When it's cold out here.

And I wonder if you know, how it really feels. To be left outside alone, when it's cold out here.
Well maybe should know, just how it feels To be left outside alone, to be left outside alone..

Het gekwetter van vogels, het zachte gezoem van het suikerspin apparaat dat in één van de vele winkels op die pier te vinden was en het zachte gelach van de mensen die nog aanwezig waren. Het was de tijd dat de meeste attracties op die pier gingen sluiten. En dan werd het automatisch ook rustiger. Kaelin glimlachte even en met rustige passen liep ze vooruit. De attracties waren nou niet bepaald het geen waar ze nu naar toe wilde, en ze gingen toch dicht. Nee, op één of andere manier vond ze het hier toch het mooist als het tegen de avond liep. Dat had ze ook met het strand, al kwam daar ook bij dat je de mooie horizon kon bekijken. Iets waardoor daar wel veel mensen rond die tijd bleven hangen. Maar als het hier begon te schemeren, vertrokken mensen, en gingen naar het eetgedeelte. En dat was een eindje verderop. Op het zogenaamde drukbezette pleintje was er 's avond en 's nachts geen hond te bekennen.
Met haar hand begon ze in het kleine zakje van haar rokje te voelen. Ja, ergens wist ze wel dat een rokje nu wel wat koud was voor het getij van het jaar. Maar haar eigenwijze ik had haar weer overgehaald. Even grijnsde ze en haalde niet veel later een pakje sigaretten uit haar zak, in haar andere hand had ze al een aansteker. Die had er niet meer bij gepast en had ze hem dus maar gewoon in haar hand gehouden. Voor een moment stond Kaelin stil en haalde één van de sigaretten uit het pakje, om er vervolgens één op te steken. Haar pakje stopte ze weer terug en de aansteker liet ze tussen haar vingers rusten. Ze sloot voor enkele seconden haar ogen en ademde de rook diep in. Om het na een tijdje weer uit te blazen. Nadat ze haar ogen weer had geopend, liep ze door. Haar pas het ze iets versneld. Even dacht ze aan de vorige avond. Meteen nadat ze haar spullen bij haar tijdelijke kamer had afgezet, was ze opzoek naar het feest gedeelte gegaan. En bij Bar Copa was dat aardig gelukt. Het idee dat ze daar een leuk nieuw begin kon starten, was haar wel goed afgegaan. Ondanks het feit dat Manouck en Milly haar in eerste instantie wel even hadden lastig gevallen. Een zucht schoof van haar lippen vandaan, waarnaar ze met haar vingers een paar blonde lokjes uit haar ogen veegde. Haar blik had ze op de lucht gericht waar kleine rook kringetjes omhoog dreven en vervolgens letterlijk in lucht op gingen. Ze glimlachte weer even en haalde haar mobiel uit het andere zakje van haar rokje. Het was geen apparaatje dat de moderne techniek van nu uitblonk. Nee, deze had ze nu al bijna vier jaar. En ze was niet van plan hem snel weg te doen. Ze had hem van haar moeder gekregen toen ze derde waren geworden bij het Scarlette kampioenschap. Die tijd deed een grijns op haar lippen toveren. Ze hield van die wedstrijden. Het gejoel van mensen, het bemoedigde geschreeuw van haar coach Omar, die zelf half op het ijs stond. Het voelde goed om daar zo te staan, samen met Manouck en de andere. Zacht beet ze op haar lip bij die gedachte. Aan Manouck had ze nog beloofd om haar te sms'en als ze er was. En er was nu al een dag voorbij. In een snelle beweging had ze het klepje open geschoven en opende het sms venster. Wat levenloos staarde ze naar het witte schermpje. Wat moest ze nu eigenlijk schrijven?

[Gewoon voor iedereen ]

Vince was vandaag pas hier op school gekomen op aandringen van zijn zus, ze dacht dat hij hier alles wel weer een beetje op een rijtje zou krijgen. Hij had zo gevoel dat zoiets niet zou gebeuren maar zijn zus had zo aangedrongen dat hij toch maar kwam. Hij was nu ongeveer 5 uurjtes in Monica en had nu al een paar goede coffeeshops gevonden, okal zei zijn zus dat hij niet in de problemen mocht komen, nou dit zou hem toch niet in de problemen brengen. Er was ook niks bijzonders gebeurd hij had al snel 2 pillen naar binnen gewerkt en was nu op zoek naar een rustig plekje. Het strand stond hem wel aan en omdat het nu toch aan het schemeren was zou zo iedereen wel weg gaan. Hij was aangelopen naar het strand en keek af en toe eens op de straat bordjes. Na een paar keer fout zijn gelopen had hij eindelijk de goede weg in zicht. Het strand doemde in zich op en hij rook het zoute water al, de meeuwen en andere vogels waren ook goed te horen, ook al had hij zijn mp3 in kon hij toch nog alles horen. Vince voelde dat hij raar werd aangekeken, het zou vast komen omdat hij zijn capuchon half over zijn zwarte haren had getrokken, hij keek ze brutaal terug aan met zijn grijze ogen en zijn te grote puppillen. Deze pillen werkte tenminste wel dacht hij want hij voelde zich lekker relaxt ookal was het zo druk hier. De rest van zijn kleren waren niet echt apart gewoon een t-shirt vest en een spijkerbroek met zwarte sneakers eronder. Vince sprong over een laag hekje en hij lande in het zachte witte strand zand. Hij zocht een plekje waar hij lekker kon zitten om na te denken. Hij voelde de drang om een sigaret, hij haalde een pakje tevoorschijn waar ook een aansteker in zat. Hij stak zijn sigaret in zijn mond en wou hem aansteken. Maar er kwam geen vlammetje geen ontsteking helemaal niks, hij vloekte even en schudden wat met het ding. Niet dat dat echt zou helpen maar toch deed je het. Hij probeerde het nog een keer maar helemaal niks. Hij keek even op van een paar meeuwen die om een stukje eten zaten vechten. Hij liet zijn ogen even langs het strand en zag een meisje in een rokje lopen, hij trok even een wenkbrauw op het was toch veel te koud voor een rokje of lag dat aan hem. Hij keek even naar haar blonde haar en haar blauwe ogen. Het verbaasde hem dat ze rookte maar het kwam ook goed uit zo kon hij haar vuurtje even lenen. Ze stond niet zo heel ver weg dus hoefde hij niet te hard roepen. ‘Hee, zou ik je vuur even mogen lenen ‘ riep hij terwijl hij een aanstekend gebaar maakte. ‘Mijne is leeg’ zei hij voor dat er domen opmerkingen kwamen van een echte roker heeft altijd een aansteker bij ect. Hij wachtte op een reactie en hoopte dat ze hem niet zomaar zou negeren.

Nog altijd staarde ze wat levenloos naar het scherm, waar nog steeds geen enkele letters op waren verschenen. Al had ze het liefst nu al een heel vlak zien staan. Een duidelijk hoorbare zucht schoof van haar lippen vandaan, terwijl ze haar ogen even over het klepje van haar mobieltje heen liet glijden. Er was niemand in de buurt, iets waar ze nu ook wel blij mee was. Rust kon ze wel gebruiken. Het was niet dat ze niemand wilde ontmoeten hier. Nee, dat was juist iets dat ze heel graag wilde. Maar het ging er vooral om dat ze ook niet nog Manouck wilde kwetsen. Kaelin was al zo blij geweest dat zij wel alles van de goede kant had blijven bekijken. In tegenstelling tot Milly. Ze zuchtte even. Ze wilde zo graag dat ze weer met haar samen op één lijn kon zitten. Al was het maar een negen jarig meisje. Milly voelde echt als een zusje voor haar, een klein zusje die ze zelf nooit had gehad. Even dacht ze aan Megan. Met haar kon ze ook altijd goed opschieten, alleen er was toch wel een verschil bij haar met een kleine zusje en een grote zus. Voor een moment schudde ze haar hoofd en zette alles even van haar af. Salut Manouck, comment ça va? Et avec Milly? Et avec l'équipe? Avec moi, bien ça va. Mais tu me manques et l'autre encore très! Wat betekent: Hoi Manouck, hoe gaat het met jou en Milly? En met het team? Met mij gaat het wel goed. Maar ik mis jou en de andere nog steeds heel erg! Oké, echt super goed ging het nou ook weer niet. Ze had hier bijvoorbeeld nog helemaal geen vrienden. Maar ze had toch nog wel het gevoel sterk in haar schoenen te staan. En Manouck hoefde ook niet te weten wat er precies gebeurde. Anders kwam het ook weer over alsof álles over haar ging, en daar was haar vriendin ook niet van gediend. Dat wist ze nu onderhand wel.. Kaelin zuchtte even en toetste nog een korte 'XKaelin' Waarnaar ze de sms verzond en haar mobiel in het zakje van haar rokje stopte en nog een trekje van haar sigaret nam die al die tijd tussen haar lippen geklemd zat.
‘Hee, zou ik je vuur even mogen lenen ‘ De jongen deed Kaelin even verschrikt opkijken. Wat moest hij? Maar al snel drongen de woorden tot haar door en ze glimlachte en gaf haar aansteker aan hem. "Tuurlijk." mompelde ze en keek hem nieuwsgierig aan. Echt opvallend zag hij er niet uit, met zijn capuchon over zijn hoofd getrokken. Maar toch was er een brede glimlach op haar lippen verschenen. "Ik ben Kaelin en jij heet..?" glimlachte ze nog altijd en streek met haar vingers even door haar haar heen.

Vince zag het meisje in haar ene hand een sigaret hebben en in de andere haar mobiel waar ze op stond te staren. Zou ze haar vriendje smsen of een vriendin, niet dat Vince het echt interesseerde maar hij vroeg het zich gewoon af. Betere dingen waren er nu niet om over na te denken, ja misschien over zijn vader en zijn dood, maar daar had hij nu ook geen zin in. Toch bij de alleen de gedachte daar over schoot er een steek door hem heen. Hij zocht naar zijn sigaretten en kwam er spijtig genoeg achter dat zijn aansteker leeg was. Dat kon er ook nog wel bij zijn geld voor deze maand die hij van zijn biologische moeder kreeg niet dat hij haar ooit meer had gezien sinds zijn 10de. Hij was haar toch dankbaar voor dat beetje geld wat hij kreeg. Hij had het blonde meisje met fel blauwen ogen om een aansteker. Gelukkig negeerde ze hem niet en gaf hem haar aansteker. Vince nam zijn een trekje van zijn sigaret terwijl hij de aansteker terug gaf. ‘Dankje ‘ zei hij. Het meisje heette dus Kealin, geen Americaanse naam zeker niet. ‘Ik ben Vince’ zei hij met een glimlach. ‘Zit je ook op monica vroeg hij’. Hij nam nog een trekje van zijn sigaret. Hij snoof de heerlijke strand lucht op. Hij keek haar even nieuwsgierig aan en wachtte op antwoord. Hij sloeg zijn ogen weer af en keek naar de golven.

Kealin hield de jongen strak in de gaten. Waardoor ze zag hoe hij een sigaret tussen ze zijn lippen zette en er een trekje van nam. Glimlachend nam ze de aansteker terug die de jongen weer aan haar had terug gegeven en keek hem even aan. De aansteker zou ze alsnog in haar handen moeten houden, aangezien die niet meer in haar zak paste. Maar echt problemen had ze daar niet mee. 'Ik ben Vince' Vince, dus. De naam deed haar denken aan haar vader. Iets dat haar deed zuchten. Hij had zijn grote bedrijf in Frankrijk moeten opzeggen, en dat alleen door één gebeurtenis. Toch? Of zou het niet alleen aan dat gelegen hebben? Snel schudde Kaelin haar hoofd en drukte de gedachten weg, om vervolgens weer naar Vince te kijken. Het was ondanks toch een mooie naam. 'Zit je ook op monica' luidde zijn vraag. Een glimlach gleed over haar gezicht. Met de 'ook' kon ze opmaken dat hij wel degelijk op die school zat, dus dat hoefde ze niet meer te vragen. "Yep, sinds kort. En jij? Hoelang zit jij al op die school?" zei ze, met de zelfde glimlach. Haar sigaret had ze tussen haar vingers geklemd, en ze nam er weer een trekje van. Voor een moment volgde ze met haar ogen de rook kringetjes die in de lucht verdwenen. Evenals de geur, al had ze het idee dat die ook wel in je kleding begon te kruipen. Snel schudde Kaelin haar hoofd en streek weer een aantal plukjes achter haar oor. Ze volgde Vince zijn blik richting de zee. Kaelin kneep haar ogen even tot spleetjes. Zodat ze door haar wimpers nog net alles kon volgen. Al was dat voor haar part niet nodig, aangezien het geluid van het kolkende water. Het geklots van de golven en het geschreeuw van de meeuwen haar al genoeg deed. Dan wist ze al genoeg. Een brede glimlach was op haar lippen te lezen, waarnaar ze weer even naar Vince keek. "Geniet jij ook altijd zo van de zee?" zei ze, waarnaar ze haar blik weer op de blauwe lijn richtte.

Vince snoof de zoute lucht op en luisterde naar de golven en de schreeuwende meeuwen, hier kon hij zo rustig van worden. Thuis ging hij ook altijd naar het strand als hij ruzie had of gepest werd, dan dacht hij na en keek naar het strand, met zijn handen en voeten in het zand. Zo kwam hij weer tot rust en dan wachtte hij op zijn vader, zijn vader kon zijn zoon zo goed dat hij wist waar hij uithing. Dan praatte ze nog eens over de ruzie of de pesterij en dan was het weer goed. Bij die gedachten huilde hij van binnen, zijn vader was 3 jaar geleden gestorven in een oorlog. Hij slikte even en nam nog een trekje van zijn sigaret en blaaste wolkjes, hij keek de wolkjes na, dit haalde hem uit zijn gedachten. Hij keek Kaelin even aan en nam haar nog eens in zich op, ze had echt felle ogen. Ze vroeg hoe het precies zat hij en Monica. “Ik zit er sinds vandaag op Monica, is het een beetje leuk”? vroeg hij haar, Hij liet zijn ogen nog eens over het witte strand en de blauwen zee gaan. Hij genoot zo van de zee, het had meerdere betekenissen voor hem. Als hij ooit zou gaan trouwen zou hij op het strand willen trouwen, het had zo veel met zijn persoonlijkheid te maken. De woorden van Kaelin lieten hem op kijken en verwerkte de woorden even, denkend wat hij moest zeggen nam hij nog een trekje. “Hmm, hier kan ik na denken” zei hij terwijl hij de rook uit zijn neus liet ontsnappen, meer zou hij er niet over zeggen, als ze vrienden zouden worden en ze er om vroeg zou hij misschien iets los laten. “En, jij “ vroeg hij. Terwijl hij haar nieuwsgierig aan keek.

“Ik zit er sinds vandaag op Monica, is het een beetje leuk”? Kaelin had haar blik nog altijd op die van Vince gericht en ze glimlachte even na het horen van zijn vraag. "Ehm ik ben hier eigenlijk ook pas maar twee dagen. Maar ik heb wel een goede indruk." zei ze, en de glimlach op haar lippen verbreedde zich. Het was ook waar, in de korte tijd dat ze op Monica was gekomen, had ze haar ogen zowat uitgekeken. De gedachten aan haar kleine schooltje in Bourges kon niet op tegen dit enorme schoolgebouw. Voor een moment sloot ze even haar ogen en snoof wat zeelucht op. Het waren mooie beelden, die van Bourges, Manouck en Milly. Maar ook die van Omar. Ze had nog nooit iemand met zoveel humor ontmoet. Telkens weer, in de lastigste situaties zag hij er de positieve kant van in. Kaelin wou dat ze dat ook kon doen, dat ze niet altijd haar zelf in een soort van depressie sleepte. Waarnaar het eigenlijk reuze mee bleek te vallen. Maar nee, zij moest er altijd weer zorgen bij voegen. Een slecht kenmerk dat ze het liefst uit haar wilde rukken. Een kort maar krachtige zucht schoof van haar lippen vandaan, terwijl ze haar ogen weer opende en richting de kant van Vince keek. Haar glimlach van zonet was verdwenen.
“Hmm, hier kan ik na denken” Kaelin keek hem aan en volgde zijn blik naar het strand. Hij leek er net zoals zij over te denken. Want ze was het met hem eens. Hier kon je inderdaad erg goed na denken, tot jezelf komen. En jezelf toeroepen als het nodig was, iets dat bij haar wel eens nodig was geweest. Weer zuchtte ze en besefte op dat moment dat ze zichzelf weer naar een diepe put sleurde. Eentje waar ze misschien pas aan het eind van de dag uit zou kunnen komen. Na dit beseft te hebben toverde ze meteen weer de glimlach van zonet op haar lippen en keek ze Vince weer aan. “En, jij “ De stem van Vince drong in eerste instantie maar half tot haar door. Want ook al keek ze hem aan, toch leek ze nog een beetje in gedachten gezakt. Na een tijdje ging ze met haar hand door haar haar heen en slikte even. "Ik ehm, ja. Vooral als het hier zo rustig is. Dan kan ik even tot mezelf komen enzo." mompelde ze zacht. Al was ze er zeer zeker van dat hij haar gehoord had.

Vince vond het wel toevallig dat er zo veel mensen nieuw waren op Monica, deden hun dan niet aan seizoenen. Het zal allemaal wel hij moet van geluk spreken dat ze dat niet deden, anders zat hij nog steeds ergens home loos. Monica was volgens Kealin een goede plaats, Dat zullen we nog wel eens zien, dacht Vince, school kon toch niet leuk zijn. Nog steeds staarde Vince naar de zee naar de golven die op en neer sloegen, het waren perfecte golven om te surfen. Vroeger zou hij ze met zijn vader met gemak nemen, vroeger met zijn vader dat waren de perfecte woorden maar ook de woorden die hem het meeste pijn deden. Vince zuchtte eens diep, zijn ogen nog eens langs het strand afgaand. Dat er op dit tijdstip nou bijna niemand op het mooiste stukje van de wereld was kon hij niet begrijpen. Waren Amerikanen niet zulke zee lief hebbers. Vince was dus niet de enigste die zo over het strand dacht want aan de blik en woorden van Kaelin te horen en te zien vond het strand ook geweldig. Haar woorden vulde zijn gedachten bij, hier kan je denken en niets of niemand stoort je. Je moest wel zorgen dat je niet te dicht bij zee zat want als het vloed werd had je dan een probleem. ‘Woonde je vroeger dicht bij het strand’ vroeg Vince nieuwschierig.

Telkens weer, telkens weer probeerde ze die rot gedachten te stoppen. Te vernietigen, zodat ze niet meer terug zouden komen. Maar op één of andere manier waren sommige beelden toch te dierbaar voor haar. Hoe erg ze ze ook vond. Steeds als ze wenste dat ze uit haar hoofd zouden worden ge band, nam ze de woorden terug. Enkel en alleen omdat ze wist dat ze haar te dierbaar waren. En het was ook niet helemaal een raadsel voor haar, ergens had ze het antwoord wel verstopt, maar deels weer teruggevonden. Een zucht schoof van haar lippen. Het was gewoon waar dat ze zichzelf niet kon dwingen niet meer aan die dingen te denken. Het gebeurde gewoon, en misschien was het we de bedoeling dat ze in een depressie zou raken. Door zichzelf, dan kon ze zichzelf lekker zielig gaan vinden.
Hard beet ze op haar lip, en ze slikte snel de brok in haar keel weg. Het werd haar nu gewoon even te veel. Manouck, Milly en zelfs Dan. De jongen waarvan ze zeker was geweest dat hij voorgoed uit haar hoofd was ge band. Maar dat leek opeens niet meer te gelden, want nu kroop hij weer in haar binnenste. Een brok vormde zich in haar keel, en ze wilde nog een keer slikken. Maar dat leek haar ook niet eens meer te lukken.
‘Woonde je vroeger dicht bij het strand’ De woorden van Vince drongen maar amper tot haar door. Ze wist gewoon even geen woorden meer te gebruiken, zelfs niet aan de makkelijkste vraag die er bestond. Maar na een tijdje zette ze haar neutrale gezicht op en keek ze naar Vince. "Nee helemaal niet, maar ik ging vaak op vakantie naar de andere kant van mijn geboorteland en dan was ik wel dicht bij zee, daar woont ook familie van me namelijk." antwoordde ze, haar stem had een schrale klank. Maar ze hoopte dat hij er niks van zou denken, want ze had geen zin in praten over waar ze nu aan dacht. "En woonde jij dicht bij het strand?" vroeg ze maar terug en staarde voor een moment weer voor zich uit.