Funtime met Iris en Mike

Weer had hij zijn blik af gewend, staarde naar de grond. Alsof daar wat interessants te zien was. Iets wat niet het geval was. Maar Iris aan kijken, viel hem plots moeilijk. Hij kon niet tegen de blik die er in haar ogen te lezen was. Met zijn hand ging hij door zijn haar. Dacht aan wat er zo net was gebeurd, de kus die Blake hem had gegeven. Als hij haar direct weg had geduwd, was dit waarschijnlijk nooit gebeurd. Dan was er nu geen afstand tussen hem en Iris, een afstand die hij moeilijk kon verdragen. Blake gaf hij verder geen schuld, ze had het niet kunnen weten. Hij had het moeten zeggen, of haar tenminste direct weg moeten duwen. Maar dat had hij niet gedaan. Weer vervloekte hij zichzelf. Hoorde Iris zuchtte, dwong zichzelf haar aan te kijken. In haar ogen dacht hij spijt te lezen, waarvan? Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. "Je weet dat ik dat nooit zal doen. Je bent me veel te dierbaar, ook als vriend." mompelde ze. Een moment keken ze elkaar recht aan. Weer zocht hij naar woorden, tevergeefs, alweer.
Iris kwam overeind, Mike beet op zijn lip. Wist dat hij haar niet nogmaals tegen moest houden. Ze had het recht om na te denken. Hij volgde haar voorbeeld kwam overeind, keek haar een moment aan. Weer had hij sterk de neiging zijn armen om haar heen te slaan en haar dicht tegen zich aan te drukken. Maar hij hield zich in, bleef zwijgend staan. Er voor zorgend dat de afstand tussen hen bleef bestaan. Een moment keek hij haar recht aan, zocht naar de juiste woorden. Maar vond ze niet. "Ik hoop dat je me vergeeft." zei hij uiteindelijk. Om maar iets te zeggen, iets wat zijn gedachten tenminste een beetje verwoorden. Een zucht verliet zijn keel.

Iris keek Mike met moeite aan. Aan zijn houding kon ze zien dat hij er ook moeite mee had om haar aan te kunnen kijken. Het deed haar pijn om de afstand tussen hun te moeten zien. Het deed haar pijn dat ze hem niet gewoon kon aankijken, zonder zijn mooie ogen te zien. Want dan werd de neiging steeds groter om haar gevoel tegen te gaan. Om niet eerst na te denken wat ze nou echt moest doen. Waar ze allebei beter van werden. Iris schudde haar hoofd en zuchtte voor de zoveelste keer. Vanuit haar ooghoek zag ze dat hij net zoals haar opstond en op zijn lip beet. Ook dit kon ze niet aanzien, het leek hem ook pijn te doen. Maar als het hem ook pijn deed, was het dan niet het beste om hem weer tegen haar aan te drukken en haar lippen op de zijne te drukken? Iris schudde haar hoofd en ging met haar hand door haar haar heen. Ja, dit werd echt makkelijk gemaakt voor haar. "Ik hoop dat je me vergeeft." zei hij en hij had zijn blik afgewend. Iets dat haar niet motiveerde hem ook nog langer aan te kijken. Er leek voor een halve seconden een klein glimlachje op haar gezicht te spelen, maar deze was meteen weer verdwenen. Ze liep een paar stappen vooruit en zuchtte. Voor een moment keek ze om en keek hem nog een keer recht in zijn ogen aan. Het gekke was dat ze niks durfde te zeggen, al had ze dat nooit bij hem gehad.

Ze stonden tegenover elkaar, maar keken elkaar niet aan. Er was een zekere afstand tussen hen, die er nooit eerder was geweest. Ook voor ze wat hadden, was deze afstand er niet geweest. Waar waren ze me bezig? Waarom deden ze elkaar dit toch aan? Het was duidelijk dat ze er beide onder leden. Mike zuchtte, de vragen tolde door zijn hoofd. Met enige moeite dwong hij zichzelf Iris aan te kijken. Hij begreep dat ze hem niet direct geloofd, dat ze hem niet direct vergat. Maar dat maakte het niet makkelijker. Elke keer als hij haar aan keek, de pijn zag in haar ogen. Wou hij haar tegen zich aan drukken, zijn lippen op de hare drukken. Maar dit kon niet, dit mocht hij niet doen. Hij wou zijn kansen niet verspillen. Het kleine beetje hoop, dat hij nog had weg vagen. Enkel omdat hij zich er niet van kon weerhouden haar aan te raken. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, viste een tweede sigaret uit zijn zak. Stak deze op, inhaleerde de rook diep. Voelde hoe er een steek door zijn borst joeg, negeerde deze zoals altijd. Hij had zijn blik weer af gewend, hoorde Iris voetstappen. Moest zich inhouden haar niet weer tegen te houden. Het viel hem moeilijk haar gewoon weg te laten lopen, haar te laten g aan. Hij wou haar niet kwijt, en met elke stap die zij bij hem vandaan zetten had hij het idee dat de kans dat ze bij hem terug kwam kleiner werd. Toch wist hij dat hij haar niet tegen moest houden. Keek weer op, juist op dat moment keek ze om. Een moment keek hij haar recht in haar ogen. Hij slikte moeizaam. Beide spraken ze geen woord, hij nam nog een trek van zijn sigaret. Blies de rook vervolgens langzaam uit, zijn ogen nog altijd op die van Iris gericht.

Het leek net alsof ze net een tripje pretpark achter de rug had. Haar maag leek op de seconden zich weer om te draaien en haar hoofd deed daar vrolijk aan mee. Nogmaals ging ze met haar vingers over haar slapen heen, in de hoop dat de duizeligheid zou verdwijnen. Maar tevergeefs. Een zucht verliet haar keel en ze stond nog altijd ver van Mike vandaan. Het voelde zo verschrikkelijk, zo koud. Normaal zou het haar niet ergeren dat ze kouder dan hem was. Dan kroop ze gewoon dicht tegen hem aan en dan vond ze alles best. Maar nu leek alles haar te ergeren. Zelfs de jongen die net voorbij liep, kon ze wat doen. Zonder dat ze hem kende! Met haar hand ging ze zuchtend door haar haar heen en hield haar blik op de van hem gericht. Zijn ogen leken ook elk moment af te willen slaan. Zou hij het ook zo verschrikkelijk vinden? Of had hij er toch niet zo veel problemen mee als zij dacht? Iris schudde haar hoofd en ging met haar rug plat tegen de muur staan. Haar vingers rustte nog altijd rondom haar slapen. "Ik..ehm." Ze slikte even. Ze leek geen woord door haar keel te krijgen. "Ik denk dat ik even naar buiten ga, ik voel me niet zo lekker." bracht ze met moeite uit en zuchtte voor de zoveelste keer diep. Iris wendde haar blik weer af, maar zag nog net hoe hij een tweede sigaret opstak. Ze zei niks, iets dat ook beter was, op dit moment. Maar haar ogen keken hem aan, er was nu minder pijn en verdriet in te lezen. Maar weer angst, dezelfde angst van toen ze op straat in elkaar zakte. Ze schudde met haar hoofd. Dat mocht niet weer gebeuren, en zeker niet op zo'n moment. Het zou alleen maar zielig overkomen. En dat was het laatste dat ze wilde, zielig zijn.

Zwijgend keek Mike naar Iris die met haar vingers over haar slapen ging, hij fronste. Dacht aan hoe ze zonet in elkaar gezakt was, dat zou toch niet weer gebeuren? Kwam dit allemaal door wat hij en Blake hadden gedaan? Of was er meer? Haast onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, nam een trek van zijn sigaret. Het koste hem wat minder moeite dan eerst om haar aan te blijven kijken, toch viel het hem nog altijd moeilijk. De afstand tussen hen beviel hem niet. Hij wou niets liever, dan zijn armen om haar heen slaan en zijn lippen op de hare drukken. Maar dat kon niet, dat mocht hij niet doen. Iris ging met haar rug tegen de muur aan staan, hij bleef zwijgend staan waar hij stond. De afstand tussen hen was nu nog groter. "Ik..ehm." begon Iris, Mike keek haar aan. Wist niet wat hij moest verwachten. Wat ze wou gaan zeggen. "Ik denk dat ik even naar buiten ga, ik voel me niet zo lekker." zei ze, hij keek haar een moment aarzelend aan. Hoorde haar diep zuchtte, in haar ogen was weer angst te lezen. Iets wat hem niet beviel. Hij aarzelde deed een stap in haar richting. Maar bleef direct weer staan, moest hij dit wel doen? "Wat is er aan de hand Iris?" vroeg hij zacht, keek haar onderzoekend aan. De afstand tussen hen was nog altijd behoorlijk groot, een zucht verliet zijn keel. Hij nam een trek van zijn sigaret. Hield zijn ogen op Iris gericht, nam haar onderzoekend in zich op. Kwam dit door hem? Had hij dit veroorzaakt? Weer vervloekte hij zichzelf. Met moeite wist hij zichzelf er van te weerhouden zijn blik af te wenden.

Nog altijd keek ze hem aan, waardoor ze de zo verschenen frons op zijn gezicht zag. Voor enkele seconden vroeg ze zich af wat er door zijn hoofd ging, maar die vraag drukte ze al snel weer weg. Die gedachtes begonnen haar nu echt te irriteren. Haar hoofd tolde nog altijd hevig. Ze moest nu echt naar buiten gaan, anders zakte ze hier ter plekke in elkaar. Een zucht verliet haar keel en voorzichtig liet ze haar vingers haar slapen los laten. Iris wendde haar blik af, ze wist geen rede meer te bedenken waardoor ze hem aan zou moeten kijken. En ze wist dat dat voor hem hetzelfde gold. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe Mike een stap in haar richting deed. Iris deed geen moeite meer om hem aan te kijken, of om na te gaan waarom hij een stap naar voren had gedaan. Het enige dat haar nu nog kon schelen was het feit dat ze niet door haar benen mocht zakken. Want ze wilde niet zielig lijken, dat was wel het laatste wat ze wilde. Dat hij haar zielig zou vielen. Haar ouders hadden dat ook altijd gevonden, alsof ze geen vertrouwen in haar hadden. Maar ze waren nu weg, en ze zouden voorlopig ook nog niet terug komen. Ze was hierheen gegaan mét Mike. Maar het leek erop dat dat veranderde. Het maakte nu ook niet meer uit of ze op deze school zou blijven, het maakte allemaal niks meer uit.
Met haar hand ging ze nogmaals door haar haar heen. De gedachten van haar ouders, maakte haar alleen maar duizeliger. "Wat is er aan de hand Iris?" vroeg Mike op zachte toon aan haar. Een moment keek ze hem aan en zag de onderzoekende blik in zijn ogen. Iris wendde haar weer af en perste haar lippen tot één strakke streep. "Ik moet nu echt eerst even frisse lucht hebben." fluisterde ze en liep met snelle passen door de gang heen.

Nog altijd keek Mike zwijgend naar Iris, probeerde vergeefs zijn gedachten te ordenen. Te bedenken wat hij moest zeggen om haar terug te krijgen. Maar hij was er niet zo zeker van of dit mogelijk was. Misschien, had hij het gewoon verpest. Voor goed. Een zucht verliet zijn keel, hij nam een trek van zijn sigaret. Wachtte tot ze zou reageren op zijn woorden, maar dit deed ze niet. Niet direct in elk geval, een moment keek ze hem aan. Kruiste haar ogen de zijne, maar al vrij snel wende ze haar blik weer af. Hij zou hoe ze haar lippen tot één strakke streep perste. "Ik moet nu echt eerst even frisse lucht hebben." fluisterde ze, waarna ze met snelle passen door de gang liep. Hij bleef staan, wist dat hij haar niet moest volgen. Voor een moment sloot hij zijn ogen, hoorde hij hoe haar voetstappen zich steeds verder bij hem verwijderd. Hij was haar kwijt, het deed hem pijn dit te beseffen. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, opende zijn ogen. Zag nog net hoe ze verdween, een moment overwoog hij achter haar aan te gaan. Maar hield zich in, simpelweg omdat hij wist dat hij het hier niet beter mee zou maken. In tegenstelling, een zucht verliet zijn keel. Hij nam nog een trek van zijn sigaret, bedacht zich dat hij nog altijd op precies dezelfde plek stond als eerst. Langzaam liep hij terug naar hun kamer, aarzelde een moment. Stopte zijn akoestische gitaar in de gitaar koffer, zijn mest dat hij in het laatje van zijn nachtkastje had gestopt stak hij weer in zijn riem. Na een korte aarzeling, trok hij een vest uit de kast om hem vervolgens aan te trekken. Daarna liep hij de kamer uit, deed de deur achter zich in het slot. Hij moest Iris de tijd gunnen na te denken, bovendien wist hij niet zeker of hij het kon verdragen constant bij haar in één ruimte te kunnen zijn. Zonder haar aan te mogen raken, om telkens haar blik weer te moeten zien. Hij schudde zijn hoofd, wierp zijn opgerookte sigaret zodra hij buiten was op de grond.

[Topic uit (aa)]