Mister Lonely ..

De wind waaide hevig over het strand gebied. Parasolletje vlogen weg uit het bezit van hun drager en het zand verplaatste zich en zoekt een nieuwe rust plek. Het was zo vredig en rustig op het Santa Monica Beach. Geen enkele mensen waren er aanwezig. Iedereen was weg behalve één jongen. Hij was altijd al de eenzaamste geweest. Maar hij kon er altijd wel mee leven, hij moest er wel mee leren leven. Hij kon niet anders. Een zucht verliet zijn keel terwijl hij in zijn fel blauwe zwemshort over het strand liep. De zon was nog niet onder, maar was al aan het vertrekken voor haar eindbestemming. De horizon werd fel oranje en andere fleurige kleuren verwelkomden de hemel. Het was zo mooi dat de jongen zich er altijd in verdronk. Door de zonsondergang voelde hij zich 's avonds altijd minder alleen. Alsof hij door de warmte toch nog een teder gevoel kreeg. Net zoals zijn vader hem vroeger een schouderklopje gaf en hem "het komt wel goed" toefluisterde. Dat miste hij naarmate de tijd steeds erger en erger. Hij had zijn ouders verloren bij een verkeersongeluk. Hij en zijn broers bleven alleen over in de o zo grote wereld. Uiteindelijk is ieder zijn eigen kant uit gegaan. En nu was hij hier, alleen. In zijn eigen wereldje denkend aan wat hij in de toekomst zou gaan doen. Maar die vraag zou hij nooit kunnen ontcijferen. Die vraag zou hij zijn hele leven aan zich houden zonder er ook maar één antwoord op te vinden. Zuchtend keek hij naast zich. Het was er muisstil. Zelf de zon was nu onder en alles leek opeens zo veel té stil. Waarom was hij toch zo alleen op deze wereld? Bentley zette zich neer op de dijk en neuriede wat zachte melodietjes. Zo ging de tijd tenminste wat sneller..

-Alleen Bentley&Optimism

Optimism zette zich neer op een stenen muurtje. Ze vond het een mooi uitzicht, zo op het strand. Het was leuk om te zien hoe de wind met de golven en het zand speelde. "Al helemaal met zo'n dag als deze." dacht ze bij zichzelf. Op zulke winderige dagen kwam er bijna niemand op het strand. Terwijl haar gedachteloop en muziek zich afspeelde, verstreken de uren. Uur na uur kwamen er enkele mensen over het strand lopen, sommige in gewone kleren en anderen in zwem spullen. Ze had nog niemand herkend, maar ze lette er ook niet erg nauwkeurig op. Opeens viel een jongen haar op. Ze herkende hem. Hij liep met een zwembroek over het strand en vervolgens begon hij een liedje te neuriën. Dat hoorde ze alleen omdat haar iPod blijkbaar leeg was. Fijn, nu kon ze weer naar huis. Maar ze vroeg zich toch af wat de jongen er deed. Alleen. Ergens wou ze hem aanspreken, maar aan de andere kant ook helemaal niet. Hij was wel vaker alleen. Er werd veel over hem geroddeld, en ze kon niet zeggen dat ze daar nooit aan mee deed. Niet dat ze zelf nou zo sociaal was, anders zat ze niet alleen op een stenen muurtje. Niemand haatte hem, maar hij werd nou ook niet zo zeer geliefd. Misschien dat hij enkel alleen was, omdat hij niet op anderen af durfde te stappen? Twijfelend stond ze op en duwde haar iPod in haar broekzak. Zij droeg gewone kleren, want ze wou tot laat blijven, wanneer het kouder werd. "Hey." zei ze, toen ze eenmaal naast hem stond. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen, maar verzon maar wat dat iedereen al kende. "Je zit toch bij mij in de klas?"

Een meisjesstem klonk in zijn oren en Bentley keek raar op. Het leek opeens niet meer zo stil te zijn als hij dacht. Meeuwen vlogen door de lucht en de lucht maakte een zoemend geluid. Waarom was het daarnet dan zo stil? Ietwat verbaasd draaide hij zijn hoofd naar het meisje dat nu net naast hem stond. Zij? Iets twijfelend keek hij achter zich om te zien of er toch maar nergens geen uitweg was. Maar hij kon deze keer niet weg. Normaal vermeed hij altijd mensen maar nu kon hij niet weg. Hij zat vast. Hij zat gevangen als een muis in een hoekje gedreven door een kat. Een beetje onzeker keek hij het meisje recht in de ogen aan. Nu pas herkende hij haar. "Heei", zei hij kortaf en forceerde een glimlach op zijn gezicht. "Raar dat ik je hier zie", zei hij en wendde zijn blik af naar de lucht. Dit was hij niet gewoon. Dit meisje had hij al eerder gezien, ze zat in zijn klas! Net zoals vele anderen zat ze waarschijnlijk achter zijn rug over hem te konkelfoezen. "Is dit een flauwe grap of zo? Met mij spreken en dan me uitlachen?", zei hij nu zelfzeker. In zijn stem hoorde je haat. Hij wist wel hoe het ging. Eerst vriendelijk en daarna je afblaffen tot je wel moest weg lopen.

"Heei," zei de jongen wat kortaf. Het had even geduurd en hij leek wat onzeker, maar fronste al snel zijn wenkbrauwen. "Raar dat ik je hier zie." blijkbaar durfde Bentley haar niet aan te kijken, want hij had zijn blik naar de lucht afgewend. Al gauw keek hij terug en leek daarbij wat meer zelfzeker. En dat was hij dan ook. "Is dit een flauwe grap of zo? Met mij spreken en dan me uitlachen?" vroeg hij toen, maar er klonk haat in zijn stem. Ze herkende het. Het was de manier waarop ze mensen vroeger had aangesproken. Na de dood van haar ouders en hoe zwaar die was gevallen. Maar ze had wel door wat er gebeurde. Bentley dacht dat hij nu een beetje stoer kon lopen doen omdat er verder niemand bij was. Mooi niet dus. "Oh, geloof me, als dit een grap was geweest dan had je het wel geweten. En als je denkt dat je nu een beetje stoer kan doen omdat we alleen zijn heb je het mooi mis, ik durf heus wat terug te zeggen zonder mijn vrienden erbij. Als je me niet een beetje normaal aan wil spreken zeg je het maar, dan ben ik weg." zei ze toen. Haar stem was duidelijk, haar blik strak op hem gericht. Ze was niet van plan zich te laten kleineren door iemand die verder nooit voor zichzelf op durfde te komen. Kwam er eindelijk iemand op hem af, negeerde hij deze of katte hij deze af. Het kwam niet meer in haar op dat ze dat zelf vaak deed, of vroeger had gedaan.

Bentley keek het meisje verontwaardigd aan. Eerst geloofde hij haar niet. Er hadden al vele mensen zo'n domme grap met hem uitgehaald. Daarom dat hij het nu ook niet lang meer pikte. "Laat me dan gewoon met rust", zuchtte hij en draaide zich om terwijl hij alleen verder strompelde over het strand. Hij wist dat het meisje de waarheid sprak. Hij was gewoon een kut vent. Bentley zuchtte nogmaals en schopte op een kleine kiezelsteen die ergens verder kaatste. "Kut leven", riep hij hij luid uit en liep de dijk op. Daar liep hij tot op de punt van de dijk en liet de wind door zijn haren gaan. Ergens voelde hij zich zo alleen. Maar iedereen haatte hem. Gewoon omdat hij stiller en minder cool was of zo? Bentley zette zich neer en trok zijn knieën op terwijl hij rustig nadacht. Hij legde zijn armen om zijn knieën en legde zijn hoofd erop. Rustig sloot hij zijn ogen en probeerde zich te realiseren dat iedereen hem gewoon liever kwijt was dan rijk. Misschien moest hij zich dan toch gaan zelfmoorden? Hij had al zoveel zelfmoordneigingen gehad. Maar daar wist natuurlijk niemand van. Wat kon het die mensen ook een moer schelen wat hij deed? Bentley dacht een paar seconden aan zijn overleden ouders. Sinds zijn ouders overleden waren was alles zo anders. Hij had die steun die hij vroeger wel had kwijt. En daar had hij een groot nadeel van.

"Laat me dan gewoon met rust.." verzuchtte Bentley. Meteen had Optimism spijt dat ze ooit van haar plaats was gekomen en hem ooit had aangesproken. De rest van de klas had gelijk gehad, hij was echt een weirdo. "Wat jij wil. Misschien moet je ze de volgende keer maar ongelijk bewijzen." mompelde ze, doelend op dat iedereen sprak dat hij een freak was. Maar dat wist hij natuurlijk niet, het gebeurde immers thuis en na school dat ze dat zeiden. Ze hoorde hem nog wat schreeuwen nadat hij was weggegaan. Ze draaide zich kaad om en liep terug naar haar stenen muurtje. Zo had ze er ook geen zin in. Misschien dat ze beter gewoon naar huis kon gaan. Dan kon ze de rest van het groepje opbellen en hun ergens meeten of zo, kon ze nog aan iemand wat kwijt over Bentley. Dat verdiende hij wel na zijn kleine actie van daarnet. Ze legde haar handen in haar schoot en zuchtte even. Waarom had ze haar mobiel dan ook thuis gelaten? Anders had ze kunnen vragen of ze hierheen kwamen. Ook al hadden ze het waarschijnlijk allemaal te druk.

Bentley keek een seconde achter zich. Het meisje had zich tegen de muur gezet. Ergens voelde hij zich schuldig. Hij had haar wel zwaar afgeblaft! Met een beetje tegenzin stelde hij zich recht en liep terug op het meisje af. "Optimism toch hé?", vroeg hij voorzichtig en zette zich naast haar. Een paar seconden stilte leken wel uren. "Sorry.. Ehh voor daarnet", zei hij kalm en keek haar aan met zijn diep amandel bruinkleurige ogen. Zijn ogen stonden vol spijt, en dat zag je wel duidelijk. Maar toch, hij voelde zich nog steeds niet echt op zijn gemak. "Ik dacht dat je zo iemand was die me voor de gek zou houden om me daarna te breken", zei hij kalm en keek voor zich uit. Hij meende eigenlijk wel echt wat hij allemaal zei. Hij had genoeg van die pesterijen. En als ze dit niet snapte zou hij zelf wel weg gaan. Hij kon er de laatste tijd gewoon niet meer tegen. Die mensen van zijn klas hadden gewoon geen respect. Hij wist ook wel dat hij anders was dan anderen maar daarom moest hij niet niet als weirdo beschouwt worden? Met een onzekere blik keek hij terug naar het meisje met de veelkleurige haar.

"Optimism toch hé?" klonk er opeens. Bentley had dus maar eens besloten dat ze hem waard was of zo. Ze zweeg en keek hem enkel ijzig aan. Erg veel zin om met hem te praten had ze niet. Niet meer, tenminste. Hij toonde zijn spijt aan haar met een kalme toon en ze kneep haar ogen even wat meer tot spleetjes. Echt overtuigend klonk het niet. Al gauw zei hij dat hij haar voor iemand aanzag die hem voor gek wou zetten om hom vervolgens te breken. Ze knikte eventjes dat ze het begreep en keek hem toen weer normaal aan. "En wie zegt dat ik dat niet ben?" haar stem klonk heel serieus. Dood serieus. Maar aan haar blik was te zien dat ze eigenlijk maar wat met hem dolde, en dat zou hij waarschijnlijk wel door hebben. En anders ging hij toch weg, dus dan had ze ook geen last meer van hem. Hoe dan ook, het zou wel uitpakken zoals dat moest. Ze duwde haar iPod wat verder in haar broekzak, maar verlangde toch naar haar mobiel zodat ze iemand kon bellen, of ze kwamen.

Bentley keek het meisje met een schuine blik aan en merkte dat ze niet geïnteresseerd was. Mooi dan. Hij sloot zijn ogen voor kort en probeerde gewoon tot zichzelf te komen en niet zo na te denken over wat mensen over hem zouden denken. Dat was hij gewoon al zo kots beu. Aan haar stem merkte hij dat ze maar wat met hem solde. Hij grinnikte. "Grappig..", zei hij kalm zonder haar aan te kijken. Hij glimlachte en probeerde gewoon eens normaal te doen. En tot zijn verbazing lukte het hem aardig. Hij nam een goeie zelfzekere houding aan en staarde maar wat. Maar niets vond hij om erg goed naar te kijken. Hij haalde zijn pik zwarte I phone uit zijn zak en keek of hij geen berichten had van zijn enige vriend Sam. Hij grijnsde terwijl hij het berichtje in zichzelf las en er uitbundig een bericht op terug verzond. "gek", zei hij terwijl hij zijn gsm in zijn zak terug stak en zijn blik op Optimism zette. Wat was zij van plan? Hier blijven zitten tot ze stierven was ook geen goed plan. "Misschien kunnen we wat gaan doen? Iets drinken of zo? Je kiest maar. Ik heb alleszins geen zin om hier de hele dag te zitten kijken", zei hij kort en stelde zich recht wachtend op een antwoord van het meisje. Als ze niet mee wou was het dan haar probleem, hij zou dan wel alleen gaan. Hij had dorst.

Blijkbaar beviel het zogenaamde grapje hem niet zo, want hij grinnikte maar wat en zei dat het grappig was. Is dat alles? Nou jonge, wat heb jij een humor.. Ze probeerde de gedachten weg te duwen. Ze moest maar niet zo over hem denken, anders kon ze nooit vrienden worden. Al dacht ze er nog eindeloos over na of ze wel vrienden met hem wou zijn. Hij was zo anders.
Optimism keek weer op toen Bentley weer wat zei. Hij vroeg of ze wat konden doen, zoals bijvoorbeeld drinken of zo. Die of zo erachter klonk wat onzeker, maar dat kon ook aan haar liggen. Om nog even te verklaren waarom hij wat wou doen zei hij dat hij alleszins niet meer op het strand een beetje wou zitten kijken - tenminste niet de hele dag. Kind, wat doe je hier dan nog.. Je kwam hier zelf heen.
"Nah, ik blijf wel hier.. Ik kom hier juist voor de zonsondergang." reageerde ze toen op zijn woorden. Ze was al bang genoeg dat als ze met hem wat ging drinken iemand dacht dat ze een stelletje waren. Iets wat ze dus totaal niet wou.