Slaapvertrek 182 (Alain)

Alain drukte de stekker van de koelkast in het stopcontact en nam zijn nieuwe kamer even helemaal in zich op. De kamer lag bezaaid met rondliggende basketballen, Playboys en andere mannenbladen. Boven het bed wat Alain al zijn eigendom had gemaakt hing een poster met een halfnaakte Kaley Cuoco aan de muur. In de hoek van zijn kamer stonden vier gitaren in hun standaard, Icy, Cherry, Blacky, Fairy en Woody. Een prachtig gezicht, volgens Alain die dik tevreden was met zijn nieuwste aanwinst, Woody. Achter de gitaren stond een grote Marshall versterker, nieuw en er kwam zulk sweet geluid uit! Zijn oudere versterker had hij laten staan in het kamertje wat hij huurde voor de band.
Na Steve en Matthew had de jongen besloten om een kamer voor zichzelf te hebben, heerlijk. Uit een grote zwarte sporttas haalde hij een laptop die hij open klapte en een filmpje opzette. Alain pakte Fairy uit de gitaarhouder, sluitte hem aan op de versterker, zette de versterker redelijk hard en probeerde te het filmpje te kopiëren. Op deze manier had hij al zijn gitaarspel geleerd, de jongen kon geen noten lezen. Gezien het geluid wat hij produceerde hoopte hij voor zijn buren dat 'ie niet aan het leren waren.

(Iedereen welkom! )

Brooklyn lag op haar bed in haar kamer. Ze had al de hele dag last gehad van hoofdpijn en een pijnstiller leek niet te werken. Het voelde als een kater, alleen dan net ietsje erger. Ze was echter niet uit geweest de afgelopen weken, dus daar kon het zeker niet aan liggen. Uiteindelijk had ze zich toch maar gewoon ziek gemeld, want ze kon echt niet zo in de klas gaan zitten. De stemmen van de meeste leraren waren al zeer vervelend om naar te luisteren.
Eindelijk lag ze na een hele tijd draaien goed en ze leek eindelijk een beetje te kunnen slapen. Ze sloot haar ogen en zuchte zacht. Pressies op dat moment begon iemand gitaar te spelen een paar deuren verderop. Haar ogen vlogen open en haar blik gleed naar het raam. Deze stond niet open, dus de grapjas die nu speelde had zijn versterker nogal hard staan. Ze liet zich uit het bed glijden en verruilde haar korte pyamabroekje voor een joggingbroek. Het topje liet ze gewoon aan. Er stond een cakje op met een lachend gezichtje, iets wat er een beetje kinderachtig uitzag voor iemand van 18. Op het moment kon haar dit echter weinig schelen, ze wilde toch weer zo snel mogelijk terug naar haar bed na het bezoekje. Ze trok snel haar sloffen aan. Die dingen leken toch verdomd veel op uggs, dus niemand zou het raar vinden. Kort wierp ze een blik op zichzelf in de spiegel en liep daarna de deur uit. Haar spiegelbeeld zag er niet bepaald op z'n best uit, maar ze kon er mee door. Haar haar zat een stuk minder slecht dan ze had gedacht.
Ze liep in de richting van het geluid, wat tot haar grote ongenoegen toch echt steeds luider werd. Dit was logisch, maar toch. Bij de deur waar het geluid vandaan kwam klopte ze aan. Dit ging harder dan dat de bedoeling was geweest, maar dat maakte haar op het moment niks uit. Ze wilde gewoon weer verder kunnen slapen zonder deze herrie. Dit deed deze persoon maar als zij geen hoofdpijn had. Opeens merkte ze dat haar shirtje wel erg laag zat, dus die trok ze nog snel even omhoog. Ze had geen zin in geflirt vandaag.

Het lukte steeds beter, sterker nog, hij had hem foutloos. Alain balde zijn vuisten, zoals hij deed wanneer hij de basketbal op een toffe manier in het net wist te gooien. Het was een goede manier om gedachtes van je af te zetten, een erg effectieve manier. Van de zeven dagen die God had besteed om de Aarde te maken, had hij er zeker weten minstens 3 aan de gitaar besteedt en ook 2 aan basketbal! Ja, op dit moment was zijn gitaar een belangrijker onderdeel in zijn leven dan de basketbal. Het was een mooi gevoel wat door zijn lichaam stroomde, adrenaline met een soort trots.
Alain schrok op, geklop, terwijl hij net zo lekker bezig was met het uit zijn hoofd zetten van Emilie. De jongen rolde zijn ogen, hij verwachte niemand. Echter kwam er even de angst doorstromen dat het Lyron zou zijn. In hoeverre zou hij het weten, van Emilie en Alain? Zou hij pissig zijn als hij wist dat Alain iets voor zijn vriendin voelde? De jongen slikte even, misschien moest hij maar niet open doen en doen alsof hij er niet was. Alain schudde zijn hoofd, hij had net een gigantisch geluid geproduceerd, doen alsof hij niet thuis was kon niet werken. De jongen prutste even aan de pleister op zijn wenkbrauw die een diepe wond verborgen hield. Nog een leuke herinnering aan Emilie.
Alain legde Fairy, zijn gitaar, op zijn bed en liep naar de deur. Haalde diep adem en opende de deur. In plaats van een gespierde jongen die hem een klap wilde verkopen stond er een knap meisje die hij een maand geleden zeker weten binnen 24 uur in bed had liggen. Ja, ze was mooi, prachtig zelfs. Echter had Alain er geen zin in, geen behoefte aan misschien zelfs. Zonder er verder bij na te denken gooide hij de deur weer dicht en was van plan zijn gitaar weer van zijn bed te halen. Wat deed hij nu net? Hij gooide de deur gewoon dicht? Ze klopte toch niet voor niets aan. Alain begreep zichzelf even niet, zijn hoofd was een chaos en hij kon totaal niet functioneren.
Alain slikte, draaide zich om en deed nogmaals de deur open. ''Cola is op, alleen nog bier...'' zei hij met een gemaakte glimlach. Soms kwamen lui om drank bij hem vragen omdat hij dit eerder verkocht. Alain kon niet bedenken waarom ze anders aan zijn deur zou kloppen. Daarbij was het ook nog een stuk origineler openen.

Ze legde kort haar hand op haar voorhoofd terwijl ze wachten. Deze was niet warm, dus geen teken van koorts. Dit hoefde natuurlijk ook niet, er waren veel redenen dat een mens hoofdpijn kon krijgen. Zoals vervelende buren die zo nodig op vol volume gitaar moesten spelen. Even sloot ze haar ogen, maar het hielp niet. Toen ze de deur open hoorde gaan deed ze ook haar ogen weer open. Een jongen met donker haar keek haar even kort aan. Net toen ze wilde vragen of hij misschien iets rustiger kon doen, gooide hij de deur simpelweg in haar gezicht dicht. De klap die het maakte liet haar kort in elkaar klimmen. Het leek haast wel of hij dit expres deed. Het maakte haar eigenlijk alleen maar chagrijniger.
Net toen ze van plan was om maar gewoon op de deur te gaan bonken en te gaan schelden, ging de deur weer open. Het zorgde voor een verbaasde uitdrukking op haar gezicht, wat er waarschijnlijk een beetje lomp uit zag. Toch herstelde ze zich snel weer en keek de jongen aan. 'Cola is op, alleen nog bier...' zei de jongen met een glimlach. Hij leek heel vriendelijk, maar als je goed keek zag je dat deze glimlach gemaakt was. Dan had hij die deur beter dicht kunnen laten, dacht ze bij zichzelf. Het maakte nu ook niet meer uit. 'Ik kom hier niet voor iets te drinken, tenzij dat tegenwoordig ervoor zorgt dat je je niet meer zwaar klote voelt.' Dat laatste kwam er een beetje mompelend uit, bijna onverstaanbaar. Dat was misschien maar beter ook. 'Ik kwam om te vragen of je misschien een beetje zachter wilde doen'. Het klonk als een bejaarde die kwam klagen bij haar buurjongentje die ook eens een keer muziek probeerde te luisteren, dus voegde ze er maar snel nog een uitleg achteraan. 'Eigenlijk heb ik namelijk nogal hoofdpijn, en het werkt niet bepaald mee als jij er met je gitaar doorheen komt. Overigens klinkt het trouwens best goed' Dat eerste klonk nog steeds nog wel een beetje als een oma, maar anders kon ze het gewoon niet verwoorden. Het was te hopen dat hij niet weer meteen opnieuw de deur in haar gezicht dicht zou gooien.

Alain trok een wenkbrauw op, was bier er niet juist om te zorgen dat je problemen kon vergeten? De jongen kon niet zeggen dat hij nu echt medelijden met haar had, hij voelde niet mee, nooit. Één keer, bij Emilie, maar dat was het. Je moest jezelf gelukkig maken, dat deed niemand anders voor je. Alain voelde zich ook niet geroepen om anderen gelukkig te maken. Hij besloot niet te reageren en liet haar de stilte onderbreken. Ze was zijn nieuwe buurmeisje? Niet slecht. Al zijn vorige buurmeisjes hadden behoorlijk haat aan hem en dit was misschien iemand die ook haat aan hem kon krijgen. Echter moest hij er op dit moment niet aan denken om een one-night te hebben. Hij was veel te veel met Emilie bezig. Alain had zich de afgelopen dagen zelfs zo veel met Emilie bezig gehouden dat hij constant probeerde te begrijpen waarom mensen een vaste relatie hadden. De jongen zag er nog altijd geen voordeel in, het leek hem dat het slechts het ontnemen van elkaars plezier was om jaloezie uit te bannen. Dat jaloezie begreep Alain ook niet helemaal. Je kon toch blij zijn als degene waarmee je samen was ook blij was? Waarom jaloers worden op iemand die seks heeft met je vriendin? Je gaat toch ook niet pissig worden op je beste vriend als hij eens met een andere gast naar een basketbalwedstrijd ging kijken? Wat kon de mens als soort het zich moeilijk maken.
Het meisje wekte hem uit zijn gedachte. Hij moest zachter doen en een compliment ontvangen over zijn gitaarspel. ''Ik zal in het vervolg zachter doen.'' zei hij zachtjes. Op haar compliment besloot hij niet te reageren, hij wist zelf dat hij goed was, maar hij wist ook dat het als arrogant werd gezien om te zeggen dat je dat wist.
Een raar idee, extreem raar idee stormde zijn hoofd binnen. Als hij er zo nodig achter wilde komen hoe het was, waarom niet eens proberen? Wat kon er gebeuren, de komende tijd zat het er toch niet in om een one-night te krijgen en Emilie was simpelweg buiten bereik. ''Heb jij toevallig de behoefte om in een vaste relatie te zitten en elkaar het plezier te ontnemen om bij anderen te logeren?'' vroeg hij serieus. Ja, natuurlijk wist hij dat dit geen effectieve manier was om in een relatie te belanden, maar zo snel kwam hij niet op een andere manier om het te vragen. En ja, op deze wijze was het tenminste duidelijk.

Brook zag dat de jongen zijn wenkbrauw optrok, maar negeerde dit. Ze had totaal geen zin om nu pressies te gaan uitleggen dat ze hoofdpijn had en waarom. Daarbij kon het dit toch waarschijnlijk niks intresten en zou een muur meer op pikken van wat ze tegen hem zei. Hij leek het schijnbaar ook niet erg belangrijk te vinden om het gesprek staande te houden en eigenlijk vroeg ze zich af waarom ze hier nog stond. Ze had gezegd wat ze wilde, of eigenlijk niet wilde, en nu kon ze in principe weer gewoon terug naar haar bed. Bij de gedacht een het kussen onder haar hoofd zuchten ze bijna. Hoewel ze voelde dat haar hoofdpijn wel was gezakt, zou eventjes slapen nog steeds niet vervelend zijn.
Hij reageerde uiteindelijk toch nog op haar vraag of hij wat zachter kon doen. Het was gelukkig "ja" en geen rot op, get out of my face antwoord. Op haar compliment reageerde hij echter niet, maar deze had zo ook wel erg snel erachter aan gezegd. Misschien dacht hij wel dat ze het niet gemeend had. Het tegendeel was echter waar, maar ze ging het niet nog een keer zeggen.
Toen opeens kwam er een vraag die ze echt niet had zien aankomen. Niemand waarschijnlijk, die gewoon simpelweg voor iemands deur stond om te vragen of het iets zachter mocht. Hij vroeg haar letterlijk in haar gezicht of ze behoefte had aan een vaste relatie. Ze was nogal overdonderd door alleen al het eerste stuk van de zin, dat ze het tweede deel nog maar half hoorde. Iets met plezier en logeren, als ze het goed had. Het maakte eigenlijk ook niet heel veel uit. 'Wat voor een drugs heb jij op?' vroeg ze al eerste, toen ze haar gezicht na een paar tellen weer in de plooi had. Ze kende zijn naam niet eens en omgekeerd hetzelfde, gokte ze zo. Dat was net zoiets als iemand na 2 dates een huwelijksaanzoek doen. Het was toch misschien wel iets om over na te denken, maar dan wilde ze eigenlijk eerst wel een goede reden waarom nu pressies. Het ging vast om het versieren van een ander en met zoiets wilde ze best mee werken. Had zij tenminste ook nog wat lol.