Iana's slaapvertrek.

"Oh werkelijk? Ons record blijft geen record.. Het heeft zelfs geen zin om het ons record te noemen omdat we het toch altijd verbreken.." zuchtte Iana droogjes, Nick grijnsde onwillekeurig. Ging met zijn hand door haar haren, zijn andere arm liet hij rond haar middel liggen. “Hmm… daarin zou je nog wel eens gelijk kunnen hebben.” zei hij. "Ik zal wel opletten, i promise." Beloofde ze waarna ze een zachte kus in zijn nek drukte, met haar hand ging ze door één van zijn krullen. "Ik vind jouw krullen nog steeds zeuw grappig!" zei ze, waarna ze in de lach schoot. “Dat zie ik maar als een compliment.” zei hij, een vrolijke grijns speelde op zijn lippen. Het voelde goed bij Iana in de buurt te zijn, haar vrolijkheid was aanstekelijk. Het was jammer dat hij over drie kwartier al weg moest, maar als hij te laat zou komen zat hij in de problemen. Lucas kenden zijn zwakken plekken, wist precies wat hij moest doen om er voor te zorgen dat Nick deed wat hij vroeg. "Waarom? Waarom mocht ik die sms niet lezen?" vroeg Iana, ze deed een stap naar achter waardoor hij gedwongen was haar los te laten. Haar armen had ze van zijn nek laten vallen. “Ik hoef toch ook niet te lezen wat jij naar je vriendinnen sms’t?” zei Nick sussend. "Nick?" haar stem had iets ongeduldigs, waarom vertrouwde ze hem nu niet gewoon? Waarom moest ze zijn sms’je perse lezen? "Ik dacht je te kunnen vertrouwen. Als je al met een betere zit, vertrek dan al meteen." riep ze, hij deed een stap naar voren de afstand tussen hen weer verkleinend. “Je kan me vertrouwen, er is geen andere er is geen betere. Liefje, ik bedrieg je niet geloof me. Ik hou van je.” zei hij, hij pakte haar hand. Hij betwijfelde of ze hem zou geloven, waarschijnlijk niet. Zo was ze niet. Het zou moeilijk worden haar er van te overtuigen dat hij haar niet bedroog, maar hij was niet van plan makkelijk op te geven. Niet nu hij eindelijk toe gegeven had aan zijn gevoelens, niet nu hij wist wat het betekende om op deze manier van iemand te houden. Niet nu hij wist wat zij voor haar betekende. Hij liet haar hand los toen ze begon te lopen, de afstand tussen hen vergrotend. Hij viste zijn mobiel uit zijn zak, zette zijn wekker op kwart voor drie. Hij kon het niet hebben te laat te komen, als hij dit verpeste zou dat wel eens het einde voor zijn zusje kunnen beteken. Of voor Jamie. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, stopte zijn mobiel in zijn zak waarna hij achter Iana aan ging. Nog net zag hij hoe ze via het dak van het speelhuisje de boom in klom. Als ze dacht hem op die manier te kunnen ontlopen had ze het mis. Eén stomme boom zou hem niet tegen houden. Hij greep de houten pilaar vast, trok zich zonder moeite op. Plaatste zijn voeten op het dakje, waarna hij zich recht stelde. "Godverdomme." hoorde hij Iana’s stem, hij greep de eerste tak van de boom vast zodat hij evenals haar om hoog zou klimmen. De tak die ze omlaag gooide miste hem op een haar na, kwam met een doffe klap op het dakje van het huis je terecht. Hij hoorde Iana tieren, woorden die niet voor herhaling vatbaar waren klonken over het speel terrein. Vanuit zijn ooghoeken zag hij, dat een moeder haar zesjarige zoontje ontzet bij de hand pakte en hem weg trok. Als hij niet degene was die het veroorzaak had, had hij er waarschijnlijk wel om kunnen lachen. Nu was dat niet het geval, want het was Iana die boven in de boom zat te tieren en dat was zijn schuld. Hij begon om hoog te klimmen, keek zo nu en dan omhoog om zich er van te verzekeren dat Iana niet nog iets omlaag zou gooien. Door de vele bladeren wat het moeilijk haar te zien, hij was haar ook bijna voorbij geklommen aangezien ze onderhand gestopt was met tieren. “Liefje.” zei hij, terwijl hij voorzichtig op de zelfde tak als haar ging zitten. Die was dik genoeg hen beide te houden. Een traan glinsterde op haar wang, hij had de neiging hem weg te strijken. Maar wist dat hij dit beter niet kon doen. “Geloof me er is geen ander meisje.” zei hij zacht. “Het een vriend van me uit Italië, ik moet iets voor hem doen.” zei hij, het was niet helemaal gelogen. Lucas was welles waar geen vriend, maar hij kwam wel uit Italië en hij moest echt wat voor hem doen. “Ik hou van je Iana, ik zou je niet bedriegen. Want ik wil je niet kwijt.” zei hij, zijn ogen had hij op de hare gericht. Hopend dat ze hem zou geloven, hopend dat dit niet het einde zou betekenen.

Iana kon nog wel eens beginnen tieren maar hield zich in. Toen ze plots Nick zag opduiken had ze de neiging om naar achteren te schuifelen. Iana keek achter zich en zag een tak waar ze zich zonder moeite wel af kon werken. Maar net toen ze naar beneden wou gaan was Nick al begonnen met praten. "Liefje hé?" Snauwde ze naar hem en keek de andere kant op. Hij vertelde dat hij iets voor een vriend moest doen. "En waarom mag ik dan niet weten wat? En als ik sms naar vriendinnen mag jij dat wel zien." Kaatste ze de bal terug. Iana was het echt beu om voor leugens te staan. Of wel ben je eerlijk of wel kon je het aftrappen bij Iana. Iana keek naar Nick die het maar bleef uitleggen dat ie geen ander liefje had. Even vond ze zichzelf een echte bitch, maar ze kon er gewoon niet tegen dat Nick wat voor haar verzweeg. En ze wist nu zelfs nog steeds niet of hij echt de waarheid sprak over dat vriendjes helpen gedoe. Iana haalde diep adem en zorgde ervoor dat ze niet zou uitvliegen tegen Nick, dat wilde ze hem niet aandoen. “Ik hou van je Iana, ik zou je niet bedriegen. Want ik wil je niet kwijt.” Die woorden maakten haar zo stil dat ze naar de grond keek. "Maar, waarom verzwijg je dan nog dingen?" Iana keek hem recht aan terwijl er een tweede traan van haar wang droop. Er kwam regen vanuit de lucht en ergens was Iana wel blij dat ze hier in de boom zat, want de takken hielden het water tegen. Iana zuchtte waarna ze het niet meer laten kon. "Sorry, ik liet me weer eens veel te veel gaan .. Maar je begrijpt toch dat ik ook bezorgd ben? Ik wil je ook niet kwijt.." Iana zette een oprechte glimlach op haar gezicht, ook al werd die vaagjes door een traan. Waarom kon ze toch altijd zo emotioneel worden? Iana legde haar hand op de boomstam en wreef er de schors voor een stukje af. Ze gooide het achteloos over haar schouder, natuurlijk kijkend zodat ze niet op Nick of zo gooide. Iana draaide haar hoofd weer naar Nick en legde haar hand op de zijne. Vluchtig nam ze haar mobieltje uit haar zak en las dat ze volgens Nick zijn afsprak nog maar een kwartiertje hebben. "Je moet binnen een kwartier weg." Mompelde ze bijna onhoorbaar. Ze had het meer in een fluistertoon uitgesproken. Waarom liet hij haar nu toch achter? Of was het zo belangrijk dat het boven haar kwam te staan? Iana vond het allemaal nogal raar. Het moest toch wel iets héél belangrijk zijn. Iana ging wat dichter tegen Nick aanzitten en legde haar hoofd op zijn schouder. Iana liet een tweede zucht horen en sloot haar ogen. "Ik hou van je, onthoud dat voor eeuwig, ook al doe ik soms zo bitchy." Biechtte ze op waarna ze hem een kusje in zijn nek duwde. Ze kon hem nog steeds niet helemaal vertrouwen aangezien ze nog steeds niet wist wat hij van plan was. Maar Iana moest er maar eens mee stoppen, het afsnauwen ging ook niet echt helpen. En ze zou Nick daar zelf nog eens mee kunnen kwijt geraken! En dat was dus echt het laatste wat ze zou willen doen.

-Ik probeer het postgehalte wat naar beneden te werken, het lukt me niet meer om zo lang te posten..Sorry!-

"Liefje hé?" snauwde Iana hem toe, terwijl ze demonstratief de andere kant op keek. Waarom moest ze er nu meteen zo’n toestand van maken? Waarom geloofde ze hem niet gewoon als hij zei dat hij geen ander had? Het was de waarheid, voor hem was er op dit moment maar één meisje en dat was zij. Maar hij had geen idee hoe hij haar dit duidelijk moest maken. Ze moest hem gewoon op zijn woord geloven, ergens begreep hij wel dat dit moeilijk was. Ze kende zijn reputatie wat meisjes betrof, maar was het onderhand niet duidelijk dat zij veel meer voor hem betekende dan ieder ander meisje met wie hij tot nu toe was gegaan? "En waarom mag ik dan niet weten wat? En als ik sms naar vriendinnen mag jij dat wel zien." zei ze, Nick keek haar voor een moment aan. Ja, wat moest hij daar op zeggen? Het was een optie haar de waarheid te vertellen, maar dit idee verwierp hij direct. Ze accepteerde dat hij stal, dat hij iemand om het leven had gebracht en dat hij in zijn verleden bijna elke nacht in het gezelschap van een ander meisje had door gebracht. Maar voor iedereen was de maat een keer vol, en hij had het idee dat dit wel eens de druppel kon zijn die de emmer over liet lopen. "Maar, waarom verzwijg je dan nog dingen?" zei Iana, een traan rolde over haar wang. Iets waar hij niet tegen kon, met zijn duim streek hij zacht haar tranen weg. “Soms is het gewoon beter als je niet alles weet.” zei hij na een korte aarzeling. “Geloof me als ik zeg dat jij het enige meisje voor mij bent.” zei hij. “Maar als je het sms’je perse wil lezen ga je je gang.” zei hij, waarna hij het apparaatje uit zijn broekzak viste. Was dit nu wel zo’n goed idee? Zou de tekst niet enkel meer vragen op roepen? Ach ja, hij zou het er op wagen. Zo veel stond er niet in het sms’je, daar zorgde Lucas wel voor. Op die manier zou de politie niks kunnen vinden dat naar hem zou leiden als Nick op gepakt werd. "Sorry, ik liet me weer eens veel te veel gaan .. Maar je begrijpt toch dat ik ook bezorgd ben? Ik wil je ook niet kwijt.." zei Iana, een glimlach was op haar gezicht verschenen. “Het geeft niet, maar wil je de volgende keer niet met spullen gooien. Ik kreeg die tak bijna op mijn hoofd.” zei hij met een grijnsje. “Ik begrijp het wel, maar je moet me gewoon vertrouwen oké?” zei hij, waarna hij haar voor een moment vragend aan keek. Zijn mobiel hield hij nog altijd losjes in zijn hand, als ze wou mocht ze het sms’je lezen. Kon ze eigenlijk Italiaans lezen? Of kon ze het enkel spreken, meestal gingen die twee aardig goed samen. Al was dit niet altijd het geval, zo was hij behoorlijk slecht als het ging om Engels schrijven terwijl het spreken hem vrij goed af ging. "Je moet binnen een kwartier weg." mompelde Iana, hij knikte. Slaagde er niet in zijn teleurstelling te verbergen, hij had liever de gehele dag met haar door gebracht. Maar kennelijk zat dit er niet in, Lucas moest zijn dag weer zo nodig verpesten. Iana ging wat dichter tegen hem aan zitten, legde haar hoofd op zijn schouder. Hij legde zijn arm om haar heen, drukte haar zacht tegen zich aan. "Ik hou van je, onthoud dat voor eeuwig, ook al doe ik soms zo bitchy." zei ze, waarna ze een kusje in zijn nek drukte. Hij glimlachte. “En ik hou van jouw, ook wanneer ik me als een klootzak gedraag. Dat moet jij onthouden.” zei hij, waarna hij een zachte kus op haar wang drukte.

[Het lukt, geloof ik xD]

“Soms is het gewoon beter als je niet alles weet.” Hoorde ze gevolgd door een hand die haar traan wegstreek. Iana wist nog steeds niet hoe ze moest reageren. Dat het beter was dat ze niet alles wist, wat was ze daar nou mee? En eigenlijk maakte die zin haar eigenlijk niet beter gehumeurd. Wat was er toch dat ze niet mocht lezen. Iana hoorde dat zij echt het enigste meisje voor hem was. Toch begreep ze er nog niet zoveel van. Daarom dat haar ogen ook ontzettend groot werden toen Nick zijn gsm uit zijn zak viste. "Echt?" Iana wist niet of hij dat nu meende of niet, maar veel gras liet ze er niet over groeien. Iana nam voorzichtig de gsm vast, drukte op inbox en kwam al vrijwel meteen uit op het smsje. Ze kon met enige moeite het smsje ontcijferen, wist wat erin stond. "Om drie uur, op dezelfde plaats en verpest het niet ..." Iana zei luidop wat ze dacht en keek Nick met een verbaasde blik. "Wat doe je daar? Nick.." Iana keek hem aan en wist niet meteen wat te zeggen. Was hij nu zo'n drug-transporteur? Iana kende op een duur de échte Nick niet meer die altijd zei wat er op zijn lever lag. En nu kwamen er opeens allemaal geheimen boven waarvan ze nooit had gedacht dat ze waar waren. Maar dat gevoel verstreek algauw bij zijn woorden; “En ik hou van jouw, ook wanneer ik me als een klootzak gedraag. Dat moet jij onthouden.” Iana knikte, voelde aan dat het geen zin meer had om zo bot tegen hem te doen. Ze wist nog steeds niet wat Nick binnen een kwartier, dat onderhand al tien minuten was geworden, moest gaan uitvoeren. En ergens leek het niet zo goed. Afspreken op zo'n manier. Iana had er toch nog steeds haar grote twijfels bij, ze durfde het eigenlijk niet te vragen. Meteen werd ze weer uit haar gedachten gesleurd. Daarom dat ze ook in de lach schoot. "Het was niet de bedoeling die tak op je hoofd te gooien, al zou het wel grappig geweest zijn. Alleja, het was immers niet zo'n grote tak." Lachte ze. Iana kon soms wel verschrikkelijk wisselvallig karakter hebben. Merendeels omdat ze van het ene gevoel naar het andere werd gesleurd. Iana keek naar de grond, nam een tak naast zich vast en liet zich meer en meer naar beneden zakken. In die boom had ze het gevoel dat ze elk moment eruit kon vallen. Iana stond na een tijdje klimmen weer op de grond en streek haar bles van voor haar ogen. "Kom je?" Iana stapte alweer de speeltuin op en zette zich neer in een of ander huisje waar er een bankje bij zat. Iana zuchtte, wist niet echt zich te gedragen. Langs de ene kant wist ze nu wat ze ongeveer van Nick kon verwachten, wat hij deed. Maar ze snapte niet waarom! En het zag er naar uit dat Nick dat haar niet meteen zou willen vertellen. De wind streek voorbij en ze kreeg het langzamerhand wat kouder. Toen ze op haar horloge keek zag ze dat het al drie uur was, sloeg haar ogen neer. Nick zou moeten gaan, hun dag was weeral veel te kort.. Iana stapte uit het hutje. "Het is 3 uur, ik denk dat je moet gaan." Zei ze. Moest het om iets onbelangrijk gaan zou ze het hem natuurlijk niet zeggen. Maar nu merkte ze dat er iets aan vast hing. Maar wat dat wist ze niet. Iana bleef even wachten, merkte dan dat Nick moest gaan. "Als je gaat, wees dan alsjeblieft voorzichtig, wat je ook gaat doen. Ik vertrouw je, maar doe geen domme dingen. Ik wil je niet kwijt door één of andere domme Italiaan." Iana keek hem aan, drukte een kus op zijn lippen en nam zijn hand voor even vast. Iana vond het altijd zo dom om op zo'n manier weer de dag zou moeten sluiten. Dan moest ze weer naar haar kamer en zag ze daar dan weer voor even.

-Blergh, zwaar inspiloos in dit topic .. O.O

Kennelijk had Iana niet verwacht dat ze uiteindelijk alsnog het sms’je zou mogen lezen. Haar ogen werden voor een moment groot van verbazing, waarna ze vrijwel direct zijn mobiel uit zijn handen pakte. Voorzichtig welles waar, maar ze gaf hem geen tijd om zich te bedenken. Al was hij dit ook niet van plan, als hij haar het sms’je moest laten lezen om haar vertrouwen terug te winnen dan deed hij dat. Zwijgend sloeg hij haar gade, wetend dat ze probeerde de tekst te vertalen. Met zijn hand ging hij door zijn haren, zich afvragend hoe ze erop zou reageren. "Om drie uur, op dezelfde plaats en verpest het niet ..." zei Iana, die er in was geslaagd te ontcijferen wat er in het berichtje stond. Dezelfde verbaasde blik als daarstraks verscheen op haar gezicht. "Wat doe je daar? Nick.." De vraag kwam niet geheel onverwachts, nee hij had al geweten dat een dergelijke vraag zou komen als hij haar het sms’je liet lezen. Toch had hij nog geen antwoord bedacht, al had hij hier toch al een paar minuten de tijd voor gehad. Hij haalde zijn schouders op. “Niets waar je je druk om hoeft te maken.” zei hij, met een kleine glimlach. Voor een moment keek hij haar ogen, vroeg zich af of ze genoegen zou nemen met zijn woorden. Maar veel meer zou hij haar niet vertellen. Nee, het was beter als ze hier zo min mogelijk van af wist. Niet alleen omdat hij wou voorkomen dat ze in de problemen raakte, maar ook omdat hij niet wist of ze het zou accepteren. Zou ze het begrijpen als hij vertelde dat hij drugs smokkelde? Hij betwijfelde het. Een zucht schoof over zijn lippen, voor een moment richtte hij zijn blik op de grond die zich enkele meters onder hen bevond. Iana’s lach had iets bevrijdends, en bijna als vanzelf verscheen er een grijns op Nick gezicht. "Het was niet de bedoeling die tak op je hoofd te gooien, al zou het wel grappig geweest zijn. Alleja, het was immers niet zo'n grote tak." lachte Iana, hoofdschuddend keek Nick haar aan. Hij was onderhand gewend aan haar buien, haar stemming kon plots omslaan. Haar karakter was zo wisselvallig als het weer, maar Nick wist dat hij hier zelf ook wel een handje van had. Iana was onderhand bezig uit de boom te komen, zwijgend keek hij haar na. Stopte zijn mobiel terug in zijn broekzak. "Kom je?" riep ze, hij glimlachte onwillekeurig. “Ja.” zei hij, waarna hij de afstand schatte. Na een tak lager geklommen te zijn sprong hij uit de boom, maakte een koprol zodra hij op de grond kwam zodat zijn knieën de gehele klap niet hoefde te vangen. Nadat hij weer recht op stond, ging hij met zijn hand door zijn haren die warrige alle kanten op stonden. Rustig liep hij naar Iana die in een huis was gaan zitten, zette zich naast haar neer. Keek haar aan, zich afvragend wat er op dit moment door haar heen ging. Hij legde zijn hand voor een moment op haar been, net iets boven haar knie. Drukte een zachte kus op haar wang, een klein glimlachje speelde op zijn lippen. Nadat Iana op haar horloge had gekeken stapte ze het huisje uit, hij volgde haar voorbeeld. Was het al tijd? Waarom was die wekker dan niet gegaan? "Het is 3 uur, ik denk dat je moet gaan." zei Iana, Nick vloekte binnensmonds. Was het al drie uur? Als hij niet opschoot kwam hij nog te laat ook. “Ja dan moet ik gaan.” zei hij. "Als je gaat, wees dan alsjeblieft voorzichtig, wat je ook gaat doen. Ik vertrouw je, maar doe geen domme dingen. Ik wil je niet kwijt door één of andere domme Italiaan." zei Iana, nog voor hij wat kon zeggen drukte ze haar lippen op de zijne. Hij beantwoorde haar kus, streek met zijn duim over de rug van haar hand nadat ze zijn hand vast had gepakt. “Ik weet wat ik doe liefje, om mij hoeft je je geen zorgen te maken. Je zult me niet kwijt raken.” zei hij, waarna hij een zachte kus op haar voorhoofd drukte. “Ik hou van je.” zei hij zacht, waarna hij haar hand los liet en zich om draaide. Kort keek hij om stak zijn hand naar haar op, als wijze van groet. Om vervolgens te gaan rennen, hij moest die verloren tijd in zijn te halen. In de stad zou hij kiezen voor de snelste weg, op dit soort moment was zijn parcour ervaring meer dan handig.

[Topic uit (aa)]