Thoughts.

Een geïrriteerde zucht schoof van haar lippen, terwijl ze haar mobiel dicht klapte. Alweer voice mail, waarom nam Sterre nou niet op? Ergens had ze de neiging om haar nog een keer proberen te bellen. Maar ze wist dat het nu geen zin meer had, aangezien Ster zo toch al zes gemiste oproepen op haar schermpje zag staan. Nogmaals zuchtte ze en stak haar mobiel weer in haar zak. Waar was ze eigenlijk? Het was best een tijd geleden dat ze haar zus had gesproken. En nog steeds zaten Sterre's woorden haar niet lekker. Wat was er met hun ouders? Eigenlijk kon ze haar nu ook niet de schuld van haar woorden gaan geven, het was waar dat ze haar ouders al een hele tijd niet had gesproken. Had gebeld. De laatste keer was de keer dat ze het goed wilde maken met ze. Met raad van Mike toen. Eerst had ze getwijfeld, maar uiteindelijk had ze ze toch gebeld en het was weer goed gekomen. Maar nu opeens begon ze zich zorgen te maken, al wist ze niet precies waarover en waarom..
Met haar hand ging ze door haar haar heen, ze moest Sterre maar gewoon eens weer opzoeken. Dan zou ze haar het één en ander kunnen vragen. Voor een moment liet ze haar blik langs de drukke straat dwalen. De stad was altijd een drukke plek. Dag en nacht waren er wel mensen die er liepen. Ondanks het feit dat 's nachts de winkels dicht waren, ze kwamen dan uit clubs. Soms niet altijd even nuchter. Een glimlach toverde zich op haar lippen. Ze wilde dit even helemaal van haar afzetten, gewoon even zonder die rot gedachten leven. Maar echt slagen deed ze hier niet in. Telkens waren er wel weer dingen waar ze aan dacht, de ene leuker dan de andere. Snel schudde ze haar hoofd, daar ging ze weer.
Iris begon te lopen en haalde ondertussen uit haar broekzak een pakje sigaretten en de aansteker. Ze haalde één van de sigaretten uit het pakje en stak er één op. Ze ademde de rook in en sloot even haar ogen. Om ze vervolgens weer te openen en naar de rook wolkjes die in lucht verschenen te kijken toen ze uitademde. Maar alsnel had ze haar blik weer voor zich gericht, in de hoop daardoor niet tegen iemand aan te lopen. Dat was haar weleens gebeurd, maar de mensen waren hier soms niet bepaald vrolijk. Heel veel mensen hadden haast, haast en nog eens haast. En dan konden ze daar blijkbaar niet tegen. Iris rolde even met haar ogen en deed het pakje en de aansteker weer terug in haar broekzak, om vervolgens haar hand nogmaals door haar bruine haar te laten gaan. Een zacht briesje streek door haar haar en langs haar blote armen, vanwege het zwarte topje dat ze aanhad. Eigenlijk was het nog een beetje te koud hiervoor, maar echt veel deed dat haar niet.

[Only me&Alecia]

Met haar gedachten totaal ergens anders, nog steeds aan de afgelopen week dat ze nog warm thuis zat, liep ze door de stad. Richtingloos staarde ze naar de roodkleurige, rechthoekige bakstenen die kriskras, schuin door het gehele stadscentrum lagen. Tenminste, zover ze voor zich zag, al lagen haar gedachten in dromenland. Opnieuw ontstonden er tranen in haar ogen, tranen die diep van binnen kwamen. Snel slikte ze die weg, ze wou niet dat iemand dat zag, vooral niet mensen die ook in het stadscentrum liepen en haar dan vaag aanstaarden, alsof ze wat van hun aanhad. Nee, ze wou er liever niet aan denken over hoe ze steeds vernederd werd. Maar toch gebeurde het, gewoon automatisch. Damn. Doordat ze zachtjes tegen een prullenbak aanliep, werd alles weer helder en zag de wereld er ook reëler uit dan in haar gedachten. Alecia hoopte dat niemand de 'botsing' had gezien en keek geniepigerd om zich heen, vol schaamte. Ze voelde gewoon dat er twee rode blosjes op haar wangen ontstonden. Jeez. Dit had zij weer. Het stenen bankje wat naast de prullenbak stond zag er aantrekkelijk uit om op te gaan zitten, ze moest gewoon even. Ze had toch geen doel om ergens heen te gaan, slechts een frisse neus halen. Al wist ze niet eens wáárom ze dat deed. Dat deed ze nooit. Een beetje onoplettend zakte ze door haar knieën en maakte plaats op het bankje. Haar ogen gleden door de hele straat, vooral naar het winkeltje voor haar. Die naam al... Die etalage... Gewoon pure Glitter and Glamour! Al was het niks voor haar, ze droeg dat soort kleding niet. Althans, niet voor doordeweeks of zondagskleren... Nee, soms misschien op feestjes. Dat lag eraan in wat voor bui ze was. Niet dat ze megaveel naar feestjes of naar discotheken ging, nee dat waren slechts uitjes die via school waren geregeld. Vriendinnen had ze niet, treurig. Nooit gehad ook. Ze sloeg haar linkerhand op haar gezicht, voorzichtig om niet zichzelf kansloos te bezeren, en leunde met haar elleboog op haar been. De broek die ze aan had schuurde een beetje, maar dat kon haar niks schelen. Ze had toch al genoeg wonden en wat kleinere sneetjes, krasjes en wondjes op haar lichaam, dus dit kon ze er ook wel bij hebben. Alleen het goede ervan was dat niemand het zag, ze verborg het. De littekens waren overduidelijk te zien, maar alleen als ze onder de douche stond of zichzelf verkleedde. Een stelletje geliefde tortelduifjes liepen voorbij, totaal geen aandacht aan haar schenkend. Nee, dat zou zij ook niet doen. Dat verstoorde alleen maar de romantiek. Wacht, romantiek? Welke romantiek? Die had zij nooit gevoeld, en dat hoefde ze ook niet. Kwalitatief uitermate teleurstellend, zo klonk het in haar oren. Een meisje met opvallend, nouja opvallend... Normaal lang, bruin haar, trok haar aandacht. Niet een specifiek iemand, gewoon een meisje wat richting haar kwam, nouja.. ze liep van haar kant af van rechts naar links. Dusja. De korte bandjes die bij het meisje te zien waren, leken haar erg koud. Iets waar zij vanochtend toen ze haar kleding had gekozen en aan had getrokken niet voor had gekozen, gewoon een donkerblauw nylon truitje wat haar twee grote wonden op beide armen verborg. Het zat afgesloten, nog steeds met verband, dus veel lucht en zuurstof kregen de wonden niet om zichzelf sneller en beter te kunnen helen. Mooi, dan deed dat alleen maar langer pijn. Slechts het nadeel van de wonden die ze zelf maakte was dat ze er grote littekens van over hield.

[Flutje xD]

Nogmaals inhaleerde ze de rook, en keek naar de rook kringetjes die ze zich in de lucht hadden gevormd. Ergens had het wel iets, de rook die ze op ging in de lucht. Voorgoed verdween. Een zucht schoof van haar lippen vandaan, zich afvragend waarom ze hieraan dacht. Misschien dat ze haar zusje gewoon even uit haar hoofd wilde zetten. Het klonk hard, maar ergens had ze gewoon even geen behoefte aan zorgen. Dat gelde ook voor haar ouders, het had nu niet veel zin om de hele dag te gaan verspillen met denken aan dingen. Dingen zoals het feit dat haar ouders in India zaten, ver weg. En dat ze ze misschien pas weer veel later zou zien. Even glimlachte Iris, misschien dat ze in één van de vakanties naar ze toe kon gaan. Maar dat ook maar één van haar ver gezochte ideeën en ze wist buiten dat geen eens hoe ze het moest aanpakken. Misschien wist Sterre wel iets. Even grinnikte ze van binnen, de grote zus die het kleine zusje om raad vroeg. Het klonk gek, maar toch gebeurde het vaak. Vaak genoeg. Met een iets neutrale glimlach op haar lippen geprent liep ze door de straat te slenteren. Ondertussen richtte ze haar ogen op de lucht, hierbij haar ogen tot spleetjes knijpend tegen het felle zonlicht. Het was mooi weer en dat zag je ook wel aan de lucht. Het was niet helemaal onbewolkt. Er waren een aantal wolken die de egale blauwe kleur verstoorde. De enorme blauwe rug. Maar ondanks dat, ondanks die wolken was de lucht prachtig. Met haar hand ging ze even langs haar arm, er was wat kippenvel op verschenen. Oké, het mocht er dan wel prachtig uit zien, het weer. Maar er hing toch nog wel een frisse wind. Eentje die je toch wel een beetje deed rillen.
"Hé, kijk eens uit joh!" Een zware mannenstem deed haar uit haar eigen wereldje opkijken. De grove uitdrukking op zijn forse gezicht verspelde niet veel goeds. Iris wist ook al meteen dat ze tegen hem aan gelopen was, iets dat ze al had verwacht. En ze had ook al verwacht dat die mensen dat niet echt konden waarderen. "Ehm, sorry." mompelde ze en liep snel door. Wat kon haar het eigenlijk schelen? Niks sorry, die man had haar niet uit haar wereldje moeten wekken. Ze zuchtte even en haar blik viel op een meisje dat op een bankje verderop zat. Helemaal alleen. Voor een moment verscheen er een frons op haar gezicht. Echt vrolijk zag ze er niet uit, misschien kon ze haar aanspreken. Maar ergens sprak ze zichzelf toch ook wel tegen. Eigenlijk wist ze nu al dat ze er vast niet op zat te wachten, op zo'n persoon als zij. Iris herkende wel van die buien waardoor je het liefst helemaal alleen wilde zijn en als je gestoord werd dan werd je bui alleen maar erger. Maar toch hield ze haar blik op die van haar gericht, en toch begon ze naar haar te lopen. Terwijl ze ondertussen nog een trekje van haar sigaret nam. Eigenlijk maakte het niet zoveel uit, toch? Anders zou ze zo wel merken, of ze met haar wilde praten of niet. En als dat niet het geval was, dan kon ze toch gewoon weglopen?
Na een paar passen was ze bij het bankje aangekomen en ze keek haar met een glimlach aan. De frons was alweer van haar gezicht verdwenen. "Ehm, hé." zei ze en ging naast haar zitten. En haar blik had ze op die van haar gericht, terwijl ze in een wat gemakkelijkere houding op het vlakke hout ging zitten. Het eerste wat haar opviel was haar blauwe shirtje en haar bruine haren die duidelijk tot haar schouders reikte. Even glimlachte ze en ging met haar hand door haar eigen haar heen. "Ik ben Iris." zei ze uiteindelijk maar, om zo eventuele stiltes te voorkomen.

Geïrriteerd begon ze aan haar armen te krabben, de wonden begonnen akelig te jeuken. Gatsiedarrie, moest dat juist nu? Sommige mensen die voorbij liepen keken haar hatelijk aan, waar ze de koude rillingen van kreeg. Die liepen over haar hele lichaam heen, alsof ze zo haar konden binnendringen, haar hart zo van steen te maken. Haar huid konden doorboren en haar zo om te leggen. Of dat nou fantasie was, of werkelijkheid, wist ze niet. Maar toch voelde het ergens wel reëel, net als in een stripboekje.
'Ehm, hé.' Een bruinharig, onbekend meisje was naast haar gaan zitten op het stenen bankje midden in de stad. ''Hee,'' antwoordde ze zacht, onzeker maar wel verstaanbaar terug. Wat moest ze van haar? Wou ze contact, kon ze haar? Was zij een pestkop? Die haar het leven zuur ging maken. Maar zo klonk ze niet, gelukkig. 'Ik ben Iris.' Het meisje stelde zichzelf voor. Misschien dat ze toch contact wou, maar waarom zo plotseling? Misschien was zij wel een zekerder type van zichzelf, in tegenstelling tot haar.
Ze kwam wat dichterbij zitten, zodat niet iedereen haar hoefde te horen behalve het bruinharige meisje, Iris. ''Ik ben Alecia,'' stelde ze zichzelf voor, zacht maar wel hoorbaar. Er kwam een onzeker glimlachje op haar gezicht te staan, terwijl ze haar ogen op het gezicht van de meid had gericht. Maar toch niet zo snel haar ogen op de ogen van Iris te richten. ''Ehhm, wil je misschien mee naar een andere plek? Het is hier zo druk.'' Stelde ze voor, bang dat andere mensen haar zouden horen of zouden afluisteren. Ze schrok zelf een beetje van haar vraag, omdat ze meestal niet zo'n iemand was die gelijk de vragen stelde en het maar uitfloepte. Alecia slikte even, wachtend op het antwoord van Iris.

[Sorry voor late en korte post, ben tijdje niet meer op Alecia geweest! ]