Lonely ~

Het lijkt allemaal zo nep, het idee dat goede mensen goede dingen toekomen en dat er magie is in de wereld, en dat de aardige mensen deze zullen ontvangen. Maar er zijn te veel mensen die pijn lijden voor zoiets om echt te zijn. Er zijn te veel gebeden die geen antwoord krijgen. Elke dag negeren we hoe gebroken deze wereld is. En we zeggen maar "het komt wel goed, je red het wel" maar het is niet oke. En zodra je dat weet, dan kun je niet meer terug. Er is geen magie in de wereld. Heeft deze duisternis een naam? Deze wrede acties en alle haat. Hoe heeft het ons gevonden? Kwam het stiekem ons leven binnen gedrongen of vonden wij het en ontvingen we het met open armen? Wat is er met ons gebeurd, dat we onze kinderen de oorlog insturen zoals we dat met volwassen mannen doen? We hopen voor hun goede terugkeer, maar we weten dat sommige zullen verdwijnen onderweg. Wanneer verloren we ons pad? Opgegeten door schaduwen, meegenomen door de duisternis. Heeft deze duisternis een naam?
Er zijn meer dan zes miljoen mensen in de wereld. Sommige moeten vluchten in angst. Sommige komen terug naar huis. Sommige vertellen leugens om door de dag te kunnen komen. Anderen komen nu pas de waarheid onder ogen. Sommige zijn kwaadaardige mensen in een oorlog met het goede. Sommige zijn goede mensen, die het moeilijk hebben met het kwaad. Zes miljoen mensen. Zes miljoen zielen. En soms heb je er maar een nodig.
Een diepe zucht verliet Abel's mond. Wat was er toch met hem aan de hand? Waarom kon hij niet eens normaal denken en zich normaal gedragen? Hij kon zich enkel nog afvragen waar het mis was gegaan. Wat hij had gedaan om te verdienen wat hij had gekregen. Lag het aan Chloe? Was zij de reden waarom alle slechte dingen met hem waren gebeurt? Alsof God hem wou laten boeten voor wat hij had gedaan. Nee, dat was niet mogelijk. Het begon al vrijwel meteen, nog voordat hij haar kende. De gedachten dat iemand zijn meisje had maakte hem gek, hij zag haar nog bijna elke dag in gedachten. Ze was zijn leven. Het klopte gewoon niet. Waarom had ze weg moeten gaan? Waarom kon ze niet blijven, bij hem? Hij legde zijn hand in het gras en voelde er even door. Elke keer dat hij dat deed voelde het alsof hij met zijn handen door haar haar ging. My baby...

Iana haalde haar fototoestel uit haar tas en richtte die op een konijntje dat mooi aan het grazen was. Met een korte 'klik' had ze het konijn op haar display en knikte ze tevreden. Goed, dat was een mooie. Ze hing haar toestel om haar nek en nam haar iPod en stopte de oortjes in haar oren. Het liedje van Julia Sheer vulde haar ogen en zachtjes deunde ze mee op het liedje. Die vrouw had gewoon een geweldige stem, Iana was er altijd al een fan van geweest. "How did we ever come to this. I never thought you'd be someone i'd have to miss... And there I was caught in your game needing answers that never came. And we took a chance, you said you were strong, strong enough. But you were wrong..." Iana's stem was zo zuiver, zo mooi dat ze er zelf van verschoot dat haar stem ooit zo mooi had geklonken. De laatste noten van het lied stierven uit en Iana was teleurgesteld dat het liedje nu al gedaan was. Dat piano werk, dat was ook zo mooi. Laat ons gewoon zeggen dat dat lied bij haar favorieten zat en ze hoopte ooit zo goed te worden als haar. Iana haalde diep adem en hoorde al een ander liedje aankomen die ze minder vond. Daarom drukte ze algauw het toestel uit en liet het in haar tas glijden. Liedjes waren mooi om te beluisteren, maar soms had je er al genoeg van na het eerste liedje. Iana was altijd kieskeurig, was het lied niet goed had ze zelfs al geen zin meer in verder beluisteren. Haar gedachten gingen algauw naar Wyatt en Nick. Die twee die zo verschillend waren maar toch een paar dingen gelijk hadden. Iana liet een grote zucht horen en keek voor zich uit. Bij Wyatt had ze zich laten gaan, en Nick had ze doen breken.. Waarom haar liefdes relaties nooit goed waren, het was gewoon altijd door haar eigen faal angst die haar altijd laat afwijken van haar liefdespad. En als ze die jongen had afgewezen wou ze hem weer terug als ze hem had verlaten. Zo ging het altijd.. Altijd opnieuw, snakte ze naar die warmte. Die liefde die ze steeds miste. Ze sloot haar ogen voor kort en haalde diep adem. Het zou ooit goed komen, toch? Met haar schouders onverschillig ophalend liep ze verder het bospad op en zag in de verte een bankje. Daar ging ze op gaan zitten en neuriede de paar strofes nog van het liedje dat ze zojuist had gehoord, ze kon er maar geen genoeg van krijgen. Met een simpele beweging draaide ze haar lichaam van de bank en begon te dansen, met de melodie van het lied in haar hoofd geprent. Haar lenige en smalle lichaam draaide alle kanten uit zonder ook maar één steek te laten vallen. Ze was zo mooi met haar bruine haren zwierend door de wind. Dansen, het had altijd al haar passie geweest. Door dansend draaide ze haar armen om haar lichaam heen en sloot haar ogen genietend. Net of ze nu iemand anders zijn armen om haar heen voelde. Het leek net of er iemand naast haar stond, het voelde zo goed. Toen haar blik gleed naar een stakepark slaakte ze een diepe zucht en liep er kalm naar toe. Haar haren werden door de wind naar achteren geschud en al meteen keek Iana naar een jongen, hij stond daar zomaar. "Hee." Iana kwam dichterbij en glimlachte.

-Als je geen overgetypte post wilt van mijn vorig topic, zeg je het maar. =3

[Duurde maar een week, maar dan heb je ook wat.. nee eigelijk niet, het is een hopeloze post xD]

Het was alweer lente. Bloemen bloeide zoals ze bijna het hele jaar door deden. Abel zuchtte en pakte zijn iPad uit zijn tas. If you don't believe me, if you don't like my plans. You shouldn't tell me how I know your face like the back of my hand. We walk the city, I talk to you.. You understand. Won't you tell me, how I know this place like the back of my hand? Abel ging terug van iTunes en ging een boek lezen. Hij koos een van zijn boeken uit en begon te lezen, met zijn muziek zacht op de achtergrond. Hij liet de woorden voor zijn ogen glijden terwijl zijn hersenen het echte werk deden. Hij was helemaal verdiept in zijn boek. My arms get cold, in february air. Please don't lose hold of me out there. I just wanna run to you. And break of the chains and throw them away. I just want to be so much, and shake of the dust and turn me to rust. Sooner than later, I'll need a saviour. Voorzichtig croop Chloe weer zijn gedachten in, en hij zuchtte stilletjes. Wat moest hij nu eigenlijk? Hij was alweer vergeten waarom hij in Amerika was. Aan zijn familie was geen ontsnappen. Zelfs als ze er niet waren hoorde hij hun woorden nog in zijn hoofd spoken.
"Hee," klonk een meisjes stem. Hij keek op, hij zag een paar schoenen. Hij keek omhoog en zag een meisje. Hij stond zelf ook op en zette zijn muziek uit. "Hoi," zei die, verbaasd dat iemand met hem wou praten. Toen hij zijn iPad in zijn tas had gedaan, voelde hij onzeker aan zijn wang. Klote Acne.. Hij liet zijn hand langs zijn nek glijden en krabte er nonchalant aan, alsof hij daar juik had.

"Hoi," De jongen leidde haar voor een paar seconden af, oef. Nick, Nick, Nick.. De naam bleef als een spook in haar hoofd rond met een fakkel net alsof daardoor haar hoofd zo bonkte en pijn ideed. Een beetje verveeld streek ze door haar haren en keek naar de jongen. "Ik ben Iana, maar ik herken je net ergens van?" Iana keek hem eens goed aan en lachte daarna scheefjes. Ze had hem ontmoet in de Bibliotheek, het was er dood saai geweest dat Iana zelf was weg gestapt. Even keek Iana achter haar waar een man van in de veertig haar richting op kwam. Hij had een vieze grijns op zijn gezicht dat Iana er de rillingen van kreeg. Ze strompelde achteruit maar de man stormde op haar af en had haar bij haar schouders gegrepen. Jongens die ergens verder aan het kijken waren waren te verdwaasd om te reageren en Iana schreeuwde het uit. De man bepotelde haar over haar gehele lichaam terwijl er gewoon niemand reageerde. Waarom helpen ze mij nu niet? De gedachte vloog voor haar ogen en ze klopte de man in zijn gezicht die even naar achteren wankelde zodat Iana kon rechtstaan. Maar toen hij op haar af wou lopen had ze naar Abel toegerend om daarna haar armen rond zijn buik te hangen, eigenlijk niet echt beseffend. Toen de man wat gromde en weg ging keek ze naar Abel en liet hem met een hoge kreet los. "Sorry, uhmm.. écht écht sorry!" Iana keek hem onzeker aan en kon haar zelf wel slaan. Ze sloeg haar ogen neer en keek angstig achter haar in de hoop dat de man allang weg zou zijn. Gelukkig, geen enge vent meer te zien. Het had niet veel gescheeld of hij had haar gewoon openbaar verkracht. Een zucht verliet haar keel terwijl ze nog zwaar adem halend zich naast Abel zette en voor zich uit staarde. "Ik ken jou, jij bent Abel." Iana zette een geforceerde glimlach op, het zou nogal grof zijn om er gewoon wat uit te flappen zonder enige emotie. Toen Iana eraan dacht dat ze haar boek nog moest lezen; De grijze jager bvoek nummer3. Het was zo spannend dat Iana er had in blijven lezen, maar nu had ze het boek jammer genoeg niet mee waardoor ze zich zo goed als dood verveelde. Zou de jongen daar iets aan kunnen veranderen? Schijnbaar niet echt meteen. "Het spijt me nogmaals", Iana keek hem nu recht aan en moest even bekomen van wat er op dit moment allemaal gebeurd was..

"Ik ben Iana, maar ik herken je net ergens van?" vroeg het meisje - Iana - aan hem, lichtelijk vragend. Hij bekeek haar even aandachtig en dacht na over haar naam. Iana, hij herkende het inderdaad. "Oh, ja.. Ik b-" voordat hij zijn zin helemaal in zijn volledige glorie kon afmaken, kwam er opeens een oudere man op hun afgestormd. Voordat hij wat kon roepen, begon hij Iana opeens aan te raken. Hij kon wel schreeuwen, gillen, maar het kwam er niet uit. Hij keek met grote ogen toe en schreeuwde daarna. "Stop!" Maar dat hielp Iana maar weinig, ze sloeg hem vol op zijn bek en stoofde naar achter. De man keek haar kwaad aan en kwam daarna weer op haar afgestormd. Opeens voelde hij een paar armen om hem heen en een ongemakkelijk gevoel kwam bij hem op. Toch hield hij zijn armen om Iana heen en keek de man aan van 'back of', al wist hij dat hij niks kon uithalen. Daar was hij veel te bang voor, veel te verlegen. Maar blijkbaar was dat al genoeg voor de man, want die ging achteruit. Wat verbijsterd liet Abel zijn armen rond Iana los, en keek haar aan.
"Sorry, uhmm.. écht écht sorry!" riep het meisje toen uit, maar hield hem nog vast. Ze sloeg een keer haar ogen neer en liet toen los. Waarom zei ze nou dat het haar speet? Die man begon helemaal engig te doen. "Nee, het is al goed.. Gaat het een beetje?" zei hij terwijl hij wat hijgde - heel lichtjes -, ook al had hij zich niet zo erg ingespannen. Hij was gewoon erg geschrokken.
"Ik ken jou, jij bent Abel." stelde Iana toen vast. Dat haar glimlach nep was, merkte hij niet echt op. Hij zette er zelf ook een op en knikte. Daar kende hij haar van, van die keer in de bibliotheek. Geen ideale omstandigheden om iemand te ontmoeten. "Uhm, ja, Abel.. Van de bibliotheek.. That's me." zei hij toen met een kleine grijns rond zijn mond. "Het spijt me, nogmaals." verontschuldigde het meisje zich toen nogmaals, al bleef hij niet begrepen waarom ze sorry zei.. Gewoonte? "Het is al goed, echt hoor."

Iana knikte daarna vaagjes op zijn woorden. Ze was zelf ook wel best geschrokken maar erg laten merken deed ze niet. Alhoewel ze het daarnet wel veel te hard had laten zien door haar armen rond hem te doen krullen. Maar het enige wat haar verbaasde is dat Abel zelf te verlegen was tegenover de man. Ze had wat anders van hem verwacht, best teleurstellend. Iana ging met haar handen losjes naast haar heupen tegenover hem staan zodat ze toch nog een goed zicht op de omgeving had zodat ze geen andere affaires meer wilde meemaken. "Jah, in de bibliotheek was niet echt het goeie moment om iemand te leren kennen. Die vrouw was echt zo boos toen die jongens binnen waren gestormd." Iana lachte en streek met haar hand haar haren naar achteren zodat dat ook alweer wat beter in de houding zat. Zelf besteedde ze dus wel redelijk veel tijd aan haar haar aangezien dat haar trots was. Haar strik diadeem zat zoals altijd in haar bruine haren en glinsterde door de zon die erop zat. Ze leek net een nieuwe speelgoed barbie die je in de winkel wel vaker terug vond. Iana schudde onwillekeurig haar hoofd bij die gedachtes, ze gedroeg zich al niet als een barbie girl, of toch niet dat ze wist. Iana liet een kleine zucht horen, misschien wel al de honderdste vandaag. Haar wangen waren rood gekleurd door de kleine verkoudheid die ze al een hele week had. Dat gekuch om de vijf minuten liet haar ook maar nooit met rust waardoor ze zich er al de hele week ambetant door had gevoeld. Het was vooral vervelend als je in een winkel of in de trein zat en er iemand naast je zat die je steeds geïrriteerd aankeek. Steeds had Iana dan zachtjes verontschuldigend geglimlacht in de hoop dat het niemand was die ze kende. Iana liet die gedachtes weg gaan en keek Abel voor een moment aan in zijn (bruine?) ogen. "Hoe is het met je? Aangezien ik nog niet de kans heb gehad om wat te zeggen zal ik het nu maar doen." Iana grinnikte en keek Abel nieuwsgierig aan met een kleine grijns om haar mondhoeken gekruld. Hij was wel al veel veranderd, dat moest ze toegeven. Maar het was ook alweer een hele tijd geleden dat ze hem had gezien. En in die tijd daartussen had ze zelf ook alweer wat meegemaakt. Vlug consenteerde ze zich weer op Abel hopend dat al die beangstigende beelden weer als een vliegtuig voor haar ogen zouden schieten. Gewoon aan niets denken, dat was het beste.

[Blauwe ogen eigenlijk Ze waren eerst heel bruin maar nu blauw.. Beetje raar, maar ja.. Doe maar alsof z'n ogen altijd al blauw waren xD]

Abel's gedachten dwaalde af naar de man die hun net had komen aanstormen. Hij was nou niet echt heldhaftig geweest. Dapper was niet echt het woord om hem mee te omschrijven. Helemaal niet zelfs. Maar niet iedereen was zo iemand die zo maar even zei: "blijf van haar af ja!" of zo. Ook sloeg hij ze dan niet vervolgens met een klap neer zodat ze half dood waren en hij trots zou staan en zou denken 'haha, ik heb gewonnen!'. Ook al waren de meeste in Monica wel een beetje zulke karakter, maar zijn verleden stond hem daar niet echt bij.
Iana keek hem aan en vroeg al gauw hoe het was. Ze zei ook dat ze de kans niet had gehad om wat te zeggen, in verband met die man. Erg begrijpbaar. Abel lachte hoofdschuddend en knikte toen even. "Ja, goed hoor. Nog lichtelijk opgeschrokken van net, maar ik neem aan dat je dat meer bent dan ik. En jij dan?" vroeg hij toen terwijl hij warm glimlachte. Hij was verbaasd dat ze hem had herkend na het veranderen van zijn uiterlijk. Lag het aan z'n blauwe ogen of gewoon aan z'n gezicht? Zijn bruine haren waren zwart en z'n acne was een klein beetje weg getrokken, al was het nog wel aanwezig. Hij krabde toen maar weer aan zijn wang en zuchtte. Gedachten van een paar dagen terug gingen weer door zijn hoofd.
Het lijkt allemaal zo nep, het idee dat goede mensen goede dingen toekomen en dat er magie is in de wereld, en dat de aardige mensen deze zullen ontvangen. Maar er zijn te veel mensen die pijn lijden voor zoiets om echt te zijn. Er zijn te veel gebeden die geen antwoord krijgen. Elke dag negeren we hoe gebroken deze wereld is. En we zeggen maar "het komt wel goed, je red het wel" maar het is niet oke. En zodra je dat weet, dan kun je niet meer terug. Er is geen magie in de wereld. Heeft deze duisternis een naam? Deze wrede acties en alle haat. Hoe heeft het ons gevonden? Kwam het stiekem ons leven binnen gedrongen of vonden wij het en ontvingen we het met open armen? Wat is er met ons gebeurd, dat we onze kinderen de oorlog insturen zoals we dat met volwassen mannen doen? We hopen voor hun goede terugkeer, maar we weten dat sommige zullen verdwijnen onderweg. Wanneer verloren we ons pad? Opgegeten door schaduwen, meegenomen door de duisternis. Heeft deze duisternis een naam?