Lonely..

Met zijn handen diep in zijn zakken, liep Jesse een beetje slenterend door de school. Hij had zijn kap op, zodat zijn blonde krullen werden verborgen. Hij had een spijkerbroek aan, een shirt daarop met een print en een vest, waarvan hij de kap over zijn hoofd getrokken had. Hij vond het fijner als hij mensen niet recht hoefde aan te kijken. Het leek dan net alsof die mensen wisten wat hij dagelijks doormaakte. Alsof ze wisten dat hij een eenzame jongen was. Het was al sinds - zelfs nog voor - de scheiding van zijn ouders. Zijn vader had opeens gevoelens, maar niet voor een andere vrouw. Het was een man, die plotseling bij familie Mackerburg kwam. Het was een grappige man, hij heette Mark en Jesse mocht er best veel van. Hij vond het fijn dat hij twee vaders had. Maar zijn moeder, dat was een heel ander verhaal. Hij werd verscheurd tussen zijn twee ouders. Ze maakten ruzie om hem. Volgens zijn moeder was het zo dat ze nooit kinderen had willen hebben en al zeker niet met Jesses vader. Maar Jesses vader had tegen Jesse gezegd dat het niet aan Jesse lag dat zijn moeder zo deed, maar dat ze nog steeds erg boos over de scheiding was. Toch had het Jesse bijgebleven dat zijn moeder het over hem gezegd had, waardoor hij ook niet meer naar haar toeging. Jesses vader probeerde Jesse zoveel mogelijk te overtuigen om naar zijn moeder te gaan, maar het lukte niet meer. Jesse wou niet meer naar zijn moeder. Hij was het zo ongeveer een beetje zat dat zijn moeder dacht dat ze echt alles kon maken. Zijn moeder had ook al een nieuwe vriend. Jesse had hem nog nooit gezien en had ook geen behoefte om ernaar toe te gaan. Hij zou in de vakantie alleen maar naar zijn vader en Mark gaan, om vakantie te vieren. Zijn moeder hoefde hij nooit meer te zien. Zijn moeder wou hem niet, dus waarom zou hij teruggaan? Om uitgescholden te worden? Zijn vader en Mark konden zeggen wat ze wilden, maar zijn moeder had een grote fout gemaakt door te zeggen dat ze Jesse niet meer wou in familie. Jesse keek links en rechts en stak toen een straat over, met zijn handen in zijn zakken. Zijn redelijk lange bouw en zijn magere gestalte staken fel af tegen de zon, die op hem scheen. Hij keek omhoog. Hij had wel een idee van waar hij alleen zou kunnen zijn. Hij keek om zich heen en stak nog een straat over. 'Ik wens dat ik dat kind nooit gemaakt had met jou, dan zat ik nu niet zo in de problemen door deze rotscheiding! Jesse vergt alleen maar meer van mijn kostbare tijd!'[/font] gonsde de stem van zijn moeder door zijn hoofd. [i]'Ach, houd toch je kop, mens! Jesse is het beste wat ons is overkomen en dat weet je! Je moet hem niet de schuld geven kwam de stem van zijn vader in zijn hoofd. 'Dankzij Jesse is deze scheiding anders wel begonnen!' Een steek kwam in Jesses hart. 'Dat is dus helemaal niet waar! Praat geen onzin! Ik scheid van jou omdat jij een achterbaks mens bent en dat bewijs je ook maar weer eens tegenover je kind! Ergens had zijn vader wel gelijk. 'Nee, nee, nee! Jij scheidt van mij om bij je homovriendje te zijn! schreeuwde de stem van zijn moeder als weerwoord in Jesses hoofd. 'Wat weet jij daar nu van? Ik neem Jesse mee. Stik er maar in!' Jesse slikte even en keek toen voor zich uit. Hij was bij het skatepark aangekomen. Hij keek om zich heen, maar er was niemand. Des te beter. Een klein glimlachje kwam op zijn lippen, waarna hij naar een schans ging en daarop ging zitten. Zijn kap zat ver over zijn hoofd, waardoor je zijn gezicht niet kon zien. Een paar eigenwijze krulletjes staken onder zijn kap door, maar dat was dan ook het enige wat zou verraden dat het Jesse was die daar zat. Niemand wou hem als vriend, niemand wou hem in zijn leven. Zijn moeder had vast een punt gehad. Misschien had hij ook helemaal niet geboren moeten worden. Misschien was er een einde aan maken wel zijn enige hoop om eindelijk bevrijd te zijn. Hij slikte en keek om zich heen, waarna hij weer zuchtend voor zich keek en zijn krullen naar voren vielen, omdat hij zichzelf boog. Hij wreef door zijn gezicht. Vermoeidheid was te zien. Hij had veel over de scheiding en over zijn moeder nagedacht. Hij wist niet wie er gelijk had. Of hij er nu wel moest zijn of dat hij er nu niet moest zijn. Zijn moeder had spijt, wist hij. Maar van hem hoefde zij geen spijt te hebben. Ze kon weggaan, opzouten. Hij zuchtte opnieuw en keek weer naar zijn handen. Het leek wel alsof die getekend waren met de woorden van zijn moeder, want het leek wel alsof hij ze elke keer weer zag verschijnen. Hij slikte even en keek naar de grond. Hij had nooit gehuild en zou dit ook niet doen. Zijn moeder kon de pot op. En hijzelf... Tja, hij zou er maar het beste van moeten maken. Misschien dat hij mensen in zijn leven toeliet, misschien ook niet. Hij wreef door zijn krullen en trok zijn kop als een soort bescherming meer over zijn hoofd. Alsof hij zichzelf daarmee van alle vooroordelen zou kunnen beschermen. Als hij zichzelf van zijn eigen beslissingen zou kunnen redden. Hij was een eenzame jongens, hij hoefde nergens voor te ontsnappen. Een zucht verliet zijn mond.