Slaapvertrek, Alain

- Alleen met toestemming -

Alain liep samen met Emilie zijn kamer binnen om eerst Icy uit de gitaartas te halen en in een lege standaard te zetten, naast Woody, Blacky, Cherry en Fairy. De rest van de kamer was gevuld met rondslingerende kleding, schoenen, basketballen, playboy-posters en schoolwerk. Ook stond er een grote versterker achter de rij met gitaren. Ook aan de muur hingen nog enkele playboy-posters en ander vrouwelijk naakt.
Alain ging op één van de vier stoelen zitten en gebaarde dat Emilie ook wel mocht gaan zitten. ''Het is hier niet echt heel erg stijlvol, weet ik. Als je wil dan haal ik de posters weg?'' begon de jongen dan maar en streek door zijn haren. Hij kon zich niet echt meer een houding geven, zoals dat hem nog redelijk lukte in de oefenruimte.
''Hoe zie jij het op dit moment tussen ons twee?'' besloot hij te vragen en tikte zachtjes tegen het glas. ''Ik bedoel... Zitten we in een relatie of gaan we eerst nog daten? Was het plan om nu direct naar bed te gaan of moeten we elkaar eerst echt leren kennen?''
Alain keek in haar ogen en probeerde daar informatie uit te halen, wat wilde ze doen? Of wist ze het zelf ook niet? Of schaamde ze zich ervoor? ''Ik vindt iedere manier goed...'' voegde de jongen nog snel toe.

Alains kamer was eigenlijk op één of andere manier perfect zoals ze die zich had voorgesteld. De gitaren, de versterker, hier en daar wat rommel en posters, verschillende posters. Terwijl Lyron zo'n nette, opgeruimde jongen was, leek Alain het tegenovergestelde te zijn, maar ze kon helemaal niet zeggen dat hier minder gezellig was dan in Lyrons kamer. Integendeel, het had wel iets, iets ontspannen. Het meisje volgde hem verder naar binnen en ging op één van de drie overgebleven stoelen zitten toen de jongen naar haar gebaarde dat te doen. De ontspannen sfeer van de kamer leek voorlopig echter niet echt genoeg om haar zich helemaal op haar gemak te laten voelen, vooral omdat er opvallend weinig veelbetekenende dingen waren gezegd, terwijl die ergens wel gezegd moesten worden. Het was makkelijk geweest om het uit te stellen, maar in dit geval was uitstel geen afstel. Ze vond het moeilijk om rechtuit te zeggen wat ze wilde, tegen de jongen, gewoon omdat ze er zelf nog niet helemaal uit was. Toch leek het gesprek weer luchtig te beginnen, daar de jongen over het interieur en de posters sprak.
Een glimlach verscheen op haar lippen toen hij voorstelde om de posters weg te halen, als zij dat wilde. Ze schudde haar hoofd even en keek de jongen - na een moment een blik op de meisjes te hebben geworpen - uiteindelijk aan. "Ik wil jou niets afnemen, Alain", mompelde ze even glimlachend, maar beet kort op haar lip toen de vraag viel. Hoe het tussen hen zat? Of ze in een relatie zaten of of ze nog zouden daten? Natuurlijk zou ze niet nu direct naar bed gaan; dat was ongeveer het enige principe dat ze had behouden na haar relatie met Kenneth: niet meteen alles gaan geven, of het boeltje was gedoemd te gaan mislukken. Ze ontweek Alains blik even om in haar hoofd wat woorden te kunnen formuleren, en nam na te lang nadenken een besluit. Ze streek met haar hand even door haar lange haren en keek de jongen weer aan, met een ietwat vertwijfelde blik in haar ogen. "Ik weet niet meteen hoe ik het momenteel tussen ons zie, maar ik weet wel dat ik niet nu direct met je in bed zou duiken.. Niets persoonlijks, ik wil gewoon niets overhaasten. Je moet anderzijds wel begrijpen dat ik momenteel erg de neiging heb om bij je te komen zitten en je aan te raken, als je dat niet in de war zou brengen, want ik wil enkel toestemmen voor een relatie, als dat iets is wat jij ook wilt. Je vraagt me altijd wat ik wil, en dat is goed, maar vergeet jezelf niet." Het meisje trok haar knieën op, sloeg haar armen eromheen en steunde met haar hoofd op een knie. Ze probeerde zijn reactie wat te peilen en hield haar hoofd een beetje schuin, iets wat ze regelmatig deed wanneer ze benieuwd was naar iets, en in dit geval, wat hij zou zeggen.

Niets afnemen? Haha, ja. Waarom dachten meiden altijd zo? Alain glimlachte ''Het is slechts decoratie, geen ontspanningsmatriaal.'' Bij ontspanning moest beweging zitten, hij was te lui om dat erbij te fantaseren. Het volgende begreep hij niet, maar hij wist dat het niet aan hem lag, maar aan die normen. Wat was er verkeerd aan om gewoon plezier met elkaar te hebben? Alain had er geen problemen mee dat Emilie zo dacht, dus hij liet het maar voor wat het was. ''Je moet doen wat je wil, wanneer je wil.'' antwoordde de jongen en pakte de hand van, zijn vriendin? Ja, hij pakte de hand van zijn vriendin en keek haar in de ogen. ''Emilie, ik wil niets liever dan een relatie met jou.''
Alain wreef met zijn duim over de hand van Emilie, het voelde goed. Het voelde goed om zo samen te zijn. ''Altijd eerlijk zijn is een onderdeel van een relatie, begreep ik. Dus, mijn grootste geheimen zijn... Ik heb geen contact meer met iemand uit mijn familie, mijn ouders hebben me twee miljoen betaald om geen contact meer te zoeken met iemand uit de familie. Mijn moeder is enkele weken geleden overleden in het vliegtuigongeluk bij Michigan en ik ben niet uitgenodigd voor de begrafenis, voor zover er iets te begraven viel. Stuk verschroeid plastic wellicht. En, ik kan geen muzieknoten lezen.''
De jongen praatte er redelijk rustig over, hij had er dan ook vrede mee dat zijn moeder was overleden. Toch was het onderwerp over de muzieknoten nog altijd lastig naar voren te brengen. De goede oude humor die zich altijd in het hoofd van Alain afspeelde was terug, iets wat hij een tijd heeft moeten missen.
''En ik heb niet de behoefte om erover te gaan janken. Ik ben tevreden met mijn gitaarspel zoals die nu is.'' meldde hij. Goed, het was misschien geen geweldige timing om in plaats van een toffe make-out al zijn geheimen op te biechten, maar beter te vroeg dan te laat. Dan was het nu dus tijd voor de make-out?
Alain tilde Emilie van haar stoel en zette haar op zijn schoot om zijn armen om haar middel te slaan. Zij mocht de grenzen bepalen, zij mocht kiezen hoe ver ze wilde gaan. Ze mocht beslissen wat ze wilde, Alain vond het goed.

Slechts decoratie? Hm.. Bye-bye clichés.. Ze moest doen wat ze wilde, wanneer ze wilde? Alsof er geen grenzen bestonden? Moeilijk te aanvaarden voor het meisje, dus besloot ze er niet op te reageren, mede omdat de jongen haar hand vastnam en haar blik bleef vasthouden met de zijne. Haar hart maakte een sprongetje zonder dat ze het daar toestemming toe had gegeven, maar veel kon het haar niet schelen. Ze bleef hem aankijken, en voelde haar hand wat tintelen toen hij er zachtjes over wreef met zijn duim, en luisterde naar zijn plotse spraakwaterval van woorden. Zijn grootste geheimen? Ze concentreerde zich in hield haar adem in terwijl de jongen sprak, het verbaasde haar over hoe luchtig hij over zijn contact sprak dat verbroken werd door zijn eigen ouders, om iemand uit zijn familie en over het vliegtuigongeluk van zijn moeder, nog maar enkele weken terug. Ze wilde protesteren en zeggen dat hij naar de begrafenis had moeten gaan, waar en wanneer die ook plaats had gevonden, maar hield wijselijk haar mond, om niet meteen met haar kersverse vriend in één of andere moeilijke discussie te komen.
Zijn laatste woorden verbaasden haar. Kon hij geen noten lezen? Hij speelde zo goed.. En schaamde hij zich er dan nog voor dat hij dat niet kon? Wat had je te schamen als je zo kon spelen? "Beter geweldig kunnen spelen en geen noten kunnen lezen dan alle noten kunnen lezen en enkel maar wat liggen prullen met je gitaar", reageerde ze toestemmend nadat hij had gezegd dat hij tevreden was met zijn gitaarspel en zette even een oprechte glimlach op.
Enkele momenten later voelde ze hoe ze opgetild werd, waardoor ze zich in een reflexje aan hem vastklampte, tot ze voelde dat hij weer zat, maar dan nog liet ze haar armen losjes rond zijn nek hangen. Eindelijk mocht ze dicht bij hem zijn en hem aanraken en doen wat ze wilde, zonder een druk op haar schouders te voelen of om eventuele blikken zich te gaan in houden. Ze keek de jongen glimlachend aan en haalde haar schouders even op, alsof ze zich wilde verontschuldigen. Haar eigen geheim en verleden dat hier rondliep op Monica High, nu gaan vertellen tegen de jongen.. Het had eerder al voor minder geschikte reacties bij dit moment gezorgd, dus ze besloot het om het nog even uit te stellen. Voor zoiets was natuurlijk nooit echt een moment, maar ze wilde er wel een beter uitkiezen, later, op een rustig momentje..
Emilie keek de jongen aan en verplaatste haar hand even naar zijn wang, die ze met haar vingertoppen even streelde. Ze keek er naar en trok even één mondhoek op. "Zodra ik minder de drang heb om je te zoenen, vertel ik je mijn geheimpje." Ze boog zich wat naar hem toe, tot op het moment dat haar lippen enkele millimeters van de zijne waren, waar ze even stopte en met kleine bewegingen haar hoofd schudde. "Niet te geloven dat ik bij je aangedrongen heb om me te zoenen, en dat je niet wilde..", fluisterde ze zo, rakelings tegen zijn lippen, waarna ze plagerig haar hoofd weer wegtrok, en hem in plaats van op zijn lippen, een kusje op de wang gaf. "Laat het me weten wanneer je het wel wilt..", sprak ze nonchalant, met een plagerige ondertoon en keek hem onschuldig aan, terwijl een speels glimlachje op haar gezicht verscheen.