Her little secret

Wat op haar hoede keek Serena om zich heen, om te controleren of de man echt weg was. Hij had een prachtige hengel achtergelaten op een wat harder stukje strand om blijkbaar even middag te eten, en omdat Serena het vissen alleen van de televisie kende en ze het nog nooit zelf had gedaan was ze er razendbenieuwd naar.
Haar sleehakken bungelden in haar ene hand terwijl ze richting de hengel liep en vielen met een zachte plof in het rulle zand, waarna Serena de hengel pakte. Na het ding bestudeerd te hebben en niet goed wist hoe je hem uit moest werpen besloot ze maar gewoon te doen hoe de mannen op de tv altijd deden. De hengel werd hoog boven haar hoofd gehouden, nadat het meisje van geluk mocht spreken dat er nog wat aas aan zat, en nadat ze het lange ding in deze positie stabiel had proberen te houden gooide ze het haakje met het aas en de dobber ver over haar hoofd door de hengel in een keer naar voren te bewegen. Met een zelfvoldane blik keek ze toe hoe de dobber zo'n tien meter van haar vandaan recht kwam te liggen, waarna ze enkele minuten wachtte.
Ze had nooit gedacht dat vissen zo snel ging en zo leuk was. Een hoop mensen zeiden dat het een kwestie van geduld was, en zelfs zij met het geduld van een muis met ADHD was het nog gelukt een vis aan de haak te slaan. Hij vocht, de vis, waardoor ze dacht dat hij groot was. Dit was echter misleidend geweest door haar armen die dun en niet sterk waren, en toen de vis dichterbij kwam zag ze dat deze een schattige twintig centimeter groot was. "Nu!" schreeuwde ze tegen haarzelf, waarna ze de vis door haar hengel weer boven haar hoofd te houden het water uit liet schieten. Ze bereikte hiermee echter niet het gewenste effect, en toen ze een geluid hoorde alsof ze zojuist iemand met een platte hand geslagen had draaide ze zich om wat er in godsnaam met de vis gebeurt was. Ze zag een persoon, wiens shirt een slijmerige afdruk van zo ongeveer twintig centimeter bevatte, en de vis daaronder, wanhopig naar adem happend. "Visje!" riep ze snel, waarna ze door aan de hendel te trekken de vis al slepend over het warme zand binnenhaalde. Ze pakte het arme beest op dat op sterven na dood was en hurkte in het water dat tot haar enkels stond, om het diertje hier in te leggen maar nog altijd vast te houden. Haar kleren werden gelukkig niet nat, omdat ze een leuk en kort rokje droeg met daarboven een bikinitopje.

Savannah rekte zich nogmaals uit. Oh!! Ze wou helemaal niet... Hé, had ze vandaag niet vrij? Het was toch weekend? Dan kon ze lekker op stap gaan! Ze had zin om naar het strand te gaan. Het weer betrok een beetje boven haar hoofd. Grijze wolken kwamen, alsof ze haar pad naar het water wouden verhinderen. Savannah liet zich hierdoor echter niet tegenhouden en kwam overeind. Glimlachend gleed haar blik over een groepje verderop. Die stonden wel erg dichtbij elkaar en het was precies interessant, want ze keken de hele tijd om naar iemand die daar afgezonderd zat. Savannah had zin om op die personen af te lopen en te schreeuwen dat ze hun met hun eigen zaken moesten bemoeien, maar ze hield zich in. Dit werd een leuke dag voor haar, die ze niet wou verpesten. Toch keerde ze zich half om, snauwde iets tegen het groepje en liep door. Het had wel effect. Met rode hoofden keken de leden van het groepje een andere kant op. Savannah's zelfvoldane blik was niet mis te zien. Ze had een wit topje aan met een spijkerbroek, die erg tegen haar benen aanzat, zodat je de vorm en de lengte goed kon zien. Savannah voelde zich goed in deze broek. Vandaar dat ze die ook aangetrokken had, natuurlijk. Savannah's blik gleed opzij. Het was nog wel een eindje wandelen, naar het strand. Toch wel een paar kilometer. Op deze momenten had ze het liefst iemand bij zich. Misschien Alice, Esther of Yasmine. Savannah's blik gleed naar een punt achter. Daar was het strand al! Hé, maar dan was die closer dan ze dacht. Ach ja... Savannah haalde haar schouders op en liep via een trap naar beneden. Ze trok haar schoenen uit, haar sneakers. Onder die sneakers kwamen lichtroze gekleurde teennagels tevoorschijn. Savannah hield wel van nagellak, alleen als het er te dik was opgesmeerd. Dan moest ze het per se van zichzelf aanpassen. Gefascineerd keek Savannah even naar een meisje die aan het vissen was. Ze liep een beetje door. Dat wou ze wel is van dichtbij bekijken! Als ze geluk had, was het een meisje van ongeveer haar leeftijd. Dat ze aan het vissen was, kreeg Savannah algauw op een zekere toon door. Iets sloeg naar achter en Savannah was net niet op tijd om weg te springen. Een vis landde volop tegen haar wit topje, wat een slijmerige vlek achterhield. Savannah kon haar lach niet inhouden. Vooral toen het meisje niks doorhad en gewoon in het water smeet. Savannah ging naast het meisje staan. 'Ook een goedendag,' zei ze lachend, terwijl ze haar het topje showde en die afveegde. Ze keek het meisje aan en glimlachte, om te laten zien dat het gedoe met de vis haar niet bepaald dwars zat.

Serena bleef de vis vasthouden, die onderwater een stuk minder slijmerig was als daarboven, omdat het arme diertje elke keer om viel als ze het los liet. Misschien kon ze gewoon niet vissen en moest ze dat ook nooit meer doen, om alle vissen te beschermen. Ja, dat was het. Serena sloot met zichzelf de belofte om nooit meer te vissen, voor de veiligheid van de diertjes, en grinnikte even kort om haar eigen gedachtes.
Haar aandacht werd getrokken door de persoon met de grote, slijmerige vlek op haar witte topje. Toen ze opkeek na een 'goedendag' trok ze een geschrokken gezicht toen ze de gigantische vlek opmerkte, waarna ze een lach niet onderdrukken kon. Om de situatie wat te verzachten weliswaar. "Oh sorry!" zei ze vlug, met een glimlach, hoewel ze wel had gemerkt dat het meisje het niet echt een drama vond. "Had je het waarschuwingsbordje niet gezien? Dat je tien meter afstand moest houden in verband met vliegende vissen?" vroeg ze vervolgens serieus, waarna ze even zachtjes en misschien onhoorbaar voor het meisje grinnikte. Ze voelde de spieren onder de schubben van de vis meer kracht krijgen, en ook de krachtige staart van het twintig centimeter grote ding begon steeds meer te spartelen. Serena hield het beest sterker vast maar besefte wat het wilde; vrij zijn. Ze hield de vis met zijn kop naar het diepere gedeelte van de helderblauwe zee, en liet het los, waarop het dier dankbaar wegzwom en waarschijnlijk alle gebeurtenissen niet kon omvatten. Hierna kwam Serena overheind, haar natte handen aan haar blote benen afvegend, waarna ze een behoorlijk droge naar het meisje uit stak. "Ik ben Serena." glimlachtte ze, zich voorstellend, waarna ze op antwoord van het meisje wachtte.

Savannah kon een komende lachbui niet onderdrukken, toen het meisje haar aankeek. Ze probeerde zichzelf een beetje in te houden. Het was ook zo idioot dat nu juist zij weer door een vis geraakt moest worden. Er waren meiden en die bestonden dus echt, die meteen begonnen te gillen en in het rond begonnen te slaan. Maar Savannah zelf vond het eigenlijk wel lollig wat haar overkomen was. Het was toch ook grappig? Gewoon geraakt worden door een of andere slijmerige vis. Een glimlach kon Savannah niet onderdrukken. Ze keek naar het meisje en twijfelde of het echt waar was wat ze zei. Ze had inderdaad geen bordje gezien. Savannah keek scherp naar het gezicht van het meisje. Ze corrigeerde het uiteindelijk maar als een ding dat niet waar was. Een glimlach kwam op haar gezicht en ze schudde een beetje dom, maar toch lachend haar hoofd. Ze keek naar het meisje, die zichzelf voorstelde. Serena. 'Een mooie naam,' zei ze, waarna ze het meisje glimlachend aankeek. Zijzelf vond dat zij ook een redelijk mooie naam. Maar zij vond alles van andere meisjes mooier dan zichzelf. Ach ja... Je kon natuurlijk niet perfect zijn. Dat hield zij zichzelf dan ook steeds voor als ze voor een meisje stond die ze mooier dan zichzelf vond. Savannah was over het algemeen best verlegen en onzeker over zichzelf, ook al zou je dat vanaf de buitenkant en als je met haar praatte nooit zeggen. 'Mijn naam is Savannah,' gaf Savannah een wederkerend antwoord. Een gemeende, vriendelijke glimlach was op haar gezicht verschenen, waardoor er een kuiltje in haar wang kwam. Of ja... In haar beide wangen. Ze keek de vis. Die zat nog een beetje, misschien verstijfd van schrik, dacht Savannah toch, tegen de kant aan en zwom na een paar seconden pas weg. Savannah had nog nooit gevist. Ze was er niet vies van. Ze zou het wel is willen proberen. Ze keek naar Serena. 'Zit je allang op Monica High?' vroeg ze, alhoewel zij zichzelf voor haar hoofd kon slaan. Ze wist niet eens zeker of dit meisje wel van Monica High was. Savannah keek even blozend naar de grond. Het was wel lekker als het niet zo was. Dan stond ze hier wel voor lul. Savannah keek naar Serena en zakte door haar benen. Ze maakte het zich makkelijk in het warme zand. De zon kwam na die grijze wolken toch maar tevoorschijn en Savannah keek met gesloten ogen even tegen het wolkendek op. Terwijl ze het antwoord van Serena afwachtte, misschien wel een antwoord die haar compleet voor lul zou laten staan, keek Savannah even over de zee naar de schimmige vlek achter. Zou dat soms een ander stadje zijn? Of misschien wel een land? Savannah hoorde de meeuwen krijsen. Haar hoofd richtte zich naar boven. Glimlachend zag ze de vogels. Daarna richtte ze haar blik weer op Serena.

Serena lachtte haar aanstekelijke lach toen ze de verbaasde blik van het meisje opmerkte, blijkbaar dacht deze dat er daadwerkelijk een bordje stond. Ach, zij kon ook niet bij de eerste blik weten dat Serena niet bepaald iemand was die het leuk vond om serieus te zijn, dus echt kwalijk nam ze het haar ook niet. Het was lachwekkend eerder, en ze geloofde best dat ieder ander persoon waar ze het tegen had gezegd ook een verbaasde blik op zijn of haar gezicht zou hebben.
"Dankjewel! Jouw naam is ook mooi, Savannah." glimlachtte ze vriendelijk naar het meisje, terwijl ze schuddende bewegingen maakte met haar handen zodat ze van het vissenslijm af zou komen waar haar handen zo erg naar roken. Hierna ging ze weer overeind staan en rekte ze zich even kort uit, omdat de gebogen positie zo moordend voor haar rug was. Hierna liep ze het water uit en ging ze in het harde zand zitten, Savannah aankijkend met een blik die haar vertelde dat ze er gerust naast mocht komen zitten. "Goeie gok, ik had ook net zo goed op Pacific kunnen zitten." grijnsde ze, waarna haar gezicht weer wat serieuzer werd. "Maar ja, ik zit al redelijk lang op Monica high. Al meer dan een half jaar ondertussen, als ik me niet vergis." glimlachtte ze, terugdenkend aan de tijd waarin ze een hoop vrienden had gemaakt. Vrienden die weliswaar niet allemaal even betrouwbaar waren maar wel vrienden waar ze altijd lol mee beleefde. "En jij? Zit je er ook al lang op of ben je pas nieuw?" ze glimlachtte terwijl ze het vroeg, en keek naar het helderblauwe water om de versufte vis ergens te bespeuren.

Savannah bloosde nog steeds lichtjes, maar dat was gelukkig opgehouden. Of ze nu op Monica High zat of niet, ze was in elk geval aardig. Savannah knikte dankbaar en ging naast haar zitten. Het zand was hier een beetje nat, maar Savannah deed juist net alsof ze het niet voelde. Ze keek naar Serena. Het zou wel lachwekkend zijn, mocht ze inderdaad fout zitten. Serena gaf een gehele andere weergave tevoorschijn met haar spraak. Savannah knikte en wachtte rustig of er een wederkerende vraag kwam. Meestal, als je een vraag stelde, dan stelden ze meestal een wederkerende vraag terug. Of ja... Op dingen zoals op welke school je zat, wat je leeftijd was, wat je naam was, waar je vandaan kwam... Die dingen allemaal. Savannah keek naar Serena en ja hoor, de vraag kwam, zoals verwacht. Savannah keek Serena aan en knikte toen. 'Hoogstens een paar weken. Maar ik vermaak me hier wel,' zei ze. Met die woorden doelde ze op iedereen die ze hier al ontmoet had. Savannah had tot nu toe alleen nog maar vrienden gemaakt. Misschien omdat zijzelf een goed karakter had. Dat vond ze dan wel weer een goed punt van zichzelf, ook al zou ze haar goede punten nooit toegeven in andermans buurt. Ze was niet graag schuw, maar soms gebeurde dat wel is. Savannah keek naar Serena en wachtte af of die haar hengel nog zou uitgooien. Dat bordje, waarover Serena een grap had gemaakt, was ze wel goed ingetrapt. Ze had het nog echt geloofd ook. Maar dat vond Savannah niet erg. Savannah keek naar Serena's hengel. Het was een mooi, lang ding. 'Heb je al veel vissen gevangen?' vroeg ze toen, terwijl ze een hoofdknik naar de hengel deed. Zijzelf had nog nooit gevist. En als ze dat wel had gedaan, dan kon ze het niet meer herinneren. Misschien lang geleden met haar moeder. Niet met haar vader. Met haar vader deed ze nooit leuke dingen. Dat was nu niet bepaald helemaal waar. Tenminste, voor haar moeders dood deden zij met z'n allen leuke dingen. Savannah schudde haar hoofd op de herinneringen na mama's dood te vergeten. Ze liep er al dag en nacht mee en nu wou ze er niet meer aan denken. Ze was nu een nieuwe start begonnen in dit gebied. Ze had een nieuwe school en nieuwe vrienden. Haar verleden wou ze vergeten. Alhoewel ze haar moeders graf in de U.S.A wel is zou willen opzoeken. Ze keek een beetje sipjes naar het water maar probeerde haar stemming vrolijk te houden, voordat Serena achterdochtig werd.