An evening walk

Niels keek haar met een grimas van hier tot in China aan. Al gauw keek hij weer voorzich uit en hoorde een heel zachte klank zijn oren binnen gaan maar daar sloeg hij maar geen aandacht op. Rustig draaide hij op de parking van het park en zocht even naar een plekje. En daar was er een. De jongen zette de auto op de parkeerplaats en legde de motor stil. Rustig stapte hij uit en sloot zijn deur om vervolgens rond de wagen te gaan en dan de deur open te doen. Met een glimlachje keek hij haar aan. 'We zijn aangekomen mevrouw.' Zei hij grijnzend tegen haar en stak zijn hand uit naar haar zodat ze uit de wagen kon stappen. Rustig keek hij haar aan en wachtte af tot ze zijn hand zou vastnemen zodat ze aan hun wandeling konden beginnen, of wat ze ook wou gaan doen hier. Het was een mooie winter avond, maar dat kwam door het feit dat het hier nooit sneeuwde ofzo. De temperatuur was wel lichtelijk gedaald, maar het was nog niet berekoud. Dat was dus helemaal perfect, want straks zou hij nog wat gaan joggen of morgenvroeg. Niels was een sporter, en dat bleef hij altijd. Een paar mensen liepen voorbij en keken hem met een glimlach aan. Tja, wat voor zicht moest dit nu wel niet zijn, hij die zijn ene hand had uitgestoken. Ergens wist hij wel meteen wat de mensen dachten maar het boeide hem niet want het was niet waar. Voor even stak hij zijn hand op naar hen waardoor ze al gauw weer gewoon door liepen zonder ook maar een keer om te kijken. Zielepoten ook. Een zachte wind streek door zijn haren, waardoor er enkele haren langs de voorkant omhoog kwamen te staan, het gaf hem wel iets schattigs.

[Alleen Niels und Sooph]

Sneller dan ze verwacht had, waren ze aangekomen aan het Park, en parkeerde Niels de wagen op de parkeerplaats. Ze bleef sowieso nog even zitten omdat ze haar truitje en tasje nog moest zoeken, die vlak voor haar voeten lagen: door het remmen waren die dingen blijkbaar wél naar voren gevlogen. Toen ze ze eindelijk weer gevonden had, en opnam, merkte ze dat Niels aan haar deur stond en net toen ze bovenkwam, deze opendeed, waarna hij zijn hand naar haar uitstak, waardoor ze even glimlachte en haar hand in de zijne legde, om rustig uit de wagen te komen, zonder zijn hand te veel te gebruiken als steun. En eenmaal ze rechtstond, keek ze op, om te zien dat ze ongelofelijk dicht bij hem stond -enkele centimeters van hem af- waardoor ze bijna instinctief wat afstand nam en zich herstelde. Herstelde van het feit dat ze even aan 'waaauw'-gevoel door zich heen had gekregen, en ze dit gevoel liever niet had. Luchtig liet ze zijn hand los, alsof er niets aan de hand was, en wandelde dan even langs hem heen, de richting van de ingang van het park op, terwijl ze het moment van daarnet uit haar hoofd probeerde te zetten.
Enkele meters verder keek ze even achter zich, aangezien hij waarschijnlijk de deur nog moest sluiten de wagen nog moest vastmaken; vandaar dat ze even op hem bleef wachten, terwijl ze hem volgde in zijn handelingen en ze af en toe haar blik afwendde, al leek die bijzonder snel weer terug te gaan naar hem. Ach, verliefd werd ze toch niet, niet meer, dat wist ze. Dat dacht ze. En daarbij, Niels was gewoon een knappe Roommate die -technisch gezien- net niét in hetzelfde bed als haar sliep, dus waarom haar gedachten altijd zo leken te lopen, wist ze helemaal niet.

Toen haar hand voor dat korte moment in de zijne lag tintelde zijn gehele lichaam voor een moment. Aangezien die al gauw werd losgelaten wist hij ook dat ze uit was gestapt. En rustig gooide hij de deur toe en draaide zijn sleutel om zodat er een klik klonk en de deur daarmee op slot was. Kort keek hij haar aan en glimlachtte even toen hij zag dat ze was blijven wachten. Waarom had zijn lichaam zonet getinteld toen ze hem haar hand had gegeven? Mompelend liep hij naar haar toe en keek even recht in haar ogen toen hij bij haar was maar wendde zijn blik al gauw weer af. 'Wel, het autoritje hebben we gehad. Dus wat gaan we nu doen? Wat wandelen, of ergens gaan zitten? Zeg jij het maar.' Zei hij met een scheve grijns op zijn gezicht. Niels liet zijn handen in zijn broekzakken glijden en liet zijn sleutels daar dan ook invallen. De wagen ging vrij snel en werkte niet tegen, dat was mooi. Die wagen zou hij gaan uitbouwen, als hij weer thuis was, dan ging die helemaal op topsnelheid. Kort streek hij zijn haar goed en glimlachtte even vrolijk naar haar. De jongen liep verder, niet op een snel tempo zodat ze zometeen naast hem kon gaan lopen, en hem ook veel makkelijker kon gaan inhalen. Er was iets speciaals aan Sooph, iets wat geen enkel ander meisje had. Alleszins toch niet de meisjes waar hij meestal zijn oog op liet vallen. Voor hem was het niet mogelijk om verliefd te worden, want hij zou het meisje toch alleen maar pijn doen. De liefde had hij afgezworen, voor hem ging het er bijna altijd om het plezier. Tja, dat hij een hartenbreker was, wist iedereen toch in SF. Hier daaraantegen had hij nog niets geprobeerd bij de meiden, en Sooph zou niet de eerste worden, daar hield hij zich aan.

Al even later kwam Niels naar haar toe gewandeld, keek haar recht in de ogen, maar wendde al snel zijn blik weer af.-, net als zij wilde doen, en daarna sowieso ook deed door even rond te kijken. "Wat we gaan doen?", glimlachte ze even zachtjes, denkend aan het plannetje dat ze eigenlijk al de hele tijd in haar achterhoofd had. Vorig jaar, toen ze hier ook nog studeerde, was ze hier - moest ze toch toegeven - wel al één keer geweest. Ergens aan het begin van het schooljaar, en ze had een bijzondere plek ontdekt in het park, maar nooit de kans gekregen om er terug naar toe te gaan. Ze kende de weg nog, en wilde Niels laten zien wat zij ook gezien had die dag. Ze liet haar blik even over haar kleding glijden toen hij wat verderliep, en vroeg zich even af of hij het erg zou vinden moest zijn kleding nat worden. Ach ja, ze zou wel zien dan. Ze glimlachte even naar Niels, terwijl ze hem zijdelings aankeek. "We gaan niet op een bankje zitten, en ook niet 'alleen maar wandelen'. I wanna show you something.", mompelde ze, met een speelse grijns op haar gezicht, terwijl ze, aan de ingang van het park, haar blik even over de omgeving liet dwalen. Daar links stroomde de rivier, en die moesten ze enkel volgen. "Geloof me, ik weet de weg hier.. Ben hier eens één keertje geweest, vorig jaar of zo, maar ik vertrouw op mijn geheugen.. En anders, als we verdwalen, beloof ik je dat je míjn trui mag hebben om het vannacht goed warm te hebben", sprak ze lachend, plagend tegelijk, terwijl ze haar pas wat versnelde en al meteen van het pad afliep, tussen de bomen door, over een onstabiele ondergrond, tot ze naast de rivier kwam en dan even te wachten op Niels, om dan weer geamuseerd verder te wandelen.

Niels keek haar droogjes aan en fronste even. Oke, dus ze gingen iets geheel anders doen. Ach, hij was wel voor alles te vinden dus ja. 'Suprise me.' Zei hij met een grimas op zijn gezicht en wandelde dan rustig naar haar toe en bleef staan waar zij bleef staan. Toen ze weer begon te spreken keek hij haar met een frons aan. 'Ik heb het niet snel koud hoor geloof me maar.' Zei hij met een grijns tegen haar. 'En verdwalen doe ik ook niet vaak.' Het was waar. Vroeger was hij bij de boyscouts geweest en daar was hij altijd al de perfecte ontdekker geweest volgens de begleiding. Want hij wist altijd zijn weg wel weer terug te vinden naar de 'bewoonde' wereld. Niels volgde haar en toen zij haar pas versnelde wandelde hij op een normaal tempo verder, alleen toen ze was verdwenen begon hij heel zachtjes te rennen en zag hij haar al snel weer staan bij een of andere rivier. Op zijn gympen kleefde al wat zand van de grond hier, maar ja dat hoorde erbij. 'Dus, wat wil je me eigenlijk gaan laten zien?' Vroeg hij met een nieuwschierige toon in zijn stem terwijl hij verderliep met haar. Even keek hij naar het blauwe water, het was niet helder genoeg om door te kunnen kijken maar het was ook niet zo vuil. Oke, zij kende het gebied hier veel beter als hij, maar het zou echter niet lang gaan duren voor hij het hier ook kende, daar was hij zeker van. 'En ik hoop trouwens maar voor jou dat je geheugen goed is, anders kieper ik je de rivier in.' Zijn mondhoeken trokken omhoog, en zo ontstond een plagerige grijns. Even schoten de oude beelden van hem en zijn broer die door het bos aan het lopen was toen ze een of ander spel aan het spelen waren. Kort richtte hij zijn blik op de grond en haalde even diep adem. Zijn broer zou het wel halen, en zo niet. Dan zou zijn vader wat te horen krijgen van hem.

Ze liet haar blik eens over zijn lichaam glijden toen hij beweerde dat hij het niet snel koud had, wat ze wel kon begrijpen. Jongens hadden het niet snel koud, gespierde jongens zeker niet. *Oké, ik geloof je", glimlachte ze even, een subtiele knipoog aan hem gevend, waarna ze zich had omgedraaid. "Ik normaal ook niet", mompelde ze even grijnzend, waarna ze dus verder was gegaan tot aan de rivier."Oh, maar dat merk je zo meteen wel, hoor", sprak ze lachend, alles wat in spanning houdend, al zou de plek die ze hem zou laten zien niet echt zó speciaal zijn.. Al waren zij dan waarschijnlijk de enige mensen die de plek wisten zijn. Tenminste, voor zover zij wist, natuurlijk. Toen hij dreigde haar de rivier in te gooien, lachte ze even en eens hij zijn blik naar de grond richtte en een wat afwezige indruk kreeg, wilde ze niet dat zijn gedachten afdwaalden, en in plaats van voor zijn neus te gaan zwaaien, nam ze zachtjes met één hand zijn bovenarm vast, en probeerde het onderwerp levendig te houden. "Dat zou je toch niet doen hé? Als ik je zo héél lief aankijk?", vroeg ze op een zachte toon en keek hem met grote, onschuldige ogen aan, terwijl ze stil was blijven staan.
Hopelijk kreeg dat hem weer down to earth, want dat mocht wel, hij moest niet te veel aan zijn broer ofzo gaan denken, nu, hij leefde hier, wandelde met haar, naar een mooie plek, en was er niet zeker van of ze de weg naar de uitgang terug zouden vinden, dus zijn taak was om mee het gebied in het oog te houden, toch? Al kon ze natuurlijk niet zeggen dat ze zijn arm vastnam om díe reden, misschien hoofdzakelijk wel, maar ze kon niet ontkennen dat ze het leuk vond voor zichzelf om hem aan te raken. Ah, een beetje flirten mocht onrechtstreeks toch wel? Onschuldig? Of misschien toch maar niet? Ze liet haar hand van zijn arm afglijden eens hij er weer helemaal bij was en verbrak zo het fysieke contact, terwijl ze haar blik over de rivier liet glijden. Ja, daar was de waterval al ergens, én de rotsen.

Een warme hand werd op zijn schouder gelegd en meteen keek hij haar weer aan en glimlachte even. 'We zullen zien, maar waarschijnlijk niet hoor.' Zei hij met een grijnsje tegen haar en toen haar hand weer van zich af gleed liet hij zijn blik ook langs de rivier glijden. 'Sorry, dat ik soms zo afwezig ben.' Sprak hij zacht en wandelde verder. Even gleed zijn blik naar haar toe en daardoor knalde hij zowat tegen een boom aan. Kort mompelde hij wat inzichzelf en legde zijn hand even op zijn hoofd en wreef daar over. 'Oke, dit was eigenlijk heel ongepland.' Zei hij met een scheve grijns. Oke, dat werd dus al gauw voor hem kijken en proberen om haar niet meer aan te kijken. Al zou dit wat moeilijker gaan voor hem maar hij moest er door. Omdat hij niet nog een keer tegen een boom aan wilde knallen. Niels besloot ook maar gewoon voor één avond niet meer aan zijn broer te denken want hij wilde nu zijn avond met haar niet vergallen. Dan zou hij haar daar weer mee moeten opzadelen en dat wou hij helemaal niet. 'Maar jij mag het ook niet koud krijgen hoor. Want anders moet ik jou mijn shirt gaan geven.' Mompelde hij droog naar haar toe en keek even rond. Iets verderop klonk een waterval als hij het goed hoorde. Was het dat dat ze hem moest aten zien? Niels schudde zijn hoofd en keek even naar de bomen en struiken naast zich, voornu leken er geen vieze pedofielen naar hun te kijken, of geen enge figuren. Het zou nog wel eens wat worden als ze hier samen verdwaalde. Als dat zou gebeuren dan zou hij haar natuurlijk enkele keren laten schrikken. Duh, hij was een jongen. Dat deden ze voor de lol, meisjes bang maken.

Toen hij zich excuseerde voor het feit dat hij af en toe afwezig was, haalde ze haar schouders even op en keek ze hem aan. "Ik begrijp het, en je hoeft je er niet voor te excuse...", antwoordde ze, terwijl ze haar zin wilde onderbreken door een 'kijk uit, een boom'-zinnetje, maar alles was te laat, de jongen liep tegen een boom aan terwijl hij - zucht- eindelijk haar eens gewoon terloops in de ogen had gekeken, waar hij dan meteen voor afgestraft werd. Ze glimlachte even en schudde kort haar hoofd, een lachje onderdrukkend. "Ach, iedereen loopt wel eens tegen een boom", sprak ze luchtig, maar kon het toen toch niet laten om hem even speels aan te kijken en te lachen. "Je hebt je toch niet pijn gedaan, hoop ik? Of iets gebroken? Anders ben je zometeen useless.." mompelde ze even, terwijl ze glimlachend voor zich keek en "Hm, ja, ik mag het zéker niet koud krijgen..", reageerde ze droogjes terug, maar dan zie ik je bovenlijf niet meer!, gilde ze inwendig, waardoor ze even later moest grinniken om haar eigen gedachten. De waterval kwam dichterbij, of .. zij kwamen dichterbij, en al gauw kwamen ze aan de mini-afgrondje, waar je de rotsen goed kon gebruiken om naar beneden te komen, al deed ze dat zo niet. Want naast de rotsen, liep er een klein, nog bijna onbewandeld weggetje, dat hen ook veilig, zigzaggend, naar beneden kon leiden. Ze liep gewoon langs dat steile weggetje naar beneden alsof het de normaalste zaak van de wereld was, en stopte dan halverwege ergens, om zich op de rotsen te wagen. Oh.. ze had een bloemig jurkje aan.. Nogal licht.. Nu hopen dat het niet zou gaan doorschijnen eens het in contact met water kwam, anders zou hij zeker merken dat ze maar al te graag een zwarte bh droeg..
Ze stopte even en draaide zich om. Het water daverde naast haar luid naar beneden. "Niels, wees voorzichtig, en vooral niet bang dat ik zou vallen, want dat doe ik niet.. Ik hoop dat je het niet erg vind moesten je kleren nat worden, want dat doen de mijne.. Na ja.. Gedeeltelijk, ook", glimlachte ze even en sprak ze luid genoeg zodat haar stem boven het geluid heen kwam, waarna ze haar trui beschermend in haar armen klemde, zodat die droog zou blijven, en dan op een rots sprong, die haar toeliet om achter de waterval te komen. Eén seconde voelde ze het water over zich heen komen, om dan weer droog en wel in een leuke grot te komen. Ze had het weer gevonden, blijkbaar.. en het was nog exact hetzelfde! Het luidde lawaai echode de grot door, maar ze wist dat dat zo wel zou ophouden. Haar haren lagen nat en sluik langs haar gezicht, terwijl ze toch gespannen wachtte op de komst van Niels..

'Een ding, ik ben nooit useless ookal breek ik iets.' Zei hij met een grijns op zijn gezicht en keek even langs haar heen en zag het pad van rotsen naar beneden lopen. Als hij daar maar niet van af donderde, want dan brak hij wel iets, waarschijnlijk meer als één ding. Uiteindelijk daalde zij eerst af naar beneden maar zij nam het bad. Hij daaraan tegen deed iets geheel anders, hij waagde zich meteen op de rotsen en klemde zijn handen daar om heen zodat hij nu alleen maar met zijn voeten kon voelen naar waar hij heen moest. Niels hoorde haar nog net wat zeggen voor ze zelf echter ook aan de klim begon. Zonder er verder over na te denken trok hij zijn shirt uit, en klemde dat stevig tussen zijn armen zodat dat niet al te nat zou worden en hij het kon aanhouden. Op tast ging hij verder naar beneden en toen hij naar beneden keek zag hij haar nog net verdwijnen in de grot waarschijnlijk achter de waterval. De jongen besloot hetzelfde pad te volgen als zij had gedaan en uiteindelijk voelde hij het water langs zijn zij naar beneden lopen en zo over zijn broek heen gaan. Uiteindelijk voelde hij een holte onder zijn voet en meteen wist hij dat daar de grot was. Hij verplaatste zijn handen tot op de hoogte van zijn heupen en steunde dan daarop om zich dan heel handig te laten zakken in de grot. Even voelde hij het koele water over zijn borst heen lopen en even rilde hij nog maar echt koud was het niet. De jongen voelde weer grond onder zijn voeten, en ook voelde hij nog enkele stralen water langs zijn spieren heen lopen. 'Het is hier mooi Sooph.' Sprak hij met een glimlach tegen haar en keek even naar de bovenkant van de grot. Hier wist hij zijn weg nog wel uit te vinden, alleszins dat hoopte hij. Kort keek hij naar zijn shirt dat ng in zijn armen lag en nog vrij droog was. Rustig legde hij dat over een uitstekende rots en keek haar met een glimlachje aan. 'Ik kan het ook weer aan doen als je wilt.' Zei hij met een glimlach tegen haar.

Niet veel later kwam Niels al, nat, maar mét onbloot bovenlichaam. Onbewust verscheen er een glimlach op haar gezicht, en gaf ze haar ogen even de kost. Tot ze natuurlijk merkte dat hij tegen haar sprak, en dat ze zelf aan het staren was. Ach, ze volgde gewoon één van de druppeltjes die van zijn lichaam afgleden, dus ze kon hem nog een goed excuus geven , moest hij vragen waarom ze zo keek. Die druppeltjes zijn zo mooi.., zou het dan klinken, waardoor ze even moest glimlachen. Ze herstelde zich echter al gauw toen zijn opmerking tot haar door drong. Ze draaide even om haar eigen as, traag, terwijl ze de grot bekeek. "Ja, het is hier best wel.. mooi..", mompelde ze, eens haar blik weer bij hem was, wat ergens de korte aarzeling in haar zin verklaarde. Toen hij zijn shirt op een rots legde en zei dat hij het, als zij wilde, ook wel weer aan zou doen, schudde ze iets sneller dan verwacht haar hoofd, terwijl ze kort met haar rechterhand over haar voorhoofd streek. "Nee, nee, laat maar zo", glimlachte ze wat aarzelend, waarna ze even knikte en zich dan herstelde door zich simpelweg om te draaien en één gangetje van de rots inliep, datgene dat haar eerst ook het meest had aangesproken, mét reden. "Kom maar mee," wenkte ze hem zachtjes, terwijl ze verderliep en de kleine, ongevaarlijke warmwaterbron zichtbaar werd. Ze grijnsde even en gaf haar ogen de kost, waarna ze op één van de rotsen die aan de zijkant van het holvormige grotje lagen, en wachtte af, benieuwd wat Niels hiervan zou vinden.

Al gauw schudde ze haar hoofd waardoor er eigenlijk wel meteen een glimlach verscheen op zijn gezicht. Al gauw draaide zich om en verdween weer in een gangetje. Rustig greep hij zijn shirt van de rots en volgde haar door het gangetje waar hij eigenlijk maar net tussen kon, al snel had hij zijn schouder lichtjes geschaafd tegen de rots. Kort beet hij op zijn tanden en uiteindelijk was hij ook uit de gang gekomen en meteen keek hij rond en trok zijn ogen even open. Onbewust was er een glimlach op zijn verschenen. 'Oké, vergeet wat ik gezegd heb over de grot, her is het echt wel mooi.' Sprak hij verbouwereerd. Niels draaide zich om naar haar en besloot zich al gauw bij Sophia te zetten. Nog steeds stond hij recht, maar hij stond al wel naast haar. Zo'n plek had hij nog nooit van zijn leven gezien. Alleszins toch niet een zoals deze, nu wist hij dus ook wat er achter een waterval schuil ging. Al was dit niet altijd bij een waterval, want ooit had hij eens een bal getrapt in een waterval en deze was gewoon terug gekomen, alleen werd die dan door het water naar beneden geduwd en moest hij in het water van zijn broer om die bal te halen. 'Hoe ben je hier achter gekomen?' Vroeg hij aan haar en keek haar nieuwschierig aan. Dit vond je niet meteen, dat was zeker. Misschien had iemand het haar wel verteld dat deze plek hier was. Al zou hem dat heel sterk lijken, want hoe in godsnaam was die andere persoon er dan achter gekomen?

Eenmaal Niels door het smalle gangetje was gekropen, keek hij -net als zij de eerste keer- nieuwsgierig rond. Ze grijnsde even. "Ja, weet ik", reageerde ze op zijn opmerking, al glimlachend, waarna ze zachtjes zuchtte en tegen de rotswand achter zich leunde. "Hoe ik hier achter gekomen ben? Geloof me, dat wil je niet weten", lachte ze even, waarna ze hem aankeek en zuchtte. Ach ja, waarom ook niet.. misschien kon hij het bij de volgende waterval eens proberen.. Al zou hij nooit in zo'n situatie als haar terecht komen. "Avondje uit geweest; ben met een of andere jongen naar het park hier gekomen.. Hij stond me na een tijdje toch niet meer zo aan en ik ben ergens tijdens het moment dat hij gaan plassen was, weggerend, met het idee de rivier te volgen, zodat ik aan de uitgang kon komen.. Ik moest dan die rotsen voor die waterval op, viel met m'n niet al te nuchtere handelingen, en rolde zowat hierin. Geloof me, ik had geen pijn, ben meteen in slaap gevallen.. En ja, die morgend werd ik dan hier wakker..", vertelde ze even grinnikend, ergens liet ze hem zo wel weten dat ze het jaar daarvoor niet echt heilig was op het vlak van relaties, al liet ze er geen seks aan te pas komen.. En ze geloofde ook niet meer in de liefde, dus dat was toen al handig meegenomen. 'Dus als je nog zoiets wilt ontdekken, ik raad je aan om te vallen aan een waterval.. Misschien rol je wel in één of andere grot met een heerlijke warmwaterbron ofzo..", grijnsde ze , waarna ze opstond en -gelukkig had ze een kleedje aan- aan de bron ging zitten, nadat ze haar schoenen had uitgedaan, en haar benen in het heerlijke, helsblauwe water liet bengelen. Zalig.

[moet ff heel even weg]

Niels fronste even. Zo, dus zij was ook niet heilig. Met een grijns op zijn gezicht keek hij haar aan en knikte rustig. 'Wel, dat zal ik doen als ik ooit eens iemand beu ben.' Zei hij met een glimlachje tegen haar en zette zich als volgt bij haar neer en staarde naar het water voor hem en even sloot hij zijn ogen. Alhoewel hij deze toch meteen weer opende en haar aankeek. Kort boog hij zich vooruit en rolde de pijpen van zijn broek op tot die ongeveer op knie hoogte was. Een litteken vlak onder zijn knie werd onthuld, en eveneens een op zijn enkel. Vervolgens liet hij zijn benen in het water zakken en keek haar aan. Dus nu werd het stil. Hij wist eigenlijk helemaal niets te zeggen, want ze wist toch al veel dingen van hem, heel veel. Hoewel er nog enkele dingen ergens verscholen lagen, maar die zou ze ooit wel eens te weten komen waarschijnlijk. 'Ben je trouwens nog zo moe?' Vroeg hij met een glimlach op zijn gezicht. Anders kieper ik je toch het water in, ben je meteen wakker vulde hij in zijn gedachten aan. Alhoewel dit waarschijnlijk niet zou gebeuren, want eerlijk gezegd verwachtte hij dat hij er sneller in zou liggen dan hij. Hoewel hij haar dan wel zijn meetrekken, dan waren ze beiden nat. Het water was misschien wel warm, maar toch zouden ze als ze buiten waren waarschijnlijk koud krijgen ofzo. Daarom wilde hij niet in het water belanden, want dan bleef hij desnoods de hele avond hier zitten. Met of zonder haar.

[Dooie post]

Sooph keek hem lachend aan, haalde haar schouders op en knikte enthousiast. "Ja, dat moet je zéker doen", reageerde ze zachtjes. Vervolgens maakte ze van de stilte die erop volgde, niet al te veel problemen. Soms was het best goed om stil te zijn, vond ze. Zo kon je even tot jezelve komen, of hoe haar vroegere 'leermeester' aka Opii, haar verteld had. Rust.. Nadenken.. Klonk allemaal wel best gemakkelijk, moest er geen stoere kamergenoot van het andere geslacht naast je zitten.. Eentje die ze wel wílde aanraken, maar er waren dingen die haar begonnen te weerhouden van dat te doen. De tintelingen die ze had gevoeld wanneer zij hem had aangeraakt, waren haar niet ontgaan. Die had ze niet bij andere jongens, en net die Tintelingen baarden haar zorgen. Ze fronste even tijdens die gedachten en besloot er niet meer over na te denken. Of ze nog zo moe was? Die woorden brachten haar weer op de wereld, waardoor ze hem even verward aankeek en even fronste. "Moe? Ik?", sprak ze daarna luchtig, eens ze goed had nagedacht over zijn vraag en vervolgens hem lief aankeek. "Ik ben nooit moe geweest, dat was mijn lichaam", sprak ze overtuigend, terwijl ze naar hem glimlachte en onbewust hierna enkele seconden langer dan normaal naar hem bleef kijken. Ze wilde haar blik wel afwenden, maar het lukte haar gewoon niet. Dus probeerde ze met iets anders zichzelf af te leiden. Ze zette haar handen naast haar neer en duwde zichzelf omhoog. "Dat water is echt zalig", mompelde ze even, terwijl ze was opgestaan en enkele stappen achteruit zette. "Kijk maar gewoon even voor je..", sprak ze speels en hield hem kort in de gaten. Gedreven door het verlangen naar het warme water en met de intensie om niet meer gevangen te worden door de ogen van Niels, trok ze in een snelle beweging haar jurkje uit, zodat ze, net als ze in haar bikini zou staan, nu met normaal ondergoed in de grot stond, waarna ze een aanloopje nam en meteen het water indook, langs Niels heen, zonder dat hij - in die snelheid - veel kon zien.

Zachtjes schudde hij zijn hoofd op haar woorden en lachtte even. Toen ze opstond en zij dat hij naar voren moest kijken besloot hij maar gewoon te luisteren. En even sloot de jongen zijn ogen. Sooph maakte hem op de een of andere manier heel onzeker, iets was hij nooit had. Opeens hoorde hij een plons in het water waardoor zijn gedachten weg spoelde en hij zijn ogen opende en haar in het water zag. Kort keek hij om en zag dat ze haar jurk had uitgedaan. Met een grijnsje keek hij haar aan. Zou hij er in gaan of niet? Lichtjes nadenkend daar over bleef hij haar aankijken, al gauw waren zijn gedachten helemaal verdwenen en was hij zich er van bewust dat hij aan het staren was. Al leek het hem niet te lukken om zijn blik af te wenden of gewoon zijn ogen te sluiten. Zonder het te weten had Sooph hem in de ban, zachtjes voelde hij iets kriebelen op zijn rug. Blijkbaar was er enkele druppels van haar duik in het water op hem gevlogen en de liepen nu over zijn lichaam heen zonder dat hij er echter iets van in de mot had. Uiteindelijk wist hij te ontsnappen en staarde vlug naar zijn eigen broek die half doorweekt was. Hij duwde zich recht en dacht na. Zou hij zich ontdoen van zijn broek? Als hij er met broek en al zou in springen ging hij het koud hebben. Onwetend wat te doen staarde hij haar aan. Een beslissing viel er maar niet langs zijn kant. Misschien zou zij zich er ongemakkelijk bij voelen moest hij opeens in zijn boxer staan? Al leek ze tot hier toe er geen probleem mee te hebben dat hij zijn shirt nog steeds uit had. Uiteindelijk bracht Niels zijn hand naar de rand van zijn broek, even aarzelde hij nog. Moest hij het nu doen of niet?

Lange tijd keek hij haar aan, maar ze voelde zich niet perse bekeken ofzo, integendeel, ze vond het ergens wel fijn dat hij haar uiteindelijk aankeek. Toen hij, naar haar mening veel te lang had getwijfeld, en al recht was gaan staan alsof hij niet meteen wist wat hij moest doen. Dacht hij nu echt dat hij haar zou shockeren moest hij zijn broek uittrekken? Ze schudde haar hoofd zachtjes en zwom dan naar hem toe, haar armen op de rand gelegd, terwijl ze hem aankeek. "Doe je broek maar uit, hoor, ik heb al wel wat meer gezien," sprak ze luchtig, waarna ze hem aankeek en subtiel knipoogde. "Kom er maar in, idiootje", mompelde ze dan speels, en sloeg wat water zijn kant op. "Of ben je bang dat ik je op ga eten?", vervolgde ze, waarna ze wat achteruit zwom, om aan de andere kant van de bron te gaan hangen met haar ellebogen. Nu maar wachten tot hij er mee in zou stemmen, en gewoon er mee in zou duiken, dat zou toch vele gezelliger zijn ?
Ze liet haar benen zachtjes onder water bewegen en zowel het water als die beweging zorgden ervoor dat ze het lekker warm kreeg, en zich goed in haar vel begon te voelen. Gelukkig had ze een gewoon zwart setje aangedaan, en niet een wit ofzo dat doorscheen, want dan was ze probably, héél probably niet in het water gedoken. Ze zuchtte even zachtjes en liet haar vingers als het ware over het water lopen, terwijl ze deed alsof ze niet naar Niels keek, zodat hij zich misschien wat more comfi zou voelen, maar ze hield hem wel in de gaten, no way dat ze dit zou missen..

Niels keek haar droogjes aan en haalde zijn schouders dan maar op. Rustig ontdeed hij zich van zijn broek en wandelde hij naar het water en om vervolgens in te duiken. Vlak achter haar kwam hij weer boven water en plaatste hij even heel voorzichtig zijn beide handen op haar heupen. 'Jij moet bang zijn dat ik jou niet op eet.' Fluisterde hij in haar oor en liet haar vervolgens los om wat naar achter te zwemmen. Niels had een donkerblauwe boxershort aan, waarvan de band grijs gekleurd was. Met een grijns keek hij haar aan en ging al gauw naast haar hangen en glimlachte even. 'Aangename kennismaking, ik ben idiootje oftewel de mens etende jongen. Wie bent u?' Sprak hij op de droogste toon ever. Niels voelde zich om zijn gemak bij haar, dat mocht ze best weten van hem. Beiden zijn mondgoeken krulden naar omhoog, daardoor ontstond er een grote grimas en die verdween niet meer. Zijn haren waren nat, maar ze stonden nog mooi overeind, en plakten niet tegen zijn hoofd. Want dat zag er niet uit vond hij zelf. 'Weetje, je had trouwens moeten zeggen dat ik een mes en een vork moest meenemen hoor.' Grijnsde hij speels naar haar. Hoewel het enigste wat hij dan zou doen, was waarschijnlijk haar een zakte prik geven met de vork en vervolgens haar gewoon in zijn armen sluiten en haar enkele kussjes in haar nek te drukken, zodat het leek alsof hij haar aan het opeten waren. Maar dat was hij dus dan helemaal niet aan het doen. Niels was in sommige opzichten maar een rare gozer, hij had zonet een hele grap gemaakt om iets wat zei had gezegd. Eerlijk gezegd vond hij dat wel best zielig vanzichzelf. MAar ja, nu maar hopen dat zij erom kon lachen want anders zou hij zich dom gaan voelen.

Ze had haar ogen even kort en stiekem de kost gegeven tot hij eenmaal in het water was, waardoor ze - omdat hij dook- hem uit het oog verloor. Ze hoorde hem niet, en zag hem niet, tot ze een geweldige tinteling aan haar heupen voelde. Niels. Zijn handen lagen op haar heupen en hij fluisterde wat in haar oor, waardoor ze even onopvallend van het gevoel genoot en zich dan eens ze hersteld was om te draaien, en wat tegen de kant te leunen. Ze keek opzij toen hij naast haar kwam hangen, en luisterde naar zijn woorden, waarna ze even nadacht over haar eigen persoontje, haar eigen naampje. "Ik ben Sooph", antwoordde ze toen even droog als hem en glimlachte even. Toen hij zei dat hij een mes en vork had moeten meenemen, schudde ze even kort haar hoofd. "Ik dacht dat mensetende jongens alles gewoon.. met hun hànden deden.. niet met mes en vork..", glimlachte ze speels en lachte kort. "Bovendien, heet ik ook wel 'Sooph de onvàngbare', wat het dus onmogelijk maakt om mij ook maar te pakken te krijgen voor één of ander toetje", grijnsde ze terwijl ze stoer één wenkbrauw optrok en zich van de rand duwde, om dan onder te duiken en naar de andere kant van de bron te zwemmen. Eens ze bovenkwam, keek ze hem wat quasi-uitdagend aan en zette haar ellebogen weer op de rand, als steun. Het water was gewoon heerlijk, en het feit dat hier geen kat kwam, eveneens. Ze lachte even naar Niels terwijl ze één hand zoals de Indianen boven haar voorhoofd zette om in de verte te kijken, maar dan keek zij naar hem, waarna ze begon te zwaaien, alsof hij honderden meters verder stond. En hier ging het hoogtens om zes meter.

'Maar ik ben de beschaafde versie. Ik eet alles met mes en vork.' Grijnsde hij vrolijk naar haar. Sooph de onvangbare? Dat zouden ze nog wel eens zien, zo onvangangbaar was ze niet voor hem hoor. Met een grijns keek hij haar aan toen ze onderdook en even later weer bovenkwam aan de andere kant. Heel droog waaide hij ook terug maar liet zichzelf dan ook onder water zakken en duwde zich met behulp van zijn voeten af naar de andere kant van het water. Als een torpedo vloog Niels vooruit en uiteindelijk toen hij zijn vaart had beindigd kwam hij boven vlak voor haar. Voorzichtig plaatste hij zijn beide handen langs haar lichaam heen. 'Onvangbaar hé?' Glimlachte hij. Heel even plaatste hij zijn hand kort op haar heup en streek daar langs. Een teken dat hij haar gevangen had en dat hij haar niet zonder slag of stoot meer zou laten gaan. Zowel hier, als in het echte leven. In een avond was het haar gelukt om hem te weten te bekoren. Iets was vrijwel geen enkel meisje ooit had gedaan, buiten dan dat ene meisje wat ooit eens zwanger was van hem, van haar had hij echt gehouden maar toch hadden ze besloten alleen vrienden te blijven na hun voorval. 'Ik vang altijd als ik het kan vangen.' Zei hij met een grijnsje tegen haar. Niels plaatste zijn hand weer op de rand, nu stond ze vlak voor hem, als hij iets dichter moest gaan dan stonden ze als het ware tegen elkaar. Maar dat deed hij niet, hij besloot de afstand te bewaren die er nu was. Dat was toch het beste, want anders zou zij zich misschien ongemakkelijk voelen of hij misschien. Met haar wist hij het nooit zeker hoe hij zichzelf zou voelen.

De beschaafde versie, gelukkig, dan kon hij haar nu niet opeten, aangezien hij geen bestek bij had. Toen hij terugzwaaide naar haar en zich onder water liet zakken, wilde ze zich wat opzij bewegen, zo ver mogelijk zodat hij haar niet zou kunnen vangen, maar hij was echt razendsnel. Te snel voor haar; de jongen kwam vlak voor haar naar boven, en zette zijn handen langs haar heen tegen de rand. Ze draaide haar rug tegen de rand aangezien ze wat schuin stond om nog weg te rennen. Toen hij haar term 'onvangbaar' in twijfel bracht, en dit benadrukte door zijn hand op haar heup te leggen, glimlachte, ze even, maar keek hem toch met een verlagen en beteuterde gezichtsuitdrukking aan, hierna, zich bijna alleen maar concentrerend op de plaats waar zijn hand haar heup raakte. De jongen leek niet echt te beseffen wat hij met haar deed, wat voor gevoel hij teweeg bracht bij haar. Een gevoel dat ze, door haar afkeer van Liefde, niet graag wilde voelen. En gelukkig liet hij haar al snel los, en plaatste zijn hand weer op de rand nadat hij gezegd had dat hij altijd dingen ving als hij dat kon. Ze keek hem enkele seconden wat afwezig in de ogen, terwijl ze dacht aan het feit dat liefde één grote leugen kon zijn of door één simpele gebeurtenis kon verstoord worden. Eens ze weer op aarde was mét haar gedachten, glimlachte ze even en probeerde hem in de waan te brengen dat ze braaf zou blijven staan, terwijl ze haar handen traag en bijna onmerkbaar op de rand zette, de jongen gevangen houdend met haar blik, waarna ze zich plots, na een tijdje, opduwde van de rand en in een snelle beweging uit de bron kon kruipen, waarna ze - rechtstaand- even neer keek op hem. "Je zult toch wat harder je best moeten doen, Mensenetende jongen", grijnsde ze speels, waarna ze - aangezien ze het koud kreeg, weer naar de andere kant wandelde en op de rand ging zitten, haar benen bengelend in het water.

Niels keek haar de gehele tijd recht in de ogen aan. Beide leken ze er niet bij met hun gedachten, hoewel hij toch zeker bij was. Alleen had ze hem verlamd met de blik in haar ogen. Toen ze dan ook opeens weer uit het water stond keek hij haar met een pruillipje aan maar vervolgens grijnsde hij even speels naar haar. Ze stond nu op hem neer te kijken, iets wat hij dus niet leuk vond. 'Maar ik kon niet aan de blik in je ogen ontsnappen dus eigenlijk speel je vals hoor.' Zei hij mokkend. Waarna ze voor een seconde uit zijn gezichtveld ging maar al gauw keek hij haar weer aan en zag dat ze ging zitten op de rand. Voor een moment liet hij zijn blik langs haar prachtige lichaam gaan, hierdoor hield hij zijn benen stil waardoor hij al snel weer onder zat en heel snel weer boven kwam, zijn blik afgewend. Rustig zwom hij naar haar toe en legde zijn handen naast haar op de rand en plaatste dan zijn hoofd erop en keek haar aan. Er was iets serieus mis met hem, en het kwam ditmaal eens niet door zichzelf, maar door haar. 'Je hebt een mooi lichaam, weetje.' De woorden waren eruit voor hij het door had. Meteen richtte hij zijn blik even op de stenen wat verderop. Waar was hij toch mee bezig? Dit zou geen meisje worden zoals al die anderen, die belofte had hij aanzichzelf gemaakt. Als het aan hem lag zou ze ook geen meisje worden waarmee hij een relatie zou beginnen. Niet omdat ze niet knap was, maar omdat hij niet wou dat ze hem ging haten als het gedaan was omdat hij haar had bedrogen. Waar in godsnaam was hij dan mee bezig? Niels zijn blik keerder weer naar haar terug, afwachtend wat haar reactie was op het compliment of wat het ook was dat hij had gegeven.

"Valsspelen, Ik? Ik zou echt niet durven. Gewoon kijken is toch niet valsspelen?", reageerde ze op zijn mokkende toon, grinnikend en lachend. Op de rand, wat verder van hem af, voelde ze zichzelf misschien wat vrijer, maar het was zeker niet gezelliger. Dus wachtte ze geduldig af tot hij -hoe wist ze het ook- naar haar zou komen. De jongen legde zijn handen naast haar op de rand, met zijn hoofd daarop, terwijl hij haar van beneden aankeek. Ze keek hem niet echt aan, terwijl ze met haar handen, die al op de rand lagen, zachtjes tokkelde op de ondergrond. De stilte die hij verbrak, verdween echt als sneeuw voor de zon toen ze opkeek van zijn opmerking en hem meteen aankeek, niet recht in de ogen, omdat zijn blik naar ergens anders was gericht, terwijl ze even kort nadacht over zijn woorden, niet echt wetend wat ze erop moest zeggen. "Bedankt", mompelde ze even onwennig, waarna ze zuchtte en dan - aangezien het boven nogal koud was, liet ze zich zachtjes weer het water in zakken, ook omdat hij zo misschien die kleine onvolmaaktheden aan haar zou opmerken. Maar.. Waarom maakte ze zich daar druk om? Dat hij zo'n dingen zou opmerken? Normaal gaf ze er echt helemaal niets om wat andere mensen van haar lichaam noch gedrag dachten, maar bij Niels leek dat blijkbaar nét ietsje anders te liggen, en dat wilde ze tegenhouden. Ze keek hem even zijdelings aan en gaf hem bijna instinctief, zonder er veel bij na te denken, een kus op de wang. "Bedankt voor het complimentje", glimlachte ze even geruststellend, aangezien hij niet echt zeker leek over wat hij had gezegd, terwijl ze wat afstand nam en een stukje achteruit zwom en de jongen tijdens haar bewegingen ondertussen onderzoekend aankeek. Alsof ze datgene wilde vinden aan hem wat haar zo raar deed voelen. Zoals bij die ene jongen. Was ze verliefd? Nee, dat wilde ze niet, dat mocht niet, en dat kon ze niet.

Niels kreeg een kus op zijn wang en dan bedankte ze hem. Kort beet hij op zijn onderlip. Waarom herpakte hij zichzelf niet gewoon weg? Blijkbaar kon hij dat niet op dit moment.. Niet zolang hij bij haar was. Uiteindelijk keek hij haar weer aan toen ze in het water was en volgde haar even met zijn blik, maar toen ze verdween staarde hij wat naar een lege plek voorzich uit. Waar was zijn zelfzekerheid nu weer gebleven? Niels was zwak op dit moment, al liet hij dit zien. Hij kon toch niet verliefd zijn op haar? De liefde was voor hem een spel, een spel waar hij goed in was. Alleen bij haar in de buurt was hij er echt slecht in. Moest hij het zeggen? Zeggen dat hij zich raar voelde bij haar in de buurt. Niels draaide zich na een hele lange tijd aarzelen weer om en keek haar recht aan. 'Dus, met wat kan ik het hart van de jongedame deze avond nog bekoren?' Vroeg hij met een oprechte grijns aan haar terwijl hij naar haar toezwom en nog steeds de afstand bewaarde maar nu wel al iets dichter was bij haar. Even keek hij rond maar zag niets wat hij hier nog kon uit steken met haar. Een nepverdrinking misschien moest ze hem duwen? Nee, dat was veel te passé. Er was wel iets, iets naar waar hij hunkerde. Haar lippen proeven. Maar dat kon hij niet maken, of wel? Nee, ze zouden niets met elkaar gaan doen, niet zolang hij dat laatste beetje waardigheid nog in zich had. Weer in gedachten verzonken staarde hij naar het water en ademde even diep in. Oké, als hij niet aan zijn broer dacht, dan was het wel aan Sooph en aan hem. Op liefdesvlak. Dat mocht hij niet doen. Dat was fout.

Emilie zuchtte even zachtjes terwijl ze verder zwom en probeerde zich te concentreren op haar eigen bewegingen. Ergens in het midden van de bron, bleef ze staan, draaide zich even om en keek rustig om zich heen. Dit was eigenlijk wel mooi, om het zo een tweede indruk te geven, maar niet echt 'wauw'- het was gewoon het feit dat juist dit hier verborgen was, dat het zo fantastisch was. Terwijl ze om zich heen keek, hoorde ze wat de jongen zei, terwijl ze verder draaide en tegelijkertijd haar schouders op haalde. "Geen idee, stel maar iets voor", mompelde ze even. En eens ze uitwas gedraaid, zag ze vlak voor zich Niels staan, wat haar eerst wel deed schrikken, maar na een enkele seconde, verzachtte haar blik weer, en glimlachte ze automatisch, zoals ze veel dingen bijna automatisch deed als ze hem zag. Kort herhaalde ze de vraag die hij had gesteld even herhaalde in zijn hoofd en daar stilletjes op antwoordde. Mijn hart bekoren kan jíj met veel dingen, veel kleine dingen, veel grote dingen. Kus me nu maar gewoon, en laat zien dat je me gewoon gek kan maken met een simpele aanraking, klonken haar gedachten, waar ze meteen van schrok en ze die figuurlijk uit haar hoofd schudde. Nee, dat dacht ze niét, dat wilde ze niét en dat zou ze ook nooit tegen hem durven zeggen, hoe dan ook. Wat in gedachten had ze hem even afwezig aangestaard, terwijl ze zachtjes zuchtte. Ze liet haar ogen traag over zijn gezicht glijden, nadat ze zich blijkbaar weer hersteld had en een grijnsje op haar gezicht toverde, terwijl ze zachtjes op haar lip beet, nadenkend. "Iets waar ik jou mee kan bekoren?", vroeg ze luchtig aan hem, terwijl ze hem even vragend aankeek met haar donkerblauwe ogen.

Ze leek geschrokken te zijn dat hij opeens voor haar had gestaan. Opzich best grappig. Met een grijns keek hij haar aan en zag al gauw haar blik weer verzachte en kreeg dan een antwoord. Hij moest iets voorstelen? Meteen opende hij zijn mond, maar sloot deze algauw weer. Dat zou hij niet zeggen, dat was ongehoord. Dat kon hij trouwens niet maken tegenover haar. Plus dan zou ze meteen kijk hebben op het beeld dat hij al een tijd in zijn hoofd had en dat wou hij dus al zeker niet want dan ging hij door de grond van schaamte. Waarom kus je haar niet gewoon Niels? Ze is maar een meisje, wat kan ze doen bij je? Fluisterde een stem in zijn hoofd. Wat ze kon doen? Veel, en dat maakte hem bang. Een meisje kon hem nooit iets doen, maar zij wel. Iets onbekend, en hij was ditmaal wel bang voor het onbekende. En ze was niet zomaar een meisje. Ze was een meisje waar hij zonder dat hij dit al besefte was van gaan houden. 'Er is iets waar je mij mee kan bekoren. Misschien klinkt dit raar. Maar wil je voor me zingen? Ik hoorde het in de auto heel zachtjes, en als je het wilt doen zou ik het nu ook nog eens willen horen.' Sprak hij zachtjes tegen haar, luid genoeg natuurlijk dat ze het horen zou. Zijn blik viel op haar donkerblauwe ogen, ogen die hem konden hyptnotiseren. Zijn ogen waren het tegenovergestelde van haar, ze waren lichtblauw met grijze spikkels in. Zijn moeder had hem verteld dat die spikkels kwamen door dat hij in de maand van de kerstman was geboren. Op kerstavond om percies te zijn. Zijn broer had hem verteld dat het kwam door dat zijn moeder vroeger een schaatster was geweest, dat die grijze spikkels het ijs moesten voorstellen. Nooit had hij geweten wat hij moest geloven. Nog steeds wist hij het niet, maar ooit op een dag zou de jongen het weten. Daar was hij zeker van.