet en hem aankeek. "Je kwelt mij zo ook; ik weet niet of je het doorhebt, maar ik ben verliefd geworden op je, Lyron, ik weet niet hoe het bij jou zit..", sprak ze dan ook fluisterend, waarna ze zich afvroeg of hij naast de lichamelijke aantrekkingskracht die ze overduidelijk hadden, nog iets voelde. Onbewust wendde ze haar blik af door haar hoofd naar voren te draaien, bang om teleurgesteld te worden. Bang voor dat hij zijn hand van haar knie zou glijden en door haar bekentenis, hij niet meer in haar buurt wilde komen. Ze wist het niet, en wilde ook niet kijken naar wat komen zou.

Lyron had verwacht uit gelachen te worden, had een klap in zijn gezicht verwacht maar wat hij níet verwachtte was hetgeen wat Emilie zei. Hij kwelde.. haar ook? Ze was verliefd op hem geworden? "Wacht héél even.." glimlachtte hij, waarna hij op stond en ergens buiten het beeld van Emilie ging staan. Daar juichte hij geluidloos, zwaaide hij overdreven met zijn armen en zodra hij dit gelukkige gevoel door de uitbarsting van vrolijkheid een beetje had weggewerkt kwam hij weer met een gezicht dat alles verborg naast haar zitten, alsof er niets gebeurd was.
"Ik.. volg het niet helemaal meer. En sorry dat ik het onderwerp weer op moet brengen, maar.. Kenneth? En hij dan? Is de relatie met hem dan ove-" zijn zin werd abrupt afgebroken doordat ze zijn hand op haar knie legde, en haar eigen hand hier even later weghaalde. Hij zuchtte en zweeg hierna een lange tijd, en hoewel hij qua uiterlijk vrij rustig leek ging er in zijn hoofd van alles om. Zijn hart schreeuwde het uit en wilde dat hij haar zo snel mogelijk vertelde dat hij haar óók leuk vond, waar het gedeelte kwam waar zijn hoofd het hart in de rede viel. Hij was zelfbewust, en wist daarom beter dan ieder ander mens dat hij snel verliefd werd, maar deze liefde ook snel weer verdween. Het zou zo kunnen zijn dat hij Emilie na twee weken niet leuk meer vond omdat hij een ander meisje zag lopen. The thrill of the chase was iets waardoor hij zo vaak overschakelde naar een nieuw meisje, en hij wist zeker dat hij dit Emilie niet aan kon doen.
"Nee.. Ik vind je niet.. zoals jij mij waarschijnlijk wel vind.." mompelde hij terwijl hij zijn blik afgewend hield, haar op deze manier beschermend. Het was beter wanneer hij haar nú zou afwijzen dan wanneer hij dat over weken of maanden zou doen, aangezien ze dan waarschijnlijk een stuk meer van hem zou houden wanneer ze nu deed. Toen hij zijn blik vol twijfels op haar richtte werd hij overspoeld met een waterval aan gevoelens, waardoor hij zijn verstand even op nul zette en instinctief handelde. Met zijn hand gleed hij iets meer naar boven, welke hij bij haar zij liet rusten. Zijn andere hand zette hij op haar andere kant waarna hij haar optilde, en haar met aan elke kant één been op zijn onderlichaam zette. Hierna trok hij haar naar zich toe en kustte hij haar teder, niet wetend of ze dit allemaal wel wilde of niet. De blik in zijn ogen stond vurig, vol verlangen, en het was duidelijk dat hij maar één ding wilde. Háár.

Toen Lyron had gezegd heel even te wachten, had ze even vol twijfels zitten nadenken -was het wel goed dat ze dit zo opgebiecht had? Misschien had hij nu een geweldige afkeer van haar gekregen? Ze zuchtte even zachtjes en richtte haar blik op de grond. Ook toen hij weer naast haar zat, bleef haar blik even naar beneden gericht, waarna ze, toen hij begon over Kenneth, weer opkeek en simpelweg zijn zin doorbrak door dan zijn hand op haar knie te leggen.

Ze zàg hem nadenken, bijna speculeren met zichzelf, waarna hij, bovendien met afgewende blik tegen haar zei dat hij haar 'niet' vond zoals zij wel..; en dat bracht haar even in verwarring, hij zei het zo vaag, maar de Nee', aan het begin van zijn zin, had haar sowieso al even een fronsende blik gegeven. met wat moeite was ze klaar om dit te aanvaarden, en gewoon te doen of wat ze voelde helemaal niet telde, tot Lyron haar weer aankeek. Iets in zijn ogen vertelde haar het tegendeel van wat hij gezegd had, maar geloven in dat tegendeel, wilde ze niet meer. Wat hij had gezegd, was -zonder dat vage dan- toch duidelijk geweest?

De twijfel werd in plaats van kleiner nog groter toen hij zijn beide handen aan weerskanten van haar middel zette en ze zich voelde opgetild worden, waarna hij haar neerzette, tegen hem aan, vlak voor zijn neus. Ze voelde zich naar hem toegetrokken worden, en kort daarna raakten zijn zachte lippen de hare. Hoewel het moment haar, zonder remmingen, helemaal zou kunnen meeslepen, was ze niet van plan zich over te geven, aangezien zijn antwoord zoveel twijfels bij haar had opgeroepen, dat ze er bijna gek van werd. En hoewel ze echt hunkerde naar hém, zijn lichaam en zijn lippen, dwong ze zichzelf te stoppen. Ze trok haar hoofd wat naar achteren, en keek hem even niet begrijpend aan.
'Wat?', klonk het dan zachtjes, met in haar ogen een duidelijk verwarde blik. 'Waarom doe je dit dan? Ben ik één van je meisjes?', vroeg ze dan even, haar stem in het begin van de zin luider en hoger dan op het einde; aangezien ze daar helemaal wegstierf. Ze wilde niet één van hen worden, en was dat ook niet van plan. Hoofdschuddend duwde ze zichzelf zachtjes van hem af en stond, met haar handen nog steeds de voorste bovenkant van haar kleed ophoudend, op. Ze zei niets, keek hem niet aan omdat ze bang was om vierkant uit gelachen te worden, waarna ze aantstalten maakte om het shirt dat ze van hem had weer op te nemen waar ze het neer gelegd had, en naar het bed te verhuizen.

Verdomme.. klonk er in zijn gedachtes, terwijl zijn lippen de bewegingen voor het woord maakten, toen hij voelde dat Emilie zijn kus niet beantwoordde en ze van hem af ging. Haar jurk hield ze nog steeds vast met haar hand en had ze niet verruild voor het shirt dat hij haar gegeven had, en de blik in haar ogen beviel hem niet. Totáál niet. Hij had van te voren geweten dat het een riskante zet was geweest, en op dit korte moment van stilte vervloekte hij zichzelf om het feit dat hij dat risico had genomen. Dat hij het niet veilig had gespeeld en het spelletje zo nodig wat meer uitdagender moest maken, hoewel hij het nu echt niet meer als een spelletje zag.
"Het verklaard wel mijn antwoord van eerst." klonk zijn stem nonchalant, hoewel hij dit totáál niet nonchalant opvatte en wist waar hij mee bezig was. Hij wilde Emilie niet kwijtraken, gaf meer om haar dan dat hij om 'die meisjes' deed. Andere meisjes zou hij zo de deur uit laten lopen wanneer ze boos op hem waren terwijl hij zeker wist dat hij haar achterna zou gaan. "Ik zei dat ik niet van je hield, of verliefd op je was.." herinnerde hij haar aan zijn woorden, "Terwijl ik dat deed om je te.. kwetsen eigenlijk. Te zorgen dat je me niet meer leuk zou vinden, want ik weet hoe ik zelf ben. Ik ben niet goed voor jou, niet als meer dan een vriend." zuchtte hij uiteindelijk, hoewel hij wist dat hij zijn kansen bij haar hierdoor zou verpesten wilde hij haar niet voor de waarheid behouden.
"Slaap lekker, bambina."mompelde hij, hij kon een grijns niet onderdrukken terwijl hij het laatste woord uitsprak, waarna hij zijn ondertussen redelijk koud geworden lichaam onder de warmen deken legde en zijn rug naar haar toe draaide, zijn ogen sloot en het beeld van haar dat nog op zijn netvlies gebrand stond probeerde te verwijderen. Hij zou vannacht vast en zeker dromen over haar, dat wist hij nu al aangezien dat wel vaker gebeurde over belangrijke gebeurtenissen, als het al geen nachtmerrie was. Lyron zweeg, probeerde zijn ademhaling regelmatig te laten klinken zodat ze wellicht zou denken dat hij al halverwege dromenland was, terwijl hijzelf scherp luisterde naar ieder geluidje dat ze maakte of klonk in de kamer.

Zijn nonchalante stem die dan de kop op stak, deed haar even slikken; bijna letterlijk voelde ze even de figuurlijke steek die hij gaf aan haar, door haar lichaam gaan. Fijn, ze had het nu wel begrepen. Toen hij echter verder praatte, schudde ze niet-begrijpend haar hoofd. 'Oh, en wil je nu dat ik je begrijp? Dat ik het logisch vind dat je zegt dat je niet van me houd om me te kwetsen? Wat moet ik daar nu mee?', klonk het even lichtjes verontwaardigd van haar kant, waarna ze even zachtjes ademhaalde en dan knikte, alsof het haar allemaal niets meer kon schelen. 'Fijn, het is me duidelijk.', sprak ze dan, zich ervan bewust dat ze wél een van die meisjes was, waarna ze haar schouders even ophaalde toen hij zei dat hij niet goed voor haar zou zijn als hij meer dan een vriend was. 'Hoe kan JIJ dat nou in hemelsnaam weten?', mompelde ze dan, hem even nog steeds verward aankijkend, waarna ze, eenmaal hij zichzelf begon te bewegen en zich onderstopte, en meteen regelmatig begon adem te halen, wat gefrustreerd zich omdraaide en naar het bed beende. Het t-shirt smeet ze op haar kussen, waarna ze uit haar tas die naast de deurpost stond, haar gsm viste, en die dan weer opzette. Terwijl ze terug op het bed was gaan zitten, en haar gsm op het dekbed legde, ontdeed ze zichzelf van haar jurkje en kroop in Lyrons shirt, dat - moest ze toegeven- echt wel lekker rook. Terwijl ze het dekbed opensloeg en daarmee haar gsm opnam - meteen kijkend hoeveel berichten ze had-, bleef ze even stomverbaasd zitten. 43 berichten in haar inbox; haar gsm leek tilt te slaan. Meteen opende ze haar inbox en zag daar - tot haar verbazing géén bericht van Kenneth- allemaal de afzender 'Lander' staan, alweer dat bericht met dezelfde inhoud als eerst. Ik heb er geen spijt van. Het recentste bericht dateerde van enkele minuten geleden, waarna ze typte dat hhij haar met rust moest laten en dan haar gsm naast haar legde. Het maakte haar even van slag, en deed haar meteen denken aan alle dingen die haar vandaag en gisteren van slag hadden gemaakt, waardoor ze even zuchtte. Ze lag nu onder het warme deken en bemerkte dat haar leven, zoals ze eerder die dag al gedacht had, een grote puinhoop was. Lander had daar voor gezorgd, Kenneth had daar voor gezorgd, en Lyron nu ook.

"Ik weet dat omdat ik van mezelf weet.." hij stopte even om te overwegen of hij het volgende wel moest zeggen, ".. Dat ik niet goed ben in lange relaties, as you might know.. en omdat ik denk dat jij juist een langdurige relatie zoekt." zei hij zuchtend, het feit dat hij vond dat ze rust moest nemen wat de liefde betrof verzweeg hij omdat hij het idee dat hij dan ruzie met haar zou krijgen en dat echt het láátste was wat hij wilde. Hij wilde haar gewoon in zijn armen houden, zorgen dat ze er weer bovenop kwam, zonder al dat geruzie. Het waren teveel problemen voor de jongen, terwijl hij er om bekend stond dat soort dingen juist te ontlopen.
Langzaam kwam hij overeind, pakte hij zijn joggingbroek van de stapel met pasgewaste kleren en trok deze over de voetbalbroek aan. Hierna liep hij naar de koelkast, haalde daar de fles wisky uit en liep hij naar het raam zo ver mogelijk van Emilie vandaan en opende hij deze. Hij nam de ruimte tussen hen niet omdat hij niet dichtbij haar wilde zijn of dergelijke, maar eerder omdat hij niet wilde dat de wind rechtstreeks op haar zou staan en ze verkouden zou kunnen worden. "Aangezien ik niets goed zeg in jouw ogen zeg ik liever niets. Ga maar slapen, Emilie, je zal het wel kunnen gebruiken." zei hij zachtjes, bang om de rust die er in de stilte ontstaan was te verstoren.
De jongen pakte het glas dat al op de brede vensterbank op en goot deze haast helemaal vol, waarna hij deze in zijn hand nam en af en toe een slokje nam terwijl hij zijn blik op de maan en de belichtte wolken gericht hield. Hij zou behoorlijk aangeschoten worden wanneer hij alles op dronk, waardoor hij wellicht dingen tegen Emilie zei of deed wat hij normaalgesproken niet zou doen, maar toch nam hij zich voor de fles op te drinken en daarná pas te gaan slapen. Hij zuchtte, keek even om naar Emilie om te kijken of ze probeerde te slapen, en richtte deze daarna weer op de horizon.

[Post weer vanaf mijn iPod, kunnen weer foutjes in staan xd]

Hoe meer hij zei, hoe minder ze wilde luisteren naar hem. Ze wilde het gewoon niet horen. Ze wilde niet horen over hoe hij redenen zocht over waarom dit niet zou lukken, en sloot haar ogen even om alles te verwerken. Ze keek hem even aan, wanneer hij zijn joggingbroek aantrok en volgde hem met haar blik toen hij de fles whisky uit de koelkast haalde. Ze sloot haar ogen even onrustig, om zichzelf gewoon niet in de verleiding te laten komen om wat Lyron zei. Een korte - langdurige relatie.. Waarom vergeleek hij het zo? Hij kende zichzelf maar al te goed, al geloofde ze dat hij ooit wel nog zou veranderen, en dat andere dingen mogelijk waren, zolang hij maar niet van één stereotype uitging, hij kon zoveel meer zijn. Ze zuchtte even zachtjes, het hier echter niet bij latend. Ze zuchtte even zachtjes en keek hem aan, ook niet van plan te gaan slapen, waarna ze, terwijl ze haar hoofd schudde. Het maakte haar niet uit of de relatie die ze hadden kort of langdurig zou zijn, ze wilde gewoon bij hem zijn, mét hem zijn, en ze wilde hem, nu, de drang was te groot; hier kon ze gewoon niet tegen. Ze zuchtte even zachtjes en eenmaal hij nog een laatste maal naar haar gekeken had, om dan weer voor zich te kijken, kwam er een berichtje binnen op haar gsm, en dit keer was het niet Lander, maar Kenneth.
Emilie, ik weet dat ik het verpest heb. Maar ik wist niet wat er me gebeurde eerlijk waar. Ik vraag je niet om nog een kans, maar ik wil met je praten vandaag of morgen. Dan ben je vrij om te gaan en te staan waar je wilt. Ik had je nooit mogen bedriegen of mogen pijn doen of wat dan ook. Ik had moeten nadenken, wat ik dus bij deze niet kan. Het spijt me echt waar.', waarna ze haar gsm helemaal afsloot en he op het kastje naast haar legde; dit hoefde ze gewoon niet op dat moment. Haar gedachten waren bij Lyron, en vreemd genoeg, hoe wreed ze ook vond dat hij tegen haar deed, verloor ze niets van hetgene wat ze voelde. Ze stak uiteindelijk haar benen van onder het deken vandaan, waarna ze even naar hem keek. Ze liep, toch hoorbaar, naar hem toe, tot ze toch enkele meters van hem verwijderd stond.
'Lyron..' , begon ze een beetje aarzelend, waarna ze dichter naar hem toeliep en de wind van buitenaf voelde. Ze liep tot achter hem en sloeg dan zachtjes en traag haar armen om zijn middel, en legde haar hoofd op zijn schouder. 'Lang of kort..De liefde..', sprak ze dan, haar zin niet afmakend. 'Jij; ik.', waren enkele korte woordjes, waar ze nietsmee opschoot. Ze kon het gevoel immers niet forceren. Ze wilde het zeker weten,ze wilde zeker zijn dat hij niets wilde met haar, waarna ze hem even met haar handen omdraaide en hem aankeek. 'Kijk in mijn ogen', zei ze even zachtjes., hem ook aankijkend. 'Zeg dat je een relatie met mij niet zie zitten', sprak ze dan, een beetje twijfelend, waarna ze even op haar lip beet.

Lyron had verwacht dat Emilie ondertussen sliep, toen hij de laatste slok van zijn glas opdronk en hem voor de zoveelste keer bij vulde. Hij was de tel ondertussen kwijt geraakt, en wist niet meer hoe vaak hij de fles had geopend en zijn glas had bijgeschonken. Toen hij zuchtte en met zijn hand over zijn voorhoofd wreef, niet wetend wat hij nou precies met haar aan moest, doorbrak haar stem plotseling de stilte. Het was onverwachts, maar daarom niet minder plezierig om aan te horen, en toen ze haar armen om hem heen slot en hem knuffelde sloot hij zijn ogen even genietend. Het was altijd fijn om een aanraking van een meisje te voelen, en omdat hij gevoelens voor haar had wist hij dat hij dat des te liever had. Hij draaide zich om, haar armen nog steeds om zijn middel geslagen, zodat hij haar aan kon kijken en streelde haar wang met zijn rechterhand. Liefhebbend, zoals hij de rol in het leven van haar wilde invullen.
"Ik zie een relatie met je niet zitten." zei hij snel, nadat ze hem haast beval om dit te zeggen. "Maar waarom moest ik je dit zeggen, wanneer ik er niets van meen?" vroeg hij daarna met een grijnsje, waarna hij zijn hand waarmee hij haar wang streelde verplaatste naar haar bovenarm. "Maar.. Laten we even niet aan mij denken, en hoe ik ben." begon hij hierna terwijl een bescheiden glimlachje zijn gezicht sierde, "Kan je beter niet wat rust nemen wat relaties betrefd?" eindigde hij zijn zin, waarna hij even zuchtte. Niet omdat hij dit alles heel lastig vond, maar vooral omdat hij opgelucht was dat ze haar vijandige houding had laten vallen. "Je komt net uit degene met Kenneth, dus het lijkt mij totaal niet verstandig dat je meteen een relatie met mij aangaat. Gewoon, even single zijn. Lol maken, vrienden maken, aangezien die uiteindelijk langer blijven dan een vriendje." legde hij kort uit, waarna hij breed grijnsde. "Maar dat betekend niet dat wij niet meer dan vrienden kunnen zijn in die tussentijd.." zei hij, waarna hij haar een subtiele knipoog gaf. Hij hoopte dat ze het eens was met zijn voorstel, aangezien hem dat zó veel beter voor haar leek. Ze moest zich niet haasten in een nieuwe relatie, kon beter uitzoeken of ze Lyron wel echt zo leuk vond als ze dacht. Hij glimlachtte even voorzichtig naar haar, waarna hij een lok uit haar gezicht streek.

Ze voelde zijn hand even liefkozend langs haar wang gaan, ze sloot haar ogen hierdoor automatisch even, en keek hem aan toen hij zei wat hij van haar moest zeggen. Ze knikte even en wilde hem toespelen dat wat hij zei de waarheid was; maar al snel leek hij dat af te blokken met een tegenwerping. Hij vroeg zich de reden ervan af, aangezien hij er toch niets van meende, wat haar toch een glimlach op het gezicht bezorgde. Fijn, ze had zichzelf niet helemaal belachelijk gemaakt. Toen hij zei niet aan hem te denken -wat trouwens nogal moeilijk was-, maar simpelweg aan haarzelf, richtte ze haar blik even langs hem heen, niet omdat ze hem niet wilde aankijken, maar gewoon omdat ze dat nu eenmaal deed wanneer ze nadacht. Een pauze nemen? Rust nemen? Om fun te hebben, mensen te leren kennen en gewoon zichzelf te kunnen zijn, Kenneth vergeten. Maar was een pauze nemen niet iets waar ze een afkeer van had? Ze haalde het uit de meest banale dingen, maar meestal gebeurden de ergste dingen wanneer je letterlyk een pauze nam. Ze sliep toen..
Ho, bij the point blijven, schreeuwde haar lieftallige schrijfster naar Emilie, die meteen weer wakker geschud werd. Ze knikte even zachtjes en besloot dat te aanvaarden als een 'nee, later misschien', tot hij sprak dat dat niet wilde zeggen dat zij niet meer dan vrienden konden zijn. Zo kon ze hem immers rustig leren kennen en zou ze zeker kunnen weten of ze met hem een relatie; een échte relatie zou aangaan of niet. Ze knikte nogmaals; waarna ze hem even een dankbare blik schonk. Dit was één van de dingen waarom ze hem zo leuk vond. Hij leek haar te begrijpen, te kunnen geruststellen en te kunnen overtuigen van dingen waar andere mensen niet eens over mochten beginnen. Ze voelde hoe Lyron een lok wegstreek en knikte even glimlachend. 'Wel, dat is nu eens een goed idee van je, Lyron, dat had ik niet van jou verwacht', sprak ze, hem speels plagend, waarna ze hem even grijnzend aankeek. Haar armen lagen nog steeds om hem heen en van plan was ze voorlopig niet om los te laten. Tenzij hij dat zou willen, natuurlijk. Zijn lichaam in haar armen voelen alleen al bezorgde haar een goed gevoel, hij voelde lekker warm aan en leek zacht als dons. Ze wilde zeggen 'te quiero', maar wachtte op een teken van hem, om te verduidelijken wat hij precies onder 'meer dan vrienden' verstond. Hoewel ze hiervan een beeld kon vormen in haar hoofd, zocht ze toch nog ergens een bevestiging.

[Ho, bij the point blijven, schreeuwde haar lieftallige schrijfster naar Emilie, die meteen weer wakker geschud werd.
Haha, leuk! xD]

Hij glimlachtte opgelucht toen ze zijn idee leek te accepteren en hem zelfs vertelde dat dit een goed idee van hem was, hoewel deze glimlach al snel van zijn hoofd verdween en verwisseld werd voor een chagerijnige streep toen ze er 'had ik niet van je verwacht' aan toevoegen. Hij wist dat het een grap was, natuurlijk, en speelde zijn volgende reactie ook maar toneel. "Nou.. Als je zo gaat beginnen hoef ik je niet meer. Ga dan maar weg, weg zeg ik je!" sprak hij, zijn neus de lucht in getild en zijn stem toontje dramatisch. Hij hoefde nog een veren sjaal te dragen en een handtas en het plaatje zou compleet zijn, dan zou hij eindelijk mee kunnen doen aan de Gay-pride. Als ik homo ben, wat zijn alle andere jongens dan op de wereld..? klonken zijn gedachtes, waardoor hij even moest grinniken. De laatste zin die hij had herhaald deed hem een beetje denken aan een ontzettend goedkope versie van Romeo en Julia die hij had gespeeld toen hij een jaar of 14 was, waar hij natuurlijk Romeo speelde. Misschien was het voorbestemd dat hij een Casanova zou worden..?
Hij hield zijn hoofd weer normaal en niet zo de hoogte in en keek Emilie met een grijns aan, proberend de blik in haar ogen te begrijpen. Hij was goed in het voorspellen van acties van meiden en in het ontraadselen van blikken en lichaamshoudingen wanneer andere jongens dat niet konden, maar Emilie bleef altijd nog een moeilijke voor hem. Misschien kwam dat doordat haar ogen zo duister waren, en net als de nacht vele dingen verborgen hielden..? Hij drukte een kus tegen haar voorhoofd aan en ging tegelijkertijd met zijn hand over haar zachte haren. Velen zeiden dat die kus op het voorhoofd een teken van respect was, en ook Lyron was een grote voorstander van die theorie. Hij wilde haar tegen zich aan drukken maar voordat hij dat deed wilde hij nog even duidelijkheid over wie nou in welk bed sliep. "En wat nu? Slaap ik bij je in het bed of heb je me liever op de koude en harde bank?" vroeg hij grijnzend, waarna hij zijn armen wat steviger om haar sloot en haar -in verhouding smalle- lichaam tegen de zijne aan drukte.

[xD had ik al enkele keren willen typen maar deed het altijd weg .. kvond het wel grappig klinken..]

Lyrons glimlach bewees meteen dat hij haar opmerking wel als een grap beschouwde, waarna hij eensmalle streep op zijn gezicht vertoonde en zijn neus inde lucht stak. HIJ hij zag er echt uit als een gepassioneerde toneelspeler, waardoor ze niets anders kon doen dan lachen, en eenmaal ze uitgelachen was en hem weer zonder opnieuw te beginnen, aan kon kijken, zag ze zijn nadenkende blik waarop ze meteen dezelfde gedachtes als Lyron kreeg, vreemd genoeg. Een handtasje en wat make-up zou hem homo doen lijken, in deze opvoering, maar toch zou je nog altijd die blik in zijn ogen zien die je, telkens als je blik met he kruiste, duidelijk vertelde dat hij alles behalve homoseksueel was. Zonder na te denken lette ze bij deze gedachten even op zijn ogen, die, inderdaad, vol echte mannelijkheid zaten. échte mannelijkheid, phaha, waar haal ik het..
Toen ze bekomen was, keek ze hem weer normaal aan en voelde zijn lippen zachtjes tegen haar voorhoofd gedrukt, terwijl zijn hand even door haar haren streek. En, hoe klein f pietluttig deze beweging ook leek te zijn, ze zorgde ervoor dat ze zich goed voelde bij hem -als ze dat in het begin al deed, nu nog beter- en dat hij haar zou beschermen, voor wat dan ook. Zijn vraag liet een zachte, oprechte glimlach niet verborgen, waarna ze even nadenkend haar hoofd scheef hield. "Da's een moeilijke", klonk het speels, waarna ze haar hoofd even schudde. "Het bed is altijd gezelliger, niet?", klonk het dan subtiel, waarna ze voelde hoe ze dichter tot hem werd getrokken. Ze legde haar hoofd op zijn schouder, haar gezicht wijzend naar zijn nek, waar ze haar lippen even zacht in plaatste, en dan een grijnsje weer niet kon tegenhouden.

[Het klinkt ook grappig, net als echte mannelijkheid ]

Hij luisterde afwachtend naar haar antwoord, nadat ze een speelse 'Da's een moeilijke' had laten klinken. Lyron vond de manier waarop hij met Emilie om ging altijd al speels en leuk, wat waarschijnlijk de reden was waarom hij steeds bij haar terug kwam. Op het feit dat hij haar echt mocht na dan, en dat hij haar steeds leuker begon te vinden. De kus die ze in zijn nek plaatste nadat ze had voorgesteld om in het bed te gaan slapen zorgde ervoor dat hij even genietend zijn ogen sloot, en hoewel een deel van hem nogsteeds hunkerde naar haar lichaam wist hij zich ditmaal wat meer te beheersen. Wat vreemd was, aangezien hij juist méér alcohol dan voorheen had gedronken. Hij had duidelijk flink wat gedronken, en toen hij naar de fles Wiskey keek zag hij dat er slechts een bodempje over was. Hij zuchtte, grinnikte hierna en dronk zijn glas leeg. Zijn adem moest ondertussen wel naar alcohol ruiken, net als het Alcohol ondertussen al door zijn bloed raasde. Wanneer hij zijn blik van het een naar het andere voorwerp verplaatste kostte het hem wat meer tijd om het scherp en duidelijk te zien, waardoor hij even voor een kort moment naar het bed bleef staren om tot de ontdekking te komen dat ze zijn slaapshirt had aangetrokken en haar jurk uit had gedaan. Wanneer had ze dat gedaan?
Hij schudde zijn hoofd, liet haar langzaam los en probeerde naar het bed te lopen. Hij stootte echter zijn teen tegen een laag tafeltje waardoor hij luid vloekend door de kamer heen hinkte. Het was echter niet echt een slimme set van de jongen, want doordat hij op één been stond verloor hij zijn evenwicht en viel hij met een doffe dreun op het tapijt. Dit resulteerde in een enorm gelach, wat verschilde van zijn normale wat waarschijnlijk door de alcohol kwam, waarna hij vanuit zijn liggende positie naar Emilie keek. "Ik heb denk iets teveel gedronken.. Oepsie?" glimlachtte hij onschuldig, waarna hij overheind probeerde te komen maar opnieuw om viel. Hij kreeg het gevoel -door het plotselinge dronken-zijnde- dat hij iets gemist had. Had hij soms niet gemerkt dat hij haast meer dan de helft van de fles opdronk, en waarom had zijn geweten hem niet verteld dat hij niet goed tegen alcohol kon en dus niet teveel moest drinken..? Hij begon opnieuw te lachen, door zijn eigen oepsie wat hij plotseling een ontzettend grappig woord vond. Ach, zolang hij dit moment morgen maar zou onthouden en erom zou kunnen lachen vond hij alles goed.

[Lalalala In slaap gevallen :d]

Toen Lyron haar uiteindelijk langzaam losliet, bleef ze zo aan het raam staan en bleef, voor ze deze sloot, nog even kijken naar buiten. Vanaf hier leek heel de omgeving te slapen, enkele lichten gingen uit of net aan van feestgangers die gingen slapen of net thuiskwamen. Even vroeg ze zich af waar Kenneth nu was, wat hij deed en wat hij voelde. Haar woede was over, maar de pijn bleef; en daar wilde ze niet aan denken. Wat luid gevloek liet haar even opschrikken, waarna ze achter zich keek en Lyron zag rond hinken. Alsof ze dan nog niet genoeg moest lachen, viel hij daarop nog eens tegen de vlakte, waarna ze het niet meer bijhield van het lachen. Ze merkte niet eens dat zijn lach nogal 'zat' klonk, doordat die door haar gegrinnik verstomd werd. Eenmaal ze bijkwam, en hij verklaarde dat hij iets te veel gedronken had, en er een idioot woordje achteraan gooide. Oepsie, oh, geweldig, dàt klonk pas als een homoseksuele of als niet zo echt een mannelijk woord.
Toen ze zag dat hij echt niet kon opstaan, sloot ze het raam toch uiteindelijk en kwam ze hoofdschuddend naar hem toe. 'Jij kan er ook goed tegen', mompelde ze even speels glimlachend, waarna ze haar beide handen naar hem uitstak. 'Kom, ik bréng je wel naar je bed, als je er alleen toch niet geraakt..', sprak ze dan zuchtend, dit moment toch wel leuk vindend. Het was geweldig om naar iemand te kunnen kijken als ie dronken was en de volgende morgen er om te kunnen lachen, mét die persoon te kunnen lachen, terwijl die waarschijnlijk een redelijk irritante hoofdpijn zou hebben. Die gedachten lieten haar al uitkijken naar morgen vroeg, wanneer ze zou kunnen lachen met het feit dat hij een geweldige hoofdpijn had en zij zich waarschijnlijk - héél waarschijnlijk - top zou voelen. Amen.

"Het is beter wanneer ik er niet goed tegen kan, dan wanneer ik er wél goed tegen kan. Want als je er wel goed tegen kan betekend dat dat je al veel geoefend heb met drinken, en ik heb dat duidelijk niet.." begon hij een heel verhaal tegen haar te lullen, dat ondanks hij drank op had toch redelijk veel waarheid bevatte. "En een dronken man spreekt altijd de waarheid, dus ga daar maar van uit." grijnsde hij erachteraan, waarna hij opnieuw een poging tot opstaan deed en deze -heel verrassend- mislukte. Hij gaf uiteindelijk maar de hoop op en besloot de grond wat lekkerder te laten liggen, krulde zich wat op en legde zijn handen onder zijn hoofd. Hij zou zó in slaap kunnen vallen, maar toen Emilie voorstelde hem naar het bed te helpen en haar handen naar hem uit stak besloot hij het slapen uit te stellen totdat hij in zijn comfortabele en waarschijnlijk warme bed lag.
Grinnikend dacht hij aan het feit dat hij meer een vrolijke dronkenlap was dan een agressieve, terwijl hij haar handen stevig vastpakte en zichzelf zo overheind heiste. Door de kracht en door zijn waardeloze poging tot het bewaren van zijn evenwicht knalde hij tegen haar aan voordat hij stil en stevig op zijn voeten stond, waarna hij -met haar hand in de zijne- naar het bed toe schuifelde. Dankbaar kroop hij onder de dekens nadat hij haar hand had losgelaten waarna hij zijn hoofd in de richting draaide van het andere -nog lege- kussen, en wachtte tot Emilie naast hem kon gaan liggen. Hij zag het nut van slapen niet echt in op dit moment, wilde liever de deur uit en in de zee zwemmen, maar omdat zijn lichaam dat hem weigerde bleef hij maar liggen. Bewegingsloos, terwijl de pijn langzamerhand weer terug trok in zijn kaak.

[Sorry.. Dit is echt een verschrikkelijke post xD]