Secret Sketching..

Kenley Cooper, een nieuwe naam hier op Monica High. Het was weekend, en Kenley had dan maar besloten om naar het strand te gaan. Niet in haar bikini, echt niet. Maar gewoon normaal. Ze had haar schouder tas los over haar schouder hangen. In de schoudertas zaten haar schetsblokken en potloden. Ze had de altijd bij zich. Ze wandelde naar het strand. Haar te grote rode trui had ze maar ingewisseld voor een los hangend hesje. Ze had de zelfde donker blauwe skinny jeans aan. Door de skinny jeans zag je pas eigenlijk echt hoe een dun ze was. Ze plofte neer op een bankje en keek over het strand. Het was er best wel druk. Haar oog viel op een knappe jongen. Ze mocht zichzelf niet laten afleiden. Jongens wilde haar niet en zag haar niet staan. Hij had een hond bij zich, een husky om wel te verstaan. Grappig om die te zien met dit warme weer en dan op een strand. Ze maakte snel een realistische schets met het hoofd meer in detail. Kenley had een liefde voor honden. Ze maakte verschillende schetsen van de husky. Terwijl die rende en stopte en dergelijke. Maar, honden tekende ze al zo vaak. Honden werden saaier. Ze zocht naar moeilijkere perspectieven. Toen ze een groot uitgewerkte tekening had van het hoofd keek ze naar de jongen en bedacht zich dat ze pas een studie had gedaan naar mannen en hun lichaam. Ze twijfelde even, maar jongens zagen haar toch nooit staan. Door de wind deed ze haar losse haar vast in een froezelknot achter op haar hoofd. Ze ging geconcentreerd aan de slag. Na een tijdje had ze al een hele pagina vol met kleine gedetailleerde schetsen. Ze had net een basishoofd geschetst op een nieuwe pagina en begon nu met het uitwerken van de karakteristieke eigenschappen die de jongen die jongen maakte. Ze was zo geconcentreerd bezig dat ze niet door had, dat het misschien wel opviel. Ze keek hem steeds aan en dan verder tekende. Ook viel het haar niet op dat hij steeds dichterbij stond. Ineens vloog er een tennisbal op haar af. Ze keek geschrokken en zag de bal naast haar neer stuiteren. Een paar seconden later zag ze de husky op haar afvliegen. Ze schrok zich kapot en sprong op met haar schets boek tegen haar borst. Nu waren op zijn kop de schetsen kleine gedetailleerde te zien van de jongen. Ze keek hoe de jongen op haar af kwam. Ze bladerde snel naar de pagina met de kleine schetsen en het gedetailleerde portret van de husky. Ze kreeg een rood hoofd en keek met haar bruine ogen de jongen aan. Man, hij was zo knap. Hij had een wetsuit aan maar, de bovenkant was open geritst waardoor je zijn gespierde lichaam zag. Ze kreeg een blos over haar wangen. Ze had vandaag haar lenzen maar in gedaan en niet haar bruine Rayban op gedaan. Haar haar was nu al een stukje lichter van kleur. Hij liep op haar af! Dit kon niet, jongens zagen haar nooit. Ze zag ineens een husky voor haar neus springen en een tennisbal voor zand en kwijl voor haar liggen. Ze legde haar schetsboek op het bankje zodat, je alleen het portret van de husky voor haar zag. Ze zakte door haar knieën. ‘Hallo daar,’ sprak ze op haar warme stem met een brits accent en kriebelde de hond over haar kop.

Cherry was nu al behoorlijk groot geworden en was niet echt meer een pup te noemen. Haar grote oren stonden opgewekt overeind terwijl ze naast zijn spullen op het strand zat, en hij met zijn surfboard uit het water kwam lopen. Matt bracht iedere vrije minuut die hij had bij haar door en dat had zich zeker wel afbetaald: ze zag hem als zijn baas en niet een van zijn ouders. Ze sliep namelijk bij zijn ouders die een strandhuis hadden hier in Santa Monica, en Matt was in het begin wel bang geweest dat Cherry meer aan hen gehecht zou raken. Maar gelukkig was dat niet zo en gehoorzaamde ze hem en erkende ze hém als haar baas.
Naarmate hij dichterbij Cherry kwam begon ze steeds enthousiaster te worden. Haar staart begon druk te kwispelen en toen hij niet snel genoeg liep naar haar mening begon ze te blaffen. Alsof ze daarmee wilde zeggen dat hij sneller moest lopen. Eenmaal bij haar aangekomen legde hij het surfboard neer op het strand zodat het niet het zicht van iemand verpesten. Cherry pakte de tennisbal op die wat vergeten tegen zijn tas aan lag en legde deze bij zijn voeten neer. Hij zag het als een uitnodiging om met de bal te gaan gooien dus pakte hij lachend de tennisbal op nadat hij zijn botenlichaam ontbloot had door zijn wetsuit naar beneden te ritsen, en liep hij naar een stukje niet ver van zijn spullen vandaan waar hij of Cherry niet zo snel mensen onder de voet zou kunnen lopen.
Matt raakte het spelletje niet snel zat, en hetzelfde gold voor Cherry. Maar zoals het altijd zo was met leuke dingen kwamen deze vaak ongelukkig ten einde. Tijdens het spelen had hij al gemerkt dat er een meisje met iets van een schrift of kladblok steeds naar hen keek en daarna wat opschreef. Of tekende ze soms wat? Hij wist niet wat, maar het was wel verdacht. En alsof het lot hem dit wilde laten weten stuiterde de tennisbal haar kant op. Met de doldwaze Cherry er achter aan natuurlijk. Hij ging er half rennend achter aan, hij zag het namelijk al gebeuren dat Cherry haar onder de voet liep maar dat was gelukkig niet zo. Ze bleef voor haar op de grond zitten en leek haar haast uit te nodigen voor een spelletje. Matt fronsde en begon wat sneller te rennen, maar stopte hier mee eenmaal hij wat dichter bij haar was. De laatste meters overbrugde hij met een rustige pas, en hij hurkte op de grond nadat hij Cherry haar naam geroepen had. Deze kwam naar hem toe lopen en ging op de grond liggen, afwachtend wat de grote baas Matt van haar wilde. Hij wilde namelijk niet dat ze het meisje lastig viel, Matt had namelijk niet gezien dat dit helemaal het geval niet was. "Sorry." verontschuldigde hij zich tegenover het meisje. "Ze luisterd normaal heel goed, maar ze blijft een pup.. Die zijn soms wat dwars." voegde hij er lachend aan toe. Eigenlijk schaamde hij zich best wel op dit moment, maar zoals altijd verschool hij dat achter een vriendelijke glimlach. "Ik ben Matt, en dit is Cherry." stelde hij zich vervolgens voor, waarna hij de husky over haar hoofd aaide.

Kenley keek hem met een rode blos op haar wangen aan. Hij riep haar en de hond genaamd Cherry liep naar haar baas. Hij hurkte neer, en bood zijn excuses aan. Kenley glimlachte even verlegen. ‘Hij deed niks fout hoor,’ zei ze kalm. Ze stond op en keek de jongen even aan, die nu naar haar glimlachte, vriendelijk zelfs. ‘Ik ben Matt, en dit is Cherry’. Ze knikte. ‘Ik ben Kenley,’ ze stak haar hand verlegen uit. Om zijn hand te schudden en om hem omhoog te helpen. Ze gaf de hond ook even een aai. Ze deed een plukje achter haar oor en draaide toen om naar het bankje. Ze duwde haar schetsboek snel in haar tas. En draaide snel weer terug. Ze had vandaag alleen een lijntje boven haar oog waar door haar ogen ietsje groter leken. Ze richtte haar ogen even op de hond. Ze durfde Matt niet zo goed aan te kijken. Dit was de knapste jongen die ooit tegen haar had gesproken. Ze pakte haar schoudertas en glimlachte. ‘Ik ging ehm.. toch net weg,’ zei ze daarna. Ze zou best voor lul staan als hij haar tekeningen zou zien. Ze keek even in haar tas of ze haar portemonnee bij haar had. Zo kon ze onderweg een verkoeld ijsje kopen. ‘Je hebt een leuke hond,’ sprak ze verlegen. Moest ze nu wel een compliment maken? Of was ze nou aan het flirten. Nee, ze kon niet flirten. Ze deed nogmaals het eigenwijze plukje achter haar oor. Ze keek even in zijn bruine(?) ogen. Kenley had niet door dat een stuk van haar tekenblok uitstak uit haar tas. De kleine schetsen van de jongen die voor haar stond waren nu een stukje zichtbaar. Ze stond nu twijfelend voor hem. Zou ze nu gedag zeggen en weg lopen. Ze wilde eigenlijk niet weg lopen. Ze voelde ineens een zware poot op haar broek. Cherry was tegen haar opgesprongen. Ze stapte geschrokken een stap naar achteren. Ze veegde het zand van haar broek. ‘Ze kan inderdaad nog wel wat leren,’ zei ze als grapje. Ze lachte even en richtte haar ogen weer op Matt. Hij was iets groter als haar en had donker haar en hij had een geweldig lichaam. Kenley voelde allemaal zand in haar schoenen, daarom besloot ze haar Vans uit te doen. Ze deed haar sokken in haar schoenen en hield haar schoenen vast in haar hand. Ze voelde het zand tussen haar tenen en groef even een tenen in het zand. Het was lang geleden dat ze zand bij haar voeten had gevoeld en langs de zee had gelopen. Ze zou binnenkort een wandeling langs de zee maken. Haar knot was nu ondertussen uit gezakt dus ze maakte van haar haar een snelle losse vlecht. Haar rayban zonnebril stond nog op haar hoofd. Ze had echt te veel raybans. Ze had normale brillen, zonnebrillen, allemaal van rayban. Nu had ze haar normale zwarte rayban op haar hoofd omdat, ze toch al lenzen in had. Gelukkig scheen de zon niet in haar gezicht dus had ze hem ook niet nodig.

Hij glimlachtte naar haar toen ze zich voorstelde als Kenley en pakte haar hand aan, deels om zichzelf zo voor te stellen en deels om zich omhoog te hijsen. Natuurlijk hing hij niet met zijn volledige gewicht aan haar. Afgaand van haar postuur die vrij smal was gokte hij dat ze hem niet zomaar zou houden. Niet dat hij dik was, maar jongens van zijn leeftijd wogen al snel zwaarder en zeker als je gespierd was zoals hij dat was.
Nieuwsgierig wat ze ging doen volgde hij haar bewegingen. Was dat een schetsboek? Maar waarom stopte ze het boek weg, was ze soms bang dat hij ze zag? Het kwam hem bekend voor, eigenlijk, want hij wist hoe het was om hobbies te hebben die de standaard high-school leerling niet had. Zo was surfen algemeen aanvaard als do, maar was studeren een echte don't. Maar het waren zijn interesses en hij vond beiden leuk om te doen, dus waarom zou hij ermee stoppen of er juist mee door gaan omdat hij wist dat hij er toevallig populairder door zou worden? Hij wreef even over zijn arm en merkte dat de pijnlijke plek er nog altijd zat. En Matt herinnerde zich nog al te goed hoe hij aan die blauwe plek gekomen was: Taylor had hem weer eens te grazen genomen. Gelukkig voor Matt had hij het dit keer niet op zijn gezicht gemunt, dat was vervelender, maar er zat nog altijd een lichtgele kring om zijn ogen van de vorige keer. Matt was een expert over de levensduur van blauwe plekken, en hij voorspelde dat die rondom zijn oog toch wel met een week weg zou zijn.
"Oh, jammer.." zei hij zachtjes toen ze zei dat ze zo weg zou gaan. "Ik bedoel.. Het is mooi weer vandaag en wie wilt er dan niet op het strand zijn?" hij glimlachtte verlegen omdat hij wist dat ze het toch niet zou geloven dat dat de echte reden was waarom hij het jammer vond. Matt was een slechte leugenaar, maar dat was al langer bekend. Als je beweerde dat Matt een goede leugenaar was dan kon je net zo goed zeggen dat de wereld plat was, beiden waren even geloofwaardig. "Dankje!" zei Matt vrolijk toen ze Cherry complimenteerde. Hij vond het altijd leuk om het over haar te hebben en begon daarom ook altijd te stralen als iemand een positieve opmerking over haar maakte. "Sorry!" zei hij vlugjes nadat zijn husky tegen haar opgesprongen was en ze geschrokken naar achter was gestapt. "Zoiets doet ze normaal nooit, volgensmij vind ze je leuk." glimlachtte hij naar haar, waarna hij Cherry naar achteren haalden en haar naast hem liet liggen. Hij raapte de tennisbal op en gaf deze aan haar zodat ze zich niet zou vervelen, en beval haar te blijven liggen. En als hij dat deed, gehoorzaamde ze hem altijd wel.
Matt ging weer overeind staan en sloeg één arm om zijn buik. Zijn lichaam was misschien wel flink gespierd dankzij het surfen, zijn onzekerheid zou hier niet zomaar door verdwijnen. Zijn blik dwaalde af naar het tekenblok dat uit haar tas stak, waarna hij met een vriendelijke blik in zijn ogen weer naar haar keek. "Teken je? Mag ik ze zien?" vroeg hij nieuwsgierig aan haar, waarna hij op antwoord wachtte.

[Er kunnen foutjes in staan want ik heb hem getypt op mijn iPod ]

Kenley voelde dat hij niet heel zijn gewicht gebruikte om op te staan. Dat vond ze toch wel fijn, want zo sterk als hem was ze niet. Ze dacht tenminste dat hij sterk was door al die spieren. Ze zag hem over zijn arm wrijven. Ze zag vaak een blauwe plek zitten. Vast omdat, hij ruig had gestoeid ofzo, dacht Kenley. “Oh, jammer..” zei hij zachtjes. “Ik bedoel.. Het is mooi weer vandaag en wie wilt er dan niet op het strand zijn?” hij glimlachte verlegen. Kenley keek even verlegen op maar, herstelde zich met een glimlach. ‘Misschien heb je gelijk!,’ zei ze lachend. Kenley keek hem even vrolijk aan. Matt verontschuldigde zich voor het gedag van zijn hond. Ze schudde haar hoofd als teken dat het niks uitmaakte. ‘Ik denk dat ze aanvoelt dat ik honden leuk vind,’ zei ze met een kleine glimlach. Ze zag hem kijken naar haar tas, Kenley keek wat er te zien was. Tot haar schok zag ze dat de tekeningen van hem een deel zichtbaar waren. Ze voelde zich rood aanlopen. ‘Ehm.. Ze zijn niet zo bijzonder hoor,’ sprak ze verlegen. Haar hoofd kleurde nu in een donker rode kleur. Ze voelde zich nu zo stom. Ze had spijt dat ze hem had getekend. Nu kon ze het niet meer verbergen. Ze keek hem schuldig aan. ‘Tuurlijk,’ zuchtte ze. Nu kwam het, ze had haar zelf weer als ‘weirdo’ omgedoopt. Als Matt zou zien dat ze hem had getekend dan.. zou hij misschien weer zo idiot reageren als op haar oude school.

Kenley was achterin de klas stiekem de jongen aan het tekenen die ze leuk vond. Hij zat aan de andere kant van de klas en voor in. Ze had hem al meerdere malen getekend. Ze was nu bezig met een gedetailleerd portret van hem. Ze lette totaal niet op. De leraar riep haar naam en Kenley keek geschrokken op. ‘Nou, vertel me het antwoord, Miss Cooper,’ stoorde hij haar aan. ‘Ik zou het niet weten meneer,’ zei ze zacht. Ze zag al die verschrikkelijke meiden hatelijk omkijken. Net of zij wel op te lette, dacht kenley verontwaardig. De schoolbel redde haar. Het oppertutje zoals Kenley ze noemde kwam op haar af. ‘Haha! Kijk nou,’ riep ze door de klas en wees naar Kenley’s tekening. Ze werd vuurrood en wilde haar schetsboek snel wegstoppen maar het oppertutje was haar voor. Ze liet heel het boek door de klas rond gaan, Kenley kon wel janken. Ze was uit de klas gerend, de volgende dag hingen al haar tekeningen door de school. Ze waren onder gekrast of stomme dingen over haar bij gezet.

Met die gedachten gaf ze het boek aan Matt. Ze zuchtte diep en keek hem diep in zijn ogen aan. Ze pakte met haar rechter arm haar linker elleboog en ze keek naar het zand. Om de zo veel seconden keek ze naar zijn reactie. Hij was vanaf het begin de door gebladerd. De leeuw stond er nog in die ze had getekend voor dat ze Charlene tegen was gekomen. Hij was nu bijna bij de tekeningen van Cherry en daarna, een paar bladzijden verder.. De tekeningen van zijn lichaam en het grote gedetailleerde portret van zijn hoofd.