When the evening falls and the daylight is fading..

Matt droeg een donkerblauwe broek en een lichtgroen shirt terwijl hij op zijn simpele sneakers door de bossen liep, genietend van het feit dat hij eindelijk eens alleen was na de lange schooldag. Zijn tas hing nonchalant over zijn schouders en zijn handen waren in zijn zakken gestoken toen hij over de krakende bladeren liep en genoot van dit geluid. De vogels floten hun laatste lied van de avond en de krekels begonnen langzaam met tsjirpen, allerlei factoren waar Matt van genoot. Hij hield niet van drukte, was juist meer iemand van de stilte. Matt wist namelijk dat hij werd beoordeeld wanneer hij op een drukke gang op school liep, en in elkaar geslagen werd wanneer de gang juist uitgestorven was en hij de verkeerde persoon tegen kwam. Hij werd vaak gepest, wat te zien was aan het blauwe oog wat hij haast blijvend had. Ook nu was zijn oog paarsblauw gekleurd en deed het pijn wanneer je het aanraakte.
Hij sloeg een pad in en kwam zo uit op een heuvel die een prachtig uitzicht bood over een grasvlakte. De jongen ging boven op deze met gras bedekte heuvel zitten en legde zijn tas naast hem neer, waarna hij voor zich uit tuurde en genoot van het prachtige schouwspel dat zich voor hem afspeelde. De zonsondergang lag als een wond langs de westelijke horizon, waar bloedrode wolken uitwaaierden tegen een purperen lucht, en terwijl Matt dit -het verbaasde hem iedere keer weer- bekeek drong een geluid plotseling zijn oren binnen. Het waren bladeren, die met een ritmisch geluid kraakten. Er was iemand, dat wist hij zeker. Wat schuchtig draaide hij zich in de richting van het geluid en hoopte hij vurig dat het de jongens van school niet waren, die hem gevolgd zouden zijn om voor eens en altijd met de verlegen jongen af te rekenen.

[Iedereen welkom !]

Ze was weer in Monica, eindelijk. Die drie maanden in Cambrils, Spanje, hadden haar deugd gedaan, nochtans. Haar moeder had een nieuwe vriend en eigenlijk viel die best mee; haar vader had geen vaste vriendin gehad, waarschijnlijk wel gewoon een vrouw die hij af en toe, enkel op de beste momenten van het leven, ontmoette. Maar dat had hij niet gedaan toen ze bij hem was. Haar ouders waren ook twee tegenpolen: haar moeder hield van een goed georganiseerd huishouden en van een weekplanning die tot in de puntjes geregeld was, terwijl haar vader het leven nam zoals het kwam en saaie dingen uitstelde voor de volgende dag. En die levensstijl werkte ook en die vond ze het leukste. Waarschijnlijk kwam het daardoor dat ze haar laatste maand, die ze bij haar moeder had gespendeerd, minder leuk had gevonden dan die eerste twee maanden bij haar vader, en misschien kwam het daardoor dat ze zo had uitgekeken naar haar aankomst weer in Monica.
Misschien was het dan voor sommige mensen onbegrijpelijk dat ze, zodra ze haar spullen in haar kamer had achtergelaten en zichzelf had gedoucht, meteen haar sneakers had aangetrokken en zich buiten Monica begaf. De bossen hier buiten Monica hadden haar vroeger al wel aangetrokken, maar echt erin gewandeld had ze nog niet, en daar had ze echt wel zin in. Ze had eerder die dag geen les gehad omdat ze was toegekomen, dus had ze tijd genoeg om zichzelf even te ontspannen. De bladeren waren op de grond gevallen, wat een erg groot verschil was tegenover drie maanden geleden, toen alles in bloei stond. Wat een verschillende wereld. Elke pas die ze deed, zorgde voor een luid knisperend geluid, iets wat haar toch rustig maakte, samengevoegd met het geluid van de tsjirpende vogeltjes. Ze sloeg een paadje in en merkte dat de weg wat begon te hellen, ze leek een heuvel op te wandelen. Met haar blik wat naar de grond gericht, merkte ze niet dat er iemand wat verder op de top van het heuveltje stond, dat merkte ze pas toen ze bijna boven was, en opkeek.
Een jongen, die blijkbaar niet echt blij was haar te zien, aangezien zijn blik wat schuchter was. Onwillekeurig gleed haar blik even naar zijn paarsblauwe oog, waardoor ze even slikte en bijna meteen een pas achteruit zette. "Eh, sorry, ik was gewoon.. Ik ga al, het was niet mijn bedoeling om je te storen", sprak ze even, met een onderzoekende blik in haar ogen. Waar had hij dat blauwe oog vandaan, en waarom leek hij zo schuchter in haar ogen?

Wat was dit heerlijk. De avond was begonnen en de lichten in huizen en de straatlantaarns gingen overal aan. Het was zo rustig. Op haar skeelers scheurde ze op de paden, richting het natuurrijke park. Ze was er bijna. Haar kleding zag er niet zo heel interessant uit, ze had maar snel wat aangetrokken in haar kamer. Haar haar was gestijld, ze had een zwart shirt aan met lange mouwen met daar over heen een simpele witte colbert. Daaronder had ze een donkere skinny jean aan en dan vervolgens nog haar skeelers. En natuurlijk glinsterde de ring, die ze van Nicole had gekregen, schitterend als ze een lantaarn voorbij sjeesde. Bij elke beweging die ze maakte om vooruit te komen voelde ze haar benen steeds vermoeider worden. Ze was inmiddels ook alweer de hele middag aan het skeeleren geweest. Haar Ipod speelde verschillende soorten muziek af. Na al die tijd had ze het niet eens meer gemerkt eigenlijk dat haar Ipod nog muziek afspeelde. Toen ze eventjes keek zag ze dat de batterij alweer bijna leeg was. Die moest ze ook vanavond even op de lader zetten. Ze zette hem maar uit. Ze ving vanuit haar ooghoeken, terwijl ze nog op haar Ipod keek, een glimp op van glinsterend water. Ze was in het park gearriveerd. Hier was het dan ook een stuk donkerder, hier waren geen straatlantaarns die het pad verlichten. Ze moest uitkijken dat ze niet toevallig het water inviel. Haar tempo verlaagde. D'r ogen moesten even wennen aan het donker, pas toen kon ze weer zien waar het resterende pad doorliep. Toen ze nog zachter reed hoorde ze een stem. Het was niet duidelijk hoorbaar genoeg om te horen wat die precies zei, maar het klonk wel als een meisje. Nieuwsgierig skeelerde ze er naartoe. Wanneer ze dichterbij kwam zag ze een jongen en een meisje staan op een heuvel. Zo te zien bleek het geen stelletje. Tenminste dat schatte ze in, daar kon ze niet zeker van zijn. Toch besloot ze dichterbij te komen. ''Haai.'' Was haar begroeting op de twee andere pubers.

Een gigantische last viel van zijn schouders toen het niet Taylor of een van de andere jongens van het rugbyteam was. Dat het geen van hen was, betekende niet meteen dat hij zich compleet veilig moest gaan voelen. Sommige meiden die zich graag aansloten bij Taylor konden behoorlijk gemeen tegen hem doen, ze konden hem kwetsen van binnenuit, en wie weet of zij er ook zo'n een was?
Hij merkte de ietwat geschrokken blik in haar ogen op, wat waarschijnlijk kwam door de enorme paarse kring om zijn oog. Matt wendde zijn blik af en hield zijn hoofd op een bepaalde stand, zodat er geen vervelende blikken meer op gericht konden worden. Echter bleef hij haar met zijn goede oog via zijn ooghoeken aankijken, en trok hij in een zenuwachtige beweging grassprieten met plukken tegelijk uit de aarde. De woorden die ze het eerst sprak waren onverwachts, waaruit ook bleek dat al zijn overpeinzingen en zorgen voor niets waren geweest. Die populaire cheerleaders van school zeiden immers niet dat ze weg zouden gaan, nee, ze zouden eisen dat híj weg zou gaan. Zijn mondhoeken krulden lichtjes in een onwillekeurige beweging omhoog toen hij dit allemaal besefte, waarna hij de pluk grassprieten die hij losjes tussen zijn vingers hield langzaam liet meevaren door de wind. "Het geeft niet, je stoort me niet." klonken zijn woorden, terwijl hij een geforceerde glimlach op zijn lippen tevoorschijn toverde. Het was de reactie die van hem verwacht werd, en hoewel het meisje stukken beter was dan diegene bij hem op school was hij alsnog wat onzeker en zelfs schuchter tegenover haar. Dat had hij altijd wanneer hij nieuwe mensen leerde kennen.
Net toen zijn houding wat ontspande kwam er een tweede meisje bij, waardoor hij opnieuw begon met het ontwortelen van grassprieten. Ze droeg skeelers, wat hij een vreemde bezigheid vond om te doen in het bos, en ook voldeed ze aan de kenmerken van hen. Geblondeerd haar, dunne lijntjes in plaats van een normale vorm van de wenkbrouw, en een boel -maar dan ook echt een hóóp- make-up. Was dit een list, om eerst een normaal uitziend meisje op hem af te sturen maar dit al snel af te straffen door een van hen tevoorschijn te halen. Hij keek wat in de war naar het meisje dat het eerst op hem af was gestapt, maar op haar gezicht was er geen duivelse grijns of een kwaadaardige blik in de ogen te bekennen. Wat gebeurde er..?

Toen ze op het punt stond om weg te gaan; weerklonk de stem van de jongen, die haar wat geruststelde. Oké, ze stoorde niet.. Misschien kon ze dan gewoon weer verder wandelen; zonder de jongen nog meer lastig te gaan vallen, aangezien hij niet zo gesteld leek op haar gezelschap.
Op het moment dat hij de onwillekeurig geschrokken blik in haar ogen had gezien, draaide hij zijn hoofd wat meer weg; waardoor ze besefte dat hij wist dat het om zijn paarse oog was te doen. Een beschaamde blush verscheen even op haar wangen; ze voelde zich wat betrapt op dat moment, omdat ze hem niet wilde veroordelen aan de hand van dat oog; maar haar blik werd er gewoon even heen gezogen. Zijn gespannen actie, namelijk het uittrekken van gras; leek te gaan ontspannen. Ze volgde met haar blik even de grassprietjes die wegvlogen en ook haar mondhoeken krulden onwillekeurig omhoog. Hij leek wat rustiger geworden te zijn; waardoor zij zelf zich ook ontspande. Maar net op dat moment, leek zijn houding weer wat te verkrampen. Een luchtige 'haai' liet haar - tot haar opluchting - beseffen dat het niet Sophia was die hem die houding bezorgde, maar een voor haar nog onbekend meisje. Ze keek om. Het meisje deed haar denken aan een model of zo, zoveel make - up dat het bijna nep leek. Toch glimlachte ze even beleefd en knikte even naar het meisje. Het werd hier wel druk, niet meteen wat ze verwacht had.. Maar toch.
Haar ogen gleden even terug naar de jongen, die haar wat verward leek aan te kijken, waardoor ze even onbewust op haar lip beet. Lag het aan haar?
Ze begon verder de heuvel op te lopen, tot ze op de top kwam, waar de jongen ook stond; en hem verontschuldigend aankeek. Ze werd wat onzeker, dacht dat het aan haar lag dat hij zo gespannen was. Haar blik gleed even naar zijn paarsblauwe oog, waardoor er wat bezorgdheid in haar ogen was te lezen. Ze wilde hem vragen wat er gebeurd was; maar aangezien de jongen zich niet echt comfortabel leek te voelen, deed ze het niet. Ze stelde zich ook niet voor; niet omdat ze er geen zin in had, maar gewoon omdat ze niet wist hoe de jongen zou reageren. "Goed verzorgen, dat oog, wie het je ook aangedaan mag hebben", fluisterde ze met een bezorgde, toch vriendelijke toon in haar stem, waarna ze één mondhoek wat omhoog krulde en daarna wat afstand nam door wat verder te lopen, zodat het leek alsof ze weg zou gaan. Maar dat was ze niet meteen van plan. Dat zou ze pas moest de jongen zich goed voelen.

[Ik heb lang gewacht, maar ze reageert niet xd?]

Matt had zijn blik een lange tijd afgewend, wachtend op het moment dat hun schelle stemmen de stilte zouden doorbreken en hem een sukkeltje zouden noemen. Een sukkel, een nerd, een hopeloos geval dat niet meer te redden viel. Hij had het allemaal al eens eerder gehoord, en de onzekerheid sloeg genadeloos toe. Hij durfte ze niet meer in hun ogen aan te kijken, en begon wat aan zijn shirt te frunniken terwijl hij zijn blik langzamerhand hun kant op liet glijden.
Het meisje met de vele make-up op zweeg voor een lange tijd, terwijl het normale meisje dat een lieve indruk op hem gewekt had de heuvel op klom en zich zo steeds meer zijn kant op begaf. Hij wist niet wat ze wilde, wist niet of ze een doodgewoon gesprek met hem aan zou gaan of juist een opmerking zou plaatsen over zijn blauwe oog waar haar blik al meerdere keren naar toe gegleden was. Het laatste bleek het geval te zijn toen ze zei dat hij het goed verzorgen moest. Hij was niet blij met deze opmerking, had het liever over konijnen en tomaten, maar was opgelucht dat ze hem niet vroeg hoe hij aan die plekken kwam.
"Geen zorgen, ik ben het gewend en weet wat ik moet doen." glimlachtte hij wat onzeker, terwijl hij toe keek hoe ze langzaam weg liep. Ging ze weg? Zomaar..?

[ Sorry, had niet zoveel inspiratie. Hoop dat jullie hier wat mee kunnen? ]

Toen Virginia zag dat het meisje de heuvel opliep, richting de jongen, volgde zij ook maar. Het was hopeloos om hier in de kou te blijven staan en niks te doen. Wanneer ze eenmaal de heuvel opgeklommen was liep ze dichter naar de jongen toe en zag dat hij aan z'n shirt begon te frunniken. Dat deed haar denken aan de momenten wanneer zij verlegen was. Alleen begon ze niet aan haar shirt te zitten, maar aan haar nagels te bijten. De stilte werd haar teveel. Maar snel brak het onbekende meisje de stilte al door. Hoe de jongen erop reageerde had ze stiekem ergens al wel verwacht. Alleen had ze nog nooit een jongen tegengekomen die zo verlegen was. Dat was meestal het geval bij meisjes. Bij 'nieuwelingen', zo gezegd. Op dat moment sprong Virginia van schrik omhoog. Haar mobiel trilde als een bezetene. Een smsje! Van wie zou die zijn. Haar hand reikte al naar haar broekzak, maar wist dat die asociaal was. Toen deed ze het maar niet. Het trillen was na een aantal seconden alweer over. ''Hoezo ben je het gewend?'' Was de eerste en belangrijke vraag wat in haar opkwam. Een koude rilling liep over haar rug. Was de temperatuur in die tussentijd al zo hevig gedaald? Hoe lang stond ze hier al? Snel keek ze op haar horloge en zag dat het inmiddels al 8 uur 's avonds was. Ze had pittig lang geskeelerd vanmiddag. ''Ik vind het niet normaal dat iemand jou zomaar een blauw oog slaat. Vertel me, is het iemand die hier op school zit? Ik zal wel een 'hartig' woordje met degene doen.'' Daarbij bewoog ze bij het woordje 'hartig' met haar vingers zodat het op twee aanhalingstekens leek. Ze draaide haar hoofd een tikje schuin, zodat ze er onschuldig uitzag. Waarom zouden ze die jongen pijn gedaan hebben? Zo te zien heeft hij degene niks misdaan. Zou het er één geweest zijn of is hij geslagen door een hele groep? Dat waren vragen wat in haar hoofd rondspookte. Normaal heeft ze niet zoveel interesse in jongens, maar iets in haar zei dat ze deze jongen moest helpen.

[I knew it ;d]

Sophia knikte eerst even toen hij 'geen zorgen' zei, en dacht voor een moment niet aan de opmerking die hij verder maakte. Pas toen ze ging zitten en de zachte ondergrond onder zich voelde, drong de rest tot haar door. Hoezo, hij was het gewend? Vocht hij veel, of werd hij zelf gewoon geslagen? Ze beet even twijfelend op haar lip en haalde haar schouders op. "Je hebt er gewoon erg veel ervaring mee, of heb je een EHBO cursus gevolgd?", was haar reactie, waarna ze haar schouders even ophaalde en grassprietjes begon uit te trekken. Het was gebleken dat grassprietjes uittrekken een instinctieve reactie was, die nog uit de prehistorie dateerde. Een of andere manier om eten te vinden. Net als steentjes in het water gooien, was zogezegd dieren lokte, of dieren doodde. Ze zuchtte even zachtjes en keek dan even om, naar het ene meisje dat niet van plan leek om nog veel te zeggen, en dan naar de jongen, die onzeker had geglimlacht. Dan richtte ze haar blik even op oneindig en trok ze haar knieën op, hopend dat ze de rust én de fun zou vinden die ze aan het zoeken was geweest.
Niet voor lang, gezien het meisje begon te praten. Ze was nogal direct, en to the point, en op dit moment irriteerde dit haar wat. Als de jongen het zou willen zeggen, dan deed hij het toch gewoon? Ze schudde even traag haar hoofd en stond op. Haar handen gleden in haar zakken, waarna ze zich omdraaide naar de personen achter haar. "Ik denk dat ik maar eens ga, de rust die ik zocht verderzoeken", sprak ze daarna, even naar beide mensen knikkend. Ze was best bezorgd om de jongen, maar het andere meisje leek al opvallend veel initiatief te nemen. En omdat ze wist dat ze, moest ze hém zijn, dit niet echt zou accepteren, besloot ze er maar tussenuit te knijpen, de jongen zo minder opdringerigheid te bezorgen, al was zij de laatste die opdringerig zou zijn. Ze haalde haar schouders even op en draaide zich toen om, wel degelijk de heuvel aflopend.

Het bruinharige meisje was rustig en zei alleen het nodige, en buiten dat om bleef ze stil. Iets waar hij van hield, iets waarbij hij zich veel meer op zijn gemak voelde. Toen het blondharige meisje dichterbij liep wendde hij zijn blik af en kwamen de woorden die ze zei aan als klappen. Ja, aan het feit dat ze hem sloegen kon hij ook niet echt een touw vastknopen, buiten het feit dat hij veel rustiger was en geen vrienden had. Er was niemand in zijn leven die een belangrijke rol speelde, buiten zijn vader en moeder om, en misschien sloegen ze hem juist dáarom? Omdat hij een vriendloos moederskindje was en niemand had die voor hem op zou komen, en hij het zelf ook niet zou doen? Omdat hij een makkelijk doelwit zou zijn, waar ze hun kracht op uitoefenen konden? Het feit dat hij geslagen werd door de jongens was voor veel mensen een reden om hem vol minachting aan te kijken, waardoor het maken van vrienden voor op school onmogelijk voor de jongen was en hij altijd alleen was. Hij zuchtte, toch had hij het niet zwaar in zijn leven. Hij had genoeg dingen waar hij zijn tijd mee door kon brengen, dingen die hij geweldig vond om te doen en hem dat ene blauwe oog voor een moment deden vergeten. Het surfen verzachtte de leed, hoewel hij dolgraag iemand had om zijn passie voor deze watersport te delen.
"Ik heb er veel ervaring mee, én heb een EHBO cursus gevolgd." glimlachtte hij zwakjes naar het bruinharige meisje toen ze naar een verklaring voor zijn antwoord zocht. "Nee, ze zijn niet van school, ze zijn al behoorlijk oud. Tegen het midden van de twintig aan." loog hij, omdat hij niet wilde dat het meisje haar tijd verspilde met het praten tegen de jongens die hem wekelijks sloegen. Hij wist uit ervaring dat dit het juist verergerde, omdat ze dan dachten dat hij niet voor zichzelf op kon komen en dit daarom maar aan meisjes overliet. Ze zagen vrouwen als iets minderwaardigs, en wisten niet dat de jongen wel op zichzelf op kón komen maar dit gewoonweg niet wilde. Qua breedte zou hij hen makkelijk aan kunnen, dat wist hij zeker. Hij keek rustig -en met spijt in zijn ogen- toe hoe het meisje nadat ze had gezegd dat ze de rust op ging zoeken van de heuvel af liep. Had hij haar weggejaagd, omdat ze naar een gezellig gesprek zocht en niet naar iemand met problemen? Of wilde ze écht de rust opzoeken?

Wanneer ze zag dat Matt het meisje nakeek had zij zelfs het gevoel dat ze zich schuldig voelde. Had zíj iets verkeerds gezegd ofzoiets? Of wou ze gewoon weg, hier niks mee te maken hebben? Virginia dacht er ook over na wanneer Matt zei dat ze ouder waren, dat dat misschien wel helemaal niet waar kon zijn. Het klonk tenminste niet echt realistisch. Als je juist ouder bent, waarom zou je dan iemand een blauw oog slaan. Dan was je echt wel beter bij je verstand dan rond deze leeftijd. ''Weetje, ik geloof het eerlijk gezegd niet,'' ze beet even op haar onderlip. ''Mensen die ouder zijn dan jou, waarom zouden die jou slaan? Je zou toch haast zeggen dat die juist beter bij hun verstand zijn dan de jeugd van tegenwoordig?'' Je kon duidelijk horen dat er een toontje ongeloof in Virginia's stem zat. Waarom vertelde Matt niet gewoon de waarheid, als hij die niet vertelde. Ze besloot dichterbij de jongen te gaan staan. Des te hoger op de heuvel, des te warmer ze het kreeg. Niet van hem, maar van de lucht. Het leek op een of andere vage manier steeds warmer te worden. ''Laat je me helpen. Ik kan het mezelf niet aandoen om jou hier onverzorgd achter te laten. Straks komen die gasten weer en ben je straks nog meer gewond.'' Ze keek even omlaag naar het gras. Ze kon het niet over haar hart krijgen om deze jongen alleen achter te laten. ''Beter met z'n tweeën dan in je eentje. Ik laat je niet alleen hier. No way!'' Ineens kwamen er tranen in haar ogen. Wat was dit voor ongekende emotie? Haar hart begon harder te bonken. Was dit de vloeistof wat mensen de adrenaline noemden? Ze slikte zo snel mogelijk de tranen weer in te slikken. ''Laten we ergens anders heen gaan, ergens waar ik je kan helpen met je oog.''