The return of the lonely loser

Vandaag was Cherry jarig. Ze was één jaar geworden en daarmee de meest snoezige, eigenwijze husky die hij in zijn hele leven heeft gehad. Matt baalde dat hij naar school moest omdat hij nu niet de hele dag bij haar kon zijn om haar verjaardag te vieren, en nam zich voor op zijn weg naar huis langs de dierenwinkel te lopen om daar wat hondenkoekjes te kopen. Cherry zou het vast niet eens door hebben dat hij er amper was op haar verjaardag, honden hadden hier namelijk geen besef van en zijn vader en moeder waren op deze zonnige dag thuisgebleven. Gewoon, omdat het kon.
Met in zijn handen een opengeslagen boek over het verzorgen van Husky's liep Matt over het buitenterrein van de school. Het was rustig vandaag, maar hij had eerder -toen hij naar buiten liep- al een groepje hangjongeren opgemerkt bij de fietsenstalling. Matt wist dat hij (of Cherry) nog niet jarig zou zijn als hij deze jongens tegen het lijf liep: uit ervaring wist hij namelijk dat ze soms nog wel eens.. wat agressief konden zijn.
Hij ging op de brede, betonnen rand van de fontein zitten en las verder. Dit hoofdstuk ging over het voldoende laten bewegen van de Husky, en Matt kennende zou dit geen enkel probleem zijn. Het zou zelfs een straf voor hem zijn als hij haar niet met mooi weer uit mocht laten: hij was gek op Cherry, en gek op mooi weer. Wat in gedachtes verzonken stroopte hij met zijn vrije hand de mouwen van zijn casual overhemd op, waar hij mee stopte toen hij iemand aan zag komen lopen. Hij was zo plotseling afgeleid, dat het boek uit zijn handen gleed en in de fontein terecht kwam. Zachtjes vloekend wendde hij zijn blik van de persoon af en greep hij naar het boek dat ondertussen al ondergedompeld was, waardoor zijn mouw -die hij nog niet helemaal opgestroopt had- nat werd. "Fijn.." mompelde hij in zichzelf, waarna hij het natte boek op de betonnen rand liet vallen.

Met een tevreden glimlach op haar gezicht liep ze de deuren van het grote schoolgebouw door, naar buiten. De eerste paar uren van school had ze in ieder geval overleefd en het was nog niet eens zo erg geweest. Het was heerlijk weer terug te zijn in deze vertrouwde omgeving, de plaats waar ze haar eerste vijftien levensjaren had doorgebracht. Ze had het gevoel dat ze hier gisteren nog had rond gelopen, maar het was in werkelijkheid al twee jaar geleden. Ze streek een verdwaalde lange pluk haar uit haar gezicht en keek over het buitenterrein heen. Er waren meerdere mensen, maar haar blik bleef hangen bij een jongen die een boek aan het lezen was bij de fontein. Ze wist dat de jongen bij haar in de klas zat, maar ze had geen idee wat zijn naam was. Vertwijfeld bleef ze naar hem kijken. Misschien moest ze hem maar gewoon laten, het zag er naar uit dat hij heerlijk in zijn boek verdiept was. Uiteindelijk liep ze de trap af richting het bankje achter de fontein, ze zou de jongen wel met rust laten. Op haar hoge hakken liep ze niet heel snel, dus had ze de tijd de jongen goed te observeren. Hij zag er leuk uit, maar dat was haar in de klas ook al opgevallen. Toen ze langs hem liep leek hij haar pas op te merken. Ze glimlachte vriendelijk naar hem en richtte haar blik daarna weer op het bankje waar ze naar toe liep. Zachtjes hoorde ze hem iets zeggen, dus draaide ze zich abrupt om. "Sorry wat-" Haar zin stopte middenin, want ze zag dat hij zijn boek in de fontein had laten vallen. Was hij zo van haar geschrokken? "Is dat mijn schuld? Ik koop wel een nieuwe voor je!" zei ze geschrokken terwijl ze de jongen verontschuldigend aankeek. Ze had het idee dat hij er flink van baalde, maar ze wist niet zeker of het echt haar schuld was geweest. Eigenlijk was ze alleen maar langs hem gelopen. Twijfelend keek ze hem aan, ze was enigszins bang dat hij tegen haar uit zou vallen. Ze kon het karakter van de jongen niet goed inschatten. Haar blik ging naar het boek dat hij uit het water gevist had. Het boek was waarschijnlijk compleet geruïneerd nu. Nieuwsgierig probeerde ze te onderscheiden wat er op de cover had gestaan, maar het enige wat ze er in dacht te zien was een soort hond. Maar ze betwijfelde of hij echt een hondenboek aan het lezen geweest was.

Waarom Matt de boeken in de fontein had laten vallen, was voor hem ook een groot raadsel. Met een uitdrukking op zijn gezicht die boekdelen sprak keek hij naar het verzopen hondenboek die voor hem lag, en sloeg hij een willekeurige pagina open om te zien dat de inkt uitgelopen was. Hij zuchtte geërgerd en liet het boek liggen, er verder niet meer naar om kijkend.
Hij richtte zijn blik op het meisje die bij hem was blijven staan, en hij schudde ietwat geschrokken zijn hoofd toen ze vroeg of het haar schuld was. "Nee, het is niet jouw schuld." zei hij terwijl een twijfelachtig glimlachje rondom zijn lippen speelde. Maar wat moest hij anders zeggen..? Hij kon haar niet vertellen dat het typisch Matt was om dingen te laten vallen op de meest ongelukkige momenten, dan zou ze vast denken dat hij een loser eerste klas was. En een vriend zou hij wel kunnen gebruiken hier op school, zelfs al was deze 'vriend' een vriendin en klapte hij vaak dubbel in de buurt van meisjes zoals deze. Ze was zo mooi..
Hij wendde beschaamd om zijn eigen gedachtes zijn blik van haar af, en beet even op zijn lip. Zoiets denken zou hem later alleen maar met een gebroken hart opleveren, er bestond namelijk geen kans dat zij hetzelfde over hem dacht. "Ik was toch al halverwege en heb de meest belangrijke dingen gelezen, dus het maakt niet uit." zei hij zachtjes, om haar schuldgevoel weg te doen vagen. Hij wist niet goed wat te zeggen, wat te doen of welke houding hij zichzelf moest geven, dus begon hij wat afwezig met de kaft van het boek te spelen.

Nieuwsgierig keek ze hem aan, ze vroeg zich af hoe hij het dan voor elkaar had gekregen zijn boek in de fontein te laten vallen, als het niet door haar kwam. Nu ze dichterbij hem stond viel het haar pas op hoe knap hij echt was. Zijn verlegenheid gaf hem alleen maar iets schattigs. Even twijfelde of ze de jongen zou willen dat ze door zou lopen, maar ze besloot dat ze nog wel wat meer van hem te weten wilde komen eerst. Ze grinnikte zachtjes, wat een troost, hij was al halverwege geweest. "Ik vind het prima een nieuw boek voor je te kopen hoor, het is geen moeite!" probeerde ze nog een keer, ze glimlachte er liefjes bij en keek hem met een vrolijke blik aan. "Ik ben Annalyne trouwens." voegde ze er snel achteraan. Aan haar naam had ze altijd een hekel gehad en haar vrienden vroeg ze dan ook meestal om haar gewoon Anna te noemen. Hopelijk zou de jongen ook zichzelf voorstellen, ze was benieuwd hoe hij heette. Plus als ze dit voorval aan haar zou vriendinnen vertellen, zou ze hem bij zijn namen kunnen noemen in plaats van knappe-hondenboek-lezer. Ze zette haar handen in haar zij en deed nog een stap naar voren. "Of je gooit een boek van mij in de fontein, dan staan we gelijk.." stelde ze met een klein grijnsje voor. Als hij wilde mocht hij het zo doen, dan had ze tenminste een goed excuus om voor een schoolvak geen huiswerk te hoeven doen de komende les. Haar tas zat tenslotte gevuld met oninteressante schoolboeken waar ze maar wat graag van af wilde. Afwachtend keek ze de jongen aan, ze betwijfelde of hij het voorstel aan zou nemen. Zelf vond ze het redelijk goed bedacht van zichzelf.

Het meisje bleef volhouden dat ze het niet erg vond een nieuw boek voor hem te kopen, en dat waardeerde hij in haar. Ze was het andere uiterste van wat hij bij haar verwacht had, en dat was alleen maar positief. Ze was mooi, en uit ervaring wist hij dat deze meisjes niets bij hem te zoeken hadden. Ze hingen veel liever rond bij de quarterback, en daar gaf hij ze alle gelijk in. Want wat was er nou interessant aan Matt, die door zijn verlegenheid vaak helemaal niets wist te zeggen?
"Nee, nee het hoeft echt niet! Ik vind het wel leuk om deze te ontcijferen." lachtte hij naar haar, zijn blik op het boek gericht. Ze had een lieve glimlach en hij wist zeker dat ze daarmee veel jongens om haar vingers wist te winden, ze had het zojuist ook bij hem gedaan.
Het meisje stelde zich voor als Annalune, en Matt glimlachtte naar haar. Damn, als hij niet zo verdomd klunzig en verlegen was had ze hem nu vast zien staan. Dan was ze op hem afgestapt voor Matt zelf, en niet omdat ze een schuldgevoel had.
Oh, fuck. Hij had zich nog niet voorgesteld. "Ik ben Matt." zei hij haastig, zijn hand naar haar uitstekend. Of was dat te serieus, te formeel? Hij ging met de hand die hij naar haar had uitgestoken door zijn haar, alsof hij een of andere rare omweg naar zijn haren had gemaakt. De wax die hij er vanochtend in had gedaan zat er nog in, en zijn kapsel zat nog prima.
"Zodat je sommige lessen niet kan volgen, zeker?" grijnsde hij naar haar. "Je mag wel naast me komen zitten, hoor. Ik beloof dat ik jou niet perongeluk in de fontein laat vallen." zei hij lachend tegen haar. Hij keek even naast zich en merkte dat er nog genoeg ruimte was, dus zou ze er makkelijk kunnen zitten. Al begreep hij net natuurlijk als ze liever bleef staan omdat ze nog ergens anders heen moest.

Ze grijnsde toen hij antwoordde dat hij het leuk vond om het boek te gaan ontcijferen. Aan de ene kant vond ze het jammer dat hij haar niet een nieuw boek voor hem liet kopen, maar aan de andere kant vond ze het ook wel lief. Het was ook fijn om een gesprek te voeren met een jongen die niet perse iets van haar scheen te willen. De hand die hij uitstak toen hij zich voorstelde als Matt veranderde al van richting voordat ze ook haar hand uit kon steken. Ze kuchte even en deed daarna alsof ze de hand die hij uitgestoken had naar haar niet gezien had, om hem enige gêne te besparen, maar haar glimlach en pretogen verraadden haar. "Aangenaam Matt." zei ze met nog steeds een glimlach rond haar lippen. Ze vond het allesbehalve dom dat hij zijn hand had uitgestoken, ze vond het juist leuk. Een betuiging van goede manieren. Schuldig keek ze even naar de grond nadat hij de juiste conclusie had getrokken. Toen ze weer opkeek knikte ze lachend, het was inderdaad haar plan geweest. Ze lachte kort om zijn opmerking dat hij haar niet in de fontein zou gooien. "Als je me in de fontein laat vallen neem ik jou met me mee hoor, dus wees gewaarschuwd." reageerde ze plagerig, terwijl ze op zijn uitnodiging inging en naast hem ging zitten. Ze had toch niks te doen en ze vond dit gesprek leuk genoeg om het voort te zetten. "Hoewel het wel iets is wat ik altijd al heb willen doen! Je ziet het altijd in van die films weet je wel? Zo lekker romantisch.." zei ze waarna ze even wegkeek. Misschien vond hij haar nu wel vreemd, wie zou er nou in een fontein willen springen? "Maar niet op school.." voegde ze er met een klein grijnsje op haar gezicht aan toe. Ze zouden haar al aan zien komen, rondspringend in de fontein voor de school. Byebye reputatie. Nieuwsgierig keek ze naar Matt zijn mooie gezicht, zijn reactie peilend. Ze vroeg zich af of hij zou weten dat hij voor meiden heel aantrekkelijk was, ze had het idee van niet, aangezien hij redelijk verlegen overkwam in het begin. Als er iets was wat ze leuk vond, was het jongens zonder gigantisch ego.

Hij glimlachtte onwillekeurig. Haar woorden lieten hem merken dat ze het misschien helemaal niet zo erg vond dat ze hem ontmoet had, en dat vond hij een goed teken. Misschien vond ze hem wel helemaal zo verschrikkelijk niet als hij dacht..
"Hmm, dan pas ik wel goed bij mijn boek." zei Matt schouderophalend, waarna er een brede glimlach op zijn gezicht verscheen. Hij zou het wel lachen vinden als hij en Annalyne allebei in de fontein zouden belanden, vooral omdat het dan zo leek op de romantische comedies.. Oké, misschien was het een beetje raar dat hij naar romantische comedies keek, maar volgens zijn moeder was het een deel van zijn karakter. Matt was nu eenmaal zo. Hij hield niet van geweld dus zou ook nooit van gewelddadige films kunnen houden. Matt zijn wenkbrouwen kropen verbaasd omhoog toen Annalyne ook de films erbij haalde. "Dat dacht ik ook!" zei hij lachend, waarna hij zijn blik neersloeg omdat hij zijn gedachtes (en vooral niet die!) niet met haar moest delen. Straks dacht ze nog dat hij niet op meisjes viel, maar op jongens..
"Nee.. niet op school.." stemde hij vervolgens met haar in, waarna er een kleine glimlach op zijn gezicht verscheen omdat hij de humor van dit alles wel in kon zien. Ach, het was niet iets nieuws voor hem. Slecht omgaan met vrouwen was iets wat hij altijd al gehad had, en wat hij ook altijd zou houden.

[Beetje kort.. Sorry daarvoor! ]