Some boring morning

Met een taxi kwam ze aan vanuit Seattle. Ze was licht geirriteerd dat ze weer naar een andere school ging. Dan zou ze weer nieuwe vrienden moeten maken wat ze überhaupt al moeilijk vond. Ze was meer iemand die met jongens om zou gaan dan met meiden. En ze kon helemaal niet overweg met van die populaire bitchen. Daar had ze altijd ruzie mee of ze het nu wilde of niet. De taxi stopte en de chauffeur die Faith al goed kende omdat hij haar vaker naar plekken toe bracht draaiden zijn hoofd om. ''Nou Julia je bent bij je nieuwe school.'' zij hij met een grijns. Hij wist heel veel van Faith want hij kende haar ook al van af toen ze geboren was. ''Nu al!'' zij ze half kreunend. De oudere man schudden zijn hoofd en draaide het slot om zodat de motor stopte met ratelen. ''Oké ik maak je een deal.'' zij hij zuchtend. Faith's gezicht werd bedenkelijk terwijl ze hem aan keek door de spiegel. ''Ik breng je spullen naar binnen, maar dan ga jij de stad in koopt een kaartje voor je familie en gaat die schrijven en sturen. En je volgt elke les die er is je gaat niet spijbelen.'' zij hij streng. Atans probeerde hij. Op faith's gezicht stond een glimlach terwijl ze haar hoofd schudden. ''Jij ook altijd en je rare opdrachten.'' De oude man trok zijn wenkbrauwen op. ''Loop jij'' zij hij weer streng. ''Jaja ik ga al oompie.'' Ze duwde de deur open en knipperde een paar keer met haar ogen. Iedereen was zo fris en zonnig gekleed. Vrolijk ook veel vrolijke mensen. Ook de oudere man James kwam uit de taxi. ''Ben je nou nog niet weg?'' Faith rolde met haar ogen en zetten hem toen op een lopen. Ze wist niet waar ze naar toe ging maar er stond aan gegeven dat ze naar Santa Monica Place liep. James pakte haar spullen uit de achterbank en droeg ze naar de school. Hij had wat last van zijn rug maar kon het gemakkelijk aan. Zeker voor Faith het meisje dat hij zag als zijn kleindochter. Zeker omdat hij haar al zo lang kende en vaak langs kwam. ''De spullen van Mevrouw. Anderws'' zij hij op een rustige toon. Zijn stem was zwaar en de man was zeker niet klein gebouwd. Het was een beer van een vent met een kaal hoofd. ''Uuuhh ze zou zich eerst moeten melden voordat de spullen in haar kamer gezet kunnen worden. Als u de tas over zou willen dragen zal ik het haar geven als ze zich hier meld voor de sleutels.'' Zij de vrouw met een wat piepende stem. James haalde zijn schouders op en gaf het aan haar. Hij liep terug naar de auto en reed weg.

Faith was nogsteeds aan het lopen. Haar donker blauwe ogen zochten alles af. Het was nog vroeg dus echt aan iemand vragen zou ze nog niet doen. al was ze zeker niet bang of verlegen. Haar lange iets pluizige haar waaide mee met het briesje. Ze zag in de verte al een soort van begin van een winkel straat. Met haar driekwarts broek aan met leger print en een zwart hemdje liep Faith over het zo geheten Santa Monica Place. Ze had de school Monica high nog niet gezien van binnen. Wat ze ook totaal geen probleem vond. Faith hield niet van school vandaar. Haar donker blauwe ogen gingen rond in haar omgeving. Het was erg rustig veel winkels waren nog niet open en af en toe zag je wat mensen ontbijten bij een restaurant je. Veel mensen in pak liepen er ook wat haar toch lichtelijk deed verbazen in dit lekkere weer. In de ochtend was het altijd het lekkerst. Niet te heet maar ook niet te koud. Met een rustige pas liep ze naar een winkeltje dat open leek te zijn. Ze zocht als nog een kaart want beloofd was beloofd. Ze wilde niet weten wat James zou doen als ze het niet zou doen. Ze kocht een kaart met de pier van Santa Monica. Ze zou hem later wel schrijven en posten. Vlug rekende ze het al en stopte het in haar achter zak. Wat vrolijk liep ze de winkel uit en keek verder de straat in. Echt honger had ze niet maar, zin om mensen te kijken wel. Ze kneep haar ogen iets dicht waarnaar ze aan het einde een soort park zag. Die zou waarschijnlijk in het midden van het centrum liggen. Ze vervolgde haar stappen, richting het wannabe park. De zon begon al wat feller te schijnen. Het was immers al 10 uur. Bij het park merkte ze dat er veel mensen heen er weer liepen goede plek dus om mensen te gaan kijken en wie weet kwam ze wel iemand tegen waarmee ze haar tijd even zou kunnen verdoen. Ze had niet echt het idee dat ze hier iemand zou tegen komen van Monica High dat nu haar nieuwe school was. Met haar wat hogere hakken liep ze naar een bankje die in de zon stond. Rustig liet ze zich neer ploffen waarop ze aan haar zwarte nagels ging peuteren. Ze was al wel blij dat ze geen nagels meer beet maar, nu kon ze steeds meer nagellak gaan kopen. Haar blik ging weer even omhoog toen ze wat giegelende mensen langs zag lopen. Waarschijnlijk van die roddeltantes die elkaar eigenlijk niet eens mochten. Een zucht verliet haar keel terwijl ze een lok van haar bruine haar achter haar oor streek. Nu wist ze weer hoe het was om zich te vervelen, meestal ging ze dan van die onnozele dingen doen. Haar blik werd aan getrokken naar iemand die een schaduw over haar heen liet glijden. Waarschijnlijk iemand die ook wilde gaan zitten. Dus beleefd schoof ze een stukje op. Waarop op haar gezicht toch een vriendelijke blik te vinden was.

[Emilie & Faith]

Haar kort jeansshortje en luchtig blousje met bloemen, daaronder een wit topje, gaf haar een duidelijk zomerse indruk. Want hoewel het winter was, hier in Santa Monica, de temperaturen bleven aangenaam. Ze had haar schattige zwarte ballerina's met een strik aan het puntje van de schoenen aangedaan, zodat ze zichzelf ook goed in haar vel kon voelen. En waarom ook niet? Sinds gisteren waren zij en Lyron een koppel, hadden ze een relatie, iets wat erg moeilijk zou worden aangezien Lyron een bijna onverbeterlijke Casanova was, maar het feit dat hij wílde proberen trouw te blijven aan haar, had haar overtuigd: Lyron hield van haar. Toch had ze wel een vermoeden dat Lyron het niet lang zou volhouden, om trouw te blijven aan haar, gewoon omdat het in zijn aard zat. Nee, dat klopte niet. Zoiets zat niet in je aard, het zat in je hoofd. Ze wist dat Lyron er zo van overtuigd was dat hij niet trouw kon blijven, dat hij dat dan normaal zou gaan achtten en zo zou denken dat hij er niets aan kon doen. Misschien was dat gewoon het probleem dat hen hoe dan ook te wachten zou staan. Ze moest zichzelf elke dag weer even mooi of zelfs mooier doen lijken, zodat hij misschien ooit - hopelijk ooit - enkel naar haar zou kijken. Een opdracht, die volgens haar enorm moeilijk was. Maar moeilijk gaat ook, toch?
Kenneth, daar had ze sinds hun laatste ontmoeting niets meer van gehoord, ze voelde zich zelfs schuldig dat hij enkele dagen bijna permanent uit haar gedachten was verdwenen. Ach, hij was enorm lief geweest en ze had echt van hem gehouden, maar toen hij een ander had gekust, was het hek van de dam geweest, hij had tegen haar gelogen, gezegd dat hij enkel van haar hield en haar alleen. Een simpele kus kon er voor haar wel door, dat kon ze vergeven. Maar toen hij begon te beweren dat hij voor dat meisje evenveel voelde als de excentrieke liefde die hij voor haar voelde, iets wat hem twee keer (!) op zeer korte tijd was overkomen. Iets wat ze niet kon begrijpen. En dan had ze er maar een einde aan gemaakt. Boem, Pats, Gedaan.
Het Spaanse meisje kon niet vatten wat haar de laatste dagen allemaal was overkomen, en was te moe om het allemaal op een rijtje te zetten. Het enige wat ze hier miste, hier in Amerika, hier in Santa Monica, iets of laat ons zeggen iemand die ze in Spanje, voor haar vertrek wel had gehad, en waarvan ze - enkel via msn en mail - niet veel meer van hoorde. Een vriendin aan wie ze alles kon vertellen, geheimen kon openbaren en iemand die zou luisteren als ze wat vertellen, iemand die altijd voor haar klaar stond, welke reden dan ook. Iemand waarnaar zij zou luisteren, die alles aan haar zou kunnen vertellen, die haar geheimen aan haar zou toevertrouwen en waarvoor zij altijd klaar zou staan, welke reden dan ook. Naar haar eigen mening hing ze te veel met jongens rond, maar die populaire meisjes hoefde ze niet, met hun bakken make-up en vieze extensions. Zij zocht iemand met wie het gewoon van het begin af aan al klikte, iemand die haar elke dag weer kon doen lachen. En andersom.
Maar ergens wist ze dat hier in Monica niemand zou zijn die daaraan zou voldoen. Iedereen leek hier zo materialistisch en onpersoonlijk, iets wat ze gewoon haatte. Mensen mochten wat persoonlijker worden, hoefden niet constant hun gsm vast te nemen en op de laptop te zitten, mensen moesten fun maken en sociaal zijn, en niet oppervlakkig met elkaar omgingen. Iets wat in Spanje dus helemaal anders was dan hier. Mensen waren spontaan, los met elkaar en genoten van elk moment onder de mensen. Ze aten dan ook laat en met familie, want familie was enorm belangrijk daar.
Haar gedachten werden onderbroken terwijl ze over het paadje in het park liep, toen een onvoorzichtige fietser haar bijna aanreed. Ze sprong opzij en vloekte wat tevergeefs naar de idiote man die erop zat, en besloot dan maar op het eerste het beste bankje te gaan zitten, iets wat niet zo simpel leek aangezien alle bankjes bijna vol zaten. Allemaal, behalve één, er zat een meisje op dat een beetje afkeurend naar enkele kwetterende meiden had gekeken, en waar zij best wel naast kon gaan zitten. Ze liep op het bankje af en bleef daar even staan, het meisje kort, instinctief vriendelijk, aankijkend. "Zou ik hier mogen zitten? De andere bankjes zijn vrij vol en..", sprak ze, waarna ze zag dat het meisje, dat haar vriendelijk leek, wat opzijschoof. "Dankje", sprak ze, waarna ze ging zitten. "Ik ben Emilie, trouwens. Zit je op Monica High?", vroeg ze even, een standaard vraag hier in Monica, waardoor ze het meisje even aankeek. Ze wilde praten, een gesprek voeren, en er voor zorgen dat ze enkele meisjes leerde kennen, aangezien het aantal jongens dat ze kon opnoemen veel groter was dan die enkele meisjes die ze al kende.

De schaduw was van een meisje. Licht kwamen Faith's mondhoeken omhoog. Ze was alweer te snel met handelen voor dat het meisje haar zin afmaakten. Ach ja wat scheelde het ze kon zitten toch? Faith was erg beleefd en spontaan maar, voordat ze haar mond open kon doen om een praatje te maken met het meisje sprak ze als. Ze stelde zich voor als Emilie. Wat Faith nog best vond passen bij haar uiterlijk. Ze wist niet precies waarom maar het was zo. Na dat ze zich had voorgesteld kwam er een vraag naar haar. Of ze op Monica High zat? Jammer genoeg wel. Het had een lange tijd geduurd voordat ze Faith zover hadden gekregen dat ze opgaf met tegen stribbelen. Ze had zelfs gezegt dat als ze hier naartoe moest dat ze niets anders zou doen dan spijbelen. Al wist ze dat ze dan ruzie zou krijgen met James. Ach, ze had haar redenen. Al was het al wel uit haar hoofd gepraat en moest ze zwart op wit zetten dat ze zou gaan. Ook wist ze dat er een andere school hier zich bevond. Een school dat een soort van rivaal was van Monica High. Zou zij van die school zijn? en ruzie zoeken of iets? ''Ja, sinds vandaag is dat mijn school... volgens mij zit ik in klas 12B als ik me dat goed herinner'' Zij ze wat vrolijk. Als het iemand was die ruzie zocht vond ze het best want ze liet niet zomaar een ruzietje voorbij schieten. Al zag ze er niet echt zo uit. '' En Jij? zit denk ik ook op Monica High of niet?' vroeg ze rustig aan Emilie. Faith merkte al snel dat ze zich zelf nog niet had voorgesteld. ''Ow ik ben Faith trouwens. Faith Andrews.'' Zij ze er nog vlug achter aan. Het was wel weer wat typisch iets voor haar om haar als laaste zich voortestellen. But who care's? Faith haar aandacht werd getrokken door een man in een grijs pak die haastig voorbij liep. Hij bezat zelfs een stropdas en van die vieze netgelakte schoenen. Iets waarvan Faith de rilklingen door kon krijgen. Al kwam er wel een klein onschuldig glimlachje toen de man tegen een vrouw aan botste. haar aandacht ging weer naar Emilie waarnaar ze sprak ''Is er hier eigenlijk veel te doen kwa activiteiten enzo?'' zij ze wat uit het niets.


[heb die *piep* post echt vaak over moeten typen werd er niet goed van T.T]