Feel lonely

Haley stond 's morgens chagrijnig op, deed haar haar in de gewenste stijl en ging enkele trappen af. Ze wierp een blik op haar rooster. Wiskunde. Zou ze spijbelen? Meteen strafte ze zichzelf. Dan was ze lekker bezig, als ze zou spijbelen. Nee, ze zou dit aanpakken. Na een flink uur wiskunde te hebben gehad, van een lerares waarvan ze de naam niet meer kende, liep ze richting een soort aula toe. Of een kantine, wat het ook was. Ze schoof bij een tafeltje aan en keek moe rond. Wie zou ze hier nog allemaal ontmoeten? Ze had niet zo'n zin om haar tijd alleen te spenderen. Ze keek naar de mensen die aanschoven voor wat te eten. Misschien moest zij dat ook maar eens gaan doen. In ieder geval... Ze had nog niemand ontmoet, wat ze wel jammer vond. Want het bleek dat hier leuke mensen zaten. Haley geloofde er alleen niet zo erg in. Soms wou ze dat haar beste vriend hier nog was. Maar die was er niet meer. Een andere school. Nou... Dan moest ze het maar alleen doen. Ze keek rond, stond op, schoof aan bij de balie, nam iets te eten en ging weer terug zitten. Ze pakte een papiertje en schreef er een tekst op.

I never promised seen the ray of light.
I never promised there be sunshine everyday.
I give you everything I had, the good, the bad.
Why do you put me on a pedestal?
I'm so up high that I can't see the ground below.
So help me down you've got it wrong, I don't belong there.

Ze keek denkend op. Iets trok haar aandacht. Het leek net alsof iemand naar haar keek. Ze liet haar blik van links naar rechts gaan. Niets te zien. Ze had het zich vast verbeeld, of het leek alleen maar zo omdat hier andere mensen waren. Mensen die zij niet gewend was. Het was High School.

One thing is clear.
I wear a halo.
I wear a halo when you look at me.
But standing from here, you wouldn't say so, you wouldn't say so,
If you were me, and I,
I just wanna love you, oh, oh, a, I just wanna love you...

Opnieuw keek ze om zich heen. Wat was dat gevoel?

Thalia liep door de gangen, eigenlijk had ze best honger. Waar was de kantine ook nu weer? Thalia had de slechtste oriëntatie ooit. Soms had ze zelf moeite met klaslokalen te vinden waar ze iedere dag moest zijn.
En natuurlijk hadden ze hier geen plannetjes van de schoolgangen, hoewel dat zelfs nog niet ging helpen. Want ook in kaartlezen was ze een ramp. Balend sloeg ze lukraak een gang in. Die kwam haar verdacht bekend voor. Was ze hier al langs gekomen? Of niet? Waarom leken alle gangen op elkaar?
Thalia kreunde en keek om zich heen, waar was die kantine? Plotseling rook ze eten. Om je weg te vinden op reukzin moest je wel een hond zijn maar die gedachten konden Thalia niet veel deren. Plots zag ze de deuren die ze meteen linkte met de kantine, eindelijk. Er kwam een kleine grijns op Thalia's gezicht, er waren toch redelijk veel mensen. Thalia's ogen gleden over de tafels heen op zoek naar een gepaste plek om zich te kunnen neerzetten.
Even bleef haar blik haken op een meisje dat nogal afgezonderd zat van de rest. Het leek haar niet echt iemand die uitgesloten werd, eerder een nieuweling, net zoals Thalia zelf. Zou ze het wagen om bij haar te gaan zitten? Ze zou alleszinds niet worden weggejaagt door iemand die zich beter voelde dan haar... Of toch?
Misschien kon ze beter een andere plek zoeken. Thalia keek verder, waar waren er nog plekjes? Het antwoord was klaar en duidelijk. Nergens. Dus besloot ze toch naar het meisje te gaan die aan het schrijven was.

Toen Thalia dichterbij liep zag ze dat het meisje niet aan een taak bezig was maar een tekst schreef op een blad papier. Wat er op stond kon Thalia niet ontcijferen, daarvoor stond ze te ver. Waarschijnelijke een gedicht of een liedjestekst. Maar dat kon natuurlijk compleet verkeerd zijn. Ze liep sloompjes naar het meisje en zette zich neer tegenover haar. "Hii." Zei ze kortjes om het meisje haar aandacht te trekken. "Ik ben Thalia."

Haley probeerde haar aandacht weer op het blad voor haar te richten, maar het gevoel dat iemand naar haar keek bleef. Haley keek rond zich heen. Pratende tieners, een chagrijnige kantinejuffrouw en een nogal lachwekkend groepje verderop, maar geen starende mens naar haar. Raar. Haley schudde haar hoofd. Haar lichtkleurig blond haar bewoog zachtjes met haar bewegingen mee. Ze schreef weer verder aan haar tekst.

I always said that I would make mistakes
I'm only human, and that's my saving grace
I fall as hard as I try
So don't be blinded
See me as I really am, I have flaws and sometimes I even sin
so pull me from that pedestal
I don't belong there


Ze keek op en kreeg bijna een hartstilstand toen ze opeens recht in het gezicht van een meisje keek. Ze had blond haar en het leek een nieuweling, net zoals zijzelf was. Haley glimlachte vriendelijk naar het meisje en stopte haar tekst weg. Het was ongezellig om zo te doen in de buurt van anderen. Het meisje begroette haar en Haley knikte. 'Hallo,' antwoordde ze vrolijk. Ze hoorde hoe het meisje haar naam zei. Thalia. 'Wel, welkom op deze school, Thalia. Mijn naam is Haley,' zei Haley en ze glimlachte vrolijk. Een goede indruk was altijd welkom. Tenslotte zou het leuk zijn als ze hier vriendinnen maakte op school. Of vrienden. Haley keek opzij naar het lachwekkende groepje en schoot even in de lach, maar keek daarna weer serieus naar Thalia. 'Wat vind je van deze school?' vroeg ze, een verwoede poging om een gezellig gesprek te ontwerpen. Ze keek vragend naar Thalia, haar aandacht behoudend op het meisje. Het zou typisch iets voor haar zijn dat ze gaat dromen. Was het dat meisje misschien geweest die de hele tijd naar Haley had gekeken? Misschien had die getwijfeld of ze hier kwam zitten. Voor Haley's part mocht de hele mikmak hier komen zitten, als ze maar gezelligheid en sfeer om zich heen had. Als ze een bal hadden of zo, zou Haley vragen of ze mocht zingen. Dan zou ze het tekstje zingen wat ze net had opgeschreven. Alleen was het nog niet af. Maar dat kwam nog wel.