Kamer van Mike en Iris

Het feit dat ze nog steeds op de grond lagen, deed haar niet zo veel. En dat leek Mike ook niet zoveel te boeien. Wat maakte het eigenlijk uit? Ze waren bij elkaar, en dat was het enige dat telde. Voor een moment schudde ze haar hoofd en keek ze hem met haar bruine ogen lachend aan. "Nee hoor." antwoordde Mike, ook hij lachte. Iris maakte even een teleurstellende beweging. "Godver, ik had harder moeten vallen." grijnsde ze en haar ogen lachte nog altijd.
Hij streek met zijn hand langs haar wang heen. Ze keek hem glimlachend aan. Het warme gevoel had daarnet op het bed ook al hevig door haar aderen gestroomd, maar het voelde nu alsof haar hele lichaam er van tintelde. Net op dat moment drukte hij zijn lippen op de hare. Iris sloot haar ogen en beantwoordde zijn kus vrijwel direct. Zacht beet ze op zijn onderlip. Maar alsnel had hij zijn lippen al weer van de hare afgehaald. Ze trok haar hoofd een stukje terug en bleef hem grijnzend aankijken. "Heb je in de gaten dat we nog steeds op de grond liggen?" vroeg hij plots lachend. Nog altijd grijnzend keek ze hem aan, met één van haar haar armen losgemaakt, woelde ze door zijn haar heen. "Ja, maar dat kan me helemaal niks schelen. Ik wil bij jou zijn. En of dat nou op de grond of op een bed is, maakt niet uit voor mij." fluisterde ze en glimlachte even. Nogmaals drukte ze haar lippen op de zijne en ze sloeg haar losgelaten arm weer om hem heen.
Na een tijdje haalde ze haar lippen weer van de zijne en keek hem aan. "Vind jij het wel erg?" vroeg ze en keek hem vragend aan. Al stond er nog altijd de bekende grijns op haar lippen.

"Godver, ik had harder moeten vallen." grijnsde Iris, haar bruine ogen leken te lachen. Mike keek haar lachend aan. "Wil je me plat hebben dan?" zei hij, keek haar vragend aan. Deed zijn best om zijn gezicht in een plooi te houden. Maar dit ging hem niet erg goed af, al snel verscheen er weer een brede grijns op zijn gezicht.
Iris keek hem glimlachend aan, beantwoorden zijn kus. Zacht beet ze op zijn onderlip, hij glimlachte onwillekeurig. Grijnzend keek Iris hem aan, nadat ze haar hoofd een stukje terug getrokken had. Ze haalde één van haar handen los, en woelde daar mee door zijn haar. Grijnzend keek hij haar aan. Met één van zijn handen speelde hij wat met de bruine lokken van haar haar, terwijl hij haar recht aan bleef kijken. "Ja, maar dat kan me helemaal niks schelen. Ik wil bij jou zijn. En of dat nou op de grond of op een bed is, maakt niet uit voor mij." fluisterde Iris, Mike glimlachte. Wou wat zeggen, maar Iris gaf hem er geen tijd voor. Ze drukte haar lippen op de zijne, hij sloot zijn ogen beantwoorden haar kus. Legde zijn arm weer om haar heen. Evenals Iris had gedaan. Weer voelde hij het warme gevoel door zijn lijf stromen. Na een tijdje haalde Iris haar lippen weer van de zijne, hij keek haar aan. "Vind jij het wel erg?" vroeg ze, vragend keek ze hem aan. Maar op haar lippen stond nog altijd een grijns. Eén van zijn armen haalde hij weer van haar af. "Nee, zolang jij bij me bent vind ik alles best." zei hij glimlachend, streek met zijn hand langs haar wang. Waarna hij zijn arm weer om haar heen sloeg.

Het was duidelijk dat Mike zijn best deed om zijn gezicht in een plooi te houden, maar het leek hem niet goed af te gaan. Want al snel verscheen er weer de grijns op zijn lippen die ze maar al te goed kende. "Wil je me plat hebben dan?" grijnsde hij, maar er was een vragende blik in zijn bruine ogen te lezen. Iris wurmde weer een arm los en streek met haar hand langs zijn wang. "Nee hoor, ik heb je liever niet plat gedrukt." glimlachte ze en drukte een kus op zijn wang. Haar arm sloeg ze direct weer om zijn nek heen, waarom wist ze eigenlijk zelf niet eens.
Mike speelde met een paar bruine lokken van haar haar, maar hij bleef haar recht aankijken, alsof hij iets verwachtte. Iris schudde haar hoofd en glimlachte nogmaals. Zijn bruine ogen waren zo mooi, alsof je in een trans raakte als je erin keek. Even knipperde ze met haar ogen en richtte haar aandacht weer op hem. Hij beantwoordde haar kus vrijwel direct, iets dat haar deed glimlachen. Hij gaf haar steeds weer dat warme prettige gevoel. Het gevoel dat ze niet wilde missen, dat ze niet kwijt kon. Dat zou ze nooit willen.
Een zucht verliet haar keel en ze had nog altijd haar armen om hem heen geslagen. Evenals hij. "Nee, zolang jij bij me bent vind ik alles best." antwoordde hij en glimlachte even. Voor ze het wist had hij een arm los gewurmd en ermee langs haar wang gestreken. Iris grijnsde en voelde hij ook hij zijn arm weer om haar heen sloeg. Er verscheen een weer een glimmende blik in haar ogen. "Oh is dat zo?" grijnsde ze en keek hem nog altijd lachend aan.

Met haar hand steek Iris langs zijn wang, Mike glimlachte. "Nee hoor, ik heb je liever niet plat gedrukt." zei Iris, een glimlach sierde haar gezicht. Ze drukte een kus op haar wang, sloeg haar arm weer om zijn nek. Hij grijnsde. "Dat is mooi ik ben zelf liever ook niet plat." zei hij nog altijd grijnzend.
Weer werd Iris gezicht gesierd door een glimlach, haar ogen die op de zijne waren gericht. Waren betoverend mooi, hij zou ze niet kunnen missen. Hij zou Iris gewoon niet kunnen missen, dat gevoel dat ze hem gaf. Elke keer weer. Dat was voor hem genoeg om te weten, dat hij haar niet kwijt wou. Hoe verschillend ze ook waren, hij had het idee dat ze bij elkaar hoorde. Soms had hij zelfs de neiging, om zoals zijn moeder in het lot te geloven. Al kwamen er dan altijd beelden in hem op die die neiging weer verjoegen. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, vroeg zich af waarom dat juist nu door zijn hoofd ging. Hij zou haar niet kwijt raken. Toch? Er liepen hier veel jongens rond, jongens die er beter uit zagen dan hem. Die geen alcoholist als vader hadden, geen nicotine verslaving en een blik waaruit niks op te maken was. Jongens die niet zoals hem boos werden als iemand te ver door vroeg, hij schudde zijn hoofd. Verdrong de gedachten. Keek Iris aan, zag de grijns die op haar gezicht rustte. Haar ogen leken te glimmen. "Oh is dat zo?" grijnsde Iris, nog altijd keek ze hem lachend aan. "Ja, dat is zo." zei hij, drukte een kus op haar voorhoofd. Waarna hij haar weer aan keek, een glimlach sierde zijn gezicht.

"Dat is mooi ik ben zelf liever ook niet plat." hoorde ze Mike zeggen, op zijn gezicht verscheen een brede grijns. Iris glimlachte even en zuchtte vervolgens. Steeds als ze hem weer recht in zijn gezicht aan keek, leek het warme gevoel haar weer in trans te brengen. Alsof ze dan van de grond werd getild en begon te zweven. Nog nooit had ze dat gevoel gehad, ook niet bij de andere jongens die ze had gehad. Bij dat idee ging er even een ijzige rilling over haar rug heen. Maar ze hervond zich alsnel weer.
Voor enkele seconden had ze haar blik afgewend, maar ze kon het niet laten om alsnel weer in zijn donkere ogen te kijken. Aan zijn gezichtsuitdrukking kon ze opmaken dat hij aan het nadenken was. Dat was gek genoeg zo te merken. Voor een moment schudde ze haar hoofd en nogmaals zuchtte ze. Het akelige idee dat ze nu op een school zaten, was met Mike nog wel draagbaar. Maar het feit dat hier veel leukere meisjes dan zijzelf waren, beviel haar niet. Wat als ze hem kwijt zou raken? Iris beet op haar lip. Ze wilde hem niet kwijt, dat mocht niet. Dat kon ze niet.
Snel richtte ze haar blik weer op Mike. "Weetje.." begon ze, haar stem had een fluistertoon. En ze was niet van plan dat te veranderen. Ze drukte en snelle kus op zijn lippen. Te kort voor hem om hem te beantwoorden. "Ik hoop dat we dit zolang we hier op school zitten altijd kunnen doen." zei ze, nog altijd fluisterend. Even was de neiging aanwezig om haar blik af te slaan. Maar ze bleef hem aankijken, in zijn ogen.
"Ja, dat is zo." antwoordde hij, er sierde en verblindende glimlach op zijn lippen. Er verscheen een grijnsje op haar gezicht. "Gelukkig." zei ze enkel, om hem vervolgens nog altijd grijnzend aan te kijken.

De gedachte's die hij zonet met enige moeite had weten weg te drukken kwamen terug. Wat als Iris verliefd zou worden op een andere jongen? Er liepen hier zat jongens rond. Jongens die er beter uit zagen dan hem. Hij en Iris waren zo verschillend, kon dat wel goed gaan? Zou ze niet één keer verlangen naar iemand die meer op haar leek? Iemand die haar alles vertelde? Een moment sloot hij zijn ogen, zodat hij Iris niet aan hoefde te kijken. Niet dat ze iets in zijn ogen kon lezen, dat niet. Maar omdat haar prachtige ogen, hem steeds weer dat gevoel. Dat gevoel dat hij niet wou missen. Hij wou haar niet missen. Maar er was een kans dat ze hier iemand tegen het lijf zou lopen, die beter was dan hem. Hij zuchtte onhoorbaar, opende zijn ogen weer. Ook van haar gezicht was de glimlach verdwenen, hij voelde dat er een rilling over haar rug liep. Keek haar onderzoekend aan, de stemming was plots om geslagen. Hij zag dat Iris op haar lip beet, liet haar voor een moment met één arm los. Ging met zijn hand door haar haar, waarna hij zijn arm weer om haar heen sloeg. "Weetje.." begon Iris, nog voor hij kon vragen wat er aan de hand was. Haar stem had een fluistertoon. Ze drukte een kus op zijn lippen, maar gaf hem niet de kans hem te beantwoorden. "Ik hoop dat we dit zolang we hier op school zitten altijd kunnen doen." vervolgde ze fluisterend, hij kreeg het idee dat ze over het zelfde als hem na had gedacht. Glimlachte onwillekeurig. "Ik hoop het ook, en ik hoop eigenlijk ook dat we na school dit nog kunnen doen." zei hij, drukte een kus op haar lippen. Langer dan de hare. Na een tijdje trok hij zijn hoofd weer terug, keek haar aan.
Een grijnsje verscheen op Iris gezicht. "Gelukkig." zei ze, waarna ze hem grijnzend aan keek. De stemming die plots om geslagen was, leek weer wat beter te worden. Al betwijfelde of het zo zou blijven. Hij keek haar nog altijd zwijgend aan, een glimlach speelde op zijn lippen.

Nog altijd speelde het akelige gevoel in haar maag. Dat gevoel dat haar liet weten dat Mike plots op iemand anders verliefd kon worden. Een meisje dat tien keer mooier was dan zij en ook veel liever. Ze zou in het niets vallen bij haar, ze zou in de schaduw van hem staan. Een zucht verliet haar keel en ze verdrong de gedachten. Het mocht nooit meer terug komen, dat liet ze niet meer gebeuren. Voor enkele seconden keek ze naar hem aan. In zijn mooie bruine ogen, maar hij wendd zijn blik af. Waarom wist ze niet. Maar het liet het gevoel steeds verder terug komen. Was hij bang haar aan te kijken? Maar waarom dan? Wilde hij haar iets laten weten, of was hij bang dat ze iets in zijn ogen zou lezen? Iris schudde haar hoofd en zuchtte nogmaals. Waarom dacht ze hier nou weer aan. Ze vertrouwde hem. Als hij echt iets belangrijks moest vertellen, dan deed hij dat vast wel. Voor enkele seconden keek ze hem afwachtend aan, en gelukkig keek hij haar ook na een tijdje weer aan. "Ik hoop het ook, en ik hoop eigenlijk ook dat we na school dit nog kunnen doen." zei hij. In tegenstelling tot haar sprak hij niet in fluistertoon. Niet dat het haar hinderde.
Iris knikte even en voordat ze haar lippen van elkaar kon halen om wat te zeggen, drukte Mike zijn lippen op die van haar. Hij was langer dan de hare. Iets dat ze wel fijn vond, het gaf een teken. Een teken dat het warme gevoel weer terug riep. Vrijwel meteen beantwoorde ze zijn kus en sloot haar ogen. Maar toen hij zijn hoofd iets terug trok, volgde ze zijn voorbeeld. "Mike, het is niet dat ik je niet vertrouw, want dat doe ik als geen ander. Maar er zijn hier zoveel andere meisjes weetje." fluisterde ze en sloeg haar blik weer neer. Niet wetend wat ze er aan toe moest voegen.

[Ik denk dat ik nu de komende drie/vier dagen niet meer zal reageren, vanwege kamp]

De stemming was omgeslagen, een moment had hij gedacht dat het weer goed kwam. Maar nu merkte hij dat dit niet gebeurde. De vrolijke stemming was tot een einde gekomen. Zwijgend keek hij Iris aan, haar bruine ogen. Die hem elke keer weer leken te betoveren. Hij wilde haar niet kwijt. Hield van haar. Maar er liepen hier zo veel jongens rond, jongens die zoveel malen beter waren dan hem. In elk op zicht. Het zou hem niks verbazen als Iris op één van hen verliefd zou worden. Ze was knap, waarschijnlijk waren er zat jongens die interesse in haar zouden tonen. Maar het idee dat een andere jongen, Iris zo dicht tegen zich aan zou hebben. Zijn lippen op de hare zou drukken, stond hem totaal niet aan. Snel drukte hij het idee weg, keek naar Iris.
Zijn kus beantwoorde ze vrijwel direct, voor een moment sloot hij zijn ogen. Probeerde zijn gedachten van zojuist voor een moment te vergeten, iets waar hij behoorlijk in slaagde. Tot hij zijn lippen weer van de hare haalden, de gedachten keerde terug. Zwijgend keek hij Iris aan, de glimlach die normaal haar gezicht sierde was verdwenen. Ook op zijn gezicht stond geen glimlach meer. "Mike, het is niet dat ik je niet vertrouw, want dat doe ik als geen ander. Maar er zijn hier zoveel andere meisjes weetje." fluisterde Iris, waarna ze haar blik neer sloeg. Kennelijk zaten ze met het zelfde, hij liet haar met één van zijn armen los. Maar liet zijn andere arm stevig om haar heen liggen, legde zijn hand op haar wang. "Iris, jij bent het eerste meisje dat mij dit gevoel geeft. En ik denk, dat jij ook de enige bent die mij het ooit zal kunnen geven. Elk meisje verbleekt naast jouw." fluisterde hij, probeerde haar recht in haar ogen te kijken. "Maar weet je, er lopen hier ook veel jongens. Wie zegt dat jij niet op één van hen valt?" zei hij zacht, nu was hij degene die zijn blik af wende.

Haar gedachtes leken maar door te malen, alsof er geen einde aan zou komen. Voor enkele seconden keek ze Mike aan. Het leek haar steeds meer moeite te kosten om haar blik op zijn ogen gericht te houden. Waarom wist ze niet precies. De stemming die daarnet nog leek te stralen, was ook omgekeerd. De stiltes waren dan opeens een stuk vervelender. Een zucht verliet haar keel en ze probeerde nog altijd naar zijn mooie ogen te kijken.
Opeens voelde ze dat hij een arm losliet. Iris slikte even. Liet hij haar nou los door haar woorden. Had ze iets verkeerd gezegd? Ze wilde iets zeggen, maar Mike legde zijn hand op haar wang. Gelukkig liet hij zijn andere arm om haar heen. Snel wende ze haar blik af, wachtend tot hij wat zou zeggen. Zou reageren op haar woorden. "Iris, jij bent het eerste meisje dat mij dit gevoel geeft. En ik denk, dat jij ook de enige bent die mij het ooit zal kunnen geven. Elk meisje verbleekt naast jouw." antwoordde hij. Iris keek op, recht in zijn ogen. Meende hij dat echt? Een glimlach verscheen op haar gezicht. Weer wilde ze iets zeggen, maar hij was haar alweer voor en gaf haar daardoor niet de kans meteen te reageren op zijn woorden. "Maar weet je, er lopen hier ook veel jongens. Wie zegt dat jij niet op één van hen valt?" hoorde ze hem zeggen. Iris pakte de hand die hij op haar wang had gelegd vast en kneep er zacht in. Het was dus wel zo, ze zaten allebei met hetzelfde. Aan de ene kant was het wel een opluchting, want dan was ze niet de enige die erover na dacht. Maar aan de andere kant maakte hij zich dus ook zorgen om niks. Ze wilde alleen hem, en niemand anders. "Ik weet best vaak wat mijn gevoel aangeeft.." begon ze en ze keek hem recht in zijn ogen aan, terwijl ze nog altijd zijn hand vast hield. "Er is nog nooit echt een jongen geweest die mijn hart harder heeft laten slaan.." zei ze, het was ook waar. De laatste keer dat ze een relatie met een jongen had gehad, was het allemaal mis gegaan. Iris schudde haar hoofd en zette Dean haar hoofd uit. "Maar er is wel een jongen in mijn leven, en dat is er ook maar één. En volgens mij zit ik nu boven op hem." zei ze en er verscheen een grijns op haar gezicht.
Iris zag dat Mike zijn blik had afgewend. Snel ging ze van hem af en ging naast hem zitten. Om vervolgens haar vingers onder zijn kin te leggen en zijn hoofd weer in haar richting te draaien. Op dat moment drukte ze haar lippen op de zijne en sloot haar ogen.

Er was een stilte gevallen, deze was anders dan zijn voorgangers. Vervelender, drukkender. Mike sloot voor een moment zijn ogen, duizenden gedachten tolden door zijn hoofd. Beelden drongen zich aan hem op, snel opende hij zijn ogen. Keek Iris aan, recht in haar bruine ogen. De stemming was plots omgekeerd, zonet hadden ze nog vrolijk gelachen. En nu, nu waren ze beide verzonken in gedachten. Maakte zich beide zorgen over het zelfde, of de ander hier niet een veel leuker iemand tegen het lijf aan zou lopen. Iemand die er voor zou zorgen, dat ze elkaar zouden verliezen. Iris zorgen waren on nodig, hij wist zeker dat er niemand anders was die hem dit gevoel kon geven. Maar zijn zorgen, het kon best dat zij iemand anders vond. Dat hij haar kwijt zou raken. Hij slikte.
Op Iris gezicht verscheen een glimlach. Ze pakte zijn hand die hij op haar wang had gelegd, kneep er zachtjes in. "Ik weet best vaak wat mijn gevoel aangeeft.." begon Iris, hij keek haar aan. "Er is nog nooit echt een jongen geweest die mijn hart harder heeft laten slaan.." vervolgde Iris. "Maar er is wel een jongen in mijn leven, en dat is er ook maar één. En volgens mij zit ik nu boven op hem." beëindigde ze, een grijns was op haar gezicht verschenen. Hij glimlachte even. Hopelijk zou het ook zo blijven, zo hij de enige jongen in haar leven blijven. Haast onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, merkte dat Iris van hem af ging. Een moment werd hij bevangen door angst, even was hij bang dat ze weg zou lopen. Maar in plaats daarvan legde ze haar vingers onder zijn kin, draaide zijn hoofd in haar richting. Om vervolgen haar lippen op de zijne te richtingen, hij richtte zich iets op. Sloot zijn ogen, beantwoorde haar kus. Vervolgens keek hij haar weer aan, ging nu helemaal recht zitten. Glimlachte even naar haar.

[Het wil de laatste tijd niet echt lukken met lange posten --' Sorry]

Nog altijd had ze haar lippen op de zijne gedrukt, maar na een tijdje haalde ze haar lippen toch weer van de zijne. Hij had haar kus beantwoord, iets waar ze al op gehoopt had. Voor enkele seconden keek ze hem aan. Nu pas merkte ze dat hij recht op was gaan zitten, waardoor ze hem recht in zijn ogen kon aankijken. Ergens had ze het gevoel dat ze hem niet had overtuigd dat hij de enige voor haar was. Maar dat wist hij toch wel? Wie zou het dan moeten zijn? Iris schudde haar hoofd en richtte haar bruine ogen weer op de zijne. Voor een moment streek ze met haar vingers langs zijn wang. "Hé, wat is er?" vroeg ze, puur voor de zekerheid. Ze hoopte dat hij als er iets wat het gewoon zou vertellen. Want als hij dacht dat ze hem zou bedriegen met een andere jongen, zat hij helemaal fout.
Er was weer een stilte gevallen, maar ze bleef hem aankijken. Nog altijd afwachtend tot hij wat zou zeggen. Met één hand ging ze door haar haren heen, ze had het warm gekregen. Waarschijnlijk omdat Mike zo warm was vergelijken met haar. Voor een moment schudde ze haar hoofd en pakte zijn hand vast en vlocht haar vingers in de zijne. "Ti amo." fluisterde ze en glimlachte voor enkele seconden. De neiging om haar lippen weer op de zijne te drukken was er, maar ze hield zich in.
IN een snelle beweging ging ze naast hem zitten sloeg ze een arm om zijn nek heen, om haar hoofd vervolgens tegen zijn schouder te leggen.

[ik heb echt een **hekel aan deze post T-T']

Doordat Mike recht op was gaan zitten, kon hij Iris weer recht in haar ogen kijken. Prachtige bruine ogen die hij niet zou willen missen. Hij zou haar niet willen missen, een zucht verliet zijn keel. Waarom bleven zijn gedachte's hier maar omheen draaien, kon hij het niet gewoon los laten. Ze had toch gezegd dat hij de enige voor haar was? Kennelijk had Iris in de gaten dat er niet klopten. "Hé, wat is er?" vroeg ze, met haar vingers streek ze langs zijn wang. Hij keek haar aan, overwoog een moment het te ontkennen. Te ontkennen dat hij zich nog altijd af vroeg, of ze hier geen andere jongen tegen het lijf zou lopen. Een jongen die veel beter bij haar pasten. "Ik wil je gewoon niet kwijt raken." zei hij zacht, keek haar een moment recht aan. Wende zijn blik vervolgens weer af, staarde een moment voor zich uit. Niet wetend of hij iets moest zeggen.
Uiteindelijk richtte hij zijn ogen weer op Iris, die met haar hand door haar haar ging. Om vervolgens zijn hand te pakken, ze vervlocht haar vingers met de zijnen. Hij glimlachte onwillekeurig. Streek met zijn vrije hand langs haar wang. "Ti amo." fluisterde Iris. "Ti amo anche." fluisterde Mike, glimlachte even. Drukte vervolgens zijn lippen op de hare. Sloot voor een moment zijn ogen, om haar vervolgens weer aan te kijken. Een glimlach sierde zijn gezicht, weer drongen de twijfels zich aan hem op, maar die duwde hij snel weg.
Iris ging met een snelle beweging naast hem zitten, haar arm sloeg ze om haar nek om vervolgens haar hoofd tegen ijn schouder aan te leggen. Hij sloeg zijn arm om haar heen, drukte haar tegen zich aan.

Voor enkele seconden sloot ze haar ogen, zodat alles even zwart werd. Er schoven nog altijd verschillende beelden en gedachtes door haar hoofd heen. Maar ze probeerde ze zoveel mogelijk te negeren, zover dat mogelijk was dan. Een zucht verliet haar keel en ze voelde hoe er weer een zachte briesje afkomstig van het raam langs haar gezicht ging. Het voelde prettig aan. Als een teken dat er toch nog wat mooi weer kon voorkomen. Dat had ze gemist, in Engeland was er bijna altijd slecht weer geweest. En als het mooi weer was, kon ze er niet eens van genieten door alle dingen die daar gebeurd waren. Er ging voor een moment een rilling over haar rug heen, maar ze negeerde deze ook.
"Ik wil je gewoon niet kwijt raken." zei Mike op een zachte toon. Iris opende haar ogen meteen nadat hij de woorden had uitgesproken. Automatisch sloeg ze haar arm steviger om zijn nek heen. "Je raakt me niet kwijt, tenzij je dat zou willen.." fluisterde ze, op dezelfde zachte toon waarop hij daarnet gesproken had. Voor enkele seconden sloeg ze haar ogen neer en ging het beeld van Engeland weer door haar hoofd heen. Toen hij aan haar opbiechte dat hij niet zeker wist of hun relatie wel ging werken, enkel omdat ze wat verschillend waren. Iris schudde de beelden snel weg en keek hem weer aan. "Waarom zou je me kwijt raken?" vroeg ze en keek hem met een vragende blik in haar ogen aan. Was hij er misschien nog steeds onzeker over het feit dat ze misschien wel op een andere jongen verliefd kon worden? Ze zuchtte even, als dat zo was dan maakte hij zich echt zorgen om niks.
Mike streek met zijn vrije hand langs haar wang heen, iets dat haar een kleine glimlach deed opzetten. Meteen als hij haar zou aanraakte, versnelde het warme gevoel weer door haar lichaam. Het gevoel dat ze niet wilde en niet kon missen. "Ti amo anche." fluisterde ze hij als antwoord op haar vorige woorden. De glimlach op haar lippen werd breder, snel drukte ze een kus op zijn neus om hem vervolgens weer afwachtend aan te kijken.

Nog altijd zaten ze op de grond, geen van beide maakte aanstalten op te staan. Mike liet zijn ogen naar het raam dwalen, buiten scheen de zon nog altijd volop. Iets wat hij in Engeland maar weinig had gezien, in Italië des te meer. De twee landen hadden zo veel van elkaar verschild, al hadden ze nog zo dicht bij elkaar gelegen. Dit land leek wel op Italië, al was het toch heel anders. Maar alsnog voelde Mike zich er niet thuis, hij voelde zich er net als in Engeland niet op zijn plek. Een zucht verliet zijn keel, waarom moest hij daar nu weer aan denken? Waarom nu? Een moment sloot hij zijn ogen, weer kwamen de gedachten die hem enkele minuten eerder hadden lastig gevallen terug. Zag hij Iris voor zich, naast haar stond een jongen. Een jongen die hij niet kende, zijn arm om Iris schouder sloeg. Om vervolgens zijn lippen op de hare te drukken, onmerkbaar schudde Mike zijn hoofd. Dat zou toch niet gebeuren? Hij zou haar toch niet kwijt raken?
Iris sloeg haar arm steviger om zijn nek heen, als reactie op zijn woorden. Hij opende zijn ogen. Keek haar zwijgend aan. "Je raakt me niet kwijt, tenzij je dat zou willen.." fluisterde Iris, al bijna even zacht als hij daarnet had gesproken. "Maar dat wil ik niet." zei hij, glimlachte even naar haar. Zag dat ze haar ogen neer sloeg. Zweeg, niet wetend wat hij moest zeggen. "Waarom zou je me kwijt raken?" vroeg Iris plots, keek hem weer aan. Hij beet op zijn lip, deed zijn best de juiste woorden te vinden. Ja, waarom was hij bang om haar kwijt te raken? Omdat er hier zo veel jongens rond liepen die beter dan hem waren? Omdat ze er een keer genoeg van zou krijgen, dat hij niet antwoord op al haar vragen gaf? Omdat hij ook voor haar zijn muur niet wou laten zakken? Een zucht verliet zijn keel, met zijn hand ging hij door zijn haar. "Omdat er hier zoveel jongens rond lopen die beter zijn dan mij." zei hij uiteindelijk, keek haar voor een moment recht aan. Om vervolgens zijn blik af te wenden, zwijgend staarde hij voor zich uit. Had plots vreselijke behoefte aan een sigaret, maar wou Iris niet los laten. Hij wou niet op moeten staan, en naar het raam lopen om enkel een sigaret te roken. Een zucht verliet zijn keel.
Een glimlach was op Iris lippen verschenen, werd breder op het moment dat hij wat zei. Iris drukte een kus op zijn neus, hij glimlachte. Drukte haar even zacht tegen zich aan, om haar vervolgens weer aan te kijken. Na een korte aarzeling, drukte hij zijn lippen op de hare. Sloot voor een moment zijn ogen.

[sorry voor de late reactie -.-]

Haar ogen schoten van Mike naar het raam en weer terug. Ze wist niet precies waar ze moest kijken, of het juist beter was om haar blik neer te slaan of om hem aan te kijken. Een zucht schoof schoof van haar lippen vandaan, terwijl ze hem wat aarzelend aankeek. Waarom gaf hij geen antwoord, een reactie? Er gingen een aantal nare gedachtes door haar hoofd heen, maar ze probeerde deze te negeren. En met succes.
"Maar dat wil ik niet." antwoordde hij na een tijdje. Iris glimlachte opgelucht. Ze had het toch verkeerd gedacht, hij wilde haar echt niet kwijt. Gelukkig was dat dan ook wederzijds. Maar voor hoelang? Zuchtend keek ze voor zich uit, haar ogen op het openstaande raam gericht. De stilte die nu was gevallen beviel haar niet helemaal. Was hij aan het nadenken, of wist hij gewoon weg niks te zeggen? Als dat het geval was, was het niet. Ze wist nu ook even geen woorden te vinden.
Mike zuchtte even en ging met zijn hand door zijn haar heen. Ze kon de bewegingen precies volgen doordat ze zo dicht tegen hem aanzat. Iris ging iets verzitten, zodat hij wat meer ruimte had. Maar haar arm liet ze om zijn nek liggen en ook haar andere hand had ze nog altijd in de zijne gevlochten. "Omdat er hier zoveel jongens rond lopen die beter zijn dan mij." antwoordde hij. Iris keek hem aan en liet hem los, om vervolgens voor hem op haar knieën te gaan zitten. "Als je het zo bekijkt.. Dan zijn er zoveel meisjes beter dan mij. Meisjes die ook verliefd op jou kunnen worden. En jij misschien ook op één van hun. Maar ik vertrouw je, en ik weet dat je dat nooit zal doen." fluisterde ze en wendde haar blik neer, door haar naar de vloer te kijken waar ze op zaten. Maar voor ze het wist had Mike zijn lippen op de hare gedrukt, waardoor ze haar hoofd wel in zijn richting moest draaien. Snel beantwoordde ze zijn kus. Maar alsnel keek ze hem weer vragend aan. "Vertrouw je me?" vroeg ze en haar ogen keken hem vragend aan.

Een moment keek Mike zwijgend voor zich uit, merkte dat Iris iets ging verzitten zodat hij meer ruimte had. Tot zijn opluchting, liet ze haar arm gewoon om zijn nek liggen, haar andere hand waarvan haar vingers met de zijne vervlochten waren hield ze ook vast. Maar nadat hij zijn woorden had uit gesproken liet ze hem los, een moment bekroop hem een zeker gevoel van angst. Die vervloog toen ze voor hem op haar knieën ging zitten. Waardoor hij haar zonder enige moeite recht aan kon kijken. Recht in haar bruine ogen, die hij voor geen goud ter wereld zou willen missen. Haast onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, waarom was hij toch plots zo bang haar te verliezen? Dat zou toch niet gebeuren? In Engeland had hun relatie toch ook gewoon stand gehouden? Daar waren ook behoorlijk wat andere jongens, waarom was het nu dan plots anders? Waar maakte hij zich druk om? Dat was toch helemaal nergens voor nodig. Of wel?
"Als je het zo bekijkt.. Dan zijn er zoveel meisjes beter dan mij. Meisjes die ook verliefd op jou kunnen worden. En jij misschien ook op één van hun. Maar ik vertrouw je, en ik weet dat je dat nooit zal doen." hij keek haar een moment aan, ergens had ze wel gelijk. Al kon hij zich niet voor stellen dat hij iemand tegen zou komen, die beter was dan Iris. Iris had haar blik neer geslagen, keek naar de vloer. Maar beantwoorde zijn kus, toen hij zijn lippen op de hare drukte. Met zijn hand ging hij door haar haar, maar trok zijn hoofd terug op het moment dat zij dat deed. Zag de vragende blik in haar ogen. "Vertrouw je me?" vroeg ze, ergens had hij geweten dat die vraag er aan zat te komen. Het was niet moeilijk te beantwoorden. "Ja, ik vertrouw je." zei hij, glimlachte even naar haar.

[Mijn inspiratie voor dit topic begint een beetje op te raken --']

[de mijne ook T_T]

Haar ogen stonden nog steeds vragend op de zijne gericht. Hij vertrouwde haar toch wel? Dat deed hij altijd, waarom zou hij dat nu opeens niet doen? Iris schudde haar hoofd en keek hem aan. "Ja, ik vertrouw je." antwoordde hij glimlachend. De lach op zijn lippen was oogverblindend. Met een brede grijns op haar lippen gevormd keek ze hem aan. "Gelukkig, ik dacht even dat je dat niet deed." zei ze en glimlachte eventjes.
Haar ogen schoten even van Mike naar het bed en weer terug. Eigenlijk maakte het niet zoveel uit. Of ze nou op een bed of op de grond zaten, ze was bij hem. En dat was het enige wat telde. Voor een moment sloeg ze haar armen om zijn nek heen en ging ze weer op zijn schoot zitten. Haar hoofd legde ze tegen zijn schouder aan voor in hoeverre dat mogelijk was. Hij voelde gewoon zo warm aan, en nog steeds was het een raadsel waarom hun temperaturen zoveel verschilde. Maar het interesseerde haar helemaal niet, integendeel. Iris sloot tevreden haar ogen en luisterde naar de geluiden die uit het openstaande raam waren mee gereist met de wind. Nouja, het was eigenlijk meer een duidelijk voelbaar briesje te noemen. Ze schudde haar hoofd en opende haar ogen langzaam om hem vervolgens weer glimlachend aan te kijken. "Ik ben blij dat ik hierna toe gekomen ben." fluisterde ze, terwijl ze haar lippen in zijn nek drukte.

__________________________________________________________

"Ti piacerebbe essere il mio principe?" vroeg Iris zacht, nadat ze haar armen wat steviger om zijn nek had gesloten. Een glimlach speelde op Mike’s lippen, met zijn duim streek hij over de rug van Iris hand. “Certo che voglio essere il tuo principe, ora e sempre.” fluisterde hij. Hij wist niet precies tot hoe verre Iris Italiaans kon verstaan, maar zijn woorden zou ze waarschijnlijk wel kunnen begrijpen. Eigenlijk was hij er wel blij mee dat ze Italiaans kon, zo kon hij dingen tegen haar zeggen in zijn moeder taal. Want sommige woorden klonken gewoon veel beter in het Italiaans, bovendien leken de woorden voor hem dan meer betekenis te hebben. Misschien was dat onzin, als hij de woorden gewoon in het Engels zij betekende ze nog steeds het zelfde. Maar toch. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, richtte zijn bruine ogen weer op Iris. Ze was iets naar voren gelopen, waarna ze zijn hand los liet en haar arm om zijn middel sloeg. Hij glimlachte, legde zijn arm om haar schouders heen. Begon rustig in de richting van de campus, als je het zo kon noemen, te lopen. "Maar nu heb ik je vest." zei Iris, Mike glimlachte even. Keek voor een moment opzij. “Ja, maar dat neemt niet weg dat het koud is.” zei hij, waarna hij zijn ogen weer voor zich richtte. Om te voorkomen dat hij ergens tegen aan zou lopen.
De lampen in de meeste kamers waren al uit, of de gordijnen waren zo ver dicht getrokken dat het onmogelijk was om naar binnen te kijken. Het licht van de maan en van de lantaarnpalen zorgde ervoor dat ze het pad konden volgen, en dat ze niet opeens in het plantsoen zouden staan. Uiteindelijk hield Mike halt voor de deur van het gebouw waarin hun kamer zat, deze zat gelukkig niet op slot. Anders hadden ze een probleem gehad, maar aangezien de leraren er op voorbereid waren dat sommige studenten pas rond vijf uur s’ ochtends terug kwamen was de deur altijd open. Dit had Mike al eerder gemerkt, toen hij tot s’ avonds laat op het flat roof had gezeten en pas rond vieren het pand had verlaten. Simpelweg omdat hij had willen voorkomen dat hij daar in slaap zou vallen, en de volgende ochtend door een andere leerling zou worden aan getroffen. De gang lag er net als het gebouw zelf verlaten bij, iedereen sliep of was in elk geval in zijn of haar kamer. Of ergens in een club, dat kon natuurlijk ook nog. Al snel had Mike hun kamer gevonden hij was even bang geweest dat hij het nummer was vergeten. Maar dat bleek onterecht, hij glimlachte even duwde de deur van hun kamer open. Liet zijn arm van Iris schouder glijden en pakte haar hand weer beet. Trok haar zachtjes de kamer in, waarna hij de deur met zijn voet sloot. Voor een moment liet hij zijn ogen door de kamer dwalen, zag dat zijn gitaren er nog altijd stonden. Een grijns gleed over zijn lippen. Hij bedacht zich dat hij Iris had beloofd nog eens wat voor haar te spelen, misschien was dit wel het juiste moment. Als hij zijn akoestische gitaar pakte zouden er maar weinig mensen echt last van hebben. “Ik denk dat het tijd word dat ik mijn belofte na kom.” Fluisterde hij, waarna hij een zachte kus op haar wang drukte. Om vervolgens haar hand los te laten en zijn gitaar uit de standaard te pakken. “Maar liefje ik waarschuw je ik kan niet zingen.” zei hij, hij grijnsde even naar haar. Waarna hij op één van de twee bedden in de kamer ging zitten. Pakte zijn gitaar wat beter vast, legde de vingers op de snaren. Sloeg enkele akkoorden aan, om te horen of de gitaar ontstemd was. Iets wat het geval was, snel stemde hij de gitaar. Vroeger had het hem altijd tijden gekost, nu had hij het meestal vrijsnel voor elkaar. Voor een moment sloot hij zijn ogen, dacht kort na. Maar begon vervolgens te spelen, het duurde niet lang voor hij zachtjes mee begon te spelen. Hij zorgde ervoor dat zowel zijn gitaar spel als zijn zang zacht was, zodat hij er niemand mee wakker zou maken. Het liedje had hij nog in Engeland geschreven, vlak nadat hij wat met Iris had gekregen. Hij had het nooit aan haar laten horen, tot nu toe. Hij had zijn ogen weer geopend, richtte zijn ogen voor een moment op Iris. Zodat hij haar aan kon kijken, terwijl hij het liedje speelde.

“Certo che voglio essere il tuo principe, ora e sempre.” Mike streek met zijn duim over de rug van haar hand heen. Iris glimlachte even en verstevigde haar greep om zijn middel. De woorden die hij daarnet had uitgesproken had ze gelukkig kunnen verstaan. Maar ergens maakte ze zich wel druk over het feit dat ze onmogelijk een heel gesprek bij zou kunnen houden. De cursus die ze destijds had gevolgd was ook van vroeger, en ze had nooit geweten dat het Italiaans ooit nog écht van pas zou komen. Uiteindelijk was ze er nog maar één keer geweest en dat was toen ze kleiner was, ooit met haar ouders nog. Een zucht schoof van haar lippen, terwijl ze haar blik weer recht voor zich uit stelde. Ze wist niet hoe het zou aflopen als ze ooit met Mike mee zou gaan naar Italië, maar eigenlijk hoorde ze zich daar nu nog geen zorgen over te maken. Dus waarom zou ze? Iris slikte even en probeerde haar gedachten weer te temmen.
Net op dat moment voelde ze zijn arm rondom haar schouders. Die glimlach van daarnet werd breder. “Ja, maar dat neemt niet weg dat het koud is.” antwoordde hij na een tijdje. Iris merkte dat ze waren begonnen met lopen. Ze knikte even. Het bleef inderdaad koud. Al had zij het nu al een stuk warmer, maar als hij het straks vervelend zou vinden zou ze het vest heus terug geven. Maar ergens wist ze niet of hij het vervelend zou gaan vinden. Maar daar zou ze anders wel achter komen. Voor een moment schudde ze haar hoofd en snoof even wat frisse lucht op. Het voelde goed dat al die opgekropte gevoelens nu eindelijk de ruimte hadden gekregen. Het leek ook aan haar humeur te werken.

Ze waren onderhand al bij de campus aan gekomen. Maar nog altijd moest ze uitkijken waar ze liepen. Er was een deel geweest waar helemaal geen lantaarns hadden gestaan. En daar was het behoorlijk donker geweest. Maar hier leken gelukkig meerdere palen te staan. Nog altijd had ze haar arm stevig om Mike's middel geplaatst, en ze was ook niet van plan hem snel los te laten. Maar toen ze eenmaal dichter bij hun kamer kwamen, merkte ze dat hij haar ook losliet. Dus na kort gezucht te hebben haalde ze haar arm weg en keek toe hoe hij de deur open maakte. Maar voor ze wat kon zeggen, had hij haar hand alweer vast gepakt en haar de kamer ingetrokken. De glimlach die daarnet nog op haar gezicht had gestaan, toverde ze om in een grijnsje.
Het eerste waar haar blik op viel, waren de gitaren die aan Mike's kant stonden. Ze dacht even terug aan de eerste keer hier in hun kamer. Toen had hij haar beloofd om nog iets voor haar te spelen. Ze liet haar blik naar haar bed glijden. Het zou nu vast niet uitkomen voor hem om wat te spelen, dus ze besloot om niks erover te zeggen. Ooit zou het wel komen. De klik die de deur maakte als hij werd gesloten, wekte haar als ware uit haar gedachten. Ze keek op, en recht in het gezicht van Mike. “Ik denk dat het tijd word dat ik mijn belofte na kom.” begon hij. Iris grijnsde toen hij een kus op haar wang drukte, en toen ze zag dat hij zijn gitaar pakte. Hij had er toch aangedacht! Meteen ging ze naast hem zitten en afwachtend keek ze hem aan. “Maar liefje ik waarschuw je ik kan niet zingen." De woorden deden haar in de lach schieten. Ergens wist ze dat ze er niet op in moest gaan, ze zou er later wel achter komen of hij kon zingen of niet. Maar toch kon ze het niet laten. "Nou ik kan niet meer terug, dus laat dan toch maar horen." plaagde ze en een gemeen glimlachje vormde zich op haar lippen. Al wist ze dat zijn zang vast wel mee zou vallen. Net op dat moment begon hij te spelen, en vrijwel daarna volgde de zang. Aandachtig luisterde Iris naar het nummer en ze voelde weer gelijk een warm gevoel door haar aderen stromen. Had hij dit zelf geschreven? En wanneer? Er leken weer allemaal vragen door haar hoofd te tollen, maar ze besloot te wachten tot hij klaar was. Voor een moment sloot ze haar ogen, nog altijd luisterend naar de noten die haar oren binnen drongen.

De greep om zijn middel werd verstevigd, voor een moment richtte Mike zijn ogen op Iris. Op haar gezicht was een uitdrukking verschenen, die hij niet direct kon plaatsen. Voor een moment fronste hij, maar richtte zijn ogen al vrij snel weer voor zich. Terwijl hij probeerde te bedenken wat de uitdrukking die op haar gezicht had gerust betekende. Hij was er niet zeker van of hij het goed had gezien, besloot er daarom ook maar niet op in te gaan. Als er echt was mis was zou ze het wel tegen hem zeggen, en anders zou hij die zelfde uitdrukking straks weer op haar gezicht zien rustte. Om er zeker van te zijn dat dit niet het geval was, keek hij op zij zag dat er een glimlach op haar gezicht was verschenen. Iets wat hem deed glimlachen, voor een moment trok hij haar iets dichter tegen zich aan. Waarna hij zijn blik weer voor zich richtte en rustig door liep. Hij was er blij mee dat ze de gehele weg naar de campus geen last hadden van de jongens die hen zo net hadden lastig gevallen. Ach, die waren nu waarschijnlijk te druk met zichzelf bezig. Het zou hem niks verbazen als hij de arm van die ene jongen uiteindelijk als nog had gebroken, die laatste ruk was misschien net iets te hard geweest. Niet dat hij spijt had van wat hij had gedaan, totaal niet. Nee, die gasten hadden het verdiend. Na wat ze hadden gezegd, en bovendien hadden ze van Iris af moeten blijven. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, schoof de gedachten van zich af.
Iris schoot in de lach, hij grijnsde even naar haar. Zijn hand ruste voor een moment op de koele hals van zijn akoestische gitaar. Die ooit van zijn moeder was geweest, iets waardoor hij voor Mike veel waarde had. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, zelfde de mooie gedachten aan zijn moeder hadden scherpe randjes. Randjes die hem elke keer weer pijnigde als hij aan haar dacht, kort beet hij op zijn lip. Duwde de gedachten weg, zodat ze deze avond niet zouden gaan verpesten. "Nou ik kan niet meer terug, dus laat dan toch maar horen." zei Iris, een gemeen glimlachje stond op haar gezicht. Hij lachte zachtjes. Waarna hij zijn aandacht op zijn spel en zang richtte, een glimlach stond op zijn gezicht. Het viel hem op dat Iris haar ogen had gesloten, net als zijn moeder altijd had gedaan als ze naar zijn spel had geluisterd. Mike vervloekte zichzelf om die gedachten. Waarom moest hij nou aan zijn moeder denken op dit moment? Het ging nu om Iris, en om niemand anders. Waarschijnlijk kwam het door de gitaar, zijn moeder was er mee verbonden. Hij kon haar er zo op zien spelen, als hij zijn ogen zou sluiten. Hield ze dan ook open. Nadat hij de laatste akkoorden had aan geslagen, werd de kamer voor een moment in stilte gehuld. Hij stond op en zette zijn gitaar terug in de standaard. Waarna hij terug liep naar het bed, hij ging op de rand zitten en schopte zijn sneakers uit. “En wat vond je?” vroeg hij grijnzend aan Iris. Met zijn hand streek hij zachtjes langs haar wang, plaatste een klein kusje op haar lippen. Keek haar voor een moment vrolijk aan. Hij was blij dat hij haar terug had, en niks zou deze avond verpesten. Helemaal niks, ook zijn eigen gedachten niet. Dat zou hij niet toe staan, bovendien waren zijn gedachten waarschijnlijk niet sterk genoeg om dit geluk zalige gevoel te verdrijven. Nee, daar was hij zeker van. Mike liet zich op het bed zakken, ging er op liggen. Waarna hij zijn blik weer op Iris richtte. “Kom je bij me liggen?” vroeg hij, grijnsde even naar haar. Probeerde haar met puppy oogjes aan te kijken, maar was er zelf niet zeker van of hij hier in slaagde. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, hij liet zijn ogen over Iris gezicht glijden. Bekeek de fijne trekken van haar gezicht, ze was perfect. “Je bent mooi.” zei hij zacht tegen haar.

[Beetje inspilose post I'm sorry.]

Het zachte gelach van Mike viel haar meteen op, voor een moment deed ze haar ogen weer open. Het wekte die warme gevoelens steeds weer op. Steeds opnieuw. Nog steeds was de glimlach niet van haar lippen verdwenen, en ze was ook niet van plan dat snel te laten gebeuren. Zeker niet nu hij eindelijk voor haar op zijn gitaar speelde. Ergens vroeg ze zich wel af waarom zij nooit een instrument had bespeeld. Maar ze kwam niet verder dan bij het feit dat het er nooit van was gekomen, aangezien ze had geweten dat ze de aanleg er niet voor had. En ze wist nu eigenlijk wel vrij zeker dat dat ook de reden was. Aangezien ze in de muzieklessen ook niet de beste was.
Iris zuchtte even en ging met haar hand door haar haar heen. Waarom moest ze hier nou aan denken? Daarnet maakte ze zich ook al zorgen over het feit dat haar Italiaans niet goed genoeg was. Waarom moest ze zich op dit moment daar druk over maken? Net op een moment waar ze zich op had verheugd? Iris blies op het moment een lok uit haar ogen, zodat de pluk haar blik naar Mike gericht niet zou belemmeren. Hij had zijn ogen open en keek haar glimlachend aan terwijl hij speelde. Nog steeds luisterde ze aandachtig naar de akkoorden die werden aangeslagen. En waardoor de kamer werd gevuld met creativiteit. Ook zij keek hem glimlachend aan. De tekst die hij zong probeerde ze zo goed mogelijk te plaatsen. Te bedenken wat ze erbij moest denken. En ze leek hier goed in te slagen.
Uiteindelijk sloot Mike het liedje af met een paar laatste noten. Haar glimlach leek met de seconden breder te worden. De laatste noten leken voor een korte tijd na te galmen. En ze genoot nog steeds, al wist ze dat het elk moment af gelopen kon zijn. Net op dat moment merkte ze dat de ruimte weer werd gevuld met stilte, gevolgd door Mike die opstond en zijn gitaar weer in zijn standaard zetten. Iris bleef hem met haar ogen volgen. Ze vond het diep van binnen wel jammer dat het al afgelopen was, aangezien het haar helemaal leek op te fleuren.
“En wat vond je?” Mike was weer op het bed gaan zitten en had zijn Sneakers uitgeschopt. Een grijnsje vormde zich weer naar haar lippen. Terwijl ze merkte hoe hij met zijn vingers langs haar wang streek en een kusje op haar lippen drukte. Iris grijnsde en zag hoe hij op het bed ging liggen. Voor een moment stelde ze zich recht en trok haar gympen ook uit, zodat ze met haar knieën op het bed kon gaan zitten. Iris kroop naar hem toe en trok hem wat omhoog , zodat ze haar armen om zijn schouders kon slaan. “Niemand heeft ooit zoiets moois voor me gespeeld.” Fluisterde ze en keek hem met een warme blik in haar ogen aan. Waarnaar ze hem met één arm los liet en met haar vingers in zijn nek streelde. “Heb je het zelf geschreven?” vroeg ze zacht en keek hem vragend aan. Maar na een tijdje liet ze hem toch weer los en plaatste haar handen netjes op haar benen.
“Kom je bij me liggen?” vroeg hij. Iris keek hem nog altijd grijnzend aan. In zijn ogen was een soort van puppy blik verschenen. Ze grinnikte even. “Durf je het aan?” zei zacht, er was een schuin lachje op haar lippen te lezen. Maar ze wachtte niet tot hij antwoord zou geven. In plaats daarvan liet ze zich ook naast hem op het bed zakken, en trok hem weer naast zich. De blik waarmee hij haar aankeek deed haar haar blik afwijken. Was hij haar gezicht nou aan het bekijken? Ze voelde dat haar gezicht wat rood aanliep, maar ze besloot er geen verdere aandacht aan te schenken. “Je bent mooi.” Een opgeluchte zucht schoof van haar lippen. Ze had zonet even bang geweest dat er iets mis was geweest. “ Ik Mooi? Vind je?” grijnsde ze. Iris had het idee dat de rode kleur nog steeds op haar gezicht te zien was. Maar het kon haar eigenlijk niet zoveel schelen, het belangrijkste was dat ze hier weer met hem kon zijn. En niets leek deze avond te kunnen verpesten. “Ik hou van je.” Fluisterde ze en drukte haar lippen op die van hem. Het was minder voorzichtig dan daarnet merkte ze, maar ook dat deed haar maar weinig.

Met zijn ogen volgde Mike Iris bewegingen, steeds weer bezorgde ze hem dat vertrouwde gevoel. Dat hij niet meer wou verliezen, niet nog eens. Hij wou haar niet meer verliezen, die paar weken zonder haar waren hem zwaar gevallen. Zwaarder dan hij had verwacht. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, keek naar het grijnsje dat op Iris gezicht was verschenen. Ook zij had nu haar gympen uit geschopt, waarna ze op haar knieën op het bed was gaan zitten. Wiens bed was het eigenlijk? Het hare of het zijne? Ach veel deed het er niet toe, zolang zij maar bij hem was. Iris kroop naar hem toe, trok hem iets omhoog. Kwam zelf iets overeind zodat ze niet zijn totale gewicht hoefde te tillen, haar armen sloeg ze om zijn schouders. Hij glimlachte, legde zijn armen losjes om haar middel heen. Zodat hij haar niet omver zou trekken. “Niemand heeft ooit zoiets moois voor me gespeeld.” zei Iris, een glimlach verscheen op Mike’s gezicht. De warme blik waarmee Iris hem aan keek, gaf hem een warm gevoel. Hij drukte een zachte kus op haar lippen. Met één arm liet ze hem los, met haar vingers streelde ze zijn nek. “Heb je het zelf geschreven?” vroeg Iris, hij knikte. “Ja, vlak nadat wij wat hebben gekregen.” zei hij, kort grijnsde hij. Liet zich weer op het bed zakken nadat Iris hem had los gelaten, liet zijn armen van haar middel glijden. “Durf je het aan?” zei Iris zacht naar kort gegrinnikt te hebben. “Ja hoor.” zei hij nog altijd vrolijk grijnzend. Niks kon dit moment verpesten, zelfs zijn gedachtes niet. Hij had Iris terug, en daar ging het om. Hij kon haar weer in zijn armen houden, zonder bang te hoeven zijn dat ze hem weg zou duwen. Maar Iris had zijn antwoord niet af gewacht, ze had zich al naast hem laten zakken. Hij draaide zich op zijn zij sloeg zijn ene arm om haar hen. Met zijn hand streelde hij zachtjes haar nek, liet zijn hand naar een tijdje af dwalen naar haar schouder waardoor zijn vest van haar schouder af gleed. Hij grijnsde onwillekeurig, plaatste een zachte kus op haar schouder. Waarna hij zijn ogen weer op de hare richtte. Iris gezicht kleurde lichtjes rood, kennelijk was het haar niet ontgaan dat hij naar haar gezicht keek. “Ik Mooi? Vind je?” grijnsde Iris, hij knikte. “Ja dat vind ik, en het is zo geloof me.” zei hij zacht, met zijn hand ging hij door haar haren liet zijn hand uiteindelijk rustte in haar hals. “Ik hou van je.” fluisterde Iris, hij glimlachte. “Ik ook van jouw.” zei hij zacht, nog geen seconden later voelde hij haar zachte lippen op de zijne. Minder voorzichtig dan daarnet, maar dit maakte hem niet uit. Vrijwel direct beantwoorde hij haar kus, trok haar iets dichter tegen zich aan. Hij merkte dat hij ook wat minder voorzichtig was dan voorheen, maar dit kon hem weinig schelen. Een glimlach speelde op zijn lippen toen hij zijn lippen uiteindelijk van de hare af haalde. Met zijn hand streek hij vingers streek hij zachtjes over haar boven arm, die niet langer werd bedekt door zijn vest. “It’s just you and me and honestly that’s everything I need.” fluisterde hij, hij had geen idee waarom de woorden die van een songtekst waren plots in hem op kwamen. Maar het paste wel bij hoe hij zich nu voelde, hij glimlachte even naar Iris. Drukte zijn lippen weer op de hare, zonder de voorzichtigheid die hij eerder die avond had gehad.

[Beetje inspilose post, I'm sorry.]

Mike kwam zelf iets overeind, waardoor ze niet zijn hele gewicht omhoog hoefde te tillen. Niet dat dat een groot probleem was geweest. Een glimlachje verscheen op haar lippen, terwijl haar blik nog altijd diezelfde warmte vast had gehouden. Iris voelde hoe hij zijn armen wat losjes om haar middel sloot. Even grinnikte ze en keek hem nog altijd glimlachend aan. Een zacht kus werd op haar lippen gedrukt, vrijwel meteen beantwoorde ze zijn kus en had voor een paar seconden haar ogen gesloten. Bij elke aanraking waar hij voor zorgde, borrelde dat gevoel weer op. Dat gevoel dat zoveel warmte gaf. Nadat ze de kus had beantwoord, hield ze voor een paar seconden haar ogen gesloten. Maar daarna opende ze ze toch weer en zag dat hij met zijn hoofd knikte.“Ja, vlak nadat wij wat hebben gekregen.” zei Mike als antwoord op haar vraag. Iris glimlachte even en zag dat hij -nadat ze hem had losgelaten- zich weer op het bed liet zakken. Voor een moment week ze haar blik af, staarde gewoon weg langs hem heen. Zijn woorden deden haar weer denken aan die eerste dag van hun relatie. Dat ze daar zolang hadden gestaan. En ook toen was er weer een gevechtje op getreden. Ze schudde haar hoofd en streek daarbij weer wat plukjes haar uit gezicht. Toch stond die dag positief in haar hoofd gegrift. "Weetje, gek genoeg weet ik nog precies hoe onze relatie begon." zei ze zacht en keek hem glimlachend aan.
“Ja hoor.” antwoordde hij. De vrolijke grijns die op zijn gezicht speelde, deed haar even naar hem lachen. Haar ogen leken voor de zoveelste keer te glimmen als ze naar hem keek. Dat had ze de vorige keer in hun kamer ook al gehad. Ergens vond ze het gewoon bij haar horen. Snel maakte ze een einde aan haar gedachtenreeks en keek hem weer aan.
Nadat ze zich ook op het bed had laten zakken, zag ze hoe hij op zijn zij rolde om vervolgens één van zijn armen om haar heen te slaan. De glimlach op haar lippen werd alsmaar breder. Al helemaal toen ze voelde hoe hij zacht haar nek streelde. Voor enkele seconden sloot Iris haar ogen en zuchtte even. Maar het was geen vermoeide zucht, in tegendeel. Een juist tevreden zucht. Mike liet zijn hand op een gegeven moment afdwalen naar haar schouder, waardoor zijn vest langzaam van haar schouder gleed. Ze opende haar ogen weer en keek hem weer afwachtend aan. Ze had niet eens doorgehad dat ze zijn vest nog aan had. Maar veel aandacht besteedde ze er niet aan, want haar aandacht werd alweer aangetrokken door de kus die op haar schouder werd gedrukt. Iris grinnikte nogmaals en pakte zijn hand vast. Nu was zij degene die een kus plaatste, op zijn hand. Vervolgens liet ze zijn hand weer los en glimlachte weer.
“Ja dat vind ik, en het is zo geloof me.” antwoordde Mike, na geknikt te hebben. Ze grijnsde even naar hem en voelde daarbij weer een warme gevoel door haar lichaam vloeien. “Ik ook van jouw.” antwoordde hij vervolgens en ging daarbij met zijn hand door haar haren heen. Uiteindelijk bleef zijn hand rusten in haar hals.
Mike beantwoorde haar kus vrijwel direct en ze merkte dat ze beiden wat minder voorzichtig waren. Het leek hem ook niet veel uit te maken, dus ze besloot er geen verandering in te brengen. Hij trok haar vervolgens iets dichter tegen zich aan. Iris rolde zonder zich los te maken of hem los te laten, boven op hem en keek hem grijnzend aan. “It’s just you and me and honestly that’s everything I need.” fluisterde hij. Met zijn hand streek hij zacht over haar blote bovenarm, terwijl hij haar glimlachend aankeek. Iris grijnsde nogmaals naar hem. Zo voelde ze zich nu eigenlijk wel. Ze wilde nu alleen met hem zijn en ze had alleen hem nodig. Nog voordat ze wat kon zeggen, een reactie kon geven op zijn woorden. Merkte ze dat hij zijn lippen weer op die van haar drukte, net zoals daarnet weer minder voorzichtig. Iris sloeg haar armen wat steviger om hem heen, en met gesloten ogen kuste ze hem weer terug. Na een tijdje hief ze haar hoofd toch weer terug, maar de grijns was nog altijd op haar gezicht te lezen. "Wat wil je doen vanavond?" fluisterde ze vragend en haar ogen keken hem nog altijd met die warme blik aan.

"Weetje, gek genoeg weet ik nog precies hoe onze relatie begon." zei Iris zacht, een glimlach gleed over Mike’s gezicht. Het feit dat zei het zich evenals hem nog herinnerde betekende dat het voor hen beide een belangrijk moment was geweest. Althans, dat was hoe hij het zag. Dat was in elk geval de reden dat hij het had onthouden, die dag betekende wat voor hem. Al kwam dat niet alleen doordat hij toen wat met Iris had gekregen, ook het feit dat zijn moeder die dag begraven werd had een rol gespeeld. Maar dat moment, die avond die stilletjes aan over was gegaan in de nacht. Kon hij zich nog precies herinneren, alsof het de dag van gisteren was. “Ik ook.” zei hij grijnzend, keek Iris recht in haar ogen. Zag dat de glans er weer in terug was gekeerd, het hoorde onderhand bij haar. Hij was er aan gewend die glans in haar ogen te zien, toch bezorgde het hem elke keer weer dat warme gevoel. Een glimlach gleed over zijn lippen.
Iris pakte zijn hand, plaatste er een kus op. Iets waardoor de glimlach op zijn gezicht nog groter werd, zachtjes drukte hij een kus op haar kaak. Zijn hand plaatste hij weer in haar nek, waar hij hem voor een moment liet rusten. Zijn ogen hield hij gericht op die van Iris. Voor hij in de gaten had wat er gebeurde, rolde Iris zich boven op hem. Hij kwam automatisch op zijn rug terecht, keek haar met een vrolijke grijns op zijn gezicht aan. Met zijn hand streek hij door haar bruine haren. Mike voelde hoe Iris haar armen wat steviger zijn lichaam sloeg, ook hij legde zijn arm wat steviger om haar middel. Zijn andere hand liet hij weer in haar hals rusten, met zijn vingers streek hij zachtjes langs haar nek zonder zijn lippen van de hare te halen. Uiteindelijk was Iris degene die een einde maakte aan de kus daar haar hoofd iets terug te trekken, een glimlach speelde op Mike’s lippen. "Wat wil je doen vanavond?" fluisterde Iris, Mike keek haar voor een moment aarzelend aan. Eigenlijk wou hij zelf gewoon verder gaan met waar ze mee bezig waren, misschien nog iets verder gaan. Zoals die keer bij haar thuis, maar misschien was dat iets te snel. Ze waren tenslotte pas net weer bij elkaar. Hij drukte een zachte kus op haar lippen, te kort om te beantwoorden om haar vervolgens weer aan te kijken. Een glimlach speelde op zijn lippen. “Het is al nacht liefje.” grijnsde hij. “Zeg jij het maar, het maakt me niet uit zolang jij maar bij me bent.” fluisterde hij, waarna hij een zachte kus in haar nek drukte. Om vervolgens zijn ogen weer op de hare te richten waar nog altijd dezelfde warmte in lag. Iets wat hem weer dat vertrouwde gevoel gaf. Hij had wel eens horen zeggen dat je gevoelens voor iemand na een tijdje verminderde, maar bij hem was dat nog niet het geval. Zeker niet, een vrolijke glimlach speelde op zijn lippen.

[Mijn inspiratie is zoek I'm sorry.]

[Very sorry voor de late reactie -.-]

Nog altijd keek ze hem vragend aan, maar langzamer hand verdween de blik in haar ogen. Hij veranderde weer in een neutrale blik, maar die toch de warmte van daarnet vasthield. Eigenlijk kon het haar niet eens zoveel schelen wat ze zouden gaan doen, als ze maar bij hem kon blijven. Dicht bij hem, dan vond ze het best. Het was nu geen tijd voor vragen, niet voor de vragen waar per sé een antwoord aan zat verbonden. Ze wilde nu niks meer zeggen, alleen maar dingen doen. Geen woorden maar daden.
“Ik ook.” De woorden deden haar even opkijken, een glimlach prentte zich op haar lippen. Het deed haar goed te horen dat hij het zich ook nog zo goed kon herinneren, die dag betekende dus voor hun beiden veel. Toen ze de grijns op Mike's gezicht zag, verbreedde haar glimlach zich. Mike keek haar recht in haar ogen aan, waardoor ze zijn bruine ogen overduidelijk kon bestuderen. Ze had al eerder geweten wat voor mooie ogen hij had, maar nu ze het gevoel dat hij haar bezorgde weer zo duidelijk door haar lichaam voelde vloeien, leek het haar weer voor het eerst in tijden op te vallen.
Een hand werd in haar nek gelegd, gevolgd door een kus op haar kaak. Iris glimlachte en sloot voor een moment haar ogen. Die ze alsnel weer opende. Toen ze op zijn buik was gaan liggen, zag ze dat hij haar met een vrolijke grijns op zijn lippen aankeek. Ook op haar gezicht verscheen een grijnsje, een ondeugend speels grijnsje. Haar gezicht hield ze dicht bij die van hem, zo dat haar lippen de zijne net niet raakte.
Mike streek met zijn hand door haar haren heen, en ze voelde hoe hij zijn arm steviger om haar middel legde. Weer verscheen het grijnsje op haar gezicht. Voor een moment sloot ze haar ogen en voelde ze hoe hij met zijn vingers in haar nek streelde. Bij elk van zijn aanrakingen leek ze te huiveren, door het gevoel dat met een enorme snelheid door haar heen leek te stromen.
“Het is al nacht liefje.” Mike drukte een zacht kusje op haar lippen, maar het was te kort geweest om te beantwoorden. Hij had haar in eerste instantie met een aarzelende blik aangekeken, maar alsnel keerde zijn grijns terug. Iris glimlachte even en zuchtte vervolgens. "De tijd gaat veel te snel.." fluisterde ze waarnaar ze hem even losliet en zich losmaakte uit zijn greep. Om vervolgens even recht op te gaan zitten en zijn vest nu helemaal van haar schouders af te laten vallen. Het vest gooide ze naar de andere kant van de kamer op het andere bed. Ze had geen idee wiens bed het was, maar dat maakte haar niet veel uit.
Iris kroop weer naar hem toe en deze keer trok zij hem op haar. “Zeg jij het maar, het maakt me niet uit zolang jij maar bij me bent.” vervolgde hij. Iris glimlachte nogmaals, terwijl ze met haar hand over zijn rug streek. "Ik weet misschien nog wel wat.." fluisterde ze, en weer keerde het ondeugende grijnsje op haar lippen terug. Voor een moment drukte ze haar lippen in zijn nek en liet haar lippen uiteindelijk afdalen naar zijn schouder, om daar vervolgens ook een aantal kusjes op te drukken. Hopelijk begreep hij wat ze bedoelde.