An evening walk

De jongen wilde wel iets zeggen, maar hij sloot zijn mond vooraleer er weer woorden uitkwamen. Hoezo, hij wist niets? Of hij durfde het niet te zeggen? Het eerste was makkelijk om over te denken, het tweede vergde echter haar volledige concentratie. Waarom zou hij iets niet durven zeggen? Ja.. Ze wist wel waarom, dacht ze tenminste.. Zat hem.. ook iets dwars? Het gene haar dwars zat.. misschien? Ze wilde er niets van weten, en probeerde die gedachte gewoon uit haar hoofd te zetten, al was dat moeilijk als de jongen haar met die prachtige ogen bleef aankijken.Ze wist niet precies wat ze deed, maar het was duidelijk dat ze voor enkele seconden de controle over zichzelf verloor: na de jongen een tijd lang aangekeken te hebben, schudde ze haar hoofd even kort. "Als jij het niet doet, doe ik het", was er sneller uit dan ze besefte, waarna ze wat dichter naar hem te kwam en met haar verstand op nul, haar lippen zachtjes op de zijne drukte. Maar nadat ze degelijk besefte wàt ze aan het doen was, en vooral het gevoel dat ze erbij kreeg: tintelingen over haar hele lichaam, voelde, zette ze snel een stap naar achteren en sloeg haar hand voor haar mond. "Het spijt me, ik liet me gewoon even.. het was niet mijn bedoeling.. of wel.. Oh, god, het spijt me", sprak ze wat in de war, waarna ze achteruit begon te lopen en hierdoor tegen de rand stootte, waar ze haar handen meteen opzette, zodat ze eruit kon kruipen. God, wat schaamde ze zich, die jongen wilde dat helemaal niet, vertelde ze tegen zichzelf, en zij.. zij ook niet.. toch? Ze was in de war, wist niet goed wat ze moest doen, en probeerde daarom uit de bron te komen, al lukte het haar, door haar verwarrende actie, niet meteen.

Niels keek haar aan, toen ze niet leek te antwoorden was het voor hem een nee maar hij kreeg geen tijd om iets te zeggen. Sooph zei wat tegen hem en vrijwel meteen daarna goelde hij haar lippen zachtjes op de zijne, even beantwoorde hij deze kus maar toen die stopte staarde hij ongelovig naar het water. Waarom had hij dat nu weer gedaan? Toen ze haar hand voor haar mond sloeg en sprak ze wat. Ze ging verder achteruit en wou uit de bron komen. Voorzichtig liep hij naar haar toe en legde heel voorzichtig zijn hand op haar wang en drukte vervolgens een kus op haar lippen en liet vrijwel meteen los. 'Sooph, kijk me aan. Zie ik eruit alsof ik dit niet wilde?' Kort keek hij naar het water. Waar was hij toch mee bezig? 'Ik wil dit wel, maar ik wist of beter gezegd weet niet wat ik moet doen.' Sprak hij zacht tegen haar en keek haar aan. Vervolgens kroop hij op de rand om zich neer te zetten daarop en zuchtte even. 'Ben je nu kwaad op me, of teleurgesteld?' Vroeg hij voorzichtig aan haar en keek haar aan plaatste voor een moment zijn hand op de grond. Vervolgens richtte hij zijn blik op een rots aan de andere kant van het water en zuchtte hij even diep. Dit viel hem niet makkelijk, hij had zojuist toegegeven aan zijn gevoelens. Iets wat hij niet wou, iets wat niet mocht. Wat nou als hij haar zou breken? Dat zou hij zichzelf niet vergeven, dan knalde hij zich de kop door. Daarom mocht hij niet verliefd worden, dan raakte hij teveel gehecht aan haar, en op een of andere dag zou hij haar gaan bedriegen en dat zou ze hem niet gaan vergeten. Dan was hij haar kwijt, zowel als zijn vriendin als een gewone vriendin als zijn kamergenote.

Nog voor ze goed en wel de bron kon uitkruipen, zag ze dat hij op haar af kwam en zijn hand op haar wang legde. "Wat?", mompelde ze even, zachtjes, maar haar mond werd al gesmoord doordat hij haar kuste, zachtjes, snel maar het gaf haar wel een bevestiging. En ze was maar al te blij dat ze die bevestiging kreeg, maar wat erop volgde, dat zorgde ervoor dat ze in de war geraakte. Ze keek hem aan toen hij dat haar vroeg te doen, en zuchtte even kort, waarna ze haar hoofd traag schudde. "Nee, zo zie je er niet uit", fluisterde ze even zachtjes, terwijl ze hem aarzelend aankeek. Wat wilde hij haar zeggen? Hij wilde dit wel maar wist, of weet niet wat hij moest doen? Ze volgde hem even met haar blik toen hij op de rand van de bron ging zitten. Of ze kwaad op hem was? Teleurgesteld? Hoe kon ze kwaad op hem zijn als haar net hetzelfde dwars zat als hem? Ze keek hem even aan en ging dan naast hem op de rand zitten, terwijl ze haar hand aarzelend op de zijne legde en hem zijdelings aankeek. "Waarom zou ik kwaad zijn op jou als ik er helemaal hetzelfde over denk als jou?", fluisterde ze even zachtjes en beet zachtjes op haar lip. "Dan is het misschien gewoon beter om het hier bij te laten", vervolgde ze, tegen haar hart in, zelfs tegen haar verstand in; maar gewoon omdat ze vond dat het zo beter leek. Voor hen allebei. "Ik geloof niet meer in de liefde, laat staan dat ik er wíl in geloven", mompelde ze even kort, waarna ze opstond en haar hoofd zachtjes schudde, terwijl ze naar de rots liep waar ze haar kleedje op had gelegd. Ze nam het van de rots, probeerde zichzelf, noodgedwongen, met haar truitje wat af te drogen, en trok het jurkje dan weer aan, zonder naar Niels te kijken, omdat ze bang was dat ze dan naar hem toe zou lopen, zou doen wat haar hart haar zou vertellen en hem zou beginnen zoenen, zodat beslissen dat ze allebei geen liefde wilden vinden, nog moeilijker zou worden. Nee, ze maakte van haar hard een steen.

Niels haalde zijn schouders op. Toen ze zei dat ze het er beter bij konden laten keek hij haar serieus aan. Dat kon hij niet, wou het niet. Toen ze was opgestaan liep hij naar haar toe en legde zijn hand even op haar schouder. 'Sooph, ga niet weg, toe? We hadden het zo leuk. Ik zal het je uitleggen.' Sprak hij bijna met een smekende toon in zijn stem en liet zijn hand van haar schouder afglijden om haar hand zachtjes vast te nemen. 'Ik wil je liefde wel, maar ik ben bang. Bang om je pijn te doen. Ik ben bang omdat jij bewust of onbewust dingen met me doet die geen ander ooit deed bij mij. Een hele lange tijd geleden was er iemand, dat ene meisje waar ik je over verteld heb. Degene die zwanger was door mij, maar we zijn uit elkaar gegaan omdat het niet meer ging. Sindsdien ben ik een ander pad opgegaan. Er waren genoeg meisjes die met me uit wilden en ik deed dit. Maar nu is er weer iemand in mijn leven die iets betekend voor me. Alleen wil ik jou niet kwijt door mijn eigen stomme gedrag.' Sprak hij tegen haar en zuchtte. Vervolgens schudde hij zijn hoofd en zuchtte even diep. Liefde wou hij wel vinden, maar hij wou het niet kwijt raken en dat zou hij wel gaan doen waarschijnlijk. Misschien dat ze het nu begreep waarom hij zo verward was door haar, door zichzelf maar vooral door zijn status. Hij hield van haar, maar het kon niet, niet zolang hij haar niet kwijt wou raken. 'Sophia, ik ben een jongen zoals elk andere, ik ben slecht als vriend want ik bedrieg toch weer. Maar bij jou voel ik me onzelfzeker.' Mompelde hij slechts naar haar toe en vervolgens liet hij haar hand los en zocht naar zijn broek om vervolgens er naar toe te lopen en deze aan te doen samen met zijn schoenen. Zijn shirt lag op een anderesteen maar hij had geen zin om nog naar die steen te gaan. Niels zette zich neer op een steen en staarde naar het water, niet wetend of ze zou blijven of vertrekken. Tuurlijk hoopte hij op het eerste, maar als hij moest gokken zou ze gaan vertrekken.

Net toen ze wilde vertrekken, gewoon, met de bedoeling dingen even op een rijtje te gaan zetten, voelde ze weer een hand op haar schouder, en keek ze Niels recht in de ogen."Ik ga niet weg", mompelde ze zachtjes toen hij haar dat vroeg, terwijl ze aarzelend op haar lip beet. Toen hij haar hand zachtjes vastnam, voelde ze die plaats branden op haar hand, maar wegtrekken deed ze niet. Ze liet hem uitspreken, zei niets intussen, en toen hij wegwandelde en na zijn kleren aan te hebben getrokken, op een rots ging zitten, zuchtte ze even en draaide ze zich naar hem toe, even twijfelend, waarna ze toch naar hem liep, en naast hem ging zitten, op de steen. En dan begon ze bijna elk argument dat hij zei tegen haar, weg te werken. "Bang om me pijn te doen? Sorry, maar ik heb al genoeg pijn gehad in mijn leven, één keer meer of minder maakt me toch niet meer uit", begon ze. "Bewust of onbewust, ik zou nooit, nóoit jou pijn willen doen, of jou willen kwetsen", vervolgde haar hart. "Je raakt me niet kwijt door je stomme gedrag, je raakt me kwijt moest je me wegsturen." Toen hij zei dat hij een jongen als elke andere was, schudde ze resoluut haar hoofd. "Dat ben je niét", klonk het protesterend, waarna ze kort haar blik naar voren liet glijden. En op dat moment, werd haar blik wat triester. Dus ze maakte hem onzelfzeker? Was ze zo slecht? Deed ze iets met hem, iets slechts? Wat dan? "Wat is het dan aan mij dat jou niet meer zelfzeker maakt?", vroeg ze hem even aarzelend. "Want dat is wel het laatste wat ik wil. Geen zorgen, als jij niet wilt, wil ik ook geen relatie ofzo hoor. Dan blijven we enkel vrienden: niets meer, niets minder.", vervolgde ze, even kort zuchtend, waarna ze kort haar ogen neersloeg en dacht aan het feit dat ze nu bijna resoluut toe was aan het geven aan haar liefde voor hem. Liefde. Liefde kwetste je. Maar eigenlijk kon het ook wel onwijs mooi zijn.

'Misschien heb je al pijn gehad in je leven. Ik zou nooit de schuldige willen zijn van nog meer pijn in je leven.' Zei hij tegen haar als antwoord op haar eerste argument. Als hij haar zou weg sturen raakte hij haar kwijt. Maar wat nu als hij haar bedroog? 'Sooph, wat als ik je bedrieg met een ander, wat dan?' Vroeg hij onwetend aan haar en keek haar even aan. 'Ik weet het niet. Je bent gewoon jezelf, maar ik denk dat het gewoon is dat ik me aangetrokken voel tot jouw. Ik wil meer, gewoon vrienden blijven lukt me denk ik niet.' Niels keek haar aan en legde heel voorzichtig zijn hand op de hare, wat boeide het hem ook nog. Zachtjes plaatste hij een kus op haar wang en streek even langs haar wang en glimlachte even. 'Ik weet niet wat er juist gepland is voor me. Maar het enigste wat ik weet nu op dit moment is dat ik jou niet meer uit men hoofd krijg.' Mompelde hij en legde zijn hand weer naast haar neer en leunde tegen de wand van de rots aan en zuchtte even diep. Sophia was een meisje dat hem had weten bekoren. 'Je doet iets met me, jij bent het gene wat mijn hart kan bekoren.' De laatste drie woorden sprak hij nog zachter uit. Waarom? De angst was groter dan ooit nu, dit moment zat er misschien aan te komen. Sophia moest nu zelf beslissen wat ze zou doen, als het niet zou zijn dan zou hij verder gaan. Dan was hij eens degene die werd afgewezen en niet andersom. Want, normaal was hij altijd degene die elk meisje afwees tot er een knap meisje verscheen. Dan zou nu het moment komen dat hij werd afgewezen of tja binnen mocht komen, of hoe je het ook kon noemen.

"Het boeit me niets, pijn is misschien soms niet te verdragen, maar ik kom er altijd door", reageerde ze op de tegenreactie op haar tegenargument op zíjn eerste argument (haha), waarna ze luisterde naar hem, en toen hij over bedriegen met een ander begon, keek ze even naar de grond. Wat ze dan zou doen? Ze wist het echt niet. Ze wist dat ze hem niet kwijt zou willen, maar ook dat ze het niet bepaald leuk zou vinden. "Zo'n dingen zijn, mits ze eenmalig zijn, forgivable", mompelde ze even zachtjes, terwijl ze afwachtte om een antwoord te krijgen op de vraag wàt ze dan precies met hem deed, zodat ze daar iets aan zou kunnen gaan doen. Niets blijkbaar, was zijn antwoord. Het lag aan hem. Hij wilde meer. Als in.. meer dan vrienden. En dat wilde zij, en haar hart, ook, daar kwam ze nu stilaan op uit. Toen hij nog wat zei, en daarna nog wat, zweeg ze even, terwijl ze alles liet bezinken. De kus op haar wang, de streling die hij haar had gegund, had deels voor die ommekeer in haar gedachten gezorgd. En ook zijn woorden. Zijn lieve, breekbare, maar lieve woorden. "Je mag me uit je hoofd zetten, maar in je hart wil ik blijven wonen, ik wil niets liever dan bij jou zijn, en dan wil ik het erop wagen", sprak ze even zachtjes, na een lange stilte, terwijl ze hem aankeek en met haar hand de zijne vastnam. Ze glimlachte even liefjes naar hem en legde haar andere hand in zijn zij. "Kus me nu maar, idioot", fluisterde ze even zachtjes tegen hem en beet kort op haar lip. Even zachtjes zuchtend. Dit zou een mijlpaal in haar leven zijn.. De vorige was 'Sooph stops loving', deze heette 'Sooph loves Niels', en ze wist dat deze haar gelukkiger zou maken, hoe dan ook. Dat ze terug zou mogen gaan zingen, dat ze terug zou mogen gaan plezier maken, dat ze terug zou mogen gaan léven, zonder zich al te slecht te voelen.

Niels keek haar aan en glimlachte heel even naar haar. Als ze eenmalig waren zou ze hem vergeven, iets wat hij niet snapte maar hij zou dat waarschijnlijk nooit snappen. Al gauw zei ze dat hij haar uit zijn hoofd mocht zetten, maar dat ze in zijn hart wou blijven en dat ze het erop wou wagen. Zachtjes voelde hij haar hand op zijn zij rusten en haar woorden deden een grijns tevoorschijn komen. Niels plaatste zijn lippen op de hare en legde zijn hand op haar wang. Zijn andere plaatste hij op haar heup. 'Dan ben ik wel jouw idioot.' Prevelde hij zachtjes tegen haar lippen en glimlachte even waarna hij haar met een schittering in zijn ogen aankeek. Een nieuw hoofdstuk in zijn leven, genaamd Sophia. Een hoofdstuk dat hij niet wou eindigen, iets wat voor hem lang mocht gaan duren. Maar de toekomst zou hem gaan vertellen of het wel echt voor hun was. Geen droom, maar de pure realiteit. Niels plaatste zijn voorhoofd voor een moment tegen dat van haar en streek zachtjes over haar heup heen. Misschien duurde ze voor altijd, misschien was het over een week al weer afgelopen. Maar ze hadden het erop geprobeerd net zoals zij had gezegd, hun kansen gesmeten op iets wat voor hen beide misschien wel heel erg gevoeli lag. Maar als ze uit elkaar gingen, dan zouden ze toch nog vrienden blijven. Toch?

[Sooowry, mijn hoofdpijn is killing me]

Haar idioot deed wat ze hem had verteld, door zijn zachte lippen op de hare te plaatsen en zijn handen zowel op haar wang als op haar zij legde. Ze kuste hem zachtjes terug en knikte even oprecht glimlachend toen de jongen zichzelf hààr idioot noemde. "Ja, dat ben je", fluisterde ze zachtjes terwijl ze haar andere hand ook in zijn zij legde en voelde hoe de jongen zijn voorhoofd tegen het hare plaatste. Ze keek de jongen aan, met een vrolijke gloed in haar ogen, en legde dan weer één hand in zijn nek. "En ik ben jóuw Sooph; en van niemand anders", glimlachte ze even waarna ze hem nog een kus op de mond drukte. Ze liet haar hand van zijn zij glijden en greep zijn hand, zachtjes, die op haar zij lag, waarna ze rustig afstand nam en opstond, de jongen aankijkend. "Het wordt hier echt koud 's nachts..", mompelde ze even, terwijl ze zo luchtig mogelijk probeerde te doen en doodgewoon om zich heen keek, "we kunnen misschien maar beter terug gaan", vervolgde ze, waarna ze haar blik op hem liet vallen, of beter: op zijn ogen, hem onafgebroken aankijkend, glimlachend, afwachtend en.. verliefd? Vooral verliefd dan.. Ja, want ze was verliefd, en eigenlijk niet zo'n klein beetje. Tot over haar oren, helemaal, volledig gevallen voor de jongen, alleen liet ze dat nu pas toe: nu pas kon ze die poort openen, die haar toe zou laten iemand te beminnen, gewoon omdat het zo juíst voelde. Het leek net zo te hóren zijn. Potjes, dekseltjes, al die zever, had ze nooit in geloofd. Maar hij was haar potje.. of dekseltje, of wat de jongen ook maar wilde zijn. Hij paste bij haar.

Haar hand gleed van zijn zij af en nam zijn hand dan ook vast en tilde die zachtjes op zodat ze wat afstand kon nemen van hem. 'Misschien wel.' Zei hij tegen haar en zette even een stap richting haar en drukte zijn lippen op die van haar om vervolgens langs haar heen te lopen en zijn shirt te nemen en vervolgens aan te trekken. Kort keek hij rond, deze plek zou hij gaan onthouden daar was hij alleszins zeker van. Hier zou hij nog vaak komen met haar dat moest gewoon. Even ging hij achter haar staan en drukte zijn lippen op haar zachte nek. Vervolgens liep hij naar het gangetje en daar ging hij dan ook door en kwam zo uit in de grot. Meteen viel de koude hem op, een rilling trok over zijn rug heen. Dit had hij niet echt nodig op dit moment. Niels besloot te wachten op Sooph tot hij zij vertrekken en zette zich dan uiteindelijk tegen een wand en sloot even zijn ogen. Hij en Sophia, Sophia en hij. Vriendje en vriendinnetje, twee zielen, twee soulmates. Misschien was het wel voor hem uitgestippeld hoe zijn leven nu zou lopen. Nee, niet zijn leven hun leven. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en uiteindelijk opende hij zijn ogen weer, zijn ogen gericht op de gang waar hij zojuist was doorgekomen. Zijn broek was nat, nat op de plaats waar zijn boxershort was. Perfect normaal want hij had zijn broek over zijn natte boxershort aangedaan. Dan was het dus normaal dat zijn broek nat was. In het donker viel het niet echt op dus daar had hij wel geluk in, dan zou ze hem niet gaan uitlachen. Niet dat ze dit zou doen natuurlijk. Hoopte hij.

[Ben even douchen]

De jongen gaf haar nog een zachte zoen en liep dan langs haar heen. Enkele seconden later - ze was blijven staan- voelde ze zijn lippen in haar zachte nek, waardoor er een rilling van genot door haar heen trok. Een glimlach verscheen op haar gezicht, waarna ze even zachtjes zuchtte toen ze hem niet meer vlak bij haar voelde. Toch besloot ze haar tijd te nemen, toen hij terug naar de eerste grot was, en probeerde deze plek, de gebeurtenissen in haar geheugen op te slaan, zodat ze dit nooit of te nimmer zou vergeten. Na een minuut, draaide ze zich traag om en liep ze door de opening naar de grot; en toen ze daar was, zag ze Niels tegen de muur staan, zijn shirt blijkbaar weer aan, wat ze best spijtig vond. Maar de jongen zo zien, tegen de wand leunend, deed haar goed; hij was knap én lief, en hij was haar vriendje. Ze wandelde naar hem toe, onder het luide geluid van het stromende water, glimlachend, en sloeg haar armen om zijn nek, terwijl ze wat op haar tenen ging staan en hem een zachte kus op de mond drukte. Het was hier best koud, en dat zou het buiten ook zijn. Ze keek even, terwijl ze haar armen om hem heen had geslagen, naar de opening van de waterval, en zag al tegen dat frisse, gewoon ijskoude, water op. Dan keek ze terug naar voren, in zijn ogen, en drukte de jongen zachtjes tegen de rotswand, hem enkele kleine kusjes in de nek gevend. Het was gewoon aartsmoeilijk om van de jongen af te blijven, dus koos ze maar de makkelijke weg: hem aanraken.

Niels keek een tijd lang naar het water dat denderend naar beneden kwam, daar moesten ze zometeen maar weer door. Zo erg vond hij dat nu niet, maar ze zouden nat worden, en ditmaal was het water koud. Zachte armen krulden om zijn nek heen, haar lippen plaatste zich op de zijne, terwijl hij zijn handen rustig op haar heupen leden en haar vast hield zodat ze niet per se op haar tenen moest gaan staan. Gedurende de kus sloot hij zijn ogen en genoot van het contact dat ze maakte. Uiteindelijk was zij het die de kus beëindigde door weg te kijken. Rustig plaatste hij zijn hoofd tegen de wand en keek naar Sooph. Zij was geen verovering, nee, zij was het meisje waar hij had op gewacht. Een vaste vriendin. Al gauw werd hij tegen de rotswand gedrukt en kreeg hij verschijdene liefkozende kusjes in zijn nek. Elke kus, was voor hem de hemel, elke aanraking was gewoon pure liefde langs zijn kant dan. Zachtjes boog hij met zijn hoofd wat naar voren en keek haar evenmet een uitdagende glimlach aan. Vervolgens plaatste hij zijn lippen in haar nek, zachtjes ging hij al kussend verder langs haar kaaklijn om zo dan weer een kus op haar lippen te drukken. Het was zeker, de liefde had eindelijk weer vat op hem. Geen andere meisjes meer, al zou dit nogal moeilijk worden voor hem soms. Toch wou hij zien hoe lang hij het volhield met haar. Die belofte had hij zichzelf gemaakt toen hij haar lippen voor het eerst had mogen proeven. Niels liet haar lippen uiteindelijk los en streek zacht langs haar wang heen en glimlachtte even. 'Je bent een prachtmeid.' Fluisterde hij zachtjes tegen haar.

Door de zalige ondersteuing die ze kreeg ter hoogte van haar heupen, voelde ze zich goed, zo kon ze Niels ongestoord door haar evenwicht, aanraken en kussen. Eens ze hem enkele kusjes in de nek had gegeven, voelde ze zachtjes zijn lippen in haar nek, waarna hij, door haar lieve, zachte kusjes te geven, zijn lippen traag maar zeker naar de hare begaf. Een rilling ging door haar heen en vertelde haar dat wat ze nu beleefde, ze nog niet had gekend in haar leven, en dan werd zeker duidelijk wat ze bij die 'scharrels' gemist had: liefde. Ze liet haar hand zachtjes door zijn haren gaan en ging mee in de kus die hij haar gaf, terwijl ze genoot van elke aanraking die hen één kon maken. Toen hij de kus onderbrak, iets wat ze wel spijtig vond, maar waarvan ze wist dat ze er nog genoeg zou krijgen, komende dagen, weken.. maanden, dacht ze even na. Als datdene wat ze nu voelde: die lierde,die kracht om verder te gaan, zou doorzetten, dan was ze er zeker van dat het gegeven 'zij en Niels', nog, indien wat hij voelde even sterk was als wat zij voelde, een lange tijd zou doorzetten, en dat maakte haar gelukkig. De simpele woorden die hij daarna fluisterde, en zijn hand die langs haar wang gleed, lieten haar even rillen van geluk. "I have never met someone like you..", fluisterde ze zachtjes, terwijl ze haar hand op zijn zij legde. "Je bent geweldig, in de meest positieve betekenis an dat woord', fluisterde ze even zachtjes, waarna ze haar hand van zijn zij liet glijden en hem zachtjes losliet. 'Laten we gaan", was hetvolgende wat ze zij, hem even met een glimlach en verlangende blik aankijkend, waarna ze zich omdraaide, haar trui tot een bolletje rolde om die beschermend aan haar buik te houden, waarna ze voor het stromende water ging staan, en daar tenslotte doorsprong. Ze voelde het ijskoude water langs haar heengaan, als pretty reminder dat het wel degelijk, na al die warmte van Niels, ijskoud was buiten, terwijl ze op de rots stond en zich al snel op de normale grond begaf. Waarna ze wachtte op haar Niels.

'Heeft het dan ook een negatieve betekenis?' Vroeg hij met een grijnsje aan haar en glimlachte eventjes. Uiteindelijk werd alle contact verbroken en dat vond hij jammer want nu was hij zich bewust van de koude die even over hem heen kwam. Hoewel het hem niets uitmaakte want zomeneet had hij Sophia weer in zijn armen en voelde hij haar warmte weer meteen. Al gauw was zij door het water gesprongen en rustig begaf hij zich ook naar daar om dan een korte aanloop te nemen en door heen de muur van water te springen. Water rolde in zijn shirt, en rolde zo over zijn rug. Oke, zijn shirt was nu dus nat. Maar ja, echt ijdskoud was het nu ook weer niet buiten en daar was hij maar al te blij om. Dan zou hij niet gaan bevriezen. Al gauw voelde hij weer grond onder zijn voeten en schudde hij zijn doorweekte haren even uit, wat hem wel deed lijken op een hond nu. Dan wel haar hond. Met een glimlach liep hij naar haar toe en nam haar hand zachtjes vast. 'Weetje de weg nog?' Vroeg hij aan haar en grijnsde even, waarna hij haar hand los liet en zijn arm om haar heen sloeg. Nu werd zij lekker mee nat. Een grijns verscheen op zijn gezicht. Als ze niet nat wou worden dan zou hij wel weg geduwd worden, toch? Even keek hij naar de donkere lucht en glimlachte even. De sterren stonden mooi aan de hemel, hun daaronder was gewoon een perfect plaatje in zijn geest. 'Wij gaan nog lang samen blijven, geloof me.' Niels en Sophia, het stond in desterren geschreven. Zachtjes plaatste hij zijn lippen op haar wang. Dan keek hij haar aan en wreef even door zijn haren.

"Ja, zoals die van in een 'geweldige' tornado, of 'geweldige' overstroming", glimlachte ze zachtjes terwijl ze kort haar hoofd even verticaal bewoog, om zo wat meer bevestiging te brengen uit haar antwoord.
Buiten was het al aardig donker. Sophia had dan ook geen enkel idee van tijd, wat ze wel wist, was dat haar haren weer nat waren, en nu koud, dat het water zachtjes over haar rug droop, en eens ze dacht dat ze bijna droog zou zijn, sloeg oh zo lieve Niels zijn arm om haar heen. Ze rilde even en keek hem nep-kwaad aan. "Mooi, ik was net droog", sprak ze op een zagende toon, maar ging toch wél dichter bij Niels staan en legde haar arm om zijn middel. Genietend van de warmte die ze nu deelden, luisterde ze naar zijn vraag, dacht ze even na en keek om zich heen, als het ware gedesoriënteerd. Toen ze plots een kus op haar wang voelde en zijn woorden had gehoord, knikte ze even en grijnsde. "Oh ik geloof je", sprak ze zelfverzekerder en drukte zacht een kus op zijn bovenlip, waarna ze haar lippen bijna meteen weer losmaakte van de zijne en om zich te concentreren op zijn vorige vraag. 'Uhm, laat me denken hé", sprak ze even mompelend terwijl ze zich even ronddraaide en om zich heen bleef kijken. "Uhm.. daarheen", sprak ze terwijl ze totaal de verkeerde kant opwees. "Of..", mompelde ze even en hield haar vinger even nadenkend op haar lippen. "Daarheen..", wees ze, opnieuw een andere, maar verkeerde kant uit, maar zuchtte toen en keek hem glimlachend aan. "Natuurlijk weet ik mijn weg nog! Je kent me nog niet, schatje", mompelde ze zachtjes en schudde traag haar hoofd, terwijl ze even grijnsde en even over zijn zij streelde. "Die kant op", zei ze met een knikje van haar hoofd om zo te wijzen naar de weg die ze moesten volgen.

Met een grijnsje keek hij haar aan. Kort sloot hij zijn ogen wanneer hij een kus op zijn bovenlip kreeg. Al snel waren hun lippen van elkaar, tot zijn grootste ergernis eigenlijk. Al gauw gaf ze een antwoord op zijn vraag maar ze leek niet zo heel zeker. Kort keek hij rond, naast de waterval waren de rotsen waar hij daarnet naar beneden was gekomen. Al gauw besloot ze haar antwoord wat meer racht te geven door heel zachtjes langs zijn zij te strelen. Hij glimlachte even en drukte even een zoen op haar wang. 'Wel, zullen we dan maar vertrekken?' Grijnsde hij vrolijk naar haar en streek vervolgens zachtjes langs haar nek en nam vervolgens haar hand vast. Zodra ze in de kamer waren aangekomen zou hij zijn brief verder afschrijven tenzij hij te druk was met andere zaken. Die brief kon dan desnoods wel wachten tot morgen desnoods. Kort schoot zijn blik door het duister maar hij kon niets vinden wat er naar hun stond te kijken ofzo. Dus ze waren alleen. Alleszins hier op deze plaats toch nog. 'Ik hoop nu zo hard dat we niet gaan verdwalen want anders zitten we hier waarschijnlijk wel een hele nacht in de kou.' Zei hij droogjes tegen haar en grijnsde eventjes. 'En wie weet komen er dan zo van die rare creaturen naar ons die heel aantastelijk zijn. Dan moet ik jou gaan beschermen omdat niemand aan jou aan mag komen van mij. Toch zeker niet zo'n rare dudes. Want ik zou het mezelf niet vergeven als het zou gebeuren.' Zei hij vrij serieus tegen haar en streek even door zijn haren die al iets droger waren als eerst. Voor even legde hij zijn beide armen nog om haar heen en drukte hij nog een kus op haar lippen.

'Hmhm', deed ze even terwijl ze kort knikte, toen de jongen zei dat ze dan maar zouden vertrekken. Toch bleef ze staan om van zijn aanrakingen te genieten. De streling langs haar nek, de manier waarop hij haar hand vastnam, en glimlachte zachtjes. Toen de jongen rondkeek en weer begon te spreken, grijnsde ze even. "We gaan ook niet verdwalen", verzekerde ze hem glimlachend, waarna ze zachtjes in zijn hand kneep en hem weer aankeek, grinnikend. "Nee, ze mogen me niet aanraken, dat mag enkel jij, lieve schat", fluisterde ze zachtjes, waarna ze voelde hoe de jongen zijn armen om haar heen sloeg en ze zijn lippen nogmaals zachtjes op de hare voelde en ze deze duchtig beantwoordde. Enkele seconden later, maakte ze zich zachtjes los uit zijn greep en nam zijn hand weer vast. Rustig draaide ze zich naar de richting waar ze heem zouden moeten en begon traag te wandelen naar de uitgang, haar hand in de zijne. Ze duwde zich wat tgen hem aan en voelde de wind langs zich heen snijden, een fel contrast tussen de warmte van zijn lichaam. Toch hunkerde ze nu zeker naar zijn wagen, die ook lekker warm zou zijn, waar ze naast hem zou zitten. Maar tegelijk zou het feit dat hij aan het rijden zou zijn haar gaan tegenhouden om hem aan te raken, wat het dan weer irritant zou maken om in de auto te zitten. Maar ach, ze zou zich wel redden, en ervoor zorgen dat ze hem wél zou kunnen redden.
[soowry :s]

Niels glimlachte even en wandelde uiteindelijk met haar mee. Wel legde hij zijn arm weer om haar heen zodat moest er iemand zijn die niets in zijn hoofd zou halen. Uiteindelijk had hij al snel door dat ze toch de juiste richting uitgingen. Even keek hij haar aan en glimlachte vrolijk naar haar. 'Misschien is het snel om te zeggen, maar ik hou van je Sophia. Meer dan ik ooit van iemand zou kunnen houden.' Zei hij zachtjes tegen haar en grijnsde even scheef. Het koppel kwam weer aan op de vaste grond, hier voelde hij zichzelf al veel veiliger eigenlijk. Niels richtte zijn blik voor zich uit en het licht van de paar lantaarnpalen die er stonden viel recht in zijn ogen wat een mooie glans er aan gaf. Even draaide hij zich naar haar toe en streek zachtjes met zijn duim over haar hand. 'Zo, we zijn dus niet verdwaald.' Grijnsde hij even. Zachtjes drukte hij zijn lippen op haar voorhoofd en wandelde dan zachtjes verder. Met zijn hand ging hij in zijn zak en haalde zijn autosleutels uit zijn broekzak. Even liet hij de wind over zijn gezicht heen gaan, waardoor er een ijskoude rilling over zijn rug liep. Zijn haar bleef nu wel mooi liggen door dat het nat was, alleen zou dat er misschien wel voor zorgen dat hij morgen ziek was ofzo. De maan waakte over de twee heen, en verlichte het park ook. Niet veel maar er was genoeg licht zodat hij haar gezicht perfect kon onderscheiden vanuit het duister. Elke zachte glimlach die ze maakte zou hem wel opvallen, en dat was iets moois. Dat maakte haar nog mooier dan ze al was.

Sophia wandelde best wel goed door, ze voelde zich hier, ondanks dat Niels bij haar was, toch niet zo op haar gemak. Het was laat, donker en koud. De arm die ze dan om zich heen kreeg, zorgde er dan voor dat ze het wat warmer kreeg. Ze glimlachte even en legde haar hoofd op zijn schouder. Hij hield van haar, misschien inderdaad vroeg om te zeggen, maar hij dééd het wel; van haar houden. En zij van hem, zeker en vast. "Ik hou ook van jou. Ik had gedacht dat ik nooit meer van iemand zou houden. En jij bewijst het tegendeel.", reageerde ze glimlachend. Ze voelde de harde ondergrond weer onder haar schoenzolen en meteen voelde ze zich minder ongemakkelijk. "Ik zei het je toch, we verdwalen nooit', sprak ze glimlachend, terwijl ze naar hem opkeek en de manier waarop het licht in zijn ogen scheen, bewonderde. Ze voelde eeen fijne kus op haar voorhoofd en vogde Niels weer verder. De omgeving gaf haar rust en gezelligheid, en ze vergat de koude temperaturen. Ze liep tegen Niels aan en drukte hem een kus in zijn nek, zachtjes in zijn hand knijpend. "Ik had al een geweldige avond, dat kan niemand nog van me afnemen", fluisterde ze zachtjes tegen hem, tot ze merkte dat ze al bij de auto waren. Oh, best jammer, maar zometeen zat ze wel nog altijd vlak bij Niels, al was de versnellingspook die tussen hen in zou staan, best een hinderpaal, maar bíj Niels zijn alleen al, kon haar enorm gelukkig maken, dat wist ze nu al.

Niels keek haar met een glimlachje aan en sloot even zijn ogen toen hij een kus in zijn nek kreeg. Zachtjes streek hij over haar hand. 'Deze avond was perfect, ik hoop dat er nog veel mogen volgen samen met jou.' Zei hij tegen haar en drukte een zachte kus op haar lippen. Vervolgens opende hij de deur voor haar en bleef mooi staan tot ze zou in stappen, zoals het hoorde. Even keek hij naar een koppel dat hen voorbij liep en glimlachte naar de twee voorbij gangers. In het zwakke licht zag hij niet wie het waren maar het maakte nit uit, die twee waren ook aan het genieten van hun avond hier. Uiteindelijk streek hij nog zachtjes over haar arm en liet haar dan los. Een koude wind stak op, en die bracht meteen een nies mee. Toen hij uitgeniest was keek hij met een grijnsje naar haar en liet de deur dan uiteindelijk los en wandelde naar de andere kant van de minicooper en stapte in. Meteen liet hij de motor brullen, even vergeten dat het al echter avond was, beter gezegd nacht. 'Cause I could be your dealer. I could be your only friend when you need her. I keep you comming back again, you can call me anytime. I can make you feel fine.' Zong hij zachtjes mee met het liedje en tikte rustig mee in de maat op het stuur en wachtte tot ze zou instappen zodat ze konden instappen.

[Sooowry]

"Oh, er zullen er nog veel volgen hoor", verzekerde ze hem met een glimlach op haar gezicht, terwijl ze de kus op haar lippen met plezier ontving. Toen de jongen de deur voor haar opende, glimlachte ze even dankbaar en drukte hem snel een kus in de nek, voor ze zou instappen. Ze grijnsde toen hij niesde en stapte toen rustig in de wagen. Ze sloot de deur en genoot even van de warmte die de auto met zich meebracht toen deze gestart was; terwijl ze genoot het geluid van de motor, maar ook van het feit dat de jongen naast haar zat. Ze legde haar hand even op de schouder van de jongen en kust hem op de wang. Ze neuriede zachtjes mee met de muziek; terwijl ze haar hoofd even tegen het zijne legde en legde haar hand op de zijne, die op het stuur lag. "Al een van de mooiste avonden van mijn leven", fluisterde ze zachtjes in zijn oor. "Of nee, nee. De mooiste", mompelde ze daarna en streek zachtjes met haar vingertoppen over zijn vingers. Ze ging weer wat rechter zitten en liet haar hand van de zijne afglijden. Ze keek even uit het raam en constateerde dat ze nu alleen waren, het koppeltje was weg, en er waren geen andere mensen in de buurt. Ze wist niet dat deze plaats 's nachts zo verlaten kon zijn op een vrijdagavond. Misschien waren de meeste mensen dan wel uitgegaan; vrienden hier, vrienden daar. Maar niets ging boven dit; gewoon samen zijn met de persoon van wie ze was gaan houden. Ze keek hem terug aan en zuchtte zachtjes, beseffend dat hij best wel een aardig stukje geluk was dat haar was overkomen.

Niels keek haar met een glimlachje aan en sloot kort zijn ogen toen ze de woorden sprak. De jongen genoot duidelijk van haar aanrakingen op zijn huid, iets wat een tintelend gevoel teweeg bracht. Toen ze haar hand weer liet zakken boog hij even naar toe en streek even met zijn hand langs haar wang. 'Er zal veel moeten gebeuren om vanavond te overtreffen. Maar ik denk dat jij wel perfect weet hoe je dat moet doen. Is het niet?' Grijnsde hij speels en drukte een zachte kus op haar wang om zich daarna weer terug te zetten op zijn stoel en rustig achteruit te rijden. Even keek hij haar nog aan en reed dan van de parking zf en ging zo weer op weg naar the living building. Eigenlijk mocht hij zich best gelukkig stellen nu hij haar gevonden had. Tuurlijk moest hij een grote verandering maken, hij moest nu zich gewoon focussen op een meisje en al die scharrels achter zich laten. Misschien ging het hem lukken misschien ook niet. Maar hij zou haar geen pijn doen, nog zou hij haar wegsturen. Dat zou haar gewoon breken waarschijnlijk, en hem ook. Daarom moest hij zich gaan veranderen, dat was het gene waarvoor hij uiteindelijk bestemd was. Zijn leven zou een ommezwaai maken, maar dan zou hij verdergaan met haar. Hoe moeilijk die verandering ook ging wezen, voor haar had hij het over. Kort drukte hij het gaspedaal helemaal in. Daardoor schoot de wagen meteen wat sneller vooruit. Ach, nu was er niemand op de weg dus hij kon even doorvlammen, zonder dat er doden vielen.

[Even dode inspiratie]

"Ja, dat weet ik zeker", reageerde ze grijnzend en voelde de kus op haar wang en de streling van zijn hand, waardoor ze een geweldige rilling door zich heen kreeg gestuurd. Ze draaide zich zo dat haar gezicht naar hem toe was gericht en bekeek hem, al de lijnen van zijn lichaam. Een glimlach verscheen onbewust op haar gezicht terwijl ze haar hand op zijn schouders legde terwijl hij reed. Die aanraking alleen al vond ze geweldig, die aanraking alleen al kon haar gek maken. Ze beet op haar lip en dacht na over het feit dat ze de jongen nog maar net kende, en al dat het al meteen zo juist voelde om bij hem te zijn, om mét hem te zijn. Ze keek naar de omlijning van zijn gezicht achter de donkere achtergrond en lette niet op het snelle voorbijflitsen van de achtergrond. Terwijl hij reed, kon ze zich er toch niet van weerhouden om de jongen een kus op de wang te drukken. Ook al zou dat misschien ten koste zijn van zijn concentratie, het was ontzettend moeilijk om de drang om hem aan te raken gewoon te negeren, en ze wist dat ze dat niet op één twee drie kon. De rit naar het living building duurde volgens haar véél te lang, ookal reden ze zo snel. Enkel hij bestond nu, ze wilde hem aanraken en met hem praten en hem liefhebben; ze glimlachte even terwijl ze naar hem keek en beet zachtjes op haar lip, om dan, na een tijdje, haar hoofd weer naar voren te draaien, met als doel om zowel haar als zijn concentratie erbij te houden. Autorijden. In de auto zitten en de chauffeur niet storen. Jezus, dat kon zo geweldig moeilijk zijn !

[Hetzelfde hier!]