Lyron's kamer

"Prima." glimlachtte hij vriendelijk, toen Emilie vroeg of het goed was dat ze naar haar kamer ging om wat spullen te pakken. Zou ze dan ook meteen haar slaapspullen pakken, of was dat niet meer de bedoeling? Hij besloot het maar niet te vragen in de angst dat hij teveel of geen goede vraag zou stellen en hield zijn mond. Ook zijn mening over het douchen hield hij voor zich, omdat hij ergens de indruk kreeg dat Emilie een soort van voorstelde om sámen met hem te gaan douchen. Natuurlijk had hij dit veel eerder gedaan met sommige andere meisjes, toch vond hij het anders met haar. Wat als ze te snel gingen? Liefde moest je niet overhaasten, dat pakte altijd verkeerd uit. Niet dat hij het echt geprobeerd had, maar hij kon zich wel heel goed in de woorden vinden.
"Geen zorgen, ik vergeet onze troubles al snel genoeg. Natuurlijk weet ik hierdoor wat je liever hebt, en dat zal ik niet zomaar vergeten.", hij stopte even om een zachte kus op haar lippen te drukken en met zijn handen haar onderrug te strelen, "Maar ik begrijp jouw reactie heel goed.. Ik ben niet bepaald een trouw type en jij doet dat soort dingen alleen maar om jezelf te beschermen, om niet gekwetst te worden door mij." glimlachtte hij, waarna hij een hand van haar onderrug afhaalde en deze door haar haren haalde, die ondertussen al volledig opgedroogd waren en flinke krullen bevatten. "Ik zal jou niet zomaar kwetsen, en zoals je eerder deze avond al opgemerkt had ben ik heel voorzichtig met je." grijnsde hij, waarna hij een laatste kus op haar mond drukte en zijn armen hierna langzaam van haar lichaam af liet glijden. Hij nam wat afstand en legde zijn portemonnee in een laadje van zijn dressoir, en trok het shirt uit en legde deze in de wasmand. Hierna draaide hij zich weer om naar Emilie, en krapte hij even kort aan zijn borst die begon te jeuken door het opgedroogde zout. "Dan zie ik je zometeen, of..?" hij liet het einde expres open, omdat het hem eigenlijk niet zo veel zou uitmaken wat ze zou willen.

Hij bracht begrip voor haar op, iets wat ze meer dan ooit appreciëerde. Oo zei hij dat hij haar niet zomaar zou kwetsen, en dat hij heel voorzichtig was. Een glimlachje verscheen op haar lippen net voor hij haar een kus op de lippen drukte en wat afstand nam. Hij was echt een lieverd, iemand die zij maar al te graag als vriendje wilde hebben. "Dan," begon ze even terwijl ze kort haar blik over zijn bovenlichaam liet glijden, "zie ik je zometeen", reageerde ze, waarna ze twee vingers aan haar lippen zette en die dan zacht op zijn borst drukte, terwijl er een lieve glimlach op haar gezicht stond. Ze draaide zich om en liep Lyrons kamer uit, waarna ze de deur sloot en enkele hallen door begon te lopen. Een honderd meter van zijn kamer af, wel op dezelfde vloers, vond ze haar kamerdeur, welke ze snel opende en achter zich sloot.
Haar donkere blik liet ze even over de ruimte glijden, waarna ze wat kleren bijeenzocht, de vuile in de wasmand gooide en zich begon te douchen. Ze spoelde het zout uit haar haren en waste het met verzorgende shampoo, die naar cytrusvruchten rook, net zoals haar douchegel. Eens ze klaar was en ze zich weer helemaal fris voelde, begon ze zich aan te kleden, en trok één van haar kleedjes aan; deze keer een fijn gebloemd, eentje dat ze in een spaanse winkel was gaan halen. Door de bloemen schattig, maar toch heen vrouwelijk; het liet haar vormen goed uitkomen maar was tegelijk ook niet sletterig of iets dergelijks. Snel droogde ze haar haren en nam de moeite niet om het te stijlen : hij had haar zo al gezien en bovendien wilde ze niet te lang alleen blijven door onnodige dingen. Met een schuifspeldje stak ze haar bles achteruit, en terwijl ze zich verzorgde, besloot ze geen make-up op te doen, daar hield ze niet zo van, enkel een fijne lipgloss op haar lippen was genoeg voor haar.
Eenmaal ze, na een half uurtje, helemaal klaar was, stond ze even voor haar kast te twijfelen. Was hun idee nu geweest dat ze bij hem zou slapen of niet? Het was haar ontgaan, maar toch besloot ze wat slaapspullen mee te nemen; je wist maar nooit? Ze stak het in een leuk tasje, samen met haar mobiel etc etc aangezien ze geen zakjes had in haar kleedje. En nog geen vijf minuten later, stond ze voor Lyrons kamerdeur en klopte zachtjes op de deur. Beleefd was ze altijd, toch?

Hij glimlachtte even en knikte toen Emilie zei dat ze hem dan zometeen zou gaan zien, waarna hij met een blik gevuld met verlangen toe keek hoe ze weg ging en de deur achter zich sloot. De jongen besefte dat zijn kamer een bende was. Hij legde het bord dat nog op de tafel stond in de gootsteen van de kleine maar practische keuken, en merkte hierna een tweetal wijnglazen op. Op één van de twee was een rode afdruk van lippenstift te zien, welke hij snel afspoelde en hiermee de resten van eergisteren weg liet vagen, waarna hij nog een paar voorwerpen die de kamer een rommelig uiterlijk gaven opbergde in een paar laadjes van zijn dressoir. Hij zette een paar dikke, lichtgroene kaarsen op een schotel op tafel neer en stak deze aan met een Zipper die hij vroeger had gebruikt voor het roken maar nu alleen voor dingen als het aansteken als kaarsen, en liet zijn blik hierna voor een laatste keer over de kamer glijden. Netjes genoeg voor de jongen. Hierna ontdeed hij zich van zijn broek -die nog een beetje klam was- en zijn boxer, welke hij beiden in de was gooide. Hij zette vervolgens de douche aan en liet de deur open staan, voor het geval Emilie eerder terug zou zijn dan hij klaar was met douchen, en wachtte tot deze op een heerlijke veertig graden was gekomen. Hij waste zijn krullerige haren met een shampoo die er speciaal voor bedoeld stond -op het etiket stond dat het zijn krullen wat minder kroezig maakte en ze deed glimmen, dus geloofde hij dat maar- en waste hij zich met een van de heerlijke Axe producten.
Emilie was er eerder dan hij had verwacht, waardoor hij lichtjes vloekend uit de douchekabine stapte. Hij gleed bijna uit over de handdoek die ervoor lag en wist zich -met veel kabaal- nog overheind te houden aan de wasbak. Het bekertje met daarin zijn tandenborstel was op de grond gevallen, welke hij mopperend opraapte en weer op de wasbak zette, waarna hij een handdoek uit de kast pakte en deze om zijn heupen sloeg. Hierna liep hij -in niets meer gehuld dan een weinig verhullende handdoek- naar de deur toe waar Emilie voor stond te wachten, en opende hij deze. Zijn lichaam bevatte vele kleine waterdruppeltjes, en de heerlijke geur van zijn bodywash en shampoo was duidelijk te ruiken. Om zichzelf een houding te geven leunde hij met één arm op de deuropening. Hij liet zijn blik goedkeurend over haar lichaam glijden en likte zijn lippen even af bij het zicht ervan, waarna er een brede grijns op zijn gezicht verscheen en hij haar weer in haar donkere ogen keek. "Dat doe je snel." zei hij verbaasd, de grijns was nog altijd op zijn gezicht te vinden.

Het vele kabaal dat uit de ruimte kwam, verklaarde dat ze de jongen blijkbaar nét iets te vroeg gestoord had. Toen ze wat gestommel en probeerde zichzelf serieus te houden, wat gedeeltelijk lukte. Met een lichtelijk geamuseerde glimlach, keek ze de jongen even aan, al bleef haar blik niet meteen bij zijn ogen alleen. Blijkbaar had ze hem op een hele goede moment gestoord, en had hij zelfs de tijd niet gehad om iets van kleding aan te trekken, laat staan om zich af te drogen. Ze beet even lichtjes en onbewust op haar lip bij het zien van zijn bijna volledige lichaam, waarna ze opkeek toen hij met een verbaasde klank in zijn stem wat zei.
"Ik ben al mooi, dus veel heb ik niet nodig", sprak ze even en tuitte haar lippen lichtjes, terwijl ze haar neus even in de lucht stak en hem opschepperig aankeek. Een grijns speelde om haar lippen terwijl ze dit deed. "Nee grapje", mompelde ze toen, waarna haar houding weer normaal werd en ze zich concentreerde op Lyrons geur, duidelijk Axe. Immens populair, die geurtjes, en vooral dan Dark Temptation en Twist, en ze roken gewoon al heerlijk, maar zeker nu ze bij Lyron hoorde, hadden ze die extra touch gekregen. Ze had genoeg van de afstand tussen hen en overbrugde die kort door een stap voorwaarts te zetten en hem een kort kusje op de wang te geven, lieflijk glimlachend. "Mag ik binnenkomen, of ga je nog lang halfnaakt in de deuropening blijven staan, totdat je waarschijnlijk homo-buurjongen je ziet?", grijnsde ze even, waarna ze haar hand kort op zijn onderbuik legde en dan langs hem heen naar binnenliep, en de hand traag van zijn buik liet glijden. "Hm, je kamer lijkt verdacht veel op de mijne, vandaar dat ik dacht dat ik, toen ik de eerste keer in mijn nieuwe kamer kwam, daar al eens eerder was geweest", mompelde ze even zachtjes, terwijl ze wel nog met haar rug naar hem toe stond.
Alleen zag jouw kamer er véél beter uit dan de mijne, op het eerste zicht.. en nu is de jouwe nog steeds gezelliger.. Jij hebt al tijd gehad om je persoonlijke touch wat te beginnen geven., klonken haar gedachten, waarna ze zich tenslotte omdraaide en hem aankeek. Ze rook nu een mengeling van Axe én nog een andere geur. Ze liet haar blik even rond de kamer glijden en zag dan enkele lichtgroene kaarsen op de tafel staan, aangestoken. "En de jouwe is dan ook veel gezelliger", glimlachte ze, waarna ze even goedkeurend rondkeek en dan haar blik op hem liet vallen, en er hierdoor onbewust een speelse grijns op haar gezicht te lezen stond. Het was wel leuk te weten dat hij zonder die handdoek helemaal naakt was, maar ze had er niet bepaald behoefte aan om hem meteen al zo te zien. Al was het voor dit moment en zoals ze hem nu zag, wel mooi meegenomen.

"Inderdaad, hoe kon ik dat vergeten!" zei Lyron, nadat Emilie had gezegd dat ze niet veel verzorging nodig had omdat ze van zichzelf al mooi genoeg was, terwijl hij met zijn hand tegen zijn voorhoofd sloeg waarmee hij daarnet de deur nog vastgehouden had. Hij zei het misschien wel als grapje maar hij was het wél eens met haar woorden, en hoewel een beetje make-up van tijd tot tijd niet verkeerd was zag hij Emilie het liefst au naturel, omdat ze dikke lagen make-up niet nodig had om mooi te zijn. Toen ze zei dat het een grapje was grijnsde hij enkel, dit al wetende omdat Emilie niet het type was om een groot ego te hebben. En zelfs als ze die al had zou ze het nooit laten merken, zo kon het gebeuren dat Lyron tot nu toe ook nog niets gemerkt had.
Hij grijnsde toen Emilie iets opmerkte over halfnaakt en een homo buurjongen, waarop hij even na moest denken. Terwijl hij dit deed hees hij de handdoek op die iets was afgezakt en keek hij naar haar rug, grijnzend. "Ik heb geen homo-buurjongens. Tenminste.. Dat hoop ik." zei hij glimlachend, toch wat twijfelend op het einde. Hij zou het wel gemerkt hebben als ze homo waren aan de manier waarop ze naar hem keken, toch? Hij sloot voor de zekerheid de deur, nadat hij zijn blik over weerskanten van de gang had laten glijden, en bleef -niet wetend wat te doen- staan waar hij nu stond. Toen Emilie zei dat zijn kamer veel op de hare leek glimlachtte hij enkel, hoewel hij het niet kon laten een opmerking te plaatsen nadat ze had gezegd dat zijn kamer veel gezelliger was. "Maar dat komt gewoon omdat ik er ben." grijnsde hij, "Ik zou het je willen bewijzen door op te gang te gaan staan, maar met een mogelijke homo-buurman is dat niet echt slim." voegde hij er aan toe, niet doorhebbend dat zijn handdoek langzaam van zijn lichaam af gleed. Toen de handdoek echter op de grond viel keek hij naar beneden, en merkte hij dat zijn edele delen niet langer bedekt waren. Snel bedekte hij deze met zijn handen, hoewel dat niet lukte, en liep hij al gillend naar de badkamer. Het maakte hem niet uit dat Emilie hem naakt zag, eigenlijk, waardoor het gillen -wat trouwens heel grappig klonk- gewoon één grote toneelshow was. Zachtjes grinnikend trok hij een boxer, donkerblauwe joggingsbroek van Adidas en een wit shirt van Nike aan, waarna hij even voor de spiegel bleef staan om zijn haren in het goede model te brengen.

Dat kàn je niet vergeten, Lyron, geef maar toe, waren haar nog steeds opschepperige gedachten, maar omdat ze een beetje geaarzeld had en haar reactie anders een beetje laat zou komen, zweeg ze maar. Toen hij reageerde op de homo-opmerking, grijnsde ze even. "Hmm, ik zou toch maar oppassen, Liefje, misschien krijg ik dan nog wel zware concurrentie", mompelde ze even grinnikend, waarna ze hem aankeek en luisterde ze naar zijn theorie over de gezelligheid van de kamer. "Ja, kan best.. Maar die kaarsen, die helpen ook al een hele hoop.." glimlachtte ze, even knikkend naar het stel lichtgroene kaarsen dat wat verder op tafel pronkte. Haar blik gleed echter automatisch terug, toen ze merkte dat zijn handdoek van zijn lichaam viel. De schok die elk normaal mens waarschijnlijk sowieso voor een seconde zou meemaken - zo één van Ö kijk daar, edele delen! -, ontging haar, en al snel verscheen er een speelse grijns op haar gezicht. Toen Lyron het nog merkte ook, gingen de poppen helemaal aan het dansen.. Naja, poppen.. Lyron begon, gillend als een meisje met een keelontsteking, naar de badkamer te lopen, waardoor ze gewoon een acute aanval von het slappe lachvirus onderging. Ze leunde even kort tegen de tafel, om zichzelf niet op de grond te laten rollen van het lachen, en kreeg wat tranen in haar ogen. God, wat goed dat ze geen mascara of dergelijke had opgedaan, want die zou gewoon beginnen uitlopen.
Eenmaal ze echter wat rustiger werd en af en toe nog een zachte grinnik te horen was, merkte ze dat hij zijn handdoek vergeten was, en raapte die handig van de grond op. Ze liep naar de badkamer en bleef in de deuropening staan, waarna ze hem in één hand de handdoek aanreikte en wat tegen de deurpost aanleunde. "Je vergat je handdoek", sprak ze droogjes, met wel leuke pretlichtjes in haar ogen en een wat uidagende glimlach op haar gezicht. Ze beet kort op haar lip toen ze even terugdacht aan het moment van daarnet, een moment dat ze -hoe kon het ook anders - niet snel zou vergeten. In de positieve zin dan... Ondertussen had Lyron - voor de gezelligheid waarschijnlijk, hoewel naakt niet altijd ongezellig kon zijn- kleren aangetrokken had. Ze trok één van haar mondhoeken kort omhoog en keek hem goedkeurend aan. "Je bent prachtig, trouwens.. Zo.. naakt..", grijnsde ze even, een opmerking die ze nu eenmaal niet kon laten.

Blijkbaar was Lyron niet de enige geweest die het moment nogal grappig gevonden had; hij hoorde Emilie's lach duidelijk uit de woonkamer slash slaapkamer komen. Hij ging met zijn handen door zijn haren en schudde deze wild heen en weer, zodat zijn haar niet langer plat was maar wat meer begon te krullen en niet meer vastgeplakt tegen zijn hoofd aan zat. Hierna merkte hij Emilie in zijn ooghoeken op, en pakte hij de handdoek aan die zij hem aanreikte. Deze stopte hij vervolgens in de wasmand, waar vandaag al een hoop in verdwenen was, waarna hij naar haar volgende woorden luisterde.
Ze noemde hem prachtig, zo naakt, waardoor hij haar even met een wantrouwende blik aankeek. Dit was gewoon te mooi om aan te horen, zo'n compliment, maar toch kon hij geen enkele vorm van spot of iets dergelijks in haar stem ontdekken. Hij ging er hierdoor niet meteen van uit dat ze het serieus bedoelde, en ging dicht tegen haar aan staan. "Oh ja?" zei hij op een zachte toon, waarna hij lichtjes grijnsde en zijn gezicht dicht bij de hare hield. Het hoogteverschil zorgde ervoor dat hij wat naar beneden moest kijken, wat hij helemaal niet erg vond omdat hij zo een perfect zicht op haar gezicht en haar borsten had. Wat voor een cupmaat zou ze eigenlijk hebben..? "Moet ik dan voortaan maar als nudist door het leven gaan..?" voegde hij er zachtjes lachend aan toe, waarna hij een kus in haar nek plaatste. Hierna nam hij afstand van haar door langs haar heen te draaien en de huis- en slaapkamer weer binnen te lopen, waarna hij met wijd gespreidde armen en benen op het bed ging liggen. "Come and get me baby!" zei hij met een pittig toontje erin verwikkeld, waarna hij een zachte 'Rawr' liet horen. Een grap natuurlijk, de jongen had echt zo'n bui vandaag. Natuurlijk kon het ook nog altijd liggen aan de schrijfster die het maar niet lukken kon om een ietwat serieuzere post te plaatsen. Ach, het leverde wel grappige situaties op..

Al niet zo snel na het laatste complimentje, kwam Lyron dicht tegen haar aan staan, waardoor ze naar boven moest kijken om zijn gezicht zo beter te kunnen zien. Toen hij om een bevestiging vroeg en zijn gezicht vlak bij haar was, knikte ze even en glimlachte ze zachtjes terwijl ze hem lief aankeek. Maar toen hij vroeg of hij dan als nudist door het leven moest gaan, schudde ze even zachtjes haar hoofd. "Nee, dan zou het geen eer meer zijn om je zo te mogen zien", glimlachte ze even zachtjes en ontving met plezier de kus die hij in haar nek plaatste. Ze volgde hem met haar blik en draaide zich ook om toen hij bijna aan het bed was, waardoor ze nog net zag hoe hij met wijd gespreide armen en benen op het bed ging liggen. Ze lachte even hoofdschuddend om wat hij zei en wandelde op een rustig tempootje naar het bed toe, hem onafgebroken aankijkend. En eens ze bij het bed was aangekomen, ging ze zitten en keek ze hem even aan, grijnzend. "Ach, jij idioot", mompelde ze even en boog zich dan wat voorover om hem, met haar handen aan zijn weerszijden op het bed, zachtjes op de mond een kus gaf, haar donkere ogen hierdoor even sluitend, waarna ze, toen de gedraaide beweging die haar rug door haar houding moest maken wat pijn begon te doen, helemaal op het bed kroop - nadat ze haar schoentjes natuurlijk had uitgedaan- en op haar zij naast hem kwam liggen, terwijl ze zachtjes op haar elleboog steunde en zo haar hoofd wat rechtop hield. Zijn arm lag dan tussen de plaatsen waar haar elleboog en de zijkant van haar ribben de grond raakten in, onder haar. Haar vrije hand legde ze even op zijn buik, en ze keek naar de plaats waar die hand zijn shirt aanraakte. "Wat wil je doen?", vroeg ze hem even, met een glimlach op haar gezicht, maar wel serieus. Want ze wilde niet dat ze te snel gingen ofzo, en wilde gewoon zijn gedachten eens peilen, zien wat hij precies wilde, of wat hij net niét wilde.
En onwillekeurig gingen haar gedachten dan naar haar en Kenneth. Veel te snel, was alles gegaan, veel te snel. Niet dat ze er niet van genoten had, dat wel, maar ze wist dat moesten ze gewacht hebben, en het verlangen groter zou zijn geweest, ze waarschijnlijk allebei misschien meer over hadden voor elkaar, en ze hem misschien echt had vergeven.. Hoewel ze dat in twijfel nam. Alleszins weidde ze het feit dat hij haar bedrogen had aan dat ze te snel gingen. Maar Kenneth had zijn kansen verkeken. Bij haar terugkomen als vriendje, zou hij niet. Nu niet, nooit niet, niet in een ander leven.

Ze streelde zijn ego behoorlijk, onbewust of niet, en hoewel Emilie helemaal niet voor dat soort doeleinden bedoeld was vond hij het fijn om complimentjes over zijn lichaam aan te horen. De goede basis van een relatie was een grote lichamelijke aantrekkingskracht, omdat wanneer de periode van verliefdheid over zou gaan de roze bril zou verdwijnen, en allerlei minpunten aan het lichaam of uiterlijk van de ander opgemerkt worden. Hij wilde dat hij hetzelfde over haar naakte lichaam kon zeggen, en nu was het niet zo dat ze geen lekker lichaam had. Integendeel, ze had een geweldig lichaam! Maar hij had er gewoon nog niet zo veel van gezien..
Een glimlach verscheen onbewust op zijn gezicht terwijl hij zijn blik op het plafond boven hem gericht had, toen het bed wat indeukte en het duidelijk voor hem werd dat Emilie zich op het bed bevond. Toen het saaie plavond even later verruild werd door het prachtige gezicht van Emilie verbreedde zijn glimlach enkel. Hij nam met plezier haar kus in ontvangst, terwijl hij nog zachtjes nagrinnikte van haar 'Ach, jij idioot'. Emilie kwam vervolgens naast hem liggen, waardoor de drang om haar tegen zich aan te trekken nog groter werd. Dit deed hij echter niet, en hoewel hij wist dat bepaalde grenzen nu ze wat met elkaar hadden vervaagd waren wilde hij niet te snel gaan. Hij wilde gewoon niet dat Emilie dezelfde betekenis zou hebben dan die andere meiden, en dat het allemaal zou eindigen met een one night stand.
Een zucht ontsnapte hem toen ze aan hem vroeg wat hij wilde doen, en onderdrukte een 'wat jij maar wilt'. Het was zijn avond en hij mocht met haar doen wat hij wilde, in zekere mate dan, waardoor ze dat vast en zeker niet als antwoord accepteerde. Hij streelde haar blote arm met zijn arm die nog vrij lag, en ging ook op zijn zij liggen zodat de twee een stuk dichter bij elkaar lagen. Bij andere meisjes wist hij het wel wanneer ze hem dit vroegen, en was er voor hem maar 1 antwoord mogelijk, maar of hij dit ook bij Emilie moest doen..?
Hij begon haar te zoenen, zonder echt antwoord te geven op haar vraag, en duwde haar voorzichtig op haar rug. Echter bleef een simpel ding, of eigenlijk niet zo simpel, hem dwarszitten. Hierdoor stopte hij al snel, en duwde hij zichzelf wat omhoog met behulp van zijn twee armen die hij naast haar neergezet had. "Heb je sex gehad met Kenneth?" Vroeg hij, terwijl de blik in zijn ogen wat gekweld leek. De gedachte dat de jongen die hem zo slecht behandeld had dat soort dingen had gedaan deed hem gruwelen, waardoor er onbewust een rilling door hem heen trok.

Een antwoord op haar vraag kreeg ze niet echt, in plaats daarvan voelde ze hoe hij zijn lippen op de hare plaatste, en haar begon te zoenen. Zonder dat hij veel moeite hoefde te doen, liet ze zich wat op haar rug zakken, tot ze het nog vrij frisse deken onder haar rug voelde. Een aarzeling in zijn beweging echter, liet haar voor een moment even ophouden met genieten. Ze opende haar ogen - die ze tijdens de heerlijke kus onbewust had gesloten- en keek hem even aan. De blik in zijn ogen maakte haar bezorgd, deed ze iets verkeerd? Hoeveel keer had ze zich dat al wel niet afgevraagd, zonder reden? Dat liet haar dan denken dat het iets anders was, waar ze dan meteen een reactie op kreeg. Zijn vraag leek haar de keel even dicht te knijpen, waardoor ze even haar vrije hand aan haar voorhoofd plaatste en haar ogen even sloot terwijl ze over haar voorhoofd wreef.
Waarom kwam hij hier nu net bij, terwijl zij even kort aan Kenneth had gedacht? Kon hij haar gedachten lezen? De blik in zijn ogen was gekweld, en ze overwoog om tegen hem te liegen. Om te vertellen dat het nooit zo ver gekomen was, dat zij en Kenneth nooit.. Maar wacht? Waarom zou ze? Zou Lyron hierover moeilijk gaan doen terwijl hij - oké, dit was misschien niet precies hetzelfde.. Of héj, toch wel? - seks had met tientallen vrouwen? Zijn vraag klonk als een aanval op haar, zo voelde het tenminste. Ze opende haar ogen even en keek hem dan kort aan, waarna ze haar blik afwendde, en zuchtte. Ze bewoog wat, zodat duidelijk werd dat hij wat van haar af moest gaan, en keek hem dan weer aan.
"Ja, ik heb seks gehad met Kenneth." ze keek hem even moeilijk aan en ging rechtzitten. "Ben ik nu een stuk vuil voor je, ofzo?" Ze vouwde haar handen wat zenuwachtig samen en sloot haar ogen kort. Toen ze deze terug opende, keek ze voor zich uit, naar de muur, waar ze vast als kind binnen het half uur een vis op zou getekend hebben om te wachten wanneer die weg zou zwemmen. Maar die gedachte verdween uit haar hoofd toen ze weer aan haar oor meegesleurd werd door schrijvertje Ines, die erop stond dat ze haar gedachten bij Lyron hield. De gedachte dat Lyron haar niet meer wilde aanraken hierdoor, maakte haar misselijk, en zorgde ervoor dat ze zich op slag in de war voelde. Kom op, verpest het nou niet, schreeuwde het goede engeltje in haar hoofd, terwijl het duiveltje met een megafoon in haar oor riep dat ze moest wegrennen en de kaarsen die op tafel stonden moest omgooien, uit wraak. De twee begonnen ruzie te maken en niemand won het gevecht, maar Emilie wist zelf wel wat ze wilde. Ze wilde hier blijven, en erover praten met hem, over wat hij daarvan vond en over hoe hij zich dan voelde als hij haar, nu hij dit wist, zou aanraken. Ze kon moeilijk hoogte krijgen van Lyron, en wist niet echt goed hoe hij zou reageren, waardoor ze liever het minste verwachtte, dan teleurgesteld te worden.

Hij wilde graag weten wat Emilie dacht nadat hij haar deze vraag had gesteld, maar was in ieder geval van mening dat hij wat verwarring of misschien zelfs wat woede bij haar opgeroepen had. Maar hij zag enkel hoe ze haar ogen sloot, waarop hij als een soort automatische van haar af ging.
Niet veel later ging ze rechtoverheind zitten, en antwoordde ze dat ze seks met hem had gehad. Hij onderdrukte een uitval, of een woord wat waarschijnlijk zou verraden dat hij hierover ontzettend woest was, en wendde zijn blik van haar af nadat hij ook overheind was gaan zitten zodat ze zijn gevoelens niet langer van zijn ogen aflezen kon. Toen hij vroeg of ze nu een stuk vuil voor hem was wist hij niet direct het antwoord te geven, en begroef hij zijn hoofd in zijn handen die hij met zijn ellebogen omhoog op zijn bovenbenen had geplaatst. Hoe moest hij haar dit vertellen? De jongen die altijd rustig bleef had nu toch een zekere haat voor iemand ontwikkeld, niet zo zeer omdat hij een slag van hem gekregen had maar meer omdat hij wist wat hij voor een pijn hij Emilie had bezorgd.
Hij stond op en begon te ijsberen. God, wat was hij een ontzettende softie geworden! Hij dacht áltijd aan zichzelf en nu plotseling niet meer? Nee, het was beter wanneer hij deze jongen uit zijn leven probeerde te zetten, hem niet op te zoeken zoals hij van plan was en zijn vroegere ik weer te worden. Maar zou dat betekenen dat hij ook weer zou gaan flirten met andere meisjes, zoals hij vroeger deed..? "Nee, dat is het niet." mompelde hij, doelend op Emilie die hij geen stuk vuil vond. Een afgelikte boterham, hoogstens, en het kwijl van de persoon die hij op dit moment het meest haatte droop er met liters tegelijk vanaf..
Uit frustratie greep hij naar zijn haar, waarna hij zijn armen strak naast zijn lichaam hield en machteloos bleef staan. Oh, hij wilde zó graag zijn woede uiten op iemand of iets.. Maar er waren in deze kamer niet echt voorwerpen of personen die hij tot moes slaan kon, waar kwam deze woede plotseling vandaan? Hij was vroeger nooit zo geweest, en het feit dat dit gedoe met Kenneth en Emilie hem zo aan het veranderen was zorgde er voor hem voor dat de resolute gedachte om het uit te maken in zijn hoofd verscheen. En op dit moment leek hem dat ook de beste optie, of was hij daar wat te vroeg mee? "Ah, fack!" schold hij, geen rekening houdend met het feit dat hij in het gezelschap met Emilie was en het liefst niet in haar buurt schold. "Ik heb het hier mee verkloot, de sfeer. Alles!" ging hij wat onsamenhangend verder, waarna hij op de bank neerplofde -uit angst dat Emilie niet meer naast hem wilde zitten, en ergens ook wel omdat hij wist dat de gedachtes weer zouden komen wanneer hij naast haar zat- en zijn ogen sloot. "Als je wilt gaan, begrijp ik het wel. Ik vermaak me wel in mijn eentje." mompelde hij hierna, waarna hij over zijn ogen wreef en zichzelf nogmaals afvroeg waarom hij haar dit in godsnaam gevraagd had.

Ze zat daar maar, te staren. Naar de muur met de denkbeeldige vis, terwijl Lyron, de blinde ijsbeer die de vis niet zag, begon heen en weer te lopen. Ze wilde roepen; Zie je het dan niet? Daar is die stomme vis!, of tenminste, dat wilde haar kleine ik roepen. Ze haalde gedeeltelijk opgelucht adem toen hij zei dat ze geen stuk vuil was, maar wist wel dat hij het niet gezellig vond, om te weten dat Kenneth 'aan haar' had gezeten. Toen hij naar zijn haar greep en meerdere tekenen van frustratie vertoonde, kroop ze onbewust wat meer achteruit op het bed, zodat ze met haar rug tegen de muur kwam te zitten. Ze sloot haar ogen zachtjes en liet hem maar wat uitrazen, terwijl ze plande, dat ze zodra hij zat, weg zou gaan. Ja Lyron, je hebt de sfeer behoorlijk verpest, wilde het duiveltje haar laten zeggen, maar ze hield wijslijk haar mond. Hem zo zien doen omdat ze met Kenneth had geslapen, deed haar allesbehalve goed. Ze voelde een steek door haar hart gaan, toen hij eruit zag alsof hij iemand of iets wilde slaan. Fijn, dat gevoel veroorzaakte ze dan bij hem, en dat terwijl hij waarschijnlijk bij tientallen meisjes hadden geslapen die waarschijnlijk zelf ook regelmatig van jongen wisselden. Ze sloeg haar handen om haar opgetrokken knieën heen en begroef haar hoofd tussen haar armen. Het was verleidelijk om gewoon te knikken, op te staan en weg te wandelen toen hij zei dat hij het wel begreep moest ze dat doen, maar haar gevoel werkte dramatisch veel tegen. Ze zei minutenlang niets, omdat ze wist dat de brok in haar keel groter en groter werd , en ze zodra ze iets zou zeggen, haar stem gewoon zou trillen en er tranen in haar ogen zouden springen. Ze zweeg en ze zweeg, en ze zweeg. Tot het zwijgen onhoudbaar werd en ze opkeek, naar de persoon die ze even niet herkend en die nu in de zetel zat. "Oh, je begrijpt het wel als ik zou willen gaan? Een subtiele hint om me je lakens niet nog meer te laten bevuilen met Kenneths aanwezigheid, waar je verschrikkelijk veel van walgt, van verdorie een week geleden? Wanneer sliep jij voor het laatst met een vrouw, hé? Oh, laat gewoon maar, ik wil het niet weten. Als jij gewoon vies van mee bent, zeg het dan alsjeblieft, dan blijf ik in het vervolg wel uit je buurt!" Ze was opgestaan en tranen sprongen automatisch in haar ogen. "Ik voel me verdomme vies", mompelde ze met schorre stem, waarna ze zich, aangezien ze nog niet veel stappen had gezet, op de grond liet zakken en tegen het bed aan leunde en haar handen voor haar gezicht plaatste. Waarom zei hij nu zoiets? Was dit misschien zijn strategie ofzo? Strategie waarvan? Ze begreep het allemaal niet meer en de moed zakte haar langzaamaan in de schoenen. Hoe kon dit ooit goedlopen als Lyron van haar walgde? Dat was toch te gek voor woorden?

Hij zag de houding van Emilie langzamerhand veranderen, en van een inelkaar gedoken meisje veranderde ze langzamerhand in het meisje met de scherpe tong. Het meisje die hem keer op keer kwetsen kon, en het meisje waar hij elke keer niet tegen in had durven gaan uit angst om iets verkeerds te zeggen. Lyron besefte dat een ruzie op de eerste avond dat ze iets officieels hadden geen goed teken was voor de rest van hun relatie, en hoewel meningen verschilden over het feit of dit een ruzie was of niet vond hij dat wel degelijk. Stemverheffingen waren niet bepaald dingen wat hij gewend was, en hoewel ook hij een scherpe tong bevatte en op bijna alles een weerwoordje had begon hij ze niet graag. Ruzies.. Sommigen zeiden dat het goed was om deze af en toe te voeren, hij vond echter dat het bepaalde dingen kapot maakte.
"Verdomme Emilie, denk toch eens niet zo slecht over mij!" schreeuwde hij, zijn stem had de kamer behoorlijk gevuld en bulderde nog even na, voordat deze wegstierf in het niets. "Elke actie die ik doe, elk woord die ik uit spreek.. Je vat het allemaal verkeerd op!" gromde hij erachteraan, hij was ondertussen weer opgestaan en was weer gaan ijsberen, omdat de rusteloosheid maar niet uit zijn benen wilde verdwijnen. Hij wilde haar zeggen dat hij een enorm laag zelfbeeld had, ongeacht wat de meesten over hem dachten, en dat hij daarom dacht dat ze graag weg wilde gaan, dat hij haar door zijn eigen stommiteiten wegjaagde, maar de woorden die hij perfect in zijn gedachtes had geformuleerd weigerden over zijn lippen naar buiten te rollen. "Als jij je zo mee laat slepen in je woede, en zo simpel uit mijn buurt wil blijven zonder er voor te vechten, dan doe je dat maar. Als jij dat zo graag wilt." Klonk zijn stem plotseling bijzonder rustig, de wisseling van toon was haast als griezelig of duister te ervaren. Er was een schaduw over zijn gezicht gevallen waardoor zijn ogen moeilijk te zien waren, maar hij keek haar nog altijd aan, benieuwd hoe ze zou reageren op deze woorden. Hij wist dat als ze ook maar enigszins de gedachte had om weg te gaan ze dit na deze woorden ook zou doen, maar wanneer de behoefte om bij hem weg te gaan groter was om bij hem te blijven was de hele relatie voor hem niet nuttig. Als zij er niet toe bereid was om te vechten voor hun relatie, dan zou hij dat ook niet zijn. "Liefde moet niet van 1 kant komen." maakte hij zijn gedachtes al mompelend af, terwijl hij zijn armen over elkaar heen sloeg.

Zij zo slecht voor hém? Ze snapte het niet, maar zweeg. Tot hij zijn uitspraak zou gaan staven en zou gaan zeggen waarom hij zichzelf zo het slachtoffer vond. Toen hij zei dat ze zijn woorden verkeerd opvatte, liet ze haar handen van haar gezicht afzakken, waardoor duidelijk werd dat ze tot bloedens toe op haar lip had gebeten. Niet van frustratie, eerder van pijn."Dat wil ik niet", sprak ze zachtjes toen hij dat ze maar uit zijn buurt moest blijven, moest ze dat willen. Door hun houding - hij stond recht en keek op haar, die tegen het bed aanzat, neer- voelde ze zich klein en onrechtstreeks niet zo sterk. Maar daar ging het haar niet om, het ging niet om de sterkste of om de zwakste, hier, het ging om hun twee, sàmen, niet tegenover elkaar. Ze hadden bijna ijzig geklonken, de volgende dingen die hij zei, maar lieten haar daardoor beseffen hoe dit zou verlopen moest ze gewoon de kamer uitlopen, iets wat enkele seconden in haar gedachten gespeeld had. Hij keek haar de hele tijd aan, haar ogen waren, door het lange zwijgen en gewoon luisteren, onterecht droog geworden en zagen er uit zoals anders. Alleen dan het onbegrip stond in haar ogen te lezen. Als hij het moeilijk had met het feit dat ze met Kenneth had geslapen, dan zou hij het moeilijk gaan hebben om haar aan te raken, dat concludeerde zij toch. Waarom had hij dit anders gevraagd? Ze keek hem wat lichtelijk verrast aan toen hij mompelde dat liefde niet van één kant moest komen, en volgde hem hier volledig in. Hierop stond ze traag op, en in plaats van weg te lopen, ging ze voor hem staan, met haar armen net zo gekruist als de zijne. "Bon, dan is dat al opgelost, aangezien het van beide kanten komt.", mompelde ze zachtjes en sloeg haar blik neer. Hoe moest ze dit gaan zeggen? Hoe kon ze zich het best uitdrukken hem pijn te doen? Dat kon ze op vele manieren. Omdat wat ze wilde zeggen, moest ze het niet op een gemene toon plaatsen, goed over zou komen. Of tenminste duidelijk.
Ze haalde even diep adem en liet haar blik weer naar haar ogen glijden. "Lyron, me dan alsjeblieft uit wat bij jou de gevolgen zijn van dat ik met Kenneth heb geslapen. Ik leid hieruit vanzelf af dat je er serieuze moeite mee hebt om daar mee om te gaan. Ik wil niet dat als je mij aanraakt, je het beeld van Kenneth voor de ogen krijgt, maar weet ook niet wat ik hier aan kan veranderen. Wat gebeurd is, is gebeurd." Ze haalde haar schouders dan even op en liet haar gesloten houding - armen over elkaar heen, net als hem- verdwijnen door haar armen naast haar lichaam te laten hangen. "Dit gaat niet om óns, dit gaat over de problemen die jij hebt om Kenneth. En omdat ik daartussen hang, momenteel blijkbaar ook met mij", liet ze hem weten, waarna ze wat achteruitstapte en op het bed ging zitten. "Ik snap niet eens waarom Kenneth nu opeens tussen ons komt nu hij hier niet eens is.", waren haar volgende gedachten die ze hem liet weten, terwijl ze haar beide handen op haar knieën legde en hem afwachtend, met wat angst in haar ogen, aankeek. Angst omdat hij haar weg zou sturen, angst omdat zij niet zou gaan en zou blijven, waardoor hij kwader zou worden. Maar ze zou hier niet weggaan eens dit uitgesproken was.

De reactie die Emilie gaf op zijn woorden, degene waarbij hij haar zei dat ze uit zijn buurt moest blijven als ze dat zou willen, kwam onverwachts. Onverwachts, maar niet persé ongewild. Hij glimlachtte zwakjes naar haar, hoewel deze snel verdween toen hij haar bloedende lip zag. Zijn handen jeukten, niet om haar te slaan, maar om haar weer in zijn armen te nemen en bovenal die bloedende lip te verzorgen. Hij kon er niet tegen dat ze bloedde, wat weeral een teken was dat ze écht speciaal voor hem was. Hoe het met anderen -onbekenden, dat wel- ging had hem nooit iets uit gemaakt, en zodra meiden hem leuk vonden wist hij genoeg en wilde hij niet meer weten.. Toch wilde hij alles van Emilie weten, wilde hij haar geen pijn zien lijden en zag hij haar het liefst gelukkig zoals hij haar wel vaker had gezien. Maar was dat wel bereikbaar wanneer ze bij hem bleef..?
Hij richtte zijn hoofd iets op, zodat de schaduw die al die tijd over zijn ogen viel verschoof. Langzaam en vooral twijfelend liep hij naar haar toe en veegde hij met zijn duim het bloed op haar lip weg, waarna hij haar even stevig omhelsde. Hij wilde dat die ene omhelzing alle onenigheden weg zou vagen en het daardoor weer goed zou worden tussen hen, maar wist dat dat een verwensing was die een minieme kans van slagen had. "Kenneth heeft altijd tussen ons in gestaan." zei hij enkel, het was zijn kijk op dit alles. Toen Emilie en hij nog wat met elkaar hadden was een relatie tussen hun twee niet mogelijk, vervolgens kwamen de weken waarin Emilie te gebroken was om üperhaupt nog een relatie te beginnen, en nu was hij het die problemen had met het feit dat die jongen nog levend rondliep en de vriend van Emilie was geweest. Normaal was hij degene die met alles wat er uitzonderlijk goed uit zag naar bed ging, en daarom had hij ook behoorlijk veel meisjes op zijn naam had staan. De jongen voelde plotseling enorm veel begrip voor de meiden die daar bezwaren tegen hadden gehad, en kon het gewoon niet hebben dat Emilie niet volledig aan hem gewijd was. Tenminste, zo dacht hij erover. Hij schudde zijn hoofd kort en liet haar los, waarna hij zich van haar weg draaide en naar zijn koelkast toe liep. Hier haalde hij een fles wijn uit, welke hij had laten overschippen van Italië en hij dus gewoon legaal had gekocht, en zette hij deze met een handige beweging aan zijn lippen. De alcohol brandde nog kort na op zijn tong, maar hij genoot van de smaak. Waarom moest hij ook altijd zo veel problemen veroorzaken..?

Lyrons houding, die al heel de tijd, nogal donker en kwaad was geweest, of misschien eerder teleurgesteld, veranderde echter, na een korte stilte. Ze proefde wat bloed in haar mond, maar haar aandacht zat bij Lyron; ze keek toe hoe hij langzaam dichter kwam, en uit onwetendheid, niet te weten wat hij van plan was, spande ze zichzelf eerst onbewust op, welke houding al snel veranderde eens Lyron zijn duim op haar lip plaatste en het bloed wat wegveegde, waarna hij zijn armen stevig om haar heensloeg. En ze deed het zelfde bij hem, bijna meteen, na een enkele mini-seconde. Ze sloot haar ogen even kort en legde haar hoofd in zijn nek, terwijl ze hoorde wat hij zei. En daar zat een serieuze kern van waarheid in. Kenneth heeft altijd tussen hen in gestaan, en zou hoe dan ook, misschien veel miniemer, maar toch, tussen hen in blijven staan, voorlopig, tot Lyron er echt mee zou kunnen leven. Ze knikte even zachtjes en zuchtte even zachtjes. Toen Lyrons greep losser werd, en hij haar even later losliet, liet ze zich, niet echt weten wat ze precies moest zeggen of doen, op het bed neerzakken. Het bloed op haar lip was al even koppig als haar en ze hoopte dat het misschien niet zo volhardend als haar was, moest het gewoon weigeren te stoppen met bloeden, want dan bloedde ze gewoon leeg! Zonder enige duidelijke emotie, keek ze toe naar hoe Lyron de fles wijn aan zijn lippen zette, en er wat van dronk. Ja, zo was hij waarschijnlijk, aangezien dit de tweede keer was dat hij het deed, en dat vlak na een moeilijk moment of ruzie deed. Al snel echter, gleed haar blik naar de grond, terwijl ze - buiten het bezien van de tegels - nog aan iets anders aandacht hechtte, ze dacht terug over de voorbije woorden die gevallen waren, en besloot dat ze Lyron alweer eens verkeerd had begrepen. Misschien was het omdat ze bang was hem te verliezen, en om opnieuw gekwetst te worden, dat ze elke keer zichzelf wilde beschermen door meteen het er het slechtste van te gaan denken. Want als je niets verwachtte, kon je ook niet teleurgesteld worden.
"Dat ik je niet altijd even goed begrijp of zo, ligt aan mij. Ik vat het gewoon zo op, omdat ik, als ik het slechtste verwacht, niet méér pijn zou hebben dan hetgene ik verwacht. Want ik zie je te graag, en ben echt bang om je te verliezen.", sprak ze even zachtjes, bijna onhoorbaar. Een klein glimlachje verscheen even op haar gezicht, toen ze echter plots terugdacht, aan die avond nog, in het water, aan de boei. En ze besefte dat dat het moment was waarop ze écht helemaal van hem was gaan houden, maar dit toen gewoon nog niet eens wilde zien. Ook omdat ze bang was, dat, moest hij niet zoiets voor haar gevoeld hebben, ze hem zou verloren hebben. En nu had ze net hetzelfde gevoel, alleen dan, dat hij wist dat ze enorm veel van hem hield, en dat hij dat ook deed van haar, want anders had hij één geen relatie met haar begonnen, twee al lang laten vallen, en drie, dan had hij zich al lang geen zorgen meer gemaakt om Kenneth.

Het gevoel dat hij kreeg toen Emilie hem stevig terugknuffelde was fijn, het zorgde voor een hoop opluchting. Hij nam echter nog een slok van de wijn, welke overigens 14,5 procent alcohol bevatte, en hield de fles stevig in zijn hand gedrukt. Zijn vrije hand stak hij in de zak van zijn joggingsbroek, waardoor hij een wat nonchalante of ongeïnteresseerde indruk maakte, hoewel hij alles behalve was.
Emilie begon na iets wat een eeuwigheid voor hem leek te praten, geen opmerking makend over het feit dat Kenneth tussen hun in stond. Ze was het er dus volledig mee eens, wat ook aan de knik van eerder te zien was, waardoor hij niet precies wist wat hij moest denken. Want moest hij blij zijn dat ze op dezelfde golflengte zaten en er eventueel aan konden werken, of had ze er zelf gewoon al redelijk vaak aan gedacht en dacht ze er misschien aan om terug te gaan naar Kenneth? Die gedachte was pijnlijk voor hem, maar niet hartbrekend. Hij wist dat hij een gevecht zou aan gaan met de jongen, niet een letterlijke maar een gevecht om Emilie, en deze niet zo maar op geven zou. Echter wist hij dat als het definitief over zou zijn en hij dit beseffen zou, hij het spoor van het leven als Player zo weer op zou pakken. Daar had hij nooit moeite mee gehad. Dat betekende niet dat hij graag een leven voor zich zag zonder Emilie, hoewel hij wist dat hij daar over een paar weken anders over zou denken. Dan zou hij niet een leven met alleen Emilie willen, maar met Emilie en nog tien anderen. En precies dáár lag het probleem, en dat wist hij.
Ze zei dat ze het niet altijd even goed begreep en wijdde dat volledig aan haarzelf. Hij schudde zachtjes met zijn hoofd als teken dat hij het daar niet helemaal mee eens was -er waren volgens hem altijd twee mensen schuldig aan een ruzie of iets dergelijks- maar liet haar uitpraten, terwijl hij de fles weer aan zijn mond zette en hier een paar slokken van nam. De jongen besloot dat hij genoeg had voor nu, en pakte een rubberen kurk uit de lade welke hij op de fles zette, en de fles plaatste hij vervolgens weer terug in de koelkast. De woorden van Emilie drongen langzamerhand tot hem door, waarna hij haar als een boer die met kiespijn glimlachtte aan keek. "Je moet gewoon niet zo veel nadenken." zei hij schouderophalend, waarna hij naar haar toe liep en naast haar op het bed ging zitten. "Daar krijg je rimpels van." grijnsde hij, nouja.. rimpels.. Je kreeg eerder rimpels van boos kijken, of fronzen, maar deze stonden volgens hem toch nauw in verbinding met nadenken.

Deze ruzie was nodig geweest. Ja, dat vond ze wel, nu was er eindelijk, via begrip en wat verbale communicatie over Kenneth gesproken, en wisten ze nu beiden dat ze eraan moesten werken. Hoewel ze ergens, wie weet door het duiveltje, maar misschien door het engeltje, aangemaand werd om Kenneth niet volledig uit haar hoofd te bannen. Je hield van hem, zielsveel, en nu, met nog geen week ertussen, hou je van een ander?', klonk het eerste stemmetje. 'ach, houd toch je bek, ze houdt van Lyron", opperde het tweede stemmetje, en nog geen enkele seconden later, vlogen de twee persoontjes, van wie ze niet wist wie juist wat had gezegd, op elkaar en begonnen ze wild te vechten, om dan even later allebei even gewond uit elkaar gegaan. Normaal won er altijd iemand, en volgde ze die persoon, maar nu was het een simpele Pad, of Tie; zelfs haar geweten wist er geen blijf mee, dus besloot ze simpelweg Kenneth maar te vergeten. Als ze bij Lyron was. Al was dat makkelijker gezegd dan gedaan. Maar welke keuze was de beste geweest? Ze wist dat ooit de stemmen een bepaald persoon, engel of duivel, zouden krijgen als identificatie, en dan zou ze luisteren naar wat de engel te zeggen had. Ze hoopte dat die tijd zou komen, maar stelde die ook liever uit, misschien kon ze zo de waarheid ontlopen.
De liefde die ze voor Kenneth had gekoesterd, en de liefde die ze nu voor Lyron voelde, waren niet hetzelfde, dat kon ze wel beseffen, maar waar het verschil juist zat, buiten dat ze beiden erg van elkaar verschilden, wist ze niet. Kort sloeg ze haar ogen neer en begon weer na te denken. Alweer, dus. Kort vercheen er een frons op haar voorhoofd, en ze wilde tot het besluit komen dat ze véél meer van Lyron hield dan ze van Kenneth gehouden had. Maar die liefdes waren gewoon niet te vergelijken.
Een zachte zucht ontsnapte uit haar keel toen Lyron haar zei dat ze niet zoveel moest nadenken, en wilde even tegenwerken en zeggen dat ze dat hoe dan ook zou doen, maar ze zweeg, terwijl ze rustig haar koppigheid verdrong en Lyron aankeek toen hij haar wat naderde. Een gewicht op het bed liet de matras vlak naast haar een stukje indeuken, waardoor ze wist dat Lyron naast haar was komen zitten. En ze wilde momenteel niets liever.
"Oh, rimpels he?", sprak ze even niet echt onder de indruk, waarna ze even haar hoofd schudde. "Ik denk al heel mijn leven na en heb nog geen enkele rimpel.. hoewel, ik twijfel altijd over deze plaats hier", glimlachte ze, waarna ze met haar vinger even naar de uithoek van haar oog wees, waar een denkbeeldige kraaienpoot te zien zou zijn. "Ik krijg hier echt lelijke rimpels, ben je zeker dat je wel een vrouw met rimpels als je vriendin wilt? Kijk dan toch", grijnsde ze even, maar keek al snel serieuzer, waarna ze haar gezicht dichter bij hem bracht. "Zie je ze?", mompelde ze even op een vragende toon, waarna ze nog dichter kwam en opnieuw hetzelfde vroeg. Een fijne glimlach verscheen even op haar gezicht, toen ze de sfeer weer wat losser probeerde te maken. Of te herstellen, zo kon je het ook noemen, natuurlijk.

[No Long Reply Required (= NLRR)]

Hij was blij dat Emilie de grap die hij maakte gebruikte om de spanning die er duidelijk heerste wat te verzachten. Ze wist hem zelfs aan het lachen te maken, en dat was niet omdat hij lachtte van de zenuwen, maar gewoon omdat hetgeen wat Emilie deed hilarisch was. Lyron bewoog wat dichter naar haar toe en kneep zijn ogen tot spleetjes, terwijl hij een zachte "God, Emilie.. Dit is serieus. Ik denk echt dat je naar de plastische chirurg moet, dit kan zo niet langer." sprak hij op een dramatische toon, behoorlijk serieus voor zijn doen. Toen ze vroeg of hij wel zeker wist dat hij een vrouw met rimpels wilde haalde hij even kort zijn schouders op. "Ach, ik vind rimpels verschrikkelijk onaantrekkelijk.." mompelde hij, ".. Maar jij draagt ze behoorlijk sexy." eindigde hij, voor de grap op zijn lip bijtend terwijl hij haar met een -gespeelde- blik vol lust aan keek, eentje waar hij niet veel moeite voor hoefde te doen en eentje die maar al te vaak in zijn ogen te bespeuren was. "Bovendien schijnt het dat een rijpe vrouw goed in bepaalde dingen is, en dat bevalt me wel." zei hij lachend, waarna zijn gezicht wat serieuzer leek te worden hoewel hij het niet kon laten zijn wenkbrouwen een keer op en neer te halen.
Hierna bracht hij zijn handen naar zijn wangen, en wiebelde deze op en neer zodat zijn gezicht behoorlijk grappig werd. "Gelukkig zijn mijn wangetjes nog babybilletjes-glad." glimlachtte hij, het was misschien wel een grap maar de zelfverzekerdheid die hij uitstraalde was géén grap. zijn glimlach werd even wat breder toen hij merkte dat de spanning tussen hen langzamerhand aan het verdwijnen was en uiteindelijk helemaal verdwenen was, hoewel de ruzie van daarnet nog altijd in zijn hoofd zat. Woorden die gezegd waren zouden niet zo maar vergeten worden door de jongen..

[Haha, NLRR ]

Toen hij op een dramatische toon begon te spreken en over een chirurg begon, keek ze hem even met een overdreven 'oh nee!' gezicht aan en beet even kort, alsof ze bezorgd was, op haar lip. Het woord sexy in zijn volgende zin, deed haar even lachen om de context, waarna ze -, toen ze zijn verlangende gezichtsuitdrukking zag, waarna ze haar hoofd wegdraaide en mompelde dat hij gek was. 'heel erg, ongelofelijk gek", herhaalde ze, waarna ze hem aankeek en kort glimlachte. Toen hij echter begon over rijpe vrouwen, bleef ze serieus en keek ze hem met een behoorlijk overtuigende blik, bevestigend aan. "Dat weet ik, het schijnt niet alleen dat een rijpe vrouw goed is in 'bepaalde dingen', maar ze is dat ook.", sprak ze zelfverzekerd, waarna ze haar kin in de lucht stak en haar schouders recht hield, haar borst wat vooruitstak en haar lippen tuitte. Zo zag ze er uit als een netjes opgevoede dame van de jaren tachtig, die stiekem goed was in bepaalde dingen.
Toen hij zijn wangen vastnam, en er mee wiebelde, grinnikte ze even, van het zicht, en van wat hij zei. "Mag ik eens voelen?", vroeg ze overbodig, waarna ze kort haar hand op één van zijn wangen legde en daar zachtjes over wreef, terwijl ze naar de plaats die ze aanraakte keek. "Ze zijn echt wel zacht", fluisterde ze glimlachend en streelde kort zijn wang. "Ik hoop dan dat mannen met zachte wangen net zo goed zijn in bepaalde dingen als vrouwen met rimpels..", mompelde ze even, waarna ze haar blik verplaatste naar zijn ogen en hem een tijdje aankeek, alsof ze verdronk in zijn donkere ogen, die haar konden doen lachen en wenen tegelijkertijd. Traag kwam ze met haar gezicht dichterbij, en drukte een aarzelende, zachte kus op zijn lippen, zijn lippen nauwelijks aanrakend, alsof ze een goedkeuring van hem wilde, mocht ze hem weer kussen? Vergaf hij haar een klein beetje om haar woorden, of helemaal niet? Hier zou hoe dan ook ooit nog wel eens over gesproken worden, dat wist ze, maar voor nu, wilde ze dat hij haar vergaf om haar domme en harde woorden.

"Ja hoor, iemand in de kamer heeft zojuist een ego gekregen." zei hij, één wenkbrouw opgetrokken, nadat ze zei dat een rimpelige vrouw niet alleen goed in bepaalde dingen scheen te zijn, maar dat ook daadwerkelijk was. "En dit keer ben ik het niet. Want ik had al een ego ter grootte van Nieuw Mexico." zei hij, terwijl hij met zijn vinger in de lucht wees, iets wat hij een typische 'eureka' handeling vond. Misschien omdat hij naar een denkbeeldig peertje wees..? Hij keek even naar boven en kneep zijn ogen dicht tegen het denkbeeldige licht wat in zijn ogen scheen, en dacht zelfs even zijn denkbeeldige soldatenvriendjes te zien wandelen. Met wat knipperen was hij weer terug op aarde, op de normale en niet-denkbeeldige wereld, met een niet-denkbeeldige vriendin die op dit moment naast hem zat. Alles was niet denkbeeldig, voor de duidelijkheid.
Hij voelde haar hand op zijn wang en wat laat drong haar 'mag ik eens voelen' tot hem door. "Nee!" riep hij wat beduusd, waarna hij zijn ogen weer opende en merkte dat haar gezicht dicht bij de zijne was. Door de plotselinge schrik en doordat hij duidelijk niet door haar aangeraakt wilde worden -het leek alsof hij maar niet serieus kon worden vandaag, want ook dit was weer een grapje- verloor hij zijn evenwicht. En aangezien de jongen wat meer op het randje van het bed zat dan normaal -de rand van de zijkant, that is- viel hij met veel wiebelen van zijn armen op de grond. Een grote dreun klonk, een korte stilte viel, maar al snel werd deze stilte doorbroken door een zachtjes gegrinnik. "Dat deed best pijn.." mompelde hij droogjes, terwijl hij met zijn voeten -die nog half op het bed lagen- in de lucht op de grond lag. "Sorry, ik.." hij pauzeerde even terwijl zijn benen langzamerhand van het bed af gleden, ".. Kan niet echt serieus doen vandaag." maakte hij zijn zin af. Hierna verscheen hij met enkel zijn hoofd met krullende haren boven de rand van het bed, en legde hij hier zijn armen op. "Sorry.. Sorry!" zei hij nog een paar keer, terwijl hij haar met die vergevingsvragende puppyoogjes, waar hij zo bekend om stond, aan keek.

"Ter grootte van New Mexico? Ik dacht eigenlijk meer ter grote van heel Amerika, ofzo", sprak ze even terwijl ze hem hoofdschuddend maar terwijl ook lachend aankeek, toen hij een erg Einsteinige beweging maakte en ze kort dacht aan het feit dat Lyron daarnet aan de wijn had gezeten. Hm, reageerde hij dan zo op een portie alcohol? Ze keek even ongelovig naar hem en haalde dan bijna onmerkbaar haar schouders op.
De bevestiging waarom ze met haar handeling vroeg, kwam niet. Integendeel, een regelrechte "nee!", werd haar in het gezicht gesmeten, waardoor ze ongeveer een halve meter achteruitging met haar bovenlichaam en helemaal niet begreep wat er gebeurde. Meteen vlogen haar gedachtes naar de ruzie van daarnet en voelde ze zich opnieuw vuil, en redeneerde ze zo dat de beweging die hij maakte, zoals hij daarnet wel had duidelijk gemaakt, te maken had met Kenneth en haar, waardoor haar gezichtsuitdrukking op slag veranderde en ze nogal geschrokken voor zich uit keek. Toen hij een hele uitleg begon te doen en zei dat hij niet echt serieus kon doen, verscheen er niet eens een glimlach op haar gezicht. Dit was zó niet grappig. Zijn vergevingsvragende puppyoogjes negeerde ze gewoon kort en ze zuchtte even zachtjes, waarna ze opstond. Ze sloot haar ogen even kort en blies wat te veel aan adem uit. "Dat was echt niet grappig", sprak ze nogal serieus, terwijl ze hem hoofdschuddend aankeek. "Je geeft me de schrik van mijn leven door..", ze zweeg even en slikte even. "Dit was gewoon niet grappig, je had een andere moment moeten kiezen om dit 'grapje' uit te voeren.", sprak ze even, ze was geschrokken, en haar stem klonk nogal hard, tot ze wat kalmeerde en ging zitten. "Doe dat alsjeblieft niet meer, niet op een moment als deze", vroeg ze hem zachtjes, waarna ze even naar haar handen keek, die ze samengevouwen had uit zenuwachtigheid, en waarmee ze heel de tijd zat te wriemelen. Ze was nochtans blij dat het een grap was, maar facete nu het probleem moest het géén grap zijn geweest.

Lyron bleef haar aankijken met dezelfde schattige ogen als daarnet, maar toen hij niet snel genoeg een glimlach op haar gezicht bespeurde en enkel en alleen een geshrokken uitdrukking op haar gelaat en in haar ogen zag, liet hij zijn hoofd voorover vallen in de zachte dekens. Ze dacht nu ongetwijfeld na, hoe veel rimpels wilde ze er nog bij..? Straks waren haar ogen niet meer te zien omdat er lappen vlees voor zouden hangen, en was haar gezicht één groot kraterlandschap vol diepe dalen en hoge heuvels. Toen ze begon over de grap die niet grappig was richtte hij zijn hoofd weer op, en de afwachtende uitdrukking op zijn gezicht gaf hem een beetje een speels of kinderlijk uiterlijk. Als een jongetje van zeven dat wachtte tot zijn moeder hem toestemming gaf om de snoeppot leeg te roven, en een zo gunstig mogelijk antwoord probeerde te verkrijgen door haar met een schattige blik aan te kijken.
"Emilie.." zuchtte hij, zijn stem klonk wat zeurderig, terwijl hij haar met zijn ogen volgde. "Hoe kan ik mezelf zijn in jouw buurt zonder dat ik grapjes kan maken?" mopperde hij, geen idee waar deze plotselinge stemmingswisseling vandaan kwam. "Je trekt al een oordeel uit de kast voordat je mijn gezichtsuitdrukking of toon in mijn stem hebt doorgrond, of zou ik soms elke keer dat ik een grapje maak moeten zeggen dat ik en grapje ga maken..?" zei hij, terwijl hij was opgestaan -hoewel hij eigenlijk niet durfde omdat hij bang was dat het Emilie zou shockeren- en op het bed ging zitten, tegen de muur erachter leunend.

Toen ze kloeg dat hij niet grappig was geweest, was zijn afwachtende, ergens wat kinderlijke uitdrukking haar niet ontgaan, en zonder dat ze er zich bewust van was, begon ze zich tegen zichzelf te keren, en kwam ze erop uit dat ze een 'klein beetje, een heel klein beetje' had overdreven. Ook zijn volgende woorden, daar was ze het, bij nader inzien, wel mee eens. Ze keek hem even wat schuldig aan en draaide haar hoofd wat schuin. "Wel, dat laatste zou niet zo fijn zijn, dat weet ik zelf ook wel. Dus nee, blijf gewoon jezelf als je bij mij bent en reageer op ieder moment zoals je wil reageren. Dat mag je van me.", sprak ze rustig en legde haar benen, die over de rand van het bed lagen, in kleermakerszit voor haar, waarna ze voor hem ging zitten en hem aankeek. "Maar je liet me gewoon even heel erg schrikken, en ergens is je grapje zo geslaagd, toch? Ik heb het gewoon net ietsje te ver doorgedreven", mompelde ze, terwijl ze hem nu met grote, onschuldige ogen aankeek en haar lippen lichtjes tuitte.
"Het spijt me dat ik niet lachtje met je erg grappige grapje, maar ik nam het gewoon een tikkeltje verkeer op, mijn schuld?", klonk het wat vragend, waarna ze hem een korte glimlach schonk en haar ogen kort sloot. Zat echt in elke grap een bron van waarheid? Ze hoopte van niet, tenminste, zo zag het er toch.. niet meteen uit. Maar goed, ze begon weer te speculeren en uit ervaring die ze nu wel had gekregen, wist ze dat dat bijna niet goed was. Ze glimlachte even en had zin om hem aan te raken, maar voorlopig deed ze dat toch maar niet, ergens een trauma op gelopen van zijn laatste grapje. Ze zuchtte even kort en staarde hem dan wat afwachtend aan, proberend om zijn gezichtsuitdrukking te achterhalen.

"Ah, bedankt dat ik toestemming van je heb gekregen." zei hij grinnikend, nadat Emilie had gezegd dat hij op iedere situatie mocht reageren zoals hij zelf wilde. Niet dat hij hier echt toestemming voor nodig had, maar het feit dat ze hem niets verbieden zou voelde goed aan. Hij hield er niet van wanneer iemand hem iets verbood, zeke omdat hij de dingen die hij deed of uitvoerde nooit uit de hand liet lopen en dit verbieden hem dan overbodige moeite leek. Echter wist hij wel dat bepaalde regels hem gewoon opgelegd móesten worden, zoals het niet te veel eten van snoepjes omdat hij dan dik zou worden. Dat wist hij nu wel, natuurlijk, maar vroeger had hij dat niet leuk gevonden en niet begrepen. Lyron was nu, als je de spieren weg zou denken, behoorlijk mager. Zijn ribben waren niet te tellen maar zijn taille was smal, en hij was blij dat hij die spieren wél had. Het stond gewoon vele malen mooier dan wanneer een jongen in feite plat was, en zowiezo zag het er verzorgd en sexy uit. Zijn spieren waren -naast zijn ontzettend goede looks- de twee dingen die de meisjes naar binnen lokte, en op een gedeelde tweede plek zou dan zijn manier van reageren op situaties zijn en zijn innerlijk. Het player zijnde was dan wat minder, een rotte plek in de appel. Opmerkelijk was dat Lyron de laatste tijd veel met fruit vergeleken werd, misschien was hij gewoon om op te eten?
"Nee, de schuld van ons beiden. Maar het is toch al goed zo?" vroeg hij voor de zekerheid, omdat hij totaal niet boos was om haar reactie -hoewel haar serieuze bui volgens hem wel op mocht houden-, waarna hij zijn armen uit stak en met zijn handen gebaarde dat ze tegen hem aan moest komen zitten. Gewoon, zitten. Niets meer en niets minder, hij zou nooit veel van haar durven vragen en dat was een voorzichtigheid wat hij al in het begin bij haar gehad had. Alles moest op haar tempo verlopen, hij zou wel bijblijven of vaart minderen. Gewoon, omdat hij dat voor haar over had, en zijn zelfzuchtige behoeftes wel eventjes aan de kant kon schuiven.