Slaapvertrek van Wyatt, Ian en Sarah

Met een glimlach nam Sarah de sleutel aan van de vrouw achter de receptie, een vriendelijke "Dank u wel" mompelend. Ze draaide de sleutel inclusief kamernummer-label om in haar handpalm, wierp een blik op het met sierlijke cijfers ingegrafeerde kamernummer, en begon toen richting de slaapvertrekken te lopen. Met een grote sporttas over haar schouder, twee tassen aan haar armen bungelend en een trolly achter zich aan trekkend liep Sarah langs de kamers, zoekend naar het nummer dat overeenkwam met die aan haar sleutel.
Aangezien ze haar vorige roommates voor dood had verklaard en toe was aan wat gezelligere mensen, had Sarah een nieuwe kamer aangevraagd. Ze hoopte dat haar nieuwe kamergenoten wat gezelliger waren en bovendien wat meer te zeggen hadden dan haar vorige: die had ze één, misschien twee keer gezien, en niet meer. Aan de ene kant was het wel leuk geweest aangezien Sarah de kamer zo ongeveer voor zich alleen had gehad, maar om de rest van het jaar in haar eentje door te brengen..? Nee bedankt; ze had defenitely meer aanspraak nodig dan vier kale muren.
De brunette hield halt voor een eikenhouten deur, waar het overeenkomende kamernummer met gouden letters op het okerkleurige hout was gespijkerd. Ze stak de sleutel in het slot, rommelde er wat aan en duwde vervolgens de deur open. Nieuwe, schone geuren drongen haar neus binnen, terwijl ze haar ogen liet glijden over de smetteloze kamer. Het was te zien dat er momenteel nog niemand zijn of haar intrek had genomen; de bedden waren keurig opgemaakt, en voor zover te zien was lagen er nergens persoonlijke spullen. Wel stonden er drie bedden klaar: evenals in haar vorige kamer. Sarah hoopte vurig dat deze kamer en kamergenoten haar beter bevielen, en sleepte ondertussen al haar spullen naar binnen.
De kamer was niet groot, maar bood genoeg om een jaar in door te brengen. Een groot schuifraam bevond zich tegenover de deur, wat uitzicht bood over de binnenplaats. Een halve meter van die muur af stond een bed, met daarnaast een tweede. Het derde bed stond er tegenover, niet ver van de deur die naar de badkamer leidde, met aan de andere kant een twee persoonsbank en oude leunstoel. Ook stonden er een bureau, dressoir en kledingkast: eigenlijk was alles precies hetzelfde als de andere kamers.
Sarah liep naar het bed bij het raam, zwaaide haar Balenciaga van haar schouder en legde deze vervolgens met de sporttas en de andere tas op het bed. De trolly liet ze staan, terwijl ze met een zucht naar de bank liep, de deur ondertussen een zetje gevend met haar voet. Vermoeid plofte ze vervolgens neer op de bank, toekijkend hoe de deur met een zachte klik in het slot viel.

Zijn voeten waren nat van de modder toen hij het gedeelte van de slaapvertrekken binnen kwam geklost. Het was zo’n vervelende natte dag. Zijn gezicht stond op onweer maar ook met goede rede. Hij had Matthew al zo lang niet gezien en ook niet in zijn kamer dus had hij die opgegeven. Zijn haar droop van de regen en hij liet een spoot van modder achter in de hal. Hij kwam bij de receptie en vertelde over de kamer waar hij heen moest. Hij kreeg ook een sleutel aangereikt en hij griste hem weg en bedankte de receptioniste. Er stond het cijfer 212 op. Fijn. Hij had een grote tas op zijn rug waar zowat alles in zat. Kleding en schoenen. En zijn MP5. Meer persoonlijke bezittingen had hij eigenlijk niet. Het spoor van modder volgde hem de hele weg toen hij over het tapijt in de hal was gelopen was hij al zijn modder kwijt. Liever nu dan dadelijk in de schone kamer. Hij liep de trap op en vloekte hartgrondig toen zijn andere tas die hij vast had gehad op zijn voeten viel. Er zaten een paar halters in die ongeveer een kilo of 5 per stuk wogen dus hij vloekte nog even door. Hij tilde de tas op en liep de goede gang in. Wat al op zich een wonder was in dit grote gebouw. Het begon bij nummer 200 en eindigde met nummer 215. Hij stopte waar het cijfer 212 op stond en hij keek naar de okergele deur. Hm. De andere die hij had gehad was van Eikenhout geweest. Hij wilde de sleutel in het slot steken toen hij merkte dat hij hem niet om kon draaien. De deur was dus gewoon open geweest al die tijd. Slordig. Heel erg slordig. Hij opende de deur en struikelde direct over een trolly die voor de deur had gestaan. Hij vloekte weer en krabbelde overeind. Hij keek op en zag Sarah zitten. Hij wist niet hoe hij er nu had uitgezien maar vast behoorlijk sullig. Hij glimlachte schaapachtig en gooide de tassen op het bed bij het raam. Op het andere bed lagen de spullen van Sarah maar hij had dus het bed naast haar gekozen. Toen hij binnen was gekomen had hij dit eigenlijk niet verwacht. Sarah als kamergenoot.
Het raam was al open maar nog steeds rook hij de scherpe geur van schoonmaakmiddelen. Hij keek naar hoe de kamer was ingedeeld en merkte nu pas het derde bed op. Oké. Werdt er nog iemand verwacht? ‘Sarah, verwachten we hier nog iemand? Ik ben hier gekomen omdat ik Matthew nog niet eens een keer op onze kamer had gezien en dus vandaar ben ik hier’ Hij haalde zijn schouders op en zakte op en keek even naar het raam. Hij liep er naar toe en keek of het niet verder open kon. Hij merkte dat het een systeem was dat hij helemaal kon openschuiven. Hij schoof het raam helemaal open en trok de hor naar beneden. Misschien zaten er hier nog beesten die zin hadden om hier te komen ondanks de schoonmaakmiddelen. Hij ritste zijn grote rugzak open en haalde er een stel sokken uit. Hij trapte zijn schoenen uit en zakte op het bed neer. Hij trok schone sokken aan en pakte een handdoek uit zijn tas. Hij wreef zijn haar droog en ging in kleermakerszit zitten. De kamer was niet gigantisch maar ook niet klein. Waarschijnlijk groot genoeg om Sarah’s grootste angst te houden. Spinnen. Hij griffelde even maar dacht niet meer aan huisdieren. Hij was helemaal kapot van die trap op lopen en nog chagrijnig van de regen buiten.

Wyatt was door de regen naar hier gekomen maar wel met een paraplu, dus buiten zijn bijde sportzakken was hij niet echt nat. Al gauw wandelde hij naar binnen en viste zijn sleutel van de toog en wandelde naar boven. Al had hij sneller door dat hij op de foute gang zat.'Dat ook nog.' Geirriteerd keek hij rond of hij iemand zag die hij kon aanspreken. Niemand. Typisch voor hem om weer niemand te treffen als hij fout was gelopen. Heel dom begon hij dan ook maar verder te wandelen. Misschien dat er verderop wel iemandstond waar hij het aan kon gaan vragen. Maar daar twijfelde hij aan. Uiteindelijk vond Wyatt geen persoon maar wel een trap naar boven en wandelde die dan ook maar op. Meteen bedacht hij zich iets en voelde even in zijn hals en al snel voelde hij zijn koptelefoon hangen en hoorde daar de luide muziek nog uit komen. Net toen hij de bovenste trede wou oplopen bleef zijn voet hangen aan de trede en knalde hij luid op de grond. Meteen gevolgd door een luid gevloek welliswaar. Enkele mensen die beneden stonden waren hem aan het uitlachen. Wyatt wou wat naar hen roepen maar besloot zijn bek maar te houden. Met veel moeite kwam hij weer terug recht en wandelde met enige irritatie in zijn ogen te zien verder. Zijn elleboog was helemaal geschaafd, net zoals zijn pols door die verdomde trap. Opeens stond hij stil, hij stond voor de kamer met nummer 212. Aarzelend stak hij zijn hand uit en opende de deur. Al snel zag hij een jongen iets verder van hem verwijderd en een meisje op de bank zitten. Ook lag er een trolly voor zijn voeten, maar die lag op de grond. Beide waren voor hem onbekend, maar hij hoopte natuurlijk wel dat hij met hen overweg kon. En dat zij met zijn muziek en zijn driftbuien om konden gaan. De jongen schakelde zijn iPod uit en keek hen kalmpjes aan. 'Euhm, ik ben Wyatt.' Kort keek hij rond, hij had dus het bed naast de deur van de badkamer. Voor hem was het niet echt een probleem, zolang ze maar niet elke nacht naar de badkamer toegingen want dan werd het meteen wel weer irritant voor hem. Rustig wandelde hij naar zijn bed en dropte zijn beide sportassen daarop en wachte op enige reactie van de twee.

[ Ian, IK wil het bed bij het raam )

Sarah schrok op toen een jongen met veel gestuntel de kamer -letterlijk en figuurlijk- binnen kwam vallen. De trolly die ze in de deuropening had laten staan stond blijkbaar in de weg, waarop ze een zachte 'Oeps' mompelde toen ze tot die conclusie kwam. Het duurde echter even voor ze de half verzopen jongen herkende als Ian, waarop haar gezichtsuitdrukking verrast werd.
"Ian?" vroeg ze verbaasd, benieuwd of de jongen haar gezellig kwam opzoeken of héel toevallig haar nieuwe kamergenoot werd. Het antwoord kon ze echter al afleiden aan het feit dat hij enkele tassen met zich meezeulde, en deze pontificaal op haar bed neergooide; die bij het raam. Lachend stond ze op, terwijl ze naar het bed toe liep en er voor ging staan.
"Sorry jongen, maar ik zou het wel fijn vinden een eigen bed te hebben". Ze plukte zijn tas van het bed bij het raam af en legde deze op het bed er naast, hem met een grijns aankijkend. Ze vond Ian een schat van een jongen, maar een eigen bed zou ze wel op prijs stellen.
"Maareuhm... Jij wordt dus écht mijn nieuwe kamergenoot?" concludeerde ze vervolgens, scheef glimlachend. Ze had vanalles verwacht vandaag; mensen met een chronische depressie, de jongen met de rolstoel en enge beestjes, een of andere hiphop freak die de hele dag door keiharde muziek zou draaien of zo'n nerdy-meisje met kwijlbeugel. Maar iemand die ze al kende en nota-bene een vriend van haar was..? Nee, dat had ze niet verwacht: maar iets wat je niet verwachtte, was niet altijd iets negatiefs.
Op het moment dat Sarah wilde antwoorden op Ian's vraag -namelijk of ze nog iemand hier konden verwachten; Sarah had geen idee- ging de deur voor een tweede keer open, en stapte er een jongen met donker haar binnen. Sarah dacht hem niet eerder te hebben gezien, wat de jongen bevestigde door zich voor te stellen. In plaats van dat ze op hem af stapte en hem een hand gaf, glimlachte ze vriendelijk naar hem, een klein knikje gevend met haar hoofd: ze vond het zo bekakt en absoluut-niet-Sarah om iemand een hand te geven bij het voorstellen.
"Hallo Wyatt, welkom in ons nederige stulpje.. Mijn naam is Sarah" begroette ze hem vrolijk. Hierna wierp ze een vluchtige blik op Ian, wachtend tot ook hij iets zou zeggen, en begon wat te rommelen aan de tassen die op haar bed lagen. Designer jurkjes, shirtjes, broeken en soms zelfs sokken toverde ze uit haar tassen tevoorschijn, evenals verschillende soorten schoenen en pumps. Ze begon de kleren netjes neer te leggen en vervolgens in stapeltjes te verdelen, en zodra haar tassen waren uitgepakt bedacht ze zich dat de trolly die nog midden in het pad had gelegen, misschien ook wel eens aan de kant mocht.
"Ben jij eigenlijk nieuw hier, of heb ik je gewoon nooit eerder gezien..?" vroeg Sarah plots tussen al het opruimen door aan de jongen die zich had voorgesteld als Wyatt. Ze was blijven staan met de trolley nog in haar handen, en keek hem nieuwsgierig aan.

[ Sarah, dat mag je. Ookal had ik het bed ernaast al genomen... ]

Sarah zette grote en verbaasde ogen op toen hij naar binnen kwam. Er gleed een grimas over zijn gezicht heen. Jep, ze was helemaal overdonderd maar hij minder. Zijzelf lachte en sprak "Sorry jongen, maar ik zou het wel fijn vinden een eigen bed te hebben" Hij grinnikte. 'Sorry, ik wist het niet' zei hij onschuldig en trok er een grijns bij. Hij zakte neer op het bed naast dat van Sarah toen hij de deur weer hoorde opengaan. Er kwam een andere jongen tevoorschijn. Hij stelde zich voor als Wyatt. Hij gaf een knikje en grijnsde toen Sarah hem verwelkomde. Ze ging verder met uitpakken en zijn mond zakte verder open naarmate er meer kleding uit die tassen van haar kwam en schoenen. Hoe had ze dat in godsnaam in die tassen gepropt kunnen krijgen? Hij zag haar de trolley oppakken en slaakte een zucht van verlichting. Hij vouwde zijn handen achter zijn hoofd en staarde naar de blanco muur. Hij had geen zin om idolen daar te zien hangen. Misschien kon hij een leuk schilderij op de kop tikken op een veiling. Zijn voeten deden pijn en hij wreef eroverheen. Hij schoof de tassen onder zijn bed waarbij zijn ketting bijna van zijn hals afgleed. Hij pakte een vest uit de tas en trok hem aan. Hij had het een beetje koud. 'Wie gaat er dadelijk pizza bestellen? Ik heb honger als een paard' gromde hij. Alsof zijn maag dat wou bevestigen knorde deze luid. Hij grinnikte. Ja, dit zou wel eens goed gezellig kunnen worden zo met z'n drieën. Hij keek naar de zwijgzame jongen die zijn oordopjes had uitgedaan en rekte zich eens uit. Er waaide een frisse wind door de kamer heen en hij kroop wat dieper in zijn vest. Was het maar weer zomer. Goed warm zodat je in je blote bast kon rondlopen zonder dat iemand er wat van zei. Maar nu was het verdomde koud en daar hield hij totaal niet van.

Wyatt keek zijn beide kamergenoten even aan en er verscheen een kleine grijns op zijn gezicht. Toen Sarah begon met uitpakken fronste hij even. Zoveel kleren, in zo'n kleine. Tja, blijkbaar kon je alles als je het echt wel wou. Kort haalde hij zijn hand door zijn haar en schudde even zijn hoofd. Vervolgens hoorde hij een vraag die naar hem toegericht was. 'Je hebt me nog niet eerder gezien. Ik ben juist een dag geleden aangekomen met mijn vader en mijn broer uit Denemarken. Dus tenzij je daar al bent geweest, heb je me nog niet gezien.' Zei hij met een grijns tegen beide. Rustig plofte hij neer op zijn bed en zocht ondertussen wat in zijn zak. Maar dat vond hij niet meteen. Ach, andere tas maar een keer gaan proberen zeker. Kalm ritste hij die open en daar lagen de foto's die hij zocht. De foto het gehele gezin, zette hij op het nachtkastje naast zich. De foto van zijn moder alleen, plaatste hij daar schuins voor. Boven op de kader stond in het Deens: Hvil i fred. Wat rest in peace betekende. Die foto betekende alles voor hem. Omdat het een van de enigste foto's was waarop zijn moeder echt gelukkig was te zien. Een lange tijd keek hij er naar, bijna tot de tranen letterlijk in zijn ogen stonden. Maar die streek hij ongezien weg. 'Weetje. Bel maar naar hen, ik trakteer.' Sprak hij vriendelijk tegen hen. Wyatt heiste zijn beide tassen naast zijn bed en keek even naar Ian en knikte droogjes.

[ Neeinn, je had je spullen op mijn bed gepleurd ;o Maja, zolang ik hem mag vind ik het best >=D ]

Terwijl Sarah de nieuwe jongen nieuwsgierig in zich op nam, voelde ze de ogen van Ian in haar rug prikken: ze staarden ongelovig naar de stapel kleren die uit haar tassen tevoorschijn waren gekomen, terwijl zijn mond ietwat sullig openhing.
"Oh, ja dat..." mompelde ze met een half glimlachje terwijl ze zich naar hem omdraaide. "Ik heb de rest van mijn kleren thuis moeten laten. Mocht niet meer dan 30 kilo mee het vliegtuig in, stelletje afzetters". De afloop van haar zin was bijna niet meer te verstaan toen ze het geïrriteerd mompelde, een halve blik werpend op de kleren op haar bed. Ongeveer de helft van haar collectie had ze thuis moeten laten, evenals een groot deel van haar schoenen en andere accessoires. Als troost mocht ze in Santa Monica haar kast weer bijvullen: en wie wilde er nou niet shoppen in het alom bekende Santa Monica Place? Hoewel... Sarah wierp plots een bezorgde blik op de kast in hun vertrek: zo te zien stond zelfs Monica geen al te grote kleding collectie toe. Een zucht drukte haar teleurgesteldheid uit, terwijl ze haar gewicht op haar andere been verplaatste en leunend op de trolley Wyatt weer aankeek.
"Uit Denemarken?" vroeg ze geïnteresseerd, in haar hoofd voor een kort moment de switch van kastruimte tekort naar afkomst makend. "Dat is best ver weg. Ligt dat niet ergens in.. Europa?" gokte ze. "Vlakbij...". Nu werden haar hersens pas echt aan het denken gezet. "Zweden en Noorwegen toevallig?". Sarah trok een moeilijk gezicht toen ze dit uitsprak, hopend dat ze haar topografie van twee jaar geleden nog goed had onthouden. Zelf was ze pas enkele keren in Europa geweest met haar ouders; een paar jaar terug hadden ze een bezoekje aan Parijs en Italië gebracht, terwijl het normaal gesproken bij Amerika of Canada bleef.
Ze rolde de trolley achter zich aan naar haar bed, om vervolgens net als Ian op het matras te gaan zitten: en ze moest zeggen, voor goedkope studentenbedjes zaten ze nog best lekker. Sarah veerde wat op en neer op haar bed, glimlachte, en keek vervolgens Ian aan.
"Oh pizza is werkelijk een geweldig idee! Doe mij er maar een met salami" zei ze triomfantelijk. Ze liet zich achterover vallen op het bed, en staarde naar het lege plafond. Haar vingers frunnikten wat aan de armbanden die ze om had, terwijl ze vanaf haar luie plaats Wyatt een glimlach toewierp.
"Je bent een held" reageerde ze op zijn aanbod om te betalen. "Maar de volgende keer trakteer ik" glimlachte ze. Ze zag hoe de jongen Ian aankeek en hem een droog knikje toewierp, waarop Sarah hetzelfde deed en er een knipoog achteraan gooide. "Nou, je hebt het gehoord.. Bel de pizzacoureur!" glimlachte ze vrolijk. Ze wist dat een eerste indruk niet altijd alles was, maar tot zover leek het verloop van het jaar met deze twee nieuwe kamergenoten geen ramp te worden.

[ Sorry voor de late post, had het nogal druk met school de laatste tijd ;o ]

Wyatt vertelde over zijn afkomst en nu kon hij het vreemde dialect thuisbrengen. Denemarken. Hij was er nog nooit geweest maar had wel mooie foto's ervan gezien."Ik heb de rest van mijn kleren thuis moeten laten. Mocht niet meer dan 30 kilo mee het vliegtuig in, stelletje afzetters". Hij grinnikte toen Sarah dat vertelde. 'Kom je dan zelf niet uit Amerika? En 30 kilo is veel. Wat jij allemaal daarin stouwt is voor mij een groot raadsel. En hoe het je gelukt is nog groter. Wil je meneer spin nog zien die ik speciaal voor jou hiernaartoe heb gehaald?' vroeg hij pesterig. Hij wist dat Sarah een hekel aan die spinnen had en daarom had hij er eentje gekocht in het centrum. In de fop shop. Het was een harige spin die ook af en toe een pootje bewoog als je iets zei. Hij liet zijn hand in zijn zak glijden en haalde de spin eruit. 'Is het geen schoonheid?' vroeg hij mijmerend. Toen hij het zei zette de spin een paar pasjes vooruit. Hij gluurde vanuit zijn ooghoeken naar Sarah om te zien wat ze zou doen. Gillend de kamer uit rennen? Of zou ze door hebben dat het een nep spin was? Hij zette de spin op zijn schouder zodat hij bij zijn tas kon komen. Hij had er maar een aandenken van thuis in gestopt. Het was een op schaal gemaakt samoerai zwaard. Het was gesmeed door een smid en was uit een stuk gemaakt. Aan het begin van het samoerai zwaard zat een knop en het handvat was van leer. Er hing een rode koortje aan. De hoes zat er nog om heen maar hij zocht nog even verder in zijn tas. Waar was die standaard gebleven? Hij vond hem eindelijk verpakt tussen zijn kleding. Het was goed weggestopt om te voorkomen dat er iets mis zou gaan of het zou breken. Hij haalde de hoes er voorzichtig vanaf en hield het in het dunne streepje zonlicht. De kamer werd nu verlicht door tientallen lichtvlekjes op de de muur die van zijn schaal model afkwamen. 'Ik moest mijn collectie Samoerai zwaarden thuis laten' zei hij met een bedrukt gezicht. Hij hield erg van zijn zwaarden en miste ze nu ook. 'Weetje. Bel maar naar hen, ik trakteer.' zei Wyatt opeens. Hij sprong op en griste zijn mobiel van het bureau af. 'Met de Pizzadiens? Een met Salami en een big Texas.' hij keek vragend naar Wyatt om te kijken wat hij wilde. Sarah zei snel dat zij de volgende keer aan de beurt was en hij haalde zijn schouders op. Hij vond het best. Maar daarna zou hij aan de beurt zijn.

Wyatt keek haar droogjes aan toen ze vertelde dat ze de rest van haar kleren thuis had gelaten. Hoeveel kleren kon een meisje in godsnaam hebben? Veel te veel als je het hem vroeg. "Uit Denemarken?" Met een glimlach op zijn gezicht knikte hij naar haar en hoorde dan haar hele resem woorden op hem afkomen. 'Inderdaad, het ligt in het noorden van Europa bij Noorwegen en Zweden.' De eerste indruk was dus bij beiden al goed, mooi zo. Ruzie met zijn kamergenoten moest hij iet hebben dus. Al gauw zag hij Ian aan spin uit zijn tas haalde waar hij meteen even van rilde. Spinnen waren echt ranzige dieren, bang was hij er niet van maar hij moest die beesten gewoon niet hebben. Toch besloot hij er maar niet op te reageren. Voor een moment richte hij zijn blik weer op de foto van zijn moeder en glimlachte even. Die zou trots zijn op hem, net zoals zijn vader nu al was. Toch zou hij de laatste momenten met haar niet vergeten, het moment dat zijn moeder hem nog een knuffel gaf voor ze echter de straat overstak. Wyatt slikte even moeilijk en verdrong de gedachte al gauw weer.
'Voor mij een pizza margaritta.' Zei hij kalm tegen Ian en glimlachte even. Uiteindelijk keek hij even naar Sarah in afwachtinghoe ze zou reageren op de spin. Als ze nu maar niet ging gillen, want daar had hij al zeker geen zin in. 'Oh ja, even ik wil jullie alletwee wel even waarschuwen. Ik heb zo heel soms nogal woedeaanvallen, die ik niet kan controleren. Het is maar dat jullie het beide even weten.' Het was inderdaad beter dat ze het wisten. Moest je je maar voorstellen dat hij opeens een woedeaanval kreeg en hij was in de kamer met hun. Als hij zo'n aanval kreeg dan kon je echt niets meer uit hem krijgen, en weinig mensen konden hem ook echt kalm krijgen dan.

Starend naar het plafond nam Sarah de woorden van Wyatt in zich op, iets wat een glimlach rond haar mond veroorzaakte.
"Aha, zie je wel dat ik gelijk heb. In Europa, vlakbij Noorwegen..." mompelde ze in zichzelf. "Maar, hebben ze daar in Europa niet een hele andere cultuur dan hier..? Is dat niet verwarrend?". Haar stem was iets luider geworden, de vraag duidelijk gericht aan de aanwezigen hier. Sarah kwam overeind, en plantte haar handen achter zich om daar vervolgens op te steunen. Ze keek Wyatt onderzoekend aan, wierp een korte blik op zijn tas en de inhoud die eruit was gekomen en probeerde een of ander verschil op te merken. Aan zijn kledingstijl was niks af te lezen: je kon enkel afentoe een ander accent horen wanneer hij sprak. Maar was dat dan het enige..? Er moest iets zijn wat ze over het hoofd zag.
Ian onderbrak echter haar gedachtengang, dacht dat ze niet uit Amerika kwam.
"Jawel, ik kom uit LA" reageerde Sarah, ietwat verbaasd dat Ian dat niet wist. Los Angeles lag niet ver van Santa Monica -helemaal niet ver zelfs- maar Sarah had het praktischer gevonden met het vliegtuig te gaan dan met de auto. Bovendien zou ze Charles -haar chauffeur- dan alleen maar tot last zijn geweest, en dat wilde ze die arme man niet aan doen.
"Maar het vliegtuig is gewoon praktischer" zei ze schouderophalend. "En wat ik in mijn tassen prop? Eens zien..". Sarah glimlachte, trok een van haar tassen naar zich toe en liet de overige inhoud zien, door het één voor één op te houden. Fotolijstjes, een toilettas, apart tasje voor haar make-up en andere lichaamsverzorgings spullen en elektronische dingen als een iPod, mobiel en laptop kwamen er één voor één uit: de helft van haar spullen zouden echter waarschijnlijk in haar tas moeten blijven, aangezien ze het Ian en Wyatt niet aan wilde doen de kamer vol te proppen met alleen haar spullen.
"En dat was het zo'n beetje.." zei ze, terwijl de bodem van haar tas in zicht was gekomen en ze de tas kantelde om die te inspecteren. De afloop van Ian's zin over 'meneer spin' die hij had meegenomen hoorde ze maar half, waarop ze een vage blik zijn kant op wierp. Pas toen de nepspin in haar gezichtsveld kwam besefte ze wat hij gezegd had, en slaakte ze een gil.
"Ian, dit ga je niet menen!" riep ze hem ontzet toe, waarop ze naar het verste einde van haar bed krabbelde, om maar zo ver mogelijk bij Ian vandaan te zijn. Met grote ogen staarde ze naar de spin, niet doorhebben dat hij nep was. Alsof het beest haar wilde pesten verzette hij enkele pootjes toen ze sprak, waarop Sarah rilde en het kussen van haar hoofdeinde pakte, om die vast te klemmen tussen haar armen. Wat Wyatt vervolgens zei hoorde ze maar al te goed, maar haar blik afwenden van Ian en zijn spin leek haar geen goed idee.
"Geeft niet Wyatt, daar vinden we wel wat op.." mompelde ze hem geruststellend toe, doelend op wat zei en Ian zouden doen als hij zo'n aanval kreeg. Als Wyatt met spullen ging smijten had hij een groot probleem aangezien Sarah daar ook wat van kon, maar als hij afentoe gewoon even tijd voor zichzelf nodig had was Sarah die bereid te geven. Ze wist bij deze in iedergeval dat ze niet moest proberen met hem te sollen.
"Ian, stop dat ding weg of ik hak zijn pootjes er één voor een af met dat mooie zwaard van je" siste ze de donkerharige jongen vervolgens toe, met een argwanende blik glurend naar het kruipende ding op zijn schouder. Ze wist dat hij dit alles deed om haar te pesten: en dat lukte hem maar al te goed.

[ Sorry, ik kon het weer niet laten Hij is iets te lang... xD ]

Wyatt vertelde dat hij een pizza Margerrita wilde. Hij knikte hier op en vertelde het tegen de pizza koerier. De nep spin zat nog altijd op zijn schouder toen hij zijn mobiel dicht klapte. Hij pakte de nep spin van zijn schouder af en zette hem op zijn bed neer. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar Sarah die opeens een keel opzette en in een hoek van de kamer kroop. Ze had dus toch een spinnenfobie. 'Oh ja, even ik wil jullie alletwee wel even waarschuwen. Ik heb zo heel soms nogal woedeaanvallen, die ik niet kan controleren. Het is maar dat jullie het beide even weten.' zei Wyatt even tussen door. Hij hoorde alleen het woord woedeaanvallen want Sarah had een keel opgezet en siste boos naar hem. "Ian, stop dat ding weg of ik hak zijn pootjes er één voor een af met dat mooie zwaard van je" Hij moest moeite doen om niet lachend van het bed af te vallen. Hij proestte het nu uit. Hij kon er gewoon niet tegen als Sarah bang was wegens een grap van hem. 'Maar Sarah...' bracht hij hikkend uit. Hij probeerde weer een beetje kalmer te worden en dat lukte dus sprak hij verder. 'Als jij mijn nép spin wilt doden gooi ik jou koffer het raam uit' hij trok er een typische grijns voor hem bij en keek haar toen met een twinkeling in zijn ogen aan. Hij grinnikte nog wat na en pakte toen een bak van glas die hij in een andere tas had meegezeuld. Hij zette de nepspin erin en keek toen grimassend naar Sarah. Wat kon hij haar toch mooi op de kast jagen. Hij gaf een knipoog naar Wyatt en legde een vinger op zijn lippen. Hm, misschien moest hij maar aan een hamstertje. 'Wyatt als je woedeaanvallen krijgt heb je dan misschien enig idee wat wij kunnen doen om je rustig te krijgen? ' vroeg hij vriendelijk. Er klonk nog een lach in zijn stem na toen hij naar de onbeweeglijke spin staarde in de gazen bak. De nep spin kon er toch niet uit klimmen. Even dacht hij nog na. Toen groef hij verder in zijn tas en vond toen eindelijk de foto van Skylar. Zijn Maincoon van thuis. Het was een witte met een zwart snuitje. Hij zette de foto op het kastje naast hem en zette de bak met de nepspin erachter. Eens zien wat Sarah ging doen als hij een echte erin zou stoppen. Of zo'n schorpioen. Ze had echt een hekel aan kruipende beestjes en alles wat daar ook maar in de buurt van kwam. Dit zou nog wel eens 'de gillende kamer' genoemd kunnen gaan worden. Bij de gedachte alleen al moes hij weer lachen.

'Ach de cultuursveradering valt best wel mee. Ik pas me snel aan, dus echt veel moeite heb ik er niet mee. Alleen zo heel soms met het betalen is het iets moeilijker. Maarja, zolang ik me kan aanpassen aan iedereen is het goed voor mij.' Ja, de verandering viel voor hem wel heel goed mee. Zijn broer en zijn vader hadden het er wel iets moeilijker mee. Wyatt keek naar Sarah en fronste even. Ze was dus blijkbaar als de dood voor spinnen. Ach ja, daar moest je een meisje voor zijn blijkbaar. Al gauw vertelde ze dat ze er wel wat op zouden vinden. Misschien wel, misschien niet. De tijd zou het hen wel gaan leren. Voor even sloot hij zijn ogen en dacht even na. Deze kamer zou wel best chill worden. Zijn kamergenoten waren best wel grappig, hij zou het vast wel goed met hen kunnen gaan vinden. Al gauw hoorde hij wat over pootjes afhakken, daardoor begon hij zelf al wat te lachen. Zag ze dan echt niet dat het diertje nep was? Ach, hij besloot maar mee te spelen in Ian's grap. 'Wyatt als je woedeaanvallen krijgt heb je dan misschien enig idee wat wij kunnen doen om je rustig te krijgen?' Wyatt keek beiden aan en dacht even na. Kort schudde hij zijn hoofd. 'Ik heb werkelijk geen idee, meestal verdwijn ik dan even, en als ik bedaard ben zie je me wel weer verschijnen. Anderen mensen hebben me nooit echt kalm weten te krijgen, dus ik heb geen idee. Me gewoon laten doen is het beste wat je kan doen.' De jongen keek hen vriendelijk aan en rekte zich dan vervolgens uit. Als hij niet weg kon raken, moest je gewoon uit zijn buurt blijven. Anders konden er wel een keer klappen vallen, en daar hield hij dan niet zomaar meteen mee op, ookal wou hij het wel. Dat lukte hem gewoon niet. Uiteindelijk stond hij weer op en keek even rond.

[Inspiloos, en ik moet eten]