Lyron's kamer

Lyron kon een lach niet onderdrukken, een lach die eerder kwaadaardig dan normaal klonk, toen hij voelde en hoorde dat Emilie niet tegen kietelen kon. Ze had haar lichaam in een reflex bewogen en had gelachen, wat voor hem een sein was om dit in de toekomst ook te doen. Niets was zo geweldig aan een meisje die niet tegen kietelen kon, en haar zo kon laten smeken om te stoppen wanneer je eenmaal begonnen was en er voor haar geen einde aan leek te komen. Hij grinnikte zachtjes bij deze gedachte maar duwde ze al snel weer weg, en verstopte ze onder een of andere hersenkwab om het later weer op te halen.
Toen Emilie haar handen langzamerhand naar zijn zij gleden voelde hij een tinteling door zijn lichaam gaan, een tinteling die hij maar met moeite verbergen kon voor het menselijk oog. Ze begon hem echter al behoorlijk snel te kietelen, waardoor hij niet begon te giechelen of iets dergelijks omdat hij er niet tegen kon: hij grijnsde enkel. "Ha-ha! Ik kan daar lekker tegen!" zei hij op een plagerige toon, waarna hij zijn tong naar haar uit stak. Al snel hierna begon ze hem te zoenen, iets wat hij nogal leuk vond, onder het mom dat een goede arts er voor moest zorgen dat haar patient bleef leven. Hij glimlachtte toen ze de zoen onderbrak op de leukste momenten om haar daarna des te steviger tegen zich aan te drukken, alsof hij niet wilde dat ze dit deed en de zoen langer wilde laten voortduren.
Uiteindelijk beëindigde hij de zoen door zijn hoofd langzamerhand naar achteren te bewegen, hoewel het leek alsof hij het moment nog langer voort wilde laten duren door haar nog enkele kusjes te geven. "Hmpf.. Voelt het goed om me te beledigen?" zei hij schamper -ook al was dit enkel een masker, een verhulling van hoe hij er werkelijk over dacht- waarna er een brede grijns op zijn gezicht verscheen.

Ze trok zich er niets van aan toen de jongen er wel bleek tegen te kunnen, en deed gewoon verder waarmee ze bezig was, terwijl ze voelde dat de jongen haar elke keer dat ze de kus onderbrak, dichter tegen zich aandrukte, waardoor ze natuurlijk méér zin kreeg om de jongen méér te gaan zoenen. Ze was net een tikkeltje teleurgesteld toen de jongen zijn hoofd wat naar achteren bracht, maar hij bracht haar verlangen compleet door haar nog enkele kusjes te blijven geven. Toen hij wat zei, verscheen er een glimlach op haar gezicht, de schampere toon in zijn stem negerend, terwijl ze even deed alsof ze haar ogen nadenkend ten hemel richtte, waarna ze de jongen weer aankeek, haar schouders ophaalde en knikte. 'Ja, dat voelt goed", beaamde ze, terwijl ze hem met een uitdagend lachje aan bleef kijken en haar hand zachtjes over zijn wang liet glijden, terwijl ze met de andere over zijn zij streelde. "Pieren zijn trouwens wel leuke wezens.. als ze in tweeën gehakt worden, leven ze gewoon verder..", zei ze alsof ze dat érg fascinerend vond - ze vond het toch wel vies- en beet zachtjes op haar lip, terwijl ze haar blik even over zijn ogen, neus, lippen liet glijden. "Dus jij blijft altijd leven", vervolgde ze daarna liefjes, en nam zijn hand, die ze op de gedeeltelijk ontblootte plaats legde op haar borst, daar waar haar hart zich bevond. "In mijn hartje", sprak ze op een kinderlijke toon, terwijl ze zich wel héél bewust was van de hand die niet alleen dicht bij haar hart lag, maar ook inde buurt van haar vrouwelijke vormen. En dat, ja, dàt, vond ze wel spannend. Een tinteling trok op die plaats door haar heen, liet haar hart sneller kloppen dan normaal en zorgde voor een warme gloed op die plek. Toch liet ze hier niet veel van merken en deed ze er heel luchtig over, door zich ondertussen even voorover te buigen en hem een kus op de mond te geven. "Dus wat denk je, lieve pier, voor altijd in mijn hartje, of liever onder die koude bakstenen, die kwajongens opheffen en je dan vangen, om je in duizenden stukken te verdelen?", vroeg ze hem doodnormaal, even nadenkend naar het plafond kijkend, om daarna toch haar blik weer bij hem te brengen.

Lyron mompelde wat onverstaanbare woorden toen Emilie beaamde dat ze het leuk vond om hem de grond in te boren, terwijl ook de speelse uitdrukkingen hem niet ontgaan waren. Of nee, het was eerder uitdagend, een uitdaging waar hij niet op in zou gaan omdat hij het een verspilling van zijn tijd vond.
Vervolgens begon ze over pieren, beesten waar hij niet zo heel veel van wist omdat ze simpelweg niet in zijn oude habitat voorkwamen. Hij wist wel dat het wormachtige wezens waren, als hij het daar ook al niet mis mee was, en blijkbaar konden ze voortleven wanneer je ze door de helft sneed. Lyron vond het maar niets om vergeleken te worden met een slijmerige, glibberige en bovenal vieze worm, en zocht naar iets waar hij háár kon vergelijken om haar terug te pakken. Tevergeefs, want hetvolgende wat ze deed bande zo ongeveer alle gedachten uit zijn hoofd. Enkel de primitieve gedachtes bleven bestaan, gedachtes die hem vertelden wat te doen zodat zijn soort voort te laten leven. Gedachtes die veel met voortplanting te maken hadden. Hij glimlachtte enkel, terwijl hij zijn hand op die ene bewuste plek liet liggen en een kus in ontvangst nam. "Laat me dan maar voor eeuwig opgesloten zitten in die donkerrode kamer van je." grijnsde hij, met donkerrode kamer doelend op haar hart, terwijl hij met zijn vingers de huid streelde op de plek waar zij zijn hand neer had gelegd. Hij keek even naar die bepaalde plek welke hij streelde, glimlachtte, en richtte zijn speelse blik hierna weer op Emilie. "Dat lijkt me stukken beter dan in duizenden stukken gesneden worden, omdat ik weet dat jij voor me zorgen zal." zei hij op een kleffe toon, kleffe woorden uitsprekend. Hij haatte mensen die klef deden en haatte het als iemand dat bij hem deed, maar op momenten als deze vond hij het altijd wel grappig, zoals hij wel meer dingen grappig vond.

Emilie glimlachte zachtjes toen ze hem zag nadenken om haar als het ware te gaan tegenspreken ofzo in haar theorie over de wormen, of dat hij haar ook wilde vergelijken met zo'n vies diertje; en grijnsde om de overgang in zijn gedachtegang die duidelijk op zijjn gezicht te lezen stond toen zijn hand die ene plek boven haar hart raakte. Een rilling ging door haar lichaam toen de jongen haar daar streelde en deed haar zachtjes kippenvel krijgen, waardoor ze weer even kort op haar lip beet, en luisterde naar wat de jongen zei. "Oh, en hoe weet je dat zo zeker? Dat ik voor je zorgen zal?", glimlachte ze even speels en ging voorzichtig, omdat ze het boven hem hangen stilaan moe werd, naast hem liggen, met haar buik tegen hem aan, net als de rest van haar voorkant. Ze streelde zachtjes zijn ontblote bovenlijf met haar vingertoppen en drukte zachtjes een kus op zijn gespierde borst, terwijl ze haar bovenlijk wat had opgehoffen. "Ik weet gewoon enkel dat ik van je hou", fluisterde ze zachtjes terwijl ze haar hoofd op zijn borst legde en naar boven keek om de jongen aan te kijken. Lekker onderdanig, leek ze zo; alsof een puppy haar baasje aankeek vanaf de grond. Maar het was best fijn om kleiner, fijner, misschien breekbaarder te zijn dan Lyron, ze voelde zich beschermd en veilig, en hij leek in staat te zijn om haar alles te geven wat haar hartje begeerde; vooral dan op vlak van liefde en verlangen; liefde en lichamelijk verlangen.
Ze sloot haar ogen even kort en genoot van het rustige moment, dat ze comfortabel lag en het feit dat de jongen halfnaakt vlak naast haar lag, tegen haar lag, terwijl de ontblote plaatsen van haar lichaam de jongen zijn vel raakten. God, wat had ze veel zin om nu gewoon zichzelf helemaal naakt te vertonen en de jongen ook, en zo, misschien te slapen bij de jongen, mét de jongen. Maar het feit dat het te vroeg leek, hield haar tegen. En toch, toch wilde ze het, nu, hier, maar ze onderdrukte dat verlangen steevast. Of de jongen moest het haar moeilijk gaan maken.

"Dat weet ik gewoon, net zoals jij weet dat je van me houd." zei hij met een grijns, zo zelfverzekerd als hij altijd was. Hij wist dat Emilie het enkel als grapje bedoeld had, want hij dacht door alles wat ze gezegd had en gedaan had dat ze heus niet zomaar zonder hem kon. En aangezien ze van hem hield ging hij er automatisch vanuit dat ze ook voor hem zou zorgen, dat was immers wat je voor een geliefde deed, toch? Het leek allemaal behoorlijk duidelijk in zijn hoofd, hoewel hij met elke minuut meer begon te twijfelen.
Hij trok de deken wat over zijn schouder geen omdat deze behoorlijk afgekoeld was maar zorgde ervoor dat hij Emilie niet verstikte, omdat ze haar gezicht op zijn borst had neergelegd. Hij streek met zijn vingers zacht door haar haren heen terwijl hij naar het plafond staarde en besefde wat voor een geluk hij met haar had. Hij was zich ook bewust van haar bijna naakte lichaam dat vlak tegen de zijne aan lag en luisterde rustig naar haar regelmatige ademhaling, wat gepaard ging met het in- en uitzetten van haar borst. Hij liet zijn hand langzaam naar haar middel glijden en begon ook deze plek te strelen, haar fijne lichaam was ondertussen behoorlijk bekend bij de jongen. Haar perfecte rondingen en prachtige porporties hadden ervoor gezorgd dat hij haar vanaf het begin al wilde hebben voor één nacht, en de dingen die ze had gezegd en simpelweg hoe ze was hadden ervoor gezorgd dat hij haar vaker dan die ene nacht wilde hebben. Ja, hij hield van haar, dat had hij ondertussen ook wel besefd. En eigenlijk zag hij niet zo veel meer in de reden waarom ze niet verder met hem wilde gaan vanavond. Natuurlijk moest hij haar mening respecteren, maar hij baalde er gewoon van. Hij baalde er van omdat hij nu, nu hij zo naast haar lag, iets totaal anders wilde dan zij wilde.
Hij boog zich wat over haar heen en verplaatste zijn hand weer naar boven, deze op de zijkant van haar BH plaatsend. Een voorzichtige glimlach stond op zijn gezicht voordat hij haar begon te zoenen, een zoen die hij wederom beëindigde met een paar kusjes. "Je maakt het wel erg moeilijk voor me om mezelf in te houden.." zuchtte hij, een zucht waarin zijn frustraties duidelijk te merken waren, ".. Dus misschien is het beter dat we dan gewoon gaan slapen, en die verleidingen aan de kant zetten. Want ik hou mezelf echt niet langer." voegde hij er aan toe, waarna hij wat van haar af bewoog zodat haar warme huid de zijne niet langer raakte en de verlangens naar haar lichaam zo gestaag af namen.

Ja, ze hield van hem, en hij wist het, zei hij op die zelfverzekerde toon van hem. Die zelfverzekerde toon zorgde ervoor dat ze begon te glimlachen. Het deed haar goed om te weten dat Lyron er vrij zeker van was dat ze niet loog als ze zei dat ze van hem hield; dat ze eerlijk was. Ze wilde dat hij wist wat ze voor hem voelde en dat ze op dit moment alles voor hem zou doen in haar leven. Tenzij het natuurlijk hem verlaten was, daar zou ze het wel moeilijk mee gaan hebben. Ze voelde zijn zachte strelingen in haar zei die deze gedachte nog sterker aanwakkerde dan ze al was, waardoor er een gevoel van geluk door haar heen kroop. Geluk; om de jongen die naast haar lag, te respecteren en te beminnen, en zelf ook gerespecteerd en bemind te worden.
Toen de jongen zich wat over haar heenboog, glimlachte ze automatisch even en beantwoordde ze zijn zoen zachtjes. Hij maakte de zoen af met een paar korte kusjes, die ze maar al te graag in beslag nam. Zijn hand aan de zijkant van haar BH, zorgde ervoor dat het meisje haar verlangen groter werd, en wat ze voorspeld had, was aan het gebeuren. Zij maakte hem het erg moeilijk om zichzelf in te houden, hij deed bij haar hetzelfde, dus waarom elkaars verleidingen gaan tegenwerken? Ze was er nu toch wel van overtuigd dat de jongen van haar hield, én bovendien was dit al de tweede nacht dat ze bij elkaar sliepen, dus mét elkaar slapen mocht eigenlijk toch geen probleem vormen? Toen de jongen voorstelde om te gaan slapen omdat hij zichzelf niet meer kon houden, en daarna wat afstand van haar nam, waardoor de koude lucht nu aan haar buik kon, schudde ze even kort, aarzelend haar hoofd en kroop ze weer dichter naar hem toe, waarna ze zich half over hem boog en haar handen langs weerszijde van zijn hoofd zette. "Je bent niet de enige die zich niet langer kan houden", fluisterde ze even en beet op haar lip, zachtjes, terwijl ze de jongen aankeek. "Dus waarom die verleiding tegenhouden? Bij nader inzien is het feit dat het te vroeg is wel een zwakke reden, omdat ik vreselijk veel zin heb in jou, en ik waarschijnlijk regelmatig nog wel zin ga hebben in jou", vervolgde ze glimlachend, waarna ze even kort een kus op zijn lippen drukte en de jongen dan weer aankeek. "Dus, wat denk je?"

Hij had verwacht dat Emilie zijn woorden nuttig had gevonden, zich erin kon verplaatsen en zijn verlangens niet meer aan zou wakkeren. Tenminste, niet deze avond, niet voordat ze er zelf klaar voor was. Maar toch leek ze het te willen, dat gaf ze volgens hem aan door weer dichter tegen hem aan te gaan liggen. Toen ze op een fluistertoon vertelde dat hij niet de enige was die zich niet in kon houden voelde hij de glimlach op zijn gezicht groeien, hoewel dit waarschijnlijk niet zo heel duidelijk te zien was in het schemerachtige licht. "Wat ik denk?" herhaalde hij haar woorden terwijl er ondertussen een grijns op zijn gezicht verschenen was, waarna hij zijn donkere ogen op haar richtte. "Ik denk dat ik die plotselinge verandering van gedachten niet zo heel erg vind.." glimlachtte hij op een zachte toon, waarna hij haar een kleine knipoog gaf.
Zijn hand liet hij heel subtiel over haar rug glijden, richting haar Bh-bandje, die hij vervolgens door vele oefening zonder moeite open maakte. Dit was echter een subtiele hint, en echt volledig naakt was ze hier niet door. En zelfs wanneer die Bh helemaal af gleed zou hij het toch niet goed kunnen zien omdat ze onder de dekens lagen. Hierna plaatste hij zijn handen op haar inmiddels blote rug en liet hij deze naar beneden glijden, haar ondertussen grijnzend aankijkend. Ze lag nog steeds half boven hem, en als hij eerlijk moest zijn vond hij deze positie totáál niet erg. Hij vroeg zich zelfs af wanneer hij haar zo boven hem te zien zou krijgen, en nu leek vanavond eindelijk zo ver te zijn. Lyron likte zijn lippen af die ondertussen wat droog geworden waren en wachtte op wat Emilie zou doen.

Emilie beet even glimlachend op haar lip en luisterde aandachtig naar zijn reactie.. Ja, wat jij denkt, wilde ze ongeduldig herhalen, maar ze hield zich zuchtend in terwijl ze hem nog steeds afwachtend aankeek. Natuurlijk vond hij haar gedachtenwissel niet erg, integendeel. Ze liet een korte, toch ergens vrolijke zucht horen, en voelde hoe zijn hand over haar rug gleed, dichter naar haar Bh-bandje toe. Ze voelde de kleine spanning van het bandje plots wegvallen, en realiseerde dus dat de jongen het bandje had losgemaakt. Ze liet de bh nog even gewoon zo hangen en wachtte tot zijn handen weer wat stil lagen, hem lief lachend aankijkend. Hierna duwde ze zich een klein beetje op, terwijl ze in een rustige beweging haar bh uitdeed en die onder het deken vandaan haalde, waarna ze die naast het bed gooide en ze zich dan weer wat tegen Lyron aandrukte. Niet hard ofzo, zodat ze zelf nog bewegingsmogelijkheid had. Ze glimlachte even speels en zette haar beide handen weer langs hem heen, waarna ze hem een zachte kus op de mond gaf en even langs zijn krullen gleed met haar hand. Ze gaf hem een kus op zijn wang en begon hem dan over zijn borst kusjes te geven, terwijl ze traag wat naar beneden klom, langs zijn buik, tot aan zijn boxer. Daarna liet ze haar handen naar de rand van zijn boxer glijden en trok deze rustig uit, waarna ze weer naar boven kwam en de boxer het zelfde lot als haar bh liet ondergaan. Ze grijnsde even naar Lyron en ging nu helemaal boven de jongen hangen, niet alleen haar handen vlak naar hem, ook haar benen aan zijn weerskanten. Ze likte kort haar lippen af en grijnsde even, vervolgens haar lippen op die van de jongen drukkend. Ze liet haar ene hand eerst langs zijn hals glijden, over zijn borst en zijn buik, terwijl ze haar ogen gesloten hield, het leek voor haar best goed te gaan, nu hopen dat Lyron niet zou geshockt zijn om het feit dat ze zijn boxer had uitgetrokken. Een kleine aarzeling in haar kus, een korte beweging van haar hoofd, zorgde ervoor dat ze hem wat niet zeker van zichzelf aankeek. Ze beet even op haar lip en keek de jongen aan. "Is het oké?", fluisterde ze kort op een vragende toon, meer bedoelend of zíj wel oké was, of zij niets fout deed. Want dat zou ze ontzettend erg vinden.

De opgeluchte of vrolijke zucht van Emilie was hem zeker niet ontgaan, waardoor hij kort grijnsde. Toen ze de BH, die hij daarnet nog los had gemaakt, boven de dekens vandaan haalde en deze naast het bed neer liet vallen draaide hij zijn hoofd een kwartslag om het ding te aanschouwen. Hmm, hij wist zeker dat die er net stúkken beter uit zag! Hij hield het op het feit dat het deel van haar lingerie daarnet nog gevuld was met de borsten van Emilie, en richtte zijn blik opnieuw op Emilie toen hij bewegingen voelde en zich afvraag wat ze van plan was.
Ah, dus dat was ze van plan! Het was duidelijk voor de jongen toen hij haar warme vingers onder zijn boxer voelde kruipen, het laatste kledingstuk wat hij kort daarna ook al niet meer aan had. Hij voelde spanningen in zijn lichaam opkomen toen ze met twee benen aan een kant ging zitten, en beantwoordde haar kus vurig terwijl zijn handen over haar blote rug gleden. "Wat?" vroeg hij wat gedesoriënteerd toen Emilie vroeg of het oké was: er waren namelijk zo veel dingen die hij op dit moment met dat woord kon bestempelen dat hij niet wist over welk specifiek deel ze het nou had. Hij grijnsde zijn typisch scheve, jongensachtige grijns terwijl er in zijn ogen kleine, ondeugende lichjes verschenen. Hierna ontdeed hij Emilie van haar laatste kledingstuk, met wat hulp van haar natuurlijk omdat dat nu eenmaal niet zo makkelijk ging in deze positie, en ging al zoenend verder..

[Ik denk niet dat we verder moeten gaan dan dit, worden volgensmij de baasjes van het actieforum pissig ]

[idd ]

Lyron had helemaal niets tegen haar in te brengen, hij vond niet dat ze slecht was of dat ze dingen had gedaan waar hij het niet akkoord mee was; want hij was blijkbaar lekker op een andere plek geweest toen ze de vraag aan hem stelde, en hij met een retorische vraag antwoordde. "niets",fluisterde ze snel, schudde haar hoofd zachtjes en keek de jongen met een verlangende blik in haar ogen aan. Ze voelde zijn handen over haar rug glijden en kreeg een geweldig gevoel in haar onderbuik toen hij haar aankeek, met die ondeugende blik van hem. Zo schattig, maar wel zelfzeker. Dat had ze wel nodig, iemand die zelfzeker was, want dan werd zij dat ook, en dan werd kreeg ze een reden om zelfzeker te zijn. Automatisch. Ze bleef de jongen zoenen eens hij haar ontdaan had van het laatste stukje stof aan haar lichaam en sloot haar ogen rustig.

- -

Kleine, minuscule zweetdruppeltjes waren verschenen op haar hoofd, met een reden. Ze was tegen Lyron aan gaan liggen en had haar hoofd op zijn borst gelegd, terwijl ze hem zachtjes over zijn middenrif bleef strelen. Haar ogen waren open, ze volgde de weg van haar vingers over zijn borst met haar blik en een glimlach sierde haar gezicht. Zij vond het alleszins geweldig, alleen wist ze niet precies wat Lyron ervan had gevonden, maar ze hoopte dat hij het zéker voor herhaling vatbaar zou vinden. Ze keek hem af en toe, nietszeggend aan en liet dan haar hand naar zijn nek glijden, terwijl ze er een kort kusje in drukte. Ze had geen spijt van het feit dat ze het deze nacht hadden gedaan; het voelde goed aan en ze kon niet begrijpen dat ze er werkelijk over getwijfeld had. Ze glimlachte nog steeds en streelde zijn zachte huid op zijn sleutelbeen. "Ben ik geslaagd?",vroeg ze zachtjes fluisterend en keek de jongen met een speelse blik aan, rustig en met haar verlangen dat voorlopig gestild was.

Een aanraking zorgde ervoor dat de jongen langzaam zijn ogen opende, diep inademde en deze lucht niet veel later weer uitzuchtte. Hij rekte zijn bovenlijf uit en merkte hierdoor dat er iets drukkends op zijn borst lag, en toen hij wilde kijken wát het precies was merkte hij op dat het Emilie was. En ook zij was niet meer in een diepe slaap, aangezien de aanraking van eerder van haar afkomstig was. "Hey" zei hij nadat er een glimlach op zijn gezicht was verschenen, waarna hij weer diep inademde en zijn hoofd ietsjes van haar afdraaide. Zijn ogen sloot hij weer, omdat hij nog even wilde genieten van dit moment mét zijn ogen gesloten, en zijn borstkas ging gestaag op en neer.
Toen Emilie vroeg of ze geslaagd was fronsde hij even niet begrijpend, en doordat hij haar niet aan keek merkte hij ook de speelse blik in haar ogen niet op, hoewel deze speelsheid wel ietsjes in haar stem op te merken was. "Geslaagd voor wat?" vroeg hij met een grijns, waarna zijn gedachtes ietwat afdwaalden. En terwijl hij met zijn hand haar zachte, lange haren streelde dacht hij aan de tickets die hij gisteren geboekt had. Hij had een vlucht geboekt naar Italië, om tijdens de Spring-Break naar zijn thuisland te gaan. Het was maar voor een week natuurlijk, dus ze zou hem niet zo heel lang moeten missen, maar hij had zomaar het idee dat het hele 'missen' het probleem niet zou zijn. Natuurlijk zou hij moeite hebben met het trouw blijven als hij terug kwam in Venetië en daar al zijn vrienden en vooral vriendinnen weer zag, en daarover voelde hij zich rot. Hij wilde het eigenlijk niet aan haar vertellen maar wilde het toch op tijd doen, zodat ze zich erop kon voorbereiden of iets dergelijks. Zich kon voorbereiden op de tijd dat hij weg zou gaan, en op de mogelijke tijd die erna zou kunnen komen. Een tijd zonder Emilie en Lyron, een tijd waarin ze apart verder zouden gaan, omdat hij wist dat als hij vreemd zou gaan en er nog wat bij zou voelen ook ze het net zo genadeloos zou uitmaken zoals ze bij Kenneth had gedaan.

Lyron werd stilaan wakker, en zelf was ze eigenlijk al een tijdje wakker. Ze had haar ogen op spleetjes gezet en naar de slapende Lyron zitten kijken, ze had de omlijningen van zijn lichaam met haar blik gevolgd en ze had hem zachtjes proberen wakker te maken. "Goeiemorgen", reageerde ze zachtjes toen hij haar begroette en glimlachte even liefjes. Voor wat? Geslaagd... alsof ze een examen had gedaan ! Ze glimlachte even om haar eigen verwoording en keek de jongen dan even aan, hoewel hun blikken niet kruisten aangezien hij zijn hoofd wat van haar weg had gedraaid. "ik vroeg me gewoon af of je ervan genoten hebt..", verwoordde ze het dan maar, waarna ze even zachtjes zuchtte en de jongen over zijn borst streelde. Ze merkte echter dat de jongen niet echt bij het gesprek was, en weet dat aan het feit dat het zo vroeg was. Voor deze nacht alleszins best nog vroeg, vond ze. Ze sloot haar ogen even kort en voelde zich geweldig als ze aan de nacht dacht, het voelde geweldig om naast Lyron te liggen en bij hem te zijn. Ze voelde zichzélf geweldig.
Ze vroeg zich af waaraan de jongen dacht, en hoopte ergens dat hij aan hàar dacht, dat zou ze alleszins, moest het positief zijn, enorm leuk vinden. Ze drukte hem een kus in de nek. "Ik alleszins wel", probeerde ze zijn aandacht terug te krijgen, al ging ze automatisch wat verder van hem af ligen, waarna ze zich wat naar de andere kant rolde, zodat ze op de klok kon kijken. Half tien. Ze zuchtte even kort en sloot haar ogen nog even, er niet meteen een probleem van makend dat ze de jongen niet meer aanraakte. Nog even haar ogen dichtdoen, misschien nog tien of vijftien minuten. Ze zuchtte zachtjes en legde beide handen onder haar slaap; terwijl ze voldaan zuchtte. Spontaan had ze de nacht met Kenneth en die met Lyron vergeleken. Automatisch was het gebeurd, en ze kwam tot de vaststelling dat de nachten gewoon niet vergelijkbaar waren. Snel gegaan; afgewacht. Gewoon toen ze hem haar kamer liet zien; na een strandwandeling én in de zee te hebben gezwommen.. Nee, de nachten leken helemaal in geen enkel opzicht op elkaar. Behalve dan één activiteit en het feit dat ze even donker waren geweest. Dus besloot ze dat de nacht met Lyron beter was geweest. Waarom? Logisch, toch? Hij was haar vriendje nu, hij was in alle opzichten beter dan enig welk ander persoon; hij was in alle opzichten beter gezélschap dan elk ander persoon.

"Ja, ik heb ervan genoten." glimlachtte hij, waarna hij zich wat naar haar toe draaide en een kus op haar voorhoofd drukte. "Maar ik geniet ook van dit moment, het simpele liggen naast jou." voegde hij er fluisterend aan toe, waarna hij opnieuw zijn ogen sloot. Het waren woorden die nauw aan de waarheid lagen, woorden die hij geen enkel moment zou kunnen betwijfelen. Het was een heerlijke nacht geweest, maar hij moest zeggen dat hij wel eens betere bedpartners had gehad. Die keer dat hij met drie meisjes geslapen had bleef hem bijvoorbeeld altijd bij, en hoewel een hoop mannen dit liever weigerden had hij het zelf voorgesteld te gaan doen. En hij had geen enkel problemen gehad met de meisjes, het was gewoon een geweldige nacht.. Toch kon hij die ene nacht met weinig aspecten vergelijken met de nacht met Emilie. Hij hield van haar, bijvoorbeeld, en dat gevoel had het slapen met haar beter gemaakt. Specialer, mooier, en het was voor hem een schaarse gebeurtenis dat hij met iemand sliep waar hij zo veel voor voelde.
Er viel een korte stilte in hun gesprek, een stilte die verreweg van ongemakkelijk was en juist fijn aanvoelde. Toch wilde de jongen deze doorbreken, omdat hetgeen wat op de planning stond voor springbreak en haar mogelijke reactie hierop hem nog steeds niet helemaal lekker zat. "Springbreak komt er aan hè?" begon hij, om het gespreksonderwerp als het ware aan te kondigen, waarna hij zijn ogen opende en haar aan keek. Iets wat makkelijker ging nu ze wat verder van hem af was gaan liggen, iets waarvan hij de reden niet kon doorgronden. "Ik heb iets op de planning staan.." zei hij, wat twijfelachtig. "Ik wil die week namelijk naar Venetië gaan, om familie en vrienden op te zoeken, dan kan ik dus niet hier zijn." grijnsde hij uiteindelijk, en hoewel de grijns de indruk wekte dat hij dit 'maar even snel' vertelde was hij enorm nieuwsgierig naar haar reactie. Het zou tenslotte niet de eerste keer zijn dat ze boos op zijn woorden of grapjes gereageerd had..

Ze glimlachte en voelde de zachte kus op haar voorhoofd, die haar even gelukzalig deed zuchten? Gewoon naast hem liggen, dat vond zij ook meer dan geweldig. Ze sloot haar ogen even en ging even met haar hand door haar haren, die naar haar mening enorm in de war lagen. Ze kreunde even stilletjes omdat ze nog niet helemaal wakker was.
Toen ze zich had weggedraaid, wat niet echt een beweging was geweest met een duidelijke bedoeling buiten naar de klok kijken, viel er een rustige stilte, die haar helemaal niet stoorde. Maar toch onderbrak Lyron die stilte. Toen hij over Springbreak begon, vroeg ze zich af waarom hij net daarover begon en dacht ze er meteen aan dat hij misschien wilde afspreken toen. Toen hij zei iets op de planning te hebben staan, waardoor ze onbewust erg nieuwsgierig werd. Ze draaide zich om terwijl hij zei wàt hij precies van plan was. Dus hij wilde die week naar Venetië? Ze glimlachte even terwijl ze de woorden bij haar deed doordringen. Hij wilde familie en vrienden opzoeken, thuis. Zelf had ze er nog niet aan gedacht om dat te gaan doen in Spanje, maar ze zag er niet zo'n goede reden in aangezien ze buiten haar tante geen familie had, en haar vrienden regelmatig op Skype sprak. Maar een week naar Spanje gaan? Het ticket was haar net iets te duur voor wat het voor haar waard zou zijn. Lyron die weg was tijdens de week die enorm bekend stond om zijn feesten; het zou niet echt makkelijk zijn.. Ze zou Lyron missen, maar gunde het hem wel om zijn familie en vrienden te gaan bezoeken. Toch gleden haar gedachten even naar het feit dat hij dan, in Venetië eigenlijk vrij spel had.. Maar ze vertrouwde hem, toch? Bedriegen zou hij haar niet doen..toch? Haar blik werd voor enkele seconden iets donkerder toen ze terugdacht aan de reden van haar break-up met Kenneth. Damn, moest dat met haar en Lyron gebeuren.. Ze wist niet wat ze dan zou doen. Maar toch.. Ze gunde Lyron het wel om zijn familie en vrienden te gaan bezoeken, en ze wist ook dat ze hem sowieso niet tegen kon houden. "Oh, geweldig dat je je familie en vrienden gaat bezoeken", glimlachte ze even en keek de jongen aan terwijl ze haar blik even over zijn gelaat liet gaan. Ze zou hem zeker gaan missen. Ze gaf hem zacht een kus op de lippen en zuchtte zachtjes. "Ik ga je dan wel missen", fluisterde ze zachtjes en keek de jongen glimlachend aan.

Lyron bekeek Emilie's gezichtsuitdrukking nieuwsgierig, terwijl een zekere spanning zich in zijn lichaam had opgebouwd. Ze leek het echter bijzonder goed op te nemen, waardoor hij het volgende zou kunnen vragen. Nee, hij zou niet vragen of ze een tijdelijke break-up zouden kunnen nemen, een pauze voor een week, zodat hij in Venetië kon doen en laten wat hij wilde. Dat leek hem gewoon niet eerlijk tegenover haar, en het risico dat ze het dan permanent uit zou maken was voor hem te groot.
Een kleine glimlach brak door op zijn gezicht, nadat ze een kus op zijn lippen had gedrukt en had gezegd dat ze hem wel zou missen. "En.." begon hij wat twijfelachtig, om aan te kondigen dat hij nog wat wilde zeggen of eerder vragen. "Ik weet dat we pas sinds kort wat hebben, en omdat het voor mij voelt alsof we al wat langer hebben wil ik je graag meevragen. Dus Emilie, wil je met mij mee naar Venetië? Om daar mijn familie en vrienden te ontmoeten?" vroeg hij wat onzeker, onzeker omdat hij meisjes bijna nooit introduceerd aan zijn ouders en hoopte dat Emilie graag mee wilde gaan. "Ik wil je echt heel graag aan ze voorstellen.." zei hij met een scheve, jongensachtige grijns, terwijl hij met zijn hand haar zachte wang streelde. Wat zou ze ervan vinden..? Nieuwsgierigheid brandde binnenin hem, en juist daarom hoopte hij dat ze zo snel mogelijk antwoord zou geven.

Emilie zuchtte zachtjes en glimlachte wat, blij voor hem. Toen hij een simpele 'en' liet horen, keek ze hem met een afwachtende blik aan. Wat ging hij haar nu vragen? Verschillende mogelijkheden kwamen in haar op, leuke en minder leuke mogelijkheden. Ze beeldde zich in dat de jongen zou vragen om een pauze in hun relatie, en dat wilde ze zeker niet.. Gewoon omdat ze wist dat ze hem kon waarschijnlijk wel een week kon missen, en omdat ze dan wist dat de jongen niet zou vreemdgaan. Een ander scenario was dat de jongen gillend van haar wilde weglopen en niet meer zou terugkeren naar hier, maar dat verdween al met een glimlachje uit haar gedachten, toen de jongen begon te spreken. Hij wilde haar meevragen? Om zijn familie en vrienden te ontmoeten? Haar blik verzachtte overduidelijk en ze keek de jongen glimlachend aan; ze vond het best wel eng, familie en vrienden ontmoeten, maar als ze ook maar iets op Lyron leken, wist ze dat ze hen wel leuk zou vinden. Maar of zij hàar leuk vonden..? Ze beet even op haar lip en glimlachte. Ze wachtte enkele seconden en knikte toen, met een vrolijke blik in haar ogen. "Ja, ik wil met je mee", fluisterde ze zachtjes terwijl ze voelde hoe de jongen met zijn hand haar wang streelde. "Natuurlijk wil ik met je mee", reageerde ze nog eens en gaf hem een kus op de wang. "Maar gaan je familie en vrienden me wel oké vinden? Vertel me wat over hen", mompelde ze op een vragende toon en ging wat dichter tegen hem aan liggen. Het was misschien wel snel, maar als hij het niet oké vond, dan had hij haar toch niet gevraagd; Ze voelde zich bevoorrecht en drukte hem, terwijl ze tegen hem aan lag, een kusje op zijn borst.
Haar familie.. daar wist Lyron eigenlijk al meer dan genoeg over. Haar vriendinnen.. Materialistisch zou ze maar zeggen. Hier in Monica had ze betere en betrouwbaardere vriendinnen gekregen. En dat was haar veel waard geworden. Dus behoefte om haar tante te gaan bezoeken, had ze niet. Noch Haar pleegouders. Die wist ze toch niet meer wonen.

"Mooi, ik hoopte al dat je ja zou zeggen!" antwoordde hij, met een gigantische smile op zijn gezicht die bijna onmenselijk leek. Hij zag al voor zich hoe zijn moeder hem in haar armen zou nemen en over zijn schouder Emilie op zou merken, en dan aan hem zou vragen of het onmogelijke mogelijk gebeurt was. Ja, zijn moeder wist dat hij veel nachtelijke uitjes had gehad, en daarom zou ze het des te leuker vinden wanneer hij een vriendin zou hebben. En zijn zussen zouden plagende opmerkingen maken over het feit dat hij zich eindelijk gebonden had aan een meisje, zijn vrienden zouden blij zijn omdat zij die ene week geen zware concurrentie zouden hebben. Zijn vrienden.. Hij was ze enigszins dankbaar omdat hij anders de rest van zijn leven in het veilige Venetië had gewoond, maar hij wist dat hij nog een hartig woordje met hen zou moeten spreken. Of ze nog echt vrienden waren wist hij niet, maar hij was blij met het feit dat hij hier een vriend had gevonden die toch nog bij hem pastte; Alain.
"Hoe ze zijn..? Erg warm, liefdevol. Je zal met open armen opgenomen worden daar, dus je hoeft je geen zorgen te maken om of ze je wel aardig vinden of niet." zei hij met een klein grijnsje, terwijl hij zijn ogen gesloten hield en terugdacht aan de vele jaren die hij met hen doorgebracht had. "Je moet wel tegen een grapje kunnen, want mijn drie zussen zijn soms nog wel eens geneigd die te maken." voegde hij er grinnikend aan toe, "En je moet van Italiaans eten houden. We eten doordeweeks vaak bij mijn oma, omdat ze zo lekker kan koken en omdat het gewoon gezellig is met de hele familie. Mijn neefjes zullen je wel proberen te versieren, dus je bent gewaarschuwd." grijnsde hij, waarna hij zijn ogen weer opende en zijn blik over haar perfect symmetrische gelaat liet glijden.

[We kunnen misschien een Mini-RPG openen en daarin spelen dat ze in Venetië zijn ?]

Ze grijnsde even toen hij zei dat hij al gehoopt had dat ze 'ja' zou zeggen; hoe kon ze ook nee tegen hem zeggen? Hij was veel te perfect om nee tegen te zeggen, en bovendien vond ze het een gewéldige eer dat ze mee mocht naar zijn familie. Misschien kreeg zij dan het gevoel dat ze weer eens ergens bij hoorde. Bij een familie. Ze liet haar hand even over zijn borst glijden en drukte zich zo dicht mogelijk tegen hem aan toen hij begon te vertellen, alsof ze zijn woorden probeerde vast te houden, en ze concentreerde zich genietend op zijn woorden. Ze glimlachte even twijfelachtig toen hij zei dat ze zich geen zorgen hoefde te maken of ze haar aardig zouden vinden of niet. Dat gaf haar een goed gevoel, en aangezien Lyron verder over zijn familie leden begon te praten, voelde ze zich al een stuk meer op haar gemak. Ze grinnikte even met hem mee toen hij sprak over zijn zussen en knikte terwijl ze haar lippen aflikte toen hij over Italiaans eten begon. "Natuurlijk houd ik van Italiaans eten ! Welke barbaar niet?" sprak ze glimlachend. "Mij versieren gaat toch niet, liefje, dat heb jij al gedaan", fluisterde er zachtjes achteraan, hem een kus op de wang gevend. Ze genoot nog steeds van de warmte van zijn lichaam en vond het leuk om een geweldig vooruitzicht te hebben naar de Springbreak. Want die zou niet zijn zoals vele studenten hier gingen meemaken; ze zou gaan genieten in Italië, van haar vriendje en zijn familie en vrienden, ach wat wilde ze nog meer? Oh, wacht.. vrienden.. Had Lyron het niet over een weddenschap gehad? De relatie tussen hem en zijn vrienden, had die er niet onder geleden? Ze keek de jongen even aan en beet zachtjes op haar lip. "Je vrienden, trouwens.. heb je daar al mee gesproken?" sneed ze het onderwerp voorzichtig aan, niet wetend of hij haar vraag zo welkom zou vinden.

[Ja, is goed, natuurlijk ]

"Natuurlijk kan je nog versierd worden. Onze familie is daar briljant in, en het is heus niet zo dat het doordat je met mij samen bent het niet meer zou gaan lukken." grijnsde hij. Hij wist namelijk dat hij -ookal is hij al in de greep van Emilie- hij nog makkelijk met een ander meisje zou kunnen flirten. Vooral in Venetië, omdat daar meisjes rondliepen die zeker zijn smaak waren. En onbewust had hij dit probleem door haar mee te vragen veilig gesteld, omdat hij nu makkelijker trouw aan haar zou blijven. Hij hield van Emilie maar hij wist uit ervaring dat wanneer hij in een ver land was hij eerder vreemd zou gaan, omdat hij minder aan haar zou denken en hij nu eenmaal van mening was dat het geheim haar dan nooit zou bereiken. What happens in Vegas, stays in Vegas, toch?
Toen ze voorzichtig als ze was het onderwerp 'zijn vrienden' aansneed verhardde zijn blik wat. Hij nam het hun nog altijd kwalijk wat ze hadden gedaan, ook al was het een simpel vermoeden en had hij er wat geruchten over gehoord. Stacey was zo vriendelijk geweest hem dit te vertellen, en zelfs wanneer hij wist dat ze geen ruzies uit wilde lokken en enkel de waarheid boven had willen brengen had ze onbewust haatgevoelens bij de jongen gecreëerd. "Ik heb een van hen gesproken via Skype. Had hem gezegd dat ik waarschijnlijk naar Venetië zou komen, had hem er ook meteen bij verteld dat ik jou misschien mee zou nemen en dat het niet op knokpartijen of vrijgezellennachten uit zou lopen. Maar ik heb hem wel verzekerd dat ik nog even met hun vijven wilde praten, ik vind het echt niet kunnen en wil graag weten wat hen ertoe aan had gezet zo'n lage actie te ondernemen." zei hij, zijn stem klonk wat bitter. Hierna probeerde hij de kwade gedachte aan hen aan de kant te zetten door Emilie aan te kijken; wanneer hij haar lieve en perfecte gezicht zag kon hij immers niet lang boos blijven. "Maar hoe dat lopen zal zien we daar wel, toch?" grijnsde hij. Hij dacht nooit snel aan de toekomst of iets wat nog komen zou, dat was een gewoonte die er door de jaren heen ingesleten was. "Ik kan hier trouwens niet de hele tijd blijven. Jij mag best nog wel blijven liggen als ik ga, maar om elf uur moet ik op mijn werk staan." glimlachtte hij, waarna hij een kus op haar lippen drukte. Zijn familie was niet arm, maar omdat zijn moeder geen verwende nesten van hen wilde maken wilde ze dat ze gewoon zelf voor hun geld werkten. En aangezien dit voor Lyron snel en met veel plezier verdiend was vond hij het totaal niet erg dit te doen, hij stuurde zelfs vaak geld naar zijn moeder of oma toe als een kleinigheidje. "Ik heb een fotoshoot met een of ander Amerikaans model." grijnsde hij, nadat hij zijn arm om haar heen geslagen had en haar wat dichter tegen zich aangetrokken had.

"Welles, het lukt hen niet meer", mompelde ze even tegenstrijdig met een frons op haar gezicht en met een kinderlijke toon, waarna ze een glimlach op haar gezicht toverde en de jongen even subtiel een knipoog schonk. De wisseling van onderwerp vond ze niet fijn om te doen, maar ze wilde gewoon weten hoe het zat met zijn vrienden, en ze wilde voorbereid zijn door het feit dat de jongen het misschien moeilijk vond om erover te praten met haar; en ze hier misschien te weinig van zou afweten moest er iets gebeuren. Toch zuchtte ze bijna onmerkbaar toen de blik van de jongen harder werd. Ze knikte even toen de jongen begon te praten en drukte hem een zoen op de wang. "Ik geloof wel dat ze er een goede reden voor zullen hebben', verzekerde ze hem zachtjes, glimlachte even en keek de jongen aan, waarna ze kort haar ogen sloot en hem enkele keren over zijn borst streelde met haar vingertoppen Toen hij begon over dat hij hier niet de hele tijd kon blijven, knikte ze even en glimlachte ze zachtjes. "Natuurlijk ga ik weg voor je weggaat", mompelde ze even, terwijl ze nadacht over zijn werk, en zich realiseerde dat de jongen haar nog niet verteld had over zijn werk.
"Een fo-fotoshoot?", kwam ze compleet uit de lucht gevallen; terwijl ze hem met grote ogen aankeek. "Je bent model ?", vervolgde ze even terwijl ze glimlachte. "Héé, dat heb je me nooit verteld..", sprak ze quasi-verwijtend, waarna ze hem even een kus op de lippen drukte. "vandaar die interesse om me te fotograferen", overdacht ze luidop. Haar donkere ogen weer geopend. Lyron bleef haar verrassen. Een gelukzalige glimlach verscheen op haar gezicht. Haar perfecte vriendje was nog eens model ook? Man wat voelde ze zich lelijk, nu.. naast zo'n perfecte god..
Ze liet haar hoofd op zijn borst rusten en dacht enkele seconden aan Spanje. Ergens miste ze het wel, haar vroegere thuis. Het samen zijn met haar ouders en broers.. Ja, Liahm die had ze niet meer gezien. Niemand had hem nog gezien, en terugkomen zou hij niet, vermoedde ze. Al was hij altijd wel haar favoriete broer geweest. Ze dacht aan de grapjes die gemaakt werden aan tafel en hoe Lander ze te serieus opnam door naar zijn kamer te lopen. Hij kon niet tegen grapjes, en misschien was hij de reden waarom ze soms nogal serieus reageerde op grapjes, al was dat meestal haar bedoeling niet.

"Een goede reden in hun ogen, ja." mompelde Lyron net zo tegenstrijdig als Emilie had gedaan. Hij was een persoon die overal wel wat positiefs in zag -behalve in dingen die in echt geen enkele manier positief opgevat konden worden, zoals de holocaust-, maar voor deze lage actie van zijn vrienden kon hij gewoonweg geen verantwoordende reden bedenken. Hij zou uiteindelijk wel bijdraaien, maar nu wilde hij het hen gewoon niet zomaar vergeven en ze het er niet met gemak of zonder ruzie vanaf laten komen.
Toen Emilie zich verbaasde over het feit dat hij een fotoshoot had en dus een model was kon hij een lach niet onderdrukken. "Ik dacht dat je het wel wist.." zei hij, terwijl de grijns op zijn gezicht langzamerhand breder werd. "Iemand met mijn looks kan moeilijk géén model zijn, of er is iets grandioos mis gegaan." voegde hij er zelfverzekerd aan toe, een kleine kijk in het brein van Lyron. Hierna grinnikte hij zachtjes om zijn eigen opmerking en drukte hij een langdurige kus op haar lippen, om vervolgens zijn boxer weer aan te doen die de afgelopen nacht op een wonderbaarlijke wijze en totaal zonder reden uit was gegaan. Gehuld in niets meer dan een dun laagje katoen om zijn edele delen en zijn bolle achterwerk (xd) stapte hij het bed uit en liep hij al in zijn ogen wrijvend naar het kleine gasfornuistje toe. Hier zette hij een ketel op het vuur die hij gevuld had met water, om thee van te zetten, en liep hij vervolgens naar de badkamer. Een koude plens water in zijn gezicht zorgde ervoor dat de slaap binnen luttele seconden verdwenen was, waarna hij zijn krullende haren in model bracht met een beetje water en een speciaal spulletje wat hij er in moest kneden. Wanneer hij zo op het werk verscheen was het voldoende, daar kreeg hij nog een volledige behandeling om er tiptop uit te zien voordat hij voor de camera mocht verschijnen van zijn agent.
Het water kookte, welke hij in een theepot goot en samenvoegde met een zakje rooibosthee. Hierna liep hij naar zijn overmaatse kledingkast, en hoewel hij niets liever wilde dan met enkel die boxer bij Emilie in het warme bed te liggen dwong hij zichzelf om schone kleren en ondergoed aan te trekken. Hierna ging hij naast haar op het bed liggen, zij onder de dekens en hij erboven zodat de verleiding om die kleren weer uit te trekken niet te groot zou zijn, en kuste hij haar voorhoofd. "Wil je ook thee?" vroeg hij zachtjes, een kleine glimlach sierde zijn gezicht terwijl hij het vroeg. Als hij eerlijk moest zijn kon hij niet wachten op die week onafgebroken bij Emilie zijn, in Venetië nog wel..!

Ze knikte even en haalde haar schouders op toen de jongen zei dat die goede reden vast vanuit hun standpunt zou gekomen zijn, en ze wist wel dat de jongen gelijk zou hebben, als hij daar zo over dacht. Lyron was voor haar namelijk niet de persoon die zonder baanbrekende reden een ruzie zou aanknopen. Zo was hij nu eenmaal niet, het lag niet in zijn wonderbaarlijke aard.
"Stoefer", grijnsde ze even en duwde even plagend tegen zijn borst. "Maar gelijk heb je.. Bij mij gaat er dan iets gewéldig mis", mompelde ze even en glimlachte ze, waarna ze een kus op haar lippen kreeg gedrukt, die aankondigde dat hij zou opstaan. Jammer, natuurlijk, vooral aangezien de warmte die ze nu had verdween en er een koude rilling door haar heen liep, waardoor ze het deken kort tot aan haar kin trok en probeerde zichzelf wat warmer te laten krijgen. Ze liet haar blik met een glimlach over zijn lichaam glijden, lette op zijn handelingen en sloot haar ogen even enkele seconden toen hij in de badkamer verdween. Het werd weer warmer onder het deken en hoewel het zoveel beter voelde met Lyron naast haar; genoot ze toch nog even van die minuten dat ze die dag nog even rustig kon zijn. Hij zag er zo fris uit, zo netjes, toen ze haar ogen opende toen ze had gevoeld dat het bed weer wat inzakte en de warmte meteen naar haar toekwam. Meteen verscheen er weer een glimlach op haar gezicht. Een zachte kus op haar voorhoofd voelde hemels aan; waarna ze knikte op zijn vraag en haar handen en armen van onder het deken vandaan haalde, zodat het nu kwam tot net boven haar borsten. Ze legde haar beide handen op zijn beide wangen, die fris aanvoelden door het water. Ze kuste hem enkele keren na elkaar op zijn mond en hield zijn lippen de vierde keer net iets langer vast; alsof ze al een voorraad kusjes voor de volgende dag in beslag wilde nemen. "Ik hou van je", prevelde ze zachtjes tegen zijn lippen; glimlachte even en gaf hem dan nog een klein kusje. "erg veel", sprak ze even zachtjes en beet op haar lip. Ja, de liefde had haar toch goed te grazen genomen, erger dan bij Kenneth, ondervond ze; wat ze wel erg vond om toe te geven, maar het wàs wel zo. Of ze was vergeten welk gevoel Kenneth bij haar teweeg had gebracht, toen.

Emilie gaf aan met het simpele knikken van haar hoofd dat ze thee wilde, en net op het punt dat hij op wilde staan om het in te schenken plaatste ze haar handen op zijn wangen. Het deed hem denken aan de typische manier waarmee zijn oma hem vroeger altijd begroette: beide handen op de wangen geplaatst en deze naar voren gedrukt zodat hij een heel bol gezicht kreeg, en dan de kus. Oh, de kus. Wat had hij vroeger een trauma overgehouden aan die dingen. Ze wist altijd op een of andere manier een rode afdruk achter te laten van haar lippenstift, en haar lippen voelden aan als zongedroogde tomaatjes die ze in een wanhopige poging probeerde te bevochtigen met speeksel. Een hóóp speeksel. Ondanks alles hield hij van haar zoals hij van zijn andere familieleden deed, en gelukkig zou Emilie geen trauma oplopen aangezien het de andere oma was waar ze zo vaak gingen eten.
Drie simpele woordjes en een paar voorafgaande kusjes zorgden ervoor dat hij uit zijn terugblik werd gezogen en er weer met zijn volledige aandacht bij was. Ze hield van hem? Het feit dat ze het niet vaak tegen elkaar zeiden zorgde ervoor dat hij het voor een moment vergeten was, wat hij helemaal niet erg vond. Af en toe een bevestiging van de liefde die nogsteeds wederzijds was, was helemaal niet erg. "Ik ook van jou." glimlachtte hij, waarna zijn blik onwillekeurig naar zijn horloge gleed, die nog op het nachtkastje lag. "Oh snap!" vloekte hij, toen hij opmerkte hoe laat het was. Als er iets was waar zijn baas een hekel aan had dan waren het modellen die te laat kwamen voor hun afspraak, en aangezien hij ook het andere model zou laten wachten kon hij dit echt niet maken. Hij krabbelde haastig overheind en begon verstrooid wat spullen in zijn tas te gooien, hij lette eigenlijk niet meer op wát hij erin gooide en kon zichzelf nog net op tijd tegenhouden om er een afstandsbediening in te smijten.
"Schat.. Ik zou je graag eens mee willen nemen. Ik geloof namelijk dat ze wel geïnteresseerd in jou zijn.. Maar nu heb ik echt geen tijd daarvoor en zelfs de thee moet ik koud laten worden, dus zou je asjeblieft op willen schieten?" vroeg hij haast op een smekende toon terwijl hij bij het dressoir bij de deur bleef staan, niet wetend wat te doen. Hij hoopte dat hij de aankomende weken niet zo vaak en zo ver weg moest, aangezien dat funest voor hun relatie kon zijn -Emilie heeft namelijk al een paar keer bewezen dat ze hem niet volledig vertrouwd- en hij graag activiteiten met haar wilde ondernemen, gezellige dingen wilde doen, maar vooral veel meer nachten als deze inplannen.

De bevestiging die ze keek; voelde goed, maar maakte geen verschil. Ze wist toch al dat hij dat deed, en bovendien liet hij dat wel merken door zijn voorzichtigheid met haar, zijn handelingen en de dingen die hij zei en waar hij haar mee naar toe wilde nemen. Venetië, verdorie! Een vloek bracht haar weer even bij hém, waardoor ze zijn blik volgde naar het horloge dat op het nachtkastje zat. Ze moest voortmaken. Hij én zij, want zelf wilde ze niet alleen blijven in de kamer van iemand anders; al was die iemand haar vriendje. Ze vond het onbeleefd. TOen de jongen van het bed ging en zich duidelijk begon te haasten, ging ze zelf op het bed zitten met haar benen over de rand en trok haar ondergoed snel aan, voor schone kleren en schoon ondergoed, was nu eenmaal even geen tijd, dat zou ze zo meteen wel op hààr kamer doen en bovendien had ze die kleding niet meegenomen. Ze wurmde zichzelf in haar kleedje en was blij het wat warmer te hebben aangezien het vrij koud was geweest toen ze het bed uitsprong.
Geïnteresseerd in hààr? Waarom zouden ze dat zijn? Ze vond zichzelf verre van mooi. De reden? Ze was een meisje, en meisjes hadden meestal van nature wel de neiging om zichzelf niet echt mooi te vinden. En bovendien had Lander haar vroeger genoeg verteld dat ze niet moest hopen dat ze ooit iets zou kunnen bereiken in haar leven omdat ze niet moeders mooiste was. En dit was ze, na een lange tijd, echt gaan geloven.
"Wil je dat hun lens barst ofzo?" reageerde ze even grinnikend toen hij zei dat hij haar wel eens zou willen meenemen. Ze schudde haar hoofd kort en keek de jongen aan. "Ik zie mezelf niet graag op papier, laat staan op schermen van computers of zo. Laat het maar zo", mompelde ze terwijl ze haar tas snel nam en daarna bij hem kwam staan. "Ik was me zo wel, in m'n eigen kamer.. Belangrijk is nu dat jij op tijd komt", opperde ze met een lieve glimlach en tikte even op haar pols als teken dat de tijd liep. Tijd; niet echt haar beste vriend, en blijkbaar ook niet die van Lyron.

Lyron beet even op zijn lip toen Emilie met meer woorden zei dat ze het niet leuk vond om voor de camera te staan, iets wat hij maar niet begrijpen kon. Als ze zo lelijk was als een mislukt schaap en ze als een ongebruikt retourtje terug zou gaan naar de hemel zou hij het wel kunnen begrijpen, maar ze was bloedmooi! Er was geen reden voor haar om níet voor de camera te staan, bovendien zou ze een hoop mannen blij maken wanneer zij een carrière als model begon. Natuurlijk wilde hij haar met niemand delen, maar hij wilde wel graag dat ze een wat positiever zelfbeeld kreeg en wanneer lukte dat beter dan als je duizenden complimentjes over je fotoshoot kreeg? Hij besloot het maar zo te laten en nam zichzelf voor om het een andere keer voor te stellen en haar dan te overtuigen, en natuurlijk kon hij haar nog altijd meenemen om te kijken en haar dan spontaan te vragen om samen met hem voor de camera te staan.
Emilie leek wel sneller klaar te zijn dan hij was geweest, en terwijl hij zijn blik over haar lichaam en gezicht liet glijden merkte hij op dat dit niet ten koste was geweest aan haar uiterlijk; ze zag er nog steeds prachtig uit. Het enige minpuntje was haar kapsel waardoor het net leek alsof ze door een orkaan gefietst was, maar dat kon hij eerder wijten aan zichzelf en de wilde nacht die ze gehad hadden. "Oh, ja.. Bedankt lieve Emilie." glimlachtte hij zoetjes, nadat beiden naar buiten waren gegaan en hij de deur achter hen gesloten had. Hij drukte een kus op haar lippen als afscheid, maar omdat afscheid van haar nemen niet zijn sterkste kant leek te zijn resulteerde dit in een tiental kusjes, als het er al niet meer waren. "Ik bel je nog wel als ik ook jouw ticket geboekt heb, het duurt nog maar een weekje.." grijnsde hij, met dat laatste doelend op de tijd die zou verstrijken voordat ze naar Venetië zouden gaan. Nadat hij haar in zijn armen had gesloten voor een korte omhelzing draaid hij zich om en liep hij weg, met zijn tas nonchalant om zijn schouder geslingerd en zijn loopje net zo nonchalant.