Just a boring evening

Devon kwam net van de training terug in zijn kamer. Meteen trok hij naar de douche, Avarice was al een paar dagen spoorloos, dus tja veel fouts kon hij niet doen in de kamer. De jongen zette de warm water kraan open en stapte na zijn kleren uit te doen in de warme cabine. De laatste dagen had hij niet echt veel gedaan buiten soms is naar een meisje toe gestapt of gewoon gaan stappen 's avonds. Maar niet echt iets nuttig, en ook niet echt iets wat hij normaal deed of wat hij met plezier deed. De hoofdreden was: hij had het gesprek met Emilie niet kunnen afmaken omdat hij weg moest. Hoogstwaarschijnlijk zou het meisje nu al weer in haar geboorteland zitten en had ze hem dus echt wel achtergelaten. Een korte zucht schoof over zijn lippen waarna hij zijn haar inzeepte en daarna zijn lichaam, om vervolgens de douche zijn werk te laten doen. Wanneer hij uitstapte greep hij naar een handdoek om die daarna om zijn middel te slaan en zo naar het leefgedeelte van de kamer die hij deelde met iemand te wandelen. Even wandelde hij naar zijn laptop die nog openstond op zijn bed, hij melde zich alvast maar aan op msn om zich daarna te gaan aankleden. De jongen trok een simpele joggingsbroek aan en een gewoon donker shirt, casual maar toch wist hij het mooi over te brengen. Voor even keek hij of iemand interessant online was, er waren wel enkele dudes van in het team online maar hij zocht naar één iemand specifiek. Maar tot zijn grootste teleurstelling merkte hij op dat ze niet online was. Devon klikte op zijn gebruikers naam om die te veranderen naar: Devon | Where are you now? Hierna besloot hij maar heel droog zijn facebook en al die andere zooi na te gaan kijken, om misschien te ondervinden waar die specifieke persoon zich nu bevond. Of ze nog wel in het land was beter te zeggen. Want ergens wou hij haar niet missen, ze kenden elkaar misschien niet. Maar desondanks mocht hij haar wel op een vriendschappelijke manier, dacht hij is een keer niet verder na over dingen die hij eventueel zou kunnen doen met haar. Tuurlijk was ze mooi, zeer mooi, maar hoe ze die dag er bij had gezeten had bepaalde dingen los gemaakt bij hem die er voor hadden geleid dat hij haar was gaan zien als iemand die enkel vriendschappelijk bereikbaar was voor hem.
[&Emilie]

De afgelopen dagen waren vooral hectisch en gehaast verlopen, haar gedachten hadden op volle toeren gedraaid en fair enough, had ze nu een lange achttien uurtjes slaap achter de rug, die ze blijkbaar echt wel nodig had gehad. Haar donkere haren lagen in de war toen ze opstond, maar nu ze toch alleen was maakte haar dat voor één keertje stiekem niet uit. Ze had geen besef van tijd, maar stond op uit haar bed en merkte dat het al een tijdje licht leek te zijn. Ze zette zichzelf een tas warme chocomelk die haar nu ongelofelijk goed zou doen en nipte even van het drankje toen ze haar laptop onder het stof vandaan haalde en openklapte. Een tijd geleden dat ze hiervoor tijd had gehad, het uitpakken van haar spullen had een tijdje geduurd en de laptop had ze onder haar bed gezet. Hij meldde snel aan, stond meteen op en haar msn sprong open. Em | Changed my mind.. , tikte ze in bij haar gebruikersnaam, voor ze een blik wierp op wie er online was. Vrienden van school, vrienden van Spanje, die meteen vroegen waarom ze bleef en niet naar hen toe kwam, maar die ze negeerde aangezien een naam haar aandacht trok. Devon. Haar lippen vormden zijn naam en ze besloot de naam aan te klikken en wat tegen hem te zeggen. Hi there! typte ze doodnormaal. Zou hij haar nog kennen?

Devon volgde even heel droog de muisaanwijzer die hij bestuurde met zijn touch pad. Wat een manier om je zelf bezig te houden! Nou, dus helemaal niet, maar goed. Hij moest maar eens wat anders gaan doen. Misschien gewoon wat jammen of zo alleen wellicht maar dan had hij toch al iets te doen. Dus de jongen veerde recht en wandelde naar zijn akoestische gitaar, met een grijns nam hij het ding vast. En toen hij wou beginnen met spelen hoorde hij echter het al te bekende tuuduuduum geluidje van zijn msn, iemand sprak hem aan. Kort snoof hij en legde zijn gitaar maar neer op het bed en zette zich daar maar neer. Devon klikte het schermpje aan en glimlachte even scheef toen hij de naam zag. Emilie. Het verbaasde hem echter dat ze hem zo maar aan sprak, aangezien de laatste keer nu niet bepaald vlotjes verliep, maar goed. Uiteindelijk konden de twee het wel vinden maar voor hij echter kon doordringen tot haar moest hij weg, en dat vond hij echt wel kut. Devon |Where are you now?Haaj, ehm sorry van enkele dagen terug ik moest opeens weg. De jongen drukte op verzenden en dacht even na, oke hij had dus al meteen sorry gezegd, en dat was uiteindelijk het gene wat hij moest doen. Over de rest zou hij zo meteen wel gaan doorvragen. Vanuit zijn ooghoeken merkte hij een zak chips op. Awesome, dus eten had hij hier ook al gevonden. De jongen liet een been steunen op het bed en zo leunde hij naar zijn kast en daar trok hij de plastic zak er uit en legde hij die al vast naast zich.
[Zal probere posten in de pauzes ]

Haar blik gleed over verschillende gesprekken waarin ze geen zin had, waarna ze het lichtje op zag flikkeren van het gesprek met Devon. Haar muisaanwijzer haastte zich naar het gesprek en een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Ze las wat hij zei, hij leek meteen met de deur in huis te vallen. Niet dat ze het erg vond, maar zij was de gene die het moest doen. Ze had zich vreselijk gedragen toen, hij moest zich helemaal niet excuseren. Ze typte. Em | Changed my mind : Heeej, geen sorry! Ik deed echt té erg toen, ik kan begrijpen dat je weg wilde gaan, hoor. Het meisje zuchtte even, drukte op enter en dronk nog wat van haar kop met chocomelk. Devon had haar meer dan verdragen in zo'n toestand, ze moest meer vriendelijk tegen hem gaan doen, die tijd wat inhalen, want ze had het best wel erg gemaakt, wat moest hij niet van haar denken??

Devon die inmiddels de zak chip had opengedaan begon heel plots hyper actief te worden, dat tot grootste irritatie van zijn laptop want die flikkerde meteen de grond op. De jongen fronste even en besloot het ding maar niet meer op zijn schoot te zetten, want anders zou het binnen de kortste keren kapot zijn, stomme hyperactieve buien ook. Het venstertje begon op te lichten waarop hij meteen klikte en zijn ogen noga vlug over de tekst liet gaan. Kort kneep hij zijn ogen tot spleetjes. Devon | Where are you now? Maar je kon ook niet weten datik zou binnen vallen. En ik wou niet weg, maar enkele jongens in het team hadden me nodig. Maar wacht, ik dwaal af. Hoe is het nu met je? Devon las even na en besloot dat hij er niets meer aan toe te voegen had, hij klikte op verzenden en glimlachte even kort. Devon liet zich neer ploffen op zijn bed en besloot de laptop maar weer op zijn buik te zetten en legde zijn gitaar maar ver genoeg van hem. Je moet nu vast denken, dat ik je gek vind ofzo ea? Maar geloof me vrij, dat denk ik helemaal niet. Iedereen kan wel eens een down momentje hebben, en tja ik was nu maar in de buurt om het op uit te werken. Woorden die misschien overbodig waren om naar haar te sturen naar haar, maar hij vond het toch wel vrij belangrijk dat ze het wist dat hij haar niet zag als een compleet doorgedraaid persoontje. Plots sprong er een ander venster open, tot zijn verbazing was het niemand minder dan een vriendin van waar hij woonde. De jongen besloot maar ook gewoon tegen haar te gaan praten, want ze kon meestal nogal overdramatisch reageren als je niets tegen haar zei of zo. Maar dat vond hij stiekem nog best wel grappig aan dat meisje.

Het meisje haalde haar schouders even op achter het scherm, hoewel de jongen dit niet kon zien. Ze kon inderdaad niet weten dat hij zou binnenvallen, maar dan nog had ze haar goede manieren moeten bovenhalen om hem te ontvangen alsof er niets gebeurd was. Ze besloot daarom om niet verder in te gaan op zijn woorden, maar om te reageren op zijn vraag. Em| Changed my mind..: Gaat goed met mij hoor, ik ben maar hier gebleven, heb ingezien dat ik fout was.. Het meisje glimlachte even en drukte op verzenden. Ze wist niet hoe het ging lopen met Ty en haar, wat er precies ging gebeuren, maar voorlopig wilde ze de jongen echt wel beter leren kennen. Er waren woorden gevallen die dramatisch klonken maar waar ze ietsje wijzer door waren geworden. I know.. Ik weet dat je me niet gek vindt maar het moet een beetje raar overgekomen zijn..

Devon opende het scherm van Emilie weer en toen hij de woorden las die daarop stonden voelde hij zich opgelaten. Ze zou dus niet weg gaan, dus hij had genoeg tijd om haar eventueel te leren kennen als ze dat wilde. Een glimlach sprong op zijn gezicht. Devon | Where are you know? Ben blij dat het goed gaat. Je kan niet geloven hoe blij ik ben om om die woorden te lezen. Meteen voelde hij iets van zijn schouders vallen bij manier van spreken, de jongen was momenteel zo blij dat ze toch bleef dat hij zijn gitaar wel tegen de muur zou kunnen slaan. Al deed hij dat niet, maar het ging echter om het idee. Ergens vroeg hij zich af waarom ze nu wou blijven, maar dat kon het meisje even goed al raden. Uit beleefdheid vroeg hij het echter niet, puur om discussie via internet te gaan vermijden. Want dan had hij ergens nog wel liever dat ze hem gewoon begon uit te jouwen in het echt. Al zou hij dan ook heel luchtig gaan reageren, zoals vorige keer eigenlijk. En dat was fout van hem, want de meeste werden daar alleen maar kwader om, het levende bewijs zat aan de andere kant van het beeldscherm. Of het raar over kwam, hij wist het niet. Hij had ook zo kunnen reageren in haar plaats. Raar? Misschien. Maar het kwam normaal over, ik zou vast ook zo tekeer gegaan zijn als ik diegene was die zich niet bepaald lekker voelde in zijn vel.

Hij was blij om die woorden te lezen en, ze moest toegeven, zij eigenlijk ook wel blij was om die woorden te lezen, de reden die erachter zat was ook niet onaangenaam, hoewel ze totaal nog niet wist hoe dat ging lopen. Em| Changed my mind: Ach, misschien ben ik daar ook wel blij om. Het meisje zuchtte even zachtjes en liet haar blik over het scherm glijden. Ze herkende hem aan zijn schermafbeelding en hij leek goed op wat ze nog van hem herinnerde. Het meisje stond op en haalde een appel uit de fruitmand, waar ze rustig haar tanden in ging zetten. Ze wandelde weer naar de laptop omdat ze nog een bericht had horen binnenkomen. Ze had zich inderdaad niet lekker gevoeld in haar vel, maar ja, ze had een beetje overgereageerd, ontdekte ze, nu ze erop terugkeek. Maar alles leek ook veel gemakkelijker. Ze moest er niet aan denken waar ze nu was, moest ze Ty die dag dat ze echt vertrok niet tegengekomen zijn. Ja, dat kan ook wel, al kreeg ik niet bepaald de kans om vriendelijk genoeg tegen je te doen, het spijt me, ik zit anders in elkaar. Of misschien ook niet.. de bom moest gewoon een keertje barsten, en jij was de ongelukkige getuige..

Devon glimlachte eventjes. Voor even wreef hij lang zijn wang en kraakte zijn vingers even kort. Beide waren ze dus blij genoeg om die woorden te zien staan. Nog steeds kon hij niet begrijpen waarom ze eerst en vooral weg wou gaan. Maar hij besloot dat het hem niet aan ging, en de kans dat ze het zou vertellen was dus echt wel miniem. De jongen wist niet bepaald watt e reageren op haar woorden. Dus even besloot hij zich te richten op een ander gesprek, al was er vrijwel niemand die iets interessants vertelde aan hem. Devon keek kort naar haar scherm afbeelding, ja ze zag er anders uit dan voor dien. Vooral gelukkiger dan toen hij haar had aangetroffen. Devon | Where are you know?: Ach weetje, laten we er gewoon maar over ophouden. Ik was degene die de explosie mee maakte, maar dat maakt me dus niets uit. Ik heb erger getroffen hoor. Maar even serieus nu, ik vroeg je die dag of je wat wou doen met me als vrienden. Dat aanbod geld ook nog hoor, unless je niet gezien wilt worden met zo’n raar type als mij. Ergens wou hij wel wat met haar gaan doen, niet bepaald een idee van wat maar goed. Daar kon hij nog wel over nadenken later. Tenminste al ze wat wilde gaan doen over een paar dagen of wat dan ook, want anders zat hij heel waarschijnlijk toch maar wat doelloos op zijn kamer of strolde hij wat stom rond in Monica. Ach, een bezigheidtherapie vond hij wel altijd, maar dan was het nog altijd leuker als het met iemand was die je wou leren kennen of zo.