Kamer van Mike en Iris

Vijfenzestig, de twee getallen maakte hem er op attent dat dit zijn kamer was. Hij hield halt, liet zijn sporttas op de grond vallen. Zodat hij één hand vrij had om de deur te openen, hij haalde de sleutel die de jongen aan de bar aan hem had gegeven uit zijn broekzak. Om hem vervolgens in de deur te steken, nadat hij de deur van het slot af had gehaald duwde hij hem open. Liet de sleutel weer in zijn zak vallen, terwijl zijn ogen de kamer in zich op namen. Hij was niet erg groot, maar groter dan de kamer die hij in Engeland had gehad. Er stonden twee beden, twee kledingkasten en twee normale kasten. Mike pakte de tas die hij zonet op de grond had laten vallen op en liep de kamer in, hij aarzelde liep uiteindelijk naar het bed dat aan de rechterkant van de kamer zat. Hij liet de tas op het bed vallen, om vervolgens de gitaar koffer waarin hij zijn akoestische gitaar had opgeborgen tegen de muur aan te zetten. Daarna liet hij de band van zijn gitaar tas, van zijn schouder zetten en zette deze naast de gitaar koffer. Vervolgens riste hij zijn tas open en viste er twee gitaar standaards uit, deze zette hij achter zijn bed neer. Eerst haalde hij zijn elektrische gitaar uit de koffer en zette hem op een standaard. Het zelfde deed hij met zijn akoestische gitaar, de tas en koffer schoof hij onder zijn bed. Een glimlach gleed over zijn gezicht, nadat hij besefte dat hij niet meer bang hoefde te zijn dat zijn vader ze voor drank zou verpatsen. Zoals hij wel met zijn versterker had gedaan, Mike schudde zijn hoofd en begon zijn kleding in een van de twee kasten te leggen. Erg veel had hij niet, zijn tas was dan ook maar voor de helft gevuld geweest en de meeste ruimte was door de gitaar standaards in beslag genomen. Na dit te hebben gedaan liep hij naar het raam en duwde deze open. Hij ging in de vensterbank zitten en viste een sigaret uit zijn broekzak. Nadat hij deze had opgestoken en een trek van zijn sigaret had genomen, die zoals altijd werd opgevolgd door een lichte steek in zijn borst. Dacht hij aan de gebeurtenissen van de af gelopen weken, hij had te horen gekregen dat hij was gezakt en het jaar over moest doen. Het probleem was dat de school in TL, één of andere samenwerking met Monica High School had gesloten. Ze hadden hem geadviseerd om daar heen te gaan, in eerste instantie had hij dit niet gewild al was het de beste oplossing om zijn vader te ontkomen. Maar nadat hij had gehoord dat Iris er ook heen ging, was hij overstag gegaan. Bovendien zou ook Rhiannon vertrekken, al had ze destijds nog niet zeker geweten of ze terug zou keren naar Italië of dat ze evenals hem naar Monica zou gaan. Hij had zelf ook terug kunnen keren naar Italië, maar dan zou hij van Iris weg moeten. En dat idee stond hem totaal niet aan. Mike nam nog een trek van zijn sigaret, staarde naar buiten. Het klimaat was hier vele malen beter dan in Engeland, en de zee was net als in Italië vlak bij. Toch kon dit land niet op tegen zijn geboorte land. Hij voelde hier zich net als in Engeland niet thuis, onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. Zijn ogen gingen naar het lege bed, dat voor Iris bestemd was. Een kleine glimlach gleed over zijn lippen.

[Alleen Mike en Iris]

Zuchtend liep ze door de gangen heen. Waarom was ze hier ook alweer? Eigenlijk had ze helemaal geen zin om opnieuw weer naar school te gaan. Toen ze van de school In TL ging, dacht ze dat ze er voor altijd af zou zijn. En dat ze ook nooit meer iets met school te maken zou krijgen. Maar het was wel duidelijk dat ze dat verkeerd had gedachten. Nogmaals zuchtte ze en trok haar tas verder over haar schouder heen. Zwaar was hij niet, maar dat onderdrukte het gevoel van een slapende schouder niet. Voor een moment ging ze met haar hand in haar broekzak en viste er een briefje uit. Vijfenzestig was het nummer dat blijkbaar haar kamer aanduidde. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze de de onderste letters las. De letters die aangaven wie haar kamergenoot zou zijn. Mike Prado stond er op het papier gedrukt. Nogmaals glimlachte ze in zichzelf, dit motiveerde haar wel meer om hier te blijven. Nu kon ze nog meer bij Mike zijn. Maarja, wat kon ze anders? Haar ouders zaten nu echt aan de andere kant van de wereld en haar vriendinnen zouden hier vast ook naar school gaan. Met haar vingers vouwde ze het papiertje op en stopte het weer in haar broekzak. Eerst had ze vrijwel geweigerd om weer naar school te gaan en al helemaal een nieuwe school. Maar het was al een hele opluchting dat ze van haar ouders hier mocht blijven. Dan dat ze straks met hun door het midden oosten moest trekken. Haar moeder had erop gestaan dat ze dat er wel voor over zou hebben. En de blik waarmee haar moeder haar had aangekeken, ze kon op dat moment gewoon niet weigeren. Die blik gebruikte ze alleen als ze het echt meende, als het echt van belang was dat wat ze wilde gebeurde. Iris schudde haar hoofd en richtte zich weer op waar ze was. Ondertussen was ze bij haar kamer aangekomen. Er hing een klein bordje aan de deur waar het nummer van de kamer opstond. Een glimlach gleed over haar lippen, toen ze besefte dat Mike hier ook zou slapen. Voor hem zouden er vast ook veel voordelen zijn door hier naar school te gaan. Ze zouden nu ook geen last hebben van zijn vader. Die keer dat ze hem wel had ontmoet wilde ze niet meer in haar hoofd hebben. Haar hand ging naar de klink, terwijl ze diep adem haalde. Zou hij er al zijn? Snel deed ze de deur open en keek rond. Het was niet groot, integendeels. Maar je kon er makkelijk met zijn tweeën wonen. Op dat moment viel haar blik op een jongen die uit het raam keek. Een grijns verscheen op haar gezicht, Mike. "Ja, ik ga niet met een vreemde een kamer delen." zei ze grijnzend en keek hem lachend aan. Ze ging op het andere bed zitten en liet haar tas met een plof op de grond vallen. Haar blik ging naar het andere bed, waar Mike sliep. Het was duidelijk dat hij hier al een tijdje was. Bijna alles was al uitgestald. Snel stond ze op en liep ook naar het raam en keek eruit. De blauwe lucht viel haar meteen op. Er was hier ook een veel beter klimaat. Dat voelde ze ook toen ze buiten liep. Voor een moment ging haar blik naar Mike, ze sloeg een arm om zijn middel. Een grijns kon ze niet onderdrukken.

Met zijn ogen gesloten leunde Mike tegen de muur, nam in gedachten verzonken een trekje van zijn sigaret. Het was alsof zijn gedachten elke keer weer naar de laatste ontmoeting met zijn vader werden getrokken, onbewust ging zijn hand naar de wond iets boven zijn slaap. Die verborgen lag onder zijn bruine haar. Dat was maar goed ook, hij had geen zin in starende blikken. Niemand hoefde te weten wat er was gebeurd, ook Iris niet. Waarschijnlijk zou ze het ook niet merken, ja heel misschien als ze met haar hand door zijn haar heen ging. Hij opende zijn ogen, staarde naar buiten. Het was voor het eerst in lange tijd geweest, dat zijn vader hem goed had geraakt. Hij had hem dan ook niet verwacht, bovendien had hij zijn handen vol gehad. De klap kwam volkomen onverwachts, deed hem in elkaar zakken. Het was nog een geluk dat de scherven van de fels waarmee zijn vader hem had geslagen niet in zijn hoofd terecht waren gekomen besefte Mike. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, nee het was beter als Iris hier niks van wist. Ze waren van zijn vader af, hoefde niet meer bang te zijn voor wat hij hen zou kunnen doen. Mike's ogen dwaalde naar de deur, maar de klink bewoog nog altijd niet. Mike stak zijn hand naar buiten en drukte zijn sigaret uit tegen de muur, vervolgens liet hij hem in het gras vallen. Hij zou het later wel op ruimen. Op dat moment ging de deur open, Mike sprong van de vensterbank. Keek hoe Iris hun kamer binnen kwam lopen, een glimlach gleed over zijn gezicht. "Ja, ik ga niet met een vreemde een kamer delen." zei ze, lachend keek ze hem aan. Hij grijnsde breed. "Dan zal ik me maar even snel voor stellen. Ik ben Mike Prado, en jij?" zei hij. Iris was op haar bed gaan zitten en liet haar tas op de grond vallen. Hij wou naar hem toe lopen, maar Iris stond al naast hem. keek uit het raam, hij volgde haar blik staarde een moment naar de blauwe lucht. Het was hier heerlijk weer als je het vergeleek met Engeland, waar het bijna altijd leek te regenen. Iris sloeg haar arm om zijn middel, automatisch legde hij zijn armen om haar heen. keek haar een moment recht aan, drukte een zachte kus op haar lippen. Waarna hij haar weer glimlachend aan keek. "Het is hier veel mooier weer dan in Engeland hé?" zei hij grijnzend.

Iris keek nog altijd naar buiten. Mike had vast ook gemerkt dat het hier veel beter weer was. Ze besefte dat de school vele meer voordelen had dan ze had verwacht. En het beste was dat ze hier met Mike kon zijn. Voor een moment liet ze haar ogen afdwalen naar de lucht en zakte weg in gedachten. Haar vriendinnen, zoals Allison. Zou zij hier ook zijn? IRis schudde haar hoofd voor een paar enkele tellen. Nee, vast niet. Dit was niet luxe genoeg voor haar. Zij zou vast nooit een kamer met iemand delen. Even grinnikte ze, de laatste keer dat ze haar was tegengekomen was in het café. Een prettige ontmoeting, wel. Haar gedachten ging naar het hondje, waar Allison over was gestruikeld en de inhoud van haar drinken over haar shirt had gegoten. Ze had het niet erg gevonden, maar het was tenslotte haar beste vriendin. Een kleine glimlach verscheen op haar lippen, terwijl ze nog altijd leunend tegen de vensterbank uit het raam tuurde. "Dan zal ik me maar even snel voor stellen. Ik ben Mike Prado, en jij?" Op zijn gezicht speelde een brede grijns. Iris grinnikte even en keek hem aan. "Ehm ja, Iris Swann. Al mag jij me wel de koningin noemen." Ze pakte zijn hand en schudde hem. "Prettig kennis met je te maken." zei ze met een oudbollige stem en keek hem met glimmende ogen aan. Goed, haar eerste kennismaking met iemand die hier ook op school zat. Dat ze hem de laatste tijden bijna elke week had gezien, liet ze er buiten. Op dat moment legde Mike zijn armen om haar heen. Iris legde haar hoofd tegen zijn schouder aan en sloot voor een moment haar ogen. De zonnestralen die door het raam schenen, verwarmde haar gezicht. Het was een prettig gevoel, het voelde net zo goed als hier in Mike's armen gesloten te worden. Plotseling voelde ze dat hij zijn lippen zacht op de hare drukte en haar daarna met een glimlach op zijn gezicht aankeek. Ze grijnsde even en drukte een kus in zijn hals. "Het is hier veel mooier weer dan in Engeland hé?" hoorde ze Mike zeggen. Iris keek op en zag de zoveelste grijns op zijn lippen. "Ja, dat is een groot voordeel hier." fluisterde ze en keek hem glimlachend aan. Ze verborg haar gezich in zijn shirt en zuchtte even.

"Ehm ja, Iris Swann. Al mag jij me wel de koningin noemen." zei Iris, Mike lachte. "Prettig kennis met je te maken." zei Iris met een oudbollige stem, haar bruine ogen leken te glimmen. Hij bracht de hand waarmee Iris de zijne had gepakt om het te schudde naar zijn lippen en drukte er een zachte kus op. "Het genoegen is geheel aan mijn kant, my queen." zei hij glimlachend. Waarna hij zijn ogen voor een moment weer op de blauwe lucht richtte, door het geopende raam blies een koel briesje de kamer binnen. Het was echt heerlijk weer, de zon scheen volop net als het in Italië altijd al had gedaan. Mike wist dat hij zich hier beter op zijn plek zou voelen dan in Engeland, onder anderen omdat de zee echt vlak bij was. Maar dat zou niet weg nemen, dat hij naar Italië. Want dat was zijn land, daar hoorde hij thuis. Niet hier. Misschien dat hij ooit nog in zijn geboorteland terug zou keren, hij hoopte in elk geval voor vakantie een keer daar heen te gaan. Hij moest het graf van zijn moeder een keer bezoeken, een zucht verliet zijn keel. Dit was geen moment om daar aan te denken, Mike richtte zijn ogen weer op Iris. Die haar hoofd tegen zijn schouder had gelegd, met zijn hand streek hij zacht door haar hare. Zijn gedachten dwaalde af naar zijn vrienden in Engeland, het ware er niet heel veel geweest. Niet heel veel goede althans. Hij vroeg zich af wat Sergei nou zou doen, die was net naar Engeland verhuist. Iets wat Mike totaal niet had begrepen, tot Sergei hem vertelde dat hun stad over was genomen door een andere bende. Hij kende de situatie in zijn oude stad goed genoeg om te weten, dat het dan vrij moeilijk werd om daar te leven. In de buurt waar hij had gewoon althans, toch zou hij zich daar door niet hebben laten weg jagen. Hij vroeg zich af of de bende wel was ingestort, als Alessandro, Rhiannon en hij niet waren verdwenen. Maar dat waren dingen waar je nu niks meer aan kon veranderen. Iris drukte een kus in zijn hals, hij glimlachte. "Ja, dat is een groot voordeel hier." zei ze, waarna ze haar gezicht verborg in zijn shirt. Het voelde goed haar weer zo dicht bij zich te hebben, hij sloot voor een moment zijn ogen. Voelde hoe de zon zijn lichaam verwarmde. "Heb je nog afscheid van je ouders kunnen nemen?" vroeg hij na een korte aarzeling, probeerde haar aan te kijken.

Haar hand bracht hij naar zijn lippen en drukte er een zachte kus op. "Het genoegen is geheel aan mijn kant, my queen." Mike lachte, iets dat haar hart een slag liet overslaan. Als hij zijn lach liet zien, leek het warme prettige gevoel snelle door haar aderen te stromen. Het liet haar automatisch haar hoofd lachend schudden. "Grapjas." grijnsde ze en keek hem aan. Met haar hand streek ze langs zijn gezicht, door zijn haar. Tot haar blik opeens bij een wond op zijn voorhoofd viel. Even fronsde ze, maar besloot geen vragen te stellen. Dat zou hij vast niet gewild hebben. Heel even zuchtte ze en legde haar hoofd weer tegen zijn borst. Zijn lichaam voelde zoveel warmer dan de hare, iets dat nu zo vertrouwd was. Het zou gek zijn als haar lichaam warmer was. Dan zou het niet meer kloppen. Al betwijfelde ze of ze met deze fantastische zon nog wel zou koud zo blijven. Even schudde ze haar hoofd en richtte haar blik naar buiten. Uit het raam en zacht briesje aaide langs haar wang, streek door haar haren. Het voelde lekker, niet zoals de koude wind in Engeland. Dat noemde je gewoon geen briesje, al ervaarde mensen het wel zo. Iris schudde nogmaals haar hoofd en keek Mike weer aan. Hij leek diep in gedachten gezonken, ze pakte zijn hand vast en kneep er zachtjes in. Met zijn andere hand streek Mike op dat moment langs haar gezicht. Iris glimlachte en drukte gezicht weer in zijn hals. "Heb je nog afscheid van je ouders kunnen nemen?" hoorde ze hem opeens zeggen. Ze tilde haar hoofd op, zodat ze hem recht aan kon kijken. Voor enkele seconden sloeg ze haar blik neer. De gedachtes van haar ouders leken weer door haar hoofd te tollen. Haar huilende zusje, die haar zei dat ze wel mee moest gaan. Haar moeder die hard op haar lip beet en haar vader die zoals altijd zijn emoties binnen wilde houden door zich te verstoppen achter een enorme krant. Het was moeilijk voor haar geweest om niet met hun mee te gaan, dan zou er eindelijk wat normaals aan hun gezin zijn. Maar ze kon de mensen in Engeland niet achterlaten. Al had ze dat toch gedaan door naar deze school te gaan. Als haar al haar vriendinnen hier ook niet op zaten, teminsten. Iris schudde langzaam haar hoofd en keek hem nog steeds aan. "Soort van." mompelde ze en ging op haar bed in een kleermakerszit zitten.

"Grapjas." zei Iris nadat ze lachend haar hoofd had geschud, Mike keek haar grijnzend aan. Zijn armen lagen nog altijd om Iris heen, haar lichaam voelde zoals altijd kouder dan de zijne. Hoe het kwam wist hij niet, het was hem ondertussen vertrouwd. Het hoorde bij hen, het zou vreemd zijn als het ander was. Als Iris warmer was dan hij, het zou niet kloppen. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, Iris streek met haar hand langs zijn gezicht en door zijn haar. Mike was zich er sterk van bewust dat ze de wond zag die onder zijn haar verborgen had gelegen, een zucht verliet zijn keel. Hij verwachtte elk moment een vraag, maar die kwam niet. Iris fronste enkel, om vervolgens haar hoofd weer tegen zijn borst te leggen. Zacht drukte hij haar tegen zich aan, eigenlijk had hij moeten weten dat ze er niks over vroeg. Iris leek te accepteren dat hij haar simpelweg niet alles zou vertellen, ze leek er genoegen mee te nemen dat ze maar een beetje van hem wist. Dat waardeerde hij, maar hij vroeg zich af hoe lang ze dat vol kon blijven houden. Of ze niet een keertje antwoorden zou willen, tot nu toe leek ze er niet veel moeite mee te hebben. Maar bleef dat zo? Even overwoog hij het haar gewoon vertellen, maar besloot het toch maar voor zich te houden. Zijn vader behoorde tot het verleden, van hem zou hij geen last meer hebben. Het enige wat hij van hem over zou hebben waren de enkele littekens en zijn herinneringen. Iris pakte zijn hand vast, kneep er zachtjes in. Hij keek op, maar Iris had haar gezicht alweer in zijn hals gedrukt waardoor hij haar niet aan kon kijken. Mike wierp een blik uit het raam, staarde zwijgend naar de blauwe rug. Het viel hem op dat het hier nog niet naar de zee rook, het grote aantal auto's verhinderde dit. Waarschijnlijk zou je het zoute zeewater pas ruiken als je vlakbij de zee was. Hij was vast besloten binnenkort een keer naar de zee te gaan, al wist hij nu al dat deze niet op zou kunnen tegen de zee bij Italië. Een zucht verliet zijn keel, hij richtte zijn ogen weer op Iris. Die op dat moment op keek en hem recht in zijn ogen keek. "Soort van." mompelde ze, nu was hij degene die niet verder vroeg. Omdat hij bijna zeker wist dat ze het liever niet in detail beschreef, hij streek met zijn hand zacht langs haar wang. Iris had hem ondertussen los gelaten, gin op kleermakerszit op haar bed zitten. Mike ging weer in de vensterbank zitten, viste een sigaret uit zijn zak en stak deze op. Terwijl hij Iris nogmaals rustig in zich op nam, nog altijd zorgde ze ervoor dat zijn hart sneller leek te kloppen. Hij nam een trek van zijn sigaret, blies langzaam de rook uit. "Ben je van plan hier een sport te gaan doen?" vroeg hij.

Vanuit haar bed keek Iris uit het raam, het blauwe luchtdek was duidelijk zichtbaar. Het gaf dan ook een mooie sfeer. Ze voelde zich hier opeens veel beter op haar plek dan daarnet, waarom wist ze eigenlijk niet. Als ze nog in het huis van haar ouders woonde, zouden er teveel herinneringen zijn. En dat wilde ze niet, dat was te moeilijk. Voor een moment keek ze op, naar Mike. De wond die op zijn hoofd zat, was niet meer te zien door zijn haar dat er voor hing. Hoe zou hij eraan komen? Wat was er gebeurd? Had hij soms weer gevochten, met zijn vader? Iris schudde haar hoofd en zuchtte even. Waarom kon ze het nou niet gewoon vragen? Oké, ze wist dat hij niet van vragen hield. Maar hij had vast ook wel een vraag verwacht, maar had hij ook een antwoord klaar? Iris schudde haar hoofd en zuchtte nogmaals. En besloot het van zich af te zetten, als hij het wilde vertellen dat hij dat vast wel uit zichzelf. En anders wilde hij het er toch niet over hebben. Voor een moment richtte ze haar blik weer op het raam. Vanuit haar ooghoek zag ze dat Mike in de vensterbank ging zitten. Een glimlachje verscheen op haar lippen, maar die verdween toen hij een sigaret opstak. Heel even had ze op het punt gestaan om hem er weer op aan te spreken. Maar besefte dat ze dat maar beter niet kon doen. Het was nu net zo'n mooi moment, en dat wilde ze niet nog eens laten verpesten door een van haar stomme vragen. De vorige keer was hij tegen haar uit gevallen, maar had zich immers meteen verontschuldigt. Iris begreep het wel, het lag gevoelig. Net zoals bij haar ook sommige dingen wat gevoelig lagen. Zij was ook zo vaak tegen iemand uitgevallen, terwijl het eigenlijk helemaal nergens op sloeg. Haar blik ging langs hem heen, weer het raam uit. Naar een aantal vogels die voorbij vlogen, en hun gekwetter lieten horen. Een zucht verliet nogmaals haar keel. Soms wenste ze ook vleugels te hebben, dat ze weg kon vliegen. Als het moment haar even niet deugde. Maar dat kon niet, zoals meerdere dingen niet konden. "Ben je van plan hier een sport te gaan doen?" vroeg Mike plotseling. Iris keek op uit haar gedachten. Besefte dat er een stilte tussen hun was gevallen. Zelf vond ze dat altijd wel fijn, dan kon je nadenken. Nadenken over woorden die je wilde uitspreken, of gewoon dingen in je hoofd laten herhalen. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze Mike aankeek. "Ja, ik ga samen met een paar mensen cheerleaden. Alleen ik heb ze nog niet gezien, ik moet zo nog maar eens rond gaan lopen. Wat voor sport ga jij doen?" Iris keek hem nieuwsgierig aan en wachtte tot hij antwoord zou geven.

Zwijgend staarde Mike voor zich uit, nam een trek van zijn sigaret. Weer overwoog hij of hij Iris over zijn laatste ontmoeting met zijn vader moest vertellen. Hij wilde dat ze wist dat hij haar vertrouwde, maar was er niet zeker van of hij haar dit moest vertellen. Waarom zou hij haar lastig vallen met zijn problemen? Wat had ze er aan te weten, dat zijn vader hem met een wijnfles tegen zijn hoofd had geslagen? Maar toch, had ze niet het recht om dit te weten? Een zucht verliet Mike's keel, hij nam nog een trek van zijn sigaret. Een steek joeg door zijn borst, hij negeerde deze hield zijn ogen op Iris gericht. Zag dat haar glimlach was verdwenen nadat hij een sigaret op had gestoken. Hij beet op zijn lip, was er vrij zeker van dat ze de neiging had om hem er op aan te spreken. Maar ook dit liet ze achter wegen, hij besefte hoe erg ze zich aan hem aan paste. Ze accepteerde dat hij geen vragen beantwoorde, hij nam er genoegen mee dat hij zo veel rookte en sprak hem er niet op aan. Het minste wat hij kon doen, was haar vertellen wat er bij zijn vertrek was gebeurd. "Mijn vader heeft me geslagen, ik liep de trap af had in mijn handen vol. En hij stond onder aan de trap op me te wachten, hij sloeg me met de fles wijn waar hij op dat moment op dronk. Ik viel en hij trapte me een paar keer op in mijn buik. Ik was te versuft om wat terug te doen." zei hij, hij keek Iris recht aan. Maar in zijn bruine ogen was niks te lezen, ze stonden even emotieloos als altijd. Al vrij snel wende hij zijn blik af, staarde naar buiten. Naar de blauwe lucht, nam een trek van zijn sigaret. Met zijn hand ging hij door zijn haar, waardoor de wond een kort moment zichtbaar was. Een zucht verliet zijn keel, hij wist niet of hij er goed aan had gedaan haar dit te vertellen.
Na zijn vraag verscheen er weer een glimlach op Iris haar gezicht, een warm gevoel stroomde door zijn lichaam. "Ja, ik ga samen met een paar mensen cheerleaden. Alleen ik heb ze nog niet gezien, ik moet zo nog maar eens rond gaan lopen. Wat voor sport ga jij doen?" zei ze. "Geen." zei hij schouder ophalend. De sporten die je hier kon volgen, waren niet de sporten waar hij van hield. Daarbij kwam dat als hij zich te erg in spande hij last kreeg van zijn long, hij had geen zin om nogmaals in te storten. Bovendien zou iedereen het merken, een zucht verliet zijn keel. Vroeger was hij altijd sportief geweest, was bij school gym altijd een van de beste geweest welke sport ze ook deden. Maar hij had het voor zich zelf verpest door zo veel te roken. "Maar cheerleaden, zeg je het me als ik een keer kan komen kijken?" zei hij grijnzend, keek haar aan.

Het was niets voor Alain om op deze manier aan te kloppen, zeer zeker niet. Het middelpunt van moeder Aarde haar ego heeft een flink budget uitgegeven om in plaats van nóg een gitaar voor hemzelf te kopen een flinke versterker te kopen voor een gast die hij nota bene één keer heeft gezien! De beslissing was voor Alain ook niet heel gemakkelijk gemaakt, sterker nog, hij wilde net de gitaar afrekenen toen een versterker aan zich op drong.
Tussen hem en de deur stond een kartonnen doos met daarin een flinke versterker op merk. Bij de eerste bandmeeting was Alain erachter gekomen dat die kerel veel te goed gitaar kon spelen voor zo'n afdankende versterker. Conclusie was dat hij arm was, anders had hij een betere versterker. Alain kreeg iedere maand een flink bedrag op zijn rekening gestort van zijn ouders, daardoor begon de versterker steeds harder naar hem te roepen. De jongen kon het niet negeren en kocht dus in plaats van een nieuwe gitaar een versterker die zelfs nog een tientje duurder was dan zijn eigen versterker. De laatste dagen was Alain erg van slag, misschien moest hij maar blij zijn dat dit van slag zijn tenminste nog iets goeds oplevert. Niet voor hem, though.
Na het kloppen op de deur smeerde Alain hem en liet hij de doos zonder afzender staan. Gelukkig hoorde hij stemmen zodat hij zeker wist dat de doos goed werd afgeleverd.


(Topic uit... Als het niet goed is, PM maar, dan wis ik de post wel xD)

De stilte die tussen hun was gevallen, werd steeds langer. Ze voelde zich opeens heel ongemakkelijk, als ze naar Mike's gezicht keek. Alsof hij haar iets probeerde te vertellen, ee zucht verliet haar keel. De vraag die ze daarnet had gesteld was nog steeds niet beantwoord. Al wist ze niet of hij daar nog antwoord op zou geven. "Mijn vader heeft me geslagen, ik liep de trap af had in mijn handen vol. En hij stond onder aan de trap op me te wachten, hij sloeg me met de fles wijn waar hij op dat moment op dronk. Ik viel en hij trapte me een paar keer op in mijn buik. Ik was te versuft om wat terug te doen." Iris keek hem aan, haar ogen werden donkerder bij de gedachten aan zijn vader. Hoe kon hij zoiets doen? Zijn eigen zoon? Een zucht verliet haar keel en ze stond op, en liep naar hem toe om ook op de vensterbank te gaan zitten. Met haar blik strak voor zich uit, dacht ze na. Wat moest ze nou zeggen? Na een kort geaarzeld te hebben, sloeg ze een arm om hem heen en streek zacht over zijn rug heen. "Ik denk dat dit alles voor jou wel in zijn voordeel werkt, je bent nu ver weg van je vader." fluisterde ze en sloot voor een moment haar ogen. Maar deed deze snel weer open, en toen merkte ze pas hoe recht Mike haar aankeek. Maar in zijn ogen was niks te lezen, geen emotie niks. Iets dat voor haar gewend was, al had ze het graag anders gewild. Dat hij zijn emoties zo af en toe wel zou tonen, dat luchte voor hem dan vast erg op. "Mike, je mag voor mij best een keer je muur laten vallen. Het is niet dat het me hinderd, maar het lucht vast veel meer op als je het een keer doet." fluisterde ze. Diep van binnen wist ze dat hij het niet leuk vond dat ze zoiets zei, maar hij moest weten dat hij het bij haar best kon doen. Vertrouwen kon hij haar wel, dus waarom kon hij haar nou niet één keer zijn echte ogen laten zien? Iris schudde haar hoofd en keek hem afwachtend aan, ze legde ondertussen haar hoofd op zijn schouder. "Geen." Mike haalde zijn schouders op, waardoor Iris haar hoofd ervan af moest halen. Even keek ze hem niet begrijpend aan, niet wetend waar hij nou zonet antwoord op had gegeven. Maar alsnel schoot het haar weer te binnen. Een grijns verscheen op haar gezicht, door zijn nonchalante beweging. "Zo te horen heb je er al veel zin in." glimlachte ze en keek hem aan. Waarom zou hij eigenlijk geen sport willen doen? De vraag schoot voor enkele seconden plotseling door haar hoofd heen. Even fronste ze, zou het door het roken komen? Dat hij door zijn ziekenhuisbezoek niet meer wilde sporten? Iris schudde haar hoofd en besloot het uit haar haar hoofd te zetten. Maar cheerleaden, zeg je het me als ik een keer kan komen kijken?" De grijns op Mike's gezicht was onmisbaar. Voor enkele momenten keek ze hem lachend aan. "Ja om met andere meisjes te gaan flirten zeker." grapte ze en kuste hem op zijn wang. Zelf wist ze ook wel dat hij niet vreemd zou gaan. Al kon flirten best voorkomen. Een zachte klop op de deur trok haar uit haar gedachten, snel keek ze op. Wie was dat nou weer? Met een snelle beweging had ze zich van de vensterbank afgezet en liep ze naar de deur toe. En trok deze open. Haar blik dwaalde rond, maar er was niemand te zien. Opeens viel haar blik op een kartonnen doos die op de grond stond. Iris pakte het op en liep weer naar binnen. Met een vragend gezicht keek ze naar Mike. "Enig idee wat het is?" Haar ogen keken hem onderzoekend aan.

Mike hield zijn ogen op Iris gericht, twijfelde er nog altijd aan of hij er goed aan had gedaan het haar te vertellen. Hij had geen zin haar lastig te vallen met zijn problemen, hij hoefde geen medelijden. Dit was wie zijn vader was, en het wat zijn eigen schuld dat hij geslagen was had hij maar meer op zijn hoede moeten zijn. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, zag hoe de blik in Iris ogen verduisterde. Ze stond op en nam plaatst naast hem in de vensterbank. Hij staarde een moment zwijgend hun kamer in, zijn oog viel op zijn gitaren die vlak naast elkaar stonden. Wist Iris eigenlijk wel dat hij speelde? Zover hij wist had hij het er met haar nooit echt over gehad, in Engeland had hij ook niet zo veel gespeeld als hij in Italië had gedaan. Hij was van plan hier weer meer te gaan spelen, en het feit dat hij bij een band zat zou hem daarbij aardig helpen. Plots voelde hij Iris haar arm om zich heen, merkte dat ze over zijn rug streek. Hij sloot voor een moment zijn ogen, om ze vervolgens weer op haar te richten. Hij vroeg zich af wat er nu door haar hoofd ging. Hoe vreemd moest het voor haar over komen, dat een vader zijn eigen zoon sloeg met een wijnfles. Hij was het gewend, tijdenlang droeg hij altijd vesten om te voorkomen dat iemand de blauwe plekken zag die zijn lichaam sierde. Dat was nog in Italië geweest, in Engeland was hij slechts enkele malen echt geslagen. Meestal slaagde hij er wel in om zijn vader in bedwang te houden, net als hij in de laatste jaren in Italië had gedaan. "Ik denk dat dit alles voor jou wel in zijn voordeel werkt, je bent nu ver weg van je vader." fluisterde ze, hij knikte langzaam. "Ja, dat doet het zeker." zei hij. "Mike, je mag voor mij best een keer je muur laten vallen. Het is niet dat het me hinderd, maar het lucht vast veel meer op als je het een keer doet." fluisterde Iris, haar woorden deden zijn blik verduisteren. "Het hoort bij me Iris, ik heb het mezelf al op jonge leeftijd aan geleerd. Dat kan ik niet zomaar veranderen. Dat wil ik ook niet." zei hij, keek haar een moment recht aan. Een enkele keer stonden er wel emotie's in zijn ogen te lezen, het was niet dat ze altijd zo gesloten waren als op dit moment. Maar hij behoede zich er voor dat emotie's als verdriet in zijn ogen te lezen waren en als dit wel het geval was zorgde hij ervoor dat niemand zijn ogen zag. Iris had haar hoofd op zijn schouder gelegd, hij vroeg zich af of ze er problemen mee had. Ze zij van niet, maar toch. Een zucht verliet zijn keel, hij legde zijn arm losjes om haar middel heen. Nam een trekje van zijn sigaret, zorgde ervoor dat de rook niet in haar gezicht terecht kwam. Iris had haar hoofd weer van zijn schouder gehaald, waarschijnlijk omdat hij zijn schouders had op gehaald. "Zo te horen heb je er al veel zin in." zei ze, hij was blij dat ze geen verdere vragen stelde. "Ja om met andere meisjes te gaan flirten zeker." zei ze, waarna ze hem een kus op zijn wang gaf. Hij glimlachte, streek met zijn vinger zacht langs haar wang. "Geen van die meisjes zal aan jouw kunnen tippen." zei hij glimlachend tegen haar. Op dat moment werd er op de deur geklopt, met een snelle beweging stond Iris op de grond en liep naar de deur. Hij drukte eerst zijn sigaret uit tegen de muur en liet hem buiten in het gras vallen voor hij zelf van de vensterbank sprong. Iris kwam al weer binnen, hield een kartonnen doos in haar handen. Aan haar vragende gezicht te zien was het niet van haar, hij fronste wist zeker dat hij niks had besteld. "Enig idee wat het is?" vroeg ze, hij schudde zijn hoofd. Nam de doos van haar over en zette hem op de grond. Uit zijn riem trok hij zijn mes, snee de tape door zodat hij de doos kon openen. Het was voor hen, dat was zeker je kon je hier moeilijk vergissen de name van degene die er in de kamer woonde stonden op de deur. Hij opende de doos, keek met lichte verwondering naar de versterker die hij er uit haalde. Het was een flinke versterker op merk, eentje die zeker een aardig duit geld had gekocht. Wie had dat voor hun deur gezet? Was het voor hem of voor Iris bedoelt? Zijn ogen gingen naar Iris, zover hij wist speelde ze geen instrument. "Is dit van jouw?" vroeg hij toch voor de zekerheid, zijn bruine ogen gingen naar zijn elektrische gitaar. Weer fronste hij, wie had er voor hun deur deze versterker achter gelaten? En waarom?

Nog steeds vroeg ze zich af of ze hem nu niet gekwetst had met haar woorden. Ze wist ook wel dat hij niet zomaar open boek zou spelen. Zelfs niet voor haar, al had ze dat wel graag gewild. Het was ook niks voor hem, de muur die hij om zichzelf had gebouwd, paste bij hem. Het zou raar zijn als het opeens ontbrak. Voor een moment ging haar blik naar Mike die nog altijd tegen de vensterbank leunde. "Ja, dat doet het zeker." antwoordde hij, nadat hij met hoofd had geknikt. Iris glimlachte even, maar zag dat zijn ogen opeens verduisterde. Ook haar glimlach verdween als sneeuw voor de zon. Ze realiseerde zich dat dit vast de reactie op haar laatste woorden was geweest. Een zucht verliet haar keel en ze keek hem afwachtend aan. "Het hoort bij me Iris, ik heb het mezelf al op jonge leeftijd aan geleerd. Dat kan ik niet zomaar veranderen. Dat wil ik ook niet." Iris knikte. "Je hoeft het ook niet te veranderen. En je moet niet denken dat ik dit zeg omdat het me hinderd. Want dat is niet zo, maar ik wil dat je weet dat als je me een keer iets wil vertellen, dat je dat kunt doen. Zonder dat ik je uitlach ofzo." zei ze en keek hem voor even recht in zijn ogen aan. Het was ook zo, hij moest weten dat hij haar alles kon vertellen zonder bang te zijn dat ze hem zou uitlachen. Want dat was wel het laatste dat ze zou doen. "En ik zal je een last besparen. Medelijden zal ik niet met je hebben." zei ze en trok een grimas. Voor een moment richtte ze zich weer op Mike's gezicht, waar een glimlach op sierde. Iris begreep niet helemaal waarom hij glimlachte, maar dat deed er voor haar ook niet toe. "Geen van die meisjes zal aan jouw kunnen tippen." Een grijns verscheen op haar gezicht. "Dat hoop ik." glimlachte ze en keek hem nog steeds aan. Zijn blik was op de doos -die nog steeds in haar handen lag- gericht. Zelf keek ze er ook naar. Wie had dit voor hun kamer afgelevert? En waarom? Iris was er van verzekerd dat deze vragen Mike vast ook lastig vielen. Met een schuine blik keek ze naar hem. Aan zijn gezichtsuitdrukking zag ze dat het hem vast niet bekend voor kwam. Dat hij zijn hoofd schudde, bevestigde dit enkel. Op dat moment nam stond Mike voor haar en had hij de doos van haar overgenomen. Met een snelle beweging toverde hij een mes tevoorschijn, waarmee hij de tape van de doos losmaakte. "Is dit van jouw?" vroeg hij. Iris schudde direct haar hoofd, ze speelde geen instrument. De laatste keer dat ze dat had gedaan, was 8 jaar geleden. Met grote ogen keek ze toe hoe Mike er een versterker uithaalde. Jeetje, dat had wel wat gekost! Het was een merkproduct. Iris keek hem glimlachend aan. Zou hij geen instrument spelen dan? Het was toch geen toeval dat híer een versterker werd afgelevert? Voor een moment dwaalde haar blik door de kamer heen, totdat hij viel op twee gitaren die in de hoek van Mike's bed stonden. "Weet je zeker dat hij niet van jou is?" vroeg ze en glimlachte haar scheve glimlach daarbij. "Ik wist trouwens niet dat je gitaar speelde. Kan je het een beetje?" vroeg ze en keek hem aan. Het was wel zeker dat hij het goed kon, anders had hij er niet zoveel mee. Voor een moment schudde ze haar hoofd en richtte haar blik op de doos die nu op de grond was beland. "Volgens mij heeft iemand je een klein cadeautje gedaan." grijnsde ze. Het was nu wel zeker dat hij voor Mike bestemd was.

"Je hoeft het ook niet te veranderen. En je moet niet denken dat ik dit zeg omdat het me hinderd. Want dat is niet zo, maar ik wil dat je weet dat als je me een keer iets wil vertellen, dat je dat kunt doen. Zonder dat ik je uitlach ofzo." zei Iris, Mike keek haar aan. "Dat weet ik, ik ben ook niet bang dat je met uit zou lachen." Eerder dat je me verlaat, voegde hij er in gedachten aan toe. Maar dit hield hij voor zich, omdat hij wist dat ze er tegen in zou gaan. Toch betwijfelde hij of ze bij hem zou blijven als ze daadwerkelijk alles van hem wist. "En ik zal je een last besparen. Medelijden zal ik niet met je hebben." zei ze, een glimlach gleed over zijn gezicht. "Je bent lief, weet je dat?" zei hij, drukte een zachte kus op haar voorhoofd. Zijn woorden zorgde ervoor dat er een grijns op Iris haar gezicht verscheen. "Dat hoop ik." glimlachte Iris, hij maakte zijn blik voor een moment los van de kartonnen doos. "Dat weet ik." zei hij, grijnsde even naar haar. Om vervolgens zijn aandacht weer op de doos te richten, dat het voor hen was was zeker. Maar voor wie? Voor hem of voor Iris? En waarom? En door wie? De vragen spookte door zijn hoofd, maar bleven alle onbeantwoord. Nog altijd verwonderd keek hij naar de versterker, die was heel wat beter dan zijn eigen die op het punt stond uit elkaar te vallen. Zijn ogen gingen naar Iris, die als antwoord op zijn vraag haar hoofd schudde. Hij fronste, betekende dat het voor hem was? "Weet je zeker dat hij niet van jou is?" zei ze, hij knikte langzaam. "Daar heb ik het geld niet voor." zei hij bedachtzaam. "Ik wist trouwens niet dat je gitaar speelde. Kan je het een beetje?" zei Iris, Mike keek op. "Ik denk het wel, ik speel al behoorlijk lang." zei hij, schouder ophalend. Waarna hij zijn aandacht weer op de versterker richtte, die moest aardig wat gekost hebben. "Volgens mij heeft iemand je een klein cadeautje gedaan." grijnsde Iris, Mike keek haar een moment aan. Daar leek het inderdaad op, maar wie? "Wat je klein noemt." zei hij hoofdschuddend. "Waarom zou iemand in hemels naam zo'n duur ding voor mij kopen?" zei hij, nog altijd verbaasd. De eerste die in hem op kwam was Rhiannon, maar al vrijwel meteen besefte hij dat dat onmogelijk was ze had al even weinig geld als hem. Dan was het misschien Vivianna, maar ook die gedachten ver worp hij direct. Hij kende het Spaanse meisje pas net, bovendien wist ze enkel dat hij akoestisch speelde. De volgende die in hem op kwam was Zélie, maar ook zij kon het niet zijn. Maar wie dan wel? Hij fronste. Iemand van de band misschien, Alain? Die gast moest redelijk wat geld hebben, anders kon hij zichzelf niet zo'n mooie gitaar veroorloven. Daarbij kwam dat de jongen gezien had hoe vreselijk zijn versterker er uit zag, aan zijn blik had Mike kunnen zien dat hij in eerste instantie dacht dat hij een beginneling was. Maar die blik was verdwenen, nadat Mike iets had laten horen. toch leek het hem hoogst onwaarschijnlijk dat Alain de gene was die dit op zijn geweten had. De jongen kende hem amper.

"Dat weet ik, ik ben ook niet bang dat je met uit zou lachen." Het leek alsof dit zijn automatische antwoord was. Iris knikte langzaam en zuchtte. Eigenlijk wist ze ook wel dat hij daar niet bang voor was, maar was er misschien iets anders? Twijfelde hij ergens anders aan? Ze schudde haar hoofd, waarom verdacht ze dingen toch zo snel? Voor een moment richtte ze haar blik op de kartonnen doos. Voor wie was het toch? Was het voor Mike, of was het verkeerd geleverd? Maar dat kon toch haast niet met al die nummers? Nogmaals zuchtte ze en keek Mike schuin aan. Op zijn gezicht sierde een brede glimlach. "Je bent lief, weet je dat?" zei hij plots. Met een verbaasde uitdrukking keek ze hem aan. Lief? Waar kwam dat opeens vandaan? "Je hebt geen idee." zei ze glimlachend en voelde hoe hij een kus op haar voorhoofd drukte. Een grijns verscheen op haar gezicht. "Dat weet ik." gaf Mike nog als extra bevestiging op haar vorige woorden. Iris glimlachte even, maar diep van binnen wist ze het niet zo zeker meer. Er liepen hier genoeg leuke en mooie meiden rond. Met nadruk op mooie. Direct schudde ze haar hoofd. Vertrouwen deed ze hem zeker, maar toch.. Weer schudde ze haar hoofd en verjoeg de gedachten uit haar hoofd. Hier ging ze niet aan denken, dat zou ze nooit meer doen. "Daar heb ik het geld niet voor." zei ze Mike en keek bedachtzaam voor zich uit. Iris knikte, het was inderdaad wel een heel duur ding. Dat kon zij ook niet betalen. Maar wie zou iemand zo'n duur cadeau geven? Dan moest je wel iets heel bijzonders hebben gedaan. Voor een moment ging haar blik naar het open staande raam, waar een zacht briesje door naar binnen woei. Enkele seconden hield ze haar ogen gesloten en voelde hoe het windje haar gezicht aaide. Maar alsnel richtte ze haar aandacht weer op de bewoonde wereld. "Wat je klein noemt." antwoordde Mike. Iris grijnsde, wat je klein noemt ja. "Waarom zou iemand in hemels naam zo'n duur ding voor mij kopen?" Tja, dat was één van die vragen waar ze geen antwoord op wist. Nog niet. "Misschien vind iemand jou ook wel heel lief." grijnsde ze en keek hem aan. "Ben je hier al andere mensen tegen gekomen, waarvan je denkt dat diegene zoiets kan geven?" vroeg ze en keek hem vragend aan. Haar blik gleed over de doos heen, om een eventuele afzender te kunnen ontdekken. Maar er stond niks op. Iris zuchtte en pakte de doos aan, en bekeek hem goed.

"Je hebt geen idee." zei Iris glimlachend, als reactie op zijn woorden. Hij keek haar een moment aan, zag dat er een grijns op haar gezicht was verschenen. Vroeg zich af wat er door haar hoofd ging, schudde onmerkbaar zijn hoofd. Richtte zijn ogen weer op de versterker, het was hem nu wel duidelijk dat die voor hem was bestemd. Maar van wie en waarom was een raadsel. Nogmaals ging hij alle mensen langs, die hij hier kende. Veel waren het er niet, en hij zag geen van hem er voor aan hem zoiets duurs cadeau te doen. Vivianna had misschien wel genoeg geld, maar ze was ten eerste niet het type dat zo iets zou doen. En dan was er nog het feit dat ze enkel wist dat hij akoestisch speelde. Zélie en Rhiannon vielen beide af vanwege hun geld te kort, dus veel mensen bleven er niet over. De enige die hij kon bedenken waren de mensen uit de band, Alain, Primrose en Lucy. Maar geen van hen kende hij goed, alle drie waren ze in bezit geweest van goede instrumenten. "Misschien vind iemand jou ook wel heel lief." grijnsde Iris, hij fronste en schudde langzaam zijn hoofd. "Ben je hier al andere mensen tegen gekomen, waarvan je denkt dat diegene zoiets kan geven?" zei ze, nogmaals schudde hij zijn hoofd. "Rhiannon is hier, en Zélie. Maar geen van beide hebben ze nog geld. Dan is er nog een meisje uit Spanje, dat ik heb leren kennen. Maar zij kan het ook niet zijn. En de leden van de band waar ik in zit. Maar die kennen me nauwelijks. Verder is er niet echt iemand." zei hij, misschien dat Iris het wist. Maar dit betwijfelde hij, zij kende enkel Rhiannon en van zijn zusje wist hij zeker dat die het niet was. Iris had ondertussen de doos gepakt en zocht, waarschijnlijk vergeefs naar een afzender. Mike bekeek ondertussen de versterker, waarschijnlijk was die gekocht door iemand die verstand had van muziek instrumenten en versterkers. Hij aarzelde even, tilde de versterker op en zetten hem bij zijn bed, stak de stekker in het stop contact. Nieuwsgierig naar hoe het zou klinken, hij haalde zijn elektrische gitaar van de standaard en plugde hem in. Hij zetten het geluid zacht, zodat hij geen problemen zou krijgen met de mede bewoners en ging op zijn bed zitten. Een moment staarde hij zwijgend voor zich uit, zijn vingers lagen roerloos op de snaren. Ontlokte na enkele seconden zijn gitaar enkele klanken, al vrij snel ontstond er een melodie. Zwijgend speelde Mike het eerste lied dat in hem op kwam. Het geluid klonk verrassend helder uit de versterker, heel anders dan bij zijn oude. Een grijns verscheen op zijn gezicht, nadat hij het lied had gespeeld haalde hij de steker van de versterk uit het stop contact. Zette zijn gitaar terug in de de standaard, nadat hij hem weer los gekoppeld had van de versterker. Na dit gedaan te hebben richtte hij zijn ogen weer op Iris. "Ik wou even horen hoe die klonk." zei hij grijnzend. Wie hem de versterker ook had gegeven, hij was die persoon erg dankbaar.

[Let niet op de vrouwelijke gestalte die het speelt (aa) xD]

[Sorry voor de late post, ik heb nogal veel huiswerk enzo T.T]

Nog steed keek Iris nauwkeurig naar het voorwerp. Wie had dit afgelevert, en waarom Mike? Wat had hij gedaan? Ze zuchtte even en keek vanuit haar ooghoek naar hem, hij staarde naar de versterker. Nog steeds verbaasd, iets dat ze kon begrijpen. Dat zou zij ook zijn, als iemand zoiets aan haar zou geven. Voor een moment schudde ze haar hoofd en zag hoe de versterker glimde door het licht dat weerkaatst werd, afkomstig van het raam dat open stond. Iris glimlachte even en richtte haar blik op de van Mike. "Rhiannon is hier, en Zélie. Maar geen van beide hebben ze nog geld. Dan is er nog een meisje uit Spanje, dat ik heb leren kennen. Maar zij kan het ook niet zijn. En de leden van de band waar ik in zit. Maar die kennen me nauwelijks. Verder is er niet echt iemand." legde hij uit. Ze fronsde en knikte vervolgens haar hoofd. Wie was zélie? En dat 'Spaanse meisje' Iris schudde direct haar hoofd en voelde een raar gevoel in haar maag. Maar ze probeerde het te negeren en besloot het aan hem te vragen. "Wie is Zélie? En dat Spaanse meisje, heeft ze ook een naam?" grijnsde ze en haar ogen stonden nieuwsgierig op de zijne gericht, nieuwsgierig wat hij zou zeggen. Wat zijn woorden op de hare waren. Een zucht verliet haar mond, met een hand ging ze door haar haar heen en sloot haar ogen.
Heldere klanken deden haar ogen direct openen, ze waren afkomstig van de gitaar die Mike bespeelde. Meteen kwam de grijns die daarnet nog op haar gezicht speelde terug. Het klonk prachtig. Op een of andere manier herkende ze het lied, al kon ze er niet meteen opkomen. Maar hier besloot ze geen verdere aandacht aan te besteden, dus richtte ze haar blik weer op Mike. "Ik wou even horen hoe die klonk." vervolgde hij, nadat hij gestopt was met spelen. Iris glimlachte en keek hem aan. "Nou, zoals ik het hoorde klonk het prachtig. En volgens mij komt dat niet alleen door die versterker." antwoordde ze glimmend en ging naast hem zitten. Ondertussen had hij zijn gitaar weer weggezet. Een zucht verliet haar mond, ze besefte dat hij nog steeds geen antwoord had gegeven op haar vraag. Maar meteen keerde ze weer terug naar de gewone wereld. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en sloeg een arm om zijn middel heen. "Zit je in een band?" vroeg ze en sloot haar ogen voor een moment.

[Green Day :'D]

"Wie is Zélie? En dat Spaanse meisje, heeft ze ook een naam?" de vragen schoten hem pas weer te binnen, nadat hij zijn gitaar had terug gezet. Daarvoor was hij te druk met de versterker bezig geweest, om ze echt te kunnen horen. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, richtte zijn ogen op Iris. Hoopte niet dat ze er wat van dacht. "Nou, zoals ik het hoorde klonk het prachtig. En volgens mij komt dat niet alleen door die versterker." zei Iris, een glimlach sierde hij gezicht. Hij grijnsde even, ging met zijn hand door zijn haar. "Dank je." zei hij glimlachend, Iris was naast hem komen zitten. Had haar hoofd op zijn schouder gelegd, en haar arm om zijn middel geslagen. Een glimlach gleed over zijn gezicht, hij sloeg zijn arm om haar heen. Wou antwoord geven op haar nog onbeantwoorde vragen, maar ze was hem voor met een nieuwe vraag. "Zit je in een band?", hij keek haar een moment aan. Zag dat ze haar ogen gesloten had. "Ja, we hebben nog niet zo veel gedaan. Enkel een keer gerepeteerd." zei hij. Besloot dat hij nu haar vorige vragen maar moest beantwoorde. Het waren geen moeilijke vragen, ze gingen niet diep en waren dan ook niet erg moeilijk om te beantwoorde. Wel overwoog hij niet te vertellen waarom hij Zélie had beloofd haar te beschermen. Maar Zélie, was anders dan hem en Autumn. Ze leek het niet erg te vinden om over haar geschiedenis te vertellen, dus waarschijnlijk maakte het haar niet uit als hij er iets over aan Iris vertelde. "Dat Spaanse meisje heet Vivianna. En Zélie ken ik nog uit Engeland." begon hij. "Ik ben haar bij de sportvelden tegen gekomen, ze was doodsbang. Liet in eerste instantie tegen me op, ik heb haar gevraagd wat er was. Ze vertelde me dat haar broer achter haar aan zat, hij heeft toen ze nog klein was haar ouders vermoord en wou nu haar vermoorden. Ik heb gezegd dat ik haar zou beschermen, en heb haar destijds protezione van de bende gemaakt. Door haar kwam ik ook Sergei weer tegen, dat is een vriend van me uit Italië. Zijn ouders hadden Zélie geadopteerd. Maar ze zijn ondertussen weer terug naar Italië, en Zélie is nu hier." beëindigde hij zijn verhaal. Keek naar Iris, wachtte rustig op haar reactie.

Met vragende ogen keek ze Mike aan, en wachtte tot hij antwoord zou geven. Dat hij in een band zou zitten, leek haar niet zo'n verassing. Hij had echt talent, dus er iets mee doen moest hij zeker. Voor een moment gingen haar bruine ogen naar de twee gitaren, waarvan de ene weer op zijn plek stond. Een glimlach verscheen op haar gezicht, terwijl ze het deuntje dat hij had gespeeld weer in haar hoofd herhaalde. Het leek er ook niet meer uit te kunnen, gek genoeg. Iris schudde haar hoofd, terwijl ze haar blik naar het raam liet dwalen. De zon scheen nog steeds helder en er was bijna geen wolkje aan de lucht. Het was mooi, veel mooier dan de schapenwolkjes in Engeland. "Dank je." hoorde ze hem zeggen. Haar ogen richtte ze weer op hem, op zijn lippen was een brede grijns af te lezen. Eentje die je onmogelijk kon missen. Mike sloeg een arm om haar heen, waardoor ze een glimlach niet kon onderdrukken. Het voelde fijn om weer bij hem te zijn, het idee dat ze hem niet meer zou zien, kon ze al niet aan. Voor een moment schudde ze haar hoofd en legde haar hoofd weer op zijn schouder. Om vervolgens haar ogen te sluiten, een diepe zucht verliet haar keel. "Je hebt echt talent." fluisterde ze. Haar stem klonk een beetje tevreden. Blij was ze, dat hij hier iets deed wat hij leuk vond. Ookal deed hij geen sport, muziek maken kon hier ook. "Ja, we hebben nog niet zo veel gedaan. Enkel een keer gerepeteerd." antwoordde Mike na een tijdje. Een bredere glimlach verscheen op haar gezicht, wat een verrassing. "Ik hou wel van jongens die in een band zitten." merkte ze grijnzend op en haalde haar hoofd van zijn schouder af. Om hem vervolgens nogmaals grijnzend aan te kijken. "Hé, we sluiten een deal. Jij mag bij het chearleaden komen kijken, als jij een keer een liedje voor me speelt." legde ze glimlachend uit. Oké hij had daarnet ook wat gespeeld, maar dat was niet het hele lied. Ze wilde het wel graag verder horen. "Dat Spaanse meisje heet Vivianna. En Zélie ken ik nog uit Engeland." begon hij plots, Iris maakte zich klaar om naar een verhaal te gaan luisteren. Al wist ze niet hoe lang hij het zou maken. Maar dat deed er ook niet toe. "Ik ben haar bij de sportvelden tegen gekomen, ze was doodsbang. Liet in eerste instantie tegen me op, ik heb haar gevraagd wat er was. Ze vertelde me dat haar broer achter haar aan zat, hij heeft toen ze nog klein was haar ouders vermoord en wou nu haar vermoorden. Ik heb gezegd dat ik haar zou beschermen, en heb haar destijds protezione van de bende gemaakt. Door haar kwam ik ook Sergei weer tegen, dat is een vriend van me uit Italië. Zijn ouders hadden Zélie geadopteerd. Maar ze zijn ondertussen weer terug naar Italië, en Zélie is nu hier." Na deze woorden gesproken te hebben, beëindigde hij zijn verhaal. Langzaam knikte ze met haar hoofd. Haar ogen stonden groot. Vermoord? Wie vermoord zijn eigen ouders nou? Een zucht verliet haar keel en ze stond op. "Mocht je dit wel vertellen? Ik bedoel, vind Zélie het wel goed dat je me het hebt verteld?" vroeg ze en keek hem vragend aan. Voor even schoot Autumn door haar hoofd heen, bij haar was het anders. Toen had Mike het pas verteld toen ze dood was. Een rilling ging over haar rug heen en ze haalde huiverend adem. Hier wilde ze niet aan denken, dat ging niet gebeuren. Iris ging automatisch op haar bed zitten en liet haar hoofd tegen de muur zakken. Een zucht verliet haar keel.

Zwijgend staarde Mike uit het raam, geen enkele wolk verstoorde de blauwe lucht. Het was net als Italië, het weer was hier echt stukken beter dan in Engeland. Maar toch kon dit land niet op tegen Italië, dat kon geen enkel land. Hij voelde zich er simpelweg niet mee verbonden, hij hoorde er gewoon niet thuis. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, vroeg zich af waarom deze gedachten zo vaak door zijn hoofd gingen. "Je hebt echt talent." fluisterde Iris, haar hoofd lag op zijn schouder. "Dank je." zei hij weer, een glimlach gleed over zijn lippen. Een moment keek hij naar zijn gitaren, zijn blik bleef rusten op de akoestische gitaar. Die nog van zijn moeder was geweest. Daar op had ze hem leren spelen, een zucht verliet zijn keel. "Ik hou wel van jongens die in een band zitten." zei Iris, waarna ze haar hoofd van zijn schouder haalde. Een grijns sierde haar gezicht. "Dat komt dan goed uit." zei hij, een glimlach speelde op zijn lippen. "Hé, we sluiten een deal. Jij mag bij het chearleaden komen kijken, als jij een keer een liedje voor me speelt." zei Iris, hij knikte. "Deal." zei hij grijnzend. "Akoestisch of elektrisch?" vragend keek hij Iris aan, hij zou later wel kijken wel liedje hij voor haar zou spelen.
Mike keek naar Iris, haar ogen waren groot. Waarschijnlijk verbaasde zijn verhaal haar. Niet gek als je er over na dacht. Hij zelf kon nog altijd niet begrijpen, waarom iemand zijn eigen zusje zou willen vermoorden. Hij zou Rhiannon nooit wat aan doen, en alleen al het idee dat haar wat zou overkomen maakte hem gek. Iris stond op, hij keek haar aan. Wat was er? Waarom stond ze plots op? "Mocht je dit wel vertellen? Ik bedoel, vind Zélie het wel goed dat je me het hebt verteld?" vroeg ze, ze was op haar eigen bed gaan zitten. "Ik denk niet dat ze het erg vind, Zélie is er op zich best open over. Het is niet zo dat ze het aan iedereen verteld." zei hij, keek Iris aan. Hij ging wat verder op zijn bed zitten zodat hij met zijn rug tegen de muur aan kon leunen.

"Dankje." hoorde ze Mike nogmaals zeggen. Een grijns verscheen op haar gezicht. Het leek net alsof hij zelf niet besefte hoe goed hij was. Even dacht ze dat hij er bescheiden over was, maar dat verdrong ze gelijk weer. Dat paste niet bij Mike, dat was hij ook niet. Tenminsten, ze had hem alleen nog maar zelfverzekerd gezien. En hij had haar met druk opgelegd dat hij zijn muur niet voor haar wilde laten vallen. En daar kon ze mee leven, het was zijn keus. Voor een moment schudde ze haar hoofd en keek hem aan. "Dat komt dan goed uit." antwoordde hij glimlachend. Iris grinnikte even en keek door het raam naar buiten. Hij had gelijk, het was hier veel en veel mooier dan in Engeland. Wat een verschil, dacht ze en zuchte even. Desondanks voelde ze zich hier niet helemaal thuis, nog niet. Ze moest meerdere mensen leren kennen. Het was er nu nog maar één, en ze wilde graag wel meer vrienden. Weer zuchtte ze en bleef voor zich uit staren. Telkens weer probeerde de gedachten van Autumn haar gedachtenreeks te onderbreken, maar ze liet het niet toe. Ze mocht hier niet aandenken, dat wilde ze ook niet. Voor een moment schudde ze haar hoofd en ging met een hand door haar haar heen. "Deal." knikte Mike grijnzend. Iris keek hem weer aan en glimlachte even. Mooi dat hij het ermee eens was. "Akoestisch of elektrisch?" vroeg hij vervolgens. "Ehm, maakt niet uit. Wat jij het prettigste vind." grinnikte ze. Nog steeds deed de gedachten dat hij wat voor haar zou gaan spelen, haar opvrolijken. Niemand had dat ooit voor haar gedaan. "Ik denk niet dat ze het erg vind, Zélie is er op zich best open over. Het is niet zo dat ze het aan iedereen verteld." legde hij uit. Iris glimlachte even. Het gevoel dat ze net nog in haar buik had, was plots verdwenen. Zélie leek haar wel aardig, eigenlijk zou ze háár wel eens willen ontmoeten. Dan kon ze met haar misschien ook vriendinnen worden. Ze richtte haar blik op haar handen en speelde met haar vingers. "Gelukkig." zei ze enkel en zuchtte even. Maar alsnel keek ze hem weer aan en er verscheen een speelse twinkeling in haar ogen. "Hé, ik heb nog geen enkele échte kus gehad sinds ik hier ben." zei ze lachend en keek hem aan. Het was haar nu pas opgevallen dat hij iets naar achteren was gaan zitten, zodat hij met zijn hoofd tegen de muur leunde. Een brede grijns was op haar gezicht te lezen.

Er was een stilte gevallen, iets wat bij hen wel vaker gebeurde. Waarschijnlijk omdat ze beide niet altijd even spraakzaam waren. Maar het was niet vervelend, de stilte's die tussen hen vielen waren niet vervelend. Er was geen drukkende zweer, zoals die je soms wel eens in stilte's had. Het gaf hem de kans om rustig na te denken. Zijn ogen dwaalde door hun kamer, er stond nog niet veel waardoor het duidelijk was wie er in de kamer leefde. Enkel zijn gitaren, maar er waren geen foto lijstje's of iets in die richting. Mike was nooit het type van foto lijstje's geweest, al had hij wel een stapeltje foto's in zijn nachtkastje liggen. Ze waren vrij oud en het was duidelijk dat ze al meerdere keren vast gehouden waren. Allemaal waren ze in Italië gemaakt, daarna had hij eigenlijk nauwelijks meer op foto's gestaan. De meest recente van het stapeltje, was een week voor zijn vertrek gemaakt. Hij stond samen met zijn moeder op het strand. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, richtte zijn ogen weer op Iris en verdreef de opkomende gedachten. "Ehm, maakt niet uit. Wat jij het prettigste vind." zei Iris tegen hem, hij knikte. Een glimlach speelde op zijn lippen. "Gelukkig." reageerde Iris op zijn woorden, hij knikte. Vroeg zich een moment af of Zélie er echt geen problemen mee zou hebben. Maar, nee, zo was ze niet. Ze was anders dan hem, anders dan Autumn. Mike duwde de gedachten aan Autumn onmiddellijk weg. Schudde zijn hoofd, als zij nog leefde had ze mee kunnen gaan. Hier was ze van haar ouders af geweest, een moment beet hij op zijn lip. Verdreef de gedachten, en richtte zijn ogen weer op Iris. In wiens ogen een speelse twinkeling was verschenen. "Hé, ik heb nog geen enkele échte kus gehad sinds ik hier ben." zei ze, hij glimlachte. "Nou dan krijg je die nu." zei hij, en kwam overeind. Ging bij Iris op haar bed zitten, keek haar een moment glimlachend aan. Nam voorzichtig haar hoofd tussen zijn handen, en drukte een kus op haar lippen. Zoals ze nu zat kon hij zijn armen moeilijk om haar heen slaan.

Iris glimlachte even, terwijl ze hem nog altijd aankeek. De stilte die tussen hun was gevallen, leek eerst nogal ongemakkelijk. Maar ze besefte dat het eigenlijk best nut had. Het kwam bij hun toch wel meer voor en ze was er nu onderhand wel aangewend. Zo kon je iemand gewoon een paar minuten in zijn ogen kijken, zonder je te vervelen. Voor een moment schudde ze haar hoofd en richtte haar aandacht weer op Mike. Hij leek het ermee eens te zijn dat het haar niks uit maakte op welke soort gitaar hij voor haar zou spelen, aangezien hij knikte. Iris glimlachte even en een zucht verliet haar keel. Nog steeds dwaalde er een aantal vragen door haar hoofd. Zal ik wel vrienden krijgen? Wat als dat nog eeuwen gaat duren? Geirriteerd schudde ze haar hoofd, waarom kon ze ze niet uit haar hoofd laten verdwijnen? Dat zou zoveel beter zijn. "Nou dan krijg je die nu." hoorde ze hem plots antwoorden. Even keek ze hem niet begrijpend aan, maar toen het haar weer te binnen schoot verscheen er een gemeen lachje op haar lippen. Mike stond langzaam op en zat met een paar snelle bewegingen naast haar op haar bed. Automatisch schoof ze wat naar hem toe en voelde weer hoe warm hij in vergelijking met haar was. Een grijns verscheen op haar gezicht en ze keek hem glimmend aan. Op dat moment pakte hij haar hoofd vast en drukte een zachte kus op haar lippen. "Noem je dat een kus?" grapte ze en grinnikte even. Iris sloeg haar armen om hem heen en ging op zijn schoot zitten. Om vervolgens haar lippen op de van hem te drukken. Ze sloot haar ogen en hief haar hoofd na een tijdje op. "Ik heb je gemist." zei ze waarnaar ze haar ogen opende. Het was ook zo, ook al wist ze al lang dat hij naar dezelfde school als zij zou gaan. Het was toch moeilijk om een tijdje zonder hem te zijn. Iris verborg haar gezicht in zijn shirt en liet hem met één arm los.

"Noem je dat een kus?" grapte Iris, hij schudde grijnzend zijn hoofd. Drukte zijn lippen nogmaals op de hare, langer en minder voorzichtig dan daarvoor. Om haar vervolgens weer aan te kijken. "Is die wel goed?" vroeg hij een glimlach speelde op zijn lippen. Hij voelde dat Iris haar armen om hem heen sloeg en op zijn schoot ging zitten. Hij sloeg zijn armen om haar heen. Weer merkte hij dat zijn lichaam warmer was dan het hare, iets wat vertrouwd voelde. Een glimlach speelde op zijn lippen. Plots voelde hij Iris lippen op de zijne, sloot zijn ogen en beantwoorde haar kus. Om haar na een tijdje aan te kijken, zijn bruine ogen op de hare gericht. "Ik heb je gemist." zei ze, hij streek met zijn hand door haar haar. "Ik jouw ook." fluisterde hij. Hij meende het, al waren ze niet eens zo lang van elkaar gescheiden geweest. Hij had haar gemist, meer nog dan hij had verwacht. Hij besefte dat hij er goed aan had gedaan, hier heen te komen. En niet terug te gaan naar Italië. Deze optie was meer dan eens door zijn hoofd gegaan, maar elke keer weer had hij de gedachten weg gedrukt. Hij kon niet zonder Iris. Iris had hem met één arm los gelaten, en haar hoofd in zijn shirt verborgen. Zwijgend staarde Mike voor zich uit, niet wetende wat hij moest zeggen en of hij eigenlijk wel was moest zeggen. Een moment sloot hij zijn ogen. Om vervolgens weer naar Iris te kijken, hij vroeg zich af of ze wel met haar ouders was mee gegaan als hij er niet was. Maar hield die vraag voor zich, hij wist dat ze het liever niet over haar ouders had. En hij wou haar er niet mee lastig vallen. Net als ze hem bijna nooit vragen stelde. Ze nam hem gewoon zoals hij was, accepteerde zijn geslotenheid. Nog altijd vroeg hij zich af hoe lang ze dat vol zou houden. Maar ook dit hield hij voor zich. Hij richtte zijn ogen weer op Iris, een glimlach verscheen op zijn lippen. Hij ging voorzichtig liggen en trok Iris naast zich op het bed. Zijn armen legde hij weer om haar middel. Hij trok haar tegen zich aan, drukte zijn lippen op de hare. Sloot voor een moment zijn ogen.

Mike beantwoorde haar kus, en er was een volmaakte grijns op Mike's gezicht te zien. Een grijns die ze voor geen goud zou willen missen. Ze wilde hém niet missen. Voor een moment schudde ze haar hoofd en keek naar zijn ogen. Op dat moment kuste hij haar weer op haar lippen. Maar nu langer en minder voorzichtiger. Een brede lach sierde haar gezicht. Ze ging met haar hand door zijn haar heen en hield haar hoofd tegen de zijne, terwijl ze voor enkele seconden haar ogen sloot. "Is die wel goed?" vroeg Mike, toen hij klaar was. Teleurgesteld haalde ze haar lippen van de zijne en keek hem aan. "Zo ken ik je weer." glimlachte ze en er was nog steeds een twinkeling in haar ogen te zien. Haar hoofd legde ze weer tegen de zijne en een korte zucht schoof van haar lippen vandaan. "Ik jouw ook." zei Mike op fluistertoon. Iris glimlachte en kroop dichter tegen hem aan, al was dat eigenlijk onmogelijk. Maar het maakte haar niks uit, ze was nu bij hem. En dat was het gene dat telde. Diep van binnen besefte dat ze elkaar eigenlijk helemaal niet zo lang niet hadden gezien. Maar ze had hem toch gemist, heel erg. Alsof ze niet zonder hem kon, en eigenlijk was dat ook zo. Iris zuchtte nogmaals, ze had er dus goed aangedaan om niet met haar ouders mee te gaan. Om niet aan de andere kant van de wereld te gaan wonen. Want dan zou ze Mike nooit meer zien. Huiverend haalde ze adem en ze beet op haar lip. Waarom moest ze hier nou weer aan denken? Eerst Autumn en dan ook nog haar ouders? Snel drukte ze de gedachten weg, maar hij bleef haken. Alsof haar geweten haar vertelde dat ze met hen mee had moeten gaan. Maar ze wilde er niet naar luisteren, en dat was ze ook niet van plan.
Plots voelde ze dat hij geen liggen en haar voorzichtig meetrok op haar bed. Ze grinnikte en ging naast hem liggen. Met haar hoofd tevreden tegen de zijne aan. Voor een moment sloot ze haar ogen en zag enkele beelden van haar ouders voorbij schieten. Iris slikte en voelde dat Mike haar dichter tegen zich aan trok. Ze pakte een van zijn handen stevig vast en vlocht haar vingers in de zijne. Op dat moment drukte hij een kus op haar lippen. Nu was zij de gene die wat minder voorzichtig haar lippen op de zijne drukte. Na een tijd haalde ze haar lippen weer van de zijne af, het nare gevoel in haar lichaam was voor een deel verdwenen.