Funtime met Iris en Mike

Blake was blij dat ze Iris was tegengekomen, en Mike ook.. Daardoor voelde ze zich niet meer zo alleen, ookal had ze natuurlijk wel al een paar nieuwe vrienden. Toch was het fijn om een vertrouwd iemand om je heen te hebben. Het was nu na school, dus ze konden doen wat ze wilden. Iris had al iets voor hun gepland, een soort feestje bij haar thuis om een geslaagd begin van het nieuwe schooljaar te vieren. Het was een leuk idee, dus ze vond het leuk om te komen. Mike kwam ook, wat ook logisch was. Ze was uitgenodigt in de kamer van Iris en Mike, die bij elkaar in een kamer zaten. Chester zou wel even zonder haar kunnen, dus ze was vrij om te gaan. Snel had ze haar tas op de grond geploft, en kleedde zich even om. Al snel kwam ze in een jurkje de batkamer weer uit, en pakte een handtas. Ze deed er wat geld en haar mobiel in, misschien kon dat wel van pas komen. Ondertussen was het al tijd om te gaan, dus even later stond ze weer in de gang. Het nummer van Mike en Iris wist ze al, dus ze kon het vast gemakkelijk vinden. Na een paar minuutjes liep ze inderdaad tegen het nummer aan, en met een brede glimlach op haar gezicht klopte ze op de deur. Door het kloppen viel de deur open, dus voorzichtig duwde ze de rode deur verder open. Iris en Mike zaten al op de bank, en Blake sloot de deur achter d'r. "Sorry, maar de deur stond al open.." legde ze de twee uit, wat ze blijkbaar al gemerkt hadden. "Blake is er!" zei ze daarna tegen de twee, en haar blauwe ogen richte zich op de twee. Toen ze Mike zag kreeg ze een soort van tinteling in haar buik, maar dat kwam vast omdat ze dorst had. En ze had natuurlijk gewoon zin in het hele gebeuren.

[Zie in de titel dompie <3]

Mike viste een sigaret uit zijn broekzak, hij zat in de vensterbank. Staarde zwijgend naar buiten, in gedachten verzonken stak hij een sigaret op. Mattheo had hem een uur geleden verteld, om hem te vertellen dat de bende weer herenigd was. Ze hadden er zelfs nieuwe leden bij, alleen konden ze nog wel iemand met wat ervaring gebruiken. Mike had direct begrepen waarom zijn vriend belde, had hem gezegd dat hij niet terug zou komen. Had hem ook verteld waarom, Mattheo had hem begrepen. Onmerkbaar schudde Mike zijn hoofd, hij wou op zich best terug. Maar hij wou niet weg bij Iris, dat kon hij simpelweg niet. En ook zijn zusje hield hem hier, al was er grote kans dat ze met hem mee zou gaan als hij besloot om terug te keren naar Italië. Mike nam een trek van zijn sigaret, inhaleerde de rook diep. Zijn ogen gingen naar Iris, een glimlach gleed over zijn gezicht. "Hoe laat komt Blake?" vroeg hij, om vervolgens nog een trek van zijn sigaret te nemen. Hij draaide zijn hoofd en blies de rook langzaam naar buiten. Om zijn ogen vervolgens weer op Iris te richten, nadat hij zijn sigaret had op gerookt drukte hij hem uit en liet hem in het gras vallen. Er lag ondertussen al een aardige voorraad peuken en dat terwijl hij het al een paar keer had op geruimd. Rustig liep hij naar zijn bed, pluchde na een korte aarzeling zijn gitaar in. Mattheo had hem aan een lied dat hij vlak nadat hij in Engeland was aan gekomen vaak had gespeeld doen denken. Hij pakte zijn electrische gitaar, was benieuwd hoe het klonk. Hij speelde slechts een stukje, een grijns speelde op zijn lippen. Het klonk stukken beter dan met zijn oude versterker. Hij vroeg zich nog altijd af wie hem deze versterker had gegeven. Op dat moment ging de deur open, Blake stapte de kamer in. Mike glimlachte even naar haar, zette zijn gitaar terug nadat hij deze had los gekoppeld. Om vervolgens naast Iris op het bed te gaan zitten. "Hé." zei hij tegen Blake. "Sorry, maar de deur stond al open.." zei het meisje, Mike grijnsde. "Blake is er!" vervolgde ze, Mike schudde lachend zijn hoofd. "Dat hadden we nog niet in de gaten." zei hij.

[I see ]

Iris keek met een schuine blik naar Mike, die zijn ogen op zijn gitaren had gericht. Maar alsnel keek hij haar aan en glimlachte even. Ze glimlachte terug en wachtte tot hij de stilte zou opvullen met woorden. "Hoelaat komt Blake?" vroeg hij. Een vraag die haar zelf ook bezighield. Schouderophalend stond ze op en liep naar de deur om te kijken of ze al in zicht was. Maar ze werd tegengehouden door het geluid van een gitaar. Iris draaide zich met een ruk om en keek naar Mike die noten lieten vloeien op zijn gitaar. Het klonk prachtig, net als de laatste keer dat ze hem had horen spelen. Eigenlijk was dat ook de eerste keer, ze baalde ervan dat ze er nu pas achterkwam dat hij zo goed kon spelen. Dat ze het niet had gevraagt in Engeland.. Snel schudde ze haar hoofd en richtte haar blik op zijn gezicht. Waar een brede grijns opspeelde. "Ja, ik weet al dat je goed kan spelen hoor." zei ze lachend en draaide met haar ogen. Op dat moment ging de deur open en Blake stond zoals verwacht in de deuropening. "Sorry, maar de deur stond al open.." begon ze. Iris wilde wat zeggen, maar Mike was haar voor. "Hé." zei hij. Ze glimlachten en zag hoe Mike zelf ook grijnsde. "Blake is hier!" riep haar vriendin opeens. Iris draaide zich naar haar om en achter zich hoorde ze hoe hij in de lach schoot. "Dat hadden we nog niet in de gaten." Een zucht verliet haar keel en ze grinnikte even. "Ja, kom maar binnen. Of wil je buiten blijven staan?" grijsde ze. "Mag ook hoor." zei ze er nog even snel achteraan, maar trok haar vervolgens naar binnen en omhelsde haar. Op dat moment zag ze de blik van Blake, naar Mike. Een warme blik, een blik die zíj gebruikte om naar hem te kijken. Voor even voelde ze een raar gevoel in haar buik. Een gevoel dat niet prettig was, maar ze drukte het snel weg en richtte haar aandacht op de twee andere in de kamer. "Willen jullie wat drinken?" vroeg ze tenslotte en keek de twee vragend aan.

Blake keek naar Mike die naar haar glimlachte, en ze keek glimlachend terug. "Hé." zei hij. "Hoi," antwoorde ze terug, waarna hij op het bed ging zitten. Ook Iris liet nu van zich horen, en ook zij grinnikte even. "Ja, kom maar binnen. Of wil je buiten blijven staan?" klonk de stem van Iris. Rustig liep ze naar binnen waarna ze haar tas op de grond liet 'vallen'. "Na, ik kom dan maar naar binnen." zei ze, en ook zij kon een grinnik niet onderdrukken. Haar hakken tikte op de vloer terwijl ze naar het bed liep. Voorzichtig ging ze erop zitten, waarna ze met een grijns de andere twee aankeek. "Lekker kamertje hoor!" merkte ze op, nadat ze wat in de rondte had gekeken. Eigenlijk was die van haar precies hetzelfde, maar dat deed er even niet toe. "Willen jullie wat drinken?" vroeg Iris na een tijdje stilte, en haar blauwe ogen richte zich weer op haar vriendin. "Graag," zei ze beleefd tegen Iris. "Cocktailtje misschien?" [:3] vroeg ze aan haar. "Als het niet teveel moeite is hoor.." zei ze nog, om niet onbeleefd te klinken. Haar blik ging weer naar Mike, en met een glimlach keek ze hem aan. Door het raam scheen een felle zon, want ookal was het herfst, door de warme zomer bleef de winter ook nog aardig.. warm. Tsja, het was wel fijn dat er nog een beetje zon overwas na die warme zomer. Het was echt niet normaal heet, maar nu hoefte ze tenminste niet in de regen te fietsen als het nodig was. Ze streek haar hand door haar lange, blonde haar, en wachte op een reactie van een van de twee.

[Sorryknorrie voor die niet-zo-lange-post, schooltime! ]

Mike hield zijn blik op Iris gericht, die haalde haar schouder op als antwoord op zijn vraag. Om vervolgens naar de deur te lopen, kennelijk vroeg ze zich ook af wanneer Blake zou verschijnen. "Ja, ik weet al dat je goed kan spelen hoor." zei Iris lachend, nadat hij zijn gitaar had weg gezet. Hij keek haar aan, een glimlach speelde op zijn lippen. "Dat weet ik. Maar ik wou horen hoe het klonk, dit heb ik nadat ik in Engeland kwam vaak gespeeld." zei hij rustig, een grijns speelde op zijn lippen.
"Ja, kom maar binnen. Of wil je buiten blijven staan?" zei Iris tegen Blake die in de deuropening van hun kamer stond. Mike keek haar rustig aan, de blik die ze hem toe wierp ontging hem totaal. "Na, ik kom dan maar naar binnen." reageerde Blake, waarna ze hun kamer binnen liep en haar tas op de grond liet vallen. "Lekker kamertje hoor!" zei Blake, hij grijnsde. Alle kamers waren hier zover hij wist het zelfde, er was niet bijzonders aan die van hun. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, Blake was evenals hun op het bed gaan zitten. Willen jullie wat drinken?" vroeg Iris, hij keek haar een moment aan. Een glimlach gleed over zijn gezicht. "Ik wil wel cola." zei hij rustig, hij wist dat het vreemd was dat hij geen alcohol dronk. Maar hij wou niet zo eindigen als zijn vader. Dat was de reden dat hij nog nooit een druppel alcohol had gedronken. De meeste mensen vonden het raar, vooral omdat hij wel rookte. Het maakte hem niet zo veel uit wat andere er van dachten, zolang ze maar niet vroegen waarom. "Cocktailtje misschien?" zei Blake. "Als het niet teveel moeite is hoor.." vervolgde ze, Mike keek haar een moment aan om zijn ogen vervolgens weer op Iris te richten.

Haar blik had ze nog altijd op die van Blake gericht. Maar van achter hoorde ze hoe Mike haar grapje vervolgde. "Dat weet ik. Maar ik wou horen hoe het klonk, dit heb ik nadat ik in Engeland kwam vaak gespeeld." Iris glimlachte even en keek hem aan. "Het klinkt er mooi." zei ze enkel en nam een glimp van de gitaar -die hij zonet in zijn handen had gehad- op. Hij glom mooi in het licht dat afkomstig was uit het raam. "Na, ik kom dan maar naar binnen." zei Blake. Iris keerde zich weer naar haar toe en zag hoe ze zich op één van de bedden neerzette. Ze besefte dat ze nog steeds geen antwoord hadden gegeven op haar vraag. Maar dat kwam anders nog wel. Voor een moment staarde ze uit het raam en voelde de zonnestralen die haar gezicht probeerde te verwarmen. Het was dan wel geen zomer meer, maar de zonnestralen lieten zich nog genoeg zien om het nog een béétje zomer te noemen. Het zou ook maar saai zijn, een herfst zonder maar een beetje de glimp van de voorjaar op te vangen. Iris schudde haar hoofd en richtte haar aandacht weer op Blake en Mike. Ze keken haar allebei aan, maar zeiden in eerste instantie niks. Totdat haar vriendin de stilte doorbrak, doormiddel van een antwoord op haar vraag. "Cocktailtje misschien?" vroeg ze en keek haar aan. "Als het niet teveel moeite is hoor.." vervolgde ze er even snel achteraan. Iris glimlachte even en keek Mike aan. Wachtend tot hij zou spreken. "Ik wil wel cola." antwoordde hij. Nogmaals glimlachte ze en knikte. "Goed, ik ben zo terug dan." zei ze en liep de deur uit.

Midden in de gang stond ze even stil en keek ze even om zich heen. Welke kant moest ze nou ook alweer op? Kon ze niet beter de andere kant nemen? Ze zuchtte, zo goed kende ze het hier nou ook weer niet. Snel draaide ze zich om en met langzame passen liep ze terug.

[*Tromgeroffel* Spannend moment! :'D
Ohja Noom, bij mij in de klas hadden we helemaal lol want zo'n moeder van een meisje uit mijn klas dacht dat Mister Poot een model was! *Ligt nogsteeds helemaal dubbel*]

Blake keek met een glimlach naar Iris, die alsnel naar Mike gericht was. Hij wou een cola. Hij moest het natuurlijk zelf weten, maar zij vond het wel leuk om dit te vieren met een Cocktail. Ze ging zich ook niet helemaal volzuipen, dat was haar bedoeling ook helemaal niet. Blake zuchte even waarna ze een pluk van haar haar achter haar oor streek. Ze keek even naar Iris die knikte. "Goed, ik ben zo terug dan." legte ze hun uit, en als antwoord knikte ze even terug. "Oké," zei ze met een vriendelijk blik die haar ogen uitstraalde. Iris was ondertussen verdwenen en even ongemakkelijk keek ze naar Mike die nog steeds naast haar op het bed zat.
Ze speelde met haar armbanden die om haar arm zaten, maar hield daar al snel mee op. Haar ogen richte zich weer op Mike die naast haar zat. Het leek wel alsof hij een automatische zuigkracht op haar had ofzo. Telkens waren haar ogen naar hem toegetrokken. Maar dat zou vast zijn omdat ze hem aardig vond. Allerlei gedachtes gingen rond in haar hoofd, terwijl ze Mike met een glimlach aankeek.
De hakken van haar laarzen raakte af en toe de grond aan, wat een tikkend geluid veroorzaakte. Haar blik stond nog steeds op Mike gericht. Hij was erg knap, merkte ze op.. Snel wiste ze de gedachtes uit haar hoofd en bracht haar hersens weer op orde. Toch voelde ze haar nog steeds tot hem toegetrokken.. Zonder haar hersens te gebruiken keek ze Mike diep in zijn ogen aan. Voordat ze het wist drukte ze haar mond op die van hem. Ze kon niet anders, hij was gewoon te leuk.

"Het klinkt er mooi." reageerde Iris, hij glimlachte even naar haar. Zag dat ze een blik wierp op zijn gitaar, die hij weer terug had gezet in de standaard. Het had hem behoorlijk wat geld gekocht, geld dat hij zelf had verdiend met het baantje dat hij in Engeland had gehad. Hij mocht van geluk spreken dat zijn vader die niet had verkocht, evenals hij blij moest zijn dat zijn vader zijn akoestische gitaar niet had verkocht. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd.
"Goed, ik ben zo terug dan." met deze woorden verliet Iris de kamer, Mike richtte zijn ogen op Blake die naast hem op het bed zat. Hij vroeg zich af wat zij er van dacht dat hij geen alcohol dronk, niet dat het hem veel kon schelen. Zolang ze geen vragen stelde, vond hij het wel best. Ook wat Iris er van dacht maakte hem niet zo veel uit, hij zou niet van gedachten veranderen. Hij wou niet zo eindigen als zijn vader, was dan ook niet van plan ooit een druppel alcohol te drinken. Stel dat hij net als Ricardo verslaafd zou raken? De mensen die hem lief waren ging slaan. Een moment sloot hij zijn ogen, duwde die gedachten van zich af. Zou Iris weten waarom hij niet dronk? Ze wist van zijn vader. Mike richtte zijn ogen op Blake, er was een stilte gevallen. Een ongemakkelijke stilte. Blake keek hem diep in zij ogen, plots had hij het idee dat hij haar moest zeggen dat Iris zijn vriendin was. Waarom wist hij niet. Tot ze haar lippen plots op de zijne plaatste. Het overviel hem, een moment wist hij niet precies wat hij moest doen. Beantwoorde haast automatisch haar kus, tot hij in de gaten kreeg waar hij mee bezig was. Hij duwde haar weg, slechts enkele seconden hadden hun lippen elkaar geraakt. Langzaam schudde hij zijn hoofd. Dit kon niet waar zijn, hij had een ander meisje dan Iris gezoend. Hij had gedaan waar zij bang voor was. Oké Blake had hem gezoend, maar hij had haar niet direct van zich af geduwd. Iets wat hij wel had moeten doen. Het was geen excuses dat hij overrompeld was, verward door haar plotselinge handeling.

[Mister poot een model? Haha, en die wiskunde leraar van jou dan? Met dat wasbordje! XD]

Vertwijfeld keek Iris naar in de verte, waar hun kamer lag. Zou ze de andere kant op moeten, eigenlijk wist ze het niet helemaal. Toch besloot ze om terug te lopen, misschien kon ze Mike wel vragen waar ze precies drinken kon krijgen. Met een zucht liep ze richting hun kamer, en stak haar hand naar voren om naar de deuropening te reiken. Het was stil in de kamer, het gaf haar een ongemakkelijk gevoel. Wat was er aan de hand? Snel keek ze om het hoekje en op dat moment leek er iets te breken in haar lichaam. Daar zaten Mike, en Blake. Hun lippen op elkaar. Het leek net alsof haar hart in beiden handen werd genomen, en werd vermorzeld. Waar ze bij stonden. Ze wilde zich omdraaien, maar zag vanuit haar ooghoeken dat Mike haar van zich afduwde. Alsof hij bang was dat zíj het zou zien. Zo zacht als ze kon liep ze weg, en begon toen te rennen. Wat moest ze anders? Daarr binnen komen lopen alsof er niks aan de hand was geweest? Lekker, dan. Waarom zou ze dat doen? Mike hield niet meer van haar, zou hij dat ooit wel gedaan hebben? Of was het al over toen hij Blake zag? Iris schudde haar hoofd. Zij was ook veel mooier dan haar, en vast veel liever. Ze zag het al aan komen, het geen waar ze al zolang bang voor was was gebeurd. Hij had iemand anders. Maar diep van binnen wist ze ook wel dat ze hem niet kon delen, er waren zoveel meisjes die achter haar in de rij stonden. Ze zuchtte en verbeet de tranen die achter haar oogleden prikte.

Al die tijd was ze blijven rennen, totdat ze merkte dat ze buiten was aangekomen. Met een zucht keek ze voor zich en greep naar de lantaarnpaal die voor haar stond. Het duizelde om haar heen, haar knieen knikte. Het leek alsof ze elk moment kon omvallen. Maar van haar part, mochten ze het uitzoeken. Hij was blijkbaar net zoals al die andere jongens, ze konden neit genoege nemen met één meisje. Ze moesten zonodig je hart weer breken. Verdrietig staarde ze voor zich uit en probeerde weer kalm te worden.

Mike kon zich zelf wel slaan. Wat had hij gedaan? Hij had Blake direct van zich af moeten duwen. Of haar nog voor ze haar lippen op de zijne drukte, moeten zeggen dat Iris zijn vriendin was. Nu had hij het verpest. Als Iris dit zou merken, zou ze denken dat hij haar had bedrogen. Verward ging hij met zijn hand door zijn haar, probeerde zijn gedachten op een rijtje te zetten. Maar slaagde hier niet in, hij sloot zijn ogen. Wat moest hij nu doen? Hij wou niet tegen Iris liegen, hij moest haar hoe dan ook vertellen wat er gebeurd was. Maar hoe kon hij dat doen, zonder dat ze zou denken dat hij haar had bedrogen. Dat hij niet langer van haar hield? Eerst moest hij Blake vertellen, dat hij wat met Iris had. Ze had het recht dat te weten. "Blake, Iris is mijn vriendin." zei hij zacht, keek haar een moment aan. Om zich vervolgens overeind te drukken, hij diepte in zijn zak viste er een sigaret uit om deze direct op te stekken. Het kon hem weinig schelen dat hij midden in de kamer stond, en dat de rook lange tijd tussen de muren zou blijven hangen. Hij nam een trek van zijn sigaret, inhaleerde de rook diep. De steek die door zijn borst joeg, voelde hij nauwelijks. Zonder nog langer na te denken, liep hij de kamer uit. Blake alleen achterlatend, hij moest Iris zien te vinden. Snel liep hij in de richting van de game hall, ze was tenslotte drinken gaan halen. Zijn ogen dwaalde door de verlaten, er zaten enkele jongeren maar van Iris was geen spoor te bekennen. Het was alsof een ijskoude hand zich om zijn hart sloot. Met een ruk draaide hij zich om, liep door de lange gang. Iris had hen gezien. Hij wist het vrij zeker, anders was ze wel in de game hall geweest of was hij haar tegen gekomen in de gang. Maar ze was weg. Hij nam een trek van zijn sigaret, probeerde zijn gedachten onder controle te krijgen. Met snelle passen liep hij door de lange gangen, zijn ogen schoten heen en weer. Hij moest haar vinden. Uiteindelijk kwam hij bij de deur die hem naar buiten bracht, daar zag hij haar staan. Ze hield zich vast aan een lantaarnpaal, haar houding bevestigde zijn vermoede. Ze had hen gezien. Hij nam nog een trek van zijn sigaret, liep op haar af. "Iris." zei hij zacht, toch was hij er zeker van dat ze hem hoorde. Hij voelde sterk de neiging zijn armen om haar heen te slaan en haar dicht tegen zich aan te trekken. Maar hij wist dat hij het daar niet beter mee zou maken, in tegen stelling. "Het spijt me Iris, het stelde niks voor geloof me." zei hij, zijn stem klonk vreemd hees.

Iris zuchtte en keek voor zich uit. Het was over, Mike hield niet meer van haar. Het stemmetje in haar hoofd had al die tijd gelijk gehad. Hij was net zoals die andere drie jongens. Ze lieten haar achter, met een gebroken hart. Zonder dat het hen maar iets kon schelen. Huiverend haalde ze adem en hield haar hand op haar slaap. Waarom was alles zo wazig? Waar voelde ze haar hoofd zo kloppen? Iris schudde haar hoofd en keek voor zich uit. Hopend dat ze zichzelf weer tot bedaren kon brengen. Maar het hielp niks, het werd alleen maar erger integendeel. Een zucht verliet haar keel, terwijl ze nog altijd voor zich uit staarde. "Iris." De stem van Mike drong maar half tot hem door. Ze keek hem als in een waas aan. Maar ze gaf geen antwoord, of dat kwam doordat ze amper kon orienteren, of doordat ze voor de eerste keer in haar leven niet blij was hem te zien. Ze wist het niet. In plaats daarvan keek ze hem aan, maar deed niks. Haar ogen stonden niet somber, niet verdrietig. Maar kwaad, en verraden. Waarom kwam hij hier heen? Moest hij niet bij zijn nieuwe vriendin zijn? "Het spijt me Iris, het stelde niks voor geloof me." hoorde ze Mike zeggen, zijn stem klonk vreemd hees. "Moet je niet naar Blake?" zei ze zacht, maar haar stem had een scherp randje.
Weer voelde ze hoe haar hoofd tolde, waarom had ze zo'n hoofdpijn? Waarom duizelde alles zo erg? Zou ze te weinig hebben gegeten? Iris slikte en schudde haar hoofd. Opeens veranderde haar blik, nu stond hij bang. Verward. Zo graag wilde ze dat ze alles kon terug draaien, dat ze haar ouders wel een gewoon afscheid kon geven, dat Mike nog bij haar was, en dat ze niet meer naar school hoefde. Het liefst wilde ze gewoon van de aardbol verdwijnen, en nooit meer terug komen. Ze zouden haar toch niet missen.
Voor een moment richtte ze het kleine beetje aandacht dat ze nog had op hem. "Mike, het klinkt raar om dit op dit moment te zeggen maar, ik voel me niet helema-" Ze wilde naar hem toe lopen, en zich aan hem vastklampen. Maar het was al te laat, ze zakte door haar knieen heen, op de grond. De harde stenen deden pijn aan haar blote armen, en het voelde alsof haar benen van piepschuim waren gemaakt. Maar het kon haar niks meer schelen. Voor haar part bleef ze hier liggen. Het was haar verdiende loon. Ze had haar hele familie pijn gedaan, en die zou ze nu misschien pas over negen maanden zien. Het had allemaal geen zin meer.

[hoe bedoel je depri post]

Mike keek Iris recht aan, de blik in haar ogen zei genoeg. Er was geen verdriet in te zien, enkel woede en verraad. Hoe zou hij haar er van kunnen over tuigen dat hij nog steeds van haar hield? Zou dit ooit nog goed komen? Hij nam een trek op zijn sigaret, in de hoop dat de nicotine hem zou kalmeren. Maar het had geen enkel effect. "Moet je niet naar Blake?" zei Iris, haar stem had een scherp randje. "Ik heb niks met Blake, ik voel niks voor haar. Ze zoende mij, ik was overdonderd zoende terug. Tot ik in de gaten kreeg waar ik mee bezig was. Iris alsjeblieft, ik hou van je. Devi credermi!" zei hij zacht. Het koste hem moeite de juiste woorden te vinden, Italiaans en Engels waren plots moeilijk te onderscheiden. Hij keek Iris aan, haar blik was veranderd er was plots niets dan angst in te zien. Iets in haar houding, vertelde hem dat er iets vreselijk mis was. Hij had het idee dat ze naar hem toe wou lopen, deed een stap naar voren zodat de afstand die ze moest overbruggen kleiner was. Maar durfde haar niet vast te pakken, bang dat hij het fout zag. "Mike, het klinkt raar om dit op dit moment te zeggen maar, ik voel me niet helema-" begon Iris, op dat moment zakte ze door haar knieën viel op de grond. Mike knielde direct naast haar neer, liet zijn sigaret op de grond vallen. Was zich er sterk van bewust dat er op dit moment angst in zijn ogen te lezen was, maar nam niet de moeite hier verandering in te brengen. "Iris?" fluisterde hij bezorgd. Wat moest hij nu doen? Wat had ze? Dat dit niks te maken had met hem en Blake wist hij vrij zeker. Er was iets anders aan de hand. Moest hij een ambulance bellen? "Ik breng je naar binnen." zei hij zacht. Hij kon haar hier moeilijk laten liggen. Misschien had ze gewoon te weinig gegeten. Laat het alsjeblieft dat zijn. Hij schoof zijn ene arm in haar knieholte, de andere legde hij om haar boven rug. Voorzichtig tilde hij haar op, drukte haar tegen zich aan. Liep snel in de richting van de deur, die nog half open stond. Snel liep hij naar hun kamer, hij merkte dat enkele mensen hem na keken. Negeerde hun nieuwsgierige blikken. De deur van hun kamer stond nog open. Hij liep naar Iris haar bed, legde haar er voorzichtig op. "Iris? Wat is er? Moet ik er iemand bij halen?" vroeg hij zacht aan haar, hoopte dat ze antwoord zou geven op zijn vragen. Hij legde zijn hand een moment op haar voorhoofd, misschien dat ze koorts had. Zijn ogen hield hij strak op haar gezicht gericht. Wat was er aan de hand?

Het liefst was ze nu in huilen uitgebarsten, had ze zich tegen Mike aangeduwd. Ja, dat zou ze gedaan hebben. Maar nu ze wist hoe het echt zat, hield ze zich liever in. Zie je nou wel? Zelfs Mike wil jou niet meer, wie dan nog wel? Vier jongens op een rij die je in de steek laten, dat kan toch geen toeval meer zijn? Iris slikte en wilde opstaan, maar haar lichaam leek dat niet toe te laten. Op dat achtergrond hoorde ze zijn stem, maar verstaan kon ze het niet. Al hoefde dat niet eens, want voor ze het wist voelde ze dat ze werd op getild. Nee, laat me hier liggen! De woorden had ze het liefst daadwerkelijk uitgesproken. Maar ook haar lippen kreeg ze niet van elkaar af, ze vormde alleen maar een strakke streep. Niks meer, niks minder. Een zucht verliet haar keel en ze probeerde voor de zoveelste keer te ontsnappen van haar lichaam. Maar haar benen leken niet van gedachten te veranderen..
Opeens voelde ze ondergrond, waar was ze? Waar had Mike haar gebracht? Opeens hoorde ze zijn stem weer. Hij klonk nu helderder dan daarnet. "Iris? Wat is er? Moet ik er iemand bij halen?" Er klonk iets bezorgds in zijn stem, hij legde zijn hand op haar voorhoofd. Vast om te voelen of ze koorts had. Langzaam leek ze weer bij te komen. Met haar hand ging ze door haar haar heen, terwijl ze haar ogen opende. Ze keek recht tegen het plafon aan. Was ze in haar kamer? Hun kamer? Iris kwam met een ruk omhoog en keek recht in de ogen van Mike. Nu wist ze precies wat er gebeurd was, haar schoten van Mike naar Blake en weer terug. Meteen verduisterde ze. Ze stond op en haalde de hand van hem van haar hoofd af. "Ik ga." zei ze enkel, met het nog steeds scherpe randje in haar stem.

Mike hield zijn ogen nog altijd strak op Iris gericht. Wat was er met haar aan de hand? Op dat moment leek ze bij te komen, hij haalde op gelucht adem. Wou wat zeggen, maar vond niet de juiste woorden. Zwijgend volde hij haar bewegingen zag hoe ze met haar hand door haar haar ging, om vervolgens met een ruk overeind te komen. Ze keek hem recht in zijn ogen, haar ogen stonden duister. Het ging tenminste goed met haar. Maar kennelijk hadden zijn woorden geen effect op haar gehad. Hij beet hard op zijn lip, proefde de ijzeren smaak van bloed. Iris was overeind gekomen, had zijn hand van haar hoofd af gehaald. "Ik ga." zei ze, weer hoorde hij de scherpte in haar woorden. "Iris senti a me. Ik heb niks met Blake, geloof me. Ti amo! Geef me alsjeblieft een kans het uit te leggen!" zei hij, zijn stem had iets smekend's. Hij was zich er van bewust, dat hij nog altijd zowel Italiaans als Engels gebruikte. Maar hij slaagde er niet in de juiste woorden in het engels te vinden, het was alsof sommige woorden verdwenen waren. Er simpelweg enkel nog de Italiaanse woorden over waren. Hij keek Iris recht aan, haar ogen stonden duister de zijne emotieloos. Al had hij op dit moment liever gehad dat het anders was. Op deze manier zou ze hem niet geloven. Hij keek haar aan, het liefst had hij zijn armen om haar heen geslagen en haar tegen zich aan gedrukt. Maar hij wist dat hij dit beter niet kon doen. Hij zou het erger maken, en dat was het laatste wat hij wilde. Een moment over woog hij een sigaret op te steken, hij had behoefte aan nicotine. Maar hij hield zich in, waarschijnlijk zou hij haar woede dan over zich af roepen. Zou ze denken dat die stomme sigaretten het enige waren waar hij aan konden denken. Hoe zou ze reageren? Zou ze hem nog een kans geven, of zou ze weg lopen. Moest hij achter haar aan gaan als ze dat deed? Nee, hij moest haar laten gaan. Later nog een keer met haar moeten praten. Want hij was niet van plan haar zomaar op te geven, hij kon niet zonder haar. Hield van haar. Maar hij had geen idee, hoe hij dit moest bewijzen. Want het was duidelijk dat zij hem niet meer geloofde. Hij kon het haar niet kwalijk nemen. Hij had een fout gemaakt, door Blake niet direct weg te duwen. Hij had het verpest, had gedaan waar ze bang voor was.

"Iris senti a me. Ik heb niks met Blake, geloof me. Ti amo! Geef me alsjeblieft een kans het uit te leggen!" hoorde ze Mike zeggen. Nou ja, het klonk meer smeken. "Ik geloofde je altijd, ik geloofde er ook in dat jij genoegen met mij zou nemen." Iris had sterk de neiging haar hoofd weg te draaien, maar ze wist dat dat niet nodig was. Direct draaide ze zich om en wilde weg lopen, maar na een paar meter besefte ze dat ze hem een kans moest geven. Eén kans om haar gedachten enkel te bevestigen. Maar ze hield van hem, en dat was niet zomaar over. Daar hadden ze een te sterke band voor, daar waren ze te lang voor samen geweest. Iris draaide zich en liep naar hem toe, om hem mee de gang op te trekken. "Valt er dan wat uit te leggen?" Het was niet bedoeld als een vraag, meer als een opmerking. Tja, viel er nog wel wat uit te leggen? Voor een moment keek ze hem aan en zuchtte nogmaals. Haar hart leek in stukken puin te liggen, zijzelf probeerde het bij elkaar te grabbelen. Maar ze wist dat er maar één iemand was die haar hart weer helemaal aan elkaar kon lijmen: Mike.
Nog altijd staarde ze hem aan, deels in de war. Waarom was ze nou niet weggelopen? Hij wilde haar alleen maar proberen in te palmen, zodat het minder erg leek. Zodat ze niet meer boos op hem zou zijn, terwijl hij zonet haar hart in duizend stukjes had gerukt. Iris schudde haar hoofd en keek de gang rond. Het koste haar veel te veel moeite om hem aan te blijven kijken. Omdat zijn blik haar vertelde dat hij wel van haar hield, terwijl hij nou niet bepaald geloofdwaardig over was gekomen. Nogmaals ging ze met haar hand door haar haar heen en richtte haar blik weer op Mike. Ze liet haar hoofd tegen de muur leunen, opeens zag ze alles weer helder.

"Ik geloofde je altijd, ik geloofde er ook in dat jij genoegen met mij zou nemen." zei Iris. Uit haar woorden kon hij op maken dat ze hem niet langer geloofde. Hij had het verpest. "Ik nam ook genoegen met je! Dat doe ik nog steeds. Daar is niets moeilijks aan, want ik hou van je!" zei hij, maar het leek er op dat Iris niet voor rede vat baar was. Ze draaide zich om, de ijskoude hand die zich om zijn hart leek te hebben gesloten. Leek zich aan te spannen, het was alsof hij zijn hart voelde breken. Hij sloeg zijn ogen neer, hoorde haar voetstappen die in de richting van de deur gingen. Maar ze stopte, hij keek op. Zag dat ze naar hem toe liep, om hem vervolgens mee naar de gang te trekken. Zou ze hem dan toch nog een kans geven het uit te leggen? "Valt er dan wat uit te leggen?" zei ze, het klonk meer als opmerking dan als vraag. Hij keek haar aan, wist dat hij haar pijn had gedaan. Iets waar hij altijd bang voor was geweest. Hij keek haar aan, zocht naar de juiste woorden. Hij had één kans, één kans om het goed te maken. Hij mocht dit niet ook nog verpesten. Hij wou haar niet kwijt. "Blake zoende mij, ik was overdonderd. Beantwoorde haar kus, tot ik besefte wat ik deed. Toen duwde ik haar weg. Ik weet dat ik het direct had moeten doen, en dat het geen excuses is dat ik overvallen was door haar plotselinge daad. Maar we hebben niks, ik voel niks voor haar oké? Er is maar één meisje dat mijn hart sneller doet kloppen, en dat ben jij. Je moet me geloven Iris. Ik wil je niet kwijt!" zei hij, keek haar aan. Tijdens zijn woorden had ze een moment haar blik afgewend, alsof ze bang was iets in zijn ogen te lezen. Maar nu keek ze hem weer aan, haar hoofd rustte tegen de muur. Voor een moment slot hij zijn ogen, om haar vervolgens weer aan te kijken. Hoe zou ze reageren? Zou ze hem vergeven? Of zou ze weg lopen, hem de rug toe keren. Zelfs als ze dat zou doen, zou hij niet direct op geven. Hij liet haar niet zomaar gaan. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd.

Verblind door haar nare gedachtenreeks keek ze Mike aan, hij leek niet uit zijn woorden te komen. Dat was voor haar normaal geworden. Nooit had ze het vervelend gevonden, maar het leek nu wel alsof ze alles vervelend vond. Zelfs al was het helemaal niet zo. Voor een moment schudde ze haar hoofd en wendde haar blik af. Het leek erop dat hij niet wist wat hij moest zeggen, dat hij niet wist hoe hij haar kon voorliegen om te denken dat hij nog wel van haar hield. Maar dat was niet zo, als dat wel zo was. Dan had hij moeite gedaan om te zorgen dat meisjes hem niet probeerde af te lebberen. Nee, het was over. Het feit dat ze altijd dacht dat ze niet zonder hem kon, leek ook een dode hoek te hebben. Een zucht verliet haar keel, en ze staarde naar haar voeten..
"Blake zoende mij, ik was overdonderd. Beantwoorde haar kus, tot ik besefte wat ik deed. Toen duwde ik haar weg. Ik weet dat ik het direct had moeten doen, en dat het geen excuses is dat ik overvallen was door haar plotselinge daad. Maar we hebben niks, ik voel niks voor haar oké? Er is maar één meisje dat mijn hart sneller doet kloppen, en dat ben jij. Je moet me geloven Iris. Ik wil je niet kwijt!" hoorde ze hem zeggen. Ze had normaal een glimlach opgezet, maar deze leek verdwenen. Als sneeuw voor de zon.
Iris haalde haar schouders op en zuchtte nogmaals. Waarnaar ze vermoeid met haar handen over haar slapen wreef. Het begon weer te duizelen, maar ze wilde niet nog een keer vallen. Dat zou niet gebeuren. Snel ging ze op de grond zitten en liet haar hoofd nog altijd tegen de muur aanleunen. "Het was ook te mooi om waar te zijn.." fluisterde ze. Het was ook zo, toen ze wist dat ze beiden naar dezelfde school gingen, was het al duidelijk dat vele andere meisje hem vast ook leuk zouden vinden. En nee, delen zou ze hem niet.. Er was opeens veel verdriet in haar ogen te lezen, pijn. Ze wist zelf ook wel dat ze niet zonder hem kon leven, maar hoe moest dat nu? Hield hij nog wel van haar? Of was dit een teken? Schuddend met haar hoofd probeerde ze een eind aan haar reeks gedachten te maken. Hier moest ze mee ophouden.

Een stilte was tussen hen gevallen, anders dan de vele stilte's die hem voor waren gegaan. Voelde deze drukkend en ongemakkelijk. Mike zweeg, wist dat hij moest wachten op Iris reactie voor hij weer zou spreken. Zijn keel voelde droog aan, hij had plots vreselijk behoefte aan een sigaret. Maar hield zich in. Omdat hij vrij zeker wist, dat dit de situatie niet beter zou maken. In tegen stelling. Hij wierp een korte blik op zijn handen, die trilde lichtjes. Snel stopte hij ze in zijn broekzakken. Zijn bruine ogen stonden nog altijd emotieloos, iets waar hij aan de ene kant blij mee was. Maar aan de andere kant ook niet. Hierdoor zou Iris, hem nog minder snel geloven. Toch was hij ergens blij, dat ze niet precies wist wat er in hem om ging. Het hoorde gewoon niet, het klopte niet. Hij moest juist nu er voor zorgen dat zijn muur bleef, die muur die hij al jaren geleden had gemaakt. En nog altijd overeind stond. Hij keek Iris aan zag dat ze haar schouders op haalde. Zijn woorden hadden hun doel gemist. Mike beet op zijn lip, het besef dat hij haar kwijt was. Dat het zijn eigen stomme fout was, dat hun relatie op de kliffen liep. Deed hem pijn, hij wou haar niet kwijt. Hij kon niet zonder haar. Iris was op de grond gaan zitten, met haar hoofd leunde ze tegen de muur. Na een korte aarzeling ging hij naast haar zitten. Zorgde dat er een kleine afstand tussen hen bleef. "Het was ook te mooi om waar te zijn.." fluisterde ze. Mike keek haar aan, in haar prachtige bruine ogen. Was plots verdriet en pijn te lezen. Snel wende hij zijn blik af. Dat had hij gedaan. Hij was de reden dat zij nu pijn leed. Verward ging hij met zijn hand door zijn haar, hoe moest hij dit goed maken? Wat moest hij zeggen? Met welke woorden zou hij haar kunnen overtuigen? Waren er wel woorden die haar konden overtuigen? "Misschien heb je gelijk." fluisterde hij, staarde voor zich uit. Om uiteindelijk zijn blik weer op haar te richten. "Iris, geloof me. Ik kan niet zonder je. Ik ben hier heen gegaan voor jouw, omdat ik bij jouw wilde zijn." zei hij, keek haar aan.

Mike was naast haar komen zitten, maar veel verschil maakte het niet. De afstand tussen hun was veel groter dan normaal, iets dat haar deed huiveren. Het was niet eens zo groot, maar het feit dat ze zich nu niet meer tegen hem aan kon drukken. Zonder bang te zijn dat hij haar van zich af zou duwen, was vreselijk. Weer schoof het beeld van hem en Blake door haar hoofd. Nu zouden zij zo dicht tegen elkaar aan zitten. Meteen schudde Iris haar hoofd, ze moest er niet aan denken. Dat mocht zo nooit meer doen, het was zijn keus geweest. Hij had aangegeven dat hij niet meer van haar hield. Voor een moment zuchtte ze en tuurde vanuit haar wimpers naar degene die voor haar zat. Met zijn hand ging hij door zijn haar heen, zijn houding stond verward. Zo voelde zij zich ook, maar waarom voelde hij zich zo? Hij was toch degene die van iemand anders hield? Of zag ze het verkeerd? Nogmaals schudde ze haar hoofd, haar gedachten leken eindeloos door te ratelen. Er zou geen eind aan komen, zo had ze hun relatie in eerste instantie ook voorgesteld. Maar dat was blijkbaar niet wederzijds geweest. "Misschien heb je gelijk." fluisterde Mike plots. Iris keek hem direct aan, en hield haar ogen voor enkele seconden strak op de zijne gericht. Haar bruine ogen waren nog altijd gevuld met verdriet, pijn. Maar ze stonden nu ook verschrikt. Het was dus waar, hij gaf gewoon toe dat hij hun relatie niet meer zag zitten. Een zucht verliet haar keel. Waarom was dit zo moeilijk? Waarom kon ze haar gevoelens niet lozen en gewoon weer van hem houden. Alsof er niks gebeurd was? Voor een moment schudde ze haar hoofd en sloeg haar blik weer neer. "Iris, geloof me. Ik kan niet zonder je. Ik ben hier heen gegaan voor jouw, omdat ik bij jouw wilde zijn." Mike leek haar geprobeerd te hebben overtuigen. Maar ze wist het gewoon niet meer. Wat moest ze doen?

Waarom had hij Blake niet direct van zich af geduwd? Waarom kon hij Iris er niet van overtuigen dat hij nog steeds van haar hield, dat hij haar niet kwijt wou? Was er een manier haar te overtuigen? Haar terug te winnen? Duizenden vragen tolde door zijn hoofd, maar op geen van alle kon hij een antwoord geven. Het enige wat hij wist, was dat hij het verpest had. Dat het zijn schuld was dat ze hier zaten, dat er een afstand tussen hen was die er nooit eerder was geweest. Dat de stilte plots pijnlijk was. Mike zuchtte, diepte in zijn zak en viste er een sigaret en zijn aansteker uit. Hij slaagde er niet in de vreselijke behoefte aan nicotine te negeren. Wetend dat dit het nog erger kon maken, stak hij een sigaret op. Nam een trekje, inhaleerde de rook diep. Een steek joeg door zijn borst, hij negeerde deze. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar Iris, zorgde ervoor dat de rook niet in haar gezicht kwam. Haar bruine ogen, waren nog altijd gevuld met verdriet en pijn maar nu stonden ze ook verschrikt. Direct besefte hij dat het kwam door zijn woorden. Waarschijnlijk dacht ze, dat hij toe gaf dat hij het niet meer zag zitten. Dat hij hun relatie niet meer zag zitten. Maar niks van dat was waar. Hij nam nog een trek van zijn sigaret, blies de rook langzaam weer uit. Terwijl hij probeerde te bedenken wat hij moest zeggen, hoe hij zijn gedachte's kon verwoorden. Of hij dat eigenlijk wel kon. Hij kon zijn eigen gedachten niet eens ordenen. Een zucht verliet zijn keel, hij keek naar Iris. Ze zweeg, reageerde niet op zijn woorden. "Ik heb het verpest hé?" fluisterde hij, zijn stem klonk weer vreemd hees. Het besef dat hij haar kwijt was, deed pijn. Maar hij wist niet meer wat hij moest zeggen, moest doen om het goed te maken. "Wat moet ik doen om het goed te maken? Kan ik het goed maken?" vervolgde hij naar een korte stilte, al wist hij vrij zeker dat er niks was. Niks waarmee hij het goed kon maken.

Nog altijd keek ze verward voor zich uit. Maar ze wist dat blijven staren geen antwoord zou geven op hun problemen. Ja, hun problemen. Ten eerste omdat ze hem ook gewoon kon geloven. Maar dat ze dat ook weer niet kon. En ten tweede omdat hij haar had gezegd dat hij de relatie niet meer zag zitten. Een zucht verliet haar keel, waarom was haar hoofd zo vol en tegenlijker tijd ook weer leeg? Ze kon helemaal niks bedenken, behalve nare dingen die ze juíst niet wilde denken. Met haar hand ging ze nogmaals door haar haar. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat Mike een sigaret opstak. Het kon haar niks schelen, het kon haar allemaal even niks meer schelen. "Ik heb het verpest hé?" zei hij plots. Zijn stem had opeens dat vreemde hese geluid. Iris keek hem aan en zuchtte. Haar ogen stonden nu niet meer verschrikt, ook niet meer kwaad, alleen verdrietig. "Mike waar zie je me voor aan? Denk je echt dat na alles wat we mee gemaakt hebben en de tijd die we samen hebben doorgebracht, ik niet meer van je hou? Het is niet gelijk over.." zei ze en keek hem nog altijd strak aan. Het was ook waar, hoe kon het nou gelijk over zijn? Doordat zij zo stom was om niet helder na te kunnen denken? Iris schudde haar hoofd en zuchtte nogmaals. Om haar blik vervolgens weer af te wenden. Zou hij de woorden die hij had uitgesproken echt menen, of wilde hij toch een eind aan hun relatie maken..
Voor een moment speelde ze met haar haren en aan haar houding was duidelijk te merken dat ze zich niet op haar plek voelde op het moment. Toen pas besefte ze dat ze haar zin nog niet fatsoenlijk had afgemaakt. "Maar ik moet alleen nog even nadenken, ik weet het gewoon niet meer nu." Ze sprak de woorden voorzichtig uit. Waarom wist ze niet. Heel even ging haar blik naar Mike, benieuwd naar zijn reactie. Maar dit duurde voor haar gevoel te lang, dus alsnel sloeg ze haar ogen weer neer.

Hij had zijn blik weer afgewend, staarde zwijgend voor zich uit. Niet wetend wat hij moest zeggen. Voor een moment sloot hij zijn oog, nam een trek van zijn sigaret. Om de rook vervolgens weer langzaam uit te blazen. "Mike waar zie je me voor aan? Denk je echt dat na alles wat we mee gemaakt hebben en de tijd die we samen hebben doorgebracht, ik niet meer van je hou? Het is niet gelijk over.." zei Iris, hij opende zijn ogen keek haar aan. In haar ogen was nu enkel nog verdriet te lezen. En daar was hij verantwoordelijk voor. Weer vervloekte hij zichzelf, hij had Blake direct van weg moeten duwen. Of haar al voor dat ze haar lippen op de zijne drukte moeten zeggen dat Iris zijn vriendin was. In zijn hoofd herhaalde hij haar woorden. Ze gaven hem hoop, al was het vrij weinig. Zou ze hem vergeven? Ze keek hem strak aan, speelde met haar haren. Aan haar hele houding kon hij merken dat ze zich niet op haar plek voelde. Zo'n houding had ze in zijn aanwezigheid nooit gehad, ook niet voor ze wat kregen. Maar nu had ze hem op eens wel. "Maar ik moet alleen nog even nadenken, ik weet het gewoon niet meer nu." vervolgde ze voorzichtig. Nog voor hij kon reageren sloeg ze haar ogen neer. Het liefst had hij zijn armen om haar heen geslagen, maar hij wist dat hij dat nu niet mocht doen. Niet na wat er was gebeurd. Een zucht verliet zijn keel, hij nam een trek van zijn sigaret. "Oké." zei hij, niet wetend wat hij anders moest zeggen. Hij wist dat het geen zin meer had om nog langer te zeggen hoe veel hij van haar hield, het zou er niet voor zorgen dat ze hem geloofde. Hij richtte zijn blik weer op de overkant van de gang, niet wetend of hij nog wat moest zeggen.

De zoveelste stilte was gevallen, al had ze het gevoel dat hun gesprek één lange stilte was geweest. Waarin maar enkele woorden waren uitgewisseld. Een zucht verliet haar keel. Wat moest ze nog zeggen? Voor een moment keek ze naar Mike's ogen en zag dat hij nadacht over haar woorden. Even vroeg ze zich af wat er door zijn hoofd ging, maar alsnel drukte ze die vraag weg. Wat kon het haar schelen? Straks dacht hij aan Blake of dacht hij eraan hoe hij haar kon vertellen dat hij niet meer van haar hield zonder haar te kwetsen. Nogmaals zuchtte ze, meteen merkte ze dat het op hetzelfde moment gebeurde toen hij ook zuchtte. Iris schudde met haar hoofd en begon voor de zoveelste keer aan haar haar te friemelen. En teken dat ze zelf nu ook aan het nadenken was. Zou hij écht niet meer van haar houden? Maar hij had toch net gezegd dat hij dat nog wel deed, dat hij haar niet kwijt wilde? Deed hij dat om haar in te palmen, of.. Of zou hij toch nog van haar houden..., en haar terug willen? Iris sloeg haar ogen neer en sloot haar ogen. Waarom dacht ze er nu ook aan, nu leek haar hoofd wel één grote weerwar van nare gedachtes en herinneringen. Ze hield nog van hem, maar ze wist niet wat het juiste was. Was dit geen teken? Een teken dat aangaf dat ze beiden hun eigen kant op moesten? Met haar hand wreef ze over haar gezicht heen. Nooit wilde ze hem kwijt, ze hield van hem. Maar wat zei haar hart er nou écht bij?
"Oké." Dat was het woord dat antwoord gaf op haar vele woorden. Die ze met veel moeite had uitgesproken. En dan zei hij enkel 'oké'?! Iris snoof voor enkele seconden. Het nare gevoel dat haar maag opkeerde, werd heviger..

Mike sloot voor een moment zijn ogen, legde zijn hoofd tegen de muur. Nam een trek van zijn sigaret, terwijl hij tevergeefs zocht naar woorden. Woorden waarmee hij Iris er van kon overtuigen dat hij nog steeds van haar hield. Dat hij niet zonder haar kon. Dat hij haar terug wilde. Hij opende zijn ogen keek naar Iris, die naast hem op de grond zag. Haar hoofd ruste evenals de zijne tegen de muur. De afstand tussen hen, was er nooit eerder geweest. Het voelde alsof er een muur tussen hen in stond, hij kon haar niet aanraken. Hoe graag hij dat ook wou. Onmerkbaar schudde hij, wende zijn blik af. Hij kon niet tegen de blik die er nu in haar ogen ruste, de blik die hij veroorzaakt was. Hij nam een laatste trek van zijn sigaret, aarzelde een moment en drukte hem vervolgens uit op de vloer. Een klein brand plekje ontstond, het was als een litteken. Een zucht verliet zijn keel, hij richtte zijn blik weer op Iris die snoof. Kennelijk was zijn oké, verkeerd gevallen. Hij sloeg zijn ogen neer, staarde naar de grond. Terwijl hij zocht naar woorden. "Wat wil je dan dat ik zeg, Iris? Ik heb je er van proberen te overtuigen dat ik nog steeds van je houdt. Dat ik je niet kwijt wild. Maar jij weet het niet, jij wil nadenken. Ik vind dat goed, ik ben al blij dat je me niet direct uit leven band." zei hij zacht, ging met zijn hand door zijn haar. Waarna hij zijn blik voor een moment op Iris richten. Om vrij snel zijn blik al weer af te wenden, hij wist niet meer wat hij moest doen. Ze geloofde hem niet. Hij beet op zijn lip, proefde de ijzeren smaak van bloed. Schudde zijn hoofd, volgde met zijn ogen een jongen die langs hen heen liep. In de richting van de game hall. De jongen keek van hem naar Iris en terug, liet zijn ogen uiteindelijk ruste op Iris. Mike wierp de jongen een kwade blik toe, deze wende zijn blik direct af. Weer keek Mike naar Iris, wachtte tot ze zou reageren op zijn woorden als ze al zou reageren.

Iris kon niet tegen de afstand die tussen hun in was. Hij was te ver van haar af, zo graag wilde ze dat ze zich tegen hem aan kon drukken. Hem naar haar toe kon trekken en haar lippen op die van hemte duwen. Zo graag wilde ze het, maar ze wist niet of ze dat wel kon doen. Haar gevoelens leken wel gemengt te zijn, ze kon ze niet meer onderscheiden. Een zucht verliet haar keel, terwijl ze nog altijd probeerde na te denken. Al leek het haar zoals verwacht niet te lukken. "Wat wil je dan dat ik zeg, Iris? Ik heb je er van proberen te overtuigen dat ik nog steeds van je houdt. Dat ik je niet kwijt wild. Maar jij weet het niet, jij wil nadenken. Ik vind dat goed, ik ben al blij dat je me niet direct uit leven band." zei Mike plots. Iris keek hem recht aan en zuchtte. Er was een kleine vorm van spijt in haar ogen te lezen. Wat moest ze nou doen?
"Je weet dat ik dat nooit zal doen. Je bent me veel te dierbaar, ook als vriend." mompelde ze en wendde haar blik niet af, in tegenstelling tot de andere keren. Ze bleef hem aan kijken, in de hoop dat haar iets te binnen zou schieten. Iets waar ze wat aan zou hebben, maar er kwam niks. Haar hoofd gunde haar niet één zinnige gedachten. Iris zuchtte nogmaals, in haar hoofd trok er een vloed van schelwoorden ronde. Waarom kon ze nou juist op de momenten dat ze het nodig had niet helder nadenken? Weer vervloekte zichzelf, het had geen zin om hier te blijven. Eigenlijk kon ze beter voor een tijdje weggaan en zichzelf van de aardbol laten verdwijnen. Iris stond op, en merkte dat er net op dat moment een jongen voorbij kwam gelopen. Een zucht verliet haar keel toen ze zag dat hij van haar naar Mike keek en weer terug. Wat moest die van hun?
Gelukkig liep de jongen alsnel weer weg, er leek een kilo van haar schouders te vallen. Als hij was blijven staan had ze weer een gesprek moeten beginnen, en daar had ze nou net geen behoefte aan.