Thoughts and cold feet

Primrose zat op een bankje, haar smalle handen lagen losjes in haar schoot. Het was rustig op de pier, dit kwam waarschijnlijk omdat het sterk begon af te koelen. Zij zelf zat er zonder jas, iets wat de meeste mensen op zouden vatten als een serieuze poging om ziek te worden. Zeker als je inplaats van een trui een simpel T-shirt aanhad. Het was dan ook niet zo gek dat sommige mensen haar verbaasd aankeken. Toch vroeg geen enkeling haar of ze het niet koud had, of dat ze geen jas aan moest. Ze liepen allemaal voorbij, minding there own buisniss. Een hand tilde ze op en haalde hiermee een medaillon uit haar broekzak. Normaal hing hij standaard om haar nek, maar de sluiting was kapot gegaan. Dit irriteerde haar mateloos en ze had zichzelf voorgenomen morgen op zoek te gaan naar een sieradenwinkel of een juwelier. Voorzichtig maakte ze het zilveren hangertje open. Aan de ene kant zat een foto van haar moeder, aan de andere kant een van haar dochtertje. Kort sloot ze haar ogen en zuchten. Ze klapte het medaillon weer dicht en streek kort met haar wijsvinger over de bovenkant. Opeens blies een koude wind langs haar heen. Meteen kreeg ze het ijskoud en ze rilde even. Toch weigerde ze simpelweg om op te staan. Ze had nu gewoon even geen behoefte aan de drukte van school, of de harde muziek die uit de kamers naast die van haar en Carter klonk. Eigenlijk wilde op dit moment gewoon weer even terug zijn in Engeland. Ze opende haar ogen en keek naar de zon die langzaam in het water verdween. Ondertussen probeerde ze de kou te negeren. Ze wilde het niet voelen. Op het moment wilde ze gewoon even helemaal niks voelen. Er zou toch wel niemand zijn die haar ooit helemaal zou begrijpen. Ze had als genoeg jongens meegemaakt die haar hadden verteld dat ze het begrepen en dat het hen niet veel kon schelen. En dat was ook zo, het kon hen ook niks schelen wat met haar gebeurde. Weer een ijskoude windvlaag liet haar haren dansen en ze sloeg haar armen over elkaar. Nogsteeds vond ze het geen optie om weg te gaan.

Rendell staarde een tijdje voor zich uit. Een zwarte vest bungelde om zijn nek heen toen hij steeds verder liep van de school. Hij had eens een keer nood aan wat buitenlucht, gewoon een keertje weg van school. Alles vergeten, gewoon zichzelf zijn. Al was dat toch iets minder goeds dan normaal. Prim spookte door zijn hoofd heen, al vanaf de kluisjes. Nog steeds vond hij het rottig wat Luka haar had aangedaan. Want aan haar te zien was ze dus echt wel verliefd geweest op hem. Wat had hij ook een dombo van een broer. Misschien kon hij beter gezegd hebben dat hij Luka wel was, dan had ze zich vast niet slecht gevoeld. Een diepe zucht volgde en al snel keek hij op en zag haar zitten. Een windvlaag schoot langs hem heen en zij legde haar armen om zich heen. Had ze geen jas bij? Uiteindelijk besloot hij naar haar toe te gaan en voor haar bleef de jongen staan. Iets wat twijfelend stak hij zijn vest naar haar uit. 'Hier, neem hem maar.' Sprak hij vriendelijk tegen haar. Misschien wou ze nu wel helemaal dat hij hier niet was. Dat kon hij eigenlijk best begrijpen van haar. Kort haalde hij zijn hand door zijn haar. Zijn pet lag nog in zijn kamer. Want hij had geen zin om die op te zetten. Simpelweg omdat hij dan nog meer op zijn broer leek, want hij zette die bijna nooit af. Afwachtend keek hij haar aan en beet kort op zijn lip. Zou ze het aan nemen? Of liet ze het liever zo, en bleef ze kou leiden? Kort schoot zijn blik naar enkele mensen die hen aanstaarden, maar de blikken negeerde hij.

Opeens stond er iemand voor haar. Ze keek omhoog en zag tot haar lichte verbazing Rendell staan. Hij stak zijn vest naar haar uit en ze glimlachte licht. 'Nee, dank je' mompelde ze. Weer een windvlaag blies langs haar heen, nog kouder dan de vorige. Ze zuchte en rolde met haar ogen. 'Oké dan. Bedankt' zei ze, terwijl ze zijn vest aanpakte. Ze stak haar armen door de armsgaten van het zwarte vest. Het voelde meteen een stuk warmer. Ze ritste hem dicht en trok haar benen op. Haar armen sloeg ze om haar knieën. Daarna keek ze weer naar Rendell. 'Zeker dat je het zelf niet koud krijgt?' vroeg ze voorzichtig. Haar blik gleed weer kort over hem heen. Nogsteeds had ze vaag het gevoel dat ze naar Luka keek, met hem praten. Ze was wel over hem heen en het was dan ook zeker geen liefdesverdriet. Eerder was ze kwaad op zichzelf. Kwaad dat ze zich had laten verleiden door zo iemand die de reden was geweest dat ze meer dan een half jaar niet meer uit was geweest. En precies de eerste keer dat ze weer naar het zwembad was geweest had hij haar moeten helpen om van een stel vervelende jongens af te komen. Opeens klonk haar ringtone, het nummer dat ze helemaal uit haar hoofd kende. Brandon Flowers met Crossfire. Ze haalde hem uit haar zak en keek op het schermpje. Haar ogen werden even groot. Dat nummer herkende ze maar al te goed. Het was het nummer van Luka. 'Alsof je het geplant hebt' mompelde ze tegen Rendell. Even dacht ze erover om op te nemen, maar toen drukte ze gewoon op het rode knopje. Meteen verdween zijn naam van het schermpje.

Rendell glimlachte toen ze de vest aan nam. Zo dus zij had al geen kou meer. Dat was iets goed vond hij zelf dan toch. Even liet hij zijn blik over het water glijden en zuchte even diep. 'Ik ben al wat meer gewend van koude. Dus dit is geen probleem hoor.' Eigenlijk zou het best wel raar voor haar moeten zijn om met hem te praten. Aangezien ze nou ja met Luka was geweest. Een deuntje klonk, waarschijnlijk werd ze gebeld. Toen ze zei dat het Luka was staarde hij naar de grond en snooof even. 'Sorry.' Eigenlijk dacht hij dat Luka niet meer zou bellen naar haar, maar ja daar zat hij dus fout. 'Weetje, eigenlijk had je gewoon moeten opnemen en hem vertellen dat ik hier ook ben. Wedden dat hij meteen in zou haken.' Kort viel zijn oog even op het medaillon. Hij was er bijna zeker van dat er een foto van haar dochtertje in hing. Ja, daar had Luka hem over verteld, maar dat was dan ook al. Misschien kon hij daar ook maar eens meteen naar informeren. 'Hoe gaat het eigenlijk met je dochter?' Eigenlijk wilde hij wel weten of Luka daar niet had over gelogen. Daarom had hij ook deze vraag aan haar gesteld. Kalmpjes ging hij naast haar zitten en wachte rustig af. Hopelijk zou ze nu niet tegen hem gaan lopen zeikein want dat wou hij niet.

Rendell zei dat het geen probleem was en dat hij er wel aan gewend was. 'Oke, maar meteen zeggen als je het koud krijgt. Dan krijg je hem terug, en desnoods kunnen we hem altijd nog delen' zei ze, terwijl ze haar handen in de mouwen van het vest liet verdwijnen. Toen ze zei dat het Luka was die haar belde staarde hij naar de grond en snoof. Ze hoorde hem sorry zeggen en zuchte even. 'Hoe vaak moet ik je nog uit gaan leggen dat ik niet boos op je ben, dat ik niet wil dat jij de schuld op je neemt.' mompelde ze. Even keek ze hem aan en klopte toen naast haar op de bank als teken dat hij wel mocht gaan zitten. Dat was zowizo makkelijker praten, vond ze. 'Weetje, eigenlijk had je gewoon moeten opnemen en hem vertellen dat ik hier ook ben. Wedden dat hij meteen in zou haken.' zei hij tegen haar. 'Hmm' mompelde ze alleen. Misschien was dit inderdaad het beste, dan hield hij hopelijk op. Hij had nu eigenlijk ook geen reden om haar niet meer te bellen, geen idee dat zijn broer hier nu voor haar stond. De volgende keer als hij zou bellen was dit idee zeker een optie. Opeens vroeg Rendell haar hoe het met haar dochter ging. Haar ogen schoten meteen naar hem toe, klaarwakker. Hoe wist hij hiervan? 'Als ik nu nog niet geloofde dat je niet Luka was, was dit je slechtste zet ooit' zei ze, lichtelijk verward. 'Hoe weet jij van haar?'. Haar ringtone klonk weer en ze beet even op haar lip. Uiteindelijk drukte ze op het groene knopje. 'Heey' zei ze zo opgewekt mogelijk.

'Sorry gewoonte. En van je dochter. Dat was iets wat Luka me nog vertelde toen ik hem het laatst zag. Ik wou eigenlijk weten of hij me niet voorloog. Maar ik denk dus van niet.' Zei hij tegen haar en staarde voor zich uit. Tuurlijk wist hij dat ze niet boos was op hem, maar hij kon er niet aan doen dat hij altijd in sprong voor Luka. Weer werd ze gebeld en ditmaal wist hij zeker dat het zijn broer was. Meteen staarde hij naar de grond en wachte rustig af tot ze zou inhaken. Prim, was best wel een chil meisje. Nog steeds kon hij het niet vatten wat zijn broer haar had aangedaan maar ja. Kort wreef hij door zijn haren waardoor deze er nogal warrig bij kwamen te liggen, ergens vanachter begon het te steken en aan de zijkanten ook. Maar veel boeide dat hem niet, hij was niet zo bezig met zijn uiterlijk. Allesins niet zoals Luka. Weer ging zijn blik afwachtend naar Primrose die nog steeds in gesprek leek te zijn. Wat in godsnaam zou hij haar te vertellen hebben? Een sterke wind stak op en voor een moment leek hij te rillen maar hij kon het goed verbergen voor haar. En aangezien zij toch aan de telefoon hing merkte ze het waarschijnlijk toch niet.

Rendell zei dat het een gewoonte was het op te nemen voor zijn broer en ze zuchte even. En van je dochter. Dat was iets wat Luka me nog vertelde toen ik hem het laatst zag. Ik wou eigenlijk weten of hij me niet voorloog. Maar ik denk dus van niet.' zei hij, en ze knikte even. 'Ik heb inderdaad een dochter, en voor als je het wilt weten haar naam is Imma. En wat dat betreft spreekt Luka nog aardig de waarheid.' mompelde ze, terwijl ze haar blik even op de ondergaande zon richten. Vanuit haar ooghoeken zag ze Rendell kort door zijn haren wreef, waardoor deze nogal warrig kwamen te zitten. Ze vond het wel iets schattigs hebben. Een lichte glimlach speelde rond haar lippen. Bijna had ze gezegt dat hij er schattig uit zag, maar dit hield ze toch maar even voor zich. Toen Luka belde keek ze nog even naar Rendell maar nam toen toch op. Haar "heey" werd vrijwel meteen beantwoord. "Hay liefje, hoe is het daar? Ik mis je" klonk het uit de telefoon. Weer beet ze op haar lip en keek Rendell aan. Toen kreeg ze ineens een vastberaden blik in haar ogen. 'Schat, je raad nooit wie ik ben tegen gekomen. Je broertje' riep ze opgewekt. Meteen was het stil aan de andere kant van de lijn. "Hoe bedoel je?" klonk het een tel of tien later. Het viel haar nu echt op hoeveel de stemmen van Luka en Rendell op elkaar leken, alleen was die van Rendell iets zachter op een of andere manier. Opeens besefte ze dat het tijd was om wel weer eens antwoord te geven. 'Nou, ik bedoel dat je broer bij mij op school zit. Eigenlijk staat hij nu naast me. Ik wou alleen even 1 ding melden. Het is uit' zei ze resoluut, en drukte hierna op het rode knopje. Ze sloot haar ogen en zuchte diep. Het was nu niet bepaald haar idee van een einde geweest. Vrijwel meteen kreeg ze een berichtje. "Hij liegt. Hij wil je van me afnemen" stond er. Ze hield de mobiel in Rendells richting. 'Lees' zei ze alleen maar.

Rendell staarde naar de grond gedurende het gehele gesprek tussen haar en Luka en wachtte in alle rust af. Zodra ze ophing kreeg ze blijkbaar een sms die hij moest lezen. Kort schudde hij zijn hoofd en keek haar aan. 'Kijk, je mag geloven wie je wilt. Maar moest ik liegen was dat als nog mijn bedoeling niet. Oké, ja je bent leuk en lief en knap enzo. Maar meestal duurt het bij mij een tijd voor ik echt verliefd word. Ik zeg niet dat die mogelijkheid er nooit zou inzitten maar ik word niet meteen vanaf het eerste zicht verliefd op iemand. Vat dit alsjeblieft niet op als een belediging ofzo want dat is het zeker niet.' Sprak hij tegen haar. Zijn stem klonk helder, maar toch zat er ook enige irritatie in. Waarom haalde Luka het in zijn hoofd om zoiets te sturen naar haar? 'Heb je misschien bezwaar als ik even reageer op die sms?' Rendell glimlachte even naar haar en legde zijn hand open onder de haren. Zijn vingertoppen raakten haar pols heel zachtjes. Dat merkte hij aan de warmte die hij opeens voelde aan zijn vingers. Hopelijk geloofde ze hem op zijn woord dat hij haar niet wou afnemen van iemand, want dat was niet het geval. Rendell wou gewoon dat zij de waarheid wist over haar ex- vriend. Plus hij wou haar gewoon te vriend houden. Dus Luka had niet eens het recht om dat naar haar te sturen.