Lost in thoughts

Na een lange dag werken ging Lisanne naar Santa Monica Beach. Ze zou er een afspraak hebben gehad met een jongen die ~zo ontzettend graag met haar uit wilde~. Blech, ze haatte dat soort jongens. Alleen maar uit gaan op het uiterlijk van een meisje. De jongen kende haar niet eens. De enige reden waarom zij toegestemt had, was om de jongen te laten zien hoe zij echt was. Dus niet het lieve meisje waar zij op leek en waar vele andere jongens de fout mee in zijn gegaan. Ze had haar dag niet vandaag. Ze was chagerijnig en had totaal geen zin in het slijmerige gedoe waar ze straks mee te maken zou krijgen. Maar aangekomen op het plekje waar ze met de jongen had afgesproken stond niemand. Dit meende hij niet. Liet hij haar nou echt voor schut staan, door gewoon niet op te komen dagen? Woede steeg in haar op. Ze heeft een hekel aan jongens die slijmen, maar wat ze nog erger haat zijn mensen die niet komen opdagen. "Lafaard!" Schreeuwde ze uit, wat best nutteloos was, wist ze, maar ze moest haar woede even kwijt. Ze ging zitten in het zand en keek naar de zon die zakte in de zee.

''Hee man, ik zie je morgen weer!" Zei hij met een grijns naar de jongen die achter de bar stond, de laatste paar glazen af te drogen met een simpele theedoek. Het kleine strandbarretje was leeg, op Nathan na als klant en hij stond op van zijn barkruk. 'Is goed, is goed.' Beantwoordde zijn vriend hem met een ietwat bredere grijns terug. Morgen zou leuk worden, samen naar Zanzibar. De laatste keer dat hij er geweest was was samen met Colin. Hij kon het zich nog goed herinneren hoe die avond had uitgepakt, ondanks dat ze beide haast flauwvielen van dronkenheid. De bruinharige jongen grijnsde, schudde zijn hoofd wanneer hij naar de uitgang liep. Een korte zwaai gaf hij de jongen nog en liep het houten trappetje af, waarna zijn Vans gelijk contact maakte met het zand. Zacht zand waarvan zijn schoenen bij iedere stap diep ingegraven werd. Het liep niet gemakkelijk, dat was zeker en hij had dan ook liever wat harder zand.
Zijn blik liep af over het strand, niet veel te bekennen. Heel even schoten zijn bruingekleurde ogen naar zijn Rolex en bekeek de tijd. Niet laat, maar zeker nog geen goede tijd om een club op te zoeken. Nathan zuchtte en frommelde wat aan het uiteinde van zijn shirt, terwijl hij richting een trap liep wat hem naar het asfalt van Santa Monica zou leiden. Tot een stem, niet ver van hem vandaan, zijn aandacht trok en hij uit zijn gedachten gevoerd werd. Hoewel hij niet vaak meer met meisjes sprak sinds die avond met Colin, kon hij het niet laten om naar haar toe te lopen. "Heb je het tegen mij?" Zei hij met een grijns, maar een geruststellende stem die zei dat hij maar plaagde en verder geen kwaadaardige bedoelingen had. "Mag ik?" Vroeg hij netjes, als teken of hij naast haar mocht komen zitten, en zocht naar oogcontact met het meisje.

Ik zuchte en knikte. "Ga je gang...." zei ik, terwijl ik naar de zee keek. Ik voelde me rot en het liefst zou ik deze jongen de huid vol schelden, zonder enige reden. Maar ik hield me in. Waarom zijn jongens zo anders?, waarom begrijpen ze me niet? Ben ik niet duidelijk genoeg?. Ik zuchte weer. Ik had totaal geen zin om na te denken. Ik wilde rust en hoopte dan ook dat deze jongen niet ging slijmen en een normaal gesprek zou voeren. Ik keek hem aan en observeerde hem. Hij zou makkelijk mee kunnen doen aan een modellenbureau, kortom, hij zag er niet verkeerd uit. Mijn blik ging weer naar de zee gericht.

Heel even wreef hij afwachtend met zijn linkerarm over de bovenarm van zijn rechter. Zijn blik bleef ten alle tijde op het meisje gericht. Het duurde niet lang voordat hij response kreeg en hij knikte vriendelijk op haar woorden, waarna hij zich naast haar neerzette op het zand. Achter zich zette hij zijn handen, zodat hij daarop kon steunen en kon het niet laten om zijn blik ook op de zee te richten. Hoewel het vrij simpel was, bleef het altijd een mooi gezicht om naar te kijken. "Als je het niet erg vind, mag ik vragen tegen wie je het net had?" Bracht hij uit met een kalme stem, zonder zijn blik los te laten van de horizon. Hij had net geen andere dude gezien bij haar in de buurt, dus het was zeker een vraag wat in hem rondspookte. "Ik ben Nathan, by the way." Voegde hij eraan toe om misschien wat meer vertrouwen te winnen, dan was hij niet brpaald een onbekende meer voor haar.

Ik sloeg mijn armen om mijn knieën en legde mijn hoofd erop. "Lisanne......en ik had het tegen niemand eigenlijk....nou jah...". Ik drukte mijn kaken tegen elkaar wanneer ik eraan dacht. "Ik had een afspraak met een jongen, maar die is niet op komen dagen." Hoe vaker ik eraan dacht hoe erger me ik eraan ging ergeren. Dus besloot ik gewoon maar mijn aandacht op mijn mouw te brengen door eraan te friemelen. "Ik doe soms rare dingen." zei ik zonder emotie. Ik keek weer naar de horizon en zag dat de zon al bijna weg was. Jammer, ik had het wel langer willen zien, maarja, tijd kun je niet tegenhouden. Misschien moet ik morgen maar weer terug komen.

Nadat hij zichzelf had voorgesteld klonk haar naam gauw er achteraan. Hm, best mooie naam. Het klonk niet Amerikaans en misschien juist daardoor vond hij het mooi klinken. Met een serieuze blik keek hij haar aan en luisterde naar wat ze te zeggen had. Een jongen die niet op kwam dagen dus. "Wees blij, hij is het overduidelijk niet waard. Als hij zo'n bloedmooi meisje laat zitten, zal hij nooit een mooiere scoren. Hij heeft de kans van zijn leven gemist." Sprak hij de waarheid naar haar en glimlachte. Nathan merkte hoe Lisanne wat afweziger raakte, door zenuwachtig aan haar mouw te plukken. Vlak daarna klonk haar stem wder en hij fronste lichtelijk zijn wenkbrauwen. "Ik ook." Zonder uitleg stond hij op, haalde bij de eerste en de beste twee softijsjes en kwam terug naast haar zitten. "Kijk, ik heb zomaar twee ijsjes gehaald. Volgens mij heb ik er één teveel. Hier." Meteen hield hij het ijsje onder haar neus en keek haar met een forse blik aan. Ze zou het aannemen, daar zou hij wel voor zorgen. Hij wou haar opvrolijken en als ze zich ging forseren tot haar uiterlijk, dat ze hierdoor dik zou raken, dan wist hij wel beter.

Ik keek hem verbaast aan toen hij het ijsje voor mijn neus hield. Waarom moest hij nu een ijsje halen. Waarom nou een van de dingen die ik het lekkerst vind? Ik dacht na of ik hem wel aan zou nemen. "Uhm, wil je echt je geld aan mij uitgeven?" vroeg ik, met een soort van schuld gevoel. Ik wilde het ijsje wel, maar ik had liever niet dat iemand anders het voor mij zou betalen. En natuurlijk ook niet te vergeten dat ik niet teveel mag snoepen, daar ben ik namelijk erg bekent mee. Ik keek hem aan. Waarom zou hij eigenlijk een ijsje betalen voor iemand die hij amper kent? Mijn blik ging weer naar het ijsje en de zoete geur dreef mijn neus in.

"Niet vragen, gewoon aannemen." Zei hij met een al wat strengere toon in zijn stem en kwam ondertussen handig naast haar zitten. De jongen begon alvast aan zijn eigen ijsje te likken, gezien er al wat druppels naar het hoorntje toe lekte. "Goed, je moet het zelf weten, maar hij begint al te smelten." Zei hij als haar laatste kans en hield het nog steeds voor haar neus. Terwijl hij aan zijn eigen ijs zat, keek hij haar met een livhte blik aan van genot. Het was lekker, dat moest hij toegeven en hij hoopte hiermee eerlijk gezegd haar over te halen. "Ik douw hem in je neus, hoor." Lachte hij plagerig en verplaatste zijn hand nog ietsje dichter naar haar neus toe. Ze zou en moest hem aannemen.

"W-wat? n-nee niet in mijn neus!".Ik pakte het ijsje snel voordat hij het echt zou doen. Er verscheen een lichte glimlach op mijn mond maar die verdween alweer snel. "dank je" Zei ik, nog steeds een beetje in de war. Ik twijfelde nog steeds een beetje, maar besloot om het ijsje toch maar op te eten. Het zou zonde zijn als ik hem liet smelten in het hoorntje terwijl Nathan hem betaald had voor mij. Voorzichtig nam ik een likje. Ik had al geen ijsje meer gehad sinds vorige zomer. Ik nam nog een likje en begon het ijsje te eten. "Hij smaakt goed, wat voor smaak is het?" vroeg ik, toen ik hem aankeek.

Nathan grijnsde op de reactie van het meisje, die uiteindelijk toch het ijsje aannam en hij gaf haar een dankvol knikje. Hierna likte even gauw zijn eigen vingers af, waar al een paar ondeugende druppels ijs van de hare op waren gegleden. Hij knipoogde wanneer ze hem bedankte en onbewust gleed zijn blik terug naar de horizon, terwijl hij het laatste beetje softijs eruit schraapte met zijn tong, voordat hij aan het hoorntje begon te knabbelen. Totdat Lisanne haar stem opnieuw klonk, keek hij opnieuw om en zocht naar haar ogen. ''Banaan.'' Zei hij op een droge toon, waarna hij het toch niet kon laten om scheef te grijnzen. ''Het is softijs, sukkeltje.'' Zei hij met een nog bredere grijns en reikte met zijn arm naar haar toe. Enkel om een zacht duwtje tegen haar bovenarm te geven, als teken dat hij haar plaagde. ''Zit je op Monica High?'' Vroeg hij geïnteresseerd en al wat serieuzer dan als hij net had gehandeld. Inmiddels had hij zijn hoorntje op gegeten en leunde zijn handen terug achter zijn rug in het zand, kijkende hoe de lucht steeds donkerder werd. Het moest vast wel richting de avond gaan, laat in de avond. Gezien het hier niet snel donker werd in Santa Monica. Dat was één van de dingen die hij wel apprecieerde aan deze plek, maar aan de andere kant vond hij het ook wel mooi om af en toe naar de maan en de sterren te kijken. Ergens deed het hem denken aan thuis en hij zou vast niet de enige zijn. Zijn Hollywood. Hoe zou het eigenlijk met zijn ouders gaan? Ach, hij moest zich niet zoveel zorgen maken. Ze hadden het allemaal prima voor elkaar. Geld zat en het gekke was ook nog dat Nathan die macht en rijkdom niet naar zijn hoofd liet stijgen. Misschien omdat hij niet te lang op die plek was gebleven en hierheen was gegaan voor school. Ja, hij was eigenlijk toch wel lichtelijk veranderd sinds hij hier zat.

Ik lachte nerveus om mijn domme vraag. Waarom had ik mijn mond niet gewoon gehouden. Mijn gedachten werden door een kleine duw tegen mijn bovenarm weggevaagd. Zijn stem klonk weer, dus ik keek hem aan en knikte. "E-ehm...ja, maar nog niet zo lang. Ik ben net verhuisd, ik woon nu eindelijk op mezelf....nou ja.....niet echt helemaal op mijzelf, ik woon bij een vriend, maar die is er nooit. En als hij er is, zit hij altijd te gamen of te blowen" Ik trok een vies gezicht bij de gedachte hoe mijn vriend zich zou gedragen als hij high was. Altijd stonk het in het huis en het liefst zou ik zo ver mogelijk van de stank vandaan zijn. Maarja, ik kon niet klagen, ik had een plek voor mezelf, waar mijn ouders mij niet konden storen. Ik staarde naar mijn voeten en liet mezelf achterover vallen in het zachte zand. Niet bepaald hygienisch, maar het voelde op dat moment warm van de zon die er de hele dag op heb geschenen. Ik keek naar de sterren en zuchtte weer. "Zit jij ook op Monica High?" vroeg ik, met een licht geinteresseerde toon.

''Dan mag die vriend van je zich wel beter gaan gedragen en voor je gaan zorgen. Hij zou er nu voor je moeten zijn, op het moment dat je in de steek gelaten bent door één of andere sukkel.'' Zei hij serieus, maar wist er daarna toch een geniepige glimlach er achter te plaatsen en keek toen even op zijn Rolex. Al tegen elf uur, de maandag zou haast overname nemen van de zondag, dat duurde voor zeker niet lang meer. De uitdrukking die op Lisanne haar gezicht stond bij de laatste woorden die ze net had uitgesproken, was niet te missen en hij grinnikte kort. ''En je doet niet gezellig met hem mee?'' Nathan kon het zoals gewoonlijk weer eens niet laten om een flauwe grap er achteraan te zeggen, enkel en alleen om haar te plagen. Wanneer haar blik omhoog ging, kon de bruinharige jongen het niet weerstaan om hetzelfde te doen. Hij moest toegeven dat het één van de mooie avonden was in Santa Monica.
Zonder op te kijken naar wat Lisanne had gevraagd, opende hij zijn mond. ''Jep, that's right.'' Antwoordde hij subtiel en zuchtte toen door zijn neus heen, onhoorbaar voor de brunette. ''Je kent me nog maar net enzo hoor, maar ik heb nog een bed vrij op m'n kamer? Maar dat is wel in de Living Building van Monica High zelf. Dan hoef je in ieder geval geen geblow aan te zien van die goede vriend van je.'' Stelde hij voor, afwachtende wat daarop haar reactie zou zijn.

Ik keek hem aan toen hij mij antwoord gaf op mijn vraag en glimlachte een beetje. Dit was het antwoord wat ik stiekem wilde horen. Ik wist niet waarom, maar ik voelde me goed bij hem. Het leek alsof hij mij begreep en dat gaf me een veilig gevoel. Ik werd er rustig van, ik ben altijd wel rustig, maar niet in mijn hoofd, maar....raar genoeg was ik dat op dit moment wel. Totdat er een andere vraag uit zijn mond verscheen. "w-wat?!"vroeg ik en ik keek hem aan alsof ik water zag branden. "s-sorry meen je dit nu echt?" Ik was gevleid, maar dit kon hij toch niet menen? Misschien was het weer een van zijn flauwe grapjes en probeert hij mij er weer in te luizen. Maar aan zijn gezicht kon ik dat niet zien. Hij leek rustig en serieus. Ik werd een beetje nerveus en plukte een beetje aan mijn haar. Dit had ik nog nooit meegemaakt. Ik wist niet of ik hem nu echt kon vertrouwen. Misschien zou hij het menen en rare dingen met me doen, zoals je wel eens hoort op het nieuws. Ik schudde de gedachte uit mijn hoofd. Nathan zou niet zo zijn....toch? Ik bloosde een beetje om de gedachte dat ik hem zou beschuldigen over verkrachting, waarom dacht ik daar aan? Waarom zou ik in godsnaam denken dat Nathan zo'n zelfde soort jongen is? Weer betrapte ik mezelf erop dat ik er weer aan dacht. Ik beet op mijn onderlip terwijl ik wachtte op het antwoord die hij zou geven. Ik probeerde mezelf een beetje te kalmeren door mijn vingers te begraven in het zand, niet dat dat zou helpen, maar het was een poging waard. Ik beet weer op mijn lip maar dit keer een beetje te hard. Ik had een scheurtje in mijn lip gemaakt, waardoor er een druppel bloed mijn mond binnendrong. Ik veegde het bloed snel weg met de palm van mijn rechterhand en hoopte dat Nathan het niet gezien had.

Een reactie kwam wel, maar een andere dan hij had verwacht. Ach, hij had ook niet meteen van het goede moeten uitgaan. Maar een logisch antwoord was het wel, hij kende het meisje nog maar net en bood haar nu al de gekste dingen aan. Hij had niet moeten doen, wat dom van hem zeg. Hij snoof, uit irritatie. Maar niet uit irritatie dat Lisanne nu niet meteen ja had gezegd, maar van zichzelf. ''Waarom zou ik daar een grapje over maken?'' Zei hij met een wat zachtere stem maar wel met diezelfde zekerheid die hij net ook had gehad, terwijl hij zijn blik had afgewend naar het zand.
Op dat moment er een gedachte door zijn hoofd heen. Hij had natuurlijk zijn boxershort hieronder aan, voor als hij na het bezoekje aan een vriend van hem nog even de behoefte had om te gaan zwemmen. Het was misschien wel al donker nu, maar het water was niet al te koud. Het was tenslotte Santa Monica. Een geniepige blik verving zijn serieuze en hij keek naar haar. ''Als je het niet erg vind, ik neem even een duik.'' Zonder op antwoord te wachten van Lisanne stond hij op en friemelde aan de randjes van zijn tanktop. Binnen een fractie van een seconde had hij die omhoog getrokken en liet hij die vallen in het zand. Zijn sixpack was nu overduidelijk te zien, maar hij trok zich er niks van aan. Gauw genoeg had hij ook zijn halve broek losgeknoopt en de riem afgeript, zodat zijn benen ook volledig zichtbaar werden. Hij grijnsde even, krabde op zijn achterhoofd en beende vervolgens richting het water met een pittig tempo. Een koud briesje sloeg tegen zijn huid aan en warde zijn haren ietsje naar achteren, maar hij gaf er niet om. Ieder moment zou het toch nat worden en zouden zijn haren alle kanten op pieken. Voordat hij het in de gaten had had zijn huid al contact gemaakt met het water en dook hij er vrijwel gelijk in. Meteen de 'angst' overwinnen van het ietwat koude water, in plaats van een uur te mokken dat het koud was. In plaats van meteen omhoog te komen, dook hij wat verder weg en stroomde geleidelijk mee met het water door zijn lichaam zo lang en glad mogelijk te maken. Eén met het water, zo was hij op het moment. Pas na een halve minuut kwam hij boven water en merkte op dat hij vrij ver van het strand gezwommen had, maar hij zag het meisje nog wel in zicht. Enthousiast stak hij zijn arm omhoog, zwaaide even en draaide zich toen om. Keek naar boven, totdat de maan in zijn zicht kwam en hij kort op zijn onderlip beet. Wat een prachtig zicht, vanaf hier in Santa Monica. Misschien nog wel ietsje mooier dan vanaf de kant van het strand. Uiteindelijk kwam er toch een tevreden glimlach op zijn gezicht te staan en draaide zich toen om, zwom terug naar de kant. Daar schudde hij zich uit, waardoor al het water uit zijn haar alle kanten op spatte. Terwijl hij daarna naar Lisanne liep, wreef hij over zijn borstkas heen. Dat voelde goed. ''Al tot een antwoord gekomen?'' Vroeg hij geïnteresseerd en pakte daarna zijn kleding op, waarvan hij enkel zijn broek aantrok. Gewoon eventjes om niet als één of andere viezerik op straat te lopen, maar liet zijn witte tanktop over zijn gespierde arm hangen. ''Ik ga terug naar m'n kamer, morgen weer vroeg op om te trainen, dus ik zou graag nog wat slaap pakken. Dus,'' haakte hij even af en reikte naar zijn achterhoofd met zijn linkerarm. ''Wil je mee of niet? Ik kan je hier toch niet zo alleen achter laten?'' Pas toen hij de woorden over zijn lippen had laten schuiven, kwam hij er achter dat er een lichte blos op zijn wangen was ontstaan en keek hij een andere kant op. Hij schaamde zich best, hopelijk had ze het niet gezien.

Ik hoorde dat hij snoof. Daarna kwam de vraag, of eigenlijk een opmerking: "waarom zou ik daar een grapje over maken?". Ik keek hem aan en wist niets te antwoorden. Hij keek weer terug naar het zand en ik naar de lucht. Ik wist niet hoe ik nu moest gaan reageren. Zou ik sorry zeggen, voor de domme vraag?. Nee, dat zou een beetje raar klinken, toch?. Zijn stem klonk weer. Ik keek hem aan, was hij echt van plan om op dit tijdstip te gaan zwemmen? Wist hij wel hoe gevaarlijk dat kon zijn? Ik wilde antwoorden, maar hij was al bezig met zijn tanktop uit te trekken. Ik bloosde een beetje en betrapte mij er op dat ik naar zijn sixpack aan het staren was dus keek ik snel weer weg. Toen begon hij aan zijn broek, ik hoopte dat hij een zwembroek eronder had en zuchtte ook van opluchting toen ik die zag. Hij grijnste een beetje dat me weer aan het blozen maakte. Waarom bloos ik zoveel? Wat is er met me aan de hand? Ik zag hoe hij naar het water ging en gelijk een duik nam. Ik wachtte totdat hij weer naar boven kwam, voor hetzelfde geld was hij meegesleurd door de golven en was hij ergens ver weg. Ik begon me na 10 seconden toch wel erg ongerust te voellen. Ik pakte mijn mobiel alvast bij de hand en wachtte nog even. Totdat ik in de verte een arm zag zwaaien. Ik keek even goed en zag dat hij gewoon zwaaide zonder help te roepen. Ik zuchtte weer van opluchting, maar deed mijn mobiel nog niet weg. Het liefst zou ik willen roepen dat hij terug moest komen, maar voordat ik daar de kans voor kreeg draaide hij zich alweer om. Hij kantelde zijn hoofd naar achteren en waarschijnlijk keek hij naar de maan, ik wist het niet zeker. Het duurde even, maar uiteindelijk kwam hij weer terug gezwommen. Ik zag dat hij een glimlach op zijn gezicht had en moest daarom ook een beetje glimlachen. Hij schudde het water af en liep mijn richting op, nou ja, de richting van zijn kleren. "Al tot een antwoord gekomen?" klonk het. Meteen werd ik weer herinnerd aan de vraag die hij mij had gesteld. Ik dacht goed na. Zou ik het doen of niet? Ondertussen was Nathan al met zijn broek bezig. Daarna klonk zijn stem weer. Ik bloosde weer. "Ik kan je hier toch niet alleen laten?" vroeg hij, en daarna verscheen er een lichte bloss over zijn wangen. Ik dacht nog goed na en knikte uiteindelijk. Waarom niet? dacht ik en ik stond op en deed mijn mobiel weer in mijn broekzak. "oke....laten we dan maar gaan."

Wanneer de warme gloed van zijn wangen langzaam aan verdween, durfde hij het aan om zijn gezicht naar haar te keren en ontving haar antwoord op dat moment. Hij glimlachte grimachtig en merkte op hoe ze haar mobiel behendig in haar broekzak liet glijden. Het kwam nu pas tot hem door dat er een best koude wind tegen zijn natte huid aangeslagen had en er daardoor kippenvel ontstond op zijn bovenlichaam. Maar Nathan vond het niet erg, het zou niet lang duren voordat ze zijn kamer bereikt hadden en hij heerlijk onder een warme douche kon stappen. Mits het lot hem dat toeliet en of Lisanne zich dan niet ongemakkelijk zou gaan voelen in zijn kamer.
De tijd dat het kostte om van het strand naar de parkeerplaats te lopen was niet lang, en hij zag vanuit de verte zijn schatje al staan. Uit zijn broekzak haalde hij het afstandsbedieninkje en drukte op het knopje waarop zijn auto een reactie van een schattig geluidje en dat zijn koplampen twee keer heel snel knipperden. Nathan kon het niet weerstaan om lichtelijk te grijnzen en bleef aan de kant staan waar de bijrijderstoel zich bevond. Hij opende keurig netjes de deur voor haar. ''Na u, miss.'' Zei hij plechtig en met een halve buiging wanneer hij de deur opende, zo handig dat zij er gemakkelijk in kon komen. Als ze tenminste wou dan. Dat was nog maar de vraag, misschien vertrouwde ze hem helemaal niet en zou ze nu gewoon weglopen omdat hij overkwam als één of andere vieze potloodventer. Ja, dat kon nog allemaal gebeuren.

Ik liep met hem mee naar de parkeerplaats en zag de auto die reaggeerde op zijn sleutels. Wauw, ik bedoel wauw. Wat was dat ding mooi. Ik was stiekem best wel jaloers dat hij wel al kon auto rijden en ik niet. Ik zag dat hij grijnsde en de portier voor mij open deed als een echte heer. Hij maakte er zelfs een buiging bij, hierom moest ik wel een beetje lachen. Sukkel, dacht ik. En ik grijnsde een beetje en schudde mijn hoofd. Ik klom zijn auto in en ging zitten. Best groot, jep, daar kon ik niet over liegen. Ik wachtte totdat hij aan de andere kant naar binnen kwam en ondertussen keek ik de auto rond. Ik moest toegeven dat ik al iets van 5 maanden niet meer in een auto gezeten heb. De laatste keer was bij een vriendin van mij, maar ondanks een ass niet uit zijn doppen keek terwijl zij voorang had, waren we aangereden. Gelukkig hebben we er allebij niks ernstig aan overgehouden, alleen een paar botbreuken en een hersenschudding. Oh, en een trauma, maar ik vertrouwde Nathan erop dat hij gewoon normaal zou rijden. En die trauma was zo goed als over. Ik tikte met mijn vingertoppen op mijn onderlip en voelde een beetje of het scheurtje al geheeld was. Het was pijnlijk, maar hij was inderdaad al geheeld. Ik schaamde me een beetje, omdat ik eigenlijk zomaar met een jongen de auto in stapte terwijl ik die net een uurtje ofzo geleden ontmoet had. Ik beet aan de binnenkant van mijn onderlip, aangezien het niet handig zou zijn als ik het plekje alweer open zou bijten. Dit was een tik van me, en dit had ik al heel lang herrinnerde ik me. Al vanaf ik op de middelbare school zat. Kutschool. Ik werd er enorm gepest, in elkaar geslagen en genegeerd. Met andere woorden, ik was gewoon een kuttijd achter de rug. Mijn leraren hadden er niks tegen gedaan. Ik had zelf poging tot zelfmoord geprobeert, maar ik was te bang om het echt te doen. Maar waarom dacht ik daar nu aan? Ik wilde over leuke dingen denken. Die rottijd was achter de rug. Ik wilde leven, ik wil voelen hoe het is om uit je dak te gaan. Ik wilde gewoon, belangrijk zijn.....wauw....best eenzaam als ik er zo over na dacht.Ik keek naar Nathan en glimlachtte.

Nathan keek toe hoe de brunette gauw genoeg zijn auto betrad en sloeg daarna de autodeur zachtjes dicht, waarna hij naar de kant van de chauffeursstoel liep. Eenmaal daar deed hij de deur open en klom er zelf soepel in. Hij stak de sleutel waaraan het afstandsbedieninkje zat in het gat, waardoor de motor meteen in de start kwam en begon te ronken als teken dat hij er klaar voor was. Om ongemakkelijke stiltes te voorkomen, had hij voor de zekerheid de radio aangezet en draaide de volume knop iets omhoog. Op normale hoogte, dat ze nog wel normaal met elkaar konden praten indien dat nodig was. De wind gierde even kort langs zijn auto heen, wat een angstaanjagend geluid maakte. Gelijk verliet hij de startblokken en reed op normale tempo van de parkeerplaats af, op weg naar het Living Building van Monica High. Het was niet ver, maar vanwege dat hij eerst vanmiddag ergens anders heen was geweest was het onzinnig om die eerst terug te zetten op de parkeerplaats van Monica High en dan lopend naar het strand dan gelijk hierheen te gaan, hij reed er toch langs. Vanuit zijn ooghoeken merkte hij een beweging op, vast Lisanne die ergens aan haar gezicht krabde. Hij had geen tijd om daarnaar te kijken, gezien ze op een vrij drukke weg reden. Gezien het de laatste avond van de avond was, wist hij hoeveel jeugd nu nog de weg op ging op weg naar een afterparty. Hoewel hij vanavond ook was uitgenodigd voor één van de zovele feesten, had hij het toch maar achterwege gelaten. Er zou toch niemand van zijn vrienden komen en dan zou hij enkel met die andere rijkelui mensen praten, waar toch geen ene zak aan was. Dat waren van die bekakte mensen die enkel en alleen om geld gaven en hun reputatie, maar alsog om de rijkdom en macht.
Wanneer hij de parkeerplaats op reed merkte hij op dat het niet erg levendig was. Nee, integendeel zelfs. Het was vrij rustig en dat op zondag, vaag. Ach, het kon hem weinig schelen. Hij trok de sleutel uit het gat vandaan en sinds toen was het eigenaardig stil. Die paar seconden, tot hij de deur open deed en naar de andere kant liep om daar Lisanne eruit te begeleiden. Vreemd genoeg had hij de neiging om iets te zeggen, maar hij kon even op geen enkel woord komen. In plaats daarvan glimlachte hij wat schaapachtig en reikte naar haar hand, waarom precies wist hij ook niet. ''Ik wil dat je weet dat ik je niet push, he. Weet je het zeker dat je dit wilt?'' Ineens klonk hij een stuk minder zelfverzekerd als dat hij op het strand was geweest. Wat was dit voor vage bui? Het zou vast door de kou komen die met alle macht tegen zijn inmiddels droge huid aansloeg. Er onstond een rilling op zijn rug, die doorliep naar boven. Achter haar sloot hij de auto door op hetzelfde knopje te drukken als dat hij hem geopend had en liep toen richting het gebouw van de slaapvertrekken, gamehal en het dak waar ze ook een hangplek van hadden gemaakt.
Het duurde niet lang voordat zijn huid eindelijk de warmte vond waar het naar verlangde, al een klein halfuurtje. Hij had de ingang van het gebouw bereikt en wou doorlopen langs de balie, tot die iets in hun richting zei. 'Miss Huisman, er is een bericht voor je binnengekomen. Een wijziging is geplaatst, je deelt nu de kamer samen met Nathan Blackwell.' Sprak er een jong blondje van achter de bar en Nathan grijnsde even ongelovig, waarbij hij op zijn achterhoofd krabde. Was dit een grap of wat? Vaag toeval. Hij kon het niet laten om een grinnik vrij te laten en keek toen naar Lisanne. ''Nou, zo te horen zit je nu bij mij op de kamer.'' Zei hij zo niet plagerig mogelijk. Hij was nog steeds verbaasd van dit plotselinge bericht.

Toen Nathan de auto in stapte deed hij zowel gelijk de radio aan. Ik luisterde naar de rustige muziek die door de boxjes kwam, terwijl ik voor me uit keek. "I won't give up~" klonk het en ik zat in mijn hoofd mee te zingen. Na een tijdje reden we een parkeerplaats op. Nathan haalde de sleutel uit het slot en de motor stopte met draaien. Het was stil, lekker. De deur werdt weer voor mij open gemaakt en Nathan reikte naar mijn hand. Ik knikte op zijn vraag. "Het is oke..." zei ik terwijl ik mijn gordel af deed. Ik glimlachtte en pakte zijn hand en stapte de auto uit. Verolgens werdt de deur weer dicht gedaan en de auto op slot gedaan. We liepen naar het gebouw en terwijl we langs de receptie liepen werd ik aangesproken. "Miss Huisman, er is een bericht voor je binnengekomen. Een wijziging is geplaatst, je deelt nu de kamer samen met Nathan Blackwell.". Ik keek verbaast op. "S-sorry?, wat zei je?"vroeg ik voor de zekerheid. Ik keek Nathan aan met een vragende blik. "Nou, zo te horen zit je nu bij mij op de kamer."zei hij met een vreemde grijns. Ik was sprakeloos. Was het niet verboden hier, om met het andere geslacht samen een kamer te delen? Naja, in ieder geval hoef ik nu niet meer bij die vriend te blijven. "E-ehm," stotterde ik. "Ik moet mijn spullen nog halen e-en tegen die vriend zeggen dat ik een kamer heb gekregen.". Ik keek heen en weer van Nathan naar de receptioniste . "Uhm....laten we eerst maar naar jou kamer gaan, Nathan." Zei ik uiteindelijk en wachtte totdat hij mij zou leiden naar zijn kamer. Ik wist even niks meer te zeggen. Ik was verward en best zenuwachtig. Maar ik was ook opgelucht. Ik zou in ieder geval bij iemand terecht komen die ik een beetje kende, en niet iemand die waar ik helemaal niks van af wist. Ik was op een of andere manier ook wel blij dat ik hier een kamer had gekregen. Ik was ten minste af van die vieze stank die in het huis van mijn vriend hing. Mijn kleren waren er namelijk ook slachtoffer van geworden. Vreselijk, ik had gelijk 3 bussen deo gekocht in de supermarkt de dag nadat ik was aangekomen in Santa Monica. Elke keer als ik naar buiten ging spoot ik een zooitje deo op mijn kleren zodat ik niet zoals een junkie rook. Ik snapte ook niet waarom mijn vriend eigenlijk blowde. Wat was daar nou het nust van? Het enige wat je er aan over houd is een slecht conditie en je hersencellen gaan eraan kapot. Ik friemelde weer wat aan mijn shirt terwijl we naar zijn kamer liepen. "Ik ben wel blij dat ik bij jou ben ingedeeld, Nathan."Zei ik met een lichte bloos over mijn wangen. "Ik ben in ieder geval niet met een wild vreemde ingedeeld.". Ik keek hem aan en glimlachtte scheef. Daarna keek ik weer naar de grond, niet dat daar zo veel aan was, maar het was gewoon een gewoonte van mij.