Kamer van Mike en Iris

"Zo ken ik je weer." glimlachte Iris, een glimlach die hem nog altijd dat ondertussen vertrouwde gevoel was. In haar ogen was nog altijd een twinkeling te zien, Mike glimlachte. Streek met zijn hand zacht langs haar wang, om zijn arm vervolgens weer om haar heen te slaan. Iris kroop dichter tegen hem aan, hij keek haar aan. Hij zag dat ze op haar lip beet, keek haar een moment onderzoekend aan. Er was iets, maar hij was er niet zeker van of hij er naar moest vragen. "Wat is er?" vroeg hij na een korte aarzeling, keek haar een moment recht aan. Om vervolgens zijn ogen naar het raam te laten dwalen, de zon was begonnen aan zijn aftocht. De hemel begon langzaam van kleur te veranderen, op de één of andere manier was het anders dan in Engeland. Het was of de lucht helderder was, alsof de kleuren scherper waren. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. Het was bijna net als in Italië. Een zucht verliet zijn keel, hij dacht te veel aan zijn thuisland. Hij dacht te veel aan terug gaan. Niet dat hij dat zou doen, niet zolang hij Iris had. Hij kon haar niet missen.
Iris grinnikte toen hij haar voorzichtig mee trok op haar bed, om vervolgens naast hem te gaan liggen. Haar hoofd rustte tegen de zijne, een glimlach speelde op zijn lippen. Zijn ene arm rustte om Iris middel, hij merkte dat Iris zijn andere hand had vast gepakt en haar vingers met de zijne vervlocht. Weer voelde hij dat haar hand kouder was dan de zijne, maar het was niet onprettig in tegen deel. Het was vertrouwd. Iris beantwoorde zijn kus, om na een tijdje haar lippen weer van de zijne te halen. Hij keek haar aan, een glimlach speelde op zijn lippen.

[Sorry ben inspiloos ]

Zacht streek Mike met zijn hand langs haar wang. Iris glimlachte en pakte zijn andere hand ook vast. Voor enkele seconden kneep ze er zachtjes in. Meteen merkte ze dat zijn hand warmer was dan de hare, maar dat maakte haar niks uit. Het voelde normaal, vertrouwd zelfs. Het zou raar zijn als zijn hand kouder was dan de hare, dat zou niet kloppen. Een zucht verliet haar keel, nadat de zoveelste stilte was gevallen. Maar gek genoeg, ergerde het haar niet. De stiltes die gedurend vielen, waren prettig. En voelde niet ongemakkelijk.
"Wat is er?" Met deze woorden verbrak Mike de stilte. Iris keek hem aan en zuchte voor de zoveelste keer. Meteen schoten de beelden van haar ouders weer door haar hoofd heen. Het verdrietige gezicht van haar moeder, de teleurgestelde blik afkomstig van haar vader. Ze wisten dat ze niet tegen de blikken kon, maar toch hadden ze haar zo aangekeken, in de hoop dat ze met hun mee zou gaan. Dat was de eerste echte miscommunicatie.
Ze schudde abrupt haar hoofd in de hoop haar gedachten weer op een rijtje te kunnen zetten. Moest ze hem vertellen over haar ouders? Over het huilende gezichtje van haar zusje? Over hoevaak ze 's nachts wakker lag over hun ruzie? Haar keel kneep bij die gedachten dicht. Hij had zijn eigen problemen, dus ze zou hem er niet mee lastig vallen. "Ehm, mijn ouders.." begon ze aarzelend. Maar meteen schudde ze haar hoofd. "Ik ga jou er niet mee lastig vallen, het is niet echt belangrijk." fluisterde ze en sloeg haar blik neer.

Mike keek Iris aan, een glimlach sierde haar gezicht. Ze had zijn andere hand nu ook vast gepakt, kneep er zachtjes in. Hij drukte zijn lippen voor een moment op de hare, sloot zijn ogen. Het voelde goed haar weer zo dicht bij zich te hebben, haar lippen weer op de zijne te voelen. Na een tijdje keek hij haar aan, legde zijn hoofd vlak bij de hare op het bed. Zijn ogen hield hij op de hare gericht. Zag dat ze haar hoofd schudde, vroeg zich af wat er door haar hoofd ging. Kneep zachtjes in één van haar handen, hij had zijn vingers nu ook met haar andere hand vervlochten. "Ehm, mijn ouders.." antwoorden ze op zijn vraag, hij hoorde dat ze aarzelde. Wat was er met haar ouders? Ze had hem vrij weinig over het afscheid verteld, waarschijnlijk was dat niet zo gegaan als ze had gehoopt. Waren haar ouders er niet mee eens geweest, dat ze naar Monica ging. Om bij hem te zijn. "Ik ga jou er niet mee lastig vallen, het is niet echt belangrijk." fluisterde, hij probeerde haar aan te kijken. Maar ze maakte dit onmogelijk door haar blik neer te slaan. "Hé, je valt me er echt niet mee lastig. Maar als je het niet wil vertellen hoeft het niet." zei hij, het laatste voegde hij direct aan zijn woorden toe. Hij wilde niet dat ze zich verplicht zou voelen hem iets te vertellen. Maar ze moest niet denken dat ze hem lastig zou vallen als ze over haar problemen praatte. Het feit dat hij zelf ook problemen had, maakte niet dat hij niet wou weten wat haar dwars zat. Hij drukte een zachte kus op haar voorhoofd. Hulde zich voor een moment in stil zwijgen, deels omdat hij geen woorden kon vinden. Deels omdat hij wist, dat het beter was haar reactie af te wachten.

Hij drukte voor enkele seconden zijn lippen op de hare, en sloot zijn ogen. Iris volgde zijn voorbeeld en beantwoorde zijn kus. Het voelde geweldig om hem weer bij haar te hebben, om zijn hand om de zijne te voelen. Ze wist dat ze gewoon niet zonder hem kon, dus het was ook niet gek dat ze zo blij was om hem te zien. Voor een moment gingen haar bruine ogen naar de zijne en probeerde er wat uit op te maken. Proberen te weten wat hij zou zeggen. "Hé, je valt me er echt niet mee lastig. Maar als je het niet wil vertellen hoeft het niet." antwoordde hij, ze merkte dat hij haar wilde aankijken. Maar dat ging moeilijk, aangezien ze in eerste instantie haar blik had neergeslagen. Iris voelde Mike zijn vingers met haar andere hand vervlocht. Een grote glimlach verscheen op haar gezicht, het beeld van haar ouders drukte zich voor enkele seconden automatisch weg. "Het afscheid nemen van mijn ouders, ging gewoon niet helemaal zoals ik het had gewild." fluisterde ze en haar glimlach verdween weer. Doordat de de beelden van haar familie weer door haar hoofd schoten. Het liefst had ze er helemaal niet aan gedacht, maar Mike mocht best weten wat er was gebeurd. Over de ruzie en de blikken die haar toen toegeworpen werden. Dat mocht hij best, dus ze kon het net zo goed gewoon zeggen. "Mijn ouders hadden het liefst gewild dat ik met ze mee was gegaan, maar dat wilde ik niet. Ze werden eerst niet boos, iets waar ik blij mee was. Maar langzamer hand begonnen ze me steeds te negeren en het enige wat ze deden als ik in de buurt was, was huilen. En blikken naar me werpen, waar ze van wisten dat ik die niet kon weerstaan." zei ze en keek hem weer aan, ze wilde haar blik niet neerslaan. En dat deed ze ook niet. "Ik werd kwaad omdat ze me eerst zeiden dat ik de keus had en dat ze niet boos zouden worden. En nu negeerde ze me opeens. Ik snapte ze niet, maar toen kwam mijn vader naar me toe. Hij zei dat ik hun teleurstelde, omdat ze hadden verwacht dat ik wel mee zou gaan. En ik heb niet meer met ze gepraat toen ze weggingen. Ik weet niet of dat kwam omdat ik niet met ze wilde praten, of dat zij niet met mij wilde praten." Nu klonk haar stem fluisterend. Alsof ze niet wou dat iedereen het hoorde. Al zat de deur dicht. Iris hield haar blik strak op zijn gezicht, benieuwd naar zijn reactie.

Iris beantwoorde zijn kus, om hem vervolgens aan te kijken met haar bruine ogen. Ogen die hij niet zou willen missen, hij wou haar niet moeten missen. Een glimlach speelde op zijn lippen. Hij zag dat er voor een moment een grote glimlach op Iris gezicht verscheen, maar deze vervloog vrijwel direct. Ook de zijne verdween, weer probeerde hij haar aan te kijken. Hij wou weten wat er in haar ogen te lezen was. Al koste hem dit bij haar altijd enige moeite. Ondanks het feit dat ze in tegenstelling voor hem, haar blik niet emotieloos maakte. "Het afscheid nemen van mijn ouders, ging gewoon niet helemaal zoals ik het had gewild." zei ze. "Mijn ouders hadden het liefst gewild dat ik met ze mee was gegaan, maar dat wilde ik niet. Ze werden eerst niet boos, iets waar ik blij mee was. Maar langzamer hand begonnen ze me steeds te negeren en het enige wat ze deden als ik in de buurt was, was huilen. En blikken naar me werpen, waar ze van wisten dat ik die niet kon weerstaan." vertelde Iris, hij maakte één van zijn handen los uit de hare. Sloeg zijn arm om haar heen, en trok haar zover dat mogelijk was dichter tegen zich aan. Nu keek ze hem wel aan, haar ogen waren gericht op de zijne. "Ik werd kwaad omdat ze me eerst zeiden dat ik de keus had en dat ze niet boos zouden worden. En nu negeerde ze me opeens. Ik snapte ze niet, maar toen kwam mijn vader naar me toe. Hij zei dat ik hun teleurstelde, omdat ze hadden verwacht dat ik wel mee zou gaan. En ik heb niet meer met ze gepraat toen ze weggingen. Ik weet niet of dat kwam omdat ik niet met ze wilde praten, of dat zij niet met mij wilde praten." haar stem klonk fluisterend. Hij wist niet precies wat hij tegen haar moest zeggen. "Ik denk dat je ouders gewoon niet zo goed weten hoe ze je los moeten laten. Omdat ze van je houden. Misschien dat je ze op moet bellen, proberen het nog goed te maken." zei hij na een korte stilte, keek haar een moment aan.

Mike liet één van haar handen los en sloeg een arm om haar heen, iets dat haar goed deed. Automatisch kroop ze tegen hem aan en glimlachte voor enkele seconden. Maar alsnel verdween deze glimlach weer. "Ik denk dat je ouders gewoon niet zo goed weten hoe ze je los moeten laten. Omdat ze van je houden. Misschien dat je ze op moet bellen, proberen het nog goed te maken." hoorde ze hem opperen. Iris keek hem aan en zuchtte even. "Ik weet het nog niet." fluisterde ze en sloeg haar blik even neer. Maar al snel keek ze hem weer aan. "Maar één ding weet ik wel.." fluisterde ze en liet zijn andere hand los, om die vervolgens om zijn nek te slaan. "Ik hou van je, heel veel." zei ze zacht en drukte haar lippen op die van hem. Weer voelde ze hoe het warme gevoel door haar aderen stroomde, hoe ze meester over haar lichaam probeerde te worden. Met haar andere hand ging ze door zijn haar heen en ze grinnikte even. Haar bruine ogen stonden glimmend, iets dat ze bijna altijd had als ze naar hem keek.
Na een tijdje haalde ze haar lippen weer van die van hem en ze keek hem met haar bruine ogen nieuwsgierig aan. Nu was ze al helemaal zeker van, dat ze de goede keuze had gemaakt. Ze wilde bij hém blijven, en bij niemand anders. Iris legde haar hoofd tegen zijn borst aan en glimlachte in zichzelf.

Iris kroop dichter tegen hem aan, een glimlach gleed over zijn lippen. Het voelde zo goed om haar weer bij zich te hebben, hij wou haar niet kwijt. Zijn ogen hield hij op haar gezicht gericht, waar voor een kort moment een glimlach op verschenen was. Maar deze verdween als sneeuw voor de zon, hij hoorde haar zuchten. "Ik weet het nog niet." fluisterde, waarna ze haar blik neer sloeg. Weer zocht hij vergeefs naar woorden, iets dat hem elke keer weer overkwam. Maar Iris keek hem al weer aan. "Maar één ding weet ik wel.." fluisterde ze, ze liet zijn hand los. Om haar arm vervolgens om zijn nek te slaan, met de hand die niet om haar middel lag ging hij door haar haar. "Ik hou van je, heel veel." zei Iris, hij wou reageren. Maar ze gaf hem daar de kans niet voor, drukte haar lippen op de zijne. Hij beantwoorde haar kus, voelde de ondertussen vertrouwde gloed door zijn lichaam trekken. Trok Iris dichter tegen zich aan. Ondanks het feit dat haar lichaam altijd kouder was dan het zijne, voelde ze warm aan. Mike sloot zijn ogen, opende ze pas weer toen Iris haar lippen van de zijne haalde, keek haar glimlachend aan. "Ti amo molto. Più di quanto tu possa immaginare." fluisterde hij. Waarom hij dit soort dingen meestal in het Italiaans zei wist hij niet. Het klonk gewoon niet als hij ze in het Engels zij, het was alsof ze dan hun kracht verloren. Hun inhoud, onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. Hij richtte zijn ogen weer op Iris, ze had haar hoofd tegen zijn borst gelegd. Hij ging met zijn hand door haar haren, sloot een moment zijn ogen. Hij was blij dat ze hier heen was gegaan, dat hij hier heen was gegaan. Beide hadden ze een andere optie gehad. Zij had met haar ouders mee kunnen gaan, en hij met Rhiannon terug naar Italië.

Mike beantwoorde haar kus, iets dat haar deed glimlachen. Hij had zin ogen gesloten, maar deed deze al snel weer open, door haar aan te kijken. Met zijn mooie bruine ogen. Iris kon zich niet voorstellen dat ze die haar hele leven voor hem had moeten missen. Een moment schudde ze haar hoofd en keek hem weer aan. Met zijn hand ging hij door haar bruine plukken heen. Weer kon ze een glimlach niet onderdrukken. Zoveel hield ze van hem, nooit wilde ze hem kwijt. Nooit meer. "Ti amo molto. Più di quanto tu possa immaginare." hoorde ze hem zeggen. Voor een moment zuchtte ze, de woorden waren in het Italiaans. Iets dat zo mooi klonk. Maar haar ook deed denken aan het feit dat Mike ook de keus had gehad om terug naar zijn moederland te gaan. Waarom zou hij dat niet gedaan hebben? Iris schudde de gedachten van zich af en keek hem weer aan.
Opeens drong het tot haar door wat hij bedoelde, wat hij haar wilde vertellen. Een grijns verscheen op haar gezicht en haar bruine ogen keken hem vrolijk aan. "Meen je dat echt? Nu mag je me al helemaal nooit meer laten gaan." fluisterde ze en streek met haar vinger over zijn wang heen. Mike voelde zo warm, zo vertrouwd. Al had ze nu ook een warm gevoel, het gevoel dat haar de warmte gaf. Was afkomstig van Mike, van degene die ze niet kon missen. In geen één van de opzichten. Een zucht verliet haar keel terwijl ze zijn hand pakte, zacht kneep ze er in. Als een liefdevol gebaar.
Weer voelde Iris hoe hij met zijn hand door haar haren ging. Het voelde zo goed, het voelde zo normaal. Een grijns kon ze niet onderdrukken. Maar alsnel verdween deze weer, toen ze dacht dat Mike ook ver weg had kunnen zitten. "Mike.." fluisterde ze en staarde over zijn borst uit het raam. Zou ze het vragen? Wat nou als hij er geirriteerd van zou worden? Hij hield niet van vragen, maar dit was wel iets dat ze graag wilde weten. "Heb je geen spijt dat je nu hier bent?" vragend keek ze hem aan, maar alsnel verborg ze haar gezicht in zijn shirt.

Een grijns was op Iris gezicht verschenen, haar bruine ogen stonden vrolijk op de zijne gericht. Weer voelde hij een warme gloed door zijn lichaam trekken, een glimlach speelde op zijn lippen. "Meen je dat echt? Nu mag je me al helemaal nooit meer laten gaan." fluisterde Iris, met haar vinger streek ze over zijn wang. "Ja, dat meen ik. Ik was ook niet van plan jouw ooit te laten gaan." zei hij zacht, drukte een kus in haar nek. Om haar vervolgens weer aan te kijken, ze had zijn hand gepakt. Kneep er zachtjes in. Een glimlach gleed over zijn gezicht, het voelde zo goed. Elke keer gaf ze hem een gevoel, dat hij niet wilde missen. Hij wilde haar niet missen, kon haar niet missen. Misschien had zijn moeder gelijk als ze over het lot sprak, onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. Schoof die gedachten van zich af, hij moest nu niet aan zijn moeder denken. De grijns die hij zonet op Iris gezicht had gerust, was verdwenen. "Mike.." fluisterde ze, hij keek haar aan. Ze leek te aarzelen, direct besefte hij dat ze hem wat wou vragen. Hij bereidde zich voor, staarde een moment naar het plafond. Dat eenvoudig wit geschilderd was, evenals de muren van hun kamer. "Heb je geen spijt dat je nu hier bent?" vroeg Iris, hij keek haar aan. Ze keek vragend terug, maar verborg haar gezicht al vrij snel in zijn shirt. Hij glimlachte onwillekeurig. De vraag was makkelijker dan hij had verwacht. "Nee." zei hij, dacht een moment na. "Ik mag mijn land dan wel missen, en me hier niet thuis voelen. Ik kan zonder Italië, maar niet zonder jouw. Ik wil bij jouw zijn, zelfs als dat betekend dat ik niet in het land ben waar ik thuis hoor." zei hij, keek haar aan. Ging nogmaals met zijn hand door haar haar, een glimlach speelde op zijn lippen.

Nog altijd keek ze hem vragend aan. Maar aan de glimlach van Mike te zien, had ze het bij het rechte eind te pakken. "Ja, dat meen ik. Ik was ook niet van plan jouw ooit te laten gaan." hoorde ze hem op zachte toon tegen haar zeggen. Een grijns sierde haar gezicht, hij was zo lief. Nooit wilde ze hem meer kwijt, nooit meer. Voor een moment keek ze hem aan en glimlachte. "Mooi zo." fluisterde ze en voelde hoe hij een kus in haar nek drukte. Ze gniffelde even en sloeg een arm om hem heen. Meteen weer voelde ze het verschil van hun lichamen. Maar het hinderde haar niet, dat had het nog nooit gedaan. Een zucht verliet haar keel terwijl ze over Mike heen keek door de kamer. Zou hij nog antwoord geven op haar vraag? Of wilde hij dat niet doen? Iris schudde haar hoofd en de vragende blik verscheen weer in haar ogen.
"Nee." antwoordde Mike, uit zijn houding kon ze opmaken dat hij nadacht. Zijn gezicht had hij op het plafon gericht. Met haar ogen volgde ze zijn blik. Het plafon was eenvoudig wit geschilderd, niet iets om uren naar te staren. "Ik mag mijn land dan wel missen, en me hier niet thuis voelen. Ik kan zonder Italië, maar niet zonder jouw. Ik wil bij jouw zijn, zelfs als dat betekend dat ik niet in het land ben waar ik thuis hoor." vervolgde hij opeens, met zijn hand ging hij door haar haren heen. Iris keek hem aan en glimlachte. Het leek alsof de onrust die er net nog was geweest, was verdwenen. Zijn woorden stelde haar voor een groot deel gerust. "Dank je." fluisterde ze zacht en sloeg haar andere arm ook om hem heen. Voor een moment drukte ze haar lippen op de zijne en sloot haar ogen.

"Mooi zo." fluisterde Iris, de grijns die haar gezicht had gesierd was veranderd in een glimlach. Ze sloeg haar arm om hem heen, een glimlach gleed over zijn gezicht. In de korte tijd dat ze van elkaar gescheiden waren had hij dit gemist. Haar zo dicht bij zich hebben voelde zo vertrouwd, zo goed. Hij keek haar aan, zag dat ogen vragend op de zijne waren gericht. Dat ze wachtte op een antwoord op haar vraag. Hij merkte dat ze zijn blik naar het plafon had gevolgd, veel interessants was er niet aan. Het was simpel wit. Niet iets waar je uren lang naar kon kijken, al snel wende hij zijn blik dan al af. Richtte zijn ogen weer op Iris. Zag dat er een glimlach op haar gezicht was verschenen. "Dank je." fluisterde ze, en sloeg haar andere arm ook om hem heen. Nog voor hij kon reageren o haar woorden drukte ze haar lippen op de zijne, Mike sloot zijn ogen beantwoorden zijn kus. Sloeg zijn beide armen om haar heen, ook dit was iets wat hij had gemist. Wat hij niet weer wou missen. Hij wou haar niet kwijt, nooit niet. Na een tijdje, trok Mike zijn hoofd iets terug. Keek Iris aan, een glimlach speelde op zijn lippen. "Er is geen plek in de wereld waar ik nu liever zou willen zijn dan bij jouw." zei hij, drukte een zachte kus op haar lippen. Om haar vervolgens weer aan te kijken. "Maar ik zou wel eens terug willen naar Italië. Al is het maar voor even." zei hij na een korte aarzeling, richtte zijn blik weer op het plafon. "Maar niet zonder jouw." voegde hij er aan toe, een glimlach gleed over zijn gezicht.

Mike beantwoorde haar kus, om vervolgens zijn ogen weer op de hare te richten. Op zijn lippen stond en glimlach. Een lach die ze niet wilde missen, nooit niet. Ze wilde hém niet missen. Een grijns verscheen op haar gezicht, terwijl ze een arm los wurmde en ermee door haar haar ging. Ook al was haar lichaam nog altijd kouder dan die van hem, ze had het nu best warm. Een zucht verliet haar keel en ze sloeg haar arm direct weer om zijn nek heen. Alsof ze bang was dat hij elk moment kon verdwijnen. Al betwijfelde ze dat.
Er was weer een stilte gevallen, een stilte die ze niet wilde opvullen met woorden. Maar met daden, daden die ze een tijd had moeten missen. Op dat moment sloeg hij zijn armen om haar heen. "Er is geen plek in de wereld waar ik nu liever zou willen zijn dan bij jouw." zei hij op fluistertoon tegen haar. Nogmaals grinnikte ze en voordat ze nog wat kon bedenken voelde ze Mike's lippen op de hare. Iris sloot haar ogen voor enkele seconden en kuste hem teder terug. Meteen voelde ze zijn warmte, van binnen en van buiten. Normaal gesproken zou ze dat vervelend vinden, maar nu ze weer bij hem was. Vond ze alles best.
"Je bent lief.." grijnsde ze en opende haar ogen weer. "Je kunt het nu niet meer ontkennen." Voor te tweede keer haalde ze haar hand los, om er vervolgens mee langs zijn wang te strijken. "Maar ik zou wel eens terug willen naar Italië. Al is het maar voor even." zei Mike plots. Iris keek hem aan en glimlachte. Ze begreep hem, dat zou zij in zijn geval ook graag gewild hebben. Nog voordat ze haar lippen van elkaar kon halen om wat te zeggen, ging hij door. "Maar niet zonder jouw." vervolgde hij met een glimlach. Een grijns verscheen op haar gezicht. Nog beter. Ze hield haar hoofd tegen de zijne aan en sloot haar ogen. "Ik ga gewoon lekker met je mee." fluisterde ze en voelde weer het warme gevoel door haar lichaam stromen.

Een grijns was op Iris haar gezicht verschenen, hij glimlachte onwillekeurig. Steeds weer gaf ze hem een gevoel, dat hij niet wilde missen. Hij wilde haar niet missen. Hoe vaak was die gedachten al wel niet door zijn hoofd gegaan? Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, keek naar Iris die haar arm los had gewurmd. En met haar hand door haar haar ging. Om vrijwel direct haar arm weer om zijn nek te slaan, alsof ze bang was dat hij zou verdwijnen. Maar hij was niet van plan haar nu los te laten, niet nu. Als reactie op zijn woorden grinnikte, hij grijnsde even.
Iris beantwoorde zijn kus, om hem vervolgens grijnzend aan te kijken. "Je bent lief.." zei ze, hij keek haar een moment aan. Hij lief? Misschien bij haar. "Je kunt het nu niet meer ontkennen." vervolgde ze, ze haalde haar hand weer los om vervolgens langs zijn wang te strijken. Weer voelde hij de warme gloed door zijn lichaam stromen. Drukte haar wat dichter tegen zich aan, zijn beide armen lagen nog om haar middel. Zijn ogen maakte hij weer los van het plafon, richtte ze weer op de hare. Aan de glimlach op haar gezicht te zien, begreep ze hem. Begreep ze dat hij wel eens terug wilde naar Italië. Haar glimlach veranderde in een grijns, haar hoofd rustte tegen de zijne. "Ik ga gewoon lekker met je mee." fluisterde ze, hij glimlachte. "Dan word het perfect." zei hij zacht. Het leek hem geweldig om met haar naar Italië te gaan. Al moest de bende hun stad wel weer terug hebben, anders wist hij nog niet zeker of hij haar wel mee moest nemen. Hij wou haar niet bij zich hebben als er een bende oorlog was. Op die manier zou hij haar enkel in gevaar brengen. Maar hun bende kreeg hun stad wel terug, dat wist hij vrij zeker. Daar zou Sergei wel voor zorgen. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, keek naar Iris ze had haar ogen gesloten. Weer glimlachte hij. Liet haar met een van zijn handen voor een kort moment los, streek ermee langs haar wang. Om vervolgens zijn arm weer om haar heen te slaan.

Nog altijd had ze haar ogen gesloten, en luisterde naar de geluiden die het openstaande raam in hun kamer te bieden had. Zo merkte ze dat enkele vogels voorbij vlogen en hun gekwetter lieten na klinken. Net zoals in Engeland. Daar had ze dat geluid ook vaak gehoord, al wist ze niet of het exact hetzelfde geluid was geweest. Niet iets dat er echt toe deed. Voor een moment opende ze haar ogen en keek recht tegen Mike's grijns aan. Het deed haar glimlachen. Altijd als zijn mondhoeken omhoog schoten, leek het warme gevoel ook door haar lichaam te schieten.
Voor een moment grijnsde ze zelf ook, weer haalde ze een arm los, en streek ermee langs haar arm heen. Zijn huid voelde zoals verwacht warm aan, dan zou de hare vast koud tegen de zijne voelen.
Iris schudde haar hoofd en sloeg haar arm weer om zijn middel heen. Haar ogen richtte ze op de zijne, waarin een blik in was te lezen die haar haar hoofd in zijn shirt liet verbergen. Maar alsnel keek ze hem weer aan en schoot in de lach. Zijn blik zei genoeg. "Ik had ook kunnen zeggen dat je schattig bent. Ik denk dat je dat minder leuk had gevonden." grijnsde ze en legde haar hoofd tegen de zijne aan en sloot haar ogen nogmaals.
"Dan word het perfect." antwoordde Mike op zachte toon. Iris zuchtte even en kroop dichter tegen hem aan. Zo dat ze bijna op hem zat. "Ja, dan is het écht perfect." antwoordde ze, op de net zo zachte toon als hij zonet had gesproken. Voor een aantal seconden liet ze haar gedachtenreeks hun gang gaan. Het leek haar echt super om met hem mee te gaan naar Italië. Het was daar zo heerlijk, misschien dat ze daar dan nog wel een lange tijd zouden blijven. Een hele lange tijd.. Iris zuchtte nogmaals, een prettige en tevreden zucht. Over haar ouders zou ze zich dan geen zorgen hoeven maken. Die zaten zelf ook aan de andere kant van de wereld.
Iris opende haar ogen weer en keek hem weer aan. Er speelde een kleine glimlach op haar lippen. In haar ogen verschenen pretlichtjes. Voorzichtig maakte ze zich los uit zijn greep en liet hem zelf ook los. Vrijwel direct daarna kwam ze overeind en ging op hem zitten en kin op zijn borst. Waardoor ze hem recht in zijn ogen kon kijken. "En weet je wat het leukste van dit moment is?" begon ze en keek hem grijnzend aan.

Er was een stilte tussen hen gevallen, deze werd op gevuld door de geluiden die door het openstaande raam naar binnen kwamen. Het gefluit van vogels, en de stemmen van andere leerlingen. Ook uit de kamers naast die van hen weerklonken stemmen, maar zelfs als hij zijn best deed slaagde hij er niet in te verstaan wat er gezegd werd. Niet dat het hem veel kon schelen. Het enige wat hem op dit moment echt kon schelen, was het feit dat Iris hier was. Bij hem, hij glimlachte even. Keek haar aan, precies op het moment dat ze naar hem keek. Hun ogen vonden elkaar, maar Iris verborg haar gezicht al vrij wel direct in zijn shirt. Om hem vervolgens weer aan te kijken en in de lach te schieten. "Ik had ook kunnen zeggen dat je schattig bent. Ik denk dat je dat minder leuk had gevonden." merkte ze grijnzend op, waarna ze haar hoofd tegen de zijne legde en haar ogen weer sloot. Hij snapte niet helemaal waar ze vandaan haalde dat hij schattig was. "Dat had ik inderdaad wat minder gevonden." zei hij lachend.
Iris was dichter tegen hem aan gekropen, waardoor ze bijna op hem zat. Hij grijnsde, keek haar aan. "Ja, dan is het écht perfect." zei ze, op dezelfde zachte toon als hij zonet gesproken had. Hij wist dat ze al wel eens in Italië geweest was, maar waarschijnlijk niet in het deel waar hij gewoond had. Het zou echt geweldig zijn om met haar naar Italië te gaan. Hij glimlachte even. Keek naar Iris, in wiens ogen pretlichtjes verschenen waren. Ze maakte zich los uit zijn greep, liet hem los. Hij fronste even, wou overeind komen. Maar Iris was op hem gaan zitten, hij glimlachte. Hij keek haar recht aan, ze grijnsde. "En weet je wat het leukste van dit moment is?" vroeg ze. "Nee, maar dat wil je me vast wel vertellen." zei hij grijnzend.

Ze keek hem nog altijd aan, terwijl er een brede grijns op haar gezicht speelde, die er niet af te slaan was. Hoe ze nu zat kon ze hem recht aankijken, in zijn mooie bruine ogen. Eén van de dingen die ze had gemist, het feit dat ze hem nu weer recht in zijn ogen kon aankijken. Het voelde zo goed. Voor enkele seconden schudde ze haar hoofd en richtte haar aandacht weer op degene op wie ze zat. "Dat had ik inderdaad wat minder gevonden." antwoordde Mike lachend. Iris grijnsde even en ging met haar hand door haar haar heen om vervolgens beiden armen verontwaardigt over elkaar heen te slaan. "Maar waarom ben ík nou lief?!" zei ze en keek hem vragend aan. Waarom was zij degene die lief was, terwijl hij het steeds ontkende? Iris schudde haar hoofd en ze maakte haar armen los van elkaar en er verscheen weer een brede lach op haar lippen.
"Nee, maar dat wil je me vast wel vertellen." Ook op Mike's lippen was een brede grijns verschenen, nadat hij de woorden had uitgesproken. De lichtjes in haar ogen werden duidelijker. "Met genoegen.." begon ze, ook op haar gezicht was nu een grijns te lezen. Al leek het meer op een grimas.
Voor enkele seconden hing ze wat voorover om door zijn haar te gaan met haar vingers. Het voelde zacht aan, iets dat normaal was bij zijn haar. Bij de zovele keren dat ze door zijn haar was gegaan, had het ook zacht aangevoeld. Iris ging weer gewoon op hem zitten en keek hem aan. Haar ogen vonden direct de zijne. "Ik vind het wel leuk dat ik nu op jou zit, waardoor je nergens heen kan." grijnsde ze. Haar stem klonk nogal plagerig. Met haar lippen nog altijd gevormd in een brede lach, keek ze hem afwachtend naar zijn reactie aan.

Zwijgend keek Mike naar Iris op, het feit dat ze op hem zat maakte dat hij haar zonder enige moeite recht in haar ogen kon kijken. Haar prachtige bruine ogen, die hij voor een korte tijd had moeten missen. Maar nu was ze weer bij hem. Hij glimlachte even, volgde zwijgend haaar bewegingen. Nadat ze met haar hand door haar haar was gegaan, sloeg ze haar armen verontwaardigt over elkaar. "Maar waarom ben ík nou lief?!" zei ze, een vragende blik ruste in haar ogen. "Omdat je dat gewoon bent." zei hij grijnzend, hij kon zat redenen bedenken. Eén daarvan was dat ze hem bijna nooit vragen stelde. Iets waar hij erg blij mee was, al vroeg hij zich elke keer weer af of ze dit lang vol zou houden. Iris had haar armen weer los van elkaar gehad, een brede lach sierde haar gezicht.
"Met genoegen.." zei Iris, de lichtjes in haar ogen leken duidelijker geworden, Mike grijnsde. De grijns op Iris gezicht, leek meer op een grimas dan op een grijns. In plaatst van haar zin direct te vervolgen, hing ze wat voorover, waarna ze met haar vingers door zijn haar ging. Hij glimlachte, keek haar nog altijd zwijgend aan. Wachtte tot ze haar zin zou vervolgen. Iris was weer gewoon gaan zitten, zodat hij haar weer zonder moeite recht in haar ogen kon kijken. "Ik vind het wel leuk dat ik nu op jou zit, waardoor je nergens heen kan." zei ze, haar stem klonk plageriger. Op haar gezicht stond nog altijd een brede lach. "Oh, denk jij dat?" zei hij lachend, keek haar grijnzend aan. "Misschien wil ik wel nergens heen." vervolgde hij. Zoals ze nu zat kon hij simpelweg door zich op zijn zij te rollen haar van zich af krijgen. Hij wist dat hij sterker was dan haar, maar zoals zij nu zat kon hij haar niet op tillen. Maar hij kon haar alsnog van zich af krijgen, als hij dat zou willen. Een grijns stond nog altijd op zijn gezicht.

Nog altijd keek ze hem afwachtend aan, in haar ogen stonden nog altijd lichtjes. Lichtjes die bij haar hoorde, iets dat een deel van haar was geworden. Voor een moment richtte ze haar blik weer op die van Mike. "Omdat je dat gewoon bent." antwoordde hij, er was een brede grijns op zijn lippen te lezen. Iris glimlachte en leunde met haar kind op een van haar handen. "Ik wil niet lief zijn." fluisterde ze. Maar haar stem duidde aan dat ze haar lach probeerde in te houden.
Nogmaals grijnsde hij, iets dat haar grijns ook niet deed onderdrukken. Al was het nog steeds een halve grimas. Opeens begon Mike te lachen. Iris keek hem gespeeld geirriteerd aan. "Oh, denk jij dat?" zei hij. Weer sloeg ze haar armen over elkaar heen. "Gaat ie lachen!" riep ze lachend uit. Schuddend met haar hoofd keek ze hem aan. "Misschien wil ik wel nergens heen." vervolgde hij. Er was nog steeds een grijns op zijn lippen te zien. "Maar misschien ook wel." zei ze en grinnikte. "En even dat je het weet, ik zit wel goed zo." vervolgde ze nog altijd lachend. Iris liet haar armen weer los en streek met één van haar handen langs zijn schouder. Het was meteen duidelijk dat hij warmer dan zij was, maar dat was normaal. Het zou haar verbazen als het andersom was. Voor een moment schudde ze haar hoofd en keek hem grijnzend aan.

[Sorry, nogal inspiloos opeens XD]

"Ik wil niet lief zijn." fluisterde Iris, hij grijnsde. Aan haar stem was te horen dat ze haar lach probeerde in te houden. "Maar je bent het wel." zei hij, keek haar aan. In haar ogen waren nog altijd lichtjes te zien, iets wat meestal het geval is. Hem elke keer dat ondertussen vertrouwde gevoel gaf. Iets dat haar maakte tot wie ze was, haast onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. Zag dat Iris hem met gespeelde irritatie aan keek, weer had ze haar armen over elkaar geslagen. "Gaat ie lachen!" riep ze lachend. Hij grijnsde breed, keek haar nog altijd recht aan. "Maar misschien ook wel." zei ze, waarna ze grinnikte. "En even dat je het weet, ik zit wel goed zo." vervolgde Iris lachend. "Ik lig eigenlijk wel goed zo, en zou niet weten waarom ik weg zou willen." zei hij lachend, bleef rustig liggen. Iris streek met haar hand lang zijn schouder, haar hand voelde koel aan tegen zijn huid. Toch was het niet vervelend, in tegen deel. Hij glimlachte onwillekeurig. Hij was er ondertussen aan gewend, dat temperatuur verschil. Of dat nou aan hem lag, of aan haar wist hij niet. Het kon zijn dat hij simpelweg warmer was dan de meeste, of zij kouder. Van zichzelf wist hij dat hij niet heel kou gevoelig was, de nachten die hij in Engeland op straat had door gebracht hadden hem gehard. Maar of dat een reden was voor hun temperatuur verschil betwijfelde hij. Ach, wat maakte het ook eigenlijk uit? Mike keek naar Iris, die hem grijnzend aan keek. "Wil je soms dat ik weg ga?" zei hij, keek haar quasi verbaasd aan. Bleef nog altijd rustig liggen. Iris zat zo dat hij nauwelijks last had van haar gewicht. Daarbij kwam dat ze niet erg zwaar was. Nog altijd keek hij haar aan, wachtte op haar reactie.

[Me too --' xD]

"Maar je bent het wel." antwoordde Mike grijnzend. Haar blik leek met de seconden warmer te worden. Nog altijd keek ze hem aan. "Misschien heb je wel gelijk." fluisterde en boog zich voorover om een kus op zijn neus te drukken. Maar daarna keerde ze weer in haar rechte staat, zodat ze hem weer aan kon kijken. "Ik lig eigenlijk wel goed zo, en zou niet weten waarom ik weg zou willen." zei hij vervolgens. Er speelde voor de zoveelste keer een grijns op zijn gezicht, het leek alsof zijn mooie bruine ogen daarbij meespeelde.
Met haar had ging ze door zijn haar heen en er verscheen een klein glimlachje op haar lippen. Eentje die ze nog nooit écht had gebruikt. Het was niet eens een glimlach te noemen, zo klein was het. Voor een moment keek ze over de rand van het bed heen, maar richtte haar blik daarna weer op de zijne. Iris wilde haar lippen van elkaar halen om een aantal woorden uit te spreken, maar hij was haar voor. "Wil je soms dat ik weg ga?" De quasi verbaasde blik van Mike deed haar in de lach schieten. Meteen daarna verscheen het glimlachje weer op haar lippen en ze ging van hem af. Om vervolgens aan de andere kant van het bed op haar knieën voor hem te gaan zitten. Ze drukte een zachte kus in zijn nek, om hem vervolgens lachend van het bed af te duwen. Ze had daarnet al gezien dat het niet ver van de grond af stond. Dus hij zou zich nooit pijn kunnen doen.
Met haar lippen gevormd in een grijns keek ze over het randje van het bed op hem neer. "Die blik van jou was echt geniaal!" zei ze en grinnikte.

"Misschien heb je wel gelijk." zei Iris, het leek alsof haar ogen met de seconden warmer werden. Mike glimlachte, bracht zijn hand ter hoogde van Iris haar wang. Streek er zacht langs, zijn ogen nog altijd strak op de hare gericht. "Niks misschien, ik heb gelijk." zei hij grijnzend. Iris boog zich voorover drukte een kus op zijn neus, weer grijnsde hij. Met haar hand ging Iris door zijn haar, een klein glimlachje speelde op haar lippen. Het glimlachje, had hij nog nooit eerder gezien. Hij glimlachte onwillekeurig. Iris reageerde niet op zijn woorden, ging van hem af. Om vervolgens aan de andere kant van het bed op haar knieën te gaan zitten. Ze drukte een zachte kus in zijn nek, hij begreep niet helemaal waar ze mee bezig was. Voor hij het in de gaten had duwde ze hem lachend van het bed af, hij beland met plof op de grond. Bleef een moment verbaasd liggen, om vervolgens in de lag te schieten. Daarom had Iris zonet dus over de rand van het bed gekeken, om te schatten hoe groot de afstand van het bed naar de grond was. Iris keek over het randje van het bed op hem neer. "Die blik van jou was echt geniaal!" zei ze, waarna ze grinnikte. Mike grijnsde, greep Iris vast en trok haar van het bed af. Zodat ze naast hem op de grond belande. "Je had toch niet gedacht dat ik het er bij liet zitten?" zei hij lachend, keek haar aan. Ze was half op hem terecht gekomen omdat hij niet weg gerold was toen hij haar op de grond trok. Grijnzend keek hij haar aan, drukte voor een moment zijn lippen op de hare. Om haar vervolgens weer aan te kijken.

Met een grijns op haar gezicht keek ze over het randje van het bed, glurend naar Mike. De verbaasde blik van hem deed haar grijnzen. Ze hoorde hoe hij in de lach schoot. Iris grinnikte en keek hem plagend aan. "En daar lag je da-" Ze wilde haar zin nog afmaken en zich aan het bed vasthouden, maar voor ze het wist had hij haar ook van het bed afgetrokken. Ze liet een kreet horen en schoot even later ook in de lach. "En daar lagen wíj dan." verbeterde ze zichzelf en slaakte een zucht. "Je had toch niet gedacht dat ik het er bij liet zitten?" hoorde ze hem lachend zeggen. Nu pas merkte ze dat ze half op hem was gevallen, een grijns verscheen op haar gezicht. Meteen draaide ze zich om, zodat ze hem recht in zijn ogen kon kijken. "Eigenlijk wel ja. Maar zo lief ben je dus niet." zei ze lachend, stiekem probeerde ze serieus over te komen. Maar het leek niet erg te lukken.
Op dat moment drukte hij een kus op haar lippen. Zonder er nog bij na te denken kuste ze hem terug en sloeg ze haar armen -zover dat mogelijk was- om hem heen. Maar voor ze nog één andere beweging kon maken, had hij zijn lippen alweer van de hare gehaald. Iris keek hem teleurgesteld aan en zuchtte. "En toen lag ik weer op je." grinnikte ze en kuste hem opnieuw. Eén hand maakte ze los en legde hem in zijn nek.

Iris keek hem plagend aan, Mike grijnsde. Ze vermoede niks, dacht waarschijnlijk dat hij het hier bij zou laten. "En daar lag je da-" begon ze, maar slaagde er niet in haar zin af te maken. Met een kreet belande ze op de grond, of beter gezegd op hem. Al vrij snel schoot ze in de lach, breed grijnzend keek hij haar aan. "En daar lag je da-" verbeterde ze zichzelf. Waarna ze zich om draaide, zodat ze hem weer recht in zijn ogen kon kijken. "Eigenlijk wel ja. Maar zo lief ben je dus niet." zei ze lachend, nu was hij degene die haar plagend aan keek. "Ik zei toch dat ik niet lief was." zei hij breed grijnzend, hij had gemerkt dat Iris serieus probeerde te klinken. Maar hier niet in slaagde.
Iris sloeg haar armen om hem heen, zover dit mogelijk was. Beantwoorde zijn kus, hij sloeg zijn armen om haar heen. Het interesseerde hem weinig dat ze op de grond lagen, terwijl er nog geen tien centimeter bij hun vandaan een bed stond. Zolang Iris bij hem was, vond hij het allemaal wel best. Hij glimlachte onwillekeurig, Iris keek hem teleurgesteld aan toen hij zijn lippen van de hare haalde. Met zijn hand ging hij door haar haar. "En toen lag ik weer op je." grinnikte Iris, nog voor hij kon reageren drukte ze haar lippen weer op de zijne. Hij beantwoorden haar kus, één van haar handen had Iris in zijn nek gelegd. Met zijn hand ging Mike door haar haar heen.

Mike keek haar plagend aan, maar ze probeerde hem zoveel mogelijk te negeren. Of het haar lukte, moest ze nog zien. Maar het enige dat haar nu nog boeide, was dat ze bij Mike was. Het was dus ook geen probleem dat ze op de grond lagen, terwijl er naast hun twee bedden stonden. Iris schudde haar hoofd en keek hem weer aan. Het eerst dat haar opviel, was de grijns op Mike's lippen. Die was ondertussen wel vertrouwd geworden. Ook op haar lippen verscheen een grijns. "Ik zei toch dat ik niet lief was." zei hij, met de nog steeds plagende blik in zijn ogen. Iris schoot voor de zoveelst keer in de lach. "Ik moest toch iets bedenken waarom ik je leuk vind?" zei ze en keek hem aan.
Op dat moment ging hij met zijn hand door haar haar heen, terwijl hij ook haar kus beantwoordde. Maar nog net voordat hij zijn hand weer kon terug trekken pakte ze hem vast. En kneep zacht in zijn hand. Voor enkele seconden keek ze bedenkelijk voor zich uit. Tja, waarom vond ze hem eigenlijk leuk? Ze waren zo verschillend, niet dat dat iets uitmaakte voor haar. Maar.., zou hij dat ook niet erg vinden. Ze schudde haar hoofd en richtte haar blik weer op hem.
Mike had zijn armen om haar heen geslagen. Weer voelde ze het warme tintelende gevoel door haar lichaam stromen. Het voelde zo goed, zo prettig. Hij ging vervolgens met één van zijn handen door haar haar heen, ze glimlachte even. Weer wurmde ze een hand los en streek met haar vingers over zijn wang heen. "Druk ik je plat?" grijnsde ze en keek hem vragend aan.

Nog altijd grijzend keek Mike naar Iris, die in de lach schoot. "Ik moest toch iets bedenken waarom ik je leuk vind?" zei ze, hij glimlachte. Waarom vond ze hem eigenlijk leuk? Ze verschilde van elkaar als de dag van de nacht verschilt. Maar hij had daar geen problemen mee, niet meer althans. Eerst had hij er vaak aan getwijfeld of hij wel goed genoeg voor haar was, maar nu dacht hij daar niet meer zo veel over na. Haast onmerkbaar schudde ij zijn hoofd, Iris had zijn hand vast gepakt en kneep er zacht in. Ze keek bedenkelijk voor zich uit, en hij vroeg zich af wat er door haar hoofd ging. Na kort haar hoofd geschud te hebben keek ze hem weer aan.
Met haar vingers streek Iris over zijn wang, hij glimlachte. Voelde weer het warme gevoel door zijn lichaam stromen. "Druk ik je plat?" zei Iris grijnzend, waarna ze hem vragend aan keek. "Nee hoor." zei hij lachend, streek met zijn hand langs haar wang. Waarna hij zijn armen weer om haar heen sloeg. Hij had nauwelijks last van haar gewicht, al was het wel meer dan zonet op het bed. Simpelweg omdat hij nou de harde grond onder zijn rug had. Maar veel maakte het hem niet uit. Het enige wat nu telde was dat hij bij haar was. Hij drukte zijn lippen voor een moment weer op de hare, waarna hij haar weer aan keek. "Heb je in de gaten dat we nog steeds op de grond liggen?" vroeg hij lachend, keek haar een moment vragend aan.