Secret e-mailing

Dat Lyron zowat iedere dag terugdacht aan Italië en met name zijn familie en vrienden, hoefde niet iedere random persoon die hij hier in Santa Monica te weten. Hij miste ze, had hij een week geleden geconcludeerd, en hij had zich voor genomen deze zomervakantie naar Italië te gaan voor een onbepaalde periode. Het hing er allemaal nog om. Want als hij over zou gaan en naar de universiteit zou mogen, zou hij daar best nog een jaartje langer kunnen blijven. Maar als hij zou zakken zou hij het laatste jaar van school nog over moeten doen, en de schooldeuren openden gewoon weer aan het einde van de zomer. En dat betekende dat hij maar voor een paar weken terug zou kunnen naar zijn familie.. Ook dacht hij er over na om iemand mee te nemen, maar wie? Daar was hij er ook nog niet helemaal over uit..
Hij typte de laatste zinnen van het e-mailtje naar zijn ouders, in Italiaans natuurlijk, en drukte hierna op verzenden. Droogjes kuchtte hij een paar keer, sloot de computer af en stond op. Na een korte blik op de ruimte te werpen merkte hij op dat er -op de Sloveense uitwisselingsstudente na die van een verdacht flesje aan het drinken was- helemaal niemand was. Met een zucht liet hij zich vallen in een comfortabele sofa, die.. iets minder comfortabel zat dan hij zich herinnerde? Hij wreef kort over zijn wang, en merkte al snel op dat hij half op iets was gaan zitten. Hij haalde het onder zijn derrière vandaan en merkte dat het een Ananas was. Wtf, een Ananas? Hij pakte het ding op dat zich half had verscholen onder de kussens van de bank en hield hem omhoog zodat een voorbijganger het kon zien. "Hé. Wil je een Ananas?" vroeg hij aan Gast, waarna een speelse grijns zijn serieuze gezichtsuitdrukking doorbrak.

[Aan het eind is een username code gebruikt, dus dat jullie niet iets hebben van "MIJN NAAM STAAT DAAR "..]

Een roodharig meisje liep rustig door de school. Ze had een lang kleedje aangetrokken. Het was niet zo'n slecht weer dus kon ze eindelijk weer wat aantrekken. Warme truien was echt vervelend net als kou lijden. Het meisje zuchtte diep en liep door de gangen van het schoolgebouw. Ze had echt niets te doen nu. Dat was wel vaker want eigenlijk was ze nieuw en kende ze nog niemand. Ze veegde een lok rode haren uit haar gezicht en liep naar de game hall. Je had er computers en ze had zin om haar email wel eens na te lezen. Niet dat ze veel interessante emailers waren. Buiten haar irritante ouders die de hele tijd zeurden over hoe ze het had. Ze negeerde het ook vaak. Het meisje liep naar de kamer en keek nieuwsgierig om haar heen. Ze viel best wel op. Rode haren en wat piercings. Ze had een lippiercing en een surface. Daarom wou ze deze keer ook een kleedje aan. Zodat de surface zou opvallen. Ze vond het echt super mooi. Het zat dan ook op een hele rare speciale plaats waar normaal niemand hoefde te kijken, maar door de piercing keken ze er wel naar. Raar, want Chacira vond het niet erg. Het meisje zuchtte en schudde de gedachte weg. Ze liep naar een computer voorbij een jongen die plots wat tegen haar zei. "Hé. Wil je een Ananas?" Het meisje schrok en stopte meteen terwijl ze de jongen raar aankeek. "Uhm.. Nee?" zei ze zacht en keek naar hem. Ze zag even later de speelse grijns en zette haar aan de computer naast de jongen. "Waarom neem jij een ananas mee naar deze kamer?" vroeg ze daarna. Ze had geen idee waarom hij het deed. Langs de ene kant was het wel grappig, maar langs de andere kant begreep ze het eigenlijk niet.

[Surface]

Het meisje leek haast te schrikken toen hij aan haar gevraagd had of ze een Ananas wilde, waardoor hij even bedenkend fronsde. Het leek haast alsof ze niet verwacht had dat iemand tegen haar zou praten, of was het meer dat ze de vraag niet begreep? Nouja, wel wat er gesteld werd, maar niet waaróm hij dat überhaupt aan haar vroeg. En nu moest Lyron haar daar wel gelijk in geven, want het was niet bepaald de meest normale zin om een gesprek mee te beginnen.
Hij nam van dit korte moment gebruik om haar beter te bekijken. Ze was niet het standaart meisje waar hij zijn charmes op los liet, maar aan de andere kant was ze ook zeker niet verkeerd. En 'standaart' werd na een tijdje saai, toch? Haar haren waren rood, hij merkte hij een lippiercing op en toen hij zijn blik wat verplaatste merkte hij ook een.. hoe noemde je dat ook alweer? Lyron peinigde zijn hersens over hoe dat soort piercing heette, hij had vroeger namelijk een goede vriendin gehad die er ook zo'n eentje had, en herinnerde zich met moeite dat het een surface heette. Ach, zo'n expert was hij er niet in. Het verbaasde hem al dat hij überhaupt wist hoe zo'n ding heette. Maar, hij moest toegeven, de plek waar het meisje haar surface had laten zetten was aardig interessant. En als Lyron dit al direct opmerkte, dan moest het meisje het zelf vast ook weten -wat betekende dat ze het dus met opzet daar had neer laten zetten-.
"Dat heb ik niet gedaan." antwoordde hij op een simpele toon, "Ik vond hem hier, en ik vraag me eigenlijk af wat ik er mee moet." vervolgde hij met een grijns. "Ik ben Lyron." stelde hij zich vervolgens vriendelijk voor, hierna een stilte in het gesprek latend met de bedoeling dat ze ook haar naam zou noemen. Sommige leiders van studentenverenigingen stelden zichzelf voor samen met de naam van hun vereniging, maar dat was niets voor Lyron om te doen. Hij was niet iemand die snel naast zijn schoenen ging lopen, en zeker niet met iets zoals een studentenvereniging.

Het roodharige meisje keek nieuwsgierig naar de jongen die net wat raars aan haar gevraagd had. Ja het was echt raar. Maargoed, dat kon ook een leuk gesprek worden als je al raar begint. Het meisje zuchtte zacht en keek weer even naar haar computerscherm. Ze opende een email van een onbekende mail en las het heel stil in zichzelf. "Heey liefje. We missen je echt super hard. We hebben weer een nieuwe email want we kennen je heel goed. Antwoord nou eens. Het is toch niet onze fout? Groetjes je ouders." Chacira scrolde naar beneden en drukte meteen op verwijderen. Ze wilde echt niets meer met die stomme mensen te maken hebben. Niets en dat moesten ze maar even leren beseffen. Ze keek even later weer naar de jongen die nog wat zei. De woorden van de jongen waren opnieuw raar. Hoe kan je nou een ananas hier vinden? Ze grinnikte bij de woorden en keek hem aan. "Uhm.. Nog beter ofzo." Ze grinnikte en keek weer even naar haar email. Ze sloot het venster en richtte haar volledige aandacht op de jongen. Ze ging vaker met jongens om. Ze wist niet waarom, maar dat waren de meesten die ook rond haar hingen. Meer jongens dan meisjes. Zowel om liefde als om vriendschap, maar vaak behandelde ze elke jongen gelijk. Ze was niet snel verliefd of bevriend met iemand. Ze schudde de gedachte weg toen de jongen zich voorstelde als Lyron. Ze glimlachte. "Mijn naam is Chacira" zei ze vriendelijk en keek met haar bruine ogen naar de jongen. Hij was niet lelijk, maar dat betekende niet dat ze meteen op hem zou vallen of achter hem zou gaan. Ze kende hier immers nog niemand en ze vond het fijn om nu eens iemand te leren kennen. En nog wel op een hele aparte manier. De jongen leek haar erg leuk als vriend. Hij was grappig en voor de rest al vriendelijk. Dat klonk al goed, toch?