Iana's slaapvertrek.

Iana keek Nick een aantal tellen in zijn ogen aan, zag net dezelfde teleurstelling flikkeren. "Jammer genoeg, moet ik afscheid nemen, nu?" Iana keek hem wat twijfelend aan, niet wetend wat ze moest doen om een deftige goedendag of wat dan ook te zeggen. Toen zijn vraag eraan kwam, of hij meewilde tot haar kamer leek ze wel een gat in de lucht te springen. Natuurlijk wilde ze dat. "Heel graag zelfs." Iana had vol overtuiging geklonken en had haar tas al over haar schouder gegooid. Wat ze wel nog niet meteen wist of het wel een goed idee was. Haar kamer, was het wel verstandig om samen, met hém daar naar toe te gaan? Een onzekere vlaag viel over hem heen. Wat zouden ze doen, eenmaal ze bij haar kamer waren aangekomen? Iana schudde meteen haar hoofd en wilde gewoon weer normaal doen, de avond niet verknallen en samen met hem er nog een gezellige dag van te maken. Kort nam Iana zijn hand vast en sloot haar ogen om alle tintelingen uit haar lichaam te doen verdwijnen. Hoe kon zo'n domme, simpele aanraking alles opeens doen tintelen, hoe? De vraag tolde als een gek door haar hoofd zonder dat hij weg ging. Het was als een verhaaltje dat nooit stopte, als een kind die niet wilde zwijgen. Hoeveel vergelijkingen er ook waren, die vragen zouden nooit ophouden. Ze zouden haar nooit met rust laten. Zonder er nog bij na te denken of het nu goed of slecht was trok ze hem wat dichter tegen zich aan zodat ze haar hoofd op zijn schouder kon leggen en ze zo naar haar slaapkamer konden stappen. Alles gloeide opeens in haar hart en er omheen, alles leek 'ja, eindelijk!' te roepen. Maar voor Iana gaf het geen voldoening om zo te lopen, ze wilde meer. Maar hoe kon ze dat normaal aan hem tonen zonder het moeilijker te maken voor hun beide, niet dan zeker? Een teleurstelling overtrof haar stemmetje die zei dat alles ging goed komen . Het ging minder leuk worden, minder.. Het afscheid lag zo dichtbij dat het beangstigend aanvoelde. "Nick, ga ik je ooit weer terug zien?" Iana beet kort op haar tong en voelde een beetje bloed in haar mond. Mooi, had ze een wondje in haar tong gebeten omdat ze er kwaad op was. Een zucht verliet Iana's keel, zoekend naar de Living Building waar ze haar slaapkamer kon opzoeken. Toen ze aan de deur waren gekomen van het gebouw haalde ze haar hoofd van zijn schouder en voelde de koude wind tegen haar rug aan. "Kom je nog even mee, alsjeblieft?" Haar stem had nog nooit zo smekend geklonken, nog nooit had ze zo zacht tegenover hem gesproken. De hoop die langzaam naar haar schoenen zonk maakte haar gek. "Dan kunnen we nog even praten, ik wil je nog niet kwijt zijn voor een tijdje, niet weer.." Iana had zijn hand nog steeds losjes vast hopend dat hij naar haar toe zou stappen. Zoals er vaak in films gebeurde nam de jongen het meisje in zijn armen, bracht die mee naar de slaapkamer en toonden hun liefde. Maar nu leek het allemaal anders te gaan, het zou het afscheid beteken, of nog een leuke avond. Die keuze lag helemaal in de handen van Nick. Toen Iana een tijdje had gewacht had ze naar zijn arm gegrepen om hem zachtjes naar haar toe te trekken. Ze beet op haar onderlip, de gevoelens in die cocon te houden. Komaan Iana, duw hem mee naar binnen! Maar Iana kreeg het bevel van haar hersens niet, het was zo ver weg dat ze daar wel even had gestaan, nog steeds zijn hand vasthoudend. "Kom." Iana trok hem zachtjes mee en duwde de deur voor hem open zodat ze samen naar binnen konden en Iana hem mee had genomen naar de deur van haar kamer. Ze stak de sleutel, die ze uit haar tas had genomen, in het sleutelgat en draaide de klink om zodat de deur met een kleine piep openging. Weer kwam er zo'n aarzelend moment, maar nu twijfelde Iana niet zo veel meer en had hem mee naar binnen genomen. Haar kamer was eigenlijk niet zo bijzonder, een beetje modern ingericht, naar haar smaak toe en wat sober aangekleed. Alhoewel.. De gitaar die aan de muur stond tegen het houdertje was de meeste aandachtstrekker. Meteen keek Iana naar haar gitaar en loerde dan weer naar Nick. "Speel jij gitaar?" Ze stapte naar haar gitaar toe en nam die in haar handen. Kort maakte ze een gebaar dat Nick mocht gaan zitten op haar bed en zette zich naast hem. Iana legde haar hand op de gitaar en liet de eerste tonen horen van het liedje So what van Pink. Best een apart liedje, dat ze niet vaak speelde maar toch kon Iana ze in de juiste melodie zetten. Na een minuut of twee schoot ze in de lach en legde haar gitaar op de grond. "Ik bak er echt niets van." Ze grijnsde en voelde dat het plezier van haar kant weer goed zat. Nu maar hopen dat Nick zich niet te geforceerd voelde. "Kijk jij maar even in mijn kamer rond, ik ga me even gaan omkleden." Zonder nog wat te zeggen ging ze haar badkamer binnen en deed de deur toe aangezien ze niet zo'n meisje was dat voor de ogen van een jongen half zat te strippen. Misschien zou iemand anders dat wel gedaan hebben, maar wat wilde je met een hotte jongen als Nick? Iedereen zou hem bestormen, hem zoenen tot wanneer de dag voorbij was. Maar Iana wist dat dat geen goed idee zou zijn, ze moest zich kunnen beheersen bij hem, hoe dan ook en hoe moeilijk het ook was. Iana gooide wat water van de kraan in haar gezicht en voelde zich al wat frisser. Gewoon wakker blijven, dat is alles. En vooral niet te veel hopen wat er vandaag nog zou gebeuren. Met haar kleren die ze uitgooide keek ze naar haar nachtkleedje die ze soepel over haar hoofd gooide. Een rood lang kleedje dat tot aan haar knieën reikte en niet zo'n brede halsuitsnijding had. Meer een normaal slaapkleedje waar je je makkelijk in voelde. Iana ging weer naar Nick en ging naast hem zitten. "Zozo.." Dat waren wel de enigste woorden die ze kon uitbrengen. Gewoon, omdat de inspiratie zo ver zat dat er maar niet aan geraakte.

-Only Nick. *nu toch*

"Heel graag zelfs." zei Iana, Nick glimlachte even naar haar. Hij was onder hand door zijn knieën gezakt, nadat hij zijn sneakers had gepakt. Snel trok hij ze aan, hij nam niet de moeite de veters te strikken propte ze simpelweg in zijn schoen waarna hij zich weer op richtte. Misschien was het niet zo’n goed idee om Iana naar haar kamer te begeleiden, het zou voor hen beide nog weel eens een moeilijke situatie kunnen op leveren. Maar hij dacht er niet over haar alleen terug te laten lopen. Het mocht hier dan wel een stuk veiliger zijn dan in zijn buurt, je wist maar nooit wat voor mensen er rond liepen. Ook in een stad als deze liepen er mensen rond die niks goeds in de zin hadden. Iana nam zijn hand beet, en Nick voelde de zoveelste barst in de cocon ontstaan. Zijn hand leek te tintelen door haar aanraking. Die zo klein was, zo vreselijk onbenullig. Hoe kon het in hemelsnaam zo’n gevoel te weeg brengen? Waarom? Het waren vragen die al bijna de gehele avond door zijn hoofd spookte, en waar hij maar geen antwoord op kreeg. Waarschijnlijk zou hij er nooit antwoord op krijgen. Een zucht schoof over Nick’s lippen, hij wierp een korte blik op hun in een gestrengelde handen. Hij was niet iemand die met een meisje hand in hand liep, zelfs met de meisjes met wie hij korte tijd iets had gehad had hij nooit echt hand in hand gelopen. Het voelde gewoon niet goed, het voelde zo verplicht. Maar nu was het anders, en dat was nu juist het probleem. Dat alles anders voelde bij Iana, zelfs de simpelste aanraking gaf hem een tintelend gevoel. Een gevoel dat hij het liefst nooit meer zou willen voelen. Het was niet dat het slecht voelde, dat niet. In tegen stelling, dat was nu juist het geen wat hem dwars zat. Hij wou niks voelen voor Iana, ze moest gewoon een vriendin zijn niet meer en niets minder. Zonder het te weten waren ze al bijna bij het living building aan gekomen. Nick realiseerde zich dat zijn vest nog steeds in La palapa lag. Ach hij zou het morgen wel ophalen, of straks. Met een beetje geluk was de club nog openen, dan kon hij daar nog wat drinken en gewoon vergeten wat er vanavond was gebeurt. Gewoon even zijn gevoelens voor Iana vergeten. Er was vast wel een meisje die de rest van de nacht met hem wou doorbrengen. Even vroeg hij zich af of hij dat wel moest doen, of het wel eerlijk was tegenover Iana. Maar direct verwierp hij dat idee, ze was niet meer dan een vriendin. Maak dat de kat wijs Nick, niet meer dan een vriendin? Daarom gaat je hart zeker als een razende tekeer, omdat je de hand van gewoon een vriendin vast houdt. Siste een stemmetje, Nick had bijna de neiging om als een klein kind zijn handen tegen zijn oren te drukken en dan keihard te gaan zingen. Zodat hij het stemmetje niet zou kunnen horen, al wist hij dondersgoed dat dit niet zou helpen. Bovendien zou hij er uit zien als één of andere gestoorde idioot. "Nick, ga ik je ooit weer terug zien?" zei Iana, trok met die woorden Nick uit zijn gedachten. Hij richtte zijn ogen voor een moment op haar, om zijn blik vervolgens weer voor zich te richten. “Natuurlijk, we zitten bij elkaar op school. Als je mijn oude nummer nog hebt, kun je me zo bellen. Ik heb nog steeds het zelfde mobiel.” zei hij met een klein glimlachje. Hij twijfelde er aan of ze zijn nummer nog had. Ze had hem tenslotte nooit gebeld, iets waar hij vooral vlak naar haar vertrek erg op had gehoopt. "Kom je nog even mee, alsjeblieft?" zei Iana, ze hadden halt gehouden voor het living building. Hij moest in het zelfde gebouw zijn, maar hij wist dat het gebouw in gaan niet was waar ze op doelde. Ze wou dat hij mee ging naar haar kamer. Maar waarom? Om het enkel nog moeilijker voor hen beide te maken? Alsof het al niet moeilijk genoeg was? Misschien waren haar gevoelens niet zo sterk als de zijne, misschien hoefde zij er niet zo hard tegen te vechten als hij. "Dan kunnen we nog even praten, ik wil je nog niet kwijt zijn voor een tijdje, niet weer.." Jij bent degene die er voor heeft gezorgd dat wel elkaar kwijt raakte Iana, als het aan mij lag was het heel anders gelopen. Nick sprak de woorden niet uit, keek haar aarzelend aan. "Kom." Hij liet zich met zich mee trekken, er nog altijd niet over uit wat hij moest doen. Als hij het zichzelf makkelijk wou maken moest hij nu gaan, haar gewoon alleen achter laten. Maar zeiden ze niet dat de makkelijkste manier niet altijd de beste was? Misschien moest hij gewoon mee gaan, en zijn eigen kracht nog een moment langer op de proef stellen. Kennelijk gaf Iana hem niet de kans om zelf te beslissen want ze trok hem haar kamer in, al zou hij zich zonder moeite los hebben kunnen maken. Hij was sterker dan haar, daar was geen twijfel over mogen. Maar hij wou het niet, hij wou bij haar zijn. Nog heel even, hoe moeilijk het ook mocht zijn. Nick liet zijn ogen door de kamer dwalen, sloot de deur achter zich. Zijn blik viel op de gitaar die er stond, hij glimlachte onwillekeurig. “Ik wist niet dat je speelde.” zei hij. "Speel jij gitaar?" vroeg Iana tot zijn verbazing, hij fronste. Hij dacht dat ze dat had geweten, het leek hem sterk dat hij in de tijd dat ze in Italië was nooit had gespeeld. Aangezien hij bijna altijd speelde, onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. “Ja ik speel gitaar, ik dacht eigenlijk dat je dat wist.” zei hij met een klein grijnsje waarna hij op het bed ging zitten. Ze was naast hem op het bed komen zitten, speelde enkele tonen. Hij luisterde zwijgend naar haar, het klonk goed. "Ik bak er echt niets van." zei ze, hij grijnsde even. “Jawel hoor, je moet niet zo negatief denken. Het klonk goed.” zei hij. "Kijk jij maar even in mijn kamer rond, ik ga me even gaan omkleden." zei Iana, Nick knikte. Waarna hij zijn blik naar de gitaar liet dwalen, een prachtige akoestische gitaar. Mooier dan degene die hij had gehad, maar wat verwacht je van een gitaar die je op straat vond? Zelf had hij nu enkel nog een elektrische gitaar, al was hij van plan een akoestische te gaan halen. Het enige wat hij nog moest doen was kijken hoe het alarm systeem in het winkelcentrum in elkaar stak. Zou Iana het erg vinden, als hij haar gitaar pakte? Waarschijnlijk niet. Hij pakte de gitaar op, liet zijn vingers over de snaren glijden. Sloot zijn ogen en begon het eerste liedje te spelen wat er in hem op kwam. Ergens paste het wel bij hem en Iana. Misschien had hij het daarom gekozen, misschien was het juist daarom in hem op gekomen. Het koste Nick geen enkele moeite het liedje te spelen, al had hij het slechts één keer eerder gespeeld. Maar zelf vond hij er niet veel bijzonders aan, hij speelde nu al tien jaar dan moest je ook wel iets kunnen toch? Nick opende zin ogen keek naar Iana, die de kamer weer in kwam lopen. Ze droeg een rood nachtkleedje, hij glimlachte onwillekeurig. Sloeg de laatste akkoorden aan, waarna hij de gitaar weer op de grond legde. Iana was naast hem komen zitten, hij keek haar aan. Waarom was dit toch zo moeilijk? Waarom voelde hij zich zo aangetrokken tot haar? Hij zweeg, staarde voor een moment naar de grond. Was het niet beter als hij ging? Voor dit alles uit de hand zou lopen? Voor hij de controle over zichzelf zou verliezen? “Sinds wanneer speel je gitaar?” vroeg hij, kort keek hij haar aan. Een klein glimlachje rustte op zijn gezicht.

Iana hoorde Nick een liedje spelen met zijn gitaar, ze had het wel eens gehoord maar echt vanbuiten kennen wist ze niet. "Het is echt prachtig." Iana grinnikte en nam de gitaar van hem over toen het liedje gedaan was en zette hem weer op de drager tegen de muur. "En of ik gitaar speel, ik ben er al een achttal jaar mee bezig. Niet dat de jaren tellen, maar het plezier dat je eraan hebt vind ik nog altijd leuk." Iana glimlachte en keek Nick eens goed aan. Damn, wat was hij knap.. Iana beet op haar onderlip en draaide haar hoofd naar de grond om zijn blik op de hare te vermijden. Hij maakte het verdomme zo moeilijk voor haar! Zijn ogen, zijn lichaam, zijn lippen, zijn stem en zelfs zijn krullen! Het stemmetje in haar hoofd deed haar weer wat dichter naar Nick gaan zitten, haar armen losjes naast haar lichaam. Bang wat die stem in haar hoofd van plan was hield ze haar lippen stijf op elkaar geduwd. Toen haar hoofd naar zijn hoofd draaide en ze langaam dichter kwam, legde ze haar hand op zijn wang en duwde zijn gezicht wat omhoog zodat ze hem recht aankeek. Haar lippen raakten heel lanzgaam zijn lippen en meteen trok ze zich terug. Zelf haar handen die daarnet nog zo koud aanvoelden waren nu gloeiende stenen geworden. "Sorry Nick, écht echt sorry!" Iana keek naar de grond en durfde hem gewoon niet aankijken. Fuck! Had ze hem gewoon gezoend? Ergens voelde Iana zich zo boos, boos op dat stemmetje dat nu aan het dansen was in haar hoofd omdat het zijn zin had gekregen. Iana kon wel in tranen uitbarsten, maar deed het niet. Zelf wist ze dat ze zich niet meer zou kunnen tegenhouden, en nu werd die zin bevestigd. Iana keek Nick voor een moment aan, zich een beetje verder zettend van hem zodat Nick alle keuze had om op te staan en weg te gaan, hoezeer ze het ook niet wilde. "Ik hou je niet tegen, je mag gerust weg, als je me nooit meer wilt zien." Iana voelde haar hart breken bij die zinnen die ze zo serieus had uitgesproken. Maar Nick zou duidelijk het verdriet in haar ondertoon horen en haar ogen die langzaam waterig werden. Meteen begon ze als een gek met haar ogen te knipperen zodat de tranen weg zouden gaan, haar mascare mocht gewoon niet uitlopen, zeker niet! Toen Iana merkte dat er geen stappen naar de deur werden gezet richtte ze zich weer op Nick, haar handen in elkaar geklemd van spanning en de stress die in haar zat geworsteld, die zich een nestje aan het maken was in haar lichaam. "Ik wist, dat op een dag ik het niet meer zou kunnen tegen houden, ik het zou moeten doen.. Ik zou je gezoend hebben, in Italië, misschien was dat een veel beter moment geweest, toen we nog normaal met elkaar konden omgaan." Iana wist dat deze woorden Nick zeker zou gehoord hebben ondanks ze op zo'n fluister stem had gesproken. Waarom kon Iana zich nu zo schuldig voelen over dat ene kleine onschuldige kusje? Maar de lippen van Nick, ze waren gebrand op de hare waardoor ze nog steeds zijn lippen voelde, net als in de kus. Het maakte haar duizelig, zo duizelig dat ze opeens alles voelde draaien. Iana stelde zich recht en liep naar de badkamer om wat water in haar gezicht te smijten. Oef, ze ging niet flauwvallen. Het duizelige gevoel leek weg te gaan en opgelucht liep ze terug naar Nick, hem even aankijkend om zich daarna weer neer te zetten naast hem, bang om zijn reactie te horen. "Ik hoop dat je niet boos bent, ik wil je niet kwijt.." Zonder het te laten merken nam ze een papiertje en schreef daar haar numemr op met daaronder haar naam. Zachtjes nam ze zijn hand vast en legde het papiertje erin om daarna zijn vingers er rond te duwen zodat hij het niet zou laten vallen. "Mijn nummer, voor moest je weg gaan." Iana glimlachte zwakjes wetend dat Nick haar waarschijnlijk toch niet zou bellen, ze was ook zo dom als iets éh! Kalm nam ze haar gitaar en begon een liedje te spelen, de tekst, het lag misschien wel dicht bij haar gevoelens; liefdesverdriet. Zou hij het begrijpen, de inhoud van de tekst? Vast wel. Haar blauwe ogen tuurden eenmaal naar de klok waarop de cijfers 1:57 stonden. Was het al drie voor twee? Het verbaasde haar echter wel, maar ze besefte dat ze best lang op het strand waren gebleven. Kort wreef ze in haar ogen om de slaap wat weg te werken, ze was langs de ene kant wel vreselijk bang voor zijn reactie. Hij zou haar evengoed kunnen slaan, kunnen schreeuwen waarom ze hem had gezoend en zijn vertrouwen in haar helemaal geschonden waren. Iana kreeg de rillingen van al die gedachten die als spoken in haar hoofd dwaalden en de poort van het kerhof opende. Nee, ze zou geen zelfmoord plegen, ze had het hem beloofd. En ze wilde dat hij haar vertrouwde, alhoewel ze dat nu wel mooi had verknald. Iana kreeg een glimlach op haar gezicht toen ze naar haar balkon keek. Zonder er bij na te denken nam ze Nick zijn hand vast maar hield hem zo losjes vast dat hij het er gemakkelijk uit te trekken. Ze deed met haar vrije hand de schuifdeur open van het balkon en leidde Nick mee naar buiten waardoor haar haren met de wind waren gaan vliegen. Ze deed zelf geen moeite om die op haar schouders te houden, ze had er geen tijd en ik zin voor. "Vroeger toen mijn ouders allebei nog leefden telden we de sterren, tot dat ik in slaap viel en ze me naar bed brachten. Ik wilde elke dag een sterren meer tellen, en steeds lukte het me.. Ik mis die tijd zo hard, maar ik koester ze nog steeds in mijn hart." Iana merkte dat haar woorden hadden gerijmd, ietsw at har nu niet echt veel deed. Of Nick het zou begrijpen, of hij een actie zou ondernemen om haar te kwetsen, ze wist het niet. Maar zelf had ze het maar al te goed verknald. Toen muziek haar oren binnendrong keek ze als in een reflex naar links naar haar gebuur waar een man aan het gitaar spelen was. Zijn vrouw was glimlachend aan het kijken en tranen leken van vreugde uit haar ogen te springen. Een gelukkig koppel, dat zag je zeer goed. Iana kreeg het er benauwelijk van, waarom kon zij dat niet et Nick doen? Waarom kon zij niet genietend naar zijn muziek luisteren? Het was gewoon zo onneerlijk!

-Inspiratieloos, sorry!

"Het is echt prachtig." zei Iana, die hem dus wel degelijk had horen spelen. Een glimlach gleed over zijn lippen, zwijgend volgde hij haar bewegingen terwijl ze de gitaar terug zette in zijn standaard. Waarom maakte ze het hem toch zo moeilijk? Waarom verlangde hij toch zo naar haar lichaam, naar haar lippen? Hij hoefde haar enkel in haar ogen te kijken om zijn hart sneller te laten kloppen. Het was alsof zich een strijd in hem afspeelde, alsof zijn hart tegen zijn hoofd aan het vechten was. Aan de ene kant wou hij opstaan en maken dat hij weg kwam, om te voorkomen dat de cocon zou breken. Dat alle gevoelens als hyperactieve vlinders door zijn lichaam zouden razen. Aan de andere kant wou hij zijn armen om Iana heen slaan, zijn lippen op de hare drukken en zijn handen over haar gehele lichaam laten glijden. “Dank je.” zei Nick, beseffende dat er een stilte was gevallen. Het was waarschijnlijk beter geweest als hij niet met haar mee naar haar kamer was gegaan, het was nog moeilijker om zijn gevoelens hier onder controle te houden dan op het strand. "En of ik gitaar speel, ik ben er al een achttal jaar mee bezig. Niet dat de jaren tellen, maar het plezier dat je eraan hebt vind ik nog altijd leuk." zei Iana, Nick keek haar weer aan. Waarom was ze toch zo mooi? Langzaam kwam ze dichterbij, hij voelde haar hand op zijn wang. Iets wat voor een aangename tinteling zorgde. Plots voelde hij haar zachte lippen op de zijne, maar nog voor hij reageren had ze haar hoofd al weer terug getrokken. Verward keek hij haar aan, voelde hoe zijn hart als een razende te keer ging. Het was alsof hij haar lippen nog altijd op de zijne voelde branden, alsof hij de zoete smaak van haar lippen nog kon proeven op de zijne. Niet wetend wat hij moest doen, wende hij zijn blik af voor hij zou bezwijken. Voor hij zijn hart zou volgen en zijn lippen op de hare zou drukken. Hij mocht niet toe geven aan de gevoelens die zij hem gaf, nu niet en nooit niet. Hij moest er tegen blijven vechten, zelfs als de strijd verloren leek. "Sorry Nick, écht echt sorry!" De woorden drongen nauwelijks tot hem door, hij staarde naar zijn handen. Wat moest hij nu? Waarom slaagde hij er niet in woorden te vinden? Waarom slaagde hij er niet in helder te denken? "Ik hou je niet tegen, je mag gerust weg, als je me nooit meer wilt zien." hoorde Nick Iana zeggen, in haar stem klonk duidelijk verdriet. Iets wat hem meer deed dan hem lief was. Wat zou hij haar nu graag in zijn armen nemen, en zacht in haar oor fluisteren dat hij niet weg zou gaan dat hij nooit weg zou gaan. Om zijn lippen vervolgens weer op de hare te drukken. Maar hij wist dat dit niet het juiste was, hij moest zichzelf onder controle houden. Juist om te voorkomen dat hij haar nog meer pijn zou doen. “Iana, als ik nu weg ga betekend dat niet dat ik je nooit meer wil zien. Ik wil je niet weer zo lang moeten missen, maar…” zei Nick, waarna hij voor een moment stil viel. Maar wat? Waarom was dit toch verdomd moeilijk? Uiteindelijk richtte hij zijn blik op Iana, liet zijn onafgemaakte zin voor wat die was. Zag de tranen die zich in haar ogen hadden verzameld, en had er spijt van dat hij zijn ogen weer op haar had gericht. Het maakte het enkel moeilijker, en het was al moeilijk genoeg. "Ik wist, dat op een dag ik het niet meer zou kunnen tegen houden, ik het zou moeten doen.. Ik zou je gezoend hebben, in Italië, misschien was dat een veel beter moment geweest, toen we nog normaal met elkaar konden omgaan." zei ze, Nick had zijn blik weer af gewend. Niet in staat haar aan te kijken. “Dat was inderdaad een beter moment geweest. Al hoewel, toen had ik het willen proberen. Een relatie met je aan gaan bedoel ik. Maar ik weet niet of ik in staat ben een meisje trouw te blijven, hoe veel ik ook van haar houdt. Misschien dat ik je toen wel veel meer pijn gedaan, dan wij elkaar nu doen.” zei hij zacht, zijn blik strak op de vloer gericht. Aan de voetstappen te horen liep Iana naar de badkamer, hij beet op zijn lip. Misschien was het beter als hij geen, als hij nu opstond en de deur uit liep. Zodat ze beide konden na denken, zodat ze beide de cocon die hun gevoelens gevangen hield zouden kunnen herstellen. Of zou die van Iana al gebroken zijn? Zou ze hem daarom gezoend hebben, omdat ze haar gevoelens niet langer onder controle had? "Ik hoop dat je niet boos bent, ik wil je niet kwijt.." hoorde hij haar zeggen. “Ik ben niet boos Iana, alleen verward. Maar je raakt me niet kwijt, ik beloof het je.” zei hij zacht. Tot zijn verbazing werd er een papiertje in zijn hand gelegd, maar voor hij kon lezen wat er op stond duwde Iana zijn vingers rond het briefje. Zelfs de zachte aanraking van haar vingers tegen zijn hand zorgde ervoor dat zijn huid begon te tintelen. Wat deed ze toch met hem? "Mijn nummer, voor moest je weg gaan." zei ze, Nick knikte keek haar nog altijd niet aan. Zacht gitaarspel weerklonk door de kamer, zwijgend luisterde hij er naar. Liefdes verdriet, alsjeblieft Iana stop. Maak het nou niet nog moeilijker. Plots werd zijn hand vastgenomen, hij was te verbijsterd om direct te reageren liet zich mee voeren door Iana naar het balkon. Voelde de koele avond lucht tegen zijn blote armen. "Vroeger toen mijn ouders allebei nog leefden telden we de sterren, tot dat ik in slaap viel en ze me naar bed brachten. Ik wilde elke dag een sterren meer tellen, en steeds lukte het me.. Ik mis die tijd zo hard, maar ik koester ze nog steeds in mijn hart." zei Iana, Nick wist zich er van te weerhouden haar in zijn armen te nemen. Legde zijn hoofd voor een moment in zijn nek, en staarde naar de sterren die straalde in de duisternis. Muziek drong zijn oren binnen, met zijn ogen zocht hij naar de bron van het geluid. Zag niet heel ver bij hen vandaan een man op zijn gitaar spelen, en vrouw luisterde er na leek ontroerd door het spel. Een stel, zonder problemen. Waar alles simpel was. Was het bij hem en Iana maar het geval. Een zucht schoof over zijn lippen. Hij richtte zijn blik op Iana, streelde met zijn hand zacht langs haar wang. Maar liet zijn hand snel zakken toen hij besefte wat hij deed. “Sorry.” mompelde hij. “Iana, ik denk dat ik maar beter kan gaan. Maar dat betekend niet dat ik je nooit meer wil zien. Ik wil gewoon niet bezwijken, ik wil die gevoelens niet in laten. Want als ik dat doe, dan zou ik je enkel pijn doen. Geloof me. En daar ben je me veel te dierbaar voor.” zei hij zacht, waarna hij op zijn lip beet. Langzaam draaide hij zich om, liep haar kamer weer in. Vechtend tegen het verlangen zich om te draaien en naar haar terug te lopen. Met zijn hand omklemde hij de koele deurklink, bleef voor een moment aarzelend staan.

Iana keek naar voren en voelde hoe de woorden van Nick haar raakten. Hij was net zo verbaasd en onzeker als zij, dat was duidelijk. Toen hij weer begon te vertellen voelde ze een vlaag van schuldgevoel door zich heen gaan. Had ze hem maar door gezoend, misschien was de avond dan niet zo snel geëindigd als hij nu was. "Nick.." Ze had die naam zo zacht gefluisterd dat hij het bijna niet zou kunnen horen. Maar omdat hij zowat naast haar stond kon hij het best begrijpen. Plots raakte de hand van Nick haar wang en heel haar lichaam leek te tintelen. Ze keek hem recht aan en voelde hoe die hand weer aar zijn lichaam zakte. "Nee.." Iana wilde zijn hand terug nemen en dat weer op haar wan leggen, maar ze durfde niet. Weeral mocht het niet..Weeral niet. "Iana, ik denk dat ik maar beter kan gaan. Maar dat betekend niet dat ik je nooit meer wil zien. Ik wil gewoon niet bezwijken, ik wil die gevoelens niet in laten. Want als ik dat doe, dan zou ik je enkel pijn doen. Geloof me. En daar ben je me veel te dierbaar voor.” "Waarom is het dan zo moeilijk? Omdat we zo'n verleden achter de rug hebben.. Ik wilde zo graag dat wij samen waren en zo op het terras konden zitten zoals die mensen daar doen.." Iana keek vluchtig naar het koppeltje dat nog steeds niet in de gaten had dat ze naar hen keken. Even leek ze wel in dromenland verzeild te geraken, want toen ze haar ogen opende was Nick opeens helemaal weg.. Nee toch! Iana keek om zich heen met haar hart die als een razende tegen haar borst klopte. Hij mocht niet weggaan. Met haar ogen op Nick gericht die zijn hand aan de klink had gezet liet ze zich neervallen op haar stoel, liet een korte zucht horen. Ze zou hem wel eens smsen als ze hem nog eens wilde ontmoeten? Maar toen ze merkte dat als ze hem nu ging laten gaan ze hem waarschijnlijk een tijd niet meer ging zien liep ze op hem af en nam zijn hand beet. Ze ging op haar tenen staan en drukte haar lippen op de zijne. Een tintelend gevoel liep over haar buik en de kus bleef maar duren. Nu trok Iana zich niet meer terug, ze had had haar armen om zijn nek geslagen totdat ze zelf de kus had beëindigd en haar lippen op elkaar perste. Oké, het was eruit, ze had haar zin gehad, nu mocht hij gaan.. "Sorry.." Iana keek hem even aan en glimlachte zwakjes. "Als je weg wilt gaan, sms me, als je nog eens wilt afspreken.." Iana keek naar de grond en wreef met haar hand door haar haar zodat die ook alweer wat beter gingen staan. Komaan, niet verlegen worden Iana.. Iana schudde haar hoofd en bleef Nick aankijken tot wanneer ze zelf het besluit nam om naar haar bed te stappen en zich daarop neer te zetten. Ze had haar gitaar weer genomen en had glimlachend naar Nick geknipoogd. Het was dom, maar Iana voelde aan dat die ene kus heel wat gevoelens had teweeg gebracht. Het zou nu nog moeilijker worden, maar Iana had geen zin meer om zich tegen te houden vanavond.. Die ene kus had haar verlangen naar zijn lippen wat gestild, gelukkig. Haar blauwe ogen knipperend op haar gitaar gericht liet ze de eerste geluiden horen. "Can't sleep 'cause everything's changing, you don't want to leave things behind.
Can't breathe cause to many things going on going wrong in your life. Tears in your eyes.. Sweet goodbyes. I know how you feel right now. Losing dreams you've come to care about. I know what you need right now..You need to come on home so I can hold you tight. Guide you through the night, i'll guide you through the night" De zachte stem van Iana galmde door de kamer en haar stem klonk blij en opgewekt. Het liedje van Krezip genaamd Sweet Goodbyes had ze altijd al graag gespeeld. Het klonk dan ook zo prachtig. Alhoewel de zangeres het liedje triest zingt zong Iana het toch wat blijer. Het was niet bedoeld om daarmee Nick wat bij haar te houden, ze had gewoon zin om het te spelen. De laatste klanken werden gespeeld en Iana liet de snaren het laatste melodietje spelen. Zo, daar was het liedje alweer gevlogen. "Vond je het mooi?" Iana had het niet echt luid gezegd, net alsof ze het eigenlijk niet vroeg aan Nick. Ze vond het zelf al mooi dus er erg mee inzitten dat ze vals had gezongen deed ze niet. Haar armen snakten naar de handen van Nick.. Ze wilde hem nog eens zoenen, het voelde zo goed.. En nu was alles weer gedaan, again and again.. Iana ging op haar bed liggen, niet wetend of Nick nu eigenlijk al weg was of niet. "Nick.." Iana fluisterde de naam voor de zoveelste keer. Die naam ging haar nooit loslaten. "Zie ik je weer terug?" Iana beet op haar onderlip en stelde zich weer wat rechter zodat ze in kleermakerszit op haar bed kon zitten. Haar ogen keken hem wanhopig aan, hopend dat hij 'ja' zou zeggen. Zouden ze ooit een koppel kunnen zijn? Zoals in de films, zoals die buren van haar? Zou het ooit lukken? Diep in haar voelde ze van wel, het moest gewoon.. Maar dat ze nog vaak in de problemen zouden lopen was nog heel goed voorspelbaar. Ze zouden nog vaker tegen de muur lopen en ondervinden wat kon en helemaal niet kon. Iana zou eraan moeten wennen, maar Nick moest weten dat ze echt van hem hield en hem niet kwijt wilde. Nu niet, straks niet en nooit niet!

Enkele blonde plukken waren in zijn ogen gevallen, maar Nick nam niet de moeite ze weg te strijken. Hij vond het wel best zo, op die manier was het voor Iana zo goed als onmogelijk hem recht aan te kijken. Ze zou de verwarring in zijn ogen niet kunnen zijn, evenals de pijn die langzaam begon door te schemeren. Hij wou niet dat ze wist dat ze hem pijn deed, omdat ze zich dan schuldig zou gaan voelen. En dat was nergens voor nodig. Het waren die gevoelens, die vervloekte gevoelens die hem maar niet met rust lieten. Daar kon zij niks aan doen, net zomin als hij er iets aan kon doen. Hij moest leren leven met die gevoelens, net als hij na haar vertrek had moeten leven met de emoties die ze teweeg had gebracht. Een zucht schoof over zijn lippen. Waarom was dit alles toch zo moeilijk? Waarom kon het niet gewoon makkelijk zijn, simpel en vanzelfsprekend? Waarom leek het alsof sommige mensen gewoon geen geluk gegund werd? "Nick.." Het was niet meer dan een haast onverstaanbare fluistering, maar het was genoeg om Nick uit zijn gedachten te trekken. Hij richtte zijn ogen weer op de hare, schudde langzaam zijn hoofd. Hij moest hier weg, nog voor het uit de hand liep. Nog voor hij zou bezwijken. Hij wou haar geen pijn doen, en als hij zou blijven dan was dat precies wat er zou gaan gebeuren. Hij zou haar pijn doen, hij zou haar breken zoals hij velen andere meisjes had doen breken. Maar er was een groot verschil, tussen Iana en ieder ander meisje dat hij had gezoend. Hij gaf om haar, hij hield van haar en het idee dat hij haar pijn zou doen maakte hem gek. "Nee.." Eén woord, één onbenullig woord die hem nog meer verwarde. Waarom mocht hij zijn hand niet van haar wang halen? Waarom verlangde ze van hem dat hij haar aan zou raken, terwijl ze wist dat dat het voor hen beide enkel moeilijker zou maken? Onbewust deed hij een stap achteruit, alsof dat het makkelijker zou maken zichzelf onder controle te houden. Om de situatie, onder controle te houden. Hij balde zijn handen tot vuisten, voelde hoe het briefje in zijn linker hand verkreukelde maar sloeg er geen acht op. Zolang het straks nog leesbaar zou zijn was het best, zolang hij Iana maar weer zou kunnen bereiken nadat hij was vertrokken.
"Waarom is het dan zo moeilijk? Omdat we zo'n verleden achter de rug hebben.. Ik wilde zo graag dat wij samen waren en zo op het terras konden zitten zoals die mensen daar doen.." hoorde hij Iana zeggen, zelf stond hij onderhand al bij de deur, voelde het koele ijzer van de deurklink in zijn handpalm. Omklemde het stevig alsof het een reddingsboei was. “Sommige mensen hebben meer geluk dan andere Iana.” mompelde Nick, waarna hij zijn blik voor een moment naar haar liet dwalen. Hij draaide zich iets naar haar toe, maar hield de deurklink vast. Alsof hij zichzelf er van wou verzekeren dat hij kon vluchten mocht het nodig zijn. Vluchten, net als zij twee jaar geleden had gedaan. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, hij kon haar niet kwalijk nemen dat ze was vertrokken. Misschien was dat maar beter geweest ook. Iana die voor een moment op een stoel was gaan zitten, kwam overeind en liep naar hem toe. Nick duwde de deurklink omlaag, opende de deur. Zijn hart klopte als een bezetenen tegen zijn borst. Kom op ga nu. Verdomme Nick ga! schreeuwde een stemmetje in zijn hoofd, een stemmetje waarvan hij wist dat hij er maar beter naar kon luisteren. Hij trok de deur verder opende tot die op een kier stond, te klein om doorheen te passen. Waarom kon hij nu niet gewoon weg lopen? Zijn hand, met daarin nog altijd het papiertje met Iana’s nummer, werd beetgenomen. Hij keek haar aan, haar lippen kwamen niet helemaal onverwachts. Hij had het geweten, hij had het moeten voorkomen. Maar hij had het niet gekund, het verlangen naar haar lippen. Dat brandende verlangen, was te groot. Hij voelde haar lippen op de zijne, sloot zijn ogen en beantwoorde haar kus. Zijn hand legde hij in haar nek, zijn andere arm sloeg hij rond haar middel. Het briefje dwarrelde op de grond, maar hij sloeg er geen acht op. Voor een moment was hij totaal van de wereld geslaagde, besefte niet wat hij deed. Hij proefde de zoete smaak van Iana’s lippen. Streelde met zijn vingers langs haar nek. Zijn gehele lichaam leek te tintelen, een warme gloed trok door zijn lichaam. Maar op het moment dat ze haar lippen van de zijne haalde was het alsof iemand hem een klap in zijn gezicht gaf. Zijn armen vielen langs zijn lichaam, hij deed een stap achteruit. Zodat haar armen die ze gedurende de kus om zijn nek had geslagen niet langer grip hebben en wel langs haar lichaam zouden moeten vallen. Verward, over het geen wat hij zonet had gedaan. Wat zij zonet had gedaan. "Sorry.." hoorde hij Iana zeggen, hij zweeg keek haar enkel zwijgend aan. "Als je weg wilt gaan, sms me, als je nog eens wilt afspreken.." zei Iana, Nick knikte langzaam niet in staat woorden uit te brengen. Hoe was het mogelijk dat één kus zo veel met hem kon doen? Hoeveel meisjes had hij wel niet gezoend? En geen van hem had dit ooit met hem gedaan. Nick legde zijn hand weer op de deurklink, aangezien de deur dicht was gevallen toen hij er met zijn rug tegen aan was gestoten op het moment dat hij achteruit deinsde. Zijn blauwe ogen richtte hij op Iana, ze was op haar bed gaan zitten had haar gitaar weer beet gepakt. Kennelijk was het niet de enige die zijn gitaar pakte als hij zijn emoties kwijt moest. Althans, als dat de rede was dat ze haar gitaar had gepakt. Nick luisterde naar haar spel, die al snel vergezeld werd door haar zuivere stem. Ergens verbaasde het hem niks dat Iana zo mooi kon zingen, niet in staat de deur te open tijdens het liedje liet hij de klink los en knielde om het papiertje op te rapen dat hij daarstraks had laten vallen. Hij streek het recht, om het vervolgens dubbel te vouwen en in de zak van zijn zwembroek laten zakken. Die was onderhand al droog dus hij hoefde niet bang te zijn dat het papiertje nat zou worden. Hij moest er alleen voor zorgen dat als hij straks nog terug zou gaan naar La palapa en hij met zijn dronken kop zou besluiten een frisse deuk te nemen hij het papiertje uit zijn broekzak te halen. Want dat hij dronken zou worden als hij naar La palapa zou gaan stond vast. Iana zong het liedje blij, zou ze blij zijn? Maar waarom dan? Hij richtte zich op, keek haar aan. "Vond je het mooi?" vroeg ze zacht aan hem, alsof het niet voor hem bedoeld was. “Ja, ik wist niet dat jij zo mooi kon zingen.” zei hij, een klein glimlachje brak door op zijn gezicht. Iana was op haar bed gaan liggen, en Nick wist dat dit het juiste moment was om te vertrekken. Maar hij kon het niet, waarom wist hij niet hij kon het gewoon niet. "Nick.." weer fluisterde ze zijn naam, langzaam deed hij een stap in haar richting. Idioot wat doe je nou? Draai je om en ga er vandoor. Protesteerde het stemmetje in zijn hoofd, maar het was alsof zijn lichaam het over had genomen. Alsof hij totaal geen controle had over het geen wat hij deed. "Zie ik je weer terug?" Iana had zich recht gesteld, hij keek haar aan stond nu vlak voor haar. Zonk iets door zijn knieën zodat hij haar recht in haar ogen kon kijken. “Ja, je zult me terug zien. I promise. Als je me nodig hebt, je hoeft me maar te bellen en ik ben er voor je. Maar Iana, we moeten proberen onze gevoelens onder controle te houden oké? Ik wil je geen pijn doen.” fluisterde hij, hij drukte een zachte kus op haar voorhoofd. Zette zich weer recht en liep naar de deur. “Weltrusten.” zei hij zacht, waarna hij de deur opende. Hij haalde één maal diep adem en stapte haar kamer uit, trok de deur achter zich dicht. Merkte dat zijn hart nog altijd als een bezetenen te keer ging, zonder te aarzelen liep hij door de lange gang naar de buiten deur. Trok deze met een ruk open, de koele avond lucht deed hem deels ontspannen. Maar nog altijd slaagde hij er niet in zijn emoties onder controle te houden, hij liep rustig in de richting van La palapa hopelijk was die nog open en anders zou hij wel ergens anders heen gaan. Er waren vast wel meer plekken waar hij alcohol zou kunnen krijgen. Iana, Iana, Iana, haar naam gonsde na in zijn hoofd. En hij wist dat die enkel zou verdwijnen als hij genoeg op had. Als hij zo dronken was dat hij alles voor één moment zou kunnen vergeten.

------------------------------------------------------------

Iana lachte bij zijn opmerking. "Nee, jij bent knapper." Iana keek hem koppig aan en voelde hoe hij haar had vastgenomen en haar op de bagagedrager had neergezet. Iana voelde zich ergens wel het kleine kindje, maar om door Nick verzorgd te worden was ook geen ramp. Iana glimlachte, voelde een kus die op haar lippen werd geduwd, beantwoorde die dan ook vrijwel. "En nu je nog je shirt niet aanhebt ben je nog sexyer, geef maar toe!" Iana lachte waarna ze hem een duwtje gaf en voelde dat Nick zich op de fiets had neergezet. Iana gooide haar armen rond zijn middel en voelde hoe de fiets in beweging kwam. Iana sloeg een klein kreetje toen de fiets bijna ging omkantelen maar Nick het evenwicht had bewaard en Iana wat meer naar links was gaan hangen. Iana besloot om ietsje minder te wiebelen op de fiets aangezien ze niet graag op het asfalt wou eindigen. Iana tuurde terwijl ze fietsten naar de hemel, zag dat de sterren en de maan prachtig fonkelden. De nacht was ook zo mooi .. Iana had daarom ook geen enkel idee hoe laat het nu wel niet moest zijn. Toen het Living Building in zicht kwam verscheen er een glimlach op Iana's gelaat. Ze had best wel slaap maar dat liet ze niet merken aan Nick. Toen ze aan de fietsenstalling waren stapte Iana netjes van de fiets, hield het stuur vast zodat ook Nick ervan kon stappen. Ze legde het slot van haar fiets op en stak het sleuteltje in haar zak. "Kom." Iana nam zijn hand waarna ze hem mee trok naar de deur waar ze de deur opende en Nick erdoor liet. Met een grote glimlach liep ze langs de balie en stapte ze zo de trap op met Nick bij de hand. "Weet je het nog? We waren een week geleden ook zo naar mijn kamer gegaan, en toen was het heel vervelend geëindigd." Iana grijnsde waarna ze hem kuste voor haar kamer en daarna de sleutel in het sleutelgat stak en de deur opende. "Ik ga me even opfrissen, i be right back. En doe maar of je thuis bent." Iana liep naar de badkamer, nam haar pyjama van haar stoel die in de badkamer stond en gooide haar kleren uit waarna ze daarna haar pyjama aandeed en vlug wat deo onder haar oksels spoot. Ja, je begon best wel te zweten als je zo bij Nick was. Iana stapte de badkamer uit, keek naar Nick waarna ze liefjes glimlachte. Ze ging op haar bed zitten en ging op haar rug liggen. "Het voelt echt heerlijk om met jou samen te zijn, net een droom die eindelijk uitkomt.." Zei ze meer tegen zichzelf dan tegen Nick. Ze sloot haar ogen en legde haar armen onder haar hoofd. "Moeten we dat gedeelte van op het dak nu afronden?" Zei ze ondeugend waarna ze uit het bed stapte en Nick op haar bed duwde, zachtjes weliswaar. Ze ging naast hem zitten, keek hem even stralend aan met haar bruine haren half in Nick zijn gezicht hangen aangezien ze zowat boven hem hing. Ze duwde haar lippen op de zijne en legde haar hand op zijn borstkas. "You are damn hot .." Iana beet op haar onderlip, keek hem nieuwsgierig aan. "Weet je nog, het terrasje?" Iana stelde zich recht, deed de schuifdeur open en stape over de drempel waar ze nu op het terras stond. Ze keek naast zich, zag dat het koppel van hiernaast waarschijnlijk binnen zaten. Iana slaakte een diepe zucht, keek glimlachend naar de hemel. Iana tuurde achter haar schouder naar Nick die op het bed zat, wat was hij schattig, haar schatje ..

-inspiratieloos .. i'm sorry.

"Nee, jij bent knapper." Nick rolde met zijn ogen, wetende wat voor gesprek dit zou gaan worden als hij er op in ging. Aan de andere kant kon hij het niet laten er op in te gaan, aangezien het toch wel degelijk andersom was. "En nu je nog je shirt niet aanhebt ben je nog sexyer, geef maar toe!" lachte ze waarna ze hem een duwtje gaf, hij grijnsde. Voelde haar armen rond zijn middel, nadat hij zich op de fiets had gezet. “Misschien, maar jij blijft knapper.” grijnsde hij, terwijl hij een zijstraat in sloeg. De fiets slingerde even, Iana sloeg een kreet en even leek het erop of ze beide op het asfalt zouden belanden. Met moeite wist Nick het evenwicht van de fiets te herstellen, waarna hij iets harder begon te trappen. Omdat het dan makkelijker was het evenwicht te bewaren, met zijn ogen strak voor zich gericht fietste hij verder. Misschien dat hij een scooter zou kunnen regelen, daar kon hij beter mee om gaan dan met een fiets. Het enige probleem was dat die dingen ongelofelijk duur waren, hij geen rijbewijs had, en ze meestal moeilijk te stelen waren. Ach ja, hij zou het maar gewoon zonder moeten doen. In de verte zag hij de Living Building al opdoemen, groot en statig. Bij de fietsenstalling remde hij, stapte van de fiets af. Iana was al van de bagagedrager af gegaan, en had het stuur gepakt. Hij liet de fiets los, zodat zij hem op slot zou kunnen doen. Pakte zijn shirt en haar tas uit haar fiets tassen, liet zijn blik over het verlaten terrein dwalen. Iana nam zijn hand vast, hij glimlachte even. Volgde haar zwijgend, het was dat het zo helder was. Anders waren hadden ze de deur waarschijnlijk niet zo makkelijk kunnen vinden, Nick huiverde even. Voelde de koude wind langs zijn ontblote bovenlichaam strijken. Iana opende deur, hij stapte naar binnen trok de deur achter zich dicht. Hij glimlachte even, keek naar Iana. In het weinige licht dat er door het raam naar binnen viel, kon hij de uitdrukking op haar gezicht onmogelijk lezen. "Weet je het nog? We waren een week geleden ook zo naar mijn kamer gegaan, en toen was het heel vervelend geëindigd." zei ze, hij knikte al wist hij dat ze dit niet kon zien. “Het zal nu heel anders eindigen.” zei hij, een glimlach was op zijn gezicht verschenen. Voor de deur van haar kamer, bleven ze een moment staan. Hij voelde Iana’s lippen op de zijne, beantwoorde haar kus. "Ik ga me even opfrissen, i be right back. En doe maar of je thuis bent." zei Iana, nadat ze de deur van haar kamer had geopend. Hij knikte stapte achter haar aan naar binnen, en sloot de deur achter zich. Zijn blik dwaalde voor een moment naar de gitaar, hij kon het niet laten het ding van de muur af te halen. Hij liet zich op Iana’s bed zakken, nam de gitaar goed vast. Begon zonder erover na te denken te spelen, de akkoorden vloeide al snel samen tot een geheel. Waar hij het liedje had gehoord wist hij niet meer, hij was er ook niet zo zeker van of hij het goed speelde maar dit kon hem eigenlijk bar weinig schelen. Zoals meestal als hij speelde, slaagde hij er moeiteloos in zijn gedachtes stil te krijgen. Alsof het even helemaal zwart werd in zijn hoofd, en het enige wat er nog was het gitaar spel was. Het geluid van de deur, deed hem opkijken. Hij stond op, en hing de gitaar weer terug. Met een glimlachje keek hij naar Iana, die op het bed was gaan zitten. "Het voelt echt heerlijk om met jou samen te zijn, net een droom die eindelijk uitkomt.." zei ze, hij glimlachte naar haar. "Moeten we dat gedeelte van op het dak nu afronden?" vroeg ze hem. Nog voor hij naar haar toe kon lopen, was ze al overeind gekomen om hem vervolgens op het bed te duwen. Haar haren streken langs zijn gezicht, hij glimlachte even. Legde zijn arm rond haar middel, keek haar voor een moment recht aan. Hij voelde haar lippen op de zijne, beantwoorde haar kus. Streek met zijn andere haar zacht door haar haar. Haar hand ruste op zijn borstkas. "You are damn hot .." zei ze, hij glimlachte. “And you’re so damn sexy.” zei hij, een speelse grijns rustte op zijn gezicht. "Weet je nog, het terrasje?" vroeg ze, nadat ze zich had rechtgesteld. Hij knikte, volgde haar voorbeeld en kwam overeind. Liep naar haar toe, sloeg zijn armen vanachter om haar heen en trok haar tegen zijn borst. Zijn handen liet hij op haar buik liggen, zacht drukte hij een kus in haar nek. Waarna hij zijn hoofd voor een moment op haar schouder liet rusten, een glimlach speelde op zijn lippen. Voorzichtig draaide hij Iana om, waarna hij zijn lipen zacht op de hare drukte. Hij liet de kus zo lang mogelijk voortduren, legde zijn ene hand in haar hals. Om uiteindelijk zijn lippen weer van de hare te halen, en haar met zijn hoofd een tikkeltje schuin aan te kijken. “Wou je nog verder gaan waar we op het dak waren gebleven of niet?” vroeg hij, een glimlachje speelde op zijn lippen.

[Niet letten op die lelijke gast in het fimpje xD]

Iana voelde opeens twee armen om zich heen. Iana draaide haar gezicht naar Nick, voelde de kus in haar nek. Het tintelde op die plek, maar Iana schonk er verder geen aandacht aan. Toen Iana echter werd omgedraaid door Nick stapte ze wat opzij om hem recht aan te kijken. Iana drukte haar lippen op de zijne, voelde aan dat deze kus weer lang ging duren. En natuurlijk had ze daar geen problemen mee. Iana drukte haar lippen op zijn borstkas en wreef met haar vinger over zijn kaaklijn, heel zachtjes. Toen zijn vraag haar oren binnen klonk verscheen er een ondeugende grijns op haar gezicht. "Is dat een uitnodiging?" Iana keek Nick even aan waarna ze in de lach schoot. Iana nam zijn hand vast en trok hem weer mee de slaapkamer in. Ze deed het schuifraam dicht en trok hem mee naar haar bed. Daar trok ze hem er zachtjes op. "Ik ga graag op je uitnodiging in, my dear." Iana grijnsde waarna ze hem zoende en haar tong over zijn lippen liet gaan. Zijn parfum geur die ze altijd rook werd gewoon zo vertrouwd. "Je ruikt lekker." Iana snoof de geur nog eens binnen en rolde daarna van zijn buik af en ging naast hem liggen. Iana legde haar hand in de zijne en kneep er eventjes in. "Ik heb eigenlijk wel zin in slagroom .." Iana mompelde de woorden uit en had opeens een super goed idee. Iana liep naar haar kleine koelkast die net zo groot was als een klein nachtkastje. Daar deed ze het deurtje van open en haalde er een bus slagroom uit. Iana wist niet echt wat ze ermee zou doen maar het idee van 'slagroom' leek haar wel wat. Iana spoot wat slagroom in haar mond tot wanneer die helemaal vol zat. "Ook wat hebben?" Iana spoot zonder nog verder wat te zeggen wat in zijn mond en schoot in de lach toen ze wat naast spoot op zijn borst. Om het nog wat leuker te maken had ze haar lippen op de zijne gedrukt en proefde de smaak van slagroom tussen haar tanden. "Mmm, een slagroomzoen. Haha." Iana haalde haar lippen van de zijne en likte de rest van de slagroom op haar tong nog op. Ze vond het zo best wel grappig eigenlijk. Iana zette de bus slagroom maar langs de kant en keek Nick geniepig aan. "Ik ben niet sexy. Ik ben super sexy!" Iana lachte waarna ze haar lippen in zijn hals zette en kleine cirkeltjes over zijn buik draaide. Haar vingers trippelden over zijn navel recht naar zijn broek waar ze even halt hield. Iana liet haar hand nog ietsje lager gaan waarna ze daar een klein kneepje gaf. Misschien wel net boven zijn edele delen. Iana grijnsde waarna ze Nick nieuwsgierig aankeek naar zijn reactie. Zou hij het leuk vinden, of deed dat van tegenwoordig zeer? Iana wist goed genoeg dat dat erg zwakke delen waren die heel gevoelig waren. Maar of dat bij Nick ook zo zou moeten zijn. Iana bedacht zich snel, duwde die gedachten van zich af. "En heb jij nog voorstellen voor vanavond?" Iana keek Nick aan waarna ze met haar hand langs zijn wang streek. Het was inmiddels al een uur of twaalf en Iana wist dat de slaap haar bijna zou grijpen in een diepe nachtrust. Maar Iana liet zich er niet aan doen maar kon een geeuw toch niet onderdrukken. Met haar blauwe ogen liet ze een blik gaan op Nick zijn krullen, zag op haar nachttafeltje plots een krulspeld liggen en nam die vast. "Niet bewegen jij." Iana maakte met de krullen van Nick vanboven een klein knotje. Meteen schoot ze in een schaterlach bij het zien van Nick met een dotje op z'n kop. Nee, dat was dus echt geen zicht!

"Is dat een uitnodiging?" vroeg Iana hem, een ondeugende grijns was op haar gezicht verschenen. “Hmm, eigenlijk wel.” zei hij zacht, een vrolijke glimlach ruste op zijn gezicht. Deze avond zou hoe dan ook perfect worden, het kon haast niet anders. Ze trok hem met zich mee naar binnen, sloot het schuifraam achter hen. Waarna ze hem op het bed duwde, hij krulde zijn armen rond haar middel. Liet één van zijn handen onder haar shirtje kruipen, waaraan hij zich plots irriteerde. "Ik ga graag op je uitnodiging in, my dear." zei ze, Nick grijnsde breed. “And I’m happy you do, my lady.” zei hij, waarna hij haar kus beantwoorde. Met zijn vinger tekende hij cirkels op haar rug, sloot voor een moment zijn ogen. "Je ruikt lekker." zei Iana, nadat ze de kus had beëindigd. Hij keek haar aan, glimlachte even. Met zijn hand ging hij door haar haren. “Jij ook.” zei hij met een glimlachje. Om Iana, heen hing altijd een heerlijke geur. Die elke keer wanneer ze dicht bij hem stond zijn neus binnen drong, hij grijnsde. Iana rolde van zijn buik af, hij liet zijn hand onder haar shirt uit glijden en keek haar aan. Ze legde haar hand in de zijne, en kneep er even in. "Ik heb eigenlijk wel zin in slagroom .." zei ze tot zijn verbazing, hij fronste. Al zou je onderhand denken dat hij degelijke acties van haar kant gewend was. Hij duwde zichzelf op op zij ellebogen en volgde haar met zijn ogen. De stof van haar pyjama was dun, bouwde het verlangen naar haar lichaam op. "Ook wat hebben?" vroeg Iana, nadat ze haar eigen mond vol had gespoten. Hij lachte en knikte, ook zijn mond werd vol gespoten. Het spul smaakte zoet, nog voor hij het door had kunnen sliken drukte Iana haar lippen op de zijne. Hij proefde de smaak van slagroom, wist niet of dat kwam door het spul wat hij in zijn mond had of doordat wat Iana in haar mond had. Veel deed het er ook niet toe. "Mmm, een slagroomzoen. Haha." zei ze, nadat ze haar lippen van de zijne had gehaald. Hij lachte, slikte de slagroom door en likte het van zijn lippen af. Waarna hij met zijn vinger het beetje slagroom dat op zijn borst terecht gekomen weg streek, lachend likte hij zijn vinger af. Keek naar Iana. "Ik ben niet sexy. Ik ben super sexy!" zei ze, hij lachte. “Dat ben je zeker.” zei hij, hij legde zijn handen voor een moment op haar heupen, hij voelde haar lippen in zijn nek. Haar handen gleden over zijn buik omlaag. Zijn handen omvatte de rand van haar shirtje, naar haar voor een moment kort aan te hebben gekeken. Met zijn hoofd een tikkeltje schuin, alsof hij ahar om toestemming vroeg. Trok hij haar shirt over haar hoofd, liet het naast het bed op de grond vallen. Zacht drukte hij een kus op haar buik, waarna hij zijn ogen weer op de hare richtte. Haar hand lag op zijn broek, een ondeugende grijns verscheen op zijn gezicht toen hij het zachte kneepje voelde. Hij pakte haar voorzichtig vast trok haar bovenop zich op het bed, zijn ene hand ruste op haar arm zijn arm lag losjes rond haar middel. Zijn andere hand liet hij langs haar nek om laag dwalen, volgde de vormen van haar lichaam met zijn vingers. "En heb jij nog voorstellen voor vanavond?" vroeg ze, met haar hand streek ze langs zijn wan. “Eigenlijk wel ja.” zei hij, met een grijnsje. Hij drukte een kus in haar nek. De gaap van Iana ontging hem niet, hij keek haar even aan. “Als je wilt slapen moet je het zeggen, liefje.” zei hij, met zijn hand streek hij langs haar wang. Drukte een zachte kus op haar lippen, waarna hij haar weer aan keek. Iana pakte een krulspelt van het nachtkastje, hij fronste. "Niet bewegen jij." zei ze, waarna ze haar haar vast zette. Hij rolde met zijn ogen, luisterde naar haar schaterlach. Waarna hij het ding uit zijn haren halen. “Schat ik ben geen barbiepop.” merkte hij droog op, waarna er weer en grijns op zijn gezicht verscheen. Zijn hand dwaalde naar de rand van haar broek, voorzichtig maakte hij het knopje los. Keek haar vragend aan, zich af vragend of ze nog verder wou gaan. Hij rolde zich om, zodat hij nu op haar lag. Zijn eigen gewicht deels opvangend, zodat zij het niet helemaal hoefde te dragen. “Pas maar op, als je nog een keer iets in mijn haren doet plet ik je.” zei hij, met een plagende grijns op zijn gezicht. Hij drukte een kus op haar schouder, zijn ene hand rustte nog altijd bij de rand van haar broek. Met zijn andere hand streek hij langs haar wang.

Iana keek naar Nick die zijn hand onder haar shirtje liet gaan. Ze sloot haar ogen voor kort en grinnikte daarna. Toen hij zei dat zij ook lekker rook kon ze een lach niet onderdrukken. "Jij zegt het dus zal ik het maar geloven?" Iana hief haar arm op en rook kort naar haar oksel die inderdaad nog naar haar rozen Deo rook. Iana glimlachte en wreef met haar hand over zijn borstkas. "Smaakt de slagroom lekker?" Zei ze terwijl ze haar tong over haar lippen liet gaan om het beetje nog op te likken. Het was eigenlijk alleen maar een plakkerig spul dat vreselijk zoet was en ongezond was voor de lijn. Maar voor één avond? Phuh, daar keek Iana niet naar hoor. Iana haalde diep adem toen hij zijn handen aan de kanten van haar shirt bracht. Toen hij haar aankeek glimlachte en knikte ze op zijn blik. "No problem my dear." Iana voelde hoe haar shirt werd weggegooid en ze voelde een kleine koude vlaag over haar ontblootte armen gaan. Iana keek naar Nick die alleen maar zijn broek aanhad met daar waarschijnlijk een boxer onder. Iana legde haar handen op zijn broek en deed het eerste knopje open. Ook Nick leek er geen gras over te laten groeien want ze voelde zijn handen al aan haar eerste knopje gaan. Iana deed Nick zijn broek helemaal open en probeerde met haar voet zijn broek naar beneden te krijgen. "Help.." Iana keek hem met kleine puppy oogjes aan. Een grijns sierde nog steeds haar mond en zachtjes wreef ze met haar vinger over zijn navel. Hij was echt zo knap, zijn gezicht en zijn blonde krullen. Iana beet even op haar onderlip en bleef hem kleine kusjes op zijn mond geven. Toen ze eenmaal vond dat het nog ietsje verder mocht deed ze haar ontsluiting van haar Bh open en smeet die bij de rest van hun kledingstukken. Ook deed ze haar broek uit en duwde de broek van Nick omlaag. "Wil je het, liefje?" Iana keek hem even vragend aan. Ze voelde aan dat deze relatie zo goed ging gaan, en de seks er gewoon ook bij hoorde. Iana haalde diep adem en liet een blik glijden op zijn ogen waarna ze even glimlachte. Nog zonder op een antwoord te wachten drukte ze ook zijn boxershort naar beneden..

-Skipper de skip XD-

Iana's ogen gingen opeens open en ze keek de kamer rond. Ze voelde het lichaam van Nick om zich heen en glimlachte. Dit had goed gevoeld en blijkbaar was ze in slaap gevallen daarnet. Iana keek op de klok en las er de 10 op. Iana grinnikte, ze hadden het blijkbaar wel lang gerekt. Iana stapte vooerzichtig uit het bed en keek Nick aan. Wat was hij lief als hij sliep. Iana liep naar de badkamer en raapte haar kleren van de grond. Ze nam een blauwe skinny broek en nam er haar zwarte topje uit. Ook haalde ze haar rode G-star pull eruit. Met die kleren deed ze de badkamer deur achter zich dicht. Meteen daarna ging ze de douche binnen en liet het koele water over haar hele lichaam gaan. Ze wreef haar shampoo over haar haren en spoelde het daarna nauwkeurig af. Ook de shampoo die ze gebruikte om haar haren zijdezacht te maken deed ze over haar haren. Toen ze echter uit de douche stapte nam ze een handdoek uit haar kast en deed dat om haar lichaam. Meteen daarna deed ze haar slipje en haar Bh aan gevolgd door haar andere kleren. Toen ze haar haren had uitgedroogd liep ze naar de slaapkamer toe en deed de gordijnen open. Meteen viel de stralende zon op de twee bedden en het mooie zonlicht verlichtte heel haar kamer. Iana besloot om eens wat te doen voor Nick. Ze nam haar jas van haar kapstok en nam haar handtas. Ze liep naar buiten en steeg haar fiets op. Zo fietste ze naar de bakker om de hoek. Daar aangekomen bestelde ze vlug een viertal koffiekoeken, eigenlijk echt willekeurig uitgekozen. Meteen daarna betaalde ze en keerde terug naar haar kamer. Ze stapte naar haar kleinere eettafel waar je met twee aan kon zitten. Ze legde er de koeken op en stapte op Nick af. "Liefje.. Goeimorgen." Iana drukte een kus op zijn lippen en ging naast hem op het bed zitten. "Ik heb het ontbijt al klaar.."

"Jij zegt het dus zal ik het maar geloven?" zei Iana, waarna ze haar arm hief en aan haar oksel rook. “Ja, je kan me geloven.” zei hij zachtjes lachend, met haar hand wreef ze over zijn borstkas. "Smaakt de slagroom lekker?" vroeg ze, waarna ze het restje slagroom van haar eigen lippen likte. “Heerlijk.” zei hij met een grijnsje, met zijn vingers tekende hij cirkels op haar buik. "No problem my dear." luidde het antwoord, op zijn onuitgesproken vraag. Met zijn handen streek hij over haar boven armen, die nadat hij haar shirtje had uit getrokken niet langer werden bedekt door de dunnen stof. Die als een muur tussen hen in had gestaan, hij glimlachte zachtjes drukte een kus in haar hals. Met zijn hand streek hij zacht over haar rug. Iana had haar handen op zijn broek gelegd, en deed het eerste knoopje los. Zacht drukte hij zijn lippen op de hare, sloot voor een moment zijn ogen. Het verlangen naar haar lichaam leek met de seconden groter te worden, het verlangen om haar warme huid tegen de zijne te voelen. Zonder de barrière die hun kleding op dit moment vormde. "Help.." zei Iana, terwijl ze hem met puppy oogjes aan keek. Hij grijnsde onwillekeurig, probeerde zijn broek wat lager op zijn benen te krijgen. Iets wat vrij lastig ging aangezien Iana bovenop hem lag. Iana maakte de sluiting van haar bh los, al snel volgde haar broek. Ook de zijne schoof ze omlaag, waarna hij hem uitschopte. Hij glimlachte zachtjes, ze was zo mooi. Haar blauwe ogen, haar knappe gezicht, haar perfecte lichaam. Zacht drukte hij een kus op haar schouder, liet zijn handen afdwalen naar de rand van haar slipje. Streek over haar onderbeuk, terwijl hij haar met een glimlachje aan keek. "Wil je het, liefje?" nog voor hij antwoord had kunnen geven trok ze ook zijn boxershort naar beneden. “Tuurlijk wil ik het.” zei hij, met een grijnsje. Zacht drukte hij zijn lippen op de hare, waarna hij haar slipje naar beneden schoof.

Nick was iemand, die s’ ochtends vrij moeilijk uit zijn bed kon komen. In Sicilië werd hij meestal pas rond enen wakker, iets wat ook te maken had met het feit dat hij meestal pas rond een uur of vijf s’ ochtends ging slapen. Als zijn vrienden hem eerder nodig hadden, gooide ze meestal een glas water in zijn gezicht. Maar meestal waren zij niet veel eerder wakker dan hij, er waren er altijd wel een paar die lichte slapers waren. Die wakker werden als er werd gebeld, hij behoorde niet door die groep. Was iemand die overal door heen sliep. Als hij geluk had maakte Angel of Jamie hem wakker, die waren wat zachtaardiger dan zijn vrienden. Angel ging gewoon bovenop hem springen, iets wat op zich niet erg pijnlijk was aangezien ze vrij licht was. Jamie schudde hem gewoon door elkaar, en riep zijn naam tot hij uiteindelijk ontwaakte. Beter dan een glas water in je gezicht, al was je dan wel direct goed wakker. Iana had een nieuwe manier van wekken bedacht, die vreemd genoeg nog effectief was ook. "Liefje.. Goeimorgen." De woorden drongen nauwelijks tot Nick door, de kus daar en tegen die op zijn lippen werd gedrukt daar en tegen merkte hij wel. "Ik heb het ontbijt al klaar.." hoorde hij haar zeggen, hij rook inderdaad wat. Koffie, al was de geur niet sterk genoeg om het drankje zelf te zijn. Knipperend tegen het felle zonlicht opende hij zijn ogen, duwde zichzelf op zijn ellebogen overeind. “Sorry, schatje ik ben geen ochtendmens.” verontschuldigde hij zich. Hij kwam overeind, wierp een blik op zijn lichaam. Behalve zijn boxershort had hij niks aan, hij pakte zijn spijkerbroek en shirt van de grond en trok die aan. Hij zou later wel douche, vervolgens liep hij naar de badkamer. Draaide de kraan open en gooide een plens water in zijn gezicht. Waterdruppels hingen in zijn blonden haren, kort ging hij met zijn hand naar zijn haar dat alle kant op stond. Waarna hij terug liep naar Iana, hij drukte een kus op haar lippen. “Je ziet er lief uit als je slaap, weet je dat?” zei hij met een glimlachje. Ze was vannacht eerder dan hem in slaap gevallen. Nick merkte dat het water in zijn gezicht gooien effect had gehad, hij was al een stuk wakkerder. Hij pakte Iana’s hand en trok haar zachtjes mee naar het tafeltje. Hij schoof voor haar een stoel naar achteren, waarna hij zelf op de andere stoel ging zitten. Hij pakte één koffiekoek uit de zak en gaf die aan Iana, waarna hij er voor zichzelf ook een pakte en er een hap van nam. “Lekker.” zei hij met een grijnsje, terwijl hij Iana aan keek. Hoelang zou ze al op zijn, ze had zich al omgekleed en hoogst waarschijnlijk had ze ook gedoucht. “Ben je al lang wakker?” vroeg hij, keek haar vragend aan waarna hij nog een hap van de koek nam.

Iana keek naar Nick die blijkbaar niet echt reageerde op haar woorden. "Helleuwa, aarde aan Nick." Iana lachte toen ze hem suf zag kijken. Goh, die was inderdaad geen ochtendmens. "Ja, dat merk ik. Je ziet er ..Uhum..Fris uit." Iana grinnikte waarna ze zich recht stelde en Nick met haar ogen volgde. Ergens vond ze het best wel grappig toen die water in zijn gezicht gooide. "Is dat een manier van wakker worden? Nou, origineel.." Iana haalde haar schouders luchtig op en ging op de stoel zitten die Nick voor haar naar achteren schoof. "Dankje." Zei ze liefjes en nam de koek aan die hij naar haar uitstak. Tevreden nam ze een hap van haar koffiekoek. Murmelde wat 'mmm' en keek Nick dan weer aan. "Jij bent anders ook niet mis, als je slaapt. Je haar stond zo mooi alle kanten op." Lachte ze waarna ze haar mond weer vol stak met haar boterkoek. Man, wat konden die koeken goed smaken 's morgens! Iana haalde diep adem en streek met haar hand door haar bruine, lange haar. Het was een prachtige dag en die mocht ze weer eens met Nick doorbrengen. Toen hij eenmaal vroeg hoe laat ze al op was haalde ze haar schouders niet echt wetend wat te zeggen op. "Een uur of acht, negen?" Iana keek naar de digitale klok op het nachtkastje waar de cijfers 11.25 op te lezen waren. Nou, ze konden evengoed al middageten. "Het is al bijna middag, en wij zitten hier nog koffiekoeken te eten. Netjes .." Iana grinnikte. Even dacht ze eraan dat ze eens een wandeling konden maken maar toch bedacht ze zich weer. Ze ziuden wel zien wat ze konden doen. Toen Iana eenmaal klaar was met eten stapte ze van haar stoel af en stapte op Nick af. Ze drukte een kleine kus op zijn lippen en schoof zij stoel met enige moeite naar achteren. "Dikkie, dringend vermageren.." Iana lachte waarna ze zich op zijn schoot placeerde. Iana liet zich wat naar achteren leunen en drukte nog een laatste kus in zijn nek. "Gisteren was heerlijk..Perfect, zoals je had gezegd." Zuchtte ze waarna ze zich uitrekte en van zijn schoot af ging. Meteen ging ze naar het schuifraam en deed dat opzij. Ze liep naar het terras en voelde hoe de wind haar haren meennam. Een zalig gevoel drong door haar gehele lichaam. Hoe de zon op je huid kon schijnen, heerlijk. Toen er opeens een gklop op de duer haar deed opkijken keek ze naar Nick. "Ik doe wel open.." Zei ze, toch wel wat op haar hoede. Iana stapte op de deurklink af en deed hem naar beneden. Een jongen met bruine haren en een mollige postuur leek zich naar voren te willen plaatsen. Die ogen, zijn lichaam, zijn grijns.. Iana slaakte een grote gil en duwde de deur met een smak dicht. Haar ogen stonden rood door de tranen die er bijna leken door te komen. Haar knokkels zagen wit door de stress die ze erin haar geknepen. "A..r-noud.." Hakkelde ze waarna ze Nick aankeek. Haar gezicht was helemaal wit aangelopen door de angst die er doorheen liep. "Nick blijf hier, oké.." Iana hoorde het geroep en gebrul van Arnoud die eiste dat ze de deur opende. "Rot op Arnoud, laat me met rust of ik bel de politie!" Gilde ze kwaad waarna ze even geen antwoord kreeg. Iana widt dat dat Arnoud welk zou laten afschrikken, maar blijkbaar leek dat niet genoeg voor hem want hij duwde opeens de deur hard open waardoor Iana achterover vloog en haar hoofd tegen de tafel stootte. Een bord vloog met een smak tegen de grond en een klein beetje bloed leek van haar gezicht te sijpelen. Arnoud keek grijnzend toe, stapte naar voren en gooide de deur achter zich dicht. Blijkbaar had Arnoud Nick nog niet gezien.. TRoen Arnoud echter Nick in het vizier kreeg bleef hij staan, hij herkende maar al te goed die man. "Ga weg Nic,, dit poesje is van mij..Voor altijd!ç!" Iana haalde diep adem, voelde met haar hand op haar hoofd waar het bloed vanaf sijpelde. Hoe hard was ze wel niet tegen die tafel gestoten. Niet echt beseffend door de harde klap wat er gebeurde stapte ze op de badkamer af en gooide wat water tegen haar hoofd. Het bloed leek wat te stelpen door de handdoek die ze ertegen duwde. "Arnoud, ik zweer het je. Ga hier weg of ik bel de politie!" Herhaalde ze haar zin van daarnet. Arnoud leek er geen acht op te slaan en leek op haar fa te stappen. Iana giilde, wist totaal niet wat hij met haarvan plan was, ook al had ze wel een vermoeden...

-Ik vond dat Arnoud nog wel eens wat actie erin mocht brengen XD

"Ja, dat merk ik. Je ziet er ..Uhum..Fris uit." reageerde Iana op zijn woorden, Nick grijnsde lichtjes. Erg lang zou het niet duren voor hij goed wakker was, meestal verdween zijn slaap als hij wat water in zijn gezicht had gegooid. Nadat hij had gemerkt dat de manier waarop zijn vrienden hem wekte, er voor zorgde dat hij vrijwel direct wakker werd. Was hij het zelf gaan gebruiken, als zij het al niet voor hem hadden gedaan gooide hij zelf water in zijn gezicht. "Is dat een manier van wakker worden? Nou, origineel.." zei Iana. “Als je me snel nodig hebt als ik slaap moet je gewoon een beker water in me gezicht gooien, deden me vrienden ook altijd.” zei hij lachend, ze wist toch al dat hij in een kraakpand had gewoond. Er was vrij weinig dat ze niet van hem wist, al waren er wel dingen. Dingen die hij haar niet wou of kon vertellen. "Dankje." zei liefjes, waarna ze de koek aan nam die hij naar haar uit stak. Hij glimlachte even, nam een hap van zijn eigen koek. "Jij bent anders ook niet mis, als je slaapt. Je haar stond zo mooi alle kanten op." zei Iana lachend, hij grijnsde onwillekeurig. Ging met zijn hand door zijn haren, die nog altijd wat warrig stonden. "Een uur of acht, negen?" luidde het antwoord op zijn vraag, Nick wierp een blik op de digitale klok op Iana’s nachtkastje. Die aangaf dat het onderhand bijna half twaalf was, dan had hij nog aardig lang door geslapen nadat zij was ontwaakt. "Het is al bijna middag, en wij zitten hier nog koffiekoeken te eten. Netjes .." zei ze, hij grinnikte even. Dit was zo ongeveer zijn normale ritme in Sicilië geweest. Waar hij bijna meer s’ nachts als over dag had geleefd. Hij at zijn koek rustig op, keek naar Iana die tegenover hem zat. Haar lange bruine ogen, omlijste haar knappe gezicht haar blauwe ogen stonden helder als altijd. Nadat ze haar koek op had kwam ze overeind, ook hij had zijn koek onderhand op. Met moeite schoof ze zijn stoel naar achter. "Dikkie, dringend vermageren.." zei ze. waarna ze zich op zijn schoot liet zakken. Hij legde haar armen om haar heen, keek haar met zijn blauwe ogen aan. “Pas maar op met wat je zegt jij.” zei hij, waarna hij haar kort in haar zij kietelde wetend dat ze hier niet tegen kon. “Anders krijg je de kieteldood.” zei hij grijnzend. Een kus werd in zijn nek gedrukt, met zijn hand ging Nick door haar haren. "Gisteren was heerlijk..Perfect, zoals je had gezegd." zei ze, hij knikte een glimlachje spelend op zijn lippen. “Dat was het zeker.” zei hij, drukte een korte kus op haar lippen voor op stond en naar het schuifraam liep. Hij volgde haar met zijn ogen, keek hoe ze op het terras stond. Wou overeind komen om zich bij haar te voegen, maar op dat moment werd er op de deur geklopt. "Ik doe wel open.." zei Iana, hij knikte het was tenslotte haar kamer. Iana slaakte een gil nadat ze de deur had geopend, gooide hem vrijwel direct weer dicht. Nick sprong overeind, liep naar haar toe. De kleur was uit haar gezicht weg getrokken, haar ogen zagen rood van het huilen. "A..r-noud.." hakkelde ze, Nick’s gezicht betrok zijn ogen leken te verduisteren. Waarom liet die klootzak haar niet met rust? "Nick blijf hier, oké.." zei ze. “Je gaat toch niet naar hem toe?” zei hij bezorgd, keek haar onderzoekend aan. Aan de andere kant van de deur hoorde hij de jongen brullen, automatisch balde hij zijn handen tot vuisten. "Rot op Arnoud, laat me met rust of ik bel de politie!" gilde Iana, Nick taste met zijn hand naar zijn mes. Vloekte binnensmonds toen hij het niet vond, draaide zich om en liep in de richting van het bed. Daar moest het ergens lukken, de deur zou die gast nog wel even tegen houden. Maar daar zat fout, juist op het moment dat hij zijn mes zag liggen half onder het bed vloog de deur open. Knalde tegen Iana aan, die achterover viel en met haar hoofd tegen de tafel terecht kwam. Snel griste Nick zijn mes van de grond, stak het in zijn riem zodat hij het weer binnen hand bereik had. Met een klap sloot de deur zich, een stevige jongen stond in de kamer. Hij had bruin haar, was iets groter dan Nick. Vooral wat zijn bouw en gewicht betrof was Arnoud in het voordeel. Nick verwachtte dan ook dat de jongen tijdens een gevecht, zijn gewicht in de strijd zou gooien. "Ga weg Nic,, dit poesje is van mij..Voor altijd!ç!" zei Arnoud, Nick snoof deed een stap in de richting van Iana. “Ik ga niet weg, ik laat jouw niet alleen met haar.” zei hij, de woede was duidelijk hoorbaar in zijn stem. Kort keek hij naar Iana, bloed sijpelde langs haar vingers. “Klootzak.” siste Nick in de richting van Arnoud, vanuit zijn ooghoeken zag hij dat Iana naar de badkamer liep. Geen moment verloor hij de jongen uit het oog, zolang hij overeind stond zou Arnoud haar met geen vinger aan raken. "Arnoud, ik zweer het je. Ga hier weg of ik bel de politie!" zei Iana, die met een handdoek tegen haar hoofd gedrukt stond. Arnoud sloeg er geen acht op, liep op Iana af. Nick stormde naar voren, gooide de jongen op de grond. Zette zijn knieën half op de rug van de jongen, greep diens arm en trok die op zijn rug. “Je blijft uit haar buurt of ik vermoord je.” siste hij, zo zacht dat enkel Arnoud hem kon verstaan. Hij had de neiging zij mes te trekken, maar besloot dat hij dat beter enkel kon doen wanneer hij geen keus had. “Iana, blijf waar je bent oké?” zei Nick, bang dat ze hem zou proberen te helpen als de jongen los zou komen. Arnoud deed onderhand een poging om overeind te komen, hij had meer kracht in zich zitten dan Nick had verwacht. Hij duwde zijn knieën dieper in de rug van de jongen, trok zijn arm wat hoger. Er niet oplettende of hij de grens die een arm kon draaien al had overschreden. Toch kreeg de jongen zich los, Nick tuimelde half achterover krabbelde direct overeind. Versperde de jongen de weg naar de badkamer. “Jij hebt geen idee wat nee betekend of wel?” zei hij, haalde uit naar de jongen. Hij hoorde iets kraken toen zijn vuist de neus van de jongen raakte, stoten zijn knie omhoog in de maag van Arnoud. voor de jongen bij Iana was. “Rot op, en laat haar met rust.” siste Nick.

Iana boelde hoe het bloede nog steeds bleefd druipen. Iana kon dit alles even niet meer vatten. Nick had zich op Arnoud gegoiid en had zijn knieën in zijn rug gelegd. Even had ze de neiging om Nick te helpen, die verdomde klootzak eens de les tespellen. Maar zelf besefte ze maar al te goed dat ze veel te kwetsbaar was voor Arnoud. En blijkbaar vond Nick dat ook want hij leek al meteen te waarschuwen dat ze daar moest blijven. Iana knikte, wilde Nick niet teleurstellen en bleef dus waar ze was Iana kon het niet verhelpen de deur van de badkamer dicht te gooien. Ze kon het net zien hoe Arnoud Nick probeerde te vermoorden of omgekeerd. En Nick had haar gevraagd om hem niet te helpen, Iana moest hem vertrouwen. Iana voelde hoe een aantal tranen van haar wangen gleden. Waarom moest Arnoud hun perfecte levendje toch altijd weer eens verpesten? Op godverdomme 12 uur! Iana voelde hoe de scheldwoorden op het puntje van haar tong lagen, klaar om uitgesproken te worden. "Verdomme!" Iana had het woord zacht roepend uit gesproken, ze wilde niet dat iemand haar zo zag of zou horen. Toen ze opeens een luide krak hoorde kneep ze haar ogen dicht en stak haar vingers in haar oren. Ze wou het niet meer horen! Iana liet zich tegen de kast zakken en trok haar knieën op. Ze was bang, ze wilde niet dat Arnoud Nick wat zou aandoen, want dan was dat haar schuld en haar verantwoordelijkheid! Even had Iana de neiging om de kamer binnen te stormen en de politie te bellen, maar ze wist dat dat geen goed idee zou zijn. Als Iana Nick ozu afleiden door de kamer binnen te lopen dan zou Arnoud daar gebruik van kunnen maken. Bang voor wat er zou gebeuren bleef ze zitten,sloeg haar armen rond haar knieën. Iana begreep het niet, kon Arnoud nu geen ander meisje zoeken? Iana voelde hoe de stress haar hele lichaam overnam dat ze er gewoon niet aan, kon doen om de kamer uit te lopen. "Arnoud, nu blijf jij met je tengels van mijn vriend af!" Gilde ze naar hem waarna ze hem een rake klap in zijn gezicht gaf. Haar gezicht was zo rood als een kreeft, helemaal van de woede die door haar aderen borrelde en een uitgang leek te vinden door ghaar hand die ze liet neerknallen op zijn gezicht. Haar hand stond net gekerfd in de kaak van Arnoud want die voelde met zijn vinger over de afdruk. Iana haalde diep adem en ging naast Nick staan, niet echt wetend hoe ze zich nu moest gedragen. Moest ze nu juichen odmat ze hem had geslaan? Niet echt, en hem slaan was de enige manier om haar woede af te reageren. Iana deed de deur van haar kamer wagenwijd open en keek Arnoud strak aan. "Nu ga jij naar buiten, of ik doe je wat." Iana bleef hem aankijken, zag dat de grijns op zijn gezicht alweer verscheen. Iana wist nu wel wat ze deed, hier had ze allang op geoefend voor moest dit gebeuren. Ze had altijd een buisje traangas bij zich dat ze ooit al eens had gevonden op de straat.Het gas werd meestal gebruikt voor dieven of moordenaars die niet wilden mewerken. Ze had het nog nooit gebruikt en ergens durfde ze het ook niet. Maar moest Arnoud haar of Nick willen vermoorden of wat dan ook dan ging ze het zowieso zonder aarzelen bij hem toepassen. En niets was minder waar, Arnoud leek vol zelfvertrouwen op haar af te stappen. "Nick, blijf achter me staan, ik wilm jou niet raken. Vertrouw me." Zei ze waarna ze haar hand aan haar broekzak hield waar ze het buisje met traangas in had. Iana slikte, en zag dat Arnoud steeds dichterbij kwam en net zijn hand aan zijn zak hield waar hij een mes vandaan hield. Iana dacht niet langer na, nam het buisje uit haar zak en spoot ermee in zijn ogen. Gillend en brullend van de pijn in Arnouds ogen viel hij tegen zijn ogen die helemaal rood zagen. "Ik had je gewaarschuwd." Siste ze waarna ze hem in zijn buik schopte en zag dat hij strompelend naar buiten stapte. Met een klap deed ze de deur dicht. Ze was langs de ene kant opgelucht, langs de andere kant weer niet. Ze had Nick voor geweest, maar dit was het beste. Iana keek Nick aan. "Gaat het?"

Een klap deed hem op kijken, Iana had de deur dicht gegooid. Iets waar hij ergens wel blij meer was, op die manier zag ze niet wat er gebeurde. Bovendien zou Arnoud eerst een deur in moeten beuken om bij haar te kunnen komen, mocht hij niet in staat meer zijn de jongen tegen te houden. Misschien kwam het doordat hij afgeleid was, misschien was er een andere reden. Maar de jongen wist onder hem vandaan te komen, gooide hem hierbij half omver. Tijd om de deur te openen kreeg hij niet, Nick was vast besloten er voor te zorgen dat de jongen uit Iana’s buurt bleef. Kennelijk leek Arnoud te begrijpen, dat zolang Nick overeind stond hij niet bij haar zou kunnen komen. Want hij ging op nieuw in de aanval, vloog op Nick af die terug week en de vuist van de jongen vast greep. Om hem vervolgens om te draaien, zijn blauwe ogen vonkelde gevaarlijk. Met zijn vrij hand tot een vuist gebald sloeg hij tegen het hoofd van de jongen, de dunne huid bij diens wenkbrauw scheurde. Weer kreeg Nick een trap tegen zijn knie, hij vloekte. Wankelde even, maar hervond zijn evenwicht. Liet het grootste deel van zijn gewicht op zijn goede knie rustte. Arnoud was wat kracht betrof in het voordeel, achter elke slag gooide hij zijn gewicht waardoor hij relatief harder kon slaan dan Nick. Maar wat behendigheid betrof was het omgekeerd, daar was Nick juist in het voordeel. De jongens stonden weer iets van elkaar af, Nick had Arnoud hand weer los gelaten nadat hij hem een tweede maal om had gedraaid. Hij had de neiging zijn mes te trekken, aangezien de jongen niet van plan leek zich snel gewonnen te geven. En Nick betwijfelde of Iana nog lang in de badkamer zou blijven, haar kennende zou ze over niet al te lange tijde de badkamer uit komen. Nick schopte de jongen in zijn maag, het gevolg hiervan was dat Arnoud dubbel klapte. Snel stootte Nick met zijn knie omhoog in het gezicht van de jongen, die zich kreunend op richtte en hem met een bebloed gezicht aan keek. “Blijf uit haar buurt.” siste Nick, waarna hij zijn vuist tegen de kaak van de jongen aan liet komen. Nog geen seconden later vloog de badkamer deur open, zoals hij al had verwacht had Iana het wachten niet langer vol kunnen houden. "Arnoud, nu blijf jij met je tengels van mijn vriend af!" zei ze, ze vloog naar voren. Nick greep haar hand wou haar achter zich trekken, omdat het hem niet beviel dat er niets tussen Arnoud en haar stond. Iana gaf Arnoud een klap in zijn gezicht, waarna Nick haar iets naar achter trok zodat ze naast hem kwam te staan. Waarna hij haar hand los liet zodat hij zijn beide handen weer vrij had. "Nu ga jij naar buiten, of ik doe je wat." zei Iana, nadat ze de deur had geopend. De woorden hadden weinig effect op de jongen, de zelf ingenomen grijns verscheen weer op zijn gezicht. "Nick, blijf achter me staan, ik wilm jou niet raken. Vertrouw me." zei Iana, Nick schudde zijn hoofd. Bleef naast haar staan, wat ze ook zou doen hij was niet van plan achter haar te gaan staan. Dan zou hij nooit op tijd in kunnen grijpen, mocht haar plan mislukken. Tot zijn ontzet zag hij dat Arnoud een mes trok, automatisch legde hij zijn hand op het gevest van zijn eigen mes. Maar hij trok het nog niet, misschien was het niet nodig. Iana spoot iets in Arnoud’s ogen, die begon direct te gillen en te brullen als een wild dier. Zijn ogen zagen rood. Iana schopte de jongen in zijn buik, alvorens die de kamer uit strompelde. Maar of dat de laatste keer was dat ze hem zagen was de vraag. Iana deed de deur dicht, Nick liep naar haar toe merkte dat hij lichtelijk mank liep. Toch dacht hij niet dat hij er lang last van zou hebben, hooguit een paar dagen. "Gaat het?" vroeg Iana, hij knikte. Pakte voorzichtig haar kin, en draaide haar hoofd iets zodat hij haar wond beter kon bekijken. Het bloede nog altijd lichtelijk, zover hij kon zien moest het gehecht of in elk geval geplakt worden. “Gaat het een beetje?” vroeg hij, waarna hij haar kin los liet en zijn armen losjes om haar middel sloeg. “Ik denk dat het beter is als we even naar de dokter gaat, dan kan die even naar die wond op je hoofd kijken.” zei hij, terwijl hij haar bezorgd aan keek. Vervolgens richtte hij zijn ogen op het buisje wat ze in haar hand hield. “Zit er nog wat in? Anders zal ik wat anders voor je regelen, want het lijkt me beter als jij iets bij je hebt om je te kunnen verdedigen als Arnoud weer opduikt.” zei hij, al hoopte hij eigenlijk dat ze nooit zonder hem tegenover die gast zou staan.

Iana hoorde nog net wat gevloek van buiten maar besteedde er geen aandacht aan. Die verdomde gast moest maar van Nick blijven. Iana zuchtte en voelde de armen van Nick om haar middel heen. Even voelde ze een steek door haar zij gaan. "Die tafelpoot heeft me blijkbaar ook geraakt.." Slikte ze waarna ze ineen zakte en haar ogen dichtkneep. Haar hoofd leek wel te branden en haar zij te steken. Wat kon Arnoud haar nog meer aandoen? Iana wist dat Arnoud in staat was om mensen te gaan vermoorden. Maar toch snapte ze niet waarom net zij op zijn lijst stond. Er waren nog meisjes die goed waren, zoals True haar tweelingszus. Maar True mocht nooit het slachtoffer van Arnoud worden, dan wou ze nog liever dood. "De volgende keer laat ik me gewoon aan hem over, misschien vermoord hij me dan en stopt hij met mensen lastig vallen." Zuchtte ze en keek Nick met een traan over haar wang aan. Hij sijpelde op de grond en Iana liet haar blik weernaar de grond afdwalen. Iana wou niet dat Nick nog wat overkwam. "Nee, we moeten niet naar het z-iekenh-ui-s.." Hakkelde ze. Ze wist maar al te goed dat de wonde op haar wenkbrauw moest gehecht of geplakt worden, maar ze wilde het niet. Ziekenhuizen, daar had ze zo'n angst voor dat ze nog liever dood bloedde. Iana hoorde nog net wat Nick zei en richtte haar hoofd op. "Niet naar een ziekenhuis .. Niet.." Probeerde ze uit te brengen. Iana haalde diep adem en stelde zich weer recht omdat het niet echt een zicht was dat ze daar zo zat. Iana liep naar de badkamer en deed de kraan open. Ze maakte een kommetje met haar handen en liet het water erin stromen. Vervolgens nam ze een doekje en depte dat in het water. Zo probeerde ze het bloed van haar hoofd weg te strijken wat haar amper lukte. Het bleef maar komen en hoe meer ze erop duwde hoe meer bloed er af leek te komen. "Nick.. Ga ik dood bloeden?" Iana keek Nick even aan en legde haar hand in haar zij die bij elke stap die ze zette leek te protesteren. Ze keek naar het buisje dat voor haar op de grond lag. Moest ze dat niet hebben gebruikt was zij of Nick dood. Iana zuchtte en probeerde met het vochtige doekje haar hoofd steeds te reinigen van het bloed dat er als een waterval van liep. Ergens wist ze wel dat het het beste was om naar het ziekenhuis te gaan. Maar dat wilde ze niet, de angst was te groot. Alleen de geur en die machinen .. Iana kon het zich nog allemaal herinneren. Bij haar tante moesten ze een operatie uitvoeren, ze is in de operatie gestorven. Iana wilde dus nooit iets met ziekenhuizen te maken hebben. Net alsof het voor haar een trauma was geworden. Iana hinkte op Nick af en wreef met haar hand over zijn wang. Aan haar vinger hing een beetje bloed maar daar leek ze zich niet echt van bewust te zijn. "Ben jij dan niet bang van ziekenhuizen?" Iana keek Nick aan. Doordat ze haar kin moest heffen omdat ze hem aan wou kijken had ze weer van die brandende steken op haar wonde gevoeld. Maar toch voelde ze aan dat het bloeden stopte, maar de wonde was redelijk open en niet echt zo smakelijk om te zien. "Misschien moet ik toch naar het ziekenhuis .." Zuchtte ze. Misschien toch nog liever medicamenten dan hier te lijden van de pijn. Iana voelde zich lichtelijk bezorgd over Nick. "Gaat het wel, je mankt nogal." Iana keek hem in zijn blauwe ogen aan. Wat hier daarnet allemaal weer had afgespeeld was net een nachtmerrie waarvan ze had gehoopt dat hij nooit zou gebeuren. Maar niets leek minder waar, het was gebeurd. En nu was het te hopen dat Arnoud hen nooit meer kwam lastig vallen. Iana stapte op de deurklink af en bedacht wat. Ze moest maar eens een dubbelslot op die deur zetten. Hij was blijkbaar niet sterk genoeg om het gewicht van Arnoud tegen te houden. En misschien zou ze ook vragen om een gaatje in de deur te maken zodat ze tenminste kon zien wie er aan de deur stond. Nu Iana aan al deze dingen dacht wist ze dat Iana het allemaal had kunnen voorkomen. "Het is allemaal mijn schuld, het is mijn verdomme verantwoordelijkheid .. Verdomme!" Vloekte ze waarna ze naar de grond keek.

-Sorry, zo'n stomme flut .. --'

"Die tafelpoot heeft me blijkbaar ook geraakt.." zei Iana, de manier maakte waarop maakte dat Nick zich enkel meer zorgen om haar ging maken. Hij liet haar iets losser, zodat hij de plek op haar zij niet zou raken. Het was te hopen dat haar ribben nog in takt waren, en dat die niet waren gekneusd. Want uit ervaring wist hij, dat dit behoorlijk pijnlijk kon zijn. Hij voelde hoe Iana in elkaar zakte, doordat hij haar nog vast had viel ze niet direct op de grond. Voorzichtig zakte hij door zijn knieën, de knie waartegen Arnoud had getrapt protesteerde hevig. Nick negeerde de pijn straal, ging zo zitten dat Iana met haar rug tegen zijn borst aan kon leunen. "De volgende keer laat ik me gewoon aan hem over, misschien vermoord hij me dan en stopt hij met mensen lastig vallen." zuchtte ze, hij schudde zijn hoofd. Streek met zijn duim de traan weg die er over haar wang liep. “Je denkt toch niet dat ik dat zomaar laat gebeuren? Ik wil je niet verliezen. Als die gast jouw nog een keer aanraakt moet hij uit kijken dat ik hem niet vermoord.” In de laatste woorden was zijn woede duidelijk hoorbaar, en hij besefte dat hij het meende. Als die Arnoud haar nog één maal wat zou doen zou hij hem met alle liefde overhoop steken. Dan draaide hij maar de bak in, die gast moest met zijn poten van Iana af blijven. Nick snoof. "Nee, we moeten niet naar het z-iekenh-ui-s.." zei ze, verbaasd keek hij haar aan. “Maar liefje, je kunt toch niet zo blijven rond lopen?” zei hij zacht, in zijn stem was een bezorgde ondertoon te horen. "Niet naar een ziekenhuis .. Niet.." begon ze, waarna ze zich op richtte. Hij kwam overeind, zakte half door zijn knie. Vloekte binnensmonds, herstelde zich en volgde haar naar de badkamer. "Nick.. Ga ik dood bloeden?" vroeg ze, terwijl ze op hem af liep nadat ze een tevergeefs poging had gedaan de wond te stelpen. Haar hand rustte in haar zij, aan haar gezicht kon hij zien dat er bij elke stap een pijn scheut door haar lichaam trok. “Nee, dat ga je niet. Maar het is echt beter als we naar het ziekenhuis gaan, niet alleen om je hoofd maar ook vanwege die steek in je zij. Misschien dat je ribben zijn gekneusd.” zei hij, terwijl hij haar hand beet pakte. Met haar vrije hand wreef Iana over haar wang, hij glimlachte zacht naar haar. "Ben jij dan niet bang van ziekenhuizen?" vroeg ze, hij haalde zijn schouders op. “Ik ben er eigenlijk nog maar één keer geweest. Maar ik ben er niet bang voor.” zei hij, meestal gingen ze niet naar het ziekenhuis als er wat gebeurde. De enige keer dat Nick er was geweest, was Levi van het dak gevallen en was er een bot door zijn huid heen gegaan. Het was één de enige keer dat Nick echt moeite had gehad naar een wond te kijken. "Misschien moet ik toch naar het ziekenhuis .." zei ze, hij knikte. “Ja dat moet je zeker, en ik blijf bij je. Dat beloof ik.” zei hij, met zijn hand streek hij zacht over haar wang. "Gaat het wel, je mankt nogal." vroeg ze, nu was zij degene die bezorgd was. “Ja hoor, heb een beetje last van me knie maar dat gaat wel weer over.” zei hij, hij glimlachte geruststellend naar haar. Volgde haar met zijn ogen toen ze naar de deur klink liep. "Het is allemaal mijn schuld, het is mijn verdomme verantwoordelijkheid .. Verdomme!" zei ze, Nick volgde haar nog altijd lichtjes mankend. Ging voor haar staan, legde zijn vingers onder haar kin en duwde haar hoofd iets omhoog zodat hij haar aan kon kijken. Vervolgens liet hij zijn hand weer zakken. “Het is niet jouw schuld, jij kan er niks aan doen dat die gast jouw lastig blijft vallen.” zei hij zacht, waarna hij haar hand pakte. “Kom ik breng je naar het ziekenhuis.” zei hij, hij opende de deur. Zag tot zijn opluchting dat Arnoud nergens te bekennen was, zachtjes trok hij Iana met zich mee. Mankte door de gangen, besloot tegen zijn gewoontes in de lift te nemen. Hij had het niet zo op liften, was ook niet gewend aan die dingen. Die had je niet in de achterbuurt van Sicilië, en eigenlijk ook niet in veel andere gebouwen waar hij kwam. Maar nu leek het hem beter dan de trap. Hij drukte op het knopje, het belletje deed hem denken aan het geluid van een magnetron, hij stapte de lift in trok Iana naar binnen. Lang duurde het niet voor de lift beneden was, nadat hij op het knopje had gedrukt voor de begane grond. Hij leidde Iana door de lange gang, terwijl hij probeerde te bedenken hoe ze naar het ziekenhuis moesten komen. Hij kon haar fiets nemen, maar hij was bang dat ze tijdens het fietsen flauw zou vallen. Hij duwde de buiten deur open, voelde de koele lente bries langs zijn armen strijken. “Denk je dat je het vol kunt houden achter op de fiets? Anders regel ik wel een taxi of zo.” vroeg hij aan Iana, haar bezorgd aan kijkend.

Iana keek Nick aan en knikte daarna kort. "Jij moet niemand vermoorden Nick, dit is mijn zaak en mijn probleem. Ik wil niet dat jij daarmee in aanraking komt. Maak nu dat jij hem dood dan draai jij daar de bak voor in! En dat wil ik nog voor heen duizend jaar. Zorg maar nier dat ik je moet komen bezoeken in de gevangenis." Zei ze waarna ze hem even aankeek zodat hij haar goed kon zien. Hij moest gewoon zien dat Iana dit meende. Ze streek met een pijnlijke blik in haar ogen door haar haren. Iana hoorde de bezorgdheid in Nick zijn stem en knikte daarna even. Hij had misschien wel gelijk, maar die ene angst. "Ik durf gewoon niet." Biechtte ze op waarna ze zich probeerde recht te stellen. Iana had ergens wel verwacht dat Nick niet bang zou zijn van ziekenhuizen, toch niet zo'n trauma als haar. Iana haalde diep adem en voelde de hand van Nick de hare nemen. Ze kneep zachtjes in zijn hand en probeerde zich staande te houden. Wat deed die verdomde wonde toch pijn. Het leek of ze net als een anorexia patiënt zou neervallen. Een appelflauwte werd het soms ook wel eens genoemd. Ze voelde een hand haar wang raken en zachtjes knikte ze. Ze liet zich mee leiden door Nick en stapte samen met hem mee. Hij mankte nogal en Nick zei dat het wel over ging. Of wel loog hij dat of wel was het waar. Iana besloot het maar te geloven aangezien jongens altijd zich wel stoerder voordeden dan ze waren. Iana zuchtte en sloeg haar ogen neer. Ziekenhuizen.. Een rilling schoot over haar ruggengraat waarbij er een pijnscheut door haar ribben schoot. Ze volgde hem naar de lift en drukte op het knopje en probeerde de pijn te negeren door haar ogen samen te knijpen en op haar onderlip te bijten. Ze beet altijd wel in haar vinger of zo, dan verdeelde het meestal de pijn tussen haar rib en haar vinger. Bet wel vaag maar ze had het vaak gedaan. Iana had wel eens mensen met een mes zichzelf zien snijden. Dat kon je natuurlijk geen pijn verdeler noemen, meer een zelfmoordneiging. Iana slikte en voelde hoe de lift naar beneden ging en ze haar hoofd op Nick zijn schouder legde. Iana mankte half naar de deur en stapte erdoor. Toen hij haar vroeg of het ging gaan knikte ze. Hij moest zeker geen taxi gaan halen want dan moest hij nog eens betalen en ergens merkte ze dat het moeilijk voor hem was om aan geld te geraken. "Nee, het lukt wel." Loog ze waarna ze op de bagagedrager ging zitten en haar hand in haar zij legde om het bloeden tegen te houden. Haar blauwe pull had inmiddels al een goeie rode vlek gekregen maar ze schonk er zelfs geen aandacht aan. Haar kleren kon ze wel zeker wassen. Iana voelde hoe de fiets in beweging kwam en ze haar armen om Nick zijn middel lag. "Hoe rapper we er zijn hoe beter.."

-Een 10 tal minuten later*

Iana zag het ziekenhuis al in zicht komen en voelde hoe haar hart als een bezetene tegen haar borstkas sloeg. Even had ze de neiging recht te staan en zo rap mogelijk zich uit de voeten te maken. Maar daarvoor was het al te laat. Iana besloot haar fiets niet op slot te doen aangezien ze zich dan moest bukken en dat voor meer pijn zou zorgen. Ze nam Nick zijn hand vast en duwde zich tegen hem aan. Ze wilde zo dicht mogelijk bij hem blijven om te vermijden dat ze van angst rechtsomkeer zou gaan maken. Iana stapte met hem naar de deur en deed hem met enige moeite open. Meteen liep ze naar de balie en zag daar een paar mensen naar haar rib kijken. Ja, wat verwachtte ja als je kleren vol met bloed hingen. "Kan ik hier voor een onderzoek aan mijn rib en hoofd zijn?" Iana besloot om zo duidelijk mogelijk te praten ook al trilde haar stem zo hard dat door het rillen ze nog meer pijnscheuten kreeg. De vrouw keek even naar haar zij en knikte daarna. "Je identiteitskaart." Vroeg ze waarna Iana in haar tasje keek en daar haar kaart uithaalde. De vrouw scande hem in en Iana betaalde. "Ik betaal hier wel voor." Fluisterde ze naar Nick aangezien ze geen geld hoefde van Nick. Iana nam de arm van Nick vast en trok hem mee naar de wachtkamer waar je blijkbaar moest wachten op de dokter. "Ik ben bang.." Iana zette zich op een stoel en hoorde opeens haar naam. "Ja, dat ben ik." Rilde ze en bekeek de man die een nog redelijk vriendelijke man was. Iana volgde de man naar zijn kamer en zag langs de zijkanten allemaal grote voorwerpen die haar niet echt een goed gevoel gaven. "Komt u hier maar liggen jongedame dan kan ik eens kijken naar die wonde van jou." Iana keek de dokter even twijfelend aan en besloot om er toch naar toe te gaan. Iana keek smekend naar Nick, wilde dat hij bij haar bleef.

"Jij moet niemand vermoorden Nick, dit is mijn zaak en mijn probleem. Ik wil niet dat jij daarmee in aanraking komt. Maak nu dat jij hem dood dan draai jij daar de bak voor in! En dat wil ik nog voor heen duizend jaar. Zorg maar nier dat ik je moet komen bezoeken in de gevangenis." zei Iana, waarna ze hem recht aan keek. Aan haar blauwe ogen kon hij zien dat ze het meende, maar hij kon haar niks beloven. Hij kon haar niet beloven dat hij Arnoud niet zou vermoorden. Hij wist van zichzelf tot waar toe hij in staat was, en was er onlangs achter gekomen dat ook iemand omleggen hier toe behoorde. Ook kon hij haar niet beloven dat hij niet in de gevangenis terecht zou komen, zelfs als hij Arnoud niks aan zou doen had hij genoeg op zijn kerfstok staan om voor een aantal jaren achter de tralies te verdwijnen. Een moord, meerdere geweldsmisdrijven, diefstallen, illegaal wapen bezit en het smokkelen van illegalen waren. Nee, hij had zeker geen schoon geweten. "Ik durf gewoon niet." zei Iana, hij keek haar aan. Glimlachte geruststellend naar haar, legde zijn hand zachtjes op haar wang streek er met zijn duim zachtjes over. “Je hoeft je niet druk te maken, ik blij bij je.” zei hij, ze moest hoe dan ook naar het ziekenhuis. De wond op haar hoofd, haar pijnlijke ribben. Kort keek hij naar haar blauwe trui, waar een rode vlek op was verschenen. Iets wat hem nog niet eerder op was gevallen. “Je moet echt naar het ziekenhuis liefje, dit gaat zo niet straks stort je nog in.” zei hij bezorgd. Waarom was ze eigenlijk zo bang voor ziekenhuizen? Waarschijnlijk had ze hier wel een rede voor, maar wat die rede was was voor hem een raadsel. En hij besloot dat hij er nu maar beter ook niet naar kon vragen, waarschijnlijk zou dit haar angst enkel nog vergroten. Iets wat hij wou voorkomen, aangezien hij betwijfelde of hij haar dan nog wel mee zou krijgen naar het ziekenhuis. In de lift had ze haar hoofd tegen zijn schouder laten zakken, zachtjes legde hij zijn arm om haar heen er voor zorgend dat hij haar wond niet raakte. Met zijn hand streek hij over haar bovenarm, hij steunde voornamelijk op zijn goede been het ander stond enkel op de grond om te voorkomen dat hij zijn evenwicht zou kunnen bewaren en om geen argwaan bij Iana te wekken. Ze hoefde zich geen zorgen om hem te maken, zijn kniebanden hadden waarschijnlijk enkel een klap gekregen en met een beetje pech was zijn meniscus gekneusd, maar veel meer zou het niet zijn. Nadat ze de lift uit waren gestapt had hij haar hand weer beet gepakt, hij bleef vlak bij haar lopen zodat hij haar zou kunnen vangen mocht ze out gaan. Want zonet had ze er uit gezien, alsof ze elk moment door haar benen heen zou kunnen zakken. "Nee, het lukt wel.” zei ze, onderzoekend keek hij haar aan. Hij had het idee dat ze loog, maar besloot toch de fiets te nemen. Een taxi zou waarschijnlijk meer tijd kosten dan naar het ziekenhuis fietsen, en aangezien hij geen idee had hoe groot de wond op haar zij was en hoe snel ze bloed verloor wou hij zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. Ze was al op de bagage drager gaan zitten, snel stapte hij voorop. Voelde haar armen zich rond zijn middel krulde, legde zijn ene hand op haar handen. Zijn andere hand hield hij aan het stuur, even slingerde hij maar al snel had hij de slag weer te pakken en fietste in de richting van het ziekenhuis. Zijn hand liet hij op de hare ruste, alsof hij hierdoor zou kunnen voorkomen dat ze van de fiets zou vallen. "Hoe rapper we er zijn hoe beter.." hoorde hij haar zeggen, hij knikte al kon ze dit waarschijnlijk niet zien.

Het witte gebouw doemde op aan de horizon, het strikte beeld van orde en regelmaat. Het was een plek die Nick in Italië meestal had gemeden, niet omdat hij er bang voor was. Maar omdat hij er niet hoorde, mensen hadden hem altijd na gekeken als hij zich in dit soort ruimtes begaf. Alsof er op zijn voorhoofd geschreven stond dat hij van de straat was. Nick stapte van de fiets af na kort zijn hoofd te hebben geschud, en draaide die op slot toen hij in de gaten had gekregen dat Iana hiertoe niet in staat was. Ze pakte zijn hand beet en trok haar tegen zich aan, hij gaf een zacht kneepje in haar hand. “Het komt wel goed schatje.” zei hij, terwijl hij samen met haar het ziekenhuis in liep. De geur van ontsmettingsmiddel, medicijnen en ziekte was een misselijkmakende mengelmoes. Hij voelde de blikken van mensen op hen richtte, of dit was vanwege Iana, hem of een hen beide was voor hem een raadsel. Iana had een blauwe trui aan, met een bloed vlek die niemand kon ontgaan en ook op haar voorhoofd zat een wond die nog altijd bloedde. Hij had een lip waarin een dunne scheur zit en liep mank. "Kan ik hier voor een onderzoek aan mijn rib en hoofd zijn?" zei Iana, tegen de vrouw achter de balie. Hij hoorde haar stem trillen, streek met zijn duim zachtjes over de rug van haar hand. "Je identiteitskaart." vroeg de vrouw, Nick fronste. Waar sloeg dat nou weer op? Zouden ze dat ook vragen als er hier iemand met een mes in zijn lichaam aan zou komen strompelen. "Ik betaal hier wel voor." zei Iana, en ze gaf inderdaad geld aan de vrouw. Nog iets wat nergens op sloeg, waarom moest je betalen als je in het ziekenhuis kwam? Wat was dit voor een wereld? Het liefst had hij de vrouw enkele woorden naar haar hoofd geslingerd, maar dit zou de situatie er zeker niet beter op maken. Dus strompelde hij zwijgend met Iana mee naar de wachtkamer, en liet zich naast haar op een stoel zakken. Sloeg zijn arm om haar schouders heen. "Ik ben bang.." zei ze, hij streek met zijn hand over haar schouder. “Dat is niet nodig, echt niet. Maak je nu maar geen zorgen.” zei hij zacht. Al vrij snel werd haar naam geroepen, iets wat hem mee viel. Het zou hem niks verbaasd hebben als ze hier nog een uur hadden moeten wachten. "Ja, dat ben ik." zei ze, waarna ze op stond en de dokter volgde. Ook hij kwam overeind, en volgde het tweetal naar de kamer waarin ze waren verdwenen. No way dat hij haar nu alleen liet. "Komt u hier maar liggen jongedame dan kan ik eens kijken naar die wonde van jou." hoorde hij de dokter zegen, hij stapte de kamer in. Liep naar toe, pakte zachtjes haar hand beet. De smekende blik in haar ogen ontging haar niet. “Ik blijf bij je, ik beloof het je.” zei hij zacht tegen haar, waarna hij zijn ogen op de dokter richtte. Die accepteerde dat hij in de kamer zou blijven, althans hij zei niks wat er op wees dat hij er niet mee eens was.

Iana keek naar Nick die zei dat hij bij haar zou blijven. Tevreden knikte ze. De man bekeek haar wonde en beet even op zijn onderlip. “Dat ziet er niet echt schoon uit meisje, wat heb je voorgehad?” Iana voelde een pijnscheut over haar zij gaan toen de man zachtjes zijn vinger tegen haar zij drukte. Even wist Iana niet wat te zeggen. Hij mocht dus echt niet weten wat er was gebeurd, dan zou die wel zeker bij de politie gaan en voor zo’n gedoe had ze geen zin. “Ik ben gevallen tegen een tafelpoot toen ik wat van de grond wou nemen. Ik en mijn vriend waren aan het ontbijten.” Loog ze wat met enige inspanning lukte. Moest ze niet geprobeerd hebben om normaal te praten kon je de trilling in haar stem gewoon horen. Ergens was Iana dan ook blij dat Nick bij haar was. Moest Iana hier alleen liggen was ze zeker weggelopen. Toen de man één of ander nat doekje nam en haar t-shirt wat ophief hield ze haar adem in. Het bloed bleef kleven aan haar wonde waardoor het een beetje vel meetrok. “Awtch..” Mompelde ze zacht en zag dat de dokter het hoorde. “Het spijt me, maar eerst moet ik die wonde schoon maken want met al dat bloed kan ik niet veel zien hoe erg het is.” Iana knikte. Die man deed ook zijn werk alleen maar. Maar Iana had het ‘dokter werk’ nooit echt aanvaard. Die dokters hadden haar tante vermoord! En wat was hun uitleg: ‘Het spijt me maar jullie tante is gestorven aan een ademtekort.’ Iana kon het zich nog zo goed voorstellen hoe ze in tranen was uitgebarsten. Maar wat verwachtte je dan? Iana en haar tante stonden zo close, ze had ook een tijdje na de dood van haar ouders samen met True bij haar tante gewoond. Het was een tweede moeder geweest en dan opeens was ze er niet meer. Iana had het zelfs nog erger met de dood van haar tante dan van haar eigen ouders. Ze had haar tante ook veel beter gekend. Meteen werd ze uit haar gedachte gesleurd door een helse mijn die door haar wonde stak. Iana kneep zo hard als ze kon in de hand van Nick en perste haar lippen samen. Wat deed dat pijn man! Net alsof ze de hele tijd werd gestoken door een vlijmscherp mes, steeds opnieuw. “Stop, alsjeblieft..” Hijgde ze en keek naar de dokter die haar even aankeek en vlug nog wat bloed depte. De dokter had het doekje weggelegd en dan even geknikt. “Oké, deze wonde is niet zo heel erg diep maar er moet toch wel wat gehecht worden. Dat duurt helemaal niet lang maar als je de wonde zo houd komt er vuil en bacteriën in en dat is niet gezond.” Iana voelde hoe het bloed naar haar hoofd steeg. Hechten? Dat was toch met naald en draad? De dokter keek haar bemoedigend aan aangezien hij duidelijk de angst van haar gezicht kon lezen. “Het duurt maximum tien minuten en ik ga je lichtelijk verdoven zodat je er niets van voelt.” Ergens was ze wel blij dat de dokter zei dat ze er niets van zou voelen. Dat was toch al één geruststelling. Toen ze het doekje zag dat hij bovenhaalde trok ze haar wenkbrauwen op. “Is verdoven niet met een spuit?” Iana keek de dokter aan en verschoof haar blik naar Nick. Net alsof ze ‘ik wil niet’ wilde zeggen. “Nee, dit is een ontsmettend doekje waar er al een medicament opzit dat zodanig snel door je houd gaat als een spuit. Het is immers een properder werk dan die spuiten.” Iana was ergens opgelucht dat het geen spuiten waren want daar kreeg ze al helemaal de rillingen van. Iana sloot haar ogen en besloot zo stil mogelijk te zitten zodat het zo snel mogelijk gedaan zou zijn. Eerst voelde ze nog een stevige messteek en daarna leek alles over. Net alsof ze in een roes was waar niemand haar uit kon halen. Tevreden glimlachte ze en keek naar Nick die voor haar nog steeds stond. Iana zag dat de man een naald en draad boven haalde en bleef strak naar Nick kijken. Het bleek dat als je ernaar keek de pijn zelfs erger zou zijn of zo. Iana hield Nick zijn hand vast en voelde zelfs niets van de naald. “Klaar.” Iana trok haar ogen open en zag dat de wonde mooi was dicht genaaid. “Bedankt …” Iana moest nog even alles vatten. Ze was niet dood? Waarom was haar tante dan wel dood? Iana wist dat ze nu allemaal flauwekul aan het denken was maar het leek zomaar in haar op te komen. Iana stelde zich recht en liep op Nick af. Ze kuste hem vluchtig en zag dat de dokter glimlachte. "Heel erg bedankt." Iana voelde nog een beetje pijn maar erg was het niet meer. "Graag gedaan, ik zie dat je blij bent." Iana knikte heftig en nam Nick bij de hand. "Ik wil hier zo vlug mogelijk weg." Iana trok hem mee naar buiten en was blij weer wat frisse lucht binnen te halen.

“Dat ziet er niet echt schoon uit meisje, wat heb je voorgehad?” Ze hadden de vraag kunnen verwachten, doktoren neusde altijd graag in andermans zaken. Ze gaven geen fack om de privacy van hun patiënten, het zou hem niks verbazen als ze s’ avonds vol trots zouden vertellen wat voor idioten ze nu weer hadden behandeld. Waarschijnlijk roddelde ze tijdens hun pauze over hun patiënten. Nee, Nick had geen hoge pet op van dokters. In zijn ogen kregen ze veel te veel betaald voor het werk wat ze deden, en als ze een fout maakte was het: Ja, dat kan gebeuren. Het waren lieg beesten, die hun geld verdiende aan anders mans problemen. “Ik ben gevallen tegen een tafelpoot toen ik wat van de grond wou nemen. Ik en mijn vriend waren aan het ontbijten.” loog Iana, het was te hopen dat de arts haar leugen niet zo door zien. Hij voelde de ogen van de man voor een moment op hem ruste, zwijgend keek hij terug. Herkende de blik in de ogen van de man, die kennelijk zijn oordeel al klaar had liggen. Het zou hem niks verbazen als de dokter dacht dat hij Iana had mishandeld, waar zag die gast hem voor uit? Dacht hij nu echt, dat hij zijn vriendin zou mishandelen? Hij snoof, richtte zijn ogen op Iana. Wiens gezicht vertrok toen de man haar wond schoon begon te halen, bemoedigend glimlachte hij naar haar. Streek met zijn duim over de rug van haar hand, en gunde de arts geen blik meer waardig. Waarom zou hij ook? Die man had zijn oordeel over hem al klaar liggen, oké het zelfde gold voor hem. De vorige keer dat hij in het ziekenhuis was geweest, hadden de doktoren hem en Levi allemaal met en minachtende blik aan gekeken. Ja dat krijg je er nu van, ze zouden dat soort mensen op moeten sluiten. Ze vormen een bedreiging voor de maatschappij. Had Nick een arts horen zeggen. Een gevaar voor de maatschappij, tuurlijk. Alleen omat Levi dronken op een dak had gelopen? Iana trok hem uit zijn gedachten door zijn hand zo ongeveer fijn te knijpen, bezorgd keek hij haar aan. Zijn ogen gingen voor een moment naar de dokter, die nog altijd bezig was haar wond schoon te maken. “Stop, alsjeblieft..” smeekte Iana, zachtjes streek Nick met zijn hand langs haar wang. De angst in haar ogen was duidelijk te zien nadat de dokter had gezegd dat hij haar wonden moest hechten. Nick glimlachte geruststellend naar haar, bleef vanuit zijn ooghoeken de arts in de gaten houden. Hem niet helemaal vertrouwend. Misschien was hij gewoon achterdochtig, maar hij had het niet zo op dit soort mensen. Mensen die zo ver boven hem stonden, mensen die niks hoefde te doen om te kunnen overleven. Die s’ avonds het bloed van een overleden patiënt van hun handen wasten, en gezellig met hun familie praatte over koetjes en kalfjes. En zelfs als een dokter een keer een fout maakte kwam die er goed van af. Als ze per ongeluk een ader raakte, en de patiënt overleed kwam dit meestal niet eens in het rapport te staan. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, dwong zichzelf zijn gedachtes niet meer af te laten dwalen. Hij fixeerde zijn blik op Iana, het leek er op dat ze hem met haar blik wilde vertellen dat ze niet wou. Maar na enkele woorden van de dokter sloot ze haar ogen, Nick drukte een zachte kus op de rug van haar hand. Hij keek toe hoe de naald door Iana’s huid heen ging, hoopte dat de verdoving had gewerkt en ze er niks van voelde. Pas nadat de arts had gezegd dat hij klaar was opende ze haar ogen, hij glimlachte naar haar. Wou haar overeind helpen, maar ze stond al weer op haar voeten. Duidelijk van plan hier zo snel mogelijk weg te komen. Ze drukte een vluchtige kus op zijn lippen. "Ik wil hier zo vlug mogelijk weg." zei ze, nadat ze de dokter had bedankt. “Ik ook.” stemde hij met haar in. Ze pakte zijn hand vast, waarna ze hem mee naar buiten trok. Hij strompelde achter haar aan, vervloekte zijn knie die hevig protesteerde toen hij een poging deed normaal te lopen. Buiten rook het een stuk beter dan in het ziekenhuis, waar de geur van ontsmettingsmiddelen, ziekte en medicijnen als een deken op je neer daalde. “Waarom ben je zo bang voor ziekenhuizen?” vroeg hij, nadat hij haar halt had gehouden bij haar fiets. Hij keek haar onderzoekend aan, streek met zijn hand een lok van haar bruine haren uit haar gezicht. Drukte een zachte kus op haar lippen. “Gaat het weer een beetje?” vroeg hij, nog altijd lichtelijk bezorgd. “Waar wil je heen? Naar je kamer, of ergens anders heen?” vragend keek hij haar aan, waarna hij de fiets van het slot haalde en op het zadel ging zitten. Hij wachtte tot hij er zeker van was dat ze achterop zat en begon langzaam te fietsen. Zodat hij niet bij de kruising was voor ze had gezegd waar ze heen wilde.

Iana keek naar Nick en hoorde dat die even snel weg wou zijn als zij. Iana stapte wat sneller en zigzagde tussen de eindeloze gangen die uiteindelijk leidde naar een uitgangsdeur. Tevreden duwde ze de deur achter zich dicht. Eindelijk uit dit vervloekte ziekenhuis. Dat gezicht van die ene dokter stond haar op het einde gelijk niet aan. Net alsof hij zich zo zwaar wilde bemoeien in hun zaken. Iana had gelukkig goed kunnen liegen zodat het niet teveel zou opvallen. Even had Iana de neiging om weg te rennen naar haar fiets en er van door te gaan. Maar Nick leek haar anderzijds tegen te houden met een vraag. Tjah, waarom. Moest ze nou echt haar hele verhaal gaan doen? Iana besefte dat ze niet mocht liegen tegen Nick en knikte daarna voor kort. "Jah, ik heb een jaar geleden mijn tante verloren in dit vervloekte ziekenhuis. Net na de dood van mijn ouders ben ik bij haar ingetrokken samen met mijn zus. Daar hebben we zowat groot geworden en ik had dan ook een goeie band met mijn tante. Totdat ze een hersentumor kreeg, een soorrt kanker. Ze moest geopereerd worden en de dokter kwam na vier uren stil wachten zeggen dat ze het niet gehaald had. Ik had echt zin gehad om naar hem toe te smijten waarom hij mijn tante niet had kunnen redden. Daarom dat ik het ook niet echt op ziekenhuizen heb.. Die enge geluiden en al dat gebloed .." Iana slikte even en keek Nick aan waarna ze haar schouders ophaalde. Ja, wat moest ze er nog meer van gaan zeggen. Toen hij vroeg wat ze konden doen nam ze zijn hand vast en ging achter op de fiets zitten. "We kunnen misschien naar mijn kamer gaan maar buiten een kleine wandeling maken? Even voor een goeie frisse neus te halen?" Iana keek Nick aan. Net achter het gebouw van de slaapkamers bevond zich een groot park waar je rond een rvier kon lopen. Een best mooie rivier zelfs. Iana sloot haar fel blauwe ogen toen ze begonnen te fietsen. Ergens voelde ze zich zo goed in het bijzijn van Nick Hij kon je net vergelijken met een beschermengel. "You're just my angel who protect me for everything .." Zong ze zachtjes en voelde haar stem mooi helder klinken. Iana haalde haar hand door haar bruine lange haar. Toen het geboud weer in zicht kwam van de LIving Building ademde ze eens diep in en uit. Toen de fiets tot stilstand kwam drukte ze een zachte kus in de nek van Nick. "Scatje, ik hou zoveel van je." Zuchtte ze terwijl ze haar hoofd langs de achterkant van zijn rug over zijn schouder legde. Iana stapte van de fiets af en deed haar fiets op slot. Nu voelde ze al gedeeltelijk niets meer van haar wonde. En ergens hoopte ze dat de pijn rap zou gaan verdrijven. "Ik weet wel wat we kunenn doen.." Iana liep naar de achterkant van het gebouw en zag de speeltuin voor haar. Een dubbele glijbaan met vele parcours waqren uitgestippeld op een zandoppervlakte. "Comon!" Iana sprong op de glijbaan aangezien die erg klein was en normaal ook voor peuters bestemt was. Ze liet zich van de gele glijbaan rollen en lachte droogjes toen ze als het ware in het zand zat. "Ieuw, nu zit er zand in mijn onderbroek." Jammerde ze en sprong recht waarna ze naar een staande pilaar liep en daar als een aap in klom. Dat was eigenlijk totaal de bedoeling niet maar dat deerde Iana niet. Toen ze eenmaal met één voet op de bovenkant van de pilaar stond maakte ze er een lenige salto achterwaarts van. "Heerlijk is het hier gewoon." Iana keek Nick aan en liep op hem af Ze zwaaide haar armen rond zijn nek en duwde een lange kus op zijn lippen, probeerde die zo lang mogelijk te rekken. Na een vijftal seconden liet ze de kus overgaan naar een intieme tongzoen en duwde haar tong naar binnen. Niets was leuker dan zoenen met je vriendje, dat had ze nu wel ondervonden. En om eerlijk te zijn, ze moest heel hard haar best doen om niet ter plekke Nick aan te randen. Iana schoot in de lach. Oké, die gedachte was echt gewoon fout ..

-inspiratieloos .. ('aa)

Het leek erop dat Iana niet blij was hij dat hij haar de vraag had gesteld, ze reageerde niet direct op zijn woorden. Onderzoekend keek hij haar aan, wat was het dat ze het hem niet gewoon kon vertellen? Hij deed een stap in haar richting, zag dat ze kort knikte. "Jah, ik heb een jaar geleden mijn tante verloren in dit vervloekte ziekenhuis. Net na de dood van mijn ouders ben ik bij haar ingetrokken samen met mijn zus. Daar hebben we zowat groot geworden en ik had dan ook een goeie band met mijn tante. Totdat ze een hersentumor kreeg, een soorrt kanker. Ze moest geopereerd worden en de dokter kwam na vier uren stil wachten zeggen dat ze het niet gehaald had. Ik had echt zin gehad om naar hem toe te smijten waarom hij mijn tante niet had kunnen redden. Daarom dat ik het ook niet echt op ziekenhuizen heb.. Die enge geluiden en al dat gebloed .." vertelde ze, waarna ze haar schouders op haalde. “Wat erg voor je.” zei hij zacht, dit had hij niet verwacht. Hij had niet verwacht dat ze nog meer mensen had verloren die zo dicht bij haar stonden, die haar familie waren. Het leven was zo oneerlijk, zo vreselijk oneerlijk. De een had alles, en de ander had niks. Met zijn hand streek hij zacht langs haar wang, zelf had hij geen idee hoe het was om familie te verliezen. Althans om familie te verliezen, die ook echt zo voelde. Zijn moeder had voor hem nooit als een moeder gevoeld, de laatste paar jaar had hij meer voor haar gezorgd dan zij voor hem. Naast zijn zusje had hij geen verdere familie, of beter gezegd niet naar zijn weet. Iana had zijn hand vast genomen en was achterop de fiets gaan zitten, hij glimlachte even en schoof zijn gedachtes van zich af. "We kunnen misschien naar mijn kamer gaan maar buiten een kleine wandeling maken? Even voor een goeie frisse neus te halen?" zei Iana, Nick knikte. “Oké, what ever you want.” zei hij met een grijnsje, waarna hij rustig in de richting van de Living Building begon te fietsen. "You're just my angel who protect me for everything .." zong Iana, hij glimlachte. “And you're my angel. Who shows me how it feels to truly love someone.” zei hij, het klopte. Het was niet zo dat hij nog nooit van iemand had gehouden, hij hield van zijn zusje en van Jamie. Maar dit was een heel ander soort houden van. “Je hebt een mooie stem.” voegde hij er met een glimlach aan toe, die glimlach zou ze wellis waar niet kunnen zien. Maar ja. In de verte zag hij de Living Building al opdoemen, erg ver lagen het ziekenhuis en hun school niet van elkaar af. Vlak voor het gebouw remde hij af, stapte van de fiets af en hield de fiets met één hand staande. Een kus werd in zijn nek gelegd, Iana had haar hoofd op zijn schouder gelegd. "Scatje, ik hou zoveel van je." zei ze. “En ik van jouw.” zei hij zacht. Iana stapte van de fiets af, hij deed een stap opzij zodat ze de fiets op slot kon zetten. "Ik weet wel wat we kunenn doen.." zei Iana, zonder op antwoord te wachten liep ze om het gebouw heen. Hij volgde haar zwijgend, merkte dat hij zijn knie alweer wat verder kon strekken. Nog even en hij zou weer normaal kunnen lopen, mooi want hij haatte het om mank te zijn. "Comon!" zei Iana, die op een klein glijbaantje sprong en er vanaf gleed. Lachend schudde hij zijn hoofd. "Ieuw, nu zit er zand in mijn onderbroek." jammerde ze, Nick keek even naar haar, grijnsde onwillekeurig. “Arm meisje toch.” zei hij lachend, waarna hij naar de schommels liep en er op één ging staan. Iana wad onderhand overeind gesprongen en klom als een aap in staande pilaar. Nick greep de houten balk boven zijn hoofd, en duwde zichzelf omhoog. Zijn pols protesteerde, maar dit negeerde hij straal. Als je je door elk pijntje tegen liet houden, kwam je nergens. Hij plaatste zijn voeten tussen zijn handen op de paal waarna hij overeind kwam, hij keek even naar Iana die onderhand met één voet op de pilaar stond. Zwaaide lachend naar haar, en zag toe hoe ze een achterwaartse salto van de paal af deed. Het was te hopen dat de wonden door haar vele bewegingen niet weer open zouden gaan, maar hij vertrouwde er op dat ze haar eigen grenzen kenden en er niet zoals hem op uit was die te overschrijden. Hij deed een schroef van de balk af, zorgde ervoor dat zijn gewicht grotendeels op zijn goede been terecht kwam. "Heerlijk is het hier gewoon." zei Iana, Nik grijnsde. Sloeg zijn armen rond haar middel toen ze voor hem stond, voelde haar armen rond zijn nek. Haar lippen drukte ze op de zijne, al vrij snel liet ze de kus over gaan in een tongzoen die hij met alle plezier beantwoorde. Zijn hand legde hij op haar achterhoofd. Uiteindelijk was hij het die een einde maakte aan de kus. “Hmm… ik geloof dat we ons record al weer hebben verbroken.” zei hij, met een grijnsje. “Kijk je trouwens wel uit met je wonden, dat ze niet straks open gaan omdat jij niet stil kan blijven staan?” zei hij, met zijn hand ging hij door haar haren. Waarna hij een zachte kus in haar nek drukte. In zijn broekzak begon zijn mobiel te trillen, waarom juist nu? Hij zuchtte, liet Iana los en viste het apparaatje uit zijn broekzak. Zag dat hij een berichtje van Lucas had, perfect daar zat hij nu echt op te wachten. Hij zuchtte, opende het smsje. Zorgde ervoor dat Iana het niet kon lezen, dit hoefde ze niet te weten. Oggi 3 ore. Stesso luogo. Essere in tempo e non lo rovina Nick vloekte binnensmonds. Hoe laat was het nu? Hij klikte het sms’je weg. 2 uur al weer, dat betekende dat hij over drie kwartier echt weg moest. Als hij te laat was zat hij zwaar in de problemen, of beter gezegd dan zat zijn zusje in de problemen. Hij richtte zijn ogen op Iana. “Ik moet om kwart voor drie weg.” zei hij, waarna hij een kus op haar lippen drukte. Om haar vervolgens weer aan te kijken.

Iana keek naar Nick die naar haar zwaaide. Een kleine grijns verscheen op haar gezicht. Vrolijk zwaaide ze terug. Ze voelde zijn armen rond haar middel en sloot haar ogen voor kort. Ze voelde zijn hand in haar nek en glimlachte oprecht. Ergens teleurgesteld omdat hij de kus had verbroken lachte ze. "Oh werkelijk? Ons record blijft geen record.. Het heeft zelfs geen zin om het ons record te noemen omdat we het toch altijd verbreken.." Zuchtte ze droogjes waarna ze luchtig haar schouders ophaalde. Iana hoorde nog net zijn uitspraak en knikte daarna uitbundig. "Ik zal wel opletten, i promise." Beloofde ze waarna ze een zacht kusje in zijn nek drukte en haar hand door een krul liet gaan. "Ik vind jouw krullen nog steeds zeuw grappig!" Iana schoot in lachen uit en wreef met haar linkerhand over haar haren. Toen Iana pas merkte dat Nick zijn gsm boven haalde draaide ze haar hoofd wat naar links om te zien wat hij deed. Maar Nick belette dat door zijn gsm te draaien waarbij ze een hoop vragen in zich opkropte. Waarom mocht ze het niet zien? Iana keek hem ongelovig aan toen hij zei dat hij om kwart voor drie al weg moest zijn. Iana voelde opeens onbewust een steek van jaloezie door zich heen gaan. "Waarom? Waarom mocht ik die sms niet lezen?" Iana zette een stap naar achteren en liet haar armen die ze eerder om zijn nek had gelegd naast zich vallen. Ze hadden elkaar toch beloofd om eerlijk te zijn? Iana voelde aan dat er iets niet klopte en wilde maar al te graag weten wat Nick zo nodig niet wilde zeggen. Toen ze op het idee kwam dat hij misschien een ander zou hebben waar hij een geheime afspraak zou mee hebben. Iana schudde haar hoofd ongelovig. "Nick?" Zei ze ongeduldig waarna ze hem aankeek. Iana kon er natuurlijk ook niet aan doen dat ze zo nieuwsgierig was. Maar wat kon ze anders doen? Iana was toch zijn vriendinnetje? Dan mocht die toch alles weten? Iana was even goed de kluts kwijt. Ze stapte meer en meer naar achteren. "Ik dacht je te kunnen vertrouwen. Als je al met een betere zit, vertrek dan al meteen." Riep ze uit, niet echt met een nauwkeurig gevoel. Het leek meer op verdriet met verontwaardiging. Iana draaide zich om en wilde Nick zelf niet meer aankijken. Nu ze eindelijk dacht een eerlijk jongen te hebben leek dat ook allemaal niet waar te zijn. Wat moest hij nou weer zo nodig verstoppen? Iana begon te lopen, voelde haar ogen natter worden maar schudde het weg. Nu was het niet echt het moment om te beginnen wenen. Want dat sloeg nou ook niet bepaald op wat. Iana haalde diep adem en liep op een soort van hut af die nog op het speelplein stond. Ze was ondertussen al een goeie twintig meter van Nick verwijderd. Iana hoefde zelfs geen uitleg meer van hem. Waarom zou ze iets niet mogen weten. Blijkbaar hadden hun 'beloftes' hem ook niet echt beïnvloed. Iana nam de houten pilaren vast en trok zich zodanig op dat ze op de top van het hutje stond en ze zo een boom in kon klimmen. Hoe hoog ze nu zat was onbepaald, hoog alleszins wel. Iana liet haar zicht het gebied af scannen en zag Nick niet meer. Of hij nu weg was of haar achterna gelopen wist ze niet. Hoe kon hij zo .. Iana kon de woorden niet vinden. Maar ergens voelde ze zich zo slecht omdat ze hem zelfs de kans niet had gegeven om het uit te leggen. Maar ze was nu eenmaal zo en ze zat nu eenmaal in een over grote boom, waar ze zelf nog niet zeker van was , of ze er wel uit zou geraken. Iana voelde een traan over haar wang glijden. Nog geen uur geleden leek perfect, nu leek weer alles een hél te zijn. "Godverdomme." Riep ze luid waarna ze een tak afbrak en dat naar beneden gooide, zelfs niet lettend waar ze het heen gooide. Ze kon wel uit die boom springen van woede die ze niet kon uiten. Opeens begon ze super hard te tieren, geen één woord uitsprekend. Ze had wel eens gehoord dat alles uit je tieren wel eens een opluchting kon zijn. Dus Iana liet zich helemaal gaan en liet haar luide taalgebruik horen aan iedereen die maar passeerde. En het was nog waar ook, toen Iana weer voor zich keek leek ze zich al een stuk beter te voelen.