My secret

Nils liep door de kleine steegjes heen. Jarrod, een van zijn vrienden, liep met hem mee. Nils leek op een doodnormale jongen zoals hij er bij liep. Hij had een donkere Gstar jeans aan. Daarbij had hij een zwart eenvoudig shirt aan. Over het shirt droeg hij een zwart vest over heen. Hij had zijn kap opgezet zodat je hem amper zag. Hij had donker grijze sneakers aan. Op zijn broek droeg hij een brede riem van een of ander merk. Nils had geluk dat zijn tante het geld had voor kleren. Zijn ouders hadden dat geld nooit gehad. Als ze nog hadden geleefd had hij veel goedkopere kleren gedragen, zoals de meeste poolse jongens. Op de hoek van een straat stond een donker figuur. Nils kreeg heel even een grijnsje op zijn gezicht. Een ander donker gedaante leunde tegen de andere kant van de muur. Zijn linkervoet deed pijn van het openklapbare mesje dat hij erin had gestoken. Daar keken ze toch nooit. Met drugsdealers moest je altijd uitkijken, dat had hij al gemerkt. Hij had niet voor niets een litteken op zijn zij. Hij voelde het mes nog steeds er door heen gaan elke keer als hij er aan dacht. Hij had geluk gehad dat hij nog leefde en hij dankte god. Je kon veel van hem zeggen maar niet dat hij niet gelovig was. Dat was je nu eenmaal als je opgroeide gelijk hem. Hij stopte bij de twee mannen. "Heb je het geld bij?" Vroeg de minst gespierde aan hem. Nils knikte. De grote man kwam naar hen toe en Nils snoof eens. Hij keek de magere jongen aan. "Weet je nu nog niet dat ik niets ander bij mij heb?" Siste hij lichtjes. Toch bleef hij braaf staan. De jongen lachtte eens vals en schudde zijn hoofd. Hij nam Nils bij zijn kin vast. "Je weet goed genoeg dat we Magda niet in gevaar brengen." Zei hij vals. Hij knikte en een meisje met fel geblondeerde haren kwam tevoorschijn. Een glimlach stond op haar gezicht. Nils grijnsde lichtjes terug. Ze gaf hem een knuffel en hield hem een tijdje vast. "Hier." Zei ze zachtjes. "zes zoals je gevraagd had." Ze knipoogde even naar hem. Hij had er toch maar vijf gevraagd? Hij begreep het al snel door haad knipoog. Lief zijn kon soms dan toch zijn voordelen hebben. Hij gaf haar een hele soms geld en draaide zich weer om. Hij was hier niet graag. "Dag Nils." Zei ze er nog snel achter. Hij draaide zich nog even om en zwaaide even. Hij wou niet te veel spreken. Niemand moest hem hier horen. Hij liep door het doolhof van wegen om fatsoenlijk terug op de normale weg te komen. Hij opende het pakje sigaretten en nam er eentje tussen uit. Deze keer toch maar een normale. De joints liet hij wel tot later. Als ze iets gingen drinken hield hij het liever rustig inplaats van dat hij zou gaan flippen. Voor een café bleef hij staan en ging hij tegen de vensterbank aanleunen. 'Eerst roken, dan naar binnen' dacht hij. Dat kwam toch net iets fatsoenlijker over vond hij. Al vond hij het al erg genoeg dat hij rookte.

[&eloisa]

Smokey Joe's. Ze had wel eens over het cafeetje horen praten, en het had haar nieuwsgierig gemaakt. Het scheen dat er regelmatig optredens en open podia werden gehouden. Ze wist van zichzelf dat ze niet het lef had om op het podium te gaan staan, het was niet zo dat ze verlegen was. Nee, dat niet. Maar ze wou gewoon niet voor gek staan, wie zei dat ze kon zingen? Niemand, want ze had het nog nooit iemand laten horen. Oké, misschien dat Christian en haar ouders haar wel eens hadden gehoord. Een zucht schoof over haar lippen, ze zou gewoon luisteren en kijken naar degene die wel het lef hadden om op te treden. Rustig liep ze door de verlaten straten, ze trok de capuchon van haar vest over haar donkere haren. Een rilling trok over haar rug, ze had het de laatste tijd steeds sneller koud. Al was dit iets wat ze niet snel toe gaf, simpelweg omdat ze ergens wel wist hoe het kwam. Ergens, heel diep weg gestopt in haar onderbewustzijn wist ze maar al te goed dat ze verkeerd bezig was. Dat ze de afgelopen weken veel te veel af was gevallen. Hoe kwam ze daar nu bij? Als je dik was kon je niet te veel af vallen, haar BMI loog gewoon. Dat ding sloeg nergens op, ze zag toch met haar eigen ogen hoe dik ze was? Oké, ze was nu al 10 kilo afgevallen. Terwijl ze in eerste instantie van plan was slecht 5 kilo van haar oorspronkelijke gewicht af te halen. Maar het was gewoon niet zo veel als ze had verwacht, zo vreemd was het toch niet dat ze een goed figuur wou hebben? Dat hadden alle meisjes. Vroeger had ze al nauwelijks gesnoept, iets wat te maken had met de strenge regels van het wedstrijd turnen. Op het niveau waar zij turnde was het belangrijk een bepaald gewicht te handhaven. Maar nu ze was gestopt, was er geen strak rooster meer waar ze zich aan moest houden. Ze kon eten wat ze wou, of juist niet. Kort dwaalde haar gedachten af naar Vince, ze had hem al lange tijd niet meer gezien. Hij was verdwenen, juist op het moment dat zij dacht een vriend te hebben gevonden. Kennelijk had hij er anders over gedacht. Of zou er wat met hem gebeurd zijn? Zou hij uiteindelijk als nog een overdosis hebben genomen? Nee. Toch? Direct schoof ze die gedachten van zich af, ze moest hier niet meer over nadenken. Het maakte het niet makkelijker.
Eindelijk, daar lag het café. Een jongen van haar leeftijd leunde tegen de vensterbank, hij had een sigaret tussen zijn lippen geklemd. "Hé." zei ze met een glimlachje, toen ze hem passeerde. Ze opende de deur en stopte naar binnen. Zachte gitaar klanken kwamen terecht, op het podium zat een jongen met een akoestische gitaar in zijn handen. Bewonderd luisterde ze naar zijn spel, terwijl ze naar de bar toe liep en op een van de krukken ging zitten. Ze bestelde een glas water, in al die alcoholische drankjes zaten echt belachelijk veel calorieën. Dan was al haar werk voor niks gedaan.