Kamer van Mike en Iris

Zo, hoe deze ochtend verliep, zo wilde ze het voor altijd. Gewoon weg door de manier hoe ze met elkaar om gingen. Er hing een ontspannen sfeer en het enige dat echt te horen was was hun lach. Oké, ze dacht zonet na over Blake, maar ze wilde dit moment gewoon niet laten verpesten. Niet door iemand die van de aardbol verdwenen leek te zijn. Even zuchtte ze door haar gedachten, terwijl ze haar ogen voor een moment richtte op die van Mike. De vraag of Blake zich eigenlijk nog wel op Monica High bevond zette haar nog meer aan het denken dan eerst. Tja, zat ze hier eigenlijk nog wel op school? Of was ze expres van school gegaan door het accident? Maar was het zo erg, kon ze in dat geval niet eerst een poging wagen het goed te maken? Iris slikte de brok die in haar keel verscheen weg, waarom was ze er eigenlijk ook over begonnen. Dit moment mocht en zou niet verpest worden. "Ik heb geen idee, en het maakt me ook even niet meer uit." antwoordde ze, een tikkeltje droog. Hopelijk zou hij er niet verder meer op in gaan, want het was voor nu een afgesloten onderwerp. Iets wat het denken later waard was.
Weer weerklonk er gelach door de kamer, dit keer afkomstig van Mike. Zijn lach werd gevolgd door een aanraking bij haar kaaklijn. Een grijnsje werd op haar lippen getoverd. Zijn aanrakingen voelde fijn, ze deden haar goed. En ze wist ook dat dat nooit zou veranderen, zolang zij samen waren.
“Ik ga je het tegendeel bewijzen.” Blijkbaar was de grijns die zonet op haar lippen had gestaan, aanstekelijk. Want op zijn lippen verscheen dit keer ook een grijns. Net toen Iris wou reageren met de woorden 'En hoe was je van plan dat te gaan doen dan?', was hij haar voor door weer wat te zeggen. “Nee, je gaat niet terug krabbelen. Anders maak ik alsnog een foto als je slaapt, dus kijk maar uit.” De grijns op haar gezicht werd breder en ze grinnikte even. "Nou ik vind eerlijk gezegd dat je kans verlopen is. Het is al een wonder dat ik je toestemming geef voor een foto, en dat je geen mobiel met camera hebt is lekker jou probleem." antwoordde ze nog altijd grinnikend. Haar hand plantte ze in haar zij. "En als jij het waagt om een foto van me te maken als ik slaap dan zal je wensen dat je nooit met mij samen in één kamer heb moeten slapen." vervolgde ze, Iris was ondertussen half in de lach geschoten.
Toen Mike haar had meegetrokken van het bed, was ze half op hem beland. Nou ja, eigenlijk helemaal. En ze kon onderhand niet meer stoppen met lachen, ook al was hij al een tijdje gestopt met kietelen. “Ja jij wel.” hoorde ze hem zeggen. Mike drukte een kus op haar lippen en ze voelde zijn armen losjes om haar heen. Meteen beantwoordde ze zijn kus en toen hij zijn hoofd terug trok, deed zij dat ook. Als een deel van haar reactie op zijn woorden rolde Iris even met haar ogen. "Ja, had je me maar niet moeten kietelen. Je weet dat ik dan agressief word." grijnsde ze. "En ik vind het trouwens niet kunnen dat je me gewoon zo van het bed af trekt. Wie denk je wel dat je bent?" Ze probeerde geirriteerd over te komen, iets waar ze naar haar gevoel deels in slaagde. In een snelle beweging was ze opgestaan en had ze het hoofdkussen van het bed gehaald en gooide het in z'n gezicht. Lachend keek ze hem aan.

Zijn vraag had er voor gezorgd dat de zweer voor een moment wat was verslechterd, hij had er dan ook spijt van dat hij hem had gesteld. Maar veel kon hij er niet meer aan veranderen, beter sloten ze het gesprek straks af en spraken er daarna niet meer over. In elk geval niet vanochtend, deze ochtend moest gewoon gezellig worden. Iets wat niet moeilijk moest zijn als hij samen met Iris was, al helemaal niet nu ze elkaar zo'n lange tijd niet hadden gezien. Het onwennig was er onderhand al weer van af, hij voelde zich in haar buurt weer net als voor hun break up. Misschien zelfs wel beter, omdat hij zich door de afgelopen weken steeds beter was gaan realiseren hoeveel ze voor hem betekende. Hij knikte als reactie op zijn woorden, wist dat ze het er niet meer over wou hebben. Ging er dan ook niet dieper op in.
De grijns op Iris gezicht werd groter bij het horen van zijn woorden, waarna ze hem zei dat hij zijn kans had verlopen. "Dat is niet eerlijk, je had het beloofd." mopperde hij, maar hij slaagde er niet in een grijns te onderdrukken. "Als ik iets graag wil, krijg ik het wel." voegde hij er lachend aan toe, terwijl hij met zijn vingers langs haar wang streek. Bij haar volgende woorden schudde hij zachtjes lachend zijn hoofd. "Ik kan me niet voorstellen dat ik zou wensen niet met jouw op een kamer te liggen." reageerde hij grijnzend. "Hoe was je van plan dat te doen dan?" voegde hij er aan toe, terwijl hij haar met zijn hoofd een tikkeltje schuin vragend aan keek.
Iris beantwoorde zijn kus, rolde met haar ogen als reactie op zijn eerdere woorden nadat ze beide hun hoofd hadden teruggetrokken. Hij grinnikte, luisterde met een vrolijke grijns naar haar woorden. "Ja dat weet ik, maar je lach is gewoon zo leuk." zei hij, terwijl hij zijn schouders lichtjes op haalde. "Hmm... Dat is een goeie vraag. Je vriend misschien." zei hij bedenkelijk, waarna hij haar weer recht aan keek. Vrij plots kwam ze overeind, nog voor hij zelf op kon staan werd er een kussen in zijn gezicht gegooid. Lachend kwam hij overeind. "Hoe durf je?" zei hij, terwijl hij zijn best deed boos te klinken. Iets waar hij niet in slaagde, hij gooide het kussen in de richting van haar gezicht. "Pas maar op je krijgt het terug." zei hij lachend, waarna hij van het andere bed het hoofdkussen pakt en ook die haar kant op gooide.

[Where, o where is my inspiration? o.0]

[I have it ]

Mike gaf als reactie een kort knikje op haar woorden en ze glimlachte even naar hem. Hij leek niet meer verder op het Blake gedoe in te gaan, en daar was ze blij om. Zelf had ze er al meer dan genoeg over na gedacht. Ze wilde die meid niet gaan zoeken. Oké, ze was één van haar beste vriendinnen. Maar ten eerste wist ze niet of ze dat nog steeds zo kon noemen. Aangezien ze wel degelijk teleurgesteld in haar vriendin was. Niet alleen door het eerste accident, maar ook ten tweede omdat ze niet eens de moeite nam om contact te zoeken. Zij was toch de gene die wat recht had te zetten, zijzelf toch niet? Iris slikte haar gedachten snel weg en besefte dat ze nu zichzelf liet weg zweven naar een wereld die zeker ver van hier was. En dat probeerde ze nu juist tegen te gaan, dat veel voorkomende probleem..
De vinger over haar wang deed haar opkijken en ze toverde die glimlach die voor even was verdwenen weer op haar lippen. De opmerking Als ik iets wil, krijg ik het wel deed haar even grijnzen. "Dan ben ik eigenlijk wel heel benieuwd wat je dan van plan bent.." reageerde ze en keek hem even met een vragende blik aan. Maar al snel ging hij verder en ze liet haar vragende blik verdwijnen. "Ik kan me niet voorstellen dat ik zou wensen niet met jouw op een kamer te liggen." hoorde ze hem zeggen. Ze grinnikte even als reactie op zijn woorden. Zijzelf vond het eigenlijk ook wel prettig om met hem op één kamer te liggen. Gewoon weg omdat hij degene was die ze het best kende van deze school. "Hoe was je van plan dat te doen dan?" vervolgde hij. "Ja, als ik het vertel dan is het niet meer leuk. Dus dat ga ik je lekker niet zeggen." zei ze, met een kleine plagende toon op de ondergrond. Ze keek hem even glimlachend aan en met haar vingers ging ze door zijn haar heen. Dat even zacht aan voelde als altijd. Het was gewoon iets dat ze gewend was. Net zoals dat ze in eerste instantie gewend was dat hij warmer was dan zij, maar de rollen leken in dat geval nu om gedraaid.
De woorden dat haar lach zo leuk was, deed haar grinniken. Maar niet alleen om zijn woorden, maar ook door de vrolijke grijns op zijn gezicht. Die grijns die ze in die paar weken na hun break up had moeten missen, maar nu eindelijk weer terug zag. "Nou, jouw lach is anders ook niet verkeerd." glimlachte ze naar hem. Het antwoord van Mike op haar vraag Wie denk je wel dat je bent? deden haar warm worden van binnen. Het voelde goed om te horen dat ze weer bij elkaar waren. Dat ze hem weer als vriend had. En hij haar als vriendin. "Ik ben blij dat dat weer zo is." fluisterde ze en ze keek hem met een welbekende twinkeling in haar ogen aan. Iets dat hij vast wel van haar zou kennen, aangezien ze van zichzelf wist dat die twinkeling veel verscheen als ze bij hem was.
Nadat zij overeind was gekomen, en het kussen in zijn gezicht gooiden. Kwam hij evenals haar ook lachend overeind. Maar in plaats van één kussen kreeg zij er twee in haar gezicht. "Hé, ik gooide er maar één!" zei ze, ze probeerde haar lach in te houden en draaide zich om en liep de badkamer in. Met haar houding probeerde ze aan te geven dat ze het niet van hem pikte, maar ze wist niet precies of ze hierin slaagde. Toen ze in de badkamer was kon ze het niet laten om even te grinniken. Met een glimlach keek ze naar zichzelf in de spiegel. Wat zag ze er toch charmant uit, met die capuchon van Mike's vest over haar hoofd heen.